Życie na Manhattanie

Lucy MonroeŻycie na Manhattanie

Tłumaczenie:

PROLOG

Audrey Miller, ze złamanym sercem i suchymi oczyma, siedziała przy łóżku młodszego brata i błagała, żeby się obudził. Pozostawał w śpiączce, odkąd przywiozło go pogotowie, a ona od trzech dni go nie opuszczała. Nie zostawi go. Jak to zrobili rodzice. Jak to zrobiło dwoje starszego rodzeństwa.

Jak rodzina może się zachowywać niczym obcy? Nawet gorzej? Reszta klanu Millerów w okrutny sposób odrzuciła tego niesamowicie słodkiego, piekielnie zdolnego dwunastolatka. I to tylko dlatego, że przyznał się przed rodzicami, że jest gejem. Miał dwanaście lat, na miłość boską. Jakie to ma znaczenie? Lecz kiedy nie chciał odwołać swoich słów, rodzice wyrzucili go. Audrey nie mogła sobie tego nawet wyobrazić. Ona nie wiedziałaby, co zrobić w tak młodym wieku, sama i bezdomna. Toby jednak wiedział.

Wyposażony jedynie w odłożone kieszonkowe, laptop i plecak pełen ubrań, pojechał sto sześćdziesiąt kilometrów na południe, z Bostonu do Nowego Jorku.

Nie dzwonił wcześniej, nie pytał. Po prostu przyjechał do Audrey. Ufał, że przyjmie go i nie zawiedzie, jak reszta rodziny.

Audrey uważała, że rodzice nie mogli postąpić gorzej. Była pewna, że jak to przemyślą, to pozwolą Toby’emu wrócić do domu. Żyli przecież w jednym z najbardziej postępowych miast w kraju. Lecz Carol i Randall Millerowie nie byli ludźmi postępowymi, ale ograniczonymi światopoglądowo konserwatystami. Zrozumiała to, gdy postawili jej ultimatum: pozostań w dobrych stosunkach z resztą rodziny albo trzymaj się z Tobym. Jeżeli będzie wspierać młodszego brata, wycofają finansowe wsparcie i zerwą z nią kontakt. Ich plan, aby przestraszyć dwoje najmłodszych dzieci i zmusić je do uległości, przyniósł odwrotny skutek.

Audrey nie zgodziła się na ten układ, a kiedy Toby się dowiedział, ile to ją kosztowało, próbował się zabić. Szwajcarskim nożem oficerskim, który ojciec sprezentował mu na dwunaste urodziny, podciął sobie nadgarstki. Nie było to wołanie o pomoc; było to świadectwo jego rozpaczy z powodu odrzucenia przez rodziców. Zrobił to, kiedy mieszkanie, które wynajmowała z innymi studentkami Uniwersytetu Barnard, miało być puste przez kilka godzin.

Gdyby Liz, sublokatorka Audrey, nie cofnęła się po wypracowanie, gdyby nie sprawdziła, dlaczego pod prysznicem leci woda, a Toby nie reaguje na jej wołanie, wykrwawiłby się.

– Kocham cię, Toby. Musisz do mnie wrócić. Jesteś dobrym człowiekiem. – Będzie mu to powtarzać tyle razy, ile trzeba. – Wróć, proszę. Kocham cię.

Toby poruszył powiekami i otworzył oczy.

– Audrey?

– Tak, kochanie. Jestem tu.

– Ja… – Wyglądał na zdezorientowanego. Pochyliła się nad nim i pocałowała go w czoło.

– Posłuchaj mnie, Tobiaszu Danielu Millerze. Jesteś moim bratem. Jedynym, który się liczy. Nie próbuj więcej ode mnie odchodzić.

– Nie, ja…

– Przestań. Wiesz, jak to boli, że mama i tata nie kochają nas, bo nie jesteśmy dokładnie tacy, jakimi mamy być według nich?

– Tak. – Wykrzywił usta w bólu.

– Pomnóż to razy milion, a będziesz wiedział, jak by mnie bolało, gdybym ciebie straciła. Dobrze?

– Dobrze. – W jego zrozpaczonym spojrzeniu dostrzegła iskierkę nadziei.

Była to obietnica. Toby nie podda się i Audrey też nie. Nigdy.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Mam panu znaleźć żonę? Nie mówi pan poważnie!

Vincenzo Angilu Tomasi czekał, aż jego osobista asystentka zamknie usta i przestanie wydawać dźwięki jak zdychająca ryba. Nie myślał, że w ogóle potrafi podnieść głos.

Gloria, starsza od niego o piętnaście lat i zawsze pewna siebie, pracowała dla niego, odkąd przejął nowojorski oddział Tomasi Commercial Bank, ponad dekadę temu. Enzu nie znał jej od tej strony. Kiedy nie zamierzała dodać nic więcej, poprawił się:

– Zapewnię tym dzieciom mamę.

Jego bratanica Franka miała tylko cztery lata, a bratanek Angilu zaledwie osiem miesięcy. Potrzebowali rodziców, a nie obojętnych opiekunów. Potrzebowali matki. To oznaczało, że ta kobieta będzie musiała zostać jego żoną, ale to był nieistotny szczegół.

– Nie może się pan spodziewać, że ją znajdę. To niemożliwe. – Gloria wyrażała oburzenie całym ciałem. – Wiem, że mój zakres obowiązków jest elastyczny, ale to przekracza wszelkie granice.

– Zapewniam cię, że nigdy nie mówiłem poważniej, i wierzę, że nie ma dla ciebie rzeczy niemożliwych.

– Czy niania nie byłaby lepszym rozwiązaniem tej nieszczęsnej sytuacji?

– Kurateli nad dziećmi mojego brata nie uważam za nieszczęsną sytuację – chłodno stwierdził Enzu.

– Nie, nie. Przepraszam za moje sformułowanie. – Glorii znowu zabrakło słów.

– Zwolniłem cztery nianie przez pół roku, od kiedy opiekuję się Franką i Angilu. A obecna opiekunka nie pociągnie dłużej. Potrzebują mamy, dla której ich dobro będzie najważniejsze. Kogoś, kto będzie je kochał.

Sam nie miał doświadczenia w wychowywaniu dzieci, ale spędził dosyć czasu u rodziny na Sycylii i wiedział, jak to powinno wyglądać.

– Ale nie może pan kupić miłości!

– Chyba się przekonasz, Glorio, że faktycznie mogę. – Enzu, prezes i dyrektor generalny banku, siła napędowa jego przeistoczenia z instytucji finansowej regionalnej w międzynarodową oraz założyciel własnej Tomasi Enterprises, należał do najzamożniejszych ludzi na świecie.

– Panie Tomasi…

– Musi być wykształcona – mówił Enzu, przerywając utyskiwania asystentki. – Minimum licencjat, ale nie doktorat.

Na tym poziomie nie chciał kogoś, kto celował w szczyty akademickie. Wtedy głównym zainteresowaniem nie będą dzieci.

– Żadnych doktorów? – nieśmiało zapytała Gloria.

– Nie mają czasu, by skupić się na opiece nad dziećmi. Franka ma cztery lata, Angilu niecały rok i do szkoły jeszcze im daleko.

– Rozumiem.

– To oczywiste, że kandydatki nie mogą mieć przeszłości kryminalnej. Wolałbym też, żeby obecnie miały odpowiednią pracę. Chociaż wybranka i tak zrezygnuje z obecnej pracy, żeby na pełen etat zająć się dziećmi.

– Naturalnie. – Gloria nie kryła sarkazmu. Do tego przynajmniej przywykł.

– Tak, cóż, żadna kandydatka nie powinna mieć mniej niż dwadzieścia pięć lat i nie więcej niż trzydzieści kilka. – Będzie musiała też być jego żoną.

– To znacznie zacieśnia obszar poszukiwań.

Enzu postanowił zignorować te drwiące słowa.

– Wcześniejsze doświadczenie z dziećmi będzie atutem, ale nie jest absolutnie konieczne.

Uznał za mało prawdopodobne, aby wykształcona i pracująca kobieta mogła mieć takie doświadczenie, chyba żeby zawodowo zajmowała się dziećmi.

– Nie wykluczam kobiety wcześniej zamężnej, ale nie może mieć własnych dzieci, żeby nie współzawodniczyły z Franką i Angilu.

Franka doświadczyła już sporo takiego zaniedbania i Enzu nie chciał więcej do tego dopuścić.

– Kandydatki powinny mieć znośny wygląd, a nawet być ładne, ale zdecydowanie nie w typie supermodelek.

Dzieci miały już doświadczenie z piękną, ale próżną i całkowicie pustą Johaną jako matką i macochą. Tym razem kobietę będzie wybierał Enzu i był przekonany, że podejmie decyzję lepszą od brata.

Gloria nie skomentowała pełnej listy wymagań szefa, więc Enzu przeszedł do omówienia pakietu rekompensującego dla zwycięskiej kandydatki.

– Będą korzyści finansowe i socjalne. Kiedy tylko dzieci osiągną dojrzałość bez wyraźnych kryzysowych kwestii – podkreślił – matka otrzyma uposażenie dziesięciu milionów dolarów. Po każdym roku zakończonym powodzeniem w wychowaniu otrzyma pensję wysokości dwustu pięćdziesięciu tysięcy dolarów wypłacaną w comiesięcznych ratach. Otrzyma także dodatkowe środki na pokrycie wszelkich rozsądnych wydatków związanych z utrzymaniem domu i kosztami życia jej i dzieci.

– Rzeczywiście jest pan gotów kupić im matkę? – Gloria znowu się zdziwiła.

– Si. – Czy tego nie mówił?

– Dziesięć milionów dolarów? Naprawdę?

– Jak mówiłem, premia zależy od osiągnięcia przez dzieci dojrzałości bez wykolejenia. Zostanie wypłacona, kiedy Angilu skończy osiemnaście lat. Lecz jeżeli któreś z dzieci pójdzie w ślady mojego brata, dostanie połowę za udane wychowanie drugiego dziecka.

Zdawał sobie sprawę, że wybór drogi życiowej w dużym stopniu zależy od własnej woli. On i jego bracia bardziej nie mogli się różnić, chociaż wychowani byli nieomal w identycznych warunkach.

– I będzie też pańską żoną?

– Si. Przynajmniej nominalnie. – W imię poczucia więzi rodzinnej i stabilności dla Franki i Angilu.

Gloria wstała, sugerując, że jest gotowa wrócić do pracy.

– Zobaczę, co mi się uda zrobić.

– Wierzę w twój sukces.

Nie wyglądała na przekonaną.

Cóż, mogło pójść lepiej. Audrey niecierpliwie otarła łzy. Czy płacz kiedykolwiek coś zmienia? Ani jej łzy, ani łzy dwunastoletniego brata nie poruszyły Carol i Randalla Millerów.

Może powinna poczekać kilka tygodni, aż do Gwiazdki, i wtedy ich zapytać. Czy ludzie nie są w tym czasie pełni współczucia? Ale dla jej rodziców to chyba nie stanowiło różnicy. Nawet przyjęcie Toby’ego do prestiżowego MIT na nich nie wpłynie. Nie prosiła o pieniądze, a tylko o miejsce dla brata podczas studiów. Kategorycznie odmówili. Żadnych pieniędzy. Żadnej pomocy. Jakiejkolwiek.

Jej brat niemal się załamał po całkowitym odrzuceniu przez rodziców, ale wrócił z otchłani silniejszy, zdecydowany odnieść sukces i być szczęśliwym. W wieku lat dwunastu był bardziej pewny tego, co chce robić w życiu, niż dwudziestosiedmioletnia Audrey.

Nie miała żadnego wielkiego planu na życie. Nic poza tym, aby Toby uwierzył w siebie i spełnił marzenia. Własne marzenia Audrey zostały zdziesiątkowane sześć lat temu. Kiedy przyjęła brata, straciła nie tylko całą rodzinę. Zerwał z nią narzeczony. Jak powiedział, nie byli gotowi na dzieci, nawet na samodzielnego nastolatka.

Audrey pozbawiona wsparcia rodziców musiała wziąć kredyt studencki, żeby skończyć trzeci rok w Barnard, ale ostatni był już poza jej możliwościami. Była zmuszona przenieść się na uniwersytet stanowy i tam uzyskać dyplom. Musiała znaleźć pracę na pełen etat. Brak czasu i pieniędzy sprawił, że potrzebowała czterech lat studiów niestacjonarnych, by uzyskać tytuł licencjata literatury angielskiej.

Rodzice mieli rację co do jednego: te studia były zdecydowanie niepraktyczne. Ale pewnie w ogóle by ich nie ukończyła, gdyby nie studiowała czegoś, co kocha. Stanowiły jedyne wytchnienie od stresów i wyzwań jej nowego życia.

To łączyło ją i Toby’ego. Oboje lubili się uczyć, ale on sięgał szczytów. Z determinacją, z której rodzice powinni być dumni, Toby zdobywał najwyższe noty w szkole, a do tego przyjaciół i pewność siebie w nowym środowisku. Chciał być szczęśliwy. Nie mogła znieść myśli, że straci tę radość, kiedy uświadomi sobie, że nie będzie ich stać na MIT. To nie było sprawiedliwe. Zasługiwał na tę szansę, a Audrey nie potrafiła mu jej dać.

Tylko najlepsi dostawali się na MIT. Prywatna uczelnia przyjmowała jedynie dziesięć procent składających podania.

Toby też nie został tak po prostu przyjęty. Zdobył częściowe stypendium. To sporo. Dyrekcja liceum była wniebowzięta, ale nie rodzice. Nie zmiękli. Zapytali jedynie, czy Toby nadal uważa się za geja. Kiedy Audrey powiedziała, że tak, wyrazili się jasno, że nie chcą mieć z nim więcej nic wspólnego. Gorzej, zaproponowali jej powrót na łono rodziny i nieprzyzwoitą sumę pieniędzy, więcej, niż potrzebowałby Toby na MIT, pod dwoma warunkami. Nie przeznaczy tych pieniędzy dla brata i zerwie z nim wszelkie więzy.

Tego nie zamierzała zrobić. Byli rodziną i jej słowo coś znaczyło. Ale samymi pobożnymi życzeniami nie opłaci uczelni. Finansowa pomoc federalna nie należała się, ponieważ do wieku dwudziestu pięciu lat potrzeby dziecka powinni pokrywać rodzice. Nawet gdyby coś dostał, to MIT był bardzo kosztowną uczelnią. Mieszkanie w Bostonie lub Cambridge również było drogie. Sama Audrey spłacała swoje kredyty studenckie. Od kiedy rodzice przestali wypłacać kwotę wymaganą przez państwo, jej pensja w Tomasi Enterprises ledwo pokrywała koszty utrzymania. Toby skończył osiemnaście lat i teraz cienko przędli, ale Audrey nie wyciągała pieniędzy z jego funduszu studenckiego. Absolutnie.

Nie miała pojęcia, jak uda jej się płacić nowy czynsz bez wsparcia rodziców. Znaleźć tańsze mieszkanie blisko szkoły brata też było niemożliwością. Szukała go od trzech miesięcy i w końcu wpisała się na listę oczekujących. Nie wiedziała, co począć. Nie pozostały jej już żadne marzenia, ale nadal miała cały bagaż uporczywych pragnień.

Audrey nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Została w swojej kabinie w damskiej toalecie jeszcze kilka minut po tym, jak dwie pracownice skończyły rozmowę. Toalety w biurowcu Tomasi Enterprises były oszałamiające; wyposażono je w miejsca do siedzenia, gdzie pracownice mogły spędzać przerwy lub karmić piersią swoje dzieci będące w przyzakładowym żłobku. Vincenzo Tomasi słynął ze swojego prorodzinnego nastawienia. Sam był bezwstydnym pracoholikiem, ale spodziewał się, że pracownicy posiadający rodziny faktycznie będą wiedli rodzinne życie, co jasno wyrażała polityka firmy.

Najwyraźniej pan Tomasi potraktował obowiązki względem rodziny poważniej, niż można by to sobie wyobrazić. Poważnie? Dziesięć milionów dolarów za wychowanie dzieci osieroconych po tragicznej śmierci jego brata i bratowej? I do tego dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów rocznej pensji?

Martwiło ją, że pan Tomasi wierzył, że może kupić kochającą matkę. Bardziej prawdopodobne, że trafi mu się kobieta z symbolem dolara w oczach, jak jedna z tych podsłuchanych kobiet. Pani ze wsparcia technicznego najwyraźniej była bardzo zainteresowana posadą żony miliardera. To nie znaczyło, że będzie dobrą matką. Ale odegrać przedstawienie? Bez problemu. W końcu, ilu ludzi w Bostonie wierzyło, że Carol Miller była kochającą i dumną matką. Audrey nazbyt dobrze wiedziała, jak łatwo jest odegrać taką scenę. Sama kiedyś dała się na to nabrać.

Dwie kobiety, które omawiały bardzo osobistą sprawę pana Tomasi, nie zadały sobie trudu, by sprawdzić, czy ktoś nie korzysta z kabiny i ich nie podsłuchuje. Drzwi kabin sięgały podłogi, ale od sufitu dzieliła je jedna trzecia metra wolnej przestrzeni dla wentylacji. Dźwięki przedostawały się, słowa niosły i Audrey sporo usłyszała.

Ze spoconymi dłońmi i walącym sercem Audrey stała przed gabinetem Vincenzo Tomasiego. Czy rzeczywiście to zrobi? Ostatnie trzy noce wierciła się, nie mogąc zasnąć, bo przyszłość jej brata i okropny plan Tomasiego rywalizowały ze sobą w jej głowie. Gdzieś nad ranem obmyśliła własny, śmiały plan. Bezsprzecznie ryzykowny, ale gdyby zadziałał, dałaby bratu najlepszy prezent na Gwiazdkę. Spełnienie marzenia, na które tak ciężko dotąd pracował. Ale zrealizowanie planu mogło także skończyć się jej natychmiastowym zwolnieniem.

Miała nadzieję, że może los uśmiechnął się do niej i do Toby’ego po raz pierwszy; że może przeznaczenie sprawiło, że znalazła się w tej kabinie we właściwym momencie, aby podsłuchać rozmowę. Nadzieję, że może odmienić nie tylko życie własne i brata, ale także tych dwojga osieroconych dzieci. Może mogła dać im ten rodzaj czułego wychowania, którego sama pragnęła, a które ich stryj najwyraźniej chciał im zapewnić.

Plan był szalony. I pewnie pan Tomasi wyśmieje ją i wyprosi z gabinetu, ale musiała spróbować. Audrey długo się zastanawiała, czy podejść najpierw do Glorii, czy bezpośrednio do pana Tomasiego, ale w końcu zrozumiała, że nie ma wyboru. Gdyby zgłosiła się do Glorii, ta mogła ją od razu odrzucić, zanim pan Tomasi by o niej usłyszał. Na to nie mogła pozwolić. Nie mogła też ignorować na poły publicznej natury rozmowy w toalecie. Skoro Glorii zabrakło rozwagi w dyskretnym potraktowaniu informacji o szefie, Audrey nie ufała niczemu poza własną dyskrecją. W końcu lojalność Glorii wobec swojego pracodawcy była legendarna. Wobec Audrey nie miała żadnych zobowiązań ani powodu, by zachować dla siebie jej śmiałą propozycję.

Tak więc Audrey musiała znaleźć sposób, by zobaczyć się z dyrektorem generalnym pod nieobecność jego osobistej asystentki. Nie było to dla niej aż tak trudne, bowiem przez ostatnie cztery lata była beznadziejnie zafascynowana właścicielem firmy, w której zarabiała na życie. Audrey widziała wcześniej jego zdjęcia, ale kiedy po raz pierwszy sama ujrzała przelotem tego cudownego, ambitnego mężczyznę, odebrało jej dech w piersiach i została zauroczona. Zwracała uwagę na wszystko, co go dotyczyło. W ciągu ostatnich czterech lat Vincenzo Angilu Tomasi odgrywał główną rolę w każdym jej marzeniu między snem a jawą. Zastygła z ręką na klamce, uświadamiając sobie, że ten plan może też okazać się mrzonką.

Tylko ona spełniała każde z wymagań Tomasiego od kandydatki do tej pracy. Była jednak całkiem pewna, że pan Tomasi w żadnym razie nie spodziewał się urzędniczki z niższych pięter własnego biurowca.

Chociaż Audrey urodziła się w rodzinie z wyższych sfer, teraz nie mogła się na to powoływać. Przez trzy lata uczęszczała do Barnard College, ale miała dyplom z Uniwersytetu Stanowego Nowego Jorku, a jedyną osobą z tamtych czasów, która miała z nią kontakt, była Liz. Współlokatorka, która uratowała życie Toby’emu.

Poza tym, chociaż pan Tomasi nie chciał supermodelki, takiej jak jego świętej pamięci bratowa Johana, prawdopodobnie nie interesowała go też kobieta tak przeciętna jak Audrey. Jej długie kasztanowe włosy były kilka odcieni jaśniejsze od jego bardziej egzotycznych, brązowych jak espresso i przy tym prostych jak drut. Bajecznie cudowny dyrektor miał śródziemnomorskie błękitne oczy – ekscytujące i niespotykane połączenie z prawie czarnymi włosami – a Audrey miała tęczówki czekoladowobrązowe jak jej brat. I nie płonęły one radością życia jak u Toby’ego. Zabrały jej to praca i obowiązki dorosłego życia.

Była przeciętnego wzrostu, o kształtach, które nie wprawiłyby w osłupienie żadnego mężczyzny. Nie tak jak jej korporacyjny król, metr dziewięćdziesiąt, który bardziej wyglądał na bohatera filmów akcji niż na dyrektora generalnego. Audrey wiedziała, że nie jest ani pierwszą, ani ostatnią kobietą, która zakocha się w nim od pierwszego wejrzenia. Nie musiał się zadowalać taką przeciętną.

No cóż, dołowanie się w niczym jej nie pomoże. Albo to zrobi, albo nie. Owszem, durzyła się w tym mężczyźnie. Ale nie z tego powodu ubiegała się o to stanowisko. Była tu, bo chciała poprawić życie trojga dzieci, które zasługiwały na coś lepszego niż to, co zgotował im los. Jej brat miał wprawdzie osiemnaście lat, ale nadal był dla niej dzieckiem. Dla jego dobra, i dla dobra tych maluchów, Audrey postanowiła wykorzystać tę szansę.

Wzięła głęboki oddech i bez pukania pchnęła drzwi do gabinetu pana Tomasiego. Siedział za biurkiem i czytał jakieś papiery rozłożone przed nim.

– Myślałem, że nie wrócisz jeszcze przez pół godziny – odezwał się, nie podnosząc wzroku, najwyraźniej przekonany, że intruzem jest jego asystentka.

Już na sam dźwięk jego głosu oddech zamarł jej w piersi i nic nie mogła powiedzieć. Kiedy jego komentarz spotkał się z milczeniem, podniósł głowę. Wpierw zrobił wielkie oczy ze zdziwienia, a potem je zmrużył.

– W zwyczaju jest stukać, zanim się wejdzie do gabinetu dyrektora.

To dziwne, ale nie miał wątpliwości, że ona jest pracownikiem, a nie klientem czy partnerem biznesowym.

– Nazywam się… – Musiała przerwać i przełknąć ślinę. – Nazywam się Audrey Miller i przyszłam ubiegać się o stanowisko.

Tytuł oryginału: Million Dollar Christmas Proposal

Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2013

Redaktor serii: Marzena Cieśla

Opracowanie redakcyjne: Marzena Cieśla

Korekta: Hanna Lachowska

© 2013 by Lucy Monroe

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2015

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.

Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Harlequin i Harlequin Światowe Życie są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji.

HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B, lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-276-1708-8

ŚŻ – 622

Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o. | www.legimi.com