Mów do mnie

Sonia BelascoMów do mnie

Tłumaczenie:

Dla Etty

Damon

Wciąż wspominam, jak wybraliśmy się do wesołego miasteczka – tego w Wirginii, z tą wypasioną karuzelą na wysięgniku, która obraca cię do góry nogami. Nazwałeś mnie cieniasem, bo nie chciałem na nią wsiąść. Wiesz, stary – lubię dreszczyk emocji i w ogóle, ale życie jest wystarczająco emocjonujące bez wymiotowania. Tylko o to mi chodziło.

Może dla ciebie to było za mało, może cię hamowałem, byłem zbyt drętwy. Ty przed niczym się nie cofałeś. Zawsze robiłeś to, na co miałeś ochotę.

Ale gdybyś chciał, gdybyś… gdybyś chociaż chciał o tym porozmawiać. Wysłuchałbym cię.

Nawet jeśli nie mógłbym…

Stary, byłeś moim najlepszym przyjacielem.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nie wiem, jak to się stało, że tu wylądowałem. W głowie mam jeden wielki mętlik – tyle domów i ludzi, autobusy i psy, chodniki i sklepy, klaksony i trawniki, a nad tym wszystkim jasny błękit letniego nieba.

I oto jestem tutaj.

Ponownie.

Otacza mnie wszechobecna zieleń. Nad moją głową wznoszą się klony i dęby, wtapiając się w korony zimozielonych drzew, prawie nieprzepuszczających światła. Gałęzie nakładają się na siebie niczym splecione palce. Przebijające słońce pstrzy ziemię świetlistymi punkcikami, pokrywając mszystą ściółkę dywanem gwiazd.

Kieruję obiektyw ku niebu, kadruję drzewa i robię zdjęcie.

Pstryk.

Obracam aparat w dłoniach. Widzę ręce Carlosa, jego paznokcie – krótkie i obgryzione – suchą skórę i białe kostki palców pewnie zaciśniętych na przyciskach. Moje dłonie są inne – skóra ma ciemniejszy odcień brązu, palce są dłuższe i bardziej smukłe. Nie układają się tak naturalnie na aparacie.

Carlos miał dłonie stworzone do aparatu, jakby się z nim urodził. Robił zdjęcie i nawet tego nie zauważałem, jego ruchy były tak zwinne, jakby aparat był przedłużeniem jego ciała, kolejną kończyną.

Przełączam na wcześniejsze zdjęcie przedstawiające kamienny posąg kobiety w drapowanej szacie i długiej chuście na głowie, siedzącej przed budynkiem Archiwum Narodowego. Na cokole u jej stóp odzianych w sandały wyryta jest podniosła, lecz prosta maksyma: „Przeszłość jest prologiem”.

Widzę zieleń i swoją rękę sięgającą ku…

Wypuszczam powietrze i odwracam się.

Jezu.

Ponownie nabieram powietrza.

Widzę ją.

Po raz pierwszy widzę tu kogoś innego. Trudno jej nie zauważyć: we włosach pasemka w kolorze czerwonych karmelków, uszy obwieszone kolczykami, podarte dżinsy i czarny T-shirt z dużym, bąbelkowym napisem „Ostra jak żyleta”.

Jestem w stanie w to uwierzyć. Jestem w stanie uwierzyć, że jest ostra jak żyleta.

Siedzi na ziemi oparta o drzewo.

To drzewo. To samo przeklęte drzewo.

Boże, ona płacze. Makijaż spływa jej po policzkach. Trzęsą się jej ramiona. Przyciąga kolana do piersi, napierając na pokryty chropowatą korą pień drzewa, jakby chciała je przewrócić.

Podnoszę aparat i robię jej zdjęcie.

Pstryk.

Dlaczego to zrobiłem?

Dziewczyna siedzi spokojnie i mnie nie zauważa.

Odwracam się i odchodzę.

Nie może mnie zobaczyć. Jeszcze sobie pomyśli…

Co ja wyprawiam? Nie mogę zrobić jej zdjęcia, a potem zniknąć jak jakiś porąbany…

Chrząkam, zaznaczając swoją obecność.

Ona podnosi wzrok.

Cholera.

– Nic ci nie jest? – pytam.

– Słucham? – odzywa się wysokim, ale stłumionym głosem.

– Nic ci nie jest? – powtarzam i podchodzę bliżej.

– Kim jesteś? – chce wiedzieć.

– Nic ci… – podejmuję jeszcze raz.

– Wszystko w porządku – odpowiada wreszcie.

– Płaczesz – stwierdzam głupio. – Na pewno nic ci nie…

– Kim jesteś? – pyta ponownie.

Szelest liści odciąga moją uwagę. Spoglądam poza nią. Gdy mrużę oczy, nadal widzę…

Dziewczyna odwraca głowę, by sprawdzić, co jest za nią, po czym spogląda na mnie z uniesionymi brwiami.

– A z tobą wszystko w porządku?

– Ja… – zaczynam, ale urywam w pół zdania. – Przepraszam. Naprawdę przepraszam. Lepiej sobie pójdę.

Odchodzę, po drodze potykając się o własne nogi. Torba fotograficzna obija mi się o biodro, a ziemia chrzęści pod moimi butami.

Dopiero gdy wychodzę z lasu, wypuszczam powietrze z płuc. Czuję, jak serce pulsuje mi w gardle.

Idiota ze mnie. Skończony idiota.

Podnoszę aparat i przyglądam się fotografii na wyświetlaczu. Uchwyciłem dziewczynę z bliska, dość wyraźnie – oczy ciemne, nieruchome.

Płakała, a ja i tak zrobiłem jej zdjęcie.

Dlaczego pozwoliłem, żeby mnie zobaczyła?

Co takiego zobaczyła?

Ściany mojej nowej sypialni pokryte są zdjęciami Carlosa. Rozpakowałem je jako pierwsze, gdy tylko się tu wprowadziliśmy, jakiś miesiąc temu – przed ubraniami, przed książkami, nawet przed szczoteczką do zębów. Rozkładam się na łóżku i wodzę po nich wzrokiem: leniwy zachód słońca na plaży w Karolinie Północnej, zamarznięta rzeka w Bostonie, nieregularna panorama Atlanty odcinająca się na tle nieba. Pamiątki z wycieczek, które odbywaliśmy zwykle we dwójkę, bo bliscy Carlosa nigdy nigdzie nie jeździli, nigdy nie mieli pieniędzy i nigdy nie chcieli spędzać ze sobą więcej czasu niż to konieczne.

Widzę swoich rodziców; roześmiani dzielą się wielkim tropikalnym drinkiem z maleńkimi parasolkami, których jest chyba z dziesięć. Jest i moja babcia, wystrojona do kościoła; stoi w pastelowym, kwiecistym kostiumie i przerażająco wielkim niedzielnym kapeluszu, spoglądając wytrwale w stronę obiektywu znad dwuogniskowych okularów. Są też pejzaże, portrety, fotki niepozowane, a nawet dziwaczne artystyczne abstrakcje – czarno-białe, kolorowe i w sepii, wszystkie wykonane troskliwymi dłońmi Carlosa.

– Ciągle się gapisz – powiedziałem mu kiedyś. – Dziwak.

– Cóż, ziomuś, po prostu miło się na ciebie patrzy – odparł z przekąsem; w kącikach jego oczu zmarszczki rozbawienia utworzyły małe nawiasy.

Posłałem mu gniewne spojrzenie, na co Carlos parsknął śmiechem, krótko i głośno, jakby stawiał wykrzyknik.

Z Carlosem zaprzyjaźniłem się już w przedszkolu. Przywłaszczył sobie jedną z moich zabawkowych ciężarówek i nie chciał jej zwrócić. Rodzice dopiero co nauczyli mnie, że należy się dzielić z innymi, więc powiedziałem, że może ją zatrzymać.

– Nie chcesz jej z powrotem? – zapytał Carlos.

Pokręciłem przecząco głową, choć tak naprawdę chciałem ją odzyskać. Oczywiście, że chciałem. I to bardzo. Była czerwona, lśniąca i bardzo szybka. Ale pozwoliłem, by ją zatrzymał, bo Carlos pragnął jej bardziej niż ja.

– Okej – stwierdził w końcu. – W sumie możemy razem się nią bawić.

Któregoś razu powiedział:

– Nie wiem, dlaczego w ogóle próbuję walczyć z tym twoim zen. Stary, jesteś jakimś cholernym mentalnym ninją.

Carlos. Dobrze mnie znał, ale nie wiedział wszystkiego.

Szkoda, że już się nie dowie. Chciałbym mu powiedzieć, jak bardzo się mylił.

Ale nie mogę.

Gdy teraz rozmyślam o Carlosie, nie widzę tego poważnego, bladego chłopaka w czarnym garniturze, leżącego w trumnie z rękami skrzyżowanymi na piersi. Widzę Carlosa, który szczerzy się głupkowato i wyciera dłonie w moją koszulkę, zostawiając na niej tłuste ślady. Odepchnąłem go wtedy, warcząc:

– Odbiło ci?!

– Tak jest o wiele lepiej, stary – zapewnił mnie. – Zrobiłem porządek z twoją paskudną koszulką.

– Zaraz ja zrobię porządek z twoją paskudną facjatą – fuknąłem, a on zaśmiał się sztucznie, głośno i szyderczo.

– A ja z facjatą twojej…

– Goń się! – przerwałem mu. – Kiedy w ogóle zaczyna się film? Pewnie nie zdążymy, bo zachciało ci się tych obrzydliwych frytek z chili i serem.

– Mamy jeszcze pół godziny. Wyluzuj, cabrón[1]. Martwisz się bardziej niż moja matka.

– Trudno się dziwić. Dajesz jej dużo powodów do zmartwień.

– Martwi się, bo tak ma – prychnął sarkastycznie.

– Nie, martwi się, bo raz cię już aresztowano, pendejo[2].

Carlos machnął lekceważąco ręką.

– Nieprzyzwoite obnażanie się. Jakiś kretynizm. Nie było w tym nic nieprzyzwoitego.

– Zrozum, nie możesz posuwać laski w miejscu publicznym, bo tak ci się podoba – wyjaśniłem.

– Czemu nie, do cholery? Kochajmy się, nie wojujmy, racja?

„Czemu nie, do cholery?”. To jego stały tekst. Trochę mu zazdrościłem – tego, jaki był wyluzowany w kontaktach z płcią przeciwną i nigdy się przy tym nie denerwował. Spotykał się z przeróżnymi dziewczynami: o długich, krótkich, prostych i kręconych włosach; o wydatnych kościach policzkowych bądź pucułowatych buziach; z typowymi pyzami, laskami chudymi, wysokimi oraz niskimi, i z całą masą innych – wystarczyło, że któraś okazała mu choć trochę zainteresowania.

Z żadną jednak nie był długo.

– To nie dla mnie – powiedział mi kiedyś.

Wyśmiałem go i zapytałem:

– Słucham? Nie chcesz się zakochać?

– Za dużo stresu – skwitował, po czym odwrócił wzrok i zmienił temat, jakby powiedział coś, czego nie powinien.

Pamiętam, jak pewnego dnia w ostatniej klasie gimnazjum powiedziałem Carlosowi, że rodzice planują wysłać mnie do Gate. Siedziałem na ganku przed jego domem i patrzyłem, jak raz za razem podrzuca w górę piłkę nożną.

– Hej – zagadnąłem. – Wiem, że to niby prywatne liceum, ale może będzie fajne, nie?

Carlos odwrócił się i spojrzał na mnie zmrużonymi w skupieniu ciemnymi oczami.

– Mają tam program stypendialny? – spytał. – Co prawda dzieciaki z prywatnych szkół to lamusy, ale może nie będzie tak źle, jeśli będziemy się trzymać razem.

Drzwi do mojego pokoju uchylają się ze skrzypnięciem. Wyrwany z zamyślenia, wstrzymuję oddech. Mama wsuwa głowę przez szparę.

– Cześć, synku – wita się. – Mam coś dla ciebie.

Jej ciemne loki podskakują, gdy podchodzi i wręcza mi małą książeczkę w miękkiej papierowej oprawie. To egzemplarz Otella.

– Wystawiają tę sztukę jesienią w Hamiltonie – wyjaśnia.

Mama postanowiła przeprowadzić prywatne dochodzenie i wybadać moje nowe liceum. Przez całe lato zasypywała mnie zdobytymi informacjami. Wiem, że próbuje wzbudzić we mnie entuzjazm w związku ze zbliżającym się rokiem szkolnym, ale to całe gadanie o szkole sprawia tylko, że mam ochotę w coś przywalić. Rozumiem, Gate to przeszłość. W Gate bez Carlosa byłoby… szkoda gadać. Duchy straszące po korytarzach, kupa dzieciaków, które tak naprawdę go nie znały, ale każdy i tak miałby coś do powiedzenia na jego temat.

Ale Hamilton High… Cóż, szkoła jak szkoła. Nie ma się czym ekscytować.

– No i? – odpowiadam.

Mama posyła mi dziwne spojrzenie i bierze się pod boki.

– Pomyślałam, że może będziesz chciał spróbować swoich sił.

Ostatniej jesieni w Gate wystawialiśmy Płoty Augusta Wilsona. Poszedłem na przesłuchanie ot tak, dla kaprysu, i od razu dostałem główną rolę – Troya Maxsona, rozczarowanego marzyciela.

– Podobasz mi się, Damon – powiedział mi kiedyś reżyser. – Dobrze sobie radzisz na scenie. Grasz z sercem.

Obracam książkę w dłoniach, myśląc o tym, co zapamiętałem z lektury. Przerabialiśmy ją kilka lat temu na angielskim: Otello, sztuka o zielonookim potworze. Maur Otello, dowódca wojsk i odszczepieniec, poślubia białą dziewczynę, a potem ją morduje, gdy jego rzekomo najlepszy przyjaciel Jago zarzuca jej zdradę.

W sam raz na poprawę nastroju.

– Wrócisz do wioślarstwa? – pyta mama. – W Hamiltonie mają drużynę wioślarską. Są chyba całkiem nieźli.

Przecieram oczy.

– Nie, nie sądzę.

Nie bez…

Pamiętam, jak pewnego dnia wróciłem ze szkoły z zadowolonym uśmieszkiem i formularzem zgody, który wręczyłem tacie do podpisu.

– Wioślarstwo – przeczytał na głos; brwi skakały mu w górę i w dół, jakby nie mógł się nadziwić. – Chcesz dołączyć do sekcji wioślarskiej?

Nigdy nie byłem typem sportowca; owszem, doceniam proste przyjemności płynące z samotnego biegania, lubię to uczucie bólu i napięcia w udach i łydkach, świst powietrza w uszach, ale nigdy nie chciałem należeć do żadnej drużyny, nigdy nie chciałem w nic grać, nigdy nie pragnąłem wygrywać.

Jednak gdy stałem na brzegu rzeki Potomak, obserwując załogę wioślarzy prujących wodę mocą precyzyjnych pociągnięć i uderzeń wiosłami, coś we mnie drgnęło i ogarnęła mnie nagła potrzeba.

Też tak chcę, pomyślałem. Chcę na wodę.

To oznaczało, że byłbym jedynym czarnym wśród hałaśliwej bandy nadętych białych kolesiów. I co z tego? Nie zraziłem się, nawet gdy w szatni podczas odprawy przed treningiem ten dupek Brad nachylił się nade mną i rzucił: „Co, zabrakło miejsca w drużynie koszykarskiej?”. Przywykłem do tego.

Nie przywykłem za to do bólu. Wioślarstwo to nie przelewki – to wczesne pobudki i długie godziny ćwiczeń, to pęcherze na palcach i dłoniach, to czerwone półkoliste odciski na łydkach od wrzynającej się w cienką skórę ruchomej ławeczki. To dwudziestokilometrowe biegi, nieustanne pieczenie w piersi, dyszenie, sapanie i ściskanie w żołądku. To bieganie po schodach przez trzy godziny i wymiotowanie za trybunami.

To poczucie, że nie jesteś wystarczająco dobry, że odstajesz od reszty, poczucie wyczerpania, zażenowania, przegranej.

Ale wioślarstwo to także słońce wschodzące nad rzeką, barwiące niebo kolorowymi smugami niczym dziecko malujące palcami. To śniadania spożywane w samotnej ciszy, przerywanej jedynie przez głuche cykanie świerszczy i warkot przejeżdżających autobusów. To chwile, kiedy nagle wszyscy członkowie załogi zgrywają się, wiosłując synchronicznie ku wspólnemu celowi w takt wydawanych basem rytmicznych komend sternika.

Wioślarstwo to sport, który uprawiałem z Carlosem, zuchwałym, napakowanym żartownisiem, jedynym poza mną „kolorowym” chłopakiem, który stawił się na eliminacjach, dumnie oświadczając: „Niech sobie mówią, co chcą, stary. Ten Salwadorczyk naprawdę potrafi wiosłować”.

„Może nie będzie tak źle, jeśli będziemy się trzymać razem”.

Nie wrócę do wioślarstwa. Nie teraz. Nie bez niego.

Może jednak zagram w tej sztuce. Bo czemu nie?

Nie mam absolutnie nic do stracenia.

– Dzięki, mamo – mówię, a ona posyła mi to znajome spojrzenie w stylu: „Co ja mam z tobą począć? Jak ci pomóc? Porozmawiaj ze mną”.

Ale ja nie chcę rozmawiać.

W ostatnim tygodniu przed rozpoczęciem roku szkolnego zabijam czas, oglądając telewizję, ukrywam się przed upałami w klimatyzowanym pomieszczeniu i wyję z nudów. Już zaczynam rozważać, czy nie wysadzić telewizora dla rozrywki, gdy nagle rozdzwania się moja komórka leżąca na stoliku.

– Joł, Damon – odzywa się głos na drugim końcu linii. – Co dziś porabiasz?

– Hej, Praga. Nic takiego – odpowiadam, przekładając telefon do drugiej ręki. – Jeszcze wcześnie.

Praga to mój kuzyn. Mieszka w okolicy i chodzi do Hamilton High – jednego z najlepszych państwowych liceów w Waszyngtonie, jak wielokrotnie słyszałem od mamy – choć w mieście, w którym połowa uczniów państwowych szkół nie zdaje matury, niewiele to znaczy.

Praga tak naprawdę ma na imię Samuel, ale wszyscy wołają na niego „Praga”. Nie wiem czemu. Pewnie wydaje mu się, że z taką ksywką uchodzi za niezłego bandziora jak na syna prawniczki i inżyniera budownictwa. Czy on w ogóle zdaje sobie sprawę, że Praga to miasto w Europie słynące z zamku i fantazyjnych zegarów?

– Później będzie skwar jak diabli. Chcesz się z nami pobujać? Będziemy grać w kosza pod budą.

– Nie gram w kosza – odpowiadam.

– Przyjdź tak czy siak. Co ci szkodzi?

Cholera. Właściwie to nie mam nic lepszego do roboty.

– Okej, luz – zgadzam się, tłumiąc westchnienie.

Nie spieszę się w drodze do szkoły, kluczę bocznymi uliczkami, krążę i zawracam. Na Wisconsin Avenue przechodzę obok restauracji, której nigdy wcześniej nie widziałem – U Gary’ego. Przypomina typową jadłodajnię, trochę zapuszczoną, przypadkowo skleconą. Może warto tu później zajrzeć. Wszystkie restauracje w sąsiedztwie to albo ekskluzywne lokale, albo bary szybkiej obsługi, nie ma niczego pomiędzy. Tęsknię za moją starą okolicą w Shepherd Park; było tam mnóstwo knajpek, w których można było spokojnie usiąść i nikt nad tobą nie krążył, żeby dolać wody do szklanki albo wymienić używany widelec na nowy. Tenleytown to w pewnym sensie zmiana na lepsze, ale wcale tego tak nie odczuwam. Nie czuję się tu jak w domu.

Patrzę, jak ludzie wchodzą i wychodzą, biorą na wynos kawę lub pączka – a co niektórzy bardziej ekstrawagancko francuskiego rogalika – i z nowym numerem „Washington Post” pod pachą zmierzają w kierunku metra, by spędzić kolejny dzień, przerzucając papiery i walcząc z cyferkami.

Gdy docieram na miejsce, na podwórku zastaję Pragę grającego w kosza z kilkoma kumplami. Wszyscy są bez koszulek; spocone ciała lawirują między sobą, wyginając się, prężąc i przepychając. Pstrykam kilka fotek aparatem Carlosa. Praga oddaje imponujący rzut za trzy punkty i wykonuje triumfalny taniec, kręcąc ramionami. Podnoszę rękę i macham do niego.

– Damon Lewis! – wykrzykuje Praga, podbiega i klepie mnie po plecach. – Stary, gdzie się podziewałeś?

– Tu i tam – odpowiadam. – Sam wiesz.

– Nie, nie wiem – mówi Praga. – Hej, J., pozwolisz Damonowi zagrać chwilę w obronie? Widzę, że ledwo dychasz. Wyglądasz, jakbyś zaraz miał się przewrócić.

Wysoki, chudy chłopak z bandaną na głowie i wiecznie nachmurzoną miną zakłada ręce na piersi.

– Nie pieprz, nic mi nie jest.

– Nie chcę grać… – wtrącam.

– Każdy chce grać – przekonuje Praga.

– Nie, serio. Tu mi dobrze.

Praga przesuwa po mnie wzrokiem, jakby próbował mnie odpowiednio zaszufladkować, i zatrzymuje się na mojej torbie fotograficznej.

– Rozumiem. Wolisz się bawić aparatem.

Wzruszam ramionami.

– Lubisz się gapić, co? – stwierdza Praga z lekkim ironicznym uśmieszkiem.

Nie wiem, dlaczego w jego ustach wszystko musi brzmieć tak sprośnie. Mam ochotę przywalić mu w tę roześmianą facjatę.

Praga to całkiem przystojny koleś, ma ciemne oczy w kształcie migdałów – po matce – i cerę koloru espresso – po ojcu. Jest tego świadomy i nosi się, jakby był nie wiadomo jakim ciachem. Pamiętam, jak w dzieciństwie spędzaliśmy wspólnie święta Bożego Narodzenia. Praga zawsze podkradał mi prezenty, a potem śmiał się ze mnie, gdy zaczynałem płakać.

Patrzy mi w oczy przez niezręcznie długą chwilę i w końcu odwraca wzrok.

Po półgodzinie mam już dość niekończących się głupkowatych przekomarzanek i potoku wyzwisk. Wstaję i macham do Pragi.

– Już idziesz? – pyta zdyszany.

– No – potwierdzam.

Nic tu po mnie.

Wracam tą samą drogą, którą przyszedłem, przez Wisconsin, wdychając mieszankę betonu, ruchu ulicznego i smaru. Gorące powietrze przesycone słońcem muska moje dłonie i twarz, ale czuję, że nadchodzi jesień, tak jak starzec czuje w kościach zbliżający się deszcz – to nieuchronne, bolesne uczucie; nowe, a jednak dobrze znane.

W jadłodajni U Gary’ego roi się od ludzi. Popycham drzwi i wchodzę do środka. Siwiejący emeryci siedzą w narożnych boksach lub przy ladzie, mieszając kawę, i mamroczą do siebie, narzekając na pęknięcia w winylowych krzesłach albo kiepskie herbatniki. Na ścianach wiszą oprawione fotografie Franka Sinatry, Marlona Brando, Grety Garbo i Marilyn Monroe, a także stare plakaty reklamujące papierosy Marlboro, batoniki Hershey’s i detergenty, których już dawno nie ma w produkcji.

Znajdzie się nawet kilka fotek rozebranych pań – takie oldschoolowe pornograficzne zdjęcia umieszczane na odwrocie kart do gry, specjalnie z myślą o marynarzach i żołnierzach. Zwalczam pokusę, żeby usiąść i gapić się jak zahipnotyzowany na nagie piersi. Jak tu się skupić na jedzeniu, kiedy wokół piękne nieznajome bezwstydnie świecą golizną?

Jakaś duża, ciężarna kobieta wita mnie słowami: „Jestem Dahlia, skarbeńku” i oznajmia, że zaraz ktoś do mnie podejdzie. Rozsiadam się na miękkim siedzisku, wyciągam Otella i ponownie czytam akt pierwszy. W ciągu tygodnia przeczytałem tę sztukę już cztery razy. I za każdym razem wydaje mi się bardziej zagmatwana i dziwna. Powinienem już lepiej rozumieć Otella – męża, żołnierza, mordercę – ale tak nie jest.

Dlaczego jesteś taki naiwny? Dlaczego wierzysz w te wszystkie kłamstwa?

– Witamy U Gary’ego – czyjś głos wyrywa mnie z zadumy.

Podnoszę wzrok i widzę dziewczynę, mniej więcej w moim wieku, szukającą notesu w kieszeni fartucha. Włosy z czerwonymi pasemkami przysłaniają jej twarz.

– Cześć – odpowiadam. – Jak się…

Zapiera mi dech.

Nie może być tą samą dziewczyną. To jakiś obłęd. Ludzie mówią, że to małe miasto, ale chyba nie aż tak.

Wyciąga notes i nasze spojrzenia spotykają się.

– Znam cię – mówi, robiąc wielkie oczy. – Jesteś tym kolesiem…

– Nie chodzę za tobą, przyrzekam – wyrywa mi się.

Brawo ja! Skończony dureń.

– Dobrze wiedzieć – ripostuje. – Więc co tu robisz?

– Po prostu przyszedłem na kawę – odpowiadam. – Nie wiedziałem, że tu pracujesz, ja…

– Koleś, wyluzuj – uspokaja mnie, lekko unosząc kącik ust. – Przecież nie wezwę glin. Wierzę ci.

– To dobrze. Cieszę się.

Patrzy na mnie, jakby próbowała mnie rozgryźć. Rozgląda się dookoła, sprawdzając, czy nikt nie widzi, i wsuwa się do boksu, naprzeciwko mnie.

– Chcesz pogadać o tym, co zaszło w parku? – pyta. – Trochę mnie wystraszyłeś.

Wypuszczam powietrze i wbijam wzrok w dłonie.

– Niedawno się tu przeprowadziłem – zaczynam. – Szwendałem się bez celu i wylądowałem w parku. Zobaczyłem ciebie i…

Nie mówię jej o drzewie, o tym konkretnym miejscu. Ani o tym, że bez względu na to, gdzie bym się szwendał, ostatecznie zawsze trafiam tam.

– I postanowiłeś mnie uratować? – Sprawia wrażenie rozbawionej. Cóż, przynajmniej nie jest wkurzona.

– Wyglądałaś na przybitą – tłumaczę i w końcu spoglądam jej w oczy.

Wyglądałaś jak on, gdy…

– Bo byłam przybita – wyjaśnia, a jej wzrok pochmurnieje. – Dlatego tam siedziałam. Sama. I płakałam.

– Przepraszam, jeśli…

– Hej, to nie tak – uspokaja mnie; jej twarz się rozpogadza. – Nie mam ci tego za złe. To było słodkie. Naprawdę. Po prostu mnie zaskoczyłeś. Wiesz, byłam sama, w parku, a wokół ani żywej duszy…

– Nie chciałem cię przestraszyć. Naprawdę.

– Chyba źle zaczęliśmy naszą znajomość – stwierdza i wyciąga do mnie rękę. – Jestem Melanie.

– Damon – odpowiadam, ściskając jej dłoń.

– Miło cię poznać, Damon. Skąd jesteś? To znaczy, z jakiej szkoły…

– Z Gate. To prywatne liceum w Potomac – wyjaśniam.

– Co ty nie powiesz – mówi z ironią Melanie, unosząc brwi. – Nadal tam chodzisz?

– Nie, teraz do Hamiltona.

– To tam gdzie ja – oznajmia. – W Hamilton High będzie… inaczej niż w Gate.

– Mam nadzieję. W Gate było… sęk w tym, że Gate…

– W porządku, rozumiem. W końcu to prywatna szkoła – kwituje, marszcząc nos.

Nie, niczego nie rozumiesz, myślę w duchu. Ale dzięki za dobre chęci.

– Waszyngtońskie szkoły państwowe też mają się czym pochwalić. W krajowym rankingu zajmujemy zaledwie przedostatnie miejsce!

– I tak lepiej niż Alabama – zauważam, wywołując uśmiech na jej twarzy.

– No tak, Alabama. Na nią zawsze można liczyć.

Ja też się uśmiecham. Przez chwilę wpatrujemy się w siebie i nagle powietrze zastyga w napięciu.

Melanie mruga i odwraca wzrok.

– Cholera, muszę wracać do pracy. Co z tego, że to lokal mojego ojca? – oświadcza, poklepując kieszeń, z której wystaje bloczek na zamówienia. – Przynieść ci coś? – pyta, podnosząc się z kanapy.

– Kawę. Czarną.

– Zaraz wracam.

– Dzięki – odpowiadam, a ona odwraca się i znika.

Przetrząsam plecak w poszukiwaniu teczki z moimi najnowszymi zdjęciami. Kładę ją na stole i zaczynam przeglądać odbitki. Oto ona: siedzi na ziemi pod tamtym drzewem i wpatruje się w niebo; czerwone włosy opadają jej na twarz, eyeliner ścieka tuszem po policzkach, zostawiając na nich ślady, niczym blizny.

Nagle dociera do mnie, że nadal nie wiem, czemu płakała. To kolejne z tych pytań, na których zadanie nigdy nie będzie właściwego momentu.

Słyszę brzęk naczyń i pospiesznie wsuwam to zdjęcie pod stertę innych, na sam spód. Po chwili zjawia się Melanie.

– Kto to? – pyta, stawiając przede mną kubek z kawą.

Spoglądam w dół i zamieram. Carlos patrzy na mnie ze zdjęcia z odchyloną do tyłu głową i szczerzy się głupkowato. Oglądaliśmy wtedy piłkę nożną na kanale sportowym. Pożyczyłem jego aparat, żeby strzelić mu fotkę; był tak pochłonięty meczem, że nawet się nie zorientował.

– Yyy. – Zatyka mnie. – To Carlos. Mój przyjaciel.

– Fajniutki – stwierdza Melanie i rozciąga usta w uśmiechu. – Dobra fotka. Ty ją zrobiłeś?

Potwierdzam.

Carlos uśmiecha się szeroko, ukazując lekko skrzywione przednie zęby. Wygląda na bardzo wyluzowanego. Jakby w tamtej chwili był najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem.

– To naprawdę świetne zdjęcie – mówi. – Ten Carlos pewnie jest fajnym gościem.

Moja dłoń drga nerwowo na blacie.

– Był – poprawiam ją, a mój głos prawie tonie w gwarze restauracji. – Był fajnym gościem.

Wyciągam rękę po zdjęcie, lecz nagle ją cofam.

– Zatrzymaj je.

– Słucham? – pyta z niedowierzaniem, wytrzeszczając oczy.

– Zatrzymaj je – powtarzam jak metronom.

– Ale…

– Możesz je zatrzymać, nie mam nic przeciwko – zapewniam ją, choć to wierutne kłamstwo.

Przesuwam zdjęcie po stole w kierunku Melanie, a ona podnosi je i skrobie po nim pomalowanymi na czarno paznokciami. Przygląda się fotografii i nagle jej twarz zmienia wyraz – jej źrenice zwężają się, a usta rozciągają w uśmiechu.

Gdy się tak uśmiecha, mam ochotę zrobić jej kolejne zdjęcie, uwiecznić tę chwilę, zanim przeminie.

„Pewnie jest fajnym gościem”.

„Był. Był fajnym gościem”.

Był.

Był.

Był.

Ciekawe, co by powiedział o Melanie? Pewnie skrytykowałby jej wściekle czerwone włosy, liczne kolczyki i podarte ubranie, ale uznałby także, że jest zadziorna i zabawna.

Jest takim samym dziwakiem jak ty. Do dzieła, stary!

Do dzieła!

[1] Sukinsyn, rogacz; tu: koleś (przyp. tłum.).

[2] Debil, idiota (przyp. tłum.).

Tytuł oryginału: Speak of Me as I Am

Opracowanie graficzne okładki: Emotion Media

Redaktor prowadzący: Małgorzata Pogoda

Opracowanie redakcyjne: Jolanta Nowak

Korekta: Bianka Dziadkiewicz

© 2017 by Sonia Belasco

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o. Warszawa, 2018

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Philomel Books, an imprint of Penguin Young Readers Group, a division of Penguin Random House LLC.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce: iStock

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harpercollins.pl

ISBN: 978-83-276-3121-3

Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o.