Serce Devina

BRACIA MacKADENora RobertsSerce Devina

Tłumaczenie:
Julita

PROLOG

Dwadzieścia lat to dziwny wiek w życiu mężczyzny, tak przynajmniej uważał Devin MacKade. Dwudziestoletni facet jest na tyle dorosły, żeby odpowiadać za swoje czyny, zarabiać na własne utrzymanie i kochać się z kobietą. Lecz w oczach prawa wciąż uchodzi za dziecko.

Do pełnoletności brakowało mu zaledwie dwunastu miesięcy. Jared i Rafe przekroczyli już tę magiczną granicę; wkrótce nadejdzie jego kolej, a niedługo po nim najmłodszego z braci, Shane’a. Prawdę rzekłszy, wcale nie było mu spieszno. Czuł się dobrze w swojej skórze, ale jako człowiek zorganizowany zaczął czynić plany na przyszłość.

Mieszkańcy miasteczka Antietam w Marylandzie byliby zdumieni, słysząc, że miejscowy rozrabiaka postanowił zostać stróżem prawa.

Studia niespecjalnie go ciągnęły; do nauki namówiła go matka, ale nie żałował podjętej decyzji. Frapowały go zajęcia z prawa, z kryminologii, z socjologii. Miał wrażenie, że po to się urodził: żeby odkrywać słowa, teorie i idee.

Na razie o swoich planach nikomu nie mówił. Bracia z miejsca zaczęliby się z niego nabijać. Nawet Jared, który wybrał pokrewny zawód: zamierzał zostać prawnikiem. Nie, nie bał się docinków; z braćmi bez trudu by sobie poradził. Po prostu przez jakiś czas wolał trzymać język za zębami.

Zdawał sobie sprawę, że nie wszystkie marzenia się spełniają. Przykładów nie musiał daleko szukać… właśnie miał taki przed sobą, w kawiarni Ed. Wpadli tu z braćmi, żeby coś przekąsić, zanim pójdą na bilard do baru Duffa.

Drobna, szczupła blondyneczka miała najwyżej metr sześćdziesiąt wzrostu. Wyglądała jak uosobienie niewinności, kiedy rumieniąc się, podawała im zamówione dania. Devin nie mógł oderwać od niej oczu: miała złociste loki, duże szare oczy, słodkie usta, leciutko zadarty nosek, drobne rączki, które potrafiły dźwigać ciężkie dzbanki, szczupłe paluszki…

Na jednym z nich połyskiwał ledwo widoczny brylancik.

Blondynka nazywała się Cassandra Connor, a on kochał ją od zawsze. No dobrze, może nie od zawsze, ale znał ją od niepamiętnych czasów i patrzył, jak z dziecka przeobraża się w śliczną dziewczynę. Zakochał się po uszy, ale wstydził się okazać jej uczucie.

Na tym polegał problem. Kiedy w końcu przystąpił do działania, było już za późno. Cassie zaczęła spotykać się z Joem Dolinem; mieli się pobrać w czerwcu, dwa tygodnie po jej maturze. Devin nie mógł temu zapobiec.

Starał się nie wodzić za nią wzrokiem, kiedy krążyła między stolikami. Bracia byli spostrzegawczy i natychmiast by to zauważyli. Po co miał się narażać na drwiny? Nieodwzajemniona miłość to sprawa zbyt bolesna i zbyt intymna.

Wyjrzawszy przez okno na ulicę, popadł w zadumę. W tym miasteczku urodził się i wychował. To był jego dom. Chciał mu służyć, otaczać je opieką, pilnować, by jego mieszkańcom żyło się bezpiecznie. Czuł, że właśnie taki los jest mu pisany.

Czasem wydawało mu się, a raczej śniło, że już kiedyś to robił, że próbował zaprowadzić porządek w miasteczku pogrążonym w chaosie wojny. W snach widział Antietam takie, jak na starych fotografiach sprzed wojny secesyjnej. Murowane domy i kościoły, konie, powozy. Niekiedy miał wrażenie, że słyszy, jak stojący na rogu mężczyźni zażarcie dyskutują na temat walk między Południem a Północą.

Nie miał wątpliwości, że w okolicy… straszy. W starym domu Barlowów na wzgórzu za miastem, w pobliskim lesie, w jego własnym domu, na polach, które każdego roku orał i obsiewał. W tych miejscach w powietrzu coś się wyczuwało – życie, śmierć, marzenia i lęki. Wystarczyło natężyć słuch.

– Mmm, prawie tak dobre jak mamy – stwierdził Shane, nabierając na widelec kolejną porcję tłuczonych ziemniaków, po czym wyszczerzył w uśmiechu zęby. – Słuchajcie, co robią kobiety, kiedy spotykają się z przyjaciółkami?

– Plotkują. – Opróżniwszy talerz, Rafe odsunął się od stołu i zapalił papierosa. – Cóż by innego?

– Mama ma prawo wyjść z domu, spotkać się ze znajomymi.

– Nie mówię, że nie ma. Pewnie staruszka Metz od godziny na nas nadaje. – Na samą myśl Rafe uśmiechnął się szeroko. Wiedział, że matka bez trudu poradzi sobie z największą miejscową plotkarą.

Devin przeniósł spojrzenie na braci.

– Przeskrobaliśmy coś ostatnio?

Zamyślili się. Ciągle rozrabiali, więc trudno im było wyłuskać jedno zdarzenie.

Gdyby ktoś przechodził ulicą i zajrzał do kawiarni, ujrzałby czterech piekielnie przystojnych braci o ciemnych czuprynach i zielonych oczach. Na ich widok każdej kobiecie serce biło szybciej, niezależnie czy miała osiem, czy osiemdziesiąt lat.

Byli przystojni, ale również nieulękli i zadziorni. Przez chwilę sprzeczali się zawzięcie, który z nich ostatnio wdał się w największą ilość bójek, złamał najwięcej przepisów, kto najboleśniej nadepnął komuś na odcisk. W końcu doszli do wniosku, że pierwsze miejsce należy się Rafe’owi – za zwycięstwo nad Joem Dolinem w nielegalnym wyścigu samochodowym, który urządzili na szosie.

Nie zostali przyłapani na gorącym uczynku, lecz wiadomość błyskawicznie się rozeszła. Zwłaszcza że Joe poprzysiągł Rafe’owi zemstę.

– To dupek – rzekł Rafe, wydmuchując dym, po czym wbił wzrok w Cassandrę obsługującą gości przy sąsiednim stoliku. – Co taka urocza dziewczyna w nim widzi?

– Myślę, że ona chce się wyrwać z domu. – Jared odsunął na bok pusty talerz. – Gdybym miał taką matkę, też bym marzył o ucieczce. To nawiedzona fanatyczka.

– A może Cassie go kocha – powiedział cicho Devin.

– Kocha? – Rafe prychnął pogardliwie. – Cassie to dzieciak, ma zaledwie siedemnaście lat. Jeszcze się z tuzin razy zakocha, zanim zrozumie, co to prawdziwa miłość.

– Nie każdy tak długo się uczy, jak ty – mruknął pod nosem Shane, z trudem powstrzymując śmiech.

Rafe dźgnął go łokciem w bok i zwrócił się do Jareda:

– To co, napijemy się piwa?

– Chętnie.

– A wy dwaj – Rafe popatrzył na młodszych braci – musicie zadowolić się soczkiem. Duff na pewno trzyma dla was skrzynkę pysznej oranżadki.

Oczywiście tymi słowami uraził Shane’a. Zresztą po to je wypowiedział. Najmłodszy z MacKade’ów zjeżył się; najpierw puścił wiązankę, potem zwinął dłonie w pięści. Widząc, co się święci, stojąca za ladą Edwina krzyknęła, że jeśli mają zamiar się bić, to wynocha na zewnątrz!

Trzech wyszło posłusznie. Został Devin; ktoś musiał uregulować rachunek. Ignorując braci, którzy szturchali się i popychali, bardziej z przyzwyczajenia niż ze złości, Devin uśmiechnął się do Cassie.

– Muszą wyładować nadmiar energii – wyjaśnił, zostawiając napiwek w takiej wysokości, żeby nie poczuła się skrępowana.

– Mniej więcej o tej porze zachodzi tu szeryf – powiedziała ostrzegawczym tonem dziewczyna.

Uwielbiał jej głos. W jego uszach brzmiał jak najczystsza muzyka.

– Postaram się ich utemperować. – Odsunął krzesło i wstał od stolika.

Podejrzewał, że matka domyśla się jego uczuć względem Cassie. Przed nią niczego nie można było ukryć. Wszyscy próbowali i żadnemu się nie udawało. Wiedział, co mama mu powie. Że jest bardzo młody i jeszcze nieraz się zakocha.

Mama chciała dla niego jak najlepiej.

Może nie był pełnoletni, może w oczach prawa nie był mężczyzną, jednakże miał serce dojrzałego mężczyzny. I ono biło dla Cassandry Connor.

Patrząc na Cassie, nigdy nie dawał niczego po sobie poznać. Nie chciał jej litości. Skinąwszy na pożegnanie głową, wolnym krokiem opuścił kawiarnię. Musi rozdzielić braci, zanim pojawi się szeryf. Uchwycił ramieniem głowę Shane’a, Rafe’owi dał kuksańca w bok, łypnął groźnie na Jareda, po czym przyjaznym tonem zaproponował, aby poszli do Duffa.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Późną wiosną Antietam nabierało niezwykłego uroku. Szeryf Devin MacKade lubił spacerować po miasteczku, wciągać w nozdrza woń kwiatów i świeżo skoszonej trawy, słuchać jazgotu psów i wesołych pisków dzieci.

Kochał tutejszy porządek i uwielbiał niezmienny charakter miasteczka. Przed budynkiem banku kwitły różowe begonie. Przecznicę dalej, przy poczcie, trzej mężczyźni prowadzili ożywioną rozmowę. Na fotelu w salonie fryzjerskim siedział kilkuletni brzdąc, który pewnie po raz pierwszy w życiu przyszedł się ostrzyc; jego mama stała obok, ogryzając paznokcie i ocierając z policzków łzy.

Dookoła powiewały transparenty. Jak co roku z okazji Memorial Day, dnia pamięci poległych na polu chwały, w miasteczku miała się odbyć parada i wielki piknik. Devin uśmiechnął się na widok zaaferowanych ludzi. Jedni pucowali samochody, inni malowali werandy. Wszyscy chcieli, aby podczas dorocznej parady miasteczko prezentowało się pięknie.

Już wiele godzin wcześniej zaczną gromadzić się na trasie, rozstawiać krzesełka i przenośne lodówki. Każdy chce mieć jak najlepszy widok na maszerujące orkiestry i dziewczyny zgrabnie wymachujące pałeczkami.

Mimo że parada stwarzała niemałe problemy logistyczne, Devin za nic w świecie by z niej nie zrezygnował.

Ojciec pokazał mu kiedyś pomarszczonego staruszka, którego on sam, jako mały chłopiec, widział wędrującego główną ulicą w mundurze konfederata. Starzec był ostatnim żyjącym świadkiem wojny secesyjnej.

Dziś to już historia. Dawni bohaterowie nie żyją. Chociaż nie, nieprawda: żyją i zawsze będą żyć we wspomnieniach ludzi, zwłaszcza mieszkańców miasteczek, w których niegdyś rozlegał się huk moździerzy i krzyki rannych.

Devin rozejrzał się. Pani Metz jak zwykle zaparkowała w niedozwolonym miejscu. Jeśli wypisze jej mandat, czeka go długa tyrada na temat policji gnębiącej uczciwych obywateli. Pewnie przyjechała do biblioteki pożyczyć kilka książek, a przy okazji poplotkować z panną Sarah Jane Poffenberger.

Po starych kamiennych schodach wszedł do budynku.

Przeczucie go nie myliło. Pani Metz stała oparta o ladę, pogrążona w rozmowie z bibliotekarką. Przed nią leżał stos książek. Devin nigdy nie potrafił zrozumieć, dlaczego osoba o naprawdę pokaźnej tuszy z uporem nosi takie krzykliwe ubrania.

– Pani Metz… – Pamiętał, żeby zniżyć głos. W młodzieńczych czasach panna Sarah Jane nie raz wyrzucała go za głośne mówienie.

– Devin? – Pani Metz z szerokim uśmiechem obróciła się w jego stronę, pulchnym łokciem niemal strącając książki na podłogę. Sarah Jane, tak chuda i koścista, że przypominała stracha na wróble, złapała je zręcznie, nim spadły z hukiem. – Jak się miewasz w tak piękny dzionek?

– Doskonale, dziękuję. Dzień dobry, panno Sarah Jane.

Bibliotekarka skinęła głową. Miała siwiuteńkie włosy zaczesane w kok i skórę cienką jak pergamin.

– Przyszedłeś zwrócić powieść Crane’a?

– Nie, proszę pani. – Niewiele brakowało, żeby się zarumienił. Tamtą książkę zgubił dwadzieścia lat temu; nie tylko za nią zapłacił, ale za karę przez miesiąc zamiatał bibliotekę. Dziś był dorosłym, powszechnie szanowanym facetem, ale w obecności Sarah Jane czuł się jak niesforny uczniak.

– Książka to skarb – rzekła staruszka.

– Święta prawda – przyznał Devin. – Pani Metz, znów pani zaparkowała w niedozwolonym miejscu.

– Ojej! – Kobieta zrobiła niewinną minę. – Jak to się stało? Głowę bym dała, że nie było żadnych zakazów. Powinnam była przyjść pieszo, ale miałam w mieście parę spraw do załatwienia, więc… W dodatku to miejsce działa na mnie jak magnes. Po prostu kocham książki.

– Nic dziwnego. – W szarych oczach bibliotekarki migotały wesołe iskierki, choć wyraz twarzy pozostawał srogi.

– Mój Boże! Chyba nie wlepiłeś mi mandatu?

– Jeszcze nie.

– Pan Metz bardzo się na mnie złości, kiedy wracam z mandatem. A wpadłam tu dosłownie na chwileczkę, prawda, Sarah Jane? Minęły może dwie, może trzy minutki…

– Najwyżej dwie lub trzy – potwierdziła bibliotekarka, mrugając do Devina.

– Jeżeli przestawi pani samochód…

– Tak, tak, przestawię. Za chwilunię. Tylko wypożyczę te książki. Nie wyobrażam sobie życia bez książek, zwłaszcza że pan Metz non stop ogląda telewizję. Sarah Jane, kochanie, zapisz tytuły, a ty, Devin, powiedz mi, jak się miewa twoja rodzina.

Poddał się. Z panią Metz jeszcze nikt nie wygrał.

– Wszyscy mają się doskonale.

– I te urocze maleństwa? Kto by pomyślał? Dwóm braciom rodzą się dzieci w odstępie kilku miesięcy. Och, muszę wkrótce wpaść i je obejrzeć.

– Maleństwa też mają się świetnie. – Uśmiechnął się na myśl o maluchach. – Rosną jak na drożdżach.

– O tak, dzieci szybko rosną, prawda, Sarah? Czyli co, masz bratanka i bratanicę?

– Dwóch bratanków i bratanicę – sprostował Devin, dodając do listy Bryana, syna żony Jareda.

– Faktycznie. – Pani Metz pokiwała głową. – A nie kuszą cię własne dzieciątka? – Oczy lśniły jej z ciekawości.

Pani Metz, królowa miejscowych plotkarek, wiele by dała, aby poznać plany i zamierzenia innych.

– Rola wujka całkiem mi odpowiada – rzekł, po czym bez skrupułów rzucił jej na pożarcie swoją bratową. – Regan wzięła z sobą do pracy małego Nate’a. Widziałem go godzinę temu.

– Naprawdę?

– I wspomniała, że ma ją odwiedzić Savannah z Laylą.

– Ojej… – Na myśl o spotkaniu żon dwóch braci MacKade’ów, w dodatku z dziećmi, pani Metz zadrżała z przejęcia. – Pośpiesz się, Sarah Jane. Mam jeszcze mnóstwo spraw do załatwienia.

– Już, już. – Bibliotekarka podała jej torbę z książkami i popatrzyła na Devina, kiedy pani Metz, sapiąc ciężko, ruszyła do drzwi. – Cwaniak z ciebie.

– Jeśli Regan odkryje, komu zawdzięcza wizytę pani Metz, chyba mnie zabije. – Wyszczerzył w uśmiechu zęby. – Ale trudno, człowiek musi się bronić. Do widzenia, panno Sarah Jane.

– Lepiej znajdź tę książkę, Devinie MacKade.

Zasalutował.

– Tak jest, psze pani.

Mimo tuszy pani Metz poruszała się zadziwiająco szybko. Zanim Devin wyszedł na zewnątrz, siedziała już w samochodzie, z migającym kierunkowskazem, zamierzając włączyć się w ruch.

Zadowolony skierował się do radiowozu. Postanowił wpaść z krótką wizytą do pensjonatu Rafe’a. Sprawdzi, czy wszystko w porządku. Bądź co bądź jest policjantem i pilnowanie porządku należy do jego obowiązków.

To, że Cassie prowadziła pensjonat i mieszkała tam z dziećmi, nie miało nic do rzeczy.

On tylko wypełnia swoją zawodową powinność.

Ale z ciebie kłamczuch, pomyślał, siadając za kierownicą.

Trudno. Przynajmniej raz dziennie musiał zobaczyć Cassie, zatrzymać na niej wzrok. Bez względu na ból, jaki czuł, i bez względu na ostrożność, jaką musiał zachować.

Na szczęście Cassie była już wolna; rozwiodła się z draniem, który się nad nią znęcał.

Joe Dolin siedział za kratkami. I spędzi tam kilka najbliższych lat, pomyślał z satysfakcją Devin, zostawiając za sobą miasteczko.

Dawny dom Barlowów, który Rafe przerobił na stylowy pensjonat, znajdował się na wzgórzu kilka kilometrów za Antietam. Rozciągał się stamtąd wspaniały widok na miasteczko. Stary dom był świadkiem jednej z najkrwawszych bitew wojny secesyjnej. Podobno na schodach wiodących na piętro zamordowano młodego żołnierza armii konfederackiej, a Abigail Barlow umarła w tym domu ze zgryzoty.

Z czasem budynek zaczął popadać w ruinę i zapomnienie. Kamienne fundamenty i ściany były solidne, lecz werandy zbutwiały, a miejscowe dzieciaki powybijały szyby w oknach. Przez kilka dziesięcioleci dom stał pusty, zamieszkany jedynie przez duchy.

Dopóki Rafe MacKade nie wrócił w rodzinne strony i nie kupił posiadłości na wzgórzu.

Devin skręcił w stromy podjazd prowadzący do pensjonatu. To właśnie ten dom połączył Rafe’a i Regan. Przemienili ruinę w piękny, zadbany obiekt.

Tam, gdzie kiedyś rosły chwasty i cierniste krzaki, teraz cieszył oko wypielęgnowany, soczyście zielony trawnik, kwiaty i starannie przystrzyżone krzewy. Devin uśmiechnął się. Sam pomagał je sadzić. MacKade’owie zawsze działali wspólnie, czy to realizując marzenia, czy to walcząc z wrogiem.

Dziś okna lśniły; niebieskim okiennicom dodawały uroku wielobarwne bratki w skrzynkach na parapecie. Siedząc na werandzie, pomalowanej w tym samym odcieniu błękitu, można było spoglądać z góry na miasteczko.

Z werandy na tyłach domu rozciągał się widok na las, w którym żyły duchy. Ten las oddzielał posiadłość Rafe’a od farmy, na której mieszkał Devin, i od domu Jareda i Savannah.

Wysiadłszy z radiowozu, Devin wszedł bez pukania. Na podjeździe widział tylko samochód Cassie. Czyli wszyscy goście wyjechali, a następni jeszcze nie dotarli.

Przez moment rozglądał się po ogromnym holu, podziwiając lśniącą podłogę, wspaniałe dywany, szerokie schody. Oraz kwiaty. Cassie zawsze dbała, aby w wazonach stały świeże bukiety.

Nie był pewien, gdzie ją znajdzie: w kuchni, w ogrodzie czy w jej mieszkaniu na drugim piętrze. Wolnym krokiem skierował się w stronę kuchennych drzwi. Aż trudno było uwierzyć, że niecałe dwa lata temu z sufitu zwisały pajęczyny, podłogę pokrywała gruba warstwa kurzu, a tynk na ścianach dosłownie się sypał. Teraz wszystko lśniło czystością: ściany, podłogi, okna, meble.

Z rozpadającej się ruiny Rafe i Regan stworzyli prawdziwe dzieło sztuki. Obecnie wszystkim zawiadywała Cassie, a oni remontowali dom, który kupili dla siebie na obrzeżach miasteczka.

Zazdrościł bratu żony – oddanej przyjaciółki, partnerki i kochanki – oraz szczęśliwej rodziny, którą stworzyli.

Shane miał farmę. Teoretycznie należała do nich wszystkich, lecz to Shane poświęcał jej najwięcej czasu i uwagi. Rafe miał Regan, dziecko, pensjonat i cudowny stary dom, który pieczołowicie odnawiał. Jared miał Savannah, dwójkę dzieci, niedużą chatkę za lasem.

A ja? Devin zadumał się. Hm, można powiedzieć, że miał całe miasteczko. A oprócz tego pryczę w pokoiku przylegającym do gabinetu szeryfa.

W kuchni nie było nikogo. Jak zwykle panowała tu ciepła, przytulna atmosfera. Na wyłożonym kafelkami blacie stała kamienna misa pełna świeżych owoców, obok wypełniony domowymi ciastkami ceramiczny pojemnik w kształcie uśmiechniętego kota, jeszcze dalej rząd buteleczek z octem, każda o innym smaku, na parapecie kilka doniczek z fiołkami alpejskimi.

Patrząc przez okno, dostrzegł Cassie: zdejmowała rozwieszoną na sznurze pościel.

Serce zabiło mu mocniej. Zawsze biło szybciej na jej widok. Już się do tego przyzwyczaił. Cassie sprawiała wrażenie szczęśliwej: usta wygięte w uśmiechu, rozmarzone spojrzenie. Ciepły wiaterek, który targał bielizną, targał też jej włosami; złociste kosmyki pieściły twarz i szyję.

Miała na sobie białą bawełnianą bluzkę wpuszczoną w granatowe spodnie. Od niedawna zaczęła nosić biżuterię: wisiorki i kolczyki. Jednak jej rąk nie zdobiły żadne pierścionki. Rozwód dostała nieco ponad rok temu; Devin znał dokładną datę, kiedy zdjęła z palca obrączkę.

Dziś w jej uszach połyskiwały złote kółka, usta miała pociągnięte jasną szminką. Przypomniał sobie, że po ślubie z Joem nie tylko przestała nosić biżuterię, przestała się również malować.

Właściwie pamiętał wszystko, co dotyczyło Cassie. Pamiętał, kiedy pierwszy raz sąsiedzi wezwali go do domu, który wynajmowała z mężem. Pamiętał strach w jej oczach, kiedy otworzyła mu drzwi. Pamiętał sińce na jej twarzy i drżący głos, kiedy zapewniała, że nic się nie dzieje, że tylko poślizgnęła się i upadła.

Pamiętał to do dziś. Pamiętał własną frustrację i koszmarne poczucie bezradności, które powracało, ilekroć próbował z Cassie rozmawiać, przekonać ją, że powinna zostawić męża brutala, ona zaś powtarzała tym swoim cichym głosikiem, że nigdzie nie pójdzie, bo tu jest jej miejsce.

Przedtem jako szeryf miał związane ręce. Nie mógł zaradzić aktom przemocy, których Joe dopuszczał się we własnych czterech ścianach, dopóki pewnego dnia Cassie, pobita i przerażona, nie pojawiła się na komisariacie, żeby wnieść skargę przeciwko mężowi.

Teraz jako szeryf mógł oferować jej jedynie przyjaźń.

Wyszedł na zewnątrz, uśmiechając się przyjaźnie.

– Hej, Cass.

Podskoczyła wystraszona, oczy jej pociemniały. Ale po chwili, znacznie szybciej niż kiedyś, uśmiech ponownie rozjaśnił jej twarz, a napięcie znikło.

– Cześć, Devin. – Starając się nie denerwować, zdjęła klamerkę i zaczęła składać prześcieradło.

– Może mógłbym się przydać?

Zanim zdołała odmówić, usunął pozostałe spinacze. Nie była przyzwyczajona, żeby mężczyzna pomagał jej w pracy. W dodatku taki mężczyzna: wysoki, barczysty i, jak wszyscy MacKade’owie, diabelnie przystojny.

W przeciwieństwie do swoich zastępców, Devin nie nosił munduru, lecz dżinsy i jasnoniebieską koszulę z podwiniętymi rękawami. Cassie nieraz widziała jego umięśnione ramiona. Po swoich wcześniejszych doświadczeniach miała powody bać się silnych mężczyzn. Ale Devin, mimo dużych rąk i potężnej postury, zachowywał się troskliwie i delikatnie. Pamiętała o tym, kiedy niechcący otarł się o nią, sięgając po kolejny spinacz.

Pamiętała, lecz mimo to cofnęła się. Wolała zachować większy dystans. Devin uśmiechnął się. Nerwowo zastanawiała się, co powiedzieć. Podejrzewała, że łatwiej prowadziłoby się rozmowę, gdyby nie był taki… taki wyrazisty. Włosy miał czarne jak węgiel, oczy w kolorze szmaragdu, rysy twarzy jakby wyciosane ze skały, usta pięknie wykrojone, no i ten dołeczek w policzku. Od Devina MacKade’a trudno było oderwać wzrok.

Pachniał jak mężczyzna. Znali się od dziecka, zawsze traktował ją uprzejmie, z sympatią, ale ilekroć byli sami, tylko we dwoje, czuła dziwny niepokój. Jak kot na widok buldoga.

– W tak ładny dzień aż szkoda wrzucać pranie do suszarki.

– Słucham? – Jego głos wyrwał ją z zadumy. – A tak, tak, masz rację. Lubię pościel suszoną na wietrze. – Na moment zamilkła. – Jedni goście wyjechali, kolejni przyjadą po południu. Na świąteczny weekend wszystkie pokoje są zarezerwowane.

– Będziesz zajęta…

– Tak, ale praca tu to przyjemność.

– Nie to, co w kawiarni Ed.

– Oj, nie. – Uśmiechnęła się zawstydzona. – Chociaż Ed była cudowna. Uwielbiam ją.

– Wciąż ma pretensje do Rafe’a, że cię podebrał. – Widząc zatroskanie w oczach Cassie, Devin potrząsnął głową. – Żartuję. Przecież znasz Ed. Ucieszyła się, że przyjęłaś pracę w pensjonacie… Jak dzieciaki?

– Dobrze. Świetnie. – Schyliła się po kosz z bielizną, ale Devin był szybszy. – Wkrótce wrócą ze szkoły.

– Mała Liga dziś nie trenuje?

– Nie. – Cassie skierowała się do domu. Wyprzedziwszy ją, Devin otworzył drzwi i odsunął się na bok, robiąc przejście. – Connor nie posiada się ze szczęścia, że go przyjęto do drużyny.

– Jest najlepszym miotaczem.

– Podobno. – Podeszła do kuchenki, żeby zaparzyć kawę. – Takie to dziwne. Wcześniej nie interesował się sportem, to znaczy dopóki… dopóki nie poznał Bryana.

– Mój bratanek to wspaniały chłopak.

Z głosu Devina biła taka duma, że Cassie obróciła się i przyjrzała mu uważnie.

– Tak o nim myślisz, prawda? Jako o bratanku? Mimo że między wami nie ma pokrewieństwa.

– Kiedy Jared poślubił Savannah, Bryan automatycznie został jego synem, czyli moim bratankiem. Rodzina to coś więcej niż więzy krwi.

– Fakt. A czasem więzy krwi oznaczają wyłącznie kłopoty.

– Matka znów ci zatruwa życie?

– Taka już jest, uparta i konserwatywna.

Z wiszącej szafki Cassie wyjęła filiżankę i talerzyk. Kiedy Devin położył dłoń na jej ramieniu, podskoczyła, o mało nie wypuszczając naczyń z rąk. Zamierzał cofnąć się, ale zmienił decyzję i delikatnie, acz stanowczo obrócił Cassie do siebie.

– Nadal suszy ci głowę o Joego?

Chciała przełknąć ślinę, ale nie była w stanie wykonać najmniejszego ruchu. Czuła na ramionach dotyk Devina. Zaciskał ręce, ale nie sprawiał jej bólu. Z jego oczu wyzierał gniew. Próbowała zachować spokój, nie opuszczać spojrzenia.

– Mama nie popiera rozwodów – powiedziała cicho.

– A popiera przemoc domową?

Cassie nie wytrzymała; odwróciła wzrok.

– Przepraszam. – Odsunąwszy się, Devin zganił się w duchu.

– Wiem, że to trudno zrozumieć. Sama tego nie rozumiem. – Sięgnęła do ceramicznego pojemnika po ciasteczka. Rano upiekła dwa rodzaje: owsiane i z kawałkami czekolady. – Dla mamy nie liczy się, że jestem szczęśliwa. Że dzieci chodzą uśmiechnięte. Że Joe nie miał prawa się nade mną znęcać. Że zaatakował Regan. Dla niej liczy się to, że złamałam przysięgę małżeńską i wystąpiłam o rozwód.

– Jesteś szczęśliwa, Cassie?

– Tak. – Postawiła talerzyk z ciastkami na stole, nalała kawy. – Jestem. A nie wierzyłam, że kiedykolwiek będę.

– Mam sam pić kawę? Nie dotrzymasz mi towarzystwa?

Przez chwilę stała zdezorientowana. Nie przyszło jej do głowy, że w środku dnia mogłaby usiąść z przyjacielem, napić się herbaty lub kawy, poplotkować. Przejmując sprawy w swoje ręce, Devin wyciągnął z szafki drugą filiżankę.

– Powiedz mi… – Zapraszającym gestem wskazał krzesło. – Jak śpi się gościom w domu, w którym straszy?

– Dobrze. Oczywiście wszyscy liczą na spotkanie z duchami. – Podniosła filiżankę do ust, starając się nie myśleć o tym, że powinna zająć się czymś pożytecznym. – Rafe mądrze postąpił, reklamując pensjonat jako miejsce nawiedzone przez duchy.

– Zawsze miał głowę do interesów.

– Jedni są lekko zestresowani, kiedy schodzą rano na śniadanie. Ale większość jest… bo ja wiem? Podekscytowana. Na ogół każdy słyszy trzaskanie drzwiami, podniesione głosy albo płacz.

– Płacz Abigail Barlow, nieszczęsnej kobiety z Południa, która poślubiła mordercę z Północy.

– Tak. Goście słyszą jej szloch, niektórzy czują zapach róż albo dziwne wibracje w powietrzu. Jedno małżeństwo opuściło pensjonat w środku nocy. – Cassie uśmiechnęła się szelmowsko. – Oboje byli przerażeni.

– Ale ty się nie boisz?

– Nie.

– A ją słyszałaś? Abigail?

– Wielokrotnie. Nie tylko w nocy. Czasem słyszę jej płacz, kiedy ścielę łóżka lub sprzątam. Kiedy indziej nic nie słyszę, ale wyczuwam jej obecność.

– I to ci nie przeszkadza?

– Nie. W pewnym sensie… – Cassie zawahała się. – W pewnym sensie jest mi bliska. Żal mi jej. Była uwięziona w małżeństwie z człowiekiem, który nią pogardzał. Kochała zaś innego…

– Kochała innego? – zdumiał się Devin. – Nic mi o tym nie wiadomo.

Speszona, odstawiła filiżankę na stół.

– Bo… bo to sobie wymyśliłam – szepnęła. Ale nie wymyśliła; wiedziała, że tak było. – Emma lubi zaglądać do dawnej sypialni małżeńskiej.

– A Connor?

– Dla niego pobyt tu to jedna wielka przygoda. Oboje uwielbiają pensjonat. Kiedyś, jak Bryan u nas nocował, w trójkę zakradli się na dół. Kiedy spytałam, co robią, odparli, że polują na duchy.

– Moi bracia i ja spędziliśmy tu w dzieciństwie noc.

– Serio? Chociaż nie powinnam się dziwić. MacKade’owie i pusty dom, w którym straszy… Tak, to pasuje. – Pokiwała głową. – Też szukałeś duchów?

– Nie musiałem. Sama mi się ukazała. Abigail.

– Żartujesz! – Uśmiech zamarł na ustach Cassie.

– Oczywiście nie przyznałem się braciom. Wyśmiewaliby się ze mnie do końca życia. Ale naprawdę ją widziałem. Siedziała w salonie, w kominku strzelały płomienie. Czułem ich ciepło, czułem też intensywny zapach róż w wazonie na stoliku. Była piękna: jasnowłosa, o porcelanowej cerze i oczach w kolorze dymu. Miała na sobie błękitną jedwabną suknię. Słyszałem szelest materiału, kiedy poruszała się na kanapie. Haftowała. Pamiętam jej ręce, drobne i delikatne. Popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się. W jej oczach lśniły łzy. A potem odezwała się…

– Odezwała się? – powtórzyła Cassie; po plecach przebiegł jej dreszcz. – Co powiedziała?

Devin cofnął się pamięcią do tamtego dnia.

– „Gdyby tylko”. Te dwa słowa. „Gdyby tylko”. I raptem znikła, jakby rozpłynęła się w powietrzu. Wmawiałem sobie, że to był sen. Ale wiedziałem, że nie śniłem. Ciągle mam nadzieję, że kiedyś znów mi się ukaże.

– Więcej się nie pokazała?

– Nie. Jednak co jakiś czas słyszę jej płacz. Wtedy serce mi pęka.

– Znam to uczucie.

– Cass, byłbym wdzięczny, gdybyś nie wspominała o tym Rafe’owi. Nie chcę, żeby się ze mnie nabijał.

– Nikomu nic nie powiem – obiecała, sięgając po ciastko. – Dlatego tu przyjeżdżasz? Żeby ją znów spotkać?

– Przyjeżdżam, żeby ciebie zobaczyć. – Ledwo to powiedział, zrozumiał, że nie powinien był się zdradzać. Cassie natychmiast się spięła. – I twoje dzieci – dodał pośpiesznie. – A także po to, by skosztować pysznych wypieków.

Odprężyła się.

– Zrobię ci paczkę na wynos – rzekła, wstając od stołu.

Przytrzymał ją. Zastygła w bezruchu, zaskoczona. Popatrzyła na swoją rękę w jego wielkiej dłoni.

– Cass… – Z trudem powściągnął impuls, aby wziąć dziewczynę w ramiona, pogładzić po włosach, poznać smak jej ust.

Przez moment nie była w stanie złapać tchu. Starając się nie analizować własnych uczuć, zmusiła się, by podnieść wzrok i popatrzeć Devinowi w twarz. Spodziewała się ujrzeć w jego oczach wyraz litości, lecz ujrzała coś innego, coś, czego nie potrafiła rozgryźć.

– Devin… – zaczęła i nagle odskoczyła. Na zewnątrz rozległ się tupot nóg i śmiechy. – Dzieci wróciły – dodała, kierując się do drzwi. – Tu jestem! – zawołała. Gdyby tego nie zrobiła, dzieci poszłyby do mieszkania na górze.

– Mamusiu, dostałam złotą gwiazdkę za pracę domową! – Emma wpadła do kuchni w czerwonym dresie. – Dzień dobry. – Uśmiechnęła się nieśmiało do Devina.

– Dzień dobry, aniołku. Chodź, pochwal się tą gwiazdką.

Ściskając w ręku kartkę, dziewczynka podeszła do stołu.

– Ty też masz gwiazdkę – powiedziała.

– Ale nie tak ładną. – Devin pogładził przyklejoną do kartki złotą gwiazdkę. – Sama to wszystko zrobiłaś?

– Prawie. Mogę usiąść na twoich kolanach?

– No pewnie. – Przytulił małą do piersi. Ubóstwiał ją. Pocierając brodą jej czoło, uśmiechnął się do Connora. – Co słychać, zuchu?

– W porządku – odparł chłopiec. Był blondynem, ale włosy miał o kilka odcieni ciemniejsze od siostry.

– W sobotę spisałeś się doskonale.

Chłopiec zarumienił się.

– Dzięki. Ale najlepszy był Bryan. – Connor nigdy nie szczędził mu pochwał. – Widziałeś mecz, szeryfie?

– Tylko część. Ale widziałem, jak eliminujesz kolejnych pałkarzy.

– Connor dostał piątkę za test z historii – oznajmiła Emma. – A ten wstręciuch Bobby Lewis popchnął go i brzydko nazwał, kiedy czekaliśmy na szkolny autobus.

– Emmo… – Connor łypnął gniewnie na siostrę.

– Pewnie wstręciuch Bobby nie dostał piątki – rzekł Devin.

– Ale Bryan nieźle mu przyłożył – kontynuowała dziewczynka.

Widząc zawstydzoną minę Connora, Devin wręczył małej ciastko, żeby zająć jej uwagę czym innym.

– Jestem z was bardzo dumna. – Cassie ścisnęła syna za ramię. – Złota gwiazdka i piątka z historii. Pójdziemy później do Ed na lody. Taki sukces trzeba uczcić.

– Jaki tam sukces – skromnie mruknął chłopiec.

– Wielki. – Matka pocałowała go w czubek głowy.

– Ja w szkole zawsze miałem problemy z matematyką – zdradził Devin. – Bez względu na to, ile wkuwałem, dostawałem najwyżej trójkę.

Connor wbił wzrok w podłogę. Ciążyło mu, że jest tak dobrym uczniem. Ojciec ciągle go wyzywał od lalusiów i kujonów.

Cassie otworzyła usta, zamierzając coś powiedzieć, ale Devin powstrzymał ją wzrokiem.

– Za to z historii i angielskiego miałem same najlepsze stopnie.

Connor wytrzeszczył oczy.

– Serio, szeryfie?

– Tak. Pewnie dlatego, że uwielbiałem książki. Nadal lubię czytać.

– O rany! Naprawdę? – Connor wprost nie mógł uwierzyć, że facet, który wykonuje tak męski zawód, może mieć przyjemność z czytania.

– Przysięgam. – Devin uśmiechnął się. – Rafe był nogą z angielskiego, za to był świetny z matmy. Często sobie pomagaliśmy. Ja odrabiałem jego… – Zerknąwszy na Cassie, ugryzł się w język. – Ja sprawdzałem jego prace domowe z angielskiego, a on tłumaczył mi zadania z matematyki. W ten sposób obaj przechodziliśmy z klasy do klasy.

– Lubisz opowiadania? – spytał Connor. – Takie wymyślone opisy rzeczywistości?

– Jeszcze jak!

– Connor pisze opowiadania – oznajmiła Cassie, nie zwracając uwagi na speszoną minę syna.

– Słyszałem. Może kiedyś dasz mi jakieś do przeczytania? – Zanim chłopiec zareagował, zabrzęczał pager Devina. – O, psiakość!

– O, psiakość – powtórzyła Emma, wpatrując się w niego z uwielbieniem.

– Będziesz tak mówić, to twoja mamusia zabroni mi do was przychodzić – rzekł Devin. Z Emmą na rękach podszedł do telefonu i zadzwonił na komisariat. Po chwili wrócił zrezygnowany. – Muszę jechać. Ktoś włamał się do magazynu Duffa i skradł kilka kartonów piwa.

– Zastrzelisz złodzieja? – spytała dziewczynka.

– Nie. Dasz mi całuska?

Dziewczynka posłusznie cmoknęła go w policzek. Devin postawił ją na podłogę.

– Dzięki za kawę, Cass.

– Odprowadzę cię do samochodu. A wy, dzieciaki, marsz na górę. Zaraz do was przyjdę. – Odczekała, aż zamkną drzwi i ruszą na piętro. – Chciałam ci podziękować – szepnęła do Devina. – Za to, co powiedziałeś Connorowi. Inne dzieci często wyśmiewają się z niego, że lubi szkołę.

– To mądry chłopak. Wkrótce będzie dumny ze swojej wiedzy.

– Lubi z tobą rozmawiać. Podziwia cię.

– A ja lubię jego. Wszystkich was lubię. – Pogładził Cassie po policzku. – Całą waszą trójkę – dodał. Pchnąwszy frontowe drzwi, wyszedł na zewnątrz.

Cassie tkwiła bez ruchu, odprowadzając go wzrokiem.

ROZDZIAŁ DRUGI

Czasami, kiedy dzieci już smacznie spały, a w pokojach gości gasły światła, Cassie krążyła po domu. Nigdy nie zapuszczała się na pierwsze piętro. Goście płacili za spokój, więc nie chciała go im zakłócać.

Jej mieszkanie zajmowało całe drugie piętro. Uwielbiała te pięknie urządzone pokoje, widok z okien, drewnianą podłogę, po której stąpała bosymi nogami.

Po raz pierwszy w życiu czuła się wolna i bezpieczna. Cieszyła się z odmiany losu, ale również z bardziej prozaicznych rzeczy: z firanek w oknach, które sama wybrała i za które sama zapłaciła, ze stołu w kuchni, z sofy, z każdej lampy.

Czasem schodziła na parter; wędrowała między jadalnią, salonem a oranżerią pełną wspaniałych roślin. Zdarzało jej się przystanąć na moment w holu, usiąść na schodku. Radowała ją panująca w domu cisza i spokój.

Jedynym pomieszczeniem, którego unikała, była biblioteka. Wszystkie ściany były zastawione regałami z książkami, a wygodne skórzane fotele zapraszały do lektury, mimo to źle się tam czuła.

Szósty zmysł podpowiadał jej, że tu było królestwo Charlesa Barlowa. Męża Abigail. Pana i władcy. Człowieka, który z zimną krwią zastrzelił rannego żołnierza armii konfederackiej.

Niekiedy na schodach, w miejscu tego okrutnego zdarzenia, ni stąd, ni zowąd ogarniał ją smutek. Miała wrażenie, że słyszy strzał i krzyki służących, świadków bezsensownego, brutalnego mordu.

Kto jak kto, ale ona najlepiej wiedziała, że bezsensowna, brutalna przemoc istnieje na świecie.

Wiedziała też, że Abigail nadal mieszka w tym pięknym starym domu. Czasem słyszała jej płacz, czuła zapach róż, który pojawiał się nagle i równie nagle znikał. Czuła dziwną więź z tą kobietą. I instynktownie wiedziała, że Abigail kochała mężczyznę, który nie był jej mężem. Tęskniła za nim i opłakiwała go na równi z zamordowanym chłopcem. Lękała się, że już nigdy nie zazna prawdziwej miłości.

Cassie rozumiała ją. Dlatego tak dobrze czuła się w jej domu.

Minął prawie rok, odkąd zamieszkała z dziećmi w pensjonacie na wzgórzu. Wciąż nie mogła uwierzyć, że Regan i Rafe powierzyli jej tak odpowiedzialne zadanie. Pracowała z oddaniem, starając się udowodnić, że słusznie jej zaufali.

Lubiła to zajęcie, prowadzenie pensjonatu sprawiało jej przyjemność. Lubiła polerować antyczne meble, w wygodnej kuchni szykować gościom śniadania, podziwiać kwiaty w ogrodzie i w wazonach.

Miała wrażenie, że znalazła się w jednej z bajek, do których Savannah MacKade robiła ilustracje.

Dawniej, kładąc się spać, wiedziała, że zbudzą ją w nocy koszmary. Nękały ją od lat, a teraz znikły. Czasem jeszcze budziła się w środku nocy i z drżącym sercem nasłuchiwała kroków Joego, ale to zdarzało się coraz rzadziej.

Tu była bezpieczna. Tu jej nic nie groziło.

Otuliwszy się szlafrokiem, przysiadła na miękkim siedzisku pod oknem. Zaraz wróci na górę. Dzieci dobrze sypiały, odkąd wyprowadziły się z dawnego domu, lecz mogły się obudzić i zacząć jej szukać. Chciała przez moment pobyć sama, nacieszyć się swoim szczęściem.

Nareszcie ma własne mieszkanie, w którym dzieci mogą się beztrosko bawić. Z radością obserwowała, jak z nieśmiałej, zahukanej istoty Emma przeobraża się w wesołą, trajkoczącą dziewczynkę. Connorowi było ciężej niż siostrze. Nawet nie zdawała sobie sprawy, ileż ten biedny chłopiec widział i słyszał. Ale powoli on też zrzucał skorupę, za którą się chronił.

Cieszyła się, że dzieci tak dobrze się czują w towarzystwie Devina, właściwie w towarzystwie wszystkich MacKade’ów. Z początku Emma lękała się każdego mężczyzny. A Connor kulił się, jakby oczekiwał kolejnej awantury.

Teraz nabrał śmiałości. Swobodnie rozmawiał z Devinem, Emma też. Prawdę rzekłszy, zazdrościła dzieciom, bo ona w rozmowie z Devinem wciąż czuła się spięta. Może to gwiazda szeryfa, którą nosi na piersi, tak ją deprymuje? O wiele łatwiej gadało się jej z pozostałymi braćmi MacKade’ami. Nie podskakiwała, kiedy któryś z nich kładł rękę na jej ramieniu.

Z Devinem było inaczej. Pewnie dlatego, że to jemu musiała o wszystkim opowiedzieć, wyznać, że Joe całymi latami się nad nią znęcał. Nawet ciosy zadawane przez pijanego męża nie sprawiły jej takiego bólu, jak tamta pamiętna wizyta na komisariacie.

Wiedziała, że Devin czuje się w obowiązku opiekować się nią i dziećmi. A swoje obowiązki zawsze wypełniał sumiennie. To niesamowite, ale piętnaście lat temu nikt by nie uwierzył, że niesforni, nieznający moresu MacKade’owie wyrosną na poważnych, odpowiedzialnych ludzi.

Zwłaszcza Devin wzbudzał powszechny podziw i szacunek. Często samym spojrzeniem potrafił przerwać bójkę w barze. Dopiero gdy to nie pomagało, stosował inne metody.

Przycisnąwszy policzek do chłodnej szyby, Cassie zamknęła oczy. Musi się nauczyć, aby nie reagować tak nerwowo na jego bliskość. Od roku ciężko nad sobą pracowała; starała się pozbyć nieśmiałości, która nie przystawała osobie zarządzającej pensjonatem. O dziwo, to nawet się jej udało. Nabrała pewności siebie, wiary we własne kompetencje.

Musi zmienić swoje podejście do Devina. Znają się od lat, kiedyś się przyjaźnili. Nawet się w nim podkochiwała. Przestanie myśleć, że Devin jest szeryfem, silnym facetem. Że mógłby wyrządzić jej krzywdę, gdyby się rozgniewał.

Musi inaczej na niego spojrzeć. Pamiętać, jak delikatnie głaskał Emmę po głowie, jak uczył Connora trzymać kij bejsbolowy.

I jak ją pogładził czule po policzku.

Usiadła wygodniej. Wyobraziła sobie, że Devin stoi obok, uśmiecha się, wyciąga do niej rękę… Nie podskoczyła, nie cofnęła się. No proszę, terapia skutkuje.

Devin wyciąga rękę, zgarnia ją w ramiona. Ona go nie odpycha. Drży z podniecenia. Jest taki duży, taki silny, mógłby ją złamać wpół. Ale dotyk ma delikatny. Wodzi dłońmi po jej twarzy, szyi, plecach.

Przywiera ustami do jej ust. Ona nie protestuje. Poddaje się pieszczotom, nawet wtedy, gdy on zaczyna całować ją goręcej i kładzie ręce na jej piersiach.

Jest jej dobrze. Z trudem oddycha, lecz odwzajemnia pocałunek. Nic z tego nie rozumie. Powinna się sprzeciwić, ale nie chce. Coraz bardziej go pragnie. Mruczy z rozkoszy, lgnie do niego, prowokuje…

Podskoczyła jak oparzona, gwałtownie wciągając w płuca powietrze. Na czole miała kropelki potu, w głowie mętlik. Skóra ją piekła i czuła dziwne mrowienie na całym ciele i w środku. Już zapomniała, jak to jest.

Zawstydzona, ściągnęła mocniej poły szlafroka. Co jej odbiło? Jak mogła dopuścić do takich fantazji, zwłaszcza po tym, gdy Devin był dla niej taki dobry?

Siedziała zdumiona, skonsternowana. Przecież nawet nie lubiła seksu. Po nocy poślubnej zaczęła się bać zbliżeń; później nauczyła się zaciskać zęby i jakoś znosić te chwile, bo nie miała innego wyjścia. Ta sfera życia nigdy nie sprawiała jej przyjemności. Już dawno się z tym pogodziła.

Wstała. Nogi miała jak z waty. Wzięła głęboki oddech. W powietrzu unosił się intensywny zapach róż.

Czyli nie jestem tu sama, pomyślała. Obecność Abigail uspokoiła ją. Po chwili Cassie ruszyła na górę. Zajrzy do dzieci, a potem położy się spać.

Devin pracował od samego rana. Paskudna papierkowa robota, pomyślał, stukając w klawisze. Pisał raport w sprawie włamania do baru. Na szczęście bez problemu wytropił trzech nastoletnich złodziejaszków, którzy zakradli się do magazynu Duffa po kilka kartonów piwa. Potem jeszcze pojechał do wypadku na Brook Lane.

Devin podrapał się po brodzie. Został jeszcze raport dla burmistrza, dotyczący bezpieczeństwa widzów podczas parady.

Kiedy się z tym upora, może wyskoczy gdzieś na lunch.

Jego zastępca, Donnie Banks, siedział po drugiej stronie pokoju i porządkował mandaty. Jak zwykle w rytm muzyki, która rozlegała się w jego głowie, bębnił palcami o blat biurka.

Dzień był ciepły, okna szeroko otwarte. Budżet nie przewidywał możliwości zainstalowania w komisariacie klimatyzacji. Z zewnątrz dolatywał szum ruchu ulicznego, czasem pisk hamulców na światłach przy Main i Antietam.

Devin westchnął ciężko. Musiał jeszcze przejrzeć pocztę. Należało to do sekretarki, ale Crystal Abbott była na urlopie macierzyńskim, a jeszcze nie znalazł nikogo na jej miejsce.

Trudno, nie narzekał. Zresztą nudna papierkowa robota miała swoje plusy – koiła nerwy. W miasteczku panował spokój. I bardzo dobrze, pomyślał Devin. Na tym polegało jego zadanie: na pilnowaniu ładu i porządku. Interweniował podczas bójek, wypisywał mandaty na naruszanie przepisów drogowych, zajmował się drobnymi kradzieżami.

Niekiedy sprawy przybierały gwałtowny obrót, ale odkąd siedem lat temu rozpoczął pracę w policji, tylko dwukrotnie musiał sięgnąć po broń. Ani razu z niej nie strzelił.

Na ogół wystarczył mu spryt, rozsądek i dar przekonywania. Kiedy to zawodziło, parę ciosów rozwiązywało problem.

Zabrzęczał telefon. Devin z nadzieją spojrzał na zastępcę, lecz ten dalej bębnił palcami o blat. Westchnąwszy, podniósł słuchawkę. Próbował uspokoić rozhisteryzowaną kobietę, która twierdziła, że sąsiadka specjalnie puszcza psa do jej ogrodu, aby ten wśród petunii załatwiał swoje potrzeby, kiedy drzwi się otworzyły i do gabinetu wparował Jared.

– Tak, proszę pani. Nie, proszę pani. – Devin pokręcił głową, wskazał bratu krzesło. – Rozmawiała pani z sąsiadką, żeby pilnowała swojego pupilka?

Odsunął słuchawkę, żeby nie ogłuchnąć od krzyku kobiety na drugim końcu linii. Jared usiadł na drewnianym krześle i wyciągnął przed siebie nogi.

– Tak, proszę pani. Wierzę, że pani bardzo dba o swoje kwiatki. Nie, proszę tego nie robić. Używanie broni palnej w mieście jest prawnie zakazane. Błagam, niech pani nie strzela do psa. Zaraz kogoś do pani przyślę. Tak, proszę pani. Obiecuję, że wspólnie rozwiążemy problem. A teraz proszę odłożyć strzelbę. Tak, wszystko sobie zanotowałem. Proszę czekać, zaraz ktoś przyjedzie.

Odłożywszy słuchawkę, wyrwał kartkę z notesu.

– Donnie, jedź na Oak Leaf. I załatw tę sprawę.

– Mamy sytuację? – spytał z błyskiem w oczach Donnie.

– Owszem. Pudel zrobił kupę na petunie. Wyjaśnij właścicielce czworonoga, że psów nie wolno puszczać samopas. I dopilnuj, żeby krewkie staruszki się nie pobiły.

– Robi się! – Donnie ochoczo poderwał się od biurka, chwycił kartkę i wybiegł na zewnątrz.

– Pudle, petunie… – Jared rozparł się wygodnie. – Widzę, że jesteś okropnie zajęty.

– Żebyś wiedział. – Devin podszedł do ekspresu i nalał dwa kubki kawy. – Wcześniej „mieliśmy sytuację” w barze Duffa – dodał, parodiując swojego młodego zastępcę. – Z magazynu zniknęły trzy kartony piwa.

– O rany!

– Dwa odzyskałem. – Podawszy bratu kubek, Devin przysiadł na krawędzi biurka. – Trzeci został skonsumowany przez trzech szesnastolatków.

– Wpadłeś na ich trop?

– Nie musiałem wzywać na pomoc Sherlocka Holmesa. Chłopaki pochwalili się kumplom, potem ruszyli z piwem na pole nieopodal boiska i urządzili sobie balangę. Kiedy ich dopadłem, rzygali na potęgę. Idioci. Po co im to było? Mają zarzut o kradzież i pijaństwo, czeka ich spotkanie z kuratorem…

– Pamiętam, że myśmy też sobie urządzili balangę w lesie.

– Ale piwa nie ukradliśmy. Owszem, włamaliśmy się do baru, ale zostawiliśmy Duffowi forsę.

– To prawda. Chryste, aleśmy się wtedy ubzdryngolili!

– Pochorowaliśmy się. A kiedy doczołgaliśmy się do domu, mama za karę kazała nam do wieczora przerzucać nawóz. Myślałem, że umrę.

– To były czasy. – Jared uśmiechnął się. Mimo eleganckiego garnituru, koszuli z krawatem i drogich skórzanych butów, nie sposób go było z nikim pomylić. Stuprocentowy MacKade. Podobnie jak bracia, miał czarne włosy, zielone oczy i łobuzerski uśmiech. Może częściej od braci chodził do fryzjera, może ubierał się w innych sklepach, ale poza tym niczym się od nich nie różnił.

– Co robisz w miasteczku?

– Mam parę spraw do załatwienia – odparł wymijająco. Nie lubił od razu przechodzić do sedna. – Layla zaczyna ząbkować.

– Tak? Czyli daje wam popalić?

– Już nie pamiętam, kiedy przespałem całą noc. Ale to mi nie przeszkadza. Wiesz, że Bryan zmienia małej pieluchy? Chłopak uwielbia siostrzyczkę. Savannah twierdzi, że po powrocie ze szkoły natychmiast do niej leci.

– Szczęściarz z ciebie.

– Nie musisz mi mówić. Swoją drogą też powinieneś się ożenić. Małżeństwo to całkiem fajna rzecz.

– Wystarczy mi, że tobie i Rafe’owi się udało. Widziałem go dziś rano. Z Natem w nosidełku szedł do sklepu z narzędziami. Sprawiał wrażenie szczęśliwego tatuśka.

– Powiedziałeś mu to?

– Żeby na oczach dziecka dał mi w pysk?