Wesele roku

Day LeclaireWesele roku

Tłumaczenie:

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Potrzebuję twojej pomocy.

Gabe Piretti z trudem ukrył satysfakcję. Te trzy słowa wypowiedziała jedyna kobieta, którą kiedykolwiek pokochał.

Po dwudziestu trzech miesiącach był niemal pewien, że podczas spotkania z Catherine Haile nie doświadczy nadmiaru emocji. Błędnie założył, że to możliwe, choć przecież przez tyle czasu pracowali razem, mieszkali razem, a ich serca, umysły i ciała wydawały się nierozdzielnie. Namiętność między nimi okazała się wulkanem, którego erupcja trwała nieprzerwanie przez okrągłe półtora roku.

A potem Catherine odeszła. Pamiętał, jak się usprawiedliwiała, co mówiła i co pominęła. Po raz pierwszy w życiu Gabe Piretti, zwany Piratem, nie potrafił rozwiązać problemu – ani prośbą, ani groźbą, ani frontalnym atakiem, ani podstępem. Kiedy Catherine go opuściła, osunął mu się grunt pod nogami. Nie chciał tego przyznawać, ale od tamtej pory błądził bez celu.

Gdyby nie zdecydowała się przyjść dzisiaj do niego, sam znalazłby pretekst do spotkania w niedalekiej przyszłości. Na przestrzeni niekończących się miesięcy, które spędzili z dala od siebie, zapewniał jej przestrzeń, o którą prosiła. Przyglądał się z oddali, jak Catherine porządkuje swoje życie zawodowe. Utrzymywanie dystansu okazało się trudnym wyzwaniem, większym nawet niż przejęcie sterów w firmie Piretti, która pod rządami jego matki stanęła nad przepaścią.

Teraz Catherine wróciła, a on znał sposób, by ją zatrzymać. Chciała jego pomocy? Nie ma sprawy. Zamierzał ofiarować jej wsparcie, ale za wysoką cenę. Pozostawało pytanie, czy będzie skłonna ją zapłacić, czy też ponownie ucieknie.

Świadomy, że zmusza Catherine do czekania, Gabe wskazał dłonią kącik konferencyjny pod oknem, za którym rozciągał się krajobraz Seattle oraz Cieśniny Pugeta. Lśniące promienie rozjaśniały zaczesane w kok włosy Catherine, eksponując złote pasemka ukryte wśród miodowych kosmyków.

– Kawy? – zaproponował.

Catherine usiadła i postawiła aktówkę na podłodze.

– Nie, dziękuję. – Pokręciła głową.

Zajął fotel naprzeciwko i przechylił głowę, wpatrując się w nią uważnie. Miała na sobie czekoladowy kostium i było oczywiste, że niedawno straciła na wadze. Dopasowany żakiet podkreślał wcięcie w talii i kończył się tuż nad bardzo kobiecymi biodrami. Jej sandałki były plątaniną bardzo seksownych pasków na ośmiocentymetrowych obcasach. Zawsze nosiła szpilki, żeby wyglądać na wyższą, a obcasy dodatkowo służyły wyeksponowaniu wyjątkowo zgrabnych nóg. Niewątpliwie ubrała się w taki sposób, aby zrobić wrażenie na rozmówcy… albo go rozkojarzyć.

– Wieki całe – zauważył. – Zmieniłaś się.

– Dosyć tego.

Uniósł brwi i uśmiechnął się bez cienia wesołości.

– Czego dosyć?

– Rozbierasz mnie wzrokiem.

To akurat było prawdą. Gabe zastanawiał się, co takiego spowodowało spadek jej wagi, ale postarał się ukryć zatroskanie i skupić na spokojnej, odprężającej rozmowie.

– Tylko dlatego, że miałabyś coś przeciwko temu, gdybym rozebrał cię w jakikolwiek inny sposób – zauważył.

Na jej ustach pojawił się ostrożny uśmiech, który błyskawicznie zniknął.

– Cóż takiego stało się z twoim przekonaniem, że biznes przede wszystkim? – zapytała.

– Jeśli chodzi o pracę, interesują mnie wyłącznie sprawy związane z biznesem – umilkł wymownie. – Ale ty dla mnie nie pracujesz, prawda?

– Już od trzech i pół roku.

Jego dobry humor wyparował.

– Żałujesz podjętych decyzji, Catherine?

Zauważył na jej twarzy zakłopotanie, zanim zdążyła przywdziać maskę obojętności.

– Trochę. Ale nie o to pytasz, prawda? Chcesz wiedzieć, czy postąpiłabym inaczej, gdybym ponownie miała taką możliwość? – Zamyśliła się na chwilę. – Wątpię. Niekiedy trzeba czegoś doświadczyć na własnej skórze, by się dowiedzieć, jak żyć i czego w życiu unikać.

– Masz na myśli rzeczy czy ludzi?

Popatrzyła mu w oczy.

– Jedno i drugie, naturalnie. Ale nie jestem tutaj po to, by rozmawiać o naszej przeszłości.

– W takim razie skupmy się na interesach.

Catherine nie spuszczała z niego uważnego spojrzenia. Przypomniał sobie, jak bardzo rozpraszały go te bursztynowozłociste oczy, kiedy po raz pierwszy w nie spojrzał. Pod tym względem nic się nie zmieniło, nadal były przenikliwe i niezwykłe. Zdawały się dostrzegać wszystko to, czego nie chciał ujawniać.

– Zawsze stawiałeś biznes na pierwszym miejscu – zauważyła. – Pamiętam tę podstawową zasadę w firmie Piretti. Kiedy kupujesz lub sprzedajesz jakąś firmę, przeorganizowujesz ją czy postanawiasz zlikwidować, sprawa nigdy nie jest osobista. Zawsze chodzi o biznes.

– W zwykłych okolicznościach byłoby to prawdą, ale przy tobie… – Wzruszył ramionami. – Zawsze byłaś wyjątkiem.

– Ciekawe. Powiedziałabym coś wręcz przeciwnego.

Zacisnęła usta tak jak zawsze, gdy starała się powstrzymać od dalszych komentarzy. Dawniej z ogromną rozkoszą całował te pełne wargi, aby zmusić ją do szczerości, w tej chwili jednak z pewnością nie przyjęłaby tego z zadowoleniem. Na to było za wcześnie.

– Wybacz – mruknęła. – Sporo wody upłynęło.

– Całkiem niemało – przyznał. – Ale nie było jej aż tyle, żeby zniszczyć tamę. Muszę sprawdzić, co uda się z tym zrobić.

Zauważył na jej twarzy niepewność, ale mówił dalej, zanim zdążyła spytać, co miał na myśli. Wiedział, że z czasem pozna przyczyny jej odejścia i sprawi, że Catherine ściągnie z twarzy maskę uprzejmości i uwolni namiętność.

– Co u ciebie? – spytał w nadziei, że ta banalna kwestia pozwoli jej odprężyć się.

Zauważył jednak, że się spięła. Kiedy spotkali się po raz pierwszy i niemal z miejsca ją zatrudnił, dałby sobie rękę uciąć, że jest niezwykle wrażliwa. Takie skojarzenia nasuwała jej aparycja, lecz szybko się przekonał, że Catherine ma kręgosłup ze stali. W tej chwili jednak wydawała się roztrzęsiona.

– Znalazłam się w trudnej sytuacji – wyznała. – Właśnie dlatego przychodzę z tym do ciebie.

– Powiedz, co się dzieje – poprosił.

Wyraźnie się zawahała, ale już po chwili oznajmiła oficjalnym tonem:

– Mniej więcej półtora roku temu rozkręciłam własny interes.

– Założyłaś firmę Imprima.

– Skąd wiesz? – Była zaskoczona, ale po chwili z rezygnacją machnęła ręką. – Mniejsza z tym. To oczywiste, że po naszym rozstaniu sprawdziłeś, jak sobie radzę.

– Po twoim odejściu – sprostował machinalnie.

Wyczuła w jego głosie napięcie, co obudziło w niej dawny gniew. Zacisnęła dłonie w pięści tak mocno, że pobielały jej kostki palców.

– Naprawdę chcesz do tego wracać? – spytała w końcu. – Musimy teraz zmagać się z przeszłością? Czy tylko wtedy będziesz skłonny mi pomóc?

– To ważne, żebyśmy wyjaśnili pewne sprawy.

– W porządku, postaram się mówić krótko i na temat. Ty, ze swoją nieustającą potrzebą rozdzielania spraw zawodowych i osobistych, dałeś mi wybór: mogłam pracować dla ciebie albo cię kochać, lecz na pewno nie jedno i drugie. Postąpiłam niemądrze, wybierając miłość. Nie uświadamiałam sobie, że już jesteś zakochany, a ta miłość na zawsze pozostanie dla ciebie najważniejsza.

– Byłaś jedyną kobietą w moim życiu.

Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się w taki sposób, że jego serce mocniej zabiło.

– Może i jedyną kobietą, ale na pewno nie miłością – oświadczyła. – Firma zawsze była dla ciebie najważniejsza i nigdy nie przestaniesz stawiać jej na pierwszym miejscu.

– Opuściłaś mnie. Odeszłaś, bo od czasu do czasu pracowałem do późnego wieczora? – spytał z niedowierzaniem. – Bo czasami byłem zmuszony do przedkładania pracy nad twoje żądania i nasze życie towarzyskie?

Postanowiła się nie kłócić, chociaż miała na to ochotę. Rozczarowana, milczała przez chwilę, żeby się uspokoić i nie powiedzieć czegoś, co potem obróciłoby się przeciwko niej.

– Tak – odparła wreszcie z bolesną szczerością. – Tak, opuściłam cię z tych powodów.

– I całego mnóstwa innych? – domyślił się.

– I mnóstwa innych – powtórzyła. Zanim zdążył zażądać dodatkowych informacji, uniosła dłoń, aby go uciszyć. – Proszę cię, Gabe. Minęły prawie dwa lata, rozdrapywanie starych ran nie ma sensu. Możemy skupić się na czymś innym, czy tracę czas, rozmawiając tu z tobą?

Nie miał zamiaru skupiać się na niczym innym, ale potrafił być cierpliwy, jeśli bardzo się postarał.

– Nie tracisz czasu. Chętnie pomogę ci najlepiej, jak umiem, o ile zdołam. Na początek wyjaśnij mi, w czym rzecz, dobrze?

Odetchnęła głęboko, aby się uspokoić.

– Przekonajmy się, czy na to pytanie też potrafię odpowiedzieć krótko i na temat. Imprima to firma zajmująca się organizacją imprez. Klientami są bogate korporacje oraz majętni klienci indywidualni.

– Których nie brak w rejonie Seattle.

– Otóż to. – Pokiwała głową. – Moim celem jest planowanie i aranżowanie wszelkiego typu uroczystości, aby oszczędzić czas i nerwy klientów. Mówią mi, czego sobie życzą, a ja im to zapewniam. Jeśli są skłonni wydać sporo pieniędzy, znajduję sposób na zaspokojenie ich zachcianek. W miarę możliwości robię nawet więcej.

– Zachowujesz przy tym grację, elegancję i styl – zauważył całkiem szczerze.

Zarumieniła się, zadowolona z komplementu.

– Powinieneś pisać moje ulotki reklamowe – mruknęła z rozbawieniem. – Właśnie taki jest nasz cel: staramy się urozmaicić każdą imprezę czymś wyjątkowym i stworzyć idealne widowisko, bez względu na to, czy chodzi o wypuszczenie na rynek nowego produktu, czy też zapewnienie gościom miłych wspomnień z ważnego wydarzenia.

– W rodzaju dzisiejszych urodzin Marconiego – dopowiedział.

Catherine z niedowierzaniem pokręciła głową.

– Czy jest coś, czego nie wiesz? – spytała. – Tak, dzisiaj wieczorem pan Marconi obchodzi urodziny. Tylko raz świętuje się dziewięćdziesiątkę, a Natalie jest pod olbrzymią presją. Bardzo jej zależy, żeby impreza teścia okazała się niezapomnianym wydarzeniem.

Gabe nie przypominał sobie, kiedy ostatnio widział Catherine tak szczęśliwą.

– Nie wątpię, że impreza będzie sukcesem – oświadczył z niezachwianym przekonaniem.

– Kiedy pracowałam w twojej firmie, a także w czasie, gdy byliśmy razem, sporo się dowiedziałam o tym, co się sprawdza, a co nie. Nie oczekiwałam, że biznes ruszy z kopyta, a tak właśnie się stało, ku mojemu zaskoczeniu. – Umilkła, po czym dodała z zapałem: – Zebraliśmy grupę świetnych klientów, którzy wydawali się bardzo zadowoleni z rozmaitych imprez. Tak przynajmniej myślałam.

Jej entuzjazm nagle przygasł, a zatroskany Gabe zmarszczył brwi.

– Najwyraźniej coś poszło nie tak. Dlaczego doszło do zmiany?

– Z dwóch powodów – westchnęła. – Po pierwsze, tracimy klientów. Chodzi o to, że zlecenia, które uważałam za pewne, nagle nie dochodzą do skutku. Zleceniodawcy są uprzejmi i wydają się skłonni do współpracy, ale gdy już wszystko zostaje omówione, nagle wybierają inną firmę.

– A drugi problem?

– Jest bardzo poważny. – Spochmurniała i ściszyła głos. – Gabe, stoimy na skraju bankructwa, a ja nie wiem dlaczego. Wydaje mi się, że jestem ostrożna w kwestii marginesu zysków, ale może ponosimy większe straty, niż to sobie wyobrażałam. Nie potrafię tego zrozumieć, brak mi odpowiedniej wiedzy. Dostrzegam, że coś jest nie w porządku, ale nie wiem, co konkretnie. Mam nadzieję, że mógłbyś to wskazać i zaproponować rozwiązanie, żebym mogła naprawić błędy, zanim pogrążymy się z kretesem.

– My? – powtórzył czujnie.

– Mam wspólnika – wyznała. – Chce zachować anonimowość – dodała pospiesznie.

To mu się nie spodobało.

– Dlaczego?

Catherine wzruszyła ramionami.

– Tak po prostu – odparła. – Połowa majątku założycielskiego należała do niej, więc pozostaje mi uszanować jej wolę.

Gabe poczuł ulgę na myśl o tym, że wspólnik Catherine jest kobietą. Było to małostkowe, ale nic nie mógł na to poradzić. Trochę go dziwiło, że jej wspólniczka pragnie pozostać incognito. Pomyślał, że zapewne wystarczyłoby trochę się rozejrzeć, żeby się dowiedzieć, kim jest ta osoba.

– Niewykluczone, że jej tożsamość trzeba będzie ujawnić, w zależności od tego, czego się dowiem – poinformował Catherine. – Pewnie zechcę poznać tę panią.

– Już o tym rozmawiałyśmy. Jeśli zajdzie taka konieczność, będzie skłonna spotkać się z tobą.

– Rozsądna decyzja – mruknął.

– Istotnie. – Uśmiechnęła się lekko, a wtedy uświadomił sobie, jak bardzo mu tego brakuje. – Powiedz, czego ci potrzeba, żebyś zaczął pracę – dodała.

– Muszę przejrzeć wszystkie rejestry bankowe i zapisy księgowe od momentu uruchomienia firmy. – W myślach już sporządzał listę. – Do tego informacje o długach, wierzycielach, kosztach zakupionych towarów i odpisach. Spis majątku, dawnych i bieżących kontraktów, lista oferowanych usług oraz cennik.

– Innymi słowy, oczekujesz kopii wszystkiego. – Wysunęła z aktówki gruby skoroszyt i wręczyła go Gabe’owi. – Tutaj znajdziesz większość informacji.

– Świetnie. – Skinął głową. – Przejrzę to i powiem Roxanne, żeby przygotowała listę innych potrzebnych mi informacji.

Catherine spochmurniała.

– Miałam nadzieję, że ta sprawa pozostanie wyłącznie między nami – oznajmiła. – Czy to możliwe, żebyśmy nie wtajemniczali twojej asystentki w moje problemy?

– Owszem, możliwe, ale mało prawdopodobne. Roxanne jest wtajemniczona w większość spraw, które tutaj się rozgrywają.

– A jeśli o czymś nie wie, z pewnością robi wszystko, żeby się dowiedzieć – zauważyła Catherine oschle. – Jak inaczej mogłaby zapewnić ci wszystko, czego potrzebujesz?

Gabe dobrze wiedział, że lepiej nie wchodzić na śliski grunt.

– Postaram się, żeby Roxanne w tym wypadku o niczym się nie dowiedziała – oświadczył.

– A jeśli zapyta?

– Kwestionujesz sposób prowadzenia przeze mnie firmy? – Zmrużył oczy. – Biorąc pod uwagę, dlaczego tu jesteś, nie…

– Nie, chodzi o to…

– Tak właśnie przypuszczałem – mruknął łagodniej. – Ale jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej, pójdę ci na rękę. Gdyby temat wypłynął w trakcie rozmowy, po prostu wyjaśnię, że między tobą a mną znowu jest coś na rzeczy.

Catherine zamrugała ze zdumieniem.

– Słucham?

– To nie będzie kompletnie wyssane z palca – uśmiechnął się wyczekująco. – Ani trochę.

Catherine zamarła niczym mysz, która w końcu dostrzegła pułapkę. Tak bardzo zajęła się skubaniem smakowitego sera, że do ostatniej chwili nie zauważyła, co jej grozi.

– O czym ty mówisz? – wyszeptała.

– Nie spytałaś mnie, jakiej oczekuję zapłaty za pomoc.

Wstrzymała oddech i uniosła brodę.

– Jestem idiotką – syknęła. – Kompletnie zapomniałam, że mam do czynienia z piratem Pirettim.

– To by się zgadzało – przyznał. – Do usług.

– Zatem jaka jest twoja cena? Czego oczekujesz?

Gabe postanowił nie owijać w bawełnę.

– Ciebie, Catherine – powiedział bez ogródek. – Wrócisz do mojego życia, do mojego mieszkania i łóżka.

Catherine zerwała się na równe nogi.

– Chyba straciłeś rozum – wycedziła. – Nie możesz uważać, że zgodzę się na coś podobnego.

Przez dłuższą chwilę przypatrywał jej się w milczeniu.

– To chyba zależy od tego, jak bardzo pragniesz ocalić firmę – zauważył.

– Nie aż tak bardzo.

Wstał i zbliżył się do niej.

– Kłamczucha.

– Cokolwiek nas łączyło w przeszłości, jest definitywnie zakończone, Gabe. Raz na zawsze.

Była taka drobna i delikatna, a mimo to biły od niej siła i moc, którym nie potrafił się oprzeć. Zawsze to w niej podziwiał. Większość kobiet starała się go oczarować urodą i kokieterią, jednak Catherine nigdy nie bawiła się w tego typu gierki. Przy niej zawsze wiedział, na czym stoi. Te niepowtarzalne oczy potrafiły błyskawicznie go usadzić albo rozpalić w nim namiętność. W tej chwili mierzyła go ostro wzrokiem.

– Tak, chciałabyś wierzyć, że nasz związek jest już na zawsze pogrzebany – uśmiechnął się kpiąco. – Zapomniałaś jednak o drobnym szczególe.

– Mianowicie? – spytała ostro.

– O tym…

Objął ją i przytulił. Pamiętał, jak to jest czuć ją przy sobie. Miała szczupłą figurę, lecz jej kształty pozostały apetyczne, a żakiet tylko to podkreślał. Nie mogąc się oprzeć pokusie, przysunął się, by ją pocałować. Nie walczyła, choć spodziewał się oporu z jej strony. Właściwie nie zareagowała w żaden sposób. Nie oznaczało to jednak natychmiastowej kapitulacji, do tego potrzeba było czasu. W tej chwili jej pełne usta ledwie zaakceptowały nacisk jego warg. Delikatnie zaczął jej dotykać i pieścić ją, świadomy, co Catherine lubi najbardziej i czego oczekuje. Tak bardzo brakowało mu jej smaku i zapachu, tęsknił również za jej przenikliwym umysłem i ciętym językiem, którego nie wahała się używać, zwłaszcza gdy czuła się skrzywdzona. Brakowało mu cichych wieczorów na balkonie i wspólnego sączenia wina. Chciał ponownie obejmować ją i tulić, nadal potrzebował ognistych i namiętnych nocy w jej towarzystwie.

Bez względu na to, jak bardzo starał się odciąć od przeszłości, nieustannie wspominał chwile spędzone z Catherine. Nie mógł bez niej żyć i wcale nie zamierzał. Dostatecznie długo czuł się martwy. Nie chciał spędzać bez niej choćby jednej minuty dłużej. W razie konieczności gotów był nawet ją szantażować, bo wiedział, że zmusiwszy ją do przeprowadzki, zrobi wszystko, by Catherine pozostała u niego na zawsze.

W końcu cicho jęknęła i rozchyliła wargi. Przytuliła się do niego, a jej usta poruszyły się z doskonale mu znanym zaangażowaniem. Nagle poczuł, jak Catherine przyciąga go do siebie, po czym zahacza stopą o jego łydkę. Z miejsca rozpoznał ten sygnał i bez namysłu ujął ją tak, aby mogła otoczyć jego biodra długimi nogami. Catherine zamarła.

– Nie! – Wyrwała się z jego uścisku i chwiejnie cofnęła. – To się nie dzieje naprawdę.

– Za późno, Catherine. To już się stało.

Zauważył w jej oczach przerażenie, gdy sobie uświadomiła, że się nie mylił. Zamknęła oczy, żeby na niego nie patrzeć.

– Psiakrew – wyszeptała.

– Czy to cię przekonało, że mam rację, czy też potrzebujesz jeszcze jednego dowodu?

Z pełnym irytacji pomrukiem zapięła guzik żakietu, po czym przygładziła włosy

– Postawiłeś na swoim – burknęła. Mógł sobie wyobrazić, z jakim trudem zdołała spojrzeć mu w oczy. – Uważałam, że między nami wszystko skończone i tylko dlatego podjęłam decyzję o spotkaniu z tobą. Chyba masz tego świadomość?

– To raczej naiwne z twojej strony, skoro nie ma takiej możliwości, aby cokolwiek się między nami skończyło, moja droga.

Uniosła brodę.

– Już nic nie powinno nas łączyć. Nie przypuszczałam, że cokolwiek jeszcze tli się między nami.

– Tak właśnie podejrzewałem.

– To, co się stało, nie zmienia mojej opinii na temat naszego związku. Nie wracam do domu.

Nie zareagował, ale uśmiechnął się wymownie. Mimowolnie powiedziała coś, czego od razu pożałowała. Do domu. Czyli ciągle jeszcze podświadomie uważała, że mają wspólny dom.

Klnąc pod nosem, Catherine zebrała dokumenty, które mu wcześniej wręczyła. Wepchnęła je pospiesznie do aktówki i odwróciła się do drzwi, jednak Gabe stanął jej na drodze. Mimo to nie zamierzała ustąpić.

– Nie zdołasz mnie zatrzymać – ostrzegła go. – Albo cię ominę, albo przejdę po twoim trupie, ale i tak opuszczę ten gabinet.

– A ja dopilnuję, aby do tego nie doszło. Nie dzisiaj – zapewnił ją z błyskiem w oku. – Wkrótce będę przy tobie, a kiedy skończymy, twoje ciało zadecyduje za ciebie. – Odsunął się. – Gdy zmienisz zdanie na temat pomocy dla twojej firmy, wiesz, gdzie mnie znaleźć.

Ominęła go szerokim łukiem, by nie mógł jej dosięgnąć, ale w drzwiach nagle się zawahała.

– Dlaczego, Gabe? – spytała cicho i odwróciła głowę. – Dlaczego stawiasz mi warunki?

– Chcesz znać prawdę?

– Jeśli nie masz nic przeciwko temu.

Słowa, które usłyszała, były brutalnie szczere.

– Każdej nocy tęsknię za tobą, Cate. Co rano budzę się i natychmiast zaczynam cię szukać, bo pragnę wtulić się w ciebie. Następnym razem, kiedy wyciągnę do ciebie ręce, chcę byś leżała obok mnie w łóżku.

ROZDZIAŁ DRUGI

Catherine opanowała się z wielkim trudem i opuściła gabinet Gabe’a. Czuła się tak, jakby właśnie umknęła z czeluści piekielnej, a na domiar złego kompletnie zapomniała o Roxanne Bodine, wręcz stworzonej do roli pomocnicy szatana. Jej czarne, przenikliwe oczy od razu dostrzegły zdenerwowanie Catherine. Zgrabna i urodziwa asystentka uśmiechnęła się drwiąco.

– Nie na takie spotkanie po latach liczyłaś? – spytała przesłodzonym głosem, w którym pobrzmiewała nuta południowego akcentu. – Gdybyś zadała sobie trud i spytała mnie wcześniej o zdanie, uprzedziłabym cię, że to strata czasu. Rybka uciekła ci z haczyka dwa lata temu i nie ma zamiaru wracać.

– Może sama powinnaś mu to powiedzieć – odparła Catherine.

Przyszło jej do głowy, że za dużo gada i miała ochotę kopnąć się w kostkę.

Roxanne potrafiła zadawać ciosy z chirurgiczną precyzją, ale sama źle je znosiła. Nie podobała jej się też świadomość, że Gabe mógłby być zainteresowany ponownym zejściem się z jej rywalką.

– Niektóre kobiety po prostu nie wiedzą, kiedy wycofać się z godnością. – Wstała, demonstrując bujne kształty, zupełnie odmienne od drobnej sylwetki Catherine. Przysiadła na rogu biurka i zrobiła minę rozleniwionej kotki. – Można by pomyśleć, że zachowasz więcej dumy i nie przyjdziesz tutaj skomleć o łaskę. Sama się prosisz, żeby wykopał cię na bruk.

Catherine ceniła sobie dyskrecję i była miłą, cichą dziewczyną. W razie potrzeby mogła nadstawić drugi policzek, ale wiedziała, kiedy powiedzieć dość. Nie miała już nic do stracenia.

– Nie wiem, jak bym sobie poradziła, gdybyś o mnie nie dbała, Roxanne – oznajmiła z pogodnym uśmiechem. – Może na tym polega twój problem. Zamiast zajmować się mną, chyba powinnaś skupić się bardziej na sobie.

– Och, mną się nie przejmuj. Jestem jak kot – zauważyła coś ewidentnie oczywistego. – Otrzymałam do dyspozycji dziewięć żywotów i zawsze spadam na cztery łapy.

Catherine oparła dłoń na biodrze.

– A mimo to ciągle tkwisz tutaj za biurkiem, jak kot ze śmietnika, miauczący żałośnie pod drzwiami w nadziei, że ktoś go w końcu wpuści z litości. – Pokręciła głową z udawanym współczuciem. – Można by pomyśleć, że kiedy już nie będę ci stała na przeszkodzie, znajdziesz drogę do środka. Wygląda jednak na to, że te drzwi na zawsze pozostaną dla ciebie zamknięte.

Roxanne aż pobladła z furii.

– Myślisz, że wcześniej uprzykrzałam ci życie? – wycedziła. – No to szybko się przekonasz, na co naprawdę mnie stać. Jestem na swoim terytorium i jestem gotowa zrobić wszystko, żeby je chronić przed takimi jak ty.

Catherine machnęła ręką.

– Śmiało. Kiedy jednak będziesz zajęta bronieniem swojego terenu, może powinnaś zastanowić się nad pewnym drobiazgiem, który przeoczyłaś.

Roxanne zmrużyła oczy.

– Niczego nie przeoczyłam – oświadczyła z sekundowym opóźnieniem.

– Na pewno? Pomyśl sama. Znasz swojego szefa. Kiedy czegoś chce, nie pozwala, by cokolwiek stanęło mu na drodze. Gabe chce, Gabe ma. – Catherine zrobiła krótką przerwę, aby jej słowa dotarły do Roxanne. – Pracujesz dla niego już od dwóch i pół roku, a mimo to się tobą nie zainteresował. Mogę postawić dolary przeciwko orzechom, że nie dałabyś rady zmusić go, by skosztował tego, co masz do zaoferowania. Jeśli przez tyle czasu nie czuł pokusy, dlaczego sądzisz, że kiedykolwiek poczuje?

Nie czekając na odpowiedź, okręciła się na pięcie i ruszyła do windy. Tuż przed drzwiami do samochodu obejrzała się przez ramię. Na szczęście nikt za nią nie podążył.

Póki co.

– A teraz opowiedz mi wszystko ze szczegółami. Jak poszło? – spytała niecierpliwie Dina Piretti. – Nie musiałaś mu o mnie mówić, prawda?

Catherine postawiła teczkę przy drzwiach i z niepokojem spojrzała na matkę Gabe’a.

– Nie, jeszcze nie odkrył, że jesteś moją wspólniczką – zapewniła ją.

Dina odetchnęła z ulgą.

– Ale? – spytała na widok wahania Catherine.

– Ale nie poszło mi najlepiej. Obawiam się, że jesteśmy zdane na siebie. Albo same dojdziemy do tego, na czym polega problem, albo trzeba będzie wynająć konsultanta zewnętrznego, który nam coś doradzi. Konsultanta, który nie jest twoim synem.

Dina wpatrywała się w nią z niedowierzaniem.

– Nie – odparła niepewnie. – Na pewno źle zrozumiałaś. Nie wierzę, że Gabriel odmówił pomocy. Nie zlekceważyłby twojej prośby.

Catherine ponownie się zawahała. Mogła skłamać, czego nie znosiła i co jej nie wychodziło, albo mogła wyznać matce Gabe’a, czego jej ukochany syn zażądał w zamian za pomoc. Żadna z tych opcji nie wydawała się kusząca.

– Muszę się czegoś napić – oświadczyła w nadziei, że podczas zaparzania kawy przyjdzie jej do głowy trzecie wyjście. – Potem weźmiemy się do roboty. Dzisiaj przypadają urodziny Marconiego, więc powinnam jeszcze zadzwonić do kilku osób i jak najszybciej dotrzeć na miejsce, żeby nadzorować przygotowania.

Dina poszła za nią do kuchni, choć nie było to konieczne, gdyż spędzała w towarzystwie Catherine większość każdego dnia pracy. Imprima narodziła się właśnie tutaj, przy wielkim kuchennym stole z bielonego dębu w eleganckim i stylowym domu Diny. Od tamtej pory Dina i Catherine zdołały skutecznie zapełnić pustkę w wielkim domu, przerabiając kilka pokojów na apartament biurowy, czego Gabe jak dotąd nie zauważył. Podział pracy przebiegał zgodnie z mocnymi stronami obu kobiet. Catherine stała na froncie, a Dina kierowała interesami z drugiej linii.

– Unikasz mówienia wprost, Catherine. To do ciebie niepodobne. Powiedz mi, co się stało. Zaczekaj, sama spróbuję się domyślić – uśmiechnęła się szeroko, dokładnie tak jak Gabe. Kiedy zaczęły ze sobą współpracować, ten uśmiech sprawiał Catherine niewypowiedziany ból. – Gabriel zastosował wobec ciebie sprawdzone sztuczki, tak?

Catherine celowo odwróciła się do niej plecami.

– Jedną lub dwie – przyznała.

Wsypała świeże ziarna kawy do młynka i uruchomiła go, zadowolona, że hałas na chwilę uniemożliwił rozmowę, jednak gdy tylko urządzenie się wyłączyło, Dina błyskawicznie powróciła do tematu.

– Tak samo było z jego ojcem. Nie potrafiłam mu niczego odmówić. – W jej oczach pojawił się żal. – Dziwne, że aż tak za nim tęsknię. Brakuje mi go, choć przecież minęło sporo czasu…

Catherine szybko objęła Dinę.

– Wiem od ciebie i Gabe’a, że to był naprawdę niezwykły człowiek. Ogromnie żałuję, że nie miałam okazji go poznać.

– Pokochałby cię. – Dina uśmiechnęła się z wysiłkiem. – No dobrze, wystarczy tych uników. Mów, co się stało. Dlaczego Gabriel ci odmówił?

– Nie odmówił – westchnęła Catherine. – Po prostu wyznaczył wysoką cenę za swoją pomoc, a ja nie jestem skłonna tyle zapłacić.

– Ach, rozumiem. – Dina nagle uświadomiła sobie, w czym rzecz. – Chciał, żebyś do niego wróciła, tak?

– Skąd wiesz? – Catherine zmrużyła oczy. – Rozmawiałaś z nim, zanim do niego poszłam?

– Nie rozmawiałam z Gabrielem o tobie od miesięcy, a od trzech dni w ogóle nie zamieniłam z nim ani słowa. – Dina podeszła do ekspresu i uruchomiła proces zaparzania. – Jestem jednak kobietą i znam swojego syna. Nadal cię kocha.

Catherine chciała powiedzieć, że tu nie ma mowy o miłości, ale ugryzła się w język. Gabe tak naprawdę nigdy jej nie kochał, łączyło ich głównie pożądanie. Rzecz jasna, nie mogła wyznać tego Dinie.

– Obiecał pomoc tylko pod warunkiem, że wprowadzę się do niego z powrotem.

– Naturalnie, odmówiłaś.

– Oczywiście.

– Ponieważ już nic do niego nie czujesz, podobnie jak on do ciebie.

Catherine nie ośmieliła się odpowiedzieć i tylko spojrzała na Dinę ze smutkiem.

– Wiem, zawsze miałaś nadzieję, że uda nam się rozwiązać problemy, ale tak się nie stanie. Rozumiesz to, prawda?

Tym razem to Dina zrobiła smutną minę.

– Nie chciałam cię zmuszać do udzielania odpowiedzi, których jeszcze nie znałaś. Rozumiem, że między wami doszło do czegoś bardzo poważnego. Tak ciężko przeżywałaś rozstanie, że jeszcze przez dwa tygodnie nie miałam serca spytać cię o cokolwiek. Zawsze jednak sądziłam, że ty i Gabriel w końcu się porozumiecie. Świetnie do siebie pasowaliście i widać było, że się kochacie. – Machnęła ręką. – Mniejsza z tym. Dobrze zrobiłaś, odmawiając. Gabriel nie powinien stawiać ci jakichkolwiek warunków. To zwyczajnie nieuczciwe.

Catherine uśmiechnęła się z ulgą.

– Nie jesteś zła?

– Jestem rozczarowana. – Dina nalała kawy do filiżanek. – Może zapomnimy o tym na chwilę i przejdziemy do interesów? Proponuję, żebyśmy sprawdziły wszystko po raz drugi i trzeci. Nie wolno nam popełnić błędu.

To się rozumiało samo przez się. Ustaliły, że każda impreza powinna być perfekcyjna, zwłaszcza w tak trudnej sytuacji, w jakiej się znalazły. Następne godziny minęły jak z bicza strzelił. Ku uldze Catherine, przy absorbującej pracy zabrakło jej czasu na rozmyślania o Gabie. Naprawdę zależało jej na odpowiedniej oprawie urodzin. Sukces był potrzebny, aby Natalie Marconi pochwaliła Imprimę przed najbliższymi przyjaciółmi, a także przed kontrahentami męża.

O dziewiątej wieczorem impreza zdążyła się rozkręcić, a Catherine pracowała za kulisami, sprawnie dopilnowując wszystkiego i nie rzucając się przy tym w oczy. Dzięki sześciu krótkofalówkom utrzymywała stały kontakt z pracownikami w różnych miejscach domu, więc mogła szybko i sprawnie koordynować przebieg urodzin. Jak zawsze, zdarzały się drobne potknięcia, z którymi radziła sobie na bieżąco.

Tym razem zespół muzyczny pojawił się z opóźnieniem, przez co kilkuset obecnych gości wypiło sporo szampana i trzeba było sprowadzić go więcej. Problem został rozwiązany, zanim ktokolwiek go zauważył, niemniej wymagało to podjęcia kilku szybkich decyzji, paru telefonów w różne miejsca, a także wyczerpującej kombinacji próśb i gróźb.

Catherine po raz kolejny tego wieczoru sprawdziła zawieszoną na drzwiach listę. Każdy punkt wieczoru został pieczołowicie odnotowany na grafiku i skrupulatnie odhaczony przez wyznaczoną osobę, gdy dana część imprezy dobiegła końca. Takie listy wielokrotnie ratowały skórę Catherine, gdyż dzięki kartce papieru było jasne dla każdego, na jakim etapie znajduje się impreza w danym momencie. Teraz pozostało do wypełnienia zaledwie kilka okienek. Tort urodzinowy, obowiązki związane z cateringiem, no i oczywiście sprzątanie.