Co wciąga twoje dziecko?

Strony tytułowe

Strona redakcyjna

Redaktor prowadzący:

Piotr Słabek

Redakcja:

Aneta Tkaczyk

Korekta:

Dariusz Godoś

Łamanie:

Edycja

© Copyright by Wydawnictwo M, Kraków 2012

ISBN 978-83-7595-530-9

Wydawnictwo M

ul. Kanonicza 11, 31-002 Kraków

tel. 12-431-25-50; fax 12-431-25-75

e-mail:mwydawnictwo@mwydawnictwo.pl

www.mwydawnictwo.pl

www.ksiegarniakatolicka.pl

Publikację elektroniczną przygotował

Wstęp

WSTĘP

Od najmłodszych lat mamy kontakt z mediami. Zdarza
się, wcale nie tak rzadko, że dziecko, zanim nauczy się mówić, już reaguje
na ulubione programy telewizyjne, którymi z reguły są kreskówki. Rodzice
czasami bez zastanowienia, a czasem z rozmysłem sadzają przed telewizorem
kilkumiesięczne pociechy. Gdy dziecko już nauczy się mówić, pisać, czytać,
zostaje wciągnięte przez dżunglę Internetu i kolorowych czasopism. I tak
wyrastają dorośli, którzy korzystają z mediów, ale nie zawsze zdają sobie
sprawę, jaki mają one na nich wpływ. Jak formują ich intelektualnie i
moralnie, w jaki sposób kształtują ich osobowość i myślenie o
rzeczywistości.

Dzieci i młodzież chętnie posługują się wszelkimi
nowinkami technologicznymi, w tym z zakresu środków masowego przekazu. Jak
podają badania, młodzi ludzie spędzają przeciętnie 20 godzin w tygodniu
przed ekranem telewizora lub komputera. Niektórzy nawet 40 i więcej. Do
18. roku życia młody widz obejrzy 8 tysięcy ekranowych morderstw i 100
tysięcy różnych aktów przemocy. Te dane już nie alarmują, one wręcz
przerażają. Jeżeli dołożymy do tego fakt, że rodzice często nie wiedzą, co
oglądają ich dzieci, to uchronienie dzieci przed szkodliwym wpływem mediów
wydaje się właściwie niemożliwe. Niemniej jednak nauczenie dzieci i
młodzieży rozsądnego korzystania z mediów jest jednym z najważniejszych zadań wychowawczych w
rodzinie i w szkole. Jan Paweł II, który w swoim nauczaniu poruszał także
kwestie edukacji medialnej, za właściwe jej miejsce uznawał przede
wszystkim rodzinę:

Rodzice jako pierwsi i najważniejsi wychowawcy swoich
dzieci, jako pierwsi też winni wyjaśniać im, czym są środki przekazu.
(…) Nawet małe dzieci można nauczyć czegoś na temat środków przekazu, a
mianowicie, że tworzą je ludzie pragnący nieść przekaz, że przekaz ten
często zachęca do zrobienia czegoś — zakupu jakiegoś towaru, zachowania
się w sposób budzący wątpliwości (…). Rodzice muszą też wprowadzić
reguły w korzystaniu w domu ze środków przekazu (…) muszą dać dzieciom
dobry przykład, korzystając ze środków przekazu w sposób przemyślany i
wybiórczy (Jan Paweł II, Media w rodzinie: ryzyko i bogactwo, 24 stycznia 2004).

Niezmiernie ważnym zadaniem zarówno rodziny, jak i
szkoły jest przygotowanie dzieci i młodzieży do krytycznego i selektywnego
odbioru przekazu mediów. Dzięki rozmowom w rodzinie i zajęciom z edukacji
medialnej w szkole można nauczyć dziecko efektywnie korzystać z
konkretnych środków przekazu, wybierać rzetelne źródło informacji i
dokonywać selekcji zdobytych już wiadomości, a także wykształcić odporność
na manipulację. Właściwego stosunku do multimediów można nauczyć poprzez
różnego rodzaju dyskusje, ćwiczenia, warsztaty, prace i zajęcia z mediami.
Do mediów można wychować jedynie przez media. Należy nauczyć dzieci i
młodzież odczytywać ich język, ukazywać im sposoby manipulacji, rozmawiać
o tym, z czym stykają się w mediach. Jest to proces długotrwały i nie
można sobie go zaplanować jako jedną czy dwie rozmowy. W praktyce należy
wykorzystywać do tego każdą nadarzającą się okazję.

Książka ta ma stanowić pomoc dla rodziców i
wychowawców. Możemy podzielić jej zawartość na cztery części, z których
każda ma inne zadanie. Część pierwsza: Dziecko w świecie mediów, opisuje mechanizmy działania mediów, ich funkcje i cele
oraz wpływ, jaki mają na dzieci. Część druga: Kolorowy świat mediów, zawiera charakterystykę poszczególnych środków przekazu
oraz sposoby ich oddziaływania na dzieci. Część trzecia: Co wciąga twoje dziecko?, ostrzega przed zagrożeniami, na jakie może być narażone
dziecko korzystające z mediów. Część czwarta: Jak chronić swoje dziecko?, zawiera praktyczne porady dotyczące tego, jak wzmocnić
odporność medialną dzieci oraz jak przeciwdziałać wcześniej opisanym
zagrożeniom.

I. DZIECKO W ŚWIECIE MEDIÓW

I. DZIECKO W ŚWIECIE MEDIÓW

1. WSPÓŁCZESNY ŚWIAT MEDIÓW a DZIECI

1. WSPÓŁCZESNY ŚWIAT MEDIÓW a DZIECI

Obecnie media stały się szczególnie ważnym elementem
środowiska wychowawczego. Nie sposób przecenić ich znaczenia, po pierwsze
z racji ich rozpowszechnienia, po drugie dlatego, że młodzi ludzie
stanowią znaczącą grupę ich odbiorców. Dzieci od najmłodszych lat
systematycznie, codziennie, z ogromnym zainteresowaniem i fascynacją
zanurzają się w świat mediów elektronicznych. Jest to świat różniący się
od realnego, przedstawiający rzeczywistość za pomocą ogromnych skrótów,
uproszczeń, kopii, modeli i układów. Jest to rzeczywistość upozorowana,
odrealniona, a jednocześnie bardzo atrakcyjna, budząca zainteresowanie.
Dzieje się tak dlatego, że jest to świat inny niż ten, w którym dziecko
wzrasta. Charakteryzuje go olbrzymia zmienność obrazów, wzorów zachowań,
opinii i poglądów. Kolorowy świat mediów to świat sukcesów, rozwoju,
odkryć, dobra, miłości, ale także świat wojen, przemocy, biedy, tragedii,
pornografii. Jest to zatem świat konkurencyjny w stosunku do świata
realnego. Jest to świat, w którym żyją i dorastają nasze dzieci. Od
najmłodszych lat posługują się one na co dzień urządzeniami
elektronicznymi i nie wyobrażają sobie życia bez nich. Nasze dzieci mają
dostęp do telewizji kablowej, satelitarnej, telewizji interaktywnej, płyt
DVD, do komputera oraz coraz częściej do Internetu i telefonów komórkowych[1].
Świat mediów, oferując najmłodszym nieograniczone możliwości poznawania,
rozrywki, komunikacji interaktywnej, surfowania po całym wirtualnym
świecie, wzbudza ciekawość swoją atrakcyjnością, nowością i
tajemniczością. Dlatego wciąga dzieci do obcowania z nim codziennie,
często przez wiele godzin, wypełniając im cały wolny czas, a także czas
zajęć obowiązkowych.

Codzienna, stała, wielogodzinna obecność dziecka w
świecie multimediów powinna budzić niepokój i zmuszać do refleksji.
Podstawowe pytania, które powinny się rodzić, to: Jakie miejsce zajmuje
dziecko w tym świecie i kim ono się staje? Istotne z punktu widzenia
procesu wychowawczego i pedagogiki jest poznanie i zrozumienie tego, co
dzieje się z dzieckiem w świecie mediów elektronicznych. A zatem: Jakie
korzyści czerpie ono z dobrodziejstw mediów? Jakie zagrożenia one
stwarzają? Jakie zmiany zachodzą w młodym użytkowniku mediów, w jego
życiu, w jego relacjach z innymi? W związku z tym nowym wyzwaniem musimy
nauczyć dziecko, w jaki sposób ma racjonalnie korzystać z mediów. W
pojęciu tym kryją się: umiejętność selektywnego i odpowiedzialnego wyboru
treści przekazów medialnych, umiejętność aktywnego i krytycznego odbioru,
umiejętność właściwego odczytywania i nadawania znaczeń oraz umiejętność
radzenia sobie z różnymi zagrożeniami płynącymi ze współczesnych
multimediów[2].

2. SPECYFIKA WPŁYWU ORAZ MECHANIZMY ODDZIAŁYWANIA MEDIÓW NA DZIECKO

2. SPECYFIKA WPŁYWU ORAZ MECHANIZMY ODDZIAŁYWANIA MEDIÓW NA DZIECKO

Dziecko zawsze żyje w określonym środowisku
naturalnym, społecznym i kulturowym, które z mniejszą lub większą siłą, w
sposób zamierzony lub przypadkowy oddziałuje na proces wychowania.
Środowisko, w którym dziecko wzrasta, może tworzyć warunki sprzyjające
jego rozwojowi i edukacji. Może jednak także zagrażać i utrudniać przebieg
tego procesu, wywołując zmiany o charakterze destrukcyjnym w różnych
sferach osobowości i życiu dziecka. W związku z tym nie może zabraknąć
pytań o współczesne środowiska wychowawcze dziecka. Możemy je przedstawić
za pomocą następującego schematu:

Rys. 1. Środowiska wychowania dziecka

Najważniejszym środowiskiem wychowawczym dla dziecka,
miejscem jego wzrastania, rozwoju i edukacji powinien być dom rodzinny,
który będzie kojarzył się dziecku z zaufaniem oraz zapewni mu poczucie
stabilności i bezpieczeństwa. To tam dziecko będzie wzrastało w
odpowiednim systemie wartości i kulturze. Jest to fundament na całe życie.
W momencie gdy dziecko rozpocznie edukację, na różnych etapach rozwoju
duży wpływ na jego postawy będą miały przedszkole, szkoła, a w następnej
kolejności grupa rówieśnicza, z którą będzie się identyfikować. Ostatnim,
ale dzisiaj coraz bardziej dominującym, środowiskiem wychowawczym jest
środowisko medialne. Coraz częściej też multimedia zastępują rodziców w
najważniejszej funkcji, jaką ci mają do spełnienia, tj. w wychowaniu
dzieci. Chociaż ciężko dokładnie ocenić wpływ mediów na życie,
funkcjonowanie i rozwój dzieci i młodzieży, to jednak bez wątpienia w
ogromnym stopniu zależy on od wieku odbiorcy. Badania pokazują, że im
odbiorca jest młodszy, tym bardziej bywa on podatny na wpływy medialne
zarówno w sensie przyswajania treści, jak i wpływu na jego psychikę.

Współczesne media stały się integralnym elementem
naszego życia. Poświęcamy im coraz więcej czasu i niestety często
zastępują one inne formy aktywności. Obecność mediów w szczególny sposób
jest zauważalna w środowisku rodzinnym. Dzięki nim dzieci wchodzą w zakres
oddziaływania świata zewnętrznego. Kiedy tylko potrafią poradzić sobie z
uruchomieniem odbiornika telewizyjnego czy komputera, otwiera się przed
nimi wiele doświadczeń, na które często nie są przygotowane. Ekran
telewizyjny, komputerowy oraz prasa kreują pewien obraz świata, budują
opinie i przekazują konkretne wzorce do naśladowania. Potrafią
zafascynować dziecko oraz przekonać je do podjęcia różnorakich działań i
przedsięwzięć. Intensywny rozwój nowych mediów przyniósł nowe problemy
wychowawcze, zatem aby im sprostać, musimy wpierw dokładnie poznać zadania
i funkcje, jakie media pełnią w życiu naszych dzieci.

3. ZADANIA I FUNKCJE MEDIÓW

3. ZADANIA I FUNKCJE MEDIÓW

Znajomość zadań i funkcji mediów ułatwi orientację w
zakresie ich skuteczności i mechanizmów, jakimi się posługują. Najczęściej
przypisuje się im funkcje: informacyjną, edukacyjno-wychowawczą,
rozrywkową i opiniotwórczą. Oprócz tego wskazuje się często na ich role:
socjalizacyjną, propagandową, kontroli społecznej, integracji społecznej,
upowszechniania sztuki. Jako że lista funkcji mediów jest obszerna,
ograniczymy się tylko do zaprezentowania tych najważniejszych dla
wychowania.

Funkcja informacyjna polega na zaspokajaniu potrzeby i prawa dzieci i młodzieży
do informowania i bycia informowanym. Media, zwłaszcza telewizja i
Internet, odgrywają w tym zakresie istotną rolę. Pośrednictwo
współczesnych multimediów daje możliwość uczestnictwa w wydarzeniach
rozgrywających się na całym świecie, są one źródłem wiedzy, inspirują i
kształtują ludzkie postępowanie zarówno w rodzinie, jak i w
społeczeństwie. Młody odbiorca oczekuje informacji rzetelnej i nowej.
Jednak w zalewie danych traci on często orientację co do prawdziwości
przekazywanych komunikatów. Owo zagubienie się wywołuje u dzieci — co dziś
można często zaobserwować — nieumiejętność odróżniania spraw istotnych od
nieistotnych. W takim wypadku trudno zatem mówić o funkcji informacyjnej,
ponieważ media nie dostarczają dzieciom cennych treści, nie przyczyniają
się do wzbogacenia ich wiedzy, a niekiedy działają one wręcz ogłupiająco.
W mediach mamy nierzadko do czynienia z informacją, która jest
interpretacją i jedynie udaje informację. Tego rodzaju treść jest wyrwana
z szerszego kontekstu bądź przekazana w taki sposób, by nie informować,
lecz wywołać zamierzony przez nadawcę skutek propagandowy. Mamy prawo do
rzetelnej informacji, dlatego należy jej wymagać od nadawcy.

Funkcja
edukacyjno-wychowawcza jest realizowana poprzez
przekazywanie i popularyzację wiedzy, np. przez przedstawianie najnowszych
odkryć naukowych, prezentowanie dzieł sztuki, pokazywanie życia zwierząt i
roślin. Dzieci nierzadko zaskakują zasobem słów i znajomością faktów
czerpanych z mediów. Telewizja pozwala na wyrównanie poziomu wiedzy i
wyobraźni dzieci z różnych środowisk. Gwałtowny postęp cywilizacji
sprawia, że nabyte w szkole wiadomości i umiejętności szybko się
dezaktualizują. To z kolei zmusza człowieka do ciągłego ich uzupełniania,
wymaga permanentnego samokształcenia. Media sprzyjają zdobywaniu nowych
wiadomości i uaktualnianiu tych, które zdobyliśmy już wcześniej. Mają
wpływ na rozwijanie zainteresowań, ponieważ dysponują bogatymi
możliwościami prezentowania zjawisk i procesów w atrakcyjnej oraz
przekonującej formie. Funkcja wychowawcza mediów ukierunkowuje również
dzieci na przyjmowanie określonych postaw. Prezentowane modele
postępowania wywołują w odbiorcach pragnienie naśladowania, czyli
upodobnienia się do nich pod względem wyglądu, zachowania, sposobu
wyrażania się, a nawet przekonań. Wpływ wychowawczy będzie zależał tutaj
również od tego, jakie przekazy medialne będą wybierane oraz jak będą one
interpretowane przez dziecko. Media mogą mieć wpływ zarówno pozytywny, jak
i negatywny wychowawczo, ważne jest zatem, by uczyć się z nich korzystać
roztropnie.

Funkcja rozrywkowa polega na zaoferowaniu odbiorcom przyjemności i odpoczynku.
Muzyka, filmy, gry itp. przynoszą odprężenie, pozwalają na oderwanie się
od trudnych problemów, jest to łatwy sposób wypoczynku. Człowiek ma
głęboko wpisaną w swoją psychikę potrzebę zabawy i rozrywki. Znaczna ilość
wolnego czasu oraz ciągły rozwój środków masowego przekazu sprawiają, że
tę potrzebę w dużym stopniu udaje się zaspokoić. Jednak jałowa rozrywka
jest niebezpieczna, gdyż płytkie treści odwracają uwagę od istotnych
spraw, prowadzą do ucieczki w krainę ułudy.

Funkcja opiniotwórcza. Nie bez przyczyny media uznawane są za czwartą władzę. Mają
one bowiem ogromny wpływ na kształtowanie opinii i postaw w
społeczeństwie. Media nie tylko ułatwiają dostęp do różnorodnych
informacji, ale oferują też gotowe interpretacje określonych wydarzeń
politycznych i innych, które dokonywane są przez specjalistów. W ten
sposób opinia publiczna staje się wspólnym, zbiorowym sposobem myślenia i
odczuwania danej grupy społecznej, żyjącej w konkretnym miejscu i czasie.
Wpływ mediów może być pozytywny, kiedy dają one szanse na włączenie się w
problemy grup społecznych, uczestniczenie w akcjach pomocy czy
nawiązywaniu kontaktów z ludźmi z odległych miejscowości, lub negatywny,
gdy przybiera postać manipulowania uczuciami ludzi, wpływania na ich
sposób myślenia i wartościowania.

4. MECHANIZMY ODDZIAŁYWANIA MEDIÓW NA DZIECI I MŁODZIEŻ

4. MECHANIZMY ODDZIAŁYWANIA MEDIÓW NA DZIECI I MŁODZIEŻ

Współczesne multimedia są potrzebne dzieciom i
młodzieży i jeśli dobrze spełniają one swoje funkcje, przyczyniają się do
poznania świata, poszerzania horyzontów i rozwoju osoby. Należy jednak
pamiętać, że wpływ wychowawczy mediów nie ogranicza się jedynie do
przekazu słownego, czyli tego, co jest wypowiadane wprost. Chociaż
przekazywanie informacji jest czynnikiem istotnym, to jednak w procesie
wychowawczym możemy wyróżnić wiele innych mechanizmów oddziaływania,
takich jak:

Podawanie wzorów — przedstawienie odbiorcy różnych modeli postępowania,
które wywołują w nim chęć naśladowania, czyli upodobnienia się do modelu
pod względem wyglądu, sposobu wyrażania się, przekonań i zachowań. Ta
klasa wpływu jest szczególnie znacząca w mediach wizualnych, gdyż jak
zostało to stwierdzone w licznych badaniach — ludzie mają tendencję do
naśladowania zachowań modeli ukazanych na ekranie.

Nadawanie znaczeń — wiązanie wydarzeń z określonymi emocjami, np. widoku
cierpienia ze współczuciem albo obojętnością. W mediach prezentowanych
jest wiele obrazów nasyconych emocjami, więc rodzaj prowokowanych uczuć ma
bardzo duże znaczenie dla kształtowania nastawień odbiorcy do różnych
zjawisk. Oglądany program lub gra komputerowa mogą wzbudzać silne emocje.
Ponieważ emocje te następują bardzo szybko jedna po drugiej, mogą
prowadzić do tego, że żadna z nich nie jest głębiej przeżywana. W
rezultacie wywołują tylko poczucie ogólnego pobudzenia i oszołomienia.

Trening — powtarzanie czynności powodujące wyuczenie określonych
zachowań. Jeżeli chodzi o telewizję, korzystanie z niej polega nie tyle na
powtarzaniu czynności, ile na powtarzaniu przeżywania emocji wywołanych
przez programy. Częste doświadczanie podobnych uczuć powoduje, że stają
się one dominantą emocjonalną odbiorcy. Jeżeli są to uczucia dramatyczne,
towarzyszące np. obrazom krzywdy, częste ich przeżywanie może powodować
desensytyzację, czyli zobojętnienie emocjonalne na analogiczne bodźce w
rzeczywistości. Natomiast w grach komputerowych trening ma znaczenie
bardziej dosłowne. Gracz nabiera wprawy w posługiwaniu się komputerem,
ćwiczy koordynację wzrokowo-ruchową, wyobraźnię przestrzenną i refleks.

Prowokacja sytuacyjna — stwarzanie sytuacji wymagającej od odbiorcy samodzielnego
rozwiązywania problemu i własnej aktywności. Jest ona szczególnie ważna w
wychowaniu. Programy telewizyjne nie działają w tym kierunku, raczej
odwrotnie — mogą przyzwyczajać do braku aktywności. Jeżeli jednak autorom
programu na tym zależy, mogą zachęcać odbiorców do wykonywania
różnorodnych czynności, stosując apel, czyli słowne wezwanie, zachętę i
radę, bądź też wykorzystując przykład (podanie wzoru zachowania, do
którego chcą skłonić odbiorcę) lub instruktaż (omówienie i pokazanie
sposobu realizacji jakiegoś przedsięwzięcia).

Zabawa — jest jedną z form aktywności młodego odbiorcy.
Podstawowym celem jej podejmowania jest przeżywanie przyjemności. Jest ona
podstawową i typową czynnością wieku dziecięcego, ma duże znaczenie
kształcące i wychowawcze, sprzyja rozwojowi fizycznemu i psychicznemu
dziecka oraz zaspokaja jego potrzebę działania. Osoby dorosłe podejmują
zabawę głównie w celach rekreacyjnych. Media wykorzystują wiedzę na temat
roli zabawy w życiu człowieka — zarówno dziecka, jak i dorosłego — aby
uatrakcyjnić swój przekaz i pozyskać jak największą liczbę odbiorców[3].

Podstawowe środki wyrazu w mediach audiowizualnych to:
ruchomy obraz, słowo oraz muzyka. Jednakże przeprowadzone badania dowodzą,
że dźwiękowy element przekazu jest deprecjonowany i również słowo jest w
jakimś stopniu eliminowane z przekazu medialnego na korzyść kolorowego
obrazu, który jest ruchomy i bardzo sugestywny. Z powodu dużej
atrakcyjności mediów audiowizualnych traktuje się je jako szczególnie
skuteczny środek oddziaływania społecznego. Z wszystkich mass mediów
telewizja w największym stopniu potrafi zafascynować dziecko oraz
przekonać je do podjęcia różnorakich działań[4].

Oddziaływanie środków masowego przekazu na dzieci i
młodzież dokonuje się poprzez prezentowane treści. Warto postawić sobie
kilka pytań. Jakie są treści przekazywane przez media? Jaki świat one
przedstawiają? Czy jest to świat prawdy, czy iluzji? Możemy wyróżnić trzy
stanowiska dotyczące przekazu medialnego. Pierwsze stanowisko sugeruje, że
media odzwierciedlają rzeczywistość i taką postawę na pewno przyjmowano w
początkach ich istnienia. Drugie stanowisko wskazuje, że media czerpią z
rzeczywistości, ale ubarwiają ją w celu zwiększenia atrakcyjności
przekazu. Powstające w związku z tym niejasności czy niezgodności
pozostawiają człowiekowi furtkę na własną interpretację przekazu i
odczucie posiadanej nad nim kontroli. Trzecie stanowisko odnoszące się do
tej kwestii oskarża środki masowej komunikacji o całe zło społeczne.
Według niego mass media zauważają w życiu społecznym i wybierają z niego
wyłącznie sytuacje patologiczne, a ukazując je szerokiemu gronu odbiorców,
upowszechniają je i przez to przyzwalają na ich powtarzanie. W stosunku do
kultury popularnej najbardziej adekwatne wydaje się drugie stanowisko. Nie
można jednak zaprzeczyć, że oprócz przyjemności, którą popkultura oferuje
swoim odbiorcom, istnieją też niekorzystne aspekty oddziaływania mediów.
Jest to zjawisko złożone, dlatego teraz przyjrzymy się dokładnie sposobom
oddziaływania mediów na dziecko.

5. SPOSOBY ODDZIAŁYWANIA MEDIÓW NA DZIECKO

5. SPOSOBY ODDZIAŁYWANIA MEDIÓW NA DZIECKO

Stale rosnący wpływ mediów na dziecko jest dziś
niekwestionowanym faktem. Zjawisko to jest efektem nałożenia się na siebie
wielu czynników. Jednym z nich jest stały, zarówno ilościowy, jak i
jakościowy, rozwój mediów. Ponadto funkcjonowanie mediów „otwiera” dziecko
na ich wpływ, wywołuje głód obcowania z nimi i w jakimś stopniu uzależnia
je od siebie. Być „pod wpływem” to „być pod urokiem”, w skrajnej sytuacji
może oznaczać także „być uzależnionym” czy wręcz „być zniewolonym”.
„Wpływ” w kontakcie z mediami oznacza aktualne doświadczenie związane z
ich odbiorem. W tym sensie wpływ obejmuje te przeżycia, które rodzą się z
lektury gazety (np. wzbogacenie wiedzy intelektualnej, religijnej),
oglądania komedii (np. reakcja w postaci śmiechu — oddziaływanie na
emocje) czy wysłuchania audycji radiowej (np. pobudzenie wyobraźni).

Wpływ mediów na dziecko to również rezultat
oddziaływań, które pochodzą z publikowanych treści. Jest to ślad, jaki
pozostawia w psychice młodego odbiorcy jego obcowanie z konkretnym
środkiem masowego przekazu. Fizyczny kontakt z mediami zostaje zerwany,
natomiast wpływ wynikający z tego kontaktu pozostaje nadal w odbiorcy jako
określony ślad, przy czym jego trwałość jest bardzo zróżnicowana. Mogą to
być np. przyswojone nietrwałe informacje, które po krótkim czasie ulegają
zatarciu w pamięci, ale może to też być głęboka inspiracja moralna,
społeczna czy religijna — np. po obejrzeniu wstrząsającego filmu czy
programu.

W naszej książce interesuje nas wpływ mediów na
osobowość dziecka w znaczeniu rezultatu ich oddziaływań. W takim sensie
wyróżniamy trzy rodzaje wpływu: bezpośredni, kumulatywny i podświadomy.

Wpływ bezpośredni dotyczy całej sfery doznań intelektualnych i emocjonalnych,
które powstają w wyniku odbioru publikowanych treści. Jest to stan radości
albo smutku, odwagi lub lęku, aktywności lub biernego poddania się
(rezygnacji), wzbogacenie wiedzy w jakiejś dziedzinie, doskonalenie
kompetencji językowych itp. Bezpośredni wpływ przekazów medialnych widać
najwyraźniej u dzieci, które reagują bardzo żywiołowo i nie ukrywają
doznawanych odczuć. W sferze wpływu bezpośredniego mediów znajdują się
także te wszystkie zachowania dziecka, które wiąże ono przyczynowo z
obejrzanym filmem, programem telewizyjnym, przeczytanym artykułem, książką
etc. Wpływ bezpośredni opisują dwie podstawowe kategorie: pierwsza to
czas, a więc bezpośrednie następstwo faktów, natomiast druga to
dostrzegalność tego wpływu, a więc możliwość zaobserwowania jego symptomów
przez otoczenie (rodzina, przyjaciele, nauczyciele itp.).

Wpływ kumulatywny jest zasadniczo niedostrzegalny w jego poszczególnych
fazach. Funkcjonowanie tego wpływu możemy przyrównać do mechanizmu
drążenia, w którym jeden etap działania przygotowuje etapy następne. Ślad,
który w psychice pozostawiają oddziałujące na odbiorcę media, kumuluje się
przez określony czas i ulega w ten sposób spotęgowaniu. Dlatego zmiany,
jakie powstają w człowieku, stają się zauważalne dopiero po bardzo długim
oddziaływaniu pewnych przekazów. Przykładem wpływu kumulatywnego może być
odwrażliwienie na przemoc, agresję, pornografię czy też treści
magiczno-okultystyczne. Długotrwała transmisja określonych treści może
wpłynąć na zmianę postaw, systemu wartości, poglądów i opinii, jak również
na ukształtowanie się określonego światopoglądu. W dużej mierze to na tym
mechanizmie opierają się media. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że o
ile z mediów korzystamy w sposób indywidualny, każdy u siebie w zaciszu
domowym, to jednak wszyscy jesteśmy poddawani oddziaływaniu w sposób
masowy, dlatego też odnoszą one taki sukces w upowszechnianiu różnych
treści, niekoniecznie wychowawczych.

Wpływ podświadomy polega na swoistej penetracji psychiki dziecka przez treści
publikowane w mediach. Jest on nieuświadomiony przez jednostkę, daje
jednak o sobie znać w efekcie końcowym. W celu uruchomienia wpływu
podświadomego na dzieci, młodzież i społeczeństwo stosuje się dziś
wyszukane techniki, których wspólną cechą jest skrytość działania. Ich
ujawnienie i nagłośnienie staje się równoznaczne z uświadomieniem sobie
przez odbiorcę wpływu, który jest do niego kierowany bez jego
przyzwolenia. Ich poznanie prowadzi do przekreślenia skuteczności w
oddziaływaniu tego wpływu. Do najbardziej znanych technik wpływu
podświadomego należą technika „jednej klatki” i technika „wstecznego
zapisu”. Technika „jednej klatki” może być wykorzystana w obrazie
telewizyjnym — będzie to co 24. ukryta klatka, zawierająca np. reklamę
produktu. Technika „wstecznego zapisu” może pojawić się w utworze
muzycznym. Ścieżka dźwiękowa puszczana od tyłu ma wtedy inny tekst niż
ten, który słyszymy pierwotnie. W Polsce oddziaływanie podświadome jest
zabronione, jednak zdarza się, że ten przepis jest łamany[5].

Analizując dalsze oddziaływanie multimediów na dzieci
i młodzież, można mówić o ich wpływie pośrednim i bezpośrednim.

Wpływ pośredni polega na tym, że media zabierają czas, który można by
przeznaczyć na wykonywanie innych czynności, np. czytanie, uprawianie
sportu, zabawy z rówieśnikami i kontakt z rodziną. Pośrednie oddziaływanie
mediów dokonuje się także przez kontakt z innymi osobami, których opinie
zostały ukształtowane pod wpływem mediów. W procesie obcowania z mediami
powstają względnie trwałe zmiany w zachowaniu użytkownika, np. w obrębie
jego postaw, opinii, zainteresowań, przyswajania wiedzy. Jednakże w
przeciwieństwie do wpływu bezpośredniego wpływ pośredni następuje w
odpowiednio wydłużonym czasie. Jest to przede wszystkim wpływ o
charakterze drążeniowym, a więc wpływ kumulatywny, przebiegający także w
formie wpływu podświadomego. Podlega on zasadniczo kontroli ze strony
jednostki, co ma istotne znaczenie w samowychowaniu oraz w wychowaniu
przez prasę, film, radio i telewizję.

Wpływ bezpośredni mediów następuje przez osobisty z nimi kontakt. Widać to na
przykładzie odbioru filmu. Zawarte w nim sceny komizmu albo przemocy
wywołują u widza odpowiednie reakcje emocjonalne, np. salwy śmiechu i
euforię lub lęk i zdenerwowanie. Można u dzieci zaobserwować pewne zmiany
w zachowaniu będące reakcją na bodźce, które pochodzą z oglądanego filmu
lub programu. Skutek ich wpływu zależy od nadawanych treści, kanału ich
przekazywania (a co za tym idzie, sposobu ich odbioru), a także od cech
odbiorcy i tego, ile czasu na media poświęcają on i jego rodzina. Dominuje
obecnie opinia, że wpływ bezpośredni mediów nie jest wpływem trwałym[6].
Pamiętając o różnorodności elementów biorących udział w procesie
oddziaływania mediów, można stwierdzić, że największe znaczenie mają
przekazywane treści.

6. PERCEPCJA PRZEKAZÓW MEDIALNYCH PRZEZ DZIECKO

6. PERCEPCJA PRZEKAZÓW MEDIALNYCH PRZEZ DZIECKO

Obecnie dzieci coraz więcej czasu spędzają w
towarzystwie mediów. Dla wielu z nich jest to jedyne i podstawowe źródło
informacji o świecie. Coraz częściej jest to także główna forma spędzania
wolnego czasu. Jak pokazują badania, nowoczesne media stanowią silny
czynnik kształtowania wzorów zachowań, określonych postaw i systemu
wartości, wyznawanych poglądów oraz opinii[7]. Zatem obecność
mass mediów w życiu dzieci nie jest czynnikiem mało istotnym. Zawarta w
nich treść ma na nie ogromny wpływ. Treści te są w stanie oddziaływać na
ich myśli, wolę, uczucia i wyobraźnię, przekształcając zakres ich
doświadczeń, wizję świata, a także rozumienie samego człowieka. Ponadto
mass media mogą wpływać nie tylko na osobowość pojedynczego odbiorcy, lecz
również oddziaływać w wymiarze społecznym, co wiąże je bezpośrednio z
problemem tzw. kultury masowej[8].

Ponieważ dziecko nie ma jeszcze do końca
ukształtowanej sfery poznawczej i uczuciowej, jest odbiorcą mało
krytycznym i silnie angażującym się emocjonalnie. Wszystkie prezentowane
przez media treści: ważne i błahe, zabawne i tragiczne, płytkie i
głębokie, mają w odbiorze dziecka charakter równorzędny, nie są bowiem
poddawane przez nie selekcji, klasyfikacji i wartościowaniu. W rozwoju
młodego człowieka można wyróżnić charakterystyczne dla określonego wieku
cechy percepcji. Przyjrzymy się tym cechom na przykładzie programów
telewizyjnych:

• dziecko w wieku 7-9 lat często przyjmuje treść np.
filmu jako absolutną prawdę, a swoje przeżycia odtwarza w zabawach i
rysunkach;

• dzieci w wieku 10-12 lat wyraźnie zaczynają
szukać wzorców dla swej formującej się osobowości; utożsamiają się z
telewizyjnym bohaterem, przyjmują jego motywy postępowania i preferowane
wartości;

• u starszych dzieci, z przedziału 13-15 lat,
wzrastają zdolność do syntezy wydarzeń oraz emocjonalność przeżywania;

• o pełnej aktywności odbioru telewizji można
mówić dopiero w wieku 16-18 lat[9].

W