Ściśle tajne

Alex KavaŚciśle tajne

Tłumaczenie:

Dzień 1.1.

Hrabstwo Haywood, Karolina Północna

Daniel Tate nie przepadał za zastrzykami. Kiedy igła strzykawki zatopiła się w żyle na ramieniu, odruchowo zacisnął zęby i uciekł wzrokiem w bok. Nie był mięczakiem – odsłużył przecież dwie misje w Iraku i jedną w Afganistanie. W tym czasie nierzadko znajdował się na celowniku wroga, kilka razy uniknął śmierci od eksplodujących min, a raz od nieprzyjacielskiego granatu. Jeśli jednak chodziło o igły, był zupełnie bezbronny. Nie cierpiał zastrzyków.

– Dzięki temu łatwiej będzie się panu odprężyć – zapewniła doktor Shaw.

Kiedy zjawiła się w gabinecie, Tate odetchnął z ulgą, widząc kobietę. Lekarka nie wdawała się w zbytnie poufałości. Po lakonicznym powitaniu wprowadziła do sali wózek z tacą ze stali nierdzewnej. Znajdowały się na niej fiolki, narzędzia chirurgiczne i nieszczęsne strzykawki. Ciemne włosy miała zaczesane i upięte z tyłu głowy, z przodu zostawiła tylko grzywkę, która opadała jej na czoło. Nosiła okulary w grubych oprawkach. Była młodsza, niż się spodziewał, nie zdążyła się nabawić zmarszczek w kącikach ust i oczu, skóra zachowała jeszcze nieskazitelną gładkość. Niewątpliwie doktor Shaw mogła się podobać, jednak strzykawka w dłoni sprawiała, że Tate wolał w tej chwili skupić uwagę na wnętrzu, w którym się znajdowali.

Sala była dziwna. Jedyny mebel stanowił stół operacyjny. Tynk na ścianach miał porowatą fakturę przywodzącą na myśl materace, które mocuje się na ścianach za tablicami w sali do koszykówki, by nazbyt energiczni zawodnicy mogli się od nich bezpiecznie odbić po ataku na kosz. Tyle że tutaj owe materace wcale nie były przymocowane do ścian, lecz były ścianami – nieskazitelnie białymi i pozbawionymi widocznych łączeń. Pomieszczenie przywodziło na myśl pokój bez klamek w szpitalu psychiatrycznym.

Tate spojrzał na zupełnie gołe ściany. Czy przypadkiem w gabinetach zazwyczaj nie wieszano dyplomów lekarskich? W sumie i tak nie miało to wielkiego znaczenia. Było już za późno, by się wycofać. Gdy zjawił się tu po raz pierwszy, wręczono mu kontrakt na cholernie długi czas. Podpisał na stronie siódmej i od tamtego momentu wiedział, że ma ograniczone pole manewru.

Nie wiedział, gdzie właściwie znajduje się ten gabinet. Przez całą drogę z lotniska lał deszcz i na półtorej godziny świat skrył się za zasłoną ulewy. Przyjechał tu wczoraj, a przynajmniej tak mu się wydawało. Przy wejściu musiał oddać zegarek i komórkę. Nie zrobiło mu to specjalnej różnicy, wolałby jednak wiedzieć, jaka jest pora dnia. Nie bardzo rozumiał, czemu nie mógł zachować butów i bielizny. Szpitalna piżama w kolorze niebieskim była wprawdzie wygodna, ale foliowe kapcie działały mu na nerwy. Przy każdym kroku szeleściły, co kojarzyło mu się z powłóczeniem nogami. Takie dźwięki wydawali pacjenci domu spokojnej starości, w którym pracowała jego żona.

– Po podaniu leku zadam panu kilka pytań – poinformowała doktor Shaw.

Obrzucił niechętnym spojrzeniem lekarkę, która przygotowywała następny zastrzyk. Trzymała strzykawkę w długich, smukłych palcach o krwistoczerwonych paznokciach. Ze zdziwieniem zauważył, że na kciuku nosi pierścionek, ale po chwili się zreflektował, że taka przecież teraz panuje moda wśród młodych kobiet. Pierścionek wysadzany małymi brylancikami wyglądał na drogi. Tate’owi przyszło do głowy, że dobrze zrobił, gdy zrezygnował ze studiowania wszystkich siedmiu stron kontraktu. Interesowała go tylko kwota, jaką miał otrzymać. Sprawdził dwa razy, czy na pewno wpisano sumę trzech tysięcy dolarów.

Dobijała go myśl, że żona musi raz w tygodniu brać nadgodziny, żeby w ogóle dopiął się domowy budżet. Najstarsza córka zaczęła pracować jako kelnerka w kawiarni. Pracował nawet Danny Junior, który od niedawna roznosił gazety. Za to ich ojciec nie mógł znaleźć żadnej roboty.

Inaczej – nie miał problemów ze znalezieniem zatrudnienia. Problem polegał na tym, że odkąd wrócił z misji, nie zdołał zachować żadnej posady dłużej.

Lekarze mieli na to nawet nazwę – zespół stresu pourazowego. Kiedy jednak Tate spoglądał w lustro, widział faceta o końskim zdrowiu. Tyle że umysł płatał mu figle – przekręcał niektóre fakty, a bezsenność kazała włóczyć się nocami po ulicach rodzinnego miasteczka. Mijał czas, a on musiał zacząć zarabiać i utrzymywać rodzinę. Jeśli oznaczało to parę nakłuć igłą strzykawki, to trudno.

Przy następnym zastrzyku niewiele pomogło odwracanie wzroku. Gdy tylko igła wbiła się w żyłę, poczuł, jak płyn wsącza się do ciała. Fala gorąca wspięła się po ramieniu, rozlała po barku i wkrótce ogarnęła pierś. Nagle zabrakło mu tchu, a ciałem wstrząsnął dreszcz.

– Przez chwilę może panu doskwierać wrażenie ucisku w piersi. – Słowa doktor Shaw docierały przytłumione, jakby znajdowała się w innym pomieszczeniu.

Obrócił ku niej głowę i ten nieznaczny ruch wystarczył, by poczuł przypływ mdłości. Spowijała go mgła, w której starał się odnaleźć twarz lekarki. W pewnym momencie przed oczami stanął mu niewielki tatuaż w kształcie róży, który już wcześniej dostrzegł na jej szyi. Ale teraz miał wrażenie, że z kwiatu wysunęły się odnóża i pełzły po skórze kobiety niczym jakiś dziwaczny owad. Zamrugał szybko, próbując się skupić. Na czoło wystąpił mu pot, który zbierał się też powoli nad górną wargą.

– Po iniekcji w licznych przypadkach występuje krwawienie z nosa – mówiła doktor Shaw. – Danielu, zadam ci teraz parę pytań.

Chciał powiedzieć, że wszyscy zwracali się do niego per Tate, ale umysł zajęty był czym innym – całą uwagę poświęcał dziwnemu robakowi, który najwyraźniej wgryzał się w szyję lekarki. Serce tłukło mu się w piersi, brakowało tchu.

– Danielu, czy mógłbyś policzyć od stu do zera?

W ustach czuł metaliczny posmak. Musiał zrobić spory wysiłek, by wydobyć z siebie jakiś dźwięk. Miał wrażenie, że im bardziej stara się przemówić, tym większy opór stawiają zęby i język.

– Danielu, zacznij odliczać od stu do zera – powtórzyła lekarka.

Nagle usłyszał własny głos:

– Może być z tym problem, bo nie przepadam za ryżem.

Gdy wypowiadał te słowa, wiedział, że nie jest to właściwa odpowiedź, ale nie pamiętał już, jak brzmiało pytanie. Wszystko straciło znaczenie, liczył się tylko czarny owad atakujący szyję kobiety. Jak to możliwe, że ona nie czuje bólu?

Nagle rozległ się męski głos. Dochodził od strony drzwi.

– Witam, doktor Shaw.

Pojawienie się intruza było tak wielkim szokiem, że Tate szarpnął się odruchowo na dźwięk powitania. Skóra na ogolonej głowie mężczyzny lśniła równie oślepiającym blaskiem jak jego biały kitel. Tate nie mógł tego znieść, musiał odwrócić wzrok. Gdy po chwili ponownie spróbował przyjrzeć się przybyszowi, światłość skrzyła się i siała iskrami niczym wyładowanie elektryczne. Miał przeczucie, że nie powinien ufać temu człowiekowi.

– Przeprowadzam test – odezwała się doktor Shaw.

– Jego stan się pogarsza.

– Richard, daj mi jeszcze klika minut, proszę. Dopiero zaczęłam.

– Na litość boską, chyba nie podałaś mu serum prawdy? Jego organizm będzie potrzebował siedemdziesięciu dwóch godzin, żeby się oczyścić. A my musimy stąd za chwilę zniknąć.

– Proszę, uspokój się.

Mówiąc to, kobieta spoglądała prosto na Tate’a, dlatego nie wiedział, czy zwraca się do niego, czy do mężczyzny.

– W wiadomościach podają, że na skutek ulewnych opadów rozmokła ziemia zaczyna się obsuwać. Musimy się ewakuować.

– Richard, przeżyłam niejeden huragan. To, co widać za oknem, nie robi na mnie wrażenia. To tylko deszcz.

Lekarka zostawiła Tate’a i podeszła do drzwi, przy których zatrzymał się mężczyzna. Rozmawiali swobodnie, nie ściszyli nawet głosów, jakby zapomnieli, że nie są sami. Stan Tate’a najwyraźniej przestał ich obchodzić. Nie zauważyli, że zaczął ciężko dyszeć i co chwila tarł oczy, a twarz miał całą mokrą od potu.

– Woda przelewa się prawie przez most. – W głosie Richarda pobrzmiewała panika. Zachowywał się głośno, gestykulował. – Jeśli teraz nie wyjedziemy, zostaniemy odcięci od świata.

Doktor Shaw stała odwrócona plecami do Tate’a, dlatego nie mógł sprawdzić, co dzieje się z owadem na jej szyi. Zamiast tego skupił uwagę na swych dłoniach i ramionach.

– Nie możemy tak po prostu wyjechać i porzucić całego materiału badawczego. Nic nam tu nie grozi – zapewniała. – Ten budynek jest niczym twierdza, jesteśmy tu bezpieczni.

Tate wytężył wzrok i wpatrzył się w Richarda. Czy to możliwe, żeby po skórze tamtego również biegały jakieś insekty? Kiedy oczy odnalazły odpowiednią ostrość, nagle coś przemknęło korytarzem pod nogami lekarzy. Przez moment dojrzał czarno-zielone futro. Miał wrażenie, że była to niewielka małpa. Pojawiła się na sekundę i pomknęła dalej korytarzem.

– Ja się stąd zabieram. Możesz do mnie dołączyć albo tu zostać.

– Uważam, że popełniasz błąd. Porozmawiajmy o tym. – Po tych słowach obejrzała się przez ramię i zwróciła do Tate’a, a jej głos zabrzmiał niczym ogłuszający ryk zwielokrotniony echem w tej niewielkiej przestrzeni. – Danielu, za chwilę do ciebie wrócę. Nigdzie się nie ruszaj.

Dołączyła do Richarda, który czekał już w korytarzu. Wychodząc, spróbowała zamknąć za sobą drzwi, ale bez skutku. Wyglądało to tak, jakby przestały pasować do framugi. Zostawiła je szeroko otwarte.

– Widzisz, co się dzieje? – odezwał się Richard. – To zły znak. Wcześniej nie było żadnych problemów z drzwiami i oknami. Mówię ci, sytuacja pogarsza się z minuty na minutę. Musimy natychmiast wyjechać.

Doktor Shaw trzasnęła drzwiami z tak wielką siłą, że wskoczyły na swoje miejsce.

Tate usiadł i zaczął wsłuchiwać się w miarowy łomot serca. Miał wrażenie, jakby biło mu w głowie. Odruchowo przyłożył dłonie do piersi, żeby sprawdzić, czy na pewno jest na swoim miejscu. Nie orientował się, ile czasu upłynęło, odkąd lekarze wyszli z pokoju. Kilka minut, ale równie dobrze mogła to być godzina. Wtem rozległ się ogłuszający trzask, który poderwał go ze stołu operacyjnego.

Brzmiało to tak, jakby rozerwał się nad nim pocisk artyleryjski. Czy to możliwe?

Wczołgał się pod stół, a jego ciałem zaczęły wstrząsać dreszcze i skurcze. W przerażeniu nasłuchiwał, czy nadlatują kolejne pociski. W pewnym momencie wszystko zafalowało, a pokój zatańczył przed oczami. Czy tak działają prochy, które mu podano? Czy to one spieprzyły mu błędnik? Nagle odetkały mu się uszy – łomot serca oddalił się, zamiast niego słyszał teraz wokół siebie narastające dudnienie.

Czuł, jak drżą posadzka i ściany. Narzędzia chirurgiczne szczękały na metalowym wózku, w końcu z trzaskiem wylądowały na posadzce. Płytki podłogowe uniosły się i wygięły. Tate kurczowo uchwycił się nóg stołu operacyjnego.

Wtem na śnieżnobiałych ścianach pojawiły się odkształcenia i pierwsze rysy. Ściany uginały się do środka, jakby pod wpływem napierających od zewnątrz buldożerów. Tate poczuł, jak coś sypie się na niego z sufitu, i szybko schował głowę pod stół. Wytężał wzrok, nie dowierzając temu, co widzi. Z góry leciały ziemia i żwir. W powietrzu dało się wyczuć zapach wilgotnej gleby.

Dudnienie przeszło w ogłuszający ryk. Nie brzmiało to już jak silniki buldożerów. Przywodziło raczej na myśl rozpędzony pociąg towarowy, który nadciągał z góry. Tate nakrył głowę rękami i zwinął się w kłębek.

Rozległy się kolejne trzaski pękających murów. Wizg metalu. Wybuchła instalacja oświetleniowa.

Nic nie widział w ciemności, która spowiła salę. Posadzka zamieniła się w ruchome piaski. Kulił się w swym prowizorycznym schronie, kurczowo ściskając nogi stołu, a cały świat wokół niego burzył się, ryczał, aż w końcu runął i pogrzebał go pod tonami ziemi.

2.

Floryda

To była wyjątkowo krótka noc dla Rydera Creeda. Kiedy jego pracownik raczył wreszcie wyleźć z przyczepy kempingowej, w której urządził sobie mieszkanie, Creed nie spał już od dwóch godzin. Świt zastał go w pomieszczeniu dla psów. Leżał na posadzce pośród uśpionych zwierzaków, z głową opartą na brzuchu najstarszego, Rufusa.

W pomieszczeniach dla psów mieścił się wcześniej magazyn. Nad nimi znajdowało się luksusowe mieszkanie Creeda – zaadaptowany loft. Wyposażone było we wszelkie wygody, których człowiek mógłby oczekiwać od ekskluzywnego hotelu. Na etapie projektowania domu przekonał swą partnerkę w interesach, Hannę Washington, aby mieszkanie mieściło się bezpośrednio nad pomieszczeniami dla zwierząt. W ten sposób mógłby stale doglądać najbardziej wartościowych podopiecznych prowadzonej przez nich firmy, K9 CrimeScents.

Chodziło też o to, że Creed po prostu lubił przebywać blisko psów. Niekiedy w środku nocy, gdy koszmarne sny nie dawały mu spać, szedł do nich, by zaznać chwili wytchnienia. Uspokajał się w ich towarzystwie. Każdy psiak w ich hodowli żył wcześniej na ulicy i zawdzięczał życie jemu lub Hannie. Creed wiedział jednak, że działało to też w drugą stronę – psy ocaliły również jego, choć nie umiałby nikomu wyjaśnić, jak to możliwe. Nikomu, nawet Hannie.

Przyglądał się teraz Jasonowi Seaverowi, który przecierał zaspaną twarz. Mijały lata, ale on nadal wyglądał młodo. Właściwie, zauważył Creed, gdy pracownik skierował się do pomieszczeń dla zwierząt, wciąż z wyglądu przypominał młodziutkiego chłopaka. Był dziesięć lat młodszy od szefa. Jason miał niespełna dwadzieścia lat, gdy jego świat legł w gruzach. Był jedną z osób uratowanych przez Hannę. Twierdziła, że przypomina jej młodego Creeda. Między innymi dlatego postanowiła nająć go do pomocy przy psach.

Jason niósł czarnego szczeniaka o zaspanych oczkach. Labrador, któremu nadał imię Scout, rósł jak na drożdżach i ważył już dwa razy więcej niż miesiąc wcześniej. W czasie pracy zanosił szczeniaka do jego psiej mamy i rodzeństwa. Tego ranka jednak, zanim dotarł do wybiegu dla psów, postawił Scouta na ziemi i zwrócił się do szefa:

– Niech pan popatrzy, co już umie. – Cofnął się trzy kroki i uklęknął na ziemi twarzą do szczeniaka. – No chodź, Scout. Daj mi buziaka.

Psiak zareagował eksplozją radości. Zaczął tak energicznie merdać ogonem, że niemal stracił równowagę. W końcu radośnie skoczył w stronę swego pana, wspiął się na tylne łapy i sięgnął pyskiem do twarzy Jasona, śliniąc mu usta.

– Ta umiejętność na pewno mu się przyda, gdy będzie szukał zwłok – zauważył z ironią Creed, ale i tak nie mógł opanować uśmiechu.

– Myślałem raczej o podrywaniu na niego dziewczyn.

Podniósł Scouta i zaniósł na wybieg, a inne psiaki natychmiast przybiegły, żeby przywitać się z kolegą. Przepychając się i szturchając, starały się znaleźć jak najbliżej Jasona i wywalczyć chwilę uwagi. Żadne ze zwierząt nie zważało na to, że jeden z rękawów jego koszuli od wysokości łokcia zwisał pusty. Kiedy Creed poznał młodego weterana, chłopak był markotny i agresywny. Dało się zauważyć, że wstydzi się amputowanego ramienia, choć okazywał to w przewrotny sposób, celowo afiszując się z kikutem. To, że Jason myślał teraz o podrywaniu dziewczyn, dobrze rokowało. Nie szkodzi, że zamierzał do tego wykorzystać labradora.

Creed marzył, by uczynić z Jasona dobrego przewodnika psów tropiących.

– Dzisiaj możemy popracować na prawdziwych zapachach – zwrócił się do podopiecznego, pokazując mu słój ze szczelnie zakręconą pokrywką.

– Co jest w środku?

– Trochę brudu i kawałek koca wydobyte spod ciała nieboszczyka.

– Super. Skąd to wytrzasnąłeś?

– Razem z Grace braliśmy udział w akcji poszukiwawczej. Nie doszło do zabójstwa, dlatego prowadzący dochodzenie detektywi ostatecznie pozwolili mi wziąć kilka rzeczy do celów szkoleniowych.

– Andy twierdzi, że masz już mnóstwo takich drobiazgów.

Andy była jednym z pierwszych przewodników, których Creed wyszkolił. Wcześniej przez wiele lat pracowała jako technik weterynarii, dlatego w momencie podjęcia nauki wiedziała więcej o czworonogach niż jej nowy nauczyciel. Rola przewodnika miała być dla niej nowym zawodem. Creed nie chciał dopytywać kobiety o wiek. Domyślał się, że stuknęła jej czterdziestka.

– Może nie powinieneś wierzyć we wszystko, co mówi ci Andy – stwierdził Creed, a po chwili rzucił w jego stronę słój. – Łap!

W tym samym momencie uświadomił sobie, że nie był to najlepszy pomysł. Łapanie nadlatujących słojów jedną ręką wcale nie musiało być łatwe dla Jasona. Chłopak schwycił go jednak w powietrzu bez problemu.

– Schowaj to dobrze – poradził Creed, wskazując ścieżkę wiodącą do lasu. – Zanim schowasz, odkręć pokrywkę. Na wierzchu ułożona jest gaza. Nie zdejmuj jej.

– Mam go zakopać?

– Zrobisz, co będziesz chciał: możesz go zakopać, umieścić na drzewie, wrzucić do strumienia. Nie przejmuj się tym za bardzo. Kiedy skończysz, wróć do mnie.

Posiadłość, leżąca w północnej części Florydy, zajmowała około pięćdziesięciu akrów i z trzech stron graniczyła z lasem. Miejsce było ustronne i zaciszne i właśnie dlatego przykuło uwagę Creeda. Mogło służyć jako doskonały poligon.

Odprowadzał wzrokiem Jasona kierującego się ku laskowi, gdy nagle jego komórka wibrowaniem dała znać o nadchodzącym połączeniu. Dzwoniła Hanna. Niespełna godzinę wcześniej siedzieli razem w kuchni nad kawą i świeżo upieczonymi przez nią bułeczkami z cynamonem.

– Już się za mną stęskniłaś?

– Powinnam częściej serwować ci łakocie na śniadanie, skoro robisz się po nich taki słodki – zauważyła z przekąsem, po czym płynnie przeszła do interesów. – W Karolinie Północnej doszło do obsunięcia terenu pod wpływem ulewnych deszczy. Dzwonił ktoś z Departamentu Obrony. Chcą, żebyś to ty zajął się tą sprawą.

– Ja czy Grace?

Ostatniego lata media oszalały na punkcie Grace, ich niesamowitego psiaka rasy Jack Russell terrier. Energiczny piesek stał się bohaterem narodowym, gdy pomógł w ujęciu kilku handlarzy narkotyków oraz umożliwił rozbicie szajki handlarzy ludźmi, ratując piątkę dzieci.

– Chodzi im o ciebie. Nie zażądali konkretnego psa.

– Kiedy doszło do wypadku? To ma być akcja ratownicza czy wydobycie ciał z gruzów?

– Ziemia zaczęła się obsuwać ostatniej nocy nad ranem. Nadal pada tam deszcz i chyba istnieje ryzyko powstania kolejnych osuwisk. Być może uda się kogoś uratować, ale na pewno nie obędzie się bez wydobywania ciał.

– W takim razie muszę wyjechać natychmiast. Ile zabierze mi jazda? Chyba jakieś pięć godzin, co? Dokończysz trening z Jasonem?

– Wkładam już drelichy.

Creed uśmiechnął się na dźwięk tego określenia. Nie znał nikogo innego, kto dżinsy nazywałby drelichami. Hanna obraziłaby się, gdyby nazwał ją typową twardą babką z Południa, ale jej maniery czasami zdradzały więcej niż słowa. Mówiła o sobie, że przywykła do prostej południowej kuchni. Wychowała się na chlebie kukurydzianym i potrawach z fasoli. Zdecydowanie nie była typem damulki chadzającej na lunche.

– Nie musisz tłuc się samochodem – wyjaśniła. – Przyślą po ciebie samolot, Gulfstream 550.

– Co takiego?

– Wiem, jak to brzmi – przyznała. – Specjalnie sobie zapisałam: wysyłają Gulfstream 550. To chyba jeden z tych ładniutkich, co?

– Chwileczkę. Wspomniałaś chyba, że zgłoszenie nadeszło z Departamentu Obrony.

– Owszem.

– A co właściwie obchodzą ich obsunięcia terenu w Karolinie Północnej? – dopytywał Creed. Coś mu tu nie grało.

– Wybacz, ale takich pytań z zasady nie zadaję dzwoniącym do nas zleceniodawcom. Może na miejscu mieli jakichś szkoleniowców, którzy znaleźli się w tarapatach? Facet, który dzwonił, twierdził, że się znacie. Podobno wiele lat temu pracowaliście razem przy jakiejś sprawie.

– Nie znam nikogo w Departamencie Obrony. I od dawna nie pracowałem z psem szkolonym dla potrzeb wojska.

Creed usłyszał szelest przewracanych kartek. Hanna prowadziła niezwykle skrupulatną kartotekę i zanim przyjęła jakieś zlecenie, zawsze uprzednio przeprowadzała obszerną kwerendę.

– Jest! – odezwała się po chwili triumfalnym tonem. – Logan. Podpułkownik Peter Logan.

Afganistan. Creed poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła.

Minęło już przecież siedem lat. Wystarczyło jednak, że usłyszał to nazwisko, a natychmiast z zakamarków pamięci powróciły obrazy i wspomnienia, których miał nadzieję nigdy więcej nie oglądać.

3.

Pensacola, Floryda

Smycz działa niczym drut telefoniczny. Była to jedna z pierwszych zasad, jakie Creed starał się zaszczepić w umysłach młodych adeptów pracy z psami tropiącymi. Sam zresztą też nieustannie sobie to powtarzał. Jako przewodnik psa tropiącego musisz trzymać emocje na wodzy, ponieważ czworonóg momentalnie je wyczuje.

Kiedy Creed przemierzał przejście między fotelami w samolocie, obejrzał się w pewnym momencie, żeby sprawdzić, jak radzi sobie zabrany psiak, Bolo. Na naciągniętej smyczy pies postępował za swym panem ostrożnym krokiem, niemal na palcach. Dokładnie tak czuł się Creed – luksusowe wnętrze samolotu onieśmielało go; miał wrażenie, jakby jego obecność tutaj była pomyłką. A psiak najwyraźniej imitował zachowanie pana.

Poklepał zwierzaka po łbie, a potem przesunął dłonią po jego grzbiecie. Pod palcami wyczuwał cienkie pasmo szorstkiej sierści, która sterczała dumnie i rosła w przeciwną stronę niż reszta owłosienia. To pasemko było cechą charakterystyczną psów rasy rhodesian ridgeback. Z jakiegoś powodu zawsze gdy Creed dotykał go tam, Bolo się uspokajał.

– Dzień dobry – przywitała się z nim kobieta stojąca w tylnej części maszyny. Podniosła na niego wzrok, jednak nie przerwała pracy.

Błysnęły szkła okularów. W powietrzu wokół niej unosił się aromat świeżo parzonej kawy. Kobieta ubrana była w granatowy żakiet i dopasowaną kolorystycznie spódnicę. Na nogach miała czarne buty na obcasie. Wyglądała na stewardesę.

– Podróżuje pan z panem Creedem?

– To ja nazywam się Creed.

Stewardesa drgnęła zaskoczona, po czym cofnęła się o krok, żeby lepiej mu się przyjrzeć. Ponieważ zakładał, że zaraz po lądowaniu wezmą się do pracy, włożył zwyczajowe ubranie robocze: niebieskie dżinsy, ciężkie buty do trekkingu, T-shirt, a na niego narzucił rozpiętą koszulę. Rozczochrane włosy opadały mu na kark i sięgały za kołnierzyk. Na twarzy miał zarost, jednak przystrzyżony na tyle starannie, że nie sprawiał wrażenia, jakby dopiero wstał z łóżka. Coś mu jednak mówiło, że zdziwienie stewardesy spowodowało coś innego.

– Przepraszam, spodziewałam się kogoś…

– Starszego? – podpowiedział.

Zanim przyznała mu rację, oblała się rumieńcem.

– Tak, chyba ma pan rację.

I dopiero wtedy zrozumiał, że stojąca przed nim kobieta była młodsza, niż z początku sądził. Mogła być w podobnym wieku co on – dawał jej teraz dwadzieścia osiem, maksymalnie trzydzieści lat. Może należała do kobiet, które sądzą, że mundur dodaje im powagi. Wielu ludzi wpadało w tę pułapkę. Creed miał okazję pracować z wieloma mundurowymi, zarówno tymi afiszującymi się ze swą pozycją, jak i tymi działającymi pod przykryciem, jak również funkcjonariuszami różnej rangi. Ludzie z organów ścigania i agencji rządowych przywiązywali wielką wagę do tytułów, odznak i hierarchii. Creeda niezbyt interesowały ich ambicjonalne gierki, a już zupełnie nie obchodziło go, co inni myślą na jego temat.

Kiedy w końcu dotarło do stewardesy, że rozmawia z pasażerem, na którego czekała, a nie jakimś niezbyt elegancko ubranym przydupasem, momentalnie zostawiła swoją pracę i przystąpiła do oficjalnej prezentacji.

– Nazywam się Isabel Klein. Jestem asystentką pana Logana – przedstawiła się, podając Creedowi dłoń.

Po krótkim uściśnięciu ręki wyciągnęła dłoń do psa i pozwoliła mu ją obwąchać. Udobruchany tym drobnym gestem Creed uznał, że da jej jednak szansę po początkowej niezręczności. Obrzucił kobietę baczniejszym spojrzeniem.

Natychmiast wyczuła na sobie jego zaciekawiony wzrok. Creed mógłby przysiąc, że nieco się zarumieniła, choć trwało to tylko chwilę. Zaraz wzięła od niego worek marynarski i sprawnie umieściła go w luku bagażowym. Pozostał jeszcze plecak, ale nie zamierzał się z nim rozstawać. Odpiął klamry i zsunął go z ramion.

– Proszę usiąść, gdzie panu będzie najwygodniej – powiedziała, po czym spojrzała w kierunku psiaka. – Jak się wabi?

– Bolo.

– Tak jak w tym skrócie?

– Właśnie.

Mówiła o skrócie od wyrażenia be on the look out, co dosłownie znaczy „wypatrywać czegoś”, a w policyjnym slangu oznacza „być na czatach”. Miała rację, to właśnie stąd wzięło się imię dla psa. Pasowało do niego doskonale. Na jego dźwięk zwierzak zastrzygł uszami. Creed gestem kazał mu usiąść, a sam umieścił resztę sprzętu w luku nad wybranym fotelem. Bolo potrafił być nadopiekuńczy w stosunku do swojego pana. Posuwał się w tym niekiedy tak daleko, że Creed musiał pod tym kątem oceniać, czy dana misja jest odpowiednia dla psa.

Bolo był mocno zbudowany i niesamowicie wytrzymały. Idealnie się nadawał do wielogodzinnych poszukiwań w trudnym terenie, jaki zapewne zastaną na miejscu. Należał do grupy wytrenowanych przez Creeda psów wielozadaniowych. Umiał odnaleźć ocalonych oraz tych, którzy nie mieli tyle szczęścia.

Rasa ridgeback pochodziła z Zimbabwe, gdzie całe stada wykorzystywano do polowania na wielkie koty. Stąd przydomek – „afrykański pies na lwy”. Zwierzęta te bez większego wysiłku polowały w wielogodzinnym upale, a potem znosiły wilgotne i chłodne noce. Bolo powinien poradzić sobie z tym zadaniem, pod warunkiem że Creed będzie na niego uważał. Wystarczyło, że ktoś krzyknął na psa, by ten rzucił się i przygwoździł nieostrożną osobę do ziemi.

– Ktoś przyprowadzi pozostałe psy? – zainteresowała się Isabel, zerkając ku drzwiom.

– Nie będzie żadnych więcej psów. Lecimy ja i Bolo.

– Zabiera pan tylko jednego psa?

– Tak jest – odparł spokojnie. – Jeden przewodnik, jeden pies.

– Pan Logan dał mi do zrozumienia, że będzie z panem kilka zwierząt.

Ludziom zawsze było mało. Rozumowali prosto: więcej psów, więcej magii.

Creed wyciągnął z aktówki tablet i książkę w miękkiej oprawie, po czym wszystkie trzy przedmioty ułożył na fotelu obok tego, na którym zamierzał usiąść. Następnie przywołał Bola do siebie i kazał mu usiąść pod skórzanym fotelem w takim miejscu, by pies znalazł się bezpośrednio przy jego stopach i mógł oprzeć się o nogi pana. Chciał, aby zwierzę na czas startu samolotu było jak najbliżej człowieka.

Po chwili wydobył z torby uprząż i założył ją psu. Uprząż pozwalała łatwiej schwycić i przytrzymać zwierzaka, na wypadek gdyby podczas lotu zaczął się denerwować. Bolo nigdy wcześniej nie siedział w samolocie. Miesiąc temu inny pies Creeda, suczka Grace, zaliczył swój pierwszy lot na pokładzie helikoptera Straży Wybrzeża. Była zachwycona. Dla niej luksusowe wnętrze samolotu, w którym Creed siedział w tej chwili, byłoby zbyt nudne. Nakierował nawiew świeżego powietrza na kark Bola, a wtedy pies ułożył się przed fotelem.

Isabel nie odstępowała Creeda na krok. Nadal stała tuż przy fotelu, jakby wciąż na kogoś albo na coś czekała. Creed, nim usiadł, spojrzał na nią z zaciekawieniem.

– Może życzą sobie panowie czegoś do picia? Kieliszek wina? Szklaneczkę whisky? Mamy tu świetnie zaopatrzony barek.

– Urządziłoby nas kilka butelek wody.

– Ależ oczywiście.

Dopiero wtedy Isabel odwróciła się na pięcie i skierowała do części kuchennej na tyłach samolotu. Widać było, że wyszkolono ją do usługiwania. Zapewne Loganowi bardzo to odpowiadało.

Creed usiadł na niezwykle miękkim, skórzanym fotelu i rozejrzał się po obitej boazerią kabinie. Cały ten przepych niezbyt pasował do kogoś, kto w Afganistanie służył zaledwie w randze dowódcy plutonu. Prawdopodobnie Logan próbował zrobić wrażenie na gościu, jednak Creed nie mógł opędzić się od myśli, ile ten lot musiał kosztować podatników.

Hanna wspominała, że Logan dosłużył się podpułkownika. Jednak ponieważ na Creedzie nie zrobiło to żadnego wrażenia, zapomniał dopytać, jaką pozycję w departamencie Logan zajmuje obecnie i kim próbuje tym razem dowodzić. Domyślał się, że znajdzie te informacje w materiałach, które Hanna zdążyła zgromadzić. Czekały na niego w aktówce, ale nie zamierzał do nich zaglądać. Jakiś czas temu odkrył, że najlepiej mu się pracuje, gdy zna tylko podstawowe dane.

Istniało ryzyko, że przewodnik, który pogubi się w nadmiarze szczegółów, wyprowadzi w pole psa tropiącego albo będzie poszukiwał sygnałów lub celów, które tak naprawdę wcale nie są istotne. Nierzadko przewodnicy prowadzili psy w taki sposób, by koniec końców odnalazły to, czego zażyczyły sobie organy ścigania albo urzędnicy. Przy obecnym zleceniu Creed nie spytał nawet, ilu jest zaginionych. Nie chciał, by jego umysł skupiał się na statystycznych szansach na przeżycie poszukiwanych albo obliczeniach, ile godzin człowiek może przeżyć, gdy spoczywa na nim warstwa błota i gruzu.

Nie ignorował faktów. Po prostu w swoich założeniach lubił uwzględniać przypadki, które przeczyły rozumowi czy wyłamywały się normalnemu biegowi rzeczy. Być może podejściu takiemu można by zarzucić niepraktyczność – niektórzy uznaliby je pewnie wręcz za wyraz głupoty – jednak Creed wiedział, że bez wiary w cuda nie przetrwałby ostatnich siedmiu lat w tej branży.

Kiedy Isabel wróciła z wodą, postanowił jednak zasięgnąć języka.

– Jakie właściwie stanowisko piastuje Logan w Departamencie Obrony? – spytał, siląc się na niezobowiązujący ton, który miał sugerować, że są po prostu kumplami z dawnych lat, którzy stracili jakiś czas temu kontakt.

Pytanie wyraźnie zaskoczyło asystentkę – zdziwiona uniosła brwi, jednak nie kazała mu długo czekać na odpowiedź.

– Jest zastępcą szefa Agencji Zaawansowanych Projektów Badawczych w Dziedzinie Obronności[1].

Skinął głową i podziękował za wodę, udając, że jej słowa nie zrobiły na nim wrażenia. Odczekał, aż kobieta zajmie się czymś innym i zostawi go samego. Równocześnie jednak jego umysł pracował na pełnych obrotach – co, u licha, zastępca szefa DARPA miał wspólnego z obsunięciami terenu w Karolinie Północnej?

Isabel zjawiła się znowu dziesięć minut po starcie. Nie czekając na zaproszenie, zajęła miejsce w fotelu naprzeciwko Creeda. Zrobiła to ostrożnie, by nie zaniepokoić Bola przycupniętego u stóp pana.

– Polecono mi, bym służyła panu swą wiedzą, gdy wzbijemy się już w powietrze. Chętnie odpowiem na wszelkie pana pytania.

– Oczywiście chodzi o to, bym nie mógł się wycofać, gdy coś mi się nie spodoba, czyż nie?

Kobieta przywołała na usta uśmiech, usiadła wygodniej w fotelu i skrzyżowała nogi. Wyglądało na to, że nie zamierza odejść, nawet jeśli pasażer nie miałby do niej żadnych pytań.

– Nie wiem, jak poważne są zniszczenia – odezwała się, najwyraźniej gotowa podzielić się informacjami niezależnie od tego, czy mu na nich zależy. – Do największego obsunięcia doszło wczoraj około godziny dwudziestej drugiej trzydzieści. Jeśli dobrze zrozumiałam, od tego czasu utworzyły się dwa kolejne, choć mniejsze, osuwiska. Tym razem zagarnęły ze sobą też masy gruzu. Zna się pan na obsunięciach terenu?

– Odrobinę.

Kobieta wyraźnie czekała, aż jakoś to rozwinie. Domyślał się, że zleceniodawcy chcieli poznać jego doświadczenie zawodowe. Jeśli Isabel faktycznie nie znała tych faktów, znaczyło to, że nie odrobiła pracy domowej.

Nie doczekawszy się żadnego dalszego ciągu, podjęła monolog:

– Niepokoi nas, co stało się z pewną placówką badawczą. Zajmuje teren ponad dwóch hektarów. Zawęża to znacznie obszar poszukiwań. Na terenie ośrodka stał dwukondygnacyjny ceglany budynek.

– Gdy masy ziemne ruszyły, posesja znalazła się na szczycie czy na dnie?

– Powiedziano mi, że mniej więcej w połowie wysokości.

– Ile przebywało tam osób?

– Nie jestem pewna. Do wypadku doszło po godzinach pracy. Nadal próbujemy skontaktować się z dyrektorką placówki. Obawiamy się, że w momencie zdarzenia zarówno ona, jak i ktoś z jej podwładnych mogli znajdować się w środku.

– Czy ktoś widział, w jakim stanie jest teraz budynek?

Isabel uciekła wzrokiem w bok, zerknęła na Bola, potem przez okno. Dopiero po chwili skierowała spojrzenie z powrotem na rozmówcę.

– Jeden z naszych ludzi, który był na miejscu zdarzenia, nie zdołał go odnaleźć.

– Nie mógł dostać się w pobliże?

– Nie, nie umiał zlokalizować tego miejsca. Budynek znikł z powierzchni ziemi. Zalało go błoto.

4.

Waszyngton

Senator Ellie Delanor wraz ze swą asystentką przepychały się przez tłum protestujących, kierując się ku schodom Kapitolu. W pewnym momencie przez głowę przeleciała jej myśl, że następnym razem, gdy będzie dobierała sobie najbliższego współpracownika, za kryterium powinna przyjąć rozmiar bicepsa, a nie liczbę szarych komórek. Amelia Gonzalez była co prawda bystra i kompetentna, ale drobniutka; mierzyła niewiele ponad metr pięćdziesiąt, a ważyła pewnie jakieś czterdzieści pięć kilogramów. W sytuacjach kryzysowych pani senator nie mogła liczyć, że asystentka obroni ją przed gniewem tłumu.

Protestujący, którzy przybyli dziś pod Kapitol, zachowywali się w miarę przyzwoicie. Gdy nakazano im rozstąpienie się, nie cisnęli się po chwili z powrotem, ale też sami z siebie nie ustępowali z drogi. Ellie z dezaprobatą przypatrywała się, jak Amelia parła przez ocean ludzi, nie troszcząc się o to, że drogę za nią zastępowali natychmiast kolejni protestujący, zostawiając panią senator zdaną na własne siły. To miasto nie umiało uszanować żadnych świętości. A gdy ludzie widzieli w niej senatora, ich lekceważenie stawało się jeszcze lepiej widoczne.

Lecz w gruncie rzeczy Ellie widziała przecież, że w porównaniu z tym, do czego ostatnio przywykła, dzisiejsi demonstranci zachowywali się w sposób cywilizowany. Wielu miało na sobie ubrania z patriotycznymi wizerunkami, na wietrze powiewały ściskane w dłoniach miniaturowe flagi. Gdy omiotła wzrokiem twarze zebranych, zrozumiała, że są starsi niż przeciętni bywalcy politycznych wieców czy aktywiści. Pozwoliła sobie nawet na nawiązanie kontaktu wzrokowego z kilkoma osobami. Gdy jej spojrzenie skrzyżowało się ze spojrzeniem tego czy innego protestanta, kiwała lekko głową, jakby się na coś zgadzała. W pewnym momencie uderzyło ją, jak bardzo ludzie ci przypominają jej wyborców z rodzimej Florydy. Wystarczyłoby zaprosić ich do sali konferencyjnej w najbliższym hotelu i mogliby śmiało uchodzić za ludzi zaangażowanych w jej kampanię przed reelekcją.

Przecież to byli jej wyborcy – weterani wojenni w lichych T-shirtach i czapeczkach bejsbolowych, matki i babki, drobni przedsiębiorcy i liderzy różnych ugrupowań obywatelskich. Przybyli na schody Kapitolu nie po to, by bronić jej wstępu, lecz by przypomnieć o obowiązkach, jakie na siebie wzięła.

Powinno dodać jej to otuchy i dodatkowo pobudzić przed przesłuchaniami w Kongresie, które miały rozpocząć się jutro. Ellie Delanor stoczyła prawdziwy bój, by również zasiąść w komisji, jednak wcale nie chodziło tu o obronę interesów tych ludzi ani nawet przemawianie w ich imieniu. Jej motywacja była znacznie bardziej przyziemna – chciała przy okazji przesłuchań podbudować swoją pozycję polityczną i wypowiedzieć parę banałów, które dobrze zabrzmią w doniesieniach medialnych. Wszystko po to, by wygrać w kampanii przed reelekcją, która bardzo szybko obróciła się w zażarty bój.

Był taki czas, gdy jej pochodzący z Kolumbii mąż… Nie. Jej pochodzący z Kolumbii eksmąż. Musi wreszcie to zapamiętać. Nie może sobie pozwolić na takie pomyłki. No więc był taki czas, gdy zabójczo przystojny George Ramos, prezentujący się raczej jak gwiazda filmowa, samym swym urokiem zjednywał jej wyborców. Za to teraz…

Ich małżeństwo trwało trzynaście lat. Jakim cudem przez cały ten czas nie domyśliła się, że małżonek para się handlem narkotykami? Handlem? Na miłość boską, George kontrolował cały południowo-wschodni obszar USA, na którym interesy robił kolumbijski kartel. Jego proces zbliżał się wielkimi krokami, zagrażając, że definitywnie pogrzebie karierę polityczną Ellie, o ile wcześniej nie zdoła przedstawić opinii publicznej jakiejś przekonującej historii.

Choć wymagało to od niej wielkiego hartu ducha, dołożyła wszelkich starań, by mąż – cholera jasna, eksmąż! By eksmąż – ojciec dwójki jej dzieci – zasiadł na ławie oskarżonych. Niejednokrotnie dawała do zrozumienia opinii publicznej, że George Ramos nie może liczyć na ulgowe traktowanie z jej strony podczas procesu. Zamierzała wręcz dopilnować, by wydano najsroższy z możliwych wyroków. Jako amerykańska senator wciąż miała na tyle rozległe wpływy w rodzimym stanie, by sprawić, że George słono zapłaci za wszystkie swe zbrodnie.

Aby jednak to się powiodło, wcześniej musiała znaleźć sposób na zwycięstwo w nadchodzących wyborach. I właśnie temu miało służyć przesłuchanie w Kongresie, do którego się przygotowywała.

Pomagając sobie łokciami, sforsowała ostatnie stopnie schodów i zniknęła za drzwiami. Po drodze nikt nie kazał jej przemawiać do kamery. A co ważniejsze, nie usłyszała też żadnego uwłaczającego komentarza. Był to, można powiedzieć, dobry początek dnia. Tak jest, wystarczyło, że nikt nie nazwał jej dziwką sprzedającą się za prochy ani nie rzucił w twarz innej obelgi, a ona czuła się dobrze.

Gdy tylko przedostały się z asystentką do środka, dołączył do nich szef sztabu Ellie. Zawsze zjawiał się u jej boku, i tak było tym razem. Cała trójka ruszyła korytarzem. Po zdawkowym powitaniu mężczyzna wręczył jej złożoną kartkę papieru. Wprawdzie liczyła raczej na zwyczajową filiżankę kawy, ale wyczuła, że to coś ważnego. Wokół nich tłoczyło się zbyt wiele osób, by mogła go teraz spytać, o co chodzi. Zwłaszcza że szef sztabu postarał się doręczyć tę wiadomość jak najszybciej, nie zwracając uwagi na postronne osoby. Ellie wiedziała, że musi zaczekać, aż znajdą się w gabinecie – nie dowierzała swym umiejętnościom maskowania uczuć. Zaczynała się już jednak domyślać, że dzień, który się właśnie zaczynał, wcale nie będzie udany.

5.

Hrabstwo Haywood, Karolina Północna

Kiedy Creed wsiadał na pokład samolotu, dzień był słoneczny i ciepły. Teraz jednak dostali się w strefę opadów, a zaciągnięte burzowymi chmurami niebo przybrało siną barwę. Było popołudnie, jednak ziemię spowijały gęste ciemności. Pilot zdążył sprowadzić maszynę na ziemię, a chwilę potem na nowo rozpętała się burza. Na pytanie Creeda, jak długo trwają opady, Isabel Klein odparła:

– Leje bez przerwy.

Dotychczas Creed brał udział w trzech akcjach poszukiwawczych na terenach dotkniętych huraganem, pomagając odnaleźć ocalonych oraz zabitych. Podczas takich operacji zazwyczaj największe utrudnienie stanowiły warunki pogodowe. Opady i wiatr rozpraszały zapach, a dodatkową przeszkodą była temperatura powietrza. Upał wprawdzie przyspieszał rozkład ciał, wzmagając rozchodzący się od nich zapach, ale równocześnie duża wilgotność i upalne temperatury były trudne do zniesienia dla psa i przewodnika. Creed liczył, że wrześniowa aura w Karolinie Północnej nie przysporzy im większych problemów. Przed odlotem sprawdził prognozę – zapowiadano dwadzieścia kilka stopni w ciągu dnia i kilkanaście nocą, jednak deszcze mogły całkowicie zmienić panującą na miejscu temperaturę.

Praca przy obsunięciach terenu wiązała się też z innymi utrudnieniami. Wydawać by się mogło, że ustanie opadów i niechybne pojawienie się mgły stanowiłoby lepszy scenariusz niż nieprzerwane ulewy, jednak wynikało z tego pewne ryzyko. Wystarczyło bowiem, by przestało padać, a zasychające błoto uwięziłoby wszelkie zapachy. Z równym powodzeniem można by wtedy poszukiwać jakiejś woni przez betonową ścianę. W zeszłym roku po obsunięciach terenu w Oso, w stanie Waszyngton, przez sześć dni Creed przeszukiwał teren, na którym ziemia pogrzebała czterdzieści trzy osoby.

Drogę z lotniska do miejsca zdarzenia Creed i Bolo spędzili na tylnych siedzeniach samochodu. Zapinając pas bezpieczeństwa, Creed przewlekł go przez uprząż psa, jednak przez cały czas trzymał dłoń na jego grzbiecie. Nie przestawało lać, przez co Creed nie mógł się zorientować, jak wygląda teren, po którym się poruszają. Kiedy zerknął na Bola, zobaczył, że pies przytknął nos do szyby po swojej stronie, jakby dręczyły go te same wątpliwości.

Obaj mieli już za sobą pracę przy podobnej pogodzie. Dzięki temu dudnienie odległego gromu ani rozlegające się od czasu do czasu uderzenia piorunów nie robiły wrażenia na zwierzęciu. Podobnie jak większość zwierząt w psiarni Creeda i Hanny, Bolo trafił do nich z ulicy. Miał wtedy niespełna rok i wciąż jeszcze szczenięce zęby. Nowi właściciele nie byli pewni, jakiej właściwie jest rasy. Hanna twierdziła, że jednym z przodków Bola musiał być labrador retriever. Psy rasy rhodesian ridgeback z natury niechętnie wchodziły do wody, tymczasem Bolo mógł się poszczycić błoną pławną między palcami, podobną do tej występującej u labradorów, i przepadał za kąpielami. Nie przeszkadzał mu też deszcz, jednak przewodnik musiał dopilnować, by pies nie pociągnął go w miejsca znajdujące się pod wodą. Creed szybko ocenił potencjalne przeszkody i niebezpieczeństwa, z którymi mogą się spotkać na miejscu. Jedna przeszkoda wydawała mu się wyjątkowo trudna do pokonania.

– Czy na miejscu czekać będzie na nas Logan?

W pierwszej chwili pomyślał, że łomot deszczu tłukącego w dach samochodu oraz wizg pracujących pełną parą wycieraczek zagłuszyły jego słowa. Jednak w następnym momencie dojrzał, jak Isabel wymienia porozumiewawcze spojrzenia z kierowcą.

– Raczej nie. Z tego co wiem, panu Loganowi do jutra nie uda się wyrwać ze stolicy.

Creed zareagował obojętnie, jakby nie robiło mu to większej różnicy. Oczywiście nie potrzebował pomocy Petera Logana. W gruncie rzeczy jego obecność mogłaby tylko utrudnić pracę. Mimo wszystko było w tym coś dziwnego – spodziewał się, że nagły charakter incydentu wymagał będzie pojawienia się zleceniodawcy.

– Kto odpowiada za oczyszczenie terenu, na którym mają być prowadzone poszukiwania?

Powtórzyła się ta sama sytuacja – nim Isabel udzieliła odpowiedzi, wymieniła porozumiewawcze spojrzenia z mężczyzną prowadzącym samochód. Miał ochotę powiedzieć tym dwojgu, że wcale nie oczekuje, iż ujawnią mu jakieś supertajne informacje. Potrzebował najbardziej podstawowych danych, to wszystko. Kiedy jednak upłynęła naprawdę długa chwila, a Isabel nadal milczała, Creedowi przyszło do głowy, że może źle ocenił sytuację. Być może nie chodziło wcale o to, że asystentka Logana nie chciała podzielić się z nim pewnymi informacjami – może po prostu sama ich nie znała. W końcu jednak odezwała się, jakby posiadła zdolność czytania w myślach:

– Jeśli chodzi o ten konkretny teren, to chyba my.

Creed spodziewał się, że zaraz usłyszy wybuch śmiechu. Na próżno. Isabel nie żartowała. Jej zwięzła odpowiedź powiedziała mu jednak znacznie więcej, niż zakładała kobieta. Isabel Klein nigdy wcześniej nie brała udziału w akcji poszukiwawczej ani ratunkowej na obszarze klęski żywiołowej. Ani zresztą żadnym innym.

Creed pogłaskał Bola po karku, raczej by uspokoić samego siebie niż zwierzę. Wprawdzie obaj, człowiek i pies, pracowali już nieraz z amatorami, ale czy to znaczyło, że musieli za tym przepadać? Creed nie był formalistą, ale wiedział, że trzymanie się protokołu w sytuacjach zagrażających życiu pomagało ochronić psy.

W pewnym momencie Bolo odwrócił się i wyczekująco spojrzał w oczy swemu panu. Creed znał to spojrzenie: pies rwał się do pracy. A może raczej: do zabawy. Szkoda, że tym razem to nie miało być takie proste.

6.

Pensacola, Floryda

Hanna Washington nie mogła pozbyć się przeczucia, że powinna odrzucić to zlecenie. Creed upierał się, że wszystko jest w najlepszym porządku, ale widziała przecież, że coś go gnębi. Jazda na lotnisko zajęła im czterdzieści pięć minut, w tym czasie odzywał się niechętnie i wydawał się ponury. Miała wrażenie, jakby samo wspomnienie Petera Logana sprowadziło myśli Creeda na jakieś mroczne tory. Niewiele z niego wydusiła – powiedział tylko, że znali się jeszcze z Afganistanu; wspomniał też o przysłudze, jaką był mu winien.

Kiedy Hanna zerknęła we wsteczne lusterko, zobaczyła wpatrzoną w siebie suczkę Grace. Pies rasy Jack Russell terrier był rozczarowany, że Creed nie zabrał go do samolotu razem z Bolem. Grace to ich najlepszy pies węszący i najlepszy wielozadaniowy. Umiała wywęszyć ciało zabitego, ale też doprowadzić ratowników do tych, którzy przeżyli.. Posiadała też zdolność wykrywania różnych chorób i substancji: poczynając od wirusów i raka, kończąc na kokainie, metamfetaminie i heroinie.

Większą część lata Grace przepracowała z Creedem, pomagając celnikom na lotniskach oraz Straży Wybrzeża. W tym czasie przyciągnęli nawet uwagę mediów. Zdaniem Creeda Grace była zbyt drobnej postury, by zabierać ją na tereny dotknięte klęskami żywiołowymi. W ramach zadośćuczynienia Hanna wołała ją do samochodu, gdy jechała załatwiać sprawunki.

Suka wpatrywała się bez przerwy w oczy swej pani, jakby w nadziei, że w końcu zmusi ją do zawrócenia auta i dopędzenia Creeda.

– Daruj sobie te wyrzuty, Grace – odezwała się Hanna, spoglądając przez ramię na czworonożną pasażerkę.

Żałowała już, że posłała go na tę misję. Do jej obowiązków należało dokładne prześwietlanie każdego zlecenia, jakie napływało do firmy. Odpowiadała też za upewnienie się, że psy nie zostaną narażone na zbytnie niebezpieczeństwo. To samo dotyczyło przewodników. Nie była jednak w stanie chronić Rye’a przed czymś, o czym nie wiedziała.

Jako partnerzy w interesach, przyjaciele i rodzina przeżyli już niejedno. Hanna wiedziała, że w życiu Creeda, nim się poznali, były sprawy, o których nie miała pojęcia.

I bardzo dobrze. Nie widziała w tym problemu.

Zazwyczaj czyjaś przeszłość była sprawą zamkniętą, a Hanna nie czuła się na siłach, by rozliczać z niej Creeda. Wiedziała doskonale, że w życiu każdego człowieka są pewne sprawy – błędy przeszłości, wyrzuty sumienia albo zwyczajne wspomnienia sprzed lat – które powinien trzymać w ukryciu. Wystarczyło bowiem, że się nimi podzielił, a przestawały należeć tylko do niego.

Hanna wiedziała też, że Ryder Creed przechowywał trudne, bolesne wspomnienia z przeszłości. Tak groźne, że mogły popchnąć umysł na niebezpieczne tory. Na co dzień radził sobie z nimi coraz lepiej, ale czasami coś przesączało się do ich życia. A gdy owe wspomnienia zaczęły dotyczyć jej samej oraz dwóch jej synków, wówczas przestały być prywatną sprawą Creeda i stały się również jej problemem.

Jedno nie ulegało wątpliwości – Creed się zmienił i teraz z trudem dałoby się w nim rozpoznać tego gniewnego żołnierza marynarki wojennej, którym był, gdy poznali się przed siedmioma laty. Pracowała wtedy w barze Waltera na plaży w Pensacoli. Mieli już zamykać. Pamiętała, że czuła się wykończona po całym dniu pracy, bolały ją stopy. Marzyła tylko o jednym – żeby posprzątać i jak najszybciej znaleźć się w domu. I właśnie wtedy żołnierz, któremu nalała jeden kieliszek za dużo, wdał się w bójkę. I to nie bójkę jeden na jednego, ale w bijatykę z trzema przeciwnikami naraz. Upatrzył sobie trzech osiłków i gdyby Hanna w ostatnim momencie nie wyrzuciła ich z lokalu, zapewne dostałby ostre manto. Sprawcy całego zamieszania pozwoliła zostać w środku. Musiał za to pomóc jej uprzątnąć porozlewane piwo i stłuczone szkło.

Nadal pamiętała jego spojrzenie tamtej nocy, gdy w końcu ulotnił się z niego gniew, a pozostały tylko niepokój i przerażenie. Wiele lat później przyznał się jej, że nigdy wcześniej nie widział, by ktoś wkurzony na niego okazywał swe emocje w tak spokojny i poważny sposób. No dobra, „spokojny” i „poważny” to były określenia, których użyła potem Hanna. On sam zapewne mówił wtedy raczej o „prawieniu kazań” i byciu „wściekłą”. Wyznał też, że nigdy wcześniej nie pozwolił, by jakaś czarna kobieta zrugała go niczym natchniony pastor rozdokazywanego młodzieńca.

Na myśl o tym, że komuś w ogóle mogło przyjść do głowy, by porównać ją do pastora, ogarnęła ją wesołość. Przemierzała teraz korytarz Segway House, w obu rękach taszcząc torby z zakupami spożywczymi, a Grace paradowała dumnym krokiem tuż obok. Wtem zza pleców Hanny dobiegł męski głos:

– Hanno, pomogę ci.

– Frankie Sadowski, na miłość boską, skąd ty się tu wziąłeś? Myślałam, że jesteś już w Waszyngtonie – przywitała się, pozwalając mężczyźnie wziąć jedną z reklamówek.

Gdy wyciągnął zniekształconą artretyzmem dłoń również po drugą siatkę, wiedziała, że na nic się zdadzą protesty. Frankie Sadowski, mimo powykręcanych przez chorobę dłoni oraz siwych włosów, nadal był wysokim i szczupłym mężczyzną. Gdyby nie wiedziała, że dobijał siedemdziesiątego roku życia, dałaby mu piętnaście lat mniej. Nawet jego ogorzała od słońca i wiatru twarz nie zdradzała prawdziwego wieku – zdobiły ją zmarszczki mimiczne od częstego uśmiechania się, a błękitne oczy skrzyły się od nadmiaru energii.

– Czekam, aż Susan skończy swoją zmianę. Jedziemy razem do stolicy. Uznała, że przyda jej się taki wypad. Ostatnio w szpitalu miała ciężki okres, dużo nadgodzin.

Hanna wiedziała, że córka Frankiego pracuje w szpitalu Świętego Serca na oddziale urazowym.

– Jak ma na imię twoja towarzyszka? – spytał Frankie, wskazując czworonoga.

– Grace.

– Mam nadzieję, że nie szukacie tu ciał żadnych nieszczęśników – zauważył ze śmiechem, wyraźnie zadowolony z dowcipu, jednak Hanna uśmiechnęła się tylko uprzejmie.

– Chciałabym uruchomić szkolenia dla psów wykorzystywanych w dogoterapii – wyjaśniła rzeczowo. – Grace to typ dobrej kumpeli.

Hanna zerknęła na psa, który usiadł dokładnie pod stopami Frankiego i spoglądał jej prosto w oczy. Tak intensywne spojrzenie zazwyczaj wskazywało, że Grace znalazła to, czego szukała. Tyle że Hanna nie kazała jej przecież szukać niczego konkretnego.

– Czekając na Susan, wpadłem do Gusa Seavera – odezwał się Frankie. – Prosił, żebym do niego zajrzał i sprawdził, co porabia jego wnuczek, Jason.

Hanna pamiętała, że Gus i Frankie służyli razem w Wietnamie. Należeli do grupki weteranów, którzy skrzyknęli się i pomagali kolegom, gdy trzech z nich zniedołężniało do tego stopnia, że nie umieli już sami sobą się zająć.

Z początku sądzili, że jedynie zbieg okoliczności sprawił, iż wszyscy cierpią na podobne przypadłości. Dopiero niedawno odkryli, że oddział, w którym służyli, został narażony na kontakt z jakimiś trującymi chemikaliami. Frankie co prawda nie zaobserwował u siebie żadnych objawów, ale to on postanowił nagłośnić sprawę. Temu właśnie służył wyjazd do Waszyngtonu, gdzie Sadowski miał zeznawać w Kongresie.

Nigdy nie zapominał o nienagannych manierach. Kiedy dotarli do drzwi, obładowany ciężkimi siatkami przepuścił kilka osób, a potem zachęcił Hannę, by poszła przodem. Hanna poklepała się po udzie, dając znak Grace, by ruszyła za nią.

– Prawdę mówiąc, liczyłem, że cię tu spotkam – powiedział Frankie. – Chciałbym pomówić z tobą o nim.

– O Gusie? – zdziwiła się Hanna.

– Nie, o Jasonie.

Skinęła tylko głową. Z pytaniami wolała zaczekać, aż zostaną sami.

– Włożę najpierw parę rzeczy do lodówki – zapowiedziała.

Kiedy weszli do kuchni, Hanna pokazała Frankiemu, gdzie ma położyć torby. Zaraz też zabrała się do rozpakowywania, przy okazji upewniając się, że nikt ich nie podsłuchuje.

– Jason wyprowadził się z Segway House miesiąc temu – poinformowała gościa.

Frankie uniósł brwi, jednak nie odezwał się ani słowem. Hanna nie zdziwiła się, że Jason nie poinformował dziadka o swojej decyzji. Podobnie jak wielu innych poranionych wewnętrznie weteranów wracających z frontu, nie chciał stanowić obciążenia dla rodziny.

Segway House był ośrodkiem resocjalizacji dla żołnierzy, którzy po powrocie z Iraku i Afganistanu nie mieli się gdzie podziać. W ciągu ostatnich kilku lat placówka stała się czymś więcej – przekształciła się w przytułek dla różnych zabłąkanych dusz: ćpunów, nastolatków, którzy uciekli z domów, i wykorzystanych kobiet.

Oprócz dachu nad głową ośrodek zapewniał też pomoc doradców, przygotowywał programy edukacyjne oraz oferował parę innych usług. Hanna należała do grona założycieli placówki, a Frankie był jednym z pierwszych wolontariuszy, którzy zgłosili się do pomocy.

Jednego nie rozumiała: dlaczego Jason nie pochwalił się dziadkowi, że zdobył nową pracę? Przecież to była dobra wiadomość.

– Jak on się ma? – spytał Frankie.

– Pracuje teraz dla mnie i Rydera.

– Poważnie?

– Przeniósł się do jednej z przyczep mieszkalnych, które znajdują się na naszej posesji.

Hanna liczyła, że to rozwieje obawy Frankiego, jednak ten nadal miał zmarszczone brwi. Widać było, że coś go gryzie.

– Mieszka tam całkiem sam?

– Niezupełnie – odparła, ale już w następnej chwili zrozumiała, o co chodzi. W Segway House Jason otoczony był przez innych weteranów, ludzi podobnych sobie, z którymi zawsze mógł pogadać i którzy mogli go wesprzeć w trudniejszych momentach.

– Ma Rye’a i mnie, a także innych przewodników – wyjaśniła. – Dwa razy w tygodniu zagląda też do nas weterynarz. No a przede wszystkim pełno tam psów.

Frankie skinął głową i uśmiechnął się nieznacznie.

– Nie powiedział o tym Gusowi.

W jego głosie, gdy to mówił, pobrzmiewał niepokój. I nieco oskarżający ton, który Hanna starała się puścić mimo uszu.

– Podoba mu się ta praca. I chyba mu służy – odparła, tłumiąc w sobie narastającą irytację.

– Powiedział ci to?

I nagle wychwyciła coś dziwnego w jego spojrzeniu – coś, co uświadomiło jej, dlaczego Jason zataił przed dziadkiem przeprowadzkę. Niepokój od żalu oddzielała niewyraźna linia, a dla jego najbliższych to, że chłopak stracił połowę ręki, nie oznaczało, że musi też stracić pół życia.

– A dlaczego właściwie Gus tak się tym przejmuje? – spytała Hanna.

Frankie wzruszył ramionami i obrzucił spojrzeniem kuchnię. I nagle ten zaprawiony w bojach stary wojak, bohater, który w imieniu swych kolegów dochodził należnych im praw, wydał jej się dziwnie zawstydzony i bezbronny. Sprawiał wrażenie, jakby nagle nie wiedział, co ma mówić.

– Chyba Gus martwi się, że Jason mógłby… no wiesz.

Odczekał chwilę, jakby w nadziei, że pomoże mu i dokończy to zdanie za niego. Hanna jednak zamiast tego podeszła do niego i wsparła ręce na biodrach. Cała ta sprawa zaczynała ją denerwować.

– Chyba jednak nie wiem – oznajmiła. Grace znów usadowiła się naprzeciw nóg Frankiego i spoglądała wyczekująco na panią.

– Gus martwi się, że dzieciak może spróbować popełnić samobójstwo.

7.

Hrabstwo Haywood, Karolina Północna

Creed odetchnął z ulgą, gdy dojrzał charakterystyczne żółte hełmy ratowników i koparkę gąsienicową. Nieopodal rozbito namiot polowy, którego ściany łopotały na wietrze. U dołu umocniono je betonowymi płytami. Przy jedynej utwardzonej drodze prowadzącej na teren katastrofy zaparkowano karetkę pogotowia. Zwrócona była w drugą stronę i gotowa w każdej chwili odjechać.

Pokonanie pięćdziesięciu kilometrów z lotniska zajęło im półtorej godziny. Kiedy korzystali z objazdów i tak natrafiali na gigantyczne rozpadliny w asfalcie. Wyglądało to tak, jakby jakiś potwór wielkości Godzilli przemaszerował tędy przed nimi, tupiąc z całej siły i krusząc nawierzchnię.

Wjazdu na teren ośrodka broniły zapory, a gdy ich samochód terenowy podjechał bliżej, podszedł do nich zastępca miejscowego szeryfa. Na ramionach miał płaszcz nieprzemakalny, a rondo kapelusza ukrył pod plastikowym kapturem. Isabel nachyliła się do okna przy fotelu kierowcy i przyłożyła do szyby swój dowód osobisty. Zastępca szeryfa gestem poprosił, by opuścić szybę, na co zniecierpliwiona Isabel zareagowała gniewnym prychnięciem. Deszcz osłabł i zamienił się w miarowy stukot, przez co Creed mógł usłyszeć, jak Isabel mamrocze pod nosem: „Czy oni naprawdę nie domyślają się, kim jesteśmy?”.

– Dzień dobry – przywitał się kierowca, gdy zastępca szeryfa sięgnął po dokument Isabel.

Następnie policjant wyciągnął z kieszeni jakąś kartkę i pochylił się nad nią, mrużąc oczy, jakby szukał imienia Isabel na liście. Creed zauważył, jak kobieta zaciska szczęki, starając się ukryć zniecierpliwienie.

– Nie mam pani na liście – oświadczył policjant, oddając portfel z dokumentami.

– Co takiego? To niemożliwe. Jesteśmy z Departamentu Obrony.

– Przykro mi. Ale nawet gdyby przysłał państwa Biały Dom, a wasze nazwiska nie figurowałyby na tej liście, i tak nie mógłbym was wpuścić.

Mundurowy zerknął następnie na tylne fotele, a gdy odnalazł wzrokiem Bola, momentalnie zmienił wyraz twarzy.

– Czy to pies ratowniczy?

– Owszem, i musimy… – zaczęła Isabel, zastępca szeryfa nie pozwolił jej jednak dokończyć.

– Czemu od początku nie mówiliście? Poszukajcie postawnego faceta z siwymi wąsami, to Oliver Vance. Jest szefem sztabu zarządzania kryzysowego w Karolinie Północnej. Chyba znajdziecie go w namiocie. Przedstawi wam sytuację i opowie o szczegółach. Po lewej macie trochę stałego terenu, możecie tam zaparkować.

Jak tylko samochód stanął, Creed skierował się do bagażnika po sprzęt dla siebie i psa. Isabel i kierowca kłócili się o to, dlaczego jej nazwisko nie znalazło się na liście policjanta. Gdy obładowany tobołami ruszył w stronę polowego namiotu, para nadal zajęta była sprzeczką. Nim doszedł do namiotu, powitał go Oliver Vance.

– Dzień dobry – odezwał się mężczyzna, wyciągając do Creeda dłoń w rękawiczce. Dłoń wielkości rękawicy łapacza w bejsbolu. – Oliver Vance, ale nazywają mnie Ollie.

– Ryder Creed. A to Bolo.

– Bolo? – Mężczyzna zaśmiał się na dźwięk psiego imienia. – Wszyscy się cieszymy, że udało wam się dojechać. Słyszałem, że walczyłeś w Afganistanie, i tam również byłeś przewodnikiem psów.

– Zgadza się.

– Sytuacja na obszarze obsunięcia nadal jest niestabilna. Ale skoro byłeś w Afganistanie, więc pewnie przywykłeś do działania na niespokojnym terytorium.

Creed pamiętał, co mówili o przewodnikach psów, gdy prowadził oddział na terytorium wroga: przewodnik myli się raz. Ich zadanie polegało na posuwaniu się u boku oddziału i wytyczaniu szlaku na obszarze zajmowanym przez nieprzyjaciela. W praktyce wyglądało to tak, że przewodnik z psem szli na samym przedzie i służyli za pierwsze potencjalne cele nie tylko dla ognia talibów, ale też zagrzebanych w ziemi improwizowanych ładunków wybuchowych.

– Tutaj przynajmniej nikt nie będzie strzelał do mojego psa – odparł.

– Dranie – powiedział mężczyzna, potrząsając głową. – Brałem udział w operacji Pustynna Burza. Nadal uważam, że powinniśmy już wtedy z nimi skończyć. Zaoszczędziłoby to nam wielu kłopotów. Nienawidzę tego kurewskiego kraju. Czasami przychodzą takie dni, że mam wrażenie, jakbym dalej miał cały tyłek w piachu.

Słysząc to, Creed nie umiał powstrzymać uśmiechu. Vance wskazał mu suchą ławkę ustawioną na środku namiotu i pogłaskał psa, podczas gdy przewodnik skupił się na wyciąganiu sprzętu z marynarskiego worka. Wkoło nich trwała gorączkowa krzątanina – mężczyźni nawoływali się i zabezpieczali teren.

– Ile osób nadal jest zaginionych? – spytał Creed.

– Czterdzieści pięć.

– Pan Creed ma przeszukać teren na polecenie podpułkownika Logana – odezwała się nagle Isabel, wchodząc do namiotu.

Była jakieś trzydzieści centymetrów niższa od Olivera Vance’a i stając przed nim, skrzyżowała ramiona na piersi, próbując chyba dodać sobie powagi. Przed zejściem na ląd z pokładu samolotu przebrała się w dżinsy i górskie buty, które wyglądały na świeżo kupione. Na ramiona narzuciła płaszcz przeciwdeszczowy. Każdy szczegół świadczył o tym, że ta kobieta nigdy wcześniej nie pracowała na terenie dotkniętym klęską żywiołową.

– A to kto? – spytał Vance Creeda, wskazując przybyłą palcem.

– Pan Creed został zatrudniony przez Departament Obrony – powiedziała Isabel, zanim Creed zdążył dojść do słowa. – Jego zadaniem jest przeszukanie wytyczonego terenu.

– Bolo i ja możemy pracować tylko na terenie, który został do tego celu specjalnie przygotowany – odezwał się Creed, wchodząc między dwoje rozmówców. Spojrzeniem świdrował jednak kobietę. – Właśnie dlatego próbowałem się dowiedzieć, kto dowodzi całą akcją. Muszę przestrzegać protokołu.

– Protokołu?

– Pani szef powinien był o tym wspomnieć.

– Mamy jasne wytyczne…

– Kiedy na miejsce dotrze Logan – wszedł jej w słowo Creed – wówczas ewentualnie będzie mógł zmienić zapisy protokołu. Na razie jednak razem z Bolem będziemy prowadzić poszukiwania wyłącznie na terenie, który został uprzednio oczyszczony przez ludzi pana Vance’a.

– Zaraz się tym zajmiemy – oznajmiła Isabel i podniosła do góry telefon komórkowy, jakby jego widok miał sprawić, że Creed przestraszy się i zmieni zdanie.

– Proszę pokazać mi mapę terenu – zwrócił się Creed do Vance’a.

Gdy Isabel wycofała się do samochodu, Vance odprowadził ją wzrokiem, po czym wyciągnął z kieszeni puszkę z tytoniem. Zdjął wieczko i poczęstował Creeda. Kiedy ten odmówił, nałożył na bibułkę nieco tytoniu i zrolował ją w zgrabnego skręta.

– Ciężko jej będzie to strawić – odezwał się w końcu. – Przyprowadziła ze sobą tancerza, a tu okazało się, że tancerz ma inne plany. Nie zapomni ci tego.

Creed starał się stłumić narastające zniecierpliwienie. Niebo nadal pokrywała gęsta zasłona chmur, co jakiś czas zaczynało znów siąpić. Przy takiej aurze wkrótce zrobi się ciemno i będą mogli zapomnieć o pracy przy naturalnym oświetleniu.

– Ma pan tę mapę?

Vance wyciągnął z kieszeni kurtki przeciwdeszczowej zalaminowany arkusz i rozłożył go na prowizorycznym stoliku. Następnie palcem wskazującym zakreślił obszar, który zdążyli oczyścić.

– Gdzie pana zdaniem doszło do pierwszych obsunięć?

– Pogoda nie pozwala poderwać helikopterów, dlatego nie dysponujemy żadnymi zdjęciami z góry. Ale podejrzewam, że zaczęło się gdzieś tutaj – rzekł, wskazując linię poniżej szczytu jakiegoś wzniesienia.

– I obszar osuwiska kończy się tu, gdzie teraz stoimy, zgadza się?

– Na razie tak. Wiemy, że po naszej prawej stronie w dół poleciało jeszcze trochę ziemi. Ani na chwilę nie przestaje padać. A przez to nawet teren, który oczyściliśmy, również nie jest bezpieczny. Tutaj wszystko się rusza. Spróbowaliśmy zacząć od miejsca, gdzie znajdowała się największa koncentracja ludzkich siedzib. Obsunięcia ruszyły około wpół do jedenastej zeszłej nocy. Niektórzy mieszkańcy byli już w łóżkach. Domostwa, które znajdowały się kilkaset metrów powyżej tej linii, ześlizgnęły się w dół zbocza lub zawaliły. Jeden dom zachował się w bardzo dobrym stanie. Spływające masy ziemi podmyły fundamenty i cały budynek po prostu zsunął się w dół, aż w końcu zderzył się z innym domem. Pozostałe… – Vance westchnął ciężko. – Trudno je nawet zidentyfikować w całym tym bałaganie. Pracowałeś już wcześniej przy obsunięciach terenu?

– W Oso.

Vance skinął w milczeniu głową. Creed nie musiał mówić nic więcej. Obsunięcie w Oso, w stanie Waszyngton, było jednym z najgorszych w historii.

– No to wiesz, co tam można znaleźć: rozlane szambo, materiały izolacyjne, wycieki gazu i tony szkła. Zabójcza mieszanka trucizn, które jeszcze niedawno składały się na ludzką siedzibę.

– Co z ocalałymi?

– Udało nam się odnaleźć czternaście osób. Dwie zmarły już po wydobyciu, pięć trafiło do szpitala. Niektórzy ocaleni twierdzą, że pod gruzami są nadal uwięzieni członkowie ich rodzin. Chodzi tylko o tę strefę mieszkalną. Liczymy, że ty i twój zwierzak pomożecie nam do nich trafić.

Creed naciągnął psu przez głowę odblaskową kamizelkę i umocował ją paskami. Wyraźnie podniecony Bolo zaczął merdać ogonem. Ten model kamizelki miał pewien atut – wzdłuż grzbietu psiaka biegł specjalny pas wzmocnionego materiału, który mógł posłużyć jako uchwyt, gdyby przewodnik musiał wyciągać psa z błotnego grzęzawiska.

– Nie wiedziałem, że pies wymaga tyle sprzętu – odezwał się z tyłu Vance.

Przystanął nieopodal i obserwował, jak Creed umieszcza w siatkowej kieszeni na psiej kamizelce wodoodporny nadajnik GPS. Nadajnik znajdował się teraz dokładnie nad prawą przednią łapą Bola.

– Zazwyczaj nie spuszczam go ze smyczy podczas akcji. Jednak tutaj warunki są tak trudne, że tylko bym go opóźniał.

Następnie Creed zajął się własnymi przygotowaniami. Nogawki wcisnął do górskich butów i obwiązał to miejsce szeroką na dziesięć centymetrów nieprzemakalną taśmą samoprzylepną. Miał specjalne skarpety, które nie przepuszczały wilgoci. Wiedział, że taśma klejąca nie powstrzyma wody. Jej zadanie polegało na czym innym: powinna chronić przed wężami i insektami.

Następnie założył i zapiął pod brodą kask podobny do tych, których używali ludzie z ekipy Vance’a, tyle że bez wbudowanego zestawu radiowego. Do kieszeni sztormiaka schował rękawice, do drugiej sznurkową kość dla psa – na ten widok Bolo otworzył szeroko oczy i zamerdał ogonem. W szkoleniu większości psów Creed posługiwał się nagrodami w postaci zabawek, nigdy natomiast nie używał do tego celu pożywienia. Nagrody jedzeniowe były ryzykowne pod wieloma względami. Na koniec zarzucił na ramiona niewielki plecaczek, w którym znajdowały się wszystkie pozostałe przedmioty, jakie mogły okazać się przydatne. Plecak miał specjalny zatrzask, który umożliwiał błyskawiczne zrzucenie go z pleców, gdyby na przykład Creed uwiązł w rumowisku i chciał się szybko wyswobodzić.

Po zakończeniu przygotowań odwrócił się do Vance’a. Pewna myśl nie dawała mu spokoju.

– Skąd wiedziałeś, że do was jadę?

– To znaczy?

– Nazwisko pani Klein nie figurowało na liście, a mimo to odniosłem wrażenie, że się mnie spodziewałeś. Wiedziałeś nawet, że jestem byłym żołnierzem.

– Jeden z naszych chłopaków wspomniał dziś rano, że do nas dołączysz. – Przy tych słowach Vance wsunął dłoń pod kask i podrapał się po burzy siwych loków.

Creed nie wiedział, co o tym sądzić. Wzruszył tylko ramionami, zapewne nie miało to żadnego znaczenia. Postanowił zmienić temat.

– Co możesz mi powiedzieć o tym ośrodku Departamentu Obrony?

– Niewiele o nim wiem. Znajduje się na uboczu, stoi na terenie należącym do rządu. Wszystko, co go dotyczy, jest utajnione. Nie udało mi się nawet dowiedzieć, do czego służyła ta placówka. Nie wspominając już o liczbie zatrudnionych tam osób. Wydaje mi się jednak, że posesja znajdowała się na północny wschód od tych domostw.

– Myślisz, że zabudowania ośrodka ucierpiały podczas obsunięć?

– Na pewno. Prawdopodobnie niewiele z nich zostało. Ziemia zaczęła się obsuwać późno i mam nadzieję, że ośrodek był już pusty. Ewentualnych pracowników z ośrodka badawczego nie wciągnęliśmy nawet na listę osób zaginionych, bo nikt nie chce nam udzielić na ich temat żadnych informacji.

– Najtrudniej będzie mi ustalić zasięg zapachu. Pies oczywiście obszuka tylko wyznaczony teren, ale zapach może unosić się w powietrzu na o wiele większym terenie – wzdłuż toru obsunięcia, a przynajmniej wzdłuż toru, jakim wleczone było ciało. W rezultacie Bolo może wskazać jakiś wycinek terenu, ale wcale nie będzie to oznaczało, że dokładnie tam znajduje się ofiara.

– To nic – odparł uspokajająco Vance. – Tak czy inaczej, zaoszczędzi nam mnóstwo pracy i czasu.

– Martwi mnie jeszcze coś innego. Z twojego opisu wynika, że obsunięciu uległy wielkie masy ziemi.

– Tak – przyznał Vance. – I było to bardzo gwałtowne. Nigdy wcześniej nie widziałem nic podobnego. W tych okolicach zdarzają się obsunięcia, ale rzadko dochodzi do czegoś tak dramatycznego jak tutaj.

– Muszę cię ostrzec. Istnieje spore ryzyko, że nie tylko domy zostały roztrzaskane na kawałki.