Dzisiaj umrzesz ty

Tytuł oryginału: YOUR TURN TO DIEPrzekład: PATRYK DOBROWOLSKIRedaktor prowadzący: JOANNA LISZEWSKARedakcja: TERESA ZIELIŃSKAKorekta: AGNIESZKA TRZEBSKA-CWALINAProjekt graficzny i DTP: TYPO Jolanta UgorowskaOpracowanie graficzne okładki: Studio 3 KoloryFirst published in the UK by Scholastic Ltd, 2018Text copyright © Sue Wallman, 2018 © Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o. Warszawa 2019 All rights reservedWydanie IISBN 978-83-8154-353-8Wszystkie prawa zastrzeżone. Przedruk lub kopiowanie całości albo fragmentów książki możliwe jest tylko na podstawie pisemnej zgody wydawcy.Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o. 00-807 Warszawa, Al. Jerozolimskie 94 tel. 22 379 85 50, fax 22 379 85 51 e-mail:wydawnictwo@zielonasowa.plwww.zielonasowa.plKonwersja:eLitera s.c.

Dla Phoebe, Mai i Sophie xxx

1

Tylne siedzenie samochodu to moje królestwo. Koc, telefon, słuchawki, przekąski i podręczna kosmetyczka, żeby zrobić szybki makijaż i móc wyglądać wyjściowo dziesięć minut przed przyjazdem. Humoru nie może mi popsuć nawet obecność podręczników pospiesznie wciśniętych do mojej torby przez mamę. Wrzucam do ust gumę do żucia w drażetce i z satysfakcją wgryzam się w miętową skorupkę. Już niedługo będziemy na miejscu.

I tu się mylę. Mija cała wieczność, zanim docieramy do punktu leżącego w połowie drogi, czyli baru Pod Cętkowanym Wieprzem. To właśnie tam zawsze zatrzymywaliśmy się na obiad, gdy rodzice byli razem. Teraz mama jest ze Steve’em. Mija bar bez słowa. Zatrzymuje się dopiero przed kawiarnią pomiędzy rzędem sklepów w bocznej uliczce. Okazuje się, że kawiarnia jest zamknięta i musimy zadowolić się kanapkami ze stacji benzynowej.

Kanapki z serem i szynką (i, o dziwo, majonezem) oraz chipsy zjadamy na parkingu obok kompresora do opon. Steve uruchamia aplikację do zgadywania muzyki filmowej, a ja jestem zawiedziona, że moje słuchawki nie są w stanie zablokować głośnego śmiechu mamy i jej faceta.

Przypominam sobie, że za kilka dni pojadą na północ w odwiedziny do siostry Steve’a, a ja zostanę z resztą w Roeshot House. Nie. Mogę. Się. Doczekać.

Zanim ponownie wyruszymy, Pan Pantofel wyrzuca śmieci do kosza. Pod jego nieobecność mama przegląda się w rozkładanym lusterku nad szybą. Usuwa z policzka ślad maskary i poprawia usta szminką. Stojący obok kosza Steve wygładza swój świąteczny sweter. Wiem, że wszyscy w Roeshot House go zapamiętają.

– Mamo – mówię. – Proszę, nie pozwól mu prowadzić.

Krzywi się w grymasie.

– Jeździ, jakby miał co najmniej dziewięćdziesiąt lat – dodaję. Pomijam już fakt, że nosi specjalne rękawiczki do jazdy samochodem. Podstawowy problem polega na tym, że gdy będzie tak wolno prowadził, zmarnuje cenny czas, który mogłabym spędzić z moją kuzynką Ivy i naszym starym kumplem Jakobem. – Nie chcę przyjechać ostatnia.

Mama wzdycha i wydaje mi się, że za chwilę wygłosi swoją typową mowę obronną dla Steve’a, ale w końcu stwierdza:

– Masz rację, że chcesz wykorzystać pobyt w Roeshot House do maksimum. Nie jestem pewna, czy w przyszłości będzie mnie stać na to miejsce, jeśli właściciele znów podniosą ceny. Poza tym ja i Steve nie spędzimy tam dwóch nocy, za które i tak płacimy. – To mówiąc, przygląda się mojej twarzy i uruchamia silnik, kiedy Steve zbliża się do samochodu. – Postaram się, ale licz się z tym, że w przyszłym roku czekają nas zmiany.

Nie jestem pewna, kogo ma na myśli, mówiąc „nas”.

Przysuwam się do przerwy między fotelami i mówię:

– Musimy tam wrócić za rok.

– Niedługo będziesz wolała spędzać sylwestra ze znajomymi w domu – odpowiada mama. – Wszystko się zmienia.

– Tak, zmienia się. – Wracam na swoje miejsce, a Steve otwiera drzwi pasażera i siada tak ciężko, że samochód aż się kołysze. Dorzuca do tego swój znak rozpoznawczy: głośne chrząknięcie.

– Wszystko gra? – pyta. Nie grzeszy błyskotliwością, ale chyba nawet on powinien się domyślić, że nie darzę go wielką sympatią.

Udaję, że go nie słyszałam, ale mama odpowiada:

– Tak, wszystko w porządku. Leah nie może się doczekać, aż będzie na miejscu i spotka się z Ivy i Jakobem.

Brzmi to tak, jakbym wybierała się do piaskownicy. Gdy byliśmy dziećmi, Ivy, Jakob i ja nazywaliśmy się Trojgiem Amigos. Teraz mamy po piętnaście lat i choć to głupie, nadal tak o sobie myślimy.

Nie wyobrażam sobie, że kiedyś będę wolała wybrać jakąś imprezę zamiast pobytu w Roeshot House. No tak, gdy opowiadam o tym miejscu, musi się wydawać totalnie nieatrakcyjne: tydzień w starej chałupie pośrodku niczego, bez wi-fi i zasięgu komórkowego. Ale jakoś to działa. Przeważnie spędzamy czas we troje, czasami dołącza do nas moja kuzynka Poppy, młodsza siostra Ivy, oraz ich pies Baz. Dorośli ciągle zajmują się jakimiś swoimi nudami, co bardzo nam pasuje. Niestety straciliśmy dwóch ojców. Mój wujek, tata Ivy i Poppy, zmarł trzy lata temu na zawał serca, a mój tata wykruszył się po tym, jak w zeszłym roku związał się z Amber. Troje Amigos wspierali się w tych trudnych chwilach. Nie żebyśmy się przytulali i rozpaczali, po prostu uciekaliśmy tam, gdzie zawsze czuliśmy się najlepiej: na strych. Bawiliśmy się tam w przepowiadanie przyszłości i różne szalone gry, takie jak wyścigi bez dotykania podłogi, co polegało na wspinaniu się na regał z książkami, skakaniu z wielkiego biurka z zieloną skórzaną wkładką na fotel i kucaniu na komodzie. Na koniec i tak oszukiwaliśmy i stawaliśmy na dywanie. Zawsze były nowe tematy do rozmów i pomysły na zabawy. Tak jak rok temu, gdy Jakob odkrył mnóstwo miniaturowych buteleczek z alkoholem, które jego rodzice wygrali przed wielu laty na loterii i kompletnie o nich zapomnieli. Posmakował nam chiński likier i zaczęliśmy robić własne alkoholowe baryłki z pustych czekoladowych mikołajów, które napełnialiśmy strzykawką do aplikacji paracetamolu dla niemowląt.

Bycie jednym z Amigos oznaczało radość zamiast roztrząsania tego całego gówna, które wydarzyło się przed rokiem.

Odzywa się mój telefon.

Na górze ekranu pojawia się powiadomienie. To Ivy. „Gdzie jesteście?”. Tekst wiadomości umieściła na tle swojego selfie z oburzoną miną. Jej oczy mają taki sam piwny kolor jak moje. Jesteśmy do siebie bardziej podobne jako kuzynki niż nasze mamy jako siostry.

Za jej plecami majaczy ściana domu. Na pewno siedzi na murku na końcu podjazdu, bo tylko tam jest zasięg. Następne zdjęcie przedstawia pola nieopodal Roeshot House, a na kolejnym dodała sobie efekt bałwanka w postaci nosa z marchewki. „Tyłek mi przymarza. Pospiesz się i przyjeżdżaj”.

Odpisuję jej: „To nie moja wina. To Steve. Zrozumiesz, kiedy go poznasz”.

Obserwuję, jak Steve drapie się w zamyśleniu po łysinie. Błagałam mamę, żeby go nie zapraszała. Nie pojmie naszych tradycji. Pewnie nawet nie spodoba mu się dom. Roeshot House to połączenie nowego ze starym. Za każdym razem, gdy przyjeżdżamy, okazuje się, że tamtejsza agencja nieruchomości, Pinhurst Properties, odremontowała kolejną część budynku, a mama się zarzeka, że zmiany nie były konieczne i na parterze wcale nie brakowało łazienki z prysznicem czy ekspresu do kawy. Za to mnie podoba się ten stopniowy remont, lubię wysokie sufity i przestrzenie. Uwielbiam dwie klatki schodowe po przeciwnych stronach budynku i to, że w jednym skrzydle znajdują się sypialnie dla dorosłych, a w drugim dla Amigos i Poppy. Najbardziej uwielbiam fakt, że na strychu możemy hałasować do woli i nikogo nie obchodzi, co robimy, pod warunkiem że przychodzimy na posiłki.

– Już dojeżdżamy – oznajmia mama, po czym odwraca głowę w stronę Steve’a i chyba się do niego uśmiecha, choć ze swojego miejsca tego nie widzę. Widzę za to, że jej ręka spoczywa przez chwilę na jego udzie, i żałuję, że nie da się tego odwidzieć. – Gabs i Elaine potrafią zaleźć za skórę, ale nie przejmuj się nimi. Po prostu lubią robić wszystko po swojemu – dodaje.

Ma rację. Moja ciotka Gabs i jej najlepsza psiapsióła ze szkoły Elaine bywają okropne. Ciekawe, czy Steve stresuje się tym spotkaniem. Mama znowu skupia się na drodze. Po chwili rozlega się tykanie kierunkowskazu i powoli skręcamy w prawo.

– Nigdy bym nie uwierzyła, że przyjdzie nam spędzać wspólnie każdego sylwestra. Przez większość mojego dzieciństwa Gabs i Elaine udawały, że nie istnieję. – To chyba miało brzmieć zabawnie, ale mnie nie rozśmieszyło.

Jedziemy teraz krętą drogą, a mój telefon pokazuje tylko jedną kreskę zasięgu. Przecieram zaparowaną szybę. Szarawy dzień powoli ustępuje zmierzchowi. Szron nie stopniał od rana. Ivy pewnie siedzi już w domu ze wszystkimi i grzeje się przy kominku. Mijamy drogowskaz do Holiday Village, całorocznego kompleksu wypoczynkowego dla przyczep i kamperów z krytym basenem, w którym Ivy zorganizowała kiedyś konkurs poławiania pływających plastrów. Znalazłyśmy chyba siedem sztuk, które ciotka Gabs zaniosła do recepcji i dostała zwrot pieniędzy.

Tu i ówdzie migoczą bożonarodzeniowe światełka, jak zwykle najlepiej widoczne nad chińską restauracją. Dwóch chłopców na rowerach opierających się o skrzynkę pocztową gapi się na nasz samochód, a ja mam ochotę powiedzieć im, że jesteśmy prawie tutejsi. Przynajmniej ja i mama. Pospiesznie pokrywam korektorem krostę na policzku, przystawiając małe lusterko bliżej okna, gdzie jest więcej światła. Następnie wkładam adidasy, ale nie odrywam wzroku od przedniej szyby. Widok Roeshot House nigdy mi się nie nudzi. Dom jest wielki i majestatyczny, zbudowany ze starej szarej cegły. Za półokrągłym podjazdem znajduje się duża prostokątna weranda. Frontowe drewniane drzwi są masywne, a z zawieszonym na nich wielkim wieńcem bożonarodzeniowym wyglądają jak żywcem wyjęte ze starej świątecznej pocztówki. Co roku wieniec jest inny, ale zawsze wykonany z prawdziwych roślin. Po obu stronach drzwi wiszą małe lampiony.

Budynek jest jakieś trzy razy większy od naszego starego domu i ze cztery razy większy od nowego. Nasz nowy dom wygląda nieciekawie. Wystarczy spojrzeć na niego z zewnątrz i od razu można się domyślić, jaki ma układ pomieszczeń w środku. Roeshot House jest za to pełen niespodzianek: korytarzy i ukrytych pokoików, szafek w dziwnych miejscach, łazienek wielkości naszego salonu.

Z komina unosi się dym i rozpływa na ciemniejącym niebie. Nieopodal werandy zaparkowały już dwa samochody. Wiedziałam, że przyjedziemy ostatni.

Staję na podjeździe i czuję, że od braku ruchu zesztywniały mi nogi. W tej samej chwili zauważam nadjeżdżające powoli auto. Wlepiam w nie wzrok. Szyba od strony kierowcy się opuszcza, kobieta się wychyla i robi zdjęcie telefonem, po czym odjeżdża.

Kiedyś w okolicy mieszkał jakiś słynny jazzman. Pewnie myślała, że to jego dom.

Mama przechodzi obok mnie i otwiera bagażnik.

– Co to było? – pyta.

– Dopadli mnie paparazzi – żartuję, podnosząc swoją niewielką walizkę. – Trochę dziwne, prawda?

– Co jest dziwne? – pyta Steve, który dopiero teraz wysiadł z samochodu.

Czekam, aż mama mu wyjaśni. Nie będę sobie zaprzątać nim głowy.

Przez kuchenne okno i jego na wpół uchylone żaluzje sączy się żółtawe światło. Właśnie tam wszyscy siedzą.

Zza budynku wyskakuje czarny puszysty pies i biegnie w naszą stronę, poszczekując z radości. Kucam i biorę na siebie zderzenie z dyszącym czworonogiem. Słyszę wołanie ciotki Gabs, jeszcze zanim się pokazała. Po chwili wyłania się zza domu ubrana w coś przypominającego bladoniebieski koc. Siwiejące włosy okrywa czerwona chustka zawiązana z tyłu głowy. Ciotka ściska mnie w pierwszej kolejności.

Jakob pojawia się obok niej. Drży z zimna w kwiecistej koszuli i cienkiej czapce na głowie.

– Leeeaaah! – wykrzykuje, po czym przyciąga mnie do siebie w zabawny sposób. Jest ode mnie wyższy i ma dłuższe włosy, które wystają spod czapki. Spoglądam za niego i uśmiecham się do jego rodziców, Elaine i Marca, którzy też pojawiają się na podjeździe, żeby się z nami przywitać. Rodzice chłopaka mówią, że cieszą się na mój widok, ale rzucają mi takie spojrzenia, jakbym nie do końca przypominała osobę, którą zapamiętali. Minął przecież rok. Elaine ma na sobie ulubiony polar i dżinsy. Trochę się dziwię, że Marc nie włożył stroju do biegania.

Ktoś mierzwi mi włosy na czubku głowy. Odwracam się i widzę Ivy. Tak jak ja jest drobna, ale pełna energii. Gra w szkolnej drużynie hokejowej, a ja trzy razy w tygodniu mam taniec. Złotobrązowe refleksy cieni do powiek nadają jej nowego, wyrafinowanego charakteru, ale gdy się uśmiecha, przypomina mi się dawny klimat ekipy z Roeshot House.

– Niezły make-up! – rzucam, na co ona obejmuje mnie ze śmiechem.

Szukam wzrokiem Poppy, ale nie udaje mi się zapytać, gdzie się podziała, ponieważ mama podchodzi bliżej i przedstawia Ivy Steve’a. Ostrożnie podają sobie dłonie, a ja mam ochotę powiedzieć: „Tak, wiem, ten sweter”.

– Nie tylko ty jesteś tu nowy, Steve – mówi ciotka Gabs rozentuzjazmowanym donośnym głosem. – Przyjechała z nami także Tatum, szesnastoletnia córka mojej koleżanki.

Spoglądam na Ivy. Przewracanie oczami na sweter Steve’a może poczekać. Dlaczego wcześniej nie słyszałam o Tatum? Ivy wzrusza ramionami, jakby to nie było nic ważnego. Ale chyba jednak jest. Jak ona sobie wyobraża Troje Amigos z jakąś nową dziewczyną?

– Zdecydowała się przyjechać w ostatniej chwili – dodaje radośnie ciotka Gabs. – Poznajcie się. Jest z Poppy.

– Czas na torcik! – oznajmia Marc, po czym następuje salwa śmiechu. Jest taka zasada, a raczej tradycja, że nie można napocząć słynnego mandarynkowo-czekoladowego tortu Marca przed przyjazdem całej rodziny. Wchodząc do domu przy akompaniamencie narzekań Elaine na niedziałające ogrzewanie, czuję znajomy dreszczyk podekscytowania związany z czekającymi mnie pięcioma dniami w towarzystwie Amigos.

2

Kuchnia w Roeshot House została odnowiona kilka lat temu. Meble odmalowano na jasnoszaro. Znalazło się też miejsce na lśniący podwójny piekarnik, w którym zakochały się Gabs i Elaine, kiedy ujrzały go po raz pierwszy. Wielki, drewniany, lekko chwiejący się stół nie został wymieniony i nadal na jego blacie widać ślad po długopisie Jakoba, który próbował za jego pomocą wyryć literę J, ale Elaine to dostrzegła i wściekła się nie na żarty.

Teraz siedzi przy nim Poppy z kolorowanką i kolekcją pisaków. Mój mózg na chwilę się zawiesza, kiedy próbuję zanotować zmiany, jakie zaszły w jej wyglądzie od ubiegłych świąt. Tak bardzo schudła, że jej głowa wydaje się nienaturalnie duża w stosunku do ciała. Wiem od Ivy, że prawie od roku cierpi na jakąś wirusową przypadłość, ale myślałam, że bardziej przypomina to złośliwe przeziębienie niż wyniszczającą chorobę. Ma osiem lat, a wygląda, jak kilkuletnie dziecko.

Poppy uśmiecha się do mnie, pokazując nienaturalnie duże jedynki.

– Hej, Pops! – wołam. – Jak leci?

– Okej.

– Dzisiaj bolą ją mięśnie, więc nie ma ochoty na tulenie – informuje mnie Ivy. – Musisz się zadowolić piątką.

Podchodzę bliżej i podaję Poppy dłoń do klepnięcia. Jej nadgarstki wyglądają tak, jakby miały się za chwilę złamać.

– A to jest Tatum – dodaje Ivy.

Dorośli się odsuwają i widzę Tatum stojącą obok czajnika. Dziewczyna zdejmuje celofanowe opakowanie z pudełka z herbatą. Ma brązowe włosy z różowymi końcówkami, ale nie tylko one ją wyróżniają. Ma gładką skórę, pomalowane na czerwono usta, idealne brwi i o wiele zgrabniejszą figurę niż Ivy czy ja. Bardzo mi się podoba jej przyduży srebrzysty sweter, ale wiem, że na mnie nie wyglądałby tak dobrze. Jestem za niska.

– Dzięki, że mnie przygarnęliście – oznajmia z entuzjazmem Tatum. Nie wydaje się skrępowana faktem, że przebywa w gronie nieznajomych.

Kiwam głową.

– Hej. – Mam nadzieję, że nie usłyszała w moim głosie obojętności. Jeśli jest od nas o rok starsza, to pewnie ma mnóstwo własnych zajęć? Niestety nie sprawia wrażenia cichej i pracowitej osoby, która zaszyje się w kącie i skupi na pisaniu esejów, podczas gdy Amigos będą urzędować na strychu. Założę się, że się do nas przyłączy.

Ivy wprowadza mnie w sytuację:

– Tatum mieszka niedaleko nas, ale chodzimy do różnych szkół. Chyba byłyśmy razem w zerówce?

Dziewczyna kiwa głową.

– Tak, ale zupełnie cię nie pamiętam. – Słyszę w jej tonie lekceważenie.

Na drugim końcu pokoju ciotka Gabs wyjaśnia, że babcia Tatum miała groźny upadek i mama dziewczyny musiała się nią zająć, ponieważ tata pracuje za granicą, a brat ciągle podróżuje. Po chwili mówi głośno:

– No dobrze, kochani. Kto pije kawę, a kto herbatę?

– Zrobię Poppy shake’a. – Ivy zrywa się po szklankę.

– Shake’a? – dziwi się Jakob, po czym podnosi z blatu brokatową słomkę leżącą obok wysokiej szklanki i żółtej puszki z wzorem ćwiczących ludzików. – To ja poproszę bananowego.

– Nie dostaniesz, to proteinowy napój na wzmocnienie mięśni Poppy – rzuca Ivy, po czym bierze słomkę i filuternie wbija mu ją w brzuch. – A jak twój sześciopak?

– Hej! – woła Jakob. – Zaraz pokroję tort.

Tatum umieszcza herbatę w kubkach.

– Przynajmniej na coś się przydam – mówi, a ja rozglądam się za jakimś zajęciem dla siebie, bo nagle zaczynam się czuć jak piąte koło u wozu.

Ivy wpycha mi do rąk papierowe serwetki.

– Masz, rozłóż je.

Serwetki mają wzór renifera i fikuśnie postrzępione brzegi, w stylu ciotki Gabs. U nas w domu korzystamy przede wszystkim z ręczników papierowych. Siadam przy stole obok Poppy i składamy serwetki w różne kształty. Robimy z nich wiatrak, koślawe serduszko i próbujemy wykonać kwiatek. Następnie kolorujemy je, a Poppy instruuje mnie, jakich kolorów mam użyć.

– Ale cię zaszczyt kopnął – stwierdza Ivy, stawiając shake’a przed dziewczynką. – Mnie nie pozwala dotykać tych flamastrów.

Tatum przynosi kubki i powoli wszyscy siadają do stołu. Steve zajmuje miejsce obok mamy, a ja czuję, że muszę odwrócić wzrok. Kiedyś to było miejsce taty.

Ciotka Gabs oznajmia:

– Clive z Pinhurst Properties przyjedzie sprawdzić ogrzewanie najszybciej, jak to możliwe. Kazał was przeprosić.

– Powinniśmy domagać się zwrotu pieniędzy, a przynajmniej rabatu – stwierdza mama.

– Jakob, idź po sweter – mówi Elaine. – Od samego patrzenia na ciebie robi mi się zimno. – Wzdryga się i wtula w swój brązowy polar. Istnieją dowody w postaci zdjęć na to, że Elaine była kiedyś szczupła i modnie ubrana, ale nadal trudno mi w to uwierzyć.

– Dobrze, za chwilę – odpowiada Jakob, wkładając do ust spory kawałek tortu.

Marc masuje kolano.

– Gdzie jest paracetamol, Elaine?

– Nie mam pojęcia. Mam nadzieję, że nie myślałeś, że ja go spakuję.

– Marc biega maratony – mama wyjaśnia Steve’owi.

– Teraz nie mogę – odpowiada Marc z grymasem na twarzy. – Kilka miesięcy temu miałem wypadek i uszkodziłem kolano.

– Spadł z bieżni na siłowni – dodaje Elaine, kręcąc głową. – Poważnie.

Nasz stłumiony chichot przeradza się w głośny śmiech, a Marc udaje urażonego.

– Dobrze, już dobrze – przerywa nam.

– Ja też trochę biegam – odzywa się Steve. – Przeważnie pięciokilometrówki.

Cisza. Zabił rozmowę. Mężczyzna lekko się czerwieni i poprawia okulary.

– Byłam niedawno na pierwszej lekcji spinningu – oznajmia mama. – Ktoś jeszcze tego próbował?

Cieszę się, że Baz podszedł do mnie. Klepię się w uda, a on opiera na nich przednie łapy. Pomagam mu wdrapać się do mnie na kolana. Jest z siebie bardzo zadowolony.

– Nie pozwól mu się zbliżyć do tortu – ostrzega ciotka Gabs.

Odsuwam krzesło i drapię psa w podbródek, co bardzo mu się podoba.

– Jest taki słodki – wzdycha Tatum, schylając się, by dotknąć jego ucha. Pies patrzy na nią z czułością, jakby rozumiał jej słowa.

– Zrobię dla Baza elegancką muszkę – oznajmia Poppy, po czym składa serwetkę i skręca ją na środku.

Przytrzymuję papierową muszkę przy szyi Baza.

– Naprawdę mu pasuje – przyznaję.

Baz ma na ten temat inne zdanie i próbuje ugryźć serwetkę, a pozostali śmieją się z mojego zaskoczenia.

Staram się zabrać mu serwetkę, ale pies nie puszcza.

– Czasami dławi się papierem – niepokoi się Poppy.

Szarpię mocniej, ale Baz uważa to za zabawę.

– Masz, Baz – woła Tatum, wyciągając dłoń z małym kawałkiem tortu.

Pies natychmiast puszcza serwetkę i połyka ciasto, a Ivy zabiera muszkę.

– Ależ jest zachłanny! – prycha Elaine, na co Gabs dodaje:

– Tak, zeżre wszystko. Koniec z dokarmianiem go. Powinien być na diecie.

– Rozumiem, że zamierzacie spędzić ze Steve’em kilka nocy w innym miejscu? – Elaine zwraca się do mamy. Uśmiecha się, ale w jej głosie słychać dezaprobatę. To dla niej typowe. – Trochę szkoda jechać tyle kilometrów i od razu wyjeżdżać.

– To dla nas jedyna możliwość. Leah zostanie z wami. Nie byłabym w stanie zaciągnąć jej ze sobą nawet siłą.

Otwieram szeroko oczy na myśl, że mogłabym zostać zaciągnięta siłą w odwiedziny do siostry Steve’a. 

– Wydawało mi się, że w tym tygodniowym pobycie tutaj chodzi o to, żeby być razem – dodaje Elaine.

– To tylko dwie noce. Nie będziesz sprawiać problemów, prawda, Leah? – pyta mama. Zanim udaje mi się odpowiedzieć coś sarkastycznego, ciotka Gabs mnie ubiega:

– Nikt nie będzie. Wszystkie dzieciaki są cudowne. Ivy była dla mnie w tym roku prawdziwym wsparciem. – Spogląda na Poppy, która pochyla się nad kolorowanką.

– Tak trzymaj, Ivy – mówi Elaine, ale po chwili psuje efekt, dodając: – Jakob też mógłby nauczyć się odpowiedzialności.

– Dzięki, mamo – rzuca Jakob.

– Zanim zapomnę – wtrąca ciotka Gabs. – Umieściłam Tatum w pokoju z tobą, Leah. Nie masz nic przeciwko?

– Och… – Wiem, że tak naprawdę wcale nie prosi mnie o zgodę, lecz informuje. Nie jestem przyzwyczajona do dzielenia pokoju z kimś innym i wolałabym dowiedzieć się o tym z wyprzedzeniem. W mojej sypialni stoją dwa łóżka. Ta decyzja ma to sens, ale nie podoba mi się, że ciotka patrzy na mnie z takim entuzjazmem, jakby dzielenie pokoju z nieznajomą było czymś wymarzonym.

– Będzie fajnie – dodaje.

– Okej – odpowiadam oschle.

– Ja w tym roku mam dwa łóżka – chwali się Poppy. – Jedno na dole i jedno na górze.

Wszyscy wlepiają wzrok w ciotkę Gabs.

– Powiesz im, mamo?

Ciotka kiwa głową.

– Chodzi o to, że Poppy czasami ma problemy z chodzeniem po schodach, dlatego obiecałam jej, że w saloniku obok bawialni ułożę dmuchany materac. Każdej nocy będzie mogła zdecydować, czy woli spać na nim, czy w pokoju z Ivy.

– Rozumiem. To dobry pomysł – mówi mama.

– Jeśli Marc nie przestanie chrapać, sama będę musiała rozważyć drugie łóżko dla siebie – wtrąca Elaine.

Wydaje mi się, że w ten sposób próbuje rozluźnić atmosferę.

W zeszłym roku Poppy biegała po domu jak typowa siedmiolatka, a dziś ma kłopoty z pokonywaniem schodów jak schorowana staruszka.

– Jeśli chcesz, możemy teraz nadmuchać materac – mówi Ivy do swojej mamy. Ma na myśli nas, czyli Troje Amigos plus Tatum.

– Naprawdę? – wzdycha ciotka Gabs. – Dzięki, kochana.

Korzystając z okazji, opuszczamy dorosłych. Poppy podąża za nami na usztywnionych słabych nogach.

– Jakob, nie zapomnij o ćwiczeniu na skrzypcach – woła za nami Elaine.

– Tatum chyba jest w porządku – szepczę do Ivy, gdy podnosimy materac, kołdrę, poduszkę i ciepły koc, który ciotka Gabs przyniosła z samochodu i zostawiła w korytarzu.

– Tak – przyznaje Ivy. – Powiedzmy, że Amigo na próbę.

Nie przesadzałabym.

Poppy siada na jednym z foteli w niewielkim saloniku i obserwuje nas, gdy przygotowujemy dla niej łóżko zgodnie z jej instrukcjami. Dziewczynka pokazuje nam zestaw trzech krótkofalówek, dzięki którym w razie potrzeby będzie mogła w nocy zadzwonić do mamy lub Ivy. Gdy posłanie jest już gotowe, Ivy proponuje, by Poppy je wypróbowała. Kiedy mała się kładzie, dołączam do niej i udaję, że chrapię. Po chwili na łóżko wskakuje Baz, a następnie Jakob i Ivy. Tatum staje nad nami i stwierdza:

– Za chwilę z materaca zejdzie całe powietrze.

Podnosimy się. Baz szczeka z podekscytowania, Jakob szuka czapki, Ivy i ja próbujemy poprawić pościel. Poppy mówi, że chce wrócić do kuchni. Wtedy proponuję:

– Chodźmy na strych.

3

Na strychu zazwyczaj zajmujemy upatrzone pozycje. Jakob i ja mamy do dyspozycji po jednej zniszczonej sofie, a Ivy wybiera fotel. Są też miękkie pufy, ale one służą nam do rzucania i innych zabaw.

Strych znajduje się daleko od kuchni i salonu. Trzeba pokonać korytarz, minąć szeroki hol, przejść kolejnym korytarzem, wejść kilka stopni na półpiętro, a stamtąd wspiąć się po jeszcze jednych schodach, węższych i bardziej stromych. A to oznacza, że gdy bawimy się na górze, dorośli rzadko do nas zaglądają.

Urządziliśmy sobie wyścig, aby się rozgrzać, ostrzegając Tatum przed źle przymocowanym dywanem na kilku pierwszych stopniach. W końcu Troje Amigos zatrzymują się z impetem na górze, a Tatum zostaje w pewnej odległości za nami. Jakob stracił oddech.

Chłopak wskazuje sofę stojącą bliżej regałów z książkami.

– Tatum, zajmij tamto miejsce. Ja będę razem z Leah. – To mówiąc, wskakuje na drugą sofę i łapie leżący na jej oparciu koc w kratę.

– Hej! – Zabieram od niego jeden koniec i rozkładam koc tak, że gdy siadamy na przeciwnych końcach sofy, pled zakrywa każde z nas do pasa.

Koce leżą także na drugiej sofie i fotelu. Tatum powoli bierze do ręki swój, kuląc się z zimna.

– Nawet gdy ogrzewanie działa, tu jest lodownia – wyjaśniam. – Przynajmniej masz na sobie ciepły sweter. Szkoda, że Jakob nie posłuchał mamy.

Jakob zwija się w kulkę pod kocem i mocniej naciąga czapkę.

– Jestem zbyt zmarznięty, żeby pójść po sweter. Chyba bym umarł po drodze.

– Trochę tu ponuro, nawet przy zapalonych światłach – zauważa Tatum. – Dlaczego nie ma rolet albo żaluzji?

Niedaleko biurka jest okno z parapetem, a poza tym w pomieszczeniu znajdują się dwa standardowe okna dachowe. Przydałoby się tu małe przemeblowanie, ale sofy są wygodne, a do tego mamy koce.

Pokazuję jej przepaloną żarówkę.

– To dlatego jest tak ponuro.

– I co tutaj robicie? – pyta dziewczyna, po czym wyciąga z kieszeni dżinsów telefon. – Brak zasięgu. Poważnie?

– Kiedyś przy biurku była jedna kreska – odpowiadam. – Przez jakieś trzydzieści sekund. Czasami pojawia się na chwilę w kuchni obok lodówki, ale najpewniejszym miejscem jest murek na końcu podjazdu.

Tatum wstaje i macha telefonem nad biurkiem, najpierw wysoko, potem niżej, ustawiając ekran pod takim kątem, by go widziała. Obserwujemy ją z zainteresowaniem, ale bez złudzeń.

– Nic – oznajmia po chwili i wraca na sofę, wzdychając głęboko. – Bez urazy, ale to miejsce to po prostu dziura. Moja sypialnia cuchnie wilgocią, a przycisk spłuczki trzeba nacisnąć trzy razy, zanim zadziała.

Potrzebujemy jakiś dwóch sekund, aby zrozumieć jej słowa.

– Łał – mówi pod nosem Jakob.

– Bez urazy, ale chyba nie miałaś wielkiego wyboru, prawda? – rzucam, zapominając na chwilę o kocu, który się zsuwa.

– Mój tata pracuje w Dubaju. Mogłam tam polecieć. No wiesz: słońce, basen, pokojówki.

– Więc dlaczego nie poleciałaś? – pyta Jakob.

Tatum bawi się telefonem.

– Mama stwierdziła, że z powodu pracy taty będę się nudziła, a tutaj czeka mnie lepsza zabawa. – Podnosi wzrok, żeby sprawdzić, czy wychwyciliśmy ironię.

– Daj nam szansę – rzuca Ivy.

– Musisz jeszcze przejść inicjację – dodaje Jakob.

Tatum odkłada telefon.

– Macie tu i n i c j a c j ę?

Pod kocem Jakob trąca mnie w duży palec.

– Tak, musisz wypić naszą krew.

Kiwam głową.

Tatum odwraca się gwałtownie.

– Słucham?

Ivy i ja parskamy śmiechem.

– Raz tego próbowaliśmy – tłumaczy Ivy. – W pewnym sensie.

Wyjaśniam Tatum, że kiedyś nakłuwaliśmy skórę na kciukach, żeby dodać po jednej kropli do kieliszka szampana, który ukradliśmy z dołu, a potem napiliśmy się tej mieszanki w ramach braterstwa krwi.

– Wtedy czuliśmy podekscytowanie. Byliśmy znacznie młodsi.

– Fuj – wzdryga się Tatum. – Ale paskudztwo. Mogliście się zarazić jakąś poważną chorobą.

– Aha – przyznaje Jakob. – Później to wygooglowałem. Nigdy więcej bym tego nie powtórzył.

– Mieliśmy też powitanie Amigos – dodaję. – Podobne do wojskowego, tylko ze skrzyżowanymi na szczęście palcami. W odpowiedniej kolejności.

Wszyscy troje się prostujemy i jak jeden mąż salutujemy, a Ivy przypomina sobie:

– To się zaczęło, gdy Marc puścił nam jakiś stary wojenny film, a Leah zakochała się w powieściach o świecie zmierzającym do zagłady.

Tatum wącha poduszkę na swojej sofie, po czym umieszcza ją za głową.

– A co robicie teraz?

– Zawsze coś wymyślimy – odpowiada tajemniczo Ivy. Chyba lepiej nie mogła tego ująć.

– Jakob lubi czytać sceny łóżkowe w książkach, które ktoś tu zostawił – mówię.

– Prawda – potwierdza Jakob. – Święta prawda.

– A pamiętacie walkę na banany? – chichoczę. – Świetnie mi szło do czasu, aż skórka w moim bananie pękła i owoc wylądował na podłodze. – Wskazuję palcem fragment podłogi przy drzwiach i rechoczę na samo wspomnienie. – A… a… – Nie mogę mówić, gdyż wybucham histerycznym śmiechem – Ona… ona… – Pokazuję Ivy.

– A ja się na nim poślizgnęłam – kończy Ivy, po czym odgrywa tę scenkę, a mnie od śmiechu boli już brzuch.

– Świetnie – przerywa nam Tatum, zakrywając stopy kocem.

Przestaję się śmiać. Jest od nas starsza tylko o rok, a zachowuje się, jakbyśmy byli dzieciakami.

– Normalne rzeczy też robimy – wtrąca Jakob. – Gadamy, słuchamy muzyki, oglądamy filmy.

– I układamy przepowiednie – dodaje Ivy.

– Ooo…– Tatum wreszcie wykazuje zainteresowanie.

– Trzymamy je w sekretnym miejscu – wyjaśniam. – I odhaczamy te, które się spełniły.

– Mogę je zobaczyć? –Tatum wyraźnie się ożywia.

– Nie, to straszna nuda – stwierdza Jakob.

– Aha – potwierdza Ivy. – Trzeba je wyrzucić. – Nie odrywa przy tym wzroku od dywanu. Przepowiednie są schowane pod nim, w szczelinie w podłodze. Można się do nich dostać, przesuwając luźną klepkę.

Przygryzam wargę. Ubiegłorocznych przepowiedni na pewno nie można uznać za nudne. Napędziły nam niezłego stracha.

Tatum się krzywi.

– Nie umiecie się bawić.

– W takim razie, Tatum, może opowiesz nam coś ciekawego o sobie? – proponuję i przybliżam się do Jakoba, żeby mieć więcej koca. Chłopak przesuwa nogi i pozwala mi się wcisnąć między siebie a oparcie sofy. W ten sposób jest mi znacznie cieplej.

– Ale z was słodziaki – woła Ivy, wyciągając telefon, żeby zrobić nam zdjęcie, a Jakob i ja patrzymy na siebie i posłusznie robimy dzióbki.

– Ilu ciekawych rzeczy chcecie się dowiedzieć? – pyta Tatum.

– Tylu, ile ci przyjdzie do głowy – odpowiada Ivy.

– Okej. Moim ulubionym przedmiotem jest filmoznawstwo. Chcę iść do filmówki. Mieszkam w Londynie. Niedawno rozstałam się z chłopakiem, bo robił się nachalny. Chodziliśmy ze sobą jakieś półtora roku.

Nigdy nie znałam osoby, która opowiadała o szkole filmowej tak, jakby naprawdę rozważała ten wybór. Żadne z nas, Trojga Amigos, nigdy nie miało chłopaka ani dziewczyny, a półtora roku związku to całkiem sporo.

– Kolejna ciekawostka: w swoje następne urodziny będę skakać ze spadochronem w tandemie z tatą.

– O rany. – Ivy jest pod wrażeniem.

– Będę miała na kasku dwie różne kamery – ciągnie Tatum, po czym skupia się na szczegółach technicznych sprzętu.

Jakob prostuje się na sofie.

– To niesamowite.

– Mój tata nigdy nie zrobiłby czegoś podobnego – stwierdzam, choć nie powinnam tego mówić. Nie chcę o nim myśleć, a właśnie złamałam niepisaną umowę. Patrzę na Ivy przepraszającym wzrokiem. Unosi lekko dłoń, jakby chciała powiedzieć: „Nic nie szkodzi”.

– No tak, mój tata potrafi być całkiem cool, jeśli się postara – przyznaje Tatum.

Jakob zmienia temat.

– Lubimy też opowieści o duchach. Leah jest w nich najlepsza. Ale co ciekawe, nie cierpi oglądać horrorów. Jak to wytłumaczyć?

– Po prostu jestem skomplikowana.

– Ja uwielbiam horrory – odpowiada Tatum i jak na zawołanie okno przy biurku klekocze od wiatru, a w oddali rozlega się złowrogi pisk. – Co to było? – Dziewczyna chwyta za brzeg koca.

Ivy i ja parskamy śmiechem.

– Jakiś lis w lesie za domem. Nie panikuj – uspokaja ją Jakob, ten z Amigos, który najlepiej rozumie życie na wsi, choć wolałby mieszkać w Londynie, Nowym Jorku lub Mediolanie. Ja mieszkam na wybrzeżu, gdzie na co dzień mam mewy, morską bryzę i ludzi jedzących kanapki w samochodach.

– Nienawidzę lisów – jęczy Tatum. – Zakradają się po zmroku i obgryzają nasze kosze na śmieci. Jeden wszedł do domu obok przez drzwiczki dla kota i słyszeliśmy wrzaski przerażonych sąsiadów.

– Też bym wrzeszczała – mówię.

Znowu rozlega się dźwięk przypominający krzyk atakowanej osoby. Cieszę się, że jestem w domu, bezpieczna, i powiedzmy, że wtulona w Jakoba nie marznę. Ivy mierzy piłeczką pingpongową do miski stojącej na półce po drugiej stronie pokoju. Piłeczka ląduje z pustym stuknięciem, a następnie serią szybkich odbić.

– Tak jest! – woła Ivy. Kiedyś stał tu stół do ping-ponga, ale po kilku latach nogi zaczęły się wypaczać i stół zdemontowano.

– Ivy – mówię półszeptem. – Nie zdawałam sobie sprawy, jak poważna jest choroba Poppy. Mała naprawdę czuje się słabo.

Ivy zapada się głębiej w fotel.

– Raz jest lepiej, a raz gorzej. Wydaje mi się, że sama w porę nie zauważyłam, kiedy jej się pogorszyło, a to dlatego, że widzę ją codziennie. Ale zajmowanie się nią jest trochę męczące, zwłaszcza gdy mama ma gorsze dni. No wiesz, kiedy sama ma już dosyć.

– Kiepsko – rzuca Tatum, chyba zbyt radosnym tonem.

– W tym tygodniu możesz liczyć na naszą pomoc – zapewniam.

– Dzięki. Tak naprawdę to słodki z niej dzieciak.

– Pamiętasz, jak uwielbiała pandy? – przypomina Jakob. – Zawsze, gdy była w kiepskim humorze, wkładała strój pandy, i od razu jej się polepszało.

Ivy przewraca oczami.

– Na szczęście ma to już za sobą, ale fascynacja pandami nie minęła. Obiecałam jej, że kiedy wydobrzeje, wybierzemy się do zoo w Edynburgu, żeby zobaczyła je na żywo. Uwielbia podglądać je na kamerkach internetowych.

– To są kamerki z pandami na żywo? – dziwi się Tatum, po czym podnosi telefon, ale przypomina sobie, że nie ma zasięgu, więc po chwili go odkłada.

Jakob przesuwa się na sofie i zabiera mi zbyt dużą część koca. Następnie pyta o najgorsze prezenty, jakie dostałyśmy pod choinkę. Nic nie pobije jego piżamy z bohaterami serialu Tomek i przyjaciele (dla cztero-, może pięciolatka), którą jakiś czas temu dał mu chrzestny. Jakob przywiózł tę piżamę do Roeshot House i paradował w rozciągniętej do granic możliwości górze.

Słyszymy gong. Musiał uderzyć w niego ktoś dorosły, ponieważ wybrzmiewają trzy dźwięki w idealnie równych odstępach. Gdyby to była Poppy, usłyszelibyśmy chaotyczne walenie. A może nie ma już na to siły?

– Czas na kolację. – Jakob zwraca się do Tatum, po czym zrzuca z siebie koc i wybiega, by mieć nad nami przewagę.