Malfetto. Mroczne piętno

Tytuł oryginału: THE YOUNG ELITESTłumaczenie: MARCIN MORTKARedaktor prowadzący: AGNIESZKA SKÓRZEWSKAKorekta: MAGDALENA WOSIEK, KRYSTIAN GAIKProjekt okładki: MARTA ŻURAWSKA-ZARĘBASkład okładki: BERNARD PTASZYŃSKISkład: AkcesCopyright © 2014 by Xiwei Lu
Map illustration copyright © 2014 by Russell R. CharpentierAll rights reserved including the right of reproduction in whole or in part in any form. This edition published by arrangement with G.P. Putnam’s Sons, a division of Penguin Young Readers Group, a member of Penguin Group (USA) LLC, a Penguin Random House Company.© Copyright for this edition by Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o., Warszawa 2015
All rights reservedWszystkie prawa zastrzeżone. Przedruk lub kopiowanie całości albo fragmentów książki możliwe jest tylko na podstawie pisemnej zgody wydawcy.ISBN 978-83-7983-312-2Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o.
Al. Jerozolimskie 96, 00-807 Warszawa
tel. 22 576 25 50, fax 22 576 25 51
e-mail:wydawnictwo@zielonasowa.plwww.zielonasowa.plKonwersja:eLitera s.c.

Mej cioci Yang Lin za wszystko, co robi

Zmarły ich już cztery setki. Mam nadzieję, że u was sytuacja wygląda lepiej. Miasto odwołało obchody Wiosennych Księżyców ze względu na kwarantannę, a tradycyjne maskarady stały się równie rzadkie jak mięso czy jajka.

Większość dzieci w naszym szpitalu pokonuje chorobę z osobliwymi efektami ubocznymi. Włosy jednej dziewczynki w ciągu nocy zmieniły kolor ze złotych na czarne. Na twarzy jakiegoś sześciolatka pojawiły się długie blizny, choć nikt jej nawet nie dotknął. Lekarze są przerażeni. Daj znać, czy u siebie zauważyłeś podobne wypadki, dobry Panie. Czuję, że wiatr przynosi niepokojące zmiany i jak najszybciej chcę przystąpić do badań.

List doktora Siriano Baglio do doktora Marino Di Segny

31 abrie 1348

Południowo-wschodnie dzielnice Dalii, Kenettra

13 CZERWCA, 1361

Miasto Dalia

Południowa Kenettra

Morskie Krainy

Niektórzy ludzie nas nienawidzą i uważają, że powinniśmy zawisnąć na stryczkach. Inni się nas boją i sądzą, że jesteśmy demonami, które powinny spłonąć na stosie. Jeszcze inni czczą nas i uważają za dzieci bogów. Ale znają nas wszyscy.

Nieznany autor o Mrocznych Piętnach

Adelina Amouteru

Umrę jutro rano.

Przynajmniej tak twierdzą Inkwizytorzy, którzy odwiedzają moją celę. Siedzę w niej od tygodni. Wiem o tym tylko dlatego, że liczę przysyłane mi posiłki.

Dzień. Dwa dni.

Cztery dni. Tydzień.

Dwa tygodnie.

Trzy.

Potem już przestałam liczyć. Godziny zlewają się w niekończący się tunel nicości, wypełniony światłem padającym pod różnymi kątami, dreszczami wywołanymi przez zimne, mokre kamienie, strzępami mojej świadomości i chaotycznymi szeptami myśli.

Jutro mój czas dobiegnie końca. Spalą mnie na stosie na największym rynku, by wszyscy mieli uciechę. Inkwizytorzy twierdzą, że tłum już zaczął się zbierać.

Siedzę prosto, tak jak mnie nauczono. Ramiona nie dotykają ściany. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że kołyszę się w przód i w tył, przypuszczalnie próbując zachować poczytalność, może broniąc się przed chłodem. Nucę starą kołysankę, którą śpiewała mi mama, gdy byłam bardzo mała. Próbuję naśladować jej słodki, delikatny głos, ale mój śpiew jest ochrypły i nieprzyjemny. W ogóle nie przypomina śpiewu mamy. Przerywam.

Panuje tu straszna wilgoć. Woda spływająca nad drzwiami wyżłobiła rowek w kamiennej ścianie, matowozielony i czarny od szlamu. Moje włosy są skołtunione, a paznokcie brudne od krwi i błota. Mam ochotę je wyczyścić. Czy to dziwne, że jestem w stanie myśleć tylko i wyłącznie o tym, jaka jestem brudna? Gdyby była tu moja młodsza siostra, szepnęłaby mi do ucha coś pokrzepiającego i zanurzyłaby me dłonie w ciepłej wodzie.

Wciąż się o nią martwię. Nie przyszła, by mnie odwiedzić.

Kryję twarz w dłoniach. Jak do tego doszło?

Znam odpowiedź na to pytanie, oczywiście. Jestem tu, bo popełniłam morderstwo.

Wszystko wydarzyło się kilka tygodni wcześniej, podczas burzowej nocy w willi mego ojca. Nie mogłam spać. Padał deszcz, a za oknem mej sypialni migotały błyskawice, ale nawet burza nie była w stanie zagłuszyć rozmowy na parterze. Mój ojciec i jego gość oczywiście rozmawiali o mnie. Nocne rozmowy mego ojca zawsze dotyczyły mnie.

Rozmawiali zresztą o mnie w całej wschodniej dzielnicy Dalii.

„Adelina Amouteru? – mówili ludzie. – To jedna z tych, którzy dziesięć lat temu pokonali zarazę. Biedactwo. Jej ojciec będzie miał spore trudności, by wydać ją za mąż”.

Bynajmniej nie chodziło o to, że brakuje mi urody. Nie jestem arogancka, ale szczera. Moja niania powiedziała mi kiedyś, że każdy mężczyzna, który widział mą zmarłą matkę, będzie z zainteresowaniem przyglądał się, jak jej dwie córki przeistaczają się w kwitnące kobiety. Moja młodsza siostra Violetta miała tylko czternaście lat, a już była uosobieniem doskonałości. W przeciwieństwie do mnie, odziedziczyła subtelną naturę i niewinny wdzięk mamy. Całowała mnie w policzki, śmiała się, tańczyła i marzyła. Gdy byłyśmy małymi dziewczynkami, siedziałyśmy razem w ogrodzie, a Violetta wplatała mi barwinki we włosy. Ja jej śpiewałam, a ona wymyślała dla nas zabawy.

Kiedyś się kochałyśmy.

Ojciec przynosił dla niej klejnoty, wieszał jej na szyi i patrzył, jak klaszcze z radością. Kupował jej wspaniałe szaty przywożone z najdalszych stron świata. Opowiadał jej bajki i całował ją na dobranoc. Przypominał jej o tym, jaka jest piękna. Mówił jej o tym, że jej ślub poprawi pozycję rodziny, a jej piękno zwabi książąt i królów. Kolejka kawalerów gotowych starać się o jej rękę była już dość długa, a ojciec mówił każdemu, by był cierpliwy. Jego córka mogła bowiem wyjść za mąż dopiero po ukończeniu siedemnastego roku życia. „Cóż za troskliwy ojciec” – mówili ludzie.

Oczywiście okrucieństwo ojca dotykało i ją. Ojciec celowo kupował jej ciasne suknie, których noszenie powodowało ból. Z przyjemnością przyglądał się jej stopom, poranionym od noszenia niewygodnych, wysadzanych klejnotami bucików. Mimo to kochał ją. Na swój własny, osobisty sposób. Kochał ją, bo, sami rozumiecie, była jego inwestycją.

Ze mną sytuacja przedstawiała się zupełnie inaczej. W przeciwieństwie do mej siostry, obdarzonej błyszczącymi, czarnymi włosami, współgrającymi z jej ciemnymi oczami i oliwkową cerą, ja byłam skażona. Co to oznacza? Otóż gdy miałam cztery lata, Kenettrę nawiedziła zaraza i ludzie w panice zabijali deskami drzwi i okna swych domów. Zachorowałyśmy wszystkie trzy – ja, matka i siostra. Choroby nie dało się ukryć – na skórze pojawiały się dziwne plamki, włosy i brwi zmieniały kolor, a z oczu ciekły różowe, krwawe łzy. Wciąż pamiętam zapach choroby w naszym domu i palący smak grappy na ustach. Lewe oko napuchło mi tak bardzo, że lekarz musiał je usunąć. Zrobił to przy pomocy rozgrzanego do czerwoności noża oraz pary szczypiec.

I tak oto stałam się skażona.

Naznaczona. Malfetto.

Moja siostra pokonała chorobę bez szwanku, a mi po lewym oku pozostała jedynie blizna. Włosy Violetty były nadal połyskliwie czarne, lecz moje pukle oraz rzęsy nabrały osobliwie srebrzystej barwy. W blasku słońca wydawały się niemalże białe, niczym zimowy księżyc, a w ciemnościach stawały się ciemnoszare niczym migotliwa przędza z metalu.

I tak poszczęściło mi się bardziej niż matce, która umarła, tak jak każda zarażona dorosła osoba. Pamiętam, jak co noc płakałam w jej pustej sypialni, modląc się o to, by zaraza zabrała ojca zamiast niej.

Ojciec i jego tajemniczy gość nadal rozmawiali na dole. W końcu ciekawość wzięła górę, przerzuciłam nogi przez krawędź łóżka, podkradłam się bezszelestnie do drzwi i uchyliłam je lekko. Korytarz opromieniał nikły blask świec. Ojciec siedział w towarzystwie wysokiego, barczystego mężczyzny z siwizną nad skrońmi. Miał włosy związane w krótką kitkę, a jego aksamitny płaszcz mienił się czernią i czerwienią. Mój ojciec był podobnie odziany, ale jego szaty były spłowiałe. Przed zarazą byłby odziany równie dostojnie jak jego gość, ale teraz? Trudno jest utrzymywać dobre stosunki handlowe, mając reputację zepsutą przez córkę malfetto.

Obaj pili wino. Doszłam do wniosku, że ojciec jest w nastroju do negocjacji, skoro wyciągnął jedna z ostatnich dobrych beczułek.

Otworzyłam drzwi nieco szerzej, przekradłam się na korytarz i usiadłam na schodach, podciągnąwszy kolana pod brodę. Było to moje ulubione miejsce. Czasami udawałam, że jestem królową i stoję na pałacowym balkonie, spoglądając na korzących się poddanych. Teraz jednakże słuchałam uważnie toczącej się na dole rozmowy. Jak zwykle starannie zasłoniłam bliznę włosami. Moja dłoń opierała się niezręcznie o balustradę. Ojciec złamał mi kiedyś czwarty palec, który nigdy się nie zagoił jak należy, i nie byłam w stanie opleść go wokół tralki.

– Nie chcę cię urazić, panie Amouteru – rzekł gość. – Był pan swego czasu kupcem o nieposzlakowanej reputacji, ale te czasy już dawno minęły. Nie chcę, by ktoś mnie widział, jak dobijam interesy z rodziną malfetto. Niewiele może mi pan zaoferować.

Ojciec nie przestawał się uśmiechać, jak zwykle podczas negocjacji.

– Nadal ufa mi kilku miejscowych pożyczkobiorców. Spłacę należności, gdy tylko zacznie się ruch w porcie. Tamurańskie jedwabie oraz przyprawy są w tym roku poszukiwane…

Jego słowa nie wywarły na nieznajomym żadnego wrażenia.

– Król jest głupi jak osioł – rzekł. – A osły nie nadają się do rządzenia krajami. Obawiam się, że przez najbliższe lata nie masz co, panie, spodziewać się ożywienia w handlu, a przy nowym prawie podatkowym twoje długi zaczną jedynie rosnąć. Jak masz zamiar spłacić należności, panie?

Ojciec rozparł się na krześle, upił łyk wina i westchnął.

– Na pewno jest coś, co mogę ci zaoferować.

Mężczyzna przyjrzał się w zadumie kieliszkowi. Widok jego zaciętej twarzy sprawił, że przeszył mnie dreszcz.

– Opowiedz mi, panie, o Adelinie. Ile dostałeś propozycji?

Ojciec, choć już czerwony od wypitego alkoholu, zarumienił się jeszcze bardziej.

– Pojawiają się rzadko.

– Czyli, innymi słowy, nikt się nie zainteresował twoim paskudztwem – rzekł z uśmiechem gość.

– Byli kandydaci, ale nie tylu, ilu bym sobie życzył – przyznał ojciec, zacisnąwszy mocno usta.

– A co o niej mówili?

– Inni kandydaci? – Ojciec potarł dłonią twarz. Zawsze czuł się zażenowany, gdy mówił o moich skazach. – Zawsze to samo. Ciągle wracają do jej… cech. Cóż mogę panu powiedzieć? Nikt nie chce, by malfettourodziła mu dziecko.

Nieznajomy słuchał i potakiwał.

– Czy słyszałeś, panie, o tym, co się niedawno wydarzyło w Estenzii? Dwóch szlachciców spędziło wieczór w operze i ruszyło do domu. Następnego dnia znaleziono ich spalonych na wiór. – Ojciec szybko zmienił ton, mając nadzieję, że wzbudzi współczucie nieznajomego. – Na ścianach były ślady płomieni, a ich ciała wyglądały, jakby stopniały od środka. Wszyscy się boją malfetto, drogi panie. Nawet ty nie masz ochoty prowadzić ze mną interesów. Proszę, jestem bezsilny.

Wiem, o czym mówił mój ojciec. Miał na myśli kilku rzadko spotykanych, specyficznych malfetto, którzy zdołali pokonać chorobę, ale ta w zamian pozostawiła po sobie blizny o wiele straszliwsze od moich – talenty nie z tego świata. Rozmawiano o nich cicho i z trwogą. Większość ludzi bała się ich i nazywała demonami, ale ja podziwiałam ich w tajemnicy. Mówiono, że potrafili wyczarować ogień, wezwać wiatr, okiełznać dzikie bestie, znikać bez śladu, a nawet zabijać w mgnieniu oka.

Na targu można było znaleźć płaskie, drewniane płytki, na których starannie wygrawerowano imiona ich wszystkich. Ludzie wierzyli, że to talizmany chroniące przed malfetto. Choć ich posiadanie było zakazane, wszyscy i tak znali te imiona. Kosiarz. Magiano. Wicher. Alchemik.

Mężczyzna pokręcił głową.

– Słyszałem, że nawet ci kandydaci, którzy nie chcą poślubić Adeliny, nadal nie mogą oderwać od niej wzroku, owładnięci pożądaniem. – Urwał. – Jej skazy to wielkie nieszczęście, ale piękna dziewczyna wciąż jest piękną dziewczyną.

Dostrzegłam dziwny błysk w jego oczach i coś skręciło mnie w brzuchu na ten widok. Wsunęłam podbródek między kolana, jakbym chciała się schować. Mój ojciec wydawał się zmieszany. Wyprostował się na krześle i wysunął rękę z pucharem w stronę gościa.

– Czy jesteś, panie, zainteresowany ręką Adeliny?

W odpowiedzi mężczyzna sięgnął pod płaszcz i wyciągnął niewielką, brązową sakiewkę, którą rzucił na stół. Wylądowała z ciężkim brzęknięciem. Jako córka kupca szybko nauczyłam się, czym jest pieniądz, a odgłos i rozmiary sakiewki zdradzały, że jest pełna złotych talentów. Zdusiłam okrzyk zaskoczenia.

Ojciec wpatrywał się w oszołomieniu w sakiewkę, a jego gość rozparł się na krześle i z zadumą popijał wino.

– Wiem o podatkach, których jeszcze nie zapłaciłeś koronie. Wiem o twoich nowych długach, panie. Pokryję je wszystkie w zamian za Adelinę.

– Ale przecież masz żonę, panie! – Ojciec zmarszczył brwi.

– Tak, mam – rzekł mężczyzna. – Ale ja nie powiedziałem, że chcę poślubić Adelinę. Ja proponuję jedynie, że ją od ciebie, panie, wezmę.

Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy.

– A więc… A więc ma zostać twoją kochanką? – spytał ojciec.

Nieznajomy wzruszył ramionami.

– Żaden zdrowy na umyśle arystokrata nie poślubi tak naznaczonej dziewczyny. Przecież nie byłaby w stanie zajmować się sprawami w moim imieniu. Muszę dbać o reputację, panie Amouteru. Ale myślę, że jakoś damy sobie z tym radę. Córka twoja dostanie nowy dom, a ty otrzymasz złoto. Mam jednakże jeden warunek. – Nieznajomy uniósł przy tych słowach dłoń. – Chcę ją zabrać teraz, a nie za rok. Nie mam ochoty czekać, aż skończy siedemnaście lat.

Odurzył mnie osobliwy szum. Chłopcy i dziewczęta nie mogli zawierać ślubów przed ukończeniem siedemnastego roku życia! Ten człowiek chciał, by ojciec złamał prawo i przeciwstawił się bogom.

Ojciec uniósł brew, ale się nie sprzeczał.

– Kochanka – rzekł w końcu. – Drogi panie, zapewne wiesz, jakie szkody wyrządzi to mej reputacji. Równie dobrze mógłbym sprzedać ją do burdelu.

– A cieszysz się teraz, panie, dobrą sławą? Ile szkód córka już wyrządziła twoim interesom? – Gość pochylił się. – Z pewnością nie chciałeś powiedzieć, że mój dom nie jest wart więcej niż zwykły burdel. Przynajmniej twoja Adelina znajdzie się pod dachem zacnego, szlacheckiego domostwa!

Patrzyłam, jak ojciec popija wino. Moje dłonie zaczęły drżeć.

– Kochanka – powtórzył.

– Szybko podejmij decyzję. Drugi raz tej propozycji nie złożę.

– Muszę się zastanowić – rzekł ojciec z niepokojem.

Nie mam pojęcia, jak długo milczeli, ale gdy ojciec znów się odezwał, zerwałam się na równe nogi.

– Adelina będzie panu odpowiadać. Jest pan mądrym człowiekiem. Pomimo swych skaz to cudowna dziewczyna, wręcz natchniona.

Mężczyzna zakręcił winem w pucharze.

– Okiełznam ją. Umowa stoi.

Zamknęłam oczy. Mój świat utonął w ciemnościach. Wyobraziłam sobie twarz nieznajomego nad sobą, jego dłonie na mej talii i jego odrażający uśmiech. Nie miałam zostać żoną, ale kochanką. Byłam wstrząśnięta. Oszołomiona patrzyłam, jak ojciec oraz jego gość ściskają dłonie i stukają się pucharami.

– Umowa stoi – rzekł mój ojciec. Wyglądał, jakby kamień spadł mu z serca. – Jutro Adelina stanie się pańska, ale… Ale proszę zachować to w tajemnicy. Nie chcę, by następnego dnia Inkwizytorzy zastukali do moich drzwi i ukarali mnie za to, że oddałem ją zbyt młodo.

– To malfetto– odparł mężczyzna. – Kto się tym przejmie?

Poprawił rękawiczki i powstał z elegancją, a ojciec pochylił głowę.

– Jutro przyślę po nią konie.

Ojciec odprowadził gościa do drzwi, a ja umknęłam do sypialni, gdzie stanęłam w ciemności, drżąc i dygocząc. Dlaczego słowa ojca nadal zadawały mi ból? Powinnam już się do nich przyzwyczaić. Co mi kiedyś powiedział? „Moja biedna Adelino – mówił, gładząc mnie kciukiem po policzku – cóż za szkoda. Spójrz tylko na siebie. Kto będzie chciał poślubić taką malfetto?”

„Wszystko będzie dobrze – próbowałam sobie wmówić. – Przynajmniej oddalisz się od ojca. Nie będzie aż tak źle”.

Mimo to czułam wielki ciężar na sercu. Znałam prawdę. Nikt nie chciał malfetto. Przynosiliśmy pecha, a teraz jeszcze się nas bano. Czułam, że zostanę wygnana, gdy tylko ten człowiek się mną znudzi.

Rozglądałam się po pomieszczeniu, aż mój wzrok padł na okno. Serce zamarło mi na moment. Poprzez gniewne linie kreślone przez krople deszczu dostrzegłam ciemnoniebieskie dachy Dalii, rzędy ceglanych wież krytych kopułami i wyłożonych brukiem uliczek, marmurowe świątynie, doki łagodnie nachylone ku morzu, gdzie podczas pogodnych nocy sunęły gondole ze złocistymi pochodniami i gdzie grzmiały wodospady, wytyczające południową granicę Kenettry. Tej nocy morze miotało się w gniewie, a spienione fale przesłoniły horyzont i wypełniały kanały.

Przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w zalewane deszczem okno.

Tej nocy. To musiało się stać tej nocy.

Popędziłam do łóżka, pochyliłam się i wyciągnęłam spod niego tobołek wykonany z prześcieradła. Upchnęłam w nim nieco srebrnych sztućców, kandelabrów, grawerowanych talerzy i innych rzeczy, które mogłam wymienić za jedzenie i schronienie. Och, to mój kolejny sekret. Jestem złodziejką. Od paru miesięcy kradłam różne rzeczy i upychałam je pod łóżkiem, szykując się na nadejście dnia, kiedy nie będę już mogła żyć u boku ojca. Nie zebrałam ich wiele, ale wyliczałam, że u dobrego kupca mogłabym dostać za swój skarb kilka złotych talentów. Uda mi się w ten sposób przeżyć parę miesięcy.

Przypadłam do szafy i wyciągnęłam naręcze jedwabiu, a potem zaczęłam pospiesznie zbierać wszelką biżuterię. Srebrne bransolety. Perłowy naszyjnik odziedziczony po matce, którego nie chciała moja siostra. Parę szafirowych kolczyków. Złapałam też dwa długie paski jedwabiu, którymi Tamuranki owiązują sobie głowy. Będę musiała jakoś zamaskować srebrzyste włosy. Uwijałam się jak w ukropie. Ostrożnie upchnęłam biżuterię i stroje w zawiniątku, skryłam go za łóżkiem i naciągnęłam buty do konnej jazdy z miękkiej skóry.

Usiadłam i zamarłam w oczekiwaniu.

Godzinę później, gdy ojciec udał się na spoczynek, a w domu zapanowała cisza, złapałam worek, podeszłam do okna i przycisnęłam do niego dłoń. Delikatnie odchyliłam lewą okiennicę. Burza przycichła, ale ulewa była nadal na tyle głośna, że zagłuszała moje kroki. Po raz ostatni zerknęłam przez ramię na drzwi sypialni, jakbym się spodziewała, że ojciec wejdzie do środka. „Gdzie się wybierasz, Adelino? – spytałby. – Tam na ulicach nie ma nic dla takich dziewczyn jak ty”.

Potrząsnęłam głową, by pozbyć się wspomnienia jego głosu. Rano odkryje, że mnie nie ma. Zrozumie, że stracił najlepszą okazję, by spłacić długi. Nabrałam tchu i zaczęłam przełazić przez okno. Zimny deszcz chłostał moje ramiona i drażnił skórę.

– Adelino?

Odwróciłam się, słysząc głos. W progu zobaczyłam dziewczęcą sylwetkę. To była moja siostra, Violetta, trąca zaspane oczy. Patrzyła na otwarte okno i worek na moich plecach. Przez krótką, przerażającą chwilę byłam przekonana, że zaraz zacznie krzyczeć i obudzi ojca.

Violetta jednakże spoglądała na mnie w ciszy. Poczułam ukłucie wyrzutów sumienia, choć widok siostry obudził we mnie niechęć. Idiotka. Dlaczego niby miałabym współczuć komuś, kto tyle razy patrzył na to, jak cierpię? „Kocham cię, Adelino – mawiała do mnie, gdy byłyśmy małe. – Ojciec też cię kocha, tylko nie wie, jak to okazać”. Dlaczego więc żałowałam siostry, która była ceniona i pożądana?

Mimo wszystko nie mogłam się oprzeć. Podbiegłam do niej ujęłam jej dłonie i przytknęłam szczupły palec do jej ust. Siostra spojrzała na mnie ze zmartwieniem.

– Powinnaś wracać do łóżka – szepnęła.

W mroku nocy nadal widziałam jej połyskliwe, ciemne oczy i delikatną skórę. Jej piękno było tak czyste.

– Znajdziesz się w niezłych opałach, jeśli ojciec cię znajdzie.

Ścisnęłam mocniej jej dłoń, a potem nasze czoła się zetknęły. Trwałyśmy tak przez dłuższą chwilę i miałam wrażenie, że znów stałyśmy się polegającymi na sobie dziećmi. Zazwyczaj Violetta odsuwała się ode mnie jako pierwsza, wiedząc, że ojciec nie lubi, gdy jesteśmy blisko siebie, ale tym razem ani drgnęła, zupełnie jakby wiedziała, że tej nocy dzieje się coś wielkiego.

– Violetto – szepnęłam. – Pamiętasz, jak kiedyś okłamałaś ojca, gdy chciał wiedzieć, kto zbił jedną z jego ulubionych waz?

Siostra pokiwała głową, wtulona w moje ramię.

– Chciałabym, byś zrobiła to ponownie. – Odsunęłam się na tyle, by móc założyć jej kosmyk włosów za ucho. – Nie mów ani słowa.

Violetta nie odpowiedziała. Przełknęła ślinę i spojrzała tam, gdzie znajdowały się komnaty ojca. Stosunki między nimi układały się inaczej. Moja siostra nie odczuwała tej samej nienawiści co ja i na samą myśl o sprzeciwieniu się jego naukom w jej oczach pojawiła się skrucha. Ojciec zawsze kładł jej do głowy, że jest kimś lepszym ode mnie i darzenie mnie miłością było głupim pomysłem. Mimo to skinęła głową. Poczułam, jak z serca spada mi wielki ciężar.

– Uważaj na siebie. Powodzenia!

Spojrzałyśmy na siebie po raz ostatni.

„Mogłabyś uciec wraz ze mną – pomyślałam – ale wiem, że tego nie zrobisz. Zanadto się boisz. Wróć więc do swego życia i uśmiechaj się na widok sukni kupowanych ci przez ojca”.

Mimo to serce mi zmiękło. Violetta zawsze była dobrą dziewczyną i nie wybrała sobie takiego losu.

„Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwa. Życzę ci, byś się zakochała we właściwym człowieku i zaznała dużo szczęścia w miłości. Żegnaj, siostro”.

Nie chciałam dłużej zwlekać. Odwróciłam się, podeszłam do okna i wyszłam na gzyms na wysokości drugiego piętra.

O mały włos straciłabym równowagę. Wszystko było śliskie od deszczu, a moje buty do konnej jazdy nie trzymały się niepewnego podparcia. Kilka łyżek wypadło z mego zawiniątka i z brzękiem spadło na ziemię.

„Nie patrz w dół!”

Przemieszczałam się wzdłuż gzymsu, aż natrafiłam na balkon. Opuszczałam się stopniowo w dół, aż zawisłam na drżących palcach. Zamknęłam oczy i puściłam się.

Kolana ugięły się pode mną i przewróciłam się na ziemię. Uderzenie wybiło mi dech z płuc i przez moment mogłam tylko leżeć przed własnym domem, obolała i przemoczona na wylot, i walczyć desperacko o oddech. Kosmyki mokrych włosów kleiły mi się do twarzy. W końcu odsunęłam je i jakoś zdołałam dźwignąć się na kolana. Deszcz sprawił, że świat naokoło błyszczał i migotał, zupełnie jakbym znalazła się w koszmarze, z którego nie mogłam się wybudzić. Musiałam skupić się na rzeczach najważniejszych. Trzeba było się stąd wydostać, nim ojciec odkryje moją nieobecność. W końcu zdołałam się podnieść i oszołomiona pobiegłam w stronę stajni. Konie powitały mnie niespokojnym tupotem, ale ja odwiązałam mego ulubionego ogiera, szepnęłam kilka kojących słów do jego ucha i nałożyłam mu siodło.

Wypadliśmy w objęcia burzy. Popędzałam go bez litości, aż opuściliśmy willę ojca i znaleźliśmy się na skraju rynku Dalii, całkowicie opustoszałego i pokrytego kałużami. Nigdy nie byłam w mieście o tej godzinie i pustka w miejscu zazwyczaj rojącym się od ludzi wyprowadziła mnie z równowagi. Mój koń parskał z niepokojem – najwyraźniej źle znosił deszcz – i cofnął się kilka kroków. Jego kopyta pogrążyły się w błocie. Zeskoczyłam z siodła, musnęłam jego kark, by dodać mu otuchy i spróbowałam pociągnąć go za sobą.

Potem usłyszałam tętent kopyt za sobą.

Zamarłam. W pierwszej chwili odgłos wydawał się odległy, niemalże zagłuszony przez burzę, ale w sekundę później zagrzmiał ogłuszająco. Zadrżałam.

„To ojciec”.

Wiedziałam, że to on. To musiał być on. Moja dłoń pieszcząca koński kark zamarła, a potem złapała przemoczoną grzywę. Czy Violetta mimo wszystko powiedziała ojcu o ucieczce? Może usłyszał, jak wypadają mi sztućce?

Naraz go ujrzałam. Jego widok napełnił mnie przerażeniem. Oto z mgieł deszczowej nocy wyłaniał się mój ojciec z błyszczącymi oczami. Przez całe życie nigdy nie widziałam takiego gniewu na jego twarzy.

Chciałam wskoczyć na grzbiet mego ogiera, ale było już za późno. W jednej sekundzie widziałam, jak ojciec gna w moim kierunku, a w drugiej już przy mnie był i zeskakiwał w błoto z furkotem płaszcza. Jego dłoń zacisnęła się na moim ramieniu niczym żelazne ogniwo.

– Co ty wyrabiasz, Adelino? – spytał mnie złowieszczo spokojnym głosem.

Bezskuteczne próbowałam wyrwać rękę z jego ścisku, ale na skutek moich starań zacisnął dłoń jeszcze mocniej, aż krzyknęłam z bólu. Ojciec szarpnął mną brutalnie – potknęłam się, straciłam równowagę i padłam na ziemię. Błoto opryskało mi twarz. Słyszałam jedynie ryk ulewy i mrok w jego głosie.

– Wstawaj, ty niewdzięczna, mała złodziejko – wysyczał mi do ucha i szarpnął znów, zmuszając mnie do powstania. Niespodziewanie w jego głosie pojawiła się kojąca nuta. – Chodź, ukochana córko. Spójrz tylko, jak wyglądasz. Zabiorę cię do domu.

Spojrzałam na niego z wrogością i szarpnęłam się ze wszystkich sił. Moje ramię było mokre od deszczu i ojciec nie był w stanie mnie utrzymać. Choć mocno zaciskał dłoń i poranił mi skórę, na chwilę odzyskałam wolność.

Wtedy poczułam, jak jego palce zaciskają się na moich włosach. Wrzasnęłam i zamachałam rękami w powietrzu.

– Aleś ty niewychowana – mruknął, kręcąc głową i wlokąc mnie w kierunku konia. – Nie możesz zachowywać się jak twoja siostra?

Trąciłam zawiniątko przytroczone do końskiego siodła i srebrna zastawa rozsypała się z głośnym brzękiem. Noże, widelce i łyżki połyskiwały w mroku nocy.

– Gdzie ty chciałaś się udać? Kto inny by cię zechciał? Nigdzie nie znajdziesz lepszego życia! Czy ty w ogóle rozumiesz moje upokorzenie, którego doznawałem, nie mogąc znaleźć dla ciebie kandydata na męża? Zdajesz sobie sprawę z tego, że wciąż muszę za ciebie przepraszać? Wiesz, jakie to dla mnie trudne?

Wrzeszczałam. Wrzeszczałam ze wszystkich sił, mając nadzieję, że obudzę ludzi śpiących w domach dookoła mnie, że ktoś ujrzy, co tu się wyprawia. Ale czy ktoś by się przejął? Ojciec złapał mnie mocniej i pociągnął za sobą.

– Chodź już ze mną – powiedział i zatrzymał się, by na mnie spojrzeć. Deszcz spływał mu po twarzy. – No, dobra dziewczynka. Ojciec wie, co dla ciebie najlepsze.

Zacisnęłam zęby i odpowiedziałam mu twardym spojrzeniem.

– Nienawidzę cię – szepnęłam.

Ojciec uderzył mnie wówczas w twarz, aż mi błysnęło w oczach. Zatoczyłam się i przewróciłam w błoto. Nadal trzymał mnie za włosy. Szarpnął tak mocno, że czułam, jak mi wyrywa całe kosmyki.

„Posunęłam się za daleko – pomyślałam, jednocześnie odurzona i przerażona. – Rozzłościłam go i już się nie opanuje…”

Świat zamienił się w ocean krwi i deszczu.

– Przynosisz nam wstyd – szepnął mi do ucha. Jego głos był pełen lodowatej nienawiści. – Zostaniesz rano oddana i wiedz, że prędzej sam cię zabiję, nim pozwolę ci zniszczyć tę transakcję.

Coś we mnie pękło. Wykrzywiłam drwiąco usta.

Przypływ energii, kula oślepiającego światła, najciemniejszy z wiatrów. Nagle ujrzałam wszystko – ojca stojącego nieruchomo przede mną, jego wykrzywioną twarz tuż przed moją własną, kamienice opromienione blaskiem księżyca tak jasnym, że odziewał resztę świata w czerń i biel, odbierając mu jakiekolwiek inne barwy. Krople wody zastygły w powietrzu. Milion lśniących nitek połączyło wszystko ze wszystkim.

Coś w głębi mej duszy nakazało mi pociągnąć za nie. Świat zamarł. I wtedy, zupełnie jakby mój umysł wypełzł z ciała i wniknął w ziemię, wyrosły z niej ogromne, ciemne kształty, powykrzywiane i zniekształcone, wpatrujące się w ojca zakrwawionymi oczami. Ich paszcze pełne kłów rozwierały się tak szeroko, że zdawały się rozdzielać oblicza na pół. Ojciec otworzył szeroko oczy, spoglądając z zaskoczeniem na górujące nad nim demony. Puścił mnie. Padłam na ziemię i odpełzłam na bok najszybciej jak mogłam. Ciemne, upiorne kształty nadal zmierzały naprzód. Kuliłam się w błocie, jednocześnie potężna i bezradna, i patrzyłam, jak mnie mijają.

„Jestem Adelina Amouteru – szeptały zjawy chórem. Ich przerażające głosy ociekały nienawiścią. Moją nienawiścią. – Nie jestem niczyją własnością. Tej nocy wzniosę się ponad wszystko to, czego mnie nauczyłeś, przysięgam ci. Stanę się potęgą, jakiej ten świat nigdy nie widział. Zdobędę taką moc, że nikt nie ośmieli się mnie skrzywdzić”.

Zbliżały się do niego.

Chciałam zawołać, by się zatrzymały, choć przepełniało mnie osobliwe uniesienie.

– Zaczekajcie! Stójcie! – zawołałam, ale zjawy zignorowały mnie.

Ojciec wrzeszczał i bił po wyciągniętych ku niemu, kościstych dłoniach, a potem odwrócił się i rzucił do ucieczki. Pędził na oślep. Wpadł na swego konia, odbił się od niego i padł w błoto. Koń zarżał przeraźliwie, łyskając wściekle oczami. Stanął dęba i…

I opuścił się gwałtownie w dół. Prosto na pierś ojca.

Jego wrzaski urwały się gwałtownie. Ciałem wstrząsnęły konwulsje.

Zjawy znikły błyskawicznie, jakby nigdy ich tu nie było. Ulewa przybrała na sile, niebo przecięły błyskawice, a moim ciałem wstrząsnął piorun. Koń szalał i nadal rozdeptywał trupa ojca, aż oderwał jego głowę i popędził w deszcz. W moich żyłach krążyły ogień oraz lód, a mięśnie dygotały. Trzęsąc się, leżałam w błocie. Nie wierzyłam w to, co zaszło. Wpatrywałam się przerażona w trupa leżącego kilka kroków dalej. Oddychałam chrapliwie, z trudem. Skóra głowy płonęła bólem, a po twarzy ściekała mi krew. Skądś napłynął zapach żelaza – nie wiedziałam, czy pochodzi z ran moich czy też ojca. Czekałam na ponowne pojawienie się straszliwych kształtów, gotowych do wyładowania gniewu na mnie, ale ta chwila nigdy nie nadeszła.

– Ja nie chciałam – szepnęłam, nie wiedząc, do kogo kieruję te słowa. Z przerażeniem zerknęłam na okna, przeświadczona, że patrzą na mnie jacyś ludzie, ale nikogo tam nie było. Burza wyciszyła wszelkie odgłosy. Odczołgałam się od trupa.

„Stało się coś złego. Coś bardzo złego”.

Czułam jednak, że to nieprawda. Nawet w tej chwili zdawałam sobie z tego sprawę. Rozumiecie już, że jestem nieodrodną córką własnego ojca? Rozkoszowałam się tą chwilą.

– Ja nie chciałam! – wrzasnęłam, usiłując zagłuszyć wewnętrzny głos, ale z moich ust wydostał się jedynie niewyraźny bełkot. – Ja tylko chciałam uciec… Ja tylko… Ja chciałam uciec… Ja nie…

Nie mam pojęcia, jak długo tam leżałam. Wiem tylko tyle, że w końcu podniosłam się, drżącymi dłońmi pozbierałam rozsypane srebrne sztućce, zawiązałam na powrót tobołek i podciągnęłam się na siodło. Potem odjechałam, pozostawiając za sobą scenę rzezi, której byłam autorką. Uciekłam od ojca, którego sama zamordowałam. Uciekłam tak szybko, że nie zdążyłam nawet się zastanowić, czy ktoś był świadkiem tej sceny.

Jechałam przez wiele dni. Po drodze wymieniałam skradzione rzeczy z różnymi osobami – z miłym karczmarzem, pełnym współczucia gospodarzem, z piekarzem o miękkim sercu – aż uzbierałam niewielką sakiewkę talentów, dzięki której mogłam pokonać drogę do następnego miasta. Moim celem była Estenzia, północny port i stolica państwa, miasto dziesięciu tysięcy okrętów, miasto tak wielkie, że z pewnością roi się w nim od malfetto. Będę tam bezpieczna. Będę tak daleko, że nikt mnie nie odnajdzie.

Piątego dnia wyprawy dopadło mnie jednak zmęczenie. Nie byłam żołnierzem i nigdy wcześniej tak długo nie jechałam. Półprzytomna, ogarnięta majakami zsunęłam się z siodła przed bramą jakiegoś gospodarstwa.

Znalazła mnie pewna kobieta ubrana w czyste, brązowe szaty. Pamiętam, że jej matczyne piękno urzekło mnie tak bardzo, że natychmiast obudziło się we mnie zaufanie. Wyciągnęłam ku niej drżącą rękę, jakbym chciała dotknąć jej skóry.

– Proszę – wyszeptałam spękanymi ustami. – Muszę odpocząć.

Obudziłam w niej współczucie. Nachyliła się ku mnie, ujęła mą twarz w swe chłodne, gładkie dłonie, przyglądała się przez długą chwilę moim znamionom, a potem pokiwała głową.

– Chodź ze mną, dziecko – powiedziała.

Zaprowadziła mnie na poddasze stodoły i pokazała mi, gdzie mogę spać. Dostałam również nieco chleba oraz twardego sera. Zjadłam skromny posiłek i natychmiast zapadłam w sen, czując, że nareszcie jestem bezpieczna.

Rankiem przebudziło mnie bezceremonialne szarpanie.

Zerwałam się, roztrzęsiona, i spojrzałam w twarze dwóch żołnierzy Inkwizycji w białych zbrojach i szatach obszytych złotem. Ich twarze wyglądały, jakby wyryto je w kamieniu.

„Ludzie króla!”

Zrozpaczona chciałam wezwać te same moce, które towarzyszyły mi w chwili śmierci ojca, ale tym razem obca moc nie przepłynęła przez moje ciało. Świat nie stał się czarno-biały i nie pojawiły się żadne zjawy.

Obok Inkwizytorów stała dziewczyna. Wpatrywałam się w nią przez dłuższą chwilę, nim w końcu uwierzyłam w to, co widzę. Violetta. Moja młodsza siostra. Wyglądała, jakby płakała. Jej perfekcyjną urodę szpeciły ciemne plamy pod oczami. Na jej policzku rozlewał się siniak.

– To twoja siostra? – spytał jeden z Inkwizytorów.

Violetta spojrzała na nich bez słowa, nie chcąc odpowiedzieć na pytanie, ale nigdy nie umiała dobrze kłamać. Inkwizytorzy ujrzeli prawdę w jej oczach. Odepchnęli ją i skupili się na mnie. Postawili mnie i związali me ramiona z tyłu.

– Adelino Amouteru – odezwał się drugi. – Z rozkazu króla zostajesz aresztowana…

– To był wypadek! – zawołałam. – Deszcz, koń…

Inkwizytor zignorował mnie.

– …pod zarzutem zamordowania swego ojca, Martino Amouteru.

– Powiedzieliście, że jeśli wstawię się za nią, puścicie ją wolno! – warknęła Violetta. – Zrobiłam to! Wstawiłam się za nią! Jest niewinna!

Znieruchomieli, gdy siostra złapała mnie za ramię. Spojrzała na mnie oczami pełnymi łez.

– Tak mi przykro, Adelinetto! – szepnęła z udręką. – Tak mi przykro… Byli na twoim tropie! Nie chciałam im pomagać…

„Ale pomogłaś”.

Odwróciłam głowę, ale sama mocno pochwyciłam jej ramię, aż Inkwizytorzy oderwali mnie od niej szarpnięciem. Chciałam zawołać: „Ocal mnie! Znajdź sposób, by mi pomóc!”, ale głos mnie zawiódł. Mnie, mi, ja. Może byłam równie samolubna jak ojciec.

Wszystko to wydarzyło się kilka tygodni temu.

Teraz już wiecie, jak się tu znalazłam i dlaczego jestem przykuta do wilgotnej ściany w celi bez okien i światła. Wiecie, czemu nie było procesu i dlaczego nie pozostał mi nikt na świecie. Wiecie, w jaki sposób dowiedziałam się o moich zdolnościach. I jak czekałam na koniec życia z krwią ojca na rękach. Jego duch dotrzymywał mi towarzystwa. Za każdym razem, gdy wybudzałam się z niespokojnego snu, widziałam, jak stoi w rogu celi i śmieje się ze mnie.

„Próbowałaś ode mnie uciec – mówi – ale cię znalazłem. Przegrałaś, a ja odniosłem zwycięstwo”.

Mówię mu, że się cieszę z jego śmierci. Odpędzam go, ale on zostaje.

Nie ma to, szczerze powiedziawszy, większego znaczenia. Jutro rano i tak umrę.

Enzo Valenciano

Gołąb przybywa późno w nocy. Ląduje na dłoni w rękawiczce. On odwraca się i wnosi ptaka do środka, a tam uwalnia niewielki skrawek pergaminu przymocowany do ptasiej nogi. Gładzi gołębia po szyi dłonią w rękawiczce spryskanej krwią i rozwija wiadomość. Patrzy na piękne, wykaligrafowane litery.

Znalazłem ją. Przybądź jak najszybciej do Dalii.

Twój wierny Posłaniec

Jego twarz jest nieruchoma, ale zwija pergamin i wsuwa za pazuchę. W mroku nocy jego oczy wydają się jedynie mrokiem i cieniem.

Pora wyruszyć.

Myślą, że są w stanie mnie zamknąć, ale liczba zamków w drzwiach nie ma znaczenia. Zawsze istnieją inne drzwi.

Tristan Chirsley, Złodziej, który kradł gwiazdy

Adelina Amouteru

Kroki w ciemnym korytarzu. Milkną tuż przed moją celą. Inkwizytor wpycha miskę z owsianką przez szczelinę pod drzwiami. Zatrzymuje się w ciemnej kałuży i brudna woda opryskuje jedzenie, o ile zawartość miski w ogóle na to miano zasługuje.

– Twój ostatni posiłek – stwierdza stojący po drugiej stronie Inkwizytor. Słyszę, jak odchodzi, ale rzuca jeszcze na odchodnym:

– Lepiej się najedz, mała malfetto. Przyjdziemy po ciebie za jakąś godzinę.

Jego kroki milkną i całkiem nikną.

W sąsiedniej celi odzywa się cichy szept:

– Dziewczę! – Słyszę i przeszywa mnie dreszcz.

– Dziewczę!

Nie odpowiadam.

– Czy to prawda? – dopytuje się głos. – Mówią, że jesteś jedną z nich. Jesteś obdarzona Mrocznym Piętnem.

Cisza.

– To prawda? – pyta mój sąsiad. – Jesteś?

Nie odzywam się.

Śmieje się. To śmiech człowieka zamkniętego tak dawno temu, że jego umysł zaczął gnić.

– Inkwizytorzy mówią, że wezwałaś moce demona. To prawda? Udało ci się przetrwać zarazę?

Przestaje mówić i nuci kilka wersów jakiejś ludowej piosenki, której nie rozpoznaję.

– Może mogłabyś mnie stąd wyciągnąć. Co ty na to? Wyrwiesz mnie stąd?

Jego słowa przerywa wybuch śmiechu.

Ignoruję go najlepiej, jak umiem. Mroczne Piętno. To doprawdy idiotyczny pomysł. Mam ochotę ryknąć śmiechem wraz z moim stukniętym współwięźniem. Mimo to raz jeszcze usiłuję przywołać ową dziwną iluzję, którą widziałam owej nocy. Znów się nie udaje.

Mijają godziny. Nie mam właściwie pojęcia, ile czasu upłynęło, aż słyszę kroki wielu żołnierzy schodzących po krętych, kamiennych stopniach. Ich kroki stają się coraz głośniejsze i wreszcie rozlega się zgrzyt klucza obracanego w zamku drzwi do celi, a potem skrzypnięcie zardzewiałych zawiasów.

„Już są”.

Dwóch Inkwizytorów wchodzi do mojej celi. Ich twarze są skryte w cieniu kapturów. Odczołguję się od drzwi, ale łapią mnie i stawiają na równe nogi. Zdejmują mi kajdany, które z brzękiem spadają na ziemię.

Walczę, choć nie mam już wiele sił.

„To się nie dzieje naprawdę. To jakiś koszmar!”

To nie koszmar. To się dzieje naprawdę.

Wleką mnie po schodach. Jeden poziom, drugi, trzeci. Aż tak głęboko mnie trzymali? Miejsce wilgotnych podłóg zajmują wypolerowane marmury, na ścianach pojawiają się tkaniny z okrągłym symbolem Inkwizycji – wiecznym słońcem. Wreszcie słyszę zgiełk na zewnątrz. Ludzie krzyczą i skandują jakieś słowa. Serce podchodzi mi do gardła. Niespodziewanie zapieram się ze wszystkich sił, aż obcasy moich zniszczonych butów do konnej jazdy piszczą na podłodze.

Inkwizytorzy szarpią mnie za ramiona i zmuszają, bym szła naprzód.

– Dalej, dziewczę! – parska jeden z nich. Nie widzę jego twarzy, skrytej w cieniu kaptura.

Wychodzimy z wieży i na moment świat znika w oślepiającej bieli. Mrużę oko. Zapewne stoję na głównym rynku miejskim. Ledwie co widzę, ale udaje mi się dostrzec tłum ludzi, którzy przyszli obejrzeć mą śmierć. Niebo przybrało piękny, wręcz irytujący odcień błękitu, chmury oślepiają swą bielą. W oddali dostrzegam czarne, żelazne pręty na drewnianym podium, przed którym czeka szereg Inkwizytorów. Nawet z tej odległości widzę okrągłe emblematy na ich napierśnikach. Dłonie w rękawicach spoczywają na rękojeściach mieczy. Ze wszystkich sił próbuję się przeciwstawić.

Zewsząd dobiega wzgardliwe wycie i gniewne okrzyki. Inkwizytorzy prowadzą mnie coraz bliżej miejsca kaźni. Niektórzy z zebranych rzucają we mnie zgniłymi owocami, inni ciskają zniewagi i przekleństwa. Są ubrani w szmaty, podarte buty i brudne kaftany. Tylu biednych, sfrustrowanych ludzi przyszło oglądać moje cierpienia, by zapomnieć o własnym, nędznym życiu. Spuszczam wzrok. Świat rozmywa się, nie mogę myśleć. Miejsce egzekucji, przed chwilą tak odległe, przybliża się z każdą chwilą.

– Demonica! – wrzeszczy ktoś.

Zostaję trafiona czymś małym i ostrym w twarz. To chyba kamień.

– To stworzenie zła!

– Przynosisz nieszczęście i niedolę!

– Potwór!

– Obrzydlistwo!

Zaciskam powieki najmocniej, jak mogę, ale w moich myślach każdy z gapiów ma twarz mego ojca i wszyscy mówią jego głosem.

„Nienawidzę was wszystkich”.

Wyobrażam sobie, jak zaciskam dłonie na ich szyjach, duszę ich, uciszam jednego po drugim na zawsze. Chcę ciszy i spokoju. Coś we mnie zaczyna się poruszać. Próbuję to pochwycić, ale energia znika natychmiast. Zaczynam oddychać chrapliwie.

Nie mam pojęcia, jak długo trwa droga, ale nagle ze zgrozą uświadamiam sobie, że jesteśmy na miejscu. Jestem tak słaba, że nie mogę wejść po schodach. Jeden z Inkwizytorów w końcu podnosi mnie i przerzuca sobie przez ramię. Stawia mnie na szczycie, a potem popycha w kierunku prętów.

Te, wielokrotnie grubsze od męskiego ramienia, są wykute z czarnego żelaza. Z góry zwisa pętla. Z boku widać łańcuchy na ręce i nogi, a spód przesłania stos drewna. Wszystko widzę jak przez mgłę.

Popychają mnie w kierunku prętów, więżą mi nadgarstki i kostki, mocują pętlę wokół szyi. Niektórzy z zebranych nie przestają ciskać przekleństw. Inni rzucają kamieniami. Zerkam z niepokojem na dachy otaczające plac. Kajdany chłodzą mi skórę. Wytężam siły, by wezwać kogoś, kto może mnie ocalić. Na próżno. Pobrzękują szarpane łańcuchy.

Spoglądam na Inkwizytorów i skupiam wzrok na najmłodszym z nich. Stoi w samym centrum platformy z wysoko uniesionym podbródkiem i dłońmi splecionymi na plecach. Widzę jedynie profil jego twarzy.

– Mistrz Teren Santoro! – Inny Inkwizytor przedstawia go formalnie. – Główny Inkwizytor Kenettry.

Mistrz Teren Santoro? Spoglądam na niego raz jeszcze. Sam Główny Inkwizytor przybył, by obejrzeć mą śmierć?

Teren zbliża się do mnie ze spokojem i pewnością siebie. Cofam się i napieram plecami na żelazne pręty. Ogniwa pobrzękują. Pochyla głowę, by spojrzeć mi w twarz. Jego białe szaty przystrojone są większą ilością złota niż kiedykolwiek widziałam, a na szyi wisi wspaniały złoty łańcuch. Oto strój godny piastowanego urzędu. Mężczyzna jest zaskakująco młody. Ma włosy koloru dojrzałego żyta, jasne jak na Kenettranina, i intrygująco przycięte – krótsze z boków, dłuższe u góry i zwieńczone cienką kitką związaną złotymi obręczami na wysokości karku. Nigdy nie widziałam takiej fryzury w południowej Kenettrze. Jego twarz jest szczupła, niczym wykuta w marmurze, zimna, lecz piękna. Oczy są bladoniebieskie. Bardzo bladoniebieskie. Tak blade, że w świetle wydają się być pozbawione kolorów. Coś sprawia, że przeszywają mnie dreszcze. Dostrzegam w nich szaleństwo, agresję i dzikość.

Dłonią w rękawiczce, odsuwa zakrwawiony kosmyk włosów z mojej twarzy, a potem unosi mój podbródek. Przygląda się bliźnie. Kąciki jego ust drgają i unoszą się. Widzę dziwny, niemalże współczujący uśmiech.

– Wielka szkoda – mówi. – Byłabyś ładną dziewczyną.

Wyrywam podbródek z jego dłoni.

– I do tego wybuchową. – Słowa Inkwizytora ociekają pogardą. – Nie musisz się bać.

Przysuwa twarz bliżej i szepcze:

– W Świecie Podziemi odnajdziesz odkupienie.

Odsuwa się ode mnie, odwraca do tłumów i wznosi ramiona, domagając się ciszy.

– Uspokójcie się, przyjaciele! Jestem pewien, że wszyscy jesteście podekscytowani!

Zgiełk cichnie, a wtedy młodzieniec wyprostowuje się i odchrząkuje. Jego słowa niosą się po całym placu.

– Część z was zapewne zauważyła nową falę zbrodni na naszych ulicach. Przestępstwa te zostały popełnione przez ludzi – a właściwie spaczone potwory, które nas jedynie przypominają – którzy czują się od nas lepsi! Niektórzy z was zaczęli nazywać tych nowych banitów Mrocznymi Piętnami, zupełnie jakby byli wyjątkowi i stanowili jakąś wartość. Przybyłem tu dziś, by przypomnieć wam wszystkim, iż są oni niebezpieczni i niewiele różnią się od demonów. To mordercy, gotowi podnieść rękę nawet na najbliższych! Nie mają poszanowania dla prawa i porządku!

Teren zerka na mnie. Nad placem unosi się śmiertelna cisza.

– Pamiętajcie o jednym. Pojmawszy te demony, stawiamy je przed obliczem sprawiedliwości. Zło musi zostać ukarane.

Mierzy wzrokiem tłum.

– Inkwizycja ma chronić was wszystkich. Niech to będzie ostrzeżeniem.

Niemrawo napieram na łańcuchy. Moje nogi dygoczą. Chcę się schować przed wszystkimi tymi ludźmi, chce ukryć me skazy przed ich czujnym wzrokiem. Czy Violetta jest gdzieś w tym tłumie? Szukam jej twarzy, a potem spoglądam w niebo. Cóż za piękny dzień. Czy to możliwe, by niebo było tak błękitne? Coś wilgotnego spływa po moim policzku. Wargi drżą.

„Bogowie, dajcie mi siłę. Bardzo się boję”.

Teren bierze pochodnię z rąk któregoś ze swych ludzi. Odwraca się ku mnie. Widok ognia sprawia, że przeszywa mnie jeszcze większe przerażenie. Miotam się jak szalona. Zemdlałam, gdy lekarz wypalał mi oko.

„Jaki więc ból towarzyszy chwili, kiedy płonie całe ciało?”

Inkwizytor dotyka palcami skroni w geście pożegnania, a potem rzuca pochodnię na stos drewna u mych stóp. Bucha snop iskier, suche gałęzie natychmiast stają w płomieniach. W tłumie wybuchają okrzyki entuzjazmu.

Przepełnia mnie wściekłość przemieszana ze strachem.

„Nie mam zamiaru tu dziś umrzeć”.

Tym razem sięgam głęboko w otchłań mego umysłu i wreszcie chwytam ową dziwną moc, której tak długo szukałam. Łapię ją z desperacją.

Świat się zatrzymuje.

Płomienie nieruchomieją, pozbawione kolorów, czarne i białe wiszą w powietrzu. Chmury na niebie stają, znika wiatr pieszczący mą skórę. Uśmiech Terena gaśnie, gdy odwraca się, by na mnie spojrzeć. Zaskoczony tłum milknie.

Wtedy coś rozrywa mą pierś. Wszystko ożywa, znów słychać ryk płomieni, ale błękitne niebo nad głową ciemnieje.

Chmury stają się czarne i przybierają dziwne, przerażające kształty. Przenikają je promienie słońca, które wydaje się teraz niesamowitą, jaśniejącą pochodnią na tle mroku nocy. Tłum wrzeszczy, gdy opada go mrok. Inkwizytorzy wyciągają miecze, wpatrzeni w niebo jak reszta.

Nie mogę złapać tchu. Nie wiem, jak to zatrzymać.

Pośród ciemności i paniki coś zaczyna się poruszać na niebie. Ciemne chmury rozpryskują się na miliony drobnych istot, które wirują na niebie, a potem nurkują w ludzką ciżbę niczym szarańcza z koszmarnego snu. Dopadają swe ofiary z bezlitosną skutecznością, a ich bzyczenie zagłusza wrzaski. Inkwizytorzy w panice wymachują mieczami, nie czyniąc im krzywdy.

Płomienie liżą mi stopy, pożera mnie gorąco.

„Zaraz mnie pochłonie!”

Próbując oddalić się od płomieni, dostrzegam najdziwniejszą rzecz pod słońcem. Szarańcza nadlatuje bliżej i przenika me ciało, zupełnie jakby owady były niemateralnie. Patrzę na tłum i widzę, jak przemykają przez ciała zarówno tłumu, jak i Inkwizytorów.

„To iluzja – uświadamiam sobie. – Zupełnie jak owe zjawy, które zaatakowały ojca. One nie istnieją!”

Jeden z Inkwizytorów podniósł się z trudem na nogi z oczyma załzawionymi od dymu. Celuje mieczem w moim kierunku i rzuca się do ataku. Dobywam resztek sił i szarpię łańcuchy. Gorąca krew ścieka z moich nadgarstków. Mój przeciwnik jest coraz bliżej, wyłaniając się z ciemności i roju szarańczy.

Nagle…

Powiew wiatru. Szafir i srebro. Ogień u moich stóp migocze i rozwiewa się dym.

Coś pojawia się w moim polu widzenia. To postać, która wyrosła znikąd na drodze nadbiegającego Inkwizytora, poruszająca się ze śmiertelną gracją. „To chłopak” − uświadamiam sobie.

„Kto to taki?”

Z pewnością nie jest iluzją. Wyczuwam, że istnieje naprawdę, widzę, że jego sylwetka, w przeciwieństwie do mroku i szarańczy, jest materialna. Ma na sobie rozwiane błękitne szaty z kapturem oraz srebrną maskę zakrywającą całą twarz. Klęczy przede mną, spięty i skupiony na nadbiegającym Inkwizytorze. Dłonie w rękawiczkach zaciskają się na rękojeściach połyskliwych sztyletów.

Inkwizytor wyhamowuje przed nim.

– Z drogi! – warczy.

Zamaskowany chłopak przekrzywia głowę.

– A gdzie twoje maniery? – drwi z niego aksamitnym, niskim głosem. Słyszę go pomimo zamieszania.

Inkwizytor wznosi miecz i rzuca się do ataku, ale chłopak zgrabnie schodzi mu z drogi i wbija w jego ciało jeden ze swoich sztyletów. Mężczyzna wytrzeszcza oczy i rzęzi jak zarzynana świnia. Jestem tak zaskoczona, że nie wydaję ani dźwięku, ale czuję w sobie osobliwy zachwyt.

Pozostali Inkwizytorzy widzą starcie i ruszają na pomoc towarzyszowi. Wyciągają miecze, ale chłopak kiwa głową i zaprasza ich bliżej. Ci nadbiegają, a on przemyka między nimi niczym fala między skałami. Porusza się błyskawicznie, a sztylety migoczą w mroku. Jeden z napastników chce przerąbać chłopaka na pół, ale ten wyprzedza go i odcina mu dłoń. Miecz spada z brzękiem na ziemię. Chłopak podrzuca go stopą, łapie rękojeść i celuje ostrzem w innych.

Wytężam wzrok i widzę inne zamaskowane postaci wśród żołnierzy, odziane w te same szaty co chłopak. A więc nie przybył tu sam.

– To Kosiarz! – krzyczy Teren i wskazuje chłopaka mieczem. Jego blade oczy lśnią radością i szaleństwem. – Brać go!

Znam to imię. Widziałam je na amuletach. Kosiarz. To jeden z nich. Mroczne Piętno.

Kolejni Inkwizytorzy wbiegają na podwyższenie. Chłopak zamiera, by się im przyjrzeć. Jego ostrza ociekają krwią. Potem wyprostowuje się, unosi ramię nad głową i opuszcza je łukiem.

Z jego dłoni strzela wiązka ognia, który rozprzestrzenia się i przeobraża w ścianę odgradzającą nas od żołnierzy. Zza ściany ognia słychać okrzyki grozy.

Chłopak podchodzi do mnie. Sylwetkę opromieniają piekielne płomienie. Patrzę z przerażeniem na srebrną maskę okoloną kapturem. Jedyną widoczną częścią twarzy są oczy − niezłomne, ciemnoniebieske, płonące.

Nie mówi ani słowa. Zamiast tego klęka u moich stóp i łapie krępujące mnie łańcuchy. Te niespodziewanie najpierw czerwienieją, a potem bieleją. Roztapiają się i nagle moje nogi są wolne. Chłopak wyprostowuje się i uwalnia mą szyję, a potem nadgarstki.

„Ślady ognia na ścianach. Ciała, które wyglądają, jakby stopniały od środka”.

Kajdany spinające moje ramiona pękają. Osuwam się na ziemię, zbyt słaba, by ustać, ale chłopak łapie mnie i bez wysiłku unosi w ramionach. Napinam mięśnie, podświadomie oczekując, że i mnie spali. Pachnie dymem, a z jego ciała bucha gorąco. Ze znużeniem opieram głowę o jego pierś. Jestem zbyt zmęczona, by walczyć, ale nadal próbuję znaleźć w sobie siłę, by stawić opór. Wszystko dookoła mnie pochłania ciemność.

Chłopak przysuwa twarz do mojej.

– Nie ruszaj się – szepcze mi do ucha. – I trzymaj się.