Przymierze trojga

Tytuł oryginału:

AUTRE MONDE, L’ALLIANCE DES TROIS

Copyright © Éditions Albin Michel – Paris 2008

Copyright © 2011 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga, Młody Book

Copyright © 2011 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga, Młody Book

Projekt okładki: Studio LGF

Wykonanie okładki: Marcin Słociński

Zdjęcia na okładce: © Shutterstock

Redakcja: Bożena Sęk

Korekta: Jolanta Olejniczak-Kulan, Aneta Iwan

ISBN: 978-83-8110-253-7

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi.

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo!

Polska Izba Książki

Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o.

pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice

tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

www.mlodybook.com.pl

www.facebook.com/BookMlody

www.instagram.com/mlodybook

E-wydanie 2017

Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Clémentine i Antoine’owi.

I naszym rodzicom, którzywzięli na siebie odpowiedzialność

kochania nas.

Istnieją na Ziemi miejsca, gdzie świat nie jest już taki, jaki znamy. Miejsca, gdzie wszystko staje się możliwe. Nawet to, co niewyobrażalne.

Tajemnicze sklepy pełne książek czy dziwacznych bibelotów, jak ten, od którego rozpoczyna się nasza opowieść, ciasne uliczki, w które nikt nie ośmiela się zapuszczać, niekiedy nawet przestrzeń między dwoma krzakami w lesie. Wystarczy umieć patrzeć. I pozwolić działać magii.

Książka ta jest bowiem księgą czarów.

Strzeż się jednak, jeśli zdecydujesz się przewrócić kartkę, będziesz potrzebować czarodziejskiej różdżki: duszy marzyciela. Którą wielu ludzi zatraca, kiedy stają się dorośli. Czy nadal ją masz?

Razem otwórzmy więc drzwi do tego… nowego świata.

Maxime Chattam, Edgecombe,

2 maja 2007 roku

CZĘŚĆ PIERWSZABURZA1PIERWSZY ZNAK

Matt Carter po raz pierwszy doznał wrażenia, że coś jest nie tak, tuż przed feriami Bożego Narodzenia. Tamtego dnia powinien był się domyślić, że świat przestał się kręcić, że zaraz wydarzy się coś istotnego. Jednak nawet gdyby potraktował to zjawisko poważnie, co mógłby zrobić? Czy był w stanie sobie wyobrazić, jak bardzo wszystko się zmieni? Mógłby temu zapobiec? Z pewnością nie. Nie mógłby nic zrobić, co najwyżej się przestraszyć, a to by było jeszcze gorsze.

Było czwartkowe popołudnie, przedostatni dzień szkoły. Matt udał się wraz z Tobiasem i Newtonem do Smoczej Jaskini, sklepu specjalizującego się w RPG-ach, grach wojennych i karciankach. Po wyjściu ze szkoły podążali długimi ulicami nowojorskiego Manhattanu.

Matt, czternastolatek, który ze względu na wzrost wyglądał na dwa lata starszego, uwielbiał spacerować po tym mieście, po kanionach utworzonych przez lśniące drapacze chmur. Zawsze miał bujną fantazję, kiedy zaś popuszczał jej wodze, wyobrażał sobie, że Manhattan to forteca ze stali i szkła, a setki wieżowców ochronią mieszkańców przez zagrożeniem z zewnątrz. Siebie z kolei widział jako jednego z rycerzy, czekającego na dzień, gdy przygoda wezwie go do wykorzystania własnych talentów, ani przez chwilę nie przypuszczając, że przybierze ona nieoczekiwaną postać, równie nieubłaganą jak groźną.

– Zauważyliście, że jak na grudzień wcale nie jest zimno? – zapytał Tobias.

Tobias był raczej niskim czarnoskórym chłopcem, który nie potrafił siedzieć bezczynnie: jeśli akurat nie tupał ani nie poruszał palcami, mówił. Lekarz powiedział mu pewnego dnia, że jest „bardzo nadpobudliwy”, ale Tobias w to nie wierzył, po prostu tryskał energią i tyle. Był o rok młodszy od kolegów, ponieważ posiadał tak wielkie zdolności do nauki, że przeskoczył jedną klasę.

I po raz kolejny miał rację: typowe dla tej pory roku zamiecie wcale się nie pojawiły, temperatura zaś nie chciała spaść poniżej zera.

– W czasie ferii pojedziemy ze skautami na obóz do Rockland. Obóz w środku grudnia!

– Przestań nas zanudzać tymi swoimi skautami – zaprotestował Newton.

Z kolei Newton był wysoki i dobrze zbudowany jak na swój wiek, na dodatek nie grzeszył subtelnością, za bardzo się bowiem skupiał na własnej osobie. Jednakże dzięki wyobraźni i zdolności do logicznego myślenia był nieocenionym towarzyszem RPG-ów.

– Przecież to prawda! – upierał się Tobias. – Już od dwóch lat prawie nie ma śniegu. Mówię wam, to przez zanieczyszczenie środowiska, które rozregulowało klimat na całej ziemi.

– Jasne, a tymczasem co dostaniecie na Gwiazdkę? – zapytał Newton. – Ja czekam na nowego Xboxa! Razem z Oblivionem, uwielbiam tę grę!

– Ja zamówiłem taki namiot, który się sam rozkłada – odrzekł Tobias. – Lornetkę do obserwacji ptaków i jeszcze abonament na „World of Warcraft” na przyszły rok.

Newton się skrzywił, tak jakby namiot i lornetka były prezentami nie do przyjęcia.

– A ty, Matt? – zapytał Tobias.

Matt szedł z rękami w kieszeniach targanego wiatrem czarnego płaszcza. Półdługie brązowe włosy opadały mu co chwila na czoło i policzki.

– Nie wiem – odparł, wzruszając ramionami. – I chyba w tym roku wolę nie wiedzieć. Strasznie lubię niespodzianki, są bardziej… magiczne – powiedział bez przekonania.

Tobias i Matt znali się od szkoły podstawowej. Tobias zdawał sobie sprawę, że tegoroczne Boże Narodzenie będzie dla przyjaciela wyjątkowe: rodzice właśnie mu oznajmili, że się rozwodzą. Początkowo, pod koniec listopada, Matt przyjął tę wiadomość ze stoickim spokojem; przecież nic nie może na to poradzić, to decyzja rodziców, w końcu wielu kolegów żyje w ten sposób, pomieszkując trochę u ojca, a za tydzień u matki. W miarę upływu czasu markotniał jednak coraz bardziej na widok kartonów piętrzących się przed drzwiami, gotowych do przeprowadzki, która miała nastąpić na początku przyszłego roku. Nie potrafił się skupić na grze, opuścił się nawet w nauce, chociaż jego oceny wcześniej też nie były nadzwyczajne. Smutna rzeczywistość zaczynała do niego docierać.

Nie wiedząc, co odpowiedzieć, Tobias poklepał przyjaciela serdecznie po ramieniu.

Idąc Park Avenue wzdłuż torów kolejowych, które przecinały ją na pół, dotarli do gorzej utrzymanej dzielnicy. Cała trójka doskonale wiedziała, że rodzice nie lubią, kiedy się tu kręcą. Po chodnikach walały się śmieci, mury pokryte były graffiti. Na skrzyżowaniu ze Sto Dziesiątą Ulicą chłopcy skręcili do Jaskini Smoka. Chociaż budynki były tutaj niższe, słońce i tak nie dochodziło do ciasnych chodników. Cienie domów nadawały temu miejscu ponury wygląd.

Newton wskazał ręką lepką od brudu wystawę sklepu i ciemną od kurzu szybę. Widoczna była jedynie tabliczka wisząca przy wejściu: BAZAR BALTHAZARA.

– No i jak, chłopaki, ciągle macie cykora?

Matt i Tobias wymienili szybkie spojrzenia. Gimnazjaliści traktowali Bazar Balthazara jako sprawdzian odwagi. Samo miejsce wcale nie grzeszyło gościnnością, ale przede wszystkim jego właściciel budził strach. Podobno stary Balthazar nie znosił dzieci i potrafił wyrzucić każdego klienta kopniakiem w tyłek. Z tego powodu na jego temat powstało mnóstwo legend, wkrótce też rozeszły się pogłoski, że Bazar jest nawiedzony! Chociaż nikt w to nie wierzył, starano się go unikać. Po wakacjach jednak Newton udał się tam zupełnie sam. Wyszedł po przepisowych pięciu minutach wymaganych do zdania testu. Cały Newton: musiał koniecznie udowodnić własną odwagę, nawet gdyby to była dziecinada.

– Nie boimy się – odrzekł Tobias. – Po prostu cała ta sprawa to kretyństwo.

– To sprawdzian odwagi! – odparł Newton. – Jak chcesz dowieść męstwa, jeśli nie przez ten test?

– Żeby być odważnym, wcale nie potrzeba takich idiotyzmów.

– W takim razie idź tam, udowodnij mi, że to głupie, że nie ma się czego bać i że jesteś prawdziwym mężczyzną!

– Nie mam czego udowadniać – westchnął Tobias. – To bzdura i tyle.

– Wiedziałem, że strach cię obleci – parsknął Newton.

Matt postąpił krok do przodu, w kierunku jezdni.

– Dobra, pójdę tam razem z Tobiasem.

Przyjaciel otworzył szeroko oczy ze zdumienia.

– Co… cię napadło? – wybąkał Tobias.

– Skoro idziecie we dwóch, musicie stamtąd coś przynieść – stwierdził Newton.

Tobias zmarszczył brwi. Sprawy zaczynały przybierać zły obrót.

– Co? Jak to? – zaprotestował.

– Musicie coś zwinąć Balthazarowi. Nieważne co, po prostu przynieście jakiś przedmiot. Wtedy pokażecie, że jesteście odważni, panowie! Zasłużycie w pełni na mój szacunek.

– Bez pojęcia – pokręcił głową Tobias.

Matt chwycił go za ramię i pociągnął za sobą na drugą stronę ulicy, do starego sklepiku.

– Co ty wyprawiasz? – oburzył się Tobias. – Nie możemy tam pójść! Newton to kretyn, przecież on sobie z nas robi jaja!

– Możliwe, ale przynajmniej wtedy przestanie. Chodź, nie ma się czego bać.

Tobias szedł obok niego bardzo zakłopotany na myśl, że robi coś, czego nie  c z u j e.  „Przed rozwodem rodziców Matt nigdy by tak nie postąpił – pomyślał. – Bardzo się zmienił. Zupełnie jak klimat, wszystko bierze w łeb!”

Matt zatrzymał się na chwilę przed drzwiami do sklepu, który wyglądał na tak stary, jakby istniał tu od czasów Indian. Spod łuszczącej się ciemnozielonej farby na fasadzie wyzierało przegniłe drewno. Szyba wystawowa była pokryta tak grubą skorupą szarego brudu, że nie dało się nawet stwierdzić, czy w środku pali się światło.

– Zdaje się, że jest zamknięte – powiedział Tobias z nutką nadziei w głosie.

Matt pokręcił głową i wziął za klamkę.

Kiedy drzwi otworzyły się z piskiem, weszli do środka.

Wnętrze wyglądało gorzej, niż można było sobie wyobrazić, patrząc z ulicy. Drewniane regały, zasłaniające ściany i ciągnące się we wszystkich możliwych kierunkach, zamieniły pomieszczenie w labirynt. Piętrzyły się tu dziesiątki, nawet setki poupychanych byle jak przedmiotów: bibelotów, figurek pełniących funkcję przycisków do papieru, biżuterii równie starej jak sam sklep, książek oprawionych w popękaną skórę, zasuszonych owadów na szpilkach w przezroczystych pudełkach, poczerniałych obrazów, koślawych mebli, wszystko zaś pokrywała imponująca warstwa kurzu, tak jakby od wieków nikt niczego nie ruszał. W sumie najbardziej zaskakujące było oświetlenie, jak zauważył Matt. Jedna goła żarówka zagubiona pośrodku całej tej graciarni, dająca nader skąpe światło, przez co resztę pomieszczenia spowijał tajemniczy półmrok.

– Naprawdę uważam, że powinniśmy stąd wyjść – szepnął Tobias, spoglądając z niepokojem na sufit.

Matt bez słowa okrążył pierwszy rząd otwartych szaf, zapełnionych kolekcjami znaczków, motyli i słoików zawierających kolorowe kulki, które nagle przykuły uwagę Tobiasa.

Matt omiótł wzrokiem pomieszczenie, nie dostrzegł jednak ani śladu obecności człowieka. Bazar zdawał się nie mieć końca. W pewnej chwili chłopiec wyłowił jakiś szept dochodzący z głębi.

Tobias chwycił go za rękę, mówiąc:

– Chodź, chyba lepiej stąd wyjść. Wolę, żeby Newton nazwał mnie cykorem, niż coś stąd ukraść.

– Nie będziemy niczego kradli – odparł Matt, nawet się nie zatrzymując. – Przecież mnie znasz, nie jestem złodziejem.

– Więc co tutaj robisz? – zapytał z rozpaczą Tobias.

Matt nie odpowiedział, podążając w skupieniu w kierunku, skąd dobiegały szepty.

Milczenie Matta, jeszcze bardziej dobijające niż samo miejsce, które właśnie odwiedzali, sprawiło, że Tobias zastygł w przerażeniu. Nie był w stanie nic więcej wykrztusić, rozdarty między paraliżującym strachem, który kazał mu wziąć nogi za pas, a prawdziwą fascynacją na widok ogromnej ilości kulek lśniących delikatnie w szklanym pojemniku. Ile ich było? Pewnie tysiąc albo i dwa, trudno powiedzieć, niektóre rzucały fioletowo-pomarańczowe lub czarno-żółte błyski, przez co przypominały monstrualne oczy.

Wtem do Tobiasa dotarło, że przyjaciel zanurzył się w głąb sklepu, nie chcąc więc pozostać sam, pognał jego śladem.

Kulki odwróciły się, podążając za nim wzrokiem. Tobias o mało nie wrzasnął. Przyjrzał im się bliżej. Nic. Wszystkie były nieruchome, jak zwyczajne kulki. Wydawało mu się. Tak, to było to: złudzenie optyczne albo po prostu mózg spłatał mu figla z powodu strachu. Odwrócił się i stwierdził uspokojony, że kolory są na swoim miejscu. Nic się nie wydarzyło. Wszystko w porządku, to miejsce jest niczym innym, jak tylko skutkiem szaleństwa zgryźliwego starca. Tak, wszystko w porządku.

Tobias pognał za przyjacielem, który właśnie znikał za stosem starych książek.

W miarę jak Matt posuwał się po wypaczonej podłodze, szept stawał się coraz wyraźniejszy. Był to opanowany głos przywodzący na myśl prezenterów telewizyjnych.

Podchodząc coraz bliżej, Matt uświadomił sobie, że nie znalazł się tu przypadkiem. W innych okolicznościach nigdy by nie podjął wyzwania rzuconego przez Newtona – po prostu by je zignorował bez słowa. Matt zawsze umiał się wystrzegać tego typu głupot, miał nosa i wyczuwał, co powinien zrobić, czego zaś lepiej unikać. Tym razem z kolei właśnie robił to,  c z e g o   l e p i e j   u n i k a ć.  Dlaczego? Ponieważ od kilku dni, a w zasadzie tygodni właśnie taki był. Odkąd ojciec oznajmił mu, że wkrótce się wyprowadzi i że z początku nie będą się często widywać. Potem, „gdy się już urządzi”, Matt zamieszka razem z nim… jeśli matka zostawi ich w spokoju. Mattowi nie spodobała się ta ostatnia uwaga. Nazajutrz matka wygłosiła podobną mowę: będą mieszkać razem, nawet jeśli ojciec mówi co innego. Rodzice zawsze się różnili, ona wolała wieś, on był stuprocentowym mieszczuchem, ona była rannym ptaszkiem, on sową i tak dalej. To, co kiedyś określali jako „dopełnianie się”, nagle stało się symbolem rozdarcia: oboje byli niczym dzień i noc. Oczywiście był jeszcze Matt, ich skarb. Przy całej swej mądrości czternastolatka chłopiec od razu wiedział, do czego zmierzają: do wojny o opiekę nad nim. Dwóch jego kolegów już to przeżyło. Prawdziwy koszmar.

„I kto mówi, że zbyt wiele miłości nie może zaszkodzić?”, wściekał się Matt. Rodzice mieli się szarpać o niego. Od tamtej pory nie potrafił być już taki sam, nie potrafił się skupić, zaskakiwały go własne reakcje. Nie zachowywał się już jak dawny Matt.

I nie znalazł się tu przypadkiem. Z każdym krokiem uzmysławiał sobie rzeczywiste motywy, które pchały go ku  t e m u,  c z e g o   l e p i e j   u n i k a ć.  Chciał im sprawić ból, tak jak oni sprawiali ból jemu już od miesiąca.

Ów przebłysk świadomości go zdumiał.

„Dlaczego tak reaguję? To ja jestem idiotą w całej tej historii!” Przez chwilę kusiło go, by zawrócić i wyjść.

Nie zdążył.

Trafił na zaplecze, w którym znajdowała się staromodna lada z czerwonego drewna wiśniowego, na niej zaś ciężki pomocnik z czarnego marmuru. Za ladą siedział starzec z długim wąskim nosem, prawie łysy z wyjątkiem dwóch kępek siwych włosów nad uszami, i słuchał przenośnego radyjka. Pochylał się do przodu, jakby chciał lady dotknąć czołem, a jego malutkie prostokątne okularki wyglądały tak, jakby zaraz miały mu spaść z nosa. Odwrócił głowę w stronę Matta, nie poruszając resztą ciała, i zmierzył chłopca wzrokiem od stóp do głów z podejrzliwą miną.

– Co ty tu robisz? – zapytał ochrypłym głosem.

„Ten facet jest zupełnie jak z filmu!”, zdumiał się Matt, nie odpowiadając na pytanie.

– No więc? Mówię do ciebie! – naciskał stary Balthazar, wcale nie siląc się na uprzejmość.

– Ja… Chciałbym coś kupić.

– Co kupić?

Matt pomacał się po kieszeniach dżinsów w poszukiwaniu pieniędzy, po czym wyjął sześć banknotów jednodolarowych, cały swój majątek.

– Co mogę dostać za sześć dolarów?

Balthazar zmarszczył brwi, a wtedy jego czarne oczka zwęziły się jeszcze bardziej. Wyglądał, jakby miał za chwilę eksplodować.

– Tutaj się przychodzi po coś  k o n k r e t n e g o!  – zagrzmiał. – Co ty sobie wyobrażasz, że gdzie jesteś?

– W… sklepie – odrzekł Matt, nie dając się zbić z tropu.

Tym razem Balthazar zerwał się z krzesła. Miał na sobie gruby szlafrok z szarej wełny, a pod nim garnitur równie zakurzony jak cały jego kram. Położył dłonie na marmurowym blacie i pochylił się, spoglądając Mattowi prosto w oczy.

– Ty bezczelny szczeniaku! Potrafię znaleźć wszystko, byleby ktoś określił cenę, wszystko, słyszysz? A ty mnie pytasz, co możesz dostać za sześć dolarów? Tutaj to tak nie działa, to nie jest  t e n   r o d z a j  sklepu!

Mattowi zaczęło brakować odwagi, wcale się nie palił, żeby tu zostać, i już miał wziąć nogi za pas, kiedy pod rękawem starca dostrzegł jakiś dziwny ruch. Zdążył tylko dojrzeć koniuszek tłustego brunatno-czarnego podrygującego ogona, zanim ten zniknął pod tkaniną. Matta zatkało. Wąż? Czyżby ten wariat miał pod szlafrokiem węża owiniętego wokół ramienia? Teraz to już na pewno był najwyższy czas, żeby stąd wiać.

Za jego plecami pojawił się jednak Tobias. Gdy Balthazar go zobaczył, tak się wściekł, że aż zazgrzytał zębami.

– I przyszliście tu tylko po to aż we dwóch, smarkacze? – ryknął.

Tobias nie zdołał powstrzymać jęku, widząc, jak Balthazar wstaje, okrąża ladę i podchodzi do nich. Kiedy starzec stanął przed nimi w całej okazałości, Matt cofnął się o dwa kroki. Na jego widok krew zastygła mu w żyłach: spod szlafroka wyłaniał się kolejny ogon węża, tym razem o wiele większy, rozmiaru dużego bakłażana. Wygiął się i czym prędzej schował z powrotem, jakby wiedział, że został zauważony.

Matt usłyszał tupot nóg Tobiasa, który biegł do wyjścia.

– Zjeżdżać mi stąd, ale już!

Matt zaczął się cofać coraz szybciej pod naporem szarżującego Balthazara. Po czym rzucił się do ucieczki i klucząc między wysokimi regałami, wreszcie ujrzał drzwi zamykające się właśnie za Tobiasem. Światło dnia przenikające przez szparę wydawało się dalekie, niemal nierzeczywiste. Mimo to Matt dotarł do drzwi, pociągnął za klamkę, na progu zaś, sam nie wiedząc dlaczego, obejrzał się, by popatrzeć na jamę Balthazara.

Starzec, stojący na końcu alejki w pogrążonej w półmroku graciarni, również mu się przyglądał. Kiedy drzwi zamykały się powoli, Matt widział, jak tamten się uśmiecha zadowolony. W ostatniej chwili zobaczył wyraźnie, jak z ust Balthazara wyskakuje rozwidlony drżący język węża.

2MAGIA

Matt zetknął się jeszcze ze zjawiskiem fantastycznym – po raz drugi i ostatni przed nadejściem Burzy.

Spotkanie z Balthazarem chwilowo wytrąciło go z równowagi, kiedy zaś po rozmowie z Tobiasem dotarło doń, że tylko on to wszystko widział, zamilkł. Czyżby przyczyną był rozwód rodziców? Czy to możliwe, żeby cierpiał aż tak bardzo, by mieć omamy? Tylko że przecież mu się nie przywidziało. Balthazar naprawdę miał węża owiniętego wokół ramienia, a także olbrzymi wężowy ogon na plecach! I pokazał mu język, rozwidlony język! „To przez półmrok, przez strach”, powiedział sobie w końcu, sam w to nie wierząc.

W piątek wieczorem dla całego gimnazjum rozpoczęły się ferie. Matt wrócił prosto do domu, nie czując się na siłach, by wyjść gdzieś z przyjaciółmi. Mieszkał na dwudziestym trzecim piętrze wieżowca przy Lexington Avenue. Jego pokój był obwieszony plakatami filmowymi z „Władcą Pierścieni” na czele. Na półkach znajdowała się cała kolekcja figurek postaci z tego filmu: Aragorn, Gandalf i cała Drużyna Pierścienia stali na honorowym miejscu, przed łóżkiem.

Matt włączył wieżę, z której popłynęły natychmiast pierwsze potężne i agresywne akordy zespołu System of a Down. Chłopiec opadł na łóżko i zaczął się rozglądać wokoło. Wszystko to było dla niego nowe: ta mieszanka Matta, który kochał się rozmarzać o fantastycznych światach, i Matta realisty, który pojawił się niespodziewanie latem, podczas wakacji w Vermoncie spędzonych ze starszym o dwa lata kuzynem Tedem. Owo oblicze, które dopiero co odkrył, zrodziło się po spotkaniu dwóch szesnastolatek, Patty i Connie. Po raz pierwszy w życiu zainteresował się własnym wyglądem, tym, co mówi, i tym, co inni mogą o nim pomyśleć. Pragnął zwrócić na siebie uwagę obu dziewczyn, pokazać, że jest ważny. Ted poprowadził go za rękę, dając mu posłuchać pierwszych płyt metalu, udzielając wskazówek, jak podrywać dziewczyny. Po wakacjach do szkoły wrócił inny, odmieniony Matt. Zmienił się nawet fizycznie: zniknęła dziecięca pulchność, wyostrzyły mu się rysy, odsłaniając więcej kanciastości niż krągłości. Zaczął nosić strój, który uwielbiał: traperki, niebieskie dżinsy, ciemne swetry lub podkoszulki oraz długi do kolan czarny płaszcz z kapturem – strasznie lubił, kiedy łopotał na wietrze. Zapuścił włosy, które zaczynały mu sterczeć nad uszami i na karku niczym znaki zapytania.

Dzisiaj oba jego światy wzajemnie się przenikały, niekiedy zderzając. Świat gier i figurek, który tak bardzo cenił, i świat młodego mężczyzny, którym miał się wkrótce stać. Zastanawiał się, jak powinien postąpić: poświęcić młodzieńcze pasje w imię dojrzałości? Newton właśnie tak mniej więcej zrobił. Z kolei Tobias nadal czuł się dzieckiem – ubierał się byle jak i liczyli się dla niego wyłącznie skauci i gry.

Podczas gdy z głośników płynęły wrzaskliwe dźwięki melodii, Matt pogrążył się w niespokojnym śnie, w którym pojawiły się postacie rodziców, kłócących się jak zwykle po cichu w swoim pokoju, następnie zaś Patty i Connie o zmysłowych kształtach, a na koniec mężczyzna z językiem i oczami węża…

Boże Narodzenie nadeszło szybciej, niż się Matt spodziewał; dni upływały jeden za drugim na RPG-ach z Newtonem i Tobiasem. Tobias w końcu nie wyjechał na obóz, prognoza pogody zmusiła bowiem jego drużynę do rezygnacji z wypadu do lasu. Na początku ferii rodzicom Matta wypadł służbowy trzydniowy wyjazd, chłopak zaś musiał się postawić, żeby mu pozwolono zostać samemu w domu. Chcieli zadzwonić po Maât, która od lat była jego opiekunką. Maât pochodziła z Egiptu i mieszkała na tym samym piętrze. Rozświetlona słońcem skóra odzwierciedlała jej usposobienie: serdeczne i radosne. Była to bardzo tęga, łagodna i dobra kobieta, która opiekowała się Mattem przez wiele lat wieczorami, kiedy rodzice nie mogli wcześniej wrócić. Matt mile ją wspominał, lecz teraz pragnął więcej wolności. I chociaż nadal darzył Maât pewnym rodzajem czułości, nie mógł zaprzeczyć, że ta zatwardziała stara panna drażni go obecnie swymi drobnymi uprzejmościami. W końcu zdołał się nacieszyć tymi trzema dniami w samotności – Maât odwiedziła go dopiero ostatniego wieczoru.

W Boże Narodzenie Matt stwierdził z zadowoleniem, że rodzice usiłują zachować spokój i mało brakowało, by uwierzył, że zejdą się z powrotem. Na widok stosu prezentów, jakimi go zasypali, w pierwszej chwili ogarnęła go radość, po chwili jednak sobie uświadomił, że rozpieszczają go tak dlatego, że to ich ostatnie wspólne święta. Uśmiech zamarł mu na ustach, zanim chłopak wziął do ręki ostatnią paczkę, największą. Od razu wiedział, co to jest, toteż zalała go fala szczęścia: miecz Aragorna.

– To wierna kopia! – wyjaśnił z dumą ojciec. – Nie byle dmuchana imitacja. Jeżeli go naostrzysz, stanie się prawdziwą bronią. Będziesz więc musiał zachować ostrożność, mój panie.

Matt rozpakował miecz i wyciągnął przed siebie, zdumiony jego wagą: był potwornie ciężki! Jego ostrze lśniło, odbijając światła sufitowych lamp. Niczym elfickie gwiazdy, pomyślał. Do wyposażenia dodano podpórkę do powieszenia na ścianie, skórzaną pochwę i pasy, które pozwalały nosić go na plecach, zupełnie jak w filmie.

– Dziękuję! Już wiem, gdzie go będę trzymał! – zawołał Matt. – Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć miny chłopaków, kiedy im go pokażę!

Nazajutrz rano Matt ubrał się w pośpiechu i poszedł do salonu, gdzie ojciec oglądał kanał informacyjny w telewizji. Prezenter komentował właśnie straszliwe obrazy burzy:

„To już trzeci cyklon, jaki nawiedził ten zazwyczaj spokojny region w ciągu ostatnich dwóch miesięcy, przy czym nie należy zapominać o fali trzęsień ziemi, jakie występują w Azji”.

Po chwili pałeczkę przejął inny dziennikarz:

„Owszem, Dan, to pytanie jest teraz na ustach wszystkich: z powodu pór roku, które w niczym nie przypominają tego, co znaliśmy do tej pory, i wszystkich tych klęsk żywiołowych, które ciągną się od kilku lat, można się zastanawiać, czy na Ziemi nie następują o wiele szybsze zmiany, niż przewidywaliśmy w związku z globalnym ociepleniem…”

Ojciec Matta zmienił pilotem kanał. Tym razem pokazały się obrazy żołnierzy patrolujących jakieś odległe miasto, towarzyszył im monotonny głos lektora, wcale nieprzejętego własnymi słowami: „Uzbrojone oddziały przeczesują miasto, podczas gdy całym krajem wstrząsają konflikty. Przypomnijmy, że…” Znów nastąpiła zmiana kanału. Prognoza pogody.

„Prosimy osoby cierpiące na niewydolność oddechową lub astmę, żeby się nie forsowały, ponieważ powietrze będzie miało dzisiaj szósty stopień czystości. To zła wiadomość, nie powinniśmy jednak zapominać, że wkrótce Wigilia…”

Ojciec wyłączył telewizor i spojrzał na Matta.

– Wychodzisz, synku?

– Idę się spotkać z Tobiasem i Newtonem, muszę im pokazać miecz!

– Nic z tego, nigdzie z tym nie pójdziesz, przypominam ci, że to broń, to niedozwolone. Jeśli chcesz, żeby go zobaczyli, niech przyjdą tutaj.

Matt westchnął, mimo to się zgodził.

– W porządku, zostawię go w domu. Idę do Newtona, wypróbujemy jego nową konsolę do gier.

Pięć minut później Matt przemierzał ulice East Side’u opatulony płaszczem, z szyją owiniętą szalikiem. Mróz skuł miasto nagle, bez uprzedzenia, w ciągu jednej nocy, tak jakby chciał nadrobić całe opóźnienie w ciągu kilku godzin. Dochodziła dziewiąta rano, samochody posuwały się w żółwim tempie po całkowicie oblodzonych jezdniach.

Matt skręcił w Dziewięćdziesiątą Szóstą Ulicę, spokojniejszą aleję, na której garstka przechodniów robiła wszystko, żeby się nie pośliznąć, uważnie patrząc pod nogi.

Właśnie się zbliżał do ciemnego zaułka, gdy wtem pojawiło się w nim niebieskie światło, które równie szybko zgasło. Chłopiec zwolnił. Niebieski błysk znów się pojawił, zalewając chodnik.

Czyżby podświetlany napis? Na takiej uliczce? Matt jakoś sobie nie przypominał, żeby tam był. Wyglądało to jednak na potężny mrugający neon. Chłopiec przystanął przed ślepą dróżką. Wąską, pełną cieni. Jak betonowy język wciśnięty między dwa budynki i prowadzący do kontenerów na śmieci i schodów przeciwpożarowych.

Podszedł bliżej. Mrok był tak gęsty, że nie mógł dojrzeć zaułka.

Niebieski błysk znów się pojawił, oświetlając tył skrzyni ładunkowej i omiatając okna na pierwszym piętrze. Matt drgnął. „Rany boskie! Co to takiego?”

Jednocześnie w tym samym miejscu poruszyła się jakaś ludzka postać, lecz z miejsca, gdzie się znajdował, chłopiec nie zdołał dostrzec nic więcej.

W tej samej chwili w powietrzu rozległo się jakby elektryczne buczenie, po czym ucichło.

Matt się zawahał. Powinien sprawdzić, czy facet nie jest ranny, czy wziąć nogi za pas?

Niebieska błyskawica znów się pokazała. Tym razem omiotła ziemię, nie wznosząc się do góry, liżąc asfalt i natychmiast roztapiając lód. Pochodziła z ziemi, jak stwierdził Matt, i przemieszczała się niczym przecięty kabel: gwałtownymi skokami. „Zupełnie jak wąż”, pomyślał Matt, któremu nieprzyjemny dreszcz przebiegł po plecach. Tym razem błyskawica nie zgasła tak szybko, tylko posuwała się falistym ruchem. Zakończyła się małymi snopami iskier, które przebiegały po walających się gazetach niczym palce. Papier zresztą od razu się zapalił. Następnie znieruchomiała przed dwoma kontenerami, jakby właśnie znalazła to, czego szukała.

Wówczas Matt usłyszał jęk. Ktoś potrzebował pomocy. Nie zastanawiając się dłużej, chłopiec rzucił się w zaułek.

Ledwie zdążył zobaczyć miotające się zniszczone adidasy i brudne spodnie, gdy zalało je światło błyskawicy. Po czym zniknęło z suchym trzaskiem, pozostawiając po sobie gęsty mdlący dym – zupełnie jak ten wywołany przez doświadczenia chemiczne, które przeprowadzali w klasie. Matt odskoczył do tyłu i odczekał chwilę z łomoczącym sercem, nim ośmielił się ruszyć. Kiedy podszedł w końcu do miejsca, gdzie widział czyjeś nogi, ujrzał tylko stos ubrań. Tak jakby mężczyzna wyparował.

„Niemożliwe!”

Porozrzucane wokół niego gazety kończyły się jednak właśnie dopalać, uwalniając nikłe niebieskożółte płomyki. Wszystko potoczyło się tak szybko. Czy to możliwe, żeby źle widział?

„Nie! Tym razem jestem pewien! To się wydarzyło naprawdę. Jakiś mężczyzna został… połknięty przez błyskawicę, która wyszła spod ziemi!”

Matt się cofnął.

– O kurczę… – szepnął.

„Uszczypnij się, uderz się po twarzy, zrób cokolwiek – powiedział sobie. – Nie możesz tu zostać! To coś może wrócić!” Tylko dokąd miałby pójść? Do domu, zawiadomić rodziców? Policję? Nikt by mu nie uwierzył.

Kumple! Na początku będą się z niego nabijać, ale ufał, że w końcu uwierzą.

Usłyszawszy elektryczne buczenie w głębi alejki, czym prędzej zwiał.

Kiedy opowiedział im swą historię, ku jego ogromnemu zdziwieniu ani Tobias, ani Newton się nie śmiali. Być może z powodu strachu, który nadal malował się na jego twarzy. Gdy więc dorzucił jeszcze opowieść o wężu w Bazarze Balthazara, Tobias wybuchnął:

– Aha! Wiedziałem! Te całe kulki! To były oczy! Wiedziałem, że nie śnię!

Teraz z kolei on opowiedział o kulkach w kształcie oczu, które śledziły go wzrokiem. Wtedy Newton dodał z poważną miną:

– Jeden gostek z gimnazjum mówił, że widział niebieskie światło wydobywające się z łazienki w podziemiach. Był przekonany, że to nie jest kwestia prądu. W takim razie powiedzcie, chłopaki: czy to my przesadzamy, czy  n a p r a w d ę  coś się dzieje?

– Mam cykora przez to wszystko – wyznał Tobias. – Mówisz, że nie zostało nic oprócz ciuchów?

Matt pokiwał głową.

– Po tym, co miał na sobie, widać, że to był na pewno bezdomny. A po drodze nagle do mnie dotarło, że ostatnio wcale się ich dużo nie widuje, zauważyliście?

– Jest zima, chowają się w cieple – próbował łagodzić Tobias, chcąc dodać sobie odwagi.

– Nie, aż do dzisiejszego ranka wcale nie było zimno – zaprzeczył Newton. – Masz rację, Matt, coś się z nimi dzieje. Widać ich coraz mniej, a najgorsze jest to, że oni nie należą do osób, których szukano by na pierwszym miejscu, bo nikt nie zwraca na nich uwagi. Wszelki ślad może po nich zaginąć, zanim ktoś się zorientuje. Te typy dla przechodniów właściwie nie istnieją.

– O rany! To mi przywodzi na myśl ubrania, które się widuje czasami na ulicy albo na poboczu autostrady – zaniepokoił się Tobias. – Człowiek zawsze się zastanawia, jak ktoś mógł tak po prostu zgubić but, koszulę czy spodenki! Takie rzeczy się zdarzają, widać to coś z błyskawicą od dawna porywa ludzi i nikt jeszcze tego nie zauważył.

– Tylko że to narasta – wtrącił Matt.

Tobias skrzywił się przerażony.

– W takim razie dlaczego media o tym nie mówią? – zapytał.

– Bo są zbyt zajęte katastrofami i wojnami – podsunął Matt, przypomniawszy sobie poranny dziennik telewizyjny.

Newton gestem dał do zrozumienia, że się z tym nie zgadza.

– A może żaden dorosły tego nie dostrzega? – powiedział. – Tobias, potem ty, potem tamten gostek z gimnazjum… Wszyscy ci świadkowie to kolesie w naszym wieku, nie dorośli.

Tobias skrzyżował ręce na piersiach.

– Mamy przerąbane – oświadczył.

Newton właśnie otwierał usta, gdy do pokoju weszła jego matka.

– Chłopcy, musicie natychmiast wracać do domu – oznajmiła. – Przed chwilą zapowiedzieli wielką zamieć na dzisiejsze popołudnie.

Trójka chłopców spoglądała na siebie w milczeniu.

– Dobrze, proszę pani – powiedział w końcu Matt.

– Chcecie, żebym was odwiozła samochodem?

– Nie, nie trzeba, mieszkamy niedaleko. Ja i Tobias wrócimy razem.

– W takim razie pospieszcie się. Za dwie, trzy godziny zerwie się potworny wiatr, który zamieni ulice Nowego Jorku w jeden wielki wygwizdów.

Wyszła, zamykając za sobą drzwi.

– Będziemy rozmawiać na czacie, dobra? – zaproponował Newton, wskazując komputer.

Dwaj pozostali przytaknęli i po chwili Matt i Tobias podążali Lexington Avenue, po której już hulał silny wiatr.

– Ta cała historia wcale mi się nie podoba – jęknął Tobias. – Czuję, że to się źle skończy. Może powinniśmy powiedzieć o tym rodzicom, nie uważasz?

– W każdym razie nie moim! – odparł Matt, przekrzykując wichurę. – Nie uwierzą w ani jedno słowo.

– Może będą mieli rację, co? Już sam nie wiem, co o tym myśleć. A jeśli nie ma żadnego powodu, żeby się bać? Chyba byłoby głośno o błyskawicach, które potrafią się wydobywać spod ziemi i porywać ludzi, nie?

– Posłuchaj, zrób, jak chcesz, ja nie będę o tym rozmawiał z rodzicami, i tyle.

Dotarli pod budynek Tobiasa; Matt mieszkał kwartał dalej.

– Spotkamy się na czacie za godzinę – powiedział. – Powiesz mi, co na to twoi starzy.

Tobias, który zrobił zakłopotaną minę, w końcu kiwnął potakująco głową. Zanim się rozstali, Matt położył mu dłoń na ramieniu, mówiąc:

– Ale w jednym się z tobą zgadzam: mam wrażenie, że to się źle skończy.

3BURZA

Matt poszedł do swojego pokoju. Jego ojciec siedział w salonie przed telewizorem, matka zaś wisiała na telefonie w gabinecie.

Miecz lśnił na łóżku – jeszcze nie miał czasu go powiesić na ścianie. Włączył komputer i wszedł na czat. Newton zdążył się już zalogować, używając nicka „Turtletoxic”. Matt wysłał mu wiadomość:

[Grominable napisał:] Jestem.

Rozmowa natychmiast się rozpoczęła:

[Turtletoxic napisał:] Musish zmienic pseudo bo to jest cretynskie.

[Grominable napisał:] Przestań pisać jak kobold. Lubię mój pseudonim, bo jest fajny. A człowiek nie wystrzega się tego, czego nie docenia. Praktyczne!

[Turtletoxic napisał:] Niech będzie Grominable. Corobisz?

[Grominable napisał:] Po raz ostatni: pisz normalnie. Po co nam język, skoro go marnujemy?

[Turtletoxic napisał:] To żywy język, nie? Jest po to żeby się rozwijać.

[Grominable napisał:] Tak, żywy język, a ty go mordujesz.

[Turtletoxic napisał:] OK, dobra, będę go głaskał z włosem, daj se na wstrzymanie, panie Pierce.

Pan Pierce był ich nauczycielem angielskiego. Matt wstał i włączył przenośny telewizorek, który miał w pokoju. Trafił na specjalne wydanie wiadomości. Prezenter namawiał ludzi, by nie wychodzili z domów, ponieważ nad Nowy Jork nadciąga  k o l o s a l n a  (na dźwięk tego słowa Matt drgnął, nie schodziło ono bowiem z ust prezenterów telewizyjnych, co nie zapowiadało nic dobrego) zamieć, spodziewany jest wiatr, który w porywach może przekroczyć prędkość stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, i  k o l o s a l n e  opady śniegu. Tym razem Matt poderwał się z miejsca. Prezenterzy telewizyjni nigdy nie powtarzają tego samego słowa w jednym zdaniu – to tak jakby fryzjer chciał obciąć włosy sekatorem: dorosły, na dodatek zawodowiec, nie popełnia tak wielkich błędów. Kilkakrotne użycie określenia „kolosalny” świadczyło o wysokim poziomie paniki, w jaką wpadła redakcja. Matt rzucił się do klawiatury.

[Grominable napisał:] Oglądałeś telewizję? Moim zdaniem oni są przerażeni, nawet ci od wiadomości. Sprawy nie mają się dobrze.

[Turtletoxic napisał:] Taaa. Mocno przesadzony komunikat o pogodzie?? Gadałem też na czacie z moim kuzynem z Bostonu i od pięciu minut nic. Przed chwilą próbowałem się z nim połączyć, ale linia jest uszkodzona. W wiadomościach podają, że w tej chwili zamieć jest nad Bostonem!

Właśnie zalogował się Tobias.

[KastorMagic napisał:] Siema chłopaki. Rozmawiałem z rodzicami. Nie uwierzyli mi.

[Turtletoxic napisał:] Żartujesz? A czego się spodziewałeś? Że poszukają w książce telefonicznej numeru do Pogromców Duchów, żeby nas ocalić?

[KastorMagic napisał:] Nie wiem. Czy nie tego cię uczono: liczyć na własnych rodziców? Tym razem kicha.

Matt miał się właśnie włączyć do dyskusji, lecz jego uwagę przyciągnął telewizor. Obraz zanikał, postać prezentera zaczęła drgać z powodu zakłóceń. „To przekaz satelitarny, co oznacza, że burza się zbliża”. Jakby na potwierdzenie tych słów ulicę przysłonił gigantyczny cień. Matt podbiegł do okna. Cała ulica była pogrążona w półmroku z powodu zmierzchu, toteż budynki zapłonęły setkami świateł. Matt miał wrażenie, że nad dachami zastygł jakiś olbrzymi ptak. Popatrzył uważnie na niebo: nad całym miastem zawisła czarna chmura.  K o l o s a l n a  chmura.

Wtem na ulicę wtargnął wiatr, uderzając w okno z przenikliwym gwizdem.

Kineskop zaszedł mgłą, kolory uciekły. Po czym nastąpił pstryk i obraz zniknął zupełnie. Czarny ekran, wkrótce zastąpiony obrazem kontrolnym. Wciskając guziki pilota, Matt stwierdził, że na większości kanałów jest tak samo. Przestano nadawać na wszystkich po kolei.

Chłopiec usiadł przed komputerem.

[Grominable napisał:] Stało się, zamieć śnieżna jest tuż-tuż; nadeszła szybciej, niż zapowiadali! Nie ma nawet telewizji!

[Turtletoxic napisał:] Też mi nowina! Na mojej ulicy wybuchła panika, ludzie są kompletnie zaskoczeni, wszyscy trąbią! Mam

Newton nie dokończył zdania. Matt odczekał chwilę, tylko że dalszy ciąg nie nastąpił. Nagle ukazał się komunikat: „Połączenie zostało zerwane”. Matt usiłował je wznowić, łącznie z uruchomieniem na nowo modemu, lecz bez powodzenia.

– Co się dzieje…

Wtem w pokoju zgasło światło. Matta otoczyły ciemność i cisza.

– Nie ma prądu! – zawołał z salonu ojciec. – Idę do kuchni po świece, niech nikt się nie rusza.

Przysunąwszy fotel do okna, Matt patrzył, jak we wszystkich domach po kolei gasną światła. Miasto pogrążyło się w mroku. Chociaż nie minęło jeszcze południe, można by pomyśleć, że to ostatnie sekundy zachodu słońca, kiedy światło przybiera ów bardzo szczególny,  w i d m o w y  odcień. To było właśnie to: światło duchów, które nie przenika przez ciemności, które przez krótką chwilę jedynie podkreśla życie.

Ojciec Matta zapukał do drzwi i postawił na biurku lichtarz z zapaloną świecą.

– Nie przejmuj się, synku, zaraz włączą prąd.

– Oglądałeś wiadomości, tato? Zamieć miała nadejść dopiero po południu.

– Znów dali ciała! Mówię ci, powinni zwolnić tego faceta od pogody! Ich prognozy są coraz mniej wiarygodne!

Ojciec był w znakomitym humorze – traktował to wszystko lekko. „O ile nie chce cię w ten sposób uspokoić!”, pomyślał Matt.

– Ten cały brak prądu może długo potrwać…

– Brak prądu? Równie dobrze dwie minuty, jak i dwa dni, zależy, co trzeba naprawić. Nie martw się, w tej samej chwili, kiedy sobie rozmawiamy, dziesiątki techników uwijają się jak mrówki, żeby wszystko wróciło do normy.

Optymizm ojca go dobijał. Z dorosłymi często tak bywa. Są zbyt dużymi optymistami albo zbyt dużymi pesymistami. Matt rzadko spotykał ludzi, którzy zachowywali spokój, nie martwiąc się zbytnio. Zresztą doskonale to widać na filmach: w razie katastrofy jedna część ludzi wrzeszczy i pogrąża innych w rozpaczy, druga zaś uważa się za niezniszczalną i wcale nie kończy lepiej. Bohaterami są ci, którzy potrafią pozostać pośrodku, traktując wszystko bez zbytnich emocji, z koniecznym dystansem. Czy w rzeczywistości też tak jest? Czy porządni ludzie, „bohaterowie” tego świata, potrafią zachować umiar w każdych okolicznościach?

– Jazda, nadeszła pora powyciągać stare dobre horrory – oświadczył ojciec. – Nie masz gdzieś pod ręką jakiegoś Stephena Kinga? W tej sytuacji byłaby to niezapomniana lektura! Jeśli ty go nie masz, powinien być w mojej biblioteczce.

– Mam co trzeba. Dzięki, tato.

Ojciec przyglądał mu się przez moment, nie znajdując słów, które pragnąłby powiedzieć synowi. Puściwszy do niego oko, wyszedł i zamknął za sobą drzwi.

Płonąca świeca dawała bursztynowe światło. Pewnie, że było idealne do czytania, Matt jednak wcale nie miał na to ochoty. Zbyt mocno niepokoił się tym, co się działo na zewnątrz. Wyjrzał przez okno.

Teraz fruwały na wietrze ogromne płatki śniegu, manewrując w powietrzu z siłą i zręcznością myśliwców. W ciągu kilku minut ulica zniknęła za gęstą wirującą zasłoną. Matt przestał cokolwiek widzieć, to był koniec. Współczuł wszystkim osobom, które znajdowały się jeszcze na zewnątrz, usiłując jakoś wrócić do domów mimo tak słabej widoczności. Przecież człowiek nie widział nawet własnych dłoni!

Po kilku godzinach Matt wreszcie zaczął się nudzić. Wziął do ręki komiks i przekartkował go niedbale. Po południu spróbował włączyć najpierw telewizor, potem radio, ale bez skutku – nadal nie było prądu. Natomiast okna bezustannie zasypywały lawiny śniegu.

Pod koniec dnia matka jęła pukać do drzwi sąsiadów, by się upewnić, czy nikomu nic nie jest, następnie wszystkie sześć rodzin zamieszkujących to samo piętro zorganizowało się tak, aby ugotować na zmianę kolację na gazie, niektórzy mieli bowiem wyłącznie kuchenki elektryczne. Gaz ma więc swoje zalety, powtarzano na korytarzu ze śmiechem, zaś pomiędzy mieszkaniami, które pozostawiono otwarte na oścież, zapanowała nader przyjazna atmosfera.

Wieczorem rodzina Carterów zjadła kolację w towarzystwie Maât i Gutierrezów, małżeństwa emerytów, które mieszkało tuż obok. Żadna z rodzin na piętrze nie miała dzieci w wieku Matta, a jego jedyny kumpel z bloku wyjechał na ferie do Kalifornii.

Matt wstał wcześnie od stołu, życząc wszystkim dobrej nocy. Maât pożegnała go czulej niż rodzice pogrążeni w rozmowie z Gutierrezami. Chwyciwszy po drodze paczkę herbatników, zamknął się w swoim pokoju. Prowiant na wypadek ataku nocnego głodu, latarka, żeby sobie poświecić, kiedy będzie musiał pójść do łazienki, i wspaniała burza na zewnątrz, żeby urozmaicić noc. Skoro wszyscy żartowali z zaistniałej sytuacji, Matt postanowił także potraktować ją z humorem, a przynajmniej raczej z ekscytacją niż z lękiem. Owszem, była ogromna zamieć; owszem, spadła na nich wcześniej, niż przewidywano, ale przecież to jeszcze nie koniec świata. „Tylko że od kilku dni pojawiają się te wszystkie dziwne znaki”. Stary sklepikarz z wężowym językiem, kulki-oczy, błyskawice-połykacze ludzi, to zbyt wiele. Jednocześnie, po upływie kilku godzin, Matt wspominał wszystko z mniejszym niepokojem. Musiało przecież istnieć jakieś racjonalne wytłumaczenie. Coś typowego dla dorosłych, czego Matt i jego przyjaciele nie potrafili pojąć. Tak, może jakiś narkotyk, którego terroryści dodali do miejskiej wody pitnej, a który wywołuje halucynacje? Dlaczego nie? Bez przerwy się mówi o terrorystach! Kiedyś, jeszcze będąc dzieckiem, płakał, ponieważ bał się ataku terrorystów, i dziadek wówczas rzekł:

– Powiedz sobie, że przed terrorystami byli komuniści, byli naziści. Przed nazistami byli Anglicy, byli Indianie. Jednym słowem w tym kraju zawsze musieliśmy sobie wymyślać wrogów. I coś ci powiem: niektórzy z nich zostali naszymi przyjaciółmi, z kolei inni już nie istnieją albo są niegroźni. Świat już taki jest, chłopcze, jeśli nie masz wrogów, nie posuwasz się naprzód. Więc się uspokój i traktuj ich jak siłę napędową do rozwijania się w życiu. Bądź silny!

Na co matka odparła, że dziadek to „republikański kmiot”. Tego jednak Matt nie zrozumiał i nie pojmował nawet teraz. Mimo wszystko zagrożenie ze strony terrorystów mogło wyjaśnić to, co widział.

Położył się wraz z latarką i całą stertą komiksów, które powyciągał z szuflad. Na pościeli znajdowała się również paczka herbatników oraz miecz. Matt się zawahał – przecież nie może spać z bronią. Co by sobie o nim pomyślały Connie i Patty, gdyby wiedziały, że śpi z mieczem? Na pewno miałyby niezły ubaw. W jego wieku… „Tak, ale ich tu nie ma”, uciął ostatecznie.

Wiatr jeszcze przybrał na sile i walił w szybę, która w nocnej porze stała się czarna. Na ulicy nie widać było ani jednego światła, ani jednej świecy palącej się w budynku naprzeciwko. Nic, tylko nieprzenikniony mrok i szalejąca burza.

Wreszcie Matt zasnął. Po raz pierwszy obudzili go Gutierrezowie, którzy się żegnali, zbyt głośno dziękując, po raz drugi zaś, o wiele później, jakiś wybuch.

Matt podskoczył. Powieki drgały mu równie szybko, jak łomotało serce. Gdzieś padł wystrzał – czyżby w mieszkaniu? Z sąsiednich pokoi nie wydostawał się żaden dźwięk, żaden promyk światła. Wtedy właśnie do niego dotarło: burza ucichła. Odruchowo spojrzał na budzik, którego ekran nadal pozostawał czarny: jeszcze nie włączyli prądu. Zegarek wskazywał 3.30.

Matt podszedł do okna w podkoszulku i w spodenkach. Ulicę nadal spowijał mrok. Brzegi szyb i parapety pokrywała gruba warstwa śniegu. Wtedy ciszę przerwała kolejna eksplozja, wprawdzie gdzieś daleko w mieście, ale i tak dostatecznie wyraźna. Instynktownie cofnął się o krok.

– Co to znowu za hałas? – mruknął, tym razem przekonany, że to nie był wystrzał.

Przykleiwszy z powrotem nos do szyby, wpatrywał się w ciemność.

Potężny niebieski błysk rozświetlił horyzont i na ułamek sekundy na niebie ukazały się kontury budynków przypominające chińskie cienie.

– O kurczę! – zawołał, cofając się znowu, tym razem z powodu zaskoczenia.

Noc rozdarły jednocześnie trzy błyskawice.  N i e b i e s k i e  błyskawice. Miasto w oddali zaczęło natychmiast migotać. Matt naliczył tuzin błyskawic, które pojawiły się na budynkach na kształt czepiających się ich gigantycznych dłoni. Potem dwa tuziny, lecz nie upłynęła nawet minuta, a nie był już w stanie ich zliczyć. Przypominały tamtą błyskawicę, która spowodowała zniknięcie bezdomnego w zaułku, tyle że w wersji olbrzyma. Ślizgały się po murach w niezwykle szybkim tempie, Matt zaś miał wrażenie, że  d o t y k a j ą  ścian, tak jak się maca owoc przed zjedzeniem, aby sprawdzić, czy jest dojrzały. Gorzej: posuwały się naprzód, zbliżały do niego.

– O nie, tylko nie to – szepnął.

Musi wyjść. „I znaleźć się na dworze razem z tym czymś? Nie, to nie jest dobry pomysł”. Przeciwnie, powinien zostać w środku, wtedy może one przejdą nad nim albo obok, nie czyniąc szkód.

Wpatrzył się w horyzont. Zbliżały się w okamgnieniu.

Zerwał się wiatr, unosząc tumany wirującego śniegu. Tym razem wiał w drugą stronę. Co się dzieje? Kolejna burza idąca w przeciwnym kierunku?

Kiedy na całej ulicy rozległ się grzmot, z ziemi podniosła się gigantyczna błyskawica i rzuciła się na budynek po drugiej stronie jezdni. Matt widział, jak olbrzymi łuk elektryczny wspina się od okna do okna, wyrzucając trzeszczące macki, by jak najprędzej ich dosięgnąć. „To wielka łapa! Tak, to jest to! Wielka łapa!” I właśnie wtedy, gdy sądził, że zobaczył już najstraszniejsze, Matt odkrył, mrużąc oczy, że krawędzie błyskawicy nie tylko się wspinają po budynku, lecz wchodzą przez okna, rozbijają je i natychmiast wychodzą, pozostawiając po sobie biały dym.

„To coś sprawia, że ludzie wyparowują! Tak jak tamten bezdomny dziś rano!”

Niedługo wszyscy dadzą się wessać. Znikną w ułamku sekundy. Matt porwał spodnie, włożył je w pośpiechu i wsunął stopy w buty, nie zawracając sobie głowy skarpetkami. Nie wiedział, dokąd pójść, ale nie powinien tu zostać, może w przedpokoju będzie bezpieczny przed tymi podłymi…

Aż podskoczył, słysząc kolejne straszne trzaśnięcie, podczas gdy na fasadzie budynku stojącego dokładnie naprzeciwko pojawiła się nowa błyskawica.

Jeśli chce przeżyć, musi się spieszyć.

Ostrzec rodziców.

Oślepił go niebieski błysk, zadrżała podłoga. Z fundamentów uniósł się grzmot. Na domu znajdowała się już błyskawica, wspinała się ku Mattowi, pożerając ludzi na mijanych piętrach.

– Nie ma czasu! – powiedział głośno na widok płaszcza w rogu pokoju.

Popędził do przedpokoju; ojciec spał na kanapie w salonie, matka w sypialni. „Prędko!”

Ściany również zaczęły drżeć, pomruk stał się głośniejszy, ogłuszający.

I tuż zanim Matt wszedł do salonu, szyby się roztrzaskały.

Błyskawica, za którą podążał niesamowity wyjący wiatr, przemierzyła całe mieszkanie, niszcząc wszystko po drodze. Kiedy dotarła do Matta, chłopiec ledwie zdążył zasłonić rękami twarz, poraziła go i odeszła, pozostawiwszy za nim gęsty biały dym.

4INNY ŚWIAT

Obudził go chłód. Matt z trudem otworzył oczy. Jego powieki były ciężkie, ciało obolałe, tak jakby poprzedniego dnia przebiegł maraton. Zdał sobie sprawę z otaczającego go zimna.

Gdzie jest? Co się stało?

Przypomniawszy sobie nagle nieuniknione spotkanie z błyskawicą, zbyt szybko się wyprostował. Zakręciło mu się w głowie, oparł się dłonią o ścianę przedpokoju. Było jasno, świtało. Parkiet pokrywał lód. Jakieś papiery, uniesione do góry przez podmuch powietrza, fruwały miękko po mieszkaniu niczym zabłąkane obłoki. Matt wstał i poszedł do salonu ze ściśniętym żołądkiem. Co się stało z rodzicami? Salon wyglądał tak, jakby przebiegło przez niego stado słoni. Wszystko było poprzewracane, książki walały się razem z naczyniami, potłuczone bibeloty leżały u stóp mebli, z których zaledwie część stała na miejscu. Matt dostrzegł na sofie bokserki i stary podkoszulek Rangersów – strój, który ojciec często wkładał do spania. Po zajmującym całą ścianę oknie nie było śladu; do mieszkania wpadał wiatr prosto z ulicy, niosąc ze sobą płatki śniegu. Matt przełknął ślinę. Zawrócił i ruszył do sypialni rodziców. Równie pustej i zdewastowanej. Zajrzał do wszystkich opustoszałych pokoi. Nie było ani jednego całego okna, toteż Matt trząsł się z zimna, mimo że emocje przytłumiły jego wrażliwość. Odgarnął pościel z łóżka, na którym sypiała matka: na środku materaca leżała jej koszula nocna, na której prawie nie było widać zagnieceń. „Zupełnie jak z bezdomnym w uliczce… Zostało tylko ubranie!” Matt pokręcił głową, chcąc strząsnąć łzy. Nie chciał w to uwierzyć. „Nie, oni gdzieś tu są, pewnie u Gutierrezów albo u Maât!” Wszystko to przypominało jakiś koszmar. Wypadł na klatkę schodową i zaczął dzwonić kolejno do każdych drzwi, następnie zaś, skoro nie było żadnej odpowiedzi, jął w nie walić.

Nikt nie otworzył.

Matt nie usłyszał żadnego dźwięku, żadnego śladu życia. Czy to możliwe, że wyłącznie on ocalał? „Tylko nie to, litości, tylko nie to”, powiedział do siebie, nie adresując swojej modlitwy do nikogo konkretnego.

Wrócił do mieszkania, podniósł słuchawkę telefonu: nie było żadnego sygnału, podobnie zresztą jak w komórce. Telewizor też nie działał, prądu nadal nie było. Wychylił się przez okno, w którym kiedyś tkwiła szyba. Znajdująca się dwadzieścia trzy piętra niżej ulica zdawała się go wciągać. Matt przytrzymał się framugi. Krajobraz pokrywała warstwa śniegu, już ani jeden samochód nie był widoczny, nic, tylko gęsta biała wata. Czy całe miasto ucierpiało? Cały kraj?

Co on teraz zrobi? Żołądek mu się ścisnął i z przerażenia podjechał aż do gardła, oczy zaś napełniły się łzami. CO ON TERAZ ZROBI?

Czując, że nogi odmawiają mu posłuszeństwa, Matt osunął się na podłogę. Miał tak zmarznięte policzki, że nie zdawał sobie sprawy z płynących po nich łez. To był koniec, koniec wszystkiego na Ziemi. Skulił się drżący.

Po chwili łzy obeschły. Jego ciało pragnęło żyć, walczyło. I nagle chłopiec uświadomił sobie, że ciągle tli się w nim życie. Życie i nadzieja. Co wie na temat tego, co się działo na zewnątrz? Co wie na temat tego, co się stało z ludźmi pożartymi przez błyskawice? A jeśli nadal gdzieś żyją? „A jeśli wcale nie zniknęli, tylko wszyscy są na dole albo schronili się w jakiejś siłowni czy coś w tym rodzaju?” Wydawało mu się to mało prawdopodobne – rodzice nigdy by go tu nie zostawili. „Muszę sprawdzić. Na ulicach na pewno są ludzie”.

Chłód uśpił dręczący go strach i panikę. Matt spróbował się poruszyć, podniósł się z ogromnym trudem. Okryć się, rozgrzać – teraz to było najistotniejsze. W tej samej chwili z ulicy dobiegł krzyk, krzyk dziecka, krzyk przerażenia, który natychmiast ucichł. Wstrząsany dreszczami Matt wyjrzał ponownie, lecz nie dostrzegł nic szczególnego. A przecież to dziecko musiało doznać albo być świadkiem czegoś potwornego, skoro krzyknęło w ten sposób.

Nasuwał się jeden pozytywny wniosek: nie jest sam.

Wrócił do swego pokoju, opatulił się wełnianym kocem, żeby się rozgrzać, i usiadł na łóżku, by pomyśleć. Przede wszystkim musi zejść na dół, może spotka na klatce sąsiadów – pójdzie schodami, nie ma mowy o wsiadaniu do windy, bo nawet jeśli działa, w co Matt szczerze wątpił, ani mu się śni ryzykować, że utknie w niej na resztę swoich dni. Jeżeli nie spotka nikogo z sąsiadów, rozejrzy się w poszukiwaniu tych, którzy przeżyli. „To złe słowo, bo oznacza, że skoro ktoś przeżył, to reszta jest martwa, a tego nie wiem, może znajdują się… gdzie indziej”. Smutek powrócił na myśl o rodzicach, Matt odegnał go jednak. Musi znaleźć klucz do tajemnicy, żeby… ich uratować!

Chciał sprawdzić, która godzina, ale jego zegarek przestał chodzić. Chłopiec zaklął, zdjął go z nadgarstka i zostawił na biurku.

Powinien zadbać o ekwipunek, lepiej, by niczego nie pominął, ponieważ nie pokona z powrotem tak od razu dwudziestu trzech pięter pod górę! Czego potrzebuje? Ciepłych ubrań, latarki, trochę wody i jedzenia, żeby nabrać sił w ciągu dnia. „Środków opatrunkowych! – przyszło mu na myśl. – Żeby opatrzyć ewentualnych rannych”. Zgoda, tylko co można zdziałać za pomocą zwykłego plastra i bandaża? „I broni!” Co go może czekać na dole? „Przecież niedźwiedzie nie atakują w Nowym Jorku!” Mimo to weźmie broń. Odwrócił się i pogładził ostrze miecza. Świetnie się nada.

Odczekał jeszcze kwadrans, aby się porządnie rozgrzać, wtem jednak z ulicy dobiegł odgłos tłuczonego szkła. Matt podszedł do okna i wypatrywał przez dobrą minutę, ale nic nie zauważył.