Będziesz to prać!

Drodzy,

znowu gdzieś z oddali dochodzi ryk silników, a to znak, że „Chłopcy 2: Bangarang” już wkrótce zawitają do Waszych domów, czy gdzie tam ich wpuścicie. Tym, którzy znają, przedstawiać nie trzeba, ci, którzy zmarnowali ostatnie osiem miesięcy, mają szansę teraz załapać się na pierwszą działkę gratis. Reszta w książce, znajdziecie bankowo w księgarniach. Przy okazji, jeśli się Wam spodobało, możecie zagłosować na ten tekst, nominując go do tegorocznej Nagrody im. Janusza A. Zajdla (możecie też inne, rzecz jasna). To zawsze fajnie, gdy doceniacie moją pracę, bo w końcu dla Was w dużej mierze te opowieści powstają. Ja już je znam… Tak czy owak, głosować możecie tutaj: http://zajdel.art.pl/o-nagrodzie.html

Ważniejsza sprawa to tegoroczny Rock&Read Festival – największa, najbardziej rockowa trasa promo w Polsce. W zeszłym roku promowaliśmy „Chłopców”, jeżdżąc po Polsce kamperem, w tym roku zachęcamy wszystkich, by wyrwali dla siebie kawałek września, wsiadali paczką w samochód i pomogli nam rozpieprzyć system w największym na świecie literackim KONWOJU. Macie kapelę, bawicie się w stand up, lubicie dobrą zabawę i życie „w drodze”. Znajdźcie się na naszej trasie i dołączcie do nas. Pretekstem niech będą właśnie „Chłopcy 2: Bangarang”, którzy pojawią się już we wrześniu.

Co właściwie znowu sprowadza nas do tego tekstu. Bierzcie i czytajcie. Spojrzałem nań bowiem raz jeszcze i uznałem… że jest dobry. W sam raz dla Was, którzy nie czytacie byle Greya…

Kuba Ćwiek

BĘDZIESZ TO PRAĆ!

Tej nocy spłonęła niemal cała karuzela z kucykami.

Chociaż stało się to za sprawą Kędziora i Milczka, Dzwoneczek i tak wiedziała, że nie może winić nikogo oprócz siebie. W końcu to ona wysłała po drewno na ognisko dwóch największych obiboków w całej Drugiej Nibylandii. Mogła przecież, jak zwykle, pogonić któregoś z Dzieciaków i pewnie każdy zrobiłby to z ochotą, dumny, że go zauważono. Ale nie, musiała być mądrzejsza. Musiała pokazać, kto tu rządzi.

– No i teraz mam – westchnęła, patrząc na stos czerniejących końskich łbów, na ich lakierowane korpusy porąbane na kawałki i trawione przez ogień. Cholera, kiedyś naprawdę lubiła tę karuzelę!

Chłodny wiatr od strony jeziorka sprawił, że zadygotała i objęła się ramionami. Wiedziała, że to najprawdopodobniej ostatnie ognisko w tym roku. Według kalendarza wciąż jeszcze trwało lato, ale noce robiły się już chłodne, a wiatr coraz bardziej przeszywający. Lada chwila lunapark pokryje się kolorowymi liśćmi, a potem śniegiem… o ile zima w tym roku znowu nie da dupy.

Do Dzwoneczka przysiadł się Stalówka. Bez słowa podał jej kij z nabitym nań rzędem śnieżnobiałych pianek, a drugi taki badyl wycelował w płomienie.

– Zapomniałeś o krakersach – upomniała go. – I czekoladzie.

Albinos wolną ręką poklepał się po wypchanej kieszeni.

– Spokojnie, wszystko jest. Będą s’more’y jak się patrzy.

Obrócił patyk, by nadtopić pianki również z drugiej strony, po czym cofnął rękę i oparł kij na kolanie. Sięgnął do kieszeni.

– Nie wiesz, co się dzieje z Kruszyną? – zapytał.

Wyciągnął z kieszeni przygotowane uprzednio pół tabliczki czekolady i dwa krakersy. Następnie rozsmarował nadtopioną piankę na czekoladzie i złożył wszystko razem w chrupiącą kanapkę.