Małżeństwo na pokaz

Maisey YatesMałżeństwo na pokaz

Tłumaczenie:

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Proszę mi to natychmiast wyjaśnić albo spakować rzeczy i wynosić się stąd!

Paige Harper podniosła wzrok i spojrzała w ciemne, zagniewane oczy swojego szefa. Sam fakt, że stał obok jej biurka, wystarczył, żeby pozbawić ją tchu i głosu. Szef Paige był przystojny i fascynujący, nawet w ataku zimnej furii.

Paige powoli przeniosła spojrzenie na gazetę, którą przed paroma sekundami rzucił jej na biurko, i serce podeszło jej do gardła ze zdenerwowania.

– Och… – Wzięła gazetę do ręki. – Och…

– Odebrało pani głos?!

– Och…

– Prosiłem, żeby wyjaśniła pani tę sytuację, prawda? – Skrzyżował ręce na szerokiej piersi i Paige nagle poczuła się malutka jak krasnoludek. – „Och”, o ile mi wiadomo, nie jest szczególnie komunikatywnym wytłumaczeniem, w żadnym języku!

– Ja…

Paige znowu zerknęła na gazetę otwartą na dziale „Sławni i chętnie obgadywani”, gdzie główne miejsce zajmował artykuł pod wydrukowanym wielkimi literami tytułem: „Dante Romani zamierza poślubić swoją pracownicę”. Pod tytułem umieszczono dwa zdjęcia: jedno przedstawiające Dantego, chłodnego i eleganckiego w szytym na zamówienie garniturze, a drugie ją samą, stojącą na drabinie w oknie wystawowym sklepu Colson i wieszającą na suficie łańcuchy oraz anielskie włosy zwiastujące bliskość Bożego Narodzenia.

– Ja… – zaczęła znowu.

Pospiesznie przebiegła wzrokiem artykuł.

„Dante Romani, »niegrzeczny chłopiec« potężnej sieci sklepów Colson, który zaledwie tydzień temu trafił na czołówki gazet po tym, jak w bezwzględny sposób zwolnił jednego z dyrektorów firmy, zastępując ogólnie szanowanego ojca rodziny znacznie młodszym i nieżonatym kandydatem, jest zaręczony z jedną ze swoich pracownic. W tej sytuacji trudno nie postawić sobie pytania, czy uprawianie rozmaitych gierek z personelem nie jest przypadkiem ulubioną rozrywką cieszącego się nie najlepszą opinią biznesmena… Wygląda na to, że Romani bez wahania wyrzuca pracowników na bruk albo wstępuje z nimi w związki małżeńskie!”

Paige zakręciło się w głowie z przerażenia. Nie miała pojęcia, jakim cudem ta informacja trafiła do gazet. Liczyła, że ma trochę czasu na sprostowanie kłamstwa, którym uraczyła kuratorkę z lokalnego wydziału socjalnego. Nie spodziewała się takiego rozwoju sytuacji, nawet w najgorszych snach.

– Pani wypowiedzi nie są dla mnie jasne.

– Skłamałam – powiedziała Paige.

Szef rozejrzał się po biurze i oczy dziewczyny podążyły za jego wzrokiem, ogarniając stosy próbek tkanin, pudła z koralikami, puszki ze sztucznym śniegiem w aerosolu i farbami oraz inne świąteczne ozdoby zajmujące całą dostępną powierzchnię.

– Może zrezygnuje pani z pakowania i po prostu stąd wyjdzie? Ktoś później pozbiera pani rzeczy i wyśle je kurierem. Co pani na to?

– Chwileczkę… – wykrztusiła Paige. – Nie…

Nie mogła stracić pracy! Bardzo jej potrzebowała, no i służby socjalne w żadnym razie nie mogły się dowiedzieć, że skłamała w czasie wywiadu adopcyjnego. Och, wszystko dałaby teraz za cudowną maszynę, dzięki której mogłaby cofnąć czas!

Postanowiła przeczytać artykuł do końca, mimo wszystko.

„Trudno wyobrazić sobie, aby człowiek, który dopiero co zwolnił pracownika za to, że więcej czasu i uwagi poświęcał najbliższym niż wszechmocnemu dolarowi, mógł ustatkować się i sam założyć rodzinę. Czy ta całkowicie przeciętna kobieta będzie w stanie odmienić pozbawionego serca i duszy biznesmena? A może tylko dołączy do licznego grona ofiar, skrzywdzonych przez Dantego Romaniego z powodów zawodowych lub osobistych?”

Przeciętna kobieta. Tak, to ona, Paige. Nawet w nieprawdziwej rzeczywistości, którą sama stworzyła i w której była zaręczona z fascynującym miliarderem, nadal była „całkowicie przeciętną kobietą”.

Popatrzyła na rozwścieczonego szefa.

– To przykład fatalnego dziennikarstwa, sensacyjne bzdury – powiedziała. – Stek głupstw, coś zupełnie niegodnego uwagi, naprawdę…

– Na co właściwie pani liczyła? – przerwał jej. – Puściła pani tę plotkę w obieg dla rozrywki, z nadzieją, że szybko umrze śmiercią naturalną? Czy też może chciała pani coś osiągnąć?

Paige podniosła się niepewnie.

– Nie, ja tylko…

– Nie będę tłumaczył pani, jak to jest, gdy człowiek przychodzi do pracy i dowiaduje się, że jest zaręczony z osobą, z którą rozmawiał może raptem ze cztery razy w życiu.

– Przecież ja jestem w podobnej sytuacji – jęknęła Paige. – Nie spodziewałam się, że to trafi do gazet! Nie przypuszczałam, że ktokolwiek się o tym dowie!

– Ale sprawa wyszła na światło dzienne, tak? Naprawdę najlepiej będzie, jeżeli sama pani stąd wyjdzie! Proszę nie zmuszać mnie, żebym wezwał ochronę!

Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi, a Paige poczuła, jak jej serce przestaje na moment bić.

– Panie Romani! – odezwała się drżącym głosem. – Proszę mnie wysłuchać.

Prawie błagała go o litość, lecz wcale się tego nie wstydziła. Była gotowa paść przed nim na kolana, byle tylko nie zrujnował jej życia.

– Próbowałem, ale nie ma pani nic interesującego do powiedzenia.

– To dlatego, że nie wiem, od czego zacząć…

– Moim zdaniem początek jest zawsze najlepszy.

Paige wzięła głęboki oddech.

– Rebecca Addler, kuratorka wydziału do spraw adopcji, zdecydowanie nie przepada za samotnymi matkami. Nie wszyscy pracownicy socjalni są tacy, ale ona… No, ona po prostu tak ma. Oczywiście nie jest to nic osobistego, absolutnie nie. Tak czy inaczej, zapytała mnie, dlaczego Ana miałaby lepiej czuć się ze mną niż w prawdziwej, tradycyjnej rodzinie, a ja odparłam, że Ana będzie miała ojca, bo wychodzę za mąż i pana nazwisko jakoś tak mi się wymknęło… To dlatego, że jest pan moim pracodawcą i często widuję pańskie imię i nazwisko na dokumentach, dlatego żadne inne nie przyszło mi do głowy w tym stresie…

Dante zamrugał, przeniósł ciężar ciała na drugą nogę i przechylił głowę.

– To nie był początek – oświadczył.

Paige znowu wciągnęła powietrze, próbując zapanować nad szalejącym w jej głowie chaosem.

– Staram się o adopcję.

Dante ściągnął brwi.

– Nie wiedziałem.

– Moja córeczka jest w żłobku naszej firmy.

– Nieczęsto zaglądam do żłobka – odparł chłodno.

– Ana to jeszcze maleństwo. Jest ze mną praktycznie od urodzenia, ja…

Na myśl o Shyli gardło ścisnęło jej się boleśnie ze wzruszenia. Jej piękna, pełna życia przyjaciółka… Jedyna osoba, która rozumiała ją, a nie tylko znosiła jej obecność.

– Matka Any nie żyje – podjęła. – Dlatego ja się nią zajmuję. Shyla nie zdążyła podjąć żadnych kroków formalnych i jej córeczka jest teraz pod opieką państwa.

– To znaczy?

– To znaczy, że instytucje państwowe mają ostatnie słowo w kwestii przyszłości małej. Mogłam być jej rodziną zastępczą, bez problemu przyznano mi to prawo, lecz jeśli chodzi o adopcję, decyzja może być inna. Dwa dni temu miałam spotkanie z kuratorką, która prowadzi sprawę Any, i zaczęłam mieć poważne wątpliwości, czy moja prośba zostanie przyjęta. Tak, skłamałam, powiedziałam, że jesteśmy zaręczeni, ale nie miało to nic wspólnego z panem, proszę mi wierzyć.

Takie niewinne kłamstwo. Naturalnie całe te zaręczyny z Dantem Romanim przyszły jej do głowy w dużym stopniu dlatego, że był tak niesamowicie atrakcyjny, a ona pracowała przecież w tym samym budynku co on i często mijała go w holu; częste obcowanie z rzucającą na kolana męską urodą okazało się po prostu niebezpieczne.

Tak, czasami myślała o nim także i po pracy. Szczerze mówiąc, był najprzystojniejszym facetem, jakiego w życiu spotkała, a ponieważ od dłuższego czasu z nikim się nie umawiała, przyjemne chwile z obrazem Dantego pod powiekami były jedynym istotnym wydarzeniem w jej życiu uczuciowym.

W rezultacie tego wszystkiego, kiedy Rebecca Addler zaczęła wypytywać ją o narzeczonego, jedynym mężczyzną, o jakim Paige potrafiła pomyśleć, był Dante. I jego nazwisko jakoś tak jej się wymknęło…

Popełniła kolejną gafę, nic nowego. Jeśli chodzi o gafy, jej wydajność zdecydowanie przekraczała średnią krajową.

Dante uniósł jedną ciemną brew.

– Pochlebia mi to – rzucił.

Paige podniosła dłoń do czoła.

– Nie uda mi się wytłumaczyć tego panu w żaden rozsądny sposób – powiedziała. – Czuję się okropnie, ale… Naprawdę nie wiem, co robić. Ani przez sekundę nie myślałam, że ta wiadomość trafi do dziennikarzy! Jeżeli wyjdzie na jaw, że nie jesteśmy zaręczeni, wszyscy dowiedzą się, że skłamałam i…

– I zobaczą w pani samotną matkę, która jest także kłamczuchą!

Paige spuściła głowę.

– No, właśnie.

Oczywiście miał całkowitą rację. Nie powinna była ryzykować, nie w sprawie Any, najjaśniejszego światełka jej życia, bezbronnej dziewczynki, którą kochała nad życie. Dla nikogo innego nie zdobyłaby się na coś takiego, dla nikogo, absolutnie dla nikogo nie zrobiłaby tego, co chyba musiała zrobić. Tak, musiała oświadczyć się swojemu szefowi. Nie miała innego wyjścia.

Musiała oświadczyć się mężczyźnie, na widok którego serce zaczynało jej galopować jak oszalałe, mężczyźnie, który najzwyczajniej w świecie był poza jej zasięgiem, o którym nie powinna nawet marzyć.

W tym wszystkim chodziło jednak o coś innego, poważniejszego niż jej zauroczenie Dantem czy niskie poczucie własnej wartości. Paige śmiertelnie bała się odrzucenia.

– Chyba… – zająknęła się. – Chyba potrzebna mi będzie pańska pomoc…

Wyraz jego twarzy nie zmienił się ani odrobinę. Cóż, Dante Romani był tajemniczym księciem wielkiego imperium, adoptowanym synem Dona i Mary Colsonów. W mediach często pojawiały się spekulacje, że Colsonowie adoptowali Dantego, ponieważ od najmłodszych lat przejawiał najprawdziwszy biznesowy geniusz. Nikomu raczej nie przyszłoby do głowy, że to jego osobowość podbiła serca przybranych rodziców

Paige zawsze uważała te opowieści za smutne i krzywdzące, ale teraz ogarnęły ją wątpliwości. Może Dante faktycznie jest kompletnie pozbawiony serca? Mogła tylko mieć nadzieję, że tak nie jest, bo naprawdę trudno by jej się było obyć bez jego pomocy. Szczerze mówiąc, w ogóle sobie tego nie wyobrażała.

– Nie mogę ofiarować pani pomocy tego rodzaju – powiedział sucho.

– Dlaczego? – zapytała, podnosząc się z krzesła. – Dlaczego nie? To nie potrwa długo, chcę tylko, żeby…

– Chce pani, żebym się z panią ożenił – przerwał jej. – To jednak krok w trochę zbyt zaawansowane szaleństwo, nie sądzi pani?

– To dla mojej córeczki – odparła, z trudem rozpoznając swój głos w tych ostro i dobitnie wypowiedzianych słowach.

Nie żałowała ich. Dla Any była gotowa na wszystko, nawet na to. Dlaczego? Bo pierwszy raz w jej życiu coś miało dla niej ogromne znaczenie, większe niż chronienie samej siebie czy unikanie rozczarowania. Dla Any mogła podjąć każde ryzyko.

– To nie jest pani córka.

Paige z całej siły zacisnęła zęby, starając się opanować wzburzenie.

– Więzy krwi to nie wszystko, pan chyba powinien rozumieć to najlepiej.

Może nie należało tego mówić, ale była to prawda: Dante Romani powinien zrozumieć tę sytuację.

Patrzył na nią długą chwilę.

– Nie zwolnię pani, naturalnie na razie – odezwał się. – Ale oczekuję lepszego wytłumaczenia, bardziej sensownego. Jakie ma pani plany na dzisiaj?

– Pracuję nad świątecznymi dekoracjami. – Paige szerokim gestem wskazała na panujący w pokoju bałagan. – Dla sieci Colson i Trinka.

Projektowała dekoracje dla sklepów firmy-matki i dla Trinki, mniejszej sieci z ubraniami dla nastolatek, modnych i nieco ekstrawaganckich.

– Będzie pani w biurze?

Kiwnęła głową.

– To dobrze. Proszę nie wychodzić, dopóki nie dokończymy rozmowy.

Odwrócił się i wyszedł. Paige powoli osunęła się na kolana. Ręce jej drżały, a mięśnie całego ciała były tak mocno napięte, że miała ochotę zwinąć się w kłębek i pozostać w tej pozycji na zawsze.

Była taka głupia! Strzeliła coś bez zastanowienia, nic nowego, ale tym razem narobiła sobie dużych kłopotów. Naraziła się człowiekowi, który wypłacał jej pensję. Teraz wszystko było w jego rękach: jej przyszłość, najbliższa osoba i pieniądze.

– Najwyższy czas nauczyć się myśleć, zanim się odezwiesz – powiedziała, przerywając ciszę panującą w pustym biurze.

Niestety, na naukę było już za późno. Zdecydowanie za późno.

Dante skończył pracę i włożył ostatni dokument na właściwe miejsce w szafie z aktami. Oparł łokcie na blacie biurka, pochylił się nad rozłożoną gazetą i jeszcze raz przebiegł wzrokiem kąśliwy artykuł o przybranym synu Colsonów, który z satysfakcją przesuwa podległych sobie ludzi niczym pionki na szachownicy. W tekście znajdowało się mnóstwo informacji o Carlu Johnsonie, jednym z dyrektorów firmy, który tydzień wcześniej został zwolniony, ponieważ wolał kibicować swojemu synkowi na meczu piłki nożnej niż stawić się na ważnym biznesowym spotkaniu.

Prasa rozwodziła się nad tym wydarzeniem już przed tygodniem, ponieważ Carl natychmiast popędził do dziennikarzy z niezwykle smakowitą historyjką o dyskryminacji i krzywdzie, których padł ofiarą. Zdaniem Dantego prosty i raczej mało zaskakujący fakt, że przedstawiciel dyrekcji firmy ma obowiązek uczestniczyć w ważnych spotkaniach, nie miał nic wspólnego z dyskryminacją, ale oczywiście był to jeden z tych kąsków, na które polowali reporterzy, aby tym skuteczniej zakwestionować posiadanie przez niego ludzkich uczuć.

Tak czy inaczej, jedno z zadanych w tekście pytań wzbudziło jego zainteresowanie; autor artykułu zastanawiał się, czy narzeczonej Dantego uda się go odmienić.

Czy Paige Harper potrafiłaby go zmienić? Ten pomysł wydał mu się mocno zabawny, zwłaszcza że prawie w ogóle nie miał z nią kontaktu. Wykonywała swoją pracę i robiła to dobrze, dlatego nie było żadnego powodu, aby Dante angażował się w jej zawodowe sprawy. Zwrócił jednak na nią uwagę, jakżeby inaczej. Była jak błysk światła, który pojawiał się tu i ówdzie w biurze, zawsze tryskająca energią, barwna i kompletnie nieprzewidywalna.

Skłamałby, gdyby powiedział, że nie wzbudziła jego zainteresowania. Kojarzyła mu się z oknem na zupełnie nieznany świat, świat koloru, ruchu, chaosu, tylu zjawisk, z którymi on nie miał nic wspólnego. Na dodatek miała figurę, której chyba żaden mężczyzna nie byłby w stanie zignorować, więc chyba nic dziwnego, że nie omijał jej wzrokiem.

Jednak niezależnie od stopnia zainteresowania, Paige najzwyczajniej w świecie nie była kobietą, z którą w normalnych okolicznościach szukałby kontaktu.

„Czy tej zupełnie przeciętnej kobiecie uda się odmienić pozbawionego serca biznesmena?”

Dante nie miał najmniejszej ochoty uczestniczyć w jakimkolwiek procesie odnowy, ale pomysł poprawy wizerunku w mediach wydał mu się dosyć kuszący. Wizerunku, który dziennikarze budowali od chwili, kiedy po raz pierwszy znalazł się w blasku reflektorów, jako czternastoletni chłopiec, adoptowany późno i podejrzewany o wszelkiego rodzaju socjopatyczne zachowania.

Jego historia została napisana, zanim zdążył ją przeżyć. Nigdy jej nie kwestionował, ponieważ nigdy mu na tym nie zależało. I teraz nagle dostał do ręki narzędzie, za pomocą którego miał szansę poprawić swój medialny portret.

Odwrócił się w stronę okna i popatrzył na port. Wciąż miał przed oczami jej przerażoną, pełną rozpaczy twarz. Dziennikarze pod pewnymi względami mieli rację: uczucia niewiele dla niego znaczyły. A jednak… A jednak nie mógł wyrzucić z pamięci jej twarzy. No i myśli o tym dziecku.

Miał raczej negatywny stosunek do dzieci. Nigdy nie chciał ich mieć, lecz aż zbyt dobrze pamiętał własne dzieciństwo – osiem lat wędrówek od jednej rodziny zastępczej do następnej, praktycznie co parę miesięcy. Pamiętał, jak to jest być na łasce państwowych instytucji, albo na łasce dorosłych, którzy nie kochali, ale krzywdzili.

Czy miał skazać małą Anę na taki sam los? Lub w najlepszym razie na spędzenie wielu lat w rodzinie, która nie pokocha przyjętego do domu dziecka tak gorąco jak Paige?

Ciekawe, dlaczego właściwie to wszystko go obchodziło; oto pytanie za milion dolarów.

Drzwi jego gabinetu otworzyły się i do pokoju weszła Paige. Przez jedno ramię przewieszoną miała dużą, złocistą torbę, a na nogach złote czółenka, które przydawały jej co najmniej sześć centymetrów wzrostu. Pod pachą niosła belę materiału i duży szkicownik, i wyglądało to tak, jakby lada sekunda miała upuścić obie te rzeczy.

Dotarła z nimi do krzesła przed jego biurkiem, rzuciła je na nie, schylając się i napinając tkaninę spódnicy na krągłych pośladkach. Wyprostowała się i odgarnęła do tyłu ciemnobrązowe włosy, wśród których wyraźnie widać było intensywnie różowe pasmo.

Paige w ogóle była bardzo intensywną osobą. Nosiła wyjątkowo barwny makijaż: limonkowy cień na powiekach, rdzawą szminkę i pomarańczowy lakier na paznokciach. Wyglądała bardzo interesująco i Dante nie mógł oderwać od niej wzroku.

– Miałam przyjść do pana przed wyjściem z biura, tak?

– Tak. – Przeniósł wzrok na rzeczy, które Paige rzuciła na krzesło.

Miał wielką ochotę ułożyć je porządniej, tak jak należy.

– Zamierza mnie pan wyrzucić?

– Nie sądzę. – Dante zacisnął zęby. – Proszę powiedzieć mi coś więcej o swojej sytuacji.

Między brwiami Paige pojawiła się niewielka zmarszczka, kąciki jej pełnych warg lekko opadły.

– Postaram się przedstawić ją jak najkrócej. Shyla była moją najlepszą przyjaciółką, przyjechałyśmy tu razem. Miała chłopaka, zaszła w ciążę, on ją zostawił. Przez jakiś czas radziła sobie, a ja starałam się jej pomagać, ale po urodzeniu Any zachorowała. W czasie porodu straciła dużo krwi i bardzo powoli wracała do równowagi. Któregoś dnia… Cóż, gdzieś utworzył się skrzep, który dotarł do płuc i…

Paige przerwała. Głęboko westchnęła, jej drobne barki uniosły się i opadły.

– Umarła i zostałyśmy same – dokończyła. – Ana i ja.

Dante odepchnął dziwny przypływ współczucia, który wezbrał w jego piersi. Dziecko bez matki, osierocone zaraz po przyjściu na świat… Zacisnął zęby.

– Pani przyjaciółka miała rodziców?

– Shyla nigdy nie wspominała o matce. O ile mi wiadomo, jej ojciec nadal żyje, ale ani nie byłby w stanie, ani nie chciałby zaopiekować się niemowlęciem.

– A pani nie może adoptować małej, jeżeli nie wyjdzie pani za mąż, prawda?

Paige wypuściła powietrze z płuc i zaczęła nerwowo spacerować po biurze.

– To nie takie proste – powiedziała. – Nie ma żadnego prawa, które zabrania adopcji osobom samotnym, ale od chwili, gdy Rebecca Addler przekroczyła próg mojego mieszkania, nie miałam cienia wątpliwości, że nie jest zachwycona moją sytuacją życiową.

– Co jest nie tak z pani mieszkaniem?

– Jest małe. Bardzo przyjemne i w przyzwoitej dzielnicy, ale ciasne.

– Mieszkania w San Diego są drogie.

– No, właśnie, drogie. Dlatego wynajęłam małe mieszkanie i w tej chwili Ana mieszka ze mną w jednym pokoju. Poza tym gramolenie się na piąte piętro nie jest ideałem, jeśli chodzi o wychowywanie dziecka, przyznaję, lecz mnóstwo ludzi mieszka na piątym piętrze razem z dziećmi i jakoś żyją!

– Zatem dlaczego pani nie może? – zapytał, trochę sfrustrowany i zirytowany.

– Nie mam pojęcia. Rebecca Addler nie ukrywała, że jej zdaniem Anie lepiej byłoby w pełnej rodzinie, z matką i ojcem, więc nietrudno się zorientować, że raczej nie poprze mojego wniosku o adopcję. Dlatego wpadłam w panikę.

– I w tej panice wymieniła pani moje nazwisko, które następnie trafiło do gazet, tak?

Policzki Paige oblał ciemny rumieniec.

– Naprawdę nie wiem, jak to się stało. Nie wyobrażam sobie, żeby Rebecca… Gdyby pan ją zobaczył, zrozumiałby pan, że po prostu nie mogłaby tego zrobić! Może raczej ktoś, kto w kuratorium zajmuje się dokumentacją, bo wiem, że Rebecca zrobiła notatkę…

– Notatkę?

Paige skrzywiła się.

– Tak, notatkę.

– Co w niej było?

– No, między innymi pańskie nazwisko. Wraz z informacją, że właśnie się zaręczyliśmy. Powiedziała, że może to mieć wpływ na ostateczną decyzję.

– Nie wydaje się pani, że wpływ na ostateczną decyzję może mieć raczej fakt, że jestem miliarderem?

Nie miał żadnych złudzeń co do swojego uroku osobistego, czy też jego braku. Ani co do świata. Tym, co przyciągało do niego kobiety, były pieniądze, i reakcja Rebecki Addler na pewno nie odbiegała od normy. Pod względem finansowym był w stanie utrzymać i wychować dziecko, i to niejedno, co bez wątpienia miało spore znaczenie. Zdaniem Dantego była to wyjątkowo żałosna metoda oceny przyszłego rodzica, ale taki już był ten świat.

– Niewykluczone – odparła Paige, przygryzając dolną wargę.

Krótką ciszę przerwał dzwonek telefonu.

– Dante Romani.

Głos asystenta Dantego drżał ze zdenerwowania.

– Panie Romani, dziennikarze wydzwaniają przez całe popołudnie i domagają się oświadczenia. W sprawie pańskich zaręczyn…

Dante rzucił Paige mordercze spojrzenie, lecz ona nawet tego nie zauważyła. Zapatrzona w okno, okręcała wokół palca pasmo włosów, lekko kołysząc się na piętach. Była najbardziej… Najbardziej nieodgadnioną istotą, jaką kiedykolwiek spotkał.

– Co z moimi zaręczynami? – spytał Dante, wciąż niepewny, jak rozegrać tę sprawę.

Jeśli chodzi o prasę, zamierzał ożenić się z Paige i razem z nią adoptować dziecko. Gdyby teraz wycofał się z tego, dziennikarze uznaliby go za całkowicie pozbawionego honoru i zwyczajnej ludzkiej przyzwoitości drania, co z pewnością nie było jego celem.

Zły wizerunek w mediach mógł wpłynąć na jego pozycję w biznesie. Don i Mary Colson adoptowali spadkobiercę swojego imperium z konkretnego powodu: syn miał przejąć od nich pałeczkę i odnosić dalsze sukcesy.

Musiał też brać pod uwagę Anę. Nie lubił dzieci i nie chciał ich mieć, ale wspomnienia z dzieciństwa, wspomnienia kolejnych rodzin zastępczych, czasami dobrych, czasami nie, tkwiły w jego pamięci niczym zadry.

Może Ana miała szansę na szybką adopcję, lecz czy ludzie, którzy przyjmą ją pod swój dach, obdarzą ją prawdziwym uczuciem? Paige kochała ją całym sercem, to widział nawet on.

Troska o innego człowieka była dla Dantego czymś praktycznie nieznanym, nie mógł jednak zaprzeczyć, że myśl o niepewnej przyszłości malutkiej dziewczynki naprawdę go niepokoiła, bardzo, bardzo mocno. Pragnął oszczędzić niewinnemu dziecku życiowych okropności, strasznych doświadczeń, które stały się jego udziałem.

– Dziennikarze pytają o szczegóły – powiedział Trevor.

Dante spojrzał Paige prosto w oczy.

– Oczywiście – odparł. – Przykro mi, ale będą musieli poczekać. Na razie nie mam dla nich żadnego oświadczenia – wyłączył interkom. – Dostaną je trochę później – powiedział do dziewczyny.

W jego umyśle zaczął rodzić się plan, strategia przeistoczenia tej potencjalnej katastrofy w sytuację niezwykle korzystną. Wcześniej musiał jednak wysłuchać Paige.

– Co pani proponuje? – zagadnął.

Przestała się kołysać.

– Ślub? – Wyglądała na zupełnie zagubioną i przestraszoną. – Albo może chociaż dłuższy okres narzeczeństwa?

Dante czuł napływające od niej fale desperacji.

Odkąd stracił swoją biologiczną matkę, nikt nie przejmował się jego losem z tak wielką pasją i serdecznością, jak ta dziewczyna życiem córeczki swojej zmarłej przyjaciółki. Nie żałował tego. W jego życiu na uczucia było już za późno.

Jednak Ana miała jeszcze szansę…

Spojrzał na gazetę. Wiedział, że podejmując decyzję, będzie myślał także i o sobie. Wydawało mu się dziwne, ale i interesujące, że może uda mu się odmienić swój wizerunek w mediach.

Z ponurego nastolatka wyrósł na wpływowego biznesmena, z którym wszyscy musieli się liczyć. Media przez wiele lat przedstawiały go jako obojętne, niewdzięczne adoptowane dziecko, które nie mogło znaleźć sobie miejsca w rodzinie Colsonów. Kiedy dorósł, zaczęto krytykować go jako bezwzględnego, twardego szefa i zimnego, pozbawionego głębszych uczuć kochanka, który kusił kobiety seksualnymi obietnicami, zmysłowym zepsuciem oraz pieniędzmi, po to tylko, aby szybko je rzucić. Ludzie postrzegali go poprzez ten wizerunek, rozmawiali z nim i negocjowali, cały czas mając go w podświadomości.

A gdyby udało mu się to zmienić? Naturalnie nie potrwałoby to długo. Nie mógłby z nią zostać i na pewno nie posunąłby się aż do małżeństwa, ale zaręczyny… Tak, zaręczyny stwarzały ciekawe możliwości…

Jeżeli ludzie zobaczą w nim anioła, nie szatana, pewnie łatwiej będzie mu przeprowadzać negocjacje i transakcje. Łatwiej, szybciej i sprawniej. Proste, prawda?

Doskonale zdawał sobie sprawę, że niektórzy unikają kontaktów z nim ze względu na reputację kobieciarza, niebezpiecznego i bezlitosnego uwodziciela. Czy coś zmieniłoby się, gdyby ci sami ludzie poznali go jako potencjalnego męża i ojca? Najprawdopodobniej tak, nawet jeżeli nie trwałoby to długo.

Ciekawa myśl.

Przez chwilę zastanawiał się, w jaki sposób mógłby wykorzystać Paige, zaraz jednak odepchnął wizję, którą rozbudzała w nim jej bliskość. Nie potrzebował jej ciała, w żadnym razie.

– W porządku, panno Harper – rzucił krótko. – Aby podtrzymać grę pozorów, przyjmuję pani oświadczyny.

Niebieskie oczy Paige rozszerzyły się gwałtownie.

– Słucham?!

– Postanowiłem ożenić się z panią.

ROZDZIAŁ DRUGI

Paige miała nieodparte wrażenie, że podłoga zatrzęsła jej się pod stopami, lecz jej szef wyglądał na zupełnie spokojnego i wszystkie meble nadal stały na swoim miejscu, więc najpewniej to straszne drżenie było tylko iluzją.

– Słucham? – powtórzyła tępo.

– Zostanę pani narzeczonym, przynajmniej do czasu, aż całe to szaleństwo w mediach trochę się uspokoi.

– Ja… Ja… – zająknęła się Paige. – Dobrze…

Nie mogła oderwać oczu od stojącego za biurkiem Dantego. Jego ruchy były metodyczne i celowe, jak zawsze. Zawsze był chłodny i nieporuszony. Nieraz zastanawiała się, czego trzeba, żeby choć trochę się rozluźnił, żeby zrzucił tę swoją maskę.

Teraz wiedziała, że dokonanie tego cudu leży w jej możliwościach.

– Doskonale – oświadczył zdecydowanym tonem. – Nie widzę powodu, dlaczego to miałoby się nie udać!

– Ja… Ale dlaczego?

– Nie chce pani tego? Nie o to pani chodziło?

Kręciło jej się w głowie. Tego ranka jej świat zatrząsł się w posadach, ale teraz wszystko wskazywało na to, że może jednak nie obróci się w gruzy.

– No, tak… Tylko że… Bądźmy szczerzy, raczej nie słynie pan z gotowości do pomocy, dlatego jakoś mi to do pana nie pasuje, przepraszam…

Dante wskazał leżącą na biurku gazetę.

– Potrafi pani sobie wyobrazić, co zrobią dziennikarze, jeżeli wystąpię teraz ze sprostowaniem, czyli ich zdaniem wycofam się? Bardzo chętnie rozszarpią mnie na strzępy! Ten artykuł to gotowy wstęp do następnego, w którym z wielką satysfakcją opiszą, jak to rzuciłem narzeczoną i zrujnowałem jej szanse na adopcję ukochanego dziecka. Niewątpliwie przy okazji podkreślą, jakie to podłe i nieludzkie, szczególnie że sam zostałem adoptowany.

– Rozumiem, że nie byłoby to dla pana dobre – powiedziała cicho. – Jestem bardzo zaskoczona, że uwierzyli w nasze zaręczyny, tak po prostu.

Zupełnie przeciętna kobieta, tak ją określili. A Dante Romani nigdy nie związałby się z tak boleśnie zwyczajną osobą, prawda?

– Czytała pani artykuły o mnie? – Kąciki jego warg uniosły się w półuśmiechu.

– Tak, czasami można się na nie tu i ówdzie natknąć.

Nie musiał wiedzieć, że wpatrywała się w jego zdjęcia znacznie dłużej, niż trzeba. Była przecież kobietą, a on oszałamiająco atrakcyjnym mężczyzną, dobrze wiedziała jednak, że nie ma u niego żadnych szans.

– Nie widywano nas nigdzie razem, więc to naprawdę dziwne, że nie uznali tej wiadomości za idiotyczny żart – powiedziała.

Wzruszył ramionami.

– Ukrywanie poważnego związku raczej pasuje do mojego medialnego wizerunku – rzucił. – Oczywiście teoretycznie, bo dotąd nie byłem z nikim związany na dłużej.

– Tak, wiem…

– Naprawdę czyta pani gazety?

Paige zarumieniła się gwałtownie.

– Może i tak, ale przede wszystkim mam niezłe zdolności obserwacyjne i… O, nie!

– Co się stało?

Spojrzała na wiszący nad biurkiem Dantego zegar.

– Muszę odebrać Anę! Pewnie już na mnie czekają!

– Pójdę z panią.

– Słucham?!

– Jestem przecież teraz pani narzeczonym, prawda?

– No, nie wiem…

Dante kiwnął głową.

– Tak, bez wątpienia. – Zdjął z wieszaka płaszcz i otworzył drzwi. – I w tej sytuacji musimy mówić sobie po imieniu, pamiętaj o tym. Żadnych potknięć! Widzę, że jakoś nie jesteś przekonana do naszego związku.

Paige pospiesznie pozbierała swoje rzeczy.

– Nie jestem, to znaczy… Po prostu nie rozumiem, jak to możliwe, że dopiero co ział pan na mnie ogniem, a teraz nagle zgadza się na wszystko…

– Jestem człowiekiem czynu. Nie mam czasu na wahanie.

Przeszła obok niego i znalazła się w holu, gdzie za biurkiem tkwił asystent Dantego, Trevor. Wpatrywał się w nich jak zaczarowany.

– Życzę miłego wieczoru, panie Romani.

– I wzajemnie – rzekł Dante. – Powinieneś iść już do domu.

– Za chwilę kończę. Czy…

– O, tak – odezwała się Paige. – Jesteśmy zaręczeni!

– Tak? – Trevor sceptycznie uniósł brwi.

Paige skinęła głową i spojrzała na Dantego, który sprawiał wrażenie dziwnie rozbawionego.

– Tak – potwierdził.