Zakochana bez pamięci

Chantelle ShawZakochana bez pamięci

Tłumaczenie:

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– A więc to pani jest tym wstydliwym słodkim sekretem Leandra.

Marnie odwróciła wzrok od drzwi, na które patrzyła, oczekując przybycia Leandra. Z bezgranicznym zdumieniem spojrzała na człowieka, który usiadł obok niej na barowym stołku. Z początku myślała, że go źle zrozumiała.

– Słucham pana?

Nieznajomy z uśmiechem wyciągnął rękę na powitanie.

– Proszę wybaczyć mój żart. Fergus Leary, główny księgowy w Vialli Entertainment. Wszystkich w firmie ciekawi, dlaczego Leandro trzyma swoją dziewczynę w ukryciu. Usłyszeliśmy o pani istnieniu, dopiero kiedy kazał swojej asystentce zadzwonić do pani i zawiadomić o przyjęciu.

Marnie usiłowała ukryć, jak wielką przykrość jej sprawił. Od samego początku poczuła do Fergusa antypatię, ale przywołała na twarz uprzejmy uśmiech. Przynajmniej ją zagadnął w przeciwieństwie do innych podwładnych Leandra. Była skrępowana już od momentu samotnego przybycia do restauracji. Zaciekawione spojrzenia gości jeszcze pogorszyły jej nastrój.

Wyglądało na to, że wszyscy tak jak ona czekali na Leandra. Spóźniał się już piętnaście minut. Próbowała do niego dzwonić, ale wciąż nie odbierał telefonu, jak zwykle. W ciągu minionych dwóch tygodni rozmawiała z nim zaledwie dwa razy podczas jego służbowej podróży do Nowego Jorku.

– Leandro nie znosi natrętnych fotoreporterów, dlatego unikamy popularnych lokali – wyjaśniła.

Ostatnio zaczęła się zastanawiać, dlaczego Leandro nie zabiera jej na imprezy takie jak ostatnia słynna premiera, w której uczestniczył przed tygodniem.

– Idę tam tylko dlatego, że to świetna okazja do nawiązania kontaktów i ubicia interesów – wyjaśnił krótko, gdy po raz pierwszy w czasie trwania ich związku spytała, dlaczego jej nie zaprosił. – Nudziłabyś się. Nie znasz tam nikogo. Zabiorę cię na kolację po powrocie z Nowego Jorku – dodał na pocieszenie, widząc zawiedzoną minę Marnie. – Albo pojedziemy gdzieś na cały weekend, tylko wybierz miejsce. Może do Pragi? Często mówiłaś, że chciałabyś ją zwiedzić.

Uniknął dalszej dyskusji, zabierając ją do łóżka. Gdy zasnął, uświadomiła sobie, że celowo odwrócił jej uwagę od śliskiego tematu obietnicą wycieczki i późniejszymi pieszczotami, którymi jak zawsze ją uszczęśliwił mimo niekonwencjonalnego charakteru ich związku.

Najważniejsze jednak, że wysłuchał jej nieśmiałych narzekań i spełnił jej życzenie, zabierając ją na bankiet dla załogi Vialli Entertainment z okazji ukończenia realizacji ostatniego projektu renowacji teatru. Przypuszczała, że decyzję o zaproszeniu podjął w ostatniej chwili, bo zamiast osobiście ją zawiadomić, zlecił to asystentce.

Uszczęśliwiona pierwszym wspólnym publicznym pojawieniem w towarzystwie Leandra, Marnie postanowiła sprawić sobie kreację na Bond Street, żeby wywrzeć odpowiednie wrażenie. Jednak zakupy nie sprawiły jej przyjemności, nie tylko z powodu zawrotnych cen, które mocno nadszarpnęły jej skromny budżet. Przypomniały jej upokarzające oskarżenie o kradzież z domu towarowego w wieku osiemnastu lat.

Gdyby uważniej spojrzała w lustro, zamiast w pośpiechu kończyć przymierzanie, żeby jak najprędzej wyjść ze sklepu, pewnie spostrzegłaby, że czarna aksamitna sukienka zbyt mocno przylega do figury, nieco pełniejszej ostatnio, odkąd przybrała na wadze. Liczyła na to, że sznur pereł na szyi odwróci uwagę od zbyt głębokiego dekoltu.

Po przybyciu do restauracji zauważyła, że wszystkie pracownice Laendra mają znacznie szczuplejsze sylwetki i wyglądają o wiele bardziej elegancko od niej. Zawstydziło ją to spostrzeżenie. Gdy poznała Leandra w cocktail barze, w którym pracowała, inna kelnerka powiedziała jej, że ma reputację playboya, uwodzącego piękne modelki i aktorki. Marnie od początku nie rozumiała, co widzi w jej raczej przeciętnej urodzie i figurze, skoro może zdobyć każdą słynną piękność.

Jakieś poruszenie przy drzwiach wyrwało ją z niewesołych rozważań. Niebawem spostrzegła w nich smukłą barczystą sylwetkę. Leandro wyglądał jak z żurnala. Nic nie wskazywało na to, że niespełna przed godziną ukończył wielogodzinny lot prywatnym odrzutowcem i że kierowca przywiózł go wprost z lotniska do restauracji. Doskonale skrojona marynarka podkreślała szerokość ramion, a spodnie – smukłość długich nóg. Złocista cera i gęste kasztanowe włosy zdradzały włoskie pochodzenie, choć mówił z lekkim amerykańskim akcentem.

Brukowce nazywały go włoskim playboyem, podczas gdy poważniejsze gazety donosiły o jego spektakularnych sukcesach ekonomicznych. Zrobił błyskawiczną karierę. Vialli Entertainment stanowiło tylko filię wielkiej firmy deweloperskiej, Vialli Holdings z Nowego Jorku – jednego z czołowych amerykańskich przedsiębiorstw, wartych miliardy. Posiadał także kilka teatrów na West Endzie i odrestaurował wiele ważnych historycznych zabytków Londynu.

Kamienne rysy Leandra nie wyrażały żadnych uczuć prócz niezachwianej pewności siebie i pogardy dla głupców. Jego siła i charyzma robiły piorunujące wrażenie na Marnie.

Straszliwie za nim tęskniła. Ledwie odparła pokusę, by podbiec i zarzucić mu ręce na szyję, ale wiedziała, że nie lubi publicznych demonstracji uczuć. Uświadomiła sobie, że nawet kiedy pozostawali sam na sam, okazywał je tylko w sypialni.

Zeszła z barowego stołka, przeczesała ręką długie jasne włosy i powitała go uśmiechem. Zgasł jednak na jej ustach, gdy wyczytała w jego oczach zaskoczenie, a potem irytację. Znów powróciły wątpliwości, które prześladowały ją od paru dni.

Pięć dni temu minął rok, odkąd zostali parą, lecz Leandro nie złożył jej życzeń. Gdy zadzwonił dzień później z Nowego Jorku, nie śmiała przypomnieć mu o rocznicy. Miała cichą nadzieję, że uczci ją po powrocie, ale nie wyglądał na uradowanego jej widokiem. Wytłumaczyła sobie, że to pewnie skutek zmęczenia podróżą. Wolała nie pamiętać o jego niewyczerpanej energii. Potrafił kochać się z nią kilkakrotnie w ciągu nocy. Nie życzyła sobie, żeby jej zaniżone poczucie własnej wartości, z powodu porzucenia w dzieciństwie przez ojca, zepsuło ich wzajemne relacje.

Serce nieco przyspieszyło rytm, gdy stanął przed nią. Korzenny zapach wody po goleniu podrażnił jej zmysły tak, że niemal ją rozbroił. Mimo dziesięciocentymetrowych obcasów musiała zadrzeć głowę, żeby spojrzeć w jego chłodne oczy.

– Nie spodziewałem się tu ciebie, cara – zagadnął zamiast powitania.

– Przecież mnie zaprosiłeś… nieprawdaż? Twoja asystentka zawiadomiła mnie wczoraj telefonicznie o przyjęciu.

– Prawdę mówiąc, kazałem Julie poinformować cię, że przełożono je z przyszłego tygodnia na dzisiaj, ponieważ restauracja pomyliła terminy. Prowadziłem ważne negocjacje w Nowym Jorku i dlatego nie mogłem sam cię zawiadomić, że wrócę późno.

– Rozumiem – wymamrotała, głęboko upokorzona.

Leandro kilkoma słowami sprowadził ją na ziemię. Do tej pory wciąż szukała dla niego usprawiedliwień. Tłumaczyła sobie, że nawał zajęć nie pozwala mu spędzać z nią więcej czasu. Usiłowała też zbagatelizować fakt, że zapomniał o rocznicy poznania. Teraz uświadomiła sobie, że oszukiwała samą siebie.

Najchętniej zapadłaby się pod ziemię. Chyba nie żądała zbyt wiele, życząc sobie uczestnictwa w jego życiu towarzyskim po roku znajomości. Brak jakiejkolwiek oznaki czułości ze strony Leandra sprawił, że zaczęła narastać w niej złość.

– Gdybym nie była przekonana, że mnie zapraszasz, nie przyszłabym tutaj – odpowiedziała półgłosem, świadoma, że cała załoga ich obserwuje. Choć zwykle unikała konfrontacji, poniosły ją nerwy, gdy przypomniała sobie uwagę Fergusa. Czy wszyscy obecni traktowali ją jak wstydliwy sekret szefa? Czy sam Leandro tak ją postrzegał? – Wstydzisz się mnie? – wypaliła bez zastanowienia.

– Nie opowiadaj bzdur – odburknął z nieskrywaną niechęcią.

– Co mam myśleć, kiedy stale unikasz pokazywania mnie w towarzystwie? – dociekała podniesionym głosem mimo ostrzegawczego spojrzenia Leandra.

Zaskoczyło ją, że wszczęła kłótnię, lecz zaciśnięte usta Leandra jeszcze bardziej ją rozdrażniły.

Nagle przypomniała sobie zarzuty matki pod adresem ojca. Czyżby stawała się taką samą nieracjonalną histeryczką jak ona? Leandro zachował kamienną twarz, ale napięta postawa świadczyła o tym, że zaszokował go jej atak. Gniewne błyski w oczach nie pozostawiały wątpliwości, że go rozzłościła. Po wielkiej radości z rzekomego zaproszenia doznała gorzkiego rozczarowania. Szlochając, minęła go i ruszyła ku drzwiom. Zesztywniała, kiedy chwycił ją za ramię, pytając:

– Dokąd idziesz?

– Skoro wiem, że mnie tu nie chcesz, wychodzę. Co cię obchodzi, dokąd? Nic dla ciebie nie znaczę – dodała drżącym głosem. Oswobodziła ramię i wyszła tak szybko, jak pozwalały wysokie obcasy. Liczyła na to, że za nią pójdzie. Posmutniała jeszcze bardziej, kiedy tego nie zrobił.

Leandro śledził ponętne kształty Marnie, gdy rozkołysanym krokiem opuszczała restaurację. Nie spodziewał się, że go opuści. W przeciwieństwie do jego byłej żony nigdy nie robiła scen. Cenił sobie spokojne życie bez dramatów, jakie przeżywał w małżeństwie. Lecz musiał przyznać, że Marnie go zaintrygowała, pokazując niespodziewaną stronę swojego charakteru. Przypomniawszy sobie jej zbolałą minę, przeklął swój brak taktu. Ale zaskoczyło go jej pojawienie się, a Leandro nie lubił niespodzianek.

Będzie musiał udzielić Julie dokładniejszych instrukcji. Nie winił jej jednak za pomyłkę. Ponieważ zastępowała jego stałą asystentkę Fionę, przebywającą na urlopie macierzyńskim, nie mogła wiedzieć, że nie łączy obowiązków z przyjemnością ani życia towarzyskiego z prywatnym. Oczywiście kochanka należała do tej ostatniej kategorii. Z początku podejrzewał, że jest dziewicą, ale odrzucił to podejrzenie po pierwszej nocy wypełnionej dziką namiętnością.

Uświadomił Marnie w momencie poznania, że interesuje go wyłącznie romans bez zobowiązań. Jeden nieudany związek w zupełności mu wystarczył. Zdruzgotany po małżeńskiej katastrofie przysiągł sobie, że nie powtórzy tego błędu.

Jednak ojciec Leandra stale go nagabywał. W trakcie pobytu w Nowym Jorku podczas kolacji z Silvestrem Viallim staruszek nalegał, żeby znów się ożenił i, co najważniejsze, spłodził przyszłego spadkobiercę Vialli Holding. Leandro wcześnie zrozumiał, że ojca nie interesuje nic prócz robienia interesów.

– Następnym razem zrób test na ustalenie ojcostwa zaraz po narodzinach, żeby uniknąć kolejnego rozczarowania – doradził prosto z mostu.

Lecz Leandro nie zamierzał ponownie zakładać rodziny. Zdrada Nicole zraniła go zbyt głęboko. Konfliktowy związek rodziców, zakończony gorzkim rozwodem, gdy miał zaledwie siedem lat, utwierdził go w przekonaniu, że tylko głupcy marzą o stałych związkach. Dlatego dziwiło go, że pozostał kochankiem Marnie przez okrągły rok.

Nie pojmował, jak to możliwe, że nadal uczestniczyła w jego życiu. Nie planował tego, gdy pod wpływem impulsu poprosił, żeby się do niego przeniosła. Potrzebowała dachu nad głową. Przypuszczał, że znudzi go po kilku tygodniach, a wtedy znajdzie jej jakieś mieszkanie. Zaskoczyło go, że przez cały rok żadna inna kobieta go nie zainteresowała.

Kelner zaoferował mu szampana i kanapki. Wziął z tacy kieliszek i upił długi łyk na uspokojenie. W Nowym Jorku pracował ponad siły, ale zawsze dawał z siebie wszystko. Był dumny z Vialli Entertainment. Zbudował firmę od zera, bez pomocy ojca. Praca stanowiła treść jego życia. Dzięki niej odzyskiwał utracone poczucie, że jest kowalem własnego losu.

Po rozpadzie małżeństwa skupił całą energię na wypełnianiu obowiązków rodzicielskich, żeby Henry nie ucierpiał z powodu rozstania rodziców tak jak on w dzieciństwie. Kiedy otrzymał dowód, że nie jest jego ojcem, przeżył takie samo załamanie jak w dzieciństwie. Postanowił zamknąć serce, żeby uniknąć kolejnych cierpień.

Silvestro przez całe życie stronił od zaangażowania emocjonalnego. Leandro doszedł do wniosku, że pod tym jedynym względem warto wziąć z niego przykład. Matka z kolei wielokrotnie zakochiwała się w mężczyznach, którzy łamali jej serce, ale własnego syna, jedynej osoby, która ją uwielbiała, nie potrafiła pokochać.

Leandro zwrócił myśli ku teraźniejszości i ku Marnie. Co w nią wstąpiło? Ugodowa z natury, aż do tej pory bez protestów pozostawała w tle. Nie próbował jej zatrzymać, żeby nie urządziła kompromitującej sceny przy całej załodze.

Przypomniał sobie, że kiedy zadzwonił przed dwoma dniami z Nowego Jorku, robiła wrażenie dziwnie zasmuconej. Niewiele brakowało, żeby zapytał, co ją trapi, ale w porę przypomniał sobie, że lepiej nie wyciągać kochanki na zwierzenia.

Doszedł do wniosku, że może to i dobrze, że pokazała gwałtowną stronę charakteru. Jeżeli zamierzała stawiać wymagania, to znak, że najwyższy czas znaleźć jej następczynię.

Spostrzegł, że kilku podwładnych usiłuje zwrócić na siebie jego uwagę. Postanowił zapomnieć o Marnie i zacząć się bawić. Lecz widok łez w jej oczach obudził wyrzuty sumienia. Nie odpowiadał za nią, ale sprawił jej przykrość.

Przypuszczał, że wróciła taksówką do jego domu w Chelsea, ponieważ nie miała dokąd pójść. Powiedziała mu, że jej matka umarła kilka miesięcy wcześniej, zanim go poznała, a pozostali krewni mieszkali w Norfolk.

Dopił szampana do końca i zaklął pod nosem. Doświadczenie nauczyło go, że kobiety przynoszą tylko kłopoty. Nie rozumiał, dlaczego go zdziwiło, że Marnie nie różni się od innych. Podszedł na chwilę do swojego zastępcy, a następnie zadzwonił po kierowcę, żeby odwiózł go do domu.

Marnie wciąż nie mogła uwierzyć, że tak gwałtownie wypadła z przyjęcia. Choć była już ósma wieczorem słońce dalej niemiłosiernie paliło. Upały trwały od tygodni. Londyn ledwie dyszał w nietypowo wysokich temperaturach. Obcisła sukienka przylgnęła do spoconej skóry, gdy szła do przystanku autobusowego.

Leandro wyglądał na zaszokowanego jej wybuchem. Nic dziwnego, że nie wyszedł za nią, kiedy napadła na niego jak ostatnia jędza. Jeszcze więcej łez napłynęło jej do oczu.

Co się z nią działo ostatnio? Przecież nigdy nie płakała.

Nawet kiedy jej brat, Luke, zginął w wypadku na motocyklu, siłą woli stłumiła ból. Pewnie dlatego wciąż przeżywała jego śmierć po pięciu latach. Dorastając z wiecznie załamaną matką, nauczyła się tłumić silne emocje. Bała się, że kiedy zacznie opłakiwać brata, nigdy nie przestanie. Zresztą musiała być silna dla drugiego, dla Jake’a i dla matki, którą opiekowała się od jedenastego roku życia, kiedy opuścił ich ojciec.

Stanęła na przystanku i głęboko westchnęła. Rok z Leandrem był najszczęśliwszym w jej życiu od wczesnego dzieciństwa. Nawet kiedy jeszcze rodzina pozostawała razem, często dochodziło pomiędzy rodzicami do kłótni, podczas których ojciec wytykał matce zaborczość. Dlatego Marnie rozumiała, że powinna zostawić Leandrowi swobodę.

Naprawdę próbowała. Uświadomiła sobie, że wie o nim niewiele więcej niż w momencie poznania. Nigdy nie przedstawił jej rodzinie ani znajomym. Wyjawił tylko, że ojciec mieszka w Nowym Jorku, a matka była gwiazdą słynnego teatru muzycznego i zmarła przed dziesięciu laty.

Nie rozumiała, dlaczego nagle zaczęło ją martwić, że Leandro trzyma przed nią swoje prywatne życie w tajemnicy. Ostatnio zbyt łatwo ulegała zmiennym nastrojom. Pewnie dlatego tak bardzo zabolała ją jego nieuprzejmość. Ale wyrozumiała natura podpowiadała, że nie może żądać, żeby poświęcał jej więcej uwagi przy nawale obowiązków.

Czekała niecierpliwie na jego powrót z Nowego Jorku, żeby przekazać mu wspaniałą wiadomość. Wciąż nie mogła uwierzyć, że nie tylko obroniła z wyróżnieniem dyplom z astrofizyki, ale też uzyskała najwyższe oceny w kraju. Z pewnością zaskoczy Leandra. Może powinna powiedzieć mu wcześniej, że przez miniony rok pracowała w barze tylko przez jeden dzień w tygodniu, a przez pozostałe studiowała astronomię, nauki kosmiczne i astrofizykę? Lecz wciąż brzmiały jej w uszach dawne napomnienia matki: „Co za pożytek z patrzenia w gwiazdy? Wybierz lepiej jakiś praktyczny zawód, który zapewni ci utrzymanie, zamiast marzyć o niebieskich migdałach”.

Nauczyciele z liceum nie dawali jej żadnych szans na wymarzone studia. A rówieśnicy nazywali ją wariatką, ponieważ lubiła przedmioty ścisłe. Ale Marnie zaciskała zęby i ciężko pracowała, żeby osiągnąć swój cel. Nawet kiedy została przyjęta na prestiżową uczelnię, nie do końca wierzyła w swoje możliwości. Dlatego postanowiła zaczekać z poinformowaniem Leandra o studiach do czasu zdania końcowych egzaminów.

Teraz jej marzenia o karierze naukowej zaczęły się spełniać. Zaproponowano jej podyplomowe studia doktoranckie w akademii NASA w Kalifornii, co będzie wymagało szybkiej przeprowadzki do Stanów Zjednoczonych. Miała nadzieję, że Leandro zaakceptuje związek na odległość przez dziewięć miesięcy jej studiów w Ameryce.

Zerknęła na drogę, wypatrując autobusu. Wstrzymała oddech, gdy zamiast niego zobaczyła czarną limuzynę z przyciemnionymi szybami, która przystanęła przy krawężniku. Po chwili Leandro otworzył okno. Nie widziała wyrazu jego twarzy w mrocznym wnętrzu, lecz szare oczy błyszczały jak stal.

– Wsiadaj, Marnie – rozkazał.

Marnie odetchnęła z ulgą, że za nią przyjechał. Ale ostatnio ujawniona buntownicza część jej natury ostrzegała, że nie powinna pozwolić, by dalej traktował ją jak „wstydliwy sekret”. Podczas gdy nadal stała bez ruchu, Leandro wycedził przez zaciśnięte zęby:

– Drugi raz cię nie poproszę, cara.

Tytuł oryginału: Trapped by Vialli’s Vows

Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2016

Redaktor serii: Marzena Cieśla

Opracowanie redakcyjne: Marzena Cieśla

Korekta: Anna Jabłońska

© 2016 by Chantelle Shaw

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2018

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.

Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Harlequin i Harlequin Światowe Życie Ekstra są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji.

HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B, lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-276-3575-4

Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o.