Hotel szczęśliwych ślubów

Tytuł oryginału: THE HONEYMOON HOTELRedakcja i korekty: MelanżOkładka: PAWEŁ PANCZAKIEWICZŁamanie i skład: MARIA KOWALEWSKAZdjęcia: I strona okładki: ShutterstockZdjęcie Autorki: © DillonRedaktor prowadzący: MAGDALENA CHORĘBAŁADyrektor produkcji: ROBERT JEŻEWSKI© Havercroft Limited, 2014
© Copyright by Wydawnictwo Zwierciadło Sp. z o.o., Warszawa 2015Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kopiowanie w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.ISBN 978-83-64776-70-0Wydawnictwo Zwierciadło Sp. z o.o.
ul. Karowa 31a, 00-324 Warszawa
tel. (22) 312 37 12
Dział handlowy:handlowy@grupazwierciadlo.plKonwersja:eLitera s.c.

Dla Kathryn Taussig,z miłością i podziękowaniami.

Prolog

Przylgnęłam do marmurowego filara, starając się zerknąć na gości zgromadzonych w kościele tak, żeby mnie nie zauważyli.

Udało się, jakżeby inaczej. Byli zbyt zajęci podziwianiem misternych, ręcznie robionych różanych dekoracji wieńczących krzesła i czytaniem wierszy wybranych na tę specjalną okazję.

Z tych ostatnich byłam najbardziej dumna. To nawet nie były wiersze, raczej urywki piosenek Cole’a Portera. Nie jakieś tam ckliwe romansidła albo pompatyczne Szekspirowskie frazesy typu: „Czy do letniego dnia mógłbym Cię porównać?”. Serio, zastanówcie się, która kobieta chciałaby być porównana do angielskiego letniego dnia?! Kto o zdrowych zmysłach chciałby być przedstawiany jako: pochmurny, ponury i skrajnie nieprzewidywalny?! Bo tak jest dzisiaj. Przed chwilą przestało padać i w powietrzu, jak zwykle, unosi się specyficznie angielski zapach wilgotnych ubrań i lakieru do włosów. Wypełnia kościół i płynie do mnie ponad głowami gości.

Na pogodę nic nie poradzisz – niby tak, w każdym razie tak sobie powtarzam.

Skupiam uwagę na kilku gościach pogrążonych w rozmowie. Ukryta za filarem próbuję wychwycić, co mówią. Nic z tego, nic nie przebije się przez słodkie brzdąkania harfistki i jej interpretację suity z Dziadka do orzechów – kolejny przykład niestandardowej klasyki. Uśmiechy, rozglądanie się, nerwowe oczekiwanie świadczą o tym, że na razie nikogo zbytnio nie obchodzi, że ślub miał się zacząć cztery minuty temu.

Pięć minut temu – tyle pokazuje zegarek od mojej mamy (coś pożyczonego). To oznacza jedno, Anthony spóźnia się już trzydzieści pięć minut.

Żołądek powoli podchodzi mi do gardła, a wraz z nim teoretycznie „uspokajające” śniadanie, czyli owsianka z borówkami. Co mogę zrobić? Co więcej, poza dzwonieniem, esemesowaniem, dzwonieniem na policję, wysyłaniem jednej z druhen do jego domu… To wszystko już dawno zrobiłam.

Jak dotąd wydaje się, że goście nie zauważyli dwóch dziwnie wolnych krzeseł przy ołtarzu, gdzie Anthony i Phil, drużba, powinni od dawna siedzieć. Na szczęście pozostali drużbowie zachowywali się, jak gdyby nic się nie stało – mogę się założyć, że przynajmniej połowa z nich nie zdaje sobie sprawy, że coś się jednak stało. Nie jest to najbystrzejszy zestaw mężczyzn, jakich poznałam. Winić mogę jedynie wielokrotne urazy głowy, jakich doznali, grając w rugby z Anthonym. Prawda jest taka, że teraz jestem za to niewspółmiernie wdzięczna.

Sześć minut. Wbiega spóźniony gość, zdziwiony, że wcale się nie spóźnił. Siedem.

Najdziwniejsze jest to, że chociaż mój mózg pędzi jak szalony i czuję każdą z trzydziestu spinek wbijających się w moją głowę, to reszta ciała jest nadzwyczaj spokojna, wręcz śpiąca. Przez ostatnie dwadzieścia siedem godzin chodziłam z kąta w kąt, trzęsąc się ogromnie, a teraz moje ręce i nogi są jak z ołowiu. Planowałam i planowałam, ale tego – do spółki z deszczem – nie zaplanowałam. Co gorsza, nie miałam na to żadnego rozwiązania.

Harfistka doszła do końca Tańca cukrowej wróżki i spojrzała na mnie znacząco, unosząc brwi.

Zawahałam się, ale zaraz dałam jej znak, by zagrała coś jeszcze.

Zmarszczyła czoło, odrzuciła długie blond włosy i zaczęła grać od początku. Kilka osób spojrzało na nią i stało się jasne, że coś jest nie tak.

Niech ktoś mnie obudzi – błagałam w myślach. – Albo przynajmniej niech przyśle moją starą nauczycielkę francuskiego przebraną za morsa, żebym wiedziała, że to tylko zły sen. Wtedy podeszła do mnie Andrea, moja główna druhna, objawiła się z telefonem w jednej ręce i chusteczką w drugiej. Było jasne, że trafiło na nią – miała pecha. Ogromnego, przeogromnego pecha.

Gdzieś na granicy świadomości pojawiła się myśl, że Andrea jest wykwalifikowanym ratownikiem. To zawsze jest dobry pomysł, by jedna z druhen umiała udzielać pierwszej pomocy. Tak przynajmniej czytałam.

– Rosie – powiedziała cicho. – Mam złą wiadomość.

– Catering nie dojedzie? – wyszeptałam z nadzieją. – Fotograf zgubił scenariusz ceremonii?

– Nie – Andrea przygryzła dolną wargę. – Anthony nie przyjedzie.

Rozdział pierwszy

Ludzie mają różne wyobrażenia o organizatorach ślubów.

Jesteśmy albo beznadziejnymi romantykami (nie ja).

Albo wiecznymi singlami (ja mieszkam z Dominikiem – krytykiem kulinarnym i moim chłopakiem. Jesteśmy razem już dwa lata).

Albo tak nam się spodobała organizacja własnego ślubu i wesela, że postanowiłyśmy zrobić karierę w tym biznesie (to zdarza się TYLKO w filmach. Uwierzcie mi, zrobienie 600 metrów girlandy na własne wesele może i sprawia frajdę, ale przygotowanie tego na czyjś ślub to zwykła niewolnicza praca).

Biorąc pod uwagę moje doświadczenie w tym zawodzie, a trochę już w nim pracuję, by być najlepszym organizatorem ślubów, należy:

Nigdy, ale to nigdy nie myśleć o sobie jako o organizatorze ślubów – to najkrótsza droga do szaleństwa.

Nazywam się Rosie McDonald. Pracuję jako Event Manager.

Jeśli zdecydowałaś się wziąć ślub w londyńskim hotelu Bonneville, usytuowanym w zacisznej uliczce niedaleko Piccadilly, pójdziesz w ślady wielu znakomitości świata filmu, polityki, pisarzy czy członków europejskich rodzin królewskich, którzy przeszli przez przepięknie lśniące mosiężne drzwi obrotowe, kryjąc twarze za ciemnymi okularami.

Eleganckie Art Deco Bonneville kochałam od lat, odkąd pewnego gorącego lata przestąpiłam jego próg, by pracować jako pokojówka. Uwielbiałam każdy centymetr wystroju, a ogród różany darzyłam miłością absolutną. Pamiętam, że było tak od pierwszej nocy tutaj, kiedy leżąc zwinięta w kłębek na moim łóżku, które bardziej przypominało szpitalne niż hotelowe, poczułam magiczny klimat tego miejsca. Nawet gdy nie było w nim ślubnej jaśminowej altany, wiciokrzew nie był opleciony wokół marmurowej fontanny, a na trawniku nie stały rzędy złotych krzeseł, nawet wtedy ciemnozielony ogród odzwierciedlał wspaniałą atmosferę hotelu, która wypełniała go jak zapach białych kwiatów i pszczelego wosku do polerowania mebli. Był tajemniczy, nieprzewidywalnie romantyczny. Cichy zakątek w samym sercu Londynu, który zdawał się należeć tylko do Ciebie… i do Richarda Burtona, i do podstarzałej księżnej z kraju, który już nie istnieje, i…

Od reszty świata oddzielał nas pokryty bluszczem mur. I podczas gdy po drugiej stronie była otwarta przestrzeń Green Park, pełna gwaru turystów i pracowników okolicznych biur, po naszej stronie, tuż za ogromnymi francuskimi oknami i wyłożoną czarno-białymi płytkami podłogą hotelowego lobby, znajdowała się pełna róż i lawendy oaza spokoju. Miejsce wprost idealne, by delektować się filiżanką wyśmienitej herbaty lub czytać scenariusz filmowy, lub – jak w przypadku Clementine Wright – o trzeciej po południu poślubić wyśnionego maklera giełdowego.

Ubrani odświętnie goście przechadzali się już w lobby w oczekiwaniu na największe i najważniejsze wydarzenie, jakie organizowałam w ciągu pięciu lat, odkąd stałam się odpowiedzialna za organizowanie ślubów w Bonneville. Mama Jasona była parlamentarzystką, tata Clementine – kontradmirałem, a plan rozmieszczenia stołów i gości na weselu Wright–Atkinson wymagał więcej planowania niż szczyt G8. A wszystko przez hordy kuzynów Clementine.

Śluby i wesela w Bonneville były kameralne i szykowne. Taka miała być też uroczystość Wright Atkinson, co z racji niewielkiej przestrzeni hotelu, jak i chęci utrzymania rozsądnej liczby gości sprawiło, że zaproszono tylko osoby dorosłe. Nie wszyscy przyjęli to ze spokojem. Jednak byłam weteranem takich wydarzeń i jak na weterana przystało, stawiłam czoła kilku rodzicom, a ich obelgi, prośby, groźby i płacze spływały po mnie jak po kaczce. Ktoś musiał, a biedna Clemmie, skulona w moim biurze, zapłakana i skoncentrowana na rozkładaniu chusteczki higienicznej na czynniki pierwsze, raczej się do tego nie nadawała. Zresztą dla mnie imprezy bez dzieci były czysto biznesową, cateringowo-logistyczną sprawą, a nie dramatem wykreślenia z rodziny, jakim mogły się okazać dla biednej panny młodej.

Nie zrozumcie mnie źle. To nie było tak, że nie zależało mi, by ślub Clemmie był taki, jakim go sobie wymarzyła, zależało mi, naprawdę. Ja po prostu nie mogłabym wykonywać mojej pracy, gdybym płakała tak dużo jak panny młode.

Mając na uwadze kwestię listy gości, zaznaczyłam kolejny punkt na mojej liście „rzeczy ważnych” i mogłam rzucić okiem na przyjezdnych. Z doświadczenia wiem, że im bardziej ekskluzywny ślub, tym mniej dyscypliny wśród gości, jeśli chodzi o ubrania, zaproszenia, dress code i wszystko inne.

W lobby rozbrzmiewał Vivaldi – Cztery pory roku, czuć było zapach kalii. Uśmiechnęłam się ciepło i pokierowałam gości w kierunku ogromnych okien. Miałam na sobie zielony zestaw w stylu vintage: marynarkę podkreślającą talię, która była moim atutem, i spódnicę za kolana, które nim zdecydowanie nie były. To był mój ulubiony zestaw. Ważne było, by wyglądać stylowo, ale odróżniać się od gości, stąd troszeczkę biurowa koszula i buty na rozsądnym obcasie, nie miałam też kapelusza. Zresztą z moimi włosami i tak nie mogłabym go mieć. Moje krótkie brązowe włosy należały do gatunku nieukładalnych i śliskich. Miałam wrażenie, że nawet kapelusze ześlizgują się z nich w panicznej ucieczce. Miałam za to śliczny, kwiatowy toczek, który miał tę zaletę, że mogłam pod nim ukryć malutką słuchawkę, dzięki której pozostali pracownicy mogli ostrzegać mnie przed wszelkimi pożarami wymagającymi ugaszenia. (Nie dosłownie, oczywiście. Chociaż, w sumie…).

Pozostało dwadzieścia pięć minut do marszu weselnego, moment krytyczny całej operacji. Weszłam więc do alkowy, by sprawdzić listy. Całe moje życie skupione było wokół nich, miałam nawet listę list, by mieć pewność, że noszę przy sobie odpowiednie.

Panna młoda: Clemmie – od wczorajszej nocy w apartamencie panny młodej, razem z dwiema druhnami i mamą – Tik.

Drużbowie: naliczyłam ośmiu (głównie o imionach Josh i Hugo). Ubrania i butonierki w porządku. Tik, tik, tik.

Świadek: obrączki w kieszeni; przemowa zweryfikowana; samochód czeka pod hotelem; kluczyki leżą bezpiecznie w mojej kieszeni.

Pan młody: najważniejsza sprawa, Jason jest już w budynku. Zawsze jestem w stresie, dopóki nie zobaczę pana młodego na miejscu, szczęśliwego, uśmiechniętego i zamkniętego w bezpiecznym pomieszczeniu. Jason stał w ślubnej poczekalni, wraz ze szklanką brandy i świadkiem. Dwóch kelnerów roznoszących szampana ciągle miało go na oku.

Nie to, żebym kiedyś powstrzymała pana młodego przed zmianą decyzji w ostatniej chwili, ale wolałam o tym wiedzieć wcześniej. To samo tyczyło się panny młodej. Ograniczenie szkód było kolejną częścią mojej pracy i – odpukać – jak dotąd każdy ślub organizowany przeze mnie zakończył się sukcesem.

Jan, pani urzędnik stanu cywilnego i jej zastępca mieli się zjawić o 14.30 i właśnie gdy zmierzałam do recepcji, by ich przywitać, z zawrotną prędkością wpadła na mnie niepowstrzymana, energetyczna różowa piłka – Gemma, moja asystentka i jej różowy kardigan.

– Gemma, co ci mówiłam o bieganiu przed ceremonią? – przypomniałam jej, dodając szeptem: – To straszy gości.

– Przepraszam, Rosie. – Okrągłe, brązowe oczy Gemmy wlepiały się we mnie spod jej kruczoczarnej grzywki, jak gdyby ścigała ją lawina. Z powodu jej tendencji do dramatyzowania nie uznałam tego zachowania za zwiastun nadchodzącej katastrofy. Gemma naprawdę lubiła dramaty, dlatego poza byciem moją asystentką, byciem asystentką Laurence’a Bentleya Douglasa – mojego szefa i właściciela hotelu, aktywnie uczestniczyła w plotkarskim życiu hotelowej recepcji, biorąc wszystkie dodatkowe dyżury.

– Mamy problem na górze – wysyczała.

– Ale prawdziwy problem? – zapytałam z przyklejonym uśmiechem, jako że tuż koło nas przepłynął jegomość cały obwieszony medalami. – Czy tylko zawirowania?

– Załamanie nerwowe. Kod czerwony.

Zatrzymałam się. Nie mogłam pozwolić, by zawsze wyluzowana i spokojna dekoratorka wnętrz Clemmie przechodziła teraz załamanie nerwowe.

– Rozumiem – odpowiedziałam, biorąc z tacy krystalicznie czysty kieliszek szampana. – Cóż, pójdźmy to załatwić.

. . .

Wewnątrz apartamentu panny młodej, luksusowego połączenia wielu pokoi utrzymanych w odcieniach fioletu i beżu, gdzie na pewno w latach świetności hotelu odbywały się dzikie rauty, przygotowania powinny iść pełną parą.

Tylko że nie szły. Wszyscy rozmawiali przez komórki, co było pogwałceniem moich reguł. Nic tak nie rujnowało przedślubnego nastroju jak goście panny młodej zadręczający druhny dobrymi radami albo przesyłający zdjęcia swoich ubrań, by sprawdzić, czy pasują do reszty gości.

Clementine siedziała naprzeciwko ogromnego półokrągłego lustra toaletki, pociągając nosem i esemesując zajadle, podczas gdy makijażystka poprawiała swoje dzieło, a fotograf robił zdjęcia „dokumentalne” matki panny młodej – Lindy, sączącej szampana, próbującej wyglądać spokojnie i wciągać brzuch w tym samym czasie.

– Dzień dobry paniom! – powiedziałam, uśmiechając się szeroko. – Wyglądacie przepięknie! Clemmie, to łzy szczęścia, mam nadzieję?

Druhny, Hannah i Meg, przestały esemesować i spojrzały na mnie z ulgą.

– Nie wierzę w to, co się stało! – zawyła Clemmie z oczami wlepionymi w telefon. – Wiedziałam, że coś musi pójść źle!

– Na dole wszystko gra – zapewniłam – jeśli chodzi o drużbów, wszyscy są na miejscu, i tak, zanim zapytasz, wszyscy są ogoleni. Rano posłałam do nich fryzjera, w razie gdyby Jason o tym zapomniał.

Nie pozwalałam, by panowie młodzi „zapominali” o rzeczach tak ważnych jak staranne ogolenie twarzy.

– Naprawdę? – humor Clemmie polepszył się momentalnie, by sekundę później zmarszczka zaniepokojenia znów wypłynęła na czoło. Makijażystka natychmiast zabrała się za pudrowanie.

– Rosie, mamy wielki problem z gośćmi – wyrzuciła z siebie Hannah, bardziej nerwowa druhna.

Meg poszerzyła swój sztuczny uśmiech – Nie mów „problem”.

– Oczywiście, że to nie problem – zapewniłam. – Nie ma takich rzeczy, których nie potrafiłabym naprawić, uwierzcie mi, robiłam to nie raz.

– Nie jestem pewna, czy możesz to naprawić. – Clemmie zaczęła nerwowo przygryzać wargę, przypomniała sobie jednak o idealnie umalowanych ustach, więc tylko nerwowo zacisnęła pięści. – Pamiętasz moją kuzynkę z Cirencester? Katherine?

Niestety. To była bardzo długa rozmowa telefoniczna. Trafiło na mnie, bo Clementine panicznie bała się kuzynki Katherine – po trzydziestu minutach ciskania gromów wiedziałam czemu. Delikatnie mówiąc, Katherine nie była zachwycona brakiem zaproszenia dla swojej córki. Na szczęście miałam mnóstwo świetnych wymówek, dlaczego Bonneville preferowało imprezy bez maluchów, począwszy od spraw bezpieczeństwa, po sterczące aranżacje kwiatowe. Ponadto nie byłam w stanie zaakceptować głównych argumentów Katherine, jakimi były wrzaskliwe oskarżenie o naruszenia praw człowieka, dokonane przeze mnie, a dokładniej przez brak zaproszenia Maisie, oraz obrzucenie błotem biednej Clementine – rzekomo samolubnej Panny Młodej z Piekła Rodem.

– Oczywiście, że pamiętam – odpowiedziałam.

– No więc już przyjechała – Clementine przełknęła nerwowo ślinę.

– Cudownie! – poklepałam ją po ramieniu i ukradkiem spojrzałam na zegarek. – Wiedziałam, że groźby bojkotu twojego ślubu to tylko szantaż. To chyba już wszyscy twoi kuzyni i…

– Nie rozumiesz, Maisie też przyjechała. Jej córka. Mama widziała je obie. – Clementine znowu zmarszczyła czoło. – Katherine przywiozła Maisie pomimo naszych informacji, że innych dzieci nie będzie.

Świetnie. W duchu przewróciłam oczami. Zawsze pojawi się taki ktoś.

– Clementine, wszystko w porządku. – Od razu zaczęłam obliczanie awaryjnego usadzenia gości. Było to irytujące, ale zawsze brałam pod uwagę pojawienie się trzech niezapowiedzianych gości. – Poproszę pracowników cateringu, by przygotowali dodatkowe nakrycie dla niej obok jej matki…

– Nie, jest jeszcze gorzej! – głos Clemmie załamał się. – Okazuje się, że Katherine ubrała Maisie w sukienkę tego samego koloru co sukienki druhen. To dlatego tak mnie wypytywała o kolory, sukienki i inne takie, by mogła tak samo ubrać Maisie, a nie siebie! Wszystko po to, by dołączyć córkę do moich druhen, mimo że mówiłam jej , iż nie przewiduję obecności żadnego z moich dzieci chrzestnych podczas ceremonii!

Ciągle starałam się mieć współczujący wyraz twarzy, ale w środku aż się gotowałam, oczami wyobraźni okładałam wredną Katherine ciosami karate. To nie był pierwszy raz, gdy tak się stało. Często do jakiejś matki nie docierało, że „bez dzieci” oznacza także jej cherubinki i szmuglowała je i tak, bezczelnie dołączając je do procesji panny młodej jak minę dywersyjną, podczas gdy wszyscy pozostali obgadywali to poza plecami panny młodej.

– Patrz, kuzynka Joss już jest wkurzona! – Clemmie wymachiwała mi telefonem przy twarzy. – Przeżyłam tygodnie pełne ludzi próbujących wysępić zaproszenie dla swoich pociech, za każdym razem powtarzałam jak mantrę, że jest mi przykro, ale sprawiedliwie będzie tylko, jeśli nie będzie żadnych dzieci, a teraz oni wszyscy pomyślą, że zrobiłam wyjątek dla Maisie! Rany, to jest ostatnie dziecko, jakie chciałabym mieć jako druhnę! Do jej czwartych urodzin myślałam, że jest chłopcem!

– Clementine! – upomniała ją matka.

– Tilly też by chciała być małą druhenką – odezwała się Meg, patrząc dziwnie nieobecnym wzrokiem. – I nie musiałabym jej zawozić aż do Macclesfield do matki Jacka.

– Powiedziałam już przecież, że mi przykro, Meg…

W tym momencie zadzwonił telefon Hannah i wszystkie oczy zwróciły się w jej kierunku.

– Hmm, to Serena… – wymamrotała. – Pisze, że…

– Niech zgadnę! – nie wytrzymałam. – Możemy sobie darować czytanie.

– To miał być najszczęśliwszy dzień w moim życiu! – Clemmie obróciła się na swoim krześle, piorunując nas dzikim i wygłodniałym wzrokiem, dokładnie takim, jaki gości w oczach wszystkich kobiet, które były na ścisłej diecie przez ostatnie sześć miesięcy. – A wygląda na to, że spędzę go, przepraszając absolutnie każdego rodzica w tym hotelu!

– Obiecuję ci, że nie! – zapewniłam. – Clemmie, popatrz na mnie. Będziesz miała cudowny ślub i wesele, dokładnie tak jak to zaplanowałyśmy. Twój wyjątkowy, cudowny dzień.

To mówiąc, położyłam dłoń na ramieniu i spojrzałam prosto w oczy Clemmie. Nauczyła mnie tego moja była szefowa Caroline wiele lat temu. Na psy też działało.

Po koszmarnie długiej sekundzie i kilku pociągnięciach nosem zdołała się uspokoić, a ja zdobyłam się na uśmiech, doskonale wiedziałam, co robić. To było zwykłe wtargnięcie bez zaproszenia, tylko tyle. Każdy szanujący się Event Manager potrafi dać sobie radę z nieproszonym gościem, nawet gdy przybiera on postać małej druhenki w pistacjowej sukience z satyny!

Maszerowałam dziarsko przez wyłożone wykładziną korytarze Bonneville, które teraz, po tylu latach, znałam jak własną kieszeń, i raz za razem zadawałam sobie w myślach pytanie (jak zwykle przynajmniej dwa razy dziennie): „Co na moim miejscu zrobiłaby Caroline Bentley Douglas?”.

Caroline, pierwsza żona Laurence’a, nauczyła mnie wszystkiego, co wiem o organizacji ślubów – i o samym Bonneville. Począwszy od bajecznej recepcji udekorowanej błyszczącą słoneczną rozetą i lśniącą podłogą, po delikatnie oświetloną kopułę. Laurence czasem żartował, że Caroline bardziej kochała hotel niż jego, byłam w stanie to zrozumieć. Bonneville miał bowiem osobowość staromodnego londyńskiego jegomościa: miał koneksje, był elegancki, czasem nieznośny, ale zawsze dyskretny. Wspomniana dyskrecja była jego asem w rękawie w czasie szalonego dwudziestolecia międzywojennego; Ritz czy Claridge’s może i tonęły w świetle lamp błyskowych i blichtru, ale to do Bonneville przybywały gwiazdy chcące uniknąć rozgłosu. Caroline raczyła mnie tymi wszystkimi historiami podczas mojej pierwszej wakacyjnej pracy pokojówki. Przyjęła mnie wtedy pod swoje skrzydła i przekonała, by studiować hotelarstwo. Tuż po studiach, gdy zostałam jej asystentką, pokazała mi, na czym naprawdę polega ten biznes.

Dziesięć lat później zarządzałam wielkim przedsięwzięciem organizowania supertradycyjnych pakietów ślubnych, projektem wymyślonym przez Caroline, by utrzymać hotel przy życiu. Ciągle mi matkowała, lecz już nie przy kawie w jej biurze. Kupiła własny hotel w Oxfordshire, opuściła rodzinny biznes, gdy zmęczyło ją urocze, acz chaotyczne władanie Laurence’a, i postanowiła się z nim rozwieść.

Teraz, w sytuacjach awaryjnych jak ta, musiałam polegać na Laurensie. I choć uwielbiałam go szalenie, to nie mogłam obwiniać Caroline, że dała za wygraną. Sama była typem szefowej, która na kolanach sprawdza czystość podłogi pod łóżkiem i przesuwa palcem po wszystkich ramach obrazów; Laurence z kolei twierdził, że ma alergię na kurz. I na wybielacz, mleczko do czyszczenia, stres, pszenicę i… niektóre rodzaje papieru. Potrafił człowieka wyprowadzić z równowagi, szczególnie teraz, gdy jego druga żona (a była recepcjonistka) Ellie puściła go z torbami, a małżeńskie obowiązki, takie jak pilnowanie terminów spotkań i zarządzanie wszystkim dookoła, spadły na mnie i na Gemmę. Wybaczałyśmy mu z jednego powodu – szczególnie ważnego w chwilach takich jak ta – potrafił zjednywać sobie gości. Bycie gospodarzem miał we krwi. Prawdziwy mistrz ceremonii w swoim własnym hotelu, urodzony pan i władca. A tak na serio, to naprawdę przyszedł tu na świat, nie żartuję, w pokoju 32 podczas imprezy dla jednej z największych agencji nieruchomości w Londynie.

Gdy tak zmierzałam na dół w poszukiwaniu intruzów, rzuciłam okiem na Laurence’a. Jego zgrabna postać była doskonale widoczna na tle garniturów i kwiecistych sukienek. Uwielbiał nasze hotelowe śluby, to znaczy uwielbiał błyszczeć wśród gości, gdy wszystko było już zorganizowane, częstować panów brandy i prawić komplementy paniom – a ja lubiłam, gdy widział mnie w epicentrum świetnie zorganizowanego i dochodowego wydarzenia. Poprzedni dyrektor, Paul, poległ „pod wpływem stresu na stanowisku” i zgłosił się na odwyk do The Priory; bardzo chciałam przejąć ten wakat. Okej, mając trzydziestkę, byłam znacznie młodsza niż większość dyrektorów, ale znałam ten hotel na wylot, co ważniejsze, byłam bez reszty oddana marzeniu, by przywrócić mu dawny blask i szyk. Chciałam, by był na ustach wszystkich, chciałam, by bar wypełniały atrakcyjne pary i gwar sensownych rozmów. Chciałam jego dawnego blasku… prestiżu… splendoru…

Laurence’a nie było na recepcji, tak jak nie było Katherine i Maisie. Przedzierałam się w tłumie, próbując je namierzyć, wyczuliłam zmysły – i znalazłam, przyczajone przy bukszpanie w pobliżu ogrodu, prawie niewidoczne: blondyna w obcisłej sukience w kwiaty, a obok niej nieszczęsna pięciolatka w bladopistacjowej sukienusi z satyny, której rękawki wrzynały się w małe, pulchne rączki.

Nie miałam zamiaru mówić o tym Clemmie, ale kilka par rzucało Katherine gniewne spojrzenia i mamrotało coś pod nosem. Domyślenie się, o co im chodzi, nie wymagało specjalnej inteligencji.

Podeszłam bliżej, pamiętając, by uśmiechać się przyjaźnie: – Przepraszam, czy mam przyjemność z Katherine?

– Tak? – Spojrzała winnym, ale ciągle zadziornym wzrokiem i przyciągnęła Maisie bliżej siebie.

– To cudownie! Zastanawiałam się, czy mogłabym zaoferować tobie i twojej prześlicznej córeczce specjalne miejsca podczas ceremonii?

– Bo?

– Ze względów bezpieczeństwa nie pozwalamy, by dzieci poniżej jedenastu lat przebywały w promieniu dwudziestu metrów od fontanny. – Wskazałam na spadającą kaskadami wodę i zaczęłam prowadzić mamę i córkę w kierunku rzędów krzeseł. Poszły chętnie, nawet nie zdając sobie sprawy, że ktoś inny wskazuje drogę.

Wraz z upływem lat zdobyłam doświadczenie w prowadzeniu ludzi z jednego miejsca w drugie, tak by mimowolnie szli tam, gdzie tego chciałam: to Caroline mnie tego nauczyła, chciała, bym miała tajną broń w radzeniu sobie z intruzami. To było trochę hipnotyczne kuglarstwo wyuczone na potrzeby naszej pracy.

– Maisie musi mieć dostęp do orszaku panny młodej. – Katherine spojrzała na mnie wyzywająco.

W odpowiedzi uśmiechnęłam się do niej moim najbardziej uprzejmym uśmiechem zatytułowanym Naprawdę w to wierzysz? i nic nie powiedziałam. Obie wiedziałyśmy, że blefuje.

– I… muszę wszystko widzieć – wykrztusiła.

– To oczywiste! Krzesła są tak ustawione, by każdy z gości doskonale widział parę młodą – zapewniłam. – Maisie, kochanie, wyglądasz, jakby było ci gorąco. Może miałabyś ochotę na szklankę soku?

– Nie! Co, jeśli poplami sobie sukienkę dru…, sukienkę?

– Jestem pewna, że nie, prawda?

Biedna Maisie wyglądała na tak samo podekscytowaną wizją bycia druhenką jak jej matka.

– Wiesz, że przygotowaliśmy dla ciebie specjalne złote krzesło? – zapytałam przebiegle. Koniec końców udało się – zaczęłyśmy odwrót, a że droga była długa, miałam czas wymyślić, jak wepchnąć małą w objęcia Gemmy i co mogłaby robić, by nie było jej ani widać, ani słychać. Mała prawie druhenka szczerzyła się do mnie w uśmiechu, a ja po raz kolejny poczułam aurę samozadowolenia – rozwiązałam kolejny problem, a do ślubu pozostało piętnaście minut.

Upchnąwszy Katherine i Maisie na szarym końcu rzędów krzeseł, tak by od strony ołtarza zasłaniało je kilku zwalistych krewnych, popędziłam na górę, by sprawdzić, czy fotograf zdążył już zrobić wszystkie zdjęcia, jakie miał w scenariuszu, a potem, gdy Gemma potwierdziła z dołu, że wszyscy uczestnicy są na pozycjach, zwarci i gotowi, uścisnęłam Clemmie. Ostrożnie, tak by nie przesunąć rodowego diademu.

– Wyglądasz prześlicznie – zapewniłam, a następnie poprosiłam jej ojca, który stał obok i próbował powstrzymać łzy: – Arturze, proszę nie płacz. Przez ciebie wszyscy zaczniemy.

– Rosie, jest idealnie. – Clemmie wydawała się oszołomiona szczęściem. – Jest dokładnie tak jak marzyłam.

– To prawda – dodał Artur łamiącym się głosem. – Proste, klasyczne wesele, a nie jakieś tam nowomodne widzimisię.

– O to nam chodziło – odpowiedziałam, bo tak właśnie było. Nadszedł moment, w którym naprawdę musiałam skoncentrować się na pracy; Clemmie wyglądała tak promiennie! Zrobiłam, co do mnie należało. Prawie.

– A teraz pozwólcie na dół.

Zawsze powtarzałam moim klientkom, by w dniu swojego ślubu znalazły chwilę dla siebie, jeden moment wolny od zgiełku i gości. Sama też tak zrobiłam. Zatrzymałam się na chwilę, by zobaczyć dokładnie, co osiągnęłam.

Dzisiaj stałam w ogrodzie różanym, patrząc na Clemmie i Jasona składających przysięgę małżeńską nieopodal marmurowej fontanny. Było dokładnie tak, jak przedstawiłam podczas pierwszego organizacyjnego spotkania z Clemmie. Idealny ślub w Bonneville. Zależało mi na stworzeniu ślubu rodem z klasycznego filmu z czasów Złotej Ery Hollywood wzbogaconego typową angielska nutą – czarno-białym wyrafinowaniem, kwitnącymi drzewami wiśni i różami w pełnym rozkwicie.

Moje oczy wędrowały od wpatrzonej w siebie młodej pary w skupieniu wymieniającej się obrączkami, przez wysokie okna hotelu wznoszące się pięć eleganckich pięter ponad nimi, kute balustrady hotelowych balkonów, na których kiedyś aktorki i księżniczki sączyły poranną kawę, patrząc na Green Park; po najbardziej efektowny, kunsztownie zdobiony balkon ze wszystkich – znajdujący się na samej górze luksusowy apartament nowożeńców, w którym Clemmie i Jason spędzą pierwszą noc jako mąż i żona.

Apartament nowożeńców był sercem każdego „mojego” ślubu. Był magiczny. Uwielbiałam go do tego stopnia, że już samo wygładzenie narzuty wielkiego małżeńskiego łóżka z jego półokrągłym, misternie rzeźbionym zagłówkiem sprawiało, że czułam obecność romantycznego ducha hotelu, wyobrażałam sobie pożądanie i każdy nowy początek, którego był świadkiem przez dziesiątki lat. To brzmi dość niedorzecznie, bo nie chodziło tylko o eleganckie apartamenty czy wyszukane wnętrze, kochałam ludzkie historie w Bonneville: sekrety, szepty, cały ten szyk poprzednich epok zamknięty w tkaninach każdego pokoju. Koktajle, czarne taksówki, wielkie napiwki, czerwone szminki, schwytane chwile przyjemności, w miejscu stworzonym, by odciąć nas kompletnie od realnego życia, choćby na noc czy dwie. Apartament dla nowożeńców, gniazdko uwite niemalże ponad prawdziwym światem, był esencją Bonneville.

Fala braw od strony ogrodu sprowadziła mnie na ziemię; nowożeńcy – Pan i Pani Atkinson, zwrócili się twarzą do gości i zaczęli kierować się w stronę sal, gdzie miało odbyć się przyjęcie. Musiałam przemieścić się i ja, trzeba było przecież zająć się kolejnym etapem.

Pojedyncze promienie słońca oświetlały miękkie, kremowe wnętrze hotelu, spowijając gości ciepłym światłem. Skąpani poświatą, opuszczali powoli miejsce ceremonii, kierując się do Palm Court na popołudniową herbatę – kolejną część wydarzenia. Ubrani na czarno kelnerzy już płynęli z porcelanowymi paterami pełnymi maleńkich makaroników oraz srebrnymi czajniczkami wypełnionymi herbatą.

Idealnie. I jak w zegarku, gdy zrobiłam już całą brudną robotę, pojawił się Laurence. Olśniewający jak zwykle, dzisiaj w marynarce i czerwonych spodniach, stał właśnie tuż przy wejściu do ogrodu i jak na „mistrza ceremonii” przystało, całował w policzek pannę młodą i z szerokim uśmiechem na twarzy ściskał dłonie wszystkich dookoła. Pomimo dzielącej nas dużej odległości mogłabym powiedzieć wam, co właśnie mówi; oniemiałe twarze gości były wyraźnie pod wpływem magii, którą zaczął roztaczać.

Szczególnie dobrze radził sobie z Priscillą – ciotką Clemmie. Skoro miałam przykazane wyszukiwanie mu potencjalnych partnerek (dyrektywa Caroline), tę obserwację zanotowałam wyjątkowo wyraźnie. Sprawy sercowe Laurence’a leżały na wątrobie Caroline.

Laurence nie był mężczyzną, który dobrze sobie radzi w pojedynkę, a Caroline miała już powyżej uszu jego telefonów z pytaniem, jak ustawić pralkę… A śluby były niewyczerpanym źródłem odpowiednich pań w odpowiednim (średnim) wieku, które Laurence znał przynajmniej z widzenia, ponieważ zdarzało mu się bywać tu i ówdzie.

Podczas gdy patrzyłam na Priscillę flirtującą dzielnie z Laurence’em i zastanawiałam się, czy wypada mi poprosić Clemmie o numer telefonu ciotki, czy raczej powinnam wziąć go z naszej bazy danych, mój toczek zawibrował.

– Tak, Gemmo?

– Rosie, yyy… ktoś przyprowadził tu swojego psa… Jest w foyer. Co ja mam z nim zrobić?! Zły pies! Nie! Nie wolno!

– Zamknij go w biurze Laurence’a. – Ruszyłam w jej stronę, zwarta i gotowa, by ugasić ten pożar. – Zaraz tam będę.

Przemknęłam szybko mimo gości, kelnerów, ludzi od cateringu, kwiatowych dekoracji, szampana i pomimo że stoper w mojej głowie wciąż głośno tykał, nie mogłam pozwolić, by szeroki uśmiech zniknął z mojej twarzy.

W słoneczny majowy poranek, taki jak ten, w całym Londynie nie sposób było znaleźć miejsca bardziej romantycznego niż hotel Bonneville. Właściwie to na całym świecie. To jest jedyne miejsce, które rozważałabym, planując swój ślub. Gdybym miała co planować…

Jak już mówiłam, nie chodzi o to, że nie mam chłopaka, bo mam, nie chodzi też o to, że jestem przeciwna małżeństwu, bo przecież lubię je tak samo jak każda inna kobieta. Nawet po Niefortunnym Ślubnym Doświadczeniu – słowo „porzucona” zniknęło z mojego słownika. Chodzi o to, że…

Cóż, pozwólcie, że opowiem wam o moim chłopaku, Dominiku.

Rozdział drugi

Gdy mówiłam ludziom, że moim chłopakiem jest Dominik Crosby, zwykle wybuchali śmiechem i mówili: „Ale nie ten Dominik Crosby, prawda?”. I gdy zapewniałam ich, że tak, że mieszkałam w West Kensington z tym Dominikiem Crosbym – Londyńskim Krytykiem Kulinarnym Roku (drugi rok z kolei) i bojownikiem o wprowadzenie cichej strefy w restauracjach – śmiałam się znowu, tym razem bardziej nerwowo, i szybko zmieniałam temat.

Kiedy spotkałam go dwa lata temu, nie wiedziałam, że Dominik to ten Dominik. Był raczej niskim, charakterystycznym facetem, siedzącym obok mnie przy urodzinowym stole koleżanki ze studiów. Było to w Clerkenwell – urodzinowe przyjęcie, na które czułam się w obowiązku iść, chociaż wcale nie chciałam. Wiedziałam, że tematem przewodnim będzie Rosie i jej Wielkie Białe NieWesele wraz z najnowszym sequelem serii z Anthonym w roli głównej oraz Leoną z Pracy – jego nową dziewczyną. (Wciąż. W dziewięć miesięcy po moim nie-zamążpójściu był to temat numer jeden. Na szczęście wkrótce potem chłopak innej koleżanki trafił do więzienia za malwersacje finansowe i wszyscy skupili się na Kate).

Powinnam mieć przeczucie co do faceta siedzącego obok mnie po tym, gdy nalegał na odesłanie wszystkich dziesięciu talerzy serwowanej jagnięciny z powodu „jej łykowatości i posmaku wełny przyprawionej płynem Mr Muscle”. Ale spóźniłam się na początek imprezy i przedstawianie gości przez Laurence’a. Musiałam dać mojemu szefowi, który był konfliktofobem, wsparcie (zrobić to za niego) w rozwiązaniu problemu pokojówki z Brazylii, która w ciągu niespełna dwóch tygodni zjadła czekoladki dla gości o wartości 150 funtów. Nie odnotowałam więc za bardzo, że ten elegancki facet w czerwonej koszuli zdołał wygłosić ciętą ripostę na temat jagnięciny w tak czarujący sposób, że nie skłonił kelnera do wyrzucenia mu zawartości talerza na głowę.

To moja przyjaciółka, Helen, uświadomiła mi, że siedziałam obok najbardziej kontrowersyjnego krytyka kulinarnego w Londynie. Zarządzała restauracją w Bonneville i miała zdjęcia wszystkich liczących się krytyków przyczepione do drzwi hotelowej kuchni. Ułożone w Kolejności Grozy (muszę przyznać, że rzadko tam zaglądałam, za bardzo bałam się szefa kuchni).

W czasie, gdy referowałam niezręczną sytuację odsyłania jedzenia, twarz Helen zmieniała się od zadowolenia do przerażenia i z powrotem.

– Czemu nie powiedziałaś mi, że znasz Dominika Crosby’ego? – wydusiła.

Normalnie była dość skryta i nie wyrażała emocji – jej image był podobny do blondynek w filmach Hitchcocka: schludny szary garnitur, idealny dobierany warkocz, prosta postawa. Tym razem przebłyski podekscytowania raz za razem wydostawały się poza jej wystudiowany chłód.

– Mogłabyś go poprosić, by o nas napisał? Chociaż… – zmarszczyła czoło – zawsze jest ryzyko, że wylądujemy na „Liście Wyśmianych”.

– Co masz na myśli?

– Gdy ignoruje jedzenie, a wyśmiewa wszystko inne na chybił trafił. Najgorzej, gdy Dominik Crosby postanawia być zabawny. Wtedy równie dobrze możesz zamknąć knajpę. – Helen wydawała się zadziwiona moim wyrazem twarzy. – Nie czytujesz jego recenzji? W „London Reporter”? I w weekendowych wydaniach? To on jest Facetem w Czerwonych Spodniach.

– Jakie dokładnie weekendowe wydania masz na myśli? – Udawałam zdumioną.

Zamrugała, a potem zorientowała się, że żartuję.

– Nie każdy przesypia całą niedzielę, wiesz?

– To w niedzielę też jest rano?

Godziny pracy moje i Helen były tak samo szalone: nasza przyjaźń była wykuta z pracy po nocach, plastrów na odciski i paplaniny spowodowanej nadmiarem red bulla. Helen była jedyną osobą, która rozumiała, dlaczego czasami pracuję po osiemnaście godzin na dobę. Tylko ona była w stanie mnie rozśmieszyć po takim dniu morderczej pracy, brutalnie wyliczając, którego z naszych współpracowników chciałaby zamordować na samym początku. I w jaki sposób pozbyłaby się dowodów.

Klepnęła mnie zadziornie w kolano:

– Hej, to cudownie. Nowy facet. Spotkasz się z nim jeszcze?

– To nie jest żaden nowy facet. Nawet mnie nie zauważył – odpowiedziałam bez wahania. – Bardziej zajmowały go bułki. Stwierdził, że drożdże umarły na próżno. I tak mu przykro, że czuje się w obowiązku je pomścić.

– Zamkną to miejsce w ciągu trzech tygodni – westchnęła. – Zapamiętaj moje słowa.

Ale to ona miała rację, a nie ja. Dominik mnie zauważył. W następnym tygodniu dostałam email z pytaniem, czy nie chciałabym mu towarzyszyć podczas wizyty w jednej z restauracji. Dodał też słodko, że oddałabym mu ogromną przysługę „jedząc dodatkowe przystawki i wszystko polane sosem, bo nie lubi śmietany”. Dwa dni później siedzieliśmy w Oknach na Świat, patrząc na cudownie oświetlony Hyde Park, niczym poprzetykany błyszczącymi diamentami, a Dominik rozśmieszał mnie tak bardzo, że zapomniałam zjeść cokolwiek. (On nie. Najpierw wyczyścił swój talerz, potem mój – oprócz kawałków polanych sosem).

Patrząc z perspektywy, to wydawało się niedorzeczne, ale czułam się, jakby Dominik był mężczyzną, na którego czekałam całe życie. Po pierwsze, dokładnie wiedziałam, czym się zajmuje, w przeciwieństwie do Anthony’ego, który nigdy nie raczył mnie wprowadzić w arkana swojej pracy. Możliwe, że dlatego, by nie stracić na atrakcyjności. Dominik był zabawny, znał się na branży, jedzeniu, piciu, plotkach i był przystojny w sposób, którego przed obejrzeniem Piratów z Karaibów nie potrafiłabym opisać. Potem zdałam sobie sprawę, że jest to jeden z niewielu mężczyzn w Londynie, których mogłabym określić mianem „zawadiacki”. Cztery miesiące i wiele posiłków później, podczas których rzeczywiście słuchał, co mam do powiedzenia na temat jedzenia (Anthony nie mógł tego znieść, ponieważ „brzmisz, jakbyś wciąż była w pracy”), przeprowadziłam moją elektryczną szczoteczkę do mieszkania Dominika w Kensington, które dzielił z kolekcją nieotwartych wersji recenzenckich książek kucharskich oraz nieużywanym rowerkiem treningowym.

Mieszkaliśmy razem od dwóch lat i zrobiłam już postępy, przenosząc ubrania do jego komody, dostałam także półkę w szafce w łazience, jedyną wolną od specyfików na niestrawność. Zdecydowanie nie był to tradycyjny związek. Przez nasze dziwne godziny pracy nie spędzaliśmy dużo czasu razem na „zakupach w supermarkecie i majsterkowaniu”. Niemniej jednak Dominik uwzględnił mnie w liście kawowej i zakupowej, a ja spisałam wszystkie daty urodzin i rocznic w jego rodzinie, tak by mógł wysyłać życzenia, zanim jego mama każe mu to zrobić. Lubiliśmy chilijskie wino i amerykańskie komedie i żadne z nas nie czepiało się o pracę wieczorami czy długie polegiwanie w łóżku. I rozśmieszaliśmy się nawzajem. Czego można chcieć więcej?

Tak czy owak, czułam, że jesteśmy gotowi na następny krok i ogłoszenie naszego związku. Nie przez ślub – Dominik uważał, że śluby były wymówką dla par, by pójść na zakupy do sklepów z wydumanym wyposażeniem kuchennym, a mi nie było do tego spieszno – ale przez kupienie mieszkania razem. Naszego własnego miejsca, gdzie moglibyśmy odpoczywać, gotować, zapraszać przyjaciół na kolację – czyli robić wszystko to, czego w obecnym mieszkaniu Dominika nie sposób było robić, nie widział bowiem sensu w wynajmowaniu mieszkania z odpowiednio urządzoną kuchnią, jeśli wszystkie posiłki, poza śniadaniem, jadał w restauracjach. Umowa najmu kończyła się po świętach Bożego Narodzenia i poważnie zastanawialiśmy się nad połączeniem naszych oszczędności i kupieniem czegoś małego w naszej okolicy. Dominik był za – to była, jak mawiał, rozsądna decyzja, biorąc pod uwagę obecną sytuację na rynku. Dla mnie jego słowa były dowodem, że poważnie myślał o naszej wspólnej przyszłości. Doceniałam to o wiele bardziej, niż gdyby się oświadczył, jak to zrobił Anthony.

Poza tym, umówmy się, wspólny kredyt na mieszkanie jest na dwadzieścia pięć lat. Dodatkowo, w przeciwieństwie do ślubu, możesz ubezpieczyć się na wypadek, gdyby ta druga strona chciała się wycofać.

W środowy wieczór pchnęłam z impetem drzwi do najnowszego gastropubu poddającego się ostrej jak brzytwa krytyce Dominika, z plikiem ofert nieruchomości na sprzedaż leżącym na dnie mojej torby. Dotyczyły mieszkań znajdujących się na obrzeżach obszaru, który Dominik mógłby rozważyć jako miejsce nadające się do życia, a jednocześnie takich, na jakie było nas stać. Według moich notatek był to dwusetny posiłek, jaki jedliśmy wspólnie poza domem, i wydawał się dobrze wróżyć naszemu związkowi na przyszłość.

Szczegóły ofert upchnęłam do własnego „jedzeniowego notatnika”, oprawionego w skórę zeszytu z moimi inicjałami, gwiazdkowego prezentu od Dominika. No, nie dokładnie moimi, ale inicjałami mojego pseudonimu. BC.

Jak większość partnerek krytyków, byłam obecna w jego recenzjach. Byłam Betty, Betty Confetti, taką ksywkę dał mi Dominik, chcąc tym samym podkreślić fakt, że w ciągu dnia zajmowałam się głównie ślubami. I nawet się rozpoznawałam w tej postaci: Betty jadła z apetytem, od czasu do czasu żartując niewybrednie, chociaż Dominik miał w zwyczaju w trakcie redagowania recenzji przypisywać sobie najlepsze dowcipy, byłam w stanie mu to wybaczyć, w zamian za wszystkie darmowe posiłki.

Dzisiejszy gastropub był w Kensington, tuż za rogiem naszego domu, była to nowo odnowiona speluna nazwana Zjawą, co moim zdaniem pasowało do niej bardzo, gdyż obsługa ubrana w rustykalne stroje zjawiała się przy tobie w trzydzieści sekund, nawet zanim zdążyłaś zdjąć płaszcz.

– Genialne porównanie. Podoba mi się. Mogę zapisać? – powiedział Dominik, gdy tylko podzieliłam się z nim moimi spostrzeżeniami. Siedział już przy stoliku, pił wino i chichotał na myśl o tym, że napisze to na twitterze.

– Proszę bardzo. – Sięgnęłam po butelkę znakomitego Clareta, gdzieś ze środka listy win. Helen ustawiała go dużo wyżej w naszej restauracji.

– Ojej, aż tak źle? – podniósł głowę znad notatek, gdy napełniłam swój kieliszek i wypiłam go duszkiem. – Co się dzisiaj wydarzyło? Nie wygrzewasz się już w chwale zaślubin Atkinsonów? Czy nie dodałaś sobie czasem wielkiej gwiazdki za goszczenie parlamentarzystki?

– Dodałam, ale tylko na jakąś godzinę, bo potem Laurence przypomniał sobie, że w przyszłym tygodniu mamy audyt, więc spędziłam cały dzisiejszy dzień na przygotowywaniu każdego działu i porządkowaniu księgowości… – Próbowałam nie myśleć o trudnej do ukrycia panice na twarzy Dina, kierownika baru. – Nie za bardzo wyszło im w barze z księgowaniem, znowu będziemy musieli ogłosić dla nich amnestię.

– A czy Laurence płaci ci za bycie nieoficjalnym dyrektorem hotelu?

– Oczywiście, że nie. Dobrze, że płaci za organizowanie eventów.

– I ciągle nie ogłosił wakatu?

– Nie, wszyscy z napięciem oczekujemy tego, co przyniesie najbliższa przyszłość.

Dominik poszturchał nożem do masła jeden z dodatków, oliwki nadziewane serem feta.

– Doceniam, że Laurence traktuje ten hotel jako swoje hobby, ale ty nie musisz tego wytrzymywać. Moim zdaniem masz trzy opcje. Możesz zostać i być dalej wykorzystywana. Możesz znaleźć pracę gdzie indziej – to nie będzie trudne. Albo możesz zmusić go, by wreszcie zaczął traktować cię poważnie. Chyba nadszedł czas na trudną rozmowę, Rosie.

Dominik uparcie wierzył w skuteczność trudnych rozmów; miał od tego swojego agenta.

– To znaczy jaką?

– Taką… – Wycelował we mnie nożem i zakręcił nim w powietrzu. – Po prostu powiedz temu podstarzałemu, oklapłemu rozpustnikowi, że powinien dać ci stanowisko dyrektora hotelu. Dlaczego nie? To głównie twoje eventy przynoszą zyski. Oślep go liczbami. Dobrze wiesz, co się dzieje, gdy pomachasz mu przed nosem cyferkami. Od razu dostaje mroczków przed oczami.

– Cóż…

– Nie cóż… – Uznając wykład za zakończony, Dominik zaczął studiować menu. – Paul od miesięcy jest w centrum terapii uzależnień. Ten facet już nie wróci, a Laurence myśli, że nikt z was tego nie zauważy. Przedstaw mu to otwarcie, tak by nie mógł się wykręcić, Rosie – potrafisz to zrobić, umiesz bezboleśnie skłonić ludzi, by zrobili to, co chcesz. Gdy nie rozstawiasz panien młodych po kątach, zrzędzisz o moim cholesterolu albo urządzasz kampanii przeciwko ulotkom pizzerii na klatce schodowej. Powiedz mu, czego chcesz. Pozwól mu negocjować.

– Laurence nie negocjuje – odpowiedziałam. – To była rola Caroline. Za każdym razem, gdy próbuję go o coś poprosić, udaje atak anginy.

– Więc mu na to nie pozwól!

Chleb podano w zrobionym z rafii ptasim gnieździe, z masłem w kształcie jajka. Jajko było nie tylko bladożółte, ale i posypane biało-czarnym pieprzem. Dominik zanurkował po pełnoziarnistą bułkę, otworzył ją z chirurgiczną precyzją i zanotował coś w swoim czarnym notatniku. W drugim końcu sali umęczony manager klepnął się nagle w czoło i zaczął machać rękami w naszym kierunku, a ja próbowałam udawać, że tego nie widzę.

– Mogłabym się spytać Caroline, czy… – zaczęłam, ale Dominik mnie powstrzymał.

– Na tym właśnie polega twój problem – powiedział, wpychając chleb do ust. – Laurence tym swoim niedorzecznym sposobem zarządzania hotelem jak jedną wielką szczęśliwą rodziną zrobił z ciebie gosposię. Jesteś cholernym Kopciuszkiem, a Caroline tylko złą…

– Caroline jest bardziej mentorem niż szefem… – zaczęłam, ale Dominik już zdążył się rozkręcić.

– Ona tylko sprawiła, że robisz dla niej wywiad w Londynie, już nie wspominając, że kazała ci zajmować się życiem miłosnym własnego szefa, podczas gdy on cały czas wylewa na ciebie własne rodzicielskie wyrzuty sumienia. To jest chore. On nie jest twoim ojcem. Jest twoim pracodawcą. A jakoś nie widzę, żeby jego własna rodzina czyściła toalety lub wpychała się do kuchni obierać ziemniaki, a ty?

Żałowałam, że powiedziałam mu o tych toaletach. To było tylko raz, gdy zachorowała cała ekipa sprzątająca.

– No nie, ale żaden z jego synów nie pracuje w tym biznesie…

– Ale obydwie jego żony tak. – Dominik zmarszczył swoje krzaczaste brwi. – Tej Ellie jakoś udało się wynegocjować porażające wynagrodzenie za kilka godzin pracy. Zero godzin pracy, prawdę mówiąc.

Nie chciałam wchodzić na temat Ellie. To była zupełnie inna para kaloszy. Gemma, która zaczęła pracę na recepcji razem z Ellie, nie była wstanie wymówić jej imienia bez spazmu obrzydzenia na twarzy.

– Ale ja nie mam zamiaru za niego wychodzić – westchnęłam ciężko. – Ja tylko chciałabym, by rozważył mnie na stanowisko dyrektora.

– W takim razie nie może traktować cię jak członka rodziny i pracownika w jednej osobie. Nie myl jego zależności od ciebie z docenianiem cię. Rosie, on twoją obecność w hotelu uznaje za oczywistą.

Westchnąwszy, sięgnęłam po koszyk z pieczywem. Jak zwykle Dominik przeszedł prosto do sedna sprawy, jak rakieta namierzająca wyrzuty sumienia. Przeszedł tak dużo terapii, że w końcu przestał się wahać i zaczął mówić innym, co naprawdę myślą.

Wiem, że Laurence traktował ludzi przedmiotowo. To był jeden z powodów, dla którego Caroline w końcu miała go dość i go zostawiła. I niczego się nie nauczył: ciągle zakładał, że ona będzie zdalnie rozwiązywać jego problemy.

– Żeby być z tobą szczera – powiedziałam – to myślę, że im obojgu jest przykro, że nikomu w rodzinie nie zależy naprawdę na tym hotelu. Ani Joe, ani Alec nigdy nie przejawiali zainteresowania tym miejscem, a jest w ich rodzinie od lat.

Dominik przerwał na chwilę preparowanie bułki.

– Który z nich jest hipisem, a który psycholem? – zapytał.

– Joe jest hipisem – odpowiedziałam odruchowo i zaraz się poprawiłam – Nie, nie jest hipisem, tylko podróżnikiem. Ma podróżniczy biznes w Stanach…

Spróbowałam sobie przypomnieć, jak dokładnie opisywała to Caroline:

– Planuje przeżycia na pustynnych bezdrożach i uduchowione odnajdywanie siebie w odosobnieniu… tego typu sprawy.

– Czyli opiernicza się, organizując wakacje z adrenaliną dla bogatych dzieciaków po studiach, tak by sam mógł udawać, że jest młodszy – prychnął Dominik. – Ile on ma lat?

Hmm… – próbowałam się doliczyć. – Coś koło dwudziestu ośmiu?

– Dwadzieścia osiem? Ja w jego wieku już od czterech lat pisałem felietony w gazecie!

– A ja pracowałam w hotelu z małymi przerwami od prawie dwunastu – podkreśliłam. Miałam trzydzieści, Dominik trzydzieści pięć lat. Gdy mu pasowało, lubił mówić, jak gdyby miał przynajmniej pięćdziesiąt pięć.

– A co z psycholem?

– Jeśli masz na myśli Aleca, to mieszka razem z Caroline w Oxfordshire. I… – nawet nie wiem, czemu zadawałam sobie tyle trudu, by to dodać, jako że losowe, acz entuzjastyczne pogardzanie ludźmi było jednym z ulubionych hobby Dominika. – Alec nie jest psycholem, odszedł z armii, bo miał dość przeprowadzania się.

Dominik wydał z siebie kpiący dźwięk.

– To wersja Caroline. Nie opuszcza się wojska, bo jesteś zmęczona przeprowadzkami. To jak rezygnowanie z międzynarodowych rozgrywek piłki nożnej, bo ktoś jest znudzony wiadomościami sportowymi.

Już miałam zaprzeczyć, gdy zdałam sobie sprawę, że nie mogę. Prawdę mówiąc, Alec był trochę niestabilny. Przystojny, czarujący jak jego rodzice, z rudą czupryną, ale… energetyczny było chyba eufemistycznym określeniem jego charakteru.

– Myślę, że Laurence powinien uważać się za szczęściarza, że żaden z tych idiotów nie chce mieszać się w rodzinny biznes. Gdybym był nim, robiłbym wszystko, by trzymać ich najdalej, jak to możliwe. Nie chciałabyś przecież, żeby ktoś zastawiał zasadzki na twoich gości w barze czy poddawał ich szamańskim uzdrowicielskim rytuałom w foyer – zauważył Daniel.

Nie widziałam ani Aleca, ani Joego od lat, ale spotykając się od czasu do czasu z Caroline, trudno było wyobrazić sobie któregokolwiek z nich za ladą recepcji.

– Ale on jest w rodzinie od tak dawna. To nie jest zwykły hotel. Laurence kocha Bonneville. Ja kocham Bonneville. To jest…

Już miałam powiedzieć, że jest to więcej niż tylko hotel, że jest cząstką historii, ale się powstrzymałam, bo oczy Dominika rozszerzyły się karcąco. Nie zgadzał się z moim pomysłem przypisywania Bonneville osobowości. Jak to on, uważał, że kluczem do sukcesu było podkradzenie przez Helen przyzwoitego szefa kuchni do naszej restauracji.

– To wyjątkowy londyński hotel – kontynuowałam. – I ma potencjał.

Dominik zamaszyście smarował bułkę.

– To nawet lepiej, że żaden z synów nie jest nim zainteresowany. W związku z tym Laurence powinien zachęcić do tego jedynego kompetentnego pracownika, który takie zainteresowanie przejawia – powiedział. – Powinien mianować cię dyrektorem do końca roku. A jeśli tego nie zrobi, powinnaś pomyśleć o znalezieniu pracodawcy, który doceni twój talent.

Tak, pomyślałam, gapiąc się na dziwną filcową dekorację w złotej ramie wiszącą tuż za głową Dominika. (Zawsze zajmował miejsce z widokiem na salę). Mogłam to zrobić. Podwyżka, lepsze stanowisko pracy… zasługiwałam na to. Musiałam tylko zrobić listę, by marzenie się ziściło.

A potem, poza moimi innymi obowiązkami, musiałam tylko zorganizować trzy śluby w miesiącu przez następne pół roku, a potem mogłam porozmawiać z Laurence’em o awansie. Nie wiedziałam, co ważniejsze.

– Rosie! Czy jest jakiś problem z chlebem?

Popatrzyłam na swój talerz. Moja bułka była pokruszona na kawałeczki. Rozdrabniałam ją, nie zdając sobie z tego sprawy, a teraz miałam przed sobą smutną kupkę organicznego siemienia lnianego i płatków orzechowych.

Dominik promieniał. Prawie mogłam usłyszeć słowa przelatujące mu w mózgu: „Bułka nie była wcale bułką, raczej kolekcją czerstwych okruszków skulonych razem w koszyku na pieczywo, by ochronić się przed zimnem…”.

– Czy była za sucha? – zapytał ponownie.

Zdobyłam się na uśmiech. „Pieczywo było tak suche, że mogłoby prowadzić swój własny tropikalny teleturniej. Stwierdziła Betty”.

– Bardzo dobrze. Powinnaś pisywać własne felietony. Chciałabyś, bym się tym zajął? – Oczy Dominika błysnęły ponad ciemną miękkością jego nowej brody. Helen uważała, że broda była strasznym przewinieniem, ale mi się podobała. Dominik dobrze z nią wyglądał, mojej wyobraźni niewiele brakowało, by dodać jeszcze wysokie buty i szpadę. Rzeczywiście mieliśmy władzę, pomyślałam. Betty i Dominik, królowa i król londyńskiego królestwa restauracji.

– Nie, chyba już nie jestem głodna – powiedziałam nonszalancko. – I kto by pisał żarty do twojego felietonu? Chociaż, w sumie, Betty mogłaby mieć swój własny koktajlowy blog w innej gazecie.

Helen i ja tworzyłybyśmy genialne koktajlowe felietony…

– Wiesz co? Chyba nie powinienem zachęcać cię, byś pracowała jeszcze więcej niż teraz – powiedział, nachylając się w moją stronę. – I tak cię prawie nie widuję…

Zignorowaliśmy złowieszcze skrzypienie stołu, to znaczy ja zignorowałam, bo kto wie, jakie spostrzeżenia na temat umeblowania zanotował Dominik w głowie.

– Masz rację – powiedziałam szybko. – Myślę, że powinnam postarać się o awans tak szybko, jak to tylko możliwe. Przydałyby nam się dodatkowe pieniądze na wkład własny, prawda?

Dominik nie słuchał. Na jego twarzy gościł szelmowski uśmieszek, który przywodził mi na myśl piratów i szable.

– Szukałam mieszkań… – kontynuowałam temat, który

nawet ładnie wpasował się w naszą rozmowę.

– I?

Kątem oka zauważyłam zbliżającego się kelnera. Uśmiechając się nerwowo, zapytał:

– Jesteście państwo gotowi, by zamówić?

Zatrzymałam się na chwilę. Nie chciałam przyspieszać rozmowy. Opowiem o szczegółach przy deserze. Dominik zawsze był szczęśliwszy przy deserze.

– Wiesz już, co chcesz zamówić? – zapytał mnie bardziej dla dobra kelnera niż mojego, ponieważ oboje dobrze wiedzieliśmy, co będę jadła – wszystko to, czego nie lubił Dominik: opcje wegetariańskie, kalmarowate rzeczy, sosy śmietanowe, ciepłe puddingi. Na szczęście były to wszystkie potrawy, które i tak bym wybrała. Tworzyliśmy zgrany zespół.

Popatrzyłam na menu, pisane jakby kredką podczas przerwy w dostawie prądu. W gastropubach zawsze musiał pojawić się rozdźwięk pomiędzy stylem rustykalnym a całą resztą.

– Na początek poproszę kałamarnicę, potem karczocha i risotto z jajami przepiórki.

– Świetny wybór – powiedział kelner i ukłonił się służalczo.

– To już my ocenimy – mruknął pod nosem Dominik. – Ja poproszę kociołek z krewetkami, pasztet z królika, a potem Steak and Kidney Pudding. I jeszcze szpinak i wyciskane ziemniaki, czymkolwiek są. Poproszę je wyściskać od serca, jeśli nie sprawi to problemu.

Kelner zerknął na managera i szefa kuchni, obydwaj stali przy kuchennych drzwiach. Coś zamachali do niego rękami, ale zobaczyli, że patrzę, więc tylko udali, że sprawdzają lampę.

– Więc… – zaczął Dominik, gdy kelner już odszedł. Nachylił się w moim kierunku i poczułam cudny zapach jego wody po goleniu. – Co Betty myśli o wystroju? Była stodoła w Wiltshire? Czy to porzucona wiktoriańska szkoła?

Opuściłam oczy, starając się nie roześmiać. Nawet po dwustu obiadach nie znudziło mi się bycie częścią jego felietonów. W takich momentach byłam wdzięczna, że nam nie wyszło z Anthonym. Przy Dominiku czułam się jak prawdziwy dorosły, mający interesujące życie towarzyskie, będący w centrum wszystkiego, co dzieje się w Londynie.

Porozmawialiśmy trochę o wystroju, przynieśli jedzenie, zjedliśmy je, pożartowaliśmy o talerzach z odzysku, potem przy kawie wyjęłam z torby oferty mieszkań.

– Wiem, że jeszcze nie mamy wystarczająco pieniędzy – powiedziałam, przesuwając wydruki na drugą stronę stołu – ale pomyślałam, że byłoby dobrze, gdybyśmy zaczęli myśleć, w jakiej okolicy chcielibyśmy mieszkać. Znalazłam kilka, które mogą ci się spodobać…

– A gdzie? Bo wiesz, że priorytetem jest odległość do pracy. – Dominik popatrzył podejrzliwie na papiery. – I blisko dobrej piekarni. I przynajmniej cztery stacje metra od hipsterów w kardiganach.

– Na mieszkanie przy hipsterach nas nie stać, nie martw się.

– Pokaż mi swój notes.

Do celów mieszkaniowych miałam specjalny notes. Dominik napił się wody i otworzył go na mapie miasta.

– Tu – powiedział, wskazując na Kensington. – Gdzieś tutaj powinno być dobrze.

– Przepraszam, a czy dostałeś trzystuprocentową podwyżkę, tylko zapomniałeś mi o tym powiedzieć?

Wziął do ręki filiżankę espresso.

– Chcesz, żebym narysował mniejsze kółko?

Dlatego chciałam zacząć szukanie wcześniej, zanim skończy się wynajem. Wiedziałam, że upłynie kilka miesięcy, zanim Dominik zrozumie, na co naprawdę nas stać.

– Jeśli zamiast dwóch pokoi zdecydujemy się na jeden, wtedy…

– Muszą być dwa – zaczął, gdy wtem w jego kieszeni zadzwonił telefon. Ignorował go przez kilka sekund, co sprawiło mi przyjemność; potem wyciągnął aparat z kieszeni, skrzywił się i odłożył z powrotem.

– Kto to był? – zapytałam.

– Tylko Jacob.

– Jacob z biura? – jeszcze nie dane mi było spotkać żadnego z jego kolegów z pracy. Według Dominika wszyscy pracowali w dziwnych godzinach i najlepiej było zostawić ich w spokoju, ponieważ „pisarze robią najlepsze wrażenie w mailach, w prawdziwym życiu nie są w stanie zredagować własnych słów”.

– Tak, jest w którymś z okolicznych barów. – Popatrzył na jeden z wydruków. – To naprawdę jest mieszkanie? Jesteś pewna, że nie szafka kuchenna?

– Jeśli Jacob jest w okolicy, powiedz mu, by do nas dołączył – zasugerowałam. – Chciałabym go poznać. Pisze o muzyce?

Dominik skrzywił się.

– Nie. Pisze o winie. Dobry powód, by go tu nie zapraszać. Poza tym, czy nie chciałaś porozmawiać o mieszkaniach?

Spojrzałam na niego bez komentarza. W naszym mieszkanku miałam zamiar organizować najbardziej niesamowite spotkania. Pisarze, szefowie kuchni, restauratorzy, jego znajomi, moi znajomi. Będzie to prawdziwy salon. Salon jedzeniowy. Pomijałam fakt, że będę musiała pracować nie wiadomo ile, by spłacić kredyt.

– To ma niesamowitą kuchnię – powiedziałam z uśmiechem i podsunęłam mu wydruk. W mojej wyobraźni już miał na sobie smoking.