Kłamstwo minionego lata

Tytuł oryginału: LYING ABOUT LAST SUMMERPrzekład: PATRYK DOBROWOLSKIRedaktor prowadzący: SYLWIA KUREKRedakcja: TERESA ZIELIŃSKAKorekta: MONIKA PRUSKAProjekt graficzny i DTP: Studio 3 KoloryProjekt okładki: Studio 3 KoloryText © Sue Wallman, 2016 © Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o., Warszawa 2018 All rights reservedWszystkie prawa zastrzeżone. Przedruk lub kopiowanie całości albo fragmentów książki możliwe jest tylko na podstawie pisemnej zgody wydawcy.Wydanie IISBN 978-83-8073-802-7Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o. 00-807 Warszawa, Al. Jerozolimskie 94 tel. 22 379 85 50, fax 22 379 85 51 e-mail:wydawnictwo@zielonasowa.plwww.zielonasowa.plKonwersja:eLitera s.c.

Mojej siostrze Clare, która jest dla mnie inspiracją

1

Cisowy Domek, ubiegłe lato

Moja siostra nie używa słowa „zniknąć”, ale właśnie to ma na myśli. Kuca boso przy basenie i woła:

– Skye, idź do swojego pokoju i zostań tam do czasu, aż cię zawołam.

Pokłóciła się z kimś, kto właśnie do niej jedzie, i stwierdziła, że łatwiej rozwiąże swój problem bez mojej obecności. Nie jestem tym zachwycona. Spędziłam już zbyt dużą część lata na nieprzeszkadzaniu jej w rozmowach telefonicznych i spotkaniach z nowymi znajomymi.

– Dlaczego nie mogę jeszcze popływać? – pytam. – Masz dla siebie cały dom aż do powrotu mamy – mówiąc to, opieram łokcie na gładkiej posadzce otaczającej basen i poprawiam gogle. Przez przyciemnione soczewki Luisa wygląda jak w starym filmie. Ma nieskazitelną twarz, a szorty i wiązana w talii bluzeczka podkreślają jej doskonałą figurę. – I chyba zapomniałaś, że ja też tu mieszkam – dodaję, patrząc na jej lśniące, pomalowane dwoma kolorami lakieru paznokcie u stóp.

– Wyłaź z basenu! – rozkazuje, po czym chwyta ręcznik i ubrania, które rzuciłam bezładnie na kostkę na ścieżce. – Koleś zachowuje się jak ostatni debil i nie chcę, żebyś w tym uczestniczyła. Nie wiem, jak się dowiedział, gdzie mieszkam, ale niedługo tu będzie. Proszę cię.

Przejęty ton jej głosu sprawia, że przestaję marudzić i wychodzę z basenu, po czym zdejmuję gogle.

– O co wam poszło? – pytam, biorąc od niej ręcznik, który następnie zarzucam na ramiona, a rogiem wycieram twarz.

Luisa wciska mi ubrania.

– To tylko drobne nieporozumienie.

Słyszymy odgłos wjeżdżającego na podjazd samochodu, trzeszczenie żwiru pod kołami, trzaśnięcie drzwiczek auta, a po chwili cichy dzwonek do drzwi domu. Luisa ani drgnie.

Mokrą stopą odciskam idealny ślad na ciepłych płytkach i patrzę, jak wyparowuje.

– Masz zamiar go wpuścić? – pytam.

– Może lepiej będę udawać, że mnie nie ma… – zastanawia się.

– Czy to nieporozumienie ma jakiś związek z Nikiem? – To lato byłoby znacznie spokojniejsze, gdyby Luisa nie zaczęła z nim chodzić.

Moja siostra sprawdza telefon.

– Można tak powiedzieć.

Słyszymy odgłos kroków na żwirze i Luisa patrzy na mnie spanikowanym wzrokiem. Boczna furtka nie jest zamknięta. Kiedyś była tam kłódka na szyfr, ale się zepsuła.

– Szybko! – woła. – Będziesz musiała schować się w przebieralni. – Popycha mnie w stronę niewielkiego budynku nieopodal basenu. – Nie wychodź, aż będzie po wszystkim. Obiecujesz? – Ściska moje ramię, a ja odpowiadam skinieniem głowy. Po chwili jestem już w środku, a ona zatrzaskuje za mną drzwi.

Potrzebuję kilku sekund, by moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności, a nos do zapachu chloru i elektrycznego sosnowego odświeżacza powietrza. Kładę ubrania i gogle na jednym z dwóch wiklinowych foteli. Mogłabym wziąć długi prysznic, zaczekać, aż wchłonie się odżywka do włosów, i zużyć całą ciepłą wodę. Mogłabym przejrzeć zamokniętą gazetę, którą ktoś zostawił na stoliku do wyschnięcia. Ale nie potrafię się skupić. Chcę wiedzieć, co się dzieje na zewnątrz.

Podchodzę do drzwi i staję w miejscu, gdzie nie dotykają framugi.

– Nie próbuj mnie zastraszyć – słyszę głos Luisy. Mówi takim tonem jak wtedy, gdy chce mi pokazać, że to ona jest starsza i o wszystkim decyduje. Powoli naciskam klamkę. Kiedy drzwi nie chcą się otworzyć, opieram się ostrożnie o nie i uchylam je na tyle, by coś dojrzeć przez szparę. Luisa leży na leżaku po drugiej stronie basenu i robi coś z telefonem. Jej opalone nogi są zgięte w kolanach. – Mów, co masz do powiedzenia, i odejdź.

Z tego miejsca nie widzę jej rozmówcy. Mam nadzieję, że nie może sobie poradzić z furtką. Jego głos jest niewyraźny, ale po chwili słyszę kliknięcie zamka i coraz głośniejsze słowa:

– Dałem ci wiele szans. Ostrzegałem cię. Byłem bardzo wyrozumiały.

Otwieram drzwi nieco szerzej i widzę go zmierzającego dużymi krokami w stronę Luisy. Czarne dżinsy, obcisła zielona koszulka, ciemne okulary. Jest starszy od niej i od Nico. Dziwne… Wygląda znajomo.

Przed czym ją ostrzegał?

Luisa odsuwa się i zasłania przed nim, a moje serce zaczyna bić jak szalone. Co zrobię, kiedy sprawy wymkną się spod kontroli? Nie mam przy sobie telefonu. Gdybym chciała pobiec po pomoc, będę musiała przejść obok niego.

– Jesteś żałosny – syczy Luisa.

„Nie, Lu. Proszę, nie prowokuj go”.

Nieznajomy przeklina jej prosto w twarz i niewyraźnie mamrocze coś o szacunku. Luisa przymyka oczy, ja robię to samo.

„Niech już sobie pójdzie”.

Słyszę głośny trzask, a następnie krzyk. Otwieram oczy. Luisa wstała z leżaka i patrzy na coś na kamiennej posadzce.

– Zobacz, co zrobiłeś z moim telefonem! – krzyczy.

Powinna go spławić. Ale facet szarpie ją za ramię.

– Puszczaj! – krzyczy Luisa drżącym głosem. Słyszę w nim strach.

– Wszystko zniszczyłaś – mówi mężczyzna.

Siostra gryzie go, na co on znów przeklina. Moje serce bije niewyobrażalnie mocno i wiem, że zaraz zrobi jej coś strasznego. Wycofuję się spod drzwi do ściany. Czas wyrywa się z ram i spowalnia w przedziwny sposób, gdy umysł każe mi coś zrobić, ale ciało nie reaguje. Głos w mojej głowie mówi: „Nie wychodź, aż będzie po wszystkim”. Opierając się plecami o ścianę, osuwam się na zakurzone płytki, chowam głowę między kolana i wdycham zapach chloru ze skóry. Słyszę krzyki. Rozdzierające uszy wrzaski. Huk. Plusk. Szczekającego w oddali psa. Krakanie wron.

2

Teraz

Potrzebuję ucieczki. Ale czy wakacje dla nastolatków w żałobie to najlepszy pomysł?

Mama skręca na podjazd ośrodka Morley Hill, a ja wyjmuję z uszu słuchawki.

– Wygląda cudownie, Skye – stwierdza. Powiedziałaby to samo, nawet gdyby miejsce przypominało obóz uchodźców, tak bardzo pragnie, by te wakacje się udały. Z zewnątrz ośrodek wygląda tak jak na zdjęciach na stronie internetowej, choć kolory nieco odbiegają od tych z broszury. Teren jest ogrodzony płotem, ale ponad nim widzę niektóre z budynków. W większości są utrzymane w dwóch stylach: domków imitujących drewno lub tanich sieciowych hotelików.

Gdy koła samochodu wjeżdżają na trzeszczący gruby żwir, gdzieś w oddali rozlega się szczekanie psa, a mama wpada w szał dobrych rad.

– Pisz do mnie co najmniej raz dziennie, dobrze? Mam nadzieję, że wykorzystasz obecność psychologów. Postaraj się uczęszczać na dodatkowe rozmowy. Jesteś pewna, że spakowałaś ładowarkę do telefonu?

Kiwam głową, kiedy trzeba, i zauważam u siebie nową fobię: szczekanie psów. Zwłaszcza w oddali. W recepcji znajdują się cztery stanowiska dla nowo przybyłych, z których tylko dwa są czynne. W liście, który dostałam, było napisane, że mam się zarejestrować przy stanowisku żółtym. Siedząca przy nim kobieta (krótkie siwe włosy, stara, ale nie bardzo, niefortunny dobór różowych okularów) uśmiecha się do mnie promiennie, przedstawia się jako Pippa i mówi, że jest szefową organizacji charytatywnej Bereaved Aid for Kids, którą wszyscy nazywają w skrócie BAK-up. Następnie odhacza moje nazwisko na liście i informuje, że zostałam zakwaterowana w bloku D w pokoju numer 4, oraz podaje mi kod do drzwi wejściowych. Tyle powinno wystarczyć, ale mama twierdzi, że musi się upewnić, że zapisała w telefonie wszystkie numery alarmowe, i po raz kolejny przegląda formularze z najróżniejszymi zgodami, zanim oddaje je kobiecie.

Oznacza to, że nadal tam siedzę, gdy rejestruje się niska, szczuplutka dziewczyna. Wysiadła z taksówki, która podwiozła ją pod sam budynek. Mówi tak cicho, że nie słyszę jej imienia do czasu, aż Pippa odnajduje ją na liście i mówi:

– Aha, Fay, akurat mamy tu jedną z twoich współlokatorek – mówiąc to, wskazuje mnie ręką. – Skye, poznaj Fay.

– Cześć. Tak, jestem Fay. – Kiedy mówi, bierze krótkie, urywane wdechy i często mruży oczy. Jej letnia sukienka w biało-granatowe grochy podkreśla małe piersi i odsłania nieopalone paski po ramiączkach innej bluzki. – Strasznie się boję tych wakacji. Jestem beznadziejna we wszystkich dyscyplinach sportowych.

– Naprawdę? – Udaję zaskoczenie, choć dziewczyna rzeczywiście wygląda na marną sportsmenkę.

Uśmiecha się do mnie przesadnie miło i poprawia kucyk. Skoro się tu znalazła, musi mieć piętnaście lub szesnaście lat, ale trudno mi w to uwierzyć.

– Trzymajmy się razem!

Zastawiam się, kogo Fay straciła w swoim życiu.

Kiedy kilka miesięcy temu otrzymałam zaproszenie na ten obóz, wydawało mi się, że to świetny pomysł. Sześć dni i pięć nocy z dala od wszystkich. Ciągłe zajęcia gwarantujące niewiele czasu na rozmyślanie. Wszystko w pełni opłacone. Doskonała opcja, biorąc pod uwagę naszą sytuację finansową. Do dziś jakoś nie przejmowałam się faktem, że każdy inny uczestnik także stracił bliską osobę. Będę musiała się z nimi komunikować i być dla nich miła.

– Zaraz poproszę któregoś z opiekunów, aby zaprowadził was do pokoju – oznajmia Pippa.

– Idź sama – zwracam się do Fay. – Ja muszę jeszcze pożegnać się z mamą.

Tak się rani dwie osoby za jednym zamachem. Wcale nie chcę zbliżać się do Fay. A na pewno nie od razu. Wiem też, że mama chciałaby zobaczyć nasz pokój, ale myślę, że zrobię jej przysługę. Mówię poważnie. W przeciwnym razie trudno byłoby jej odjechać. Po obejrzeniu pokoju chciałaby się rozejrzeć po okolicy, a potem zostałaby do czasu, aż będzie mogła poznać inne osoby z grupy.

Fay wychodzi z dwudziestokilkulatkiem w żółtej koszulce. Pippa wyjaśnia, że wszyscy opiekunowie naszej grupy noszą żółte koszulki. W tym tygodniu w ośrodku będą przebywać trzy grupy: żółta, niebieska i czerwona. Czerwoni, stanowiący najliczniejszą grupę, przyjechali wczoraj. To nastolatki z jakiegoś związku muzycznego. Rano ćwiczą w głównym korytarzu grę na instrumentach. Niebiescy to zwykłe dzieciaki, których rodzice zapisali na obóz wakacyjny. Żółty to kolor nastolatków, którym umarł ktoś bliski. To kolor, w którym chyba nikt nie wygląda dobrze.

Zostawiam walizkę w recepcji, przy stanowisku Pippy, i wracam z mamą do samochodu. Spędzamy dłuższą chwilę w objęciach, a ja pozwalam, żeby uściskała mnie mocniej, niż powinna. Wciągając woń jej kwiatowych perfum, powstrzymuję atak kaszlu. Mama wsiada, ale nie może od razu ruszyć, ponieważ na podjazd wjeżdża właśnie ślimaczym tempem inny samochód. Oznacza to, że musimy dalej rozmawiać przez opuszczoną szybę.

– Mam nadzieję, że będziesz się tu doskonale bawić – mówi mama. – To wspaniały wyjazd. – Tak naprawdę ma nadzieję, że po powrocie do domu będę inną, lepszą osobą.

– Jasne – potwierdzam.

Przez przypadek napotykam wzrok chłopaka siedzącego w fotelu pasażera samochodu, który właśnie podjeżdża. Ciemne oczy, brązowa skóra, rozczochrane czarne włosy i błękitna koszulka polo. Macha do mnie. Wokół nie ma nikogo innego, więc nie mogę się mylić. Zanim decyduję, czy mam odmachać, czy nie, jego samochód mija mnie i wjeżdża na parking.

Mama wklepuje coś nerwowo do nawigacji. Myśli, że nie wiem, co robi. Wcale nie jesteśmy daleko od Pitford. Upewnia się, że nawigacja nie poprowadzi jej w drodze powrotnej choćby w pobliże naszego starego domu. Tak samo zrobiła, gdy jechałyśmy tutaj. Czyta te swoje mądre poradniki i ciągle nawija o akceptacji, ale w praktyce wcale nie radzi sobie lepiej niż ja.

Biorę głęboki wdech, ale w głowie mam już obraz basenu przy Cisowym Domku. Czerwona woda. Luisa pod powierzchnią, twarzą w dół. Jej włosy rozłożone w wachlarz niczym wodorosty.

– Lepiej już pojadę, skoro zwolnił się podjazd – mówi mama. – Kocham cię.

– Ja ciebie też – opowiadam. Jest mi łatwiej być taką córką, jakiej sobie życzy, w momencie gdy wiem, że wyjeżdża. Odprowadzam wzrokiem samochód, aż skręca na główną drogę, i ignoruję uczucie pustki w żołądku.

Po powrocie na recepcję widzę, że jest tam teraz o wiele więcej ludzi. Nowi się rejestrują, a czerwoni zbierają się do wyjścia, krzycząc na całe gardła. Oznacza to, że mogę się jeszcze trochę porozglądać, zanim pójdę do pokoju D4 i dołączę do Fay.

Na ścianach widnieją ogromne fotografie dzieciaków w kaskach wiszących na linach lub pływających pontonami i ubranych w kamizelki ratunkowe. Poniżej wiszą mniejsze zdjęcia grup z nazwami szkół, na których wszyscy pokazują jakieś śmieszne znaki.

Przypominają mi o zdjęciu, które leży na dnie w pudle, w naszym nowym mieszkaniu, i nadal oczekuje na rozpakowanie. Zostało zrobione podczas wycieczki szkolnej na wyspę Wight, gdy miałam jedenaście lat. Pływaliśmy tam, urządzaliśmy biegi z przeszkodami, graliśmy bez końca w rounders[1], a podczas gry w butelkę udało mi się pocałować Jaya Morrisa. Wtedy byłam typem sportsmenki. Wszyscy chcieli mnie mieć w swojej drużynie. Jay Morris nie musiał się wstydzić tego pocałunku.

Kiedy wracam po walizkę, Pippa zapisuje chłopaka, którego widziałam w samochodzie. Jego idealnie czysta markowa koszulka polo z wielkim logo kontrastuje z byle jakimi spodenkami. Za bardzo się stara wyróżnić. Wykorzystując chwilę nieuwagi kobiety, chwytam walizkę, zanim zacznie nas sobie przedstawiać. Odchodząc, czuję na sobie jego wzrok i poprawiam workowatą koszulkę, którą naciągam aż na uda.

Za pomocą mapy na ścianie w budynku recepcji, pokazującej, co robić w wypadku pożaru, udaje mi się odnaleźć pokój D4. Droga jest dość prosta. Są tylko cztery bloki z pokojami, stojące jeden za drugim, a każdy posiada osobne wejście. Kiedy naciskam klamkę w drzwiach pokoju numer 4, okazuje się, że są zamknięte. Pukam i czekam chwilę, słysząc po drugiej stronie niezdarne próby pokonania zamka.

– Cześć! – Fay w końcu otwiera. – Witaj w naszym pokoju.

Dominującym kolorem – jedna ściana, zasłony i pościel – jest pomarańczowy. W pokoju stoją obok siebie trzy pojedyncze łóżka. Są ustawione bliżej, niż to sobie wyobrażałam. Na ścianie wisi oprawiona w metalową ramę mapa ośrodka. Łazienka jest biała i lśni czystością, choć mata antypoślizgowa, szara podłoga i specjalne poręcze kojarzą mi się ze szpitalem.

Fay zajęła już łóżko pod oknem i położyła na poduszce pluszowego królika, który wygląda, jakby został kilka razy przejechany przez samochód. Ja zajmuję łóżko stojące najbliżej łazienki i najdalej od Fay. Przy każdym łóżku znajduje się niewielka komódka oraz półka na walizkę w wąskiej szparze pomiędzy łóżkiem a ścianą. Rozpakowuję część swoich rzeczy i umieszczam je w komódce, podczas gdy Fay opowiada o swojej podróży, jakby wierzyła, że będą mnie interesowały jej historie o autobusach i taksówkach.

– Wydaje mi się, że będzie spoko – przerywam jej. – Nawet jeśli nie, przecież to tylko sześć dni, a połowa pierwszego prawie minęła.

Fay się uśmiecha. Widzę jednak, że nie jest już taka skora do trajkotania. Kiedy zabiera się za układanie w łazience swoich przyborów toaletowych, rozsiadam się z telefonem na łóżku, opieram o ścianę, a pod plecy podkładam poduszkę. Loguję się do darmowej sieci wi-fi i przeglądam różne strony. Po pewnym czasie, jak zwykle, łapię się na oglądaniu zdjęć Luisy.

3

Kiedy ktoś umrze, zdjęcia tej osoby ogląda się inaczej. Z jednej strony potrzebujesz sobie przypomnieć, jak wyglądała, z drugiej doszukujesz się w jej spojrzeniu ukrytych prawd i odpowiedzi na pytania, których nie możesz jej już zadać.

Moim ulubionym zdjęciem Luisy jest to, na którym skacze na gwiazdę do basenu przy Cisowym Domku, ale w kadrze widać tylko ją i bezchmurne niebo. Świeci słońce, trochę włosów wypadło jej z kucyka, jest uśmiechnięta. Zdjęcie wykonał kilka lat temu Toby, nasz sąsiad mieszkający w domu obok. Zrobił je tuż przed tym, jak ze sobą zerwali. Pewnie przeczuwał, że jego dni są policzone. Nawet ja wiedziałam, że nie uda mu się zatrzymać jej przy sobie na zawsze.

Robię zbliżenie na telefonie, aby się lepiej przyjrzeć twarzy siostry. Jest szczęśliwa, beztroska i piękna. Nadal wydaje mi się, że to niemożliwe, że umarła – przecież była tak pełna życia.

Fay wychodzi z łazienki i informuje mnie, że są w niej trzy półki i ma nadzieję, że nie mam nic przeciwko, że zajęła tę najniższą, gdyż nie jest zbyt wysoka.

Zagląda mi przez ramię, przykrzywiając głowę. Nawet nie próbuje ukryć, że interesuje ją mój telefon. Wychodzę z galerii. To prywatne zdjęcia.

– Pokażę ci zdjęcie mnie i mojego taty – oznajmia Fay.

„Szczęściara ze mnie”.

Rozpina wewnętrzną kieszonkę walizki i wyciąga fotografię w srebrnej ramce. Zanim mi ją podaje, przeciera szybkę koszulką. Fotografia została zrobiona w restauracji. Stoją na niej mocno objęci. Jej tata to szczupły mężczyzna z rzadkimi włosami. Jego twarz jest poważna, ma ciemne, małe oczy. Podobnie jak Fay.

– Jesteś do niego podobna.

– Dzięki. Wszyscy mi to mówią. Próbuję udawać, że nie umarł. Wmawiam sobie, że wyjechał i pracuje jako profesor gdzieś na drugim końcu świata.

– I to pomaga? – pytam, oddając jej zdjęcie.

– Trochę. – Przed włożeniem do walizki przeciera je jeszcze raz.

Na lunch mamy różne rodzaje sałatek i czekoladowe brownie z chrupiącym wierzchem i płynnym środkiem – moje ulubione. Siedzimy przy dwóch długich stołach w tak zwanej żółtej jadalni, która jest przypisana do naszej grupy. W rzeczywistości kolory w pomieszczeniu określiłabym raczej jako ponuro-grzybowe. Nie licząc śniadania, które mamy jeść w głównej jadalni, to tutaj będziemy konsumować posiłki i tu będą się odbywać zajęcia wyłącznie dla żółtych. Pozostałe części ośrodka są zarezerwowane dla innych kolorów.

W naszej grupie brakuje jednej osoby. Trzecia dziewczyna z naszego pokoju ma przyjechać późnym pociągiem i Pippa wyjechała po nią na stację. Przysiadam się do Fay, która rozgrzebuje sałatkę na talerzu i dziecinnym tonem opowiada o tym, że jest objęta specjalnym programem dla wybitnie zdolnych uczniów.

Mówi, że chciałaby zostać lekarzem, a kiedy zaczyna nawijać o praktykach w szpitalu, natychmiast myślę o moim bracie Oskarze. Ma dziewięć lat i cztery poważne operacje za sobą. Odsuwam krzesło z głośnym szuraniem i idę po drugie brownie.

Pod koniec przerwy na lunch Pippa wraca z naszą współlokatorką. Dziewczyna ma krótkie czarne włosy, drogie zielone słuchawki na szyi, obcisłe dżinsy i top na ramiączkach podkreślający kształty. Brzeg jednego ucha zdobi kilka kolczyków, drugie ucho jest bez biżuterii. Ma na imię Danielle.

Niebawem kelner zaczyna zbierać talerze, a Pippa wstaje i prosi o uwagę, stukając sztućcem o szklankę.

– Skoro wszyscy już dotarli, pragnę przywitać was oficjalnie w Morley Hill. Te wakacje umożliwił wam BAK-up, a was wszystkich łączy to, że każde straciło jakąś bliską osobę. Pójście naprzód to trudny, ale nieodzowny krok w radzeniu sobie ze stratą i mam nadzieję, że ten tydzień wam w tym pomoże. Właśnie dlatego motto naszego obozu brzmi: „Ruszyć do przodu”.

Naprawdę? Musiałam pobieżnie przeczytać ten fragment ulotki. Kiedy Pippa mówi, że obecność na różnych zajęciach w ciągu tygodnia nie jest obowiązkowa, jednakże jest zalecana, wyobrażam ją sobie w różnych kolorach oprawek okularów. Wybrałabym dla niej proste brązowe.

– Poznajmy się. Opowiedzcie, skąd przyjechaliście i czego oczekujecie po tym tygodniu. Może liczycie na jakieś konkretne zajęcia, nawiązanie przyjaźni, towarzystwo osób, które rozumieją, przez co przechodzicie? Nie mam zamiaru prosić, byście opowiadali, co was tu sprowadziło. Sami zdecydujecie, kiedy będziecie gotowi na takie zwierzenia.

Kobieta obraca się dokoła, tak by każda z osób mogła zobaczyć jej ciepły i pełen spokoju uśmiech.

Wyobrażam sobie koszmarną zabawę integracyjną, w ramach której każdy dostaje listę nazwisk wszystkich członków grupy oraz drugą z opisem, kto z bliskich i w jakich okolicznościach umarł. Potem musimy ze sobą rozmawiać i odpowiednio wszystkich przyporządkować.

– Kto chciałby zacząć? – pyta Pippa.

Jakiś chłopak po drugiej stronie stołu podnosi rękę. Ma dość długie blond włosy, opaloną skórę, a rękawy koszulki z wzorem graffiti opinają rozbudowane mięśnie. Materiał na członka boysbandu. Wyluzowany typ z tragiczną przeszłością.

– Jestem Joe – zaczyna. – Mieszkam w Cornwall. Lubię surfing i zajęcia na świeżym powietrzu, więc nawet się nie zastanawiałem, czy tu przyjechać. Chcę się z wami wszystkimi poznać. Będzie super.

Kilka osób bije brawo, nie mam pojęcia dlaczego.

Następna odzywa się Fay. Zaczyna od tego, że jej tata zginął trzy lata temu w wypadku samochodowym. Ona siedziała wtedy na fotelu pasażera i sama cudem uniknęła śmierci. Nie chcę tego słuchać. Dalej opowiada, jak bardzo jej go brakuje, a ja wyglądam przez okno i patrzę na trawę, drzewa, klomby kwiatów i wijące się ścieżki. Gdzieś na terenie ośrodka jest basen. Wyobrażam sobie siebie zakładającą czepek pływacki i opuszczającą gogle na oczy. Biorę głęboki wdech. Nie zamykając oczu, widzę, jak nurkuję w głębokim basenie wypełnionym turkusową wodą. Płynę blisko dna, aż czuję, że moje płuca chcą eksplodować.

Mam świadomość, że ciemnoskóry chłopak w błękitnej polówce mi się przygląda. Nagle wypuszczam powietrze. Trochę za głośno. Inni też kierują na mnie wzrok. Fay urywa i oszczędza nam kolejnych szczegółów swojego pobytu w szpitalu. Chłopak się uśmiecha. Na tyle szeroko, że widzę jego idealne zęby.

– A ty, Brandon? – zadaje pytanie Pippa, a on przenosi wzrok ze mnie na nią.

– Hmm, tak, jestem Brandon. Mieszkam w Londynie i przyjechałem tu, bo mama mnie do tego zmusiła.

Kilka osób parska śmiechem. Nie ja.

Pippa twierdząco kiwa głową.

– Mam nadzieję, że będziesz się dobrze bawił.

Brandon lekko wzrusza ramionami. Nie jest to nieuprzejmy gest.

Danielle bawi się jednym z kolczyków i mówi, że przyjechała ze wsi, której nazwy nigdy nie poznamy.

– A najważniejsze w tym tygodniu jest to, że nie będę przebywać z ojcem. – Obok mnie Fay się wzdryga.

Przychodzi kolej na mnie.

– Jestem Skye i mieszkam niedaleko Londynu.

„Ale stamtąd nie pochodzę”.

Mam za ciasno zapięte dżinsy na biodrach. Muszę zmienić pozycję, żeby guzik nie wpijał mi się w brzuch.

– Jestem tu, bo miałam ochotę na wakacje – mówię. – Nie mogę się doczekać chodzenia po linie i skoków z wieży.

– Już dzisiaj będziesz miała szansę na pierwszą dawkę adrenaliny – odpowiada Pippa. – Warsztaty chodzenia po linie zaczynają się o czwartej.

Kilka osób zaczyna rozmawiać o chodzeniu po linie. Pippa daje im się wygadać, ale po chwili prosi o ciszę. Jeśli zignorować te okulary, wydaje się całkiem normalna i wcale nie zachowuje się jak nauczycielka.

Kontynuujemy przedstawianie się. Jest nas dwanaścioro. Na koniec Pippa spogląda na zegarek i oznajmia:

– Wasza grupa ma teraz dla siebie cały basen, aż do trzeciej. Zobaczymy się później na warsztatach chodzenia po linie.

– Ten ręcznik kąpielowy należał do mojego taty – mówi Fay, przytrzymując go na biodrach jedną ręką, a drugą odsuwając, abyśmy mogły mu się lepiej przyjrzeć.

Jest granatowy, ma wyblakłą, prawie różową łatkę i pełno wychodzących nitek. Nie można o nim zbyt wiele powiedzieć. Mimo to próbuję:

– Fajny.

Danielle rzuca mi spojrzenie mówiące: „Fajny? Naprawdę?”.

Basen jest spory, wokół stoją plastikowe leżaki. Reszta grupy jest już w wodzie. Wszyscy krzyczą i bawią się dmuchanymi zabawkami.

Bardzo mi zależy, aby wszystko było okej. Etap pierwszy: wślizgnąć się do wody pośpiesznie, by nikt nie dostrzegł moich wałeczków. Etap drugi: przepłynąć krótki odcinek kraulem i poczuć, jak woda otacza moją twarz.

Będzie miło, tak jak dawniej.

– Chodźcie! – krzyczy chłopak z Cornwall. Joe. Ochlapuje nas wodą i Fay piszczy. Danielle zrzuca ręcznik i skacze na bombę, robiąc wielki rozbryzg. Ratownik odchyla się do tyłu na swoim wysokim krześle, aby nie zostać zachlapanym, ale nic nie mówi.

Fay zanurza w wodzie palec u stopy i woła:

– Lodowata! – Mimo to kładzie ręcznik na leżaku i piszcząc, wchodzi do basenu od strony płycizny. Staje na palcach, przez co wydaje się chudsza niż zwykle. Woda sięga jej do połowy ud. Patrzy na mnie. – Wchodzisz, Skye?

– Może – odpowiadam, ale już teraz czuję, że mam przyśpieszony oddech.

– Możesz się poopalać później – stwierdza Fay, po czym zanurza się, wydając stłumiony okrzyk.

Siadam na skraju leżaka, ciągle opatulona ręcznikiem, i oglądam lakier na paznokciach u stóp. Czerwony na zmianę z różowym, na cześć Luisy. W zeszłym roku to był jej znak rozpoznawczy. Miała stopy ładniejsze niż ja.

Ktoś zasłania mi światło. Kiedy podnoszę wzrok, widzę chłopaka w polówce, Brandona. Z tą różnicą, że teraz ma goły tors. Bierze niedużą piłkę plażową, zostawioną pod jednym z leżaków, i zauważa, że na niego patrzę.

– Nie pływasz?

Cóż za spostrzegawczość.

– Nie.

Pewnie myśli, że nie wchodzę do wody, bo wstydzę się pokazać w bikini albo mam okres. Nie przejmuję się tym. Te dwa powody i tak są lepsze niż prawda.

4

Kiedy nikt nie patrzy, zrzucam ręcznik. Kładę się na plecach i opalam z zamkniętymi oczami zakrytymi ciemnymi okularami. Fay woła mnie z basenu, ale ją ignoruję. Słyszę, że Joe próbuje zorganizować mecz siatkówki. Ktoś stwierdza, że beze mnie drużyny będą nierówne. Nie ruszam się i czekam, aż upewniam się, że gra się rozpoczęła. Po chwili słońce przypieka mi ramiona, a nie mam balsamu do opalania. Do tego zapach chloru przypomina mi rzeczy, których nie chcę pamiętać, więc wstaję. Chcę wrócić do pokoju i jako pierwsza być gotowa na chodzenie po linie. Sięgam po ręcznik i nagle czuję zapach rośliny, która rosła w donicy przy basenie obok Cisowego Domku. Miała mnóstwo drobnych białych kwiatów. Oszołomiona rozglądam się wokoło. Chcę ujrzeć krzak z małymi białymi kwiatkami, aby się upewnić, że ten zapach to nie halucynacja. Wszystko zaczyna wirować.

Tracę równowagę i upadam. Uderzam kolanem w nagrzany, ostry kamień. Czuję silne pieczenie, które odbiera mi oddech. Kiedy łapię powietrze, krzyczę.

Hałaśliwe odgłosy w basenie natychmiast cichną.

– Nic ci nie jest? – pyta jeden z chłopaków.

Lepiej być nie może! Leżę w samym bikini, a wszyscy się na mnie gapią. Kiwam głową, nie rozglądając się.

– O rety, krwawisz! – To głos Fay.

Mam rozwalone kolano. Chwytam ręcznik i przyciskam go do rany, zakrywając krew. Joe wychodzi z wody i idzie do mnie. Woda kapie z niego na mnie, jeszcze zanim się zbliżył.

– Chcesz, abym je opatrzył? – pyta tonem specjalisty od pierwszej pomocy, jakby wiedział, co robi. Jego surfingowe spodenki są czerwono-pomarańczowo-białe, z jednej strony mają rozdarcie. Z tego, co wiem na temat surfingowej mody, to rozdarcie może być celowe.

– Nic mi nie jest – odpowiadam w stronę jego łańcuszka na kostce. Ma kolor wyblakłej zieleni i zdobienie w postaci muszelki. Założę się, że coś oznacza. Pewnie ma dziewczynę-surferkę, która mu go dała. – Naprawdę nic się nie stało. – Wstaję z pewnym wysiłkiem i zarzucam ręcznik na ramię, ignorując pieczenie kolana.

Teraz Fay wyszła z wody i przygląda się mojej nodze, jakby była studentką medycyny.

– Skye, powinnaś usiąść na chwilę na leżaku.

Podchodzi do mnie ratownik.

– Wszystko w porządku – oznajmiam, po czym wsuwam stopy w japonki i zaczynam kuśtykać. – To nic takiego. Wracam do pokoju. Do zobaczenia później.

Odchodzę kawałek od basenu i sprawdzam stan kolana. Jest bardziej zadrapane niż rozcięte, ale boli jak cholera. Poprawiam ręcznik, tak by nie drażnił skóry, i mijam kuchnię. Podwójne drzwi są otwarte i słyszę przez nie brzęk garnków oraz płynącą z kranu z wysokim ciśnieniem wodę.

– Skye! Poczekaj!

Odwracam się i widzę Joego biegnącego boso po trawie, ubranego w same kąpielówki. Kiedy się do mnie zbliża, mówi:

– Możesz mi powiedzieć, abym spadał, ale… czy naprawdę nic ci nie jest?

Moje kolano pulsuje z bólu, ale nie spuszczam na nie wzroku.

– Wszystko w porządku – odpowiadam. – Dzięki. – Muszę zmrużyć oczy, by powstrzymać łzy. Skąd one się wzięły?

Joe nadal idzie obok.

– Nie chciałbym, by to zrujnowało ci pierwszy dzień.

Kręcę przecząco głową.

– Patrz naprzód, nie wstecz – dodaje i spowalnia krok. – Wiem, wiem, łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Latem ubiegłego roku straciłem moją dziewczynę, Kyrę.

– Latem ubiegłego roku… – zaczynam. „Latem ubiegłego roku wszystko się zaczęło i skończyło”. Muszę nabrać więcej powietrza, aby to powiedzieć. – Ja straciłam siostrę.

Uśmiecha się. Ze współczuciem. Jak przystało na rozmowę o zmarłych.

– Czyli lato to dla nas obojga trudny czas. Co jej się stało?

Ciekawe, czy to pytanie nadal będzie powodowało u mnie bezdech, gdy będę babcią w domu spokojnej starości, z siwymi włosami i w kwiecistej koszuli nocnej do kostek.

– Ona… utonęła. „W basenie pełnym czerwonej wody”.

– W jaki sposób?

Unikam jego wzroku i skupiam się na znaku wskazującym jedną strzałką jezioro, a drugą ognisko. Jeśli nie uda mi się wyznać tego teraz i tutaj, na wakacjach z BAK-upu, może nigdy nie zostawię za sobą przeszłości. Joe nie jest dorosłym, który musi poznać prawdę, ani świrem, którego kręcą krwawe szczegóły. Sam przeżył śmierć bliskiej osoby. Muszę tylko wypowiedzieć jedno zdanie, ignorując walenie w klatce piersiowej.

– Wpadła do basenu, uderzyła się w głowę i straciła przytomność. – Nie wiem, po co na koniec dodaję: – Pokłóciła się z kimś.

Joe kiwa głową.

– Straszna tragedia. Mam nadzieję, że cię przy tym nie było. – Widzi moje zawahanie. – O nie. Byłaś tam, prawda?

Zaschło mi w ustach i czuję, jak wstyd kłuje mnie tysiącem rozgrzanych do czerwoności igiełek.

– Nie mogłaś jej uratować? – pyta Joe.

Jest blisko i patrzy w moje pełne poczucia winy oczy. W ręczniku jest mi za gorąco, ale nie mogę go z siebie ściągnąć. Kręcę przecząco głową.

– Nie? Biedactwo… – szepcze, muskając łagodnie moją rękę. – Odprowadzę cię do pokoju. Niedługo zobaczymy się na chodzeniu po linie, prawda? Uważaj na siebie.

Patrzę, jak wielkimi susami biegnie z powrotem na basen. Powinnam była zapytać o Kyrę, jego dziewczynę.

Gdy pokazuję instruktorce, jak się przypinam i odpinam od linki, czuję ostry ból w kolanie. Ponieważ jestem ostatnia w kolejce, mam ochotę wykonać zadanie nieprawidłowo, aby było ciekawiej. Ale wtedy mogłabym trafić na kurs dla początkujących, gdzie liny są zawieszone pół metra nad ziemią.

– Na uprzęży masz dwa karabińczyki – powtarza instruktorka po raz kolejny. – Nie wolno wam przebywać na linie, kiedy co najmniej jeden z nich nie jest zapięty – mówi krzykliwym, ale monotonnym głosem.

Wszyscy wykonujemy to zadanie, łącznie z Pippą. Widać, że już to wcześniej robiła, choć udaje, że słucha instruktorki z wyjątkową uwagą.

– Nie możecie trzymać się zbyt blisko osoby idącej przed wami. Zachowajcie bezpieczny dystans.

Stojąca obok mnie Fay przestała się przejmować kaskiem i teraz majstruje przy uprzęży. Uważa, że nie jest wystarczająco ciasno zapięta. Poza tym uprząż wpija się jej w nogę. A co, jeśli lina nie wytrzyma jej ciężaru?

Jeśli lina nie wytrzyma jej ciężaru, wszyscy będziemy zgubieni.

Pippa zerka w jej stronę.

– Nie martw się. Za chwilę wszystko sprawdzę.

Stojąca kawałek dalej Danielle przewraca oczami i grzebie czubkiem vansa w piaszczystym gruncie.

Instruktorka zwraca się do grupy:

– Jakieś pytania?

Ktoś chce wiedzieć, ile już było wypadków.

– Zawsze ktoś o to pyta – odpowiada kobieta trochę zniecierpliwionym tonem. – Odpowiedź brzmi: żadnego, i tak pozostanie, dopóki ja tu dowodzę. Za każde głupie lub nierozważne zachowanie odsyłam do domu. No dobrze, ustawcie się w kolejce – mówiąc to, układa usta w prostą linię, co w jej wypadku jest pewnie szczytem uśmiechu.

Podczas gdy Pippa sprawdza uprząż Fay, odsuwam się na bok i staję w środku kolejki do przejścia po linie. Jestem za Danielle, a przed Brandonem.

Najpierw wspinamy się po stromej drabinie na drewnianą platformę otoczoną dookoła siatką, poza miejscem, w którym każde z nas musi zejść i rozbujać się na linie, by wylądować na innej siatce.

Instruktorka staje w tej przerwie i sprawdza, czy każdy zapiął karabińczyki.

Zaczyna Joe, jednym płynnym ruchem kierując się prosto na lądowisko ze splecionych lin.

– Super! – woła, wspinając się na pierwszą półkę.

– Zapnij się i ruszaj – wydaje polecenie instruktorka, kiedy przychodzi kolej Danielle. Dziewczyna kołysze się na linie, głośno krzycząc.

– Następna – woła instruktorka. Biorę głęboki oddech i odpycham się od platformy, ale wtedy kolano odmawia mi posłuszeństwa. Próbuję się obrócić, tak by zdrowa noga stanęła na siatce jako pierwsza i abym mogła na niej oprzeć ciężar ciała, ale źle obliczam odległość. Ląduję twarzą w siatce i z trudem się na niej utrzymuję.

– Uśmiech! – Ktoś woła. Ponad moją głową, na wysokiej półce stoi Danielle i kieruje w moją stronę obiektyw telefonu. Rzucam jej gniewne spojrzenie i zaczynam wchodzić po siatce, krzywiąc się z grymasem bólu za każdym razem, gdy opieram się na zranionym kolanie. Zanim docieram na górę, Danielle już dawno zniknęła na ścieżce z wiszących drewnianych schodków.

Przypinam się do następnej linki i zatrzymuję się na chwilę, aby się rozejrzeć. Widzę stąd dach jednego z bloków z pokojami, fragment jeziora z wyspą na środku, krowy na polach. Dalej ciągną się ścieżki między drzewami i krzewami. Wysokość jest przerażająca, ale gdybym spadła, uprząż by mnie utrzymała. Bez niej na pewno nie przeżyłabym upadku.

Stawiając stopy na pierwszej chwiejącej się desce, czuję przypływ adrenaliny, która uśmierza ból w kolanie. Wszystkie bodźce dochodzą do mnie ze zdwojoną siłą, od splotu liny, którą trzymam w dłoni, po twardość drewna pod stopami.

Danielle już dawno zniknęła mi z pola widzenia, a teraz boję się, że lada chwila doścignie mnie Brandon, jednak w pewnym momencie nie mogę stwierdzić, czy to ja przyśpieszyłam, czy ona zwolniła, bo zaczynam się do niej zbliżać. Wchodzę na dziecinnie łatwą sekcję toru przeszkód składającą się ze sznurkowych drabin, którą właśnie pokonuje Danielle, na co ona odwraca się i syczy:

– Odsuń się!