Wybranka bogów. Część 2

P.C. CastWybranka bogówTOM II

Przełożyła
Hanna

KSIĘGA TRZECIAROZDZIAŁ PIERWSZY

Alanna rozwinęła mapę. Podsunęłam się bliżej, by zobaczyć wszystko dokładnie, zachowując jednocześnie bezpieczną odległość. Tej konkretnie mapy absolutnie nie miałam zamiaru dotykać. Nigdy w życiu!

Wszyscy wbili w nią wzrok. Na górnym krańcu, czyli na północy, za Górami Trier, widać było posępną Warownię, a przed górami trochę bardziej w lewo, czyli na zachód, położony był Zamek Laragona. Świątynia Muz była usytuowana na prawo, na wschód od Zamku Laragona, bardziej niż on oddalona od gór. Trochę niżej wielkie, wydłużone jezioro Selkie, zaczynające się mniej więcej na wysokości Zamku Laragona. Ciągnęło się w prawo, na wschód, i stykało z rozległymi Bagnami Ufasach, które rozpościerały się dalej na wschód, podchodząc prawie pod Świątynię Muz. Sama Świątynia Muz stała nad odnogą rzeki Geal, tej rzeki, która płynęła w dół, w kierunku południowo-zachodnim i opływała szerokim łukiem Świątynię Epony.

– Czy można założyć, że Fomorianie nadal są w Zamku Laragona? – spytał Carolan.

– Jeśli zastosowali tę samą taktykę, co podczas najazdu na Zamek MacCallana, powinni raczej opuścić już Zamek Laragona i wrócić do Warowni. – ClanFintan podszedł bliżej do mapy i przez chwilę ją studiował. – Chociaż kto wie… To, że nie zostali w Zamku MacCallana, jest uzasadnione, bo stoi w bardzo odległym, odludnym miejscu, więc nie nadaje się na bazę wypadową. Co innego Zamek Laragona. Znam go, byłem tam kiedyś. Położony jest w bardzo dobrym miejscu i choć nie jest aż w takim stopniu obronny jak ta świątynia, może stać się dla nich drugą po Warowni bazą wypadową.

Dla nas była to wiadomość bardzo niepomyślna.

ClanFintan wskazał na zachodni kraniec mapy, gdzie widać było Zamek MacCallana stojący jak samotny strażnik na brzegu Morza B’an.

– Dzięki zdobyciu Zamku MacCallana zyskali gwarancję, że od strony północno-zachodniej nic im nie zagraża. Jest to dla nich bardzo istotne, bez względu na to, czy przebywają tylko w Warowni, czy również w Zamku Laragona.

ClanFintan mówił głosem idealnie beznamiętnym, jakby zdawał raport, wyraźnie starając się nie ulegać żadnym emocjom i spojrzeć na wszystko obiektywnie.

Podeszłam trochę bliżej, oczywiście nie dotykając mapy, i spytałam:

– Czy jest wystarczająco dokładna, by na jej podstawie planować wojenne ruchy?

– Tak – stanowczo odrzekł Carolan. – Wszystkie budowle i punkty orientacyjne zaznaczone są we właściwych miejscach, z tym że odległości na mapie wydają się mniejsze niż w rzeczywistości, natomiast zamki i świątynie są nieproporcjonalnie duże. – Uśmiechnął się. – To bardzo piękna mapa, ale kiedy przyszło do tworzenia budowli, tkacza trochę poniosła fantazja.

Uważałam, że mapa wykonana została super. Nie dostrzegłam żadnych nieprawidłowości w przedstawieniu budynków, ale przypomniałam sobie, że Gene miał regularnego bzika na punkcie szczegółów. Czyli z tego wynika, że lustrzane odbicia przejmują również wszelkie fobie, obsesje, natręctwa i tak dalej. Ciekawe, czy moje lustrzane odbicie również skopiowało sobie moją osobowość. (Zapamiętaj: może postarasz się być mniej ironiczna. Pomyśl o tym. Ale później).

Skupiłam się znowu na mapie. Rzeka Geal po opłynięciu Świątyni Epony i skręceniu na zachód stawała się znacznie szersza, pod tym względem mogła chyba konkurować nawet z Missisipi. Zmieniała również nazwę na Calman. W tym też miejscu, na południe od rzeki, zauważyłam lasy, a w nich kolejną budowlę opatrzoną nazwą Zamek Woulffa. Na wschodzie lasy graniczyły z rozległymi Równinami Centaurów.

Natomiast podążając z biegiem rzeki na zachód, natrafiłam na nową nazwę: Błękitne Bramy. Trudno się jednak było zorientować, o co konkretnie chodzi. Kawałek dalej zobaczyłam Zamek McNamary stojący w rozwidleniu rzeki Calman. Jedna z odnóg zachowała nazwę Calman, druga otrzymała nazwę Clare, obie wpadały do Morza B’an.

– Chyba Fomorianie nie zainteresują się tym zamkiem, skoro ze wszystkich stron otoczony jest wodą, a oni do wody nie wchodzą – powiedziałam, wskazując Zamek McNamary. – Ani Zamkiem Woulffa, tym w środku lasu.

– No i w Zamku Woulffa mają znakomitych łuczników – wtrącił Carolan.

– A w Zamku McNamary?

– Tam?! – ClanFintan prychnął. – Tam przede wszystkim jest McNamara, stary pieniacz, a ten cały jego klan to zwyczajna dzicz.

– Tak. – Carolan smętnie pokiwał głową. – Oni żyją po swojemu.

– Ale whisky robią przednią!

I to, sądząc z tonu ClanFintana, wyraźnie mu się podobało. Ja też byłam za, więc wsparłam małżonka:

– Tak! To zdecydowanie przemawia na ich korzyść! – oświadczyłam rozradowanym głosem, czym bardzo zaskoczyłam Alannę.

– Rhiannon nie znosiła whisky – powiedziała. – Uważała, że to napój dla pospólstwa.

– A ja uwielbiam dobrego łyskacza! – Oczywiście! Czy to taka zbrodnia? A poza tym bardzo dobrze, że ta wredna Rhiannon nie lubiła whisky. Im więcej różnic między nami, tym lepiej, prawda? Dla mnie każda różnica była powodem do wielkiego zadowolenia. – Czyli podsumowując, nie musimy się martwić, że Fomorianie napadną na Zamek McNamary i Zamek Woulffa? – spytałam, a gdy cała trójka pokręciła przecząco głowami, pytałam dalej: – A czy z tych zamków otrzymamy jakieś wsparcie? Przyślą nam swoich wojowników?

Carolan i ClanFintan wymienili się spojrzeniami, po czym mój mąż powiedział:

– Jeśli chodzi o Woulffa, możemy liczyć na jego pomoc.

Carolan milczał, czyli można było założyć, że jest tego samego zdania.

– A McNamara?

ClanFintan wzruszył ramionami.

– Nie wiem. Trzeba go jakoś przekonać.

– Przekonać?! Nie wystarczy mu sam fakt, że chodzi o ratowanie ludzkiego życia?

– Zobaczymy. W każdym razie prześlemy mu wieść i poprosimy o pomoc.

Z tonu ClanFintana wynikało jednak, że wcale nie jest przekonany co do pozytywnej odpowiedzi.

Nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł.

– Skoro jest taki, jaki jest, to może przesłać mu wiadomość bardziej wyczerpującą? Przekazać, że Fomorianie uprowadzają kobiety, a dziewczęta z Zachodniego Wybrzeża podobają im się najbardziej.

– Bardzo dobry pomysł – z uśmiechem skomentował ClanFintan. – To go na pewno rozjuszy.

– Oczywiście nie wolno mu pisnąć ani słowa o tym, że Fomorianie nie wchodzą do rzeki, w związku z czym jest bezpieczny w swoim zamku. Lepiej to przemilczeć dla dobra sprawy. Natomiast myślę, że o uprowadzaniu kobiet i gwałtach należałoby również wspomnieć Woulffowi.

– Masz rację – powiedział ClanFintan.

Uśmiechnęliśmy się wszyscy do siebie, cała czwórka, na znak, że w tej kwestii jesteśmy zgodni. Nie zdążyliśmy jednak ponownie skupić się na mapie, ponieważ naradę przerwało głośnie stukanie do drzwi w sąsiednim pokoju, tej niby mojej głównej komnacie.

– Zobaczę, kto to taki – powiedziała Alanna i szybciutko musnęła ustami usta męża.

Nic dziwnego, że kiedy wychodziła, dosłownie pożerał ją wzrokiem. Ja, oczywiście, gapiłam się na nich, szybko jednak się opamiętałam. Czyżby robiła się ze mnie obrzydliwa podglądaczka? Tragedia.

Znów wlepiłam oczy w mapę.

– Jestem kompletnie zielona, jeśli chodzi o prowadzenie wojny – wyznałam – ale przypuszczam, że trzeba ich po prostu w jakimś miejscu osaczyć i zmiażdżyć, prawda?

ClanFintan pokiwał głową.

– Dobrze myślisz. Ale jeśli są w Warowni, nie damy rady. Przynajmniej teoretycznie jest nie do zdobycia.

– W takim razie jak oni, do jasnej cholery, tam się dostali… – mruknęłam pod nosem bardzo tym faktem zniesmaczona, i znów wgapiłam się w mapę. Gapiłam się bardzo intensywnie, ponieważ w mojej głowie znów zaczął się klarować pewien pomysł. – No dobrze… z tej mapy wynika, że Zamek Laragona stoi w niewielkiej odległości od północnego krańca jeziora Selkie, czy tak?

– Istotnie – potwierdził Carolan.

– Odnosi się też wrażenie, że stoi u podnóża gór. A jak jest w rzeczywistości?

– U podnóża gór zaczynają się ziemie należące do zamku, sam zaś zamek rzeczywiście został zbudowany blisko nich – powiedział ClanFintan. – To wyjątkowe miejsce. Piękny zamek w dolinie zarośniętej koniczyną i pełnej kwiatów, wzdłuż gór natomiast ciągną się pola, na których uprawiane są kwiaty i jagody, ponieważ mieszkańcy tamtych stron zajmują się wyrabianiem barwników i perfum.

Kwiaty, perfumy… Nie, nie. Teraz wolałam nie myśleć, jak tam jest pięknie. A teraz – może strasznie, jeśli…

– Do zamku można podejść od wschodu lub zachodu, prawda? Bo nie od strony jeziora.

– Tak – potwierdził mój małżonek.

W jego oczach błysnęło, czyli super, bo to oznacza, że mój nowy pomysł ma sens.

I faktycznie, bo ClanFintan natychmiast nachylił się nad mapą i zaczął mówić, przesuwając po niej palcem:

– Kiedy będziemy mieli pewność, że główne siły Fomorian są w Zamku Laragona, możemy zaatakować ich z dwóch stron jednocześnie. Od zachodu, czyli trzeba będzie obejść zachodni kraniec jeziora i stamtąd ruszyć na zamek. Jednocześnie od wschodu, czyli trzeba będzie przejść koło bagien i minąć Świątynię Muz. W ten sposób złapiemy ich w pułapkę. Zamek Laragona jest solidną budowlą, stoi w dobrym miejscu, ale nie wytrzymają długo oblężenia. W końcu to nie Warownia.

– Tak, to jest myśl… – Carolan w zamyśleniu potarł brodę. – Ale tylko wtedy, jak sam wspomniałeś, gdy ich główne siły istotnie są zgrupowane w Zamku Laragona, który, z czym się zgadzam, nie wytrzyma długo oblężenia. Lecz jeśli ich główne siły zgrupowane są w Warowni, zmienia to całkowicie postać rzeczy. Kiedy zaatakujemy Zamek Laragona, Fomorianie z Warowni ruszą na odsiecz, podejdą od strony gór, otoczą nas i rozbiją w puch.

– Czyli reasumując, dla nas najbardziej byłoby korzystne, gdyby ich główne siły były w Zamku Laragona – myślałam na głos. Byłam coraz bardziej przejęta, ponieważ to, co zaczęło świtać w mojej głowie, teraz nagle wykrystalizowało się ostatecznie. Jakby ktoś mi to podszepnął. Kto? No dobrze, niech już będzie. Powiedzmy, że… Bogini. W każdym razie o tym pomyśle zamierzałam poinformować ich natychmiast, choć szczerze mówiąc, ten pomysł, mimo że mój, wcale nie wzbudzał we mnie entuzjazmu. – Ja… – Z emocji aż musiałam odchrząknąć. – Chyba wiem, jak można wywabić ich z Warowni.

ClanFintan i Carolan spojrzeli na mnie z wielką powagą. No nie! Jakbym naprawdę wiedziała, co robię!

Milczeli jednak, mówiłam więc dalej:

– Z tego, co wiemy, głównym celem ich najazdu na Partholon jest uprowadzanie kobiet… – Zamilkłam i odczekałam, aż obaj twierdząco skiną głowami. – Jak sądzicie, czy wiedzą, że mnóstwo pięknych kobiet jest w Świątyni Muz?

– Prawdopodobnie nie – powiedział Carolan. – Tę świątynię wzniesiono dopiero w tym stuleciu. W dawnych czasach Wcielenia Bogiń podróżowały po Partholonie, zatrzymywały się w największych zamkach i tam nauczały dziewczęta.

W dawnych czasach… Czyli czasy obecne, co ze wszech miar logiczne, były dla niego współczesnością. Dla mnie ta współczesność w Partholonie była co najmniej zaskakująca, chociaż z drugiej strony wcale nie uważałam, że rozwój cywilizacji musi koniecznie iść w kierunku doskonalenia zmywarek czy komputerów. Najważniejsze, że mają wino, papier toaletowy i biżuterię. Dla mnie jest to wystarczająco nowoczesne.

– A jak sądzicie, co zrobią Fomorianie, kiedy dowiedzą się, że w pewnej świątyni na wschód od Zamku Laragona, wcale nie tak daleko, jest mnóstwo młodych, pięknych i płodnych kobiet?

– Wiadomo co. Ruszą na świątynię – powiedział pewnym głosem Carolan.

– A jeśli dowiedzą się jeszcze, że świątyni bronią mężne centaury? – Tu uśmiech w stronę męża.

– Wtedy, wiadomo, na podbój świątyni muszą rzucić duże siły – odparł.

Carolan natychmiast podchwycił myśl.

– A główne siły, o ile istotnie są w Warowni, przerzucą do Zamku Laragona, który bardziej nadaje się w tym przypadku na bazę wypadową niż odległa Warownia. Z Zamku Laragona z kolei ruszą na podbój Świątyni Muz, dzięki czemu nie będziemy musieli oblegać zamku, tylko dopadniemy ich w polu i na pewno pokonamy. Świetny pomysł, Rheo. Jest tylko jeden kłopot. Jak przekazać im wieść o kobietach w Świątyni Muz?

Wyjaśnienie tego było dla mnie najtrudniejszym fragmentem rozmowy. Na szczęście i tym razem jakiś wewnętrzny głos podpowiedział mi, co mam mówić. Matko święta, czyżby znów Bogini? No nie, ona w końcu wpędzi mnie w alkoholizm.

Co byłoby jednak fatalne.

– Myślę, że mogłabym to zrobić… – zaczęłam trochę niepewnie.

Carolan i ClanFintan spojrzeli na mnie, jakbym była Świętym Mikołajem.

– Ale jak? – spytali chórem.

Westchnęłam.

– Carolanie, ty jeden jeszcze nie wiesz, że miewam sny, bardzo dziwne sny, które wcale nie są snami. W pierwszym takim śnie, strasznym, koszmarnym, widziałam mego tatę, to znaczy ojca Rhiannon. Wiedziałam, że potwory napadną na jego zamek i chciałam go ostrzec. W takim śnie staję się niewidzialna, ale tata jakimś cudem mnie usłyszał. Mało tego, odniosłam wrażenie, że nawet mnie zobaczył czy też wyczuł moją obecność. Coś podobnego przydarzyło mi się innej nocy, kiedy we śnie poleciałam do Warowni… – W moim głosie na pewno słychać było strach, który wzbudzało we mnie tamto wspomnienie. Na szczęście ClanFintan podszedł do mnie i przygarnął do siebie. Jego bliskość zawsze dodawała mi odwagi, teraz też, przynajmniej do takiego stopnia, że byłam w stanie mówić dalej: – Jedna z kobiet… nie, nie kobieta, tylko dziewczyna, bardzo młoda, wyczuła moją obecność. A potem ten ich przywódca… – Jak on się nazywał? Jak? Zaczęłam gorączkowo szukać w pamięci, nie trwało to jednak długo. Znów odezwał się ten głos w mojej głowie i podpowiedział mi, jak na imię ma tamten stwór. – Nuada. Nie tylko mnie wyczuwał. Był święcie przekonany, że ja tam jestem, a przedtem byłam w Zamku MacCallana. Gdybym się wtedy odezwała, jestem pewna, że usłyszałby mnie, a przynajmniej dotarłoby do niego, co chcę mu przekazać. Myślę więc, że w taki właśnie sposób mogłabym przekazać mu tę wiadomość.

Gdzieś nad moją głową zadudnił mocny głos ClanFintana:

– Nie chcę, żebyś tak się narażała!

– Narażała? Chwileczkę! – Zerknęłam na Carolana. – O ile się nie mylę, ktoś mi kiedyś mówił, że Epona jest Boginią wojowników!

– Bo jest – przytaknął Carolan, przechwytując mój wzrok. – A kto należy do Epony, jest pod Jej opieką.

– I na to właśnie liczę – oświadczyłam spokojnym, równym głosem, absolutnie nieadekwatnym do tego, co działo się we mnie w środku. Wcale nie byłam spokojna, mało tego, żaden wewnętrzny głos niczego mi już nie podpowiadał. Wszystko, co teraz mówiłam, to były moje przemyślenia. – Musimy się śpieszyć. ClanFintanie, ile czasu trzeba na zebranie wojowników i przygotowanie się do walki? Ile czasu zajmie przemarsz do Zamku Laragona?

Mój mąż, zanim odpowiedział, jeszcze raz spojrzał na mapę.

– W ciągu pięciu dni zbierzemy wszystkich wojowników, którzy wezmą udział w walce. A po dwóch dniach szybkiego marszu powinniśmy podejść już pod zamek i być gotowi do ataku.

– Czyli w sumie siedem dni…

Jeszcze nigdy dotąd jeden tydzień nie wydawał mi się tak krótki… albo tak długi.

– W takim razie muszę wystartować dziś wieczorem… – mruknęłam bardziej do siebie niż do ClanFintana.

– Wystartować? Co to znaczy?

ClanFintan był wyraźnie zaniepokojony, nie zdążyłam jednak niczego wyjaśniać, ponieważ głos zabrał Carolan:

– Ona tego ich przywódcy, tego…

– Nuady – podpowiedziałam usłużnie.

Carolan skinął głową, dziękując za pomoc.

– …tego Nuady może nie przekonać za pierwszym razem. Musi ukazać mu się kilka razy, kusić go, doprowadzić do takiego stanu, że za wszelką cenę będzie chciał z nią podążyć.

Uśmiechnęłam się do Carolana.

– Czy Epona przemawia też do ciebie?

– Na to wygląda – odparł również z uśmiechem.

Mój mąż nadal był niepocieszony.

– Ale to wszystko razem i tak bardzo mi się nie podoba.

– Epona będzie czuwać nad jej duchem – powiedział Carolan, kładąc dłoń na jego ramieniu. – Ty będziesz czuwał nad jej ciałem.

– Mnie też to specjalnie się nie podoba – wyznałam szczerze – ale w tym waszym świecie nie ma przecież telefonów, nie można też tej informacji puścić w wieczornych wiadomościach w telewizji. Czyli zmuszona jestem zrobić to po staroświecku. Osobiście.

W tym miejscu nie mogę nie wspomnieć, że wcale nie prosili o wyjaśnienie nieznanych im terminów. ClanFintan przede wszystkim uścisnął mnie. Zrobił to bardzo mocno i bardzo żarliwie.

– Cały czas będę przy tobie.

– Ja też – zawtórował mu Carolan.

– Ja też – zadeklarowała Alanna, pojawiając się w progu. – Powiedz mi tylko, proszę, co to jest ten tele…fon i tele…wizja?

ROZDZIAŁ DRUGI

Roześmiałam się, a potem zrobiłam strasznie wystraszoną minę.

– Telefony i wieczorne wiadomości, Alanno, to też demony, przy tym wyjątkowo skuteczne. Ciesz się, że ich tu nie ma.

– Dobrze. Cieszę się.

Powiedziała to z tak wielką powagą, że znów musiałam się roześmiać.

Carolan wstał i ucałował dłoń żony.

– Kochanie, kto pukał do drzwi?

Alanna sposępniała.

– W świątyni pojawiła się niebezpieczna choroba – oznajmiła, spoglądając na mnie. – Pamiętasz, w zeszłym tygodniu kilka dziewcząt narzekało, że nie czują się dobrze? Przykro mi, że to zlekceważyłam, ale to dlatego, że dziewczęta zawsze uciekały się do różnych wybiegów, byle być jak najdalej od Rhiannon. – Oczywiście pokiwałam ze zrozumieniem głową. – Poza tym tyle się przecież działo. Najpierw zajęta byłam nową Rhiannon – tu wymieniłyśmy serdeczne uśmiechy – potem zaczęli napływać do świątyni uchodźcy, w rezultacie zamiast zainteresować się zdrowiem dziewcząt, zbeształam je i kazałam bardziej przyłożyć się do pracy.

– Tak, pamiętam. Mówiłaś, że dziewczęta udają, a ja powiedziałam, że mają prawo być zmęczone opieką nad maluchami.

– W rezultacie myliłyśmy się obie. Bardzo wiele dziewcząt jest chorych, tak samo kilkoro dzieci i jedna staruszka. Potrzebują twojej pomocy, Carolanie. I twojej modlitwy, Rheo.

– Oczywiście, kochanie, zajmę się nimi. – Carolan pocałował żonę w policzek i pieszczotliwie musnął palcem jej posępne czoło, które od razu się wygładziło.

– To ja też pójdę do chorych, zobaczę, co się dzieje – zadeklarowałam, czym Alannę chyba zaskoczyłam, a jednocześnie ucieszyłam.

– Rheo, czy chcesz uczestniczyć w moim spotkaniu z wojownikami, podczas którego zapoznam ich z naszym planem? – spytał ClanFintan. Bardzo, bardzo mi się podobało, jak na mnie teraz spojrzał. Z tak wielką powagą, że można było pęknąć ze śmiechu. Czyżby spodziewał się, że polecę jak na skrzydłach na pogaduszki ze starymi, cuchnącymi wojownikami? I to na pogaduszki o czymś, o czym nie mam bladego pojęcia?

Chyba jednak wolałabym rozwiązać jakieś zadanie z matematyki. No, chyba….

Odmówiłam, oczywiście starając się sprawiać wrażenie osoby, której z tego powodu jest naprawdę bardzo przykro.

– Niestety nie, kochanie. Nie dam rady. Najpierw muszę sprawdzić, jak wygląda sytuacja z moimi pokojówkami.

– Dobrze, kochanie. Skoro czujesz taką potrzebę… Jestem pewien, że wojownicy okażą zrozumienie.

Czasami mój kochany mąż przypominał mi Worfa (dla niedoinformowanych cywili: facet rasy Klingon, „Star Trek. Następne pokolenie”).

– Prosiłbym jednak – mówił dalej – o przyłączenie się do nas, gdybyś znalazła chwilę. To dobrze wpłynie na morale wojowników.

O, to mi się spodobało. Coś faktycznie w stylu Marilyn Monroe.

– Żaden problem… – zamruczałam, pociągając go za rękę. Oczywiście bezbłędnie zrozumiał, o co chodzi, i skwapliwie się nachylił, a ja obdarowałam go całuskiem i dokończyłam swoją mruczankę: – Załatw ich, chłopcze…

Naturalnie nie mógł wiedzieć, skąd to wzięłam, ale się nie dopytywał. Też mnie pocałował, następnie skłonił głowę przed Alanną i Carolanem, a na koniec kłusikiem wyprowadził swój ładniutki zadek za próg.

Ja natomiast, idąc na całość, teraz z kolei starałam się być perfekcyjną imitacją Madeline Kahn jako Lilly VonSchtupp w „Płonących siodłach”, czyli w ślad za ClanFintanem posłałam głębokie westchnienie tudzież komentarz:

– Jest cudowny…

Carolan kompletnie mnie zignorował, tylko po prostu wstał i ruszył do drzwi, natomiast Alanna oczywiście zrobiła odpowiednią minę, czyli wywróciła oczami, po czym podążyła karnie za mężem, rzucając mi przez ramię:

– Idziesz?

A ja pomyślałam, że chyba trzeba będzie poszukać sobie jakichś nowych wzorców.

Pognałam za Carolanem i Alanną, którzy przed drzwiami przystanęli, puszczając mnie przodem. Dzięki temu pierwsza przekroczyłam próg, przybierając odpowiednią minę typu: Wredna bogini, która ma was tu wszystkich na karku. A co tam!

Strażnik za drzwiami wręczył Carolanowi jego wielką, porządnie już zniszczoną skórzaną torbę. Uzdrowiciel podziękował uprzejmie, strażnik skłonił się dwornie, zrobił w tył zwrot i wrócił na swoje stanowisko przy rzeźbionych odrzwiach jako dodatkowa ozdoba tych drzwi.

– To ja posłałam go po twoją torbę – wyznała Alanna.

Na co mąż uśmiechnął się bardzo czule i powiedział, zaglądając jej w oczy:

– Ty zawsze wiesz, kochanie, czego mi potrzeba.

Wiadomo, nowożeńcy.

Ruszyłam pierwsza korytarzem, jednak po kilku krokach olśniło mnie.

– Hej… – szepnęłam, odwracając się do wspomnianych nowożeńców. – Dokąd mam iść?

– Do pokoi zajmowanych przez służbę – szepnęła Alanna, nie wyjaśniając mi niczego.

– Domyślam się. Ale gdzie to jest?

W tym momencie Alanna wreszcie przypomniała sobie, że ja to jednak ja. (Dla zapominalskich: nie Rhiannon).

– Przepraszam, już mówię. Cały czas przed siebie. Przed drzwiami, którymi wychodzi się na dziedziniec, zobaczysz korytarz prowadzący w lewo i dojdziesz nim do pokoi dla służby. Niestety, Rheo, poczujesz je już z daleka.

Carolan, kiedy to usłyszał, wyraźnie sposępniał.

Przyśpieszyłam więc kroku, podążając zgodnie ze wskazówkami Alanny. Tuż przed wyjściem na główny dziedziniec skręciłam w długi korytarz wyłożony marmurem. Z jednej strony ściana ozdobiona była pięknymi freskami, w ścianie z drugiej strony były okna wychodzące na wspomniany dziedziniec. Na freskach widać było przede wszystkim śliczne panny hasające po pełnych kwiatów łąkach. Byłam tam też ja (to znaczy Rhiannon) na Epi, cycki oczywiście na wierzchu (moje, nie Epi), spoglądająca na rozbawione nimfetki łaskawym okiem. A to, co zobaczyłam przez okno, bardzo mnie ucieszyło. Kobiety sprężyły się. Podzielone na grupki, zajęte były bynajmniej nie hasaniem, tylko pracą. Maraid, wyraźnie w swoim żywiole, przemieszczała się od grupki do grupki, coś tam doradzała, chwaliła. Jednym słowem, widok bardzo krzepiący.

Niestety, kiedy korytarz skręcił w lewo, skończyły się odczucia pozytywne, poczułam bowiem zapach, o którym wspomniała Alanna. Najpierw słodkawy, podobny do woni rozgrzanego cukru, bardzo szybko jednak przeszedł w zwyczajny smród, od którego zrobiło mi się niedobrze. Szybko zasłoniłam ręką usta, zatrzymałam się i spojrzałam na Alannę.

– Tak, to tutaj – powiedziała posępnym głosem, wskazując drzwi, przed którymi nie było żadnych strażników.

– Wejdę tam pierwszy – powiedział Carolan, wysuwając się do przodu. – A wy może lepiej poczekajcie tu na mnie.

Natychmiast odsłoniłam usta.

– O nie! Te dziewczyny pracują dla mnie. Muszę je zobaczyć.

– A ja już tu byłam – oznajmiła Alanna. – Dla mnie to żadna niespodzianka.

W rezultacie Carolan skinął głową na znak, że w porządku, i otworzył drzwi.

To, co ukazało się naszym oczom, było zwyczajnym horrorem. Gdyby nie wszechobecny smród, pewnie bym pomyślała, że znów mam jakiś koszmarny sen. Pokój był olbrzymi, kiedyś na pewno bardzo ładny, w kremowych barwach, z wysokim sufitem ozdobionym pięknymi sztukateriami. Ściany, a także cieniutkie, połyskliwe zasłony w oknach od sufitu do marmurowej posadzki, miały miły i łagodny morelowy kolor, który zwykle w człowieku wzbudza poczucie harmonii i spokój. Ale nie teraz, kiedy w atmosferze cierpienia wszystko wydawało się matowe, wypłowiałe. Na marmurowej posadzce stały ni to prycze, ni to nosze, na każdej takiej pryczy w zabrudzonej pościeli leżała blada, cierpiąca postać. Między chorymi przemykały kobiety, przyklękały, ocierały mokrą ściereczką rozpaloną twarz i poiły wodą z kubka.

Po wejściu do pokoju starałam się przede wszystkim za wszelką cenę nie zwymiotować, musiałam jednak zasłaniać usta ręką. Trudno. Smród był nie do wytrzymania. Wymiocin i jeszcze czegoś, czego w pierwszej chwili nie potrafiłam zidentyfikować. Ale w drugiej chwili doszłam, że coś takiego czułam w Zamku MacCallana. Czyli wiadomo. Był to po prostu zapach śmierci.

Alanna i ja zatrzymałyśmy się za progiem, Carolan od razu pośpieszył w głąb pokoju, do pierwszego z brzegu legowiska. Nachylił się i położył rękę na rozpalonym czole młodej dziewczyny dygoczącej jak w febrze, choć przykryta była grubymi kocami. Patrzyłam, jak Carolan bada chorą. Zsunął koc, przyłożył palec do żyły na szyi, potem do żyły na nadgarstku. Twarz spokojna, skupiona, jednocześnie przez cały czas mówił coś cicho, niewątpliwie były to słowa otuchy. Potem wyjął z torby coś podobnego do prymitywnego stetoskopu, osłuchał chorą i przeszedł do następnego legowiska, potem do następnego i tak dalej. Badał, pocieszał, wołał, żeby podać chorej wodę, zmienić pościel, położyć świeży kompres. A ja stałam jak ten kołek, tak kompletnie bezradna i bezużyteczna, że najchętniej wrzasnęłabym, parafrazując słowa Jonesa:

– Do cholery, Jim! Jestem nauczycielką, a nie cudotwórczynią!

Zdawałam sobie jednak sprawę, że nikt tutaj by tego nie załapał. Zerknęłam na Alannę i zdecydowałam, że muszę zacząć opowiadać im „Star Treka”, może wtedy moje dowcipki zostaną docenione.

– Milady…

Szybko rozejrzałam się dookoła, starając się dojść, skąd dobiega ten słabiutki, zachrypnięty głos. Chyba stamtąd, bliżej środka pokoju. Tam właśnie zauważyłam uniesioną wychudzoną rękę, a także uniesioną głowę z długimi, ciemnymi włosami. Znajomą…

– Tarah?!

Alanna posępnie pokiwała głową.

A ja wiedziałam, że dłużej już nie będę stać jak kołek, kiedy potrzebuje mnie nimfa łudząco podobna do mojej ulubionej uczennicy. Nabrałam głęboko powietrza – ustami, tak jak kiedyś poradził mi mój nieoceniony mąż – i szybko podeszłam do pryczy, na której leżała Tarah. Wzięłam ją za rękę tak dziwnie, tak żałośnie kruchą, skóra sucha i cienka jak papier.

– Proszę o wybaczenie, milady – wyszeptało biedactwo, próbując się do mnie uśmiechnąć, ale wyszedł z tego tylko grymas. – Tyle roboty, a nam zachciało się chorować.

– O nic się nie martw, kochanie – powiedziałam do niej jak najcieplej. – Leż spokojnie, wypoczywaj, to najważniejsze, jeśli chce się jak najszybciej powrócić do zdrowia.

Tarah zamknęła oczy, pokiwała głową. Nie puszczała mojej ręki, usiadłam więc przy niej. Dziewczyna była bardzo blada, wargi spieczone, co innego jednak zaniepokoiło mnie nie na żarty. Wysypka. Czerwona wysypka na twarzy i na szyi.

– Czyżby to ospa wietrzna? – spytałam oczywiście na głos i omal nie podskoczyłam, kiedy usłyszałam obok siebie inny głos.

Głos Carolana.

– Tak. Sądzę, że to ospa wietrzna. Znasz się na tej chorobie?

– Ospę wietrzną przechodziłam w dzieciństwie – powiedziałam, nie odrywając oczu od bladej, ściągniętej twarzy Tarah. – Ale, o ile pamiętam, wcale nie byłam wtedy aż tak strasznie chora.

Owszem, słyszałam, że i na wietrzną ospę można umrzeć, ale nie bardzo w to wierzyłam. Pamiętałam, że podczas tej choroby wszystko mnie swędziało i przez parę dni nie chodziłam do szkoły, ale to wszystko.

A ci ludzie byli okropnie chorzy.

– Ja też… – zaszemrała Tarah. Nachyliłam się nad nią szybko, żeby ją dosłyszeć. – Miałam ospę wietrzną w dzieciństwie…

Co bardzo mnie zaskoczyło.

– Carolanie – zagadnęłam półgłosem do Uzdrowiciela – Tarah mówi, że miała ospę wietrzną w dzieciństwie. A w moim… – Chciałam powiedzieć „świecie”, na szczęście jednak zdążyłam ugryźć się w język – to znaczy w moim przekonaniu na ospę wietrzną choruje się tylko raz w życiu. Tak przynajmniej zawsze słyszałam. Po raz drugi nie można się zarazić.

Carolan pokiwał głową i skinął na mnie, żebym poszła za nim. Uścisnęłam więc leciutko rękę chorej Tarah, szepnęłam, że zaraz wrócę i poszłam za Carolanem z powrotem do drzwi, koło których czekała Alanna. Wyszliśmy na korytarz i tam stanęliśmy w kółeczku, bardzo blisko siebie, bo to, co mieliśmy do powiedzenia, przeznaczone było tylko dla naszych uszu.

Naturalnie pierwszy odezwał się Carolan:

– Zbadałem rutynowo tylko kilka chorych, ale to wystarczy, żeby mieć powód do naprawdę wielkiego niepokoju. Moim zdaniem, wszystkie zbadane przeze mnie pacjentki mają tę samą chorobę, która rozwija się w trzech stadiach. – Wskazał głową dziewczynę, którą badał jako pierwszą. – Stadium początkowe to bóle pleców, wymioty oraz bardzo wysoka gorączka powodująca ból głowy. – Teraz Carolan wskazał na Tarah. – Po kilku dniach gorączka ustępuje, a pojawia się wysypka. Zaczyna się na twarzy i rozprzestrzenia po całym ciele. – Na koniec Carolan wskazał kilka zsuniętych legowisk, na których leżały dzieci. – Stadium trzecie. Wysypka znika, pojawiają się krostki wypełnione ropą. Powraca gorączka, i to bardzo wysoka. Chory majaczy. Choroba osiąga swoje apogeum, chory może umrzeć. Te dzieci są odwodnione, niektóre z nich mają wodę w płucach, ich płuca zalała ropa z gardła. To nie jest ospa, kiedy wszystko swędzi, choroba jest groźna dla dzieci, ludzi starych i osłabionych. Mamy tu wiele kobiet młodych, silnych, odpornych, a wszystkie są bardzo chore.

– Bo to nie jest ospa wietrzna – oświadczyłam. – Tylko ospa, po prostu ospa. Ospa prawdziwa.

Tak. Bo nagle zaskoczyłam. Byłam przecież z Oklahomy, znałam doskonale tragiczną historię plemion indiańskich, które wyginęły po zarażeniu się tą straszną chorobą. Moja ręka bezwiednie przesunęła się po małej, okrągłej bliźnie na lewym ramieniu, śladzie po szczepionce. Chwała Bogu, że ją wynaleziono…

– A co to jest za choroba? – spytał Carolan.

– Niestety, wiem o niej niewiele, niemniej moim zdaniem mamy do czynienia z ospą prawdziwą. W moim świecie, to znaczy przynajmniej w tych jego rejonach, gdzie dotarła cywilizacja, ospa została całkowicie opanowana.

– Powiedz, proszę, wszystko, co o niej wiesz. Każda, nawet najmniejsza informacja, może się przydać.

Skupiłam się i rozpoczęłam gorączkowe przeszukiwanie swojej pamięci, zapchanej, wiadomo, poezją i prozą. Podczas studiów, owszem, jako przedmiot dodatkowy wybrałam biologię, ale, niestety, było to dziesięć lat temu. Dziesięć z okładem. Jaka szkoda…

– A więc z tego co wiem, jest to choroba po prostu straszna. Owszem, jej ofiarą najszybciej padają ludzie starzy i osłabieni, ale młodych i silnych też nie oszczędza. O ile pamiętam, naukowcy doszli do wniosku, że w kraju, w którym nie stosuje się żadnej prewencji i którego mieszkańcy nigdy przedtem nie zetknęli się z ospą, jej epidemia może zabić nawet do dziewięćdziesięciu pięciu procent ludności. Bo to jest po prostu epidemia. Przebycie ospy uodparnia, chociaż nie ma stuprocentowej gwarancji, że nie zachoruje się na nią powtórnie. Czy w Partholonie mieliście już kiedyś epidemię ospy?

Carolan w zamyśleniu potarł brodę.

– Na podstawie pewnych zapisów można wnioskować, że ospa pojawia się czasami wśród mieszkańców Bagien Ufasach, ale dokładnych wiadomości na ten temat nie ma. O ludziach z bagien wiemy bardzo niewiele, są hermetyczni, prawie w ogóle nie kontaktują się z otoczeniem.

Ludzie z bagien… Chwileczkę. A czy przypadkiem Świątynia Muz nie stoi w pobliżu owych bagien?!

– Alanno, mówiłaś, że dziewczęta jeździły do Świątyni Muz, czy tak?

– Tak.

– No to wszystko jasne. Przecież Świątynia Muz stoi w pobliżu bagien!

– Owszem. Ziemie należące do świątyni od strony południowej graniczą z nimi.

– Czyli wszystko jasne. Najprawdopodobniej Świątynia Muz była już wtedy siedliskiem choroby, więc dziewczęta się pozarażały i przywiozły chorobę ze sobą. Zapewne ospa szaleje już też w Świątyni Muz… O matko! – Aż walnęłam się w czoło, wściekła na siebie, że dopiero teraz mówię o czymś najbardziej istotnym. – To wyjątkowo zaraźliwa choroba. Przenosi się ją drogą kropelkową. Na przykład… kiedy człowiek położy się w pościeli, w której leżał chory na ospę i pocił się, na pewno złapie chorobę. Albo jeśli napije się po nim z tego samego kubka. Każdy, kto pielęgnuje chorego na ospę, podejmuje ryzyko, że sam zostanie zarażony.

Czy oni tutaj w ogóle mają pojęcie o zarazkach? Na pewno nie!

Spanikowałam, ale tylko na moment, bo przypomniałam sobie, że Carolan po zbadaniu kolejnej pacjentki wołał, żeby przynieść mu czystej wody i mydło. Ręce mył bardzo długo i starannie.

A teraz oświadczył:

– W takim razie tobie, Rheo, a także Alannie nie wolno stykać się z chorymi.

– Masz rację! – przytaknęłam. – To znaczy jeśli chodzi o Alannę.

– Dlaczego tylko ja? Ty też, Rheo, nie powinnaś stykać się z chorymi – zaprotestowała Alanna.

Pokręciłam przecząco głową i podsunęłam w górę zwiewną tkaninę zasłaniającą moje ramiona.

– Ja mogę. Widzisz tę bliznę? To ślad po szczepionce, którą dostałam w dzieciństwie.

– Szcze…pionce?

W oczach Carolana był jeden wielki znak zapytania. Westchnęłam więc i najpierw wyjaśniłam im to obrazowo. Zrobiłam ręką ruch, jakbym wbijała sobie coś w rękę, a jednocześnie podjęłam w duchu błyskawiczną decyzję, że chociaż z natury jestem wyjątkowo elokwentna, nie będę się rozwlekać, zahaczając na przykład o szczepionki innego rodzaju, chociażby przeciwko grypie. A swoją drogą to cud, że odpowiedziałam twierdząco, kiedy pielęgniarka szkolna spytała, czy skoro będziemy w szkole szczepić przeciwko ospie, nie należy połączyć tego z corocznym szczepieniem przeciwko grypie. No i zaszczepiłam się na grypę, co bardzo może mi się w tym świecie przydać.

– Szczepionka to coś takiego, co powoduje, że twoje ciało zaczyna wytwarzać tak zwane przeciwciała, które chronią przed chorobą – wyrecytowałam. – Dlatego ja, stykając się z chorobą, nie zarażę się.

Carolan aż westchnął.

– To coś jak… cud!

– Na pewno rewelacja – przyznałam zgodnie. – Bardzo żałuję, że nie potrafię ci tego wyjaśnić dokładnie, ale niestety nie jestem lekarzem, tylko nauczycielką angielskiego.

– A mi się bardzo podoba, że jesteś nauczycielką – powiedziała Alanna, co było bardzo miłe, dlatego uśmiechnęłam się do niej cieplutko, po czym znów zwróciłam się do Carolana: – Więc co robimy?

– Przede wszystkim należy odizolować chorych.

– A także ich rzeczy osobiste, wszystko, czego dotykali. Poza tym należy poddać kwarantannie członków ich rodzin.

– Tak. – Carolan skinął głową na znak zgody. – Sądzę, że najrozsądniej będzie, jeśli przy chorych czuwać będą tylko moje pomocnice. Może też kilka zdrowych wolontariuszek, także ci spośród członków rodziny chorego, którzy zetknęli się już z ospą. Muszę przewertować moje książki, może znajdę jednak coś o tej chorobie… – Westchnął, nie po raz pierwszy zresztą, i spojrzał ze smutkiem na ogromny pokój wypełniony szczelnie ciężko chorymi. – Jedyne, co możemy dla nich zrobić, to opiekować się nimi, zadbać, żeby się nie odwodnili.

– Moim zdaniem lepiej podawać im wodę przegotowaną – dodałam szybko. Ostrożność nigdy nie zawadzi, a nie wiadomo, jaką mają tu wodę. Mnie jeszcze nie zaszkodziła, ale tak dużo to jej nie wypiłam. Szczerze mówiąc, zdecydowanie wolę wodę przemienioną w wino. – Aha, i jeszcze coś. Brudną pościel, ubrania, w ogóle wszystko po chorych powinno się trzymać w jednym miejscu, z dala od innych rzeczy. Koniecznie sparzyć wrzącą wodą, prać w wodzie jak najbardziej gorącej i nie żałować szarego mydła.

– Masz rację. Wrzątek zabije zło – powiedział Carolan.

– I większość zarazków – dodałam odruchowo.

Carolan uniósł pytająco brew, ale nie dociekał, ponieważ inna sprawa była dla niego bardziej paląca.

– Myślę o wojownikach, którzy mają iść na Zamek Laragona od wschodu, żeby osaczyć Fomorian – powiedział. – Będą musieli przejść koło Świątyni Muz, a jak słusznie zauważyłaś, najprawdopodobniej tam jest siedlisko choroby. Czyli będą musieli szerokim łukiem ominąć świątynię.

– Oczywiście! Niech trzymają się od niej jak najdalej! Ale zaraz… Poczekaj… Tak sobie myślę… Nie, nigdy nie słyszałam, żeby koń zachorował na ospę.

– Ja też nie.

– A centaury?

– Twój mąż na pewno wie coś więcej na ten temat, natomiast ja nigdy nie słyszałem, żeby centaur zachorował na ospę. I nie sądzę, żeby kiedykolwiek tak się zdarzyło.

Super. Po prostu czułam, jak kamień spada mi z serca.

– W takim razie do ataku na Zamek Laragona od wschodu trzeba będzie wysłać tylko wojowników centaurów.

– Słusznie. Kochanie… – Tu Carolan oczywiście zwrócił się do żony. – Czyli ustalone. Nie będziesz pomagać przy chorych. Nie wolno ci się narażać.

– Ale ty się narażasz!

Rozżalona Alanna podeszła do męża, który natychmiast objął ją ramieniem i pocałował w czoło.

– Dobrze wiesz, że to mój obowiązek, ale nie wywiążę się z niego należycie, jeśli jednocześnie będę musiał martwić się o ciebie. Dlatego, jak powiedziałem, nie będziesz opiekować się chorymi. Możesz pomóc nam w inny sposób. Teraz, na przykład, trzeba sprowadzić tu moje pomocnice, poza tym pilnować, by w kuchni zawsze były przegotowana woda i ziołowa herbata.

– Trzeba też pokierować kobietami, które pracują na dziedzińcu – dodałam. – Maraid jest bardzo odpowiedzialną osobą, niemniej ona to nie ty. Trzeba także zająć się rodzinami chorych, a także wśród osób, które przybywają do świątyni, wyłapywać chorych. I tak dalej. Alanno, masz naprawdę wielkie pole do popisu!

Słyszałam, jak cicho westchnęła. Znak, że poddaje się. Wiedziałam, że tak będzie. Alanna, wiadomo, ani na chwilę nie chciała opuszczać swojego Carolana, była jednak osobą nadzwyczaj dojrzałą i odpowiedzialną. Nigdy by sobie nie pozwoliła na uleganie egoistycznym zachciankom. Obie, i Alanna, i Suzanna, potrafiły dla dobra innych zrezygnować z własnych potrzeb.

Nie po raz pierwszy zapragnęłam gorąco upodobnić się do nich w większym stopniu.

Pocałowała męża w usta, słyszałam, jak oboje szybciutko szepnęli sobie nawzajem kilka czułych słów. Potem Alanna odwróciła się i serdecznie uściskała mnie.

– Pilnuj go – powiedziała i podobnie jak zwykł to czynić mój kochany mąż, pociągnęła mnie za jeden z niesfornych rudych loków. – I uważaj na siebie!

– Jasne. Aha, Alanno, mogłabyś poszukać ClanFintana i opowiedzieć mu o wszystkim, co teraz się wydarzyło? Poprosić go, żeby po naradzie z wojownikami koniecznie tu przyszedł?

– Oczywiście. Zaraz to zrobię. A więc widzimy się wieczorem. Kocham was oboje.

Odeszła dostojnie, jednocześnie bardzo szybko, jakby kazała swoim nogom pędzić, zanim serce każe im się zatrzymać.

Ja i Carolan odprowadzaliśmy ją wzrokiem. Ja pełna podziwu dla niej, Carolan zapewne też.

– No tak… – mruknęłam po dłuższej chwili, składając przed sobą ręce. Specjalnie przerwałam tę w sumie podniosłą chwilę, zanim któreś z nas ze wzruszenia uroni łzę. – Carolanie, proszę, daj mi coś, czym mogłabym związać te moje głupie włosy i mów, co mam robić. Ty rozkazujesz.

– Po pierwsze trzeba wprowadzić tu jakiś porządek, to znaczy w jednym miejscu zebrać osoby w początkowym stadium choroby, w innym osoby w drugim stadium, w innym znów najciężej chorych, w stadium zaawansowanym. Kiedy już się ich wszystkich poprzenosi, trzeba koniecznie wszystkim zmienić pościel. A poza tym, wiadomo, podawać coś do picia i opiekować się. Aha, a tutaj – Carolan wskazał na górkę pociętego na paski płótna – znajdziesz coś, czym ujarzmisz swoje włosy.

– Tak jest!

Zasalutowałam mu – a jakże! – potem chwyciłam jeden z takich pasków i weszłam za Uzdrowicielem do pokoju chorych.

– Carolanie, może otworzyć okno? Na dworze cieplutko, a tu okropny zaduch!

– Masz rację.

Szybko otworzył jedno z wielkich okien, wpuszczając do pokoju cudowne świeże powietrze przesycone upojnym zapachem kapryfolium. Niestety w chwili, gdy cudowny świeży zapach zmieszał się z panującym w pokoju odorem, powstała mieszanka piorunująca. Nie wiem, jakim cudem udało mi nie rzygnąć.

No cóż, przede mną faktycznie długi, ciężki dzień.

ROZDZIAŁ TRZECI

Podczas studiów pracowałam w niepełnym wymiarze godzin jako sekretarka oddziałowa w wielkim szpitalu katolickim niedaleko kampusu Uniwersytetu Illinois. Sekretarki oddziałowe zwykle nie są specjalnie obłożone robotą, a już na pewno nie tą najbardziej niewdzięczną. Są dokładnie tym, co sugeruje ich oficjalna nazwa, czyli sekretarkami pielęgniarek danego oddziału. Ja pracowałam na oddziale internistycznym, raz tylko przez krótki czas na porodówce (co było nawet ciekawe). Podczas tej mojej pracy – w niepełnym wymiarze godzin, żeby jakoś przebrnąć przez studia – nauczyłam się przede wszystkim dwóch rzeczy. Po pierwsze, praca sekretarki niespecjalnie przypadła mi do gustu. Ludzie są potwornie zarozumiali, nie dociera do nich, że sekretarka też zna się na czymś, a dobra sekretarka zwykle zna się na wszystkim. A na tym, co istotne, zna się na pewno. Po drugie, przekonałam się, że absolutnie, pod żadnym pozorem, nigdy i przenigdy nie zostanę pielęgniarką. Nie zrozumcie mnie źle. Do samych pielęgniarek nic nie mam. Lubię je, szanuję i bardzo cenię ich pracę, ale po prostu nie chciałabym być jedną z nich. Krew, fekalia, wymiociny i plwociny. Oglądanie najbardziej intymnych części czyjegoś ciała (które zwykle nie są zbyt atrakcyjne), wkładanie różnych rzeczy do różnych otworów w rzeczonym ciele i w ogóle przebywanie w rzeczywistości naznaczonej chorobą i samymi obrzydliwościami – nie, to stanowczo nie dla mnie.

Wszystko to ożyło w mojej pamięci, gdy podtrzymywałam głowę kobiety numer sześć, która przed paroma minutami zadeklarowała nieprzepartą chęć zwymiotowania do czegoś, co przypominało wielki dziewiętnastowieczny nocnik, zupełnie jak z „Olivera Twista”.

Co też uczyniła. O nie…

W ciągu dziesięciu lat, które upłynęły od ukończenia studiów, wielokrotnie zmieniałam swoje opinie i upodobania, pod jednym jednak względem byłam nieugięta.

Nie jestem – i nigdy nie będę – stworzona na pielęgniarkę. Kropka.

Kiedy skończyła wymiotować, otarłam jej twarz, zauważając ze zdumieniem, że ta schorowana, spocona twarz należy do osoby bardzo młodej, chyba jeszcze nastoletniej.

– Już lepiej? – spytałam jak najłagodniej.

– Tak, milady – odparła dziewczyna słabym głosikiem, ale jej usta złożyły się do uśmiechu. – Milady ma takie dobre ręce, takie miłe i chłodne.

Pomogłam jej się ułożyć i odgarnęłam z czoła przepocone włosy.

– Czy milady mnie pobłogosławi?

– Naturalnie.

Wzruszyłam się, jak za każdym razem, gdy któraś z chorych kobiet czy dzieci słabym, załamującym się głosem prosiło mnie o błogosławieństwo. Tego dnia robiłam to już niezliczoną ilość razy.

Pochyliłam głowę, zamknęłam oczy i przekazałam prośbę płynącą z głębi serca:

– Epono, proszę, strzeż tego dziewczęcia i ulżyj mu w cierpieniu. – Otworzyłam oczy i uśmiechnęłam się jak najcieplej. – Później znowu do ciebie przyjdę.

Nogi ledwie mnie już niosły, kiedy podchodziłam do dzbanków, które pomocnice Carolana bez przerwy napełniały przegotowaną, gorącą wodą. Gdy wyciągnęłam dłonie, jedna z pomocnic polała je wodą, druga mydłem z butelki. Kiedy mydliłam ręce, zauważyłam Carolana, który podchodził do jednej z pacjentek. Szedł szybko, pewnym krokiem. Jego siły zdawały się niespożyte.

Po wytarciu rąk pozwoliłam sobie na drobny luksus, mianowicie przeciągnęłam się i pokręciłam głową, żeby rozluźnić obolałe mięśnie. Ten ból w ramionach wykańczał mnie…

Kiedy znów usłyszałam wzywający mnie słaby głos, odruchowo odpowiedziałam, że tak, już idę. Ale nie szłam, bo nie mogłam. Moje ciało odmawiało wykonania nawet najmniejszego ruchu. W brzuchu burczało, a przecież jadłam lunch. Tylko kiedy? Chyba przed wiekami. Dwie pomocnice Carolana przyniosły nam ser, chleb i mięso na zimno. Ser pokrojony był w plasterki w kształcie serca. Nietrudno było odgadnąć, czyje to dzieło. Carolan i ja śmialiśmy się głośno z tego prezentu od Alanny.

A teraz zastanawiałam się, czy jeszcze kiedykolwiek będę w stanie się roześmiać. Byłam wykończona, i to nie tylko fizycznie. Przytłoczyło mnie to wszystko. Oto ja, nauczycielka angielskiego z Oklahomy, staram się nieść ulgę ludziom okropnie chorym. A oni we mnie wierzą, wierzą w sensie dosłownym. I proszą o błogosławieństwo.

Opowiedzieć coś? Bardzo proszę. Wyrecytować? Z największą ochotą. Mogę nawet wyjaśnić symbolikę najbardziej mrocznych i szalonych utworów Coleridge’a. O tak.

Ale być boginią? Kapłanką?

Nie.

Czułam się bezradna i nieszczęśliwa, załamana, bliska łez. A taki stan ducha w moim przypadku absolutnie nie był standardem.

I znów słabiutki głosik przyzywający mnie gdzieś z drugiego końca tego wielkiego pokoju.

– Bogini…

Zaraz potem Tarah, która leżała wśród chorych w drugim stadium choroby:

– Milady!

I głosik dziecka, z tej części pokoju, gdzie leżą osoby w najcięższym stanie.

– Lady Rhiannon…

Wyprostowałam się, upchnęłam rude kosmyki zamierzające wymknąć się z prowizorycznego kucyka, i postarałam się jakoś zebrać w sobie. Zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Boże mój, Boże… Jakie to wszystko straszne. Jakbym była w klasie, w której wszyscy uczniowie nie dość, że się pochorowali, to jeszcze proszą, bym pomogła im w rozwiązaniu wyjątkowo trudnych zadań z matematyki. Z algebry, której nigdy w życiu nie będę w stanie pojąć.

Kiedy wlokłam się do najsłabszego z trzech głosików, pomyślałam sobie – że tak! Tak właśnie jest! Ci ludzie są dla mnie jak moi uczniowie. Tak należy do tego podejść. A ja podobno jestem rasową belferką, prawda? Czyli koniec z użalaniem się nad sobą. Muszę zająć się nimi, zrobić to, co do mnie należy, nawet jeśli praca pielęgniarki mi nie leży (ale mi się rymnęło…).

Absolutnie mi nie leży.

Sprawa istotna: tej choroby na pewno od nich nie złapię.

Wszystkie te biedne chore istoty są moje, jestem za nie odpowiedzialna. In loco parentis – w miejsce rodzica. To nie tylko ładny zwrot po łacinie, lecz słowa nabrzmiałe treścią, czyli dość jęczenia i do roboty. (W końcu bardzo dobrą stroną tego całego przedsięwzięcia jest płaca. Oczywiście! Byłam prawie pewna, że jako Wcielenie Bogini zarobię więcej niż jako nauczycielka w Oklahomie. Każdy by tak sobie pomyślał, prawda? Ta obecna moja posadka to coś w rodzaju awansu na bardzo wysokie stanowisko w administracji. Tam zawsze dobrze płacą).

– Co się dzieje, kochanie?

Wzięłam kubek z wodą, który czekał w pogotowiu, i przyłożyłam małej do ust. Spieczonych, popękanych. Cała twarz, szyja i ramiona obsypane były tymi okropnymi krostami. Kiedy otwierała buzię, zauważyłam, że język ma obrzmiały, nienaturalnie czerwony, widać było ranki.

W rezultacie prawie cała woda spłynęła na brodę. Szybko wytarłam jej buzię brzegiem prześcieradła, zaraz potem usłyszałam pytanie wypowiedziane słabym, zachrypniętym głosem, jakby jego właścicielka paliła od co najmniej dwudziestu lat:

– Czy… czy na Eponie dobrze się jeździ?

– Oczywiście, kochanie. Ma wyjątkowo miękki chód – powiedziałam, delikatnie ocierając jej buzię wilgotną ściereczką, którą podała mi jedna z pomocnic Carolana. – Kiedy jedziesz na niej, masz wrażenie, że niesie cię wiatr.

– Czy to prawda, że ona z tobą rozmawia? – spytało jeszcze dziecko, wlepiając we mnie szkliste od wysokiej gorączki oczy.

No proszę, czyli mamy przed sobą prawdziwą miłośniczkę koni.

– Moim zdaniem tak. Ona jest niezwykle mądra. – Gdy dziewczynka bardzo ostrożnie pokiwała głową, spytałam: – Jak masz na imię, skarbie?

Odpowiedź padła już szeptem:

– Kristianna.

– A więc, Kristianno, zawieramy umowę. Twoje zadanie to wyzdrowieć, i to jak najszybciej. A kiedy poczujesz się już dobrze, zabiorę cię do Epony. Porozmawiacie sobie i kto wie, może Epona zaproponuje ci, żebyś się na niej przejechała. A więc jak? Umowa stoi?

W pierwszej chwili pożałowałam swojej propozycji, bo dziewczynka zaczęła podnosić się z posłania.

– Kochanie! Najpierw musisz wyzdrowieć.

Kristianna westchnęła i z powrotem ułożyła się na zabrudzonym prześcieradle.

– Bogini… – szepnęła po chwili – ona naprawdę zechce ze mną porozmawiać?

– Na pewno – powiedziałam z pełnym przekonaniem, dodając to, co podszepnął dobrze mi już znany głos w mojej głowie: – Epona zawsze szuka młodych istot, które chcą posłuchać jej głosu.

– Ja… ja bardzo chcę ją usłyszeć…

Jej głos zamierał. Dziecinka zapadała w sen… albo niestety traciła przytomność. Z tej gorączki.

Siedziałam i ze ściśniętym sercem wpatrywałam się w opuchniętą twarzyczkę. Mój Boże… Epono… jakie to wszystko straszne…

Nagle z tyłu zrobiło się jakoś tak bardzo ciepło.

– Rheo?

Odwróciłam się szybko, wykonałam prawie sus i przypadłam do szerokiej piersi męża.

– Cześć!

Zdawałam sobie sprawę, że wyglądam jak rudowłosa przyrodnia siostra Meduzy, natomiast ClanFintan wyglądał jak zwykle. Śliczniusieńki, świeżusieńki i taaaaki duży.

– Brakowało ciebie podczas narady wojowników, Rheo.

A ten jego głos! Aksamit. Albo inaczej – jak słodziutka melasa na moje skołatane serce i całą resztę umęczonego ciała.

– Bardzo mi przykro, ClanFintanie – powiedziałam, w pierwszej chwili starając się gorączkowo zrobić coś z tymi cholernymi włosami. Ale odpuściłam, bo co tam włosy! Kiedy spojrzałam w dół, odkryłam, że cały przód sukni został poplamiony wymiocinami. – Mam nadzieję, że jakoś mnie usprawiedliwiłeś.

– Oczywiście. Wszyscy okazali zrozumienie i uznanie dla twojego poczucia odpowiedzialności za swój lud. – Objął mnie i nakierował na drzwi.

Widziałam, jak Carolan skinął głową, wtedy ClanFintan otworzył drzwi. Kiedy znaleźliśmy się korytarzu, zdałam sobie sprawę, że dzień ma się już ku końcowi. Promienie słońca wpadające przez olbrzymie okna były niewątpliwie promieniami słońca zachodzącego.

I tu, w tym korytarzu, objęły mnie mocarne ramiona centaura.

– O nie… – jęknęłam, na próżno starając się wysunąć z jego objęć. – Jestem okropnie brudna, potwornie, jestem po prostu odrażająca!

I tu usłyszałam rozkaz wydany tym cudownie aksamitnym, hipnotyzującym głosem:

– Cicho. Nie ruszaj się. Czy wiesz, jak mi ciebie brakowało?

Oczywiście, że natychmiast znieruchomiałam. Przecież tęsknił za mną! Czy to nie cudne?

Uśmiechnęłam się, na pewno słusznie podejrzewając, że jest to uśmiech z gatunku głupich.

ClanFintan też się uśmiechnął cieplutko i odsunął mnie od siebie kawałeczek, żeby widzieć moją twarz.

– Rheo, Alanna opowiadała o jakichś czarach. Trochę mnie to zaniepokoiło. Czy to prawda, że masz coś w rodzaju talizmanu chroniącego przed tą chorobą?

Niepokoił się o mnie… Byłam rozanielona.

– Owszem, ale to żadne czary, tylko medycyna, w tym przypadku bardzo skuteczna. Nie zarażę się ospą.

– Wspaniale! – Znów przygarnął mnie do siebie i pocałował w czubek głowy. – Tobie nie może stać się żadna krzywda!

– Nie martw się, sama staram się usilnie, żeby tak się nie stało! – rzuciłam żartobliwie.

Na co ClanFintan ścisnął mnie jeszcze mocniej, jakby chciał pogruchotać mi kości.

– Rheo, mówię serio!

– Przepraszam. – Pisnęłam i ClanFintan trochę rozluźnił ręce. – Głupio mówię, bo jestem jednak trochę wykończona. Może będziesz tą wiadomością wstrząśnięty, ale przyznam ci się. Nie jestem stworzona na pielęgniarkę.

– Nie, wcale mną nie wstrząsnęło. Wiem przecież, że nie lubisz, jak coś brzydko pachnie. A chorzy ludzie, niestety, nie pachną ładnie.

– A wiesz, że chyba masz rację… – Uśmiechnęłam się kpiąco, zaraz jednak spoważniałam. Koniec żartów, przechodzimy do tak zwanej sprawy gardłowej. – Czy Alanna mówiła ci o naszych podejrzeniach? Jesteśmy prawie pewni, że zaraza przyszła tu ze Świątyni Muz.

ClanFintan westchnął.

– Tak, mówiła. A to bardzo komplikuje nasze plany wojenne.

– Owszem. Jeśli przez tamte tereny będą przechodzić wojownicy ludzie, to mogą się zarazić. A jak to jest z centaurami, ClanFintanie? Czy zarażają się ospą?

– Jesteśmy odporni na tę chorobę.

– Taką miałam nadzieję.

– Rozumiem. A więc do ataku na Zamek Laragona od wschodu wyśle się tylko centaurów. Kilku posłałem już do Świątyni Muz. Mają powiadomić o naszych wojennych planach, no i oczywiście zorientować się, jak ze zdrowiem przebywających tam kobiet.

– Najprawdopodobniej taka sama tragedia jak tutaj, dlatego powinniśmy i świątynię, i okoliczne ziemie odizolować od reszty Partholonu. Może brzmi to okrutnie, ale taka jest konieczność. Nie wolno dopuścić do rozprzestrzenienia się zarazy po całym Partholonie. Trzeba do świątyni zawieźć zapasy żywności, ale zrobić to mogą tylko centaury.

– Masz rację. Trzeba natychmiast rozgłosić, żeby ludzie nie zbliżali się do Świątyni Muz. A poza tym… – ClanFintan spojrzał na mnie krytycznym okiem – trzeba trochę zadbać o ciebie.

– Naprawdę?

– Naprawdę. Pamiętasz przecież, że tę noc będziesz miała pełną wrażeń?

– Och! – Tu włączyłam, oczywiście, słodziutki przydech w stylu Marilyn Monroe. – Co dokładnie masz na myśli?

– Twoje spotkanie z przywódcą Fomorian.

O nie… Spadło to jak kubeł zimnej wody na moją już rozpaloną głowę. Na śmierć zapomniałam o czekającej mnie misji.

– Tak, tak, rzeczywiście.

– Nadal nie jestem tym zachwycony, Rheo. Wcale mi się nie podoba, że będziesz kusiła tego księcia ciemności.

Jego kciuki cudownie masowały mi ręce w zgięciu nad łokciem. Kochany ClanFintan. Też nie byłam moją misją zachwycona. Zdecydowanie wolałabym wziąć gorącą kąpiel, zjeść obfitą kolację i, wiadomo, poszaleć z mężem. Ale głos wewnętrzny szeptał, że tę misję należy wykonać, a trudno zignorować Boginię, która siedzi w twojej głowie. Boginię, która na dodatek właśnie nacisnęła przycisk uruchamiający poczucie winy.

– Szczerze mówiąc, ja też wołałabym, żeby tę sprawę można było załatwić w inny sposób. Ale jak trzeba, to trzeba. – Westchnęłam i jeszcze bardziej wtuliłam się w rozkoszne ciepełko. – Mówiłeś, że będziesz przez cały czas ze mną, czy tak?

– Oczywiście. Będę czuwał przy tobie, dokładniej przy twoim ciele, kiedy uleci z niego dusza.

Przy moim ciele… Miałam mnóstwo koncepcji, co mógłby z nim zrobić. Czuwanie było na szarym końcu.

– Dobrze. W takim razie wracam do chorych, a potem zjemy razem kolację i obgadamy dokładnie, co zrobić, żeby moja misja rzeczywiście okazała się skuteczna.

ClanFintan objął moją twarz i zajrzał mi głęboko w oczy.

– Nie martw się, Rheo. Bogini tobą pokieruje. A teraz pamiętaj. Pójdziesz do chorych, ale nie na długo. Dosłownie na chwilę. Niebawem tu wrócę i jeśli nadal będziesz z chorymi, osobiście cię stamtąd wyniosę. To, że nie zarazisz się ospą, to nie wszystko. Nie wolno ci szafować swoim zdrowiem. – Żartobliwie potargał moje i tak już rozczochrane włosy i nakierował mnie z powrotem na pokój chorych. – Pamiętaj, Rheo, tylko na chwilę. Bo wyciągnę cię stamtąd siłą.

– Cudnie! – zawołałam, przekraczając próg. – Mój słodki brutal!

Jak idiotka. Trudno, to z tych nerwów. Posłałam mu jeszcze uśmiech i weszłam do środka, gdzie natychmiast żartobliwy nastrój prysł. Przede wszystkim od razu zauważyłam, jak Carolan zakrywa prześcieradłem twarz dziecka w tej części pokoju, gdzie umieszczono najciężej chorych.

Natychmiast tam pobiegłam.

– Pierwsza – powiedział głosem tak cichym, że na pewno słyszałam go tylko ja. – Obawiam się jednak, że nie ostatnia.

– To straszne. Biedne dziecko… Carolanie, ClanFintan powiedział, że centaury nie zarażają się ospą.

– Przynajmniej jedna dobra wiadomość. Czy wiesz, że dziś rano zgłoszono dwanaście nowych przypadków zachorowań?

Nie, nie wiedziałam. Byłam zbyt zajęta tym, co działo się tuż przed moimi oczami. Owszem, w pewnym momencie pomyślałam, że w tym pokoju robi się zdecydowanie za ciasno, uznałam jednak, że szukam dziury w całym z powodu tej mojej awersji do zawodu pielęgniarki.

– Moim zdaniem pięć, a może nawet sześć osób nie przeżyje tej nocy.

– Carolanie, a co z tą dziewczynką? – spytałam, wskazując dyskretnie na małą miłośniczkę koni.

– Jakoś się trzyma. Wszystko w rękach Epony.

Skinął na dwie pomocnice. Kiedy podeszły, polecił im zabrać z pokoju zmarłą dziewczynkę.

– Carolanie, od niej nadal można się zarazić – powiedziałam półgłosem.

Na pewno był zaskoczony, ale nie dyskutował, tylko nakazał wielką ostrożność i niedotykanie ciała zmarłej, a na koniec oznajmił:

– Zabierzcie ją do pokoju obok. Trzeba przygotować stos pogrzebowy, żeby dusza zmarłej mogła ulecieć do Epony.

Skwapliwie pokiwałam głową. Zawsze starałam się okazać publicznie, że akceptuję jego decyzje bez żadnych zastrzeżeń.

– Tak – powiedziałam. – Epona chce, by ofiary zarazy zostały spalone w jednym miejscu, z dala od świątyni. Epona przyjmie ich dusze, nie chce jednak, by ludzie żywi zarazili się od ciał zmarłych na ospę.

Staliśmy i patrzyliśmy, jak pomocnice wynoszą zmarłą dziewczynkę.

– Zawiadomcie jej rodziców – powiedział Carolan do jednej z kobiet.

Natychmiast zaprotestowałam. Tym razem nie musiał mi tego podpowiadać żaden wewnętrzny głos.

– To moje zadanie, Carolanie – powiedziałam, po czym zwróciłam się do jednej z pomocnic: – Proszę, przyprowadź ich tutaj. Ja im o tym powiem.

– Jak milady sobie życzy.

Dygnęła i oddaliła się szybkim krokiem.

– Nie musisz tego robić – powiedział cicho Carolan. – Rhiannon na pewno nie zawracałaby sobie tym głowy.

– Ale ja nie jestem Rhiannon!

Teraz to już każde porównanie do tej wrednej suki doprowadzało mnie do szału.

– Oczywiście, że nie jesteś, Rheo! Nigdy o tym nie zapominam. Przepraszam, że tak powiedziałem.

W jego znużonym głosie było tyle ciepła.

– Przecież nie gniewam się na ciebie, Carolanie. – Uśmiechnęłam się do niego przyjaźnie. – A jeśli już mowa o zapominaniu. Czy pamiętasz, że dziś jest wasza noc poślubna?

Zarumienił się! On! Carolan! Uzdrowiciel! Przysięgam, że ta czerwień, która pojawiła się na jego brudnych, zroszonych potem policzkach, to na pewno były rumieńce.

– Chyba… tak. Jakoś mi to umknęło.

– A szkoda! Bo pewna młoda dama może być z tego bardzo niezadowolona!

Carolan rozejrzał się bezradnie dookoła.

– Ale jak ja ich tu zostawię?

– Po prostu zostawisz. Masz wspaniałe pomocnice, którym można bezwzględnie zaufać, a sam na tę jedną noc odpuścisz sobie. Prześpisz się albo… zrobisz, co tam zechcesz! – Byłam bardzo zadowolona, że pomimo potwornego zmęczenia udaje mi się wykrzesać z siebie taki szeroki uśmiech pełen optymizmu. – Umyj się i idź do niej. Życie jest zbyt nieprzewidywalne, żeby pozwolić sobie na zmarnowanie chociażby minuty.

– Ale…

– Żadnego „ale”. Bierzesz sobie wolne, równo osiem godzin. Musisz wypocząć. Jeśli będziesz wykończony, nie przydasz się na nic swoim pacjentom. Idź już. Ja tu zostanę jeszcze chwilę i dopilnuję wszystkiego.

– Rheo, masz bardzo dobre serce, ale wybacz, jeśli chodzi o opiekę nad chorymi, brakuje ci jednak doświadczenia.

Roześmiałam się.

– Naprawdę? No proszę, jaki spostrzegawczy. Ale nie martw się. Zapędzę innych do roboty, a sama, no cóż… jak zawsze… będę tylko boginią.

– No tak! Pod tym względem pewne doświadczenie już masz!

Ale mądrala! Powiedział, co wiedział. Kiedy odwrócił się, by wydać polecenia pomocnicom, ulżyłam sobie, wykrzywiając się okropnie do jego pleców. Słyszałam też, jak Carolan zarządza pracę na zmiany, ustala regularne dyżury. Kilka pomocnic odesłał do domu, by odpoczęły i wróciły na noc, żeby te, które teraz zostają, mogły też odpocząć.

– Lady Rhiannon? – zawołał ktoś nieśmiało.

W drzwiach pojawiła się pomocnica Carolana, ta, którą wysłałam po rodziców zmarłej dziewczynki. Widziałam zresztą dwie postacie stojące w mrocznym korytarzu.

Uniosłam głowę, skrzyżowałam ramiona na piersi i ruszyłam do drzwi.

W pierwszym roku mojej kariery belferskiej miałam pewną uczennicę z gatunku takich, których kształcenie to po prostu wielka przyjemność. Rozumiecie, o co mi chodzi. O takich uczniów, którzy razem z nauczycielem uzupełniają się nawzajem. Ta dziewczyna miała na imię Sarah, była wyjątkowo inteligentna i bardzo wesoła. Świetnie zapowiadająca się młoda osoba, niestety, z problemami, o których nikt z nas nie wiedział. Tuż przed siedemnastymi urodzinami popełniła samobójstwo. Na jej pogrzebie, kiedy wchodziłam na podium, żeby powiedzieć do mikrofonu kilka słów o zmarłej, czułam się podobnie jak teraz. Pewna byłam tylko dwóch rzeczy. Że stała się wielka tragedia. I że cokolwiek teraz powiem, niczego to nie zmieni.

– To rodzice dziewczynki, milady – powiedziała cicho pomocnica.

Powoli podeszłam do czekającej na mnie pary. Ci ludzie mogli być rodzicami któregoś z moich uczniów. Stali obok siebie, trzymali się za ręce. Miałam wrażenie, że doskonale wiedzą, co im powiem, ale słuchać tego nie chcą. Nie, za nic w świecie.

– Proszę przyjąć ode mnie wyrazy głębokiego współczucia – powiedziałam. – Wasza córka zmarła tej nocy…

Matka dziewczynki zaczęła szlochać rozpaczliwie, rozdzierająco. Gdyby mąż jej nie podtrzymywał, osunęłaby się na podłogę. Aż nagle między jednym spazmem a drugim wyprostowała się. Na moment.

– Czy możemy ją zobaczyć?

Boże, jakie to wszystko straszne. Przecież oni nawet nie mogą zobaczyć swego zmarłego dziecka.

– Choroba nadal jest w ciele waszej córeczki. Musi być jak najszybciej skremowana, tego życzy sobie Epona. – Nie, ich rozpacz była zbyt wielka. Zbyt wielka, żeby nie znaleźć jakiejś furtki. – Możecie ją zobaczyć, pożegnać się, ale nie wolno wam jej dotykać. Proszę, nie zapominajcie o tym.

Skinęłam na pomocnicę, żeby zaprowadziła ich do zmarłej. Ojciec dziecka, zanim odszedł, przypadł do mnie i chwycił mnie za rękę.

– Bogini… – jego głos drżał – czy byłaś tam, kiedy umierała?

Tu nie wahałam się ani przez ułamek sekundy. Skłamałam.

– Tak. Byłam przy niej, była tam też Epona.

– Jesteśmy za to bardzo wdzięczni, Bogini, bardzo wdzięczni…

Dołączył do żony. Szli, dwoje ludzi przybitych największym nieszczęściem. Skamieniali z rozpaczy. Tak, byli teraz jak żywy kamień. Nogi jeszcze niosły, ale serca? Serca z rozpaczy na pewno nie chciały bić.

– Rheo, kochanie, chodź już.

ClanFintan wyszedł z mroku stanął przede mną w tym samym miejscu, gdzie przed chwilą stało dwoje nieszczęśliwych ludzi. Delikatnie objął moją twarz, ciepłe palce starły z niej łzy.

– Chodź, kochanie – powiedział miękko.

Bez słowa skinęłam głową i dałam się poprowadzić. Przed siebie, oddalając się coraz bardziej od zapachu śmierci.

ROZDZIAŁ CZWARTY

– Po prostu śmierdzę – wymamrotałam z trudem, nadal przecież połykałam łzy. Wiadomo, że po czymś takim człowiekowi niełatwo dojść do siebie.

– Czuję – padła lakoniczna odpowiedź. – Dlatego zabieram cię do pokoju kąpielowego.

Znów coś tam wymamrotałam, coś w stylu, że bardzo przyjemnie jest być czystym. Bo fakt. Człowiek odświeżony od razu czuje się lepiej, także w sensie psychicznym. W każdym razie ja na pewno.

Koniec dialogu. Dalej szliśmy w milczeniu długim korytarzem oświetlonym pochodniami. Przez okno widać było ogniska rozpalone na dziedzińcu, przy których krzątały się kobiety zajęte gotowaniem. Cudowne zapachy przenikały przez okienne szyby, drażniąc mój pusty żołądek. Oczywiście, nie wytrzymał. Zaburczał, i to bardzo głośno, a ClanFintan oczywiście się zaśmiał. Wcale nie cicho.

– Nie martw się. W pokoju czeka na ciebie dobra kolacja.

– Dzięki!

– Żaden problem.

– Ejże! Zaczynasz mówić jak ja!

– Nie tylko mówić…

Teraz, przepraszam, zarżał ze śmiechu. Nie wiedziałam, co tam właściwie sobie pomyślał, w każdym razie śmiał się, w jego klatce zadudniło, a ja poczułam, jak ze mnie zaczyna powoli wyparowywać to potworne przygnębienie. Tym bardziej że byliśmy już pod drzwiami do pokoju, który stał się moim ulubionym pokojem, czyli pokoju kąpielowego. Zauważyłam, że żaden ze strażników nie zadrżał pod władczym spojrzeniem mego męża. Znak, że spojrzenie to stało się już dla nich czymś oczywistym. I dobrze.

– A gdzie Alanna? – spytałam, wpatrując się tęsknym wzrokiem w parującą wodę.

– Ma teraz swojego męża, któremu musi poświęcać uwagę.

– Tak, ale…

– Bez obaw. Dziś ja będę twoim służącym.

I zanim mój otępiały umysł zdążył wyprodukować jakąś ripostę, ClanFintan szarpnął za moje pobrudzone ubranie. Na plecach, rozdzierając je na pół.

– Ej, co ty!

Mógł mnie przecież uprzedzić, prawda?!

– Chyba nie masz zamiaru dalej w tym chodzić? – spytał niewinnym głosem. No, prawie niewinnym.

– Oczywiście, że nie, i trzeba to spalić jak najszybciej. Żadna z dziewcząt nie powinna dotykać tych szmat.

Dla równowagi oparłam się na jego ramieniu i samodzielnie pozbyłam się stringów. Sandałki zrzuciłam z nóg już w biegu do mojego ukochanego parującego baseniku. Wykonywałam ten sprint oczywiście z nadzieją, że nic mi się tam za bardzo nie trzęsie. Najważniejsze jednak, że do baseniku dotarłam i pojękując z rozkoszy, zanurzyłam się prawie po szyję w cudownej, gorącej wodzie.

– Rheo?

Chwila, moment! Odszukałam w wodzie marmurową półkę, też już moją ukochaną, i ulokowałam na niej tyłek. Dopiero wtedy mruknęłam:

– Co jest…

– Pamiętaj, nie odzywaj się – powiedział ClanFintan, zdejmując kamizelkę.

– Ale dlaczego?

– Ciii…

Na jego twarzy pojawił się wyraz największego skupienia. Pochylił głowę i zaczął cicho nucić to samo, co poprzedniej nocy. A więc to tak! Jęknęłam w duchu. Już czułam ciarki na plecach, podniecona perspektywą słodkich chwil, które czekają mnie po Przemianie. Podniecenie jednak przytłumił strach. Pamiętałam przecież, że ClanFintan podczas Przemiany odczuwa wielki ból. I to jest okropne.

Teraz też, kiedy widziałam, ile musi znieść, by przejść do ludzkiej postaci, z trudem powstrzymywałam się od krzyku. Tak samo, gdy to oślepiające migoczące światło zaczęło dokonywać transformacji jego ciała. Patrzyłam i przerażona, i zafascynowana tym, co dzieje się przed moimi oczami. Mimo woli nie zamykałam ich, zrobiłam to w ostatniej chwili, a niebywale ostre światło i tak kłuło przez zamknięte powieki.

Potem zrobiło się pod nimi ciemno.

Otworzyłam oczy, zamrugałam. Przede mną klęczał ClanFintan, teraz człowiek od stóp do głów. Ocierał pot z czoła i starał się zapanować nad przyśpieszonym oddechem.

– Mo…możesz już mówić – wydyszał.

– Ale dlaczego to tak cię boli?! Nienawidzę tego!

Wstał. Trochę jeszcze drżał.

– Gdyby nie Przemiana, nie moglibyśmy współżyć jako małżonkowie.

– Wiem. I to też doprowadza mnie do rozpaczy.