Sprintem do marzeń

Copyright © by Marta Radomska, 2018

Copyright © by Wydawnictwo Poznańskie Sp. z o.o., 2018

Redaktor prowadząca: Adriana Biernacka

Redakcja: Hanna Trubicka

Korekta: Magdalena Owczarzak

Pro­jekt okład­ki: Anna Damasiewicz

Fotografia na okładce: Bogdan Sonjachnyj | Depositphotos

Konwersja: Grzegorz Kalisiak

ISBN 978-83-7976-856-1

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fre­dry 8, 61-701 Po­znań

tel.: 61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

redakcja@czwartastrona.pl

www.czwartastrona.pl

Biegła.

Miarowy, równy krok doskonale zgrała z oddechem i teraz pędziła przed siebie, ciesząc się każdym przebytym kilometrem, z którym wieczorny wiatr muskał jej twarz ciepłym powiewem. Niecierpliwym gestem poprawiła wysmykujące się spod sportowej czapeczki kosmyki włosów i zerknęła zadowolona na pulsometr.

Była taka piękna, bogini szybkości i wytrzymałości, tak silna i niezależna, jakby ogromny wysiłek dodawał jej sił, zamiast ujmować. Nic nie mogło powstrzymać jej pędu ku celowi, który raz obrała.

Tylko… Tylko że to nie on był celem. Każdego dnia próbował nie poddawać się tej dręczącej myśli. Myśli, która odbierała mu nadzieję, że kiedyś przybiegnie do niego. Piękna, roześmiana, z rozwianym włosem, gotowa oddać całą swoją niezależność i ciągłą potrzebę walki o więcej. Stracił już złudzenia.

Nie pozostało mu już nic.

Nic, może poza odebraniem jej innym, na których mogłaby zechcieć zwrócić kiedyś uwagę.

Należało coś zrobić.

* * *

Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle…

Za babą i diabeł nie trafi…

Jak się baba uprze, to diabła przegada i młyn przekrzyczy, świat zrujnuje, byle na swoim postawić…

Ja sama zaś byłam na najlepszej drodze, by wysłać w diabły całą moją ambicję i głupie pomysły, które kazały mi od dwóch godzin krążyć świńskim truchtem wokół sporych rozmiarów parku w towarzystwie wielkiego, groźnie wyglądającego psa i pulsometru, który, szlag by trafił, uparcie pokazywał mi znacznie mniejszą liczbę przebytych kilometrów niż mentalny licznik wmontowany gdzieś w mojej głowie. Jakże to, do cholery, dopiero dwadzieścia pięć kilometrów? Oblatuję ten cholerny park już Bóg wie który raz, powinno być co najmniej sto!

Wydobywające się ze mnie gniewne posapywanie, w które z każdym wylanym litrem potu wkradała się także nuta rozpaczy, bynajmniej nie przeszkadzało psu, truchtającemu obok jak gdyby nigdy nic. Z trzydziestokilogramowego amstaffa z sierścią w kolorze ciemnego beżu, zawadiacko przyklapniętym uchem i wywieszonym aktualnie jęzorem promieniowały taka sama pogoda ducha i niezłomna wytrwałość, jakie wykazywał ponad dwie godziny temu, gdy w wiosenny sobotni poranek wyruszaliśmy na trasę z ambitnym planem, by dobrze się wybiegać. Tyle że ja swoją niezłomność i pogodę ducha zdążyłam wypocić do zera w okolicach dziewiętnastego kilometra.

„A przed nami jeszcze przynajmniej dziesięć”, jęknęłam w duchu ze zgrozą, zerkając na pulsometr.

Nie było sensu informować o tym Dragona. Ten był w stanie latać wokół parku w nieskończoność. Znając życie, po powrocie do domu wciągnie miskę chrupek, popije wodą i zaproponuje spacer śpiącemu zapewne jeszcze błogo Łukaszowi. Może nie taki długi i w trochę spokojniejszym tempie, ale pozwalający obwąchać najważniejsze ze strategicznych punktów, które w galopie przy boku pani były zazwyczaj haniebnie pomijane. Szczęśliwie Dragon nie chował urazy o te niedopatrzenia, powstałe podczas realizacji planów treningowych. Ostatecznie celem było przebiegnięcie maratonu…

Cel celem, ale droga do niego, jak to zwykle bywa, prowadziła wyjątkowo okrężnymi ścieżkami. W dodatku wyboistymi. I pewnie tylko dlatego maltretowałam nieszczęsne zwierzę dzień po dniu coraz dłuższymi dystansami, choć miałam spore wątpliwości, czy ktokolwiek wpuści mnie na trasę maratonu z olbrzymim przedstawicielem rasy w typie TTB.

Chociaż przedstawiciel rasy w typie TTB miał nikłe szanse wystartować razem ze mną, trenował równie zawzięcie, osiągając nieporównywalnie lepsze wyniki. Ot, dla przykładu, po przebiegnięciu trzydziestu kilometrów miał siłę nie tylko rześkim truchtem wbiec po schodach, ale również pociągnąć za sobą ledwo zipiącą i trzymającą się na nogach na bardzo umowne słowo honoru ukochaną pańcię. A potem wyprowadzić na spacer pana. A potem zafundować gimnastykę patrzącemu kpiąco na całe to sportowe szaleństwo i wylegującemu się na fotelu kotu. Dopiero wtedy, wreszcie rzetelnie zmęczony, Dragon wędrował na sofę w salonie i rozprostowywał zmęczone łapy. Ostatecznie kolejnego dnia również trzeba było być w formie i zadbać o kondycję ludzko-kociego elementu rodziny…

A przynajmniej o to, żeby pani nie narobiła wstydu i nie padła na trasie tego całego maratonu. Skoro już bowiem na taki głupi pomysł wpadła i zdecydowała się wciągnąć w to szaleństwo psa, niechże konsekwentnie trenuje swoje łapy. Tak konsekwentnie, jak robi to pies.

W kwestii konsekwencji pozostawałam o całe lata świetlne w tyle za Dragonem, jednak co do padnięcia na trasie maratonu byliśmy zgodni. O padnięciu na trasie nie mogło być mowy. Ewentualnie gdzieś później, poza zasięgiem ludzkiego i psiego wzroku. Maraton należało bezwzględnie przebiec.

Minęło pół roku od czasu, gdy własne głupie pomysły i wybujała ambicja pchnęły mnie na trasę okrążanego milion razy parku, jednak wszystkich wścibskich, łaknących pikantnych szczegółów z tego okresu, informuję bez ogródek, że niewiele się w moim życiu zmieniło. Nadal pracowałam jako trenerka personalna w fitness klubie. Nadal jako przychówek posiadałam jedną sztukę piesa-biesa i jedną sztukę kota Behemota. Nadal wiodłam życie ściśle splecione z żywotem najlepszego przyjaciela i współpracownika, Dareczka Nawrockiego. I nadal trwałam przy boku jego młodszego przyrodniego brata, Łukasza.

No, może z tym brakiem zmian troszkę przesadzam. Zmienił się odrobinę charakter moich relacji z Dareczkiem. Od czasu gdy osobiście wyswatałam i ożeniłam go z przyjaciółką z dzieciństwa, spadł mi z głowy obowiązek organizowania życia trzydziestolatkowi, który w sprawach zawodowych błyszczał kompetencją i profesjonalizmem, ale w kwestiach codziennych powalał wszystkich swoją nieporadnością i roztargnieniem. Tym bardziej cieszyłam się, gdy pokochał z wzajemnością zaradną i opiekuńczą, konkretną do bólu, a przede wszystkim nieskończenie cierpliwą Beatkę. I choć moja rola w charakterze życiowej podpory, wsparcia i pogotowia ratunkowego w życiu Dareczka uległa znacznemu ograniczeniu, w domu i sercach rodziny Nawrockich nadal byłam ważną osobą. Teraz, jako narzeczona Łukasza, zupełnie oficjalnie.

Od razu wyjaśniam, że choć od kilku miesięcy nosiłam na palcu pierścionek zaręczynowy, moja niechęć do zalegalizowanych związków nie do końca zdążyła się ulotnić. Wrodzona i głęboko zakorzeniona po kiepskich doświadczeniach z płcią przeciwną, kazała mi nadal wdzięcznie wyłgiwać się od ustalenia daty ślubu. I choć układało mi się z Łukaszem lepiej, niż śmiałam kiedykolwiek marzyć, wspólne mieszkanie, konto w banku i zwierzyniec w zupełności mi wystarczały. Nie do końca satysfakcjonowały Łukasza, który niezbyt chętnie zgodził się poczekać i wytrwać do momentu, aż uraza do zalegalizowanych związków damsko-męskich mi przejdzie. Pierścionek zaręczynowy był formą kompromisu, którą oboje byliśmy skłonni zaakceptować. Trochę więcej kłopotów z akceptacją takiego stanu rzeczy miały wprawdzie rodziny, jednak i im udało się pojąć, że decyzji o ślubie nie zamierzamy odkładać na wieczne nigdy. Koniec końców z nieco późniejszym sfinalizowaniem naszych ślubnych planów pogodziła się nawet pani Eliza, matka Łukasza i moja przyszła teściowa. Taki układ był mi bardzo na rękę. Zwłaszcza że do sfinalizowania miałam także kilka innych kwestii… Na przykład ten cholerny maraton w czerwcu…

Na pomysł przebiegnięcia potwornego dystansu ponad czterdziestu dwóch kilometrów wpadłam, usiłując zmotywować do walki o własne szczęście jedną z podopiecznych z fitness klubu, czterdziestokilkuletnią panią Halinkę, która do tej pory dbała jedynie o szczęście pana małżonka, swoje zaniedbując kompletnie. Troszcząc się o przygasające coraz częściej ognisko domowe, zaniedbała własną kondycję, zdrowie i marzenia, w czym pan małżonek konsekwentnie jej pomagał. Sam maratończyk, żonie wmawiał nieudolność i słabość zarówno fizyczną, jak i psychiczną, opierając się głównie na twierdzeniu, iż, cytuję, „jest babą”. Co nie przeszkodziło mu bynajmniej zostawić ją w końcu dla innej „baby”, jeszcze nie tak życiowo przydepniętej i zrezygnowanej jak pani Halinka. Nic dziwnego, że gdy cięższa o gorzkie rozczarowanie i nabyte kilogramy w ciągu lat dbania jedynie o pana małżonka zjawiła się w klubie, priorytetem stał się nie tyle spadek wagi, co odzyskanie wiary we własne siły i możliwość skopania byłemu już na szczęście mężowi tyłka. A pani Halinka postanowiła zrobić to dosłownie. Jej największym marzeniem stało się przebiec maraton. Przyklasnęłam marzeniu z zapałem. A potem nie pozostało mi nic innego, jak poprosić kolegę z pracy, zapalonego maratończyka, o ułożenie planów treningowych. Dla pani Halinki i dla siebie. Ostatecznie jako trener personalny miałam święty obowiązek wspierać ją w dążeniu do realizacji sportowych marzeń…

W konsekwencji co drugi dzień prułam przed siebie z rozwianym włosem, rozmazanym niechlujnie od potu tuszem do rzęs i mocnym postanowieniem przebiegnięcia upiornego dystansu w wielkim stylu, raz a porządnie, tak, by potem z czystym sumieniem złożyć własnym nogom i płucom uroczystą przysięgę: nigdy więcej maratonów!

Chociaż już może lepiej kolejny maraton, zamiast następnej głupoty, która powstanie w mojej głowie…

Póki co, brakowało mi całkiem sporo do przetruchtania planowanego dystansu, gdyż jeżeli nawet zdołałam pokonać kolkę, nagły spadek energii oraz motywacji na dziewiętnastym kilometrze, w okolicach trzydziestego organizm ogłaszał protest totalny, skutecznie uniemożliwiając przebieranie nogami w ustalonym tempie, i nic nie mogłam na to poradzić. Nie pomagało bieganie z energetyzującą muzyką. Z relaksacyjną, wzmagającą koncentrację też nie. Żadne mantry, szeptane zachęcająco pod adresem dolnych odnóży, żadne rozciąganie przed treningiem ani nawet spożycie kilku kawałków tortu, który na krótszych dystansach był zazwyczaj dobrym paliwem. Skuteczna okazała się jak do tej pory jedynie komenda „biegnij” skierowana do Dragona, jednak skutki uboczne jej wypowiedzenia leczyłam zbyt długo, by pokusić się o wypróbowanie metody drugi raz. Zachęcone mianowicie do biegu zwierzę, konsekwentnie i posłusznie przebrnęło przez koszmarny trzydziesty kilometr, nie zważając na to, że znajdująca się na drugim końcu smyczy istota ludzka ma z tym nieco większy problem. W rezultacie, zbyt zmęczona, by kontrolować własne nogi, otoczenie i poczynania psa, wyłożyłam się jak długa na pierwszym lepszym wystającym z gleby korzeniu i przez krytyczny kilometr zostałam dosłownie przewleczona, gdyż Dragon parł do przodu, dopóki moje wrzaski nie odwołały nieszczęsnej komendy. A może miało to coś wspólnego z faktem, że nawet tak wytrzymałe zwierzę musiało od czasu do czasu zrobić przystanek pod krzaczkiem. Do domu wróciliśmy autem, bo spuchnięta po kolizji z korzeniem stopa zmusiła mnie do wezwania posiłków w postaci Łukasza. Resztę dnia spędziłam oklejona plastrami niczym mumia, równie nieruchawa, bo z nogą owiniętą kompresami z altacetem, klnąc i obiecując sobie już nigdy nie nadużywać polecenia „biegnij”.

Wyglądało na to, że legendarny trzydziesty kilometr, nawet w wersji wyłącznie treningowej, posiada jakąś przeklętą moc, uniemożliwiającą mi sforsowanie tej przeszkody w przebyciu docelowego dystansu. Do pioruna, to już przetrwanie trzydziestych urodzin było o niebo łatwiejsze!

No i proszę! Dziś znów to samo! Płuca rzężą jak moje auto przed odstawieniem do mechanika, oddech staje się chrapliwy i urywany, a nogi nagle osiągają wagę miliarda ton, choć przez ostatnie pół roku dzięki systematycznym galopom straciłam dobre pięć kilo. Motywacja siada, niczym przekłuty cieniutką igiełką balonik. Nie pozostaje nic innego, jak resztkami sił spowolnić piesa-biesa i okiełznać wściekłą zawiść, z jaką w krytycznych momentach zezowałam na zasuwającą z równą prędkością i swobodnym oddechem kobitkę, którą często spotykałam na swojej trasie wokół parku. I która, wszystko na to wskazywało, nie miała z trzydziestym kilometrem najmniejszych kłopotów…

Miałam wielką ochotę zaczepić ją któregoś dnia i spróbować podpytać, jaką to nieziemską mocą dysponuje i jak się pod tę moc ewentualnie podpiąć. Pewnie bym to nawet zrobiła, gdyby nie inna nieziemska moc, zwana powszechnie babską zawiścią, nakazująca spoglądać na wszystkie ładniejsze, zgrabniejsze, szybsze i lepiej umalowane przedstawicielki płci żeńskiej spojrzeniem ponurym i nasyconym wrogością. Niechętnie przyznałam sama przed sobą, że prędzej byłabym skłonna pod osłoną peleryny niewidki związać dziewczynie sznurówki, niż podejść, przedstawić się i spytać, gdzie, do ciężkiej cholery, robię błąd. Może miałabym inne podejście, gdyby nie była przy tej całej swojej szybkości tak cholernie ładna. I nigdy nierozmazana. Z naturalnymi (chyba?) blond włosami, rozjaśnionymi słońcem. I biustem w rozmiarze C.

Tak, ten biust zdecydowanie przesądzał sprawę.

Rzuciłam mijającej mnie lekko łani ponure spojrzenie i marnując energię na wymamrotanie kilku niepochlebnych komentarzy pod adresem rzeczonego biustu, przyhamowałam nieco Dragona. Najwyższy czas na krótką przerwę. Pod pretekstem rozciągnięcia łydki, w której właśnie złapał mnie lekki skurcz, rzecz jasna. I przemyślenia strategii, jak dobrnąć do oddalonego o pięć kilometrów domu, przynajmniej udając, że biegnę. Problem wciągnięcia mojej osoby na górę po schodach pozostawiałam Dragonowi. Potem być może Łukasz zlituje się na tyle, by zorganizować mi relaksującą kąpiel. Albo przynajmniej wrzuci mnie do pralki, włączając program z delikatnym odwirowaniem.

Póki co jednak od relaksującego masażu w pralce dzieliło mnie przeklęte pięć kilometrów — odległość, która w linii prostej oddzielała mieszkanie moje i Łukasza od innego, często odwiedzanego przez nas lokum. Pech chciał, że tym razem nogi zastrajkowały tuż pod oknami mieszkania Dareczka i Beatki. Co gorsza, w jednym z tych okien wisiał właśnie Dareczek, sącząc poranną kawę i wystawiając twarz ku pierwszym przebłyskom wiosennego słońca. A ponieważ rytuał wiszenia i sączenia w wolne od pracy poranki zakładał również kontemplowanie poczynań jednostek kręcących się pod oknem, nie ulegało wątpliwości, że i moje pozorowane rozciąganie zostanie szybko zauważone. Szczególnie że Dragon, pies z natury towarzyski i przywiązany do wszystkich członków rodziny Nawrockich, właśnie dostrzegł wiszącego w oknie Darka i radosnym szczekaniem obwieścił naszą obecność pod blokiem.

I rzeczywiście.

— O, Aleksandro! — zdziwił się uprzejmie Dareczek, którego uwagę ściągnął na nas mój przeraźliwie towarzyski zwierzak. — Co robisz na tej części osiedla o dziewiątej rano w sobotę?

— Kwiatki zrywam, żeby ładniej wyglądały na stole przy śniadaniu — wymamrotałam gniewnie. — Trenuję do maratonu! Biegam! Nie widać? — wrzasnęłam do Dara.

— No tak też właśnie podejrzewałem. Tyle że póki co bardziej stoisz — zachichotał Darek. — Ja nie wiem, trenowania stania Marcin ci chyba w rozpisce nie uwzględnił?

— Podobnie jak tego, że pies od czasu do czasu musi pod krzaczek — burknęłam zniecierpliwiona. — Ja się w tym czasie rozciągam.

Na potwierdzenie słów z rozmachem zarzuciłam nogę na oparcie najbliższej ławki. Rozmach okazał się zbyt duży. Nie zdołałam powstrzymać głośnego jęku, gdy tym razem zupełnie autentyczny skurcz chwycił mnie w pośladek.

Tymczasem Darecki obserwował z góry moje poczynania z coraz większym zainteresowaniem.

— Może ty lepiej po tej przerwie technicznej odpuść sobie szaleńcze galopy i przerzuć się na spokojny truch­cik — zaproponował z troską w głosie. — Sapiesz jak miech kowalski. Na tej zasadzie nie dolecisz nawet do domu. O, zobacz, tam taka babka biegnie, niezbyt szybko, ale równo, może to jest metoda? Wiesz, żebyś nie dostała zawału jeszcze przed tym maratonem…

Potężne zgrzytnięcie wydobyło mi się spomiędzy zębów, gdy zerknęłam w kierunku stawianej mi za przykład babki. Ku nam równym krokiem zmierzała biuściasta blond łania, która w czasie mojej przerwy technicznej najwyraźniej zdążyła zrobić kolejne okrążenie wokół parku. Pokazując mi ją paluchem i stawiając za przykład doskonałej formy, Darek miał szansę wydatnie przyspieszyć mój ewentualny zawał, niebezpiecznie podnosząc mi ciśnienie.

Nie pozostało mi nic innego, jak zamanifestować jawną pogardę dla haniebnego braku wsparcia ze strony najlepszego przyjaciela. Zagryzłam wargi, zarzuciłam na oparcie ławki drugą nogę i przeczekawszy w tej pozycji, aż Dragon zakończy podlewanie trawnika, ruszyłam ku nowszej części osiedla na tyle raźnym, energicznym krokiem, na ile pozwalał mi nadal obolały od skurczu pośladek. Płuca i serce zachęcone odpoczynkiem zmobilizowały do wysiłku całą resztę. Rozpaczliwie liczyłam, że ten radosny zryw wystarczy, by biegiem dotrzeć do mety zaplanowanego na dziś dystansu. Na to, że potem będę miała jeszcze siły samodzielnie się wykąpać, straciłam wszelką nadzieję. Ale w tej chwili liczyła się tak zwana sportowa złość. I jeszcze gorsza złość spowodowana porównywaniem do cholernej łani, która na szczęście zniknęła mi z pola widzenia. Niesiona pragnieniem udowodnienia Dareczkowi, kto tu jest lepszy, wystartowałam na najwyższym biegu.

— Olka, wyhamuj! — usłyszałam jeszcze za sobą. — Maratonów nie biega się sprintem!

„Wiem, do cholery”, zgrzytnęłam zębami i przyspieszyłam jeszcze bardziej.

Przewidywania Darka sprawdziły się połowicznie. Do domu — owszem, doleciałam. Tyle że doholowana przez Dragona po schodach nie byłam w stanie nawet wyartykułować prośby o wrzucenie do pralki. Przekroczywszy próg mieszkania, osunęłam się bez sił po ścianie i w tej pozycji spędziłam kolejną godzinę, popijając wodę mineralną, którą Łukasz, wychodząc do sklepu po pieczywo, litościwie przyniósł mi do przedpokoju.

— Olka, ty tu umarłaś czy co? — zdziwił się pół godziny później, gdy okazało się, że wejście do mieszkania wymaga przeskoczenia przez moje wyciągnięte na całą długość nogi. — Chryste, przecież ty się dziewczyno wykończysz! I nie mówię o samym maratonie, bo do maratonu są jeszcze trzy miesiące. Jak tak wyglądasz po trzydziestu kilometrach, to boję się myśleć, jak będzie po tych czterdziestu!

— Gorzej — zgodziłam się słabo, czując niejasno, że mi obraz samej siebie również może się wtedy mocno nie podobać.

Nie było siły. Gdzieś popełniałam jakiś okropny, straszliwy błąd. Błąd, który nie dość, że mógł mnie wykończyć jeszcze przed startem, to jeszcze zrujnować marzenie mojej podopiecznej, którą miałam wspierać, a nie angażować w krytycznym momencie trasy w charakterze holu. Należało bezwzględnie ten błąd wykryć. Jak już będę miała, rzecz jasna, siłę…

Kończąc rozważania tym optymistycznym akcentem, z trudem wykrztusiłam z siebie prośbę o przygotowanie drugiego śniadania i przyniesienie do przedpokoju. Ruszenie tyłka do kuchni póki co przekraczało moje możliwości.

Podobnie jak otwarte przyznanie, że może by należało skonsultować problem z fachowcem…

* * *

Fachowca miałam pod ręką i to na tym samym piętrze. Zazwyczaj nadmiernie bliskie sąsiedztwo kolegi z pracy było odrobinę irytujące, szczególnie że Marcin do jednostek dyskretnych nie należał. Mogłam ze stuprocentową pewnością zakładać, że każda najdrobniejsza błahostka z mojego życia prywatnego wyleje się w najbardziej kłopotliwym momencie w pracy. I to bynajmniej nie dzięki plotkarskim skłonnościom Marcina. Ot, takie tam specyficzne poczucie humoru, które objawiało się pod postacią zabawnych anegdotek o licznej rzeszy znajomych, którymi chętnie ubarwiał pogawędki z klientami i resztą trenerów w naszym klubie, przy okazji wskazując anonimowych, rzecz jasna, bohaterów swych opowiastek paluchem. Tym bardziej było mi nie na rękę, by wtajemniczać go w swoje maratońskie rozterki. Z drugiej jednak strony Marcin, miłośnik biegów długodystansowych, był najbardziej kompetentną osobą, która mogłaby rozwiać moje wątpliwości i swym zawsze precyzyjnie wymierzonym w cel paluchem wskazać nieszczęsny błąd. Ewentualnie podpowiedzieć, jak ten błąd zlikwidować. Nic dziwnego, że gdy organizm przyswoił kalorie ze śniadania w wystarczającym stopniu, bym mogła podnieść zbolałe gnaty z podłogi i zrobić się na człowieka, wciąg­nęłam rozwleczone portki od dresu, ulubioną domową koszulkę i zmobilizowałam się do wizyty w mieszkaniu obok. „Szczęście całe, że to jedno i to samo piętro”, pomyślałam z ulgą, naciskając guzik dzwonka.

„Niepotrzebnie siliłam się na tę całą elegancję-Francję”, pomyślałam z ironią, bo mój rozwleczony i nieco sprany dres i tak prezentował się nader szykownie w porównaniu z portkami od piżamy, w których pomimo późnej godziny nadal paradował Marcin. Wygnieciony podkoszulek i rozczochrana burza rudych włosów sugerowały, że wstał niedawno. Albo został wywleczony z łóżka przez moją natrętną wizytę.

W żadnym z tych przypadków nie zamierzałam rozczulać się nad nadal niezupełnie przytomnym kolegą. Zdecydowana wykorzystać krótką chwilę, zanim mój organizm przypomni sobie o porannych galopach i zasłabnie na nowo, bezceremonialnie wpakowałam się do mieszkania. Dopiero w przedpokoju nieco zastopowałam.

— Nie przeszkadzam, mam nadzieję — chrząknęłam, rozglądając się w poszukiwaniu śladów obecności jednostki płci przeciwnej. — Jesteś sam?

Marcin ziewnął przeciągle i potoczył dookoła wzrokiem pełnym łagodnej melancholii.

— A widzisz tu kogoś oprócz posępnego samotnika zmuszonego podążać w pojedynkę przez życie?

Och. Zdaje się, że właśnie palnęłam potworną gafę. Tylko skąd mogłam wiedzieć, że znajomość Marcina z poznaną na ostatnim szkoleniu instruktorką nie wyjdzie poza kilka wspólnych przebieżek i weekendowy kurs jogi? No nie, właściwie mogłam. Znałam nie od dziś przedziwną skłonność Marcina do fascynacji kobietami, które absolutnie się dla niego nie nadawały. Choćby taka Agnieszka Pilarska, dietetyczka w naszym klubie. Śliczna, przesympatyczna kobieta, w dodatku prawie na wyciągnięcie ręki. Cóż z tego, skoro od kilku miesięcy wynajmowała moje stare mieszkanie wspólnie z partnerką? Zośka Nowicka, koleżanka ze studiów, szczenięca miłość Marcina, za którą tęsknił przez trzy lata rozłąki, gdy wyjechała do pracy do Szwecji. A potem wróciła do kraju, przywożąc męża i dwójkę dzieci. Ania, jedna z moich podopiecznych, wiecznie rozdarta między uczuciem do Marcina a miłością do portfela małżonka… Celina, która swojego męża zdecydowała się porzucić tylko po to, by porzucić również Marcina dla instruktora jazdy konnej. Nie miałam pojęcia, jaki życiowy defekt posiadała aktualna niedoszła ukochana, jednak w tym przypadku jego obecność mocno mnie zniesmaczyła. Niemal natychmiast znaleźli wspólny język, łączyło ich sportowe hobby i namiętność do kawy z mleczkiem kokosowym. Co tym razem poszło nie tak?

— Ano, facet. — Marcin wzruszył ramionami, parząc kawę. — Taki już chyba na stałe. Fatum. A może po prostu gdzieś popełniam błąd…

Błąd. Sama przylazłam tu w nadziei, że ktoś mi łopatologicznie wytłumaczy moje własne błędy.

— Mam propozycję — zaczęłam ostrożnie. — Przehandluję mój błąd za twój. To znaczy wiedzę. Uczciwa propozycja.

Na wieść o moich błędach Marcin wyraźnie się ożywił.

— O, to ty popełniasz jakieś błędy? — Uśmiechnął się pod nosem. — Do tej pory jakoś nie zauważyłem…

— O, czyli rozumiem, że tak tylko dla żartu nabijałeś się z mojej zadyszki w czwartek wieczorem? — burknęłam rozeźlona. — Cholera, jasne, że popełniam błędy. Tylko że nie zawsze je widzę. Potrzebny mi ktoś z lepszym wzrokiem. Albo perspektywą.

Wobec takiego wyznania z moich rzadko kalanych samokrytyką słów Marcin wyraźnie się ożywił. Potrzeba poużalania się nad kolejnym miłosnym falstartem na chwilę odpłynęła w siną dal.

— No, dawaj — rzucił zachęcająco i wysłuchał moich żalów na przeklęty trzydziesty kilometr, który bez ciężkich napadów palpitacji serca, bezdechów i skurczy katowanych dolnych kończyn nijak nie dawał się pokonać. Następnie zażądał dokładnych informacji na temat spożywanych przed treningiem posiłków, liczby przesypianych godzin i uzupełnianych w ciągu dnia płynów.

— No zlituj się, jestem zawodowcem — syknęłam zniecierpliwiona, bo dokładnie taką samą procedurę przesłuchań wdrażaliśmy wobec podopiecznych, których postępy następowały w podejrzanie wolnym tempie. Jednak słowo się rzekło. Chciałam porady fachowca, to i na obnażenie wszystkich grzeszków powinnam być gotowa. Niechętnie udzieliłam odpowiedzi na bardziej lub mniej drażliwe pytania.

Marcin mojej spowiedzi wysłuchał cierpliwie, po czym natychmiast znalazł błąd.

— Ty żresz po prostu za dużo tortów — oznajmił bezlitośnie. — Węglowodany proste, paliwo może i dobre, ale na krótko. I tak się dziwię, że dociągasz na tym do trzydziestki.

— Dociągać do trzydziestki to bardzo bym chciała — wymamrotałam. — Dajże spokój, poza skłonnością do tortów, sam dobrze wiesz, że żarciem słodyczy nie grzeszę.

— Nie licząc tego słoika z miodem, z którym paradujesz w godzinach pracy. I zapewne po — wytknął mi Marcin. — Cud boski, że Aga jeszcze ci go nie skonfiskowała. Znasz jej ortodoksyjne podejście do zdrowego żywienia.

To był cios poniżej pasa. Rzeczony słoik z miodem stanowił magiczne źródło mocy i pomógł mi przetrwać niejeden kataklizm, łącznie z remontem fitness klubu, który Dareczek pozostawił mi na głowie, wyjeżdżając w podróż poślubną. Domowy miód z pasieki mojej ciotki posiadał cudowne właściwości łagodzące napięcia, nie wspominając o całym mnóstwie wartości odżywczych. Tak, miód był mi niezbędny do zachowania zdrowia fizycz­nego i względnej chociażby równowagi duchowej. Wara wszystkim od mojego słoika z miodem!

— I na tym miodzie zamierzasz przebiec maraton? — Marcin spojrzał na mnie z politowaniem. — Ze słoikiem pod pachą i łyżeczką w zębach?

Dokonałam w głowie szybkiej wizualizacji i niemal natychmiast jęknęłam głucho. Podręczny słoiczek nie wystarczyłby mi nawet do połowy dystansu!

— Chyba zwariowałeś! Musiałabym wlec za sobą ule z połowy pasieki mojej ciotki!

— To może i czas najwyższy w ogóle przemyśleć uzależnienie od węglowodanów prostych — wytknął mi Marcin. — Twój maraton, twój problem. Ale jeżeli nie zamierzasz zmarnować przebiegniętych kilometrów, przemyśl konsultacje z Agą.

Zamilkłam przygnębiona. Bardzo nie podobała mi się wizja tortowej abstynencji, zwłaszcza że kwestię zdrowego odżywiania poza tym drobnym, jak sądziłam, odstępstwem, zdążyłam przez lata pracy w fitness klubie dopracować do perfekcji. Na torciki pozwalałam sobie wprawdzie w ostatnich czasach trochę częściej, rozgrzeszając się coraz luźniejszymi w talii ciuchami. Spożywanie ich traktowałam również w kategoriach swoistej terapii, jaką wielokrotnie zalecało mi grono najbliższych, poirytowanych, rozbawionych lub zwyczajnie zaniepokojonych moją patologiczną skłonnością do perfekcjonizmu.

Co nie zmieniało faktu, że nawet Darek kilkakrotnie zakwestionował torty z kremem rumowym jako skuteczną formę antyperfekcjonistycznej terapii.

— To już raczej mogłabyś raz kiedyś odpuścić szorowanie butów po każdym treningu — poradził. — Albo zostawić nieumyty kubek wieczorem. Zdecydowanie zdrowsze i nie podnosi nadmiernie poziomu cholesterolu.

Pewnie było w tym trochę prawdy, jednak miałam poważne obawy, że pozostawiwszy choćby jedną łyżeczkę w zlewie, podniosłabym sobie następnego dnia ciśnienie, co było równie szkodliwe, jak cholesterol.

Ponieważ jednak Marcin żadnych innych błędów w moim wykonaniu się nie dopatrzył, wyglądało na to, że nie zdołam uniknąć tortowej abstynencji. Z ciężkim sercem obiecałam skonsultować się z Agnieszką i skupiłam się dla odmiany na popełnianych przez przyjaciela błędach życiowych.

Niestety źródło niepowodzeń sercowych Marcina okazało się wprawdzie łatwe do zdiagnozowania, lecz jednocześnie równie trudne do wyeliminowania, jak moja zgubna namiętność. Trudno było bowiem przekonać tak skończonego romantyka, że najpierw należy teren wybadać, a potem dopiero zakochiwać się śmiertelnie i na zabój. W rezultacie, gdy rozstawaliśmy się kilka minut przed szesnastą, oboje z ciężkim sercem do trapiących nas zgryzot dołożyliśmy uroczystą przysięgę podjęcia pracy nad własnym charakterem i wyeliminowania źródła słabości.

— Tobie to dobrze — westchnął Marcin, odprowadzając mnie do drzwi. — Nikt ci nie każe pchać się do cukierni, możesz je omijać szerokim łukiem. Ja się od dziewczyny tak łatwo nie uwolnię, widuję ją, ciężka cholera, każdego wieczora… I chyba nic nie dam rady z tym zrobić, bo wspominała, że mieszka gdzieś tu niedaleko…

Ze współczuciem poklepałam przyjaciela po plecach i udałam się do mieszkania, owładnięta obsesyjną myślą o sporym kawałku tortu, który został nam po imprezie urodzinowej Łukasza. Od rana cieszyłam się na myśl o zjedzeniu go wieczorem w charakterze nagrody za paskudnie ciężki sobotni trening. Wyglądało na to, że nie pozostało mi nic innego, jak nakarmić nim szacownego jubilata.

Tymczasem szacowny jubilat zdawał się dysponować jakąś nadprzyrodzoną zdolnością telepatii, gdyż tort zdążył zniknąć przed moim powrotem. Właściwie powinnam się tego spodziewać, słysząc już na klatce schodowej dobiegający z naszego mieszkania głos Dareczka.

— No i proszę, jakie ja mam wyczucie — stwierdził zadowolony, gdy wraz z braćmi Nawrockimi i piesem-biesem zainstalowałam się w salonie. Behemot zapewne znów wykorzystał poranne biegi Dragona i czym prędzej zaanektował psie posłanie. — Mówiłem ci o tych tortach od samego początku. Było słuchać rad przyjaciela.

— Powiedział przyjaciel, który właśnie zżarł mi ostatni kawałek tortu przed postem — westchnęłam.

— Nie marudź, ułatwiam ci podjęcie tej trudnej decyzji…

— To może sam podejmij trudną decyzję i przestań żreć słodkie!

— Aleksandro, zwracam ci uwagę, że żrę w ilościach znacznie mniejszych od ciebie! Poza tym, ja nie przymierzam się do jakichś maratońskich galopów! Mnie dietetyczne grzeszki aż tak nie zaszkodzą!

Fuknęłam rozeźlona bezczelnością przyjaciela.

— Dziękuję ci bardzo za takie ułatwianie! Oczekiwałam trochę innego wsparcia. Ja pani Halince nie wymiatam z lodówki połowy zawartości!

— Toteż ja wymiotłem ci tylko tort!

— Mógłbyś raczej tyłek choć czasem ruszyć i iść ze mną pobiegać! Zobaczyć, jak to jest przez całą wieczność przebierać nogami! Psu się chce, Beatka ostatnio dopingowała mnie na rowerze i tylko mój najlepszy podobno przyjaciel wymądrza się w wersji teoretycznej, zamiast wesprzeć w praktyce!

— I niby jak mam cię wesprzeć w tej praktyce? — zasapał gniewnie Daro. — Całe życie cię wspieram, Aleksandro, jak tylko potrafię! Tym razem masz rację, nieco bardziej mentalnie, ale tych wspierających w praktyce — sama widzisz — że plącze się cały tłum! Co ja mam jeszcze…

— Po prostu przebiegnij z nią ten maraton — mrugnął Łukasz, który aż do tej pory przysłuchiwał się naszej wymianie czułości z ledwie powstrzymywanym śmiechem. — No co, takiego wspierania nic nie przebije.

Oboje wgapiliśmy się w niego z konsternacją. Czyżby Łukasz mówił poważnie? Z pewnością chętnie zgłosiłby swoją kandydaturę do naszej biegowej ekipy, gdyby nie wypadek samochodowy, który zeszłej jesieni na dość długo zdyskwalifikował go w zakresie forsownego uprawiania sportu. Niecały miesiąc temu skończył rehabilitację i dopiero od niedawna wracał do aktywności fizycznej, póki co trenując na pływalni i z niewielkim obciążeniem na siłowni. Gdyby był w pełni sił, zapewne całą trójką uskutecznialibyśmy kilka razy w tygodniu intensywne galopy, robiąc z siebie idiotów w oczach kota Behemota. Jednak by i Daruś był zdolny do takich poświęceń, szczerze wątpiłam. Maksymalnie zaangażowany w pracę, Darek niechętnie poświęcał się dodatkowym formom aktywności fizycznej, maskując wrodzone lenistwo sprytną wymówką, że przetrenowany trener nie jest dobrym przykładem dla podopiecznych.

— Żartujesz — bąknęłam, spoglądając na Łukasza niepewnie, bo niepokojący błysk w oczach ukochanego i błąkający się na jego ustach zagadkowy uśmiech nie pozwalały na jednoznaczne rozstrzygnięcie wątpliwości.

Łukasz tymczasem nie zamierzał ułatwiać nam rozszyfrowania swoich intencji. Spoglądał kpiącym wzrokiem to na mnie, to na Dara, czekając na rozwój sytuacji.

Milczeliśmy sobie tak jeszcze przez chwilę, gdy Daro zdecydował się podjąć grę.

— No cóż — chrząknął dla dodania sobie animuszu. — Może i jest to jakiś pomysł. Może Aleksandra wreszcie poczułaby się dostatecznie przeze mnie wspierana. Choć nie rozumiem, dlaczego nie czuje się teraz — sarknął na wspomnienie takiego lekceważenia.

Gdyby nie to sarknięcie, potraktowałabym sprawę jak dobry żart i zamknęła temat jakąś krótką, niezbyt zjadliwą ripostą. Sarknięcie dźgnęło jednak niczym ostroga urażoną chwilę wcześniej ambicję i poczucie niesprawiedliwości. Jak to, przecież to ja, do ciężkiej cholery, niańczę go niemal przez całe życie!

— A i owszem! Poczułabym się wreszcie wspierana — burknęłam. — O ile zechcesz się dla mnie przetrenować!

Stało się. Tym razem męska ambicja wierzgnęła pod wpływem gwałtownej krytyki.

— A żebyś wiedziała! — zasapał rozeźlony Dareczek. — Przebiegnę z tobą ten cholerny maraton!

W salonie zapadła cisza, której nawet Dragon nie ośmielił się zakłócić cichym pochrapywaniem. Wyrwany przez awanturujące się jednostki ze snu, zerkał na nas z zainteresowaniem. Przyzwyczajony do zwiększonej ilości decybeli, za każdym razem gdy wpadaliśmy z Darkiem w szał dyskusji, pies albo opuszczał pokój i szukał spokojniejszego miejsca na drzemkę, albo przyglądał się nam pytającym wzrokiem, usiłując zrozumieć, o co chodzi tym razem. Dzisiejsza awantura zainteresowała go na tyle, że pozostał na sofie, od czasu do czasu rzucając w kierunku Łukasza spojrzenia z prośbą o wyjaśnienie.

Tym razem pan miał jednak do roboty coś innego. Najwyraźniej równie zaskoczony podjęciem przez brata rękawicy, jak ja, usilnie zastanawiał się, czy aby idea wspólnego wypuszczenia nas na trasę nie stanie się przyczyną jakiejś kolejnej straszliwej awantury.

Istniał jeszcze jeden poważny problem.

— To bardzo miło z twojej strony, że zechcesz się tak poświęcić — chrząknął Łukasz. — Tyle że ten maraton jest za trzy miesiące. Trochę mało czasu dla początkującego biegacza…

Jeżeli Dariusz miał jeszcze jakieś wątpliwości co do udziału w potwornej imprezie, właśnie wyzbył się ich ostatecznie.

— Może i początkujący jako biegacz, ale nie jako sportowiec. — Poklepał brata po ramieniu. — Nic się nie martw. Dwa miesiące to kawał czasu! Nie wmawiaj mi, że z moją kondycją nie przebiegnę głupich czterdziestu kilometrów!

Pewność siebie Dara nawet mnie odrobinę zaskoczyła.

— Czterdziestu dwóch — wymamrotałam, gapiąc się na niego z niedowierzaniem. — I trochę… Gratuluję optymizmu.

— Ależ to nie jest kwestia optymizmu, tylko realna ocena własnych możliwości — żachnął się Darek, najwyraźniej już nieco zniecierpliwiony naszą niewiarą.

— A jednak doradzałbym skonfrontować tę ocenę z rzeczywistością — zaczął ostrożnie Łukasz, któremu teraz naprawdę przestało być do śmiechu. — Może jakiś półmaratonik, tak na dobry początek? Przetestujecie sobie swoje możliwości. Przy okazji sprawdzimy, ile jesteście w stanie przebiec, powstrzymując się od szaleńczych sprintów, by zakasować jedno drugie… Wiecie, szkoda by było, żeby was znieśli z trasy z powodu ciężkiej dychawicy…

Spojrzeliśmy na siebie z Darem. Pomysł nie był głupi. Nie wiem, jak bardzo Darkowi była potrzebna taka konfrontacja wyobrażeń na temat swoich możliwości z rzeczywistością, jednak sama byłam bardziej skłonna zadebiutować w biegu na dystansie już znanym i przetestowanym. Dwadzieścia jeden kilometrów przelecę i jest duża szansa, że wcale nie w stylu rozpaczliwym.

Nie wiem, jakim torem biegły myśli Dara, jednak wyglądało na to, że i on odetchnął z ulgą. Chyba nawet jego zwykła pewność siebie zaczynała topnieć, w miarę jak do umysłu docierała perspektywa podjęcia szaleńczego wyzwania. Dwadzieścia jeden kilometrów brzmiało o niebo lepiej, niż czterdzieści.

— No. To tak jakby postanowione — bąknął. — Półmaraton. Jakoś za miesiąc.

— Stoi.

Słowo się rzekło. Nie pozostało nam nic innego, jak rozejrzeć się w internecie w poszukiwaniu stosownej imprezy w interesującym nas terminie.

Póki co jednak rozglądaliśmy się po salonie, gapiąc się na siebie z niedowierzaniem. Kolejny raz drobna, wydawałoby się, wymiana zdań, zaprawiona jedną głupią uwagą ze strony Łukasza, i proszę! Gdybyż to jeszcze trafiło na w miarę normalnych ludzi! Jednak każdy, kto choć odrobinę znał mnie i Dara, mógł w ciemno obstawiać, że dając się namówić na jedno wariactwo, przy okazji zupełnie niechcący popełnimy milion kolejnych, dostarczając rozrywki zarówno sobie, jak i całemu towarzystwu. Jak zaś piorunujące okażą się skutki tych rozrywek, mało kto odważył się w ogóle myśleć. Pewnie dlatego Łukasz, który niebacznie podrzucił nam kolejny debilny pomysł, siedział, zerkając to na mnie, to na brata i zastanawiał się gorączkowo, czy aby niewinnym dowcipem nie doprowadził do rychłej eksplozji inwencji twórczej w zakresie pakowania się w tarapaty.

Pełna napięcia cisza była dla niego niemym potwierdzeniem, że rzeczywiście popełnił błąd.

Być może, gdyby potrwała odrobinę dłużej, zechciałby to jakoś odkręcić i uspokoić szalejące w naszych duszach sportowe i inne, mniej szlachetne ambicje. Właściwie to nawet miał taki zamiar i powoli zaczął otwierać usta, gdy gdzieś z góry runął potężny rumor.

Przerażeni poderwaliśmy się na równe nogi.

— Co to, do ciężkiej cholery było? — zasapał Dareczek, rozglądając się niespokojnie. — To nowe bloki, nie mówcie, że dwa lata po wybudowaniu już się wali!

— To chyba właśnie dlatego, że nowe — wymamrotał Łukasz, zerkając nerwowo ku sufitowi. — To z tego mieszkania, co do tej pory wynajmowali studenci. Zdaje się, że ktoś postanowił wprowadzić się na stałe…

Próbował jeszcze coś powiedzieć, ale jego słowa utonęły w kolejnej salwie piekielnego jazgotu. Teraz nie mieliśmy już wątpliwości. Podobne dźwięki nie dawały mi żyć, kiedy tuż po przeprowadzce do Łukasza zdecydowaliśmy się nieco zmodernizować mieszkanie. Nie miałam pojęcia, z czego wykonano ściany w tych budynkach, jednak nawet zbrojone żelbetonem ściany w starym bloku z lat osiemdziesiątych, w którym mieszkali moi rodzice, nie wydawały tak przeraźliwych dźwięków podczas wiercenia. Tu każda próba nawiercenia choćby głupiej dziurki na zawieszenie obrazka kończyła się rykiem nieszczęsnej wiertarki i smrodem palonego wiertła. Zważywszy, że my montowaliśmy skomplikowany system półek pod kątem uwielbiającego przebywać na wysokościach kota Behemota i nową szafę wnękową w przedpokoju, sami przez trzy dni produkowaliśmy dźwięki tak samo przeraźliwe i zdolne doprowadzić pół pionu do szaleństwa.

— Tyle że my zrobiliśmy kolędę po sąsiadach i grzecznie przeprosiliśmy za ewentualne zakłócanie ciszy — mruknął Łukasz, gdy ryki wiertarki nareszcie umilkły. — I robiliśmy ten cały hałas w dni powszednie najpóźniej do godziny osiemnastej.

— Nie każdy może sobie pozwolić na taki luksus…

— Ale chyba na wywieszenie karteczki z informacją, że przez kilka dni będzie głośno tak…

Debatę nad polubownym załatwianiem drażliwej kwestii remontowych hałasów pomiędzy sąsiadami uniemożliwił nam kolejny rumor. Tym razem nie pomogło przeczekanie kilku minut. Rozrywkowy sąsiad dopiero się rozkręcał.

— Coś mi się zdaje, że to było na rozgrzewkę — wyszczerzył się Daro, rezygnując z propozycji wypicia jeszcze jednej kawy. — Wiecie co, ja się chyba ulotnię. Czas zacząć przygotowania do półmaratonu!

— Sam bym się najchętniej ulotnił — wymamrotał Łukasz dwie godziny później, gdy do potępieńczego wycia wiertarki dołączyło walenie młotkiem. Wyglądało na to, że Darek niechcący wypowiedział jakieś straszliwe proroctwo, które właśnie zaczynało się spełniać.

Kilka minut po dwudziestej wszyscy mieliśmy serdecznie dość. Ochota na ulotnienie się jak najdalej od źródła piekielnego hałasu kwitła w nas bujnym kwieciem i tylko chłód marcowej nocy powstrzymywał nas przed wypryśnięciem na dwór w celu odbycia bardzo długiego spaceru. I fakt, że oprócz Dragona na smyczy musielibyśmy targać ze sobą klatkę z wściekłym kotem Behemotem. Nie mówiąc już o tym, że najpierw należałoby go do tejże klatki upchnąć. Na takie efekty specjalne żadne z nas nie miało za bardzo ochoty.

Szczególnie że nie było nawet takiej potrzeby. Zirytowane hałasem zwierzaki już dawno poradziły sobie we własnym zakresie. Dragon wcisnął się do szafy w sypialni, wsadzając łeb pod swetry Łukasza. Wkrótce dołączył do niego kot, który swoim zwyczajem wybrał górne rejony i zakopał się w miękkim, zielonym kocu po babci, który z obawy przed nadmiernym zafutrzeniem naiwnie trzymałam na jednej z półek.

Tuż przed dwudziestą drugą stanęliśmy przed trudnym wyborem. Kłaść się do łóżka, zatkawszy uszy wszelkimi dostępnymi metodami, czy skulić się obok zwierzaków. Uchylone delikatnie drzwi szafy ukazały nam śpiące snem sprawiedliwych zwierząt Dragona i Behemota. Ich sposób na odizolowanie się od hałasu najwyraźniej zdawał egzamin.

— Tylko że tam już nie ma miejsca — jęknęłam z rozpaczą. — Szlag, gdyby to byli ci z dołu, mogłabym przynajmniej zacząć skakać i tupać w podłogę w najwyższych szpilkach, jakie mam!

— Zacznijmy od tego, że musiałabyś kupić szpilki… Pamiętam, że jak słuchaliśmy z Darkiem za głośno muzyki, matka waliła w sufit kijem od mopa.

Spojrzałam na Łukasza z rozpaczą i popędziłam do kuchni.

Metoda z kijem okazała się doskonała. Przynajmniej w zakresie zwalenia nam na łeb kilku grudek tynku, które odpadły z sufitu, gdy usiłowałam rzeczonym kijem zagłuszyć młotek sąsiada.

— No brawo — burknęłam, otrzepując biały proszek z włosów. — Tym kijem rozwalimy sufit i w ramach zemsty sami zrobimy remont. Chyba nie tak to miało działać.

Zniechęcony Łukasz wzruszył ramionami.

— Działało, jak działało. O walącym się tynku nic nie wiem, ale przynajmniej docierał do nas komunikat, że należy ograniczyć decybele. Do tych tam najwyraźniej nie dotarł — wymamrotał, krzywiąc się, gdy wiertarka kolejny raz wydała z siebie męczeńskie wycie.

Łukasz jęknął rozpaczliwie i padł na łóżko, wzorem zwierzaków zakopując się z głową pod kołdrą i zatykając uszy poduszką.

Patrzyłam z niedowierzaniem na ten akt kapitulacji. Zaraz, zaraz, jako mężczyzna powinien chyba wdziać na portki od piżamy jakąś zbroję i udać się na górę ze szlachetnym zamiarem ocalenia przed niewyspaniem i atakiem szału ukochanej księżniczki. Za taką interwencję pewnie byłby mu zresztą wdzięczny cały pion!

— No chyba żartujesz — żachnęłam się, bo Łukasz nie wyglądał na skorego do przywdziewania zbroi ani innego stosownego na bój z uciążliwymi sąsiadami odzienia. — Zamierzasz tak po prostu iść spać?

— Zwierzęta poszły — usłyszałam niewyraźne mamrotanie spod kołdry. — I całkiem nieźle na tym wyszły, przynajmniej będą jutro wyspane. Ja też bym chciał…

— A ja? — wrzasnęłam rozżalona. — Wiesz, że do spania potrzebuję mieć idealną ciszę, idealnie ciemno…

— Z poduszką na głowie jest idealnie ciemno, nie marudź…

— I świeże powietrze! — dokończyłam skargę. — Mam się udusić?

— Chryste, jak dla mnie możesz udusić sąsiadów! — wrzasnął Łukasz, podrywając się z łóżka. — Obedrzeć ze skóry, zalać mieszkanie, a w ostateczności podrzucić zawartość kuwety! Olka, mnie już zaczyna być wszystko jedno, bo jak nie oni, to ty! Idź ich zabij, odreagujesz i może w lepszym nastroju wrócisz do łóżka! Masz moje rozgrzeszenie! Amen!

— Alleluja — burknęłam, patrząc, jak ponownie zakopuje się w pościeli. A proszę bardzo! Otóż pójdę tam sama i osobiście zażądam zaprzestania nocnych hałasów! I zobaczymy, kto tu będzie bohaterem w swoim domu!

Mamrocząc gniewnie, mało subtelnym gestem wyciągnęłam Dragonowi spod tyłka swoje spodnie i bluzę od dresu. Silić się na wielkie przebieranie nie miałam ochoty, wciągnęłam je zatem na piżamę, klnąc niezbyt głośno, za to dosadnie, na obfitość koronek i śliski jedwab, które z uporem odmawiały jako takiego ułożenia się pod portkami. Wprawdzie z mieszkania na górze od kilku minut dochodziło jedynie jednostajne, umiarkowanie głośne stukanie młotkiem, jednak rozdrażniona przez wcześniejszą kakofonię i niesforne, uwierające mnie pod dresem koronki, nie byłam skłonna odpuścić. Wyprysłam z mieszkania, w ostatniej chwili przypominając sobie o butach. Nie zamierzałam na boso latać po korytarzu, coś by wypadało na nogach mieć. Dopiero na schodach uświadomiłam sobie, że wkładając pierwsze lepsze obuwie, jakie stało przy drzwiach, popełniłam okropną głupotę. Po pierwsze, czarne, lakierowane szpilki, które wbrew słowom Łukasza jednakże posiadałam, niekoniecznie nadawały się na nocne sprinty po piętrach, szczególnie że po dzisiejszym galopie nawet najbardziej rozklepane tenisówki nie złagodziłyby potwornego bólu łydek. Druga sprawa, że w zestawieniu z nieszczęsnym dresem i wyzierającą spod niego jedwabną piżamką musiały wyglądać przeraźliwie głupio. To dotarło do mnie jednak dopiero w chwili, gdy zipiąc, dysząc żądzą zemsty i posykując z powodu zakwasów, stanęłam pod drzwiami sąsiadów. Nie ma mowy, nie wracam się przebrać! Nie wracam, bo jak wrócę, to drugi raz już tu nie wlezę. Głupio może i wyglądam, ale furia w spojrzeniu i zaciśnięte szczęki powinny jakoś to zrównoważyć. No, jeszcze sekunda, żeby uspokoić oddech…

Krótka chwila względnej ciszy w remontowanym mieszkaniu idealnie zgrała się w czasie z opanowaniem przeze mnie gniewnego (tylko gniewnego, podkreślam!) sapania. Z zupełnie niepotrzebnym rozmachem załomotałam w drzwi.

„No, o taki właśnie efekt mi chodziło”, pomyślałam lekko zaskoczona, bo po drugiej stronie umilkło nawet szuranie i szeleszczenie. To bardzo miło, jednak jaką miałam gwarancję, że gdy wrócę na dół, nie zacznie się od nowa? Dla pewności postanowiłam wyartykułować jeszcze komunikat werbalny. Już nieco ciszej, jednak nadal zdecydowanie zastukałam do drzwi.

Coś zaszeleściło. Tym razem znacznie bliżej mnie. Szelest przybliżył się jeszcze bardziej. Ktoś chyba zdecydował się wreszcie przestać udawać sąsiada-widmo. Na sekundę zapadła znów cisza, po czym usłyszałam powolny, jakby niepewny szczęk klucza w zamku. No, nareszcie będę miała okazję powiedzieć, co myślę o wierceniu po dwudziestej drugiej w weekend!

Tymczasem drzwi uchyliły się nieco i sroga tyrada zamarła mi na ustach.

— Tak, dobry wieczór? — odezwała się stojąca w progu młoda kobieta w upapranych farbą żółtych ogrodniczkach i równie upstrzonej plamami bluzce. Spomiędzy jasnobeżowych piegów, zapewne również powstałych w wyniku malowania, spoglądały na mnie z lekkim niepokojem duże brązowe oczy.

A ja tkwiłam naprzeciwko, zapomniawszy ludzkiego języka, bo pomimo remontowego kamuflażu rozpoznałam stojącą naprzeciwko kobietę.

* * *

— I jak? — wymamrotał Łukasz, gdy dotarłam wreszcie do sypialni, ściągnęłam dres i szpilki, w których z wrażenia przyleciałam aż tutaj, i z ciężkim westchnieniem opadłam na łóżko.

— A co, nie słychać? — burknęłam niechętnie.

— A owszem, słychać. Ciszę.

— Chcieliśmy ciszę, nie?

— Chcieliśmy. Więc nie rozumiem, dlaczego jesteś wściekła.

— Adrenalina. U mnie trzyma dość długo — mruknęłam wymijająco, kładąc się obok. — Do rana będzie święty spokój, więc nie nakrywaj mnie proszę razem z głową — syknęłam, bo Łukasz jakby nie dowierzał moim zapewnieniom i na wszelki wypadek narzucił nam obojgu kołdrę na głowę.

— Dobrze, już dobrze. Tylko mnie nie pogryź.

Ależ wcale nie miałam takiego zamiaru. Chociaż może troszeczkę. W zastępstwie za osobę, która obietnicą przestrzegania godzin ciszy nocnej, grzecznymi przeprosinami i przesympatycznym sposobem bycia sprawiła, że poziom adrenaliny mógł przeszkadzać mi w zaśnięciu pomimo ustania hałasów.

Kto mógł przypuszczać, że drzwi piętro wyżej otworzy mi znienawidzona biuściasta blond łania, wpędzająca mnie systematycznie w kompleksy od dobrych kilku tygodni? I że z tak autentycznym poczuciem winy będzie przepraszać i tłumaczyć się pragnieniem jak najszybszego zakończenia remontu, by nie powodować uciążliwych hałasów nazbyt długo? A na domiar złego przedstawi się, uściśnie mi umazaną farbą dłoń i z uśmiechem oznajmi, że pomimo niefortunnego początku znajomości ma nadzieję, że zostaniemy dobrymi koleżankami?

„Niech piekło pochłonie Sabinkę”, pomyślałam zdegustowana i wbrew ponurym przewidywaniom nareszcie zasnęłam.

* * *

Wbrew proroctwom Marcina, że na żaden półmaraton już w tej chwili nie dostaniemy biletów, dzięki znajomościom Łukasza udało się załatwić je dość łatwo. Teraz nie mieliśmy już z Darkiem wyjścia. Należało ruszyć z kopyta z treningami i pozbawioną węglowodanów prostych dietą. Dni upływały, odmierzane ilością potu wylewanego w godzinach pracy i w czasie prywatnym. A w moim przypadku również niepochlebnymi inwektywami, mamrotanymi pod adresem wesołej i upiornie towarzyskiej Sabinki, która po mojej nocnej wizycie zapałała szczerą sympatią do mojej osoby. Zwłaszcza że, jak zauważyła, wiele nas łączy. Wiek, zamiłowanie do tego samego sportu oraz zdrowego trybu życia, a także przekonanie do butów biegowych marki Asics. Nie miałam wprawdzie pojęcia, jakim cudem podczas galopów uskutecznianych z nieosiągalną dla mnie bez ciężkiej dychawicy prędkością zdołała wypatrzyć moje obuwie, wyglądało jednak na to, że śledziła moje treningi równie uważnie, jak ja jej. I bynajmniej nie zamierzała przestać.

Na szczęście inwigilacja przez konkurencję nie była zjawiskiem permanentnym i istniała szansa, że moja nerwica na tle trzydziestego kilometra nie zostanie pogłębiona przez nadmiar oglądania popisów biegowych Sabinki. Zarówno rozbieżne dni i godziny pracy, jak i zaabsorbowanie remontem nowego mieszkania sprawiały, że na trasie wokół parku widywałyśmy się dość nieregularnie. Za taki stan rzeczy byłam głęboko wdzięczna, zwłaszcza po propozycji wspólnej przebieżki, która ani chybi zabiłaby we mnie ostatecznie wiarę we własne siły i nadzieję na pokonanie dystansu czterdziestu dwóch kilometrów w stylu innym niż rozpaczliwy.

Z przebieżki wyłgałam się wprawdzie bez problemów, gdyż każda z nas dysponowała czasem wolnym w zupełnie innych godzinach, jednak zupełnie wyprzeć się znajomości z nową sąsiadką nie byłam w stanie.

— Ty, co to za jedna? — spytała któregoś dnia Beatka, gdy wychodząc na spacer z Dragonem kurtuazyjnie pomachałam do startującej właśnie spod klatki Sabinki. Zignorować radosnego powitania i udawać, że jej nie dostrzegam, nie dało rady. — Nie kojarzę dziewczyny.

— Nowa sąsiadka, szlag by ją trafił — wyjaśniłam z ciężkim westchnieniem. — Ta od remontów o trzeciej w nocy, stanika, w którym sama bym się utopiła i obiegania parku w tempie strusia pędziwiatra.

— Oj, coś widzę, jesteś na nią cięta — Beatka z życzliwym zainteresowaniem popatrzyła na znikającą z zawrotną szybkością Sabinkę. — Na biust jej nie patrzyłam, ale wygląda na sympatyczną. Zresztą, sama mówiłaś, że te najgorsze hałasy już przestała uskuteczniać. I przeprosiła.

Machnęłam zniecierpliwiona ręką. Nie było sensu tłumaczyć Beatce mojego nastawienia. Beatka, znana jako najbardziej pokojowo nastawiona osoba na świecie, żeby kogoś nie lubić, potrzebowała zazwyczaj przynajmniej stu powodów. Dopóki nie zebrała całej tej kolekcji, wobec każdej żywej istoty miała niewyczerpane pokłady życzliwości i wiary w jej dobre intencje. Doprawdy, rzadko się zdarzało, by ktoś zdołał nadepnąć jej na odcisk do tego stopnia, by zostać na dzień dobry skreślonym. Jak ja mam tej poczciwej duszy tłumaczyć, że zżera mnie zwykła ludzka zazdrość o wymiary i wyniki biegowe Sabiny? A także tajemną umiejętność pogodzenia jednego z drugim? U mnie obfitość biustu ni cholery nie szła w parze z intensywnymi treningami. Im więcej biegałam, tym bardziej chudłam, zaczynając, rzecz jasna, od biustu. W głowie mi się nie chciało pomieścić, że da się ten proces jakoś umiejscowić w okolicach, na przykład, tyłka. Co do samych zaś rezultatów i osiąganych prędkości, Beatka zapewne słusznie i w sposób całkowicie nieprzystający do mojego charakteru poradziłaby mi tym bardziej umówić się z sąsiadką na wspólne bieganie. A nuż odkryję dzięki temu metodę na pokonanie trudności?