Uniewinnienie

Tytuł oryginału: Oprawdanije

Copyright © Dmitry Bykov, 2015

Copyright © by Wydawnictwo Poznańskie Sp. z o.o., 2015

Copyright © for the Polish translation by Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2015

Redakcja: Justyna Bidas, Editio

Ko­rek­ta: Katarzyna Krawczyk, Editio

Pro­jekt okład­ki: Mariusz Banachowicz

Kon­wer­sja: Grze­gorz Ka­li­siak | Pracownia Liternictwa i Grafiki

ISBN 978-83-7976-214-9

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fre­dry 8, 61-701 Po­znań

tel.: 61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

redakcja@czwartastrona.pl

www.czwartastrona.pl

Pamięci Nonny

Do roku 1938 NKWD zgromadziło materiał wystarczający, aby aresztować całą ludność ZSRR.

Robert Conquest

Zimno – to nasze życie. Musisz świadomie poszukiwać tego, co zimne i złe, i ogrodzić się tym. Z tego właśnie wezmą się siły twoje, staniesz się Zwycięzcą Przyrody.

Jak umierało to, co dobre i ciepłe, tak umiera i będzie umierać dopóty, dopóki ludzie nie ruszą na wroga i nie stawią mu druzgocącego oporu. Dokona tego to wszystko, co zimne i złe.

Życzę ci szczęścia i dobrego zdrowia.

Porfiry Iwanow

Powiem wam, tylko się na mnie nie złośćcie:

bardzo lubię królewski przepych.

Teffi

1

Docenta Moskiewskiej Akademii Rolniczej Iwana Antonowicza Skałdina wzięli w grudniu trzydziestego ósmego roku w związku ze słynną „sprawą Michajłowa”. Sam Michajłow zdążył umrzeć tydzień wcześniej, zanim zaczęto aresztować całą jego szkołę. Życie – a raczej śmierć – ocalił mu właśnie Skałdin: olbrzymiego wzrostu, silny, rzadko kiedy mający w jakichkolwiek kwestiach wątpliwości, przyszedł do swego mentora i zastał go w strasznym stanie. Rodzina, nie śmiejąc mu się sprzeciwić, kryła się po kątach: starzec był groźny. Lekarz z pogotowia nalegał na hospitalizację, ale siedemdziesięcioletni akademik go przepędził. Nie chciał nawet słyszeć o szpitalu. Jego ojciec, dziad, pradziad – wszyscy zmarli w domu, nie zniżając się do tego, by oszukiwać los. Skałdin, niewiele myśląc, wezwał karetkę pogotowia, wziął szamoczącego się słabo profesora na ręce (gdyby nie szacunek dla założyciela szkoły, w ogóle przerzuciłby go sobie przez ramię) i zaniósł do ambulansu. Pod koniec starzec, poddawszy się cudzej i życzliwej woli, poczuł nawet ulgę i uwierzył, że się jakoś wymiga spod łopaty. Ale lekarze pogotowia nie wiedzieli, gdzie jest lecznica Akademii Nauk, i zawieźli pacjenta tam, gdzie było najbliżej. Skałdin dzwonił do osobistego lekarza profesora, kiedy chorego przenoszono z karetki na korytarz, z korytarza z powrotem do karetki, i zanim dowieziono do separatki, przewiał go lodowaty listopadowy wiatr i dwa dni później pod wieczór Michajłow po krótkiej agonii zmarł. Jego córka przeklinała Skałdina, krzycząc, że w domu, we własnych czterech ścianach, pewnie by przeżył, że nie przetrzymał wstrząsu – i sam Skałdin robił sobie gorzkie wyrzuty, chociaż na uroczystości żałobnej w Akademii właśnie jego nazwano kontynuatorem dzieła Michajłowa. Ale „dzieło Michajłowa” stało się już „sprawą Michajłowa” i w pierwszych dniach grudnia po niego przyszli. Zapuchnięta od płaczu żona i śmiertelnie wystraszona córka wyjaśniły przybyłym, że Michajłowa już wzięli, i cała trójka – jeden rutynowo uprzejmy, dwaj pyskaci – wyniosła się szybko, jakby z pewnym rozczarowaniem, a może i w strachu. Po raz pierwszy na ich oczach niekontrolowana siła wmieszała się tak wyraźnie w los ofiary.

A Skałdina wzięli piątego grudnia, w dniu nowej konstytucji, jako że teraz NKWD nie miało ani świąt, ani wolnych dni. Nie wystraszył się i ani przez chwilę nie miał wątpliwości, że go wypuszczą. Tak jak Michajłow, pozostawiał na wolności żonę i córkę, i podczas rewizji uspokajał je, jak mógł. W to, że jego sprawa się wyjaśni, wierzył, dopóki jeszcze trzeźwo myślał, ponieważ jako dowody winy przedstawiano mu nader dziwne rzeczy i śledczy bardzo słabo orientował się w tym, nad czym pracowano w Akademii. Podczas rewizji znaleziono u niego nasiona doświadczalne i uznano je za dowód kradzieży własności państwowej. Kiedy zaś Skałdin, nie przestając się szeroko uśmiechać, powiedział śledczemu, że pracował również w domu, badając i hodując próbki, że tak robili wszyscy, by móc na rocznicę konstytucji zameldować o nowym gatunku, śledczy uznał, że docent brał nasiona po to, by je przekazać agentom obcych państw. Skałdin roześmiał się wesoło i powiedział, że nigdy na oczy nie widział żadnego agenta, prace są dopiero w stadium końcowym i zapiąć je na ostatni guzik mógł tylko Michajłow, a po Michajłowie tylko on. Śledczy doszedł do wniosku, że Skałdin wie coś o zagranicy, wpadł we wściekłość i po raz pierwszy wyrżnął go pięścią w zęby.

Iwana Antonowicza nikt nigdy nie bił, chyba że w dzieciństwie, kiedy sam bił się bardzo często. Z racji swej atletycznej budowy, a zwłaszcza dobrodusznego charakteru, wrogów nie miał i był wobec innych tak życzliwy i bezpośredni, że nie dorobił się nawet zawistników. Wierzył, że trudzi się dla dobra ojczyzny, że nie ma na świecie wspanialszego kraju i że tutaj znęcać się nad ludźmi nie będzie nikt i nigdy. Pogłoski o tym, co robiono z kolegami i sąsiadami, którzy nagle zniknęli, uważał za wyssane z palca. Nie sposób było zachwiać Iwana Antonowicza w jego wierze. Śledczy nie spotkał jeszcze kogoś takiego, toteż zupełnie się nie spodziewał, że Skałdin w odpowiedzi rzuci się na niego i zacznie go okładać ze wszystkich swoich chłopskich sił. Wprawdzie chłopem był tylko jego dziad, a ojciec już wyszedł na ludzi i wykształcił się na agronoma, jednak siłę i upór mieli we krwi, i za to właśnie Michajłow, sam z rodu nadwołżańskich chłopów, szczególnie Skałdina wyróżniał.

Za coś takiego Iwana Antonowicza od razu by zabito, ale był potrzebny w wielkim rolniczym procesie, na którym wyjaśniono by wszystkie nieurodzaje i głód, poczynając niemal od dwudziestego drugiego roku. Były już podobne procesy, ale teraz planowano główny spektakl, toteż liczył się każdy specjalista ze znanym nazwiskiem. Śledczy zdążył nacisnąć guzik. Od tego przesłuchania Skałdina trzymali w kajdankach, nie pozwalali mu spać, wsadzali do klatki z gwoździami i w ogóle poddawali tak ciężkim torturom, że sami się dziwili, jakim cudem jeszcze się trzyma. Trzymał go przy życiu jego chłopski charakter, dobroduszność i szczera wiara w to, że wszystko się wyjaśni. Dopóki nie złamano mu prawej ręki, pisał sążniste listy, w których przystępnie i rzetelnie przedstawiał istotę przeprowadzanych z Michajłowem doświadczeń. W wyniku potwornego nieporozumienia cenny pracownik został wykluczony z ważnych badań i cała praca mogła teraz – nie, nie pójść na marne, nie ma ludzi niezastąpionych, i do tych samych rezultatów z pewnością dotrą również inni, ale nastąpi to później, a przecież liczy się każdy dzień. Ich pszenica rokowała ojczyźnie plony co najmniej półtora raza większe, przy czym była przystosowana do surowych warunków klimatycznych rosyjskiej północy – jego listy przypominały popularne broszury, były równie jasne i optymistyczne, i śledczy czytał je z zainteresowaniem, nie przestając się wszakże zdumiewać: co jest, czyż on naprawdę niczego nie zrozumiał? Śledczy także nie rozumiał najważniejszego, nie domyślał się celu, a zresztą zabronił sobie o nim myśleć, ale pewne szczegóły generalnego planu już pojął – i przede wszystkim uświadomił sobie (chociaż nie od razu), że jeśli ktoś do nich trafił, to już nie ma odwrotu. A Skałdin wciąż nie rozumiał, i to właśnie dawało mu siły do pisania listów, które strasznie drażniły śledczego. Tylko dlatego złamano mu prawą rękę. Zazwyczaj prawą rękę oszczędzano, by aresztowany miał się przynajmniej czym podpisać, ale Skałdin za bardzo działał na nerwy organom śledczym swoim życzliwym nastawieniem i uporem, by wszystko wyjaśnić. Nie jest mimozą, w razie czego nabazgrze podpis lewą ręką. Nikt nie wymaga pięknej kaligrafii.

A jednak nawet potem, ze złamaną ręką i odbitymi nerkami, nie chciał współpracować, to jest oskarżać samego siebie. I kiedy zagrozili, że aresztują jego żonę, znowu nic nie zrozumiał, ponieważ żona miała dwadzieścia dwa lata, a córka o dwadzieścia lat mniej, i nie wyobrażał sobie, że w jego kraju mogą być stosowane tak faszystowskie metody śledcze. Z tym, że coś takiego wyprawiają z nim samym, jakoś się pogodził – być może ktoś wprowadził władze w błąd. Ale on był zdrowym trzydziestoletnim mężczyzną, a z kobietami, nawet będąc w błędzie, tak postępować nie wolno. W jego kraju nie było ludzi, którzy mogliby robić coś takiego kobietom. I roześmiał się.

Śmiał się także wtedy, kiedy dano mu do przeczytania zeznania jego najbliższego przyjaciela, również ucznia Michajłowa (w ich grupie nie było zawiści, starych i młodych łączyło posłannictwo, i wszyscy uznawali Skałdina za pierwszego między równymi). Pokazali mu również owego przyjaciela. Miał krwawy siniec na pół twarzy i ledwie dosłyszalnie powtórzył, że Skałdin w rozmowach wiecznie narzekał, że muszą pracować dla władzy radzieckiej, a w takich na przykład Niemczech ich pracę oceniono by całkiem inaczej. I Skałdin się śmiał, i śmiał się później, kiedy znów nie dawali mu spać, i po tygodniu śledczy zrozumiał, że więzień będzie się śmiał już zawsze. Zapomniał własnego nazwiska, zapomniał wszystko. Śledczy wiedział z doświadczenia, że tacy bardzo długo są nieugięci, a potem w jednej chwili się załamują, ale wtedy nie ma już z nich żadnego pożytku. O tym, żeby Skałdin wziął udział w procesie, nie było nawet mowy. Można było spróbować przyprowadzić do niego żonę – a nuż idiota się ocknie, przestraszy – ale na to nie otrzymano sankcji, i w ogóle zainteresowanie „sprawą Michajłowa” od kwietnia jakoś ucichło. Takie rzeczy były nieprzewidywalne. Uwagę skupiono na wojskowych, i agronomowie poszli w kąt – po obróbce postawiono ich przed trybunałem bez publicznego procesu.

Gdyby sprawy potoczyły się inaczej, żonę Skałdina, Marinę, najprawdopodobniej rzeczywiście by aresztowano, tym bardziej, że jej pochodzenie było dwuznaczne, inteligenckie – była córką nauczyciela gimnazjalnego, którego wzięto jako zakładnika po zabójstwie Urickiego1 w osiemnastym roku i po dwóch tygodniach rozstrzelano. Miała wtedy dwa i pół roku i niczego nie pamiętała, ale na zawsze przesiąkła panującą od tej pory w domu atmosferą beznadziei. Dlatego również aresztowania męża Marina spodziewała się od samego początku, jeszcze kiedy w jej biurze (pisała na maszynie na tej samej uczelni i tam zakochał się w niej Skałdin) aresztowano starszą maszynistkę. Była to oschła, surowa kobieta, która zawsze strofowała dziewczęta, kiedy te w pogoni za normą robiły zbyt szerokie marginesy albo zbyt wcześnie wykręcały z maszyny kartkę, na której z powodzeniem starczyłoby miejsca jeszcze na dwie linijki, a przecież w kraju do tej pory brakowało dobrego papieru (Marinie z powodu jej sumienności dostawało się za co innego: zapisywała kartkę do samego brzeżku). Marina znała ten typ kobiet – nie mogły być zamieszane w nic nielegalnego. Przebąkiwano, że starsza maszynistka przekazywała wrogom jakieś dane, do których miała dostęp w pracy, i dziewczęta szeptały, że dobrze tak tej zołzie, ale Marina pamiętała, jak szefowa zwolniła ją do domu, kiedy w drugim miesiącu ciąży zrobiło jej się słabo, i jak szanowała Skałdina, a przede wszystkim – nawet na torturach nigdy i niczego nie przekazałaby wrogom. I od momentu aresztowania Natalii Siemionowny niczego dobrego już się nie spodziewała.

Nawiasem mówiąc, wtedy też się okazało, że „stara” wcale nie jest stara, że ma czterdzieści osiem lat i że mieszka z nią siostrzeniec, syn zmarłej na raka siostry. Siostrzeniec miał szesnaście lat, ciotka nigdy nie przyprowadzała go do biura i nie zająknęła się o nim ani słowem, najwyraźniej nie chcąc zdradzać szczegółów swego życia prywatnego przed podwładnymi, i objawił się dopiero miesiąc po jej aresztowaniu. Było to w trzydziestym siódmym, kiedy kilka osób nagle wypuścili, a kobieta, która siedziała z nią w jednej celi, wyszła na wolność i na prośbę Natalii Siemionowny tego siostrzeńca odszukała. Przekazała mu, że jego ciotkę fałszywie obmówiono, że jeśli wstawią się za nią koledzy, to może ją wypuszczą, i że wszystko to jest tylko straszliwym nieporozumieniem. Siostrzeniec był kulawy w wyniku urazu porodowego: siostra Natalii Siemionowny była działaczką partyjną, wiecznie w rozjazdach, często nie dojadała, i dlatego poród był trudny. Poza tym chłopiec w wyniku szoku wywołanego aresztowaniem ciotki nabawił się tiku nerwowego: od czasu do czasu wykrzywiał twarz, jakby usiłując z niej strząsnąć wyraz błagalnego uniżenia, z którym przyszedł się wstawić za ciotką. Przyszedł do biura maszynistek, próbował dotrzeć do jakichś zwierzchników i przekonywał wszystkich, że powinni pójść do śledczego, a wtedy Natalię Siemionownę wypuszczą, trzeba się tylko postarać, żeby ich wysłuchano. Domagał się, żeby koledzy potwierdzili jej niewinność, przecież wszyscy dobrze ją znali, i wszyscy w odpowiedzi kiwali głowami, a maszynistki poczęstowały go nawet słodką herbatą (nowa starsza maszynistka Kławdia Stiepanowna była dobra, nie to, co tamta zołza), i wszyscy obiecywali, że pójdą, porozmawiają, ale oczywiście nikt nie poszedł. Marina przez jakiś czas robiła sobie wyrzuty, ale od samego początku wiedziała, że nie ma co nigdzie chodzić, bo decyzja zapadła i nie można zastąpić ofiary kimś innym, takie jest prawo. Natalia Siemionowna miała jakieś cechy, z powodu których należało wziąć właśnie ją, nadawała się na pożywkę tego systemu. Niemniej Marina serdecznie rozmawiała z chłopcem, który chyba jej nie słuchał, i opowiedziała mu o swej maleńkiej córeczce, jakby podświadomie się usprawiedliwiając, dlaczego nigdzie nie pójdzie (chociaż natychmiast ugryzła się w język, bo nieładnie było opowiadać o swej rodzinie biednemu kuternodze, który nie miał nikogo), i nawet dała mu swój telefon – gdyby czegoś potrzebował, i podetknęła trochę pieniędzy. Pieniądze wziął, strasznie się czerwieniąc, z drgającą twarzą – widać było z nim bardzo źle – ale ani razu nie zadzwonił. Marina nigdy się nie dowiedziała, co się stało z Natalią Siemionowną, a chłopiec też nigdy się już nie pojawił.

Marina nie wiedziała i nikt nie wiedział, że szesnastoletni kulawy chłopiec rzeczywiście próbował się dostać na rozmowę do śledczego, ponieważ jego koleżanka z klasy, najładniejsza dziewczyna w szkole, Wika Sułtanowa, taką audiencję wywalczyła, podobno poszła do samego narkoma2. Narkom jej wysłuchał, też poczęstował herbatą i skierował do swego zastępcy, a zastępca zażądał akt i wkrótce jej ojciec – dyrektor fabryki mebli – znalazł się na wolności. Co prawda, do fabryki nie wrócił, tylko wyjechał do rodziców do Briańska i wywiózł tam całą rodzinę. Nikt w szkole nie zobaczył więcej Wiki Sułtanowej, ale uczniowie często opowiadali o jej wyczynie, mówili nawet, że zastępca komisarza pogładził ją po głowie i powiedział, że gdyby wszyscy mieli takie córki, mniej byłoby pomyłek sądowych, z powodu których wrogowie oczerniają organa ścigania. Chłopiec zaczął więc zabiegać, żeby dopuszczono go do śledczego – ale był sam i oczywiście niczego nie osiągnął. Wystawał w kolejkach, brano od niego paczki, ale niczego nie mówiono. W kolejce też nikt go nie lubił, bo drgała mu twarz i strachliwie zezował.

Rzucił szkołę: nie miał pieniędzy ani nikogo bliskiego. Zatrudnił się jako tragarz w tej samej fabryce mebli, której dyrektor wyjechał do Briańska. Przyjęto go do pracy, chociaż z uwagi na wiek nie miał do tego żadnego prawa. Wtedy zrozumiał, że jedynym sposobem, by pomóc ciotce, jest znaleźć się blisko niej, to jest zostać aresztowanym jako jej wspólnik i otworzyć śledczym oczy; poszedł do głównego pokoju przyjęć na Łubiance i oznajmił, że był wspólnikiem ciotki. Wtedy go wreszcie zamknęli, ale Marina nic o tym nie wiedziała.

Nie wiedziała również, dlaczego wszystkich aresztują, czuła jednak, że tak trzeba, że wypływa to organicznie z samego porządku rzeczy. Bądź co bądź, była córką nauczyciela literatury i chociaż zupełnie go nie pamiętała, miała wrodzone poczucie harmonijnej jednolitości świata, jego podporządkowania kanonom artyzmu. I świat, w którym żyła ze Skałdinem, w którym mąż woził ją łódką po rzece Moskwie, częstował czekoladą i opowiadał o wielkich planach przeobrażania gleby, ukazywał również odwrotną stronę medalu, straszną czarną piwnicę, do której od czasu do czasu wedle przypadkowego, ale bezbłędnego wyboru wpychano wszystkich tych, którzy dopiero co radowali się życiem, a teraz zostali na wieki odrzuceni. Wybór nie miał żadnego rozsądnego uzasadnienia, ale miał wskaźnik ilościowy, nieunikniony procent, uwarunkowany nie statystyką, ale harmonią, jak na przykład ciepłe albo zimne kolory – i pozwalający utrzymywać całą resztę w stanie wciąż narastającej gorączkowej radości. I żywość barw, i nawet powtarzające się dwa razy z rzędu rekordowo upalne lato, kiedy w Moskwie topił się asfalt, brały się z istnienia owej odwrotnej strony, o której nikt niczego konkretnego nie wiedział, ale Marina się domyślała. I dlatego było dla niej jasne, że Skałdina zabiorą – ich życie było zbyt piękne, by mogło się skończyć inaczej. Teraz przyszła jej kolej, jako że odpłata czekała wszystkich szczęśliwych; martwiła się tylko o dziecko, ale miała starą matkę, która mieszkała oddzielnie, i po aresztowaniu Skałdina Marina poprosiła ją, by przyjechała. Była przekonana, że starej kobiety nikt nie aresztuje. Komu potrzebna dobra, płaczliwa i śmiertelnie wystraszona staruszka? Brali silnych, pięknych, jak Skałdin, albo upartych i surowych, jak Natalia Siemionowna, albo młodych i takich, którzy się domyślali, jak ona sama.

Ale nie wzięli jej. Nastąpiła, jak to się wówczas często zdarzało, nieoczekiwana zmiana wiatru i zamiast na „sprawę Michajłowa” wszystkie siły rzucono na kolejny spisek wojskowy. Oczywiście nikt ani myślał wypuszczać Skałdina – półżywego, siwego i nieprzestającego się śmiać nawet w więziennym szpitalu. Ale Marina była uratowana: w lipcu trzydziestego dziewiątego po prostu nie przyjęto od niej kolejnej paczki. Zresztą na nic innego nie liczyła. Pochowała Skałdina tego samego dnia, kiedy schodził po schodach ich domu na Arbacie (mieszkali w komunalnym mieszkaniu na pierwszym piętrze) i obejrzał się kilka razy, żeby się do niej uśmiechnąć.

Nie wyrzucono jej z pracy – Skałdina wszyscy lubili, poza tym był największą nadzieją Michajłowa, a Michajłow był koryfeuszem, i wiele osób wierzyło, że sprawa się wyjaśni. Odeszła sama, a po znajomości, z pomocą profesora nefrologa zatrudniła się jako sekretarka u znanego pisarza Sawina, który pisał dla pionierów o zdobyczach nauki. Pewnego razu przepisywała jego artykuł o Michajłowie dla „Pionierskiej Prawdy”, w którym autor nazywał Michajłowa luminarzem rodzimej nauki, człowiekiem kryształowej prawości, przedstawicielem czołowej grupy przedrewolucyjnej inteligencji, który jako jeden z pierwszych zrozumiał i zaakceptował władzę radziecką. Okazało się, że jego książka o przebudowie gleb podobała się Leninowi – wspomniał o tym Boncz-Brujewicz. Przepisując artykuł, Marina gorączkowo szukała wzmianek o uczniach, ale uczniów jakby nigdy nie było – na Michajłowie nauka agronomiczna się kończyła i dalej miały ją w swych twórczych dążeniach rozwijać masy. Marina chciała wyjaśnić Sawinowi, że Michajłow miał ucznia, i gdyby wtedy jeszcze jej nie powiedziano, że w sprawie męża wszystko skończone i nie ma nadziei, z pewnością próbowałaby zabiegać, coś zrobić, mimo że zdawała sobie sprawę z beznadziejności takich prób. Sawin miał znajomości na samej górze, zapraszano go na całe dnie na jakieś dacze, skąd wracał pijany w trupa – Marina wtedy natychmiast wychodziła, rzucając niedokończoną robotę. Ale żadne zabiegi nie miały już sensu, a przede wszystkim Marina zdawała sobie sprawę, że męża aresztowano nie za przynależność do grupy Michajłowa i Michajłowa aresztowano by nie za jego eksperymenty. Obaj, silni, pogodni i uparci, byli wzorcowymi ukochanymi dziećmi tego nowego życia i zgodnie z jego niesformułowanymi, ale naturalnymi regułami powinni byli je sobą okupić czy, mówiąc ściślej, użyźnić. Gdyby nie byli krwią z krwi i kością z kości tego życia, nic by im nie zagrażało. Było to równie naturalne jak fakt, że nie żywimy się kamieniami, tylko substancjami organicznymi, z których zresztą sami jesteśmy zbudowani. Tylko że Michajłow zdążył umrzeć, a martwi nie nadają się na pokarm, gdyż przestają być żywą materią, stając się kamieniem, glebą, wodą.

Gdy wybuchła wojna, Sawin zostawił Marinę, nie zatroszczył się ani o nią, ani o jej córkę, ani o matkę. Sama musiała załatwiać ewakuację, ale w Akademii ją pamiętano i załatwiono jej miejsca w pociągu. Do czterdziestego czwartego roku mieszkała w Taszkiencie, a potem wróciła na Arbat. Jej matka zmarła w Taszkiencie – nie zniosła podróży, głodu i upałów. Marina jak gdyby skamieniała i nie płakała, kiedy chowano matkę. Było jej tylko smutno, że grzebią ją w obcej, suchej ziemi, w której pewnie źle jest ciału zbudowanemu z innej substancji. Tutejsi ludzie są twardzi i żylaści, a matka była ciężka, nalana i płaczliwa.

Marinie pozostała na świecie tylko Katia, niepodobna ani do niej, ani do Skałdina, ale dobra i bystra – tylko cichutka, jakby już od urodzenia wiedziała, że nie ma jej kto bronić. Dopiero w Taszkiencie Marina uświadomiła sobie nagle, że i ona, i Katia straciły ojców w tym samym wieku i że może się to stać ich rodzinną klątwą, ale i o tym pomyślała mimochodem, nie pozwalając sobie rozwijać tej myśli. W czterdziestym piątym roku Katia poszła do pierwszej klasy i potem od razu przeskoczyła do trzeciej, jako że była w odpowiednim wieku i uczyła się na same piątki. Marina nie wróciła na posadę u Sawina, chociaż wiedziała, że jest cały i zdrowy – wojnę przesiedział na Uralu, skąd pisał do „Pionierskiej Prawdy” o małych bohaterach tyłów. Teraz pracowała w dziale kadr zakładów imienia Stalina. Z jej urody pozostało niewiele: skuliła się, wyschła, zmalała i prawie nie czytała ani książek, ani gazet. Kiedy godzinami siedziała w ich malutkim pokoju, patrząc w okno, Katia, podnosząc głowę znad zeszytu, bała się o cokolwiek zapytać, by nie zakłócić biegu jej myśli. Byłaby zdumiona, gdyby się dowiedziała, że żadnych myśli nie było, że było tylko jakieś beznadziejne i pokorne oczekiwanie. Czasem jednak Marina w duchu rozmawiała z mężem, opowiadała mu, co robiła w ciągu dnia, czuła bowiem, że oprócz niej nie ma kto z nim rozmawiać. Jeśli Skałdin nawet gdzieś był, to tylko w niej, i stopniowo stał się w jej myślach jakimś wewnętrznym bytem, którego jedynym schronieniem była ona. Tkwił tam jak w kapsule, bo przecież taki wielki Skałdin nie mógł zniknąć całkowicie, to byłoby wbrew logice – i jeśli nawet jego ciało legło u podstaw tego barwnego, intensywnego świata, którego był naturalną częścią, to przecież w jego duszy istniało coś, co należało tylko do niej, i to coś nie mogło zniknąć, bo nikomu poza nią nie było potrzebne. Rozmawiała z mężem rzadko, wiedziała jednak, że jeśli nie będzie go wspominać, on się obrazi i może umrzeć – że to tak, jakby nie karmić psa. Nie można powiedzieć, że te rozmowy jej ciążyły, ale przypominały o poprzednim życiu, w którym jeszcze żyła, a nie dożywała, i dlatego Marina nie chciała się zbyt często rozdrażniać. Nauczyła się rozmawiać z mężem bardzo skrycie, niczym się nie zdradzając. Mieli specjalny język kodów, już nawet nie pamiętała, skąd się wzięły poszczególne pojęcia, ale wystarczała drobna aluzja i mąż w lot ją rozumiał. Domagał się jednak szczegółów, było mu nudno w jej zagubionej, zawsze półsennej głowie, gdzie od dawna nie było myśli, tylko oczekiwanie i zjawy – jego, mamy, Natalii Siemionowny, gdzieś tam kryli się i dobrzy Uzbecy, i kulawy chłopiec, ale bardzo wielu wywiało. Zbyt wielu osób nie mogło tam być – żeby utrzymać przy życiu taką kapsułę, potrzeba sił, a Marina już ich nie miała. Domem zajmowała się córka, która już we wczesnym dzieciństwie nauczyła się świetnie myć podłogę, gotować, cicho czytać w kąciku, nie zawracając matce głowy. Wszystko robiła wspaniale i cicho i bała się tylko, że matka kiedyś zachoruje. Ale Marina nie mogła sobie na to pozwolić, a dziewczynka jakimś szóstym zmysłem to wyczuwała.

Raz, piątego września czterdziestego ósmego roku, kiedy dwunastoletnia Katia odrabiała lekcje, nagle zawołano ją do telefonu. Przestraszyła się – pomyślała, że to coś z mamą. Ostatnio była bardzo blada i Katia najbardziej bała się tego, że matka upadnie na ulicy i nie będzie umiała powiedzieć, gdzie mieszka. Nie mówiła Marinie o tych obawach, nie chcąc jej denerwować, ale po nocach często wyobrażała sobie zbiegowisko na ulicy, lekarza, milicjanta – i bladą, wychodzącą z omdlenia matkę, która nie potrafi wymówić ich adresu. Ale nie była to matka ani nikt z jej pracy, tylko nieznajomy, silny męski głos.

– To ty, Śnieżko? Jest mama?

– Nie ma – odpowiedziała Katia i już miała zapytać, kto dzwoni i co przekazać, kiedy nagle zrozumiała, że wie, kto to. Mama rzadko opowiadała jej o ojcu, więc Katia wiedziała tylko, że zginął na froncie, a przedtem dwa lata był poza domem, wykonując jakieś specjalne zadanie. To ojciec nazywał ją Śnieżką, bo była jaśniutka, a oni z mamą ciemnowłosi. Skałdin rzeczywiście żartował, że córka nie wdała się ani w matkę, ani w ojca, ale nie dodawał nic o tajemniczym przystojniaku, bo nie chciał dokuczać Marinie. Sama Marina nigdy tak córki nie nazywała, ale w rzadkich opowieściach o ojcu zawsze wspominała o „Śnieżce”. I właściwie nic więcej po nim nie pozostało: był celuloidowy piesek-zabawka, ale Katia zgubiła go w piaskownicy, kiedy miała trzy lata. Mama wtedy bardzo się na nią gniewała.

Katia nigdy nie zakładała, że ojciec przepadł na zawsze, i dotychczas myślała, że jego misja się przeciąga i że tata otacza niewidzialną troską całe ich ciche życie; gdyby Marina dowiedziała się o tych fantazjach, zdumiałaby się, jak są podobne z jej dawnymi myślami o tym, że Skałdin zapłacił za ich życie, albowiem bóstwo, które je chroniło, należało karmić, a ono nie żywiło się byle kim.

– Katiu – powiedział wesoło głos. – Powiedz mamie, że będę na nią czekać dziś o ósmej koło Poczty Głównej. Przyjechałem na krótko, muszę tu jeszcze coś załatwić, a potem do was wpadnę. Ale najpierw muszę się z nią koniecznie zobaczyć. Muszę jej coś oddać. Rozumiesz? I pamiętaj: o ósmej koło Poczty Głównej. Gdzie ona teraz pracuje?

– W zakładach imienia Stalina – odrzekła Katia zdyszanym głosem. Nie mogła zaprosić ojca do domu, bo najwyraźniej wciąż jeszcze wykonywał zadanie. Ale dlaczego, przeprowadzając taką ważną misję, nie wie, dokąd przeniosła się mama? – Mogę dać jej telefon, można zadzwonić i ją poproszą… – Starannie unikała zwrotu „ty” lub „tata”.

– Nie, dzwonię od przyjaciela i nie chcę mu robić kłopotu – powiedział wesoły głos. – Sama do niej zadzwoń, albo może lepiej nie zawracać jej głowy. Przecież przyjdzie o szóstej, prawda?

– Tak, zazwyczaj przychodzi o szóstej. – Katia się ucieszyła, że ojciec wie przynajmniej, o której mama wraca z pracy.

– No, więc wtedy jej powiesz. Niedługo się zobaczymy, Śnieżko. Bądź zdrowa. – I ojciec odłożył słuchawkę.

Katia długo jeszcze stała w przedpokoju przy telefonie i bojąc się, i mając nadzieję, że ojciec jeszcze zadzwoni. Obok przeszła, szurając kapciami, sąsiadka − staruszka, która wprowadziła się niedawno na miejsce dawnego sąsiada – czasem zapraszała Katię do swego pokoju, żeby dziewczynka pooglądała sobie obrazy, albo na herbatę podaną w starych cieniutkich filiżankach, tak zwanych kuzniecowowskich. Niepojęte, jak to się stało, że ocalały w czasie wojny w pustym domu. Pewnie staruszka ukryła je gdzieś jak skarb, a potem wyjęła.

– Mama dzwoniła? – spytała sąsiadka.

– Nie – odrzekła dziewczynka, ale nic nie powiedziała o ojcu. Ojciec był na misji, teraz trwał jej najbardziej odpowiedzialny, ostatni etap, i skoro nawet nie może przyjść do domu – to znaczy, że na razie nie wolno o nim mówić. – To koleżanka, pytała o lekcje.

– Bardzo dużo wam zadają – użaliła się staruszka. – Nam chyba tyle nie zadawali. – I wzdychając, poszła do kuchni.

Katia wróciła do pokoju, ale nie potrafiła się wziąć do lekcji. Wiedziała, że teraz ich życie się zmieni, ale nie wyobrażała sobie, w jaki sposób. Uznała, że dzwonić do matki do pracy nie powinna – ktoś mógłby usłyszeć, a w ogóle mama i tak zdąży na pocztę, jeśli przyjdzie do domu tak jak zawsze. Jeśli jednak zostanie dłużej w pracy – to co innego.

Katia próbowała wrócić do lekcji, ale nauka jej nie szła, daty z okresu Wielkiej Smuty nie wchodziły jej do głowy, wciąż pozostawały mgliste3. W pewnym momencie wydało się jej nagle, że ojciec już tu jest, stoi za drzwiami, tylko z jakiegoś powodu nie może wejść. Z mocno bijącym sercem podeszła do drzwi, postała przy nich chwilę, ale nie odważyła się otworzyć.

Matka przyszła za dziesięć szósta, kiedy Kati zaczynało się już wydawać, że widzi, jak przesuwa się wskazówka na jej małym zegarku (prezent z okazji ukończenia czwartej klasy): bardzo wolniutko, ale wyraźnie. Ogarnął ją strach: dopiero co za oknem głośno i z wściekłością krzyczał jakiś mężczyzna – pewnie pijany. Padał deszcz, matka była w starym płaszczu nieprzemakalnym. Nie nosiła parasolki, w roztargnieniu zostawiała ją często w tramwaju albo w metrze. Kiedy indziej Katia od razu rzuciłaby się do podgrzewania obiadu – przecież matka była bardzo zmęczona. Potem usiadłyby do stołu, Katia uprzątnęłaby swoje podręczniki i zaczęła opowiadać, co było w szkole – akurat przerabiali Dubrowskiego4i chciała zapytać matkę, dlaczego Dubrowski nie zabrał Maszy ze sobą, tylko zostawił ją na pastwę losu. Ale teraz oczywiście nie miała do tego głowy.

– Mamo – zaczęła ostrożnie, bojąc się przestraszyć Marinę. – Tylko proszę, nie denerwuj się. Dzwonił tata.

Marina, niczego nie rozumiejąc, spytała, jaki tata. Katia opowiedziała jej wszystko po kolei, ciągle prosząc, żeby się nie denerwowała. Marina akurat przez całą drogę od metra do domu – długą, jesienną, deszczową, po kałużach, po migocących na asfalcie odbiciach latarni i okien – opowiadała mężowi, że żyją sobie całkiem nieźle, toteż przyjęła słowa Kati dość spokojnie. Mąż mógł zadzwonić, nic niezwykłego, przecież dopiero co z nim rozmawiała. I potrzebowała dwudziestu minut, żeby sobie uzmysłowić, że nie mógł zadzwonić. Zresztą, natychmiast odjęła dziesięć od czterdziestu ośmiu i zrozumiała, że w lipcu skończył mu się wyrok, a co to znaczy dziesięć lat bez prawa korespondencji – tłumaczono jej różnie5. Bywało rozmaicie, Marina o tym wiedziała, ale jakieś głęboko ukryte przeczucie mówiło jej, że Skałdina mogli tylko zabić, nie mogli zwolnić, bo dla podtrzymania tamtego życia potrzebowano go całego, a o niej i Śnieżce nikt nie pomyślał.

I mimo to Marina tak przywykła do tego, że nie ma racji, to jest tak często przekonywała się o tym, że jej racja, jak i ona sama, nikomu nie jest potrzebna – że w końcu mogła się przecież mylić, a zatem Skałdin mógł żyć. I przecież ktoś powinien był go przywitać po tym wszystkim, co musiał tam znosić, a musiał znieść, jak sobie wyobrażała, bardzo wiele – przymierzała do niego w myślach niezliczone warianty. Byłoby jej lżej, gdyby wiedziała, że tak mają wszyscy, ale nie miała się z kim tym podzielić, a sama też nie była osobą, której chciano by się zwierzać.

W kapsule jej świadomości Skałdin rąbał las, tłukł kamienie, wykorzystywano go do jakichś strasznych medycznych doświadczeń (przecież hitlerowcy eksperymentowali na ludziach, do czegoś to było potrzebne). W jej snach prowadził samochody po górskich drogach, osuszał bagna, płonął w piecu, w którym z nieznanych powodów można było palić tylko ludźmi, i to koniecznie żywymi. Mógł wrócić tylko w jednym wypadku – gdyby pozbawili go tej radosnej siły, do której tak chciała się przytulić jako dziewiętnastolatka – a potem mogli go już wypluć.

– Katiu – spytała surowo – jaki miał głos? To bardzo ważne.

– Wesoły – odrzekła ze zdziwieniem Katia. – Normalny – jak gdyby w ogóle mogła pamiętać zwykły głos ojca.

– Dobrze – powiedziała Marina. – Siedź grzecznie, nikomu nie otwieraj, a ja pójdę.

– Jeszcze czas, mamo – próbowała ją zatrzymać Katia. – Usiądź, zjedz coś. Przecież jesteś zmęczona.

– Nie, nie. – Marina ją odsunęła. – Na pocztę jest daleko, idę.

Wyszła z domu. Ze sklepu z pieczywem na parterze wynoszono ogromne, owalne torty. Obok stała karetka pogotowia – pewnie ktoś źle się poczuł na seansie w dusznej salce arbackiego kina Ars. Marina od dawna nie chodziła do kina.

Do Poczty Głównej na Kirowa szła pieszo, żeby się uspokoić, ale jej się to nie udało – nawet o mało nie wpadła pod zieloną pobiedę, która od stóp do głów obryzgała ją błotem, i przez cały ten czas nie opuszczał jej wewnętrzny dygot, przez co nie tylko trudno jej było iść, ale nawet oddychać. Starała się iść powoli, ale i tak przyszła na miejsce o pół godziny wcześniej. Przed skrętem w Kirowa, przy Soborze Srietieńskim, trzeba było długo iść pod górę i Marina zupełnie nie mogła złapać tchu. Zegar na gmachu poczty wskazał za pięć siódmą, ósmą, pięć po ósmej. Marina bała się, że stojąc nieruchomo, zwróci na siebie uwagę, zaczęła więc spacerować wzdłuż fasady, ale bała się też, że przegapi męża – i znów zamierała w bezruchu. Marzły jej nogi, coś dziwnie dygotało w głębi, za oczami, i nie wiadomo czemu swędział ją język. Piętnaście po ósmej wciąż jeszcze nikt nie przyszedł, a jej zaczęło się już wydawać, że kierujący ruchem milicjant dziwnie na nią popatruje – chociaż czy miałby do niej głowę w taki deszcz?

Moskwa wokół niej była zupełnie inna od tej, w której aresztowali Skałdina. Na zawsze zniknęła z niej odświętność, podtrzymywana jedynie przez nieustanną eliminację wesołych i silnych ludzi, znikających nie wiadomo gdzie. Ich twarze spoglądały z każdego listka, i dlatego listki były takie świeże. Teraz ludzie także znikali, chociaż nie tak często, ale dawnej radości nie było w niczym. Siła, którą kiedyś czuła wokół siebie, jakby się zużyła na wojnie. A może cała ta siła uszła w ziemię, roztrwoniona w walkach, kiedy życie wyciekało z człowieka w niebyt, zamiast żeby przejęło ją owo bożyszcze, które ich wszystkich chroniło i otaczało opieką. Krótko mówiąc, Moskwa stała się szara, nawet nowe domy, odbudowane w miejsce zburzonych, nie dodawały jej urody i blasku. Marina nie potrafiła tego wyjaśnić, ale to czuła. Gdyby w takiej Moskwie pojawił się dawny Skałdin, wszyscy by się za nim oglądali. Ale takich jak on już nie było, a inni niezbyt się nadawali na pożywkę. Jedzono ich niechętnie, bez przyjemności, po prostu żeby nie umrzeć.

Do wpół do dziewiątej nikt nie przyszedł, ale ona twardo postanowiła czekać do dziewiątej. Skałdin nigdy się nie spóźniał, ale przecież mógł mieć najróżniejsze powody. Dopiero za piętnaście dziewiąta nagle zawołał za nią nieznajomy męski głos:

– Marusia!

Tak ją nazywał tylko on. Obejrzała się z szaleńczo bijącym sercem, ale natychmiast zobaczyła wysokiego młodego mężczyznę, któremu biegła naprzeciw szczuplutka dziewczyna z parasolką. Parasolka wyrywała jej się z rąk, ale dziewczyna się nie śmiała, jak śmiałaby się Marina dziesięć lat temu. Twarz miała pochmurną i skupioną, jakby przytrzymywanie parasolki i bieg w stronę młodego mężczyzny były ciężką pracą. Młody człowiek nie objął jej, jak objąłby Skałdin, tylko krótko przycisnął do siebie, potem wziął jej rękę i wsunął do swojej kieszeni, by ją ogrzać – i oboje szybko ruszyli w kierunku centrum.

Widząc to, Marina z jakiegoś powodu postanowiła nie czekać do dziewiątej i powoli, znów pieszo, odeszła. Właśnie w tym momencie zrozumiała, że nikt nie przyjdzie. Mogła dojechać na Arbat metrem, z przesiadką, ale, poddając się nastrojowi, ruszyła pieszo, i dopiero na rogu Pietrowki przypomniała sobie, że w Moskwie jest druga, nowa Poczta Główna. Tak nazywano czasem Centralny Telegraf, zbudowany dziesięć lat temu na ulicy Gorkiego, na skos od Teatru Artystycznego. Może Skałdin czekał na nią tam, a może jeszcze teraz stoi, ale wciąż ta sama tajemna wiedza podpowiedziała jej, że żadnego Skałdina nigdzie nie ma. Jak gdyby ta druga, obca Marusia raz na zawsze ją upewniła, że nie ma na co czekać. Ta sama tajemna wiedza mówiła jej wcześniej, że nie ma sensu wstawiać się za Skałdinem i Natalią Siemionowną, i nie ma sensu prosić Sawina, i nie ma co na coś czekać. Wszystko wydarzało się raz na zawsze.

W domu powiedziała Kati, że tata nie przyszedł, że to był czyjś okrutny żart albo pomyłka telefoniczna. Ojciec poległ na wojnie i nie ma sensu na niego czekać.

– Ale przecież ludzie się odnajdują! Ojciec Soni się znalazł, był w niewoli i wrócił! – powiedziała Katia, która na powitanie ojca posprzątała mieszkanie i wycięła trzy papierowe serwetki – z okazji ich pierwszej wspólnej herbaty.

– To była pomyłka, Katiu – ucięła matka.

– A Śnieżka? – wykrzyknęła Katia ze łzami w głosie.

– Wiele dziewczynek rodzice nazywają Śnieżkami… – I Marina dodała machinalnie, jakby na potwierdzenie: – Mnie też tak nazywano w dzieciństwie.

W tym momencie przypomniała sobie, że matka rzeczywiście raz tak ją nazwała, kiedy cała zaśnieżona przyszła do domu ze spaceru ze swoim pierwszym kawalerem. Miała wtedy trzynaście lat. Ale poza tym nikt i nigdy jej tak nie nazywał. Zdumiało ją tylko, że prawie wszystko, co mówi, okazuje się prawdą, jakby skądś z góry to wiedziała.

Katia z mamą usiadły do herbaty i więcej nie mówiły o ojcu. Najdziwniejsze jednak, że nazajutrz w piaskownicy znalazł się czerwony celuloidowy piesek. Katia szła przez podwórze do szkoły i przypadkiem go zobaczyła. Prawie zapomniała o tej zabawce, ale teraz nagle przypomniała ją sobie niezwykle wyraźnie. Oczywiście, to był on. Skąd się tu wziął? Może ojciec kupił takiego samego i podrzucił, żeby nie myślały, że znów wyjechał na zawsze? Albo po prostu dzieciaki grzebały w piasku i znalazły zabawkę, której mama z Katią nie mogły znaleźć dziesięć lat temu?

Ostrożnie wzięła pieska, pocałowała go i schowała do teczki, a w domu pokazała mamie. Mama długo płakała i powiedziała, że to oczywiście dzieci, a któż by inny. Od tej pory piesek znów u nich zamieszkał, śmieszny, niezgrabny – stał na honorowym miejscu, na kredensie. Katia czasem ukradkiem zabierała go do łóżka, a kiedy wyszła za mąż i urodziła syna, jemu też dawała niekiedy do zabawy czerwonego pieska.

Katia niczego nie zapomniała, chociaż nigdy tak do końca nie pojęła, co zaszło wtedy koło poczty. Nigdy nie wypytywała matki, by jej nie ranić, a kiedy dorosła, nie mogła już zapytać, bo po zamążpójściu córki Marina straciła zdrowe zmysły. Nikomu nie pozwalała się dotknąć, gdyż mogło to zaszkodzić żyjącym w niej istotom, którym każdy obcy dotyk odbierał siły. Wszyscy dotykali jej właśnie dlatego, że chcieli się naładować ich siłą, a siły nigdzie poza tym nie było. W szpitalu psychiatrycznym przestała jeść – to było złe jedzenie, niezdrowe dla nich – i po miesiącu umarła.

Wszystko to stało się na długo przed narodzinami wnuka w pięćdziesiątym szóstym. Sława nosił nazwisko męża Kati – Rogow – i o dziadku wiedział tylko, że ten zaginął. Oczywiście w pięćdziesiątym siódmym go zrehabilitowano, wydano zaświadczenie z fałszywą datą i dziwną przyczyną śmierci bez wskazania miejsca zgonu (rok czterdziesty trzeci, niewydolność serca – zupełnie jakby dziadek walczył, był pod Stalingradem i umarł tam na zawał). W sześćdziesiątym trzecim Skałdina umieszczono nawet na liście ulubionych uczniów Michajłowa, kiedy ukazała się szczegółowa biografia profesora w serii Życie sławnych ludzi. Co prawda, okazało się, że ostatnie badania Michajłowa i uczniów, przerwane śmiercią przełożonego i aresztowaniem prawie wszystkich jego podwładnych, były z góry skazane na fiasko, żadnej arcywytrzymałej pszenicy by nie uzyskali, o czym wszystkich ich uprzedzał inny młody profesor, uczeń Wawiłowa6, aresztowany na rok przed „sprawą Michajłowa”. Przed rozstrzelaniem oszkalował wszystkich swoich krewnych w nadziei, że te absurdalne zeznania wykażą absurdalność również jego aresztu. Ta myśl przyświecała wielu oskarżonym, ale nikogo to nie ocaliło, i młody uczeń Wawiłowa został rozstrzelany za próbę zahamowania postępu. Zahamować postępu nie sposób, toteż kiedyś się okaże, że wszyscy byli w błędzie. Tylko po prostu jedni najpierw cierpią i śmieją się w odpowiedzi na wszystkie pytania, inni oskarżają siebie i wszystkich krewnych, a jeszcze inni umierają.

Sama Katia nie miała wątpliwości, że ojciec zginął, ale ta historia wciąż ją nurtowała, i w roku osiemdziesiątym piątym opowiedziała ją synowi. W ten sposób Rogow dowiedział się o pośmiertnym telefonie swojego dziadka. A kiedy miał osiemnaście lat, usłyszał inną historię. Jego kolega z klasy, którego często odwiedzał w domu i czasem zostawał na obiedzie, miał babcię Irę, grubą, ale postawną staruszkę, która, choć już mocno niemłoda, wydawała się Rogowowi bardziej dziarska niż jego własna matka. Babcia Ira lubiła go i z jakiegoś powodu mu współczuła. Przypominał jej pierwszą miłość – chłopca o rzadkim imieniu Immanuił, Ima. Ów Ima chodził z nią do jednej klasy w latach trzydziestych, kiedy szkoły były jeszcze koedukacyjne. Był synem wysoko postawionych, tajemniczych rodziców, o których koledzy Imy prawie nic nie wiedzieli, ale truchleli, kiedy tęgi, o gęstych brwiach ojciec Imy, robiący wrażenie bardzo starego (Ima był późnym dzieckiem), wstępował do szkoły. Dyrektor osobiście wybiegał go przywitać i nie mógł się nachwalić syna, który zresztą naprawdę był prymusem. Ima nazywał się Zasławski. I babcia Ira, i Rogow specjalnie dowiadywali się później, czy nie było narkoma o takim nazwisku. Narkoma nie było, ale istniały wszak wówczas jakieś sekretne stanowiska, o których wzmianki można by pewnie znaleźć w jakichś ściśle tajnych archiwach.

W Imie kochały się wszystkie dziewczęta z klasy: wysoki, tęgawy Żyd o jasnoniebieskich oczach ze wszystkimi był na przyjacielskiej stopie, chętnie pożyczał książki z ogromnej ojcowskiej biblioteki, pomagał w lekcjach, ale z nikim nie był szczególnie blisko. Przyjaźnił się tylko z Markiem, który zresztą został później dziadkiem kolegi Rogowa. Razem przeprowadzali jakieś doświadczenia chemiczne u Imy, w ogromnym mieszkaniu na Ordynce.

Zasławscy mieli też luksusową daczę, ale tam Ima nikogo nie zapraszał, zapewne wstydząc się bogactwa, skądinąd całkowicie zasłużonego. Możliwe zresztą, że i dacza była tajna. Lato jednak zazwyczaj, ze względu na słabe zdrowie, spędzał na południu, dokąd jeździł ze starszą siostrą, w przeciwieństwie do niego nieładną i niemiłą; dziewczyna przychodziła czasem na wywiadówki, kiedy ojciec i matka byli zajęci. Rodzice nawet latem nie wyjeżdżali z miasta ze względu na nawał spraw. Wtedy wszyscy dużo pracowali.

Pewnego razu – przed wakacjami – Ima obiecał babci, a wtedy nastolatce Irze, że w drodze na południe, przejeżdżając obok Carycyna, wyrzuci z pociągu list. Do Carycyna Ira jeździła na letnisko, które jej matka wynajmowała za niewielkie pieniądze. Pociąg przejeżdżał przez ich stację późną nocą, jako że z Moskwy wyruszał o jedenastej. Miejsce było tajemnicze, owiane legendami, z ciemną sylwetką niedokończonego pałacu, którym caryca wzgardziła, gdyż przypominał jej trumnę – nawiasem mówiąc, absolutnie bez powodu. Dzieci letników przy ogniskach opowiadały sobie o duchach. Ira bała się iść sama w nocy na stację, więc zabrała ze sobą koleżankę. Za piętnaście dwunasta obok Carycyna przeturkotał pociąg pośpieszny, a z żółtego, przytulnie oświetlonego okna wyleciał kamień owinięty w papier. Szybę natychmiast podniesiono – Ima obawiał się przeciągów. Dziewczynki długo szukały kamienia w kłujących krzakach, drapiąc sobie ręce i kolana, ale wreszcie go znalazły i przeczytały list. Babcia Ira pamiętała z niego jedną linijkę, która wstrząsnęła nią do głębi duszy: „Pociąg pędzi w dal, a ja – w nieznane”.

– No i co w tym takiego? – drażnił się z nią wnuk. – Wielkie rzeczy. Na dworze deszcz, a u nas koncert!

– Zamknij się, głuptasie – odpowiadała bez gniewu babcia. – Nic nie rozumiesz. Słuchaj dalej.

Co do nieznanego, w które pędził pociąg, wszystko okazało się prawdą. W dziesiątej klasie Ima zniknął, ponieważ zniknęli jego rodzice. Przebąkiwano, że ojca i matkę wzięli tej samej nocy (pracowali w jednej instytucji), a samego Imę zabrała do siebie na Ukrainę jego babcia. To się potem nie potwierdziło. Nauczyciel matematyki, jedyny mężczyzna w szkole poza nauczycielem przysposobienia wojskowego, powiedział, że Ima – nawiasem mówiąc, jego ulubiony uczeń – napisał do niego w liście, że jest z babcią na zesłaniu. Listu jednak nie pokazał i w ogóle więcej się na ten temat nie rozwodził. Opowiedział o liście tylko Irze, na wycieczce. Wycieczki były jego pasją.

A latem czterdziestego ósmego roku Ira właśnie sprzątała w dwupokojowym mieszkaniu męża niedaleko stacji metra Park Kultury (mieszkali tam z Markiem, którego rodzice zmarli niemal jednocześnie wkrótce po wojnie), kiedy zadzwoniono do drzwi. Otworzyła. Na progu stał Ima.

Od razu go poznała – po ogromnych niebieskich oczach i gęstych brwiach, chociaż poza tym nie pozostało w nim nic z dawnego Imy. Zniknęły nawet jego włosy, piękne czarne włosy – na głowie sterczały kępki krótkiej, szarej szczeciny. Na twarzy dominował ogromny, kościsty nos. Marynarka z żaglowego płótna wisiała na Imie jak na strachu na wróble. U jego stóp stała nieforemna, jakby własnej roboty, tekturowa walizka.

– Imka! – jęknęła babcia. – Zasławski! Gdzieś ty był?

– Ech, Ira! – Odwrócił oczy. – Łatwiej powiedzieć, gdzie nie byłem. Jest Marik? Chciałem mu coś przekazać.

– Marik