Zaopiekuj się mną. Tom 35. Mały ciekawski Gucio

Tytuł oryginału: THE CURIOUS KITTENPrzekład: PATRYK DOBROWOLSKIRedaktor prowadząca: SYLWIA KUREKRedakcja: MONIKA PLESKorekta: TERESA ZIELIŃSKAProjekt okładki: DOMINIKA KROGULSKA-NOWICKAOpracowanie graficzne okładki, skład i łamanie: Studio 3 KoloryCopyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Zielona Sowa, Warszawa 2018 Wszystkie prawa zastrzeżone. Text copyright © Holly Webb, 2016 Illustration copyright © Sophy Williams, 2016Wydanie IISBN 978-83-8073-912-3Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o. 00-807 Warszawa, Al. Jerozolimskie 94 tel. 22 379 85 50, fax 22 379 85 51 e-mail:wydawnictwo@zielonasowa.plwww.zielonasowa.plKonwersja:eLitera s.c.

Dla George

.

Tosia toczyła brzęczącą kocią piłeczkę po przedpokoju i chichotała, patrząc, jak Gucio się na nią rzuca, a jego łapki ślizgają się na drewnianej podłodze. Uwielbiała, jak jej kociak tak bardzo angażował się w pościg za zabawką.

Mama dziewczynki otworzyła kuchenne drzwi i wydała z siebie stłumiony okrzyk, po tym jak prawie potknęła się o rozpędzonego zwierzaka.

– Ach, Gucio! Prawie cię nadepnęłam. Nic ci nie jest?

Jednak Gucio jakby jej nie zauważył. Gdy wreszcie schwytał brzęczącą piłeczkę, zaczął się z nią obracać na podłodze, pomrukując cicho.

– Ta piłka chyba tego nie przetrwa – skomentowała z uśmiechem mama. – Tosiu, naszykowałaś już nowe kredki i resztę rzeczy do szkoły? Spakowałaś je do plecaka?

Dziewczynka pokiwała twierdząco głową.

– Wszystko gotowe – mówiąc to, wstała, spoglądając niepewnie to na mamę, to na Gucia. – Mamo, co będzie z Guciem, kiedy ja będę w szkole?

– Jak to co z nim będzie? – Mama nie do końca rozumiała pytanie córki.

– Boję się, że będzie się nudził – wyjaśniła Tosia. – Nigdy nie spędzał zbyt wiele czasu samotnie, prawda?

Rodzina Tosi przygarnęła Gucia z pobliskiego schroniska dla zwierząt zaraz na początku wakacji. Dziewczynka już od dawna marzyła o kotku i rodzice wreszcie się zgodzili. Mama i tata oraz jej starsza siostra Sonia wraz z Tosią godzinami przesiadywali na sofie, przeglądając stronę internetową w poszukiwaniu idealnego zwierzaka. Jednak gdy tylko Tosia natrafiła na zdjęcie Gucia w towarzystwie braci i sióstr od razu wiedziała, że to ten jedyny. Nigdy wcześniej nie widziała takiego słodkiego kociaka. Gucio miał naprawdę niecodzienne ubarwienie. Był w większości rudy, z dużymi ciemnymi plamami i ogromnymi czarnymi uszami, które wyglądały tak, jakby kotek musiał dopiero do nich dorosnąć.

Całe wakacje upłynęły Tosi pod znakiem zabaw z Guciem. To wprost niewiarygodne, ile szalonych gier potrafił wymyślić kotek, mając tylko kawałek sznurka. Albo piórko. Albo kwiatuszki na klapkach Tosi. Wiedziała, że będzie za nim bardzo tęsknić, i miała przeczucie, że kotek za nią również. Choć Gucio oficjalnie należał do całej rodziny, to głównie Tosia się nim zajmowała. Uwielbiała go karmić i pilnować, by zawsze miał zapas świeżej wody. Przez to czuła, że kociak jest trochę bardziej jej niż pozostałych domowników.

– Zawsze miał w domu mnie i Sonię do zabawy – ciągnęła dziewczynka.

– Rozumiem. – Mama ją przytuliła. – Nic mu nie będzie, Tosiu. Pamiętaj, że koty są raczej niezależne. I pomyśl tylko, ile czasu Gucio spędza na spaniu! Poza tym ja też czasami z nim będę. Przecież pracuję na pół etatu. Gucio będzie miłą przerwą od wszystkich prac, które muszę ocenić.

– Pewnie tak – przyznała z powątpiewaniem Tosia. Gucio rzeczywiście sporo sypiał. Był jeszcze mały i nie rozumiał, że trzeba oszczędzać siły. Biegał po domu aż do wyczerpania i w końcu padał, zwijając się w kudłatą kulkę. Dziewczynka uwielbiała, gdy kociak kładł się na grzbiecie, wymachując w powietrzu łapkami!

Dziewczynka wyciągnęła piłeczkę spomiędzy łapek Gucia i potoczyła ją ponownie po przedpokoju.

– Martwię się, że będzie się nudził i spróbuje się wymknąć przed dom. Ponieważ nie pozwalamy mu jeszcze wychodzić do ogrodu, wydaje mu się, że to najwspanialsze miejsce na świecie. Wczoraj znowu prawie tam uciekł, kiedy listonosz przyniósł paczkę.

Mama uniosła brwi.

– Szczerze mówiąc, chyba nie możemy zrobić zbyt wiele w tym temacie. Musimy tylko pilnować, by się nie wymknął. Zresztą sądzę, że hałas samochodów na ulicy i tak powinien go odstraszyć.

Mama nie powiedziała tego z przekonaniem i Tosia westchnęła. Jedna z ich sąsiadek miała kiedyś kota, który został potrącony przez samochód i doznał poważnych obrażeń. Dziewczynka nie chciała, by taki sam los spotkał Gucia. Była przekonana, że kociak jest inteligentny, ale ogólnie kocięta są jeszcze bardzo nierozważne. Tosia mogła być pewna, że jeśli Gucio zauważy coś ciekawego po drugiej stronie ulicy, rzuci się za tym w pogoń. A przecież nie mogła go nauczyć, że najpierw trzeba popatrzyć w obie strony.

Gucio z zaciekawieniem obwąchał stojące w przedpokoju bagaże. Tego dnia było jakoś inaczej. Wszyscy nerwowo się krzątali. Kotek wsunął się za jeden z plecaków, a w tej samej chwili Sonia przechodziła szybkim krokiem i omal nie nadepnęła mu na ogon. Przycupnął więc cicho i obserwował, jak siostry biegają tam i z powrotem po schodach, zbierając rzeczy, o których zapomniały. Mama stała w przedpokoju, zerkając niecierpliwie na zegarek.

– Pospieszcie się, dziewczynki! Wydawało mi się, że mówiłyście, że spakowałyście się wczoraj wieczorem? Naprawdę powinnyśmy już wychodzić. Przed zajęciami mam jeszcze spotkanie.

– Już. Jestem gotowa. – Tosia zeskoczyła z dwóch ostatnich stopni i rozejrzała się za plecakiem i butami. – Chciałam tylko znaleźć zdjęcie Gucia, aby pokazać je koleżankom. Jeszcze prawie nikt go nie widział. Tylko Magda i Pola, kiedy mnie odwiedziły.

– Ja też jestem gotowa – westchnęła Sonia. – Nie do wiary, że już wracamy do szkoły. Mam wrażenie, że wakacje dopiero co się zaczęły. Na dodatek wszyscy powtarzają, że w drugiej klasie czeka mnie znacznie więcej prac domowych. – Gimnazjum Soni nie znajdowało się bardzo daleko od domu, ale zwykle rano jechała do szkoły z mamą i Tosią, a z powrotem wracała piechotą wraz z koleżankami.

– Nie wydaje mi się, aby ktoś zadał wam cokolwiek już pierwszego dnia – odparła mama. – Chodźmy, bierzcie swoje rzeczy i wskakujcie do samochodu.

Na widok znikającej przed swymi oczami torby Gucio otworzył pyszczek z wrażenia i zamiauczał cicho ze zdziwieniem. Wtedy zauważył, że drzwi wejściowe są otwarte!

– Gucio, nie! Sonia, zatrzymaj go! – zawołała Tosia, która nadal nie założyła jeszcze plecaka, nie wzięła worka na wuef i zdążyła zawiązać tylko jeden but.

Sonia przykucnęła i spróbowała chwycić kotka, ale Gucio zręcznie ominął jej dłonie i wybiegł na schodek za progiem.

Na zewnątrz kociak od razu poczuł nowe zapachy. Błyskawicznie pobiegł sprawdzić stojące w pobliżu kubły ze śmieciami. Do tej pory zaledwie kilka razy udało mu się wymknąć przed dom, a bardzo chciał zbadać teren.

– Złapałaś go? – Tosia podbiegła do siostry.

– Nie, był dla mnie zbyt szybki! – jęknęła Sonia. – Przepraszam, wydaje mi się, że schował się za koszami. Hej, Gucio! Chodź tutaj! Kici, kici!

Mama westchnęła.

– Akurat kiedy się spieszymy… Tosiu, dasz radę go złapać? I postaraj się, aby nie uciekł pod samochód, bo wyciągnięcie go stamtąd zajęłoby nam całą wieczność.

Dziewczynka