Hotel rozkoszy

Kelly HunterHotel rozkoszy

Tłumaczenie:

PROLOG

Siedemnastoletnia Lena West ponownie przebiegła wzrokiem pytanie. Chyba chodzi o coś związanego ze wzorem Eulera i płaszczyznami zespolonymi, jednak nic więcej nie przychodziło jej do głowy. Z jękiem zasłoniła oczy, by nie patrzeć na błękitny ocean w dali. W lecie trudno zmusić się do nauki, zwłaszcza gdy za domem jest plaża. Starszy brat już tam pobiegł, bo fale kuszą.

To naprawdę niesprawiedliwe, że Jared nie ma problemów z matmą. Dwójka młodszego rodzeństwa też była genialna – oni błyskawicznie znaleźliby odpowiedź na szóste pytanie. Czternastoletnia Poppy chętnie by jej pomogła, gdyby tutaj była. Niestety, jako członkini doradczego zespołu matematycznego Uniwersytetu Queensland większość czasu spędzała w Brisbane. Trzynastoletniego Damona też nie mogła spytać, bo po lekcjach odsiadywał karę za złe zachowanie. Dawał się nauczycielom we znaki i nie sposób było go nie zauważyć.

Jej to nie groziło, czym zresztą wcale się nie przejmowała. Westchnęła, znów wbiła wzrok w pytanie. Niby takie proste, każde z jej rodzeństwa odpowiedziałoby na nie z zamkniętymi oczami.

– Dureń – wymruczała ze złością.

– Kto? – Tuż za jej plecami rozległ się przyjemny głęboki głos. Lena podskoczyła, bo nie usłyszała, że ktoś wszedł. Z ponurym grymasem odwróciła się i popatrzyła na Adriana Sinclaira. Mieszkał dwa domy dalej i od przedszkola był najlepszym kumplem Jareda. – Nie umiesz pukać? – Skrzywiła się jeszcze bardziej. Po co pyta? Adrian nie musi pukać, bo stale u nich siedzi.

– Nie chciałem przeszkadzać ci w myśleniu.

– Jednak to zrobiłeś.

Adrian uśmiechał się lekko.

– Powiedziałaś „dureń”. Myślałem, że to do mnie.

– Dureń.

– No widzisz?

Trudno nie uśmiechnąć się na widok jego roześmianych brązowych oczu.

– Tymi krzywymi uśmieszkami nic nie wskórasz.

– Różnie bywa. Jared jest w domu?

– Nie, już go tam poniosło. – Gestem wskazała na ocean. Nadal niebieski i kuszący. Jared, z deską w ręku, właśnie wychodził z wody. – Czemu z nim nie poszedłeś?

– Miałem zamiar – odparł. – A ty dlaczego tu siedzisz?

– Jutro mam test z trygonometrii. – Popatrzyła na niego przebiegle. Adrian i Jared byli klasę wyżej. – Wiesz coś o wzorze Eulera i płaszczyznach zespolonych?

Adrian pochylił się nad jej ramieniem.

– Z którym pytaniem masz problem?

– Z szóstym.

– Dodatkowym? Nie wiesz, że możesz je sobie darować?

– Powiedzmy, że taka możliwość odpada.

– Dobra. – Sięgnął po podręcznik i zaczął przerzucać kartki. Duże dłonie, mocne palce, miejscami zgrubiała skóra od godzin spędzonych na kitesurfingu.

Ogarnęła ją niezdrowa pokusa, by nakryć dłonią jego rękę, poczuć jej siłę i ciepło…

Adrian położył książkę i wskazał znaleziony rozdział. Musnął torsem o jej ramię i… zrobiło się gorąco.

– Nie chcesz usiąść? – zapytała, czując, że lepiej zwiększyć odległość między nimi.

– Nie, wysiedziałem się przez cały dzień.

Poruszyła się niespokojnie. Otaczał ją znajomy zapach, orzeźwiająco świeży i korzenny, a przecież Adrian był po całym dniu szkoły. Czyżby wziął prysznic? To raczej bez sensu, skoro po lekcjach zawsze biegł surfować.

– No więc… – Jego głos brzmiał jakby bardziej szorstko niż zwykle. – Pytanie numer sześć.

Właśnie. Pytanie numer sześć.

– Próbowałam znaleźć…

– Co się dzieje? – rozległ się głos Jareda.

Zdziwiona popatrzyła na zwężone oczy brata. Byli do siebie bardzo podobni. Jared, tak jak ona, miał czarne niesforne włosy; jej były dłuższe i w większym nieładzie. Jego oczy były niebieskie, jej, w zależności od światła, przybierały bardziej szary odcień. Oboje mieli sportowe sylwetki. Żałowała, że nie ma bardziej kobiecych kształtów, ale cóż. Skrzywiła się podobnie jak brat.

– Co cię ugryzło? Za mało wielbicielek przyszło na plażę? – Jared nie mógł narzekać na brak powodzenia. Zauroczone nim panienki przyjaźniły się z Leną w nadziei, że się do niego zbliżą. Jared jednak zmieniał dziewczyny jak rękawiczki i te przyjaźnie zwykle szybko się kończyły.

– Ich strata – pocieszał Lenę, gdy żaliła się, że ma coraz mniej koleżanek. Tym stwierdzeniem trochę poprawiał jej nastrój, jednak przez niego traciła znajomych. Jared chyba miał wyrzuty sumienia i z litości nie odganiał jej od siebie.

Zżymała się na tę jego litość, lecz cóż, jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.

– Pytałem, co się dzieje – powtórzył chłodno.

– Zadanie z trygonometrii – odparła.

Jared przeniósł wzrok na Adriana.

– Aha, masz teraz nauczyciela. Spec od trygonometrii. Pan Trig.

Adrian spokojnie wytrzymał spojrzenie Jareda.

– Jak masz jakiś problem, to wal.

Jared jeszcze raz popatrzył na siostrę i na Adriana.

– Znasz zasady – rzucił szorstko.

– Znam zasady? – zapytała. – Jakie?

– On myśli, że się do ciebie dowalam – odezwał się Adrian po chwili milczenia. – To mało przyjemne.

– Co takiego? – zdumiała się Lena. Czy to możliwe, że mu się podoba? No i… – Jared, chcesz mi wypłoszyć potencjalnych adoratorów? Jeśli tak… – Zwęziła oczy. – To dlatego Chester nie zaprosił mnie na szkolny bal? Wiem, że miał taki zamiar, a jednak tego nie zrobił.

– To przez ciebie – odrzekł Jared. – Pewnie się bał, że w rewanżu zaprosisz go na lotnię. On podobno ma lęk wysokości.

– I boi się kociaków – dodał Adrian. – Chyba nawet własnego cienia.

– Może to byłaby miła odmiana – mruknęła Lena. – Może chciałam zobaczyć, jak żyją spokojni przystojni faceci. – Nie przesadzała, takie były fakty. Chester był niesamowicie przystojny. Chętnie spędzałaby z nim czas, choć nie do końca był w jej stylu.

– Zjadłabyś go żywcem – dodał Jared.

– O to mi chodziło. Jared, jak jeszcze raz zaczniesz mieszać się w moje miłosne życie, załatwię cię na cacy. Ciebie też – podkreśliła, zwracając się do Adriana.

– Ja już jestem załatwiony – mruknął Adrian, a Jared prychnął gniewnie. Obaj znów wymienili spojrzenia. Dotąd jej to nie przeszkadzało. Dzisiaj tak.

– Na Boga, opanujcie się.

– Właśnie, Trig – zjadliwie powiedział Jared. – Opanujmy się.

– Jeśli pójdziemy dziś surfować, przytopię cię na amen – odrzekł Trig, wcześniej znany jako Adrian.

Jared przyjaźnie pstryknął na niego palcem.

– Czy to gra wstępna? – zapytała Lena. – Jeśli tak, to może znajdźcie sobie inne miejsce? Próbuję skupić się na nauce.

– Odkąd to potrzebujesz pomocy przy matmie?

– Odkąd zrobiła się trudna. Co za kretyńskie pytanie.

– Poważnie? Naprawdę nie radzisz sobie z trygonometrią?

– Dlatego podejrzewam, że nie łączą mnie z nimi więzy krwi – oświadczyła, patrząc na Adriana. – Jestem dzieckiem mleczarza.

– Za to masz charakter – podsumował Adrian. – Nawet jeśli potrzebujesz odrobinę więcej czasu niż oni, żeby skumać trygonometrię, to jakie to ma znaczenie?

– Opóźniam się. Jeszcze trochę, a się mnie wyrzekną. Tak to bywa, gdy ktoś nie nadąża.

– Niby od kiedy nie nadążasz? – wtrącił Jared, urodzony lider, który nigdy z niczym nie miał problemów. Musiała się nieźle przykładać, by nie zostać w tyle.

Starała się, lecz coraz bardziej czuła, że dystans między nią a resztą rodzeństwa rośnie. Wszyscy byli wyjątkowi, tylko ona zwyczajna.

– Wyrzekniecie się mnie, jeśli wam nie dorównam? – zapytała.

Jared zaniemówił, Adrian zaś przyglądał jej się dziwnie, jakby już wcześniej wiedział o dręczących ją wątpliwościach. Chyba tylko nie pojmował, dlaczego właśnie teraz je z siebie wyrzuciła. Zresztą sama tego też nie pojmowała.

– Nieważne – mruknęła.

– Z niczym się nie opóźnisz. – Jared wreszcie odzyskał głos. – Już ja tego dopilnuję.

– A może już taka jestem? Każdy ma swoje ograniczenia, prawda?

– Przestań – uciął Jared. – To defetyzm. Więcej wiary.

– Nikt nikogo nie odrzuci – zauważył Adrian. – Leno, Jared nigdy się ciebie nie wyrzeknie. On jest chorobliwie opiekuńczy. Nie widzisz, że robi się z niego jaskiniowiec gotowy mnie ukatrupić, kiedy zatrzymuję na tobie wzrok?

– Widzę, ale on chroni ciebie, nie mnie.

– A może was oboje – odparł Jared. – Nie pomyśleliście o tym?

– Ambitniak – mruknęła Lena, Adrian zaś pokiwał głową. Lena roześmiała się, rozładowując atmosferę.

– To może zacznę od początku? – zaproponowała.

– Dasz radę bez przesadnego smęcenia? – zapytał Jared.

– Chcesz konkretów? – Czemu nie? – Głupia baba potrzebuje odrobinę pomocy przy matmie, zanim pójdzie posurfować. Utknęłam przy szóstym pytaniu.

W ten sposób do końca roku załatwiła sobie dwóch nauczycieli matematyki, a Adrian zyskał ksywkę Trig. Niby to go nie brało, ale…

Tytuł oryginału: What the Bride Didn’t Know

Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2013

Redaktor serii: Ewa Godycka

Korekta: Urszula Gołębiewska

© 2013 by Kelly Hunter

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2015, 2017

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.

Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Harlequin i Harlequin Gorący Romans są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji.

HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B, lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN: 978-83-276-2896-1

Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o.