W milczeniu

Erica SpindlerW milczeniu

Tłumaczyła
Klaryssa Słowiczanka

PROLOG

Cypress Springs, Luizjana

Czwartek 17. października 2002

3.30

Młot na Czarownice, tak go nazywano, zdrobniale Młotek, czekał cierpliwie. Kobieta niedługo powinna się pojawić. Był pewien, że się pojawi. Obserwował ją. Dobrze poznał jej rozkład dnia, jej zwyczaje. Poznał też zwyczaje sąsiadów.

Wiedział wszystko.

Wiedział, że jest zła, zepsuta do szpiku kości.

Dzisiaj zapłaci za swoje zepsucie.

Omiótł szybkim spojrzeniem tonącą w mroku sypialnię. Ubrania rozrzucone na pokrytej wytartą wykładziną podłodze. Na komodzie buteleczki, flakoniki, słoiczki z rozmaitymi kosmetykami, puszki po coli light i fancie, papierki po gumie do żucia, po cukierkach, pełna petów popielniczka.

Dziwka, w dodatku fleja.

Ogarnęła go rezygnacja, coś na kształt zniechęcenia, niesmak.

Czego innego mógł się spodziewać po takiej jak ona? Nocny ptak, co noc inny facet.

Nie, nie był święty, nie był też świętoszkiem, nic z tych rzeczy. I nie był naiwny. Znał świat. Takie czasy. Dzisiaj ludzie nie czekają do ślubu, żeby pójść ze sobą do łóżka. Był to w stanie zrozumieć. Nie pochwalał, ale rozumiał.

Ona jednak nie znała umiaru, a Cypress Springs nie zamierzało tolerować jej rozwiązłości. Siedmiu jednogłośnie wyraziło swoją opinię, zaś on był ich przywódcą i on uświadomi jawnogrzesznicy, jak bardzo pobłądziła. To jego obowiązek.

Młotek spojrzał na budzik stojący koło łóżka. Czekał już prawie godzinę. Wkrótce powinna nadejść. Poszła dzisiaj do CJ, baru w zachodniej części miasta, gdzie spotykali się tacy, co lubią ostrą zabawę. Poszła tam z facetem, który nazywał się, nawet to Młotek wiedział, DuBroc. Potem wylądowała u niego, zawsze tak robiła.

A DuBroc? Cóż, dopuścił się występku. Młotek będzie musiał przyjrzeć się uważniej temu człowiekowi. Jeśli zajdzie konieczność, pan DuBroc zostanie ostrzeżony.

W nocnej ciszy rozległ się zgrzyt klucza w zamku. Drzwi się otworzyły, zamknęły. Młotka przeszedł dreszcz. Dreszcz obrzydzenia do tego, co nieuniknione. Nie był żądnym krwi drapieżnikiem, choć ktoś mógłby tak o nim powiedzieć. Drapieżnik poluje na stworzenia od siebie słabsze, mniejsze. Zabija, by żyć, albo z czystej potrzeby zabijania.

On nie jest ani potworem, ani sadystą.

On jest człowiekiem honoru. Człowiekiem z gruntu prawym, żyjącym w bojaźni bożej. Patriotą.

Nie z własnej woli sięgał po środki ostateczne, nie dla przyjemności to robił. Tak zdecydowało Siedmiu. Jednomyślnie uznali, że nie ma innego wyjścia: Młotek musi bronić drogich sobie, drogich całej społeczności wartości.

Kobiety takie jak ona siały zgorszenie, przez nie szerzyło się zepsucie, upadała moralność.

Nie one jedne, ma się rozumieć. Opoje, oszuści, złodzieje i kłamcy, oni wszyscy wykraczali przeciwko prawom ludzkim, a co gorsza i boskim.

Celem Siedmiu była walka ze złymi obyczajami. Młotek i jego sześciu generałów postawili sobie szczytny cel: karać grzeszników, zachęcać do godziwego życia, do życia w czystości, w zgodzie z boskimi przykazaniami. Takiego życia, jakie poczciwi mieszkańcy Cypress Springs wiedli przez minionych sto lat z okładem. Mogli nocą bezpiecznie chodzić po ulicach, nie obawiając się napaści. Tu każdy spieszył z pomocą w potrzebie bliźniemu swemu, tu wartości rodzinne nie były tylko czczym hasłem wyborczym nadużywanym przez sprytnych polityków, tu naprawdę je wyznawano i respektowano.

Uczciwość. Siła charakteru. Obyczajność. Pomiarkowanie we wszystkim. Oto zasady drogie każdemu dobremu obywatelowi i dobrej obywatelce Cypress Springs. Siedmiu niezłomnie stało na ich straży.

Dla Młotka rozwiązłość była niczym bakteria atakująca zdrowy organizm. Porównanie samo się nasuwało, zważywszy, ile uwagi media poświęcały higienie oraz zdrowemu życiu. Taka złośliwa bakteria, raz przeniknąwszy do ciała, niszczy je niczym trąd, zamienia człowieka w nieszczęsną karykaturę samego siebie, wreszcie sprowadza nań śmierć. Podobnie zaraźliwa i niszcząca jest rozwiązłość: zagraża zdrowiu całej, żyjącej po bożemu społeczności. Młotek poprzysiągł sobie i Siedmiu tępić wszelkie zło, wypalać je niczym zarazę.

Nadstawił uszu.

Niczego nieświadoma kobieta, nucąc coś pod nosem, szła do sypialni, gdzie czekał. Dobrze ją słyszał. Aż za dobrze.

To pełne zadowolenia, radosne podśpiewywanie… Wstrętne, po prostu wstrętne.

Podniósł się, podszedł do drzwi. Kobieta przekroczyła próg. Chwycił ją od tyłu, przyciągnął do siebie, by zaś nie krzyczała, zasłonił jej usta dłonią w rękawiczce.

Czuł bijący od grzesznicy zapach papierosów, alkoholu, tanich perfum i seksu.

– Elaine St. Claire – zaczął cichym głosem, tłumionym dodatkowo przez maseczkę narciarską, którą miał na twarzy – zostałaś osądzona i uznana winną szerzenia nieobyczajności. Nie przestrzegasz zasad, które wyznaje nasza społeczność. Musisz zapłacić za swoje grzechy.

Pociągnął ją w stronę łóżka. Próbowała się opierać, walczyć, ale żałosne to były próby, jakby mysz stawała przeciw lwu.

Myślała na pewno, że on chce ją zgwałcić. Pierwej sam by się wytrzebił, niżby miał się sparzyć z taką jak ona. Poza wszystkim, cóż by to była za kara? Co za ostrzeżenie?

Nie, on zamyślił dla niej coś zgoła innego, inną nauczkę jej zgotuje.

Zatrzymał się tuż koło łóżka i odwrócił jej głowę tak, by spojrzała w dół, na materac. Żeby zobaczyła prezent, który na nią czekał.

Narzędzie uczynione z kija baseballowego, jednego z tych miniaturowych kijów, które kibice kupują w otaczających stadion sklepikach z pamiątkami. Bardzo przemyślne to było narzędzie: owinięte metalową folią z puszek po coli light, ulubionym napoju Elaine St. Claire. Poodginał folię tak, że tworzyły się ostre blaszane języki. W zaokrąglony czubek kija wprawił podwójne ostrze noża. Tak, Młotek napracował się, a do tego włożył w swoje dzieło wiele inwencji.

Poczuł, jak grzesznica, już przecież ogarnięta strachem, sztywnieje z przerażenia wobec tego, co niepojęte, niewyobrażalne. Dotąd, jak Młotek mógł się domyślać, lękała się czegoś, co choć straszne, to jednak wyobrażalne.

– To dla ciebie, Elaine – złowieszczym głosem szepnął jej do ucha. – Lubisz się pieprzyć i będziesz miała to, co lubisz.

Szarpnęła się, wywołując pobłażliwy uśmiech na twarzy Młotka.

Nic jej nie wybawi. Nic jej nie pomoże. Sama zgotowała sobie ten los.

Niemal jej współczuł. Tylko niemal. Tak, sama zgotowała sobie ten los, powtórzył w myślach. Sama jest sobie winna.

– Rozpruję cię od dołu do góry – poinformował spokojnym, cichym głosem. – Od krocza do gardła. Od wewnątrz – dodał z naciskiem. – Bolesna, bardzo bolesna, powolna śmierć. Porozrywam ci wnętrzności. Nastąpi krwotok, potem przyjdzie szok, tracenie przytomności. Wreszcie agonia. I śmierć. Resztkami świadomości będziesz się modliła, by przyszła jak najszybciej.

Wydała z siebie ni to krzyk, ni pisk, niczym śmiertelnie wystraszone, pochwycone w pułapkę zwierzę.

– Myślisz, że można zajebać się na śmierć, Elaine? – zapytał obcesowo, rzucając słowo, które nigdy chyba, w żadnych innych okolicznościach, nie przeszłoby mu przez gardło.

Szarpnęła się ponownie, daremnie próbując się uwolnić z morderczego chwytu. Dysproporcja sił była porażająca.

– Wyobraź sobie – szeptał – co poczujesz, kiedy wepchnę ci ten przedmiot. Tam. Kiedy blacha zacznie ci rozrywać wnętrzności. Wyobraź sobie swój ból, swoją bezradność. Będziesz wiedziała, że za chwilę umrzesz, i będziesz błagała, żeby stało się to już, natychmiast. Będziesz pragnęła tylko jednego: wyzwolić się od cierpienia, od bólu. – Jeszcze bardziej ściszył głos. – Nie tak szybko. O nie. Może będziesz miała szczęście i stracisz świadomość. A może nie, tego nie potrafisz przewidzieć. Wiem, co zrobić, żebyś była jak najdłużej przytomna, znam sposoby. Będziesz skamlała o litość, ale cud się nie zdarzy. Nie pojawi się wybawiciel, nie licz na to. Nie, nikt cię nie uratuje. Nikt nie usłyszy twoich krzyków. – Był pewien, że mimo przerażenia rozumiała każde jego słowo. Drżała tak gwałtownie, że musiał ją mocno trzymać, by nie osunęła się na podłogę. Łzy spływały jej po policzkach niepowstrzymanym strumieniem. – To pierwsze i ostatnie ostrzeżenie. Masz natychmiast wyjechać z Cypress Springs. Wynieś się po cichu, nikomu nie mówiąc słowa: znajomym, szefowi w pracy, właścicielowi mieszkania. Nikomu, rozumiesz? Jak puścisz parę z ust, to jakbyś popełniła samobójstwo. Policja ci nie pomoże, nie masz po co się do nich zgłaszać. Jeśli to zrobisz, będzie to twój koniec. Straszny koniec, wierz mi. Nie chcesz chyba umierać w męczarniach? – Kiedy wreszcie ją puścił, osunęła się bezwładnie na ziemię. Spojrzał z pogardą na to trzęsące się „coś”, co leżało u jego stóp. – Jest nas wielu. Wszystko wiemy, wszystko widzimy. Przed nami nie uciekniesz. Rozumiesz, Elaine St. Claire? – Gdy nie odpowiedziała, nachylił się i szarpnął ją za włosy. – Rozumiesz?

– Tak – szepnęła. – Zro… zrobię… wszystko.

Uśmiechnął się nieznacznie. Jego generałowie będą zadowoleni.

– Mądra dziewczyna z ciebie, Elaine. Zapamiętaj sobie, co ci powiedziałem. To było ostrzeżenie. Pierwsze i ostatnie ostrzeżenie. Reszta zależy od ciebie. Masz do wyboru: życie z dala od naszego miasta albo śmierć w męczarniach.

Młotek wziął narzędzie, które tak pieczołowicie przygotowywał przez wiele wieczorów, i wyszedł cicho z mieszkania, odprowadzany głośnym kobiecym łkaniem.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Cypress Springs, Luizjana

Środa 5. marca 2003 roku

14.30

Avery Chauvin znalazła wolne miejsce do parkowania, wysiadła z samochodu i ruszyła ku wejściu do sklepu Raucha, rozglądając się po ulicy.

Nic się nie zmieniło. Sklep starego Raucha na rogu Pierwszej i Głównej w tym samym miejscu co przed laty. Ta sama odrapana fasada kawiarni Azalia. Bank Parafialny też się ostał, nie wchłonął go żaden wielki konglomerat finansowy, co nie byłoby niczym dziwnym. Nawet skwer przy Głównej, samo serce miasteczka, nie zmienił się ani na jotę, jak zawsze uroczy, wabiący cieniem i soczystą zielenią, pośród której, jak dawniej, bieliła się niewielka muszla koncertowa.

Tak, Cypress Springs nie zmieniło się nic a nic w czasie jej nieobecności. Czy to w ogóle możliwe? Jakby tych dwanaście lat, dzielących dzień jej wyjazdu na uniwersytet stanowy w Baton Rouge od dnia powrotu, było mgnieniem tylko, jedną chwilką, snem jeno. W jej życiu przez ten czas tak wiele się wydarzyło: skończyła studia, zamieszkała w Waszyngtonie, tymczasem jej rodzinne miasteczko pozostało takie jak zawsze.

Nie, nie takie jak zawsze. Nie miała już domu, tego domu, jakim go zostawiła, wyjeżdżając w szeroki świat. Matka zmarła nieoczekiwanie na wylew, a ojciec…

Przeszył ją ból na myśl o ojcu. W uszach brzmiał jeszcze jego głos, lekko zniekształcony przez automatyczną sekretarkę:

– Avery… kochanie… Mówi tata. Myślałem, że… Muszę z tobą porozmawiać. Miałem nadzieję, że… – Pauza. – Jest coś… Zadzwonię później. Do usłyszenia, córeczko.

Gdyby odebrała wtedy jego telefon… Gdyby podniosła słuchawkę, zamieniła kilka słów z ojcem… Materiał mógł poczekać. Kongresman, który w końcu zgodził się na rozmowę, mógł poczekać. Wystarczyła jedna minuta, dwie minuty. Tylko dwie minuty i wszystko być może potoczyłoby się inaczej.

A następnego ranka…

Następnego dnia rano zadzwonił Buddy Stevens, przyjaciel rodziny. Przede wszystkim przyjaciel jej ojca, i to od niepamiętnych czasów. Przyjaciel i szef lokalnej policji.

– Avery, mówi Buddy. Mam… złe wieści, maleńka. Twój tata… on…

Nie żyje. Ojciec zmarł. Popełnił samobójstwo. Zdążył jeszcze zadzwonić do niej, po czym odebrał sobie życie. W nocy poszedł do garażu, oblał się ropą, zapalił zapałkę…

Jak mogłeś to zrobić, tato? Dlaczego to zrobiłeś? Nie powiedziałeś nawet…

Z mrocznego zamyślenia wyrwał ją krótki sygnał syreny policyjnej. Odwróciła głowę. Opodal jej terenówki zaparkował wóz z biura szeryfa z West Feliciana. Zastępca szeryfa wysiadł i podszedł do niej.

Wszędzie rozpoznałaby tę smukłą sylwetkę, ten chód, sposób trzymania się, charakterystyczny styl. Matt Stevens, kolega z czasów dzieciństwa, szkolna sympatia. Rozstała się z nim, bo marzenia o dziennikarstwie okazały się silniejsze niż uczucia. Widziała go potem raptem kilka razy, ostatnio na pogrzebie matki, przed rokiem. Widać Buddy musiał mu powiedzieć, że przyjeżdża.

Podniosła dłoń na powitanie. Ciągle tak samo przystojny, pomyślała. Ciągle wolny. A może nie? Może zdążył związać się z kimś, może nawet ożenił w ostatnich miesiącach?

– Dobrze cię widzieć, Avery – powiedział bez zwykłego uśmiechu. Zobaczyła swoje odbicie w jego okularach: drobna, prawie filigranowa postać, niesforne, krótko obcięte włosy, wielkie, brązowe oczy, zbyt wielkie przy drobnej twarzy. Dorosła kobieta? Raczej psotny leśny duszek.

– I ja się cieszę, że cię widzę, Matt.

– Współczuję ci. To okropne, co się stało. Naprawdę okropne. Bardzo mi przykro.

– Dzięki. Dziękuję, że zajęliście się, ty i Buddy, jego… – Słowa uwięzły jej w gardle. Nie, musi być silna. Nie może się rozkleić. – Szczątkami – dokończyła z trudem.

– Przynajmniej tyle mogliśmy zrobić. – Matt na moment odwrócił wzrok, potem znów na nią spojrzał, ciągle poważny, zasępiony.

Trapiony bólem? Tak, chyba tak, pomyślała.

– Jeszcze raz dzięki.

– Avery, udało ci się skontaktować z rodziną w Denver?

– Tak… – Kuzyni w Denver, jedyni jej krewni. Jedyna rodzina. Daleka, ale jedyna. Teraz, kiedy oboje rodzice odeszli, nie miała nikogo poza nimi.

– Kochałem go, Avery. Widziałem, że po śmierci twojej mamy nie bardzo radził sobie z sobą, ale ciągle nie mogę uwierzyć, że to zrobił. Był przybity, ale nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo jest załamany. Powinienem był to zauważyć. Wszyscy powinniśmy.

Łzy popłynęły jej po policzkach. Była jego córką. Jest jego córką. To ona przede wszystkim powinna była zauważyć, co się dzieje z ojcem. Ona jest winna temu, co się stało.

Matt wyciągnął dłoń.

– Płacz, Avery. Wypłacz się, to pomaga.

– Nie… ja już… – Odchrząknęła, usiłując się opanować. – Muszę zająć się… pogrzebem. Czy Gallagherowie nadal prowadzą…?

– Tak. Danny przejął interesy po ojcu. Czeka na telefon od ciebie. Buddy wspomniał mu, że przyjeżdżasz dzisiaj.

Avery wskazała na wóz Matta.

– Jesteś poza swoją jurysdykcją.

Biuru szeryfa podlegały parafie wokół Cypress Springs, samo miasteczko natomiast lokalnemu departamentowi policji.

Matt uśmiechnął się po raz pierwszy w czasie tej rozmowy.

– Dopuściłem się wykroczenia. Kręcę się tutaj, bo miałem nadzieję, że cię wypatrzę, zanim dotrzesz do domu.

– Jechałam do domu. Zatrzymałam się, bo… – Zamilkła. Prawdę powiedziawszy, nie miała żadnego powodu, żeby się zatrzymywać. Po prostu… Impuls, kaprys, potrzeba przywitania starych kątów, można to nazwać, jak się chce.

Matt chyba zrozumiał.

– Pojadę z tobą.

– Kochany jesteś, ale nie ma potrzeby.

– Nie zgadzam się. – Nie dał jej dojść do słowa, mimo że próbowała protestować. – Nie powinnaś jechać tam sama. Ponury widok. Chcesz czy nie, jadę za tobą – oznajmił szorstkim, nieznoszącym sprzeciwu tonem.

Avery chwilę zwlekała, wreszcie skinęła głową. Bez słowa wsiadła do wynajętej terenówki i wyjechała na Główną.

Zbliżając się do domu, w którym się wychowała, wstrzymała oddech.

Ojciec starannie wybrał porę: środek nocy, kiedy wszyscy śpią. Wiedział, że minie sporo czasu, zanim ktoś poczuje dym, zobaczy płomienie, zaalarmuje kogo trzeba. Musiał użyć ropy, tak orzekli eksperci. Ropa, inaczej niż benzyna, zaczyna się palić, dopiero gdy ma bezpośredni kontakt z ogniem. W przypadku dużo lżejszej benzyny zapalają się opary.

Dopalający się ogień pierwszy zobaczył sąsiad, który wybiegł na poranną przebieżkę. Uznawszy, że ojciec śpi, próbował go obudzić. Kiedy nikt nie odpowiadał na dobijanie się do drzwi, wezwał straż pożarną. Ze strażakami przyjechał biegły. Zaraz potem wezwano koronera, który powiadomił departament policji w Cypress Springs. Szczątki ojca zidentyfikowano na podstawie uzębienia.

Ani autopsja, ani dochodzenie nie nasuwały żadnych podejrzeń co do okoliczności śmierci. Nikt też nie potrafił wskazać ewentualnego motywu zbrodni. Morderstwo, nawet jako jedna z hipotez, nie wchodziło rachubę. Doktor Phillip Chauvin był powszechnie szanowanym człowiekiem, cenionym i lubianym lekarzem.

Przyczyna zgonu: samobójstwo. Tak brzmiało oficjalne orzeczenie departamentu policji.

Żadnego listu. Słowa pożegnania.

Jak mogłeś to zrobić, tato? Dlaczego?

Avery skręciła na podjazd domu rodziców.

Pierwsze, co rzuciło się jej w oczy, to od dawna niestrzyżony trawnik, wybujałe chwasty, nadto rozrośnięte krzewy, których nikt od wielu miesięcy nie przycinał.

Azalie, trochę za wcześnie, już w pąkach, powinny niedługo obsypać się kwiatami. Wtedy wokół domu rozjaśni się wszystkimi odcieniami różu, od zimnego, prawie białego, po ciepły, intensywny, prawie czerwony.

Ojciec kochał swój ogród. Spędzał tu całe weekendy, pielęgnował go i upiększał, chuchał i dmuchał na każdą roślinę. Teraz ten ukochany ogród sprawiał wrażenie, jakby od dawna nikt się nim nie zajmował.

Ojciec zmarł raptem przed dwoma dniami, a zatem… Avery zasępiła się.

Jeszcze jeden dowód, w jak głębokiej musiał być depresji. A ona, ukochana i troskliwa córeczka, nic nie wiedziała, nic nie dostrzegła, nie czuła, nie domyślała się nawet.

Dlaczego? Przecież prawie codziennie rozmawiali przez telefon.

Matt podjechał pod dom i zatrzymał się tuż za jej terenówką. Wtedy Avery, wziąwszy głęboki oddech, wysiadła z samochodu.

– Na pewno jesteś gotowa? – upewnił się jeszcze, kiedy stanął koło niej.

– A mam jakiś wybór?

Oboje doskonale wiedzieli, że nie ma.

Ruszyli zakolem podjazdu w stronę wolnostojącego garażu na tyłach domu.

Już z daleka czuło się wyraźną woń pogorzeliska, swąd zwęglonego drewna… ale też, tak się przynajmniej wydawało Avery, mdlący zapach spalonych kości, spalonego ciała.

Skręcili za węgieł i wtedy zobaczyła osmalone drzwi garażu: wielką, ciemną, nieregularną plamę na gładkiej powierzchni.

– W środku wygląda znacznie gorzej – powiedział Matt. – Wnętrze jest prawie zupełnie wypalone. Dziw, że garaż się nie zawalił.

W pewnym momencie swojej dziennikarskiej kariery Avery, a mieszkała wtedy w Chicago i pracowała dla „Chicago Tribune”, miała przygotować materiał o serii pożarów, które przeszły przez miasto i jego okolice. Właściwie nie były to pożary w zwykłym tego słowa znaczeniu, lecz umyślne podpalenia. Sprawca, syn strażaka, chciał się w ten sposób zemścić na ojcu, bo ten wyrzucił go z domu. Porachunki między napędzanym poczuciem krzywdy psychopatą a wyposażonym w twardy charakter tatusiem kosztowały życie sześcioro niewinnych ludzi, w tym dziecko. Tyle Bogu ducha winnych osób poniosło śmierć, zanim policja ujęła podpalacza.

Tamta sprawa dała Avery pewne wyobrażenie, jak straszna jest śmierć w płomieniach. Dlatego teraz, kiedy stanęli przed garażem, musiała zebrać wszystkie siły i uzbroić się w odporność, by znieść to, co miała za chwilę zobaczyć.

Matt wprowadził ją do środka bocznymi drzwiami. Tu, oczywiście, swąd pogorzeliska był nieporównanie bardziej intensywny, dojmujący. Z całą mocą uderzał w nozdrza, dławił w gardle, wżerał się w skórę.

Ostatnie minuty życia ojca… Jak strasznie musiał krzyczeć, kiedy ciało ogarnęły trawiące płomienie. Rozdzierający krzyk, buzujący ogień, skwierczenie żywego mięsa…

Ciemna, wypalona plama na betonowej posadzce. Koszmar…

Tu zginął.

Spłonął żywcem.

Avery zasłoniła usta dłonią.

To samobójstwo nie było tylko aktem rozpaczy, ale i nienawiści do samego siebie.

Zaczęła drżeć. W głowie się jej kręciło, kolana zrobiły się miękkie. Odwróciła się i wybiegła do ogrodu.

Zgięta wpół walczyła z nudnościami, próbowała zapanować nad sobą, nad własnymi reakcjami.

Nie rozsypać się, nie rozpaść, powtarzała sobie. Spokojnie, tylko spokojnie, Avery.

Poczuła na ramieniu dłoń Matta.

Zacisnęła powieki.

– Jak on mógł to zrobić, Matt? – Otworzyła oczy, odwróciła głowę. – Nie dość że odebrał sobie życie, to jeszcze… w taki sposób? On… Musiał… musiał strasznie cierpieć.

– Nie wiem, co powiedzieć – odparł łagodnym, pełnym współczucia tonem. – Po prostu nie wiem. Chciałbym znać odpowiedź na twoje pytanie, ale sam je sobie zadaję.

Avery wyprostowała się, jeszcze pełna żalu i gniewu, niepogodzona z tym, co się stało.

– Ojciec kochał życie. Cenił je. Był lekarzem, na litość boską. Jeśli tylko mógł, ratował ludzi przed śmiercią, starał się przywracać im zdrowie. – Ponieważ Matt nie odezwał się słowem, mówiła dalej coraz bardziej porywczo: – Był dumny z wyboru, jakiego dokonał. Dumny z własnej drogi. Człowiek, który to zrobił – wskazała głową w stronę garażu – musiał nienawidzić siebie. To nie mój ojciec. On tego nie mógł zrobić, Matt – powtórzyła z desperackim uporem.

– Avery, ty… – Ledwie zaczął mówić, natychmiast zamilkł i odwrócił wzrok.

– Co ja? Powiedz, Matt.

– Rzadko się z nim ostatnio widywałaś. – Musiał dostrzec, jaki efekt wywołały jego słowa, bo chwycił Avery za ręce i uścisnął mocno. – Twój tata bardzo się zmienił. Nie był tym samym człowiekiem co dawniej. Zamknął się w sobie. Całymi dniami nie wychodził z domu, a kiedy już się pokazał w miasteczku, z nikim nie rozmawiał, do nikogo się nie odzywał. Gdy dostrzegał znajomą twarz, przechodził na drugą stronę ulicy.

A ona o niczym nie wiedziała. Jak to możliwe? Jak mogła być taka ślepa, głucha?

– Kiedy…? – wykrztusiła z trudem. – Matt, kiedy się to zaczęło?

– Mniej więcej wtedy, kiedy zrezygnował z prowadzenia praktyki.

Wkrótce po śmierci matki.

– Dlaczego nikt do mnie nie zadzwonił? Dlaczego nie… – Zamilkła, przygryzła wargę.

– To nie stało się z dnia na dzień. Początkowo myśleliśmy, że potrzebuje czasu, by dojść do siebie po śmierci twojej matki. Że chce być sam. Dopiero ostatnio ludzie zaczęli dostrzegać, że coś jest nie tak.

Omiotła spojrzeniem zaniedbany ogród, widomy dowód stanu ojca.

– Przykro mi, Avery. Wszystkim jest przykro i ciężko.

Odwróciła się od Matta, powstrzymując łzy, walcząc, ciągle walcząc z bezsilną wściekłością.

Przegrała potyczkę.

– Jezu, Avery…

Matt podszedł do niej, objął, przytulił do piersi. Avery nie opierała się. Ukryła twarz na jego ramieniu i rozszlochała się jak dziecko.

Stał sztywno, czuł się nieporadnie, niezręcznie. Co chwilę poklepywał Avery po ramieniu i szeptał słowa pocieszenia, których ona jednak przez swój szloch nie słyszała, nie mogła słyszeć.

Kiedy łzy wyschły, kiedy wreszcie trochę się uspokoiła, odsunęła się od Matta zakłopotana swoim wybuchem.

– Przepraszam… – bąknęła. – Nie chciałam urządzać przedstawienia. Myślałam, że wytrzymam, że potrafię to znieść.

– Co ty opowiadasz. Wyluzuj się, dziewczyno. Gdybyś wytrzymała, byłbym mocno zaniepokojony.

Znowu łzy napłynęły jej do oczu, kapało z nosa.

– Muszę iść po chusteczkę. Przepraszam.

Ruszyła do samochodu, Matt za nią. Zaczęła przerzucać drobiazgi w torebce, wreszcie wyciągnęła pomiętą chusteczkę higieniczną. Wytarła nos, osuszyła oczy i podniosła wzrok na Matta.

– Jak mogłam nie zauważyć, że z nim jest aż tak źle? Czyżbym była tak bardzo zajęta własną osobą?

– Długo nikt nie zauważał, a przecież widywaliśmy go często, niemal codziennie.

– Ale ja jestem córką. Powinnam była się zorientować, poznać chociażby po głosie, że dzieje się z nim niedobrze. Wsłuchiwać się uważnie w to, co mówi. Albo co stara się przemilczeć.

– W żadnym razie nie ponosisz winy za to, co się stało, Avery.

– Nie? – Ręce drżały jej tak bardzo, że zawstydzona wsunęła je do kieszeni. – A jednak nie mogę uwolnić się od myśli, że gdybym została w Cypress Springs, może żyłby teraz. Gdybym rzuciła swoją pracę i zamieszkała tutaj po śmierci mamy, może nie wpadłby w depresję i nie zrobił… tego, co zrobił. Gdybym wtedy podnio… – Przerwała w pół słowa. – To tak strasznie boli.

– Nie obwiniaj się. Nie cofniesz czasu. – W głosie Matta zabrzmiała gorycz.

– Nie cofnę. Nie cofnę – powtórzyła. – Kochałam ojca jak nikogo na świecie, ale od chwili wyjazdu na studia prawie nie pojawiałam się w domu. Nawet po śmierci mamy. Umarła tak nagle, tyle spraw między nami zostało niedopowiedzianych, niezałatwionych. Jej śmierć powinna była stać się dla mnie dzwonkiem ostrzegawczym. Nie stała się.

Matt nie odzywał się, słuchał.

– Jak mam żyć z tą świadomością? – atakowała go, chciała zmusić do odpowiedzi.

– Po prostu żyć. Z tego, co się stało, masz tylko wyciągnąć wnioski dla siebie i na tym koniec. Ważne, co przed tobą. Ważna jest przyszłość, nie przeszłość, nie obciążenia. Nie możesz cały czas oglądać się za siebie.

Ulicą przetoczył się stary pikap. Głośny śmiech jadących nim chłopaków na moment rozładował napięcie. W ślad za pierwszym wozem przejechał następny, tym razem żółty kabriolet z opuszczonym dachem, z kolejną grupą smarkaczy.

Avery zerknęła na zegarek. Wpół do czwartej. Lekcje kończą się o tej samej porze jak za jej czasów.

Zabawne. Tyle rzeczy zmieniło się tak drastycznie, gdy inne nie zmieniają się wcale.

– Muszę wracać do pracy. Mogę zostawić cię samą? Dasz sobie radę?

Skinęła głową.

– Dzięki za opiekę.

– Nie dziękuj. – Matt ruszył w stronę swojego wozu, ale jeszcze zatrzymał się na chwilę i spojrzał na Avery. – Byłbym zapomniał. Rodzice zapraszają cię dzisiaj na kolację.

– Dzisiaj? Dopiero przyjechałam.

– I o to właśnie chodzi. Za nic nie pozwolą, żebyś pierwszy wieczór spędziła samotnie. Musisz przyjąć zaproszenie.

– Ale…

– Zapomnij o wielkomiejskich przyzwyczajeniach. Jesteś znowu w domu. Tutaj ludzie troszczą się o siebie nawzajem, jakbyśmy byli jedną rodziną. Poczuj się tak samo.

Dom. Rodzina. Żadne inne słowa nie mogły brzmieć teraz równie kojąco.

– Dobrze, będę. Dalej mieszkacie w Ranczerówce? – Tak zawsze między sobą nazywali wygodną, przestronną rezydencję Stevensów, bo też istotnie przypominała swoją architekturą domy wznoszone przez ranczerów z Zachodu, co nadawało jej swoisty urok.

– Jasne. W Cypress nic się nie zmienia. To nasza zasada. – Matt otworzył drzwiczki samochodu i odwrócił się do Avery. – O szóstej? Może być, nie za wcześnie?

– Będę o szóstej.

– Do zobaczenia. – Wsiadł do wozu, włączył silnik i zaczął się wycofywać. Odjechał kawałek, odkręcił szybę i zawołał: – Hunter wrócił. Pomyślałem, że może cię to zainteresować.

Wóz zastępcy szeryfa dawno już zniknął, a Avery nadal stała bez ruchu w tym samym miejscu.

Hunter?

Niemożliwe. Bliźniaczy brat Matta, trzeci z ich paczki. Wrócił do Cypress Springs?

Jeszcze niedawno prowadził z kilkoma wspólnikami wziętą kancelarię adwokacką w Nowym Orleanie. Tak głosiły ostatnie wieści, jakie do niej dotarły o Hunterze.

Ruszyła powoli do domu.

Tamtego lata, miała wtedy piętnaście lat, a chłopcy szesnaście, coś się stało. Rozgorzał jakiś konflikt między Mattem i Hunterem. Hunter chodził wściekły, kilka razy doszło między braćmi do bójki. Pogodny dom Stevensów, zawsze pełen ciepła i miłości, zamienił się w regularne pole bitwy, jakby nagła wrogość między braćmi udzieliła się całej rodzinie.

Początkowo Avery myślała, że to tylko chwilowe nieporozumienie i że atmosfera wkrótce się oczyści. Nic z tego. Hunter wyjechał na studia i przestał pojawiać się w domu. Nie przyjeżdżał nawet w czasie wakacji.

Aż raptem wrócił. Akurat teraz, kiedy i ją okoliczności sprowadziły do Cypress Springs. Dziwne, pomyślała. Może w czasie kolacji dowie się, dlaczego podjął taką decyzję.

ROZDZIAŁ DRUGI

Podjechała pod dom Stevensów punktualnie o szóstej. Na jej widok Buddy Stevens, który siedział na ganku i palił cygaro, zerwał się z fotela.

– Przyjechała! Moja dziewczynka! – zawołał swoim tubalnym głosem. – Dobrze widzieć cię znowu w domu, całą i zdrową!

Jeszcze moment i znalazła się w ramionach tego wielkoluda o szerokiej piersi, mocarnych ramionach i dudniącym głosie. Od kiedy sięgała pamięcią, Buddy, wielki Buddy, był szefem policji w Cypress Springs. Z wykształcenia prawnik, twardy jak skała, kiedy chodziło o tępienie przestępstw i zapewnienie spokoju mieszkańcom miasteczka, w oczach Avery zawsze pozostawał wielkim poczciwym misiem. Twardziel o złotym sercu. Taki był Buddy.

Wyściskał ją serdecznie, a potem odsunął od siebie na długość ramienia i spojrzał w oczy.

– Tak mi przykro, maleńka – powiedział ze smutkiem w głosie. – Cholernie przykro.

Avery poczuła bolesny ucisk w gardle.

– Wiem, Buddy – wykrztusiła.

Przytulił ją znowu.

– Biedactwo, jakaś ty chuda…

Avery uśmiechnęła się miękko. Buddy, zawsze ten sam kochany Buddy. Był jej prawie tak bliski i drogi jak ojciec.

– Nie słyszałeś? Kobieta nigdy nie jest za chuda, to niemożliwe.

– Ech, wielkomiejskie fanaberie. – Odłożył cygaro i wprowadził Avery do domu, wołając od progu: – Lilu! Cherry! Zobaczcie, kto się objawił.

W drzwiach kuchni pojawiła się natychmiast Cherry, młodsza siostra Matta i Huntera. Kiedyś niewypierzona nastolatka, teraz piękna kobieta, wysoka, ciemnowłosa i ciemnooka jak bracia, po matce wzięła delikatne rysy i aksamitną cerę.

Na widok gościa uśmiechnęła się szeroko.

– Dotarłaś jednak. Tak się martwiliśmy. – Podeszła do Avery i uściskała ją serdecznie. – Kobieta nie powinna wyprawiać się sama w takie dalekie podróże, to niebezpieczne.

Avery lekko osłupiała na tę uwagę. Byłaby ona zrozumiała kilka pokoleń wstecz, ale dzisiaj usłyszeć coś podobnego od młodej kobiety? Cóż, Matt wiedział, co robi, gdy próbował jej przypomnieć, że nie jest w wielkim mieście.

– Nie było tak źle, naprawdę – uspokoiła Cherry. – Taksówką na lotnisko, samolotem do Nowego Orleanu, gdzie wynajęłam samochód. Najgorszy kłopot miałam z odnalezieniem bagażu, ale to normalne.

– Samodzielna, wyzwolona kobieta – mruknął Buddy bez entuzjazmu. – Miałaś chociaż ze sobą telefon komórkowy?

– Jasne. Nawet pamiętałam, żeby przed wyjazdem do pełna go naładować. – Avery wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Miałam nie tylko telefon, ale i gaz pieprzowy, tak na wszelki wypadek. Zadowolony?

– Gaz pieprzowy? – zdziwiła się Lila Stevens. – A to po co?

– To taki spray do obrony – wyjaśniła Cherry, odwracając się do matki, ale Lila, śliczna i zadbana jak zawsze, już wybiegła z kuchni, już ściskała dłonie gościa.

– Do obrony? Tutaj na pewno nie będziesz go potrzebowała. – Spojrzała Avery w oczy. – Witaj w domu, kochanie. Jak się czujesz?

Avery znowu łzy napłynęły do oczu.

– Cóż, bywało lepiej. Dziękuję… – Odwzajemniła uścisk.

– Tak mi przykro, kochanie. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo.

– Wiem i bardzo dziękuję.

Gdy w kuchni rozdzwonił się minutnik, Lila puściła dłonie Avery.

– Placek.

Nie musiała nic mówić; wspaniały zapach mówił sam za siebie. Lila uchodziła za najlepszą kucharkę w całej parafii i nieustannie zdobywała nagrody za swoje dzieła kulinarne. Avery, kiedy jeszcze mieszkała w Cypress, nie przepuściła ani jednego zaproszenia na kolację do Stevensów, wręcz wyczekiwała okazji, by spróbować kolejnych dań Lili.

– Jaki? – zapytała.

– Truskawkowy. Wiem, że najbardziej lubisz brzoskwiniowy, ale znajdź przyzwoite brzoskwinie o tej porze roku. Nawet nie ma co marzyć. A truskawki po prostu pyszne, pierwsze w tym sezonie, nasze, z Luizjany.

– Przestań pytlować o plackach, truskawkach i innych brzoskwiniach, kobieto, i pozwól dziewczynie wreszcie usiąść, bo zmęczona – wtrącił, jak zawsze na wszystkich burczący, Buddy.

– Pytlować? – Lila pogroziła mężowi palcem. – Jak będziesz tak się do mnie odzywał, to nie dostaniesz nawet kawałka mojego ciasta. Idź sobie do Azalii.

Buddy’ego najwyraźniej przeraziła perspektywa jedzenia wypieków z lokalnej cukierni, bo natychmiast się wycofał:

– Przepraszam, kochanie. Ja tylko żartowałem, wiesz przecież.

– Teraz to jestem kochana? – Lila wzniosła oczy do nieba. – Sama widzisz, co ja z nim mam.

Avery roześmiała się. Kiedyś bardzo zazdrościła Stevensom, pragnęła, żeby jej rodzice zachowywali się podobnie: otwarcie okazywali serdeczność, żartowali z siebie nawzajem. Znała Buddy’ego i Lilę od zawsze i nie pamiętała, by kiedykolwiek jedno na drugie podniosło głos. Nawet kiedy pokpiwali z siebie i sprzeczali się żartobliwie, zawsze czuło się w tych przekomarzankach wzajemną miłość i szacunek.

Avery często żałowała, że jej matka nie jest… nie była… taka jak Lila: pogodna, bezpośrednia, zadowolona ze swojego życia pani domu, dbająca o dzieci i męża.

Matka najwyraźniej źle się czuła w tej roli. Nigdy nie powiedziała o tym choćby jednego słowa, nigdy się nie skarżyła, ale Avery zawsze wyczuwała w niej rozczarowanie, zgorzknienie, niezadowolenie z życia.

Nie, poprawiła się w myślach. Matka była rozczarowana nią, swoją córką, jej charakterem, stosunkiem do rzeczywistości, upodobaniami, jej wyborami i decyzjami.

Avery, mówiąc najprościej, nie spełniała matczynych wyobrażeń.

Tymczasem Lila przyjmowała ją taką, jaką była. Nigdy nie dała jej odczuć, że mogłaby, powinna być inna, przeciwnie, traktowała Avery jako osobę wartościową, drogą sercu, wyjątkową.

– Widzę – przytaknęła Avery, przyjmując ten sam ton. – To oburzające.

– Też tak uważam. – Lila zaprosiła gestem do salonu. – Matt powinien być lada chwila. Kolacja gotowa, muszę tylko jeszcze podgrzać grzanki, podlać pureue gorącym mlekiem i możemy siadać do stołu.

– Pomóc ci? – zaofiarowała się Avery.

Spotkawszy się ze zdecydowanym sprzeciwem Lili, co było łatwe do przewidzenia, przeszła z Buddym i Cherry do salonu. Kiedy zagłębiła się w wygodnym, wielkim fotelu, poczuła, jak bardzo jest zmęczona. Najchętniej wtuliłaby głowę w poduszkę, zamknęła oczy i nie budziła się choćby przez cały tydzień.

– Nic się nie zmieniłaś – powiedział Buddy. – Ta sama śliczna, bystrooka dziewczyna, jaką cię pamiętam sprzed lat.

Przed laty w Cypress Springs… Była wtedy taka młoda i niewiarygodnie naiwna. Chciała się wyrwać z Cypress Springs, marzyła o wielkiej przygodzie, ciekawym życiu. Czuła, że gdzieś tam, w szerokim świecie, czeka ją coś lepszego niż ta beznadziejna wegetacja w małym miasteczku. Myślała, że to znalazła: prestiżowy zawód, nagrody, poważanie w branży dziennikarskiej. Wreszcie, rzecz również nie bez znaczenia, godne pozazdroszczenia zarobki.

Co to wszystko było teraz warte?

Gdyby mogła cofnąć się w czasie i raz jeszcze dokonać wyboru, czy podjęłaby takie same decyzje, tak samo pokierowała swoim życiem?

Gdyby rzeczywiście mogła cofnąć się w czasie, zrobiłaby wszystko, żeby być z nim.

Spojrzała na Buddy’ego.

– Nie uwierzyłbyś, jak bardzo się zmieniłam – powiedziała z uśmiechem, jakby chciała unieważnić ciężar swoich słów. – A co u ciebie? Poza tym, że przystojny jak dawniej, ciągle jesteś najgroźniejszym gliną w całej okolicy?

– Nic mi o tym nie wiadomo – mruknął Buddy – ale jeśli w ogóle, to ten tytuł od dawna należy do Matta.

– Szeryf z West Feliciana w przyszłym roku przechodzi na emeryturę – włączyła się Cherry. – Matt zamierza ubiegać się o urząd po nim. Wszyscy uważają, że wygra wybory – zakończyła z dumą w głosie.

Buddy przytaknął. Jego też rozpierała duma.

– Mój syn pierwszym gliną w parafii. Możesz to sobie wyobrazić?

– To już niemal dynastia stróżów prawa – mruknęła Avery.

– Niedługo już tej dynastii. – Buddy usadowił się w swoim ulubionym fotelu. – Emerytura za pasem. Już właściwie powinienem odejść. Gdybym miał wnuki, miał kogo psuć…

– Tato – ostrzegła go Cherry. – Nie zaczynaj znowu. Znamy to na pamięć.

– Troje dzieci i ani jednego wnuczęcia – gderał. – Moi przyjaciele mają po tuzinie takich pędraków. Moim zdaniem coś tu jest mocno nie w porządku. – Spojrzał pytająco na Avery. – Nie sądzisz?

A ona ze śmiechem podniosła dłonie na znak kapitulacji.

– Wolę się nie wypowiadać na ten temat.

– Dziękuję – rzuciła Cherry konspiracyjnym szeptem.

Buddy coś mruknął zrzędliwie, więc Avery szybko wróciła do głównego wątku:

– Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś inny miał zostać szefem policji w Cypress.

– Cóż, przychodzi taki moment, kiedy trzeba ustąpić miejsca młodszym. Niechętnie o tym myślę, ale mój czas się skończył.

Cherry prychnęła lekceważąco, jakby chciała powiedzieć, że za grosz nie wierzy ojcu.

– Napiję się wina. Avery, ty też?

– Chętnie, kieliszek.

– Białe, czerwone?

– Wszystko jedno. – Avery oparła głowę o poduchy fotela. Napięcie powoli opadało. Zamknęła oczy i natychmiast napłynęły obrazy z przeszłości: Matt, Hunter, ona… bawią się w trójkę w ogrodzie, a rodzice w tym czasie urządzili sobie barbecue. Lila i Buddy robią ostatnie zdjęcie przed wyjazdem Huntera. Boże Narodzenie, obie rodziny przy jednym stole śpiewają kolędy…

Słodkie, podnoszące na duchu wspomnienia.

– Dobrze znaleźć się znowu w domu, prawda? – zapytał cicho Buddy, jakby czytał w jej myślach.

Podniosła powieki, spojrzała na niego.

– Dobrze – przytaknęła. – Pomimo wszystko dobrze. – Na moment odwróciła wzrok. – Żałuję, że nie zrobiłam tego wcześniej. Po tym, jak mama… Powinnam była zostać, już wtedy. Gdybym tylko…

Niedokończone zdanie zawisło w powietrzu. Gdyby wróciła, być może ojciec żyłby teraz.

Przyszła Cherry z winem, podała Avery kieliszek i usiadła na swoim miejscu.

– Jakie masz plany?

– A jakie mogę mieć? Przede wszystkim muszę dopilnować wszystkich spraw związanych z pogrzebem taty. Po południu rozmawiałam z Dannym Gallagherem. Mamy się spotkać jutro zaraz po przerwie na lunch.

– Jak długo chcesz zostać? – Cherry umościła się wygodnie, podwinęła nogi pod siebie.

– Nie wiem. Wzięłam co prawda urlop w „Washington Post”, ale nie wiem. Muszę przejrzeć wszystkie rzeczy taty, posegregować, doprowadzić dom do takiego stanu, żeby można go było wystawić na sprzedaż. Pojęcia nie mam, ile czasu mi to zajmie.

– Przepraszam, że tak późno.

Avery podniosła wzrok. Matt stał w drzwiach salonu, przechylił lekko głowę i przyglądał się jej z rozbawioną miną. Zdążył już zrzucić mundur, teraz miał na sobie niebieskie dżinsy i białą koszulę. W dłoni ściskał bukiet kwiatów.

– To dla mamy – poinformował z uśmiechem. – Jest w kuchni?

– Przecież wiesz. – Cherry podeszła do brata i pocałowała go w policzek. – Tata właśnie utyskiwał, że nie ma wnuków. Przypomnij mi, żebym następnym razem i ja się spóźniła.

Matt uśmiechnął się szeroko.

– Dobrze, że mnie to ominęło, chociaż jak znam ojca, to zrobi nam powtórkę z rozrywki.

Buddy nasrożył się okrutnie.

– Ani wnuków na starość człowiek nie ma, ani nijakiego poważania u własnych dzieci. – Spojrzał w kierunku kuchni, jakby tam szukał pociechy. – Lilu! – zawołał dramatycznym głosem. – Możesz mi powiedzieć, jakie błędy wychowawcze popełniliśmy?

Lila wychyliła głowę z kuchni.

– Zostaw dzieci w spokoju, na litość boską. Nie czepiaj się ich. – Spojrzała na kwiaty. – Do przybrania stołu?

– Tak jest, madame. – Matt podszedł do matki, pocałował ją w policzek i wręczył bukiet. – Czuję jakiś obiecujący zapach.

– Chodź, pomożesz mi z pieczystym. – Lila zwróciła się do córki: – Cherry, włożysz kwiaty do wazonu?

Avery obserwowała tę rodzinną scenę. Rodzina. Mogła należeć do tej rodziny. Formalnie i oficjalnie. Wszyscy spodziewali się, że wyjdzie za Matta.

– Zastanawiałaś się, czy nie zostać? – Głos Buddy’ego przerwał jej rozmyślania. – Tu się urodziłaś, wychowałaś. Tu jest twoje miejsce.

Spojrzała na niego, nie bardzo wiedząc, co miałaby odpowiedzieć. Przyjechała, żeby zająć się sprawą rodzinną, ale też w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania dotyczące zarówno śmierci ojca, jak i jej życia w ogóle.

Od jakiegoś czasu miała wrażenie, że zamiast zmierzać w jakimś kierunku, po prostu dryfuje, ani szczęśliwa, ani nieszczęśliwa, jeśli już, to raczej niezadowolona. Ale dlaczego? Tego już nie potrafiła powiedzieć.

– Tak myślisz, Buddy? Zawsze miałam wrażenie, że dopiero muszę znaleźć swoje miejsce.

– Twój ojciec też tak uważał.

Ojciec… Każda wzmianka o nim od razu wywoływała łzy.

– Tak bardzo mi go brakuje.

– Wiem, maleńka.

Zapadła ciężka, przykra cisza, którą wreszcie przerwał Buddy:

– Nigdy nie przebolał śmierci twojej matki. Nie mógł otrząsnąć się z szoku. Tak nagle odeszła, w tak straszny sposób. Kochał ją bardzo.

Wylew dopadł ją na autostradzie. Jechała do Nowego Orleanu, by odebrać z lotniska kuzynkę. Tak się cieszyła na ten wyjazd: tydzień chodzenia po sklepach, wypadów do restauracji i nowoorleańskich klubów.

Rozpędzony samochód zjechał ze swojego pasa i roztrzaskał się o bandę.

Lila westchnęła głośno, jakby próbowała powstrzymać szloch.

– To było… koszmarne. Poprzedniego wieczoru jeszcze z nią rozmawiałam, zadzwoniła do mnie. Mówiła, że nie czuje się dobrze. Powiedziała Phillipowi, co jej dolega, zastanawiała się, czy powinna jechać do Nowego Orleanu. Namawiał ją, żeby jednak pojechała, że odpocznie przez tydzień, spędzi miło czas, rozerwie się. Myślę, że nigdy sobie tego nie wybaczył.

– Powtarzał, że powinien był przewidzieć… wiedzieć – mruknął Buddy. – Obwiniał się, że bardziej troszczył się o pacjentów niż o zdrowie własnej żony.

Avery splotła kurczowo dłonie.

– Nie wiedziałam. Ja… tata mówił, że czuje się odpowiedzialny, ale ja…

Uspokajała go. Zapewniała, że w niczym nie zawinił.

I zajmowała się swoimi sprawami.

Matt wyminął matkę, podszedł do Avery, stanął za fotelem i dotknął jej ramienia.

– To nie twoja wina, Avery – powiedział cicho. – Daj spokój.

Uścisnęła mu dłoń, dziękując za te proste słowa pociechy.

– Matt mi mówił, że tata dziwnie się zachowywał. Że z nikim się nie widywał, nie chciał z nikim rozmawiać. A jednak… pomimo wszystko… jak mógł zrobić to, co zrobił?

– Chyba mogę to zrozumieć – zaczęła Cherry. – Kiedy kogoś kocha się aż tak bardzo, jak twój tata kochał mamę, człowiek staje się zdolny do najbardziej nieprawdopodobnych, niewiarygodnych rzeczy… do rzeczy ostatecznych i strasznych.

W pokoju zapadła cisza. Avery chciała coś powiedzieć, przerwać dławiące milczenie, lecz nie mogła dobyć z siebie słowa.

Buddy, niech mu będą dzięki, znalazł się i tym razem:

– Kolacja gotowa, skarbie? – zwrócił się do żony.

– Owszem. – Lila skwapliwie podchwyciła pytanie, rada, że mogą wrócić do spraw zwykłych, codziennych, i na moment zapomnieć o tragedii. – Kolacja gotowa i stygnie.

– Siadajmy zatem do stołu – zakomenderował Buddy.

Przeszli do jadalni i zasiedli za stołem, a kiedy Buddy odmówił modlitwę, zaczęto przekazywać sobie półmiski, miski, salaterki, zawsze z prawa do lewej, zgodnie z od niepamiętnych lat obowiązującym przy stole Stevensów porządkiem.

Avery nakładała sobie wszystkiego po trochu, wszystkiego spróbowała, wszystko chwaliła, tu wtrąciła słowo, tam opowiedziała anegdotę, ale niejako z konieczności, z przymusu. Reszta chyba nie czuła się wcale lepiej od niej. Każdy udawał, starał się podtrzymywać rozmowę, jakby nic się nie zmieniło, jakby wszystko było normalnie.

Ale powrót do normalności wcale nie był łatwy, może w ogóle niemożliwy. Kiedyś przy tym stole zasiadali także rodzice Avery. Kiedyś Matt, Hunter i ona, ledwie zjedli, zaszywali się w kącie, sprzeczali, przekomarzali, wygłupiali.

Teraz dopiero zdała sobie sprawę, jak bardzo brakowało jej Huntera, jak za nim tęskniła.

To on w ich paczce był dyżurnym intelektualistą, co nie znaczy, że górował inteligencją nad Avery i Mattem, bo oboje przeszli przez szkołę śpiewająco, niemal na samych piątkach, nie wiedząc, co znaczy wkuwanie.

Hunter jednak, w przeciwieństwie do nich, odznaczał się szczególnie przenikliwym, zaprawionym ironią spojrzeniem na świat. I nie trzymały się go głupie figle, czego nie dało się powiedzieć o Avery i Matcie. To on zwykle rozsądzał konflikty, studził emocje.

Avery nie dziwiło ani trochę, że został wziętym prawnikiem. Bystry umysł i cięty język musiały mu dawać ogromną przewagę na sali sądowej.

– Matt wspomniał, że Hunter wrócił – napomknęła przy deserze. – Myślałam, że go tu zobaczę. – Przy stole zaległa cisza. Avery omiotła spojrzeniem znieruchomiałe twarze. – Przepraszam, powiedziałam coś niestosownego?

Buddy odchrząknął.

– Nie, maleńka. Chodzi tylko o to, że Hunter miał ostatnio kłopoty. Stracił udziały w kancelarii, którą prowadził z kilkoma wspólnikami. Omal nie został wykluczony z palestry, jak mówi. W efekcie mniej więcej dziesięć miesięcy temu wrócił do Cypress Springs.

– Nie wiem właściwie po co, w każdym razie na pewno nie z tęsknoty za rodziną – prychnął Matt.

– Niepotrzebnie wracał – dodała Cherry z ponurą miną. – Chyba nam wszystkim na złość.

– Nie możesz tak mówić, córeczko – mruknął Buddy.

– Dlaczego nie? Gdyby czuł się choć trochę bratem i synem, zachowywałby się inaczej, a jemu na nas wcale nie zależy i…

Lila zerwała się zza stołu ze łzami w oczach.

– Przyniosę kawę – powiedziała.

– Pomogę ci. – Zdegustowana Cherry podniosła się w ślad za matką, spojrzała na Avery i dodała, jakby pointując temat: – Jeśli chcesz wiedzieć, Hunter bardzo nas wszystkich zranił. To jego cały wkład w życie rodzinne.

ROZDZIAŁ TRZECI

Napomknięcie o Hunterze do końca zwarzyło atmosferę przy stole. Lila pokrywała smutek wymuszonym uśmiechem, Cherry z minuty na minutę popadała w coraz to bardziej ponury nastrój, a wesołość Buddy’ego była żałosna w swojej sztuczności.

Po kawie Avery podziękowała serdecznie, bąknęła, że pora już późna, więc na nią czas, i zaczęła się żegnać. Lila i Cherry zostały w jadalni, a Buddy towarzyszył jej i Mattowi do drzwi.

– Byliśmy niepocieszeni, kiedy wyjechałaś – powiedział, ściskając ją na pożegnanie. – A ja chyba najbardziej. Zawsze byłaś mi drugą córką.

– Ja też cię kocham, Buddy – zapewniła go, oddając uścisk.

Matt odprowadził ją do samochodu.

– Piękna noc. – Avery popatrzyła w górę. – Tyle gwiazd. Zapomniałam już, jak wygląda rozgwieżdżone niebo. Światła wielkiego miasta… Gwiazdy się przez nie nie przebijają, wiesz?

– Cieszę się, że przyjechałaś. I że przyjęłaś zaproszenie na kolację. Było znowu jak za dawnych czasów.

Serce Avery zabiło szybciej na te słowa.

– Tęskniłem za tobą. Cieszę się, że przyjechałaś – powtórzył Matt.

Cóż, ona też za nim tęskniła. A mówiąc dokładniej, tęskniła za takimi chwilami jak ta, kiedy może stać z Mattem na podjeździe, przed domem jego rodziców, pod rozgwieżdżonym niebem. Tak, tęskniła za swojskością, za poczuciem, że jest się u siebie, w domu, wśród bliskich sobie ludzi.

Jakby czytał w jej myślach.

– Dlaczego właściwie wyjechałaś, Avery? Ojciec ma rację. Twoje miejsce jest tutaj. Jesteś jedną z nas.

– Dlaczego nie wyjechałeś ze mną? Prosiłam cię, błagałam…

Matt uniósł dłoń, jakby chciał dotknąć Avery, jednak się rozmyślił.

– Ty pragnęłaś czegoś więcej, czegoś innego, chciałaś się stąd wyrwać. To, co Cypress Springs miało ci do zaoferowania, co ja mogłem zaoferować, nie wystarczało ci. Nigdy tego nie rozumiałem, ale musiałem zaakceptować twoją decyzję.

Matt miał rację i potrafił ją wyrazić w kilku prostych słowach. Nie było sensu zaprzeczać, podejmować dyskusji. Avery poczuła się niezręcznie, dlatego na wszelki wypadek zmieniła temat:

– Twój ojciec i Cherry mówią, że najprawdopodobniej wygrasz wybory na stanowisko szeryfa. Wcale mnie to nie dziwi. Na pewno ci się powiedzie. Zawsze mówiłeś, że jesteś stworzony do wielkich rzeczy.

– Tak, tylko że oboje zawsze inaczej pojmowaliśmy wielkie rzeczy, prawda, Avery?

– To nie fair, Matt.

– Ale to prawda. – Zamilkł na moment. – Złamałaś mi serce.

Spojrzała mu prosto w oczy.

– Ty mnie też.

– Zatem jesteśmy kwita, tak? Po jednym złamanym sercu na łebka.

Avery drgnęła. To były ostre, bolesne słowa.

– Matt… nie chodziło o ciebie. To ja. Nigdy nie czułam…

Chciała powiedzieć, że nigdy nie czuła szczególnego przywiązania do Cypress Springs. Że zawsze czuła się inna. Że nie przystawała do swoich koleżanek.

Z perspektywy lat tamte wrażenia wydawały się śmieszne, niepoważne. Odczucia skupionej na sobie, egocentrycznej smarkuli.

– Co teraz, Avery? Czego chcesz, czego pragniesz, dokąd zmierzasz?

Zakłopotana odwróciła wzrok.

– Nie wiem. Nie chcę wracać tam, skąd przychodzę, tego jednego jestem pewna.

– Wygląda na to, że sporo musisz przemyśleć.

Łagodnie mówiąc. Nie sporo, ale wszystko, i nie przemyśleć, ale dokładnie zrewidować. To ją czekało.

Włożyła kluczyk do stacyjki i spojrzała jeszcze raz na Matta.

– Muszę jechać. Padam z nóg, a jutro czeka mnie ciężki dzień.

– Możesz zostać u nas. Miejsca jest dosyć. Rodzice się ucieszą.

W głębi duszy miała wielką ochotę przyjąć zaproszenie. Myśl o spędzeniu nocy w domu rodzinnym, teraz, kiedy ojciec… Bała się, była niemal pewna, że nie zmruży oka.

Przyjęcie gościny byłoby jednak tchórzostwem. Musi stawić czoło temu, co się stało. Przenocuje w domu, w którym się wychowała.

Matt otworzył drzwiczki terenówki.

– Jak zwykle chorobliwie niezależna. I uparta jak osioł.

Usiadła za kierownicą, zapaliła silnik i odszczeknęła się:

– Niektórzy uważają, że to zalety.

– Jasne, u osła, a i to niekoniecznie. – Matt nachylił się do niej. – Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebowała.

– Zadzwonię. Dziękuję. – Wycofała samochód z podjazdu i powoli ruszyła w stronę centrum miasteczka, gdzie przez tyle lat mieszkała.

Uśmiechnęła się do siebie i pokręciła głową. Jak ona błagała rodziców, żeby przenieśli się do Spring Water i zamieszkali w pobliżu Ranczerówki Stevensów. Była zakochana w tej okolicy, w przestronnych, wygodnych domach.

Wtedy wydawały się jej wspaniałe, teraz dostrzegała ich tandetność: tanie osiedle na niewielkim skrawku gruntu zabudowanym tak gęsto, jak to możliwe.

Na szczęście rodzice nie zamierzali się przeprowadzać. Tam, gdzie mieszkali, było im wygodnie i wszędzie blisko, do sklepów, do gabinetu, gdzie przyjmował ojciec. Dom był solidny, wzniesiony w latach dwudziestych, posesja duża, wokół mnóstwo zieleni, spokój, gazowe latarnie, staroświecki urok.

Cypress Springs, w przeciwieństwie do wielu innych miast i miasteczek, oparło się urbanizacji, której skutkiem jest powolna degradacja samego centrum i ucieczka zamożniejszych na przedmieścia. Tutaj czas się zatrzymał i Cypress, położone wśród wzgórz, o dwie godziny jazdy od Nowego Orleanu, nadal było tym samym malowniczym, prowincjonalnym, typowym miasteczkiem Południa jak przed dziesiątkami lat, kiedy powstawało.

Poza tym, że żyło się tu bezpiecznie, nie posiadało żadnych innych tytułów do chwały i do żadnych nie aspirowało.

Ojcowie miasta nie mieli takich ambicji, Avery dobrze o tym wiedziała. Dorastała, słuchając rozmów toczonych przez ojca, Buddy’ego i ich znajomych. Wszyscy oni byli zgodni co do jednego: nie dopuścić do industrializacji miasta i okolicy. W tej swojej postawie byli typowymi ludźmi Południa, przywiązanymi do tradycji konserwatystami, dla których przemysł oznacza ciągłą pogoń za modernizowaniem świata, a modernizowanie kojarzy się ze złem i upadkiem patriarchalnego, agrarnego etosu.

Cypress miało pozostać czyste, nieskalane nowinkami. Dobrze pamiętała, jak wszyscy zawrzeli oburzeniem, kiedy Charlie Weiner sprzedał swoją ziemię korporacji Old Dixie Foods i kiedy okazało się, że na wykupionych gruntach firma zamierza wybudować zakłady produkujące puszkowaną żywność.

Avery jechała pustymi ulicami. Dochodziła dopiero dziesiąta, ale miasteczko już układało się do snu. Pokręciła głową. Przez ostatnich kilkanaście lat zdążyła nawyknąć do zupełnie innego stylu życia, do miejsc, gdzie korki na ulicach zdarzają się o każdej porze dnia i nocy, gdzie pieszy spacer nocą oznacza wystawianie życia na niebezpieczeństwo, gdzie ludzie żyją w anonimowym tłumie, niby jeden obok drugiego, ale nie zauważając siebie nawzajem.

Chociaż Waszyngton jest miastem pełnym zieleni, nie umywał się do parafii West Feliciana. Ciepły klimat i duża wilgotność stwarzały doskonałe warunki dla bujnej wegetacji: azalie, gardenie, kamelie, karłatki, te nazwy można by mnożyć, stuletnie magnolie obsypujące się w maju białym kwieciem o zapachu przyprawiającym o zawrót głowy. I stare, majestatyczne dęby o potężnych konarach i ciężkich koronach.

Kiedyś Cypress wydawało się jej brzydkie. Rozpaczliwie prowincjonalne, tandetne, nudne. Nie miała racji, teraz to przyznawała.

Dlaczego nie potrafiła wcześniej dojrzeć uroku tego miejsca?

Skręciła w swoją ulicę i w chwilę później była już pod domem rodziców. Wysiadła z samochodu i wyjęła kluczyk ze stacyjki bardziej z przyzwyczajenia niż z konieczności.

Wracała myślami do rozmowy z Mattem.

Czego pragnie? Dokąd zmierza? Gdzie jest jej miejsce? Tyle pytań, które dramatycznie domagają się odpowiedzi.

Zaskrzypiał bujak na ganku. W cieniu krzewów azalii zamajaczyła wysoka postać. Wystraszona Avery zatrzymała się.

– Witaj.

Hunter. Natychmiast poznała go po głosie. Odetchnęła z ulgą.

– Za długo mieszkam w wielkim mieście. Napędziłeś mi stracha.

– To normalne. Wszyscy tak reagują na mój widok.

Uśmiechnęła się, ale Hunter miał rację, mógł straszyć. Widziała jego twarz w mdłym świetle lampy: wyostrzone rysy, bruzdy wokół ust, podkrążone oczy, kilkudniowy zarost.

W Waszyngtonie na widok kogoś takiego przeszłaby na drugą stronę ulicy.

Jak dwaj bracia mogą się aż tak różnić fizycznie? Nie pojmowała tego. Chociaż nie byli bliźniakami jednojajowymi, jako dzieci, a potem dorastający chłopcy na takich właśnie wyglądali. Trudno uwierzyć, że to uderzające, bliźniacze podobieństwo przez lata gdzieś się zatraciło. Jakby w dorosłość weszli obcy sobie ludzie.

– Słyszałem, że wróciłaś. Nie mogłem nie słyszeć, to oczywiste.

– W Cypress wieści szybko się rozchodzą.

– Jak w każdej takiej dziurze. Ludzie muszą o czymś gadać.

Hunter bardzo się zmienił, ale raczej nie upływ czasu tego dokonał, lecz nadmierny bagaż doświadczeń… złych doświadczeń. Avery wyczytała to z jego twarzy, przygaszonych oczu, brzmiącego goryczą głosu. Twardą musiał przejść szkołę.

– A mój powrót to prawdziwa sensacja.

– A więc to prawda? Wróciłaś na dobre?

– Tego nie powiedziałam.

– Ploty. Od razu tak pomyślałem. – Wzruszył ramionami. – Ale czy to można wiedzieć?

– Co mianowicie? – Założyła ręce na piersi.

– Avery, czy ja cię może peszę?

– Nie, skąd. – Zirytowana własnym zachowaniem, opuściła ręce. – Byłam dzisiaj na kolacji u twoich rodziców.

– Owszem, to też już wiem.

– Myślałam, że cię tam zobaczę.

– Powiedzieli ci, że mieszkam w Cypress Springs?

– Matt mi powiedział.

– A powiedział, dlaczego wróciłem?

– Tyle tylko, że miałeś jakieś kłopoty.

– Miły eufemizm. – Hunter spojrzał w stronę domu. – Przykro mi z powodu twojego ojca. Był wspaniałym człowiekiem.

– Też tak uważam. – Avery zadzwoniła nerwowo kluczami. Miała dość tej rozmowy. Chciała zamknąć za sobą drzwi i zostać wreszcie sama.

– Nie zapytasz mnie?

– O co?

– Czy rozmawiałem z nim przed śmiercią.

Słowa Huntera ostatecznie wytrąciły ją z równowagi.

– Nie rozumiem.

– Chyba jasno się wyraziłem.

– No więc rozmawiałeś?

– Tak. Martwił się o ciebie.

– O mnie? – Zachmurzyła się. – Dlaczego?

– Bo twoja matka umarła, zanim wyjaśniłyście sobie pewne sprawy.

„Pewne sprawy”. Oto trafne określenie dla nagromadzonych przez lata uraz, żalów, dla nieustannej, nigdy niezaspokojonej tęsknoty za bezwarunkową matczyną miłością, akceptacją. W uszach zabrzmiała litania rad, porad i połajanek, którą matka powtarzała wiecznie, ciągle od nowa, chyba już z czystego nawyku.

„Avery, dziewczynki nie wspinają się na drzewa, nie budują fortów i na pewno nie bawią się z chłopcami w Indian. Dziewczynki noszą kokardy we włosach i sukienki z falbankami. Dżinsy i T-shirty to nie jest strój dla małej damy. Dziewczynka powinna zachowywać się zawsze jak mała dama. Dziewczyna (to już później) powinna żyć jak dama. Dziewczyna nie ucieka do wielkiego miasta, żeby tam szlifować bruki. Dziewczyna nie odrzuca przyzwoitej partii, żeby gonić za mrzonkami”.

– Bał się, że może cię to dręczyć – ciągnął Hunter. – Twoją mamę dręczyło. Jego też. Nie mógł przeboleć, że umarła, zanim zdążyłyście się pogodzić.

– Powiedział ci to? – wykrztusiła Avery.

Gdy Hunter skinął głową, Avery odwróciła spojrzenie. Przypomniała sobie słowa, które niemal wykrzyczała matce tuż przed wyjazdem na studia:

– Przestań tak się o mnie zamartwiać! Nigdy mnie nie zaakceptowałaś, nie aprobowałaś moich wyborów. Nigdy nie byłam taka, jaką chciałabyś mnie widzieć. Powiedz to wreszcie otwarcie.

Jednak matka trwała przy swoim i nadal chowała w sercu żal, że Avery nie dorasta do jej wyobrażeń. Nie wracały więcej do problemu, ale bolesna zadra pozostała.

– Uważał, że to dlatego nie przyjeżdżasz do domu. – Hunter wzruszył ramionami. – Ciekawe, ty nie mogłaś pogodzić się ze sposobem życia twojej matki, on nie mógł się pogodzić z jej śmiercią.

Avery podchwyciła ostatnie słowa.

– Co to znaczy, nie mógł się pogodzić?

– To chyba oczywiste, Avery. Ludzie nazywają ten stan żałobą.

Kpi sobie z niej. Bawi się jej kosztem.

– Można wiedzieć, gdzie odbyła się ta doniosła konwersacja? – zapytała ze złością.

– Odbyliśmy ich wiele.

Wydarzenia dwóch ostatnich dni, wstrząs, rozpacz, konfrontacja z przeszłością tak bliską, a zarazem obcą, wszystko to dało teraz o sobie znać.

– Nie mam siły słuchać tych bzdur, nawet gdybym chciała. Spróbuj wskrzesić w sobie ludzkie cechy, odprowadź mnie do drzwi i znikaj.

Usta Huntera zadrgały w ironicznym, cynicznym uśmiechu.

– Nie odpowiedziałem jeszcze na twoje pytanie. Jesteś ciekawa, co myślę o plotkach na temat twojego powrotu? Otóż myślę, że spuścisz staruszka do grobu i tyle będą cię tu widzieć.

Cofnęła się o krok, dotknięta do żywego. Zaszokowana, że potrafił powiedzieć coś podobnego. Skąd w nim tyle okrucieństwa? I to wobec kogoś, z kim łączą go lata przyjaźni. Minęła go, przekręciła klucz w zamku, weszła do domu i zatrzasnęła drzwi.

Zdążyła jeszcze zobaczyć jego wykrzywioną bólem twarz.

Hunter Stevens, człowiek nawiedzony przez demony.

Niech go diabli, nomen omen, pomyślała z wściekłością. Miała własne złe duchy, z którymi musiała się uporać.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Hunter wpatrywał się w nietknięte butelki: piwo, wino, whisky, wódka. Grzechy przeszłości. Każda butelka to kolejny gwóźdź do trumny. Przepił swoje życie, po prostu, dosłownie, bez metafor.

Trzymał alkohol w domu, żeby sobie dowieść, że zdzierży, że tym razem się nie złamie. Było to sprzeczne z zasadami i praktyką Anonimowych Alkoholików. Każdy trzeźwy alkoholik powiedziałby mu, że to wystawianie się na niepotrzebne ryzyko, kuszenie złego, ale Hunter był masochistą.

Na wspomnienie spotkania z Avery wzbierała w nim dławiąca wściekłość. Kiedyś byli najlepszymi przyjaciółmi: on, Matt i Avery. Zanim wszystko wymknęło się spod kontroli. Zanim jego życie zamieniło się w cuchnące bagno.

Wyobrażał ją sobie przy stole w jego rodzinnym domu: siedzi obok Matta, wszyscy śmieją się, żartują, przerzucają wspomnieniami, przywołują dawne dobre czasy.

Jaką jemu dali rolę w tych wspomnieniach? A może żadnej? Może w ogóle go pominęli? Wyrzucili poza nawias, jakby w ogóle nie istniał?

Znowu został wykluczony. Zawsze stał z boku, biernie obserwował. Outsider bez przydziału, bez miejsca, bez przynależności.

Co się z tobą stało, Hunter?

Dobre pytanie, pomyślał, spoglądając na butelki. Zacisnął dłonie. Nie, nie złamie się, nie sięgnie po kieliszek, żeby upić się do nieprzytomności, o wszystkim zapomnieć.

Zbyt dobrze znał tę drogę. Wiodła w jednym kierunku, w dół, do piekła.

Piekła, które sam sobie zgotował. Zapełnionego krzyczącymi w głos, przerażonymi dziećmi. Piekła, wobec którego był absolutnie bezradny, bezsilny. Mógł tylko przyglądać się ze zgrozą, przepełniony wstrętem do samego siebie. Wstrętem i rozpaczą.

Wciągnął głęboko powietrze i szybko wyszedł z kuchni, byle uciec od widoku butelek.

Przemierzył niewielką bawialnię i usiadł przy zaimprowizowanym biurku w kącie pokoju, przed ekranem włączonego komputera. Przycisnął pierwszy z brzegu klawisz, wygaszacz zniknął i pojawił się otwarty plik tekstowy, nad którym Hunter właśnie pracował. Kolejny rozdział powieści, jego powieści o prawniku staczającym się na samo dno.

Gdyby znał zakończenie…

Bywały dni, kiedy wierzył, że jego bohater ostatecznie wydobędzie się z otchłani. Kiedy indziej znowu ogarniało go takie przygnębienie i takie poczucie beznadziei, że nie był w stanie oddychać swobodnie, a co dopiero myśleć o szczęśliwym zakończeniu.

Poprawił się w fotelu, ale nie mógł zmusić się do pracy. Myśli zaprzątała mu Avery, jej pojawienie się w Cypress, tragiczna śmierć Chauvina.

Co musi czuć człowiek, który przykłada zapaloną zapałkę do ciała? Co nim powoduje? Dlaczego wybiera taką okrutną śmierć?

Hunter to wiedział. Rozumiał. Też zstąpił do piekła.

Spojrzał na ostatnie słowa, które napisał: „Jack walczył z niszczącymi go mocami. Po jednej stronie prawa ludzkie, po drugiej boskie… Jeden fałszywy krok i będzie zgubiony”.

Zgubiony.

Odnaleźć się.

Po to wrócił do domu, żeby się odnaleźć, uporządkować swoje życie, zacząć wszystko od nowa.

Ledwie zabrał się za siebie, pojawiła się Avery. I znowu spotkali się w trójkę: on, Matt, ona. Wtedy, kiedy wszystko zaczęło się sypać, też byli w trójkę. Czy obecność Avery wpłynie jakoś na jego zamierzenia?

Nie, nie powinna. Nie może. Sam wydobędzie się z dna. Uporządkuje swoje sprawy. Choćby miało to być najboleśniejsze doświadczenie w jego życiu.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Avery obudziła się z krzykiem, usiadła gwałtownie w pościeli, serce waliło jej jak młotem. Wołała przez sen ojca. Spojrzała na drzwi sypialni. Znów była tamtą dziewczynką sprzed lat, która wyczekiwała, że za moment do pokoju wpadnie któreś z rodziców, utuli i uspokoi.

Nie była już dzieckiem, rodzice odeszli, nikt nie zareagował na jej krzyk. Osunęła się na poduszki. Nic dziwnego, że długo nie mogła zasnąć. Jeden odgłos, jedno skrzypnięcie, rzecz normalna w starym domu, i otwierała natychmiast oczy. Wstawała. Sprawdzała, czy drzwi aby na pewno zamknięte. Wyglądała przez okno. Chodziła niespokojnie po pokoju.

Podejrzewała, że to nie tajemnicze odgłosy nie dają jej zasnąć, tylko niezwykła cisza.

W końcu wzięła dwie tabletki nasenne. Poskutkowały. Przyszedł sen.

A ze snem koszmary. Śniło się jej, że jest w łonie matki, skulona, bezpieczna. I nagle ktoś, lub jakaś nieznana siła, wyrywa ją z tego schronienia na świat zalany rażącym światłem. Nie może znieść blasku. Jest naga. Jest jej zimno.

W następnej sekundzie ogarniają ją płomienie.

Obudziła się z krzykiem, wzywając ojca.

Nie trzeba być wróżką ani psychoanalitykiem, żeby zrozumieć znaczenie tego snu.

Spojrzała na budzik. Już dziewiąta. Odrzuciła kołdrę i wstała. W nocy temperatura spadła, w domu zrobiło się chłodno. Drżąc z zimna, podeszła do walizki, chwilę przewracała rzeczy, wreszcie znalazła, czego szukała: legginsy i grubą bluzę. Szybko wciągnęła jedno i drugie, nie zdejmując nawet koszuli nocnej.

Jako tako zabezpieczona przed zimnem, zeszła do kuchni, po drodze wyglądając na ganek, żeby zabrać poranną gazetę.

Przez chwilę wpatrywała się nieruchomo w idealnie pustą podłogę ganku, zanim dotarły do niej dwie rzeczy zgoła oczywiste. Po pierwsze, jedyna gazeta ukazująca się w Cypress wychodziła tylko dwa razy w tygodniu, w środy i w soboty, po drugie jej właściciel i redaktor naczelny w jednej osobie na pewno wstrzymał subskrypcję zaraz po śmierci ojca. Tak, to całkiem oczywiste. W dbającym o porządek Cypress Springs nieodebrane gazety nie mogły zaśmiecać wejść do domów zmarłych czytelników.

Poranna kawa bez gazety? Avery skrzywiła się bezwiednie.

Pokręciła głową, zamknęła drzwi i poszła do kuchni. Kiedy pojedzie do miasteczka, kupi nowoorleański „Times Picayune” albo „The Advocate” wychodzący w Baton Rouge.

A jechać będzie musiała zaraz, stwierdziła, otwarłszy lodówkę. Wczoraj nie sprawdziła, choć powinna, czy w domu jest coś do jedzenia.

Nie było nic.

Chleba, mleka, jajek. Nawet kawy.

Fatalnie.

Przeczesała czuprynę palcami. Po wczorajszej obfitej kolacji mogłaby właściwie darować sobie śniadanie. Pewnie by mogła, ale jak zacząć dzień bez kubka kawy? Tego sobie nie wyobrażała.

Będzie jednak musiała wyjść z domu.

Przebrała się, umyła zęby, ochlapała twarz zimną wodą, znalazła swoje reeboki, wzuła je, zeszła na dół, otworzyła drzwi.

I wpadła prosto na Cherry.

– Cześć, Avery – uśmiechnęła się Stevensówna promiennie. – A ja się bałam, że cię obudzę.

– Chciałabym. – Avery łypnęła na kosz piknikowy, który Cherry wdzięcznie oparła sobie o biodro. – Miałam zamiar iść po gazetę i kawę. Nie powiesz mi, że przyniosłaś jedno i drugie?

– Cały termos świeżo parzonej kawy. O gazecie nie pomyślałam. Wybacz.

– Ratujesz mi życie. Wchodź.

– Przypomniałam sobie, że twój ojciec nie pijał kawy, więc pomyślałam, że pewnie marzysz o kubku dobrej, mocnej arabiki.

Matka piła kawę nałogowo, ojciec wcale. Cherry pamiętała, jej samej ten charakterystyczny drobiazg umknął z głowy. Co się z nią dzieje?

– Na pewno nie zdążyłaś kupić nic do jedzenia. – Cherry wskazała na kosz. – Mama przysyła domowy biszkopt i dżem brzoskwiniowy, też swojej roboty.

Na sam dźwięk tych słów Avery pociekła ślinka.

– Wiesz, kiedy ostatnio jadłam prawdziwy domowy biszkopt?

– Pewnie podczas ostatniej wizyty w domu. – Cherry weszła za Avery do kuchni, postawiła kosz na blacie. – Jankesi nie mają pojęcia o prawdziwych biszkoptach. Kropka. Rzekłam. – Powiedziała to tak stanowczo, jakby wojna secesyjna wybuchła z powodu biszkoptów.

Avery parsknęła śmiechem. Miała wrażenie, że przeniosła się w dziewiętnasty wiek, kiedy animozje między Północą a Południem osiągnęły punkt wrzenia. Cherry miała rację: sztuka wypiekania udanych biszkoptów była jednym z rytów inicjacyjnych dla każdej dziewczyny z Południa. Avery również tego rytu nie przeszła. Jak wielu zresztą innych. Jako panna z Południa zawiodła na całej linii.

Cherry pomyślała o wszystkim. Zaczęła od tego, że wyjęła z kosza dwie podkładki w biało-niebieską kratkę, identyczne serwetki, talerzyki i sztućce. Znalazła się nawet starannie owinięta w papier żółta różyczka i mały wazonik. Napełniła wazonik wodą, wstawiła kwiat i oznajmiła z satysfakcją:

– Oto jak powinien wyglądać stół nakryty do śniadania.

Avery nalała kawę do kubków, upiła łyk gorącego naparu i przymknęła oczy, rozkoszując się smakiem i aromatem.

– Kiepską miałaś noc? – Cherry podniosła swój kubek do ust.

– Okropną. Najpierw nie mogłam usnąć, a kiedy wreszcie usnęłam, śniły mi się jakieś koszmary.

– Trudno się dziwić. Zważywszy. – Cherry miała lakoniczny sposób wysławiania się.

Zważywszy. Avery odwróciła wzrok, odchrząknęła.

– Kochana jesteś, że pomyślałaś o mnie.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Bardzo mi ciebie brakowało. Wszyscy za tobą tęskniliśmy. – Cherry, trochę zakłopotana, wygładziła serwetkę i podniosła wzrok. – Jesteś jedną z nas. Zawsze będziesz.

– Chcesz mi coś powiedzieć, prawda? – zapytała Avery z uśmiechem. – Coś w rodzaju: możesz uciec ze swojego miasteczka, ale ono i tak będzie tkwiło w tobie?

– Mniej więcej. – Cherry odpowiedziała ciepłym uśmiechem na uśmiech Avery i konfidencjonalnie nachyliła się ku niej. – Ale wiesz, nie ma w tym nic złego. Moim skromnym zdaniem prowincjuszki. Kropka. Rzekłam.