Michaił. Uwodząc dziedziczkę

RODZINA STANISLASKINora RobertsMichaiłUwodząc dziedziczkęROZDZIAŁ PIERWSZY

Nie była osobą cierpliwą. Sama nigdy się nie spóźniała i nie lubiła na nikogo czekać. Oczekiwanie wprawiało ją w stan zimnej wściekłości. A w przypadku Sydney Hayward był to stan bardziej niebezpieczny niż gwałtowny wybuch złości. Jedno nieostrożne słowo mogło rozpętać burzę.

Teraz właśnie czekała. Drobnymi, energicznymi krokami przemierzała wzdłuż i wszerz swój wytworny gabinet, mieszczący się w jednym z wieżowców Manhattanu. Pastelowe ściany, złocisty parkiet, teczki, kolorowe długopisy, równo zatemperowane ołówki. Lśniący blat mahoniowego biurka. Notes obok telefonu.

Ona sama idealnie pasowała do tego wnętrza. Elegancki szary kostium, podkreślający szczupłą sylwetkę, dyskretny makijaż, na szyi mały sznur pereł, na przegubie delikatnej ręki złoty zegarek. Prostota i elegancja, jak przystało na przedstawicielkę rodu Haywardów.

Kruczoczarne włosy spięła na karku złotą klamrą. Porcelanową buzię o drobnych arystokratycznych rysach pokryła lekką warstwą pudru. Sydney miała dwadzieścia osiem lat, niezbyt skore do uśmiechu, kształtne usta i duże błękitne oczy o myląco niewinnym wyrazie.

Spojrzała na zegarek i zdecydowanym krokiem podeszła do biurka. Telefon zadzwonił, zanim zdążyła wyciągnąć rękę.

– Słucham.

– Przyszedł jakiś pan, w sprawie tego budynku w Soho. Chce rozmawiać z osobą odpowiedzialną za remont. A spotkanie o czwartej…

– Jest piętnaście po czwartej – poprawiła Sydney lodowatym tonem. – Proszę go wpuścić.

– Oczywiście, proszę pani, tylko że to nie jest pan Howington.

A zatem nawet nie raczył pofatygować się osobiście. Przysłał jakiegoś urzędnika. Usta Sydney wykrzywił grymas.

– Niech wejdzie – powtórzyła i nacisnęła guzik interkomu.

Jeśli sądzą, że będzie rozmawiała z jakimś urzędniczyną, to głęboko się mylą, pomyślała i wzięła głęboki oddech, zdecydowana dać ostrą odprawę człowiekowi, który za chwilę miał nawiedzić jej gabinet.

Tylko niezwykle starannemu wychowaniu zawdzięczała, że nie krzyknęła ze zdumienia na widok wchodzącego mężczyzny. Właściwie nie wszedł – wpadł, wdarł się do jej gabinetu jak pirat na pokład wrogiego okrętu.

Był niezwykle przystojny. Wysoki, smagły, o dzikim spojrzeniu czarnych oczu. Ciemne włosy miał związane na karku w mały kucyk; kilkudniowy zarost dopełniał całości obrazu.

W porównaniu z jego potężną sylwetką jej gabinet wyglądał jak domek dla lalek.

Na dodatek ów przybysz ubrany był jak zwykły robotnik. Ot, szare dżinsy, sprany podkoszulek i długie, zabłocone buty, zostawiające brudne ślady na lśniącym parkiecie. Sydney zacisnęła usta. A więc nie wysłali nawet zwykłego urzędnika, tylko jakiegoś montera, który na dodatek nie raczył wytrzeć butów przed wejściem.

– Dobrze trafiłem?

Obcesowy ton i lekki obcy akcent pogłębiły wrażenie, że ma przed sobą istotę z innego świata.

Nagromadzenie skojarzeń sprawiło, że nie zapanowała nad swoim głosem.

– Tak, i na dodatek spóźnił się pan – powiedziała ostro.

Jego oczy zwęziły się. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.

– Naprawdę?

– Tak. Warto od czasu do czasu spojrzeć na zegarek. Mój czas jest cenny, panie… panie…

– Stanislaski.

Włożył ręce do kieszeni i podszedł nieco bliżej. Teraz prawie opierał się o biurko.

– Stani…slaski? – powtórzyła z trudem. – Chyba zaszła jakaś pomyłka. – Sydney ze zdziwieniem uniosła brwi.

Spojrzał na nią z mieszaniną zniecierpliwienia i zainteresowania. Owszem, pomyślał, niczego sobie, ładna, nawet bardzo ładna, ale nie przyszedł tutaj, żeby tracić czas na rozmowy z jakąś panieneczką, która stroi fochy.

– Na to wygląda – powiedział. – Hayward pewnie musi być już mocno starszym panem, łysym, z białymi bokobrodami.

– Ma pan na myśli mojego dziadka.

– To Hayward jest pani dziadkiem? Nie wiedziałem. Chcę z nim pogadać.

– Niestety, dziadek umarł dwa miesiące temu.

Oczy mężczyzny natychmiast złagodniały, nabrały nowego wyrazu.

– Och, bardzo mi przykro.

Ton jego głosu sprawił, że przez chwilę Sydney miała dziwne wrażenie, że dopiero teraz słyszy prawdziwe wyrazy współczucia.

– Dziękuję. Proszę, niech pan siada, przejdźmy do interesów.

Zimna, pełna dystansu, księżycowa, szybko ocenił jej charakter. Bardzo dobrze, uznał. Będzie się lepiej rozmawiało. Podobne sprawy najlepiej załatwia się na odległość, bezosobowo.

– Wielokrotnie pisałem do pani dziadka – zaczął, siadając na stylowym krześle naprzeciw biurka – lecz ostatniego listu widocznie nie zdążył już dostać. Pewnie wiele się zmieniło…

Tak, wiele się ostatnio zmieniło, pomyślała. Jej życie też nagle stało się zupełnie inne niż dawniej.

– Korespondencja powinna być adresowana do mnie. – Usiadła za biurkiem i splotła dłonie. – Jak pan wie, w naszej firmie są różne działy i…

– Co takiego?

Opanowała się wysiłkiem woli. Nie lubiła, kiedy jej przerywano.

– Słucham, o co panu chodzi?

– Co mają do tego różne działy?

Gdyby była sama, westchnęłaby głęboko i znużona zamknęła oczy.

– Na jakim stanowisku jest pan zatrudniony?

– Jak to? – zapytał znowu.

– Czym się pan zajmuje?

Uśmiechnął się. Zęby miał bardzo białe, uśmiech wyjątkowo miły.

– Co robię? Pracuję w drewnie.

– Jest pan stolarzem?

– Można tak powiedzieć.

– Można tak powiedzieć – powtórzyła i westchnęła ciężko. Za nią na tle niebieskiego nieba rysowały się smukłe wieżowce Manhattanu. – Czy może mi pan powiedzieć, dlaczego pan Howington wysłał właśnie pana na rozmowę ze mną?

Nie od razu odpowiedział. Zapach i nastrój tego pokoju działały na niego usypiająco.

– Nikt mnie nigdzie nie wysyłał – otrząsnął się nagle, jakby wyrwany ze snu.

Sydney zaniepokoiła się.

– Jak to?

– Zwyczajnie. Nazywam się Michaił Stanislaski, jestem lokatorem jednego z pani domów. – Założył nogę na nogę. Mogła teraz podziwiać jego brudny but w całej okazałości. – A co do Howingtona, to już kiedyś miałem z nim kontakt i nie byłem zachwycony – dodał pewnym głosem.

– Przepraszam pana na chwilę. – Uśmiechnęła się do niego nieznacznie i sięgnęła po telefon. – Janine, czy pan Stanislaski mówił, że przychodzi od Howingtona?

– Nie, proszę pani. Po prostu chciał się z panią zobaczyć. Pan Howington dzwonił dziesięć minut temu. Przepraszał, że nie może przyjść. Jeśli pani…

– Dziękuję. – Nie czekając na dalsze wyjaśnienia, Sydney odłożyła słuchawkę.

Usiadła i ponownie spojrzała w utkwione w niej czarne oczy.

– Widzi pan? Chyba istotnie zaszło jakieś nieporozumienie.

– Dlaczego? To pani się pomyliła. Ja wiem, po co przyszedłem. Jestem tu w sprawie zaległego remontu należącego do was budynku mieszkalnego w Soho.

Przesunęła dłonią po włosach.

– Rozumiem, że ma pan pewne zastrzeżenia.

– Mam same zastrzeżenia – poprawił ją.

– Jak pan wie, w takich sytuacjach obowiązuje pewien urzędowy tryb, któremu trzeba się podporządkować. To trwa.

Mężczyzna uniósł brwi.

– Ten dom należy do pani, prawda?

– Tak, ale…

– No, to pani jest za niego odpowiedzialna.

Wzięła głęboki oddech.

– Doskonale wiem, za co jestem odpowiedzialna, a teraz… – Poruszyła się w fotelu, jakby chciała wstać, dając mu sygnał, że powinien opuścić jej gabinet. On jednak nawet nie drgnął.

– Pani dziadek zobowiązał się załatwić te sprawy. Nie może pani nie dotrzymać tego, co obiecał.

– Wiem, co mogę, a czego nie mogę – powiedziała lodowatym tonem. – Po pierwsze, mam prowadzić firmę. – A to wcale niełatwe, dorzuciła w myśli. Głośno mówiła dalej: – Proszę powtórzyć najemcom, że nasza firma poważnie myśli o przeprowadzeniu generalnego remontu pomieszczeń. Zdajemy sobie sprawę ze stanu niektórych budynków. Domem w Soho również się zajmiemy. W odpowiedniej kolejności.

Michaił Stanislaski nie zmienił wyrazu twarzy, w tonie jego głosu zabrzmiała pogarda.

– Znudziło nam się czekać. Macie to załatwić zaraz.

– Proszę przesłać szczegółowy opis stanu technicznego i spis najbardziej koniecznych napraw.

– Już to zrobiliśmy.

Zacisnęła usta.

– Dziś po południu przejrzę korespondencję w tej sprawie.

– To nic nie zmieni. A tu chodzi o ludzi, żywych ludzi. Co miesiąc bierzecie czynsz i nic więcej was nie obchodzi. – Mocno wsparł się rękami o biurko. Sydney odsunęła się lekko. – Czy kiedykolwiek widziała pani ten dom i mieszkających w nim ludzi?

– Regularnie dostaję sprawozdania… – zaczęła.

– Sprawozdania! – powtórzył i mruknął coś pod nosem w nieznanym jej języku. Nie zrozumiała słów, ale wyczuła, że było to przekleństwo. – Ma pani sztab pracowników i adwokatów, siedzi sobie pani w tym pięknym biurze, przegląda papierki… Ech! – Lekceważąco machnął ręką i mówił dalej: – Ale tak naprawdę nie ma pani o niczym pojęcia. Nie marznie pani, kiedy wysiądzie ogrzewanie, i nie idzie pani pięć pięter pod górę, bo właśnie zepsuła się winda! Nic panią nie obchodzi brak ciepłej wody i instalacja elektryczna, która w każdej chwili grozi spięciem!

Nikt nigdy nie mówił do niej w ten sposób. Nikt. Nigdy. Czuła, jak narasta w niej wściekłość. Wściekłość, która pozwala zapomnieć, że ten człowiek może być naprawdę niebezpieczny.

– Myli się pan. Te sprawy bardzo mnie interesują. W najbliższym czasie zajmę się tym wszystkim.

– Już to słyszeliśmy.

– Nie ode mnie. Tym razem będzie inaczej.

– Nie mam powodów wierzyć osobie zbyt leniwej, żeby się pofatygować i zobaczyć, jak żyją ludzie w jej domu. A może pani się boi?

Sydney zbladła.

– Dość tego – powiedziała cichym, niewróżącym nic dobrego głosem. – Na dzisiaj dość. Teraz albo pan sam stąd wyjdzie, albo zadzwonię po strażników, żeby panu pomogli.

Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu.

– Sam znajdę drogę – wycedził wreszcie. – Ale na pożegnanie coś pani powiem. Daję pani dwa dni na rozpoczęcie prac, potem zwracamy się do prasy.

Stała za biurkiem, czekając, aż zniknie za drzwiami. Osunęła się na fotel. Powolnym ruchem sięgnęła po kartkę papieru i zaczęła ją drzeć na kawałki. Celowo i metodycznie. Wrzuciła białe strzępki do kosza i uspokojona sięgnęła po telefon.

– Janine – powiedziała opanowanym głosem – przynieś mi wszystko, co dotyczy tego domu w Soho.

W godzinę później schowała papiery do teczki i wykonała dwa telefony. Pierwszy, żeby odwołać kolację z przyjaciółmi, drugi do Lloyda Binghama, dyrektora administracyjnego firmy.

W chwilę później stanął w drzwiach jej gabinetu.

– Właśnie wychodziłem – zaczął od progu. – O co chodzi?

Spojrzała na niego. Przystojny, pewny siebie, doskonale ubrany. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że bardzo sobie ceni angielskich krawców i francuską kuchnię. Czterdziestoletni mężczyzna, świeżo po drugim rozwodzie, stale w otoczeniu pięknych dziewczyn. Uczciwie zapracował na swoją pozycję w firmie, w czasie choroby dziadka sprawnie go zastępował. Zdawała sobie sprawę, jak bardzo jej nienawidzi za to, że zajęła miejsce za biurkiem prezesa.

– Na początek może mi powiesz, dlaczego nic nie zrobiono w sprawie budynku w Soho.

– Budynek w Soho… – powtórzył spokojnie i wyjął papierosa ze złotej cygarniczki. – Wszystko jest w odpowiedniej teczce.

– Papiery leżą w teczce od ponad półtora roku. Pierwszy list od lokatorów nosi datę sprzed dwóch lat. Jest do niego dołączona lista najpilniejszych potrzeb. Dwadzieścia siedem punktów.

– Mam nadzieję, że sprawdziłaś również, ile z tych spraw zostało załatwionych.

Rozsiadł się w fotelu, wypuścił wstążkę dymu.

– Owszem, na przykład zreperowano piec. Lokatorzy są jednak zdania, że trzeba go wymienić na nowy.

Lekceważąco machnął ręką.

– Brak ci doświadczenia, Sydney. Z czasem dowiesz się, że lokatorzy zawsze chcą szybko i dużo.

– Może. Uważam jednak, że firmy nie stać na ponoszenie kosztów naprawy starego pieca, który po dwóch miesiącach popsuje się znowu. – Chciał odpowiedzieć, lecz nie dopuściła go do głosu. – Zepsuta kanalizacja, łuszcząca się farba, brak ciepłej wody, popsuta winda, potłuczona glazura… Mogłabym kontynuować, ale szkoda mi czasu. Znalazłam notatkę podpisaną przez dziadka. Poleca ci jak najszybciej zająć się tym wszystkim.

– I zająłem się. Potem twój dziadek zachorował i wszystko się skomplikowało. Nie mogłem myśleć o wszystkim naraz. Ten budynek w Soho jest tylko jednym z wielu.

– Masz rację. – Mówiła spokojnie, ale w jej głosie brzmiał gniew. – Wiem dobrze, że jesteśmy odpowiedzialni za wszystkie należące do nas domy bez względu na to, gdzie się znajdują. – Zamknęła teczkę z papierami i złożyła na niej dłonie doskonale opanowanym gestem. – Chcę jedynie, żebyś wiedział, że zamierzam osobiście czuwać nad remontem tego domu w Soho.

– Można wiedzieć dlaczego?

Uśmiechnęła się łaskawie.

– Doprawdy sama nie wiem. Taką podjęłam decyzję. Jakoś dziwnie mi zależy na remoncie właśnie tego domu. Dlatego proszę, żebyś się porozumiał z odpowiednią ekipą remontową i przedstawił mi konkretne propozycje. – Podała mu teczkę. – Dołączyłam spis pozostałych domów wymagających szybkiego remontu. Ustal kolejność działań, wyniki przedstawisz mi w piątek na zebraniu.

– Rozumiem. – Zgasił papierosa. – Pozwól jednak, że ci coś powiem. Nie chciałbym cię obrazić, ale taka dama jak ty, która całe życie spędziła na jachcie i u krawcowej, nie powinna zajmować się podobnymi sprawami. Dla dobra firmy.

Sydney opanowała gniew. Nie wolno jej okazać, jak bardzo zabolały ją jego słowa.

– W takim razie powinnam zacząć się uczyć. Właśnie to robię. Do widzenia, Lloyd.

Kiedy zamknął za sobą drzwi, spojrzała na swoje ręce. Drżały. Lloyd ma rację. Wielu rzeczy jeszcze nie umie. Sporo musi się nauczyć, żeby sprostać wymaganiom sytuacji i stanąć na wysokości zadania. Sprostać wymaganiom… Chociaż ten jeden raz.

Pogrążona w niewesołych myślach przebyła pełen roślin korytarz i weszła do prywatnej oszklonej windy. Na dole lekko skinęła głową stojącemu w drzwiach strażnikowi i wyszła na ulicę.

Uderzyła ją fala gorącego powietrza. Mimo że była dopiero połowa czerwca, w Nowym Jorku panował duszny, wilgotny upał. Zrobiła kilka szybkich kroków i z przyjemnością zagłębiła się w klimatyzowanym wnętrzu samochodu. Podała kierowcy adres i ruszyli w stronę Soho.

Mogła wszystko spokojnie przemyśleć. Ruch panujący na ulicy uniemożliwiał szybką jazdę. Nie wiedziała, co właściwie zamierza zrobić, kiedy znajdą się na miejscu, ani jak się zachowa, kiedy znowu spotka Michaiła Stanislaskiego.

Musiała przyznać, że zrobił na niej ogromne – choć trudno powiedzieć, że dobre – wrażenie. Przypomniała sobie niesamowite spojrzenie czarnych oczu, brak dobrych manier, obcesowość. Na dodatek nie mogła nie przyznać, że miał powody do takiego zachowania. Dokumenty zawarte w teczce świadczyły o całkowitym lekceważeniu opinii lokatorów. Jedyną odpowiedzią na dziesiątki listów były bliżej nieokreślone obietnice zajęcia się sprawą.

Może gdyby nie choroba dziadka… Sydney przyłożyła rękę do pulsującej bólem skroni. Przed wyjściem z biura trzeba było wziąć aspirynę.

Trudno. Co było, to było. Teraz ona jest za wszystko odpowiedzialna. Odziedziczyła nie tylko wielką, dobrze prosperującą firmę, lecz również odpowiedzialność za jej działania. Zamknęła oczy. Jechali w stronę centrum.

Michaił siedział w domu i próbował obrabiać kawałek drewna. Nie bardzo mu szło. Stracił serce do pracy, ale wiedział, że musi coś zrobić z rękami.

Nie mógł przestać myśleć o tej kobiecie. Sydney Hayward. Wyniosła i zimna, sopel lodu. Jedna z tych arystokratycznych istot, przeciwko którym buntowała się cała jego istota. Wieloletni pobyt w Ameryce nic tu nie zmienił. Był potomkiem ukraińskich Cyganów i jak oni był zbuntowany, impulsywny, kontestujący normy, nieuznający autorytetów.

Na ogół uważał się za Amerykanina, nieraz jednak czuł się Ukraińcem z krwi i kości.

Wióry spadały na stół i podłogę. Pokój przypominał pracownię: kawały drewna, noże, rylce, młotki, piły. W rogu dzbanek i szczotki. Całe pomieszczenie pachniało świeżym drewnem i terpentyną.

Otworzył puszkę piwa i zapatrzył się w leżący przed nim materiał. Drewno było martwe. Stawiało opór. Strzegło swej tajemnicy, zazdrośnie skrywając wnętrze przed jego rękami. Wrażliwymi palcami zaczął obmacywać szorstką powierzchnię i wtedy przez otwarte okno wtargnął z zewnątrz ryk muzyki.

Uśmiechnął się do siebie. W ciągu ostatnich dwóch lat zarobił wystarczająco dużo, żeby zmienić mieszkanie. Nie zrobił tego jednak, bo lubił swoją dzielnicę, to hałaśliwe sąsiedztwo, kobiety przekrzykujące się na ulicy, mężczyzn przesiadujących pod domami.

Nie potrzebował luksusów, boazerią wykładanych ścian, supernowoczesnej kuchni, łazienki z natryskiem. Wystarczy mu niecieknący kran, ciepła woda i sprawna lodówka, żeby chłodzić w niej piwo. A tego wszystkiego właśnie mu brakowało, bo pani Sydney nie chciało się zadbać o powierzoną jej własność.

Trzy energiczne stuknięcia do drzwi wyrwały go z zamyślenia.

– Co tam?

W drzwiach stanęła Keely O’Brian. Zrobiła dramatyczną przerwę, po czym podbiegła do niego.

– Dostałam rolę! – Podskoczyła i objęła go za szyję. – Dostałam, słyszysz?! – Głośno pocałowała go w policzek. – Mam rolę! Mam rolę!

– Mówiłem ci, że dostaniesz. – Pogłaskał ją po blond czuprynie. – Weź sobie piwo. Musimy to uczcić.

– Boże, Mike! – Pobiegła do lodówki i wyjęła puszkę. – Przed przesłuchaniem byłam tak potwornie zdenerwowana, że dostałam czkawki i potem wypiłam pół litra wody, żeby mi przeszło. Myślałam, że się posikam. – Uniosła puszkę, aby wychylić toast. – No, ale dostałam tę rolę. W jednym serialu, co tydzień odcinek, ja będę tylko w trzecim. Taki kawałek, kiedy mnie mordują… – Odrzuciła głowę i wydała przenikliwy krzyk. – O, właśnie tak wrzasnę, kiedy ten zbrodniarz wyskoczy na mnie zza węgła. Zobaczysz, to będzie hit sezonu.

– Na pewno.

Lubił jej monologi. Keely ani na chwilę nie mogła usiedzieć w miejscu, bez przerwy była w ruchu, stale gdzieś wędrując na swoich długich, zgrabnych nogach, opiętych kolorowymi szortami. Miała dwadzieścia trzy lata, zielone oczy, śliczne ciało i serce przepastne jak Wielki Kanion. Michaił chętnie poszedłby z nią do łóżka, gdyby nie to, że od początku ich znajomości traktował ją jak starszy brat.

Pociągnęła łyk piwa z puszki.

– Może zamówimy coś do zjedzenia? Jakąś pizzę albo coś innego… Mam mrożoną pizzę, ale mój piecyk znowu wysiadł.

Wróciło wspomnienie biura na Manhattanie.

– Byłem u nich dzisiaj.

Keely zastygła z puszką niesioną w stronę ust.

– I co, dopuścili cię przed oblicze?

– Tak.

Wskoczyła na parapet, pokręciła się niespokojnie.

– Jaki on jest? Opowiadaj!

– Nie żyje.

Zakrztusiła się piwem.

– Rany! Ty chyba go… nie…

– Nie, nie zabiłem go – uśmiechnął się Michaił. Bawiło go, że Keely wszędzie węszy sensację. – Ale o mały włos nie zamordowałem jego wnuczki. Teraz ona kieruje firmą.

– Co takiego? Jak ona wygląda?

– Bardzo ładna, wyniosła – pogładził palcami kawałek drewna – ciemne włosy, biała cera, oczy niebieskie, duże, kiedy mówi, robią się lodowate…

– Można sobie być lodowatym, kiedy człowiek ma forsę…

– Powiedziałem, że daję jej dwa dni na rozpoczęcie remontu, potem robimy aferę.

Keely uśmiechnęła się. Bardzo go lubiła, ale nieraz musiała przyznać, że jest naiwny jak dziecko.

– Może lepiej byłoby posłuchać pani Bayford i przestać płacić komorne… Oczywiście mogą nas wyrzucić, ale… – Wyjrzała przez okno, zaintrygowana odgłosem silnika. – Michaił, chodź, zobacz ten samochód – przywołała go. – Lincoln czy co…? Z kierowcą. O, wysiadła jakaś kobieta… – W jej głosie nie było zawiści, tylko bezgraniczne zdumienie. – Ale ubrana! Wygląda jak z okładki, to chyba ta twoja królowa lodu we własnej osobie.

Sydney przyglądała się budynkowi. Rzeczywiście, jego stan był rozpaczliwy. Dom prezentował się jak stara kobieta bezskutecznie próbująca ratować resztki dawnej urody. Pokruszona cegła, łuszcząca się farba; tak, coś z tym trzeba było zrobić. Wyjęła notes i zaczęła pisać.

Czuła, że siedzący przed domem mężczyzna nie spuszcza z niej wzroku, ale notowała dalej. Starała się nie słyszeć bombardujących ją dźwięków. Z otwartych okien buchała mieszanina muzyki i dziecięcego płaczu; ktoś pełnym głosem śpiewał ostatni radiowy przebój. Uniosła głowę, zanotowała w pamięci balkony pełne doniczek, rowerów, zepsutych sprzętów i suszącej się bielizny. Przesunęła wzrokiem dalej. Tak, opłakany stan budynku nie budził najmniejszych wątpliwości.

Zmarszczyła brwi i wtedy jej wzrok padł na dwie głowy wychylające się z okna ostatniego piętra. Poznała palące spojrzenie Michaiła; obok niego złociła się jasnowłosa główka młodej dziewczyny. Wyglądali tak, jakby im właśnie przerwała czułe tete-a-tete. Chłodno skinęła głową w ich stronę i wróciła do notatek. Wreszcie, skończywszy opis elewacji, skierowała się do wejścia. Siedzący przy drzwiach mężczyzna usunął się na bok.

Klatka schodowa była wąska i duszna. Sydney wsiadła do windy i niepewnie rozejrzała się wokół. Na ścianie ktoś grubym flamastrem nasmarował zdanie: „Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie”. Po chwili winda zatrzęsła się i stanęła, a drzwi rozsunęły się ze zgrzytem; za nimi na tle brudnej ściany stał Michaił.

– Zwiedza pani swoją własność?

Jeszcze raz spojrzała do notesu. Nie od razu odpowiedziała. Michaił wyglądał nieco lepiej niż u niej w biurze, a może po prostu przyzwyczaiła się do jego stylu…

– Jak panu mówiłam, przeczytałam korespondencję w tej sprawie, a teraz przyszłam wszystko sprawdzić na miejscu. – Rzuciła okiem w stronę windy. – Jest pan bardzo odważny… albo po prostu lekkomyślny.

– Jestem realistą, co ma być, to będzie, oto moja dewiza. – Włożył ręce do kieszeni. – I co pani postanowiła?

– Rozpoczynamy remont. Pisał pan, że trzeba wymienić poręcze…

– Już to zrobiłem.

– Pan?

– Ja. Tutaj mieszkają starzy ludzie, jest też sporo dzieci. Trzeba było to zrobić.

Powiedział to tak naturalnie, jakby stwierdzał fakt sam przez się zrozumiały.

– Rozumiem. Skoro tak świetnie orientuje się pan w potrzebach lokatorów, to może po prostu pokaże mi pan dom i powie, od czego należałoby zacząć?

Nie odpowiedział. Nakazał jedynie gestem, by szła za nim. Chodzili od mieszkania do mieszkania, stukając do drzwi. Ludzie witali Michaiła radośnie, ją – z lekką rezerwą. Wszędzie panował zapach gotującego się jedzenia; siedzący przy stołach ludzie zapraszali ich i częstowali gulaszem, pieczonym kurczakiem, ciastem. Skarżyli się na warunki mieszkaniowe, mówili o niedogodnościach. W każdym ich słowie Sydney znajdowała potwierdzenie faktów zawartych w listach.

Stopniowo zaczynało ogarniać ją zmęczenie. Odmawiała kolejnych poczęstunków, ograniczając się do szklanki wody. Jak w ogóle można żyć i gotować w takich warunkach, myślała. Duszne pomieszczenia pogłębiały ból głowy, czuła, że zaczyna się pocić. Kiedy dobrnęli na ostatnie piętro, myślała już wyłącznie o tym, żeby jak najszybciej wziąć chłodny prysznic, napić się soku z lodówki i wyciągnąć na kanapie w jakimś klimatyzowanym pomieszczeniu.

Michaił kątem oka widział, jak jej twarz czerwienieje od upału. Oto jaśnie pani, dobra i łaskawa księżniczka, która opuściła salony i dokłada wszelkich starań, żeby jak najlepiej poznać życie swoich poddanych, myślał o niej z ironią. Ciekawe tylko, dlaczego nie zdejmie żakietu ani nie odepnie choćby jednego guzika.

Z irytacją pomyślał, że chętnie by to za nią zrobił.

– Przydałaby się klimatyzacja – wysapała Sydney, wchodząc na ostatnie piętro. – Chyba warto by założyć coś takiego w niektórych mieszkaniach.

– Za duże obciążenie dla sieci. Kiedy się włączy klimatyzatory, wysiądzie światło. Nie ma rady, musi tak być. Najgorzej jest w korytarzach, można się udusić. Im wyżej, tym gorzej.

– Owszem, czuję.

Teraz była blada z wyczerpania.

– Dlaczego więc pani się nie rozbierze?

– Co takiego?

– Czysta głupota.

Rozpiął guziki jej żakietu i zaczął go z niej zdejmować. Oburzenie i upał spowodowały, że zrobiła się purpurowa.

– Niech pan przestanie!

– Przecież to nie ma sensu. Nie jest pani na konferencji.

Dotyk jego rąk nie był nieprzyjemny i to zupełnie wyprowadziło ją z równowagi. Wyrwała się, próbując z powrotem zapiąć żakiet. On tymczasem otworzył drzwi i niemal wepchnął ją do swojego mieszkania.

– Panie Stanislaski – powiedziała z oburzeniem – proszę mnie nie dotykać!

– Zaczynam mieć wątpliwości, czy kiedykolwiek ktoś pani dotknął – powiedział nonszalancko. – Mógłby odmrozić sobie ręce.

– Nie życzę sobie…

Lekko popchnął ją na krzesło i zwrócił się do stojącej w drzwiach Keely:

– Przynieś szklankę wody.

– Jest pan najbardziej nieokrzesanym człowiekiem, jakiego w życiu widziałam. – Sydney z trudem łapała oddech.

Michaił wziął szklankę z rąk Keely i siłą powstrzymał się, żeby nie chlusnąć wodą w tę śliczną porcelanową twarzyczkę.

– No, niech pani pije.

Keely podeszła bliżej.

– Nie bądź taki, Mike, widzisz, że ledwo zipie – powiedziała łagodnie i zaczęła z lubością wpatrywać się w jedwab bluzki oraz perły na szyi Sydney.

– W porządku. Już mi lepiej – rzekła Sydney, oddychając już spokojniej.

– Nazywam się Keely O’Brien, mieszkam pod numerem 502 – przedstawiła się dziewczyna.

– Ma zepsuty piecyk – dodał Michaił. – Poza tym nie ma ciepłej wody, a z dachu się leje…

– Tylko kiedy pada – wyjaśniła pospiesznie Keely, jak gdyby chciała ją pocieszyć. – To ja już sobie pójdę, bardzo mi było miło… – Uśmiechnęła się nieznacznie i wyszła. Michaił podążył za nią.

Kiedy się oddalili, Sydney pociągnęła łyk letniej wody. Michaił nie składał żadnych zażaleń dotyczących własnego mieszkania, ale z miejsca, gdzie siedziała, mogła widzieć podarte linoleum w kuchni i starą, rozwalającą się lodówkę. Odwróciła wzrok, miała już tego wszystkiego dosyć.

Usłyszała kroki i po chwili zobaczyła, jak Michaił przysiada na kuchennym blacie. Spojrzał na nią z lekkim niepokojem, jakby się bał, że zemdleje.

– Może jest pani głodna? Mogę zrobić kanapkę.

Przeszło jej przez myśl, że o tej porze miała właśnie siadać do kolacji z matką i jej przyjaciółmi.

– Nie, dziękuję, proszę się o mnie nie troszczyć.

Wzruszył ramionami.

– To nie troska.

Dziwny ton jego głosu sprawił, że się zmieszała. Postanowiła zmienić temat.

– Mówił pan, że jest stolarzem.

– Owszem, czasem jestem.

– Ma pan jakieś papiery?

Popatrzył na nią ze zdziwieniem.

– Tak, mam.

– Ma pan pewnie kontakty z jakimiś ekipami remontowymi, elektrykami, hydraulikami i tak dalej?

– Owszem.

– Doskonale. Proszę więc tak wszystko urządzić, żebyśmy mogli jak najszybciej zacząć. W przyszłym tygodniu chciałabym mieć na biurku kosztorys.

Zarumieniła się, wstała i zapięła żakiet na wszystkie guziki. Nie ruszył się z miejsca.

– A co potem?

Obrzuciła go lodowatym spojrzeniem.

– Potem sowicie panu zapłacę i powiem: do widzenia, panie Stanislaski.

ROZDZIAŁ DRUGI

– Mamo, ja naprawdę nie mam czasu.

– Sydney, kochanie, na herbatę zawsze trzeba mieć czas. – Margerite Rothchild Hayward Kinsdale LaRue przechyliła dzbanek nad filiżanką z chińskiej porcelany. – Poza tym mam wrażenie, że zbyt się tym wszystkim przejmujesz.

– Po prostu jestem bardzo zajęta – mruknęła Sydney, nie podnosząc głowy znad papierów.

– Nie mogę pojąć, co twój dziadek zamierzał w ten sposób osiągnąć. Zawsze był trochę dziwny – westchnęła Margerite. – Kochałam go i bardzo mi go brak… ale nigdy go nie rozumiałam. A teraz – dodała już innym tonem – chodź, kochanie, napijemy się herbaty i coś zjemy, nawet pani prezes musi od czasu do czasu zjeść lunch.

Sydney wstała zza biurka i zrezygnowana podeszła do stolika. Może w ten sposób matka szybciej sobie pójdzie.

– Bardzo się cieszę, że przyszłaś, ale naprawdę jestem bardzo zajęta.

– Cała ta twoja praca to jeden wielki nonsens – zaczęła Margerite, kiedy córka usiadła przy niej. – Nie wiem, po co się tak przemęczasz, właściwie powinnaś zaangażować kogoś, kto by cię zastąpił. – Włożyła plasterek cytryny do filiżanki. – Rozumiem, że na początku to może być nawet zabawne, ale na dłuższą metę naprawdę nie ma sensu.

– Tak sądzisz? – Sydney próbowała nie okazać zniecierpliwienia. – Może się przecież okazać, że potrafię kierować firmą.

– Kochanie, wszystko, co robisz, robisz cudownie, jestem tego pewna. – Machinalnie pogłaskała córkę po ręce. Sydney zawsze była idealnym dzieckiem. Nigdy nie miała z nią kłopotów. To dziwactwo też z czasem jej minie, pocieszała się Margerite. – Dziadek doskonale zrobił, że właśnie tobie przekazał te wszystkie domy – powiedziała polubownie i z wdziękiem sięgnęła po kanapkę. Wytworna, smukła kobieta, niewyglądająca na swoje pięćdziesiąt lat, w nieskazitelnie uszytym kostiumie od Chanel, wszystko robiła elegancko i z wdziękiem. – Co nie znaczy, że musisz żyć jak odludek – ciągnęła. – Poza tym prowadzenie firmy to nie jest zajęcie dla damy. Mężczyźni nie lubią zbyt ambitnych kobiet.

– Nie wszystkie kobiety myślą tylko o tym, jak by się przypodobać mężczyznom.

– Głuptas z ciebie. – Matka lekko uderzyła ją po ręce. – Od czasu do czasu mężczyzna się przydaje. Mówisz tak, bo jesteś przeczulona po tej historii z Peterem. Pamiętaj, pierwsze małżeństwo zawsze jest tylko próbą generalną.

Sydney odstawiła filiżankę i spojrzała matce prosto w oczy.

– Twoje małżeństwo z tatusiem też było tylko na próbę?

– To była dobra lekcja dla nas obojga – odrzekła matka sentencjonalnie. – No dobrze, a teraz powiedz, jak wypadło spotkanie z Channingiem.

– Beznadziejnie.

Margerite przymknęła błękitne oczy.

– Nie żartuj.

– Mówię poważnie. – Sydney znowu sięgnęła po filiżankę, żeby coś zrobić z rękami. Dlaczego zawsze, odkąd pamięta, rozmowa z matką jest tak męcząca? – Przykro mi, mamo, ale my do siebie po prostu nie pasujemy.

– Bzdura, świetnie pasujecie. Channing jest inteligentnym młodym człowiekiem z doskonałej rodziny.

– Zupełnie jak Peter.

Brzęknęła porcelana. Margerite nieco zbyt gwałtownie odstawiła filiżankę na spodek.

– Czy musisz każdego mężczyznę porównywać z Peterem?

– Wcale tego nie robię. – Korzystając z okazji, Sydney odsunęła rękę. Obecność matki krępowała ją, wyzwalała poczucie winy. – Nie porównuję Channinga z nikim, on sam jest po prostu nudny i pretensjonalny. Mężczyźni w ogóle mnie nie interesują. Zamierzam osiągnąć coś w życiu, ale bez ich pomocy. Sama.

– Sama – powtórzyła Margerite bardziej zdziwiona niż oburzona. – Pamiętaj, dziecko, że jesteś z rodu Haywardów. To wystarczy, nie musisz już nic robić. – Podniosła do ust serwetkę. – Na miłość boską, Sydney, rozwiodłaś się z Peterem cztery lata temu. Musisz sobie znaleźć odpowiedniego męża, bo inaczej ludzie przestaną cię zapraszać. Zajmujesz określone miejsce w środowisku i to nakłada na ciebie pewne obowiązki.

Sydney z trudem przełknęła łyk herbaty.

– Zawsze tak mówiłaś, mamo.

Margerite uśmiechnęła się, sądząc zapewne, że córka najwyraźniej zrozumiała jej argumenty.

– I cóż, nie miałam racji? Nie bądź nierozsądna, kochanie. Skoro Channing ci nie odpowiada, znajdziemy kogoś innego, ale chyba go nie doceniasz. Gdybym ja była trochę młodsza… – Spojrzała na zegarek, zerwała się z krzesła. – Wybacz, kochanie, ale muszę pędzić, spóźnię się do fryzjera. Tylko jeszcze przypudruję nos.

Kiedy matka zniknęła w sąsiadującej z gabinetem łazience, Sydney odchyliła głowę i przymknęła oczy. Skąd to poczucie niższości, skąd to przekonanie, że znowu nie stanęła na wysokości zadania… Jak może cokolwiek wytłumaczyć matce, skoro sama nie pojmuje pewnych spraw?

Wstała i wolnym krokiem podeszła do biurka. Matka nigdy nie zrozumie, że jej niechęć do nowych związków nie ma nic wspólnego z tym, co Peter zrobił bądź czego nie zrobił. On nie był tu niczemu winien. Zawsze bardzo się przyjaźnili, dorastali razem, dobrze się znali i lubili, ale nigdy się nie kochali. Rodzice wmówili im, że powinni się pobrać, zrobili to więc i przez dwa lata próbowali być małżeństwem. Na próżno.

Dla niej tragedią nie był rozwód, ale utrata przyjaciela. Skoro nie potrafiła być z kimś tak bliskim jak Peter, ponosiła za to winę. Tak, była odpowiedzialna za to, że zawiodła zaufanie i nadzieje – swoje, męża, całej rodziny.

Dlatego właśnie tak bardzo pragnęła sprawdzić się tym razem. Żeby nie zawieść dziadka, który zawsze w nią wierzył, sprostać wymaganiom sytuacji i nazwiska.

– Tak, słucham – powiedziała machinalnie, kiedy rozległ się dźwięk telefonu.

– Przyszedł pan Stanislaski. Nie był umówiony, ale mówi, że ma jakieś papiery.

Pospieszył się, pomyślała i wzruszyła ramionami.

– Dobrze, niech wejdzie.

Przynajmniej się ogolił, zauważyła, gdy stanął w progu jej gabinetu. Za to dżinsy, które włożył, były jeszcze bardziej zniszczone niż poprzednie. Zmierzyli się wzrokiem jak dwaj zapaśnicy przed walką.

Wygląda dokładnie tak samo, jak ostatnim razem, myślał Michaił, wpatrując się w nią z kamienną twarzą – zapięta pod szyję, w doskonale skrojonym kostiumie szarozielonej barwy. Rzucił okiem na filiżanki z chińskiej porcelany, małe kanapeczki na niewielkim półmisku. Skrzywił się.

– Przerwałem lunch?

– Nie. Przyniósł pan kosztorys?

– Tak.

– Bardzo pan szybki.

– Tak. – Pociągnął nosem jak pies, który zwietrzył obcy zapach. – Ktoś tu był?

– Dlaczego pan pyta? – Zmarszczyła brwi.

– Czuję zapach obcych perfum. – Podał jej kilka kartek papieru. – Podzieliłem to na dwie części, wyszczególniłem naprawy, które muszą być wykonane w pierwszej kolejności, i te, które można zrobić trochę później.

– Doskonale.

Czuła emanującą od niego siłę i jakieś dziwne ciepło, które sprawiało, że niepokój wywołany rozmową z matką z wolna ustępował. Jakby z ciemnej piwnicy wyszła na światło dnia. Biorąc z jego rąk papiery, miała wrażenie, że może sparzyć sobie palce.

– Ma pan kosztorysy od poszczególnych przedsiębiorców?

– Wszystko dołączyłem.

Zaczęła przeglądać papiery, Michaił tymczasem podszedł do stolika, nieufnie sięgnął po kanapkę i przyjrzał się jej uważnie.

– Z czym to jest?

Zerknęła w jego stronę.

– Z rzeżuchą.

Z obrzydzeniem odłożył kanapkę na talerz.

– Dlaczego pani to je?

Znowu na niego spojrzała i tym razem – uśmiechnęła się.

– Dobre pytanie.

Niepotrzebny ten uśmiech, pomyślał i włożył ręce do kieszeni. Kiedy się uśmiechała, wszystko się zmieniało. Jej oczy zaczynały błyszczeć, usta łagodniały, robiła się jeszcze ładniejsza i co gorsza – bardziej przystępna. Na chwilę zapomniał nawet, że nie jest w jego typie.

– W takim razie zadam jeszcze inne.

Napięcie na twarzy Sydney zniknęło definitywnie. Była wyraźnie zadowolona z przejrzanych dokumentów.

– Strasznie pan dzisiaj ciekawy.

– Dlaczego ubiera się pani w takie zgaszone kolory? Te wszystkie szarości, beże, ciemna zieleń… Do pani urody zdecydowanie bardziej pasują żywe barwy, szafir, szmaragd…

Przez chwilę milczała zaskoczona. Dotąd nikt nigdy nie krytykował jej stroju, przeciwnie – w pewnych kręgach uchodziła za osobę wyjątkowo elegancką.

– Jest pan stolarzem czy projektantem mody?

Wzruszył ramionami.

– Jestem mężczyzną. – Uniósł dzbanek i przyjrzał mu się krytycznie. – Herbata? W taki upał? Ma pani coś zimnego?

Przycisnęła guzik na biurku.

– Janine, bądź tak dobra i przynieś coś zimnego do picia – poleciła sekretarce i uśmiechnęła się do swego gościa. Poczuła nieprzepartą chęć zerknięcia w lustro. Odchrząknęła. – Jest znaczna różnica między tymi naprawami, jakie muszą być zrobione od razu, i tymi, z którymi można poczekać, panie…

– Mam na imię Michaił – dokończył. – To tak jak w życiu. Tylko niektóre rzeczy są naprawdę konieczne, inne można odłożyć na potem.

– Teraz z kolei jest pan filozofem – mruknęła i wróciła do papierów. – Dobrze więc, pierwszą listą zajmiemy się natychmiast, w końcu tego tygodnia możemy podpisać kontrakt.

Popatrzył na nią przeciągle.

– Pani też jest szybka.

– Kiedy trzeba. A teraz proszę mi wyjaśnić, dlaczego zamierza pan wymienić wszystkie okna.

– Są pojedyncze, a to nie wystarcza.

– Rozumiem, ale…

– Sydney, kochanie – Margerite, dokonawszy już widocznie korekty makijażu, wyłoniła się z łazienki – co za okropne światło… – Umilkła i zatrzymała się na widok gościa. – Przepraszam, nie wiedziałam, że ktoś u ciebie jest. – Przyjrzała się dokładnie spranym dżinsom i przeniosła spojrzenie na twarz Michaiła. – Witam pana. – Wyciągnęła ku niemu rękę, mile poruszona podziwem, jaki dostrzegła w jego oczach.

– Jest pani matką Sydney – stwierdził raczej niż zapytał.

– Tak – odparła z wahaniem. Nie bardzo lubiła, kiedy podwładni mówili o córce po imieniu. Zwłaszcza gdy był to ktoś w wytartych dżinsach i brudnych butach. – Skąd pan wie?

– Jesteście tak samo piękne.

– Ach. – Margerite rozchmurzyła się od razu. – Bardzo pan miły.

– Mamo, bardzo cię przepraszam, ale mam z panem Stanislaskim pewne sprawy do omówienia.

– Oczywiście, rozumiem. – Margerite musnęła lekko policzek córki. – Już wychodzę. Nie zapomnij tylko, że w przyszłym tygodniu jemy razem lunch. Do widzenia, panie… pan się nazywa Stanislaski? – zwróciła się nagle do Michaiła. – Stanislaski, ten rzeźbiarz? To pan jest Michaił Stanislaski?

– Tak. Czy my się znamy?

– Nie, nie. Widziałam po prostu pańskie zdjęcie w „Art World”. I fotografie pana rzeźb. – Rzuciła się ku niemu z entuzjazmem i ujęła jego dłonie. Brudne buty i sprane dżinsy stały się nagle atrybutami prawdziwego artysty. Sydney z osłupieniem przypatrywała się tej scenie. – Pan jest genialny – mówiła matka – po prostu genialny. W zeszłym roku kupiłam dwie pańskie prace, to dla mnie prawdziwy zaszczyt poznać pana.

– Pochlebia mi pani.

– Jest pan jednym z najlepszych rzeźbiarzy naszych czasów. Naprawdę jest wspaniały – zwróciła się do córki.

– Ja teraz… – wyjąkała Sydney.

– Teraz współpracuję z pani córką. Świetnie nam idzie – wyjaśnił Michaił.

– Cudownie! – Margerite znów uścisnęła jego dłonie. – W piątek wydaję przyjęcie, musi pan koniecznie przyjść do mnie na Long Island. Tylko błagam, niech pan nie mówi, że jest zajęty. – Spojrzała na niego spod rzęs. – Byłabym niepocieszona.

Na wszelki wypadek nie patrzył na Sydney.

– Nigdy nie pozwoliłbym sobie na sprawienie przykrości tak pięknej kobiecie.

– Doskonale. Sydney pana przywiezie. Na ósmą. Teraz uciekam. – Uśmiechnęła się jeszcze raz i zamaszyście ruszyła ku drzwiom, gdzie omal nie wpadła na sekretarkę niosącą zimne napoje.

Michaił wziął szklankę i podziękował.

– Rozmawialiśmy właśnie o wymianie okien – zaczął, zajmując jedno z krzeseł.

Sydney powoli usiadła za biurkiem. Splotła dłonie.

– Powiedział mi pan, że jest stolarzem.

– Czasami jestem. – Pociągnął łyk ze szklanki. – Nieraz hebluję drewno, a nieraz w nim rzeźbię.

Czuła się oszukana. Świadomie postawił ją w fałszywej sytuacji i świetnie się bawił, grając przed nią komedię.

– Ostatnie dwa lata spędziłam w Europie – zaczęła z wolna – dlatego nie bardzo wiem, co się działo w amerykańskim świecie artystycznym.

– Nie musi pani przepraszać.

– Wcale nie mam zamiaru. – Siłą powstrzymała się, żeby nie podrzeć jego kosztorysu na drobne kawałki. – Po prostu pragnę wiedzieć, dlaczego gra pan komedię, panie Stanislaski.

– Zaproponowała mi pani pracę, przyjąłem ją, bo mi odpowiada. To wszystko.

– Oszukał mnie pan.

– Wcale nie. Mam odpowiednie kwalifikacje, mam papiery, od szesnastego roku życia zajmuję się obróbką drewna. Co za różnica, że od czasu do czasu sprzedam jakąś rzeźbę?

– Żadna.

Sięgnęła po kosztorys. Może rzeczywiście niepotrzebnie się uniosła? Niech tam sobie robi te swoje figurki, nie będzie się tym przejmować. W końcu ktoś tak nieokrzesany nie może być wielkim artystą. Najważniejsze, żeby dobrze pracował.

Tak czy inaczej, jednak zakpił sobie z niej. Trudno, zapłaci za to. Skoro ma pracować dla niej, będzie pracował dobrze. Jej firma płaci i wymaga.

Następne kilka godzin spędzili nad kosztorysem.

– Na dzisiaj dosyć – powiedziała wreszcie Sydney, odsuwając plik notatek. – Skontaktujemy się z panem. Kontrakt będzie gotowy na piątek.

– Niech go pani ze sobą weźmie i wpadnie, powiedzmy, o siódmej.

– Co takiego?

– Kiedy przyjedzie pani, żeby mnie wziąć na to przyjęcie. Zaczyna się o ósmej, dobrze pamiętam? – Pochylił się ku niej i przez moment miała wrażenie, że chce ją pocałować. Cofnęła się gwałtownie. – Musi się pani jakoś kolorowo ubrać.

Odsunęła się razem z krzesłem.

– Nie zamierzam zabierać pana na żadne przyjęcie!

– Boi się mnie pani?

Uniosła głowę jeszcze wyżej.

– Chyba pan żartuje.

– No to dlaczego? – Nie spuszczając z niej oczu, okrążył biurko i stanął obok. – Zaprosiła mnie pani matka, a pani najwyraźniej utrudnia mi przybycie. Kobieta tak doskonale wychowana nie robi takich rzeczy bez powodu.

Sydney poczuła, że się czerwieni.

– Powód jest jeden. Nie lubię pana.

Dotknął pereł na jej szyi.

– Nie, to nieprawda. Ludzie z pani sfery są ludźmi przewidującymi. Im kogoś mniej lubią, tym bardziej udają, że jest odwrotnie. A pani zachowuje się zupełnie inaczej…

– Niech mnie pan nie dotyka.

– Nareszcie się pani zaczerwieniła, to moja zasługa. – Roześmiał się i puścił sznurek pereł. Musi mieć bardzo gładką skórę, chłodną i gładką, pomyślał, a głośno dodał: – Tylko co powiesz matce, Sydney, jak jej wytłumaczysz, że nie przyprowadziłaś mnie na przyjęcie? – Z rozbawieniem przyglądał się, jak dobre wychowanie zmaga się w niej z narastającą wściekłością. – Oj, oj… Strasznie trudno żyć, gdy trzeba przestrzegać wszystkich tych manier, prawda? Na szczęście ja nie mam takiego kłopotu.

– To widać – syknęła przez zęby.

– W takim razie jesteśmy umówieni, o siódmej w piątek. – Dotknął palcem jej policzka i poszedł w stronę drzwi.

– Chwileczkę… – Wstała i posłała mu lodowaty uśmiech. – Niech pan spróbuje znaleźć jakieś ubranie z minimalną liczbą dziur.

Nie odpowiedział. Zamknął za sobą drzwi, a po chwili z korytarza dobiegł ją wybuch śmiechu.

Gdyby nie to przeklęte dobre wychowanie… Jak dobrze byłoby roztrzaskać szklankę o drzwi…

Specjalnie włożyła czarną sukienkę. Niech sobie nie myśli, że przekopała szafę w poszukiwaniu czegoś kolorowego, bo on tak jej poradził. Suknia była czarna, prosta, obcisła i wytworna. Rozpuściła za to włosy. Po prostu miała już dosyć upinania.

Zanim zastukała, zawahała się chwilę. Zza drzwi Michaiła dobiegały dźwięki muzyki. Ze zdziwieniem rozpoznała motyw z Carmen. Nagle drzwi otworzyły się i wyskoczyła z nich Keely.

– Cześć – powiedziała, wymachując pojemnikiem z lodem. – Wpadłam po lód, moja lodówka znowu nie działa. – Widać było, że ze wszystkich sił się stara, by nie wpatrywać się w Sydney zbyt nachalnie. – Właśnie wychodziłam – powiedziała tonem usprawiedliwienia. – Mike, przyszła twoja pani! – krzyknęła w głąb mieszkania.

– Proszę zostać. – Sydney przełknęła jakoś określenie „twoja pani”.

– Za dużo nas – uśmiechnęła się Keely i pomknęła korytarzem.

– Wołałaś mnie? – Michaił wyłonił się z łazienki, przepasany tylko białym ręcznikiem. Drugim właśnie wycierał włosy. Na widok Sydney zatrzymał się i uważnie przeciągnął wzrokiem po obciągniętej czernią sylwetce. – Trochę jestem spóźniony – powiedział po prostu.

Sydney przełknęła ślinę, rozpaczliwie próbując zachować spokój. Krople wody na jego opalonym, muskularnym ciele uświadomiły jej, jak bardzo chce jej się pić. Jak zahipnotyzowana wpatrywała się w pojedynczą kroplę spływającą po jego piersi w stronę bieli ręcznika…

– Już jest… – zaczęła, automatycznie spoglądając na zegarek. – Byliśmy umówieni na siódmą…

– Wiem. Miałem robotę – ręcznik na jego biodrach zafalował – ale zaraz będę gotowy. Weź sobie coś do picia. – Uśmiechnął się, ukazując białe zęby. Jej reakcja najwyraźniej przypadła mu do gustu. – Chyba jest ci gorąco – powiedział.

Cofnął się i z odległości zaczął podziwiać stojącą przed nim nieruchomo postać. Nie spuszczając z niej oka, włączył mały wentylator.

– Tak będzie lepiej.

Kiwnęła głową. Wentylator nic tu nie zmieni, w każdym razie niewiele, pomyślała z narastającą rozpaczą. Żeby nad sobą zapanować, wyjęła papiery.

– Przyniosłam kontrakt – oznajmiła, kładąc kopertę na stole.

Ledwo rzucił na nią okiem.

– Przeczytam i podpiszę później.

– Dobrze. Teraz niech się pan ubierze – powiedziała rzeczowo. Uśmiechnął się. Opanowany, chłodny głos zupełnie nie pasował do emocji malujących się na jej twarzy. – Spóźnimy się – dodała.

– Weź sobie coś zimnego – powtórzył i poszedł w stronę sypialni. – Czuj się jak u siebie w domu.

Kiedy została sama, głęboko odetchnęła. Tak zbudowanym facetom nie powinno się pozwalać chodzić półnago. Pod karą więzienia.

Rozejrzała się dokoła. Właściwie widziała ten pokój po raz pierwszy. Ostatnim razem była zbyt zaaferowana osobą gospodarza. Komuś takiemu jak on przychodziło bez trudu odwrócić uwagę gościa od znajdujących się w pomieszczeniu sprzętów. Zwłaszcza jeśli gościem była kobieta…

Spojrzała na długi drewniany stół zajmujący większą część pokoju. Leżały na nim kawałki drewna różnej wielkości, niektóre nosiły ślady obróbki. Nic szczególnego.

Tak właśnie myślała. Ktoś taki jak Michaił Stanislaski nie może mieć za grosz talentu. Ot, dłubie sobie w drewnie, a snobistyczny świat uważa, że odkrył wielkiego artystę.

Odwróciła się i wtedy zobaczyła półki.

Rzeźby stały szeregiem, smukłe niczym kolumny. Postać długowłosej kobiety, dziecko, kochankowie połączeni pocałunkiem… Zafascynowana podeszła do półki. Niemal czuła ich zapach, ręka sama wyciągnęła się w stronę niezwykłej kolekcji. Jak ktoś tak arogancki, tak szorstki i niewychowany, mógł mieć w sobie tyle wrażliwości, subtelności i wyczucia, żeby z kawałka zwykłego drewna stworzyć coś podobnego? – myślała z niedowierzaniem.

Uśmiechnęła się i zdjęła z półki kangurzycę z maleństwem wystającym z kieszeni na brzuchu. Powierzchnia rzeźby była gładka jak szkło. Z westchnieniem odstawiła ją na miejsce i delikatnie dotknęła stojącego obok Kopciuszka. Filigranowa postać w balowym stroju z lekko uniesioną bosą stópką, jakby zaskoczona kilka sekund przed wybiciem dwunastej. Sydney wydało się, że dostrzega łzy w oczach dziewczynki.

– Podoba ci się?

Odwróciła się gwałtownie z figurką w ręku.

– Bardzo, przepraszam…

– Nie musisz przepraszać, że ci się podoba.

Michaił stał przed nią, ubrany nieco bardziej konwencjonalnie niż zwykle, z mokrymi włosami spadającymi na ramiona.

– Przepraszam, że wzięłam ją do ręki – powiedziała, odstawiając rzeźbę na półkę.

Na jego ustach pojawił się uśmiech. Fascynowało go, jak bardzo potrafiła się zmienić, przejść od chłodnej uprzejmości do niemal dziecięcego zażenowania.

– Lepiej gdy można ich dotknąć, niż kiedy tak stoją, podziwiane z daleka, prawda?

Coś w jego głosie pozwalało przypuszczać, że ma na myśli nie tylko drewniane rzeźby.

– To zależy.

– Od czego?

– Od powodów, dla których się dotyka.

– Mówimy o rzeźbie.

Rozmowa zaczynała przybierać niepożądany kierunek. Sydney otrząsnęła się.

– Tak, mówimy o rzeźbie, a powinniśmy ruszać w drogę. Naprawdę się spóźnimy. Jeśli jest pan gotów…

– Mam na imię Michaił, tak będzie prościej. – Wyciągnął rękę i niespodziewanie dotknął palcem jej szafirowego kolczyka. – Jesteś jak angielski ogród, piękna, pociągająca i nieco zbyt oficjalna.

Strasznie gorąco, pomyślała Sydney, starając się nie zwracać uwagi na jego słowa. Bardzo gorąco i duszno, to dlatego tak trudno oddychać. To nie ma nic wspólnego z tym mężczyzną.

– Chodźmy już – powiedziała. – Dlaczego tak stoimy?

Nie wiedział. Wiedział tylko, że pragnie z nią tu zostać.