Naturalna kolej rzeczy

Część I. LATO

A więc są tu kukabury. To była pierwsza myśl, jaka przyszła Yolandzie do głowy w ciemności poranka (oraz: Gdzie są moje fajki?). Dwa ptaki pokrzykujące swobodnym, przenikliwym trajkotem. Ptasie wołanie, zanim wstanie słońce: głośne, szalone.

Wstała z łóżka i poczuła szorstkie drewno pod stopami. Skórę ocierał dziwnie sztywny materiał koszuli nocnej. Kto ją w to ubrał? Przeszła kilka kroków po surowych deskach podłogi i stanęła, wyciągając szyję, żeby wyjrzeć przez wąskie okienko. Dwie lampy uliczne, które widziała we śnie, okazały się dwiema wielkimi gwiazdami na atramentowo niebieskim niebie. Kukabury zdumiewały ciemność swoimi przeraźliwymi głosami.

Później pojawią się inne ptaki; czasem będzie o nie pytać, ale pytania wzbudzają w ludziach podejrzliwość, więc nikt jej nie odpowie. Zacznie więc wymyślać swoje własne nazwy. Wodospadki, których głosy opadają gwałtownie w dół. I piszczki, drobne, szare i szybkie. Kto by pomyślał, że pośród takiej cholernej pustki może być tyle ptaków?

Ale to wszystko stanie się później.

Teraz, pierwszego poranka, zanim wszystko się zaczęło, patrzyła na niebo. Gdy granatowa noc zaczęła jaśnieć, słuchała szalonych krzyków kukabur i myślała: Och, tak, macie rację.

Zabrano ją do domu wariatów.

Trzymając się ściany, dotarła po omacku do drzwi. Pozbawionych klamki. Spróbowała chwycić czubkami palców za krawędź. Zamknięte. Wróciła na łóżko, naciągając prześcieradło i koc aż po szyję. Może mieli rację? Może jest wariatką i wszystko jakoś się ułoży?

Wiedziała, że nie jest szalona, ale przecież wszyscy szaleńcy tak uważają.

Kiedyś, gdy byli mali, ona i Darren zebrali kępy mchu spod kranu na tyłach bloku, w ciemnym, wilgotnym kącie podwórza, gdzie zawsze panował chłód, nawet w najgorętsze dni. Ułożyli z nich stos, czując między palcami ciężką ziemię. To była przyjemna praca, unoszenie każdej bryły za brzeg i ostrożne jej podnoszenie, tak żeby się nie połamała. Coraz lepiej im szło, mech się nie rozpadał, gdy dzielili go na kawałki. Wypełnili nim popękane pomarańczowe wiadro z plastiku i wynieśli na róg ulicy, żeby go sprzedać.

– Mech na sprzedaż! – wołali do nagrzanych samochodów, które ich mijały. Chichocząc przy tym, machając rękoma i wygłupiając się. Albo grzeczniej: – Kupią państwo trochę mchu? – gdy mijał ich jakiś mężczyzna albo jakaś kobieta.

Nikt nie kupował mchu, nawet gdy rozłożyli go elegancko na poboczu. Darren posłał nawet Yolandę dwa razy po wodę, żeby polać mech, by pozostał sprężysty w dotyku. A potem zrobiło im się zbyt gorąco i Darren zostawił ją na skraju ulicy, a sam poszedł po dwa kubki wody. Ale i tak nikt nie kupował mchu. Więc weszli po schodach na górę i oglądali telewizję, a mech wysechł, zszarzał, pokrył się kurzem i umarł.

To właśnie przywiodła jej na myśl ta koszula nocna: wysuszony mech. I kochała Darrena, choć wiedziała, że to on kazał ją zabrać tu, gdzie teraz się znajdowała. Może nawet sam wsadził ją do popękanego pomarańczowego wiaderka i osobiście ją tu przywiózł?

Naprawdę chciało jej się papierosa.

Czekając tak w łóżku, w koszuli z wysuszonego mchu i w dzikiej ciszy – kukabury umilkły równie gwałtownie, jak rozbrzmiały – postanowiła zrobić remanent.

Yolanda Kovacs, dziewiętnaście lat i osiem miesięcy. Ładne ciało (to prawda, ale po co miałaby się nim chwalić, skoro właśnie przez nie te wszystkie kłopoty?). Otuliła się mocniej szeleszczącą koszulą – odkryła, że trochę mniej drapie, gdy się ją ściślej naciągnie na siebie.

Jedna matka, jeden brat – żyją. Jeden ojciec, nieznany – żywy albo martwy. Jeden chłopak, Robbie, który już jej nie wierzył (na myśl o Robbiem poczuła w gardle szloch, ale go przełknęła). Noc, ciemny pokój, ten drań i jego koledzy, jeden koszmarny błąd. A potem wielki, potworny, pierdolony chaos.

Yolanda Kovacs – wariatka. To słowo wzbudzało w niej strach. Odwróciła twarz i zaszlochała w twardą poduszkę.

Przestała płakać i kontynuowała remanent. Braki: torebka, to oczywiste. Fajki (prawie cała paczka), fioletowa zapalniczka, telefon, kosmetyczka, niebieski top, majtki, obcisłe dżinsy. Buty. Trzy srebrne pierścionki z Bali, naszyjnik z kości renifera od Darrena (znów sięgnęła do dekoltu, ale naszyjnika nadal tam nie było).

Popatrzyła w ciemne okienko. Och, gwiazdy. Zostańcie ze mną. Ale niebo wkrótce pojaśniało i dwie gwiazdy zniknęły, zupełnie.

Wdychała i wydychała powietrze, pragnąc nikotyny, zwinięta na łóżku i wpatrzona w drzwi.

W plamie słonecznego światła Verla siedzi na drewnianym składanym krześle i czeka. Kiedy drzwi się otwierają, wstrzymuje oddech. Do pokoju wchodzi dziewczyna. Ich spojrzenia spotykają się, po chwili obie odwracają wzrok na podłogę i ścianę.

Dziewczyna porusza się sztywno w dziwnym stroju i wchodzi tylko kilka kroków w głąb pokoju. Drzwi zamykają się za nią. Jedyne krzesło stoi obok krzesła Verli, więc Verla wstaje i podchodzi do okna. Nie mogłaby znaleźć się tak blisko kogoś obcego. Stoi przy oknie, wpatruje się w pustkę przez upstrzoną muszymi odchodami szybę. Do pokoju wpada jaskrawe światło słońca, ale to tylko jego odbicie od białej elewacji z desek, którymi obłożono ściany budynku stojącego zaledwie kilka metrów dalej. Przyciska twarz do szyby, ale nie dostrzega żadnych okien na całej jego długości.

Czuje, że tamta dziewczyna stoi w pokoju i gapi się na dziwne ubranie Verli. Sztywna, długa tunika z zielonego płótna, zgrzebna perkalowa koszula pod spodem, ciężkie buty z brązowej skóry i długie wełniane skarpety. Staromodna bielizna. Jest przecież lato. Verla poci się pod tym ubraniem. Czuje, że do tamtej dziewczyny zaczyna docierać fakt, że stanowią lustrzane odbicia, że ona też ma na sobie taki absurdalny kostium i wygląda równie dziwacznie jak Verla.

Verla próbuje rozpracować w myślach, co jej podano, przypominając sobie wszystkie środki uspokajające z listy ojca. Midazolam, largactil? Chce przecież żyć. Brnie przez własną pamięć, próbuje logiki, ale nie potrafi uchwycić niczego poza faktem, że wszystkie jej ubrania – i zapewne tej drugiej też – zniknęły. Rzuca okiem na tamtą. Jest wysoka, ma opadające powieki, gęste brwi, długie czarne włosy do pasa – to wszystko, co Verla zauważa, zanim odwróci wzrok. Ale dostrzega też, że dziewczyna stoi tam ciągle jak słup soli, z rękoma zwieszonymi wzdłuż boków, i wpatruje się w podłogę. Też otumaniona. Verla poznaje to po powolnych ruchach, jakby nieobecności tej… uciekinierki, uczennicy, narkomanki? Zakonnicy, z tego co widać. Ale nawet po tym jednym rzucie okiem dziewczyna wydaje jej się jakoś znajoma.

Domyśla się, że powinna odczuwać dudniący lęk. Ale logiczne myślenie nie jest teraz możliwe, to, co jej podano niczym glazura powleka jej umysł. Myśli wirują bez celu i końca, jak wytarta śrubka.

Verla przesuwa wzrok w ślad za spojrzeniem dziewczyny. Deski podłogi lśnią w słońcu jak miód. Ma ochotę je polizać. Wie, że strach to teraz jedyna rzecz, która być może zdołałaby ją uratować przed tym, co ma nastąpić. Ale w głowie ma watę, jest zbyt powolna. Psychotrop widać rozpuścił całą wcześniejszą adrenalinę. Właściwie wcale nie czuje się tutaj dziwnie, z jakąś obcą dziewczyną, w nieznanym pomieszczeniu, mając na sobie przedziwne, staromodne ciuchy. Nie jest w stanie oprzeć się temu uczuciu, nie jest w stanie niczego ani rozumieć, ani kwestionować. Czuje rodzaj tępej ulgi.

Ale Verla może słuchać, walcząc z poczuciem otumanienia. Gdzieś za drzwiami terkocze jakieś domowe urządzenie – może lodówka, a może klimatyzator? Ale tu panuje upalny zaduch, w tym prymitywnym wnętrzu. Nie ma pojęcia, gdzie są.

Pokój jest duży i jasny. Stoją w nim dwa drewniane składane krzesła – puste, tamta dziewczyna nie usiadła na żadnym z nich – pod ścianą w kolorze mlecznej zieleni. Po drugiej stronie pokoju wisi tablica z rulonem zwiniętym wysoko u góry. Verla – nie wiadomo skąd – wie, że gdyby pociągnęła za kółko pośrodku rulonu, rozwinęłaby mapę Australii, w kolorze żółci i pomarańczy z błękitem wody dookoła. Mapa byłaby lekko błyszcząca i nieco popękana od lat zwijania i rozwijania i zawierałaby gdzieś w sobie prawdę o tym, dokąd przez te wszystkie godziny podróżowała. Gdy jej umysł odzyska sprawność, znowu będzie w stanie myśleć. Rozpracuje to, ogarnie się, zażąda informacji i zwróci się do najwyższych władz. I nie spocznie, aż dotrze jakoś do sedna rzeczywistości, która wygląda tak, jakby została porwana i trafiła w sam środek cholernych lat pięćdziesiątych.

Na zewnątrz odzywa się biała kakadu, coraz bliżej i głośniej, aż jej przeraźliwy skrzek wypełnia cały pokój. Znów krzyżują wzrok z tamtą dziewczyną, a potem Verla wygląda ponownie na zewnątrz, wysoko, ku niebu. Ptak trzepocze skrzydłami pomiędzy budynkami i znika.

Verla znowu próbuje myśleć i tym razem z lepkiej, galaretowej pamięci wyciąga niewyraźny kształt jakiegoś pojazdu. Czy to wspomnienie, czy sen? Autobus. Świecący żółcią pośród ciemności. Zdecydowane, stanowcze dłonie unoszą ją i pchają. Pobudka w mroku, welurowy dotyk nieznanego obicia fotela pod policzkiem. Przednie światła oświetlające długą, prostą i pustą drogę. Czy wstała, chwiejąc się na nogach? Czy krzyczała, czy ją uciszono? Pociera nadgarstek na wspomnienie kajdanek i poręczy, wyłowionych jakby ze snu.

Niemożliwe.

Kolejne senne wspomnienia – wyciągają ją z autobusu, podtrzymują, próbuje mówić. Chwytają ją czyjeś szorstkie dłonie. Smak kurzu pośród suchej, naładowanej elektrycznością nocy. Znalazła się daleko od domu.

I oto jest tutaj, w tym pokoju.

Verla znów uważnie nasłuchuje. Wydaje jej się, że słuchanie to jedyna nadzieja, jaką ma. Słyszy gdzieś skrzypnięcie drzwi, popiskiwanie ptaka. Może usłyszy silnik samochodu, samolotu, pociąg, coś, co umożliwi jakąkolwiek lokalizację? Kroki, rozmowy, obecność ludzi w innych pokojach? Patrzy na białe deski za oknem. Nie ma nic. Jakieś urządzenie krztusi się nagle – to jednak lodówka – i wyłącza.

Teraz już nie słychać nic poza powolnym, równomiernym oddechem tamtej dziewczyny. Podeszła wreszcie do krzesła i usiadła. Nogi ma rozsunięte, czoło opiera na dłoniach, łokcie tkwią na kolanach. Jej długie czarne włosy tworzą zasłonę, która niemal sięga podłogi.

Verla ma ochotę położyć się na deskach i zwyczajnie zasnąć. Ale jakiś pierwotny instynkt przebija się do jej świadomości, a ona zmusza się, by stać prosto. Mijają minuty. Godziny. W końcu tamta dziewczyna odzywa się, jej głos jest niski i gardłowy.

– Masz fajki?

Gdy Verla odwraca się ku niej, widzi, jaka tamta jest młoda. I znów wydaje się jej znajoma. Ciągle ma wrażenie, jakby znała tę dziewczynę z dawien dawna. Jakby ją kiedyś miała, a potem porzuciła, jak lalkę albo psa. I oto jest, wróciła, niczym aktorka na scenę, i Verla też, obie przebrane w te dziwne stroje niczym kukiełki. To wszystko może być halucynacją. Ale Verla wie, że nie jest. Kukiełka otwiera usta, żeby znowu się odezwać, a Verla odpowiada:

– Nie – w tej samej chwili, gdy dziewczyna-lalka czy dziewczyna-pies pyta:

– Wiesz, gdzie jesteśmy?

Na korytarzu za drzwiami rozlegają się jakieś głosy i w nagłym przypływie świadomości Verla uzmysławia sobie, że powinna była zapytać tę dziewczynę, skąd wcześniej przyszła, co jest za drzwiami. Uświadamia sobie, że zmarnowała ostatnią szansę, żeby dowiedzieć się, co teraz nastąpi. Ale jest już za późno. To męskie głosy, donośne, wesołe, zwyczajne. Zanim otworzą się drzwi, dziewczyna podbiega do Verli i obie stają przodem do drzwi, a plecami do okna. Gdy drzwi się otwierają, ich dłonie odnajdują się nawzajem i mocno zaciskają.

Do pokoju wpada mężczyzna. Odgłosy życia i ruchu rozbrzmiewają za nim na korytarzu: głos innego mężczyzny, brzęk sztućców albo noży. Delikatny metaliczny dźwięk, jakby jakieś narzędzia obijały się o zlew czy miskę. Nogi uginają się pod Verlą, prawie upada. Druga dziewczyna mocniej zaciska dłoń na jej dłoni i Verla ze zdumieniem odkrywa: Ona jest silniejsza ode mnie.

– Hej – woła łagodnie mężczyzna, jakby zakłopotany na ich widok. Gęste brązowe dredy opadają mu na ramiona, otaczając nieobecną, złocistą twarz hipisa. Jest w niebieskim kombinezonie i wielkich czarnych butach. Kombinezon i buty wyglądają na nowe. Chyba mu w nich niewygodnie. Staje z założonymi rękoma, odchylając się od czasu do czasu do tyłu, żeby wyjrzeć przez drzwi, widać że czeka na kogoś.

Przenosi wzrok z powrotem na dziewczyny, taksując je wzrokiem w tych sztywnych, dziwnych ubraniach. Intrygujące obiekty.

– Pewnie czujecie się gównianie. – Ochrypły, leniwy głos ćpuna. Wyciąga się, unosząc wysoko ramiona ze złożonymi do siebie dłońmi, a potem zgina się w pasie, dotyka głową kolan, przykłada ręce do podłogi i robi długi, głęboki wydech. Powitanie słońca – myśli Verla. Mężczyzna prostuje się i ponownie wzdycha, znudzony.

– Wkrótce minie, raczej – mruczy jakby do siebie, znowu zerkając za drzwi.

Dziewczyny stoją tam, gdzie dotąd, nadal trzymając się za dłonie.

I wtedy do pokoju wkracza kolejny kombinezon. Energiczny, zdecydowany.

– Dobra – mówi. – Która chce być pierwsza?

Żeby nie upaść, Yolanda oparła się o parapet okna, trzymając tę drugą dziewczynę za rękę. Czuła w krtani szorstką gulę, jakby wepchnięto jej coś do gardła, wtedy gdy spała. Zabolało, ale usłyszała swój głos:

– Ja będę pierwsza.

Co miało teraz nastąpić, nie wiedziała. Modliła się, żeby najpierw dali jej dodatkową dawkę tego gówna, bo jeśli nie, to będzie pluć i drapać tak długo, aż w końcu to zrobią. Mężczyzna podszedł do niej i pochylił się, żeby przypiąć krótką smycz do metalowego kółka, przymocowanego do pasa jej tuniki, którego wcześniej nawet nie zauważyła. Wtedy puściła rękę tamtej laski i po raz pierwszy tak naprawdę na nią spojrzała, stojącą na tle okna, ze światłem otaczającym aureolą jej miękkie rudobrązowe loki. Niebieskie oczy dziewczyny były rozszerzone ze strachu, a pokryte piegami policzki jeszcze bledsze niż światło na zewnątrz. Yolanda miała ochotę powiedzieć: To mnie zabierają, ty głupia pindo, a nie ciebie.

Jednak zdawała sobie sprawę, że to ona wybrała lepiej: dowie się, co z nimi będzie, a ta druga dziewczyna będzie musiała znieść kolejną minutę, godzinę czy rok czekania w tym pokoju.

Kiedy po chwili mężczyzna posadził ją w innym pokoju i przypiął drugi koniec smyczy do ciężkiego fotela na jednej nodze, a potem wyszedł, rozejrzała się wokół w poszukiwaniu kabli i wtyczek czy czego tam, do kurwy nędzy, jeszcze. Czekała ją śmierć, może najpierw tortury. Zaczęła wrzeszczeć, żeby dali jej jakiś narkotyk!

Gdy oprzytomniała – zaczęła już przyzwyczajać się do nagłej utraty i odzyskiwania świadomości – uzmysłowiła sobie kilka rzeczy. Że to ćpun z dredami stał przed nią, a potem za nią, i że w jego dłoni błysnęło stalowe ostrze. Zamknęła oczy od nagłego ataku mdłości – a potem adrenalina zamieniła się w jednej chwili w poczucie ulgi, a jej wnętrzności w wodę, bo zrozumiała, że nie poderżną jej gardła.

Obcinali jej włosy.

Zapadła się jakby w sobie z tej ulgi i, owszem, niemal popuściła w majtki, ale tylko straciła znowu przytomność, aż skończyli. Czuła jedynie tłuste, wełniste końcówki dredów, jak muskają jej kark i ramiona, gdy ćpun pracował. Czuła, jak ciągnie i puszcza jej głowę, ciągnie i znowu puszcza, i poddawała się temu dotykowi, podczas gdy nożyczki cięły z mozołem, a ona czuła każdy kłębek chłodnego powietrza, który docierał do jej skóry tam, gdzie wcześniej miała włosy.

W przypływie ukojenia – płynnym, ciężkim, zimnym i srebrzystym niczym ołów, jakby działał jakiś inny narkotyk – pomyślała o tamtej biednej dziewczynie. Ale też gardziła nią, za to, jak strach wyciekał z niej i jak się rozprzestrzeniał. Znajdź sobie czyjąś inną rękę do trzymania, pomyślała wtedy Yolanda, tam, na fotelu, zamykając z powrotem oczy.

Usłyszała, jak ćpun mamrocze.

– Te nożyczki są cholernie tępe. – I Yolanda przysięgłaby, że usłyszała kroki, drobne kobiece kroki, tuż za sobą, na pokrytej linoleum podłodze. Poczuła zapach kobiety, jej kosmetyków, damski zapach, i usłyszała cichy chichot, a potem to wszystko zniknęło, razem z Yolandą, aż zimne brzęczenie elektrycznej maszynki do golenia rozległo się u nasady jej karku, znów gwałtownie ją cucąc.

Jeśli była tam jakakolwiek kobieta, to zniknęła. Został tylko ćpun, pochylony nad pracą, golący teraz jej głowę, przesuwający po niej maszynką, żłobiącą szerokie ślady na jej bardzo, bardzo delikatnej skórze. Yolanda gwałtownie wciągnęła powietrze, czując, że ma wygolone pół głowy. Maszynka zatrzymała się na moment w powietrzu. Ćpun spojrzał na nią z irytacją. Zmarszczył brwi i powiedział:

– Zamknij się. – A potem na próbę, jakby testował to słowo, jakby nigdy wcześniej go nie używał, tylko dopiero je poznał, dodał: – Zdziro.

Spojrzała na podłogę. Włosy to tylko włosy, zwykle wypadają. Ale tyle ich było. Jedne to były długie, lśniące pasma, a inne – drobne, błyszczące czarne garbki. Aż podłoga wydawała się pokryta małymi ciemnymi stworzonkami, które czekają tam na dole, aż ktoś je ożywi.

Mężczyzna cofnął się, gdy skończył, rozpostarł ramiona i wyciągnął ręce wysoko do góry, tak, jak zrobił to wcześniej w tamtym pokoju. Maszynka lśniła w jego dłoni – znowu był znudzony, zmęczony. Odpiął smycz i popchnął fotel tak, że ten się przechylił, a ona z niego wypadła. Zachwiała się i potknęła, ale odzyskała równowagę. Cała łagodność ćpuna gdzieś zniknęła; popychał ją, czuła jego mocne dłonie na plecach, kiedy wrzasnął:

– Następna!

I gdy wypchnął ją przez inne drzwi, a Yolanda stąpała chwiejnym krokiem. Dokładnie jak owca, która bezładnie zmierza wąskim przejściem ze sztachet prosto w oślepiające światło, gnój i koszmar owczej zagrody, aż znalazła się w kolejnym pomieszczeniu. Pełnym łysych i przerażonych dziewcząt.

Drugi mężczyzna, chudy, o bladej, ospowatej twarzy, znajduje się w pokoju wraz z Verlą. Kieruje się do drzwi, a kładąc dłoń na gałce, zerka na dziewczynę do tyłu i mówi:

– Idziesz?

Verla czuje suchość w ustach, nic nie rozumie. Nawet ta wyprowadzona wcześniej dziewczyna wydawała się coś rozumieć, bo w przeciwnym razie, po co mówiłaby tym bezbarwnym, gburowatym tonem, że pójdzie pierwsza? Co wiedziała? Kiedy tamta dziewczyna puściła jej dłoń, palce Verli chwyciły za parapet; musiała skoncentrować się na czymś innym, żeby rozluźnić uścisk.

W końcu budzi się w niej jakiś instynkt. Przesuwa językiem po zębach, pokrytych dziwnym nalotem jak jej umysł. Słyszy głęboko w uszach swój własny zachrypły głos, który mówi:

– Muszę wiedzieć, gdzie jestem.

Mężczyzna stoi tam, wysoki i chudy, z dłonią wciąż na gałce drzwi, zaskoczony. Odpowiada niemal ze współczuciem:

– Och, skarbie, musisz wiedzieć, CZYM jesteś.

I wyciąga z kieszeni cienką, krótką smycz, jak ta, którą przypięto tamtej dziewczynie. Wraca przez pokój do Verli i pochyla się, żeby przypiąć smycz do metalowego kółka przy jej pasie. Verla czuje jego zapach, kwaśny, jak stare mleko.

– Dalej! – pogania mężczyzna, jakby dziewczyna była pieskiem, pociągając lekko za smycz. Verla rusza, wychodzi za nim z pokoju.

Drepcząc chwiejnie za mężczyzną, próbuje przyjrzeć się rozmazanemu otoczeniu. Interior to pierwsze słowo, jakie przychodzi jej na myśl. A potem: śmietnisko. Dostrzega po drodze kilka wypłowiałych, bezbarwnych budynków z azbestu, z czernią dziur, wybitych tu i tam w ścianach. Dachy z szarej, poplamionej blachy; powyginane, zwisające rynny. Wąskie czarne szczeliny okien, farba odłażąca z framug. Stosy arkuszy blachy falistej i gnijącego drewna, a po bokach stare beczki po benzynie. Zwoje drutu. Zardzewiały traktor, mieszanina metalowych rur i prętów z martwą suchą białą trawą wyrastająca z dziur. Żadnych drzew. I – rozgląda się szybko wokół – poza zardzewiałym, unieruchomionym traktorem żadnych pojazdów. Żadnego żółtego autobusu.

Idą dalej. Czuje, jak duże (za duże) buty z twardej skóry obcierają jej kostki.

– Pośpiesz się! – mówi mężczyzna, znów pociągając za smycz. Mijają zbiornik na wodę ustawiony na cegłach, okrągła pokrywa opiera się o jego bok. Plamy rdzy krwawią z wielkich, poszarpanych dziur w ścianach zbiornika. Mężczyzna ciągnie dziewczynę za sobą.

– Chryste, ale ty jesteś powolna – mamrocze, jakby była jakimś starym bydlęciem, które prowadzi. Chce jej się pić. Słońce praży, nie ma tu żadnych drzew, a niskie budynki, które widzi – jeden, drugi, trzeci, plus ten, z którego wyszli – nie dają cienia. Porośnięta trawą gruntowa droga prowadzi w stronę unoszących się za budynkami białych oparów. Poza tym tylko płaskie białe niebo i pylista ziemia.

To nie może być interior, w którym Verla zresztą nigdy nie była. Ktoś był? W interiorze ziemia jest czerwona. A ta pod jej butami nie jest. Trudno ją nawet nazwać ziemią; to tylko udeptany grunt, szary żwir, kurz.

Poci się w tych głupich ciuchach jak u amiszów. Mówi głośno:

– Pić mi się chce.

– Zamknij się! – odpowiada mężczyzna.

Znudziło go chyba prowadzenie jej niczym osła. No tak, możesz zaprowadzić konia do wody, ale nie możesz zmusić go do picia. Kurwy nie ucywilizujesz – usłyszała kiedyś o sobie. Verla myśli o pustym zbiorniku na wodę; jakiś dziwny śmiech wzbiera w jej brzuchu, ale wysycha, nim się wydobędzie z jej gardła.

Ich stopy chrzęszczą po szczeciniastej, suchej trawie, mijają długi betonowy blok – boksy dla zwierząt albo nieużywane toalety – a potem podchodzą do innego niskiego budynku z jasnego drewna. Trzy rozpadające się schodki prowadzą na wąski ganek. Mężczyzna tak zamaszyście otwiera starodawną siatkę na muchy w drzwiach, że ta uderza o obłażące z farby deski na ścianie.

– Dział Przyjęć – mówi. – Dalej!

W środku znajduje się duszne prowizoryczne biuro. Biurko, tablica z przypiętymi karteczkami, zwijającymi się i tak starymi, że druk na nich niemal całkowicie wyblakł. Puszcza smycz i popycha Verlę ku zielonemu plastikowemu krzesłu ogrodowemu, a sam siada ciężko na fotelu biurowym obitym wytartą dermą. Zaczyna przerzucać stos zapisanych odręcznym pismem kartek na biurku. Verla odchyla głowę do tyłu, wdycha zatęchłe powietrze i wpatruje się w sufit, na którym kołyszą się delikatne balony sieci długonogich pająków.

Mężczyzna chwyta nagle starodawną pieczątkę i poduszkę z tuszem i zaczyna jak oszalały stemplować papiery. Verla tym razem się śmieje, głośno. TO WSZYSTKO NIE DZIEJE SIĘ NAPRAWDĘ.

Mężczyzna przerywa stemplowanie i patrzy na nią cierpliwie, zagryzając górną wargę.

– Co jest takie zabawne, Pićmisięchce?

– Dział Przyjęć – dobre! – mówi pogardliwie Verla. – Nie macie nawet laptopów? Co to, kurwa, za miejsce? – Jej głos jest nienaturalnie wysoki, łamie się. Narkotyk już prawie na nią nie działa, ale Verla czuje koszmarną, koszmarną suchość w ustach.

Mężczyzna wraca do idiotycznego stemplowania i parska lekkim śmiechem.

Ona nalega.

– Chcę szklankę wody i chcę skorzystać z telefonu.

Mężczyzna wzdycha i przestaje szeleścić papierami. Zupełnie jakby grał w jakiejś sztuce, szeleszczenie papierem było jego rolą, a Verla przerwała mu występ. Obrzuca surowym, skupionym spojrzeniem kartkę, którą trzyma w ręku, zanim ją odłoży, a potem się uśmiechnie. Pochyla się nad blatem i mówi do Verli koszmarnym dziecięcym głosem.

– Miałaś oczy zamknięte podczas naszego spacerku, Pićmisięchce? Jak myślisz, po co ci to wszystko POKAZAŁEM?

Verla czuje ucisk w piersi.

– Chcę rozmawiać z moim rodzicami. – Nie mówi „z moją matką”.

Jest rozzłoszczony.

– Do kurwy nędzy, księżniczko! Widzisz tu jakieś telefony? Komputery? Maszty komunikacyjne?

Nie może w to uwierzyć.

– Nie – mówi Verla. Co oznacza: Nie zgadzam się. W końcu ogarnia ją wściekłość, zrywa się, by wybuchnąć – bo to jest przecież nie do zniesienia, ta głupia, głupia zabawa, to przedstawienie, to całe GÓWNO – ale mężczyzna zręcznym ruchem omija biurko i błyskawicznie wbija swój wielki czarny but w jej brzuch, tak mocno, że Verla odbija się od ściany.

Zwija się, szlochając, na pokrytej kurzem podłodze. Mężczyzna wraca do biurka i szeleszczących papierów.

– Kim ty jesteś, wsiową idiotką?

Stały tam, w środku owego dnia, w tych grubych, szorstkich kostiumach, zbite w stadko, na żwirze. Dziesięć dziewczyn ze świeżo ogolonymi głowami (Yolanda znów poczuła zimne ciachnięcia ostrzy nożyczek blisko uszu, włosy lądujące na kolanach niczym ćmy). Wszystkie miały na sobie takie same dziwne zielonkawe robocze tuniki i perkalowe szaro-beżowe bluzki. Buty ze skóry twardej jak kamień i szorstkie wełniane skarpetki, jak z jakiegoś wieśniackiego programu telewizyjnego z lat osiemdziesiątych. Albo jeszcze dawniej.

Yolanda stała i myślała o tych dwóch gwiazdach, które widziała w nocy. Ogromne reflektory na niebie; jedna, wielkości czubka jej palca, poruszała się. Czy to możliwe? W jej otumanionej narkotykami głowie pojawiła się wtedy myśl, że to statek kosmiczny, który przyleciał ją uratować.

Chudy mężczyzna, zwany Boncerem, znów zapytał, czy jest wsiową idiotką, podchodząc bliżej, by popatrzeć jej prosto w twarz. Był niewiele starszy od najstarszych dziewczyn tutaj, miał ze dwadzieścia pięć lat. Łuszczącą się skórę jego długiej, płaskiej twarzy szpeciły tu i tam stare blizny po trądziku. Gdy stał tak blisko niej, Yolanda zobaczyła na jego podbródku, tuż pod prawym kącikiem ust, wypukłość rosnącego pryszcza.

Wiedziała już, że nie warto odpowiadać.

Mruknął pod nosem, że mają ustawić się w szeregu. Gdy czekał, aż uformują równy rząd, ściągnął usta w bok, ostrożnie przyłożył palec do nabrzmiewającej krosty i lekko się skrzywił.

Wysoka dziewczyna o jasnej skórze, rumianych policzkach i szerokich ramionach pływaczki rzuciła poirytowana:

– Co? Nic nie słychać. – A potem przymknęła oczy w palącym słońcu, z dłońmi na biodrach, mrucząc coś do siebie. Nie dostrzegła więc zręcznego, niemal baletowego skoku mężczyzny – niewiarygodnie pięknego i lekkiego skoku nad żwirem – i pokrytej skórą pałki w jego dłoni, którą walnął dziewczynę w szczękę. Wszystkie krzyknęły razem z nią, gdy upadała, wrzeszcząc z bólu. Niektóre ramiona wysunęły się, by ją złapać. Skuliły się ze strachu. Wiele z nich zaczęło płakać, gdy pośpieszyły ustawić się ponownie w szeregu.

Boncer rzucił im pełne wyrzutu spojrzenie, jakby to one były winne tej pałki w jego dłoni, a potem westchnął. Dziewczyna o rumianych policzkach kołysała się siedząc w kucki i jęczała, obmacując sobie głowę i szczękę, która na pewno została złamana siłą uderzenia. Yolanda czekała, że Boncer podejdzie do rannej albo pośle po pomoc. Że się zmartwi. Ale on tylko stał i dotykał swojego pryszcza, aż dziewczęta po obu stronach pobitej delikatnie wzięły ją za łokcie i podniosły.

– A teraz: marsz! – zarządził rozdrażniony Boncer. Obracał w dłoniach pałkę obitą brązową skórą. Twarde, wystające szwy wyglądały niczym zszyta rana. Jak blizna, która może oznaczać coś jeszcze gorszego.

Tylko patrzyły na niego przerażone.

Jednak dziewczyna obok Yolandy, z czołem lśniącym od potu i wzrokiem utkwionym w pałce, zaczęła nagle machać ramionami i maszerować w miejscu. Wiedziała, co robić. Jakby prowadziła grupę żołnierzy, nie dziewcząt. Z jej drobnego ciała dobył się cichy, mizerny głos, gdy wołała:

– Prawa, prawa, prawa-lewa-prawa! – jakby prowadziła pluton, wysoko unosząc ramiona.

– O, tak! – krzyknął Boncer, doskakując do niej. – Właśnie tak, drogie panie! Naśladujcie tę wojskową zdzirę! Ty pójdziesz pierwsza, wsiowa idiotko! – Przeskoczył wzdłuż szeregu, spinając smycze dziewczyn jedna z drugą, a potem pognał na przód. On też zaczął machać rękoma i wytupywać rytm, wołając: – Prawa-lewa-prawa! – i prowadząc przez stare pastwiska w skwarze białego słońca nierówny rząd udręczonych dziewczyn w staromodnych strojach.

Yolanda wiedziała, że to jest jakieś kompletne szaleństwo. Wkraczała w nie jednak wraz z tymi nowymi siostrami równie śmiało i z takim samym cichym zachwytem, co w dzieciństwie, kiedy ona i Darren, mając siedem i pięć lat, wchodzili do chłodnej ciemności jaskini na plaży, gdzie kończył się biały piach. Wtedy, gdy matka co roku zabierała ich nad morze.

Prawa-lewa-prawa.

Yolanda i Darren, drepczący swoimi miękkimi, dziecięcymi stopami po zimnych, wypłukanych przez morze otoczakach w głąb wilgotnej pieczary. Odczuwający na zmianę fale strachu i zachwytu.

***

Dziewczęta maszerowały przez dwie godziny.

Yolanda tłumiła panikę, sięgając pamięcią wstecz. Liczyła domy, szkoły, chłopaków, liczyła lata wstecz do dzieciństwa, aż dotarła do starego mieszkania przy Seymour Road. Wróciła do słoików matki z woskiem do depilacji, stojących w zatęchłym korytarzu, włosów obcych ludzi w wannie. Do miękkiej, aksamitnej zielonej kanapy w kącie z wypłowiałymi różowymi ręcznikami w białe cętki od chlapnięć rozjaśniaczem. W sypialni matki, pod łóżkiem, leżał ciężki składany stół do masażu w kolorze jasnego beżu, który Gail wyciągała i sprawnie rozkładała w salonie, gdy przyszła klientka.

Dzieci nie miały pojęcia, skąd wiedziała, że zjawi się klientka, ale Gail mówiła:

– Będę miała panią Goldman o trzeciej. – Albo: – Wendy Pung zaraz przyjdzie.

A dzieci opuszczały swoje grzędy na stosach poskładanych ręczników i szły do łazienki włączyć czajnik. Potem siedziały po turecku na podłodze i oglądały telewizję, gdy ich matka zapraszała do mieszkania kolejną kobietę o grubych nogach. Ich dzieciństwo wypełnione było maślanym zapachem wosku i dźwiękiem krótkich szarpnięć i syków, kiedy ich matka odrywała kawałki wosku, a kobiety gwałtownie wciągały powietrze. Dłonie Gail były gładkie i chłodne, oklepywała nimi białą skórę kobiet i mruczała coś, odciągając ich bieliznę tu czy tam. Zadaniem Yolandy było stopić potem grudki wosku w małym poobijanym aluminiowym garnuszku na elektrycznej kuchence, wyłowić i wyrzucić bawełniane paski, a potem przecedzić gorący wosk przez pończochę do wielkiej puszki. (– Oczywiście, że jest czysty! – Wrzeszczała w owym czasie ich matka na inspektora sanitarnego, podpierając się pod boki, zanim dostała grzywnę za nielegalne prowadzenie działalności). Wszystkie twarde czarne włosy – i te delikatne jasne również – wychwytywała siateczka z pończochy.

***

Buty boleśnie obcierały jej pięty przez wilgotne skarpety. Słychać było tylko ciężkie, pełne lęku dyszenie maszerujących dziewczyn i stukot ich butów na kamienistym gruncie. Oraz cichutkie, delikatne pobrzękiwanie przypinek do smyczy o metalowe kółka.

***

Czasami klientki matki kładły się na stole twarzą do góry, z zamkniętymi oczami i rękoma skrzyżowanymi na brzuchu, podczas gdy Gail polewała ich twarze lepkimi płynami i przyciskała kłębki waty do ich powiek. Czasem kobiety gawędziły, kiedy Gail pracowała: o nieruchomościach, firmach, które się zamykają, marnotrawnych synach, przyjaciołach przebywających w szpitalu. Ich głosy stanowiły miłe tło dla ścieżki dźwiękowej animowanych filmów z telewizora. Kiedy indziej kobiety kładły się w bieliźnie na swoich miękko rozlewających się brzuchach, a matka Yolandy masowała je, poruszając rękoma grube, białe fałdy ich pleców i ud, przesuwając się nad ich ciałami i ugniatając je jak mięso. Wtedy Yolanda i Darren odchylali się do tyłu, w ciszy, na swoich ręcznikowych grzędach, żeby spojrzeć na twarz kobiety wciśniętą w wyściełany owalny otwór stołu do masażu. Oczy kobiet zawsze były zamknięte, a ich twarze rozciągnięte i napięte przez nacisk obicia, usta szeroko otwarte, a wargi rozpłaszczone na zębach. Wyglądały jak te zdjęcia twarzy astronautów, gdy wlatują w przestrzeń kosmiczną i przyśpieszenie zniekształca ich rysy. Yolanda i Darren uśmiechali się szelmowsko do siebie, obserwując, jak kobiety czasem śliniły się i pochrząkiwały, podczas gdy matka zajmowała się ich ciałami. Od czasu do czasu jakaś zasypiała i zaczynała cicho pochrapywać, a wtedy nawet Gail uśmiechała się razem z dziećmi.

Gdy kobiety w końcu wychodziły, niemal zawsze zerkały przez pokój i szeptały do Gail:

– Ta pani córka, mój Boże…

Czasem ludzie na ulicy zatrzymywali się i mówili:

– Jaka piękność. – Żartowali o kawie z mlekiem, egzotyce i: – Jak będzie nastolatką…, Bo przecież chłopcy… Trzeba będzie trzymać ją pod kluczem.

Gdy kobiety wychodziły, stół do masażu był spryskiwany i wycierany, składany i wsuwany z powrotem pod łóżko Gail, ręczniki trafiały do prania, a w łazience rozlegał się pomruk suszarki, wypełniając mieszkanie wilgotnym, ciepłym powietrzem o słodkim zapachu.

***

Jeszcze trudniej było iść, gdy ścieżka się skończyła. Rząd dziewczyn posuwał się też wolniej, kiedy niezgrabnie wspinały się pod górę, stawiając stopy na zboczu w śliskich skórzanych butach, nietrzymających się podłoża. Ścieżka, nawet nie ubita, tylko pokryta wyblakłą, zdeptaną trawą, robiła się coraz mniej wyraźna i całkiem znikła pod stopami po mniej więcej pół godzinie. Boncer zatrzymywał się od czasu do czasu, zerkając na słońce, patrząc na wschód i na zachód, a potem odwracał się, by obrzucić dziewczyny obrażonym, wzgardliwym spojrzeniem, zanim ruszał dalej. Czy chociaż on wiedział, dokąd zmierzają?

***

Sąsiedzi w mieszkaniu obok byli Niemcami. Na balkonie mieli prawdziwy maszt, a na nim australijska flagę. Narzekali tym swoim dziwnym, twardym akcentem na odór myszy Darrena, mieszkających na balkonie matki Yolandy w klatce dla ptaków. Myszy cuchnęły kwaśnymi orzechami i piżmem. Co kilka tygodni rodziły się kolejne, a wtedy dno klatki pokrywał śliski kopiec ciemnoróżowych ciałek wielkości kciuka, bezwłosych i groźnych w swej surowości i potrzebach. Gdy maluchy miały dziesięć dni (a ich sierść była tak delikatna, że miało się ochotę przyłożyć je sobie do zamkniętych powiek, ale wierciły się i śmierdziały), Darren zgarniał je na szufelkę, wsypywał do wiaderka i znosił po schodach. Na tyłach bloku, tuż obok krzaków ligustra za pralnią, wyrzucał je z wiaderka i patrzył, jak rozbiegają się na oślep we wszystkie strony. Matka mysz i dwie inne czarne tłuste myszy w klatce zdawały się nawet nie zauważać, że maluchy zniknęły. Te tłuste obwąchiwały tylko krawędzie klatki. Yolanda zakładała, że to ojcowie maluchów, rodzących się nieustannie.

Bała się matki-myszy i tej jej zimnej, niekończącej się produkcji. To miało coś wspólnego z nią, wiedziała o tym, nie z Darrenem. To miało coś wspólnego z bezwłosymi ciałami kobiet na stole Gail, z wijącymi się mysimi maluchami, z tymi wszystkimi kremami i płynami, z tymi szeptami do jej matki:

– Jaka piękność.

Ale oznaczało to coś dorosłego, niełatwego i pełnego wyczekiwania.

I miało też coś wspólnego z miejscem, w którym teraz się znalazła – Yolanda była o tym przekonana, gdy wlokła się tak w rzędzie oszołomionych dziewczyn. Niektóre mocno kulały, chwiały się i potykały, powiązane ze sobą niczym więźniowie. Były więźniami.

Po dwóch godzinach marszu dziewczęta pochlipują, a ich skarpety przesiąkają krwią. Verla, ostatnia w szeregu, patrzy, jak te przed nią kuśtykają pod górę i nie wymachują już energicznie ramionami – chyba że Boncer odwraca się ku nim od czasu do czasu z zagniewaną miną – ale rozkładają je, by utrzymać równowagę, wdrapując się na jasne, pokryte kępami trawy wzgórze.

Boncerowi jest chyba gorąco, na niebieskim kombinezonie widać ciemne plamy potu pod pachami i w postaci rozmazanego krzyża na szczupłych plecach. Ale dziewczynom, w tym ich perkalu i grubym płótnie, ze sprzączkami, szorstkimi wełnianymi skarpetami i ciężkimi butami o skórzanych podeszwach, ślizgającymi się i osuwającymi po błyszczącej, suchej trawie, jest jeszcze goręcej. Niektóre rozpięły tuniki, które opadły w dół, jeszcze bardziej utrudniając chodzenie. Muszą przytrzymywać je dłońmi w pasie. Wszystkie podwinęły sztywne perkalowe rękawy, odsłaniając skórę przedramion. Gdy Verla patrzy w górę, a nie pod nogi i na nierówny grunt, stanowiący wyzwanie dla każdego kroku i groźbę zwichnięcia, dostrzega, że ich karki i świeżo ogolone głowy aż płoną czerwienią.

Krajobraz, który w pierwszej chwili wydawał się zupełnie płaski, okazuje się szeroką płytką niecką. Jej krawędź tworzy górzysty grzbiet, a gdy Verla rozgląda się wokół, dostrzega, że otacza on całą okolicę. Wspinają się teraz na ścianę niecki, w kierunku karłowatych zarośli i krzaków, spływających niczym struga w dół grzbietu po lewej stronie. Słońce jest tak wysoko, że nie da się stwierdzić, czy to wschód, zachód czy inny kierunek. Poza tą plamą krzewów cała niecka krajobrazu wydaje się wyskrobana i naga.

Zdyszany Boncer odwraca się, jego twarz jest czerwona aż po korzonki tłustych czarnych włosów, a górna warga lśni od wilgoci. Nie wygląda dobrze. Odwraca się z powrotem i wlecze dalej na czele pochodu. Chyba zbyt zmęczony, by unieść pałkę czy rozkazać dziewczynom, żeby się wyprostowały albo wymachiwały ramionami wyżej, jak to robił na początku marszu.

Gdzie są? Co chwilę któraś odwraca się i bezgłośnie pyta o to idącą za nią:

– Dokąd idziemy?

Umysł Verli wypełniają okrutne wizje. Obrazy ze studiów… Sceny światowych koszmarów i wojen, urywki wiadomości, rozmazane ujęcia z telefonów komórkowych… Szeregi mężczyzn i chłopców prowadzonych ku wykopanym grobom i zabijanych na ich skraju, żeby nikt nie musiał zajmować się przenoszeniem zwłok… Nie ma pośród nich kobiet; te przeznaczono do innych celów…