Cała w fiołkach

  ‌

Copyright © Agnieszka ‌Olejnik, 2018

Copyright © Wydawnictwo ‌Poznańskie sp. ‌z o.o., ‌2018

Redaktor prowadzący: Patryk ‌Mierzwa

Redakcja: Malwina Błażejczak

Korekta: ‌Lena Marciniak / ‌Słowne Babki

Projekt okładki ‌i ‌stron ‌tytułowych: Magda ‌Bloch

Fotografie ‌na ‌okładce: ‌© ‌Boryana Manzurova/shutterstock, © Melica/shutterstock, ‌© Charcompix/shutterstock

Konwersja: ‌Grzegorz Kalisiak

978-83-7976-906-3

CZWARTA STRONAGrupa Wydawnictwa ‌Poznańskiego ‌sp. ‌z ‌o.o.

ul. Fre­dry 8, 61-701 ‌Po­znań

tel.: ‌61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

redakcja@czwartastrona.pl

www.czwartastrona.pl

Część ‌I

Jesień

Kobieta, ‌która otworzyła mi ‌drzwi opatrzone ‌wizytówką z lakonicznym ‌komunikatem: „W. Grubiak”, ‌miała ‌na głowie coś ‌w rodzaju turbanu z ‌wielobarwnej ‌chustki z frędzlami. Jej ‌twarz była poorana bruzdami ‌i zmarszczkami, ‌a siateczka popękanych ‌naczynek ‌krwionośnych ‌na ‌policzkach świadczyła o ‌tym, ‌że ich właścicielka ‌albo ‌zażywała za mało witaminy ‌C, albo ‌za dużo popijała. ‌Ewentualnie i jedno, i ‌drugie.

— Dzień dobry — ‌zaskrzeczała. Barwa jej głosu ‌upewniła ‌mnie, że ‌kobieta nie ‌stroniła też ‌od papierosów. — ‌Właź, ‌dziecino.

Dzieciną się od ‌dawna ‌nie czułam, ale ‌owszem, wlazłam. ‌Ostrożnie, jakby miało ‌się okazać, ‌że skoro jest wróżka, ‌to będą ‌i krasnoludki, przeszłam ‌przez zabałaganiony korytarz, pełen ‌butów i miseczek na ‌kocie żarcie. ‌Naliczyłam ‌ich chyba ‌pięć (miseczek, ‌nie butów).

W życiu bym nie poszła do wróżki, słowo daję. Nie zrobiłabym tego, gdyby nie Iga. To znaczy Iga też by w życiu nie poszła, gdyby nie jej przyjaciel i zarazem pracownik, Rafał Mościcki — on z kolei, jak go znam, nie poszedłby za żadne skarby, gdyby nie jego mama. I tak dalej. Gdyby tak wędrować w tych rozważaniach wstecz i wstecz, dotarłoby się zapewne do samej pani Grubiak, która poleciła komuś swoje usługi.

W każdym razie dla mnie wszystko zaczęło się od mamy Rafała. Otóż owa mama dowiedziała się od koleżanki z pracy, że jest w Bydgoszczy taka wróżka, która zmienia ludziom życie. Naprawdę i dosłownie. W dodatku nigdzie się nie ogłasza — i to jest właśnie dowód, że ona jest tą PRAWDZIWĄ wróżką. Bo nieprawdziwe muszą się reklamować w prasie, telewizji albo Internecie, inaczej nikt by o nich nie usłyszał. Natomiast wróżka prawdziwa, w sensie taka, która naprawdę DZIAŁA (jak to określiła Iga, od której tę relację usłyszałam — zupełnie jakby mówiła o pralce albo suszarce do włosów), nie potrzebuje reklamy. O jej umiejętnościach zaświadczają bowiem klienci, którzy jeden drugiemu, na zasadzie marketingu szeptanego, przekazują rewelacje na temat tego, co też wróżka wywróżyła i jak bardzo okazało się to trafne.

Oczywiście ani trochę nie wierzyłam w podobne bzdury. A do tej wróżki poszłam wyłącznie w ramach eksperymentu. Dzięki otwartemu umysłowi i ciekawości świata zawsze lubiłam eksperymentować, niczego nie przyjmowałam na słowo honoru, wolałam powiedzieć „sprawdzam”. Skoro ktoś mi opowiadał o osobie, która potrafi przeniknąć człowieka na wskroś, rozmawia z nim tak, jakby znała wszystkie jego tajemnice, udziela trafionych w dziesiątkę porad, a w dodatku przewiduje jego przyszłość — to po prostu chciałam to zobaczyć na własne oczy.

Wracając do mamy Rafała: co jej dokładnie wróżka o przepalonym głosie wywieszczyła, tego oczywiście nie wiem i zresztą nie jest to aż tak istotne. Wiem natomiast, że wielkie poruszenie w całej rodzinie Mościckich wywołał fakt, że w owej wizji pojawił się pędzel. Konkretnie: dziewczyna z pędzlem. Galeria sztuki albo po prostu wystawa. Sukces, międzynarodowa sława i pieniądze. „Kto by nie chciał takiej wizji”, pomyślałam w pierwszej chwili; każdy uznałby, że skoro sukces i pieniądze, to przepowiednia obowiązkowo musi być prawdziwa. Właśnie tak się oszukuje klientów. Potem musiałam jednak przyznać, że zapewne tkwi w tym jakiś haczyk, bo niby skąd wróżka wiedziała, że siostra Rafała, Kornelka, jest uzdolniona plastycznie i przecudnie maluje…

Próbowałam do sprawy podejść na chłodno, dedukcyjnie, niczym Sherlock Holmes. Może pani Mościcka miała na przykład przybrudzone farbami ubranie? Może z kieszeni wystawał jej paragon ze sklepu z materiałami dla plastyków? Może nieświadomie się wygadała, że ma utalentowaną córkę? Rafał twierdził jednak, że odpowiedź na te wszystkie pytania jest przecząca.

Potem doszła do tego opowieść samego Rafała, który także wybrał się do wróżki Grubiak.

— Powiedziała, że widzi, jak przesiadam się z eleganckiego czerwonego samochodu do terenówki. Nie umiała podać marki, ale sama powiedz: Skąd mogła wiedzieć, że u Igi jeżdżę czerwoną mazdą?

— Pewnie stąd, że podjechałeś nią pod jej dom — błysnęłam inteligencją.

— No coś ty! — Rafał się oburzył. — Przecież tylko w pracy używam auta Igi. W wolnym czasie, niestety, nadal zasuwam moim pierdzigrosikiem.

Rafał rzeczywiście miał motorek, do którego idealnie pasowało to dziwaczne określenie. Szans na to, żeby zarobić na terenówkę, raczej nie posiadał, choć ostatnio powodziło mu się lepiej niż kiedykolwiek. Pozostawała jeszcze opcja, że wywróżona terenówka będzie należała do Igi, a Rafał będzie jedynie kierowcą. Tak czy owak, fakt, że wróżka znała kolor mazdy, rzeczywiście był zastanawiający.

— A co ci jeszcze wywróżyła? — chciałam wiedzieć. — Bo chyba nie tylko sprawy motoryzacyjne.

— Nie tylko. — Rafał zarumienił się jak panna na wydaniu. — Ale to były takie prywatne wróżby.

— Sercowe? — domyśliłam się.

— Tak. Bardzo sercowe.

To mnie zaciekawiło, nie powiem. To znaczy, nie sekrety Rafała; od takich wad, jak nadmierne zainteresowanie sprawami bliźnich, byłam na szczęście wolna. Interesowały mnie tylko własne sprawy sercowe.

Z moim życiem uczuciowym miałam bowiem pewien kłopot. Wynikał on z cechy, której u siebie nie znosiłam. Mowa o kochliwości. Wiele bym dała, żeby to zmienić, ale póki co żadna z metod nie działała. Zakochiwałam się średnio trzy razy do roku (naprawdę, kiedyś to z Igą obliczyłyśmy). I nie były to miłostki — wręcz przeciwnie, za każdym razem głęboko wierzyłam, że tym razem miłość będzie prawdziwa, najprawdziwsza, aż po grób. Począwszy od pierwszego razu, od ­Przemka, za którego gotowa byłam natychmiast wyjść za mąż, choć oboje mieliśmy zaledwie po szesnaście lat — aż do ostatniego, Krzyśka, który odszedł ode mnie tego lata, prosto w objęcia swojej poprzedniej ukochanej Złej Pameli.

Na ogół trafiałam na przyzwoitych facetów. Raz czy dwa zdarzył się emocjonalny popapraniec, a poza tym z takich ciekawszych przypadków: jeden damski bokser, jeden kleptoman i dwóch kryminalistów (oczywiście, zakochując się w nich, nie miałam pojęcia, że byli na bakier z prawem, w przeciwnym razie odpadliby w przedbiegach). Na ogół uczucie wygasało samo, zaledwie trzy razy zerwałam ja, może z pięć przypadków skończyło się tak, że zostałam porzucona.

Rozstanie z Krzyśkiem przeżyłam zupełnie inaczej niż wszystkie poprzednie. Nie będzie przesadą, jeśli powiem, że jego zdrada odmieniła w moim życiu niemal wszystko. Po pierwsze, jako osoba bardzo towarzyska zdążyłam przedstawić Krzysia moim niezliczonym znajomym — oczywiście za każdym razem sugerowałam, że to mój przyszły mąż (rozmawialiśmy o ślubie, choć prawdę mówiąc, pierścionka mi nie dał). Po drugie on, jako osoba równie towarzyska, zaprzyjaźnił się z moimi przyjaciółmi. Tak więc teraz, kiedy zostałam zdradzona, bywanie w tych miejscach, w których przedtem bywaliśmy razem, spotykanie się z ludźmi, o których wiedziałam, że spotykają się także z nim — przestało mi sprawiać przyjemność. Dlatego postanowiłam zerwać dawne kontakty.

Poszłam na całość: usunęłam niemal wszystkich znajomych na Facebooku i skasowałam konto na Instagramie, gdzie przedtem z radością umieszczałam nasze wspólne zdjęcia. Kilkakrotnie odmówiłam, gdy ktoś z dawnych przyjaciół zadzwonił, by wyciągnąć mnie do kina albo na drinka. W końcu przestali dzwonić. Zostałam niemal zupełnie sama. Nadmiar czasu zabijałam pracą i rajdami rowerowymi.

Czasami się zastanawiałam, czy to już depresja. Nie miałam ochoty na spotkania z nikim poza Igą — a kiedy już wpadałam do niej z wizytą, użalałam się nad sobą. Czułam żal do całego męskiego rodu. Odnosiłam wrażenie, że nigdy wcześniej nie zraniono mnie tak głęboko, choć gdy zastanawiałam się nad tym wszystkim na chłodno, nie rozumiałam, skąd takie odczucia — przecież nie kochałam Krzyśka bardziej niż poprzednich narzeczonych. Kochałam go zupełnie po prostu. Do utraty tchu, szczerze i prawdziwie. Jak zawsze.

Iga twierdziła, że po prostu się starzeję i że w sumie to był najwyższy czas, aby wyrosnąć z szalonych spotkań towarzyskich, które przeciągały się do świtu. Może tkwiło w tym ziarenko prawdy, ale znacznie większe znaczenie miał fakt, że zwyczajnie czułam się upokorzona. Rozstania i zawody miłosne? Owszem, znałam je doskonale. Ale pierwszy raz w życiu zostałam najpierw prostacko oszukana, a potem porzucona dla innej kobiety. Pierwszy raz się wstydziłam. Czułam się nieatrakcyjna, gorsza, moje poczucie kobiecości zostało podep­tane. Stałam się płaczliwa, nerwowa i wciąż miałam muchy w nosie. Bywały dni, kiedy nie mogłam wytrzymać sama ze sobą. Nigdy przedtem — a miłości mojego życia liczyłam już w dziesiątkach — nie było ze mną tak źle.

Uprzedzając nasuwające się pytanie (à propos tych dziesiątek): nie, nie byłam łatwą panienką. Nie chodziłam do łóżka z każdym, kto mi się spodobał. Tuż przed maturą przeżyłam swój średnio spektakularny pierwszy raz, po którym, niestety, ukochany zabrał się i poszedł w diabły. Wówczas właśnie, po całonocnym szlochaniu w słuchawkę, przerywanym celnymi uwagami Igi i moimi mniej celnymi ripostami, wypracowałyśmy wspólnie z przyjaciółką pewną strategię: seks jest dozwolony po sześciu miesiącach. Wcześniej, choćbym była nie wiem jak zakochana, absolutnie nie ma mowy.

— Może właśnie dlatego Krzysiek cię zdradził — zauważyła niedawno Iga, podczas jednej z naszych pseudoterapeutycznych rozmów. — Może te sześć miesięcy to było dla niego za długo.

— W takim razie dochowanie mi wierności przez całe życie byłoby wyzwaniem ponad jego siły — orzekłam trzeźwo, bo prowadziłyśmy tę rozmowę już jakiś czas po tym, gdy przestałam beczeć na samą myśl o nim i byłam w stanie w ogóle o tym porozmawiać. — Pomyśl, końcówka ciąży i połóg to może być w sumie kilka miesięcy wstrzemięźliwości. A gdyby na przykład doszły jakieś problemy zdrowotne, to co wtedy? Zrobiłby mnie w trąbę? Chromolę mężczyzn, którzy myślą nie tą częścią ciała, co trzeba.

— Bardzo słusznie — zgodziła się Iga i uniosła lampkę wina (wtedy jeszcze mogła pić wino). — Na pohybel tej części ciała!

Podniosłam swój kieliszek, ale zawahałam się na moment.

— Jesteś pewna? — zapytałam. — Bo jednak wiesz, czasem się przydaje do różnych… życiowych czynności.

Iga zastanowiła się, zerknęła w stronę tarasu, na którym jej ukochany czytał jakieś czasopismo ogrodnicze, a potem łaskawie skinęła głową. W jej spojrzeniu pojawiła się czułość.

— No dobrze — powiedziała. — Niech sobie ta część ciała będzie cała i zdrowa, nie róbmy jej krzywdy. Ale do myślenia niech nasi panowie używają mózgu. Za to wypiję.

— Ja też — zgodziłam się z entuzjazmem, bo co jak co, ale wino lubię pasjami.

Wtedy Iga jeszcze mogła pić trunki lżejsze i cięższe. Zaś fakt, że potem przestała móc, miał bezpośredni związek z moją decyzją, aby jednak pójść do wróżki. Otóż sprawy wyglądały tak, że odkąd pamiętam, różniłyśmy się z moją przyjaciółką pod pewnym zasadniczym względem. Ja pragnęłam założyć rodzinę: wyjść za mąż i mieć dzieci, najlepiej troje. Byłam jedynaczką, w dodatku z rozbitego małżeństwa; być może dlatego tęskniłam za ogniskiem domowym, jakiego sama nie doświadczyłam.

Iga — choć także jedynaczka i też nieszczególnie szczęśliwa w kwestii rodzinnej — odkąd pamiętam, zarzekała się, że za mąż się nie wybiera, nie zamierza się zakochać, a o dziecku nawet nie chciała rozmawiać. Tymczasem nie dosyć, że to właś­nie ona pierwsza znalazła sobie kogoś na stałe, to — co więcej — dwa tygodnie po wizycie u wróżki przyjechała do mnie do zakładu z prawdziwą bombą. Metaforyczną na szczęście.

— Pamiętasz, co mi przepowiedziała ta wróżka od Rafała? Ta cała Tłuszczak? — zapytała od drzwi.

Robiłam właśnie sesję zdjęciową starszemu panu, który nieśmiało wyznał, że zamierza kandydować na radnego i będzie potrzebował kilku dobrych portretów na plakaty wyborcze. Moim zdaniem nie nadawał się do brudnego świata polityki, nawet tej lokalnej, bo był zbyt łagodny, nieśmiały i sprawiał wrażenie kryształowo uczciwego.

— Pamiętam — mruknęłam. — Dzień dobry, tak w ogóle. A wróżka była Grubiak, nie Tłuszczak. Robię tu właśnie przyszłego prezydenta, nie przeszkadzaj. Panie Romanie, proszę się wyprostować, pierś do przodu, to zawsze wizualnie dodaje pewności siebie.

— Dzień dobry — odpowiedziała Iga, najwyraźniej bardzo czymś zaaferowana, skoro nie zauważyła, że naprawdę mi przeszkadza. — No więc przypomnę ci, oprócz takich tam bzdur, że podróże, góry i dużo zieleni, to ona mi jeszcze przepowiedziała maleńkie buciki. Że będę wybierać w sklepie te buciki, rozumiesz. I ja ci wtedy powiedziałam, że niedługo zajdziesz w ciążę, pamiętasz?

Pan Roman spojrzał na mnie badawczo i przez chwilę wyglądał tak, jakby chciał się zerwać i ustąpić mi miejsca. Uśmiechnęłam się do niego uspokajająco.

— Pamiętam, oczywiście, ale póki co twoja wiedźma strzela kulą w płot, bo jakoś nie zaszłam — odparłam. — Panie Romanie, broda wyżej, usta trochę bardziej zacisnąć, stanowczo, choć sympatycznie. O, teraz jest idealnie!

Do Igi najwyraźniej dotarło, że cokolwiek ma mi do powiedzenia, to ta rewelacja będzie musiała poczekać — ucichła i zajęła się przeglądaniem albumów na zdjęcia, które wystawiłam w gablotce (choć mówiąc szczerze, zupełnie niepotrzebnie, ponieważ od dawna nikt ich już nie kupował). Wykonałam jeszcze kilka fotografii, umówiliśmy się na obróbkę i odbiór nazajutrz, klient zapłacił, pożegnał się i poszedł. Teraz mogłam poświęcić uwagę przyjaciółce.

— Mów — zażądałam, nie kryjąc kpiny w głosie. — Co się dzieje? Co z tą twoją szeptuchą? Sprawdziła ci się wróżba z bucikami? Inwestujecie z Wojtkiem w biznes obuwniczy czy jak?

— Gorzej — wyznała Iga niby ponuro, ale oczy świeciły jej dziwnym blaskiem. — Z inwestycją to nawet trafiłaś, ale w nieco innym sensie. Genetyczna inwestycja w ideę przedłużenia gatunku. Jestem w ciąży.

No i to był grom z jasnego nieba. W przenośni na szczęście, bo taki dosłowny to już kiedyś w Igę strzelił i słowo honoru — nie chciałabym, żeby to spotkało także mnie.

Po pierwsze, ona naprawdę nigdy nie chciała mieć dziecka. I kiedy mówię „nie chciała”, mam na myśli NIE CHCIAŁA. Serio. Po drugie, Wojtek, jej facet, także nie chciał. W każdym razie tak twierdził, a widząc jego obojętność na dzieci wszelkiej maści i w każdym wieku, byłam skłonna uwierzyć, że nawet nie powinien być ojcem.

Po trzecie, ja dla odmiany CHCIAŁAM. Bardzo. Rozpaczliwie. Coraz częściej, odkąd skończyłam trzydziestkę, rozmyślałam o tym, jak by to było cudownie nosić pod sercem maleństwo. Obserwować, jak rośnie. Pewnego dnia poczuć jego delikatne ruchy, usłyszeć przy badaniu bicie serduszka. Czekać, aż się urodzi, ciesząc się każdym dniem, kiedy ono jest tak blisko, że bliżej już się nie da. Zadbać o wszystko, o każdy śliczny szczegół — przygotować pokoik, łóżeczko i wanienkę, ubranka, cudownie miękką szczoteczkę do jedwabistych włosków. Same zdrobnienia, jak widać. Jednym słowem, zaczynało mi trochę odbijać.

Do oferty naszego (mojego i ojca) zakładu fotograficznego „Babette” wprowadziłam fotografię ciążową. Klientki lubiły sesje u mnie nie tylko dlatego, że — co nieskromnie przyznaję — potrafiłam wydobyć magiczne piękno z zaokrąglonego kobiecego ciała, ale także z tego powodu, że mogłam godzinami słuchać o ich odczuciach i dolegliwościach. Potem wracały na sesje ze swoimi maluszkami; wąchałam dziecięce główki i stópki, po czym robiłam setki zdjęć w kocykach i wełnianych szalach, wśród piórek, kwiatów, maskotek. Nauczyłam się uciszać niemowlęta, zabawiać je i huśtać w specjalny sposób, sprawiając, że zasypiały. Uwielbiałam to.

Kiedy zakochałam się w Krzyśku, bardziej niż kiedykolwiek przedtem uwierzyłam, że to już. Że znalazłam tego jedynego: przyszłego męża i ojca moich dzieci. Będziemy razem aż do pogodnej starości, którą zgodnie z moimi wyobrażeniami spędzimy, wysypiając się za wszystkie czasy oraz siedząc w bujanych fotelach, czytając dobre książki, sącząc nastawioną własnoręcznie nalewkę i obserwując, jak bawią się nasze wnuki. W naszym ogrodzie z niewielkim sadem. Za naszym domem gdzieś na wsi. No dobrze, przyznaję, że to była wizja nieco barokowa — w sensie rozbudowanej formy, ale przecież jak najbardziej realna. Krzysiek był budowlańcem, mógł dla nas zbudować piękny dom, ja natomiast całkiem nieźle radziłam sobie w biznesie fotograficznym; pieniędzy na realizację tego marzenia wystarczyłoby w zupełności. Oczywiście nie od razu, ale uzbierałoby się po kilku latach. Kilkunastu. No, ostatecznie kilkudziesięciu.

— Przecież masz jeszcze osiem milionów wygranych w Lotto — przypominała mi Iga, kiedy z nią o tym rozmawiałam. — Nie sprawiaj mi przykrości, obiecałaś, że weźmiesz tę połowę.

Mniej więcej dwa lata wcześniej Iga i ja postanowiłyśmy zagrać w Lotto na spółkę. Spółka polegała na tym, że idziemy razem do kolektury, każda z nas skreśla swoje liczby, gramy, a w razie wygranej dzielimy się po połowie. Naturalnie były to wygłupy, ale ku obopólnemu zdumieniu okazało się, że moja przyjaciółka zgarnęła dwadzieścia milionów. Po odjęciu podatku zostało osiemnaście do podziału — tyle że mnie się już wówczas odwidziało. Bo właściwie, jak się na to patrzyło chłodnym okiem, to niby z jakiej racji miałaby się ze mną dzielić? Gdybyśmy te liczby wybierały razem, to jeszcze rozumiem. Gdyby trzy należały do niej, a trzy do mnie. Ale nie, każda z nas miała swój kupon, a jedynym, co mnie w jakikolwiek sposób z wygraną Igi łączyło, był fakt, że to ja wymyśliłam, abyśmy w ogóle zagrały.

— No i masz wyjaśnienie, dlaczego uważam, że te pieniądze są wspólne — perorowała Iga. — Gdyby nie ty, wcale bym nie skreśliła żadnych liczb, zignorowałabym tamtą kumulację, tak jak ignorowałam dziesiątki wcześniejszych. Agata, dlaczego jesteś uparta jak zwierzę?

Iga miała szczególny talent do tworzenia oryginalnych powiedzonek oraz przekręcania nazw, imion, tytułów i tak dalej. W zasadzie nie był to talent, lecz skutek wspomnianego uderzenia pioruna; w każdym razie ta jej cecha dostarczała mi mnóstwa uciechy.

— Nie jestem uparta jak zwierzę. Ani jak osioł. Przecież podjęłam z konta okrągły milion, prawda? Więc o co ci właściwie chodzi?

— Dobrze wiesz o co. Ten milion się nie liczy, przeznaczyłaś go na leczenie oka Kornelki i od tamtej pory nie wzięłaś ani złotówki.

— A może ja mam właśnie taki pomysł? — Wzięłam się pod boki. — Skoro te pieniądze zesłał mi przypadek, to będę je wydawać w sposób przypadkowy. Jeśli coś mnie złapie za serce, jeżeli znajdę gdzieś coś, co moim zdaniem jest tego warte, wydam choćby pięć milionów bez mrugnięcia okiem. Ale codzienne życie? Bułki i masło? Na takie rzeczy przecież zarabiam w zakładzie fotograficznym.

— Nie musisz pracować.

— Ale chcę! Ja kocham moją pracę, nie rozumiesz tego?

Chyba rzeczywiście nie rozumiała. Ona sama nigdy nie pracowała w zawodzie, który zdołałaby polubić. Chciała być redaktorką w wydawnictwie, marzyła jej się nawet kariera pisarska, lecz po uderzeniu pioruna i lekkim przemeblowaniu w jej głowie te marzenia legły w gruzach. Uznała, że jest skazana na salon urody swojej matki, a jako że nawet po kursie fryzjerskim nie nauczyła się dobrze strzyc, przez kilka lat pełniła tam funkcję kogoś w rodzaju „przynieś-wynieś-pozamiataj”. Koszmar. Zwłaszcza dla osoby tak inteligentnej i ambitnej jak Iga.

— Kiedyś znajdziesz sobie coś, co będziesz robiła z prawdziwą pasją — powiedziałam — a wtedy zrozumiesz, dlaczego nie tylko nie zamierzam zamykać studia „Babette”, ale przeciwnie: chcę je rozbudować. To znaczy nie w sensie dosłownym, przestrzennym… — Tu posmutniałam, bo przypomniała mi się zdrada budowlańca Krzyśka. — W przenośni. Chcę dodać do fotografowania usługę wizażu. Nauczę się robić profesjonalny makijaż, wyposażę szafę w jakieś fantazyjne kiecki, szale i tak dalej i będę robić sesje w atelier i w plenerze. Będę spełniać marzenia, realizować najdziksze pomysły. U mnie będziesz mogła na chwilę stać się kowbojką z Dzikiego Zachodu, damą z czasów Jane Austen albo na przykład rzymską kurtyzaną. Tak to widzę.

W każdym razie tak to widziałam do tej pory. Bo kiedy Iga przyszła do mnie i oznajmiła, że jest w ciąży, zaczęła mnie prześladować myśl o tym, że być może skupiam uwagę nie na tym, co trzeba. Odkąd Krzysiek mnie rzucił, pracuję od rana do nocy. Nigdzie nie zatrzymuję się na długo; nie miewam postojów, wciąż gnam dalej. Tymczasem najlepszy czas na to, by założyć rodzinę i spełnić marzenie o byciu matką, mija. Zwyczajnie. Płynie niczym rzeka. Nie wróci, nie da się go cofnąć.

Właśnie dlatego, prześladowana myślą o swoim starzejącym się ciele, które niedługo stanie się kruche i bezużyteczne jak opuszczona przez ślimaka muszla (nie wiem, dlaczego właśnie takie porównanie wciąż przychodziło mi do głowy), postanowiłam udać się do tej nieszczęsnej wróżki i zapytać ją, czy przewiduje dla mnie zamążpójście i macierzyństwo. Bo jeśli nie, to…

No to właśnie nie wiedziałam co.

— Usiądź sobie, kochana — zaskrzypiała wróżka, wskazując mi miejsce przy niewielkim okrągłym stoliku. — Jesteś zdenerwowana. Niepotrzebnie.

„Nie jestem zdenerwowana, tylko nie wiem, co tu robię”, chciałam powiedzieć. „Nie wierzę, że ma mi pani cokolwiek ciekawego do powiedzenia. I już zdążyłam zapomnieć, co mi właściwie strzeliło do głowy, żeby tu przyjść”.

— Nawet jeśli nie wierzysz w przepowiednie, czasem warto po prostu porozmawiać — rzekła gospodyni, przyprawiając mnie o dreszcze, bo przez chwilę miałam wrażenie, że czyta w moich myślach.

Dopiero po paru sekundach dotarło do mnie, że zapewne mówi to wszystkim klientom. Sprawdza się — tak obstawiałam — w osiemdziesięciu procentach. Pozostałe dwadzieścia, czyli ci, którzy wierzą we wróżby, z pewnością natychmiast gorliwie zaprzeczają. Ja nie zaprzeczyłam, ale także nie potwierdziłam. Po prostu przysiadłam na niewygodnym krzesełku przy stole nakrytym czarnym koronkowym obrusem. Nijak mi ta koronka nie pasowała do pseudohinduskiej chusty na głowie wróżki, nie mówiąc już o cygańskiej spódnicy w kwiaty, którą dopiero teraz zauważyłam. Jednym słowem, panował tu czysty eklektyzm.

Kobieta usiadła naprzeciwko i przez dłuższą chwilę po prostu patrzyła na mnie badawczo, co wprawiło mnie w okropne zakłopotanie. Odnosiłam wrażenie, że mam wypisane na twarzy wszystkie najskrytsze myśli i że Wróżka Grubiak je bez trudu odczytuje. (Doskonale wiedziałam, że litera W na jej wizytówce musi oznaczać na przykład Wandę albo Wiolettę, nic nie mogłam jednak poradzić na to, że wdrukowała mi się w umysł jako Wróżka Grubiak).

Postanowiłam się jak najmniej odzywać, żeby nie zdołała ze mnie wyciągnąć żadnych informacji na mój temat. To ona ma mówić, za to właśnie zapłacę jej tę nieszczęsną stówę.

— Zacznijmy od tego, że obowiązują pewne zasady — rzekła po chwili. — A właściwie jedna. Brzmi ona tak: wolno ci rozmawiać o wszystkim, co ode mnie usłyszałaś, z wyjątkiem tego, czego dowiesz się o swojej śmierci.

— O śmierci? — Wybałuszyłam oczy. — Co pani za głupoty opowiada! Ja mam dopiero trzydzieś…

— Umiera się w każdym wieku, przez cały czas — przerwała mi spokojnie Wróżka Grubiak. — Umierasz powolutku już od chwili narodzin. A ja potrafię ci powiedzieć, kiedy konkretnie pożegnasz się z tym światem.

— Ale ja wcale nie chcę wiedzieć! Nie życzę sobie wiedzieć!

— Oczywiście. Wydaje ci się, że nie chcesz. Tylko że zanim stąd wyjdziesz, zechcesz. Zapytasz.

Pokręciłam głową. Miałam zamiar uciec, podniosłam się nawet, ale wróżka wykonała dziwny ruch ręką — dziwny dlatego, że była w nim jakaś ukryta siła. A ja, zupełnie jakbym została zahipnotyzowana, nie byłam w stanie się przeciwstawić; usiałam i milczałam, patrząc na panią Grubiak.

— Szukasz czegoś — powiedziała. — Albo kogoś.

„Niezwykle odkrywcze”, pomyślałam, resztką woli przywołując skąpe zasoby ironii, jakie jeszcze miałam w zanadrzu. Przecież zapewne nie przychodzą do niej ludzie, którzy właśnie kogoś lub coś znaleźli.

— Daj mi rękę — poprosiła, a ja posłusznie wyciągnęłam dłoń.

Pogładziła ją po wierzchu, każdą kostkę, lekko wystające żyłki i ścięgna; wbrew temu, czego bym się po sobie spodziewała, nie było to dla mnie niemiłe. Trochę jakbym siedziała u kosmetyczki, która wklepuje mi krem po manicurze.

— Bardzo chcesz już dotrzeć do bezpiecznego portu, zakotwiczyć się — usłyszałam. Wróżka odwróciła moją dłoń i powiodła palcem po liniach wyrysowanych w jej wnętrzu. — Ale nie możesz; nie uda ci się to, kochanie, dopóki nie załatwisz tych kilku spraw z przeszłości. Musisz wyprostować swoje ścieżki.

Wpatrywałam się w nią jak, nie przymierzając, sroka w gnat. Po pierwsze, okropnie mieszała metafory. Najpierw marynistyczne, teraz znów turystyczne. Porty i ścieżki? A po drugie, miałam to niby zapisane na ręce?

— Skąd pani może wiedzieć o moich sprawach z przeszłości? — zapytałam i dopiero w tym momencie zdałam sobie sprawę, jak bardzo jestem spięta, niby przed jakimś egzaminem. — Jakim cudem? Przecież nigdy z nikim o tym nie rozmawiałam. Zresztą to nie ja muszę pozałatwiać sprawy z przeszłości, to nie ja odeszłam od rodziny, tylko moja mama. Ja natomiast zrobiłam jedyną przyzwoitą rzecz w tej sytuacji: po prostu zostałam z ojcem! Więc niby co ja miałabym załatwiać?! Nie będę prostować cudzych ścieżek, nie ja je poplątałam.

I rozpłakałam się z nerwów, świadoma, że właśnie zrobiłam to, na co ona, zdaje się, liczyła od początku: powiedziałam jej coś o sobie. Wróżka patrzyła na mnie w milczeniu, a potem puściła moją rękę i wstała, by podać mi papierowe ręczniki, które stały na niewielkiej komódce. Zapewne były niezbędnym sprzętem w jej pracy.

— Nie ty poplątałaś ścieżki, to prawda, ale przecież właś­nie ty nimi wędrujesz, takimi zagmatwanymi — powiedziała w końcu, kiedy osuszyłam policzki i wydmuchałam nos. — Nie widzisz tego? Idziesz krętymi drogami, które ktoś inny wytyczył. To jest pójście na łatwiznę. Może pora wydeptać własny szlak?

— No dobrze — odparłam, bo to wszystko zaczęło mnie irytować w najwyższym stopniu. — Wydepczę. A pani niech mi powie, od czego zacząć.

Po co ja tu przyszłam?! Przecież ta „wróżka” rzucała takimi ogólnikami, że równie dobrze te jej mądrości można było odnieść do kogokolwiek! A ja chciałam usłyszeć coś o sobie — i nie to „coś”, co sama, jak ostatnia kretynka, jej powiem. Chciałam, żeby okazała się prawdziwą wróżką. Albo ewentualnie żeby się właśnie nie okazała i żeby udało mi się ją zdemaskować.

— Zacznij od pogodzenia się z matką, w ten sposób zawrzesz pokój także ze sobą. Potem po prostu zastanów się, czego chcesz, i powoli zrealizuj swoje pragnienia. Krok po kroku.

— I tyle? To jest pani wizja na temat mojej przyszłości? — Nie kryłam rozczarowania. — A mężczyzna? Coś odnośnie do mojego… mojego życia osobistego… — plątałam się, bo nie chciałam jej podpowiedzieć, że chodzi mi o dziecko.

Zamknęła oczy i przez chwilę wydawała się podobna do rzeźby z brązu. Chyba oprócz innych życiowych przyjemności nadużywała też solarium.

— Wizja? Miewam wiele wizji. Ale bardzo trudno jest odróżnić, które z nich to przyszłość, a które pochodzą z przeszłości, marzeń, lęków albo ze snów. Zwykle potrafię dostrzec dwie alternatywne wersje. Tym razem także. Jedna, ta mniej wyraźna, bardziej odległa, ale jaśniejsza, może się ziścić tylko wtedy, gdy zboczysz z drogi, wyznaczysz sobie własną. Widzę tam jakiegoś mężczyznę, to prawda. Mówiąc szczerze, widzę ich przy tobie wielu. Ale jeden z nich jest bardzo blisko ciebie, bliżej niż pozostali.

— Niech mi pani coś o nim powie!

— Nie mogę, kochana. Jest zamazany, jakby za mgłą. Oni zawsze są za mgłą. Tak zimno, a on nie nosi szalika.

— A ja? Jestem tam, w tej wizji? Jak wyglądam?

Chciałam usłyszeć, że mam okrągły brzuszek albo nawet dziecko w objęciach. Nie przeszkadzało mi, że nie wierzyłam w całe to jasnowidzenie. Tak bardzo pragnęłam, żeby przepowiedziała mi macierzyństwo.

— Fiołki, to chyba fiołki — powiedziała wróżka i śmiesznie pociągnęła nosem, jakby poczuła ich zapach. — Cała w fiołkach. Robisz zdjęcia. Chyba kwiatom. Albo komuś niskiemu, tuż przy ziemi. Może jakiemuś dziecku.

Ale choć pytałam, prosiłam i zaklinałam, nie umiała albo nie chciała mi powiedzieć, czy to chłopiec, czy dziewczynka, czy to moje dziecko i czy jestem w tej wizji szczęśliwa.

— Nie rozumiesz, kochanie — tłumaczyła mi cierpliwie. — To, co udało mi się zobaczyć, to tylko jeden z możliwych scenariuszy. Przyszłość nie istnieje w określonym kształcie, ona się dopiero tworzy. Wyobraź sobie dwie leśne polanki: jedna z nich jest pogrążona w cieniu, druga zalana słońcem. Jeżeli powędrujesz dalej najkrótszą drogą, najłatwiejszą, nie dotrzesz do słonecznej polany. Nie będzie mężczyzny bez szalika ani tych fiołków. Stanie się za to coś zupełnie innego. Twoja dróżka powiedzie cię wprost na polanę znajdująca się w cieniu. Tam będzie czekała twoja śmierć.

— Przecież umrę tak czy owak — powiedziałam filozoficznie. — Sama pani mówiła, że umieramy cały czas. Na końcu każdej drogi czeka nas śmierć.

— Ale nie tak prędko. Ja widzę tę cienistą łąkę już bardzo niedaleko. I teraz tylko od ciebie będzie zależało, czy ta wizja się ziści. Jeżeli zmienisz coś w swoim życiu, zmienisz także tę wizję.

— Czyli według pani ile czasu mi zostało? — zapytałam w końcu, bo po prostu nie mogłam się powstrzymać. — Niby kiedy miałabym umrzeć według tej… ciemniejszej wersji?

Wróżka jeszcze raz sięgnęła po moją rękę. Umieściła ją płasko między swoimi dłońmi i zamknęła oczy.

— Sześć lat — orzekła. — Masz jeszcze sześć lat. To będzie coś nagłego. Albo szybko postępująca choroba, albo wypadek.

Prawie krzyknęłam, wyrywając dłoń z jej rąk. Bzdury! Przecież nie zdążę! Muszę wyjść za mąż! Zresztą do diabła z zamążpójściem — muszę zostać matką! Ale urodzić dziecko tylko po to, by je osierocić w dzieciństwie?!

— Oto, co się stanie, jeśli będziesz bezmyślnie wędrować wytyczoną ścieżką — dodała jeszcze Wróżka Grubiak. — Od ciebie zależy, czy zmienisz ponurą wizję, czy pozwolisz jej się spełnić. Już ci mówiłam, powinnaś pójść inną drogą, może na przełaj, a może właśnie naokoło. Próbuj szukać nowych tras. Jeśli się dobrze przyjrzysz, zauważysz, że od każdego głównego traktu odchodzą w bok niepozorne ścieżynki. Często są to trudne szlaki, wysokogórskie. Ale właśnie idąc nimi, znajdziesz się w zupełnie innym miejscu niż ci, którzy poszli prosto. I zazwyczaj jest to znacznie piękniejsze miejsce.

Wróciłam do domu wystraszona, rozczarowana i zła jak osa. Był październikowy wieczór. Oczywiście wcześniej, niż bym chciała, zrobiło się ciemno i bardzo zimno, a ja nie miałam rękawiczek, więc łapska prawie mi odpadły. „Trzeba będzie przesiąść się z roweru do samochodu”, pomyślałam. Pedałując zawzięcie ulicami Bydgoszczy, starałam się nie oglądać za wszystkimi mijanymi facetami bez szalików. Zwłaszcza że mimo jesiennego chłodu, obiektywnie rzecz biorąc, to jeszcze nie był sezon na szaliki.

Tata próbował wypytywać, o co chodzi, czy to znowu sprawy sercowe, ale rozdrażnił mnie tym pytaniem jeszcze bardziej. Zamknęłam się w pokoju, poklęłam chwilę pod nosem, po czym zadzwoniłam do Igi.

— Po co ja do niej poszłam? Bez sensu wydałam stówę — oznajmiłam z udawaną pretensją w głosie.

— No, wal śmiało — odparła; od razu się domyśliła, że muszę to po prostu z siebie wyrzucić.

— Nic konkretnego mi nie powiedziała, rozumiesz? Myślałam, że usłyszę jakiś konkret. A ona mi jakieś dyrdymały sadzi, że wyprostować ścieżki, że wydeptać własne szlaki, zawrzeć pokój ze sobą. Cała w fiołkach i on nie nosi szalika, też coś! — prychałam i syczałam jak rozeźlona kotka.

— Zaraz, Agata. Mów po kolei, bo mi się kręci w głowie.

Sama tego chciała. Opowiedziałam po kolei, nie skąpiąc, oczywiście, własnych komentarzy. Pominęłam tylko te głupie teksty o śmierci. Po pierwsze dlatego, że nie wierzyłam w nie ani trochę, a po drugie, bo wróżka zabroniła o tym rozmawiać.

— Nie wiem, czego ja się właściwie spodziewałam — podsumowałam.

— Pewnie tego, że babina ci powie: szukaj bruneta wieczorową porą, będzie miał goździk w klapie i odezwie się tymi słowy: „Najlepsze kasztany są na placu Pitagorasa”, a wtedy będziesz miała pewność, że to na pewno on; pokochacie się i będziecie szczęśliwi, sukienkę ślubną kup kremową, a w maju urodzą wam się bliźniaki, więc od razu załatw podwójny wózek.

— Nie Pitagorasa, tylko Pigalle — poprawiłam cierpliwie. — A poza tym wiem przecież, że nie mogła mi dać takich wskazówek.

— Nie mogła — zgodziła się Iga. — Bo wtedy nie dałabyś szansy żadnemu blondynowi ani rudemu. Albo na przykład takiemu, co będzie miał w klapie różę.

— Nabijasz się ze mnie, a ja mam poważny problem.

W słuchawce zapadła cisza.

— Jaki ty niby masz problem? — zapytała po chwili moja przyjaciółka zupełnie innym tonem.

— Taki, że nie chcę się już zakochiwać — powiedziałam żałośnie. — Nie chcę. To znaczy właśnie chcę, ale tak raz a dobrze. Co jest ze mną nie tak, dlaczego jestem wybrakowana? Dlaczego nie potrafię nikogo przy sobie zatrzymać? I dlaczego nic mnie nie cieszy? Moje życie stało się puste. Nie budzę się już z radością, jak dawniej. Teraz każdy dzień zaczynam od starań, żeby się nie rozbeczeć.

Iga milczała przez chwilę, po czym odezwała się podejrzanie wilgotnym głosem:

— Przyjechać?

— Nie, gdzież tam. Jesteś w ciąży, nie będę cię ciągała po nocach.

— Zwariowałaś? Do nocy jeszcze daleko.

— Tak czy owak, jesteś w ciąży, niezależnie od pory dnia.

— Ciąża to nie kalectwo. Tylko powiedz, że chcesz pogadać, a przyjadę.

— Nie, Iguś. Nie potrzebuję pogadać. To znaczy… przecież właśnie gadamy.

— A co, jeśli masz depresję? Może powinnaś porozmawiać z kimś, no wiesz, profesjonalnie?

— Co masz na myśli?

— No nie wiem, psycholog jakiś? Psychoterapeuta?

Zamyśliłam się. Może to nie był taki głupi pomysł. Wróżka, owszem, była niezbyt mądrym pomysłem, teraz już wiedziałam to na pewno, ale specjalista od popaprańców emocjonalnych? Kto wie, może pomógłby mi rozwiązać zagadkę moich nietrwałych związków. I wyprostować te ścieżki, o których mówiła Wróżka Grubiak. A wtedy jej ponura wizja się nie ziści i nie umrę za sześć lat, zdążę ze wszystkim, co sobie w życiu wymarzyłam.

— Chyba masz rację — zakończyłam. — Jutro się rozejrzę. Wyguglam sobie i umówię się na spotkanie.

— Ja mogę zapytać Wojtka. Po rozwodzie przez jakiś czas chodził do psychologa…

— Wiesz co? — przerwałam jej. — Postaram się znaleźć coś sama. Jeśli mi się nie uda, zwrócimy się do twojego Wojtka. Tymczasem przestań się martwić moimi wydumanymi problemami, pogłaskaj dzidziusia i śpij dobrze.

— Srata tata, dzidziusia. Nie ma jeszcze dzidziusia. Na razie jestem ja — odparła Iga z urazą. — Wszyscy mnie traktują jak inkubator. Liczy się tylko zawartość. Ja mam dobrze działać, nie zepsuć się, broń Boże, i tyle.

— Kto cię tak traktuje?! — oburzyłam się.

— Mama. I Wojtek. A teraz ty.

— Coś ty, przestań się wygłupiać! — zaprotestowałam.

Co też jej przyszło do głowy?

— Dobrze, nie kłóćmy się. Tymczasem szukaj tego psychologa. — Nagle zmieniła ton. Nie nadążałam za jej wahaniami nastroju. — Pa, idę do wanny, bo Wojtek mi zrobił kąpiel z pianką.

Rozłączyła się. Westchnęłam, próbując wyobrazić sobie, jak by to było, gdyby ktoś dbał o mnie tak, jak Wojtek dbał o moją przyjaciółkę. Gdyby wszyscy piali nade mną z zachwytu, że noszę pod sercem maleństwo. Że jestem inkubatorem. I przede wszystkim — gdybym nosiła je naprawdę.

Następnego ranka wyszukiwarka zaproponowała mi chyba z pięćdziesięciu psychologów. Postanowiłam nie sugerować się opiniami w Internecie — a było ich mnóstwo, zarówno tych pozytywnych, jak i mieszających z błotem. O tej samej pani doktor jeden pacjent pisał, że jest delikatna i taktowna, a ktoś inny — że ładuje się z butami w bardzo osobiste sprawy. Uznałam, że jest to kwestia preferencji — jeden lubi, gdy terapeuta nazywa rzeczy po imieniu, drugi woli, gdy się obchodzi problem dookoła i próbuje go ugryźć z każdej strony. Jakim pacjentem byłam ja, nie miałam pojęcia.

Po namyśle stwierdziłam, że zastosuję stary jak świat sposób na podjęcie decyzji — dziecięcą wyliczankę. Torbe, borbe, ósme, smake i tak dalej. Skopiowałam sobie do dokumentu w Wordzie piętnastu pierwszych psychologów, jakich podsunął mi wujaszek Google. Następnie ustaliłam, które wyliczanki zadecydują o moim zdrowiu psychicznym. Poza wspomnianą eus deus kosmateus przypomniałam sobie jeszcze tę o bombie, co wpadła do piwnicy, oraz Na ulicy Leja (dopiero jako nastolatka dowiedziałam się, że powinno być Reja, ale że wyliczanek uczymy się w bardzo wczesnym dzieciństwie, utrwalił mi się ten Lej i nic już nie mogłam na to poradzić).

A zatem — do roboty. Wyliczanka po wyliczance, sylaba po sylabie, psycholog po psychologu. A Polacy cacy cacy, wy–chodź–ty! Padło na Grzegorza Kapinosa. Ha, cóż. Powiem szczerze, że sugerując się nazwiskiem, nigdy bym akurat tego terapeuty nie wybrała. W mojej wyobraźni pojawił się obraz człowieka zakatarzonego, z malowniczym glutem wiecznie wiszącym u czubka nosa. Postanowiłam jednak nie być dziecinna i nie kierować się czymś tak mało istotnym (w sensie: mało istotnym jak nazwisko, bo glut u nosa uznałabym jednak za dość znaczący szczegół).

Weszłam na stronę internetową rzeczonego Grzegorza Kapinosa i uważnie przestudiowałam jego ofertę. Wykształcenie, szkolenia, kursy doskonalące, pracowałem w szpitalu, współpraca z policją, zdobywałem doświadczenie… bla bla bla. Zainteresowało mnie dopiero zdanie: Skutecznie pomagam osobom odczuwającym brak wpływu na własne życie osobiste i zawodowe, mającym trudności w radzeniu sobie ze stresem oraz w nawiązywaniu satysfakcjonujących znajomości, relacji i związków.

Przecież to było o mnie! Idealnie! Może z wyjątkiem tego stresu, bo w zasadzie nie odczuwałam niczego, co mogłabym określić tym słowem. Ale cała reszta — jak najbardziej. Brak wpływu na własne życie osobiste, no wypisz wymaluj — ja. Trudności z tworzeniem satysfakcjonujących związków — trafiłeś w sedno, Grzegorzu Kapinosie! Bo związki jako takie? Nic prostszego. Ale sa-tys-fak-cjo-nu-ją-ce — to było słowo klucz.

Dobrze więc. Przy pomocy formularza na stronie internetowej zaklepałam sobie wizytę w środę o osiemnastej i zanotowałam w kalendarzu, żeby nie umawiać nikogo na sesję w tym dniu, bo ze zdjęciami do dokumentów tata radził sobie beze mnie. Odetchnąwszy z ulgą, gdyż nic tak nie poprawiało mi nastroju jak działanie, dopiłam kawę, wrzuciłam w siebie jakieś szybkie śniadanie, po czym wsiadłam na rower i popedałowałam do pracy, korzystając z tego, że dzień był piękny, a październikowe słońce grzało zupełnie jak latem.

We wtorek po południu miałam umówione dwie sesje: jedną ciążową i jedną szczeniaczkową. Iga kpiła ze mnie, że zaczynam przesadzać — moja miłość do dzieci przekracza już granice gatunkowe i zaczynam dostawać bzika na punkcie wszelkich maluchów. Tylko patrzeć, kiedy zacznę fotografować kijanki albo larwy much.

Prawda była jednak taka, że kocięta i szczeniaki rozczulały mnie do łez. Zapewne tak samo rozczulałyby mnie źrebaki, cielaczki i inne jagniątka, tyle że hodowcy nie zamawiali im sesji zdjęciowych. Jak uświadomił mi w długiej rozmowie właściciel hodowli „Wielokropek”, specjalizującej się w dalmatyńczykach, takie hodowanie to ciężki kawałek chleba. Kiedy chciałam poznać szczegóły, odpowiedział:

— Wie pani, widziałem kiedyś na Facebooku taką zabawną grafikę, która idealnie to ilustruje. Proszę sobie wyobrazić: facet, właśnie hodowca, mizia psa za uchem. Komentarz: oto co robię całymi dniami według moich znajomych. Drugie zdjęcie: facet liczy pieniądze. Komentarz: oto co robię całymi dniami według moich krewnych. Zdjęcie trzecie: facet zbiera gówienka. Podpis? Oto co robię w rzeczywistości.

— Niech pan nie przesadza — zaoponowałam. — Przecież to takie słodziaki… Tuliłabym przez cały dzień. A że zrobią kupkę? Posprząta się i już.

— Taaa. Gdyby jeszcze robiły jedną dziennie i gdyby wszystkie na raz, toby się posprzątało o określonej godzinie i rzeczywiście: już. Ale one się nie znają na zegarkach. Zresztą co ja będę pani tłumaczył… To trzeba zobaczyć, a najlepiej przeżyć. Po odchowaniu jednego miotu jeszcze się tę robotę uwielbia, ale już przy drugim i trzecim człowiek myśli: Po kiego diabła mi te małe potwory, które zaczynają dzień o czwartej?

Nie uwierzyłam mu, w każdym razie nie do końca. Aż do dnia, w którym zgodziłam się na sesję zdjęciową w hodowli seterów irlandzkich. Cudne to było, rudokasztanowe, kosmate. Dwanaście maluchów. Hodowczyni uparła się na zdjęcia w ogrodzie. Przyjechałam, wyciągnęłam sprzęt z samochodu i ruszyłam przed siebie, żeby poobserwować szczeniaki. Zawsze najpierw trzeba poznać fotografowany obiekt, nawet jeśli jest to pies.

— Niech pani zaczeka — zawołała hodowczyni ze zgrozą. — Kalosze!

„Jakie znów kalosze”, pomyślałam. Przecież był piękny, słoneczny dzień, a ja chciałam tylko wejść do psiego kojca i przywitać się z puszystymi kuleczkami.

Cóż, kiedy już byłam w środku, zrozumiałam. Po pierwsze, na moich nogawkach zawisło kilka psich mordek, które zaczepiły się ostrymi jak szpileczki ząbkami o tkaninę. Po drugie, jedna z uroczych kuleczek właśnie zrobiła kupę, a pięć innych kuleczek wdepnęło w nią i zaraz potem postanowiło się ze mną przywitać, skacząc na moje kostki i łydki. Było to doznanie jedyne w swoim rodzaju, zwłaszcza że miałam sandały i drobinki nie-powiem-czego dostały mi się między palce u stóp.

Sesja oczywiście się odbyła, w końcu jestem profesjonalistką. To nic, że do kolan pokrywały mnie psie ekskrementy, a nogawki cygaretek zamieniły się w postrzępione chorągiewki. Hodowczyni miała znakomity pomysł, żeby zabrać maluchy do ogrodu, po dwa, ewentualnie po trzy, bo w takiej liczbie były jeszcze do ogarnięcia. Kiedy robiło się ich więcej, po prostu człowiek miał wrażenie, że wdepnął w mrowisko.

Nie zmieniało to jednak faktu, że rzeczywiście lubiłam fotografować maluchy wszelkiej maści. W studiu fotograficznym „Babette” na co dzień stały miska na wodę i kocia kuweta ze świeżym żwirkiem, a w szafkach leżały podkłady higieniczne dla szczeniaków, a także przemiłe kocyki, koszyki wiklinowe i inne tego typu akcesoria.

Po pracy pojechałam do Igi. Nasza rozmowa z poprzedniego wieczora aż się prosiła o dalszy ciąg. Po pierwsze, musiałam opowiedzieć przyjaciółce o Grzegorzu Kapinosie (nawet jeśli na razie nie bardzo było o czym opowiadać). Po drugie, w jej niby żartobliwych skargach między wierszami wyczytałam, że coś jest nie tak. Niezależnie od tego, że sama byłam w dołku, nie mogłam pozwolić, by moja przyjaciółka wykopała sobie własny.

— Jestem skonana — sapnęłam, opadając na narożnik w salonie i z wdzięcznością przyjmując od Wojtka kubek z herbatą podrasowaną odrobiną likieru malinowego. — Na szczęście sesja ciążowa poszła dobrze, bo szczeniaki były hardcorowe.

— Dlaczego? Mówiłaś, że to lubisz — zdziwiła się Iga, skulona pod pledem, z termoforem na stopach.

— Bo zasadniczo tak jest. Ale dziś trafiły mi się jakieś wyjątkowo nierozgarnięte pudle. Teoretycznie to jest bardzo inteligentna rasa, no ale te dzisiejsze… Makabra.

— A konkretnie? — zainteresował się Wojtek. — Co było takie makabryczne?

— Już pomijam te sprawy fizjologiczne, w końcu to maluchy — odparłam. — Ale tak: było ich sześć. Hodowca przynosił z samochodu po trzy. Zanim ustawiłam światło i tak dalej, miałam już zjedzoną sznurówkę u jednego buta i nadgryzione kable przy lampie, a jeden szczeniak zwymiotował, bo miał spóźnioną chorobę lokomocyjną.

— Dobra, już nie opowiadaj — poprosiła Iga, która wyglądała dość blado. — Bo mnie się robi kiepsko w żołądku.

— Bez przesady — powiedziałam. — Musisz się uodpornić. A jeśli twoje dziecko będzie chorować w samochodzie?

— Nie o to mi chodzi — powiedziała ponuro. — Po prostu wyobraziłam sobie, jak to jest zjeść sznurówkę. Wiesz, ta ciągutka w gardle.

Po minie Wojtka, który także zrobił się lekko zielony, poznałam, że najwyższa pora na zmianę tematu.

— À propos jedzenia dziwnych rzeczy, znalazłam sobie psychologa — oznajmiłam. — To znaczy, oczywiście w moim przypadku nie chodzi o jedzenie czegokolwiek, tylko o brak kontroli nad własnym życiem i takie tam sprawy. W każdym razie jutro mam pierwszą wizytę.

— Poważnie? I co mu właściwie powiesz? — zainteresowała się Iga.

Wojtek taktownie uznał, że pora zmienić lokal; poszedł na górę, a po chwili usłyszałyśmy szum wody pod prysznicem.

— Wszystko — stwierdziłam odważnie. — Wszyściutko, o co tylko zapyta. Że stałam się nadmiernie impulsywna, że beczę przy byle okazji i bez okazji. Że najpierw coś robię, a potem myślę. Opowiem mu o tych moich wszystkich nieudanych miłościach, o seksie i jego braku, o tym, że mi odbija na punkcie dzieci… Wiesz, w terapii szczerość to podstawa.

Dobrze wiedziałam, o co naprawdę chciała zapytać. Gdyby się odważyła, jej pytanie brzmiałoby: Czy powiesz mu o swojej mamie? Potrafisz o tym mówić?

Rzecz w tym, że sama nie znałam odpowiedzi. Dawno temu, kiedy byłam nastolatką, podjęłam jedyną próbę szczerej rozmowy z moją matką. Wiedziałam, że nie panuję nad emocjami, a jednak chciałam spróbować. Skończyło się tak, że zapłakana wybiegłam z jej domu w Dęblinie, jakimś cudem dotarłam do dworca PKP (a naprawdę zupełnie nie znałam miasta), następnie jeszcze większym cudem udało mi się wrócić do Bydgoszczy. Z pociągu wysłałam esemesa do Igi i do ojca, że wracam. Nie przestałam płakać ani na moment, aż do chwili kiedy Iga wzięła mnie na dworcu w swoje kościste ramiona. Wtedy zrozumiałam, że świat istnieje nadal, nawet jeżeli przez chwilę sprawiał wrażenie, że się wali. Obiecałam sobie nigdy, przenigdy nie opowiedzieć nikomu, co usłyszałam wtedy od matki. Zwłaszcza tacie. Ale Idze też. Po prostu podjęłam decyzję, że o tym zapomnę. I jak dotąd, dotrzymywałam słowa. Ale przecież terapeuta to zupełnie inna sprawa.