Zdradzeni i oszukani

Edward Mackiewicz

Zdradzeni i oszukani

© Copyright by

Edward Mackiewicz 2018

Wszelkie prawa autorskie zastrzeżone

Redaktor Edward Mackiewicz

Projekt okładki Edward Mackiewicz

ISBN 978-83-950297-8-3

Wydanie I 2018

Dywity 2018

ZDJĘCIE AUTORA

OD AUTORA

Z chwilą wybuchu II wojny światowej w dniu 1 września 1939 roku poprzez najazd Niemiec na Polskę stosunek sił obu przeciwników był nieporównywalnie lepszy na korzyść Niemiec i wynosił:

1. Niemcy 48 dywizji piechoty – Polska 38,

2. Niemcy 6 dywizji pancernych – Polska nie posiadała,

3. Niemcy 4 dywizje piechoty zmotoryzowanej – Polska 11 brygad kawalerii,

4. Niemcy 2700 czołgów – Polska 880 czołgów,

5. Niemcy 10 000 dział – Polska 4300 dział,

6. Niemcy 1 300 samolotów – Polska 400 samolotów.

7. Niemcy 1 600 000 żołnierzy – Polska 950 000.

Pomimo tak wielkiej niemieckiej przewagi liczebnej nad Polską od dnia 17 września 1939 roku na Polskę z pomocą dla Niemiec ruszyła Armia Czerwona ZSRR w sile:

1. 33 dywizje i 11 brygad piechoty,

2. 4 950 dział,

3. 3 300 samolotów.

4. 618 000 żołnierzy sowieckich.

Oprócz wojsk sowieckich w napaści na Polskę udział wzięli wojska słowackie. Główne ich siły biorące udział w najeździe przedstawiały się następująco:

1. 3 dywizje ogólnowojskowe, to jest łącznie około 50 000 słowackich żołnierzy.

Naprzeciw tej potężnej nawale najeźdźców Polska przeciwstawiła 950 000 źle uzbrojonych obrońców. Dlatego też pomimo bohaterskiej obrony ojczyzny Polscy żołnierze nie mogli obronić Polski w 1939 roku. Pan marszałek Edward Śmigły Rydz, który przed wybuchem wojny buńczucznie zapewniał Polaków o tym, że jesteśmy silni, zwarci i gotowi, po wybuchu wojny uciekł do Rumunii pozostawiając w kraju na pastwę losu jeszcze nadal bohatersko walczących z najeźdźcami polskich żołnierzy.

Poniżej przedstawiam polskich bohaterów tej nierównej walki. Nie wszyscy oni jednak w tych ciężkich dla nas Polaków chwilach zdali swój egzamin i zachowali się po bohatersku. No cóż, bywa i tak.

A OTO ARMIE POLSKIE BIORĄCE UDZIAŁ W KAMPANII WRZEŚNIOWEJ 1939 ROKU

1. Armia Poznań – dowódca gen. dywizji Tadeusz Kutrzeba,

2. Armia Łódź – dowódca gen. dywizji Juliusz Rómmel,

3. Armia Warszawa – dowódca gen. dywizji Juliusz Rómmel,

4. Armia Kraków – dowódca gen. dywizji Antoni Szylling,

5. Armia Karpaty – dowódca gen. dywizji Kazimierz Fabrycy,

6. Armia Prusy – dowódca gen. dywizji Stefan Dąb – Biernacki,

7. Armia Pomorze – dowódca gen. dywizji Władysław Bortnowski,

8. Armia Modlin – dowódca gen. dywizji Emil Krukowicz – Podrzymirski,

9. Grupa Operacyjna Polesie – dowódca gen. brygady Franciszek Kleeberg.

10. Wielkopolski Korpus Kawalerii – dowódca gen. brygady Roman Abraham.

ROZDZIAŁ IZDRADZENI I OSZUKANI

Jednym z najzdolniejszych dowódców II Rzeczpospolitej był generał dywizji Tadeusz Kutrzeba.

Generał dywizji Tadeusz Kutrzeba urodził się w 1896 roku w Krakowie a zmarł w Londynie w 1947 roku. Był kapitanem Sztabu Generalnego Armii Austro-Węgier. Podczas II wojny światowej był dowódcą Armii Poznań. Po zakończeniu I wojny światowej, w której kpt. Tadeusz Kutrzeba brał czynny udział jako oficer sztabowy armii austro-węgierskiej. Po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej oraz jej armii Tadeusz Kutrzeba zgłosił się do powstającego Wojska Polskiego.

Ponieważ powstające polskie wojsko odczuwało silne braki personalne wśród dowódców na skutek poparcia gen. Szeptyckiego został on skierowany do pracy w Oddziale I Sztabu Generalnego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. W październiku 1919 roku został mianowany szefem sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów. A od kwietnia do czerwca 1920 roku był szefem sztabu Grupy Operacyjnej gen Edwarda Śmigłego – Rydza. W 1920 roku jako szef sztabu 3 Armii brał udział w wyprawie na Kijów. Podczas odwrotu spod Kijowa pełnił funkcję szefa sztabu Frontu południowo-wschodniego. W czasie Bitwy Warszawskiej kierował sztabem Frontu Środkowego. Od sierpnia 1920 roku do stycznia 1921 roku został szefem sztabu utworzonej 2 Armii, która wzięła udział w walkach o Białystok a następnie ścigała bolszewików w kierunku Grodna i Lidy. 3 maja 1922 roku Tadeusz Kutrzeba został awansowany do stopnia pułkownika. Po zakończeniu działań wojennych Tadeusz Kutrzeba został wykładowcą w Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie. Od stycznia 1925 roku pełnił funkcję szefa Ścisłej Rady Wojennej.

W 1927 roku na wniosek Prezydenta RP Tadeusz Kutrzeba został awansowany do stopnia generała brygady, a 19 marca 1939 roku został awansowany do stopnia generała dywizji i mianowany inspektorem armii. Dnia 23 marca 1939 roku został mianowany dowódcą Armii Poznań. Zadaniem Armii Poznań była obrona Wielkopolski przed najazdem wojsk niemieckich na Polskę.

Po wybuchu II wojny światowej gen. dywizji Tadeusz Kutrzeba dowodził swoją Armią Poznań oraz Armią Pomorze w dniach od 9 do 22 września 1939 roku w bitwie nad Bzurą, w której, pomimo że poniósł klęskę lecz wojska niemiecki poniosły bardzo dotkliwe straty w ludziach i sprzęcie. Bitwa nad Bzurą przeszła do historii jako największa bitwa kampanii wrześniowej.

Po bitwie tej gen. Tadeusz Kutrzeba z resztkami swych wojsk wycofał się do Warszawy i wziął czynny udział w jej obronie jako zastępca dowódcy Armii Warszawa gen. dywizji Juliusza Rómmla. To on z upoważnienia dowódcy Armii Warszawa prowadził rozmowy kapitulacyjne z Niemcami, a konkretnie z dowódcą 8 Armii Niemieckiej gen. Johannesem Blaskowitzem, z którym w dniu 28 września 1939 roku podpisał akt kapitulacji.

Gen. dywizji Tadeusz Kutrzeba, 1886 – 1947

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tadeusz_Kutrzeba

Po zakończeniu walk gen. dywizji wraz ze swoimi żołnierzami dostał się do niemieckiej niewoli. W niemieckich obozach jenieckich przebywał do zakończenia II wojny światowej. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 roku obozu jenieckiego w którym przebywał przez wojska amerykańskie objął dowództwo nad przebywającymi tam oficerami. W lipcu 1945 roku został on wezwany do Londynu, gdzie zaproponowano mu objęcie stanowiska ministra obrony narodowej. Generał Kutrzeba propozycji tej nie przyjął.

Generał dywizji Tadeusz Kutrzeba w 1946 roku zamierzał powrócić do kraju. Na przeszkodzie mu jednak w tym zamiarze przeszkodziła choroba nowotworowa na którą zachorował. Zmarł w Londynie 8 stycznia 1947 roku. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari III klasy. Zgodnie z wolą prochy jego w 1957 roku zostały przewiezione z Anglii do Polski i zostały pochowane w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Generał dywizji Tadeusz Kutrzeba to wspaniały dowódca i człowiek. To wielki syn narodu polskiego.

Zupełnie innym i nie do naśladowania był inny znany polski generał Juliusz Rómmel. Pokrótce również i o nim opowiem wam w wielkim skrócie.

Gen. dywizji Juliusz Rómmel, 1881 – 1967

https://pl.wikipedia.org/wiki/Juliusz _ Rómmel

Generał dywizji Juliusz Rómmel urodził się w 1881 roku w Grodnie a zmarł w 1967 roku w Warszawie. Pułkownik Artylerii Konnej Cesarskiej Armii Rosyjskiej. Był on synem pułkownika artylerii Konnej XXVI Pułku Artylerii w Grodnie. Absolwentem Korpusu Kadetów w Pskowie, oraz Szkoły Artylerii w Petersburgu.

W Wojsku Polskim od listopada 1918 roku. Był dowódcą Obozu Artylerii w Rembertowie. W grudniu 1918 roku został wyznaczony na dowódcę 8 Pułku Artylerii w Legionowie. Był też dowódcą 1 Dywizji Piechoty w Legionowie. Brał czynny udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od lipca 1919 roku do lipca 1921 roku dowodził Dywizją Kawalerii. 1 czerwca 1924 roku został mianowany dowódcą 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku. 11 września 1926 roku został mianowany generałem i został skierowany do pracy w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Warszawie. 1 stycznia 1928 roku został awansowany na generała dywizji. 23 marca 1939 roku został mianowany dowódcą Armii Łódź.

Po wybuchu II wojny światowej gen. dywizji Juliusz Rómmel nie odegrał żadnej pozytywnej roli w obronie kraju. Z przyczyn dotychczas do końca nie wyjaśnionych w pierwszych dniach wojny opuścił dowodzoną przez siebie Armię Łódź i do niej już nie powrócił. Brał udział w obronie Warszawy jednak i tu żadnej pozytywnej znaczącej roli nie odegrał. Po kapitulacji Warszawy generał dywizji Juliusz Rómmel dostał się do niemieckiej niewoli, gdzie szczęśliwie doczekał końca wojny. Po zakończeniu II wojny światowej przez krótki okres czasu przebywał na terenie Francji. Wszedł w kontakt z polskimi komunistycznymi władzami i powrócił do kraju. Został przyjęty do Ludowego Wojska Polskiego, lecz długo w nim nie służył. Po krótkim okresie służby został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 3 września 1967 roku w Warszawie. Został pochowany z honorami wojskowymi w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Jednak nie tylko generał dywizji Juliusz Rómmel zawiódł w dniach największej próby jaką niewątpliwie dla każdego żołnierza jest wojna. Przedstawię wam w skrócie sylwetkę generała dywizji Antoniego Szyllinga, który również w II wojnie światowej nie okazał się bohaterem.

Gen. dywizji Antoni Szylling, 1884 – 1971

https//pl.wikipedia.org/wiki/Antoni_ Szylling

Generał dywizji Antoni Szylling urodził się w 1884 roku w Płoniawach a zmarł w 1971 roku w Montrealu. Przed I wojną światową był działaczem PPS. Działał w bojówkach „Proletariat” i bojówkach PPS. Za tą działalność był aresztowany przez władze carskie. 1 sierpnia 1914 roku został wcielony do armii rosyjskiej, którą zakończył w stopniu sztabskapitana. 20 października 1917 roku przeszedł do II Korpusu Polskiego w Rosji, gdzie w 1918 roku został awansowany do stopnia majora.

27 stycznia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu majora i przydzielony do pracy w Oddziale IX Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził 44 Pułkiem Piechoty. W 1922 roku na własną prośbę został zwolniony do rezerwy. Będąc już w rezerwie w tym samym 1922 roku został awansowany do stopnia pułkownika. Jako cywil pracował pod Grodnem na własnym gospodarstwie rolnym jako osadnik wojskowy.

25 grudnia 1925 roku pułkownik Antoni Szylling został wezwany do służby wojskowej w 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. W grudniu 1926 roku został przeniesiony do 23 Dywizji Piechoty w Katowicach na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej. W międzyczasie był słuchaczem III Kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 2 maja 1928 roku został mianowany dowódcą 8 Dywizji Piechoty w Twierdzy Modlin. 1 stycznia 1929 roku prezydent RP mianował go na stopień generała brygady. 23 marca 1939 roku gen. brygady Antoni Szylling został powołany na stanowisko Dowódcy Armii Kraków. Podczas II wojny światowej gen. brygady Antoni Szylling wykazał się wielką rozwagą i jako dowódca armii w pełni zdał egzamin bojowy pomimo przegranych bitew. Po klęsce wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli, w której przebywał do zakończenia wojny. Z obozu w Niemczech wyzwolony został przez wojska amerykańskie. Po zwolnieniu udał się do Francji a następnie do Wielkiej Brytanii. 1 stycznia 1946 roku został awansowany na stopień generała dywizji.

Również mianowany przed wybuchem II wojny światowej na dowódcę Armii Karpaty generał dywizji Kazimierz Fabrycy nie okazał się trafnym wyborem na tak odpowiedzialnym dowódczym stanowisku. Generał dywizji Kazimierz Fabrycy urodził się w 1888 roku w Odessie a zmarł w 1958 roku w Londynie.

Gen. dywizji Kazimierz Fabrycy, 1888 – 1958

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kazimierz_Fabrycy

Po odbyciu rocznej służby wojskowej w armii rosyjskiej Kazimierz Fabrycy studiował na Politechnice Lwowskiej i Monachijskiej, gdzie w 1914 roku otrzymał tytuł inżyniera. 10 listopada 1930 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na stopień generała brygady. Był I Wiceministrem Spraw Wojskowych. Po zwolnieniu go z tego stanowiska gen. Kazimierz Fabrycy został mianowany Inspektorem Armii, gdzie pracował do września 1939 roku. 15 marca 1939 roku marszałek Śmigły Rydz mianował gen. Kazimierza Fabrycego dowódcą Południowego odcinka granicznego a 11 lipca 1939 roku mianował go dowódcą Armii Karpaty. Podczas kampanii wrześniowej gen. brygady Kazimierz Fabrycy wydawał błędne decyzję i całkowicie zawiódł jako dowódca Armii Karpaty. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku gen. brygady Kazimierz Fabrycy opuścił Polskę i przedostał się do Rumunii. Resztę wojny przebywał na Bliskim Wschodzie. Najpierw w Obozie Zapasowym Samodzielnej Dywizji Strzelców Karpackich. Później przebywał w oddziałach tyłowych w Palestynie. Po wojnie nie powrócił do kraju. Zamieszkał na stałe w Wielkiej Brytanii. Zakupił tam gospodarstwo rolne i do śmierci w 1971 roku utrzymywał się z rolnictwa. Prezydent Polski na uchodźstwie August Zalewski powołał go na członka Kapituły Orderu Odrodzenia Polski. Funkcję tą generał dywizji w stanie spoczynku Kazimierz Fabrycy pełnił do śmierci.

No i jeszcze jeden kwiatek z tej samej łączki o którym należy również wspomnieć. O dowódcy Armii Prusy.

Gen. dywizji Stefan Dąb – Biernacki, 1890 – 1959

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stefan_Dąb_Biernacki

Generał dywizji Stefan Dąb-Biernacki urodził się w 1890 roku w Gnojnie a zmarł w 1959 roku w Londynie żołnierz Legionów Polskich, członek Polskiej Organizacji Wojskowej. Wolnomularz. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej oraz II wojny światowej. W październiku 1940 roku został zdegradowany i zwolniony do cywila. Ukończył studia rolnicze w Warszawie.

W