Zaczarowana codzienność, czyli bezwstydnie optymistycznie o życiu. Zeszyt 1

Opracowanie wydawnicze: AGATA MOŚCICKA biały-ogród.plPomysłodawca okładki: JAKUB KORZENIEWSKIProjekt graficzny: Studio Grafpa www.grafpa.pl© Copyright by Agnieszka Korzeniewska
© Copyright for this edition by Od Deski Do Deski, Warszawa 2017Wydanie IISBN 978-83-65157-37-9Wydawnictwo Od Deski Do Deski Sp. z o.o.
ul. Puławska 174/11, 02-670 Warszawaoddeskidodeski.com.plKonwersja:eLitera s.c..Czytelniku, korzystaj legalnie!
Nad książką ciężko pracował autor i wiele innych osób. Uszanuj ich trud i korzystaj z książki w legalny sposób. Dzięki temu będziemy mogli sobie pozwolić, by przygotować dla Ciebie kolejne znakomite lektury.

Dwanaście miesięcy, trzysta sześćdziesiąt pięć dni. Tyle wspólnie przejdziemy pod rękę, czarując codzienność i zastępując szarość całą paletą barw. Radośnie, refleksyjnie, czasem ze łzą w oku, czasem z wielkim uśmiechem na twarzy. Nostalgicznie, a niekiedy z lekkim sarkazmem w głosie. Omijając manowce rozpaczy, balansując na cienkiej linie naszych trudnych wyborów, podjętych lub niepodjętych decyzji. Każdego dnia dostarczę Ci dawki bezwstydnego optymizmu, który sprawi, że poczujesz wielką moc sprawczą słowa i uwierzysz, że jesteś wyjątkową osobą żyjącą w wyjątkowym świecie. Czasem będą to dłuższe teksty, czasem zaledwie zarys myśli. Codzienne sytuacje z Twego, mego, ich życia. Dwanaście skromnych książeczek zwanych „zeszytami”, które zmienią Twoje spojrzenie na otaczającą Cię rzeczywistość. Napisane przez kobietę, bo przecież kto lepiej niż my, kobiety, potrafi czarować codzienność. Ale zdecydowanie nie tylko dla kobiet.

Twoja niezmordowana rozdawaczka dobrych emocji

Aga Ko

www.korzeniewska.com

1. ZATRZYMAJ SIĘ. TO PRZEMIJANIE MA SENS.

Jest moim codziennym koszmarem. Wrogiem numer jeden. Boksuję się z nim od rana do nocy. Użeram się, wydzierając strzępy minut. Biorę go podstępem. Wstaję o świcie, gdy jeszcze nie czuję jego oddechu na plecach. Próbuję mu uciec, zanim mnie dopadnie. Oczywiście, większość bitew przegrywam. Cholerny czas! Cóż, jest zaprawiony w bojach. Ma całą wieczność za sobą i przed sobą. A ja, marny robak, zaledwie mikroskopijny jej ułamek. On jest tu gospodarzem – ja przechodniem zaledwie. Na nic moja szarpanina.

Gdy padam pokonana po północy, słyszę jego drwiący chichot. Znów poległam! Odgrażam mu się, że jutrzejszy dzień będzie należał do mnie. Zaciskając zęby opracowuję strategię, dopisując kolejne pozycje na liście pilnych spraw do załatwienia.

Pewnego dnia, zdumiona pięknem otaczającego mnie świata, zatrzymuję się jak wryta. On przycupnięty zastyga koło mnie. Nie jest już moim wrogiem, ale sprzymierzeńcem. Szepcze pojednawczo: „Widzisz, idiotko, to właśnie próbuję ci powiedzieć od lat. Ale mnie nie słuchasz!” Rozglądam się dookoła i dostrzegam nagle tyle smakowitych barw!

Myślę sobie: „Kurcze, to przemijanie ma sens… ma sens…”

2. DZIŚ PRAGNĘ CIĘ UCIESZYĆ!

Chcę Was dziś bardzo czymś ucieszyć, rozbawić, żebyście mogli się śmiać do rozpuku, a przynajmniej szeroko uśmiechnąć. Dziś cała chcę być dla Was pociesznością.

Porozmawiajmy o dystansie do siebie.

Wieloistność mojej natury, można powiedzieć, pewna schizofreniczność, nakazuje mi słuchać głosu tej małej dziewczynki we mnie, która nigdy nie dorosła. Użycza mi ona swojej nieskażonej dorosłością wrażliwości do postrzegania otaczającego mnie świata. Wiecie co? Małe dziewczynki patrzą uważniej i więcej widzą. Lubią się przebierać, wierzą, że są księżniczkami, i potrafią zmieniać otaczający je świat. I naprawdę tego dokonują! Zamieniają czarownicę w kamień, a żabę w księcia. Dotykają gwiazd. Stąpając po rosie, słyszą, jak oddycha trawa. Są małym puzzelkiem zachwytu wszechświatem. Kochają siebie z wzajemnością, lecz bez egoizmu. Śmieją się perliście z własnych wad. Z czasem zatracają tę umiejętność. W ich życie wdziera się krytyczna, bezkompromisowa, zbuntowana pannica i ich dystans do siebie i świata maleje raptownie do wielkości brudu za paznokciem. Przeszkadza im każdy pryszcz na nosie, dodatkowy centymetr w pasie. Zewsząd bombardują je sprzeczne oczekiwania. Czasami pannice zamieniają się w galopujące szczury, próbując dotrzymać kroku tym w pierwszym rzędzie. Bezpowrotnie gubią pierwotną wrażliwość. A czasami kryją ją tylko głęboko w sercu. I czekają. Czekają na lepsze czasy, które przychodzą z wiekiem. Ale bywa, że nie nastają nigdy.

Mała Dziewczynka nie ma wieku. Moja tkwi stylistycznie i duchowo jedną nogą w poprzednich epokach. Kiedy odważnym kobietom było bardzo trudno. Nie dba o konwenanse, swoim wyglądem i zachowaniem rozbawia bliskich do łez. Nie jest jednak infantylna. Jest fachowa, rzeczowa i wrażliwa. Gdy wyskakuję z wysokich obcasów i dopasowanych, kobiecych mundurków, dopuszczam ją do głosu. Wdziewam „pantalony” na spacer lub śmieszne sukienki z szeleszczącymi halkami. Gwarancja dobrego humoru. Na złośliwą krytykę mam swój patent. Nie słucham malkontentów. Po prostu przekładam następną stronę w książce mego życia. Daję sobie prawo być taką, jaką chcę. Niedoskonałą.

A co z Twoim dystansem?

Jaki zewnętrzny znak, niedoskonałość, zachowanie definiuje Ciebie?

A może panicznie boisz się śmieszności, bo wmówiono Ci, że to niepoważne i „poważnej” kobiecie „nie wypada”? Nie wierz w to. Oszukano Cię! Szybko odszukaj w sobie dawną siebie. Nigdy nie jest za późno na przebudzenie. NIGDY.

3. BYCIE NIEGRZECZNYM CHŁOPCEM TO SPOJRZENIE NA ŚWIAT

Niegrzeczny chłopiec to rozbrykany facet z wyobraźnią i sporą pewnością siebie. To chłopiec przekraczający granice moralności, codziennej poprawności, zdrowego rozsądku. Z bycia innym się nie wyrasta. Największym atutem chłopca jest PASJA. Na niej można zbudować wszystko. Bycie niegrzecznym chłopcem to spojrzenie na świat. Całe swoje życie próbuje on z tego wyjść. Być grzecznym, zachowywać się jak dżentelmen, wgryźć się w społeczeństwo. Już idzie dobrze, gdy pojawia się jakaś sytuacja i wychodzi z chłopca jego krnąbrna, niepokorna natura. Budzi się wewnętrzny, niegrzeczny chłopak. W jego życiu pierwsza jest pasja, a dopiero później wszystko inne.

To