Widzę Cię

Tytuł oryginału:

IO TI GUARDO

Copyright © 2013 RCS Libri S.p.A., Milano

Copyright © 2015 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2015 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt graficzny okładki: Dariusz Sikora

Redakcja: Ewa Penksyk-Kluczkowska

Korekta: Iwona Wyrwisz, Aneta Iwan

ISBN: 978-83-7999-239-3

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o.

Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice

tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

e-mail:info@soniadraga.pl

www.soniadraga.pl

www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga

E-wydanie 2015

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Manuelowi, mojemu bratu

1.

Żółć pochłania światło słoneczne, przechodzi w pomarańcz, by w końcu przeobrazić się w intensywną czerwień. Pęknięcie, podobne do rany, odsłania drobinki połyskującego fioletu. Od wielu godzin wpatruję się w owoc granatu. Oczywiście, to tylko detal, ale także kluczowy element fresku.

Tematem jest porwanie Prozerpiny, migawka z chwili, w której posępny władca piekieł, Pluton, spowity purpurową chmurą swojej szaty, chwyta mocno biodra bogini zrywającej ogromny granat nad brzegiem jeziora.

Fresk nie jest sygnowany, autora otacza więc mgiełka tajemnicy. Wiem jedynie, że żył na początku XVIII wieku oraz, sądząc po kresce, ziarnie pigmentu i delikatnej grze światłocienia, że musiał być najprawdziwszym geniuszem. Przemyślał każde pociągnięcie pędzla, a ja staram się nie zaprzepaścić jego wysiłku w dążeniu do doskonałości. Teraz, po upływie kilku stuleci, moim zadaniem jest zinterpretowanie jego aktu twórczego i odtworzenie go we własnych ruchach.

To pierwsza prawdziwa restauracja dzieła sztuki, przy której pracuję całkiem samodzielnie. Mam dwadzieścia osiem lat i czuję wielką odpowiedzialność, ale także dumę – odkąd ukończyłam Szkołę Konserwacji Zabytków, czekałam na swoją okazję i teraz, kiedy nadeszła, zrobię wszystko, by nie wypuścić jej z rąk.

I dlatego jestem tutaj, godzinami stojąc na tej drabinie w moim impregnowanym kombinezonie, czerwonej bandanie utrzymującej w ładzie brązowe włosy przycięte na boba (i tak zawsze jakiś zbuntowany kosmyk uparcie spada mi na oczy), ze wzrokiem wbitym w ścianę. Na szczęście w pobliżu nie ma luster, bo na pewno mam zmęczoną twarz i podkrążone oczy. Nieważne. To w końcu widoczne dowody mojej determinacji.

Przez chwilę patrzę na siebie z boku – to właśnie ja, Elena Volpe, sama w ogromnym holu starego i od dawna niezamieszkanego pałacu w samym sercu Wenecji. I dokładnie w tym miejscu chcę teraz być.

Spędziłam cały tydzień na oczyszczaniu tła fresku i dziś po raz pierwszy użyję koloru. Cały tydzień to dużo, być może za dużo, ale nie chciałam ryzykować. Należy działać z najwyższą ostrożnością, bo wystarczy jeden fałszywy ruch, żeby zniszczyć całą pracę. Jak mawiał mój profesor: „Jeśli dobrze oczyścisz, połowę pracy masz za sobą”.

Niektóre fragmenty fresku są całkowicie zniszczone i w tych miejscach będę musiała dać za wygraną i położyć nową warstwę tynku z gipsem. To wina weneckiej wilgoci, która przenika wszystko – kamień, drewno i cegłę. Ale wokół obszarów uszkodzonych są i takie, na których kolory zachowały pełnię swojego blasku.

Dzisiaj rano, wchodząc na drabinę, powiedziałam sobie: „Nie zejdę, dopóki nie znajdę odpowiednich odcieni dla tego granatu”. Ale może to było zbyt optymistyczne. Nie wiem nawet, ile minęło już godzin, a ja wciąż tu stoję, wypróbowując całą gamę czerwieni, pomarańczy i żółci, a rezultat wciąż nie jest satysfakcjonujący. Wyrzuciłam już osiem pojemniczków, w których rozrabiam pigmenty w proszku z odrobiną wody i kilkoma kroplami oliwy, nadającej mieszance odpowiednią konsystencję. Właśnie mam zamiar zmierzyć się z dziewiątym pojemniczkiem, kiedy rozlega się dzwonek. Dobiega z kieszeni mojego kombinezonu. Niestety. Nie ma sensu go ignorować. O mały włos nie spadam na ziemię, sięgam po telefon i odczytuję imię, które uparcie miga na wyświetlaczu.

To Gaia, moja najlepsza przyjaciółka.

– Ele, jak leci? Jestem na campo Santa Margherita, wpadniesz napić się czegoś w Il Rosso? Dzisiaj przyszło więcej ludzi niż zwykle, jest super, chodź! – mówi wszystko jednym tchem, nie pytając, czy mi nie przeszkadza, ani nie dając szansy na odpowiedź.

Cała ona, już włączyła tryb bywalczyni salonów. Gaia pracuje dla najmodniejszych lokali w mieście i całym Veneto, organizuje eventy i imprezy dla VIP-ów. Zaczyna koło czwartej po południu, a kończy późną nocą. Ale w jej przypadku to coś więcej niż praca, to prawdziwe powołanie: założę się, że robiłaby to nawet, gdyby jej nie płacili.

– Poczekaj… która jest godzina? – pytam, żeby zatrzymać lawinę słów.

– Szósta trzydzieści. Więc przyjdziesz?

Il Rosso to lokal, w którym zbiera się zblazowana wenecka młodzież potrzebująca kogoś takiego jak Gaia, kto zdecyduje za nich, co mają robić ze swoimi wieczorami.

Boże, jest już tak późno? Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak szybko minął czas.

– Hej, Ele… jesteś tam? Dobrze się czujesz? Cholera, powiedz coś… – Gaia wrzeszczy, a jej głos świdruje mi w uszach. – Zwariujesz przez ten fresk… musisz tu przyjść, natychmiast! To rozkaz.

– OK, Gaia, za pół godziny kończę, obiecuję – biorę głęboki wdech – ale potem idę do domu. Proszę cię, tylko się nie wkurzaj.

– Oczywiście, że się wkurzam, ty małpo! – wybucha.

Klasyk. To nasz teatr – mijają dwie sekundy i znów jest pogodna i uśmiechnięta. Na szczęście Gaia każde moje „nie” zapamiętuje na nie dłużej niż trzy sekundy.

– W porządku, posłuchaj, idź do domu, odpocznij trochę, a później spotkamy się w Molocinque. Powiem ci tylko, że mam dwie wejściówki na imprezę zamkniętą…

– Dzięki, że o mnie pomyślałaś, ale niespecjalnie mam ochotę pakować się w ten kocioł – mówię pospiesznie, zanim zacznie opowiadać dalej. Wie, że nie znoszę tłumu, że jestem niemal abstynentką i że taniec oznacza dla mnie w najlepszym wypadku wybijanie stopą rytmu, i to, mówiąc szczerze, rytmu, który słyszę tylko ja. Jestem nieśmiała, nie nadaję się na tego typu rozrywki, czuję się wtedy zawsze nie na miejscu. A jednak Gaia nie ustępuje – za każdym razem próbuje wyciągnąć mnie na swoje wieczorne wyjście. I w głębi duszy, choć nigdy się do tego nie przyznam, jestem jej za to wdzięczna.

– Skończyłaś już pracę? – pytam, próbując oddalić rozmowę od potencjalnie niebezpiecznych obszarów.

– Tak, dzisiaj poszło mi bosko. Zajmowałam się taką rosyjską menedżerką. Spędziłyśmy trzy godziny w Bottega Veneta, oglądając torebki i skórzane kozaczki, potem w końcu zabrałam ją do Balbiego i tam wielka dama zdecydowała się na dwa wazony z Murano. Tak na marginesie, u Alberty Ferretti widziałam parę sukienek z nowej kolekcji, które uszyto chyba specjalnie dla ciebie. Beżowe, pasowałyby cudownie do twoich orzechowych włosów… W najbliższych dniach pójdziemy tam i je przymierzysz.

Kiedy nie jest zajęta mówieniem ludziom, gdzie mają iść wieczorem, Gaia wyjaśnia im, na co powinni wydać pieniądze – w praktyce jest osobistą stylistką. Należy do kobiet, które mają jasne poglądy i dużą zdolność przekonywania innych. Tak dużą, że niektórzy są skłonni zapłacić, aby dać się przekonać.

Ale nie ja – w ciągu dwudziestu trzech lat przyjaźni wytworzyłam przeciwciała.

– Pewnie, że pójdziemy, ostatecznie skończy się tak, że kupisz je ty, jak zawsze.

– Wcześniej czy później uda mi się ubrać cię przyzwoicie. Jeszcze z tobą nie skończyłam. Zapamiętaj, moja droga!

Odkąd byłyśmy nastolatkami, Gaia prowadzi krucjatę przeciwko mojemu, powiedzmy, nieco niedbałemu stylowi ubierania. Dla niej dżinsy i buty bez obcasów nie są wygodną alternatywą, ale ewidentnym i niezrozumiałym życzeniem śmierci towarzyskiej. Według Gai powinnam codziennie wyruszać do pracy w minispódniczce i na dwunastocentymetrowym obcasie i nie ma znaczenia, że muszę tysiąc razy wchodzić na chwiejną drabinę malarską i schodzić z niej albo że godzinami ślęczę w pozycjach, których nie można zaliczyć do wygodnych. „Gdybym miała twoje nogi…” – powtarza mi zawsze. I za każdym razem recytuje mantrę Coco Chanel: „Elegancką trzeba być zawsze, każdego dnia, bo przeznaczenie może czekać na ciebie za rogiem”. I rzeczywiście, Gaia nie wychodzi z domu bez perfekcyjnego makijażu, fryzury i dodatków.

Czasem wydaje się niewiarygodne, że do takiego stopnia jesteśmy swoimi przeciwieństwami. Prawdopodobnie nie znosiłabym tej kobiety, gdyby nie była moją najlepszą przyjaciółką.

– Ale dziś wieczorem – niezłomna znowu nalega – musisz przyjść do Molo, Ele…

– Gaia, nie gniewaj się, ale już mówiłam, że dziś nie mogę!

Kiedy się na coś uprze, bywa denerwująca.

– Ale będzie Bob Sinclar!

– Kto? – pytam, a na czole miga mi napis FILE NOT FOUND.

Gaia wzdycha rozdrażniona:

– Francuski DJ, ten słynny. W zeszłym tygodniu był w jury Festiwalu Filmowego…

– A, no tak!

– W każdym razie – ciągnie, jakby nic nie mogło jej zrazić – wiem z pewnego źródła, że na imprezie zamkniętej będzie dużo znanych ludzi, między innymi, słuchaj dobrze… – robi efektowną pauzę – …Samuel Belotti!

– O Boże, ten kolarz z Padwy? – wzdycham poirytowana, nie kryjąc całkowitej dezaprobaty. To jeden z wielu „słynnych” prawie narzeczonych Gai rozsianych po wszystkich zakątkach Włoch i świata.

– Właśnie on.

– Nie rozumiem, co w nim widzisz. To arogancki kretyn, nie mam pojęcia, co dokładnie ci się w nim podoba. – Również w kwestii mężczyzn mamy z Gaią odmienne gusty.

– Już ja wiem, co dokładnie… – chichocze.

– W porządku… – odpuszczam. – I co on na to?

– Wysłałam mu SMS. Nie odpisał, teraz jest z tą prezenterką telewizyjną – wzdycha – ale nie odpuszczam, bo to nie tak, że dał mi kosza… wydaje mi się, że po prostu gra na czas.

– Nie wiem, gdzie ty poznajesz takich ludzi, ale może nawet nie chcę wiedzieć.

– W pracy, moja droga, po prostu w pracy – mówi, a ja jestem sobie w stanie doskonale wyobrazić szelmowski uśmiech na jej twarzy. – PR, jak wiadomo, łączy się z licznymi obowiązkami…

– Słowa „praca” i „obowiązki” w twoich ustach brzmią pusto, są pozbawione znaczenia – prowokuję ją, ukrywając szczyptę zazdrości. W tej kwestii chciałabym być choć trochę do niej podobna, przyznaję. Ja jestem uosobieniem dyscypliny i poczucia odpowiedzialności. Ona lekkomyślności i bezwstydnej nieodpowiedzialności.

– Nie doceniasz mnie, Ele. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, ale mnie nie doceniasz! – śmieje się.

– W porządku, idź do Molo i baw się dobrze. Tylko nie zmęcz się za bardzo, kochana!

– Jasne, odmawiasz jak zwykle… ale ja mam to w nosie i dalej będę cię nękać, wiesz o tym. Nie poddam się, skarbie…

Oczywiście, że wiem. Przez ten cały teatrzyk okazujemy, że nam na sobie zależy.

– Ale teraz naprawdę mam napięty plan. Nie mogę siedzieć do trzeciej, bo jutro rano nie wstanę.

– OK, tym razem dam ci wygrać.

Wreszcie…

– Ale obiecaj mi, że w ten weekend się zobaczymy! – kończy, stawiając na swoim.

– Przyrzekam. Od soboty jestem cała twoja.

Dziewiąty pojemniczek z czerwienią tycjanowską też jest do wyrzucenia – zbliżyłam odrobinę barwnika do skórki granatu i to jeszcze nie to. Właśnie godzę się z faktem, że trzeba zacząć od nowa, kiedy rozprasza mnie hałas za moimi plecami. Ktoś wszedł głównymi drzwiami i wspina się po marmurowych schodach – to bez wątpienia kroki mężczyzny, choć przez chwilę obawiałam się niespodziewanej wizyty Gai. Schodzę szybko z drabiny, uważając, by nie poślizgnąć się na pojemniczkach rozrzuconych na płachcie ochronnej.

Drzwi do holu otwierają się i na progu pojawia się chuda postać Jacopa Brandoliniego, właściciela pałacu, a zarazem mojego zleceniodawcy.

– Dobry wieczór – witam się z urzędowym uśmiechem.

– Dobry wieczór, Eleno – odwzajemnia mój uśmiech. – Jak idzie praca? – Spogląda na cmentarzysko pojemniczków pod naszymi stopami, jednocześnie wiążąc na wysokości klatki piersiowej rękawy narzuconego na ramiona swetra, z pewnością kaszmirowego.

– Bardzo dobrze – kłamię, dziwiąc się swojej śmiałości, ale nie mam ochoty wyjaśniać mu szczegółów, których i tak by nie zrozumiał. Muszę jednak coś dodać, żeby wypaść profesjonalnie: – Wczoraj skończyłam czyszczenie i od dziś mogę zająć się kolorem.

– Świetnie. Ufam pani, wszystko jest w pani rękach – mówi, przenosząc spojrzenie z podłogi na mnie. Ma małe, niebieskie oczy, dwie lodowe szczeliny. – Jak pani wie, bardzo zależy mi na tym fresku. Chcę, żeby wyszedł jak najlepiej. Chociaż jest niepodpisany, widać, że to dzieło wprawnej ręki.

Przytakuję i spieszę z odpowiedzią:

– Ten, kto go namalował, z pewnością był wielkim mistrzem.

Brandolini się uśmiecha, okazując odrobinę zadowolenia. Ma czterdzieści lat, ale wygląda na kilka więcej. Nosi starodawne nazwisko – jest potomkiem jednego z najbardziej znanych rodów szlacheckich Wenecji – i sam wydaje się nieco starodawny. Jest bardzo chudy, ma przezroczystą skórę, zapadniętą, nerwową twarz i włosy w kolorze popiołu. A do tego ubiera się staro. Albo inaczej: ubrania sprawiają na nim dziwne wrażenie, trochę retro, na przykład teraz ma na sobie lewisy i niebieską koszulę z krótkim rękawkiem. Ale wydaje się, że w nich pływa, taki jest wątły. Całość kojarzy się ze starością, choć nie potrafię tego dobrze wytłumaczyć. A jednak mówi się, że hrabia ma spore powodzenie u kobiet. Jest bardzo bogaty, lepsze wytłumaczenie nie przychodzi mi do głowy.

– Jak się pani tutaj czuje? – pyta, rozglądając się wokół i sprawdzając, czy wszystko jest na swoim miejscu.

– Świetnie! – rozwiązuję jednocześnie supeł bandany, ponieważ zdaję sobie sprawę, że w tym stroju wyglądam po prostu niechlujnie.

– W razie gdyby czegokolwiek pani brakowało, proszę zwrócić się do Franca. Jeśli będą pani potrzebne jakieś materiały, może go pani po nie wysłać.

Franco jest stróżem pałacu. Ten krępy człowieczek jest bardzo sympatyczny, ale też cichy i dyskretny. W ciągu dziesięciu dni pracy zdarzyło mi się natknąć na niego dwa razy, w ogródku na wewnętrznym dziedzińcu, kiedy podlewał agapant, i przy drzwiach wejściowych, gdy był zajęty polerowaniem mosiężnej klamki. Nigdy nie wchodzi do środka, zawsze przebywa na zewnątrz, a około drugiej po południu idzie sobie. Jego obecność jest uspokajająca.

– Poradzę sobie sama, dziękuję. – Poniewczasie się orientuję, że moja odpowiedź zabrzmiała trochę zbyt szorstko, i gryzę się w język.

Brandolini podnosi ręce w geście kapitulacji.

– W każdym razie – odchrząkuje – wstąpiłem, żeby zakomunikować pani, że od jutra w pałacu będzie mieszkał lokator.

– Lokator?

Nie. To po prostu niemożliwe. Nie jestem przyzwyczajona do pracy w sytuacji, gdy wokół kręcą się ludzie i robią zamieszanie.

– Nazywa się Leonardo Ferrante, to znany szef kuchni, z pochodzenia Sycylijczyk – wyjaśnia mi zadowolony. – Przyjedzie prosto z Nowego Jorku na otwarcie naszej nowej restauracji w San Polo. Jak pani pewnie wie, otwieramy za trzy tygodnie.

Hrabia wspólnie z ojcem prowadzi jeszcze dwie inne restauracje w Wenecji: jedną za placem Świętego Marka i drugą tuż przed mostem Rialto. W Los Angeles rodzina Brandolini ma jeszcze jedną restaurację, a do tego dwa prywatne kluby, kawiarnię i rezydencję. W zeszłym roku otworzyli też lokale w Abu Zabi i Stambule. Podsumowując, nierzadko trafia się na ich zdjęcia w eleganckich magazynach i plotkarskich czasopismach, które tak bardzo lubi Gaia.

Mnie ich światowe życie zupełnie nie obchodzi. Przede wszystkim zaś naruszenie mojego spokoju jest ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję.

– Musieliśmy się nieźle nagimnastykować, żeby załatwić wszystko w szybkim tempie, a wenecka logistyka, jak dobrze pani wie, z pewnością w tym nie pomaga – mówi dalej, nie zwracając uwagi na moją strapioną minę – ale, widzi pani, kiedy bardzo się czegoś pragnie, żaden wysiłek nie jest zbyt wielki.

A teraz jeszcze życiowe mądrości. Potakuję mechanicznie, z wyrazem zrozumienia na twarzy. Myśl o tym, że będę musiała pracować, a po pałacu będzie kręcił się ktoś obcy, naprawdę mnie irytuje. Jak Brandolini może nie rozumieć, że moja praca jest delikatna? Że wystarczy byle co, żeby mnie zdekoncentrować?

– Zobaczy pani, świetnie się pani dogada z Leonardem, to bardzo miły człowiek.

– Nie wątpię, ale rzecz w tym, że ten hol…

Nie pozwala mi skończyć.

– Nie mogłem go przecież ulokować w jakimś zimnym pokoju hotelowym – Brandolini mówi dalej z pewnością właściwą osobie, która nie musi nikogo prosić o pozwolenie. – Leonardo jest wolnym duchem i będzie się tu czuł jak w domu, będzie mógł gotować, kiedy przyjdzie mu ochota, jeść śniadanie w nocy i obiad po południu, czytać książkę w ogrodzie i podziwiać kanał z tarasu.

Już chciałam zwrócić uwagę, że hol, w którym pracuję, prowadzi do każdego z pozostałych pomieszczeń pałacu, że jest tu układ amfiladowy i w związku z tym facet będzie zmuszony tędy przechodzić nie wiadomo ile razy dziennie. Ale on również o tym wie, tylko że najwyraźniej postanowił mieć to w nosie. Boże, zaraz się załamię.

– Jak długo ten szef kuchni musi tu zostać? – pytam w nadziei, że odpowiedź podtrzyma mnie na duchu.

– Co najmniej dwa miesiące.

– Dwa miesiące?! – Nie staram się już nawet ukryć poirytowania.

– Tak, dwa miesiące, a może nawet dłużej, przynajmniej do chwili, kiedy restauracja w pełni się rozkręci. – Hrabia znowu poprawia sweter na ramionach, potem stanowczo patrzy mi w oczy.

– Mam nadzieję, że to nie będzie dla pani problemem. – Co oznacza: „Proszę zadbać, żeby wszystko poszło gładko”.

– Cóż, jeśli nie ma innego wyjścia… – Co z kolei po mojemu znaczy: „Ani trochę mi to nie pasuje, ale muszę się zgodzić”.

– W porządku, zatem nie zostaje mi nic innego, jak życzyć pani owocnej pracy – kończy, podając mi swoją delikatną dłoń. – Do widzenia, Eleno.

– Do widzenia, panie hrabio.

– Proszę mi mówić Jacopo.

Czyżby starał się osłodzić gorzką pigułkę, skracając dzielący nas dystans? Posyłam mu wymuszony uśmiech.

– Do widzenia, Jacopo.

Gdy tylko Brandolini wychodzi, siadam na stojącej przy ścianie kanapie z czerwonego aksamitu. Jestem zdenerwowana, rozbita – straciłam już wenę. Nie chcę słyszeć o jego światowej sławy kucharzu, jego restauracji, nic mnie nie obchodzi jej uroczyste otwarcie z bizantyjską oprawą. Chcę tylko pracować w spokoju, sama, w ciszy. Czy tak wiele żądam? Łapię się za głowę i patrzę na pojemniczki z zaschniętą temperą, które zdają się wypominać mi moją klęskę. Z wielkim wysiłkiem postanawiam je ignorować. Niech szlag trafi ten fresk! Jest siódma trzydzieści i moje skupienie poszło w diabły. Dosyć. Jestem zmęczona. Idę do domu.

Wychodzę na ulicę, gdzie otacza mnie wilgotne, słodkawe październikowe powietrze. O tej porze czuje się już wieczorny chłód. Słońce nad laguną prawie zaszło, a na ulicach zapalają się latarnie.

Pokonuję uliczki szybkim krokiem, ale moje myśli wciąż nie potrafią się uwolnić. Jakby zostały uwięzione w tym zakurzonym holu. Biorąc pod uwagę moją skłonność do roztrząsania wszystkiego, obawiam się, że zostaną tam jeszcze długo. Często mi to wytykają, zarówno Gaia, jak i moja matka; mówią, że kiedy coś nie daje mi spokoju, jestem nieobecna, roztargniona, z głową w chmurach. To prawda, chętnie błądzę w ślad za moimi myślami, podążam za nimi, kiedy niosą mnie daleko… ale to tylko mała ucieczka od teraźniejszości, taki mój nałóg, z którego nie mam zamiaru rezygnować. Dlatego uwielbiam chodzić sama po mieście. Nogi niosą mnie, a mój umysł w końcu staje się wolny i nikt nie domaga się miejsca w centrum mojej uwagi.

Delikatna wibracja połączona z sygnałem przywraca mnie nagle do rzeczywistości. Na wyświetlaczu iPhone’a pojawiła się nowa wiadomość.

Bibi, chcesz iść do kina?

Dziś w Giorgione puszczają najnowszy film Sorrentina.

Buziak.

Filippo. Oto ktoś, z kim mam ochotę spędzić wieczór, nawet po dniu takim jak ten. Ale raczej nie starczy mi energii, żeby wlec się aż do Giorgione. Jestem naprawdę wykończona i nie przekonuje mnie wizja zamknięcia się w sali na dwie godziny. Mam ochotę rzucić się na kanapę.

Odpisuję:

A gdybyśmy zjedli kolację u mnie i obejrzeli jakiś film?

Jestem padnięta, chyba nie mogłabym się skupić na Sorrentinie…

Natychmiastowa odpowiedź.

OK. Do zobaczenia u Ciebie 😉

Znam Filippa od czasów studenckich. Spotkaliśmy się na zajęciach z architektury wnętrz, ja byłam studentką pierwszego roku, on już trzeciego. Któregoś dnia zaproponował, żebyśmy pouczyli się razem, a ja się zgodziłam. Wydał mi się osobą, której mogę ufać, czułam, w tajemniczy jeszcze sposób, że łączy nas jakaś więź. Bez szczególnego powodu, po prostu to wiedziałam.

Szybko zostaliśmy przyjaciółmi. Razem chodziliśmy na wystawy, do kina, do teatru. Albo gadaliśmy całymi wieczorami. Od tego czasu Filippo nazywa mnie „Bibi”. Powtarzał mi zawsze, że przypominam Bibi z pewnego japońskiego komiksu, postać nieco nieporadną, o skłonności do roztrząsania wszystkiego i gubienia się w swoich pokręconych i absurdalnych fantazjach.

Po studiach, nie pamiętam nawet dlaczego, trochę straciliśmy się z oczu. W zeszłym roku dowiedziałam się od Gai, że zaczął pracować dla Carla Zonty, jednego z najbardziej znanych włoskich architektów, i że przeprowadził się do Rzymu.

A później, miesiąc temu, jak gdyby od tamtych lat, które mnie wydają się już bardzo odległe, minął ledwie dzień, znów się odezwał, wysyłając mi mail: „Jestem znowu w Wenecji. Ile to już minęło, od kiedy ostatnio byliśmy w Muzeum Correr?”. To zaproszenie tak mnie zaskoczyło, że w jednej chwili sobie uświadomiłam, jak bardzo tęskniłam za Filippem. Zgodziłam się natychmiast.

Spotkaliśmy się po raz pierwszy od tak długiego czasu, ale tak jakby nic się nie zmieniło. Powoli przechadzaliśmy się po salach muzeum, zatrzymując się przy naszych ulubionych dziełach – pamiętałam wciąż jego, a on pamiętał moje – i opowiadaliśmy sobie, co nam się przydarzyło w życiu od chwili, kiedy nasze drogi się rozeszły.

Potem spotkaliśmy się znowu, raz na kolacji i drugi raz w kinie. Powiedzieliśmy sobie, że warto byłoby zrobić zjazd z kolegami ze studiów, ale potem, nie wiedzieć czemu, nawet nie spróbowaliśmy go zorganizować.

Kilka minut przed dziewiątą na sygnał domofonu wyskakuję z łazienki. Oczy lekko podkreśliłam kredką, a włosy związałam w krótki kucyk, który tylko ktoś wyrozumiały mógłby nazwać starannym. Przeganiam myśli o minie, którą zrobiłaby Gaia, widząc mnie teraz. Otwieram, mam na sobie w dżinsy, biały podkoszulek i japonki, a czekając na niego, wkładam rozciągniętą bluzę. To mój domowy look, ale jestem pewna, że Filippo się nie oburzy.

Wbiega po schodach z dwoma pudełkami pizzy w rękach. W mieszkaniu wita go łagodny, ciepły głos Nory Jones z jej najnowszej płyty.

– Chodź, szybko, zanim wystygną! – mówi od progu. Rzuca na ziemię przewieszaną przez ramię torbę, muska mój policzek w powitalnym pocałunku i wpada jak pocisk do kuchni.

– Głodna? – Idę w ślad za nim i robię miejsce na stole.

– Jak wilk!

Już otworzył szufladę – od razu odgadł właściwą, choć od lat nie był w moim mieszkaniu – i znalazł nóż do pizzy. Najpierw zajął się moją.

Patrzę na niego. W jego twarzy jest coś otwartego, promiennego, wręcz uspokajającego – może zresztą dlatego w czasach studiów postanowiłam się z nim zaprzyjaźnić. Oczy ma duże, głęboko osadzone, lekko skośne. Wyglądałby na Azjatę, gdyby nie ich jasnozielony kolor i szopa jasnych, potarganych włosów.

– Warzywa, bez papryki, tak jak lubisz – mówi, wręczając mi pokrojoną na trójkąty pizzę.

Zgadza się, pamięta nawet o tym. Potwierdzam zadowolona, a on patrzy na mnie tymi swoimi oczami, które są wręcz nieziemskie i nieodparcie przyciągają wzrok. Stoimy tak przez moment jak ogłupiali, potem Filippo znów skupia się na pizzy, a ja zaczynam szukać kieliszków, głównie po to, żeby czymś się zająć.

To była tylko chwila, ale oboje zauważyliśmy, że w powietrzu unosi się jakaś dziwna energia.

– Dzisiaj też jestem wegetarianinem, może dzięki temu poczujesz się mniej samotna – żartuje, otwierając drugie pudełko. Uśmiecha się, odsłaniając równy rząd białych zębów. To też mi się u niego podoba. Tak samo jak dołeczek na prawym policzku. – Ale muszę ci powiedzieć, Bibi, że ta pizzeria pod twoim domem jest fatalna.

– Tak, wiem – odpowiadam, napoczynając nowy kawałek – ale i tak nadal będę tam chodzić… to jedyny szybki i bezbolesny sposób żywienia, jaki mam.

– Może przyszedł czas, żebyś nauczyła się gotować?

Udaję, że zastanawiam się przez chwilę, zanim odpowiem.

– Nie.

Filippo zdejmuje z pizzy oliwkę i rzuca nią we mnie.

Po skończonej kolacji, kiedy ja przygotowuję sobie napar z melisy, Filippo przegląda płyty DVD ułożone byle jak na ostatniej półce biblioteczki.

– A to? – śmieje się. – Skąd się tu wzięło? – mówi, wymachując pudełkiem od Zatańcz ze mną.

O matko, musiała to zostawić u mnie Gaia!

Zasłaniam twarz ramieniem, ale on patrzy na mnie wyrozumiale.

– Jak dla mnie nie ma sprawy… Możesz mi powiedzieć, jeśli teraz wolisz takie rzeczy, nie musisz się wstydzić. Przyznanie się to pierwszy krok, żeby z tego wyjść. Z przyjacielem możesz o tym pogadać… mogę ci pomóc, jeśli tylko chcesz.

– Głupek.

Kino to jedna z pasji, które od zawsze dzieliłam z Filippem. Często podczas różnych uniwersyteckich przeglądów filmowych zostawaliśmy na sali tylko we dwoje, oglądając aż do napisów końcowych nieznane dzieła nieznanych reżyserów z jakiejś usypiającej i zapomnianej rosyjskiej awangardy, podczas gdy nasi koledzy już dawno nas zostawili i poszli napić się czegoś na kampusie.

Filippo przegląda dalej tytuły DVD i wyciąga Szczególny dzień Ettorego Scoli.

– Widziałem go już co najmniej cztery razy, ale wciąż mi podchodzi. Co ty na to?

– To byłby mój trzeci raz, a więc zgoda.

Filippo rzuca się na kanapę. Walczy z pilotem, gderając coś o nowych technologiach. Jest zabawny, rozśmiesza mnie. Dołączam do niego z dwiema wielkimi parującymi filiżankami w rękach. Stawiam je na stoliku, rzucam w kąt japonki, piję łyk naparu, zapominając, że jest gorący i parzę się w język… Potem ja też opadam na kanapę obok niego.

Kiedy na ekranie plazmowym pojawiają się napisy początkowe, czuję, jak kolano Filippa opiera się o moje. Niepodziewanie ten dotyk sprawia, że czuję się niekomfortowo, tak jakbym dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak blisko siebie jesteśmy. Poprawiam się na kanapie, odsuwając się o kilka centymetrów. On sprawia wrażenie, jakby niczego nie zauważył, może to tylko moja paranoja…

Akcja filmu utrzymana jest w tonie słodko-gorzkim, tak jak ją pamiętałam. Śledzimy ją w nabożnym skupieniu, popijając melisę, która tymczasem osiągnęła ludzką temperaturę, i czasem przewijamy do tyłu, żeby jeszcze raz zobaczyć najsłynniejsze sceny. Teraz Mastroianni i Sophia Loren improwizują kilka tanecznych kroków, śledząc wzór na posadzce.

Kątem oka widzę, że Filippo mnie obserwuje. Ale czułam jego spojrzenie od samego początku filmu. Ciepłe i otulające. Odwracam się do niego:

– Co tam?

Uśmiecha się, jak złapany na gorącym uczynku.

– Właśnie myślałem, że przez te wszystkie lata ani trochę się nie zmieniłaś.

Nie przestaje na mnie patrzeć. Nagle czuję się trochę zakłopotana.

– A ja myślałam, że zmieniłam się na lepsze… – staram się obrócić wszystko w żart.

– No cóż, jedyna wada, jaką miałaś, na szczęście zniknęła.

Spoglądam na niego pytająco.

– Valerio, twój były.

Uderzam go w ramię, udając, że się obraziłam. Zaczęłam chodzić z Valeriem na przedostatnim roku studiów. Filippo go nie znosił i zupełnie nie starał się tego ukrywać. „On jest dla ciebie zbyt powierzchowny i niedojrzały” – powtarzał mi to z tysiąc razy, do znudzenia.

– Trochę mi zajęło, zanim to zrozumiałam, ale ostatecznie miałeś rację – przyznaję.

– Kiedy się rozstaliście?

– Półtora roku temu.

– A teraz nie masz nikogo?

Prosto do celu. Tego się nie spodziewałam.

– Nie.

Nie wiedzieć czemu cisza, która po tym następuje, wydaje mi się przytłaczająca. Chciałabym mieć gotową kwestię, żeby rozładować to namacalne napięcie, ale jej nie znajduję. Nie wiem, co chodzi po głowie Filippa, ale wiem, że ja nigdy o tym nie myślałam. Przynajmniej do tej chwili. Za bardzo się cieszę, że odzyskałam przyjaciela, i zupełnie nie brałam pod uwagę, że między nami mogłoby zdarzyć się coś więcej. Ale w jednej chwili wszystko, co dotąd było pewnikiem, zaczyna drżeć w posadach.

– To moja ulubiona scena – mówi Filippo, odwracając się w stronę ekranu. Mastroianni i Sophia Loren wyszli na taras i składają suszące się prześcieradła. Może zrozumiał, że jestem zakłopotana, i przyszedł mi z pomocą. To bardzo w jego stylu.

Odetchnęłam cichutko z ulgą. Staram się odprężyć, może to tylko moja fantazja, a on nie miał zupełnie nic na myśli. Skupiam się na filmie i powoli naprawdę się relaksuję.

Na zewnątrz zaczęło padać i mam wrażenie, że krople, które padają na okno w dachu, dotykają też lekko mojego serca. To miłe uczucie, a ja mam nieodpartą ochotę mu się poddać…

Nagle, jak gdybym budziła się z głębokiej śpiączki, słyszę delikatny głos, który szepcze:

– Bibi, idę już.

Otwieram oczy i widzę, że Filippo stoi nachylony nade mną. Na ekranie lecą napisy końcowe. Podnoszę się.

– Czemu mnie nie obudziłeś?

– Ciiii, leż – delikatnie otula mnie kocem. – Ukradnę ci ten zepsuty parasol.

– Możesz też wziąć ten dobry.

– Nie przejmuj się… nie idę daleko.

Głaszcze mnie po policzku z czułością, jakiej nigdy u niego nie widziałam, i całuje mnie w czoło.

– Cześć, Bibi.

2.

Tego ranka postanowiłam trochę odpocząć od fresku. Mam długą listę straszliwie nudnych domowych spraw do załatwienia. Powiedzmy, że daleko mi do perfekcyjnej pani domu. Z kosza na bieliznę wysypują się kłęby ciuchów i w końcu zmuszam się, żeby nastawić pralkę. Potem wpadam do pralni chemicznej po sukienkę zostawioną tam jeszcze latem i wybieram się do supermarketu na zakupy w moim stylu – krótko mówiąc, wypełniam koszyk gotowymi daniami i mrożonkami, które od zawsze stanowią moją specjalność. Kiedy wracam do domu, na chwilę ogarnia mnie pokusa, żeby trochę posprzątać, ale szybko ją od siebie odsuwam. Lepiej popracuję. Biorę więc klucze i wychodzę.

Po drodze do pałacu wstępuję do sklepu Nobili – potrzebuję pięćdziesiąt gramów proszku w kolorze ultramaryny, na wypadek gdyby mi go zabrakło. Wolę kupować barwnik sama, żeby własnym okiem ocenić, czy to ten właściwy. Gdybym wysyłała Franca, jak to zasugerował Brandolini, za każdym razem wracałby z niewłaściwym odcieniem. Jest druga po południu i na ulicy, przy której znajduje się wejście do pałacu, nie ma żywej duszy. Dzięki temu, że pracuję jako freelancerka w budynku, do którego klucze mam praktycznie tylko ja – no, w każdym razie do wczoraj… – w przypadku gdyby praca posuwała się zbyt powoli, mogę przyjść też w sobotę, kiedy wokół kręci się mniej osób. Nie ma studentów, a ruch turystyczny koncentruje się w okolicy placu Świętego Marka i mostu Rialto, dość odległych od tego miejsca.

Wsuwam długi klucz do dziurki w głównych drzwiach, przekręcam go najpierw w lewo, potem dwukrotnie w prawo i nie czuję żadnego oporu. Drzwi są otwarte, a alarm wyłączony. To lepiej, bo kiedyś przez przypadek go włączyłam – to był jedyny raz, kiedy musiałam zwrócić się o pomoc do Franca. Pewnie to on jest w środku. Wchodzę po marmurowych schodach i delikatnie popycham boczne drzwi prowadzące do holu.

Nadeszła chwila, której się obawiałam.

Przede mną sylwetka o masywnych plecach, ubrana w czerwoną koszulę. To on. Lokator. Nie spodziewałam się, że już tu będzie. Wpatruje się jak zaczarowany w pokrytą freskami ścianę. Nieruchomy. Wielki. U jego stóp leży torba podróżna, która sprawia wrażenie, jakby widziała niejedno lotnisko. Wystaje z niej skrawek dżinsowej kurtki.

Chrząkam cicho, by zasygnalizować moją obecność, a on odwraca się i omiata mnie spojrzeniem tak intensywnym, że niemal się cofam. Jego oczy mają barwę nieprzeniknionej czerni, a jednak zza gęstych rzęs zdaje się bić światło, które w tajemniczy sposób sprawia, że brakuje mi oddechu.

– Cześć, jestem Elena – mówię, odzyskując nieco pewność siebie i rzucając spojrzenie na fresk. – Konserwatorka.

– Cześć – uśmiecha się do mnie. – Leonardo, miło mi.

Wymieniamy uścisk ręki i czuję szorstkość jego skóry. Pewnie zdarł sobie dłonie w pracy.

– Jacopo wiele mi o tobie mówił – dodaje.

Podkrążone oczy, pełne usta, mocno zarysowany nos, krótko przycięty, miejscami rudawy zarost, ciemne włosy, które dawno nie widziały fryzjera – wygląda jak z obrazu Goi. Pewnie dobiega czterdziestki, ale z wyglądu sprawia wrażenie solidnego i niezbędnego – jak wiekowe drzewo.

– To wyjątkowo zmysłowe malowidło – mówi, zwracając się znowu ku ścianie, a w jego głosie wychwytuję lekki sycylijski akcent.

Korzystam z okazji, by dokładnie mu się przyjrzeć. Ma na sobie czarne lniane spodnie oraz lnianą, do połowy rozpiętą koszulę, pod którą zarysowują się mocne mięśnie. Na opalonej klatce piersiowej można zauważyć kępkę czarnych włosów. Na nogach ma poprzecierane w kilku miejscach trampki. Zdaje się zamykać w sobie tajemniczą i dziką energię, która w każdej chwili może eksplodować pod ubraniem.

– Właściwie to jest gwałt – precyzuję.

Kiedy nie czuję się swobodnie i chcę utrzymać dystans, mam tendencję do zachowywania się jak nauczycielka – nic na to nie poradzę. Patrzy na mnie, a ja spuszczam wzrok. Iskierka wstydu rozpala mi policzki.

– Przedstawia scenę z mitologii klasycznej, porwanie Prozerpiny – dodaję już nieco mniej aroganckim tonem.

Przytakuje, wciąż bez reszty zajęty kontemplowaniem fresku.

– Pluton porywa Prozerpinę i zabiera ją do Hadesu. Przed odesłaniem jej na ziemię daje jej do zjedzenia ziarenka granatu, a Prozerpina będzie musiała już zawsze wracać do niego na pół roku. To mit związany z czasem i z porami roku.

Jeden do zera dla kucharza z Sycylii, który zna mitologię. Przegadał mnie, a ja jestem sama sobie winna.

Leonardo rozgląda się wokół z zachwytem i wzdycha. Zauważam, że w płatku prawego ucha ma mały złoty kolczyk.

– Naprawdę wspaniały pałac. Cudownie móc tu przebywać, prawda?

„Było cudownie aż do dziś – dopóki nie pojawiłeś się ty” – myślę, ale w życiu nie miałabym odwagi mu tego powiedzieć.

– Wszystko w porządku, przyjacielu, możemy iść – przerywa nam Jacopo.

Nagle wychynął z korytarza po lewej od holu i gdy tylko zauważa moją obecność, pospiesznie się wita.

– Cześć, Eleno.

– Dzień dobry, hrabio… przepraszam… Jacopo – wciąż z trudem przychodzi mi zwracanie się do niego po imieniu.

– Widzę, że już się poznaliście.

– Tak – mówi Leonardo. – Elena jest bardzo miła, opowiedziała mi o swojej pracy.

Kłamie w moim imieniu – z pewnością nie byłam bardzo miła – i przesyła mi porozumiewawcze spojrzenie, którego jednak nie odwzajemniam.

Brandolini uśmiecha się z zadowoleniem.

– Chodź, Leo – bierze go pod ramię. – Pokażę ci twoje mieszkanie. Olga wczoraj wszystko przygotowała.

Leonardo podnosi z ziemi torbę, zarzuca ją na ramię i rusza za hrabią.

Na myśl o pani sprzątającej nachodzi mnie niepokój.

– Jacopo, przepraszam… – mój głos brzmi bardziej piskliwie, niżbym chciała.

– Tak? – hrabia się odwraca, a wraz z nim Leonardo.

– Nic takiego, chciałam tylko pana prosić o przysługę – wracam do bardziej przyjacielskiego tonu – jeśli to możliwe, proszę poprosić Olgę, żeby nie sprzątała holu, kurz mógłby zaszkodzić konserwowanym fragmentom.

– Oczywiście, proszę się nie przejmować, już jej o tym mówiłem – zapewnia.

Znów czuję wbity we mnie wzrok Leonarda. Staram się go zignorować, ale to niemożliwe, jest jak magnes.

– Dziękuję – mówię i odwracam się, by uciec przed jego magnetyzmem. Mężczyźni żegnają się ze mną i odchodzą.

Oddycham głęboko, żeby pozbyć się tego dziwnego uczucia niepokoju, ale to na nic. Zabieram się od razu do pracy – chcę wypróbować kupiony przed chwilą niebieski barwnik. Podchodzę do kuchennego kranu i wypełniam do połowy pojemnik z filtrem chroniącym przed zanieczyszczeniami. Kamień obecny w weneckiej wodzie jest zabójczy, potrafi bardzo zaszkodzić kolorom. Nauczyłam się tego sama – niestety, w praktyce – i jestem z tego odkrycia bardzo dumna.

Słyszę głosy dwóch intruzów poruszających się po prawym skrzydle pałacu. Będę musiała się do tego przyzwyczaić, jeszcze nie wiem jak. Mam nadzieję, że ten Leo­nardo jest dyskretny. Najlepiej, żeby cały dzień spędzał w restauracji, a resztę czasu siedział cicho w swoim pokoju. Nie chcę, żeby się przy mnie kręcił, czuję się przy nim nieswojo.

Klękam na rozłożonej na podłodze płachcie ochronnej i zaczynam mieszać w trzech pojemniczkach biały i niebieski pigment w różnych proporcjach. Kolor sukni Prozerpiny nie jest zbyt problematyczny, w przeciwieństwie do barwy granatu. Przy trzeciej mieszance mam wrażenie, że jestem blisko. Ta próba ma na celu zaspokojenie mojej manii perfekcjonizmu i sprawdzenie, czy pigment rzeczywiście jest wysokiej jakości.

Po chwili pojawia się w holu Brandolini. Sam.

– Cześć, Eleno, ja idę. Zostawiam cię w dobrym towarzystwie. Zobaczysz, świetnie się dogadacie z Leonardem.

Mówi mi to już po raz drugi i nie wiedzieć czemu, odnoszę wrażenie, że to zły znak. Przesuwa palcem wskazującym po klamce drzwiczek, jakby chciał zetrzeć warstewkę kurzu, której nie ma.

– Miłej pracy. Do widzenia.

– Do widzenia, panie hrabio. Chciałam powiedzieć… Jacopo.

Jest prawie szósta, a Leonardo jeszcze się nie pokazał. Przez jakiś czas słyszałam muzykę klasyczną dobiegającą z wyższego piętra, potem i ona ucichła. Pewnie spał przez całe popołudnie. Pewnie ma jet lag po przylocie z Nowego Jorku. W każdym razie byłabym zadowolona, gdyby został w tej swojej kryjówce na zawsze.

Idę do łazienki, żeby doprowadzić się do porządku. Ściągam dżinsy i koszulkę, którą noszę w pracy, a zamiast tego wkładam czyste spodnie i bawełnianą koszulę, którą przyniosłam w sportowej torbie. Gaia może mówić, co chce, dla mnie to jest elegancja.

Idę do rodziców na rodzinną kolację zorganizowaną z okazji odejścia mojego ojca z marynarki wojennej, jeszcze przed oficjalnym ogłoszeniem tego faktu. Po czterdziestu pięciu latach zaszczytnej służby porucznik Lorenzo Volpe odchodzi, by poświęcić się życiu rodzinnemu. Co za ironia losu – jestem córką marynarza, a ledwo potrafię pływać. Być może to wina mojej matki, która podczas wakacji spędzanych w Lido wpadała w panikę, gdy tylko oddalałam się nieco od brzegu. Z pewnością to po niej odziedziczyłam nerwowy charakter i, przyznaję, lekką skłonność do paranoi. Po ojcu natomiast mam ośli upór i ogromną pracowitość.

Już teraz wiem, że kiedy tylko przekroczę próg domu, mama wyjdzie mi naprzeciw, mówiąc, że jestem za chuda, zbyt zmęczona, niezadbana – i to pomimo wszystkich moich wysiłków, by ukryć stres pod warstwą fluidu i pomadki. Tata natomiast będzie patrzył na mnie w milczeniu przez cały wieczór, a gdy będę już wychodziła, odprowadzi mnie do drzwi, wyprostowany, z rękoma złożonymi na plecach. „Wszystko w porządku?” – zapyta, zanim pozwoli mi wyjść. „Gdybyś czegoś potrzebowała, pamiętaj, że tu jesteśmy. Dla ciebie”. A ja jak zawsze powiem, żeby się nie martwił i pocałuję go w policzek. Wrócę do domu spokojna i w zgodzie z samą sobą, tak jak zdarza mi się tylko wtedy, kiedy jestem z nimi.

Nie widziałam ich od tak dawna i cieszę się na myśl o tym, jak będą mnie rozpieszczać.

Przed lustrem poprawiam nałożoną w pośpiechu szminkę, układam rzeczy w torbie i jestem gotowa. Zanim wyjdę, rzucam ukradkowe spojrzenie w kierunku schodów. Leonardo wciąż siedzi w swoim pokoju, nie wiem, czy warto mówić „do widzenia”. Być może nie ma takiej potrzeby?

Uznaję, że nie.

Wychodzę przez główne drzwi z grubego drewna, uważając, by nie wywołać hałasu. Na ulicy instynktownie obracam się, żeby zerknąć na pałac. Na pierwszym piętrze świeci się światło. Myśl, że od dziś nie jestem już sama z moim freskiem, wywołuje we mnie dziwne uczucie.

Jest późne popołudnie leniwej i niezwykle gorącej weneckiej niedzieli. Umówiłam się z Gaią na aperitif w barze Muro przy Rialto. Niedawno przez telefon wygrażała mi z całą powagą: „Jeśli nie przyjdziesz ubrana jak kobieta, przysięgam, że każę ochroniarzowi cię wyrzucić!”. Na ogół ignoruję jej rady, ale od czasu do czasu lubię dawać jej satysfakcję.

Jeśli chodzi o buty na monstrualnych dwunastocentymetrowych obcasach, to nie ma mowy! Wybrałam sandałki z zielonej satyny, na obcasach ósemkach. Do tego jedwabna sukienka mini bez ramiączek i czarny sweterek. Jak na mnie – to szczyt odwagi. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, że mogłabym być jeszcze bardziej kobieca (cóż, może powinnam była pozwalać sobie na więcej w czasach licealnych…). Już wiem, że będę żałowała, bo w Wenecji wieczorem trzeba przemieszczać się pieszo pomiędzy mostami i brukowanymi zaułkami, taksówki kosztują majątek, a vaporetto porusza się niemiłosiernie powoli. Mam nadzieję, że Gaia doceni moje poświęcenie.

Muro już pęka w szwach – tłum okupuje bar i stoliki przy wielkich oknach wychodzących na plac. Myśl o wmieszaniu się w tę masę ludzką nie napawa mnie entuzjazmem, ale muszę to zrobić, przynajmniej po to, by uzasadnić nadludzki wysiłek włożony w dotarcie aż tutaj na szpilkach. Przepychając się łokciami, toruję sobie drogę wśród ludzi stojących przy wejściu i dwoma susami godnymi emerytowanej top modelki w końcu dostaję się do lokalu. W środku panuje chaos – ścieżka dźwiękowa nie należy do najlżejszych – a poziom upojenia towarzystwa osiąga stan alarmowy, choć jest dopiero siódma. Jestem niemal abstynentką, więc nie najlepiej się odnajduję w sytuacjach czystej alkoholowej przyjemności. Gaia tymczasem potrafi wychylić trzy mojito w ciągu godziny i wcale nie będzie tego po niej widać.

Oto i ona, królowa życia towarzyskiego! Krąży między stolikami, czarując wszystkich swoim najbardziej uwodzicielskim uśmiechem i pozdrowieniami rzucanymi głosem tak słodkim, że aż wpadającym w ultradźwięki. W tłumie miga blond kucyk – choć Gaia jest wysoka, i tak jak zawsze włożyła bojowe szpilki. Teraz zatrzymała się pośrodku grupki naszych znajomych. Stając na czubkach palców, macham jej z daleka. Na szczęście zauważyła. Rusza ramionami energicznie, przywołując mnie do siebie. Potrącając kilkanaście osób, przepycham się przez tłum i dołączam do niej.

– Nareszcie! Gdzie ty się podziewałaś? – cmoka mnie w policzek. Potem, jak przewidziałam, taksuje mnie wzrokiem od góry do dołu. – No, no, jakie sandałki! Stylowa ta zieleń. Brawo, Ele, ładnie wyglądasz!

Zdałam egzamin. Dziś wieczór nie będę musiała stawiać czoła ochroniarzom.

– Opowiadaj, jak wczoraj poszło z cyklistą? – szepczę jej do ucha, szczypiąc ją w bok.

– Wcale. – Gaia robi przygnębioną, ale mało wiarygodną minę. – Obawiam się, że myśli teraz o czym innym.

– No coś ty? – udaję zdziwienie.

– Ale nie myśl, że dałam się usidlić Belottiemu! To nie wchodzi w grę. – Znów uśmiecha się od ucha do ucha. – Oczywiście… wciąż ma szczególne miejsce w moim sercu, ale niech sam zdecyduje. Jeśli mnie chce, niech po mnie przyjdzie.

– Kto wie…

Wciąż nie mogę zrozumieć, czemu aż tak bardzo interesuje ją ten facet. Ot, nieprzeniknione tajemnice miłości. Albo hormonów, w przypadku Gai.

– W każdym razie wczoraj wieczorem w Piccolo Mondo wpadłam na Thiaga Mendozę. Kojarzysz go? Jest modelem Armaniego. Wymieniliśmy się numerami.

– No, no, nie tracisz czasu.

Nie mam pojęcia, kim jest ten nowy obiekt zainteresowania, ale odreagowanie porażki nowym podbojem to typowe dla Gai zachowanie.

Wybucha dźwięcznym śmiechem, po czym zwraca się do reszty grupy:

– Kochani, chce mi się pić. Jeszcze jeden spritz dla wszystkich?

Wszyscy wyrażają entuzjazm, a Gaia bierze mnie pod ramię i ciągnie z powrotem w środek największego tłumu.

– Nico, możesz przygotować osiem spritzów z aperolem? – pyta baristę, dobijając do baru i trzepocząc ciężkimi od tuszu rzęsami.

– Już się robi, amore.

Wenecjanie, zarówno kobiety, jak i mężczyźni, często zwracają się per „amore” nawet do osób, które znają od niecałej godziny. Nico, barman marzący o karierze aktora, z pewnością nie jest wyjątkiem.

– I jeszcze coca-colę dla koleżanki – dodaje Gaia, uprzedzając moją prośbę.

Reszta towarzystwa zbliża się do baru, kieliszki wędrują z dłoni do dłoni i stykają się w błyskawicznym toaście.

– Idziemy zapalić? – proponuje ktoś i nasza gromadka przesuwa się powoli w stronę wyjścia. Gaia zostaje i siada na stołku naprzeciwko mnie. Coca-cola jeszcze nie jest gotowa.

– Filippo dołączy do nas na kolację? – pyta Gaia.

– Chyba tak.

– Fajnie będzie go znów zobaczyć.

Kiedy poznałam Filippa, ona już od jakiegoś czasu nie była studentką. To ja ich sobie przedstawiłam, ale wkrótce odkryli, że mają innych wspólnych znajomych. Wenecja jest stosunkowo mała, przez co z czasem człowiek poznaje prawie wszystkich mieszkańców, szczególnie jeśli jest uzależniony od życia towarzyskiego, tak jak Gaia.

W pewnym momencie woła ją ktoś siedzący w kąciku z kanapami.

– Przepraszam, muszę się z kimś przywitać – mówi, zeskakując ze stołka.

– Idź spełnić swój obowiązek – odpowiadam.

Gaia puszcza do mnie oko i już paraduje przez salę w swoich superobcisłych jegginsach. Niedawno się dowiedziałam, oczywiście właśnie od niej, że tak nazywają się dżinsy tak ciasne, że niemal uniemożliwiające oddychanie. Gaia nosi je często, mimo że ma dość grube łydki – to jej największy feler. Ze swojego miejsca podziwiam widok – kocie ruchy i fabrycznie sprana bawełniana bluzeczka o dekolcie niewiele pozostawiającym wyobraźni, choć i tak jest on zasługą mocno wywatowanego stanika push-up. Gaia w wersji naturalnej ma rozmiar B – ale o tym wiemy tylko ja i mężczyźni, z którymi poszła do łóżka.

Nico w końcu podaje mi moją colę.

– Mogłabym dostać do niej trochę lodu? – pytam.

– Chcesz też plasterek cytryny, amore?

– Tak, poproszę.

Właśnie pociągam ze słomki pierwszy łyk, kiedy czuję wibrowanie telefonu. To SMS od Filippa.

Bibi, spóźniam się.

Będę za pół godziny.

Całuję.

Odpowiadam mu natychmiast. Mam nadzieję, że się pospieszy.

OK, czekamy!

Ledwo zdążyłam wysłać wiadomość, kiedy mojego nagiego ramienia dotknęła delikatnie czyjaś dłoń. Obracam się gwałtownie i przede mną pojawia się Leonardo Ferrante. Lokator.

– Cześć, Eleno – mówi. – Wenecja jest naprawdę mała…

Z koszulą wyciągniętą na wierzch pogniecionych spodni wciąż sprawia wrażenie nieco zdrożonego, ale wygląda, jakby naprawdę cieszył się na mój widok.

– Hej.

Zaskoczył mnie. Poprawiam się na stołku. Nie wiem, czy ja też się cieszę. W jego obecności nie jestem pewna własnych myśli. I to mi się nie podoba.

Siada naprzeciwko mnie, choć go wcale nie zaprosiłam i spogląda na mnie swoimi czarnymi oczami.

– Jesteś tu sama?

Jego dłoń muska moje ramię i nie wiem, czemu wywołuje to we mnie tak silne emocje.

– Nie, jestem z przyjaciółmi… – odpowiadam, wykonując ruch ręką oznaczający, że kręcą się gdzieś w pobliżu.