Edward Guziakiewicz, Romeo z zaświatów, czyli lekcje z duchem

Edward GuziakiewiczRomeo z zaświatów, czyli lekcje z duchemdramat • scena młodych • satyraOdsłona pierwszaFragment

Pu­sta kla­sa, w ostat­niej ław­ce sie­dzi Duch i prze­glą­da ga­ze­tę. Wcho­dzą Do­mi­ni­ka i Ju­sty­na.

DO­MI­NI­KA

Bied­na We­ro­ni­ka! Dała się zła­pać jak mu­cha na lep. Dzi­wisz się, że nie za­zdrosz­czę dziew­czy­nie, ale że jej współ­czu­ję? Kuba jest z po­zo­ru chło­pa­kiem jak ma­rze­nie. Jeź­dzi mer­ce­de­sem i miesz­ka jak ba­sza w sty­lo­wej wil­li z ba­se­nem. A prze­cież każ­dy wie, że jest bez za­sad. Tyl­ko na­iw­ny na­bie­rze się na jego nie­win­ną bu­zię. Czar­na roz­pacz. Dla­cze­go nikt jej nie ostrzegł? Fa­cet po­de­tnie jej skrzy­dła i dziew­czy­na pój­dzie na dno. Jak ka­mień.

JU­STY­NA

Wrzuć na luz, Do­mi­ni­ko, jej już nie zmie­nisz. Zresz­tą, ma swój ro­zum i nikt jej nie bę­dzie pro­wa­dzić za rącz­kę…

DO­MI­NI­KA

Ob­ciach strasz­ny. Ju­sty­siu, po­tra­fisz to so­bie wy­obra­zić? Po­dob­no u nie­go na me­lan­żu dzia­ły się dan­tej­skie sce­ny. Za­ba­wiał się z dwie­ma albo z trze­ma. Rzy­gać się chce, kie­dy sły­szy się o ta­kich od­chył­kach. Tak to wa­riu­ją kró­li­ki i koty, nie lu­dzie.

JU­STY­NA

Ple­ciesz trzy po trzy. To nie­moż­li­we. (roz­glą­da się) Ciii! Ścia­ny mają uszy. Nie ma co mleć ozo­rem, jak się nie ma pew­no­ści. Le­piej zmień te­mat.

DO­MI­NI­KA

Oki, scho­dzę na zie­mię. Prze­cież to nie moje spra­wy. Nie mu­szę ro­bić za do­bre­go Sa­ma­ry­ta­ni­na. (za­glą­da do ple­ca­ka i wy­cią­ga dużą ekier­kę) Za­pie­przam z tym od rana do wie­czo­ra, aż mnie cho­le­ra bie­rze. A i tak je­stem do tyłu.

JU­STY­NA

Z czym?

DO­MI­NI­KA

Z try­go­no­me­trią. Cze­mu mi wred­ny łeb ni­cze­go nie przy­swa­ja? Za nic w świe­cie nie poj­mę, o co to cho­dzi z tym trój­ką­tem Pi­ta­go­ra­sa. Może dla­te­go mam uraz na punk­cie trój­ką­tów w ogó­le.

JU­STY­NA

Co ty? Ta­kich rze­czy nie ku­masz? Wpraw­dzie cho­dzi­my do kla­sy hu­ma­ni­stycz­nej, ale… W do­wol­nym trój­ką­cie pro­sto­kąt­nym suma kwa­dra­tów dłu­go­ści przy­pro­sto­kąt­nych jest rów­na kwa­dra­to­wi dłu­go­ści prze­ciw­pro­sto­kąt­nej. To było na ta­pe­cie w pod­sta­wów­ce.

DO­MI­NI­KA

Czar­na ma­gia. Wte­dy nie cho­dzi­łam do budy. La­ta­łam za Krzyś­kiem i na­wet się z nim ca­ło­wa­łam. Z ję­zycz­kiem. Te­raz mu­szę nad­ra­biać za­le­gło­ści.

JU­STY­NA

Na­wró­ci­łaś się na na­ukę pol­ską? God­ne naj­wyż­szej po­chwa­ły. Tyle tyl­ko że nie da się tego na ład­ne oczy, ża­den bel­fer się nie na­bie­rze, bo dia­beł tkwi w szcze­gó­łach.

Z mat­mą jest tak, że nie mo­żesz prze­sko­czyć kil­ku lat za­le­gło­ści. A gdzie ukła­dy rów­nań, fi­gu­ry i bry­ły, funk­cje, lo­ga­ryt­my czy ra­chu­nek praw­do­po­do­bień­stwa? Ba­lan­su­jesz na skra­ju prze­pa­ści. Bez ko­re­pe­ty­cji ani rusz, a ma­tu­ra za rok. W gim­na­zjum też bim­ba­łaś?

DO­MI­NI­KA

Też, ale to wów­czas z po­wo­du Grze­sia. Był na mnie na­pa­lo­ny, jed­nak nie trwa­ło to dłu­go. Szyb­ko mu prze­szło. A tak cu­dow­nie się za­po­wia­da­ło. Wie­czo­ra­mi wy­sia­dy­wał z kum­pla­mi pod moim oknem i wpa­try­wał się w fi­ran­kę. Gdy­by miał gi­ta­rę, to pew­nie by gry­wał se­re­na­dy. Nie mo­głam się uczyć. Sie­dzia­łam nad książ­ka­mi, wzdy­cha­łam i ca­ły­mi go­dzi­na­mi ry­so­wa­łam ser­dusz­ka. I wa­ro­wa­łam przy ko­mór­ce. Cze­ka­łam, kie­dy za­dzwo­ni. A jak za­dzwo­nił, to za­mie­nia­łam się w ty­gry­si­cę, wy­bu­cha­łam jak wul­kan i ska­ka­łam mu do gar­dła. Pusz­cza­łam taką wią­zan­kę, że aż uszy wię­dły. A jak, co tak na mnie pa­trzysz? Usta­wia­łam go do ży­cia.

JU­STY­NA

Od­stra­szasz fa­ce­tów, Do­mi­ni­ko, jak nic. Szu­kasz mena, któ­re­mu bę­dziesz mo­gła grać na no­sie? Ni­g­dy się nie na­uczysz, że chło­pa­ków trze­ba trak­to­wać jak lu­dzi? I sza­no­wać? Po­tra­fią od­wdzię­czyć się tym sa­mym. Prze­cież jest coś ta­kie­go jak sa­vo­ir-vi­vre.

DO­MI­NI­KA

Sza­no­wać? Chy­ba żar­tu­jesz. Ga­dasz jak wap­no. Do pięt­na­ste­go roku ży­cia to cu­dow­ni ro­man­ty­cy. A po­tem za­mie­nia­ją się w pod­łe wie­prz­ki. Już na pierw­szej rand­ce pcha ci się taki z ła­pa­mi na pole kar­ne. I co masz zro­bić, przy­lać mu w mor­dę? Czy uda­wać, że cię to raj­cu­je i że chcesz wię­cej?

JU­STY­NA

Cie­ka­we? Mnie ża­den nie pró­bu­je wy­ło­mo­tać. Na­wet przez myśl im nie przej­dzie. A prze­cież ni­cze­go mi nie bra­ku­je. Lu­stro nie kła­mie.

DO­MI­NI­KA

Bo ty stwa­rzasz dy­stans, ja nie po­tra­fię. Nasz księ­żu­lo mó­wił, że masz wy­ra­zi­stą oso­bo­wość. Nie bo­isz się gło­śno po­wie­dzieć, że jesz­cze nie stra­ci­łaś dzie­wic­twa. Ja bym się nie od­wa­ży­ła.

JU­STY­NA

(wzru­sza ra­mio­na­mi) Trze­ba być sobą. Tyl­ko sła­be­usze idą owczym pę­dem.

DO­MI­NI­KA

A poza tym, nie­ste­ty, jak się za­ko­cham, to mie­sza mi się w gło­wie. Nie wy­czu­wam gra­nic i nie wiem, kie­dy dać so­bie po ha­mul­cach. Póki co, tyl­ko ty je­steś, Ju­sty­siu, moją brat­nią du­szą, a wła­ści­wie sio­strza­ną, i tyl­ko ty mnie ro­zu­miesz. Z fa­ce­ta­mi ni­g­dy so­bie nie po­ra­dzę. Ech, mieć jed­ne­go i cho­dzić z nim przez dwa lata. I nie dać się za­go­nić do łóż­ka. Słod­kie ma­rze­nie. Tyl­ko jak to zro­bić?

JU­STY­NA

Sia­da­my? Bo ster­czy­my jak idiot­ki na środ­ku kla­sy. Dziś krót­sze lek­cje, po pół go­dzi­ny. Wła­ści­wie tyl­ko trzy z ra­cji świę­ta. Pew­nie po­ło­wa dziew­czyn i tak się nie przy­te­le­pie.

DO­MI­NI­KA

Sia­da­my. Nie ma co oszczę­dzać dup­ska. Ciii! A co to za fa­cet? (oglą­da się na Du­cha) Co on robi w bab­skiej kla­sie?

JU­STY­NA

Też go za­uwa­ży­łam. Jaki przy­stoj­niak? Pra­wie jak Ju­stin Bie­ber. Chy­ba cze­ka na na­szą che­micz­kę.

Wcho­dzą Pau­li­na i Ka­mi­la.

PAU­LI­NA

Na pierw­szy rzut oka to szajs to­tal­ny. Tłocz­no, szu­mi jak w ulu. Zwłasz­cza w te dni, kie­dy wszyst­ko jest po zło­tów­ce. Lu­dzie wy­dzie­ra­ją so­bie ła­chy, bio­rą co po­pad­nie, dep­czą po hal­kach, swe­trach, spodniach i ko­szu­lach. Idio­tyzm do en­tej po­tę­gi…

KA­MI­LA

Do­bra, każ­dy zna tę smut­ną praw­dę o lum­pek­sach. Po­wie­dzia­łaś jed­nak, że to zło­ta żyła i że roz­gry­złaś ich se­kret.

PAU­LI­NA

Nie ja, stu­den­ci. Jak się nie ma szma­lu, trze­ba ru­szyć gło­wą. Brat mo­jej kum­pel­ki robi na tym nie­zły in­te­res. Co znaj­dzie w szma­tek­sach, to sprze­da­je na Al­le­gro.

Niu­cha za mar­ko­wy­mi, mod­ny­mi ciu­cha­mi, no­wy­mi, nie­uży­wa­ny­mi. Po­noć scho­dzą jak świe­że bu­łecz­ki. Wy­cią­ga na tym na czy­sto bań­kę mie­sięcz­nie.

(…)