Zakupoholiczka i siostra

Tytuł oryginału:

SHOPAHOLIC AND SISTER

Copyright © 2004 by Sophie Kinsella

Copyright © 2017 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2017 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt graficzny okładki: Ilona Gostyńska-Rymkiewicz

Redakcja: Małgorzata Najder

Korekta: Emilia Grzeszczak, Maria Zając, Marta Chmarzyńska

ISBN: 978-83-8110-186-8

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi.

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo!

Polska Izba Książki

Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o. o.

Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice

tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

e-mail:info@soniadraga.pl

www.soniadraga.pl

www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga

E-wydanie 2017

Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Dla Gemmy i Abigail, dla uczczenia faktu, że jesteśmy siostrami

Podziękowania

Dziękuję za przeogromne wsparcie Lindzie Evans, Patrickowi Plonkingtonowi-Smythe’owi, Larry’emu Finlayowi, Laurze Sherlock i wszystkim wspaniałym ludziom z Transworld; cudownej Aramincie Whitley i Nicki Kennedy, Celii Hayley, Lucindzie Cook i Samowi Edenborough. Specjalne podziękowanie niech zechcą przyjąć ode mnie Joy Terekiev i Chiara Scaglioni za niesłychanie ciepłe przyjęcie w Mediolanie.

Jak zawsze dziękuję członkom zespołu: Henry’emu za wszystko, Freddy’emu i Hugonowi za propozycje, abym zamiast tego pisała o piratach (może następnym razem).

Ogromne podziękowanie należy się moim rodzicom za to, że zgarniali mnie z ulic do domu, tak bym mogła dokończyć pisanie tej książki…

SŁOWNIK

MIĘDZYNARODOWYCH DIALEKTÓW

PLEMIENNYCH

ANEKS

(Następujące wyrażenia nie zostały ujęte w słowniku)

PLEMIĘ NAMI-NAMI Z NOWEJ GWINEI str. 67

fraa („frar”): starszy członek plemienia; patriarcha

mopi („mopi”): niewielka chochla do nakładania ryżu bądź innego pożywienia

kuppowac („kupować”): wymieniać towary na pieniądze lub biżuterię. Pojęcie nieznane w plemieniu do czasu przybycia na wyspę w 2002 r. Brytyjki Rebekki Brandon (z domu Bloomwood).

KRÓLEWSKI INSTYTUT ARCHEOLOGII W KAIRZE

El Cherifeen Street 31, Kair

Sz.P.

Rebecca Brandon

c/o Hotel Nile Hilton

Tahrir Square

Kair

Szanowna Pani!

Niezmiernie cieszy mnie fakt, iż jest Pani zadowolona z pobytu w Egipcie i że odczuwa Pani głęboką więź z mieszkańcami naszego kraju. To rzeczywiście bardzo możliwe, iż w Pani żyłach płynie egipska krew.

Wyrażam także zadowolenie z powodu Pani zainteresowania organizowaną w naszym muzeum wystawą biżuterii. Odpowiadając jednak na Pani pytanie, muszę z przykrością poinformować, że ten „mały słodki pierścionek” nie jest na sprzedaż. W przeszłości należał do królowej Sobekneferu z XII dynastii i, zapewniam Panią, bardzo by nam go brakowało.

Życzę udanych wakacji w naszym kraju.

Z poważaniem

Khaled Samir

(dyrektor)

PRZESYŁKI MORSKIE BREITLING

TOWER HOUSE

CANARY WHARF

LONDYN El4 5HG

wiadomość nadana faksem

do: Rebecca Brandon

Hotel Four Seasons

Sydney

Australia

od: Denise O’Connor

koordynator Pionu Obsługi Klienta

Szanowna Pani!

Z przykrością Panią informujemy, że „rzeźbiona w piaskowcu syrena” z Bondi Beach uległa podczas transportu rozkruszeniu.

Jeśli wolno nam przypomnieć, nie udzieliliśmy gwarancji na bezpieczny transport i byliśmy przeciwni wysyłaniu tego przedmiotu drogą morską.

Z poważaniem

Denise O’Connor,

koordynator Pionu Obsługi Klienta

ALASKIJSKIE PRZYGODY SA

SKRYTKA POCZTOWA 80034

CHUGIAK

ALASKA

wiadomość nadana faksem

do: Rebecca Brandon

c/o Hotel Biały Niedźwiedź

Chugiak

od: Dave Crockerdale

Alaskijskie Przygody

Szanowna Pani!

Na wstępie pragnę podziękować Pani za list.

Gorąco namawiamy Panią do zrezygnowania z pomysłu wysłania do Wielkiej Brytanii sześciu psów husky wraz z saniami.

Owszem, psy husky to wspaniałe zwierzęta i przyznaję, że zainteresował mnie Pani pomysł, iż mogłyby one częściowo rozwiązać problem zanieczyszczenia w miastach. Nie sądzę jednak, by władze wydały zezwolenie na dopuszczenie do ruchu w Londynie psich zaprzęgów, nawet gdyby Pani rzeczywiście doczepiła do sań kółka i stosowną tablicę rejestracyjną.

Mam nadzieję, że Pani podróż poślubna jest udana.

Z najlepszymi życzeniami

Dave Crockerdale,

kierownik ds. transportu

1

W porządku. Dam sobie radę. To naprawdę nic trudnego.

Muszę tylko przejąć kontrolę nad tą bardziej uduchowioną częścią mnie, a wtedy doznam oświecenia i zacznę promieniować białym światłem.

Łatwizna.

Dyskretnie przesuwam się na macie do jogi, by siedzieć twarzą do słońca, i opuszczam ramiączka topu. Nie widzę powodu, dla którego nie mogłabym osiągnąć stanu absolutnej nirwany i jednocześnie równomiernie się opalić.

Znajduję się na Sri Lance w kurorcie Błękitne Wzgórza i Duchowe Oświecenie, a widok z miejsca, w którym siedzę, jest naprawdę niezwykły. Przede mną, na stokach wzgórz, rozciągają się plantacje herbaty, które zlewają się w jedną całość z błękitnym niebem. W oddali dostrzegam odzianych w jaskrawe stroje ludzi zbierających herbatę, a jeśli lekko odwrócę głowę, hen, hen daleko widzę majestatycznie kroczącego słonia.

A kiedy jeszcze bardziej odwrócę głowę, widzę Luke’a. Mojego męża. Jest ubrany w krótko obcięte lniane spodnie i sfatygowaną koszulkę, ma zamknięte oczy i siedzi po turecku na niebieskiej macie.

Wiem. To po prostu niewiarygodne. Przez dziesięć miesięcy naszej podróży poślubnej zupełnie się zmienił. Zniknął dawny, zapracowany Luke. Znikły garnitury. Teraz jest opalony i szczupły, ma długie, rozjaśnione słońcem włosy, a kilka pasm dał sobie spleść w cienkie warkoczyki na Bondi Beach. Nadgarstek oplata mu bransoletka przyjaźni, którą kupił w Masai Mara, a w uchu ma malutkie srebrne kółko.

Luke Brandon z kolczykiem! Luke Brandon siedzi po turecku!

Jakby wyczuwając moje spojrzenie, otwiera oczy i uśmiecha się do mnie, a ja w odpowiedzi posyłam mu równie promienny uśmiech. Jesteśmy dziesięć miesięcy po ślubie i ani razu się nie kłóciliśmy.

No, może tylko czasami, ale naprawdę rzadko.

– Siddhasana– mówi nasz nauczyciel jogi Chandra, a ja posłusznie kładę prawą stopę na lewym udzie. – Oczyśćcie wasze umysły ze wszystkich nieistotnych myśli.

Jasna sprawa. Oczyścić umysł. Skoncentrować się.

Nie chcę się chwalić, ale oczyszczanie umysłu nie sprawia mi żadnego problemu. Nie rozumiem, jak niektórym może się to wydawać trudne!

Chyba jestem wprost stworzona do jogi. Przebywamy w tym kurorcie dopiero od pięciu dni, a już potrafię siedzieć w pozycji kwiatu lotosu – i w ogóle! Zastanawiam się nawet, czy po powrocie do domu nie zostać instruktorką jogi.

Mogłabym nawet wejść w spółkę z Trudie Styler. O Boże, tak! Wypromowałybyśmy całą linię strojów do jogi: wszystkie byłyby w łagodnych odcieniach szarości i bieli, z niewielkim logo…

– Skupcie się na oddychaniu – mówi właśnie Chandra. No tak. Oddychanie.

Wdech… wydech. Wdech… wydech. Wdech…

Jejku, moje paznokcie wyglądają po prostu cudnie. Dałam je sobie pomalować w spa – różowe motylki na białym tle. A czułki to malutkie, połyskujące diamenciki. Są takie słodkie. Tyle że jeden zdążył mi już odpaść. Będę musiała nakleić nowy…

– Becky.

Głos Chandry sprawia, że podskakuję. Stoi przede mną i przeszywa mnie tym swoim świdrującym spojrzeniem. Jest jednocześnie łagodne i wszechwiedzące, jakby mój mentor potrafił przeniknąć do cudzych myśli.

– Bardzo dobrze ci idzie – stwierdza. – Masz piękną duszę. – Niemal podskakuję z radości. Ja, Rebecca Brandon z domu Bloomwood, mam piękną duszę! Wiedziałam!

– Twoja dusza jest ponad tym światem – dodaje łagodnym głosem, a ja wpatruję się w niego jak zahipnotyzowana.

– Dobra doczesne nic dla mnie nie znaczą – mówię bez tchu. – Liczy się tylko joga.

– Odnalazłaś własną ścieżkę. – Chandra się uśmiecha.

Z miejsca, w którym siedzi Luke, dobiega jakieś dziwne parsknięcie. Odwracam się i widzę, że przygląda się nam z rozbawieniem.

Tak myślałam, że on nie podchodzi do tego poważnie.

– Bardzo przepraszam, ale to prywatna rozmowa pomiędzy mną a moim guru – rzucam z rozdrażnieniem.

W gruncie rzeczy to nie powinno mnie jednak dziwić. Uprzedzono nas o tym pierwszego dnia kursu jogi. Podobno kiedy jeden z partnerów osiąga wyższe duchowe oświecenie, drugi może zareagować sceptycyzmem, a nawet zazdrością.

– Wkrótce będziesz chodzić po rozżarzonych węglach.

Chandra wskazuje z uśmiechem na rozrzucony stosik tlących się, pokrytych popiołem węgli, a reszta grupy reaguje nerwowym śmiechem.

Dziś wieczorem on i kilkoro najlepszych uczniów zamierzają zademonstrować pozostałym chodzenie po węglach. Coś takiego jest celem nas wszystkich. Podobno kiedy osiągnie się stan wielkiej szczęśliwości, wtedy nie czuje się żaru węgli. W ogóle nie czuje się bólu!

Mam cichą nadzieję, że zadziała to także wtedy, gdy będę nosić piętnastocentymetrowe szpilki.

Chandra poprawia ułożenie moich ramion i odchodzi, a ja zamykam oczy i pozwalam, by promienie słońca ogrzewały mi twarz. Siedząc na tym zboczu, czuję się taka czysta i spokojna. Nie tylko Luke zmienił się w ciągu ostatnich dziesięciu miesięcy. Ja też. Dojrzałam. Moje priorytety się zmieniły. W gruncie rzeczy stałam się zupełnie inną osobą. Spójrzcie tylko, jak ćwiczę jogę w kurorcie poświęconym duchowemu oświeceniu. Moi dawni znajomi pewnie w ogóle by mnie nie poznali!

Zgodnie z instrukcjami wszyscy przyjmujemy pozycję vajrasana. Z miejsca, gdzie siedzę, widzę, jak do Chandry podchodzi starszy mężczyzna z przewieszonymi przez ramię dwiema torbami z tkaniny przypominającej dywanik. W trakcie krótkiej rozmowy Chandra potrząsa kilkakrotnie głową, a następnie staruszek oddala się powoli w górę gęsto porośniętego krzakami zbocza. Kiedy jest już wystarczająco daleko, Chandra odwraca się do grupy, przewracając oczami.

– To handlarz. Pytał, czy ktoś z was jest zainteresowany kamieniami szlachetnymi. Naszyjnikami, tanimi bransoletkami. Powiedziałem mu, że wasze umysły są skupione na ważniejszych sprawach.

Kilka siedzących obok mnie osób potrząsa z niedowierzaniem głowami. Kobieta z długimi rudymi włosami wygląda na wręcz oburzoną.

– Nie widział, że jesteśmy w samym środku medytacji? – pyta.

– On nie rozumie waszego duchowego oddania. – Chandra przygląda się nam z powagą. – Tak samo będzie w przypadku innych ludzi. Nie zrozumieją, że medytacja stanowi pokarm dla waszej duszy. Niepotrzebna jest wam… bransoletka z szafirów!

Kilka osób kiwa z uznaniem głowami.

– Wisiorek z akwamarynem na platynowym łańcuszku – kontynuuje kpiąco Chandra. – Jak coś takiego można porównać z promieniowaniem wewnętrznego oświecenia?

Akwamaryn?

O kurczę. Ciekawe, ile…

To znaczy wcale mnie to nie interesuje. W żadnym wypadku. Chodzi jedynie o to, że kiedyś oglądałam akwamaryny na wystawie u jubilera. Tylko i wyłącznie z czystej ciekawości.

Moje spojrzenie wędruje ku oddalającej się sylwetce staruszka.

– Powtarzał w kółko: trzykaratowe, pięciokaratowe. Wszystko za pół ceny. – Chandra potrząsa głową. – Ja mu na to, że moi uczniowie nie są zainteresowani takimi bzdurami.

Za pół ceny? Pięciokaratowe akwamaryny za pół ceny?

Spokojnie. Chandra ma rację. To oczywiste, że nie w głowie mi głupie akwamaryny. Obchodzi mnie jedynie duchowe oświecenie.

A poza tym staruszka już prawie nie widać. Stanowi niewielką plamkę na szczycie wzgórza. Za chwilę zniknie zupełnie.

– A teraz pozycjahalasana. Becky, zademonstrujesz ją nam?

– Naturalnie.

Uśmiecham się do Chandry i szykuję się do przyjęcia na macie odpowiedniej pozycji.

Ale coś nie gra. Nie przepełnia mnie zadowolenie. Nie odczuwam spokoju. Wzbiera we mnie naprawdę dziwne uczucie, które usuwa na bok wszystko inne. Staje się coraz silniejsze…

I nagle nie jestem w stanie dłużej go tłumić. Zanim zdaję sobie sprawę z tego, co robię, biegnę boso tak szybko, jak tylko mogę, w górę zbocza, w kierunku oddalającej się postaci. Mam uczucie, jakby rozrywało mi płuca, szczypią mnie stopy, a słońce pada prosto na niczym nieosłoniętą głowę. Zatrzymuję się dopiero na szczycie wzgórza. Rozglądam się, ciężko przy tym dysząc.

Nie mogę w to uwierzyć. Nie ma go. Rozglądam się na wszystkie strony, ale nigdzie nie widzę tego staruszka.

Wreszcie odwracam się z przygnębieniem i zaczynam schodzić na dół do reszty grupy. Kiedy zbliżam się do nich, widzę, że wszyscy coś wołają i machają do mnie. O Boże! Narobiłam sobie kłopotów?

– Udało ci się! – krzyczy ruda. – Udało ci się!

– Co się udało?

– Biegłaś po rozżarzonych węglach! Udało ci się, Becky!

Że co?

Patrzę na stopy i oczom nie wierzę. Są ubrudzone szarym popiołem! Oszołomiona spoglądam na węgle. Między nimi wyraźnie rysują się ślady stóp.

O mój Boże! O mój Boże! Biegłam po węglach! Biegłam po rozgrzanych, żarzących się węglach! Udało mi się!

– Ale… ale nawet tego nie zauważyłam! – mówię zaszokowana. – W ogóle nie piekło mnie w stopy!

– Jak to zrobiłaś? – pyta niecierpliwie rudowłosa. – Co wtedy wypełniało twoje myśli?

– Mogę odpowiedzieć. – Chandra podchodzi bliżej z uśmiechem na ustach. – Becky osiągnęła najwyższy stopień karmicznej ekstazy. Koncentrowała się na jednym celu, jednym jedynym obrazie, i dzięki temu jej ciało osiągnęło nieziemski stan.

Wszyscy wybałuszają na mnie oczy, jakbym nagle zmieniła się w dalajlamę.

– To nic takiego, naprawdę – mówię ze skromnym uśmiechem. – Po prostu… no wiecie. Duchowe oświecenie.

– Czy możesz opisać to, co miałaś przed oczami? – dopytuje się podekscytowana ruda.

– Czy to było białe? – pyta ktoś inny.

– Niezupełnie białe… – odpowiadam.

– A może takie lśniące i niebieskozielone? – rozbrzmiewa z tyłu głos Luke’a.

Wbijam w niego przenikliwie wzrok. Patrzy na mnie, a na jego twarzy maluje się powaga.

– Nie pamiętam – odpowiadam z godnością. – Kolor nie był ważny.

– Czy miałaś wrażenie, jakby… – Wygląda to tak, jakby Luke intensywnie się zastanawiał nad doborem odpowiednich słów. – Jakby coś przyciągało cię do siebie łańcuchami?

– Bardzo dobre porównanie – wtrąca z zadowoleniem Chandra.

– Nie – odpowiadam krótko. – Prawdę mówiąc, myślę, że aby to zrozumieć, musiałbyś mieć większą świadomość swojej duchowości.

– Jasne. – Luke z powagą kiwa głową.

– Musisz być bardzo dumny. – Chandra uśmiecha się do niego promiennie. – Czy to nie najbardziej niesamowita rzecz, jaką kiedykolwiek uczyniła twoja żona?

Przez chwilę panuje cisza. Luke przenosi spojrzenie ze mnie na żarzące się węgle, następnie na milczącą grupę i wreszcie na rozpromienioną twarz Chandry.

– Proszę mi wierzyć – mówi – to jeszcze nic.

Po zajęciach wszyscy kierują się na taras, gdzie na tacy czekają zimne napoje. Ja jednak dalej medytuję na macie, by pokazać, jak bardzo jestem oddana wyższym celom. Zamykam oczy i częściowo koncentruję się na białym świetle mojego wewnętrznego ja, a częściowo wyobrażam sobie, jak biegnę po rozżarzonych węglach na oczach Trudie i Stinga, którzy z podziwem biją mi brawo. Moją twarz nagle przesłania cień.

– Witaj, uduchowiona istoto – odzywa się Luke, a ja otwieram oczy.

Stoi przede mną i w wyciągniętej dłoni trzyma szklankę soku.

– Jesteś po prostu zazdrosny, ponieważ nie masz pięknej duszy – odparowuję i niby to mimochodem odgarniam włosy, by odsłonić czerwoną kropkę na czole.

– Szaleńczo – przyznaje. – Napij się.

Siada obok i podaje mi szklankę. Pociągam łyk przepysznego, lodowato zimnego soku z marakui i oboje patrzymy przed siebie na wzgórza i unoszącą się w oddali mgłę.

– Wiesz, naprawdę mogłabym zamieszkać na Sri Lance – oświadczam z westchnieniem. – To prawdziwy raj na ziemi. Pogoda… krajobrazy… wszyscy ludzie są tacy mili…

– To samo mówiłaś w Indiach – stwierdza Luke. – I w Australii – dodaje, gdy otwieram usta. – I w Amsterdamie.

Boże, Amsterdam. Zupełnie zapomniałam, że tam byliśmy. To było po Paryżu. A może przed?

No tak. To tam zjadłam mnóstwo tych dziwnych ciasteczek i omal nie wpadłam do kanału.

Pociągam następny łyk soku i wracam myślami do minionych dziesięciu miesięcy. Byliśmy w tak wielu krajach, że trochę trudno wszystko sobie od razu przypomnieć. Mam wrażenie, jakby w mojej głowie przewijał się zamazany film, w którym co jakiś czas coś staje się wyraźne. Nurkowanie z błękitnymi rybami na Wielkiej Rafie Koralowej… piramidy w Egipcie… safari ze słoniami w Tanzanii… kupowanie jedwabiu w Hongkongu… suk ze złotem w Maroku… fantastyczny outlet Ralpha Laurena w Utah…

Jejku! Naprawdę dużo przeżyliśmy. Wydaję pełne szczęścia westchnienie i pociągam następny łyk soku.

– Zapomniałem ci powiedzieć. – Luke pokazuje mi kilka kopert. – Przyszła poczta z Anglii.

Prostuję się podekscytowana.

– „Vogue”! – wykrzykuję, gdy dostrzegam błyszczącą okładkę specjalnego wydania dla prenumeratorów. – O, spójrz! Na okładce jest torebka Angel!

Czekam na reakcję – ale twarz Luke’a pozostaje bez wyrazu. Jestem nieco sfrustrowana. Jak on może? W zeszłym miesiącu przeczytałam mu na głos cały artykuł o torebkach Angel, pokazałam mu zdjęcia i w ogóle.

Wiem, że to nasza podróż poślubna. Ale czasami żałuję, że Luke nie jest dziewczyną.

– No, wiesz przecież! – mówię. – Torebki Angel! Najbardziej niesamowite, najmodniejsze torebki od czasów… od czasów…

Och, nie będę sobie zawracać głowy wyjaśnieniami. Zamiast tego przyglądam się pożądliwie zdjęciu torebki. Jest wykonana z miękkiej jasnobrązowej skóry cielęcej, a na jej przodzie widnieje piękny, ręcznie malowany anioł, pod którym małe diamenciki układają się w imię „Gabriel”. Jest sześć różnych aniołów, a wszystkie sławy dosłownie biją się o nie. W Harrodsie torebki wyprzedawane są na pniu. „Święty fenomen” – głosi podpis pod zdjęciem.

Jestem tak podekscytowana, że ledwie słyszę głos Luke’a, który podaje mi następną kopertę.

– Guzi – mówi chyba.

– Słucham? – Oszołomiona podnoszę głowę.

– Mówiłem, że jest do ciebie jeszcze jeden list – powtarza cierpliwie. – Od Suze.

– Od Suze?

Upuszczam „Vogue’a” i wyszarpuję mu z dłoni kopertę. Suze to moja najlepsza przyjaciółka. Bardzo się za nią stęskniłam.

Kremowa koperta jest gruba, a na jej odwrotnej stronie widnieje herb z łacińskim mottem. Wciąż zapominam, jak bardzo wielkopańska jest Suze. Na święta Bożego Narodzenia wysłała kartkę z widokiem szkockiego zamku jej męża Tarquina, a w środku widniał napis: „Od państwa Cleath-Stuart”. (Tyle że ledwo to można było odczytać, gdyż ich roczny synek Ernie upstrzył napis czerwonymi i niebieskimi odciskami paluszków).

Rozrywam kopertę. Ze środka wypada sztywna karta.

– To zaproszenie! – wykrzykuję. – Na chrzest bliźniąt.

Przyglądam się eleganckim, pełnym zawijasów literom i lekko ściska mi się serce. Wilfrid i Clementine Cleath-Stuart. Suze urodziła dwójkę kolejnych dzieci, a ja ich jeszcze nawet nie widziałam. Mają już prawie cztery miesiące. Ciekawe, jak wyglądają. Ciekawe, jak radzi sobie Suze. Tak wiele się wydarzyło podczas naszej nieobecności.

Odwracam kartę i widzę, że Suze nagryzmoliła kilka zdań.

Wiem, że nie będziecie mogli przybyć, ale pomyślałam sobie, że mimo to chcielibyście otrzymać zaproszenie… Mam nadzieję, że nadal świetnie się bawicie! Całuję mocno, Suze.

PS Ernie jest zachwycony chińskim kostiumem, bardzo dziękujemy!!!

– To za dwa tygodnie – mówię, pokazując zaproszenie. – Naprawdę szkoda. Nie damy rady tam pojechać.

– Nie – przyznaje. – Nie damy.

Przez chwilę panuje cisza. Luke patrzy mi w oczy.

– To znaczy… Jeszcze nie jesteś gotowa do powrotu, prawda? – pyta mimochodem.

– Nie! – odpowiadam natychmiast. – Oczywiście, że nie!

Nasza podróż trwa dopiero dziesięć miesięcy, a zaplanowaliśmy sobie, że nie będzie nas co najmniej rok. Poza tym oboje połknęliśmy bakcyla podróży. Staliśmy się nomadami, którzy nie obrastają mchem. Może już nigdy nie uda nam się wrócić do normalnego życia, tak jak żeglarzom, którzy nie potrafią żyć na lądzie.

Wkładam zaproszenie z powrotem do koperty i pociągam łyk soku. Ciekawe, co słychać u mamy i taty. Z nimi także ostatnio rzadko się kontaktuję. Ciekawe, jak tacie poszło w turnieju golfowym.

A mały Ernie z pewnością już chodzi. Jestem jego matką chrzestną, a jeszcze tego nie widziałam.

Nieważne. Zdobywam za to wspaniałe doświadczenia.

– Musimy się zastanowić nad dalszym etapem podróży – mówi Luke, odchylając się i opierając na łokciach. – Kiedy już skończymy kurs jogi. Wcześniej rozmawialiśmy o Malezji.

– Tak – mówię po chwili milczenia.

To pewnie przez ten upał, ale na myśl o Malezji jakoś nie jestem w stanie wykrzesać z siebie zbyt wiele entuzjazmu.

– A może wrócimy do Indonezji? Tym razem do części północnej?

– Mhm – odpowiadam niezobowiązująco. – O, patrz, małpa.

Nie mogę uwierzyć, że z taką obojętnością reaguję na widok małp. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam pawiany w Kenii, byłam tak podekscytowana, że wypstrykałam jakieś sześć klisz. A teraz tylko: „O, patrz, małpa”.

– A może do Nepalu… albo z powrotem do Tajlandii…

– Albo moglibyśmy wrócić.

Cisza.

Bardzo dziwne. Wcale nie miałam zamiaru tego mówić. To przecież jasne, że jeszcze nie wracamy. Nie minął nawet rok!

Luke prostuje się i patrzy na mnie.

– Wrócić?

– Nie! – odpowiadam ze śmiechem. – Tylko żartowałam! – Waham się. – Chociaż…

Przez chwilę panuje cisza.

– Może… nie musimy podróżować przez cały rok – odzywam się ostrożnie. – Jeśli nie chcemy.

Luke przeczesuje dłonią włosy, a małe paciorki przy warkoczykach postukują o siebie.

– Jesteśmy gotowi do powrotu?

– Nie wiem. – Ogarnia mnie lekki niepokój. – Jak myślisz?

Ledwie jestem w stanie uwierzyć, że w ogóle poruszamy temat powrotu do domu. No bo przecież spójrzcie tylko na nas! Moje włosy są przesuszone i rozjaśnione słońcem, mam na stopach malunki z henny, a porządnych butów nie nosiłam już od miesięcy.

Widzę oczami wyobraźni, jak idę londyńską ulicą w płaszczu i pantoflach. Błyszczących szpilkach od LK Bennetta. I z dopasowaną kolorystycznie torebką.

Nagle ogarnia mnie tak silna fala tęsknoty, że niemal chce mi się płakać.

– Chyba mam dość odległych zakątków świata. – Spoglądam na Luke’a. – Jestem gotowa na powrót do prawdziwego życia.

– Ja też. – Ujmuje moją dłoń i splata swoje palce z moimi. – Tak naprawdę to jestem gotowy już od jakiegoś czasu.

– Nic mi o tym nie mówiłeś! – Patrzę na niego ze zdumieniem.

– Nie chciałem ci psuć zabawy. Ale jak najbardziej jestem gotowy.

– I dalej byś podróżował… tylko dla mnie? – pytam wzruszona.

– No cóż, nie można tego nazwać jakimś szczególnym poświęceniem. – Przygląda mi się z cierpką miną. – Raczej nie koczujemy, prawda?

Moje policzki robią się lekko różowe. Kiedy rozpoczynaliśmy naszą podróż, oświadczyłam, że chcę, abyśmy byli prawdziwymi podróżnikami, tak jak w filmie Niebiańska plaża, i spali tylko w małych szałasach.

To było, zanim spędziłam noc w małym szałasie.

– Kiedy więc mówimy „powrót”… – Luke robi pauzę – …mamy na myśli Londyn?

Patrzy na mnie pytająco.

O Boże! Oto nadszedł czas na podjęcie decyzji.

Przez dziesięć miesięcy rozmawialiśmy o tym, gdzie powinniśmy osiąść po powrocie z podróży poślubnej. Wcześniej Luke i ja mieszkaliśmy w Nowym Jorku i bardzo mi się tam podobało. Ale trochę wtedy tęskniłam za domem. A teraz firma Luke’a planuje ekspansję w Europie i dlatego jest taki podekscytowany. Wolałby więc wrócić do Londynu – przynajmniej na jakiś czas.

Mnie to odpowiada… tyle że nie będę miała pracy. Przed ślubem pracowałam jako osobista asystentka klientek w Barneys, w Nowym Jorku. Uwielbiałam tę pracę.

Ale mniejsza o to. Poszukam sobie czegoś nowego. Może nawet lepszego!

– Londyn – odpowiadam zdecydowanie i podnoszę wzrok. – Więc… uda nam się zdążyć na chrzest maluchów?

– Jeśli tylko chcesz.

Luke uśmiecha się, a mnie ogarnia fala radosnego podniecenia. Jedziemy na chrzciny! Znowu zobaczę Suze! I mamę, i tatę! Po niemal roku! Tak się ucieszą na nasz widok. Będziemy mieli tyle do opowiedzenia!

Wyobrażam sobie, jak bryluję na proszonych kolacjach, a wokół mnie gromadzą się znajomi i przyjaciele, słuchając z przejęciem opowieści o dalekich krajach i egzotycznych przygodach. Będę niczym Marco Polo lub ktoś w tym rodzaju! Następnie otworzę kufer i zademonstruję rzadkie i cenne skarby… wszyscy westchną z podziwem…

– Lepiej ich zawiadommy – oświadcza Luke, wstając z ziemi.

– Nie, zaczekaj. – Chwytam go za spodnie. – Mam pomysł. Zróbmy im niespodziankę! Zaskoczmy wszystkich!

– Zaskoczmy? – Wyraźnie ma wątpliwości. – Becky, jesteś pewna, że to dobry pomysł?

– Wspaniały! Wszyscy uwielbiają niespodzianki!

– Ale…

– Wszyscy uwielbiają niespodzianki – powtarzam pewnym siebie głosem. – Zaufaj mi.

Wracamy do hotelu przez ogrody – na myśl o wyjeździe czuję jednak małe ukłucie żalu. Tutaj jest tak pięknie. Wszędzie stoją bungalowy z drewna tekowego, fruwają niezwykłe ptaki, a idąc w dół strumienia, dociera się do prawdziwego wodospadu! Przechodzimy obok warsztatu rzeźbiarskiego, gdzie można oglądać rękodzielników przy pracy. Zatrzymuję się na chwilę i wdycham cudowny zapach drewna.

– Pani Brandon! – Przy wejściu pojawia się właściciel warsztatu, Vijay.

Do diaska! Że też musiałam się na niego natknąć!

– Przepraszam, Vijay! – mówię natychmiast. – Trochę się spieszę. Zajrzę do ciebie później… Chodź, Luke!

– Żaden problem! – Mężczyzna uśmiecha się promiennie i wyciera ręce w fartuch. – Chciałem tylko powiedzieć, że stół jest już gotowy.

Cholera.

Luke powoli odwraca się do mnie.

– Stół? – pyta.

– Stół do jadalni – wyjaśnia radośnie Vijay. – I dziesięć krzeseł. Pokażę państwu!

Pstryka palcami i wywrzaskuje kilka poleceń. Ku memu przerażeniu ze środka wychodzi ośmiu mężczyzn, niosąc na ramionach wielki rzeźbiony stół z drewna tekowego.

Kurczę blade. Jest ciut większy, niż go zapamiętałam.

Na twarzy Luke’a maluje się osłupienie.

– Przynieście krzesła! – nakazuje Vijay. – Ustawcie je porządnie!

– Śliczny, prawda? – pytam radośnie.

– Zamówiłaś stół i dziesięć krzeseł… nie mówiąc mi o tym? – pyta Luke, wybałuszając oczy na wynoszone z warsztatu krzesła.

No dobra. Nie mam w tym przypadku zbyt wielkiego wyboru.

– To… mój ślubny prezent dla ciebie! – oznajmiam, doznając nagłego olśnienia. – Niespodzianka! Wszystkiego najlepszego z okazji ślubu, kochanie! – Składam na jego policzku pocałunek i uśmiecham się z nadzieją.

– Becky, ty już mi dałaś prezent ślubny – odpowiada, krzyżując ramiona. – Zresztą ślub wzięliśmy dość dawno temu.

– Ja… czekałam na właściwy moment! – Zniżam głos, tak by Vijay mnie nie słyszał. – Wiesz, to naprawdę nie jest aż takie drogie…

– Becky, nie chodzi o pieniądze, ale o przestrzeń! Ten stół to prawdziwe monstrum!

– Wcale nie jest taki duży. A poza tym – dodaję szybko, nie dopuszczając go do głosu – potrzebny jest nam porządny stół! Każde małżeństwo potrzebuje takiego stołu. – Rozkładam szeroko ramiona. – Czymże jest małżeństwo, jeśli nie siadaniem na koniec dnia przy stole i dzieleniem się problemami? Czymże jest małżeństwo, jeśli nie wspólnym siedzeniem przy porządnym drewnianym stole i… i posilaniem się pożywnym gulaszem?

– Pożywnym gulaszem? – powtarza Luke. – A kto będzie gotował ten pożywny gulasz, jeśli wolno spytać?

– Możemy go kupować w Waitrose – wyjaśniam. Podchodzę do stołu i patrzę z powagą na Luke’a. – Dobrze się zastanów. Już nigdy nie będziemy na Sri Lance i nigdy nie złożymy zamówienia autentycznym tutejszym rękodzielnikom. To naprawdę wyjątkowa okazja. No, a poza tym ten stół jest podpisany!

Wskazuję na bok stołu. A tam, w otoczeniu kwiatków, widnieją przepięknie wyrzeźbione słowa: „Luke i Rebecca, Sri Lanka, 2003”.

Luke przejeżdża dłonią po blacie. Sprawdza, jak ciężkie jest krzesło. Widzę, że mięknie. Wtem podnosi głowę, marszcząc czoło.

– Becky, czy kupiłaś coś jeszcze, o czym mi nie powiedziałaś?

Mój żołądek fika nerwowego koziołka. Staram się opanować, udając, że uważnie się przyglądam jednemu z rzeźbionych kwiatów.

– Oczywiście, że nie! – odpowiadam wreszcie. – Chyba że… no wiesz, może jedynie jakąś małą pamiątkę tu i tam.

– Na przykład co?

– Nie pamiętam! – wykrzykuję. – To przecież dziesięć miesięcy, na litość boską! – Ponownie odwracam się do stołu. – Daj spokój, Luke. Jestem pewna, że ci się podoba. Możemy urządzać fantastyczne przyjęcia… no i to będzie nasza pamiątka rodzinna! Możemy ją przekazać dzieciom…

Nagle zakłopotana urywam. Przez chwilę nie jestem w stanie spojrzeć Luke’owi w oczy.

Kilka miesięcy temu przeprowadziliśmy długą, poważną rozmowę i wspólnie zdecydowaliśmy, że chcielibyśmy zacząć starać się o dziecko. Ale jak na razie… nie wychodzi.

To jeszcze wcale nie koniec świata. Uda nam się. Oczywiście, że się uda.

– No dobrze – ustępuje Luke, a jego głos nieco łagodnieje. – Przekonałaś mnie. – Poklepuje stół, po czym zerka na zegarek. – Wyślę e-maila do biura. Napiszę im o zmianie planów. – Posyła mi lekko kpiące spojrzenie. – Chyba nie myślałaś, że otworzę drzwi do sali konferencyjnej i zawołam: „Niespodzianka, wróciłem!”.

– Oczywiście, że nie! – ripostuję i na chwilę zamieram.

Szczerze mówiąc, tak to sobie właśnie wyobrażałam. Tyle że ja też bym tam wtedy z nim była – z butelką szampana.

– Nie jestem taka głupia – dodaję z miażdżącą pogardą w głosie.

– Świetnie. – Uśmiecha się do mnie szeroko. – Zaraz wrócę, a ty może zamówisz sobie w tym czasie coś do picia, dobrze?

Kiedy siedzę przy stoliku na zacienionym tarasie, próbuję sobie przypomnieć wszystkie rzeczy, które kupiłam i wysłałam do domu bez informowania o tym Luke’a.

To znaczy wcale mnie nie obleciał strach ani nic z tych rzeczy. Przecież nie nakupowałam zbyt wiele. Prawda?

O Boże! Zamykam oczy, usiłując sobie przypomnieć wszystkie zakupy.

Drewniane żyrafy w Malawi. Te, o których Luke powiedział, że są za duże. Przecież to absurd! Będą wyglądać odjazdowo! Wszyscy je będą podziwiać!

No i te wspaniałe płótna batikowe na Bali. Naprawdę chciałam mu o nich powiedzieć… ale jakoś nigdy nie było stosownej okazji.

I dwadzieścia szlafroków z chińskiego jedwabiu.

W porządku, może się wydawać, że dwadzieścia to dużo. Ale to naprawdę była wyjątkowa okazja! Luke nie mógł po prostu zrozumieć, że jeśli teraz kupimy dwadzieścia, wystarczą nam do końca życia i okażą się prawdziwą inwestycją. Jak na kogoś, kto pracuje w PR-ze sektora finansowego, czasem naprawdę nic nie kuma.

Wymknęłam się więc z powrotem do sklepu i jednak je kupiłam, no i wysłałam do domu.

Prawda jest taka, że dzięki firmom kurierskim wszystko staje się proste. Nie trzeba niczego ze sobą taszczyć – pokazuje się tylko palcem i już. „Proszę wysłać to. I to. I to”. Daje się tylko kartę i gotowe. Luke nie musi tego w ogóle widzieć…

Może powinnam prowadzić spis.

Nieważne, wszystko w porządku. Jestem tego pewna.

A poza tym przyda się nam kilka pamiątek, prawda? Jaki jest sens jeździć po świecie i wracać z pustymi rękami? No właśnie.

Widzę, jak przez taras przechodzi Chandra. Macham do niego przyjaźnie.

– Świetnie sobie dzisiaj radziłaś, Becky! – mówi, podchodząc do stolika. – Chciałbym ci w związku z tym coś zaproponować. Za dwa tygodnie rozpoczynam kurs zaawansowanej medytacji. Uczestniczą w nim głównie mnisi i długoletni jogini… ale czuję, że jesteś wystarczająco zaangażowana, by do nas dołączyć. Interesowałoby cię to?

– Oczywiście! – Robię pełną żalu minę. – Ale nie mogę. Luke i ja wracamy do domu!

– Do domu? – pyta ze zdumieniem Chandra. – Ale… ale tak świetnie sobie radzisz. Chyba nie porzucisz teraz ścieżki jogi?

– O nie – odpowiadam uspokajająco. – Proszę się nie martwić. Kupię sobie kasetę.

Kiedy Chandra odchodzi, wygląda na lekko oszołomionego. Tak właściwie wcale mnie to nie dziwi. Pewnie nie miał pojęcia, że można kupić kasety z jogą. I dam sobie uciąć rękę, że nie słyszał o Geri Halliwell.

Pojawia się kelner. Zamawiam koktajl z mango i papai, co w menu nosi nazwę Nektaru Szczęścia. No cóż, pasuje jak ulał. Oto jestem na słonecznej wyspie podczas podróży poślubnej i wkrótce znowu zobaczę tych, których kocham. Wszystko układa się doskonale!

Podnoszę głowę i widzę, że do stolika zbliża się Luke, trzymając w dłoni palmtopa. Czy to moja wyobraźnia, czy rzeczywiście idzie szybszym niż zwykle krokiem i wygląda na wyjątkowo ożywionego?

– Załatwione – mówi. – Rozmawiałem z biurem.

– Wszystko w porządku?

– W jak najlepszym. – Przepełnia go z trudem powstrzymywana energia. – Wszystko idzie doskonale. Prawdę mówiąc, chcę się umówić na kilka spotkań pod koniec tego tygodnia.

– To szybko! – mówię ze zdumieniem.

O rety! Wcześniej sądziłam, że co najmniej tydzień zabierze nam ogólne pozbieranie się do kupy.

– Ale wiem, ile dla ciebie znaczą te zajęcia jogi – dodaje. – Proponuję więc, abyś tu została i je kontynuowała, a dołączysz do mnie później… i wtedy razem wrócimy do Londynu.

– Gdzie więc masz te spotkania? – pytam zdezorientowana.

– We Włoszech.

Pojawia się kelner z moim Nektarem Szczęścia, a Luke zamawia dla siebie piwo.

– Ale ja nie chcę się z tobą rozstawać! – mówię, gdy tylko kelner się oddala. – To nasza podróż poślubna!

– Spędziliśmy razem dziesięć miesięcy… – zauważa łagodnie Luke.

– Wiem. Ale mimo to… – Przełykam ze smutkiem łyk Nektaru Szczęścia. – A gdzie konkretnie we Włoszech?

– W żadnym ciekawym miejscu – odpowiada po chwili milczenia. – To jakieś… miasto na północy. Bardzo nudne. Lepiej tu zostań i ciesz się słońcem.

– No cóż… – Rozglądam się i czuję się rozdarta. Tu rzeczywiście jest przepięknie. – Jak się nazywa to miasto?

Cisza.

– Mediolan – odpowiada wreszcie z niechęcią Luke.

– Mediolan? – Z podekscytowania niemal spadam z krzesła. – Jedziesz do Mediolanu? Nigdy nie byłam w Mediolanie! Bardzo chciałabym tam pojechać!

– Coś ty! – Luke’owi udaje się zachować kamienną twarz. – Poważnie?

– Tak! Jak najbardziej! Chcę jechać!

Jak mógł pomyśleć, że nie chciałabym jechać do Mediolanu? Od zawsze o tym marzyłam!

– No dobrze. – Potrząsa z żalem głową. – Chyba oszalałem, ale zgadzam się.

Zadowolona opieram się na krześle i pociągam wielki łyk Nektaru Szczęścia. Ta podróż poślubna coraz bardziej mi się podoba!

2

Nie mogę uwierzyć, że Luke chciał tam jechać beze mnie. Jak coś takiego mogło mu w ogóle przejść przez myśl? Urodziłam się po to, by pojechać do Mediolanu.

Nie. Nie do Mediolanu. Do Milano.

Właściwie to na dobrą sprawę nie widziałam jeszcze miasta – tyle co przez okno w taksówce i pokoju hotelowym – ale dla takiej podróżniczki jak ja nie ma to w zasadzie znaczenia. Od razu można wyczuć atmosferę danego miejsca – tak jak to robią buszmeni. Gdy tylko rozejrzałam się po hotelowym foyer i dostrzegłam te wszystkie eleganckie kobiety w ciuchach od Prady i D&G, które cmokają się na powitanie i jednocześnie piją espresso, palą papierosy i poprawiają lśniące włosy, wrodzony instynkt podpowiedział mi: oto miasto wprost stworzone dla ciebie.

Piję zamówione do pokoju cappuccino i zerkam na moje odbicie w lustrze w szafie. Muszę przyznać, że wyglądam jak rodowita Włoszka! Potrzeba mi tylko spodni capri i ciemnego eyelinera. Przydałby się też jeszcze może skuter. Najlepiej vespa.

– Ciao – mówię swobodnie i odrzucam do tyłu włosy. – Si. Ciao.

Jak nic mogłabym uchodzić za Włoszkę. Tyle że może warto by się nauczyć kilku słów więcej.

– Si. – Kiwam głową do swego odbicia. – Si. Milano.

Może poćwiczę sobie, czytając gazetę. Otwieram bezpłatny egzemplarz „Corriere della Sera”, który przyniesiono nam razem ze śniadaniem, i zaczynam przeglądać artykuły. Wcale nie idzie mi tak źle! Pierwszy artykuł jest o prezydencie myjącym pianino. A przynajmniej… jestem przekonana, że to właśnie oznaczają słowa presidente i lavoro pieno.

– Wiesz, Luke, naprawdę mogłabym zamieszkać we Włoszech – oświadczam, kiedy wychodzi z łazienki. – To idealny kraj. Mają tu wszystko! Cappuccino… pyszne jedzonko… ludzie są tacy eleganccy… można kupić ciuchy od Gucciego znacznie taniej niż u nas…

– No i jeszcze sztuka – dodaje Luke z kamienną twarzą. Boże, on czasami bywa naprawdę irytujący.

– Oczywiście, sztuka także – odpowiadam, przewracając oczami. – To się rozumie samo przez się.

Przerzucam stronę „Corriere della Sera” i szybko omiatam spojrzeniem nagłówki. Nagle coś mi klika w głowie.

Odkładam gazetę i ponownie podnoszę wzrok na Luke’a.

Co mu się stało?

Patrzę na Luke’a Brandona, którego znałam kiedyś, gdy pracowałam w gazecie poświęconej finansom. Jest starannie ogolony i ma na sobie elegancki garnitur, jasnozieloną koszulę i ciemnozielony krawat. Całości dopełniają porządne buty i oczywiście skarpetki. Kolczyk znikł. Bransoletka znikła. Jedyną pozostałością po naszych podróżach są włosy, które nadal ma splecione w malutkie warkoczyki.

Ogarnia mnie naprawdę wielki niepokój. Podobał mi się taki, jaki był wcześniej – swobodny i niefrasobliwy.

– Ale… ale jesteś elegancki! – mówię. – Gdzie masz bransoletkę?

– W walizce.

– Ale ta kobieta w Masai Mara powiedziała, że nigdy nie możemy ich zdejmować! – wołam z niedowierzaniem. – Odmówiła specjalne modlitwy Masajów!

– Becky… – wzdycha Luke. – Nie mogę iść na spotkanie z kawałkiem starego sznurka owiniętym wokół nadgarstka.

Kawałek starego sznurka? To święta bransoletka i on doskonale o tym wie.

– Masz nadal warkoczyki! – ripostuję. – Skoro możesz nosić warkoczyki, to możesz mieć i bransoletkę!

– Ale ja ich tak nie zostawię! – Śmieje się. – Umówiłem się z fryzjerem na obcięcie włosów za… – zerka na zegarek – dziesięć minut.

Obcięcie włosów?

To wszystko dzieje się zbyt szybko. Czuję wręcz fizyczny ból na myśl o obcinanych i opadających na podłogę rozjaśnionych słońcem włosach Luke’a.

– Proszę, nie rób tego – mówię, nie potrafiąc się powstrzymać. – Nie możesz.

– Co ci się stało? – Odwraca się i spogląda na mnie uważnie. – Becky, wszystko w porządku?

Nie. Nie w porządku. Ale nie wiem dlaczego.

– Nie możesz obciąć włosów! – wołam z rozpaczą. – Wtedy to już naprawdę będzie koniec!

– Skarbie… to już jest koniec. – Podchodzi do mnie, ujmuje moją dłoń i patrzy mi w oczy. – Wiesz o tym, prawda? To koniec. Jedziemy do domu. Wracamy do prawdziwego życia.

– Wiem! – odpowiadam po chwili milczenia. – Ja tylko… naprawdę podobasz mi się z długimi włosami.

– Nie mogę tak iść na służbowe spotkanie. – Luke potrząsa głową, a koraliki stukają o siebie. – Wiesz to równie dobrze jak ja.

– Ale nie musisz ich przecież obcinać! – mówię, wpadając nagle na pewien pomysł. – Wielu Włochów nosi długie włosy. Rozpleciemy jedynie warkoczyki…

– Becky…

– Zaraz to zrobię! Rozplotę ci je! Siadaj.

Popycham go na łóżko i ostrożnie usuwam kilka małych koralików, a potem zaczynam rozplatać włosy. Gdy przysuwam się bliżej, wyczuwam zapach drogiej wody toaletowej Armaniego, którą Luke zawsze się spryskuje do pracy. Nie używał jej od dnia naszego ślubu.

Przesuwam się na łóżku i ostrożnie zaczynam rozplatać warkoczyki z drugiej strony. Oboje milczymy; w pokoju słychać jedynie ciche stukanie koralików. Kiedy zdejmuję ostatni, w gardle czuję gulę. To jest doprawdy absurdalne.

Przecież podróż poślubna nie może trwać wiecznie, prawda? I nie mogę się wprost doczekać, kiedy znowu zobaczę mamę i tatę, i Suze i wrócę do prawdziwego życia…

A jednak żałuję. Ostatnie dziesięć miesięcy spędziłam z Lukiem. Rozstawaliśmy się najwyżej na kilka godzin. A teraz to wszystko się kończy.

Mniejsza o to. Będzie dobrze. Wpadnę w wir zajęć… nowa praca… i spotkania z przyjaciółmi…

– Gotowe!

Sięgam po serum, nakładam odrobinę na włosy i ostrożnie je rozczesuję. Są lekko pofalowane, ale to nic nie szkodzi. Wygląda po europejsku.

– Widzisz? – mówię triumfalnie. – Masz fantastyczną fryzurę!

Luke przegląda się z powątpiewaniem w lustrze. Przez jedną okropną chwilę myślę, iż powie, że jednak pójdzie do fryzjera. Ale wtedy się uśmiecha.

– No dobrze. Egzekucja wstrzymana. Ale prędzej czy później i tak trzeba będzie je obciąć.

– Wiem – odpowiadam i nagle znowu robi mi się lekko na duszy. – Ale nie dzisiaj.

Przyglądam się, jak zbiera jakieś dokumenty i wkłada je do teczki.

– No więc… po co konkretnie przyjechałeś do Mediolanu?

Luke mówił mi już o tym podczas lotu z Kolombo, ale w samolocie przez cały czas serwowali darmowego szampana i nie jestem pewna, czy wszystko dobrze zrozumiałam.

– Chcemy pozyskać nowego klienta. Arcodas Group.

– Jasne. Teraz już sobie przypominam.

Firma Luke’a nazywa się Brandon Communications. Jest to agencja PR reprezentująca instytucje finansowe, takie jak banki, towarzystwa budowlane i domy inwestycyjne. To właśnie dzięki niej się poznaliśmy, kiedy pracowałam jako dziennikarka w magazynie „Korzystne Lokaty”.

– Chcemy wyjść poza sektor finansowy. – Luke zamyka teczkę. – To potężna korporacja, zajmująca się wieloma różnymi dziedzinami. Mają własnych deweloperów… centra rozrywki… centra handlowe…

– Centra handlowe? – Podnoszę głowę. – Masz tam zniżkę?

– Jeśli dostaniemy ten kontrakt… może.

A niech mnie, to naprawdę super. Może firma Luke’a rozszerzy działalność na sektor mody! Może zamiast starych głupich banków zacznie reprezentować Dolce & Gabbana!

– Mają więc jakieś centra handlowe w Mediolanie? – pytam z nadzieją w głosie. – Mogłabym tam pójść i zrobić rozeznanie.

– Nie, w Mediolanie nie. Przyjechali tutaj na konferencję poświęconą sprzedaży detalicznej. – Luke odstawia teczkę i obrzuca mnie przeciągłym spojrzeniem.

– No co? – pytam.

– Becky… wiem, że to Mediolan. Ale proszę cię, nie daj się dzisiaj ponieść szaleństwu.

– Ponieść szaleństwu? – Jestem lekko urażona. – Co masz na myśli?

– Wiem, że zamierzasz iść na zakupy…

A skąd on to może wiedzieć? Ależ ma tupet! Czy w ogóle nie przyszło mu do głowy, że zamiast tego chcę pooglądać sobie sławne zabytki albo coś w tym rodzaju?

– Nie idę na zakupy! – odpowiadam wyniośle. – O centrach handlowych wspomniałam tylko dlatego, by okazać zainteresowanie twoją pracą.

– Rozumiem. – Posyła mi zagadkowe spojrzenie, które niesamowicie mnie irytuje.

– Tak naprawdę to przyjechałam do Mediolanu z pobudek kulturalnych. – Unoszę podbródek. – I dlatego, że jeszcze nigdy nie byłam w tym mieście.

– Aha. – Kiwa głową. – I na pewno nawet nie zamierzałaś zajrzeć do butików z markowymi ciuchami.

– Luke – mówię grzecznie. – Jestem zawodową osobistą asystentką klientek. Naprawdę sądzisz, że rajcuje mnie kilka butików z ciuchami od znanych projektantów?

– Szczerze mówiąc, tak.

Zalewa mnie fala oburzenia. Czy sobie wzajemnie nie przysięgaliśmy? Czy nie obiecał, że będzie mnie szanował i nigdy nie zwątpi w moje słowa?

– Sądzisz, że przyjechałam tu tylko po zakupy? Proszę bardzo, weź to sobie! – Sięgam po torebkę, wyjmuję portfel i rzucam nim w niego.

– Becky, nie bądź niemądra…

– Weź go! Chcę jedynie pospacerować po mieście!

– W takim razie dobrze. – Luke wzrusza ramionami i chowa portfel do kieszeni.

Do diaska! Nie sądziłam, że rzeczywiście to zrobi. Ale to i tak jest bez znaczenia. W torbie mam schowaną jeszcze jedną kartę kredytową, o której on nie wie.

– Świetnie – mówię, krzyżując ramiona. – Weź sobie moje pieniądze. Nic mnie to nie obchodzi!

– Jestem pewny, że sobie poradzisz. Zawsze możesz skorzystać z karty, którą masz schowaną w torebce.

Że co?

Skąd o niej wie? Śledzi mnie?

To jak nic może być podstawą do rozwodu.

– Proszę bardzo! – mówię ze złością, sięgając po torebkę. – Bierz wszystko! Zedrzyj ze mnie ostatnią koszulę! – Rzucam w niego kartą kredytową. – Myślisz, że mnie znasz, Luke, ale tak nie jest. Chcę tylko trochę nasiąknąć kulturą i może zakupić jakąś niewielką pamiątkę albo przedmiot miejscowej kultury materialnej.

– Przedmiot miejscowej kultury materialnej? – powtarza Luke. – Czy „przedmiotem miejscowej kultury materialnej” są dla ciebie „buty od Versace”?

– Nie! – odpowiadam po krótkiej chwili milczenia.

Powiedziałam prawdę.

Częściową.

Myślałam raczej o Miu Miu. Podobno tutaj jest naprawdę tanio!

– Posłuchaj, Becky, po prostu nie przesadź, dobrze? Musimy się trzymać limitów bagażowych. – Patrzy znacząco na pootwierane walizki. – Co razem z plemienną maską z Ameryki Południowej i laską voodoo… och, i nie zapominajmy o szablach do tańca ceremonialnego…

Ile jeszcze razy będzie mi wypominał te szable? Tylko dlatego, że podarły mu głupią koszulę.

– Powtarzam ci po raz tysięczny, to są prezenty! Nie mogliśmy ich wysłać. Musimy mieć je przy sobie, kiedy przyjedziemy, w przeciwnym wypadku nie będziemy wyglądać jak prawdziwi podróżnicy!

– Zgoda. Chodzi mi jedynie o to, że nie mamy miejsca w walizkach na plemienne maski i sześć dodatkowych par butów.

Och, myśli, że jest taki zabawny.

– Luke, ja już taka nie jestem – oświadczam lodowato. – Dorosłam. Sądziłam, że to zauważyłeś.

– Skoro tak twierdzisz. – Podnosi kartę kredytową, uważnie jej się przygląda, po czym mi ją oddaje. – I tak masz na niej już tylko jakieś dwieście funtów.

Co takiego?

– A skąd ty to wiesz? – pytam z wściekłością. – To moja prywatna karta!

– W takim razie nie chowaj wyciągu z konta pod materacem. Znalazła go pokojówka na Sri Lance, kiedy słała łóżko, i niezwłocznie mi oddała. – Całuje mnie i bierze do ręki teczkę. – Miłego zwiedzania!

Kiedy zamykają się za nim drzwi, jestem zdegustowana. Jak mało mnie zna własny mąż. Nie wie, że zamierzałam kupić mu dzisiaj prezent. Kilka lat temu, kiedy się poznaliśmy, Luke miał pasek z doskonałej włoskiej skóry, który naprawdę uwielbiał. Ale pewnego dnia zostawił go w łazience, gdzie został zniszczony przez gorący wosk do nóg.

To nie była tylko i wyłącznie moja wina. Wyjaśniłam, że kiedy się cierpi katusze, to się nie myśli: „Co byłoby najlepsze do zdrapania z łydek parzącego wosku?”. Chwyta się po prostu to, co leży najbliżej.

Ale mniejsza o to. No więc postanowiłam kupić mu dzisiaj nowy pasek. Taki mały prezent na zakończenie podróży poślubnej. Ale może jednak na niego nie zasługuje, skoro zamierza mnie śledzić i czytać wyciągi z mojej prywatnej karty kredytowej. Cóż za tupet! Czy ja czytam jego prywatne listy?

Właściwie to tak. Niektóre są naprawdę ciekawe! Ale chodzi o to…

O mój Boże! Zamieram, kiedy w mojej głowie pojawia się straszna myśl. Czy to znaczy, że wiedział, ile pieniędzy wydałam w Hongkongu, kiedy on poszedł sobie obejrzeć budynek giełdy?

Cholera.

I nie wspomniał o tym ani słowem. No dobrze, może jednak zasługuje na prezent.

Przełykam łyk cappuccino. W każdym razie ten się śmieje, kto się śmieje ostatni. Luke myśli sobie, że jest taki sprytny, ale nie wie, że opracowałam w tajemnicy genialny plan.

Pół godziny później schodzę do recepcji ubrana w obcisłe czarne spodnie (nie capri, ale prawie), prążkowany T-shirt, a na szyi mam zawiązaną po europejsku apaszkę. Udaję się prosto do okienka w kantorze wymiany walut i uśmiecham się promiennie do siedzącej za szybą kobiety.

– Ciao! – mówię pogodnie.

Urywam.

To trochę deprymujące. Wcześniej myślałam, że jeśli zacznę wystarczająco pewnie, pomagając sobie gestami, język włoski wypłynie z moich ust tak jakoś naturalnie.

– Chciałabym dokonać wymiany na euro – mówię, decydując się jednak na angielski.

– Proszę bardzo. – Uśmiecha się. – Jaka waluta?

– Waluty. – Sięgam do torby i triumfująco wyjmuję z niej zwitek pogniecionych banknotów. – Rupie, drachmy, malezyjskie ringgity… – Kładę banknoty na ladzie i sięgam po więcej. – Dolary kenijskie… – Zerkam na dziwny, różowy banknot, którego nie rozpoznaję. – Cokolwiek by to było…

To niesamowite, jak dużo pieniędzy nosiłam przy sobie, nawet o tym nie wiedząc! Na przykład w kosmetyczce miałam mnóstwo rupii, a pomiędzy stronami książek cały plik etiopskich birr. A poza tym wiele banknotów i monet leżało sobie grzecznie na dnie torby.

No, a najważniejsze, że to darmowe pieniądze! Pieniądze, które już mieliśmy.

Przyglądam się podekscytowana, jak kasjerka układa je na kupki.

– Ma pani siedemnaście różnych walut – mówi wreszcie, wyglądając na lekko oszołomioną.

– Byliśmy w wielu krajach – wyjaśniam. – No więc ile to wszystko jest warte?

Gdy wystukuje po kolei liczby na niewielkim komputerze, czuję dreszczyk emocji. Może kursy niektórych walut nieoczekiwanie podskoczyły. Może dostanę za to mnóstwo kasy!

Wtedy ogarnia mnie poczucie winy. To są przecież także pieniądze Luke’a. Postanawiam, że jeśli dostanę za to więcej niż sto euro, oddam mu połowę. Tak będzie sprawiedliwie. A i tak zostanie mi pięćdziesiąt! Nieźle, zwłaszcza że te pieniądze są absolutnie za darmo!

– Po potrąceniu prowizji… – Kobieta podnosi głowę. – Siedem czterdzieści pięć.

– Siedemset czterdzieści pięć euro?

Wpatruję się w nią z pełną zdumienia radością. Nie miałam pojęcia, że noszę przy sobie aż tyle pieniędzy! A jednak ludzie, którzy mówią: „Ziarnko do ziarnka, a zbierze się miarka”, mają rację! I kto by pomyślał?

Będę mogła za to kupić Luke’owi prezent i buty Miu Miu, i jeszcze…

– Nie siedemset czterdzieści pięć. – Kasjerka pokazuje mi paragon. – Siedem euro i czterdzieści pięć centów.

– Słucham? – Z mojej twarzy znika radosny uśmiech. To nie może być prawda.

– Siedem euro i czterdzieści pięć centów – powtarza cierpliwie kobieta. – Woli pani w banknotach czy bilonie?

Siedem żałosnych euro? Kiedy wychodzę z hotelu, jestem naprawdę wkurzona. Jak to możliwe, że taka ilość prawdziwych pieniędzy jest warta jedynie siedem euro? To się nie trzyma kupy. Jak powiedziałam kasjerce, za te rupie w Indiach można kupić naprawdę dużo. Pewnie samochód… albo nawet pałac. Ale na niej nie zrobiło to wrażenia. I jeszcze oświadczyła, że policzyła mi to wszystko po wyjątkowo korzystnym kursie.

Tak czy inaczej, lepiej mieć chyba siedem euro niż nic. Może u Miu Miu będzie 99,9-procentowa obniżka albo inne wyjątkowe okazje.

Wychodzę na ulicę i uważnie studiuję mapę, którą dał mi hotelowy concierge. To taki uczynny człowiek! Wyjaśniłam mu, że chciałabym poznać kulturalną część Mediolanu, więc zaczął mi opowiadać o jakimś obrazie i Leonardzie da Vinci. No więc uprzejmie wytłumaczyłam, że bardziej interesuje mnie współczesna kultura Włoch, a wtedy zaczął nawijać o jakimś artyście, który kręci krótkie filmy o śmierci.

Sprecyzowałam więc, że przez „współczesną kulturę Włoch” rozumiem ikony kultury, takie jak Prada i Gucci – a w jego oczach pojawił się wreszcie błysk zrozumienia. Zaznaczył mi na mapie ulicę na obszarze zwanym Złotym Czworobokiem, podobno „pełną kultury, która na pewno przypadnie mi do gustu”.

Jest pogodnie i delikatnie wieje wietrzyk, promienie słońca odbijają się od szyb i samochodów, a wokół śmigają skutery Vespa. Rany, Mediolan jest super. Każda mijana przeze mnie osoba nosi markowe okulary przeciwsłoneczne i markową torebkę – nawet faceci!

Przez chwilę zastanawiam się, czy nie kupić Luke’owi saszetki zamiast paska. Próbuję sobie wyobrazić, jak wchodzi do biura, a z nadgarstka zwisa mu szykowna, niewielka saszetka…

Hm. Może lepiej pozostanę przy pasku.

Nagle dostrzegam przed sobą dziewczynę ubraną w kremowe spodnium, sandałki z paseczków na wysokim obcasie i różowy kask od skutera z wykończeniami w lamparcie cętki.

Wpatruję się w nią ogarnięta wszechwładnym pożądaniem. Jejku, ja też chcę taki kask. To znaczy wiem, że nie mam vespy – ale mogłabym przecież nosić sam kask, no nie? To by mnie wyróżniało z tłumu. Ludzie nazywaliby mnie Dziewczyną w Kasku Vespy. A poza tym chroniłby mnie przed bandytami, więc w gruncie rzeczy nosiłabym go ze względów bezpieczeństwa…

Może zapytam, gdzie go kupiła.

– Excusemoi, mademoiselle! – wołam, będąc pod wrażeniem nagłej płynności mojej mowy. – J’adore votre chapeau!

Dziewczyna obrzuca mnie obojętnym spojrzeniem, po czym znika za rogiem. Myślę, że zachowała się niezbyt ładnie. Ja się staram i mówię do niej w jej jęz…

Och. No tak.

Okej, przyznaję, że jest mi trochę głupio.

Nieważne. W końcu nie przyjechałam tutaj, by kupić kask, tylko prezent dla Luke’a. O to przecież chodzi w małżeństwie – najpierw myśleć o partnerze. Na pierwszym miejscu stawiać jego potrzeby.

No, a poza tym zawsze mogę przylecieć na jeden dzień do Mediolanu. Z Londynu to przecież rzut beretem, prawda? Mogłaby mi towarzyszyć Suze, myślę z nagłym zachwytem. Kurczę, byłoby super. Oczami wyobraźni widzę, jak idziemy ramię w ramię ulicą, machamy torebkami i śmiejemy się beztrosko. Babski wypad do Mediolanu! To jest to!

Dochodzę do następnej przecznicy i zatrzymuję się, by zerknąć na mapę. Powinnam być już niedaleko. Ten człowiek mówił, że to dość blisko od hotelu…

I właśnie wtedy mija mnie kobieta niosąca firmową reklamówkę Versace, a ja zamieram z podekscytowania. Wyraźnie zbliżam się do źródła! To tak jak wtedy, gdy oglądaliśmy wulkan w Peru, a przewodnik pokazywał nam znaki świadczące, że zbliżamy się do krateru. Jeśli się będę uważnie rozglądać za kolejnymi reklamówkami Versace…

Idę kawałek dalej – i oto następna! Ma ją kobieta w zasłaniających pół twarzy okularach przeciwsłonecznych, która pije cappuccino, a oprócz niej ma jakiś miliard reklamówek z logo Armaniego. Pokazuje coś gestem przyjaciółce i sięga do jednej z toreb – wyjmuje z niej słoik dżemu z nalepką Armaniego.

Przypatruję się temu z autentycznym niedowierzaniem. Dżem Armaniego? To Armani robi coś takiego?

Może w Mediolanie wszystko jest markowe? Może Dolce & Gabbana produkują pastę do zębów! A Prada keczup!

Wiedziałam, że to miasto mi się spodoba.

Ruszam dalej. Idę coraz szybciej, podekscytowana do granic możliwości. Wyczuwam w powietrzu bliskość sklepów. Dosłownie roi się od markowych reklamówek. Wokół unosi się zapach pieniędzy. Bez mała słyszę odgłos przesuwanych wieszaków na stojakach i zapinanych zamków błyskawicznych…

I oto jest!

Przede mną rozciąga się długi, elegancki bulwar, na którym kłębi się tłum najbardziej szykownych ludzi na ziemi, ubranych w markowe ciuchy. Opalone, wyglądające jak modelki dziewczyny w ciuchach od Pucciego i w szpilkach przechadzają się wolnym krokiem w towarzystwie mężczyzn w doskonale skrojonych lnianych garniturach. Dziewczyna w białych dżinsach Versace i z czerwoną szminką na ustach pcha wózek obity skórą z monogramami Louisa Vuittona. Blondynka w brązowej skórzanej spódniczce mini wykończonej futerkiem z królika trajkocze do dopasowanego kolorystycznie telefonu komórkowego i ciągnie za sobą małego chłopczyka ubranego od stóp do głów u Gucciego.

I… sklepy. Sklep obok sklepu.

Ferragamo. Valentino. Dior. Versace. Prada.

Kiedy idę ulicą z głową bez mała obracającą się wokół własnej osi, jestem jak odurzona. To prawdziwy szok kulturowy. Kiedy ostatnio robiłam zakupy w sklepie oferującym coś więcej niż etniczne rękodzieła i drewniane koraliki? Mam wrażenie, jakbym do tej pory była na rygorystycznej diecie, a teraz zajadała się tiramisu z podwójną śmietaną.

Spójrzcie tylko na ten niesamowity płaszcz. Spójrzcie na te buty.

Od czego mam zacząć? Od czego mam…

Nie jestem w stanie się ruszyć. Stoję sparaliżowana na środku ulicy jak osiołek, który nie potrafi wybrać między owsem a sianem. Zostanę odnaleziona po wielu latach, wrośnięta w ziemię i ściskająca w dłoni kartę kredytową.

Nagle moje spojrzenie pada na skórzane paski i portfele wyeksponowane na wystawie pobliskiego butiku.

Skóra. Pasek dla Luke’a. Po to właśnie tutaj przyszłam.

Zbliżam się chwiejnym krokiem do drzwi i – nadal oszołomiona – otwieram je. Natychmiast otula mnie intensywny zapach kosztownej skóry. Tak silny, że wreszcie mnie to otrzeźwia.

Wnętrze butiku jest niesamowite. Podłogę pokrywa jasna wykładzina, a szklane gabloty są delikatnie podświetlone. Widzę portfele, paski, torby, marynarki… Zatrzymuję się obok manekina ubranego w prześliczny płaszcz w kolorze czekolady, cały ze skóry i satyny. Dotykam go czule, po czym unoszę plakietkę z ceną – i prawie mdleję.

Ale ta cena jest oczywiście w lirach. Uśmiecham się z ulgą. Nic dziwnego, że wydaje się taka…

O nie. Już mają tu euro.

Cholera!

Przełykam ślinę i oddalam się pospiesznie od manekina.

No i teraz się okazuje, że tata miał rację, twierdząc, że wspólna waluta to wielki błąd. Kiedy miałam trzynaście lat, pojechałam z rodzicami na wakacje do Rzymu. Cały cymes z lirami polegał wtedy na tym, że ceny wydawały się zaporowe, ale wcale takie nie były. Kupowało się coś za milion lirów, a w rzeczywistości płaciło się jakieś trzy funciaki! To było fantastyczne!

A poza tym, jeśli przypadkowo kupiło się flakon naprawdę drogich perfum, nikt (to znaczy rodzice) nie mógł cię obwiniać, ponieważ, jak powiedziała mama, kto, u licha, jest w stanie przeliczać w głowie takie liczby?

Ministrowie w rządach zawsze psują wszystkim zabawę.

Kiedy zaczynam oglądać paski, z przymierzalni wychodzi krępy mężczyzna w średnim wieku, mający na sobie niesamowity czarny płaszcz ze skórzanym wykończeniem. Trzyma w ustach cygaro. Ma jakieś pięćdziesiąt lat i jest bardzo opalony. Do tego siwe, krótko ostrzyżone włosy i niebieskie oczy. Całość psuje trochę nos, który jest taki jakiś kartoflowaty.

– Ej, Roberto – odzywa się chrypliwym głosem.

To Anglik! Ma jednak dziwaczny akcent. Taki europejski cockney.

Z przymierzalni wychodzi pospiesznie sprzedawca w czarnym garniturze i w czarnych kanciastych okularach na nosie, trzymając w dłoni centymetr krawiecki.

– Tak, signore Temple?

– Ile jest w tym kaszmiru?

Krępy mężczyzna przesuwa krytycznie dłonią po płaszczu i wydmuchuje chmurę dymu. Widzę, jak sprzedawca się wzdryga, gdy dym dociera do jego nosa, ale nie komentuje tego nawet słowem.

– Signore, to stuprocentowy kaszmir.

– Najlepszy kaszmir? – Mężczyzna unosi ostrzegawczo palec. – Nie chcę, byś mi tu teraz wciskał kit. Znasz moje motto. Tylko to, co najlepsze.

Facet w czarnych okularach lekko się krzywi z konsternacją.

– Signore, nigdy byśmy nie… eee… wciskali kitu.

Mężczyzna przypatruje się przez kilka sekund swemu odbiciu – po czym kiwa głową.

– No dobrze. Wezmę trzy. Jeden do Londynu. – Wylicza na krótkich palcach. – Jeden do Szwajcarii. Jeden do Nowego Jorku. Zrozumiano? A teraz teczki.

Sprzedawca w okularach rzuca mi znaczące spojrzenie i uświadamiam sobie, że bez żenady podsłuchuję.

– Och, witam! – mówię szybko. – Chciałabym to kupić, zapakowane na prezent. – Podnoszę w górę wybrany wcześniej pasek.

– Silvia panią obsłuży. – Wskazuje lekceważącym gestem na kasę, po czym odwraca się z powrotem do swego klienta.

Podaję pasek Silvii i patrzę bezmyślnie, jak owija go w brązowy, błyszczący papier. Podziwiam jej zwinne palce i jednocześnie słucham krępego mężczyzny, który teraz zastanawia się nad wyborem teczki.

– Nie podoba mi się ta faktura – oświadcza. – Jest inna w dotyku. Coś tu nie gra.

– Niedawno zmieniliśmy dostawcę… – Facet w czarnych okularach wykręca palce. – Ale to naprawdę doskonałej jakości skóra, signore…

Urywa, gdy krępy mężczyzna wyjmuje z ust cygaro i obrzuca go wiele mówiącym spojrzeniem.

– Wciskasz mi kit, Roberto – mówi. – Płacę kupę kasy i w zamian oczekuję najlepszej jakości. Załatwisz mi więc teczkę ze skóry od poprzedniego dostawcy. Jasne?

Odwraca się, dostrzega mnie i mruga okiem.

– Najlepsze miejsce na świecie, jeśli chodzi o skórę. Ale niech pani nie wierzy w ich bzdety.

– Dobrze! – Uśmiecham się promiennie. – A tak przy okazji, to bardzo mi się podoba ten płaszcz!

– To miłe z pani strony. – Kiwa przyjaźnie głową. – Jest pani aktorką? Modelką?

– Eee… nie. Ani jedną, ani drugą.

– Nieważne. – Macha cygarem.

– W jaki sposób chce pani zapłacić, signorina – przerywa nam Silvia.

– Och! Proszę bardzo.

Kiedy podaję jej kartę Visa, robi mi się ciepło na duszy. Robienie prezentów daje znacznie więcej satysfakcji, niż kupowanie czegoś sobie! A ponieważ tym zakupem wyczerpię mój limit na karcie, więc na dzisiaj koniec z wydawaniem pieniędzy.

I co teraz będę robić? Może łyknę nieco kultury. Mogłabym obejrzeć ten sławny obraz, o którym mówił concierge.

Z tyłu sklepu dochodzą nagle jakieś interesujące odgłosy. Odwracam się mimowolnie, by zobaczyć, co się dzieje. Lustrzane drzwi od zaplecza są otwarte i pojawia się w nich kobieta w czarnym kostiumie w otoczeniu rozemocjonowanych sprzedawczyń. Co ona, u diaska, trzyma? Dlaczego wszyscy są tak…

Wtedy nagle dostrzegam, co ona niesie. Wstrzymuję oddech. Zaczyna mi się kręcić w głowie.

To niemożliwe.

A jednak. Niesie torebkę Angel.

3

To torebka Angel. Można by rzec: we własnej osobie.

Sądziłam, że wszędzie je wyprzedano i że szansa na ich zdobycie jest równa zeru.

Kobieta stawia torebkę z namaszczeniem na wyłożonym zamszem kremowym postumencie i cofa się, by ją podziwiać. W całym sklepie panuje cisza jak makiem zasiał. Jest tak, jakby przybył członek rodziny królewskiej. Albo jakaś gwiazda filmowa.

Nie mogę oddychać. Stoję jak sparaliżowana.

Ta torebka jest oszałamiająca. Absolutnie oszałamiająca. Cielęca skóra wygląda na mięciutką niczym masło. Ręcznie namalowany anioł jest w delikatnych odcieniach akwamaryny. A pod nim diamenciki tworzą napis „Dante”.

Przełykam ślinę, usiłując wziąć się w garść, ale moje nogi nie przestają się trząść, a dłonie mam całe spocone. To naprawdę lepsze niż widok białych tygrysów w Bengalu. No i spójrzmy prawdzie w oczy – torebki Angel z całą pewnością rzadziej występują w przyrodzie niż białe tygrysy.