W sercu Amazonii

Becky WicksW sercu Amazonii

Tłumaczenie: Anna Borowiec

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Deszcz zacinał jak nigdy. Biegnąc londyńską ulicą, próbowała odpierać ulewę parasolką. Krople kłuły jej nagie ramiona; wydawało się, że przenikają aż do kości. Raziły jak małe iskry, przeszywały jak prąd.

Wewnątrz naelektryzowana była jednak czymś innym: perspektywą poznania intrygującego mężczyzny. Większość kobiet gotowa byłaby zabić, by zawrzeć znajomość z porywającym bogatym amerykańskim „latającym lekarzem”, Ryanem Tobiasem.

Z zimna ciało miała pokryte gęsią skórką. Wybiegła w takim pośpiechu, że zapomniała żakietu. Lecz jego nazwisko dudniło jej w głowie, wywołując fale adrenaliny.

– Nie spóźnij się – ostrzegła ją Samantha, jej agentka, która zaaranżowała to spotkanie. – Bardzo tego nie lubi.

Madeline tak jednak wciągnęło przeszukiwanie internetu, że straciła poczucie czasu. Przed spotkaniem chciała zdobyć o nim jak najwięcej informacji i nie była w stanie oderwać się od komputera.

W sieci znalazła spore archiwum zdjęć, artykułów i klipów z telewizyjnego programu „Medycyna ekstremalna”. Ryan Tobias podróżował z ekipą lekarską, ale był gwiazdorem. Co najmniej pięć razy obejrzała urywek filmu z jego przeprawy przez lodowiec na Alasce na ratunek zagubionemu badaczowi, zatrzymując wideo na zbliżeniach pobrużdżonej brodatej twarzy na tle wirujących łopat śmigłowca.

Nie miała pojęcia, co planowała Samantha. Ale była podekscytowana. I trochę wystraszona.

Niemal się potknęła, słysząc dzwonek komórki.

– Jestem prawie na miejscu – krzyknęła do aparatu, skręcając w kierunku Trinity Buoy Wharf, nabrzeżnej dzielnicy nad Tamizą.

Samantha czekała na nią przy wejściu. Madeline zauważyła, że też włożyła szpilki. Czyżby obie chciały rzucić się w oczy mężczyźnie, na którym – jak wiedziały – prawie nic nie robi wrażenia?

– Już jest – poinformowała ją agentka cichym głosem, wprowadzając do wnętrza budynku, gdzie uwijała się ekipa filmowa. Madeline wiedziała, że mieści się tu studio telewizyjne, ale zamieszanie i świadomość, że obserwuje ją wiele par oczu, pogłębiły poczucie dezorientacji. – Tędy. – Samantha schwyciła ją za mokrą bluzkę i pociągnęła za sobą.

Nie była w stanie nadążyć, zahaczyła obcasem o kabel i niemal wyciągnęła się jak długa.

– Próbujesz się zabić? – usłyszała głęboki głos z miejsca, gdzie oparła się o ścianę, próbując złapać równowagę.

– Przepraszam, chcia… – Urwała, zdając sobie sprawę, że nie dotyka ściany. Powierzchnia była twarda, ale unosiła się w oddechu.

– Doktor Tobias… – wybąkała, prostując się.

Zdjęła dłonie z jego torsu, czerwona jak burak.

Ryan Tobias nie miał na sobie białej koszuli i białego kitla, które w telewizji stały się jego znakiem firmowym. Ubrany był w dżinsy i czarny prochowiec. Ale włosy, tak jak na klipach, były zmierzwione, jakby wiatr znad Tamizy miał dla jego wyglądu równie mało szacunku, co huragan w Patagonii.

Kilkakrotnie obejrzała migawki z tamtej południowoamerykańskiej wyprawy. Uratował wówczas chorą ciężarną kobietę. Tylko on i pilot gotowi byli ryzykować lot podczas burzy.

Wydawał się wyższy, niż zapamiętała. W jego szarych oczach dostrzegła rozbawienie przemieszane z emocjami, których nie potrafiła odczytać. Poczuła się zmieszana na myśl, jak musi oceniać ją ten mężczyzna, widząc przemoczone włosy i plamę na bluzce. W metrze jakaś niezdara wychlapała na nią kawę.

Ryan złożył ręce na piersi.

– Nie wiem, jak pani ma na imię.

– Madeline – wykrztusiła.

– I jak się tutaj pani znalazła, Madeline?

– Najwyraźniej trafiłam z deszczu pod rynnę – odparła bez zastanowienia.

W jego oczach pojawiło się zaskoczenie, po czym opuścił ręce i roześmiał się, błyskając śnieżnobiałymi zębami. Ten śmiech również zapamiętała z telewizji.

– Ekipa upiera się, żeby blokować przejścia. Dobrze, że nie skręciła pani nogi. Nie wiem nawet, gdzie jest moja torba lekarska. Też lubię żyć na krawędzi.

– Nigdy nie widziałam pana w szpilkach…

Ponownie się roześmiał.

– Moja agentka, Samantha – ciągnęła – trochę mnie zaskoczyła…

– Agentka? – Wyraz jego twarzy uległ zmianie. Atmosfera zrobiła się chłodniejsza. – To znaczy? – Przeszywał ją lodowatym wzrokiem. – Agentka od czego? – Ponownie skrzyżował ręce na piersiach.

– Moja agentka literacka.

Zmarszczył czoło.

– Przepraszam, przepraszam… – Samantha pojawiła się zza jej pleców, przerywając ich kontakt wzrokowy. – Widzę, że poznałeś już Madeline Savoię. – Położyła jej rękę na ramieniu. – Już się szykuje, żeby ruszyć z tobą w dorzecze Amazonki jako twój ghostwriter, autorka widmo. Co sądzisz o przesłanych próbkach jej tekstów?

Madeline spojrzała na Samanthę ze zdumieniem. Autorka widmo? Amazonka? Pierwsze słyszę, chciała zawołać.

Samantha poleciła jej przyjść do studia, informując, że to znakomita okazja, by spotkać bezinteresownego, pełnego współczucia i niezwykle przystojnego Ryana Tobiasa. Poznać go i rozwinąć skrzydła. Madeline sądziła jednak, że chodzi o asystowanie przy przeprowadzaniu wywiadu, może o rozesłanie tweetów do agencyjnej strony internetowej dotyczącej podróży i rozrywki. Do takich zadań była już angażowana.

Ryan stał teraz z nieprzeniknioną miną.

– Wie pani coś o malarii i ukąszeniach pająków? – Jego głos nie brzmiał tak przyjaźnie jak poprzednio.

Samantha ścisnęła jej ramię.

– Madeline ma fenomenalne pióro, Ryan. Może czytałeś jej geopolityczny kryminał z wątkiem romantycznym, którego akcja toczy się na Madagaskarze?

– Nie mam wiele czasu na czytanie.

Wpatrywał się w nią jak w jakiegoś owada pod mikroskopem.

– Uwielbia podróże i wyprawy w nieznane, podobnie jak ty. I ma kwalifikacje medyczne – ciągnęła Samantha. – Uznałam, że będzie idealnie pasować do tego projektu.

Madeline zrobiła się pąsowa.

– Jakie kwalifikacje medyczne? – mruknął.

– Pracowałam jako pielęgniarka, ale już nie… – urwała. Nie chciała wyjaśniać, co skłoniło ją do odejścia ze szpitala. Nadal nosiła w sobie poczucie winy, a przy tym wątpiła, czy te wszystkie godziny przepracowane na oddziałach St. David’s Hospital przydałyby się w sytuacji, gdyby miała się zająć kimś, kogo poszarpał jaguar lub zgniotła anakonda.

– Czy musimy przez to przechodzić? – spytał Ryan po chwili milczenia.

W jego głosie słychać było irytację. Ręce nadal miał złożone na piersiach. Oziębły ton jego głosu przypomniał jej, co jeszcze wyczytała o nim w internecie. Pięć lat temu, podczas jednej z ekspedycji, stracił członka wyprawy. Miał wówczas dwadzieścia siedem lat. Zapamiętała to sobie, bo wyliczyła, że oboje są w tym samym wieku: mają teraz trzydzieści dwa lata.

Nikt nie znał szczegółów nagłej śmierci w dżungli młodej lekarki Josephine McCarthy. Ryan nie chciał o tym publicznie mówić, podobnie jak inni członkowie ekipy. Jeżeli w ogóle wiedzieli, co zaszło. Plotkom natomiast nie było końca. Wszystko oparte wyłącznie na domysłach.

Ryan wyjeżdżał na długie ekspedycje do dalekich zakątków świata: prowadził kampanię edukacyjną o zagrożeniu wirusem HIV w Afryce, wdrażał program szczepień w szkołach w Nepalu…

Podobno protestował przeciwko stałej obecności ekipy filmowej, gdy powstał pomysł programu „Medycyna ekstremalna”, ale pieniądze, jakie mu zaoferowano, pozwoliły na sfinansowanie środków medycznych dla tysięcy odległych wiosek. A przy tym uznał, że należy uświadomić światu znaczenie lekarzy działających bez granic. Tak to przynajmniej sformułowano w komunikacie prasowym.

– Przykro mi, Ryan – oświadczyła Samantha, przerywając tok myśli Madeline – ale umowa to umowa.

– Wiem, wiem… – Z irytacja zacisnął zęby.

Madeline stała między nim i Samanthą z rosnącym poczuciem niewygody.

– Jeżeli nie zgodzisz się na Madeline, będziemy musieli przysłać ci kogoś innego, kogo jeszcze nie poznałeś. A czas nagli.

– Taka już jest natura czasu – odparł enigmatycznie.

Jest potwornie chimeryczny, skonstatowała Madeline. Plotki o nim muszą być prawdziwe. Ryan Tobias odcisnął piętno na życiu tysięcy ludzi w odległych częściach świata, ale nie pozwalał zbliżyć się do siebie. I teraz Samantha chce, bym mu towarzyszyła w kolejnej misji medycznej filmowanej przez kamery! W dżungli!

Czy aby pomysł Samanthy nie wziął się stąd, że powiedziała jej o rozstaniu z chłopakiem? Jason postawił na związek z młodą zoolog o imieniu Adeline.

– Po co mu Adeline, skoro miał Madeline? – żaliła się Samancie ze złością.

– Ryan! – zawołał kamerzysta.

Słynny lekarz nie ruszył się. Patrzył na nią, mrużąc oczy. Czuła koniuszki nerwów, w gardle gulę. Ale odwzajemniła jego spojrzenie. Za żadne skarby nie pozwoli, by kolejny humorzasty facet, nawet sławny i bogaty, przejechał się po niej noczym walec.

– Tak jak mówisz. Umowa, to umowa – mruknął po chwili.

– To będzie świetne posunięcie wizerunkowe – stwierdziła rzeczowo Samantha.

Madeline zauważyła, jak Ryan wywrócił oczami.

– Zobaczymy. Miło cię poznać, Madeline. – Niespodziewanie wyciągnął do niej rękę. – Pewnie przyda się nam ekstra pielęgniarka.

– Tak jak powiedziałam, ja już…

– Ryan, musimy zaczynać – ponownie krzyknął kamerzysta.

Z kamienną twarzą uścisnął jej dłoń. Z jakiegoś powodu przed oczami mignął jej urywek filmu, w którym Ryan zjadał smażoną tarantulę. To było w Kambodży. Posiłek był wyrazem wdzięczności rodziny mężczyzny, którego uratował.

Ryan Tobias jest nieustraszony. Wszyscy to powtarzali. Może i jest, pomyślała, ale nie dam się mu zastraszyć.

– Będzie mi miło z tobą współpracować – oświadczyła opanowanym głosem.

– Ryan!

– Już idę, do cholery!

Wypuścił jej rękę, a Samantha ujęła ją za łokieć i zaprowadziła do sofy i stolika z kawą, zarzuconych papierami.

– Świetnie dałaś sobie radę. Przepraszam, że wpakowałam cię w to bez uprzedzenia – nalała kawy do dwóch filiżanek – ale to jest niepowtarzalna okazja. Zgłosiłam twoje nazwisko, kiedy tylko dowiedziałam się, co przydarzyło się dotychczasowemu ghostwriterowi.

– A co się przydarzyło? – wychrypiała Madeline. Czuła suchość w gardle.

– Spadł ze schodów, złamał trzy żebra i rękę. Cóż za ironia losu. Chcesz biszkopta?

Madeline potrząsnęła głową. Zza pleców słyszała głos Ryana, który wywoływał w niej dreszcze. Strachu czy podniecenia?

– Wydaje się sympatyczny. – Siorbnęła łyk kawy.

– Jest bardzo sympatyczny, kiedy wszystko idzie zgodnie z planem. Dobra, Madeline, sytuacja w dwóch słowach. Umowa przewiduje, że Ryan ma spisać swoje wspomnienia. Wydawnictwo chce je opublikować przed Bożym Narodzeniem. Ale był tak zajęty, że wiele nie zrobił.

– Okej… – Przygryzła policzek.

Rola autora widmo nie była wymarzonym zajęciem. Jej ostatnia książka pod własnym nazwiskiem okazała się jednak komercyjną klapą. Wydawca nie miał budżetu na promocję. Siedziała w Zimbabwe, zaczęła już pisać następną, a sprzedaż kulała. Podobno tak to jest z książkami, jeżeli nie promuje się ich na Twitterze dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Podobno faceci odchodzą, jeżeli kobieta jest na tyle głupia, żeby zostawić ich samych, dodała w myślach.

– Ma teraz kręcić – ciągnęła Samantha – kolejną serię „Medycyny ekstremalnej” i nie ma czasu na pisanie. Trzeba mu pomóc, pospisywać cytaty, spostrzeżenia, dodać wywiady… Wiesz, o co chodzi?

Madeline kiwnęła głową. Słuchała jednym uchem. Ryan emanował autorytetem. Wszyscy wyraźnie mu się podporządkowywali. Nie widziała bardziej seksownego lekarza od czasu, gdy George Clooney wcielił się w postać doktora Rossa w „Ostrym dyżurze”. Był milionerem, który hojnie wspomagał organizacje charytatywne na całym świecie. Poza tym podobno nie był rozrzutny. Jego ojciec, kardiochirurg, znany był z tego, że operował amerykańskich biedaków. Ryan poszedł krok dalej. Założył organizację nienastawioną na zysk i latał po całym świecie, by dotrzeć do ludzi, którzy nie mieli szans na pomoc medyczną z innych źródeł.

Samantha zniżyła głos.

– Ryan słabo pisze. Ma inne talenty. Ale z twoją pomocą, biorąc pod uwagę jego status celebryty, książka może być bestsellerem. Wydawnictwo ma pokaźny budżet promocyjny.

– A ilu ma fanów na Twitterze?

– Ponad czterysta tysięcy. Oczywiście sam nie rozsyła żadnych tweetów. Do tego mamy niejaką Amy z Middlesex University, jego największą fankę, która wygrała konkurs na jego twitterowego menedżera. Chyba właśnie skończył rozmowę z ekipą BBC… Jak wypadasz w telewizji? Masz świetne kości policzkowe, kamery to lubią. I znasz kilka języków. To zawsze się może przydać.

Madeline żołądek podskoczył do gardła. To było większe wyzwanie, niż się spodziewała. Ale ostatecznie nie była szczególnie zajęta.

Samantha mówiła coś o wylocie do Rio, mieszkających w dżungli plemionach Indian, pasożytach, anemii… Docierała do niej tylko połowa. Miała świadomość, że Ryan ją obserwuje.

Usiadła prosto, by okazać entuzjazm i zamanifestować, że nie czuje się wystraszona. Musi to dobrze rozegrać. Tej szansy nie może przepuścić. Jeżeli Samantha ma rację, przed Bożym Narodzeniem będzie miała bestseller.

Może oboje na tym skorzystamy, myślała, patrząc prosto w zimne oczy Ryana.

ROZDZIAŁ DRUGI

– Czy wiesz, że pierwszych pilotów CAN uznawano za sztandarowe postacie lotnictwa? To było w latach czterdziestych.

– Niewiele wiem o CAN – odparła. – Nie miałam dużo czasu, żeby się przygotować. Może mi o tym opowiesz?

Starała się ignorować turbulencje. Latający lekarz autentycznie wydawał się jej nie zauważać.

– Misją Correio Aéreo Nacional – podniósł torebkę z orzeszkami i przejechał po strunie opalonym kciukiem – było zintegrowanie odległych zakątków Amazonii z resztą kraju.

Madeline wyciągnęła reporterski notatnik, żałując, że zostawiła laptop w walizce leżącej teraz w schowku nad ich głowami. Na komputerze pisała szybciej niż ręcznie. Ale za nic na świecie, uznała, nie będzie się przepychać do przejścia. Ryan będzie ją obserwować i ze zdenerwowania jeszcze się wywali albo zrobi coś równie głupiego.

W jego wzroku kryje się jakaś siła, myślała. Czuła jego spojrzenie, nawet gdy zamykała oczy. Pamiętała ten wzrok ze zbliżeń na klipach. Ma w oczach coś, co przyciąga ludzi do programu, odnotowała. Ta siła daje poczucie, że jesteś jedyną osobą, do której mówi. Ale może również dać ci odczuć, że jesteś kompletną kretynką.

Ryan uśmiechnął się, zerkając na jej notatki ze swojego miejsca przy przejściu.

– CAN, lotnicza poczta wojskowa, przewoziła mieszkańców nadrzecznych wiosek do ośrodków pomocy, zwykle w miastach. CAN miała kiedyś dziesiątki samolotów, o wiele więcej niż teraz.

Jego szare oczy onieśmielały. Ale przynajmniej teraz nie jest przemoczona i nie ma plamy na bluzce. Włożyła na podróż elegancką niebieską sukienkę sięgającą za kolana i podkreślającą talię oraz rozpuściła włosy. Ryan wyraźnie starał się traktować ją przyjaźnie, za co była wdzięczna.

– Latających lekarzy nazywano Aniołami Amazonki, zgadza się? – zapytała, bawiąc się naszyjnikiem.

– Tak. – Patrzył, jak przesuwa kryształowe jabłuszko po srebrnym łańcuszku. – Faktycznie byli aniołami. Nadal są. Gdyby nie oni, ludzie musieliby tygodniami przebijać się przez dżunglę albo płynąć łodziami po pomoc medyczną.

– Czy również uważasz się za anioła?

Zmarszczył czoło, bębniąc palcami w stolik.

– Po prostu robię, co trzeba, podobnie jak oni. Dla mieszkańców dorzecza Amazonka jest całym ich życiem. Większość z nas niewiele wie o tym obszarze poza tym, że jest jak wielki gabinet odnowy biologicznej potrzebny miliardom zamieszkującym ziemię. Indianie są strażnikami dżungli. Lecząc ich, pomagamy środowisku. Wiesz, dokąd lecimy?

– Caramambatai. Realizator powiedział mi, że jest tam tubylcza osada…

– …plemienia Ingariko, zgadza się. Są rozsiani po całej Ameryce Południowej, ale ta kolonia jest ukryta na pograniczu Brazylii, Wenezueli i Gujany. Trudno sobie wyobrazić bardziej odległy zakątek świata. Podania mówią, że poranne mgły pożerają tam ludzi. Bardziej prawdopodobne jest to, że padają ofiarami ukąszeń groźnicy niemej. To wąż z rodziny żmijowatych. Miejscowi nazywają te węże „surukuku”. Są niezwykle jadowite. Jeżeli napotkasz surukuku, będzie to prawdopodobnie twoje ostatnie spotkanie z żywym organizmem.

Patrzyła teraz z bliska na jego twarz i zauważyła zmarszczki wokół oczu. Raczej od śmiechu niż z racji wieku. Kiedyś musiał być szczęśliwy. Bardziej szczęśliwy niż teraz. Przynajmniej tak to przedstawiały media. Z bliska wyglądał również bardziej seksownie.

Seksownie?! Żachnęła się wewnętrznie. Ma tu robotę do zrobienia, a po za tym, któżby chciał z nią romansować, a już zwłaszcza ten facet! Jej przyjaciółka Emma stwierdziła, że ma aurę kobiety ze złamanym sercem. Przykre, ale prawdziwe. I raczej niezaskakujące po tym, co zrobił Jason.

Pamiętała każde słowo jego mejla do Adeline, który przeczytała przypadkiem, gdy zapomniał zamknąć laptop.

„Czekam na właściwy moment, by powiedzieć jej, że nie jest już kobietą, którą kocham”.

– I jak się dostaniemy do tego plemienia? – spytała, bezskutecznie próbując założyć nogę na nogę pod stolikiem.

To była już piąta godzina lotu i doliczyła się dziewięciu rzeczy, które zapomniała zabrać albo zrobić. Miała nadzieję, że kilka spraw załatwi w Rio, gdzie mieli odebrać sprzęt i zaopatrzenie przed kolejnym lotem – do Santa Elena, po wenezuelskiej stronie granicy.

– Polecimy cessną albo black hawkiem. Oba typy maszyn poradzą sobie z lądowiskiem.

– W dżungli są lądowiska?

– Pasy startowe są z bitej ziemi. Roślinność wycięli poszukiwacze złota. Oczywiście bezprawnie, ale dzięki temu my możemy wykonywać naszą pracę. W tym wypadku to złoto ma wartość dodaną. Możesz to zapisać.

Przyłapała się na tym, że odpłynęła myślami. Wyobraziła sobie Jasona stojącego w dżungli obok Ryana Tobiasa. Ryan nad nim wyraźnie górował.

Zamrugała zmieszana.

– Oczywiście…

– W każdej sytuacji trzymaj się nas blisko – dodał niespodziewanie. – Tam ludzie znikają.

Wstrzymała oddech, widząc, jak przez twarz przemknęło mu napięcie, którego nie potrafiła odczytać.

– Poprzednim razem – mówił, nie patrząc na nią – znaleźliśmy spalony wrak helikoptera, który musiał spaść dwadzieścia lat wcześniej. W środku nie było szkieletów… Dżungla wchłania ludzi na zawsze.

Starała się opanować dreszcz. Była przekonana, że ma na myśli Josephine McCarthy. Co faktycznie ją spotkało?

– Kiedy byleś tu poprzednio?

– Osiem miesięcy temu, wpadłem na pięć dni. Tylko ekipa CAN. Bez kamer. Udzieliliśmy pomocy sześciuset osobom, przywieźliśmy aparaturę USG. Żałuję tylko, że nie uratowaliśmy mężczyzny z ranami postrzałowymi.

– Ktoś chciał go zabić?!

– Sam się postrzelił. Zaplątał się i niechcący pociągnął za spust. W nodze było więcej larw niż w końskiej padlinie. Oczyściliśmy ranę, ale nie przeżył. Więc nigdzie sama nie chodź. I nie baw się bronią.

Poczuła się niedobrze.

– Ryan, broń nie da mi poczucia bezpieczeństwa, wręcz odwrotnie…

Urwała, widząc, jak jego usta rozchylają się w uśmiechu. Zrobiła się czerwona. Nabijał się z niej!

– Nie bój się. Z nami będziesz bezpieczna. – Zaśmiał się, trącając ją łokciem.

Uśmiech zniknął równie szybko, jak się pojawił. Jakby wyparło go wspomnienie. Madeline powstrzymała się z zadawaniem pytań, choć miała ich mnóstwo.

– Przy tobie czuję się bezpieczna – oświadczyła. – Chyba jak każdy?

Odchylił się w fotelu i spojrzał w okno, omijając ją wzrokiem.

– Będziesz ze mną bezpieczna, jeśli będziesz wszystko robić z głową. To twoim obowiązkiem jest zadbać o swoje bezpieczeństwo, Maddy. Mogę tak do ciebie mówić?

– Jasne.

– Armia brazylijska czasami wykorzystuje nasze przeloty w celach wywiadowczych. Jeżeli będzie nam towarzyszyło sporo osób, to będzie sygnał, że zostali postawieni w stan gotowości.

– Jakiego typu cele wywiadowcze?

– Przemyt kokainy, nielegalne wydobycie złota… Różne rzeczy dzieją się w tej części świata. Mieliśmy niedawno doniesienia o przemycie narkotyków.

– Ale chyba – wyszeptała – ciebie by nie zaatakowali? Zwłaszcza w obecności ekipy telewizyjnej? Nie chcieliby chyba zwracać na siebie uwagi?

Ryan wzruszył ramionami i wysypał z torebki porcję orzeszków.

– Nigdy nie wiadomo, do czego są zdolni. Nasze lądowiska równie dobrze mogą służyć do przerzutu narkotyków, co do dostawy środków medycznych. Lepiej nie być świadkiem jakiegoś nielegalnego przedsięwzięcia.

– Boisz się czasami?

Chwilę się zastanawiał nad odpowiedzią, chrupiąc orzeszki i przeciągając dłonią po pociemniałym od zarostu policzku. Obserwowała go. Z pewnością, myślała, pożądają go miliony kobiet. Ciekawe, czy ma inne towarzystwo niż tylko celebrytki…

– Czasami mam obawy – odparł w końcu. – Ale jeżeli nie podejmiemy tego ryzyka, ryzykujemy o wiele więcej. Nie możemy pozwolić, żeby umierały tysiące ludzi. Kiedy chorzy dowiadują się o naszym przylocie, często wędrują po pomoc całymi tygodniami. Jeżeli nagle przeważy strach, sprawimy im zawód i nie staniemy na wysokości zadania. To też możesz zapisać.

Popatrzyła na swoje notatki, uświadamiając sobie, że wyglądają jak gryzmoły dziecka.

– Jeżeli chcesz się z kimś skomunikować, Rio to ostatnia szansa. Nad Amazonką nie będzie sygnału.

– Nie mam nikogo. Rozstałam się z chłopakiem – odpowiedziała, uważając, by w jej głosie nie zabrzmiała nuta gniewu.

Od stadium rozpaczy przeszła do etapu furii, która wzbierała w niej, ilekroć przypominała sobie twarz Adeline. Teraz żałowała, że obejrzała jej stronę na Facebooku. To, że wiedziała, jak wygląda, nie pomagało.

– Zaczął się spotykać z inną kobietą – wyjaśniła – kiedy wyjechałam, żeby skończyć poprzednią książkę. I nie przestał po moim powrocie.

Ryan zachował milczenie. Spojrzała na niego i zauważyła, że stara się zdusić uśmiech.

– Przykro mi. – Wymusił powagę. – Ale miałem na myśli redakcję. Nie musisz im niczego wysłać?

– Aha. – Poczuła, jak płoną jej policzki. – Na razie nie. Mam zapisywać rozmowy i obserwować, jak pracujesz.

Wyciągnął się w fotelu, przypadkiem ocierając się ramieniem o jej ramię. Skuliła się, założyła nogę na nogę i starała się odsunąć jak najdalej.

– Przykro mi, że zerwaliście z sobą – powiedział cicho. – Strata kogoś, z kim było się blisko, zawsze jest bolesna, niezależnie od okoliczności.

Coś w jego tonie mówiło jej, że opowiada o sobie.

– Nic nie dzieje się bez powodu – odparła stanowczo, podnosząc długopis. – Obserwowanie cię z pacjentami będzie ciekawym doświadczeniem. Oglądałam programy telewizyjne… Naprawdę wykonujesz wspaniałą robotę.

– Dziękuję. – Kiwnął głową z wdzięcznością. – Masz wykształcenie pielęgniarskie, dlaczego odeszłaś z zawodu?

Otworzyła usta i natychmiast je zamknęła. Trudno było jej wyznać, co zaszło. Psycholog zasugerował, by zajęła się pisaniem.

– Okej, nie musisz mi opowiadać. – Musnął dłonią jej rękę.

To wystarczyło, by serce zaczęło jej walić jak oszalałe. Cofnęła rękę może zbyt gwałtownie. Niemal zaczęła mu opowiadać o szpitalu, ale przygryzła język. Właściwie go nie zna. Nie była w nastroju, by mówić o swojej przeszłości.

Przez następne dwie godziny Ryan oglądał film, a ona skupiła się na czytaniu. Nie mogła się jednak powstrzymać, by od czasu do czasu nie spojrzeć w jego kierunku. Aby upewnić się, że to nie sen. On chyba też spoglądał na nią ukradkiem. Te kilka tygodni z ekipą „Medycyny ekstremalnej” zapowiada się… ekstremalnie.

Tytuł oryginału: Tempted by Her Hot-Shot Doc

Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2018

Redaktor serii: Ewa Godycka

© 2018 by Becky Wicks

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o. o.,

Warszawa 2019

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieł w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Harlequin i Harlequin Medical są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji.

HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harpercollins.pl

ISBN 9788327642417

Konwersja do formatu EPUB: Legimi S.A.