Niezrównani

Alyson NoëlNiezrównani

Tłumaczenie:

Dla Jackie i Michelle, moich przyjaciółek od tylu lat, że trudno zliczyć!

Nie wszystko złoto, co się świeci.[1]

William Shakespeare

PROLOGLOST STARS

Mimo że każdego roku tłumy turystów wypełniają tu szczelnie chodniki, na Hollywood Boulevard najlepiej patrzeć zza okularów przeciwsłonecznych z dodatkowym filtrem w postaci niskich oczekiwań.

Po obejrzeniu dziesiątków zapadających się budynków o różnym stopniu rozkładu, tandetnych sklepików z pamiątkami handlujących plastikowymi figurkami Marilyn w podwiewanej wiatrem białej sukience i niekończącej się parady narkomanów, uciekinierów i pozbawionych smaku przyjezdnych, opaleni przybysze w tenisówkach w końcu zdają sobie sprawę, że nie znajdą tu Los Angeles, jakiego szukają.

W tym mieście, które żyje z młodości i piękna, Hollywood Boulevard najbardziej przypomina minioną gwiazdę ekranu. Nieustająco świecące słońce jest jej ostrym i brutalnym towarzyszem, bezlitośnie eksponującym najmniejszą zmarszczkę i każde przebarwienie skóry.

Jednak dla tych, którzy wiedzą, czego szukać (a także tych mających na tyle dużo szczęścia, by znajdować się na liście gości), stanowi on oazę najmodniejszych nocnych klubów – coś w rodzaju hedonistycznego schronienia dla młodych, pięknych i bogatych.

Dla Madison Brooks bulwar był spełnieniem marzeń. Może nie przypominał śnieżnej kuli, którą miała w dzieciństwie (malutkie skrawki złocistego brokatu spadały w niej na miniaturowy napis „Hollywood”), ale nigdy nie oczekiwała, że taki będzie. W odróżnieniu od tępych turystów spodziewających się, że spotkają w hollywoodzkiej Alei Gwiazd swoich ulubionych celebrytów rozdających autografy i ściskających wszystkich przechodniów, Madison dokładnie wiedziała, czego szukać.

Była należycie przygotowana.

Nie zostawiała niczego przypadkowi.

Ostatecznie, kiedy się planuje inwazję, należy zapoznać się z ukształtowaniem terenu.

Dzięki temu zaledwie po kilku latach, które minęły od chwili, gdy wyszła z brudnego dworca autobusowego w śródmieściu, jej twarz znajdowała się na okładkach prawie wszystkich pism i na prawie wszystkich bilbordach. To miasto należało do niej.

Chociaż droga na szczyt okazała się o wiele trudniejsza, niż się spodziewała, Madison udało się ją pokonać. Po prostu miała nadzieję, że jakoś przetrwa. Ani jedna osoba z jej poprzedniego życia nie liczyła na to, że zdoła zajść tak wysoko.

Gdy w końcu stała się znana i ustosunkowana, zyskała nieograniczony wstęp do Nocy dla Nocy, jednego z najmodniejszych klubów w Los Angeles – i nawet po godzinach jego otwarcia.

Madison podeszła do krawędzi pustego już tarasu klubu. Była to rzadka chwila samotności. Obcasy butów od Gucciego ślizgały się na gładkiej kamiennej posadzce. Przycisnęła rękę do serca i wychyliła się za barierkę, wyobrażając sobie migocące światełka komórek i zapalniczek unoszonych na jej cześć przez wielomilionową rzeszę fanów.

Ta chwila przypomniała o dziecięcej zabawie. Kiedyś grywała starannie obmyślone przedstawienia dla widowni złożonej z brudnych przytulanek ze sfilcowanymi włosami i niekompletnymi kończynami. Tępymi, nieruchomymi oczami z guzików gapiły się na tańczącą i śpiewającą Madison. Te niestrudzone próby przygotowały ją na dzień, gdy stare zabawki ustąpiły miejsca żywym i prawdziwym rozentuzjazmowanym fanom. Nigdy nie przestała wierzyć, że jej marzenia się ziszczą.

Madison nie stała się najbardziej pożądaną młodą celebrytką dzięki nadziei, pragnieniom czy innym ludziom. Sukces zawdzięczała żelaznej dyscyplinie, samokontroli i determinacji. Mimo że media uwielbiały przedstawiać ją jako niepoważną imprezowiczkę (aczkolwiek z dużymi zdolnościami aktorskimi), za sensacyjnymi nagłówkami stała młoda, silna dziewczyna, która przejęła kontrolę nad swoim losem, stając się przy tym prawdziwą twardzielką.

Nigdy jednak by się do tego nie przyznała. Niech lepiej myślą, że jest księżniczką z bajki, która ma życie usłane różami. To kłamstwo zapewniało jej osłonę, rodzaj zbroi, która nie pozwalała nikomu poznać prawdy. Ci, którzy ośmielili się naruszyć powierzchnię tej zbroi, i tak nie dotarli nigdy zbyt daleko. Droga do przeszłości Madison obfitowała w tyle przeszkód, że nawet najbardziej dociekliwi dziennikarze w końcu kapitulowali, pisząc tylko o niezrównanej urodzie aktorki. Jej włosy miały na przykład barwę pieczonych kasztanów widzianych rześkiego jesiennego dnia, jak to ujął pewien dziennikarz „Vanity Fair”, który przeprowadzał z nią ostatnio wywiad. Napisał również, że jej fiołkowe oczy ocienione są gęstą aureolą rzęs. I chyba również w tym artykule znalazła się wzmianka o tym, że jej skóra się skrzy czy też lśni (w każdym razie − jest pełna światła).

Zabawne, że rozpoczął wywiad jak kolejny zblazowany dziennikarzyna, który sądził, że uda mu się ją złamać. Biorąc pod uwagę różnicę wieku między nimi – ona miała osiemnaście lat, on zaś przekroczył czterdziestkę (więc w porównaniu z nią był prawie dziadkiem), a także jego wysokie IQ (takie przynajmniej miał o sobie mniemanie), wydawało mu się, że bez trudu ją podejdzie i dziewczyna ujawni jakiś żenujący sekret, który stanie się początkiem końca jej kariery. A jednak wyszedł z tego spotkania z niczym, ba, nawet się w niej lekko zadurzył. Podobnie jak wszyscy jego poprzednicy niechętnie przyznawał, że Madison Brooks coś w sobie ma. Nie była pierwszą lepszą gwiazdką.

Pochyliła się jeszcze bardziej, przyłożyła palce do ust, po czym zakreśliła ręką łuk, posyłając całusa wyimaginowanym fanom. Dała się ponieść bezgranicznej radości z powodu wszystkiego, co osiągnęła, i krzyknęła z triumfem tak głośno, że jej głos zagłuszył na chwilę nieprzerwaną ścieżkę dźwiękową ruchu ulicznego i syren.

Dobrze jej to zrobiło.

Przez krótką chwilę poczuła się równie dzika i nieposkromiona, jak w dzieciństwie.

− Udało się – wyszeptała do siebie i wyimaginowanych fanów, ale głównie do tych, którzy w nią wątpili, a nawet usiłowali pokrzyżować jej plany.

Pozwoliła sobie na jeszcze jeden okrzyk, któremu długo nie pozwalała wyrwać się na wolność. Teraz była zszokowana, z jaką łatwością udało się jej to zrobić – kolejna pozostałość przeszłości, od której nigdy nie zdoła się uwolnić. Biorąc pod uwagę swoje wcześniejsze lekkomyślne zachowanie, zastanawiała się, czy naprawdę o to jej chodziło.

Wspomnienie chłopca, z którym się całowała, wciąż pozostawało w jej myślach. Po raz pierwszy od bardzo dawna odprężyła się na tyle, że uśpiła czujność i stała się dziewczyną, którą naprawdę była.

Wciąż się zastanawiała, czy przypadkiem nie popełniła błędu.

Sama ta myśl była dość otrzeźwiająca, jednak dopiero rzut oka na wysadzany brylantami zegarek marki Piaget sprawił, że naprawdę zaczęła się martwić.

Osoba, z którą miała się spotkać, powinna już tu być. To, że się spóźniała, wraz z ciszą panującą w zamkniętym i pustym klubie, sprawiło, że straciła pewność siebie. Mimo ciepła kalifornijskiej letniej nocy opatuliła się szczelniej kaszmirowym szalem. Jeśli cokolwiek mogło przyprawić Madison o drżenie, to niepewność. Kontrola nad wszystkim była równie konieczna jak oddychanie. A jednak zjawiła się tu, zastanawiając się nad treścią wiadomości, jaką otrzyma.

Jeśli wiadomość była tak dobra, jak twierdziła osoba, z którą miała się spotkać, Madison porzuci troski i nigdy już nie obejrzy się za siebie.

Jeśli nie… cóż, w zanadrzu miała jeszcze plan B.

Liczyła, że do tego nie dojdzie. Nie cierpiała bałaganu.

Zacisnęła delikatne palce na szklanej barierce oddzielającej ją od kilkunastometrowej otchłani, po czym wzniosła oczy do nieba, próbując odnaleźć migoczący punkcik, który nie byłby światełkiem samolotu, ale jedyną prawdziwą gwiazdą w Los Angeles.

Mimo że zwykle udawało jej się zwalczyć wszelkie myśli o przeszłości, na jedną krótką chwilę Madison wróciła pamięcią do miejsca, w którym roiło się od prawdziwych gwiazd.

Do miejsca, które powinno pozostać zapomniane.

Wiatr musnął jej policzek, przynosząc cichy odgłos kroków i dziwnie znajomy zapach; nie umiała go zidentyfikować. Odczekała chwilę, zanim się odwróciła. Widząc spadającą gwiazdę, chciała wypowiedzieć życzenie. Ze skrzyżowanymi palcami śledziła jej lot po czarnym, aksamitnym niebie.

Wszystko będzie dobrze.

Nie ma powodu do niepokoju.

Potem się odwróciła, gotowa stanąć twarzą w twarz z każdym niebezpieczeństwem. Przekonywała samą siebie, że da mu radę. A wtedy zimna, silna ręka zakryła jej usta i Madison Brooks zniknęła w ciemności.

MIESIĄC WCZEŚNIEJ…

ROZDZIAŁ PIERWSZYHYPOCRITICAL KISS

Layla Harrison ciągle się wierciła. Najpierw siedziała rozparta na leżaku ze stopami w piasku. Potem się wyprostowała, a wtedy oparcie leżaka uderzyło ją w plecy. W końcu, zrezygnowana, wpatrzyła się w ocean, gdzie jej chłopak, Mateo, czekał na kolejną wysoką falę. Nużące zajęcie, które nigdy nie przestawało napełniać go radością. W ogóle tego nie rozumiała.

Chociaż bardzo go kochała (do diabła, był tak uroczy, seksowny i miły, że chyba upadłaby na głowę, gdyby było inaczej), po spędzeniu trzech upalnych godzin pod ogromnym parasolem i próbach napisania tekstu, który będzie zawierał odpowiednią dawkę humoru i ironii, marzyła tylko o tym, by Mateo w końcu przypłynął do brzegu.

Najwyraźniej nie miał pojęcia, jak strasznie niewygodnie jest siedzieć godzinami na kiwającym się, starym leżaku, który dla niej wypożyczył. Ale niby skąd miał to wiedzieć? Ciągle tylko pływał na tej swojej desce. Wyglądał fantastycznie, gdy tak sunął po falach, podczas gdy Layla robiła, co mogła, aby zapomnieć o atrakcjach Malibu. Olbrzymi parasol, pod którym się skryła, wcale nie był wystarczającą ochroną przed słońcem.

Pod przepastną bluzą z kapturem i dodatkowym ręcznikiem, który położyła na kolanach, miała grubą warstwę kremu z filtrem przeciwsłonecznym. I oczywiście nie wychodziła na dwór bez ogromnych ciemnych okularów i kapelusza słomkowego, który Mateo przywiózł z ostatniego surfowania w Kostaryce.

Dla niego wysiłki Layli były niezrozumiałe i daremne. Z przyrodą nie wygrasz, mawiał. Musisz ją szanować, doceniać, grać według jej reguł. To szaleństwo myśleć, że ją pokonasz – przyroda zawsze będzie miała ostatnie słowo.

Łatwo mówić, kiedy twoja skóra jest odporna na oparzenia słoneczne i od małego pomykasz na desce.

Przeniosła wzrok z powrotem na laptop i zmarszczyła brwi. Od prowadzenia tandetnego blogu o celebrytach do „New York Timesa” daleka droga, ale od czegoś trzeba zacząć.

W pogoni za rozumem

Nie, wcale nie chodzi mi o drugą część komedii o miłosnych rozterkach Bridget Jones ani o książkową wersję filmu (to uwaga dla tych, którzy jeszcze czytają coś oprócz plotkarskich blogów i wpisów na Twitterze). Chodzi o zdarzenie, które wasza ulubiona blogerka widziała ostatniej nocy w klubie Le Château, kiedy trzy młode i popularne (choć z pewnością nie największe) hollywoodzkie gwiazdy uznały, że oliwki mogą służyć nie tylko do leżenia na dnie kieliszków martini…

− Ciągle nad tym ślęczysz?

Mateo stanął przed nią z deską pod pachą, jego stopy zapadły się w piasku.

− Jeszcze redaguję – wymamrotała, patrząc, jak rzuca deskę na ręcznik, przeczesuje dłonią swoje pojaśniałe od słońca i słonej wody włosy i rozpina kombinezon piankowy. Kiedy zaczął go zdejmować, Layla przełknęła ślinę. Odebrało jej mowę na widok półnagiego i lśniącego od wody przystojniaka, który był jej chłopakiem.

W mieście pełnym osób z przerośniętym ego, próżnych i owładniętych kultem ciała zwolenników modnych zielonych koktajli, fakt, że Mateo nie zdawał sobie sprawy ze swojego uroku, był czymś tak niespotykanym, że Layla bez przerwy zastanawiała się, co on widzi w takiej bladej i cynicznej dziewczynie jak ona.

− Może ci w czymś pomóc? – zapytał.

Sięgnął po jej butelkę z wodą, sprawiając wrażenie, jakby naprawdę nie marzył o niczym więcej niż o przeczytaniu notki o spitych martini celebrytach zachowujących się jak uczniaki w szkolnej stołówce i rozrzucających dookoła oliwki.

Cały Mateo. Był taki od ich pierwszego spotkania, do którego doszło nieco ponad dwa lata temu na jej szesnastych urodzinach. Zdziwiło ich odkrycie, że chociaż Mateo urodził się w tym samym miesiącu co ona, tyle że rok i dziesięć dni wcześniej, pochodzą spod innych znaków zodiaku.

Mateo był Strzelcem, co czyniło go niezależnym marzycielem. Layla z kolei – Koziorożcem, ambitnym i władczym. Oczywiście pod warunkiem, że wierzy się w takie rzeczy, a ona nie wierzyła. Chociaż dziwnym zbiegiem okoliczności w jej przypadku wszystko się zgadzało.

Podała mu laptop i zagłębiła się w leżaku. Lubiła słuchać Matea czytającego na głos to, co napisała.

Pomagało jej to w redagowaniu tekstów. Inna sprawa, że znała już siebie na tyle, by wiedzieć, że jeśli chodzi o pisanie, nikt nie jest bardziej łasy na pochwały niż ona. Na szczęście Mateo zawsze znajdował coś, za co mógł ją pochwalić, niezależnie od tego, jak słaby był tekst.

W jednej ręce trzymając butelkę z wodą, a w drugiej MacBooka Air, Mateo przystąpił do lektury. Kiedy skończył, spojrzał na nią i zapytał:

− To wszystko prawda?

− Wzięłam jedną z oliwek na pamiątkę.

Zmrużył oczy, zupełnie jakby usiłował wyobrazić sobie tę celebrycką walkę na jedzenie.

− Zrobiłaś zdjęcie? – zapytał, po czym oddał jej laptop.

Layla pokręciła głową, dokonała jeszcze jednej małej poprawki, a potem wcisnęła „zapisz” zamiast „wyślij”.

− Le Château podchodzi bardzo poważnie do zakazu fotografowania.

Mateo potrząsnął głową i wypił jednym łykiem całą wodę. Layla pożerała go wzrokiem, czując się trochę nieswojo, że sprowadza swojego chłopaka do roli obiektu pożądania.

− Opublikujesz to? – zapytał. – Wygląda na gotowe.

Włożyła laptop do torby.

− Pamiętasz, jak wspominałam, że chciałabym zacząć prowadzić własny blog „Piękni idole”? – Spojrzała mu niepewnie w oczy. – To byłby świetny pierwszy wpis.

Przez chwilę bawił się zakrętką od butelki.

− To niezły kawałek − przyznał, starannie dobierając słowa. – Dowcipny i trafia w sedno, ale… − Wzruszył ramionami, jakby dając jej do zrozumienia, że stać ją na więcej.

− Wiem, co myślisz – zaczęła się bronić. – Ale żadna z tych bzdur, o jakich piszę, nie stanie się newsem, który zmieni losy świata, a ja mam już dosyć pracy wolnego strzelca. Jeśli chcę pracować na własny rachunek, muszę od czegoś zacząć. Minie trochę czasu, zanim ten blog chwyci, ale kiedy już się to stanie, będę zarabiać kupę kasy na reklamach. Poza tym mam oszczędności, które pozwolą mi jakoś przetrwać początkowy okres.

Ostatnia uwaga nie była do końca prawdą. Jednak dobrze to brzmiało i chyba udało się jej przekonać Matea, bo chwycił ją za ręce, podciągnął na nogi i przytulił.

− Na co zamierzasz przeznaczyć dochód z reklam?

Przesunęła palcem po jego torsie, chcąc zyskać na czasie. Wiedziała, że nie podobają mu się jej marzenia o studiowaniu dziennikarstwa w Nowym Jorku. Gdyby teraz o tym wspomniała, pewnie zapadłaby niezręczna cisza. Wolała tego uniknąć.

− Cóż, większość pewnie przepuszczę na burrito.

Uśmiechnął się szeroko, obejmując ją w pasie.

− Oto recepta na szczęśliwe życie: ty, surfowanie i burrito. – Cmoknął ją w czubek nosa. – A skoro już o tym mowa: kiedy wreszcie będę mógł nauczyć cię surfować?

− Pewnie nigdy.

Rozluźniła się i wtuliła twarz w jego szyję. Wciągnęła w nozdrza zapach oceanu i słońca. Fascynowały ją w tym chłopaku zadowolenie z życia, honor, szczerość i równowaga duchowa. Layla tęskniła za tym wszystkim, choć wiedziała, że nigdy tego nie osiągnie.

Mimo olbrzymich różnic między nimi Mateo akceptował ją taką, jaka była. Nigdy nie próbował jej zmienić ani narzucić swojego punktu widzenia.

Żałowała, że nie można tego samego powiedzieć o niej.

Kiedy wsunął jej palec pod brodę i ich usta się spotkały, Layla zareagowała tak, jak każda dziewczyna, która spędziła trzy godziny, czekając właśnie na to. Początkowo pocałunek był delikatny, żartobliwy, ich języki ledwie się ze sobą stykały. Potem przywarła do Matea całym ciałem i objęła go tak mocno, że z jego ust wydobył się jęk.

− Laylo… − wyszeptał. – Może znajdziemy jakieś ciche miejsce, gdzie uda nam się dokończyć to, co właśnie zaczęliśmy?

Przyciągnęła go do siebie tak blisko, na ile tylko pozwalały jej obcięte dżinsy i jego kombinezon. Kiedy jego ręce znalazły się pod jej bluzą, przez całe jej ciało przebiegła fala gorąca. Dotyk sprawił, że nabrała ochoty, by kochać się z nim na tym ciepłym, złocistym piasku. Na szczęście miał na tyle przytomności umysłu, by odsunąć się od niej, zanim oboje zostaliby aresztowani.

− Jeśli się pospieszymy, nie będzie jeszcze nikogo w domu. − Uśmiechnął się i spojrzał na nią błyszczącym wzrokiem.

− Dzięki, ale nie. – Layla momentalnie straciła dobry humor. – Ostatnim razem Valentina prawie nas nakryła. O mało nie dostałam ataku serca. Z pewnością skróciło mi to życie o jakieś dziesięć lat. Nie chcę znowu przez to przechodzić.

− Więc dożyjesz tylko stu czterdziestu zamiast stu pięćdziesięciu. – Wzruszył ramionami i spróbował ją znowu objąć, jednak Layla się cofnęła. – Wydaje mi się, że warto zaryzykować.

− Łatwo panu powiedzieć, panie Mistrzu Zen. – To był jeden z jego wielu pseudonimów. – Chodźmy do mnie. Przynajmniej nie mam młodszej siostry. Nawet jeśli tata jest w pracowni, nie będzie nam zawracał głowy. Pracuje właśnie nad nowym cyklem obrazów. Jeszcze ich nie widziałam, ale cieszę się, że odzyskał wenę. Od dawna nic nie sprzedał.

Mateo wzdrygnął się. Miał ogromną ochotę się z nią kochać, jednak wzmianka o jej ojcu sprawiła, że jego entuzjazm zmalał.

− Nie mogę się do tego przyzwyczaić. – Zajął się pakowaniem rzeczy. Złożył parasol i włożył go do pokrowca. – To dla mnie zbyt dziwne.

− Tylko dla ciebie. Nie zapominaj, że tata lubi uchodzić za pozbawionego uprzedzeń artystę. Co więcej, ma do mnie zaufanie. A ciebie lubi. Uważa, że wywierasz na mnie dobry wpływ.

Uśmiechnęła się. Przynajmniej to jedno było prawdą. Przerzuciła torbę przez ramię i ruszyła w kierunku czarnego dżipa swojego chłopaka. Wyciągnęła zza wycieraczki ulotkę.

Weź udział w promocji klubów firmy Niezrównane Nocne Życie Iry Redmana, a zyskasz szansę na nieprawdopodobną nagrodę pieniężną.

Zainteresowało ją to.

Od pierwszej klasy liceum marzyła o studiowaniu dziennikarstwa w Nowym Jorku, ale chociaż ją przyjęto, nie mogła sobie na to pozwolić z powodu ogromnego czesnego, nie mówiąc już o kosztach utrzymania w tym mieście. A ponieważ kłopoty finansowe taty trwały dłużej niż zwykle, nie mogła poprosić go o pomoc.

I chociaż jej mama bez trudu spełniłaby wszelkie żądania córki (poprawka: spełniłby je bogaty mąż mamy, była bowiem jedną z tych zombie z Santa Monica kursujących między siłownią a salonem piękności), faktem było, że obie nie kontaktowały się od lat i Layla nie zamierzała tego zmieniać.

Jeśli chodzi o Matea, jako instruktor pływania na desce w jednym z najdroższych hoteli przy plaży nie zarabiał niestety zbyt dużo (inna sprawa, że Layla nie zgodziłaby się, żeby jej pomógł). A poza tym jeszcze nie wtajemniczyła go w swoje plany – głównie dlatego, że z pewnością chciałby z nią pojechać, a chociaż fajnie się z nim tu bawiła, tam z pewnością by ją tylko rozpraszał. Mateo nie miał tak wielkich ambicji jak ona i chociaż był uroczy, Layla nie chciała skończyć jako kolejna dziewczyna, której milutki chłopak stanął na drodze do spełnienia marzeń.

Przyjrzała się jeszcze raz ulotce. Taka praca to coś dla niej. Dostęp do hollywoodzkiego klubu zapewniłby jej materiały z pierwszej ręki. Kto wie, do czego ją to doprowadzi?

Mateo pochylił się nad jej ramieniem i wyciągnął kartkę z rąk.

− Mam nadzieję, że nie jesteś zainteresowana.

Stanął przed nią, żeby ją lepiej widzieć, i przymrużył brązowe oczy. Layla przygryzła wargę, nie chcąc przyznać, że to najbardziej ekscytująca chwila tego dnia (poza pocałunkiem na plaży).

− Kotku, wierz mi, nie chcesz tego robić – powiedział tak poważnym głosem, jaki rzadko u niego słyszała. – Delikatnie mówiąc, to szemrane środowisko. Pamiętasz, co się stało Carlosowi?

Wbiła wzrok w pokryte piaskiem stopy. Zrobiło jej się wstyd, że zapomniała o starszym bracie Matea, który przedawkował i został znaleziony przed klubem na Sunset Boulevard, podobnie jak przed laty River Phoenix przed klubem Viper Room, z tą tylko różnicą, że nikt nie wybudował kapliczki ku czci tego pierwszego. Z wyjątkiem najbliższej rodziny nikt nawet go nie opłakiwał. W chwili śmierci jedynymi przyjaciółmi Carlosa byli już tylko dilerzy narkotyków – żaden z nich jednak nie zjawił się na pogrzebie. Była to największa tragedia w życiu Matea. W dzieciństwie był zapatrzony w brata.

Może jednak nadarza się okazja, żeby uczcić pamięć Carlosa, a nawet go pośmiertnie zrehabilitować?

Musnęła palcami ramię Matea.

− To, co przydarzyło się Carlosowi, było straszną tragedią, tym gorszą, że można było jej uniknąć – powiedziała. – Ale może najlepszym sposobem na przypomnienie o nim i jemu podobnym jest ujawnienie, co tak naprawdę dzieje się w tym środowisku. Dzięki tej pracy uda mi się tego dokonać.

Mateo zmarszczył brwi. Musiała się bardziej postarać.

Popatrzyła na ulotkę, którą trzymał w rękach. Wiedziała, że on ma rację. Jednak jego sprzeciw jedynie wzmógł jej determinację.

− Tak samo jak ty nienawidzę celebrytów. I zgadzam się, że wszystkie te kluby są podejrzanymi spelunkami. Ale czy nie powinniśmy zrobić czegoś, żeby to wszystkim unaocznić, zamiast tylko siedzieć na tyłkach i narzekać?

Nie przyznał jej racji, ale też nie zaprotestował. Chyba odniosła małe zwycięstwo.

− Nie mam złudzeń, że wygram ten konkurs. Mówiąc szczerze, nic mnie to nie obchodzi. Ale jeśli dostanę tę pracę, będę mogła ujawnić, że tamten świat oparty jest na oszustwie. Jeśli dzięki mnie chociaż jeden dzieciak przestanie czcić tych płytkich, nic niewartych dupków i jeśli przekonam choćby jednego nastolatka, że kluby są podejrzane, niebezpieczne i lepiej trzymać się od nich z daleka, będę mogła powiedzieć, że wykonałam swoje zadanie.

Mateo przez dłuższą chwilę wpatrywał się w ocean. Jego profil, ocieniany przez promienie zachodzącego słońca, zmiękczył jej serce. Kochał ją. Chciał dla niej jak najlepiej, pragnął, żeby trzymała się jak najdalej od świata, który pozbawił życia jego brata. Jednak chociaż ona również go kochała, nie pozwoli mu wygrać.

W końcu oderwał się od pocztówkowego widoku słońca kryjącego się za horyzontem i odwrócił się do niej.

− Nie zniosę myśli, że znajdziesz się w tym bagnie. – Zacisnął pięść, mnąc ulotkę. – Cały ten światek to jedno wielkie kłamstwo, a Ira to bydlak, którego gówno obchodzi los dzieciaków, dzięki którym się wzbogacił. Dba tylko o własne interesy. Wyrzucili Carlosa z lokalu i pozwolili mu umrzeć na ulicy, bo dzięki temu nie musieli wzywać karetki i zamykać klubu. Chociaż założę się, że skorzystali na skandalu.

− To nie był klub Iry.

− Wszystkie są takie same. Carlos był naprawdę inteligentnym chłopakiem, a zobacz, co się z nim stało. Nie pozwolę, żeby to samo przydarzyło się tobie.

− Nie jestem Carlosem. – W chwili, gdy wypowiadała te słowa, już ich żałowała. Zrobiłaby wszystko, by je cofnąć.

− To znaczy?

Zawahała się, nie będąc pewna, jak to wyjaśnić, żeby nie urazić go jeszcze bardziej.

− Pójdę tam w określonym celu…

− Istnieją inne, lepsze sposoby, żeby to zrobić.

− Wymień choć jeden.

Opuściła głowę, mając nadzieję, że Mateo zrozumie, że ona go kocha. Jednak zabrnęli w ślepą uliczkę.

Wrzucił ulotkę do najbliższego kosza i otworzył drzwi od strony pasażera, zupełnie jakby uważał, że już po sprawie.

Tyle że wcale tak nie było.

Zupełnie nie.

Zdążyła zapamiętać adres strony internetowej i numer telefonu.

Kiedy wsiedli do samochodu, przytuliła się do niego. Nie cierpiała się z nim kłócić, a poza tym i tak nie miało to sensu. Już podjęła decyzję. Im mniej Mateo będzie wiedział, tym lepiej.

Zaczęła sunąć ręką po jego udzie, aby przestał o tym myśleć. Nie przestawała, aż wreszcie zacisnął powieki, zaczął głęboko oddychać i zapomniał, że w ogóle interesowała ją praca w klubie Iry Redmana.

ROZDZIAŁ DRUGIWHILE MY GUITAR GENTLY WEEPS

− Daj spokój, stary. Musisz to rozstrzygnąć. Nie wyjdziemy, dopóki tego nie zrobisz.

Tommy oderwał się od numeru „Rolling Stone’a”, który właśnie czytał, i popatrzył znudzonym wzrokiem na stojących przed nim dwóch chłopaków, kolejnych marzycieli myślących o założeniu własnego zespołu. Minęła już ponad połowa jego ośmiogodzinnej zmiany, a on sprzedał zaledwie kostkę do gry. Niestety, nie zanosiło się na to, że tych dwóch to zmieni.

− Elektryczną czy akustyczną? – zapytali zgodnym chórem.

Tommy popatrzył na długaśne nogi Taylor Swift, po czym przewrócił kartkę i tyle samo czasu poświęcił Beyoncé.

− Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi – stwierdził w końcu.

− Ciągle to mówisz. – Chłopak w czapce beanie popatrzył na niego podejrzliwie.

− A ty ciągle o to pytasz. – Tommy zmarszczył brwi, zastanawiając się, jak długo jeszcze będą mu zawracać głowę, zanim się stąd wyniosą.

− Koleś, jesteś najgorszym sprzedawcą świata. – Chłopak, który wypowiedział tę kwestię, miał na sobie koszulkę z okładką Dookie zespołu Green Day. Chyba miał na imię Ethan, chociaż Tommy nie był pewien.

Odsunął pismo na bok.

− Skąd wiesz? Nigdy nie próbowałeś niczego kupić.

Obaj niedoszli klienci jak na komendę przewrócili oczami.

− Interesuje cię tylko twoja prowizja?

− Naprawdę taki wielki z ciebie materialista?

Tommy wzruszył ramionami.

− Kiedy trzeba opłacić czynsz, wszyscy stają się materialistami.

− Na pewno masz preferencyjne warunki – powiedział chłopak w czapce, nie zamierzając odpuścić.

Tommy popatrzył na nich, zastanawiając się, kiedy w końcu uda mu się ich skutecznie zniechęcić. Przychodzili tu co najmniej od tygodnia i chociaż zawsze zachowywał się tak, jakby ich natrętne pytania i żałosne próby zwrócenia na siebie uwagi go drażniły, w rzeczywistości stanowiły one jedyną rozrywkę w jego nudnej pracy.

Jednak o czynszu mówił poważnie. A to znaczyło, że nie miał cierpliwości dla smarkaczy marnujących jego czas i niezamierzających nic kupić.

Wysokość jego zarobków zależała od wyników sprzedaży, a ponieważ nie było z tym najlepiej, Tommy uznał, że nie musi się starać i równie dobrze może spędzać czas na kartkowaniu niesprzedanych numerów „Rolling Stone’a” i marzeniach, że pewnego dnia trafi na jego okładkę, albo na poszukiwaniu koncertów w sieci – minimum wysiłku za minimalną płacę. Wydawało mu się, że to uczciwy układ.

− Elektryczna – orzekł w końcu. Zdziwiła go cisza, która zapadła po tym oświadczeniu.

− Tak! – Chłopak w koszulce Green Day triumfalnie potrząsnął pięścią, zupełnie jakby opinia Tommy’ego przeważyła.

Denerwowało go, że ci dwaj podchodzą do niego z takim podziwem. Zwłaszcza że jego życie wcale na to nie zasługiwało.

− Dlaczego? – zażądał odpowiedzi chłopak w czapce beanie.

Tommy wyjął mu z ręki gitarę akustyczną i zagrał riff otwierający Smoke On the Water Deep Purple.

− Słyszysz to?

Chłopak z wahaniem skinął głową.

Tommy oddał mu gitarę i sięgnął po dwunastostrunową gitarę elektryczną, na którą miał oko od chwili, gdy zaczął pracować w sklepie Farringtona. Gdyby tylko któryś z tych smarkaczy okazał się użyteczny i w końcu coś kupił, Tommy byłby o krok bliżej swoich marzeń.

Zagrał ten sam fragment utworu. Chłopcy nachylili się w jego stronę.

− Dźwięk jest głośniejszy, pełniejszy i ostrzejszy. Ale tylko moim zdaniem. Nie traktujcie mnie jak wyroczni.

− To było coś, stary. Zastanów się, czy nie chcesz dołączyć do naszej kapeli.

Tommy roześmiał się i pogłaskał gryf gitary, po czym odwiesił ją na haczyk.

− I co? Którą zamierzacie kupić? – zapytał, patrząc to na jednego, to na drugiego.

− Wszystkie! – wykrzyknął ze śmiechem chłopak w koszulce Green Day. Przypominał Tommy’emu jego samego w tym wieku – miał w sobie tę samą niebezpieczną mieszankę niepewności i brawury.

− Jasne, gdy tylko sprzedasz na eBayu swoją kolekcję pornosów! – roześmiał się chłopak w czapce beanie i pobiegł do drzwi. Jego towarzysz puścił się w pogoń, wykrzykując obelgi, którym jednak daleko było do tej wypowiedzianej przez kolegę.

Tommy popatrzył w ślad za nimi. Mały srebrny dzwoneczek przy drzwiach zadźwięczał, dając sygnał, że w końcu będzie miał trochę czasu dla siebie.

Nie żeby nie lubił swoich klientów – sklep z gitarami Farringtona słynął z tego, że przyciągał naprawdę specyficzną, mającą obsesję na punkcie muzyki klientelę. Tyle że nie była to praca, o jakiej marzył Tommy, gdy przyjechał do Los Angeles. Miał talent, który niestety pewnie się zmarnuje. Jeśli nic się nie zmieni, nie pozostanie mu nic innego, jak odnaleźć tych chłopaków i błagać o przyjęcie do zespołu.

Nie tylko grał na gitarze, ale również śpiewał. Tyle że wszyscy mieli to gdzieś. Ostatnia próba załapania się na stałe koncerty solowe skończyła się porażką. Poobklejał całe miasto chyba setką plakatów (znajdowało się na nich jego zdjęcie w wypłowiałych dżinsach z obniżonym krokiem i z gitarą przewieszoną przez gołą klatkę piersiową). Odezwały się jednak tylko dwie osoby. Jakiś zboczeniec zaprosił go na „przesłuchanie” (obleśny chichot, który dało się słyszeć po tym słowie, sprawił, że Tommy zaczął się poważnie zastanawiać nad zmianą numeru telefonu), a kierownik miejscowej kawiarni zaproponował jeden występ. Ta druga propozycja wydawała się obiecująca, dopóki kierownik nie odrzucił repertuaru Tommy’ego i nie zażądał, by przez całe trzy godziny grał tylko akustyczne covery największych hitów Johna Mayera. Przynajmniej udało mu się zyskać pierwszą fankę: czterdziestokilkuletnia blondynka podała mu zmiętą serwetkę, na której szminką napisała nazwę hotelu i numer pokoju, po czym mrugnęła do niego znacząco i, kołysząc biodrami, wyszła z kawiarni, pewna, że za nią pójdzie.

On jednak tego nie zrobił.

Chociaż przyznał, że go kusiło. Miał za sobą ponure pół roku w Los Angeles, a ona była naprawdę niczego sobie. A do tego wysportowana, jeśli wierzyć sukience, która opinała jej ciało i podkreślała kształty. Mimo to, chociaż spodobała mu się jej bezpośredniość, a ciało wydawało się spełnieniem marzeń, nie mógł oprzeć się myśli, że byłby tylko zabawką w rękach kobiety, która znudziła się mężczyznami w swoim wieku.

A on pragnął być traktowany serio.

To dlatego właśnie przejechał pół kraju z całym swoim dobytkiem (kilkanaście T-shirtów, kilka par dżinsów z przetarciami, gramofon, który kiedyś należał do jego mamy, cenna kolekcja płyt winylowych, stos książek w miękkich oprawach i sześciostrunowa gitara z drugiej ręki) upchanym w bagażniku samochodu.

Jasne, brał pod uwagę to, że minie trochę czasu, zanim zapuści tu korzenie, ale nigdy nie przypuszczał, że w ogóle nie będzie występował.

Podobnie jak nie przypuszczał, że skończy jako sprzedawca w sklepie z gitarami. Przynajmniej mógł powiedzieć mamie, że pracuje w przemyśle muzycznym.

Przewrócił kartkę i przed jego oczami ukazał się całostronicowy artykuł na temat Strypes (pieprzonych szesnastolatków gotowych na podbój świata – to sprawiło, że Tommy zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem dwa lata temu, gdy był w ich wieku, nie przegapił swojej szansy).

Kiedy znów rozległ się dzwonek i drzwi się otworzyły, Tommy był zadowolony, że oderwie się od tych myśli, ale mina mu zrzedła na widok jakiegoś bogatego dupka, który wyglądał na całkowicie zagubionego pośród plakatów Jimiego Hendrixa, Erica Claptona i B.B. Kinga wiszących na ścianach. Jego designerskie dżinsy i T-shirt pewnie kosztowały więcej, niż Tommy zarabiał przez tydzień. Nie mówiąc już o zamszowej marynarce, szpanerskim złotym zegarku i mokasynach (prawdopodobnie ręczna włoska robota), które mogły być warte więcej niż cały majątek Tommy’ego, z samochodem włącznie.

Dziany gość na gościnnych występach.

W Los Feliz roiło się od takich. Bogaci pseudohipsterzy kręcący się po restauracjach, galeriach i butikach. Mieli nadzieję, że podchwycą trochę mody ulicznej, którą będą mogli przenieść do Beverly Hills, a potem zaimponować znajomym opowieściami o wycieczce do niebezpiecznej dzielnicy.

Tommy zmarszczył brwi i przeleciał wzrokiem artykuł. Czytanie o dzieciakach ze Strypes strasznie go dołowało.

Podobnie jak czekanie, aż klient skończy obowiązkowy obchód, a może nawet poprosi o okolicznościową kartkę (mieli świetne pamiątki dowodzące, że naprawdę się tu było).

Westchnął ciężko. Każdy zespół w tym czasopiśmie wydawał się z niego drwić, udowadniając mu, jak wielkim błędem była przeprowadzka do Los Angeles.

W końcu doszedł do wniosku, że powinien podjąć minimum wysiłku i przywitać tego pretensjonalnego dupka, który zakłócił mu spokój. Kiedy jednak zaczął mówić, słowa uwięzły mu w gardle i tylko pożerał gościa wzrokiem jak najgorszy rodzaj fana.

To był Ira.

Ira Redman.

Ustosunkowany właściciel firmy Niezrównane Nocne Życie, który − tak się składa − był zarazem ojcem Tommy’ego.

Chociaż „ojciec” to chyba za dużo powiedziane. Bardziej odpowiednie byłoby określenie „dawca spermy”.

Przede wszystkim nie miał pojęcia o istnieniu swego syna.

Chłopak zresztą też nie wiedział o istnieniu Iry aż do swoich osiemnastych urodzin. Do tamtego dnia wierzył matce raczącej go bajeczkami o tacie, który poległ na polu chwały, zanim Tommy przyszedł na świat. Tylko przez przypadek poznał prawdę. Jednak to wydarzenie na zawsze odmieniło jego życie. Ku przerażeniu matki (a także dziadków, byłej dziewczyny i pedagoga szkolnego) podjął z konta pieniądze, które miał odłożone na college, i pojechał do Los Angeles.

Wszystko miał zaplanowane. Najpierw znajdzie piękne mieszkanie (skończyło się na norze w Hollywood), potem znajdzie świetną pracę (tę u Farringtona trudno taką nazwać), a w końcu, dzięki informacjom dotyczącym ojca, które udało mu się znaleźć w Google’u, Wikipedii i archiwalnym numerze pisma „Maxim”, odnajdzie Irę Redmana i zaprezentuje mu się jako niezależny, wartościowy młody człowiek.

Nie spodziewał się jednego: że w obecności Iry będzie tak bardzo onieśmielony.

Wkrótce po przyjeździe do Los Angeles udało mu się wytropić ojca. Obserwował go zza pękniętej przedniej szyby gruchota, który w Tulsie wyglądał całkiem fajnie, a w Los Angeles tak beznadziejnie, że na jego widok nawet parkingowi uśmiechali się szyderczo. Ira z lekceważącą, a zarazem władczą miną wysiadł ze swojego prowadzonego przez szofera cadillaca escalade i ruszył do restauracji. Sprawiał wrażenie człowieka, który bardziej niż jedzeniem żywi się władzą. Jego ponury, wszystkowidzący wzrok był bezwzględny, co momentalnie przekonało Tommy’ego, że nie mają ze sobą nic wspólnego.

Marzenia o spotkaniu z ojcem, które towarzyszyły mu przez całą drogę z Oklahomy do Kalifornii, rozwiały się w smogu Los Angeles. Uciekł, przyrzekając sobie, że zanim spróbuje jeszcze raz, wyrobi sobie nazwisko.

I oto teraz miał go przed sobą. Ira Redman wciągnął powietrze tak, jakby nawet ono stanowiło jego własność.

− Cześć – wymamrotał Tommy, chowając dłonie pod ladą, żeby Ira nie zauważył, jak bardzo mu się trzęsą, chociaż pewnie wydało go drżenie głosu. – Jak leci?

Pytanie było proste, lecz Ira nie odpowiedział. Cisza, która zapadła, stała się niezręczna, wręcz nie do wytrzymania. Przynajmniej dla Tommy’ego. Ira wydawał się zadowolony, po prostu stał nieruchomo ze wzrokiem utkwionym w chłopaka, zupełnie jakby się zastanawiał, czy taki ktoś w ogóle ma prawo istnieć.

Nie mrugaj, nie odwracaj wzroku, nie okazuj słabości, upominał się w myślach Tommy. Tak bardzo starał się nie reagować, że omal nie przegapił chwili, gdy Ira pokazał palcem na gitarę za nim.

Najwyraźniej mężczyzna postanowił odpocząć trochę od świata, zaspokajając ukryte marzenie o zostaniu gwiazdą rocka. Tommy powinien się cieszyć, że wreszcie coś sprzeda. Jednak niech go diabli, jeśli pozwoli, by Ira wyszedł stąd z piękną dwunastostrunową gitarą, którą w myślach uważał już za swoją od chwili, gdy wziął ją do ręki i zagrał pierwszy akord.

Specjalnie ściągnął ze ściany inny instrument, wiszący wyżej. Ira jednak zaprotestował.

− Nie, chcę tę za tobą. Tę niebieską – powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu. Zupełnie jakby Tommy nie miał wyboru i musiał wykonać jego rozkaz, spełnić każdy kaprys. To było denerwujące. Poniżające. I sprawiło, że Tommy poczuł się jeszcze gorzej.

− Ta nie jest na sprzedaż. – Próbował skierować uwagę Iry na inny instrument, ale bez skutku.

Mężczyzna zmrużył ciemnoniebieskie oczy (taki sam odcień oczu miał Tommy) i zacisnął szczęki, podobnie jak zawsze on to robił, kiedy próbował zinterpretować jakiś utwór.

− Wszystko jest na sprzedaż. – Ira wpatrzył się w Tommy’ego tak intensywnie, że chłopak odwrócił wzrok. – To tylko kwestia ceny.

− Może i tak, kolego. – Kolego? Naprawdę nazwał Irę Redmana kolegą? Nie chcąc się nad tym zastanawiać, dodał pospiesznie: − Ale ta gitara jest moja i na pewno nie zmieni właściciela.

Ira wbił w Tommy’ego lodowate spojrzenie.

− To niedobrze. Czy mimo wszystko mógłbym na nią rzucić okiem?

Chłopak zawahał się, co wydawało się dość głupie, bo przecież Ira nie miał zamiaru jej ukraść. Mimo to Tommy’emu z trudem przyszło podanie gitary. Z bijącym sercem patrzył, jak mężczyzna waży ją w rękach, jak gdyby spodziewał się, że ciężar instrumentu mu coś podpowie. Kiedy przewiesił ją sobie przez ramię i przyjął jakąś śmieszną pozę, rechocząc przy tym głośno, zupełnie jakby był to ich prywatny żarcik, Tommy miał wielką ochotę się na niego rzucić.

Widok Iry bezceremonialnie niszczącego jego marzenia sprawił, że Tommy spocił się tak bardzo, że jego koszulka z Jimmym Paige’em nadawała się do wyżęcia. Kiedy mężczyzna zdjął gitarę i zaczął się jej uważnie przyglądać, chociaż wyraźnie nie miał pojęcia, czego szuka, stało się jasne, że to pewnego rodzaju gra.

Ale dlaczego to robi?

Czy właśnie w taki sposób zabawiają się znudzeni bogacze?

− Piękna sztuka. – Oddał instrument Tommy’emu. Chłopak z ulgą zawiesił go z powrotem na ścianie. – Rozumiem, dlaczego chcesz ją mieć. Chociaż jestem pewien, że nie należy do ciebie.

Tommy zesztywniał.

− To, w jaki sposób ją trzymasz… − Ira położył dłonie na kontuarze, rozcapierzając wypielęgnowane palce. Złoty zegarek lśnił niczym okrutne szyderstwo, jakby mówił: Oto życie, jakie powinieneś wieść: przywileje i bogactwo, a w wolnych chwilach dręczenie niedoszłych gwiazd rocka i niszczenie ich marzeń, tak dla zabawy. – Trzymasz ją ze zbyt dużym szacunkiem. Nie czujesz się z nią swobodnie. Nie jest częścią ciebie.

Tommy zagryzł wargę. Przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Nie miał zielonego pojęcia, jak zareagować. Choć nie miał również wątpliwości, że był to sprawdzian, który właśnie oblał.

− Trzymasz tę gitarę jak dziewczynę, którą masz ochotę przelecieć, ale sam nie wierzysz w to, że ci się uda. – Ira roześmiał się, ukazując sztuczne zęby – rząd błyszczących białych żołnierzy stojących na baczność w równiutkim szeregu. – A co, jeśli zapłacę dwa razy więcej, niż wynosi jej obecna cena?

Przestał się śmiać równie niespodziewanie, jak zaczął.

Tommy pokręcił głową i wlepił wzrok w swoje zniszczone motocyklowe buty, które w obecności Iry już nie wydawały mu się takie fajne. Podeszwy były zdarte, a cholewka pęknięta. Zupełnie jakby nawet ulubione buty zwróciły się przeciwko niemu, przypominając o ogromnej przepaści dzielącej go od marzeń i ich dwóch od siebie. Popatrzył niepewnie na Irę, który najwyraźniej miał go za kompletnego głupka.

− No dobra, potroję cenę.

Zbył tę ofertę milczeniem. Ten człowiek był nienormalny. Cała sytuacja była nienormalna. Słyszał, że Ira jest twardym negocjatorem, ale dziwił się, że tak bardzo zależy mu na gitarze. Z tego, co o nim czytał, wynikało, że jedyną piosenką, jaką lubił, była ta, którą grano podczas przyjmowania ostatnich zamówień w klubie. Wiedział, że zaraz po niej będzie mógł przeliczyć utarg.

− Nieźle się targujesz. – Ira roześmiał się nieszczerze.

Tommy nie musiał nawet na niego patrzeć, by wiedzieć, że zmrużył oczy, otworzył szeroko usta i wysunął brodę. Widział mnóstwo jego zdjęć z tą wystudiowaną, pełną wyższości miną. Wszystkie je dobrze pamiętał.

− A co powiesz na to, że zapłacę czterokrotność ceny? Podam ci zaraz swoją kartę kredytową, a ty mi podasz gitarę, co? Podejrzewam, że jesteś na prowizji? Chyba ciężko odrzucić taką ofertę.

Najwyraźniej uznał go za spragnioną pieniędzy na czynsz niedoszłą gwiazdę rocka, i niewiele się pomylił. Mimo to Tommy nie ustępował.

Ta gitara była jego.

A przynajmniej będzie, gdy jeszcze trochę uzbiera.

I chociaż dużo ryzykował, po raz kolejny odmówił Irze Redmanowi, a on musiał wyjść ze sklepu z równie arogancką miną jak wtedy, gdy się w nim pojawił.

Tommy przycisnął gitarę do piersi, nie wierząc, że o mało jej nie stracił. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, już za kilka miesięcy będzie mógł sobie na nią pozwolić. A jeśli trochę pogłoduje, nawet wcześniej.

Stał nadal przy kontuarze, tuląc ukochaną gitarę, kiedy Ira ponownie wszedł do sklepu.

− Farrington chce z tobą pogadać. – Podał chłopakowi telefon.

Tommy nie miał wyjścia i musiał go wziąć.

Skąd miał wiedzieć, że Ira i Farrington się znają?

A raczej: jak mógł tego nie wiedzieć?

Przecież pieprzony Ira zna wszystkich.

Rozmowa z właścicielem sklepu była krótka i upokarzająca. Farrington kazał Tommy’emu sprzedać gitarę za pierwotną cenę. Niewykluczone też, że wspomniał coś o tym, że chłopak straci pracę, ale Tommy już zdążył oddać komórkę Irze, dzięki czemu wściekła tyrada właściciela sklepu stała się zaledwie odległymi, stłumionymi krzykami.

Powstrzymując łzy, Tommy oddał instrument. Był zbyt dumny, żeby płakać. Nie płakał nawet tej nocy, gdy rozstał się z Amy, dziewczyną, z którą chodził przez ostatnie dwa lata.

Tym bardziej nie będzie płakał z powodu gitary.

A już na pewno nie pozwoli sobie na płacz dlatego, że ojciec zrobił z niego głupka i dowiódł, jak mało znaczy.

Pewnego dnia udowodni mu, że jest wartościowym człowiekiem, sprawi, że Ira pożałuje, że w ogóle pokazał się w tym sklepie.

Nie wiedział jeszcze jak, ale na pewno tego dokona. Zależało mu na tym bardziej niż kiedykolwiek przedtem.

Kiedy Ira stał się już szczęśliwym posiadaczem instrumentu (zapłacił za niego kartą Amex Black, na której pewnie nie miał żadnego limitu transakcji), po raz ostatni otaksował Tommy’ego wzrokiem, po czym wyjął z kieszeni złożoną kartkę i położył ją na kontuarze.

− Byłeś twardy – powiedział, a potem ruszył do drzwi z gitarą przewieszoną przez ramię. – Może uda ci się ją odkupić, jeśli zgłosisz się do mnie do pracy.

[1] William Shakespeare, Kupiec wenecki, przeł. Stanisław Barańczak, Kraków 2004.

Tytuł oryginału: Unrivaled

Pierwsze wydanie: HarperCollins Publishers LLC, Nowy Jork, 2016

Projekt okładki: Erin Fitzsimmons

Opracowanie graficzne okładki: Emotion Media

Redaktor prowadzący: Małgorzata Pogoda

Opracowanie redakcyjne: Barbara Żebrowska, Małgorzata Pogoda

Korekta: Jolanta Nowak

© 2016 by HarperCollins Publishers

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2016

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji HarperCollins Publishers, LLC

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce: HarperCollins.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-276-1955-6

Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o.