Za głosem serca

Copyright © Izabela M. Krasińska, 2017

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2017

Redaktor prowadząca: Milena Buszkiewicz

Redakcja: Sylwia Ciuła

Korekta: Joanna Pawłowska

Projekt typograficzny, skład i łamanie: Stanisław Tuchołka / panbook.pl

Projekt okładki i stron tytułowych: Izabella Marcinowska

Zdjęcie na okładce: © SunKid | www.shutterstock.com

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki

Wydanie elektroniczne 2017

ISBN 978-83-7976-731-1

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.: 61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

redakcja@czwartastrona.pl

www.czwartastrona.pl

Wszystkie postacie, sytuacje i wydarzenia

występujące w powieści są fikcyjne,

a ewentualna zbieżność nazwisk

jest przypadkowa.

Kasi Chudzik

oraz wszystkim tym,

którzy pozostali wierni swoim zasadom

i złożonym przysięgom

ROZDZIAŁ 1

– Mamusiu!

Marta natychmiast otworzyła oczy i usiadła na łóżku. Przez kilka sekund uważnie nasłuchiwała. Zastanawiała się, czy głos, który usłyszała, był senną marą, czy też jawą.

– Mamo…

Tym razem była pewna, że to nie przesłyszenie, a jej siedmioletni synek. Zerknęła z niechęcią na śpiącego obok męża i westchnęła. Wiedziała, że nie obudziłby go nawet czołg, co dopiero cienki głosik ich dziecka.

Marta wsunęła stopy w kapcie i poczłapała do pokoju dziecięcego.

Filip siedział skulony w rogu łóżka i przytulał swoją ukochaną maskotkę. Na widok matki wytarł niezdarnie oczy, z których płynęły łzy.

Majewska podeszła do syna i zapaliła lampkę nocną.

– Kochanie, co się stało? – zapytała. Usiadła obok Filipa. Przygarnęła go do siebie i przytuliła uspokajająco.

– Potwory – szepnął chłopiec i przytulił się do niej jeszcze mocniej.

Marta westchnęła i zagryzła usta.

No tak, potwory. Znowu. Przerabiali to średnio kilka razy w miesiącu. Wszystko zaczęło się od bajki Potwory i spółka. Filip był zachwycony dwójką głównych bohaterów. W pamięci najbardziej utkwił mu przebiegły jaszczur, który pragnął unicestwić jednookiego Mike’a, przypominającego ziarnko groszku, oraz jego kudłatego przyjaciela, Sullivana. Oczywiście, jak to w bajkach bywa, wszystko dobrze się skończyło, ale od tej pory ich synek zaczął budzić się z krzykiem w nocy. Twierdził, że w szafie siedzi potwór, który chce go zjeść. Oboje z Piotrem bezskutecznie starali się przekonać syna, że w pokoju nie czai się żaden Randall ani inne straszydło. Filip wówczas przesypiał bez problemu kilka nocy, ale potem zdarzały się sytuacje takie jak ta, kiedy chłopiec wołał z płaczem jedno z nich. Marta coraz częściej zastanawiała się, czy nie powinna pójść z nim do lekarza. Nie miała pojęcia, kiedy to się skończy, w dodatku te nocne koszmary sprawiały, że rano Filip za żadne skarby nie chciał wstać, a ona sama czuła się obolała i niewyspana.

Majewska pocałowała synka w czoło i przygładziła jego sterczące włosy.

– Skarbie, pamiętasz, co powiedział tata? – zapytała.

Chłopczyk popatrzył na nią smutno swoimi dużymi niebieskimi oczami.

– Że żaden potwór nie może mi nic zrobić, bo tata stłukłby go na kwaśne jabłko – powiedział cichutko, po czym spojrzał trwożnie na szafę.

– No właśnie. – Marta spojrzała na syna z uśmiechem. – Pamiętasz, jak skończyła się bajka? Wszystkie potwory stały się dobre i zabawne. Nie ma już tych złych.

Filip przytaknął, ale wiedziała, że nie jest do końca przekonany. Coraz bardziej żałowała, że w ogóle pozwoliła mu obejrzeć ten film. Gdyby wiedziała, jakie koszmary będą go potem nękać… Całe szczęście, że przynajmniej Weronika sypiała spokojnie.

– Sprawdzić? – zapytała.

Chłopczyk uśmiechnął się delikatnie i skinął głową.

Marta podeszła do szafy. Otworzyła ją na oścież i pokazała synowi zawartość.

– Widzisz? Nie ma tu żadnego potwora. Za bardzo boją się taty, żeby z nami zadzierać – powiedziała.

– A pod łóżkiem? – Filip nie odpuszczał.

Marta spojrzała na niego i zmarszczyła brwi. Zastanawiała się, zresztą nie pierwszy raz, jakim cudem adoptowany synek jest do nich tak podobny. Był równie uroczy i uparty jak jego ojciec i nieznośny jak matka. Posłusznie zajrzała pod łóżko Filipa, a potem Weroniki.

– Nic. Tylko kurz i zabawki – powiedziała, otrzepując kolana.

– Zostaniesz ze mną dopóki nie zasnę? – zapytał chłopiec i położył głowę na poduszce.

Marta przytaknęła i ułożyła się obok synka. Zaczęła gładzić go delikatnie po skroni, co zawsze natychmiast go usypiało. Po kilku minutach Filip już smacznie spał, a z jego twarzy ustąpiły napięcie i strach. Przytulał do siebie maskotkę i oddychał spokojnie.

Majewska wstała powoli z łóżka i poprawiła synkowi kołdrę. To samo uczyniła z córką, która jak zwykle spała odkryta, z szeroko rozłożonymi ramionami. Wychodząc z pokoju, Marta odwróciła się i popatrzyła ze wzruszeniem na dzieci. Były najlepszym, co spotkało ją w życiu. Kochała je ponad wszystko, mimo że nie była ich biologiczną matką. Dzisiaj nie miało to dla niej żadnego znaczenia. Właściwie od początku nie miało.

Weszła do kuchni i spojrzała na zegar. Stwierdziła, że nie opłaca jej się już wracać do łóżka. Postanowiła zaparzyć sobie herbatę i posiedzieć spokojnie w ciszy, zanim obudzi dzieci do szkoły. Całe szczęście, że zaczynały dziś lekcje później niż zwykle. Piotr wstanie pewnie za kilka godzin, w końcu dopiero co skończył całodobowy dyżur. Czasami wracał z pracy jeszcze na tyle przytomny, że zdążyli zamienić ze sobą kilka zdań i wypić razem kawę. Zdarzały się jednak takie dni, kiedy bez słowa kładł się do łóżka i spał aż do obiadu. Oznaczało to, że mieli w pracy wiele wyjazdów i był na nogach całą dobę. W takich momentach bała się o niego jeszcze bardziej, ale jak zwykle udawała, że wszystko jest w porządku. Powoli przyzwyczajała się do tego, iż jest żoną strażaka, ale nie umniejszało to w żadnym stopniu strachowi, który wciąż odczuwała.

Usiadła z parującą filiżanką przy kuchennym stole i zapatrzyła się w krajobraz za oknem. Mimowolnie powróciła myślami do dnia, w którym poznała swojego męża. To było sześć lat temu. Miała wówczas trzydzieści lat i była lekkomyślną egoistką, skupioną wyłącznie na sobie. Uwikłana w romans z dużo starszym, żonatym i dzieciatym facetem, skłócona od dekady z rodzicami, zachowywała się jak rozkapryszona księżniczka. Na wzmiankę o macierzyństwie czy małżeństwie wybuchała śmiechem i pukała się w czoło. Życie było dla niej niekończącą się zabawą. Nie przeszkadzało jej to, że sypia z facetem, który traktował ją jak swoją własność, jak dziewczynę na telefon. Jak prostytutkę. Czuła się coraz bardziej samotna i nieszczęśliwa, ale udawała, że odpowiada jej taki układ. Naiwnie wierzyła w to, że Marek zostawi dla niej swoją rodzinę i zaczną wszystko od nowa, tylko we dwoje. Była tak zafascynowana Rajmerem, że nic do niej nie docierało. Magda, jedyna bliska osoba, która przy niej pozostała, nieustannie namawiała ją, żeby zakończyła ten toksyczny związek, ale ona była głucha na jej prośby. Ich przyjaźń wisiała wówczas na włosku. Marty to jednak nie obchodziło. Moralizatorski ton Magdy tylko ją irytował. Mimo to gdzieś w głębi duszy zazdrościła Borowskiej, która wyszła za mąż za fajnego faceta i urodziła ślicznego synka. Tworzyli we troje naprawdę sympatyczną rodzinę. To jeszcze bardziej pogłębiało różnice między przyjaciółkami.

Kiedy myślała, że Rajmer odważy się wreszcie powiedzieć o nich Beacie, jej życie rozpadło się nagle jak domek z kart. Tak po prostu, bez uprzedzenia. Gdy zobaczyła go w galerii handlowej, spacerującego beztrosko z żoną i dziećmi, coś w niej pękło. Wyglądali idealnie, byli naprawdę szczęśliwi… Zrozumiała wówczas, że Marek od początku ją oszukiwał. Nigdy nie rozwiódłby się z Beatą, nie zamieniłby swojego wygodnego i ułożonego życia na niepewny związek z kochanką.

Widok Rajmerów zmienił wszystko. Marta była wściekła, nie tylko na Marka, lecz także na siebie. Poczuła wtedy, jak wraca jej rozsądek. Wreszcie ujrzała swój romans takim, jakim był naprawdę – żałosnym przedstawieniem z wyjątkowo kiepską obsadą. Zrozpaczona wsiadła do samochodu i pojechała gdzieś przed siebie, byle dalej od Rajmera i jego rodziny. To właśnie wtedy spowodowała wypadek. O mało nie zginęła, zarówno ona, jak i rowerzysta, którego ledwo ominęła. Jej samochód uderzył w drzewo i stanął w płomieniach. Uratował ją strażak, ryzykując przy tym własne życie. Piotr…

Marta dopiła swoją herbatę i mimowolnie uśmiechnęła się na myśl o mężu. Przypomniała sobie, jak odwiedził ją po wypadku w szpitalu. Niedługo potem zostali parą. Dzięki niemu zapomniała o Marku i zrozumiała, czym jest prawdziwa, dojrzała miłość… To Piotr nauczył ją cieszyć się z małych rzeczy, przekonał do małżeństwa i macierzyństwa, nakłonił do pogodzenia się z rodzicami.

Rozstawali się i wracali do siebie, silniejsi i bogatsi o nowe doświadczenia. Nic nie mogło ich rozdzielić. Ani bezpłodność Piotra, ani jego była żona, ani intrygi zazdrosnego Marka. Ze wszystkich prób wychodzili zwycięsko, ze świadomością, że nie potrafią bez siebie żyć. Kiedy targnęła się na swoje życie, gdy Piotr znalazł ją siedzącą z podciętymi żyłami pod lodowatym prysznicem i uratował, wtedy naprawdę zaczęła wierzyć w to, że ten facet nie zjawił się w jej życiu przypadkowo. Był przy niej zawsze, gdy go potrzebowała, gdy czuła się samotna i zrozpaczona. Uwielbiała patrzeć na jego piękną twarz, zatapiać się w jego silnych ramionach, w których znajdowała nie tylko rozkosz, lecz także poczucie bezpieczeństwa i wytchnienie. Dobroć i serdeczność Piotra były wręcz zaraźliwe, sama czuła się przy nim lepszym człowiekiem. Tak bardzo chciała urodzić mu córeczkę albo synka, że w końcu stało się to jej obsesją, która o mało nie rozbiła ich małżeństwa. Wtedy dowiedziała się od swojej matki, że jest adoptowana. Gdy udało jej się nieco oswoić z tą szokującą wiadomością, uświadomiła sobie, że dopiero teraz czuje się naprawdę gotowa na to, by przysposobić jakieś maleństwo. Piotr również od dawna o tym myślał, ale bał się z nią rozmawiać na ten temat. Tak zostali rodzicami pięcioletniej Weroniki i czteroletniego Filipka.

Początki ich rodzicielstwa nie należały do najłatwiejszych. Minęło wiele miesięcy, zanim rodzeństwo im zaufało, pokochało, aż wreszcie zaczęło nazywać „mamą” i „tatą”. Dzisiaj, po trzech latach, Weronika i Filip byli już zupełnie innymi dziećmi niż te, które przekroczyły po raz pierwszy próg ich mieszkania. Z zalęknionych, dzikich i nieufnych zwierzątek przemieniły się w rozkrzyczane, wesołe i inteligentne maluchy. Oboje z Piotrem musieli wykazywać się ogromną cierpliwością i spokojem, co czasami wymagało od nich wręcz heroicznego wysiłku. Ich wesołą ferajnę uzupełniał kocur Filemon, który wydawał się pochodzić nie od ukochanej babci Ani, ale od samego Belzebuba. Tak zresztą nazywali go z Piotrem, kiedy dzieci nie słyszały.

Marta spojrzała na zegar i podniosła się z niechęcią z taboretu. Wstawiła kubek z resztką kawy do zlewu. I tak będzie musiała pozmywać po śniadaniu. Westchnęła i oparła się o blat. Zamknęła oczy i napawała się ostatnimi minutami błogosławionej ciszy.

Odkąd zaadoptowali Weronikę i Filipa, ich życie przewróciło się do góry nogami. Musieli zupełnie zmienić swoje priorytety, rozkład dnia i nawyki, od podstaw nauczyć się trudnej sztuki bycia rodzicem. Mimo to nigdy nie żałowali swojej decyzji. Każdy moment, który teraz spędzali tylko we dwoje, był dla nich niezwykle cenny. Z czasem namiętność nieco osłabła, przygnieciona brzemieniem codzienności, ale nadal byli w sobie zakochani. Wciąż patrzyli na siebie z tym samym szczególnym błyskiem w oku. Oczywiście, jak każde małżeństwo, które poznało już smak rodzicielstwa, sprzeczali się o drobiazgi, o to, kto dzisiaj odwozi dzieci do szkoły, kto przygotuje im śniadanie. Wiedzieli jednak, że są to jedynie błahe problemy, które nie mogłyby naruszyć twierdzy, jaką stanowi ich związek. Teoretycznie wszystko między nimi było w porządku, ale Marta coraz częściej łapała się na tym, że chętnie wyszłaby już z domu, wróciła do pracy, do ludzi… Nieuchronnie zbliżała się do czterdziestki. Jeśli zamierza dokonywać w swoim życiu jakichś zmian, to teraz jest na to najlepszy czas. Chciała o tym porozmawiać z Piotrem, nigdy jednak nie mogła trafić na odpowiedni moment. Kochała męża, ale miała wrażenie, że coraz bardziej zaczynają przypominać te wszystkie statystyczne małżeństwa, które spotykała dookoła. Wyłączając Borowskich, rzecz jasna. Magda i Wojtek zawsze byli dla niej niedoścignionym wzorem idealnej pary. Naprawdę się uwielbiali i okazywali to sobie na każdym kroku. Mimo że również byli rodzicami, w dodatku dwóch synów, wciąż dbali o swój związek.

Marta uśmiechnęła się smutno i skierowała do łazienki. Weszła pod prysznic, napawając się chwilą samotności, kiedy to nikt jej nie wołał ani nie dobijał się do drzwi. Dziesięć minut później, z turbanem na głowie, zatrzymała się przed pokojem dzieci. Nagle przy jej nogach pojawił się Filemon, który łasząc się i mrucząc, głośnym miauknięciem wyraził chęć zjedzenia śniadania, i to najlepiej w trybie natychmiastowym. Wiedziała, że kot nie odpuści, dopóki nie dostanie tego, czego chce. Zrezygnowana, nie wdając się w niepotrzebną polemikę z futrzakiem, zawróciła do kuchni i uzupełniła braki w jego misce. Popatrzyła na kocura z czułością i pogłaskała go delikatnie po grzbiecie. Filemon odsunął się z wyraźną odrazą, jakby była trędowata. No tak, typowy facet. Dostał, co chciał, i stracił zainteresowanie jej osobą. Przynajmniej do obiadu.

Marta parsknęła śmiechem i podjęła kolejną próbę dotarcia do pokoju dziecięcego. Pięć razy w tygodniu, co rano, staczała tu walki, które kończyły się dla niej zwykle zwycięsko. Miała nadzieję, że i tym razem tak będzie. O ile Weronika nie sprawiała większych problemów, o tyle obudzenie Filipa graniczyło z cudem. Kolejna wspólna cecha z ukochanym tatą.

Marta popatrzyła na swoje latorośle z okrutną świadomością, że za chwilę zburzy ich spokojny sen. Nie miała jednak innego wyjścia. Life is brutal.

– Dzieciaki, pobudka! Szkoła czeka! – zawołała i odsunęła gwałtownie rolety.

Dzieci nakryły się kołdrami po uszy, mrucząc coś o braku litości i znęcaniu się nad biednymi uczniami. Marcie nie pozostało nic innego, jak zastosować tortury. Zaczęła od łaskotania po stopach. Weronika poddała się już po kilku sekundach. Westchnęła z emfazą i na wpół przytomna podreptała do łazienki. Filip, wiedząc, że dzięki temu zyskał jeszcze dobre dziesięć minut leżenia w łóżku, zakopał się głębiej w pościeli. Marta była jednak przygotowana na taki manewr. Zastosowała gorsze tortury: łaskotanie po łopatkach. Tego jej synek już nie zniósł. Po kilku minutach daremnej walki poddał się ze śmiechem i zsunął stopy z łóżka. Zanim dotarł do łazienki, zdążył przywitać się z Filemonem i dać całusa śpiącemu tacie.

Czterdzieści minut później Marta uznała, że zarówno ona, jak i jej dzieci nadają się do wyjścia z domu. Słuchając jednym uchem wykładu Wery na temat życia dzikich kotów w Afryce, zapakowała całe towarzystwo do samochodu i odwiozła do szkoły. Wracając do domu, zrobiła jeszcze małe zakupy w pobliskim sklepie. Kiedy kwadrans później siłowała się z drzwiami wejściowymi, uświadomiła sobie, że zapomniała kupić kilku ważnych produktów. Może gdyby zabrała ze sobą listę, którą zostawiła na kuchennym stole obok niepozmywanych naczyń… Marta wsiadła do windy i nacisnęła klawisz z trójką.

Jeszcze tylko cztery poranki i nadejdzie upragniony weekend – pomyślała z ulgą.

ROZDZIAŁ 2

– Dzień dobry.

Uśmiechnęła się mimowolnie, kiedy poczuła jego dłonie na swoich biodrach. Piotr musnął ustami skroń żony i przytulił się do jej pleców. Marta odwróciła się i spojrzała z czułością na męża. Niedawno świętował swoje czterdzieste pierwsze urodziny. Jak na razie nie dostrzegała u niego jeszcze żadnych objawów kryzysu wieku średniego. Piotr nie wyglądał na mężczyznę, któremu jakoś szczególnie doskwiera upływający czas. Nadal był zabójczo przystojny, a siwiejące włosy jedynie dodawały mu uroku. Zachował szczupłą sylwetkę i nadal pracował w straży pożarnej. W ubiegłym roku świętował dwudziestolecie swojej pracy w PSP. Marta doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Majewski nie odejdzie z jednostki, dopóki sami go z niej nie wyrzucą. Na to się jednak na razie nie zanosiło, tym bardziej że kilka lat temu został mianowany dowódcą zmiany. Z czasem przywykła więc do tego, że widuje męża tylko kilka razy w tygodniu. Udawała, że nie wzruszają jej już pędzące na sygnale karetki i wozy strażackie, że nie dostrzega jego ran – tych mniejszych i większych. Na własne oczy przekonała się, do czego zdolny jest Piotr, kiedy ratuje czyjeś życie. Nieważne, czy chodziło o człowieka, czy o zwierzę. Do każdego przypadku podchodził z takim samym zaangażowaniem. Starała się zatem, dla własnego spokoju, nie zastanawiać nad tym, co szalonego i niebezpiecznego robi na służbie jej wspaniały i szlachetny mąż. Na szczęście ich dzieci były na tyle absorbujące, że nie miała zbyt dużo czasu na rozmyślanie o Piotrze, a tym bardziej o sobie.

Te kilka godzin, które Filip i Weronika spędzali w szkole, poświęcała na sprzątanie i gotowanie. Ewentualnie pranie i zakupy. Z czasem przywykła do tego, że najlepiej rozmawia jej się z Filemonem. Czasami miała wrażenie, że kocur rozumie wszystko, co do niego mówiła. Nie zdziwiłaby się jakoś szczególnie, gdyby pewnego dnia zaczął jej głośno przytakiwać. Na szczęście, oprócz kota, miała jeszcze rodziców, teściową i Magdę, choć akurat ta ostatnia również nie narzekała na nadmiar wolnego czasu. Jej młodszy syn Jakub miał trzy latka i od niedawna żywo interesowały go gniazdka elektryczne. Z tego powodu Borowska nie spuszczała go z oka nawet na sekundę. Jej pierworodny, Tymoteusz, liczył sobie już osiem lat i był ogromnie zafascynowany pracą swojego taty policjanta. Momenty, w których zabierały swoje dzieci na plac zabaw, gdzie te szalały jak małe szatany, a one mogły wreszcie trochę odpocząć i pogadać, były tak rzadkie, że zaczynały je traktować jak wielkie wyjścia.

– Wyspany? – Marta pocałowała męża w usta. Piotr objął ją i odwzajemnił pocałunek, czym przyprawił ją o lekkie drżenie. Przeczytała kiedyś w jednej z książek Janusza Leona Wiśniewskiego, że według „Spiegla” pięćdziesiąt dwa procent kobiet nie wyszłoby powtórnie za swojego męża po sześciu latach małżeństwa. Do tej nieszczęśliwej liczby brakowało im kilku tygodni, jednak Marta była pewna, że wbrew statystykom zostałaby żoną Piotra ponownie. Mogłaby wychodzić za niego co roku. Nawet jeśli ich związek stawał się powoli przewidywalny i nudny, jej to odpowiadało. Piotr był mężczyzną, którego ciągle tak samo kochała i z którym chciała się zestarzeć. Nadał sens jej życiu i wciąż stanowił jego esencję. Potem pojawiły się dzieci i to one stały się dla nich najważniejsze.

– Mhm… Melduję pełną gotowość do działania – mruknął Piotr i musnął ustami jej szyję.

Marta zachichotała i pogładziła męża po policzku.

– Mam okres. – Uśmiechnęła się słodko, po czym wysunęła z jego ramion.

Kiedy zobaczyła zawiedzioną minę Piotra, poczuła nagłą złość.

– Wierz mi, z miłą chęcią oddałabym za darmo tę jakże bezbolesną przypadłość – burknęła i wstawiła wodę na herbatę. Sięgnęła po ich ulubione kubki i postawiła je z hukiem na blacie.

Piotr obserwował Martę z bezpiecznej odległości, przyzwyczajony do jej nagłych zmian nastroju i wybuchów gniewu w „te dni”. Miał jednak wrażenie, że od dłuższego czasu jego żonę coś trapi. Czasami wydawała się nieobecna i zrezygnowana. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że zajmowanie się domem i dziećmi nie należy do łatwych i przyjemnych obowiązków, kosztuje ją to wiele zdrowia oraz nerwów, tym bardziej że on w domu spędzał zaledwie trzy, cztery dni w tygodniu. Kiedy miał wolne i nie odsypiał dyżuru, sam szykował i odwoził dzieciaki do szkoły. Wciąż kochał Martę tak samo, jednak czasami odnosił wrażenie, że żona bywa wybuchowa i drażliwa nie tylko wtedy, gdy ma miesiączkę. Kładł to na karb licznych obowiązków, jakimi była obarczona, jednak równocześnie znał ją na tyle, że wiedział, iż kryje się za tym coś więcej.

– Usiądź. Ja to zrobię – powiedział pojednawczo i wyjął jej z rąk puszkę z herbatą. Odstawił ją na blat i bez słowa przytulił żonę do siebie. Czuł, jak jej napięte mięśnie rozluźniają się powoli pod wpływem jego dotyku.

– Przepraszam. – Marta cmoknęła męża w podbródek i posłusznie usiadła przy stole. – Filip znowu widział potwora – powiedziała.

Piotr spojrzał na Majewską zaniepokojony i westchnął. Postawił przed nią kubek z herbatą i talerz z kanapkami.

– Myślisz, że to mu przejdzie? – Usiadł po drugiej stronie stołu.

Marta bezradnie wzruszyła ramionami.

– A może to ma związek z… – Piotr nagle umilkł i spojrzał na żonę wymownie.

Kobieta popatrzyła na niego z dezaprobatą i wyprostowała się na krześle.

– Przestań, już dawno zapomniały o domu dziecka. To nie to – powiedziała.

Miała nadzieję, że jej głos zabrzmiał przekonująco, ale kiedy zobaczyła minę Piotra, uznała, że tak nie było.

– Może powinniśmy iść z nim do psychologa? – spytał.

Marta pokiwała głową i sięgnęła po swoją kanapkę.

– Chyba nie mamy wyjścia. To trwa już zbyt długo. Zadzwonię dzisiaj do mamy, może poleci mi jakiegoś dobrego specjalistę. – Spojrzała na męża, a potem na zegar. Za godzinę musiała jechać po dzieci, a jeszcze nawet nie zaczęła przygotowywać obiadu.

– Spokojnie, ja odbiorę dzieciaki – powiedział Piotr.

Marta uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Z każdym kolejnym rokiem rozumieli się coraz lepiej. Czasami wystarczyło tylko spojrzenie, drobny gest, żeby jedno wiedziało, czego chce to drugie. Nie tylko w łóżku, lecz także w życiu. Pomyślała, że chyba tylko dobre małżeństwa osiągają takie niezwykłe porozumienie. Ułatwiało im to codzienną komunikację i pomagało uniknąć tysiąca niepotrzebnych sprzeczek i niedomówień.

– Jak w pracy? – Marta wstała i zaczęła zbierać naczynia ze stołu.

– Marcin odszedł ze straży – powiedział Piotr i wyciągnął rękę do kota, który nieoczekiwanie zaszczycił ich swoją obecnością. Filemon wszedł majestatycznie do kuchni i od razu skierował się w stronę Majewskiego. Poobcierał się o jego nogę, po czym wskoczył strażakowi na kolana, domagając się pieszczot. Piotr ułożył futrzaka na sobie i podrapał go delikatnie za uszami. Zwierzę natychmiast zaczęło mruczeć z zadowolenia. W tym momencie w ogóle nie przypominało pomiotu szatana, jak często nazywała go w złości Marta, gdy kocurowi zdarzyło się porwać firankę lub zrzucić doniczkę z parapetu.

– Bojarski odszedł? – zapytała Marta ze zdumieniem. Marcin był kiedyś najlepszym przyjacielem Piotra. Razem dorastali i marzyli o tym, by zostać strażakami. Kiedy ojciec Majewskiego zginął podczas akcji, Bojarski zajął jego miejsce. Kilka lat później Piotr ożenił się z Katarzyną. Przez długi czas bezskutecznie starali się o dziecko. Coraz częściej z tego powodu dochodziło między nimi do kłótni. W końcu Majewski, w tajemnicy przed żoną, zrobił badania, które wykazały, że jest bezpłodny. Już wiedział, co było przyczyną ich niepowodzeń. Wracał załamany do domu i zastanawiał się gorączkowo, jak powiedzieć żonie, że nie może jej dać upragnionego dziecka. Ledwo zdążył przekroczyć próg mieszkania, gdy uszczęśliwiona Katarzyna rzuciła mu się na szyję i zawołała, że jest w ciąży. To właśnie wtedy wyszło na jaw, że od dawna zdradza go z Marcinem. Zaczęło się do pocieszania, a skończyło jak zawsze w takich sytuacjach.

Jednego dnia Piotr stracił żonę, przyjaciela i nadzieję na to, że zostanie ojcem. Gdyby nie interwencja kolegów z jednostki, pobiłby Marcina na śmierć. Od tamtej pory musiał znosić jego obecność i głupawe docinki, zwłaszcza że zazwyczaj pracowali na jednej zmianie. Pogodzili się dopiero po kilku latach, kiedy wóz strażacki, którym jechali do pożaru, runął w przepaść. W wypadku zginął przyjaciel Majewskiego, Krzysztof. On sam doznał ciężkich obrażeń. Po tym tragicznym zdarzeniu Bojarski przeprosił Piotra za to, co mu zrobił. Od tamtej pory ich relacje nieco się ociepliły. Nie były może serdeczne, ale po prostu neutralne. To wystarczyło, by ich współpraca stała się znośna.

– Trzy tygodnie temu. Podobno założył jakąś firmę budowlaną ze swoim bratem – powiedział Piotr i podrapał Filemona pod brodą.

Marta zerknęła na kota i uśmiechnęła się z pobłażaniem. Belzebub popadł w taki błogostan, że aż zaczęła mu zazdrościć.

– Macie już kogoś na jego miejsce? – zapytała zaciekawiona.

Piotr spojrzał na nią i uśmiechnął się. To między innymi ten uwodzicielski uśmiech sprawił, że zakochała się w nim na zabój. Do dziś z pozoru niedbały grymas wywoływał w niej palpitacje serca. Marta przeklęła w duchu swoją niedyspozycję. Poczuła, że nabiera gwałtownej ochoty na seks. Cholerne hormony! – pomyślała ze złością.

Piotr musiał zauważyć jej nagłą zmianę nastroju, bo roześmiał się i bez słowa odniósł Filemona do jego koszyka w sypialni. Kocur popatrzył na niego zawiedziony, po czym zaczął odruchowo myć przednią łapkę. Tak go to pochłonęło, że po chwili zapomniał w ogóle o istnieniu swoich właścicieli.

Majewski umył ręce i wrócił do kuchni. Oparł się ramieniem o futrynę i skrzyżował ręce na piersiach.

– Chcesz u nas pracować? Dałoby się załatwić. W końcu twój mąż jest dowódcą zmiany. – Podszedł do żony i zamknął ją w swoich objęciach. Musnął delikatnie wargami jej usta i uśmiechnął się szelmowsko.

Marta poczuła przyjemne podniecenie, które ogarniało powoli każdą cząstkę jej ciała.

– Odpadłabym już na pierwszych testach… – szepnęła i pocałowała go namiętnie w usta.

– Nieprawda. Sylwia świetnie sobie poradziła. Ty też pewnie byłabyś niezłą strażaczką – powiedział, po czym uniósł żonę i posadził na kuchennym blacie. Zaczął obsypywać jej szyję i dekolt delikatnymi pocałunkami, od których zakręciło jej się w głowie. Zamknęła oczy, rozkoszując się jego pieszczotą. Nagle odsunęła Majewskiego od siebie.

– Że co? Jaka Sylwia? – zapytała czujnie. W tej samej chwili dopadł ją charakterystyczny skurcz w podbrzuszu, który towarzyszył jej zawsze na początku miesiączki.

Piotr popatrzył na nią nieco zaskoczony. Westchnął z rezygnacją, gdy uświadomił sobie, że dotychczas nie powiedział jeszcze żonie o swojej nowej koleżance z pracy. Skłamałby, twierdząc, iż zrobił to zupełnie nieświadomie. Tak naprawdę odwlekał ten moment najdłużej jak mógł. Aż do teraz, kiedy to najzwyczajniej w świecie się wygadał.

– Na miejsce Marcina przyjęliśmy kobietę, Sylwię. Ma dwadzieścia pięć lat i właśnie zaczęła u nas staż przygotowawczy – powiedział spokojnie i popatrzył na żonę z ironicznym uśmiechem. Czyżby była o niego zazdrosna?

Marta poczuła, że ulatuje z niej całe pożądanie. Zamiast niego pojawił się tępy ból, którego mogła pozbyć się jedynie za pomocą tabletki.

– Po co wam kobieta? Przecież będzie miała przerąbane. Sama w towarzystwie tylu facetów? Nie wytrzyma. – Poprawiła bluzkę i zsunęła się z blatu.

Piotr obserwował ją badawczo. Na wszelki wypadek przygotował się już psychicznie na nadchodzące niebezpieczeństwo.

– Jest twarda. Nie chce, żebyśmy ją traktowali ulgowo – rzucił mimochodem. Starał się, by jego głos zabrzmiał obojętnie.

Marta wyszła bez słowa z kuchni i skierowała się do łazienki. Odnalazła tabletkę w apteczce, włożyła ją do ust i popiła wodą z kranu. Miała nadzieję, że lek szybko pomoże. Jej bóle miesiączkowe potrafiły być czasami tak silne, że przez kilka godzin musiała leżeć zwinięta w kłębek na łóżku. Czuła się wówczas kompletnie wyczerpana i niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Oby tym razem skończyło się tylko na lekkim ataku.

Westchnęła i wróciła do kuchni. Zerknęła na zegar i zaklęła cicho, kiedy zobaczyła, która jest godzina.

– Super, że macie do kogo się ślinić w pracy, ale ja niestety muszę poradzić sobie teraz z bardziej przyziemnymi problemami. Na przykład, jak w niespełna pół godziny przygotować obiad – powiedziała zdenerwowana.

Piotr przechylił głowę i obdarzył ją jednym ze swoich najbardziej uwodzicielskich spojrzeń.

– Jesteś zazdrosna – bardziej stwierdził, niż zapytał.

Marta odwróciła szybko wzrok i zarumieniła się gwałtownie.

– Żartujesz. Chyba że coś przede mną ukrywasz? – Spojrzała na niego i zmarszczyła gniewnie brwi.

Majewski roześmiał się i pokręcił głową.

– Jestem zupełnie niewinny. Zresztą Sylwia ma narzeczonego, za rok biorą ślub.

Marta sięgnęła po tasak i deskę do krojenia, po czym zerknęła na męża.

– Widzę, że już całkiem sporo o niej wiesz. Zwierzała ci się? – zapytała niewinnie i wysunęła powoli nóż z pokrowca.

Piotr miał nieprzeparte wrażenie, że ten rekwizyt nie pojawił się w ich rozmowie przypadkowo. Cała ta sytuacja wydała mu się nagle tak absurdalna, że nie wytrzymał i parsknął śmiechem.

Marta odłożyła nóż i spojrzała groźnie na Majewskiego.

– Co w tym śmiesznego? – Obróciła się przodem do niego i skrzyżowała ręce na piersiach.

– Nic. Zupełnie nic. – Za wszelką cenę starał się zachować powagę, ale niestety poległ. Zaczął chichotać jak szalony.

Marta nie wytrzymała i także się roześmiała.

– Wiesz co, jedź już lepiej po dzieciaki. Zabierasz mi tylko czas i psujesz nerwy – rzuciła przez ramię i położyła warzywa na desce.

Piotr cmoknął ją w policzek i sięgnął dyskretnie po kawałek marchewki.

– Jesteś zazdrosna – powtórzył i czmychnął do sypialni, zanim dosięgła go rzucona przez żonę ścierka.

Marta pokręciła głową z udawaną dezaprobatą i zaczęła kroić warzywa. Mimo że się uśmiechała, w jej głowie zaczęły kłębić się myśli, których nie lubiła. Wzmianka o nowej strażaczce niby jej nie wzruszyła, ale tak naprawdę poczuła się zaniepokojona. Cholera wie, co to za siksa. Wiadomo, że będzie chciała się wykazać, zwłaszcza przed przystojnym dowódcą zmiany. Sama nie wiedziała, czy jak zwykle zaczyna wyolbrzymiać słowa męża, czy po prostu jej kobieca intuicja nie pozwalała jej przejść nad tym do porządku dziennego. Postanowiła na wszelki wypadek kontrolować dyskretnie tę nową znajomość Piotra. Oczywiście, że mu ufała, ale… No właśnie. Pozostawało to „ale”. Wolała dmuchać na zimne, niż przekonać się na własnej skórze, że jej męża jednak dosięgnął kryzys wieku średniego. Nie chciała, aby pewnego dnia wymienił ją na młodszy model. Nikt nie jest idealny, poza tym Piotr ostatecznie był tylko mężczyzną, nawet jeśli czasami bardziej przypominał jej anioła niż stereotypowego faceta. Ostrożności nigdy za wiele.

ROZDZIAŁ 3

1

– Nad czym tak rozmyślasz, szefie? – usłyszał nad sobą znajomy głos.

Uniósł głowę i popatrzył badawczo na Sylwię. Opierała się o drzwi i spoglądała na niego z lekko ironicznym uśmieszkiem. Mimowolnie otaksował ją wzrokiem. Była wysoka, szczupła i wysportowana. Wspomniała kiedyś, że zamiast tracić czas na oglądanie bzdurnych telenowel, woli wyciskać z siebie siódme poty na siłowni. Kiedy na nią patrzył, nie miał żadnych wątpliwości, że mówiła prawdę. Swoje długie, rude włosy wiązała w koński ogon, co odbierało jej nieco uroku, ale dodawało drapieżności. Nie byłby godnym przedstawicielem swojej płci, gdyby nie zwrócił uwagi również na jej zgrabne pośladki i niewielkie, ale ponętne piersi. Jego nowa koleżanka była niestety cholernie atrakcyjna, o czym celowo nie powiedział swojej żonie. Oprócz apetycznej figury, Sylwia Nowakowska wyróżniała się również bezpośredniością i poczuciem humoru, czym w końcu zjednała sobie kolegów z jednostki, którzy początkowo odnosili się do niej z nieskrywaną niechęcią. Ładna, owszem, ale to w końcu baba. Czego ona szuka w zawodzie zarezerwowanym dla facetów, dodajmy – silnych i twardych facetów?

Nie minęło jednak kilka tygodni, a Sylwia stała się ulubienicą całej załogi. Odważniejsi próbowali z nią flirtować, ale szybko przekonali się, że Nowakowska nie jest ani łatwa, ani głupia. Z czasem zaczęli traktować ją po prostu jak partnera do pracy, a nie biedną, zagubioną kobietkę. Dziewczyna od początku zresztą nie oczekiwała żadnej taryfy ulgowej. Posłusznie wykonywała wszystkie obowiązki i równocześnie obserwowała kolegów podczas pracy. Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie pozwolą jej pojechać na prawdziwą, profesjonalną akcję. Chciała wreszcie się wykazać, a nie tylko pozostawać biernym obserwatorem.

Ze wszystkich strażaków z jednostki szczególnie upodobała sobie Piotra. Przystojny dowódca zmiany od razu zwrócił jej uwagę. Był uprzejmy i szarmancki, a przy tym zabawny i inteligentny. Cierpliwie odpowiadał na wszystkie pytania, czym zjednał sobie jej sympatię. Mimowolnie stał się jej mentorem, wzorem do naśladowania. Złapała się na tym, że nieustannie o nim myśli. Wiedziała, że jest żonaty i ma dwójkę dzieci, ona sama przecież była zaręczona z Łukaszem. Jednak kiedy Majewski znajdował się blisko, jej serce zaczynało niebezpiecznie przyspieszać. Ganiła się za to, nazywając głupią idiotką, lecz mimo to nieustannie szukała okazji, by być jak najbliżej niego.

Nazywała go żartobliwie szefem, chociaż prosił, by tego nie robiła. Drażniła się z Piotrem, sprawdzając, na ile może sobie pozwolić w kontaktach z nim. Ich pogłębiająca się zażyłość nie uszła uwagi pozostałych strażaków, którzy pół żartem, pół serio, zaczęli posądzać ich o romans. To właśnie od jednego z nich dowiedziała się o tragicznej śmierci Adama Majewskiego, konflikcie z Marcinem, wypadku, w którym zginął Krzysztof. Od tej pory darzyła Piotra jeszcze większym szacunkiem. Z uwagą przeglądała kronikę strażaków i wyszukiwała go na zdjęciach. Kilkanaście lat temu był jeszcze seksowniejszy, ale teraz również niebezpiecznie działał na zmysły. Kiedy patrzył na nią tymi swoimi niebieskimi oczami, miała wrażenie, że przewierca ją nimi na wylot. Zastanawiała się, czy ona też nie jest mu obojętna. Z przykrością zauważyła jednak, że Majewski zachowuje się wobec niej powściągliwie. Mimo to była pewna, że ją lubi.

– Nie nazywaj mnie szefem – powiedział strażak i wstał zza biurka.

Sylwia nie miała wprawdzie kompleksów z powodu wzrostu, mierzyła sto siedemdziesiąt cztery centymetry, ale i tak poczuła się przy Majewskim malutka i krucha. A może to urok osobisty Piotra sprawiał, że nawet najbardziej silna i niezależna kobieta stawała się przy nim delikatna i słaba? Jeszcze tego nie rozgryzła, ale musiała przyznać, że Majewski po prostu epatował erotyzmem. Najbardziej podobał jej się w dwudniowym zaroście. Nawet te jego siwiejące włosy wyglądały seksownie. Rany, jego żona to prawdziwa szczęściara. Mieć takiego faceta w łóżku… – pomyślała z rozmarzeniem.

– Kiedy będę mogła wreszcie jechać z wami na jakąś bardziej ryzykowną akcję niż wyciąganie zaklinowanego kota z kanalizacji?

Piotr zatrzymał się przed nią i skrzyżował ręce na piersiach.

– Zwierzę odczuwa ból i strach tak samo jak człowiek. Zwłaszcza kot, który wpadł do studzienki kanalizacyjnej. Jeżeli dla ciebie ratowanie zwierząt jest stratą czasu, to chyba nie ma sensu, żebyś wyjeżdżała na „coś poważniejszego” – powiedział oschle.

Sylwia zorientowała się, że nieco przesadziła z bagatelizowaniem sprawy cierpiących kotów. Widocznie pan strażak lubił futrzaki i był wrażliwy na ich krzywdę. Kolejna cenna informacja na jego temat.

– Przepraszam. To, co powiedziałam, było głupie. Odnoszę jednak wrażenie, że boisz się mnie wysłać do pożaru czy wypadku. Mam nadzieję, że robisz to z troski o moje życie, a nie z czystej złośliwości. – Uśmiechnęła się szybko na wypadek, gdyby Majewski źle zinterpretował jej słowa.

Piotr spojrzał na nią i pokręcił głową z dezaprobatą.

– Jesteś niemożliwa – powiedział i w końcu parsknął śmiechem. Ta dziewczyna źle na niego działała. Uzmysłowił sobie, że ma do niej słabość, a to nie wróżyło niczego dobrego. Nie potrafił traktować jej tak, jak chłopaków z jednostki. Dla niego była przede wszystkim kobietą, mimo że starała się usilnie udowodnić wszystkim, że nie potrzebuje żadnych forów. Świadomie zwlekał z wysłaniem jej na większą akcję. Miał przeczucie, że Sylwia nie jest jeszcze gotowa. Wprawdzie ukończyła kilkumiesięczne szkolenie, ale to nie czyniło z niej jeszcze wykwalifikowanej strażaczki. Pozorowanych sytuacji z użyciem manekinów i prawdziwego wypadku czy pożaru, w którym ginęli ludzie, nie można było porównać. Trzyletni staż przygotowawczy nie tylko sprawdzał zdolność kandydatów do pełnienia służby, lecz także zwyczajnie dawał im czas na podjęcie ostatecznej decyzji, czy rzeczywiście chcą na stałe wstąpić do straży pożarnej. Majewski miał jednak świadomość, że dziewczyna niczego się nie nauczy, jeśli rzeczywiście nie zacznie jeździć na wszystkie akcje.

– Zagrasz ze mną w bilard? – zapytała nagle Nowakowska.

Piotr spojrzał na nią zaskoczony. Musiał przyznać, że szybko zmieniała tematy rozmowy.

– Nie gram z kobietami. W nic. – Spojrzał na nią znacząco.

Sylwia poczuła, że się czerwieni. Zrozumiała aluzję, w dodatku Majewski stał tak blisko niej… Mimo to zachowała zimną krew i nie odwróciła wzroku.

– Udowodnię ci, że słaba płeć to jedynie wasz męski wymysł. Zrobię cię do zera, zakład? – Postanowiła wejść mu na ambicję. Faceci zawsze się na to nabierali.

Piotr uśmiechnął się pobłażliwie i pokręcił głową.

– Nie masz ze mną szans. Kiedy z Krzyśkiem graliśmy… – zaczął wesoło, ale nagle umilkł. Imię zmarłego przyjaciela zabolało go jak policzek, mimo że sam je wymówił. A może właśnie dlatego… Momentalnie przed oczami stanęła mu zakrwawiona twarz Wójcickiego. Jego szeroko otwarte, jakby zdziwione oczy. Martwe oczy. Nie zapomni ich do końca życia.

– Przepraszam – szepnął tylko i wyszedł szybko z pomieszczenia.

Zaskoczona Sylwia odprowadziła go wzrokiem. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, o co mu chodziło. No tak, jego zmarły kolega… Widać Majewski nadal nie pozbierał się po tamtej tragedii. Niepotrzebnie czuł się winny. Przecież i tak nie mógł pomóc swojemu koledze, facet już był trupem. Sam jej tłumaczył, że w tej pracy nie można pozwolić sobie na emocje, że najważniejsze jest opanowanie, trzeba po prostu wykonywać swoje obowiązki. A tu, proszę, wystarczyło tylko, że wymówił imię Wójcickiego i już się rozkleił. Jaki wrażliwy, bidulek – pomyślała i uśmiechnęła się pod nosem.

Piotr wyszedł na dziedziniec i usiadł na jednej z ławek stojących pod Pomnikiem Poległych Strażaków. Odetchnął głęboko i potarł twarz dłońmi. Minęło już pięć lat od śmierci Krzysztofa, a on nadal nie potrafił o nim zapomnieć. Towarzyszyło mu to samo bolesne poczucie winy, które miał także po śmierci ojca. Setki razy analizował ich wypadek, zastanawiał się, czy mógł temu zapobiec i uratować przyjaciela. Rozsądek mówił mu, że nic nie dało się zrobić, to wszystko stało się tak nagle. Mimo to gdzieś w głębi serca targały nim wyrzuty sumienia. Żałował, że to nie on zginął. Marta jakoś by się pozbierała. Nie byli wtedy jeszcze małżeństwem, nie mieli dzieci. Żona Wójcickiego została sama z dwoma małymi synkami…

Kiedy po wypadku wrócił do jednostki, nie potrafił sobie znaleźć miejsca. Wszystko przypominało mu zmarłego kolegę. Gdy wyjechał na pierwszą akcję bez niego, złapał się na tym, że kilka razy wołał przyjaciela, jakby ten wciąż był gdzieś blisko. Tak bardzo brakowało mu Krzysztofa, jego naburmuszonej miny, suchych komend, jakie im rzucał, siarczystych przekleństw mamrotanych pod nosem. Wiedział, że Wójcicki bardzo kochał swoją rodzinę. Przede wszystkim był jednak strażakiem. Wiernie wypełnił przysięgę, którą złożył, gdy wstępował do straży pożarnej.

Kiedy kilka lat temu Piotr został mianowany na dowódcę zmiany, potraktował to jako rodzaj zobowiązania. Nie tylko wobec podlegających mu strażaków, lecz przede wszystkim wobec Krzysztofa. Czuł, że jest mu to winien, Wójcicki uratował przecież jego żonę. Ryzykował tak samo jak Piotr. Gdyby samochód eksplodował, zginęliby wszyscy troje…

Majewski zapamiętał szczególnie jeden wieczór. Wójciccy zaprosili jego i Martę na kolację. Krzysztof prywatnie był zupełnie inny niż podczas pełnienia służby. Żartował, śmiał się, wygłupiał z synkami. Kiedy Marta podziękowała mu za ocalenie życia, bardzo się zawstydził. Wyszedł szybko do kuchni pod pretekstem otworzenia butelki wina. Śmiali się potem z Piotrem, że Marta intuicyjnie wiedziała, który z nich jest wolny. W tamten wieczór ostatni raz widział Krzysztofa tak uśmiechniętego i zadowolonego. Kilka dni później Wójcicki zginął.

Nowa funkcja uczyniła Piotra jeszcze większym pracoholikiem. Całe szczęście, że żona rozumiała jego zamiłowanie do pracy w straży pożarnej, inaczej ich związek nie przetrwałby. Nigdy nie kazała mu wybierać: ja albo ona, za co był jej wdzięczny. Wiedział, że martwi się o niego, ale dzielnie udaje twardą. Często jednak widział przerażenie w jej oczach, gdy wracał z zabandażowaną ręką albo plastrem na twarzy. To prawda, ryzykował, czasami wręcz do przesady. Odkąd poznał Martę, a potem został ojcem, nie szarżował jak dawniej. A przynamniej tak mu się wydawało…

Piotr westchnął i wyciągnął się na ławce. Wystawił twarz do słońca i z przyjemnością napawał się jego ostatnimi promieniami. Niestety, nie było mu dane odpocząć. Usłyszał alarm, zanim ten na dobre rozniósł się w eterze. Zerwał się na równe nogi i kilka sekund później był już w garażu. Tyle samo zajęło mu założenie butów i ubrania bojowego. Złapał swój hełm i rozejrzał się dookoła. Nie musiał nawet wydawać żadnych poleceń. Strażacy z jego grupy doskonale wiedzieli, co należy robić. W takich chwilach czuł niezwykłą, silną więź, która ich łączyła. Była to relacja oparta na wzajemnym zaufaniu, współpracy, przyjaźni, odpowiedzialności za siebie i innych. Na co dzień żartowali, przekomarzali się ze sobą, rozmawiali o wypadkach i pożarach, do których ostatnio wyjechali. Gdy dostawali wezwanie, nagle wszystko stawało się śmiertelnie poważne. W kilka sekund byli gotowi, by zmierzyć się z nieznanym. Szczegóły zdarzenia poznawali zazwyczaj po drodze. Najważniejsze było jedynie to, by dotrzeć na czas. Resztą martwili się dopiero na miejscu.

– Ja też chcę z wami jechać! Proszę, zabierzcie mnie ze sobą! – usłyszał Piotr, kiedy zamierzał już zamknąć drzwi od wozu strażackiego.

Sylwia wspięła się na schodki pojazdu i popatrzyła na Majewskiego prosząco. Zaklął w duchu i spojrzał na nią ze złością. Nowakowska momentalnie zeskoczyła na ziemię i bez słowa odsunęła się od samochodu. Nigdy wcześniej nie widziała Piotra tak zdenerwowanego.

– My jedziemy na akcję, a nie na majówkę, do cholery! – powiedział lodowatym tonem i zatrzasnął drzwi.

Po chwili gnali już przez radomskie ulice. Trąbili przy tym wściekle na kierowców, którzy zdawali się nie wiedzieć, jak powinni zachować się na widok pojazdu uprzywilejowanego na sygnale.

Sylwia ledwo powstrzymała łzy, które cisnęły jej się do oczu. Nigdy by nie pomyślała, że Majewski zachowa się wobec niej w taki sposób. Chyba przesadnie go idealizowała. Ostatecznie okazał się takim samym dupkiem jak reszta przedstawicieli jego płci. Rozumiała, że się spieszy, ale mógł odmówić jej nieco łagodniej. Postanowiła, że nie będzie go już o nic prosić. Poradzi sobie sama. Bardzo ją rozczarował. Uważał, że wciąż nie jest gotowa. Chyba w jego chorym mniemaniu. Wielki pan strażak. Gdyby tylko pozwolił jej wziąć udział w pierwszym lepszym pożarze czy wypadku, udowodniłaby, że radzi sobie nie gorzej niż inni doświadczeni strażacy, z nim na czele. Ciekawe, czy kiedy zaczynał pracę w straży pożarnej, od razu był taki wspaniały i odważny? Pewnie bał się wysiąść z wozu strażackiego albo rzygał jak kot na widok trupów. Drań. Tak ją potraktować! I to jeszcze na oczach kolegów! Nie daruje mu tego.

Odwróciła się na pięcie i wróciła do pokoju odpoczynku. Nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Zwyczajnie się nudziła. A przecież mogła teraz razem z innymi strażakami gasić pożar albo wyciągać rannych z samochodu. Ewentualnie uratować jakiegoś niedoszłego samobójcę, podstawiając mu skokochron. Usuwać skutki nawałnicy, ściągać cholerne koty z drzew, zdejmować gniazda szerszeni… Wszystko, byle nie to bezczynne siedzenie. Dostawała od tego szału. Ile można się szkolić, ćwiczyć, poznawać wyposażenie wozu strażackiego, czytać te nudne ustawy i poradniki albo grabić liście przed budynkiem? Potrzebowała w życiu nagłych zwrotów akcji, adrenaliny.

Zanim trafiła do tej jednostki, spędziła kilka miesięcy na szkoleniu, którego poziom bardziej przypominał działania OSP niż profesjonalnej straży pożarnej. W rezultacie niczego się nie nauczyła. Nie żeby życzyła ludziom, aby się rozbijali i palili, ale tak bardzo chciała chociaż raz wziąć udział w czymś naprawdę… przerażającym. Poczuć się ważna i potrzebna. Uratować kogoś z płomieni jak Piotr, dostać medal od komendanta, żeby pisali o niej w prasie…

Sylwia westchnęła i oparła głowę o kanapę. Mimo że Majewski zachował się jak cham, nadal go lubiła. Przypomniała sobie jego srogą minę i omal nie parsknęła śmiechem. Pomyślała, że musi być cholernie namiętnym kochankiem. Te jego zabójcze oczy, które zmieniały barwę na stalowe, kiedy się wściekał… Ciekawe czego jeszcze interesującego dowie się o panu strażaku. Ten facet nie tylko rozbudzał jej zmysły, lecz także niezmiernie ją fascynował. Chciałaby przyjrzeć mu się jeszcze bliżej, dotrzeć aż do dna jego duszy, poznać jego tajemnice, obawy, pragnienia. Gdyby tylko pozwolił jej na nieco więcej…

Drgnęła zaskoczona, kiedy jej telefon niespodziewanie zawibrował. Spojrzała na wyświetlacz i westchnęła z niechęcią. Dzwonił Łukasz. Nie miała ochoty z nim rozmawiać.

– Cześć, kochanie. Sorki, ale nie mogę teraz gadać. Może urwę się wcześniej, zobaczę – zaszczebiotała do słuchawki i po krótkiej konwersacji rozłączyła się. Odetchnęła z ulgą. Wydawało jej się, że kocha swojego narzeczonego, ale coraz częściej zastanawiała się, czy zdoła spędzić z nim przysłowiową resztę życia. Kobieca intuicja podpowiadała jej, że niekoniecznie.

2

– Masz mi coś do powiedzenia na temat swojego zachowania? – Piotr wszedł znienacka do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Jak na jej gust, to nimi trzasnął, co raczej nie zapowiadało miłej pogawędki.

Sylwia uniosła powoli wzrok i zatrzymała go na strażaku. Starała się zachować pokerową twarz, ale nie wytrzymała. Widok Majewskiego natychmiast wywołał w niej gęsią skórkę. Tym bardziej że przyszedł tu z jeszcze wilgotnymi po prysznicu włosami. Jej wyobraźnia natychmiast zaczęła pracować na wyższych obrotach. Piotr, który stoi nagi pod natryskiem i zmywa z siebie brud, pot i zmęczenie po akcji. Nowakowska pomyślała, że chętnie by mu przy tym pomogła. Najpierw namydliłaby dokładnie jego ciało, fragment po fragmencie, a potem…

Spuściła głowę. Chciała ukryć gwałtowny rumieniec, który wykwitł na jej twarzy. Miała nadzieję, że Piotr niczego się nie domyślił. Zganiła się w myślach za swoje perwersyjne myśli. Zerknęła dyskretnie na strażaka. Zauważyła, że jest piekielnie zmęczony. Nic dziwnego, dochodziła dwudziesta pierwsza, a oni wyjechali na akcję około piętnastej. Wrócili raptem kwadrans temu. Na wszelki wypadek nie wychodziła w tym czasie z pokoju. Nie chciała spotkać Majewskiego. Jakoś nie wpadła na to, że to on przyjdzie do niej.

– Przepraszam – szepnęła.

Robiła wszystko co mogła, żeby wyglądać na skruszoną, mimo że przed oczami nadal przesuwały jej się obrazy spod prysznica. Zagryzła mocno wargi, żeby nie wybuchnąć śmiechem. W końcu zakryła twarz dłońmi. Skoro Piotr oczekiwał od niej pokory i żalu, okazywała je. Co z tego, że nieszczerze? Liczy się efekt końcowy, a nie droga, jaką się przebyło, żeby go osiągnąć. Teraz musiała zrobić wszystko, by rozłoszczony strażak jej wybaczył i uwierzył, że naprawdę głęboko żałuje swojego niecnego czynu. Ach, jak mogłam tak postąpić? O ja okrutna! – pomyślała z ironią.

Piotr podszedł do biurka i usiadł naprzeciwko Nowakowskiej. Nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy. Bała się, że znowu będzie na nią patrzył tak, jak w wozie strażackim. Rany, na żonę też się tak gapi, kiedy ta niechcący przesoli zupę?

– Zdajesz sobie sprawę, że zachowałaś się nieprofesjonalnie? Do cholery, nie jesteś przecież głupią smarkulą, tylko dorosłą kobietą, przyszłą strażaczką! Nie możesz zawracać mi dupy, kiedy wyjeżdżamy na akcję! Przecież wiesz, że jest ustalona obsada osobowa na dany pojazd! Nigdy więcej nie powtarzaj tego numeru. Rozumiem, że praca w straży pożarnej jest twoją pasją, ale w tej robocie najważniejsze są przede wszystkim zdrowy rozsądek i odpowiedzialność. My nie działamy brawurowo i bezmyślnie – powiedział zdenerwowany.

Sylwia postanowiła nie dzielić się z nim opinią na temat swojego szeroko rozumianego zamiłowania do pracy w straży pożarnej. W ogóle nie miała zamiaru się odzywać. Znając ją, pewnie palnie jakąś głupotę i podpadnie jeszcze bardziej. I tak już czuła się jak uczennica ochrzaniana przez dyrektora szkoły. Z drugiej strony, skoro tu przyszedł i ją opieprzył, to znaczy, że nie jest mu zupełnie obojętna. Czyżby jednak czuł do niej coś więcej niż tylko sympatię? A może wreszcie zauważył, że jest niezłą laską ze zgrabnym tyłkiem?

– Chyba nie muszę ci tłumaczyć, jak ważna jest każda minuta, kiedy wyjeżdżamy na akcję…

Zauważyła, że jego głos nieco złagodniał.

Piotr oparł się o krzesło i potarł twarz dłońmi.

– Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – zapytał z rezygnacją.

W odpowiedzi Sylwia wybuchnęła płaczem. Uznała, że to chyba najlepsze, co może zrobić w tej sytuacji. Jeśli Majewski jest naprawdę taki wspaniały, nie będzie miał serca dalej jej ochrzaniać. Może nawet ją pocieszy, kto wie?

Piotr spojrzał na nią z zaskoczeniem, po czym wzniósł oczy do sufitu. Jeszcze tego mu brakowało. Miał nieodparte wrażenie, że końcówka dyżuru będzie dziś naprawdę emocjonująca. Najpierw pożar, a teraz to. Rany, kto pozwolił, żeby ta kobieta tu pracowała? Czy źle im było w męskim towarzystwie? Odkąd Sylwia pojawiła się w jednostce, już nic nie było jak dawniej. Mimo wszystko zrobiło mu się jej żal. Pomyślał, że może jednak trochę przesadził. W końcu nie zrobiła nic strasznego, nie miała przecież złych intencji. Poza tym nie znosił, kiedy jakaś kobieta przez niego płakała.

– Sylwia… – Wyciągnął rękę i położył ją na jej dłoni.

Dotyk Piotra sprawił, że w Nowakowskiej zagotowała się krew. Jej ciało przeszedł gwałtowny dreszcz, podbrzusze zamieniło się w piekło, a serce zaczęło walić jak oszalałe. Miała nadzieję, że niczego nie zauważył. Gest Piotra, mimo że czysto przyjacielski, podziałał na nią paraliżująco. W rezultacie rozpłakała się jeszcze bardziej.

– Jestem beznadziejna, przepraszam – wychlipała i niechętnie zabrała swoją dłoń.

Piotr popatrzył na nią i uśmiechnął się delikatnie. Poczuła, że uginają się pod nią nogi. Całe szczęście, że siedziała, inaczej zjechałaby niechybnie po ścianie. Ten facet prowokował ją, a jednocześnie zgrywał cholernego świętoszka. Musiał wiedzieć, że te jego uwodzicielskie uśmiechy działają rozbrajająco na kobiety. Z pewnością żadna nie mogłaby się im oprzeć. Majewski naprawdę był niebezpieczny. Kiedy przebywała w jego towarzystwie, zupełnie zapominała o Łukaszu i o tym, że niedługo biorą ślub. Pożądała Piotra każdą cząstką swojego ciała, tęskniła za jego obecnością, dotykiem, głosem. Nigdy wcześniej nie czuła się w ten sposób. Świadomość tego irytowała ją i fascynowała jednocześnie.

– Czasami tak. Zwłaszcza jak nazywasz mnie szefem. – Zmrużył zabawnie oko.

Sylwia roześmiała się i wyjęła z torebki chusteczki higieniczne. Wytarła nos i odważyła się wreszcie spojrzeć Majewskiemu w oczy.

– Naprawdę przepraszam za moje głupie zachowanie. Zrobiłam z siebie idiotkę. To się więcej nie powtórzy, obiecuję. – Uśmiechnęła się do niego i przeniosła wzrok na jego usta. Rany, jak on musi dobrze całować – przemknęło jej przez myśl.

Piotr popatrzył na nią z powątpiewaniem, po czym wstał powoli. Bolały go chyba wszystkie kości. Był tak zmęczony, że z trudem trzymał pion. Musiał położyć się chociaż na pół godziny, inaczej nie doczeka rana. Jakkolwiek dramatycznie to brzmiało.

– Idę się zdrzemnąć. Gdybym przespał alarm, zastąp mnie – powiedział i ruszył do wyjścia.

Sylwia zerwała się gwałtownie z krzesła.

– Co? Ja? – zapytała zaskoczona.

Piotr odwrócił się i spojrzał na nią rozbawiony.

– Żartowałem. Po prostu zrzuć mnie z kanapy – rzucił ze śmiechem.

Sylwia wyobraziła sobie ich dwoje sam na sam na sofie i zaczerwieniła się. Rany, o czym ona bez przerwy myślała! Do cholery, przecież ten facet jest żonaty, a ona ma narzeczonego!

– A tak poważnie… – Podszedł do drzwi i położył dłoń na klamce. – Na następnym dyżurze wpisuję cię do mojej obsady osobowej. Bądź gotowa, bo nie znasz dnia ani godziny. Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz. – Uśmiechnął się i wyszedł.

Sylwia zasłoniła twarz dłońmi. Nie mogła uwierzyć we własne szczęście. Pojedzie na akcję z Majewskim! Wreszcie pokaże mu, na co ją stać. Była tak podekscytowana, że najchętniej pobiegłaby teraz za nim i go ucałowała.

Idiotko – pomyślała z rozbawieniem. – Przecież cały czas masz na to ochotę. Opamiętaj się wreszcie, zanim on coś zauważy!

ROZDZIAŁ 4

1

– Tatusiu! Tatusiu, chodź!

Piotr zamrugał powiekami. Nie wiedział, czy to, co słyszy, dzieje się naprawdę, czy we śnie. Spojrzał w bok i zobaczył przed sobą przerażoną twarz swojego syna. Filip ciągnął go za rękę i zerkał cały czas na korytarz.

– Co się stało? – wychrypiał Majewski. Z trudem zmusił się do komendy „siad”. Niemal usłyszał skrzypienie swoich czterdziestojednoletnich stawów biodrowych.

Syn popatrzył na niego ze łzami w oczach i wskazał na pokój dziecięcy.

– On tam jest – szepnął i przytulił się do ojca.

Piotr zerknął dyskretnie na zegarek stojący na nocnym stoliku i jęknął w duchu z rozpaczy. Dochodziła czwarta rano.

– Potwór? – Popatrzył na syna nieprzytomny.