Życie splecione z Historią

Autobiografia jednej z ważniejszych postaci polskiej transformacji ustrojowej.

Ta książka zaczyna się od historii, a właściwie od prehistorii pewnego rodu, który dotarł na ziemie polskie w X wieku. Autor widzi w nim swoich przodków. I choć trudno o dokumenty, które potwierdziłyby tę genealogię, to przywiązanie do tradycji sporo mówi o postawie życiowej Jerzego Regulskiego, człowieka, który odegrał tak ważną rolę w naszej historii najnowszej.

I to właśnie najnowsza historia Polski jest jednym z bohaterów książki. Regulski w szczegółach i z pasją opowiada o swojej działalności społecznej i politycznej. Wraca do czasów „Solidarności”, wspomina Okrągły Stół, wybory w czerwcu 1989 roku, w końcu reformę samorządową, której był współtwórcą. Drugim bohaterem autobiografii Jerzego Regulskiego jest oczywiście życie. Prywatne i rodzinne.

Wchodząc do sfery polityki, należy zawsze pamiętać, że jest to funkcja przejściowa. I że nie tylko trzeba będzie kiedyś ją opuścić, ale że na ogół z polityki odchodzi się w wyniku porażki. Dopóki się wygrywa i ma sukcesy, dopóty zostaje się przy władzy. Odejście zawsze spowodowane jest przegraną. Jedynie nieliczni odchodzą w aureoli zwycięstwa. Brałem to pod uwagę.

(fragment)

Jerzy Regulski nie kreuje się w swej opowieści na bohatera. Mówi o sobie jako o pozytywiście i realiście. Drażni go pustosłowie, tromtadracja, ludzka podłość.

„Gazeta Wyborcza”

Klasa i mądrość. Przemyślana, sensowna strategia życiowa. Absolutny brak histerii, szczerość. Skromność i godność. Gotowość do słuchania innych. Nonkonformizm. Niezależność. Uczciwość. Poczucie odpowiedzialności za życie: swoje, rodziny, społeczności, ojczyzny, państwa.

Dariusz Bugalski

Jerzy Regulski (1924–2014) – profesor nauk ekonomicznych, inżynier i urbanista, doktor honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego i Uniwersytetu w Roskilde, współtwórca samorządu terytorialnego w Polsce. Wykładał gościnie na kilkudziesięciu uniwersytetach. Był przedstawicielem RP przy Radzie Europy (1992–1997), przewodniczącym Rady ds. Reform Ustrojowych Państwa (1998−1999), członkiem Narodowej Rady Integracji Europejskiej (2000–2004) i doradcą Prezydenta RP, Bronisława Komorowskiego (2010). Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderem Orła Białego. Napisał ponad dwadzieścia książek o tematyce samorządowej, m.in. Samorząd II Rzeczypospolitej. Koncepcje i realizacja (2000), Samorządna Polska (2005), Reformowanie państwa. Moje doświadczenia (2007), Droga do samorządu. Od pierwszych koncepcji do inicjatywy Senatu (1981–1989).