Dandelion. Dearest. Tom 2

Dla Matta i moich małych niedźwiadków

Jeśli nie walczysz o to, co kochasz, nie płacz za tym, co tracisz.

– Autor nieznany

PrologDani

Kiedy Travis splata swoje palce z moimi, dostaję gęsiej skórki. Zamykam oczy i biorę się w garść.

– Jesteś pewna, że chcesz to zrobić, Dani? – Jest zdenerwowany, chociaż to on mnie na to namówił. – Będzie bolało. Bardzo.

Brady wybucha śmiechem.

– Przestań ją straszyć, gościu.

Brady jest seksowny, ma twarde mięśnie i groźne tatuaże. Wiem, że właśnie gapi się na moje obnażone plecy. Jest poza moją ligą.

Oczywiście to jedyny sposób, by facet taki jak on mnie dotykał.

Przełykając ślinę, potakuję i przytrzymuję koszulę przy piersi.

– Zróbmy to. Nie stchórzę.

Odrobiłam zadanie, sprawdziłam, jakie jest najbardziej optymalne miejsce, naczytałam się o bólu, metodach i tak dalej. Teraz muszę już tylko zdecydować się na ten ostatni ważny krok. To będzie rok robienia różnych rzeczy po raz pierwszy.

– Co za dziewczyna. Obiecuję, że będę delikatny. – Brady odsuwa się ode mnie, rozlega się brzęczenie, ale zaraz cichnie.

Travis ściska mnie mocniej.

– Gdyby twoja mama się dowiedziała, że to robisz, zabiłaby mnie – szepcze, pochylając się nade mną.

Wysuwam rękę z dłoni mojego najlepszego przyjaciela, żeby go trzepnąć.

– Co się z tobą dzieje? Nie pora na gadki o mojej mamie.

Dłoń w czarnej rękawiczce przesuwa się po moim ramieniu, Brady odchyla ramiączko mojego czarnego koronkowego stanika. Tak, do cholery, założyłam seksowną bieliznę.

– Poczujesz zimno – mówi cicho.

Spinam mięśnie, a on śmieje się pod nosem.

– Skarbie, rozluźnij się. To nie jest mój pierwszy raz. – Głos Brady’ego brzmi tak uwodzicielsko, że aż czuję dreszcze. Tatuażysta powoli naciera moją skórę, powietrze wypełnia woń alkoholu. – Dobrze się tobą zajmę. To, co sobie wyobrażasz, jest gorsze niż rzeczywistość. Zaufaj mi. Z początku będzie bolało, ale przywykniesz do tego. Będziesz czuła dyskomfort tylko przez kilka dni.

Ja pierdzielę. Naprawdę to robię.

Zerkam przez ramię i patrzę mu w oczy. Brady uśmiecha się, czuję motyle w brzuchu. Uciska palcem mój mięsień czworoboczny.

– Tutaj? – pyta.

Potakuję, zamykam oczy i kładę brodę na oparciu krzesła.

– Jest naprawdę piękny. – Stuka w przezroczystą kartkę z wzorem.

– To Gwiazda Polarna. Żebym umiała odnaleźć swoją drogę – mówię bardziej do siebie niż do niego.

Brady przykłada papier do mojej skóry i zaczyna pocierać. Potem znowu słyszę bzyczenie i igła wnika w moją skórę.

Rozdział 1

Trzy tygodnie później

Dani

Opuszkiem palca dotykam wytatuowanej linii na ramieniu. Pamięć mięśni prowadzi moją rękę do osi przecięcia północy i południa, gdzie mam nadzieję odnaleźć równowagę. Bezpieczny port. Stabilizację.

Czuję ją w kościach. Nadzieję. Gdy zaczynam powtarzać sobie swoją motywacyjną gadkę, na moich ustach pojawia się uśmiech.

Staje się pełniejszy… aż nagle moja nowa współpracownica kładzie przede mną stos papierów.

Laura posyła mi mechaniczny uśmiech.

– Mam już plany na weekend, więc zostawiam to tobie. Jako studentka marketingu powinnaś się w tym dobrze odnaleźć.

Zajęcia na uczelni jeszcze się nie rozpoczęły, a ona już się ze mną droczy. Przygryzam policzek i próbuję ułożyć dokumenty na biurku.

Laura i ja jesteśmy nowymi asystentkami profesora Zinzera. Tej jesieni będziemy koordynować prace wszystkich studentów w pracowni i przygotowywać materiały na jego zajęcia. Do prowadzenia swojego biura zawsze zatrudnia jedną studentkę sztuki i jedną studentkę zarządzania. Dzięki temu, że mój najlepszy przyjaciel Travis studiował u Zinzera w poprzednim semestrze, miałam przewagę nad innymi i pokonałam wielu kandydatów ubiegających się o tę robotę.

Wkładam stos dokumentów do torby. Już się nie uśmiecham.

– Zin potrzebuje ich na poniedziałek – szczebiocze Laura.

Innymi słowy, potrzebuje ich na poniedziałek po długim weekendzie z okazji Święta Pracy.

Zaciskam zęby.

Laurze nawet odrobinę nie jest głupio, że zrzuciła to na mnie. Zarzuca włosy na ramię.

– Dzięki, Dani – mówi. Aż się wzdrygam, słysząc niezbyt subtelny komplement. – Jesteś taka… miła.

Gdybym była postacią z komiksu, z uszu buchałaby mi para. Żadnego słowa bardziej nie nienawidziłam. Jeśli jeszcze raz usłyszę od kogoś, że jestem miła, nie zdzierżę tego. „Miła” sprawia, że czuję się odrzucona. Popychana. Ignorowana.

Kiedy byłam dzieckiem, sądziłam, że po prostu mam dobre maniery. Co, do cholery, jest złego w tym, że ktoś jest uprzejmy? Ale teraz widzę, że taki opis człowieka nie pasuje do Bostonu, gdzie wszyscy są znacznie bardziej nerwowi. Środkowy Zachód jest bardziej przyjazny. Gdy ktoś na ciebie wpadnie w Chicago, mówi „przepraszam”. Tutaj przeklina i spycha cię z drogi. Przyzwyczaiłam się do szybszego tempa życia, ale to nie oznacza, że mogę być takim popychadłem.

Mama powiedziałaby „pierdol się miło”. Chichoczę pod nosem. Jest bardziej wulgarna od połowy chłopaków w szkole.

Domyślam się, że tak się dzieje, kiedy umiera się z powodu naczyniakomięśniaka.

Śmiech zamiera na moich ustach, mrugam oczami, żeby pozbyć się przytłaczających mnie emocji, które pojawiają się, ilekroć myślę o mamie. Walczyła z całych sił, żeby żyć, nawet gdy straciła wszystkie włosy i obie piersi. I pokonała go. Przynajmniej na razie.

Kiedy wchodzę do mojego pokoju w akademiku, nadal myślę o tym, co chciałabym powiedzieć Laurze. Dlaczego nigdy nie umiem znaleźć odpowiednich słów we właściwej chwili? Patrząc na stos dokumentów ułożonych na biurku, czuję się tak sfrustrowana, że aż boli mnie żołądek. Przez cały weekend będę uziemiona i zamiast się rozpakowywać, będę przygotowywać broszury dla profesora.

Moje spojrzenie pada na mur z kartonów ustawiony w małym pokoiku, który dzielę z dziewczyną poznaną w zeszłym semestrze. Jenna jest przezabawna. Chodziłyśmy razem na zajęcia z socjologii. Były tak nudne, że, żeby się rozerwać, pisałyśmy do siebie pikantne esemesy i sprawdzałyśmy, która pierwsza wybuchnie śmiechem. Zawsze wygrywała. No tak, wykładowca mnie znienawidził. Ale gdy Jenna pisała: „Chcę udławić się Twoim grubym kutasem”, nie mogłam się powstrzymać i rechotałam.

Jej południowy zaśpiew i perfekcyjne blond włosy z początku odrzucają człowieka. Najpierw myślisz sobie, że jest sztywną suką, ale ona po chwili cię obejmuje i zachowuje się, jakbyście znały się od lat. Nie mam pojęcia, jak zaprzyjaźniła się z naszą współlokatorką Clem. Widziałam ją tylko raz, ale dziewczyna sprawia wrażenie zimnej jak góra lodowa. Heloł, wywróciła oczami, kiedy zapytałam ją, czy podobały jej się Pamiętniki wampirów.

Muszę załatwić kilka spraw. W drodze do drzwi wyjściowych zatrzymuję się przed lustrem, żeby przygładzić długie włosy. Przypominam z wyglądu swoją mamę.

Każdy mi mówi, że wyglądam tak samo jak ona, gdy była młoda. Mam zielone oczy, jasną cerę i ciemnobrązowe włosy z różowymi pasemkami, które pofarbowałam w zeszłym miesiącu, a dzięki Victoria’s Secret mam wypukłości w odpowiednich miejscach.

Postanawiam nie robić makijażu, biorę kurtkę i wychodzę.

Podróż metrem trwa krótko, a kiedy docieram na powierzchnię, muszę osłonić oczy przed popołudniowym słońcem. Czekając na zielone światło, bezwiednie gapię się na faceta, który próbuje wynieść dziesięć pudełek pizzy przez drzwi restauracji kilka kroków ode mnie. Podchodzę do niego, naciskam klamkę i otwieram przed nim drzwi. Kątem oka widzę jasne włosy dziewczyny przemykającej przez restaurację, a po sekundzie słyszę jej chichot.

– Mam nadzieję, że dasz radę zjeść te wszystkie pizze z kolegami – mówi na przydechu. Nie wiem, czy próbuje być seksowna, czy zasapała się, biegnąc w jego stronę.

Wywracam oczami, ale wciąż stoję i przytrzymuję drzwi. Chłopak przyciska ramię do szyby i wybucha śmiechem.

– Jestem pewien, że damy radę. Dziękuję, hm…

– Tamara.

– Tamaro. Dzięki.

Przez szybę widzę, jak dziewczyna wymachuje jakąś kartką.

– Masz, zadzwoń do mnie, jeśli będziesz potrzebował dodatkowych ust do tego… jedzenia. – Sposób, w jaki wymawia słowo „usta” sugeruje, że nie mówi o pizzy. Oblecha.

Jej sylwetka znika za chłopakiem, który trzyma ręce na stosie kartonów, więc nie widzę, czy bierze od niej karteczkę, ale po chwili prostuje się, jakby coś go zaskoczyło.

Gdy dziewczyna pojawia się w zasięgu mojego wzroku, ma puste ręce. Okej, chyba wsunęła swój numer telefonu do kieszeni jego spodni.

W porządku.

Chłopak odchrząkuje, zanim odzywa się do blondynki:

– Dzięki, laleczko.

Kiedy ponownie wychodzi na chodnik, mogę mu się po raz pierwszy przyjrzeć. Ma okulary przeciwsłoneczne typu awiator, więc nie widzę jego oczu, ale cała reszta jest całkiem seksowna. Jest wysoki i szczupły. Cerę ma w odcieniu jasnego karmelu, jakby często przebywał na słońcu. Jego jasnobrązowe włosy wyglądają jak uczesane wiatrem. Pod koszulką prężą się twarde bicepsy, od których nie mogę oderwać oczu.

Za mną zatrzymuje się SUV.

– Pospiesz się, Jax. Nie mam zamiaru robić jeszcze jednego kółka – krzyczy chłopak z auta.

Jax śmieje się i odwraca. W końcu mnie zauważa i przechyla głowę. Znowu odchrząkuje.

– Przepraszam, że zablokowałem wejście. Straszny ze mnie dupek.

Mrugam.

Uśmiecha się do mnie, a mnie wydaje się, że niebiosa się rozstąpiły, ponieważ jest tak zajebiście piękny. Patrzenie na niego aż boli, ale zanim jestem w stanie zebrać się na odwagę, żeby coś powiedzieć, jego kumpel wciska klakson. Jax patrzy na SUV-a, a potem na mnie, uśmiecha się ponownie i odchodzi.

O nie! Byłoby miło, gdybym zdołała coś powiedzieć, gdy następnym razem zagada do mnie zabójczo przystojny facet.

Rozdział 2Jax

Muzyka dudni ze stojącego za mną stereo, ale po popołudniowym treningu jestem zbyt zmęczony, żeby się odwrócić i ją ściszyć. Parskam śmiechem.

– Gościu, twoja siostra się upiła.

Sammy siedzi rozwalona na krześle ze swoją magiczną kulą numer 8 i gapi się na nią, jakby zabawka znała wszystkie odpowiedzi. Mój współlokator, a jej brat Nick, rzuca tylko na nią okiem, po czym wraca do swoich kart.

– Nawet nie myśl o pieprzeniu mojej siostry, Jax.

Uderzam go w ramię.

– Ty dupku. Wiesz, że są dwa rodzaje dziewczyn, których nigdy nie tykam – młodsze siostry i współlokatorki.

Nick unosi jedną brew.

– Widziałem współlokatorki twojej siostry. Żadnej nigdy nie wziąłeś w obroty?

– Żartujesz sobie? Clem urwałaby mi jaja i wepchnęła je do gardła, gdybym do którejś się zbliżył. Otacza je opieką. – Co by o niej nie mówić, moja siostra bliźniaczka jest narwana.

Nie wspominam o nieszczęsnym pierwszym roku studiów.

Sammy histerycznie się śmieje i potrząsa swoją kulą.

– Czy jest jakiś facet, który pokocha mnie na zawsze? – Zerka w czarny trójkąt na dole kuli. Promienieje, czytając odpowiedź. – Z całą pewnością.

Wywracając oczami, biorę duży łyk piwa i przeglądam wiadomości w telefonie. Kelly, Jamie, Emma. Gorące laski. Katie. Lanie. Jeszcze gorętsze.

Myślami wracam do dziewczyny stojącej przed pizzerią, tej, która po południu przytrzymała mi drzwi. Nie wiem, dlaczego o niej myślę. Była piękna, ale bez makijażu wyglądała na bardzo młodą. Niewinną i wielkooką.

Nie mój typ.

Zastanawiam się nad ważniejszymi życiowymi problemami, takimi jak rozmiar piersi, ale woda pluskająca w tej głupiej kuli działa na mnie rozpraszająco i odrywa mnie od planowania weekendu. Przechylam butelkę w stronę Sammy.

– Sam, z przykrością muszę ci powiedzieć, że to gówno znaczy. Mam nadzieję, że o tym wiesz, ponieważ za bardzo cię lubię, by pozwolić ci myśleć, że jest tu jakiś perfekcyjny facet. – Młodsza siostra Nicka chodzi do liceum i jest dość ładna, ale musi zmądrzeć, bo jakiś kutas, taki jak ja, złamie jej serce. Ale to nie będę ja.

Puszcza moje słowa mimo uszu i wstrząsa kulą.

– Czy jest jakaś idealna dziewczyna dla Jaxa Avery’ego, która sprawi, że przestanie się kurwić? – Mruży oczy i odczytuje odpowiedź, która pojawia się na powierzchni. – Z pewnością tak.

Nick parska śmiechem.

– Ile wypiłaś? Ojciec skopie mi dupę, jak jutro wrócisz do domu z kacem. – Wraca do swoich kart i dodaje pod nosem: – Bo musisz być pijana, skoro uważasz, że to jest pisane Jaxowi.

Sammy ma czkawkę, jęczy, jakby coś ją bolało. Odwraca się w moją stronę.

– Czy odczuwasz pustkę? Chciałbyś znaleźć jakiś sens?

Ta dziewczyna powinna przestać oglądać tyle babskich filmów.

Biorę kolejną butelkę.

– To ma sens. Oznacza, że mogę podymać bez zobowiązań. To piękna rzecz.

Robi taką minę, jakbym nasrał jej na talerz. Nie mam siły wyjaśniać, dlaczego związki są złym pomysłem, ale gdyby tylko mogła przez dwie minuty popatrzeć na moich rodziców, stanęłaby po mojej stronie.

Sięgam po kawałek pizzy, ignorując ból w piersi.

– O której mamy jutro spotkanie drużyny?

Nick zezuje w moją stronę.

– O trzeciej, ale ty powinieneś być wcześniej. Słyszałem, że trener Patterson to twardziel.

– Dam radę. – Nadal przeglądam wiadomości w telefonie, rozmyślając o tym, jak spędzić kolejne dwadzieścia cztery godziny, zanim piłka całkowicie zdominuje moje życie. Zastanawiam się nad Katie na dzisiejszy wieczór i może Lanie na jutro po południu.

Mam już zadzwonić do Katie, kiedy nadchodzi jakaś wiadomość. Natasha. Jeszcze lepiej. Jesteśmy przyjaciółmi z bonusem. Ale bez przyjaźni.

Co robisz wieczorem?

Odpisuję, nie kryjąc uśmiechu: Będę cię pieprzył, aż zaczniesz wykrzykiwać moje imię.

Nie mija minuta, gdy przychodzi odpowiedź:

Doskonale. Będę za dwadzieścia minut.

Sammy wzdycha, patrząc na mnie ponad stołem, jakby wiedziała, co planuję.

– Pewnego dnia jakaś dziewczyna skopie ci tyłek, Jax. Mam nadzieję, że to zobaczę.

Dlaczego nastolatka poucza mnie na temat seksu?

– Nie ma szans, dzieciaku. Nie zwiążę się z żadną.

Już dawno się tego nauczyłem. Dziewczyny są jak piwo. Mają uświetnić sobą ważniejsze rzeczy.

* * *

Wciskam guzik telefonu i ekran się rozświetla. Zostało tylko czterdzieści pięć minut do treningu. Cholera. Przypominam sobie ostrzeżenie Nicka, że powinienem być wcześniej. Dlaczego trening odbywa się w środku dnia? Najlepiej ćwiczy mi się z samego rana.

Od wczorajszego wieczoru mam zły humor. Natasha i ja nie mogliśmy wpaść w nasz zwykły rytm. Tak, oboje doszliśmy, ale musiałem się napracować.

Natasha to rosyjska modelka, która ma prawie metr osiemdziesiąt wzrostu i zazwyczaj wie, co lubię. Znamy się od roku. Nasz układ się sprawdza. Spotykamy się, pijemy drinka lub dwa, trochę się pośmiejemy, pieprzymy się i idziemy każde w swoją stronę. Nie jest wylewna i jest bogata, więc mam pewność, że nie leci na mój fundusz powierniczy. Nie mam pojęcia, dlaczego jestem teraz taki skwaszony.

Mój nastrój jeszcze się pogarsza, gdy nasila się odgłos siorbania. Spoglądam w dół i staram się poskromić gniew.

– Laleczko? Musimy kończyć. – Nie mam pamięci do imion. „Laleczka” wiele upraszcza. Pasuje do każdej. Tara, Tammy czy może Tamara podnosi wzrok i próbuje się uśmiechnąć z ustami pełnymi mnie.

Boże, jestem dupkiem.

Wyjmuję kutasa z jej ust, uważając na rząd błyszczących zębów, i chowam go w dżinsach.

– Przepraszam, Jax. – Ucieka oczami w bok. Kładę ręce na jej ramionach i pomagam jej wstać. Nie każda dziewczyna potrafi robić laskę, choć jest to coś, czego powinni uczyć w szkołach obok smażenia naleśników. Dwie bardzo ważne umiejętności.

– Nie przejmuj się. Nie wiedziałem, że jest tak późno. Może udałoby nam się spotkać innym razem. – A może nie.

Aż zaświeciły jej się oczy. Zmuszam się, żeby się uśmiechnąć i ją przytulić, po czym biorę kluczyki ze stolika.

Podchodzę do drzwi i dostrzegam to w jej oczach. Chce, żebym ją pocałował. Nie ma mowy. To nie ma nic wspólnego z tym, jak robiła mi laskę, i ma wiele wspólnego z tym, jak śliniła się na widok mojego bmw M-5 Hurricane. Niemal widzę symbole dolara w jej oczach. Nie potrzebuję takich komplikacji. Co prawda dopiero zaczynam studia prawnicze, ale mogę się doktoryzować z unikania dziuń napalonych na kasę.

Pochylam się, żeby musnąć ustami jej policzek, i dziękuję moim pierdolonym szczęśliwym gwiazdom, że jesteśmy u niej w mieszkaniu, po czym salwuję się ucieczką.

Gdy tylko docieram do mojej oazy samotności, włączam muzykę i ruszam z piskiem opon. Silnik mruczy, a ja rozkoszuję się tym dźwiękiem. Trzysta tysięcy, które za niego dałem, to była okazja. Matka miała odmienne zdanie, ale kogo to obchodzi? Ma u mnie dług, którego nigdy nie zdoła spłacić.

Moje cacko w okamgnieniu rozpędza się do trzystu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Jadąc po Chestnut Hill, nie jestem w stanie rozwinąć jego możliwości, ale i tak docieram na teren kampusu w rekordowym czasie. Boston College znajduje się zaledwie trzy kilometry od mojego domu, ale leży w samym środku podmiejskiego piekła. Spokojne uliczki. Wymanikiurowane trawniki. Zadbane mamuśki. Spacerowicze i inne gówno. Dlaczego uczelnia nie może stać w pobliżu Fenway, jak uniwerek mojej siostry? Żałuję, że nie wziąłem prysznica na boisku piłkarskim. W tym upale niedobrze mi się robi od zapachu damskich perfum na mojej skórze.

Trener Patterson stoi przed trybunami, na których zasiada reszta mojej drużyny, trzyma ręce skrzyżowane na piersi, jakby był naszym właścicielem. I chyba nim jest, przynajmniej przez kilka kolejnych miesięcy. Do tej pory drużynę prowadził stary asystent trenera, ten tutaj podpisał umowę w zeszłym tygodniu.

– Jax Avery, miło widzieć, że wreszcie do nas dołączyłeś.

Jestem na czas, więc, do cholery, nie wiem, w czym problem.

– Masz być dziesięć minut przed rozpoczęciem treningu, w przeciwnym razie jesteś spóźniony – warczy, jakby czytał w moich myślach.

Staram się nie wywracać oczami i siadam obok Nicka, który szyderczo się uśmiecha.

– Mówiłem ci, żebyś był wcześniej – szepcze.

– Musiałem jeszcze zaliczyć obciąganko. To źródło mojej nadludzkiej siły. – Podnoszę rękę i napinam mięśnie, kiedy rozlega się gwizdek trenera.

– Słuchajcie. Nie jest tajemnicą, dlaczego zostałem zatrudniony przez tę szkołę. W zeszłym roku byliście o włos od zwycięstwa w mistrzostwach. I co się stało? Połowa z was schlała się na wieczór przed meczem.

Ja nie. Nie piłem. Nie jestem idiotą.

– A druga połowa została przyłapana z laskami w ich akademiku o drugiej w nocy. Większość z tych miłych pań została zawieszona.

Okej, przyznaję się do winy. Kto mógł wiedzieć, że w akademiku dziewczyn obowiązują tak restrykcyjne reguły?

– Proponuję, żebyście przestali myśleć tym, co macie pomiędzy nogami, i liczyli się z ludźmi, na których macie wpływ. Należy zrobić krok do przodu i sięgnąć po pierwszą lokatę. Kiedy w maju przyszłego roku ukończycie studia, mam nadzieję, że ujrzę w was mężczyzn, a nie małych chłopców, którzy za bardzo skupiają się na sobie, żeby myśleć logicznie. – Wzdycha i dodaje: – Jestem przekonany, że wszyscy wiedzą, iż ten sezon jest dłuższy. Mecze rozstrzygające odbędą się po Święcie Dziękczynienia, co oznacza, że podczas przerwy świątecznej musicie się przyczaić. Macie się zakopać pod ziemię, bo jeśli dowiem się, że zdemolowaliście jakiś pokój hotelowy w ośrodku wypoczynkowym, to wylatujecie. Bez mrugnięcia okiem.

Wszyscy milczą, ale wiem, że chłopaki tylko czekają, aż trener odejdzie, żeby dać upust emocjom. Natychmiast uznają, że to był jakiś pieprzony żart.

Patterson przechadza się przez jakąś minutę, po czym zatrzymuje się przede mną i czeka na kontakt wzrokowy z mojej strony.

– Koniec z olewaniem. Czas wyhodować jaja i stać się odpowiedzialnym. Jeśli sądzisz, że nie wylecisz, bo jestem tu nowy, to bardzo się mylisz. Weź się w garść albo won. – Śmieje się, ale wiem, że nie jest mu do śmiechu. – Nie będę trzymał was za rączki, czekał, aż wam się odbije, i podcierał tyłków. Tym niech zajmują się wasze mamy.

Ha, ha. Nie zna mojej matki.

Patterson uderza ręką w podkładkę na dokumenty.

– Wiem, że większość z was chce grać profesjonalnie. Macie ku temu niezłe zadatki, więc w tym roku powinniśmy zdobyć mistrzostwo, pod warunkiem że będziecie skupiać się na tym, co najważniejsze.

Oto jest pytanie, co nie? Co jest najważniejsze? Chciałbym wiedzieć.

Rozdział 3Dani

Po południu próbuję się rozerwać i spotykam się z Travisem, ale prawda jest taka, że do poniedziałku będę miała urwanie dupy.

Mam ochotę nakopać Laurze. Oczywiście tego nie zrobię, ale muszę nauczyć się asertywności, w przeciwnym wypadku będzie mnie wykorzystywała przez cały rok. Teoretycznie wiem, jak to zrobić. W praktyce nie jestem pewna, czy zdobędę się na odwagę.

Na przykład wczoraj nie potrafiłam wykrztusić słowa do tego przystojniaka! Uśmiecha się do mnie, a ja stoję jak słup soli. Studiuję na świetnej uczelni i mam wysoką średnią ocen. Można by przypuszczać, że posiadam jakieś umiejętności językowe.

Travis jest niezadowolony, odkąd wyszliśmy ze studia tatuażu.

Chce mi się z tego śmiać. Kiedy kilka tygodni temu zrobiłam sobie tatuaż, Travis również zapragnął dziary. Ale dzisiaj stchórzył, więc ja dałam sobie zrobić piercing. Szturcham go biodrem i strącam z chodnika.

– Nadal pożądasz Brady’ego, prawda?

Odwraca się w moją stronę, czarne włosy opadają mu na twarz.

– Co mnie zdradziło?

– To tylko przeczucie. Szkoda, że Brady nie gra w twojej drużynie.

– Ci dobrzy nigdy nie grają.

– Wydawało mi się, że buja się w tobie. – Travis posyła mi swój charakterystyczny krzywy uśmiech, a ja kręcę głową. Wydaje mu się, że podobam się każdemu facetowi.

– Brady jest już mężczyzną. Ma chyba dwadzieścia pięć czy sześć lat. Co najmniej. A ja dopiero skończyłam dwadzieścia. Poza tym on jest cały umięśniony i seksowny. Nie ma szans, żeby się mną interesował.

Kolej Travisa na kręcenie głową i patrzenie na mnie, jakbym była szalona.

Ale to nie wszystko. Chociaż Brady jest przystojny, nie mogę przestać myśleć o chłopaku z restauracji. Jax. Cholera. Nawet jego imię jest seksowne. Jeden jego uśmiech, a ja już zdejmuję majtki przez głowę. To właśnie kara za to, że patrzyłam z góry na dziewczynę, która dała mu swój numer.

Travis szturcha mnie łokciem.

– Byłaś podniecona, gdy Brady położył na tobie dłonie?

– Tak, dopóki mnie nie dźgnął igłą. Dwa razy. – Poprawiam ramiączko stanika. – Jak myślisz, czy one… są ładne? – Nie umiem mówić o piercingu i się przy tym nie rumienić.

Travis wymija starszą panią idącą w przeciwnym kierunku, spogląda na mnie i przelotnie omiata wzrokiem moje piersi.

– Są szałowe i cudowne.

– Nie wyglądam z nimi jak menelka? – Pytam bez zastanowienia, ale przynajmniej pytanie jest szczere.

– Pewnie, że nie. – Podoba mi się, że odpowiedź pada bez namysłu. – Czyli chciałabyś jeszcze więcej modyfikacji ciała? Świetnie z tym wyglądasz.

Uśmiecham się. Travis zawsze sprawia, że czuję się piękna. Na pierwszym roku mieszkaliśmy na tym samym piętrze i od razu się ze sobą skumplowaliśmy. Przez ostatnie dwa lata byliśmy niemal nierozłączni. Jest śliczny, ma czarne włosy i oczy koloru czekolady. Mój najlepszy przyjaciel jest wysoki i smukły. To taki typ myśliciela. Wszyscy chłopcy go uwielbiają. Ja też. Wypłakiwałam się na jego ramieniu, gdy wiosną zerwałam z Reidem.

– Poza tym jeśli ktoś tu jest menelem, to raczej ja. Pamiętasz? – Ponownie mnie szturcha. – Jesteś zbyt niewinna, żeby zostać menelką.

Może na tym polega mój problem. Faceci postrzegają mnie jako grzeczną i miłą dziewczynkę.

Głęboko wzdycham.

– Myślisz, że to dlatego Reid przestał się mną interesować?

– Reid przestał się tobą interesować, bo jest debilem. To, że przespał się z twoją współlokatorką parę godzin po rozstaniu z tobą, potwierdza tę tezę. A ty przecież nie byłaś dziewicą. Po prostu nie wskakujesz do łóżka każdemu facetowi na świecie.

Wiem, że nie jestem brzydka, nie jestem też osobą, która oczekuje komplementów, ale faceci widzą we mnie dziewczynę z sąsiedztwa, więc raczej nie przyciągam takich, których chciałabym zatrzymać na dłużej w łóżku. Raczej tych, którzy wolą szybki numerek. Reid nie był wyjątkiem. To dlatego byłam tak zszokowana zeszłej wiosny, gdy zobaczyłam, że wymyka się z pokoju Ashley godzinę po tym, jak usłyszałam odgłosy porno dochodzące zza drzwi. Przyznaję, że zerwaliśmy ze sobą kilka dni wcześniej, ale mimo wszystko. Mdli mnie na myśl o tym, co krzyczała. Mocniej! O, Boże, tak, pieprz mnie mocniej!

Sądziłam, że poderwała któregoś z chłopaków, na których miała oko. Co za naiwność, jeszcze jej kibicowałam, ciesząc się, że znalazła jakiegoś napalonego gościa. Ale gdy drzwi się otworzyły, ujrzałam w nich mojego byłego chłopaka z gołym torsem, rozpiętymi dżinsami ledwie trzymającymi się na jego biodrach i jeszcze na wpół nabrzmiałym penisem wybrzuszającym się pod spodniami. Brakowało mu nawet przyzwoitości, by okazać zażenowanie. Zamiast tego spojrzał na mnie w taki sposób, jakby chciał mi zakomunikować, że to ja jestem problemem, a nie on. Ja!

Boże, mam nadzieję, że udawała.

Kiedy oglądam takie sceny w filmach, porzucona kochanka zawsze mówi coś błyskotliwego, żeby zranić faceta i pokazać mu, co stracił. Ale nie ja. Mnie odebrało mowę. Nie wykrztusiłam ani słowa. Nadal mam ochotę strzelić sobie w łeb za to, że nic nie powiedziałam.

W zasadzie prawie w ogóle nie odzywałam się do szczęśliwej pary, ilekroć ich razem widziałam. Naturalnie rozpraszał mnie widok Reida próbującego pomasować językiem jej dziurki w nosie. Trzeba przyznać, że Ashley jest wysoka i olśniewająca. Ja przy niej jestem pigmejem, więc absolutnie nie winię jej, że zwrócił na nią uwagę. Ale czy naprawdę muszą robić takie rzeczy na moich oczach? W końcu chodziłam z nim przez prawie rok.

#CoZaStrata

Kiedy natknęłam się na nich w zeszłym tygodniu, sądziłam, że to już przeszłość. Ale wtedy ona oskarżyła mnie, że gdy wyprowadzałam się w poprzednim semestrze, ukradłam jej naszyjnik. Udało mi się zaledwie wykrztusić kilka słów, zazgrzytać zębami i pofantazjować o tym, że wymierzam jej cios prosto w nerkę.

Travis i ja zbliżamy się do piekarni, więc postanawiam zatrzymać się, żeby coś zjeść. Zapach chleba na zakwasie sprawia, że burczy mi w brzuchu i w jednej chwili przestaję myśleć o tym dupku, moim byłym.

Siadamy w boksie i składamy zamówienie, po czym otwieram mój dziennik.

– Sprawy numer jeden i dwa: zrobione! – Wyjmuję z torby neonoworóżowy pisak i odhaczam dwa punkty.

– Masz listę? – Wyczuwam w głosie Travisa szyderstwo, które podkreślają jego uniesione brwi.

Posyłam mu znaczący uśmiech.

– Ma mi przypominać, co mam zrobić, żebym się nie pogubiła.

– Mogę ją zobaczyć?

– Już wiesz, co na niej jest, a gdy zobaczysz ją na własne oczy, będziesz się na mnie wyżywał.

Mimo to sięga po notes i ciągnie go do siebie jak buldog, aż nie puszczam. Przyglądam mu się, kiedy spojrzeniem omiata stronę.

– Zrobić sobie tatuaż, przebić sobie coś, pójść z kimś na jedną noc. – Travis podnosi oczy znad kartki. – Powinnaś zacząć od trzeciego punktu. Więcej zabawy. A poza tym nie wiąże się z bólem. No chyba, że lubisz.

Jego brwi unoszą się jeszcze wyżej, a ja wybucham śmiechem.

– Chyba raczej chodzi o samopoznanie, a ja jak dziecko dopiero stawiam pierwsze kroki. A przynajmniej taki miałam zamiar.

Travis czeka, aż kelnerka postawi nasze sałatki, a gdy kobieta odchodzi, pochyla się w moją stronę.

– Punktów jeden i dwa nie nazwałbym dziecięcymi krokami – mówi cicho, sięga po mój pisak i coś zapisuje na kartce.

– Hej, nie pozwoliłam ci tam pisać. – Nikt, naprawdę nikt, nie ma prawa pisać w moim dzienniku. To w połowie pamiętnik, w połowie szkicownik. Nie ma tam niczego, o czym Travis by nie wiedział.

– Za późno – oznajmia śpiewnym i uroczystym tonem, który pasuje do jego zadowolonej miny.

Czytam na głos punkt czwarty.

– Zatańczyć na barze. – Kręcę głową. – Travis, to takie kurewskie.

Prycha.

– To ty chcesz przygodnego seksu.

Rozglądam się po restauracji i rzucam w niego grzanką.

– Możesz mówić ciszej? To nie do końca tak, że chcę dać się przelecieć. Po prostu…

– Wiem. Twój były cię wkurwił i chcesz wyczyścić konto. Jakiś gorący ogier na pewno pomoże – mówi, chwytając moją dłoń.

– Rozumiem, że Reid jest dupkiem, ale czy naprawdę musi chodzić z Ashley? – Na samą myśl o tym, jak rozgrzewali do czerwoności jej łóżko, nadal mam ochotę wydłubać im oczy tępym ołówkiem.

– Żyj i się ucz, kotku. Widzisz, nie musisz już martwić się sukami, ponieważ teraz wiesz, czego się spodziewać. Powinnaś uważać na te, które wydają się przyjazne.

– Głębokie przemyślenia.

– Wciąż nie mogę uwierzyć, że nie dałaś im popalić.

– A co miałam powiedzieć? „Ashley, byłaś świetną współlokatorką, dopóki nie zaczęłaś sypiać z facetem, z którym chodziłam przez dziesięć miesięcy?” – Zgniatam serwetkę i znowu kręcę głową. – Wiesz, że nie sprawdzam się podczas konfrontacji.

Travis lekko wypina pierś.

– Z przyjemnością skopałbym jego przebiegłą dupę. I tak jesteś dla niego zbyt dobra. Zasługuje na tę durną blondynę.

Reid miał być pewniakiem, kimś stałym na pięć lat oraz przyszłość z planem emerytalnym. W sferze seksu co prawda nie było trzęsienia ziemi, ale wydawało mi się, że wzajemnie się szanujemy i przyjaźnimy. Byłam idiotką, sądząc, że to się liczy.

– Na zdzirowate laski zawsze gotowe na obciąganko.

Na domiar złego Ashley wyprowadziła się razem z naszą współlokatorką, przez co w ostatniej chwili musiałam zorganizować sobie kąt do spania na trzeci rok studiów. Gdyby Jenna nie spytała mnie, czy chciałabym zamieszkać z nią i jej przyjaciółkami, nie wiem, co bym zrobiła.

Sprawa z Ashley doprowadziła do tego, że stresuję się na myśl, że mam zamieszkać z kimś nowym.

Jenna jest zabawna, ale w zasadzie nie za dobrze się znamy. Kilka razy wygłupiałyśmy się w klasie i parę razy razem się uczyłyśmy.

Jeśli mam być szczera, trochę obawiam się Clem. Harper wydaje się miła, ale rozmawiałam z nią przez dwie minuty. Ponadto cała ich trójka jest na ostatnim roku i przyjaźnią się od początku studiów. Ja jestem nowa.

– Dlaczego nie mogę po prostu zamieszkać z tobą? Czemu muszę mieszkać z obcymi? – pytam pomiędzy kęsami jedzenia.

– Ponieważ żyjemy w purytańskim społeczeństwie, które obawia się, że mój penis cię zdeprawuje, a ich waginy nie – wzdycha Travis.

Parskam śmiechem i zanim zdążę zasłonić usta, pluję kawałkami sałaty.

Travis chwyta moją drugą rękę.

– Zawsze możesz przyjść i zostać u mnie na parę dni, jeśli coś nie będzie po twojej myśli. Wiem, że Zachodni Kampus nie jest tak odjazdowy, jak szeregowce przy Bay State Road, ale ilekroć zmęczysz się nadmiarem estrogenu, będziesz mogła odsapnąć w Casa de Travis.

On i ja mamy częściowe stypendia na zakwaterowanie i wyżywienie, ale tylko wtedy, gdy mieszkamy w kampusie. Sądzę, że świetnie by nam się razem mieszkało, ale nie ma szans na to, by było nas stać na czynsz w tej okolicy.

– Dzięki. Jesteś najlepszy. Jestem pewna, że będzie dobrze. – Mam nadzieję. Ponownie rzucam w niego grzanką. – Zarezerwuj dla mnie sobotni wieczór, dobrze?

– Pewnie. A co?

– Jenna robi imprezę, a skoro nie znam żadnej z jej przyjaciółek, potrzebuję wsparcia. Chcą iść na Lansdowne Street, a przecież tam są twoje tereny łowieckie.

Cages, klub należący do jego wujka, jest jednym z najmodniejszych lokali w okolicach parku Fenway, który ciągnie się wzdłuż wschodniej części kampusu. Odkąd zaczęliśmy studia, jest to nasze ulubione miejsce spotkań. Dodatkową korzyścią jest to, że jego wujek pozwala nam wchodzić za darmo.

– Chętnie. – Travis unosi widelec do ust, ale zatrzymuje się w pół drogi. – Może przy okazji odhaczymy kolejny punkt na twojej liście. – Mruga do mnie, a ja wywracam oczami.

O, Boże. Mam nadzieję, że mówi o tańcu na barze.

Rozdział 4Jax

Zastanawiam się nad tym przez cały czas, gdy biegam po boisku. Dlaczego, do cholery, nie doszedłem po południu? Kogo obchodzi, że jej technika wymaga większej wprawy? Uwaga dziewczyny skupiona na moim kutasie powinna wystarczyć do pełnej satysfakcji. A jednak wczoraj w nocy z Natashą również nie wszystko poszło po mojej myśli.

Próbuję odepchnąć od siebie obawę, że coś ze mną jest nie w porządku. Może przyszedł czas, żebyśmy z Natashą znaleźli sobie nowych partnerów do seksu. Pieprzenie to pieprzenie. Prosta sprawa. Biologiczna. Nie potrzeba do tego żadnej filozofii.

Pot spływa mi po twarzy, piecze w oczy. Trener Patterson daje nam popalić. Wszyscy jesteśmy w dobrej kondycji po przedsezonowych treningach, ale dzisiejszy zapierdol ma na celu uświadomienie nam, kto tu rządzi.

Gdy docieram do domu, marzę jedynie o wejściu pod prysznic, a potem wypiciu piwa przed telewizorem. Kiedy na telefon przychodzi wiadomość, niezbyt chętnie spoglądam na ekran. Kilka minut później komórka zaczyna dzwonić i nie chce przestać.

– Tak trudno to ogarnąć? To, że nie odpowiadam, oznacza, że masz spierdalać – mamroczę do telefonu.

– Nie pierdol, Avery – mówi ze śmiechem mój najlepszy kumpel Daren. Przyjaźnimy się od urodzenia. Jest jak brat. Kiedy dorastaliśmy, byliśmy sąsiadami i praktycznie mieszkaliśmy w swoich domach, ale jego rodzice, w przeciwieństwie do moich, nie mieli go w dupie. Podejrzewam, że to z tego powodu teraz uznawany jest za szlachetnego obywatela, podczas gdy ja pojawiam się jedynie w kronice towarzyskiej na szóstej stronie magazynu „Post”.

No tak, w tym mieście Daren czyni cuda. Byłoby to strasznie wkurwiające, gdyby on sam nie był tak fajny.

Tylko raz coś stanęło pomiędzy nami – to, że wydymał moją siostrę, a ja prawie złamałem mu za to szczękę. Zapewne bym to zrobił, gdyby dwóch gości nie odciągnęło mnie od niego. Ta sprawa prawie zniszczyła naszą przyjaźń, ale obaj trafiliśmy do Boston College, on na pełnym stypendium za osiągnięcia w futbolu, ja w piłce nożnej, i jakoś się pogodziliśmy. No, prawie.

– Wychodzisz gdzieś wieczorem? – pyta.

– Jestem zbyt zmęczony. Posiedzę w domu.

– To kupię coś do jedzenia. Wpadnę i pogramy w Call of Duty. – To typowe dla Darena Sloana, że nie pyta, co o tym sądzę.

Godzinę później przybieramy tożsamość graczy i ja wypruwam mu flaki moim karabinem szturmowym AK-12.

– Kurwa! – krzyczy w stronę monitora.

Ciesząc się wygraną, rozsiadam się wygodnie na sfatygowanej skórzanej kanapie i szczerzę zęby w uśmiechu. Nie jestem idiotą. Wiem, że dawno już minęły czasy, kiedy dawałem sobie radę z Darenem, więc cieszę się chwilą i rozkoszuję tym, że wirtualnie mu dokopałem. Kiedyś byliśmy sobie równi, ale odkąd zaczęliśmy studia, on zrobił się napakowany, grając w futbol amerykański, podczas gdy ja schudłem od biegania za piłką.

– Pipa. – Po prostu muszę się z nim podroczyć.

– Pipa rozpozna inną pipę.

– Jeśli o tym mowa, to gdzie podziała się twoja przyczepa dziś wieczorem?

Daren głośno wzdycha, ale zamiast stanąć w obronie tej suki, tylko wzrusza ramionami. Chodzi z Veronicą, odkąd zerwał z moją siostrą. Cały czas się łudzę, że pewnego dnia dotrze do niego, że Veronica kręci z nim tylko dlatego, że jest bogaty, nie mówiąc o tym, że jest najlepszym rozgrywającym w BC. Jednak ich ostatni poważny kryzys miał miejsce dwa lata temu, więc zaczynam się martwić, że może nawet poślubić tę cipę. Nie wiem dlaczego. Traktuje go jak gówno. Jeśli to ma być prawdziwa miłość, to trzymajcie mnie od niej z daleka.

– Co planujesz na urodziny? – pyta, jedną ręką resetując grę, a drugą sięgając po piwo.

– Idę na imprezę na Uniwersytet Bostoński, a potem do Cages przy Lansdowne. Powinieneś dołączyć. – Nie mówię, kto tam będzie. Jestem pewien, że on wie.

Wygląda, jakby przez chwilę rozważał tę propozycję, po czym wzrusza ramionami.

– Nie mogę się szlajać przed końcem sezonu. Trener urwałby mi jaja, gdybym zabalował. – Daren jest poważnym kandydatem do Trofeum Heismana. Zapieprza jak szalony. Na samą myśl o tym czuję się zmęczony. – Ale wiosną jedziemy na Maui. Ja stawiam. Spóźniony prezent urodzinowy. Co ty na to?

– Super. Zabierz mnie z Bostonu. Oszaleję, jeśli w tym roku będzie tyle śniegu, co w zeszłym.

Pauzuję grę, żeby nałożyć sobie dokładkę jedzenia na talerz, i właśnie w tej chwili słyszę krzyk.

– Cholera. To znowu oni – jęczę. Powód sto pierwszy, żeby nigdy się nie żenić: Hannah i Greg. Wskazuję na ścianę. Od dwóch lat, czyli odkąd wprowadziłem się tutaj z Nickiem na drugim roku studiów, są moimi sąsiadami. – Rozwodzą się.

Kiedy kilka minut później ktoś puka do drzwi, zaskoczony Daren unosi brwi.

– No gościu, mam nadzieję, że nie masz nic wspólnego z ich problemami.

– Pieprz się. Nie tykam mężatek. – Przypomina mi się rozmowa, którą odbyłem wczoraj wieczorem z moim współlokatorem. Okej, zatem są trzy rodzaje lasek, których nie tykam. Może jestem dupkiem, ale nie jestem totalnym debilem.

Otwieram drzwi i widzę Hannah z zapłakaną czteroletnią córką Chloe.

– Wszystko w porządku? – Nie mówię, że słyszałem wrzaski, chociaż ona zapewne o tym wie.

Hannah potwierdza skinieniem i ociera buzię małej rękawem swetra.

– Mogę cię o coś prosić, Jax? Czy zechciałbyś popilnować Chloe? Przez jakąś godzinę?

– Nie ma problemu. – Biorę dziewczynkę na ręce. – Cześć, Chloe, wiesz co? Nagrałem ten program, który tak ci się podoba. Ten o księżniczce, która rozmawia ze zwierzętami.

W jednej chwili zadziera główkę.

– Jej wysotość Zosia? – Nie wymawia K, przez co jest jeszcze rozkoszniejsza.

– Chyba tak. Chodź, poprosimy mojego kolegę, żeby ją dla ciebie włączył.

Na jej buźce pojawia się uśmiech, gdy stawiam ją na podłodze. Od razu zaczyna wspinać się na kanapę.

– Dzięki, Jax. – Hannah wygląda, jakby kamień spadł jej z serca. Kilka razy pilnowałem jej córki, kiedy musiała coś załatwić na mieście. – Źle się czuję z tym, że słucha naszych kłótni – mówi ciszej. – Bardzo ci dziękuję, że chcesz się nią zająć. Przyrzekam, że upiekę ci górę ciastek.

Uśmiecham się.

– Nigdy nie odmawiam, gdy ktoś proponuje jedzenie, ale naprawdę nie musisz. To grzeczna dziewczynka. Przyjdź po nią, jak będziesz mogła. Bez pośpiechu.

Hannah powoli zamyka oczy.

– Jestem twoją dłużniczką. – Odwraca się i wchodzi do swojego mieszkania.

Kiedy siadam na kanapie, okazuje się, że Daren już znalazł bajkę Chloe, lecz dziewczynka siedzi skulona w najdalszym kącie kanapy.

– Chloe, jesteś głodna? Chcesz coś zjeść?

– Tat, proszę – mówi.

Kładę na talerz kanapkę, do szklanki nalewam soku i stawiam przed nią. Sięga po jedzenie z uśmiechem. Skłamałbym, mówiąc, że nie mam słabości do tego dziecka. Jest zabawna, słodka i szczera, czyli taka jak większość dziewczynek, zanim dorosną i staną się nie do zniesienia.

– Chloe, to mój przyjaciel Daren.

Odgryza kęs kanapki i macha do niego.

– Jats, możemy znowu zrobić fort? Jat stończy się Zosia?

– Pewnie. Możemy nawet pobawić się w księżniczkę i rycerza. Oczywiście ty będziesz księżniczką. A ja rycerzem. Dzisiaj nawet będziesz mogła jeździć konno.

Śmieję się, gdy do Darena dociera, że moja czteroletnia sąsiadka zaraz owinie go sobie wokół palca.

Godzinę później słyszę, że ktoś otwiera drzwi wejściowe.

– Co tu się, do cholery, wyprawia, Jax? – Nickowi nie jest do śmiechu.

– Nie przeklinaj – wołam. – Przyszła do nas Chloe.

W chwili, w której wyglądam zza poduszki, Chloe i Daren zaczynają szarżę zza kanapy.

– Zabić smoka! – krzyczy Daren, wioząc Chloe na plecach. Dziecko piszczy, jej śmiech sprawia mi ogromną przyjemność.

Chloe dźga mojego współlokatora mieczem z folii aluminiowej, a on posyła mi mordercze spojrzenie.

– To jest ten nagły wypadek? – wybucha.

– No a jak? Musieliśmy mieć smoka. Ja jestem rycerzem. Daren koniem. To jasne, że potrzeba nam było jeszcze jednej osoby.

Nick pochyla się i głaszcze Chloe po jasnych włosach.

– Cześć, słodka. Bawisz się z wujkiem Jaxem?

– Aha. – Uśmiecha się. – Już zdobyliśmy zamet.

– Dobra robota. – Posyła jej uśmiech, po czym rozgląda się po pokoju, żeby ocenić rozmiar strat. Na dłużej zatrzymuje się na swoim kocu i poduszkach, których potrzebowałem do zbudowania fortu.

– Wybacz. – Wzruszam ramionami. – Tak jak mówiłem, nagły wypadek.

Domyślam się, że na końcu języka ma jakieś przekleństwo, ale w tej chwili Chloe chwyta go za mały palec i posyła mu ten swój uśmiech, więc mam pewność, iż już jest kupiony.

Nick wzdycha i przykuca.

– A gdzie jest nora smoka, Chloe?

Dziewczynka wskazuje kuchnię i zaczyna klaskać, ciesząc się, że Nick chce włączyć się do zabawy.

– Znowu mam założyć rękawice kuchenne? Ostatnim razem świetnie udawały pazury smoka.

– Tat! Załóż rętawice!

Kiedy Chloe kryje się w swojej fortecy, odciągam Nicka na stronę.

– Przepraszam. Była bardzo zdenerwowana, bo Hannah i Greg darli się na siebie. Chciałem ją rozweselić.

– Rozumiem. – Zauważa, że mam na sobie pelerynę Batmana i wybucha śmiechem. – Naprawdę dajesz z siebie wszystko.

– Idź na całość – żartuję.

– To jedyna dziewczyna, której udało się zdobyć twoje serce, a ma dopiero cztery lata. – Klepie mnie w plecy.

– Ale jak tu się nie zakochać? Poza tym nie zasługuje na to wszystko, co dzieje się wokół niej. Więc jeśli potrafię ją rozweselić, to czemu nie? W końcu mogę się na coś przydać.

Nick odwraca się, żeby spojrzeć mi prosto w oczy.

– Jesteś dobrym człowiekiem, Jax.

– Pieprz się.

Śmieje się, a ja uderzam go w ramię, po czym lecę pomóc Chloe ufortyfikować jej zamek.

– Chloe – krzyczę – tylko ty możesz zabić smoka. Wsiadaj na konia, przejedź przez fosę, a ja pomogę ci wygnać bestię z jaskini.

Chciałbym, żeby wszystkie kobiety można było tak łatwo zrozumieć. Jednak ich motywacje nigdy nie są tak proste.

Rozdział 5Dani

Niczego nie żałuj. Sądziłam, że słowa mojej mamy to ostatnia rzecz, jaka może przyjść mi do głowy, gdy tydzień później stoję przed dużym lustrem w butiku przy Newbury Street. Wątpię jednak, żeby miała właśnie to na myśli.

– Jak się zakręcę, będzie mi widać dupę. – Spoconymi dłońmi próbuję zapanować nad warstwami jaskraworóżowego tiulu, który unosi się pod krótką czarną spódnicą.

Travis kuca przede mną i mruży jedno oko.

– Nie widzę dupy, o której mówisz, ale może uda mi się coś temu zaradzić. – Zadziera mi spódnicę, jakby czuł się urażony, że materiał zasłania mu widok. – Słonko, nie zrozum mnie źle, ale te szorty są naprawdę seksowne. – Klepie mnie w tyłek, aż podskakuję. – Może czasem warto błysnąć dupą.

– Nie sądzisz, że Britney żałowała tego, że pokazała pipę?

– Ale ty przecież nie pójdziesz na całość. Nie widać ci nawet warg sromowych.

Kręcąc się wkoło, zbliżam się do niego i uderzam go w ramię.

– Fuj!

Śmieje się i rozciera rękę.

– No co? Przecież spędziłaś tyle czasu u kosmetyczki, która zajmowała się tymi rejonami. Mogłabyś teraz nimi trochę poświecić.

Zakrywam twarz i jęczę.

– Proszę, nie rozmawiajmy już nigdy o depilacji brazylijskiej. Bolało jak skurwysyn.

Zasłania usta i robi wielkie oczy.

– Wow. Udało mi się sprowokować cię do powiedzenia słowa na „K”. Punkt dla Travisa!

– Nie możesz już mnie namawiać na kolejne zabiegi kosmetyczne.

Chwyta pasmo moich długich ciemnych włosów, nawija je na palec, podnosi do nosa i wącha. Dziwak.

Unosi jedną brew.

– Sądzę, że dziś wieczorem powinnaś wykreślić punkt trzeci ze swojej listy. Zatańczysz ze mną i spróbujemy namierzyć dla ciebie najlepszego faceta. Naturalnie, jeśli będzie gejem, to ja będę przynętą.

Na myśl o jednorazowym numerku robię się nerwowa. Nie chodzi o takie nerwy jak wtedy, gdy na widok seksownego gościa mam kisiel w majtkach, lecz o zdenerwowanie i strach przed nieznajomym, który nie wiadomo kim się okaże. Pójście z pierwszym lepszym to zawsze ryzyko. Znając swoje szczęście, skończę z facetem, który kiepsko całuje i ma fetysz na punkcie obficie owłosionych kobiet.

– Jak miło z twojej strony, że chcesz mnie zastąpić w razie konieczności – mówię do Travisa.

– Na co ma się homoseksualnych przyjaciół?

Odwracam się i wydymam dolną wargę.

– Jaka szkoda, że nie jesteś hetero. Bylibyśmy wspaniałą parą.

Przytula mnie do swojej piersi.

– Wiem. Bylibyśmy doskonali. Moglibyśmy nawet chodzić na randki w ubraniach tego samego koloru.

– To byłoby świetne!

– Co nie? – Odgarnia włosy z twarzy. – A tak przy okazji, dziś wieczorem nie pytaj faceta, jak ma na imię. Nie chcesz się z nim wiązać, więc nie przyzwyczajaj się do niego. – Gdy to mówi, wszystko wydaje się takie proste. Travis wypuszcza mnie z objęć i zdejmuje koszulkę z wieszaka. Podaje mi ją. – Masz, przymierz.

Zdejmuję podkoszulek i wciskam się w maleńki top na cienkich ramiączkach. Przyjaciel pomaga mi wsunąć ciuch pod pasek spódnicy, po czym całuje mnie w czubek głowy.

– Ociekasz seksem. Masz wielkie cycki w tym różowym staniku z push-upem.

– To iluzja optyczna. Jestem drobna, więc proporcjonalnie wydają się duże. – Kiedy uprawiałam gimnastykę, nienawidziłam swoich cycków. Teraz nie są takie złe.

Gdy się przebieram i z powrotem zakładam dżinsy i podkoszulek, Travis przykłada spódniczkę do siebie, więc wybucham śmiechem.

– Zamierzasz pójść jako drag? – Byłaby z niego śliczna dziewczyna, ponieważ jest ślicznym chłopakiem, ale wiem, że nie ciągnie go w tę stronę.

Wywraca oczami i oddaje mi ubrania.

Spoglądam na metkę z ceną i żałuję, że to zrobiłam.

– Cholera. Ale drogie. Co przypomina mi, że powinnam ci podziękować za wkręcenie mnie do pracy. Profesor Zinzer jest zachwycający, a praca w tym miejscu zmusi mnie do tego, żebym zrobiła coś z pomysłami zanotowanymi w notesie. Chyba będzie mi się tam podobało. – Jedynym problemem jest moja głupia koleżanka z pracy, która już traktuje mnie jak popychadło. Cieszę się jednak, że będę mogła się tam pokręcić i nasiąknąć kreatywnością wydziału sztuki.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Skoro nie udało mi się namówić cię do zmiany kierunku, to przynajmniej spróbuję poddać cię praniu mózgu. Nie mam pojęcia, dlaczego preferujesz zadawanie się ze sztywniakami w garniturach.

Nikt nie rozumie mojego wyboru studiów, nawet mój najlepszy przyjaciel. Do licha, czasami sama siebie nie rozumiem. Nieźle mi idzie na zajęciach, ale studia nie wstrząsają moim światem w posadach tak jak sztuka. Ale co, do cholery, mogłabym robić jako magister sztuki?

Po skończonym zarządzaniu będę mogła znaleźć jakieś zatrudnienie.

Widziałam, jak mama załamała się po odejściu taty. Nie, dzięki. Jak najbardziej interesują mnie faceci, randki, miłość i namiętny seks, ale jest jedna rzecz, jaką muszę dla siebie zrobić, i zrobię ją po swojemu.

* * *

Kilka godzin później głośna muzyka wprawia moje ciało w wibracje. Zastanawiam się, co ja sobie, do cholery, myślałam. Travis wciąż powtarza, że nikt się nie gapi, i tylko dlatego nie uciekam ani nie chowam się pod stół. Taniec na barze jakimś dziwnym trafem przerodził się w wicie się w klatce, a ja od dwudziestu minut próbuję się przygotować do tego emocjonalnie.

– Wyglądasz oszołamiająco, laska. – Oddech Travisa pachnie sokiem pomarańczowym i wódką. – Uwielbiam podwiązki. – Kładzie dłoń na moim udzie i pociąga za wstążkę podtrzymującą pończochy, a ja odganiam jego rękę.

– Wyglądam jak dziwka. – Kiedy się przygotowywałam w zaciszu mieszkania przyjaciela, te ciuchy wydawały się odpowiednie na okazję – przebrać się, szaleć na parkiecie w zwariowanym stroju i zapomnieć się na chwilę – teraz jednak nie jestem przekonana. Poza trykotami, które nosiłam, gdy uprawiałam gimnastykę, nigdy nie pokazywałam tyle ciała. Muszę jednak przyznać, że podobają mi się buty typu Mary Jane, ponieważ dodają mi kilka centymetrów.

– Istotnie, ale to jest zajebiste – krzyczy mi prosto do ucha moja przyjaciółka Margo, aż zaczyna mi w nim dzwonić. – O której mają przyjść twoje współlokatorki?

– Nie wiem dokładnie – odkrzykuję. – Jeszcze ich nie widziałam.

Po wymienieniu kilku wiadomości z Jenną uświadamiam sobie w końcu, że dzisiejsze wyjście związane jest z dwudziestymi pierwszymi urodzinami Clem. Wszyscy ich znajomi spotykają się na kilka drinków przed wyjściem do klubu, ale ponieważ ja przyjaźnię się tylko z Jenną, postanawiam odpuścić sobie to przyjęcie, by uniknąć niezręcznej sytuacji.

– Ciśnie mnie stanik – mówię, obciągając go niżej.

– Ale te kuleczki uszczęśliwią dzisiaj jakiegoś faceta. – Margo obejmuje dłońmi moje cycki i ściska je, aż krzywię się z bólu.

Kręcę głową, zastanawiając się, dlaczego moja przyjaciółka uważa, że może mnie obmacywać na środku parkietu. Śmiejąc się, podnoszę głowę i spotykam się wzrokiem z… najprzystojniejszym facetem, jakiego widziałam w życiu. O, Jezusiczku.