Arktyczny brzask

JAKUB PAWEŁEK

Arktyczny brzask

© 2018 Jakub Pawełek

© 2018 WARBOOK Sp. z o.o.

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja: Agnieszka Pawlikowska

Korekta: Katarzyna Zioła-Zemczak

eBook:Ilona i Dominik Trzebińscy Du Châteaux, atelier@duchateaux.pl

Ilustracja na okładce: Tomasz Tworek

Projekt okładki: Paweł Gierula

ISBN 978-83-65904-24-9

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.

ul. Bładnicka 65

43-450 Ustroń, www.warbook.pl

Rozdział IMo­skwa, Ro­sja | 15 mar­ca 2025, go­dzi­na 17:48

Ko­lum­na nie je­cha­ła szyb­ciej niż zwy­kle, nie było ta­kiej po­trze­by. Świat, choć wciąż wy­da­wał się sie­dzieć okra­kiem na becz­ce pro­chu, za­czął kon­tro­lo­wać swo­je po­wol­ne sa­mo­bój­stwo. Li­mu­zy­ny nie pę­dzi­ły, nie po­ko­ny­wa­ły za­krę­tów z pi­skiem opon. Cy­wil­ne po­jaz­dy, któ­re tło­czy­ły się na Wiel­kiej Or­dyn­ce, po­tul­nie roz­jeż­dża­ły się na boki, prze­pusz­cza­jąc oświe­tlo­ne ko­gu­ta­mi po­jaz­dy. Uprzy­wi­le­jo­wa­ny pas za­czy­nał się do­pie­ro do­bre kil­ka­set me­trów da­lej, tam, gdzie uli­ca roz­sze­rza­ła się na wie­lo­pa­smo­wym prze­jeź­dzie przez rze­kę Mo­skwę.

Wła­di­mir Pu­tin lu­bił te spo­koj­ne, zmo­to­ry­zo­wa­ne spa­ce­ry. Mo­skwa na­bie­ra­ła ru­mień­ców do­pie­ro po zmierz­chu. Mia­sto ni­g­dy nie sta­ło się szcze­gól­nie bez­piecz­ne, ale mało komu na tym za­le­ża­ło. Ro­syj­ska sto­li­ca była peł­na za­gro­żeń i po­kus, po­tra­fi­ła zło­cić się set­ka­mi cer­kiew­nych ko­puł, by chwi­lę póź­niej odu­rzyć nar­ko­tycz­nym smro­dem par­ku Gor­kie­go. Wła­śnie taką Mo­skwę pa­mię­tał Pu­tin i li­czył, że mia­sto nie­pręd­ko się zmie­ni, a już na pew­no nie za jego ży­cia.

− Mały ruch dzi­siaj – po­wie­dział. Ko­lum­na bez więk­szych prze­szkód prze­ci­ska­ła się w stro­nę rze­ki.

− Już po go­dzi­nach szczy­tu, pa­nie pre­zy­den­cie – od­parł kie­row­ca. – Wszy­scy, któ­rzy mie­li wy­je­chać, sie­dzą pew­nie na gan­kach swo­ich da­czy.

− Więk­szość z nich na­wet nie ma po­ję­cia. – Pu­tin uśmiech­nął się pół­gęb­kiem.

− Prze­pra­szam, pa­nie pre­zy­den­cie, czy mógł­by pan po­wtó­rzyć? – Kie­row­ca spoj­rzał w lu­ster­ko.

− Nie­waż­ne. – Ro­syj­ski przy­wód­ca mach­nął ręką. – Jedź­my, czas na­gli.

− Tak jest, pa­nie pre­zy­den­cie. – Kie­row­ca ski­nął gło­wą, zre­du­ko­wał bieg i przy­ci­snął pe­dał gazu. Pan­cer­na li­mu­zy­na za­wy­ła groź­nie, sil­nik wsko­czył na wyż­sze ob­ro­ty.

Wje­cha­li na most kil­ka chwil póź­niej. Tu­taj rzą­do­wa ko­lum­na su­nę­ła już pra­wym, uprzy­wi­le­jo­wa­nym pa­sem. Na ho­ry­zon­cie ma­ja­czy­ły skrzą­ce się czer­wie­nią gwiaz­dy, któ­re za­in­sta­lo­wa­no na igli­cach po­tęż­nych baszt. Spo­koj­ny nurt rze­ki ob­my­wał na­brze­ża, wy­da­wa­ło się, że mia­sto żyje wła­snym ży­ciem, w ogó­le nie zwra­ca­jąc uwa­gi na wy­da­rze­nia, któ­re tar­ga­ły ca­łym glo­bem od do­brych kil­ku mie­się­cy. Wła­di­mir Pu­tin co­raz czę­ściej miał jed­nak wra­że­nie, że sto­li­ca, za­miast pró­bo­wać sta­wić czo­ła wy­zwa­niom, ner­wo­wo od­wra­ca wzrok.

Praw­do­po­dob­nie, gdy­by nie ja­skra­we po­ma­rań­czo­we ka­mi­zel­ki, pre­zy­dent nie zwró­cił­by na eki­pę re­mon­to­wą więk­szej uwa­gi. Sły­szał, że po­sta­no­wio­no zmo­der­ni­zo­wać wszyst­kie klu­czo­we dla in­fra­struk­tu­ry mo­sty. Nie są­dził jed­nak, że uda się za­brać do prac tak szyb­ko. Kil­ku­dzie­się­ciu lu­dzi w róż­nych punk­tach prze­pra­wy wy­mie­nia­ło na­wierzch­nię i maj­stro­wa­ło przy przę­słach. Wła­di­mir Pu­tin wy­dął usta i po­ki­wał gło­wą w uzna­niu. Choć nie prze­pa­dał za prze­sad­ny­mi in­no­wa­cja­mi, ro­zu­miał po­stęp i po­tra­fił czer­pać z nie­go ko­rzy­ści, oczy­wi­ście we­dług wła­sne­go uzna­nia.

Ból ode­zwał się nie­spo­dzie­wa­nie. Za­czę­ło się jak za­wsze, od nad­garst­ka. Pu­tin spró­bo­wał za­ci­snąć i roz­luź­nić dłoń dla po­bu­dze­nia krą­że­nia. Jed­nak ból prze­su­nął się w górę ra­mie­nia, do łok­cia i da­lej, aż po bark. Pre­zy­dent skrzy­wił się wy­raź­nie, od­ru­cho­wo spoj­rzał w lu­ster­ko wstecz­ne. Kie­row­ca od­wró­cił wzrok uła­mek se­kun­dy póź­niej.

− Dłu­go jesz­cze? – za­py­tał Pu­tin ner­wo­wym gło­sem.

− Już do­jeż­dża­my, pa­nie pre­zy­den­cie. – Kie­row­ca przy­spie­szył. Ko­lum­na wjeż­dża­ła wła­śnie na plac Czer­wo­ny i kie­ro­wa­ła się ku bra­mie Basz­ty Spas­skiej.

− To do­brze.

Ból ustę­po­wał. Wła­di­mir Pu­tin ode­tchnął głę­bo­ko. Cho­ro­ba zo­sta­ła wpraw­dzie za­trzy­ma­na, jed­nak re­kon­wa­le­scen­cja mia­ła trwać jesz­cze dłu­gie mie­sią­ce, a osta­tecz­ne zwy­cię­stwo było nie­pew­ne. Myśl o tym, że nie bę­dzie wiecz­ny, co­raz czę­ściej ko­ła­ta­ła mu się po gło­wie. Wie­dział, że po­trze­bu­je na­stęp­cy, Ro­sja była w koń­cu fe­de­ra­cją tyl­ko z na­zwy.

− To do­brze – po­wtó­rzył. – Przed nami jesz­cze dużo pra­cy, a czas ucie­ka…

Ma­za­tlan, Mek­syk | 17 mar­ca 2025, go­dzi­na 11:07

Otarł pot z czo­ła i wy­su­szył dłoń o lnia­ne spodnie. Skwar był nie­mi­ło­sier­ny, zde­cy­do­wa­nie zbyt sil­ny, jak na tę porę roku. Miej­sco­wi twier­dzi­li, że od do­brych dwóch ty­go­dni słu­pek rtę­ci nie spa­dał po­ni­żej trzy­dzie­stu stop­ni. Cier­pie­li na tym wszy­scy, łącz­nie z ho­te­la­rza­mi. Kli­ma­ty­za­cja nie wy­ra­bia­ła, na­pra­wy sta­wa­ły się co­raz bar­dziej uciąż­li­we, po­ża­ry nie­bez­piecz­nie zbli­ża­ły się do nad­mor­skich ku­ror­tów. Mek­syk cze­kał desz­czu jak zba­wie­nia, syn­op­ty­cy byli jed­nak zgod­ni. Przy­naj­mniej do koń­ca mie­sią­ca kraj wy­sta­wio­ny bę­dzie na mor­der­cze dzia­ła­nie słoń­ca.

Ukrył się w cie­niu, przy wy­sta­wio­nym u wej­ścia na molo nie­wiel­kim ba­rze. Zło­żył za­mó­wie­nie i spoj­rzał ku oce­ano­wi. Nie­wiel­kie fale za­ła­my­wa­ły się w bał­wa­ny i roz­pły­wa­ły na śnież­no­bia­łym pia­sku. Gdy­by nie do­la­tu­ją­cy zza wzgórz odór spa­le­ni­zny, miej­sce by­ło­by ide­al­ne. Czar­no­skó­ry bar­man po­sta­wił na bla­cie schło­dzo­ne mo­ji­to. Ja­mes Kiao ski­nął w po­dzię­ce, i choć jego po­byt w ku­ror­cie był opła­co­ny z góry, prze­su­nął w stro­nę męż­czy­zny dzie­się­cio­do­la­ro­wy bank­not. Mek­sy­ka­nin po­dzię­ko­wał zdaw­ko­wo i wsu­nął pie­niądz do kie­sze­ni.

− Nikt ni­g­dy w hi­sto­rii Mek­sy­ku nie miał ta­kiej wła­dzy, jaką otrzy­ma­ła Har­mo­nia. – Fe­li­pe Ri­ve­ra, do­brze zbu­do­wa­ny, wy­so­ki bru­net, sta­nął tuż obok. Na jego wi­dok bar­man wy­pro­sto­wał się jak na de­fi­la­dzie.

− Wy­ko­nu­je­my za­da­nia, za któ­re otrzy­mu­je­my za­pła­tę. Nie in­te­re­su­je nas wła­dza, pa­nie pre­zy­den­cie – od­parł Ja­mes Kiao. – Tej mamy pod do­stat­kiem. – Chiń­czyk uśmiech­nął się ser­decz­nie.

− Każ­de­go in­te­re­su­je wła­dza. – Ri­ve­ra uśmiech­nął się za­ci­śnię­ty­mi usta­mi.

− Pa­nie pre­zy­den­cie, Har­mo­nia otrzy­ma­ła zle­ce­nie za­bez­pie­cze­nia ty­sią­ca ki­lo­me­trów gra­ni­cy mię­dzy Mek­sy­kiem i USA. – Kiao ru­szył po­wol­nym kro­kiem, wpa­tru­jąc się w mi­go­czą­cą mię­dzy de­ska­mi mola la­zu­ro­wą wodę. – W krę­gu na­sze­go za­in­te­re­so­wa­nia jest wy­łącz­nie wy­wią­za­nie się z umo­wy, za któ­rą otrzy­ma­li­śmy bar­dzo duże pie­nią­dze. Je­ste­śmy pry­wat­ną kor­po­ra­cją, któ­ra pro­wa­dzi in­te­re­sy tam, gdzie wi­dzi moż­li­wość wy­ge­ne­ro­wa­nia zy­sków. Pan chce mieć spo­kój z prze­myt­ni­ka­mi, my to panu za­pew­ni­my.

− Za nie­ma­łą opła­tą – żach­nął się pre­zy­dent.

− Zle­ce­nie rów­nież do naj­ła­twiej­szych nie na­le­ży – od­bił pi­łecz­kę Kiao.

− Aż dziw bie­rze, że po­parł was cały par­la­ment, na­wet opo­zy­cja nie była szcze­gól­nie sko­ra do pro­te­stów. – Pre­zy­dent po­krę­cił gło­wą.

− Mek­syk tyl­ko na tym zy­ska. Bę­dzie pan mógł prze­nieść kil­ku­set lu­dzi do in­nych za­dań, nie wspo­mi­na­jąc o oszczęd­no­ściach dla bu­dże­tu. Pro­szę mnie źle nie zro­zu­mieć, ale to przede wszyst­kim ko­rup­cja spra­wi­ła, że ofer­ta Har­mo­nii była tak ko­rzyst­na. – Ja­mes Kiao za­trzy­mał się przy krań­cu po­mo­stu. Fale roz­bi­ja­ły się o wbi­te w dno pale. – Je­ste­śmy w Mek­sy­ku od po­cząt­ku ist­nie­nia fir­my. Ten kraj to wspa­nia­łe miej­sce do in­we­sty­cji, nie ro­zu­mie­li­śmy, dla­cze­go nikt nie wy­ko­rzy­stał wcze­śniej tej ni­szy.

− Byli tacy, któ­rzy pró­bo­wa­li – od­po­wie­dział Ri­ve­ra. – Fran­cu­zi, Bry­tyj­czy­cy, Ro­sja­nie, ostat­nio na ry­nek chcie­li też wejść grin­gos. Nikt nie ro­zu­miał Mek­sy­ku. My nie je­ste­śmy kra­jem Trze­cie­go Świa­ta, jak za­py­zia­łe re­pu­bli­ki w Afry­ce lub na Da­le­kim Wscho­dzie. Wy rów­nież nas nie ro­zu­mie­cie.

− Wy­da­je się pan tak źle na­sta­wio­ny, że nie wiem, ja­kim cu­dem uda­ło nam się pod­pi­sać umo­wę. – Kiao wzru­szył ra­mio­na­mi.

− Nie zro­bi­li­by­śmy tego, gdy­by nie sy­tu­acja. Po­ża­ry, co­raz moc­niej­sza po­zy­cja kar­te­li, ko­rup­cja, opo­zy­cja, któ­ra tyl­ko cze­ka, by do­brać mi się do tył­ka. Ma­cie swo­je pięć mi­nut, pa­nie Kiao. Ra­dzę je do­brze wy­ko­rzy­stać. – Ri­ve­ra wsu­nął dło­nie w kie­sze­nie spodni. Poły lnia­nej ma­ry­nar­ki uno­si­ły się na wie­trze. Pre­zy­dent ski­nął na po­że­gna­nie, od­wró­cił się i ru­szył w stro­nę brze­gu.

Ja­mes Kiao od­pro­wa­dził Mek­sy­ka­ni­na wzro­kiem. Na twa­rzy Chiń­czy­ka nie drgnął na­wet je­den mię­sień. Po­cze­kał, aż Ri­ve­ra znik­nie mię­dzy roz­ło­ży­sty­mi pal­ma­mi, i po­cią­gnął so­lid­ny łyk let­nie­go już mo­ji­to. Nie oce­niał pre­zy­den­ta, nie pró­bo­wał wejść w jego skó­rę, nie miał też do nie­go żalu. Kiao nie miał cza­su na roz­pa­mię­ty­wa­nie pre­ten­sji, jego wy­uczo­na em­pa­tia ogra­ni­cza­ła się do cza­su trwa­nia roz­mo­wy. Resz­ta mało go ob­cho­dzi­ła.

Do­pił drin­ka i zszedł z pla­ży. Za­nim znik­nął w ho­te­lo­wym lob­by, przez kil­ka chwil przy­pa­try­wał się dwóm he­li­kop­te­rom ga­śni­czym, któ­re za­wi­sły nad po­bli­ski­mi wzgó­rza­mi i w de­spe­rac­kiej wal­ce pró­bo­wa­ły uchro­nić nie­wiel­kie osie­dle przed ścia­ną ognia. Kiao wszedł do środ­ka do­pie­ro, kie­dy w tu­ma­nach dymu znik­nął ostat­ni z do­mów.

***

Po­kój, któ­ry dla nie­go prze­zna­czo­no, był jed­nym z naj­więk­szych w ca­łym kom­plek­sie. Wła­ści­wie był to spo­rych roz­mia­rów apar­ta­ment z wi­do­kiem na la­zu­ro­wy oce­an. Kiao, przy­wy­kły do luk­su­sów, nie zwra­cał uwa­gi na de­si­gner­skie me­ble oraz dzie­ła sztu­ki, któ­re zdo­bi­ły loft. Skie­ro­wał się pro­sto do ja­dal­ni, gdzie usta­wio­no sze­ro­ki stół o ide­al­nie gład­kim bla­cie, wy­cio­sa­nym z ka­mie­nia. Do­star­czo­na przez ku­rie­ra ko­per­ta po­zo­sta­ła za­mknię­ta. Kiao pod­szedł do sto­łu i się­gnął po prze­sył­kę. Wie­dział, cze­go do­ty­czy­ła za­war­tość, sam zle­cił ze­bra­nie tych in­for­ma­cji.

Za­war­tość roz­sy­pa­ła się na blat. Kiao pod­niósł pierw­sze z brze­gu zdję­cie. Do­brze znał twarz uchwy­co­ną przez obiek­tyw apa­ra­tu. Je­den z naj­wyż­szych w hie­rar­chii bos­sów lo­kal­nej ma­fii, El Su­eno, od­po­wie­dzial­ny za prze­rzut nar­ko­ty­ków na pół­noc kon­ty­nen­tu. Jesz­cze nie wie­dział, że mie­li go w gar­ści. Po­dob­nie jak kil­ku­na­stu in­nych, uchwy­co­nych przez dzia­ła­ją­cych od mie­się­cy agen­tów Har­mo­nii lub dro­ny in­wi­gi­la­cyj­ne, któ­re na­gra­ły dzie­siąt­ki go­dzin ma­te­ria­łu do­wo­do­we­go. Kiao miał ich po­da­nych na zło­tej tacy.

Te­le­fon w kie­sze­ni za­wi­bro­wał. Kiao ode­brał, na­wet nie spo­glą­da­jąc na wy­świe­tlacz.

− Pierw­szy sa­mo­lot zbli­ża się już do lot­ni­ska. Wy­lą­du­ją w Her­mo­sil­lo za pół go­dzi­ny – usły­szał. – Weź­miesz śmi­gło­wiec i po­le­cisz przy­pil­no­wać spraw.

− Tak jest – od­po­wie­dział. – Pierw­sze czte­ry bazy ope­ra­cyj­ne są go­to­we, ko­lej­ne dwie od­da­my do użyt­ku w cią­gu mie­sią­ca.

− Wiem, mó­wi­łeś o tym pod­czas wczo­raj­szej kon­fe­ren­cji. Mek­sy­ka­nie są za­do­wo­le­ni?

− Nie. Wie­dzą, że wy­ko­rzy­stu­je­my sy­tu­ację.

− Bar­dzo do­brze, bar­dzo do­brze. – Głos w słu­chaw­ce wy­da­wał się wię­cej niż za­do­wo­lo­ny. – Do­sta­łeś prze­sył­kę?

− Tak jest. – Kiao spoj­rzał na roz­sy­pa­ne na sto­le zdję­cia i do­ku­men­ty. – Wszyst­ko jest tak, jak po­win­no. We­zmę się do pra­cy, gdy tyl­ko do­trę do Her­mo­sil­lo.

− Na nic in­ne­go nie li­czę, Ja­mes. Ode­zwij się, kie­dy do­trzesz na miej­sce.

− Oczy­wi­ście.

Roz­mów­ca za­koń­czył po­łą­cze­nie. Kiao odło­żył te­le­fon na stół, zrzu­cił ma­ry­nar­kę i ru­szył w stro­nę ła­zien­ki. Na pu­sty­ni ele­gan­cja nie bę­dzie mu po­trzeb­na. Cie­szył się, że poza ko­lek­cją szy­tych na mia­rę gar­ni­tu­rów za­brał ze sobą kom­plet tak­tycz­nej odzie­ży. Luź­na ko­szu­la, cięż­kie, pia­sko­we buty i bo­jów­ki były tym, cze­go te­raz po­trze­bo­wał.

Drzwi apar­ta­men­tu za­mknął za sobą kil­ka chwil póź­niej. Ja­mes Kiao zde­cy­do­wa­nie pew­niej czuł się w swo­bod­nej odzie­ży. Szcze­gól­nie że na pra­wym bio­drze zna­jo­mo cią­żył za­ła­do­wa­ny pi­sto­let.

Baza sił po­wietrz­nych Cro­ugh­ton, Wiel­ka Bry­ta­nia | 20 mar­ca 2025, go­dzi­na 15:03

Sa­mo­lo­tem de­li­kat­nie za­trzę­sło. Po­go­da po­gar­sza­ła się z każ­dą mi­nu­tą, wiatr wzma­gał się na każ­dym pu­ła­pie, po­cząt­ko­wo drob­ny deszcz szyb­ko prze­ro­dził się w praw­dzi­wą ule­wę.

− Bry­ta­nia… − Puł­kow­nik Kurt King­slay skrzy­wił się pod osło­ną heł­mu. – Do­bra, to scho­dzi­my.

Pła­to­wiec za­drżał po­now­nie. Ciąg zmniej­szył się wy­czu­wal­nie, scho­dzi­li ni­żej, po­dmu­chy wia­tru da­wa­ły się we zna­ki, ale nie były nie­bez­piecz­ne dla ma­szy­ny. King­slay do­brze wie­dział, na co stać jego ma­szy­nę. La­tał Bły­ska­wi­cą jesz­cze po irań­skim nie­bie. Ob­ni­żył pu­łap, za­awan­so­wa­ny HUD pro­wa­dził go jak po sznur­ku. Dzię­ki roz­sze­rzo­nej rze­czy­wi­sto­ści puł­kow­nik bez pro­ble­mu orien­to­wał się w kie­run­ku lotu, pa­ra­me­trach pra­cy sil­ni­ków, in­for­ma­cjach me­teo i po­zo­sta­łych wskaź­ni­kach, nie­zbęd­nych do wy­lą­do­wa­nia.

Lek­ko skrę­cił drą­żek, sys­te­my wspo­ma­ga­ją­ce za­re­ago­wa­ły zie­lo­ną po­świa­tą. King­slay skie­ro­wał wzrok na cy­fro­wy wy­so­ko­ścio­mierz. Mię­dzy nim a tra­wia­sty­mi wzgó­rza­mi wciąż było do­brych kil­ka­set me­trów. Opro­gra­mo­wa­nie sko­ry­go­wa­ło nie­znacz­ne od­chy­le­nia, puł­kow­nik mógł sku­pić się tyl­ko na tym, by w od­po­wied­nim mo­men­cie re­gu­lo­wać prze­pust­ni­cę.

− Wie­ża do Szer­sze­nia Je­den, je­steś na kur­sie. Masz wol­ny pas, mo­żesz lą­do­wać. – King­slay usły­szał głos kon­tro­le­ra.

− Przy­ją­łem, wie­ża, ob­ni­żam pu­łap. Pręd­kość w po­rząd­ku, po­zo­sta­łe wskaź­ni­ki bez szcze­gól­nych od­chy­leń – po­twier­dził puł­kow­nik. – Sil­ny deszcz, bocz­ny wiatr od pół­noc­ne­go za­cho­du. Bę­dzie twar­de lą­do­wa­nie.

− U nas tak za­wsze, Szer­szeń. Nie­dłu­go po­win­ni­śmy cię zo­ba­czyć – skon­sta­to­wał kon­tro­ler.

King­slay uśmiech­nął się. Sil­nik po­now­nie zmniej­szył ciąg, ma­szy­na zwol­ni­ła, scho­dząc ni­żej. Puł­kow­nik spoj­rzał w dół, przez gra­fi­to­wą za­sło­nę chmur za­czy­na­ły prze­zie­rać pierw­sze, so­czy­ście zie­lo­ne plac­ki łąk i wzgórz. Pi­lot ode­tchnął z ulgą, za­wsze czuł się bez­piecz­niej, ma­jąc grunt w za­się­gu wzro­ku.

De­li­kat­nie przy­cią­gnął drą­żek i po­now­nie zmniej­szył ciąg. Wy­so­ko­ścio­mierz przy­spie­szył, kil­ka chwil póź­niej my­śli­wiec wy­le­ciał spo­mię­dzy roz­cią­gnię­tych stra­tu­sów. King­slay wi­dział już lot­ni­sko, drze­wa i rzad­ka za­bu­do­wa bry­tyj­skiej wsi mi­ga­ły pod brzu­chem smu­kłe­go my­śliw­ca. Pi­lot wy­pu­ścił pod­wo­zie, ma­szy­na we­szła w ostat­nią fazę lą­do­wa­nia.

Sa­mo­lot usiadł ła­god­nie. Sil­nik za­wył na wstecz­nym cią­gu, my­śli­wiec szyb­ko wy­tra­cał pręd­kość. King­slay skie­ro­wał Bły­ska­wi­cę na dro­gę do­jaz­do­wą i zgod­nie z po­le­ce­nia­mi wie­ży pod­je­chał do wy­zna­czo­ne­go miej­sca.

Ob­słu­ga na­ziem­na z za­cie­ka­wie­niem przy­glą­da­ła się my­śliw­co­wi. Ma­szy­ny z ro­dzi­ny F-35 wciąż były na Wy­spach rzad­ko­ścią. Pi­lot wy­łą­czył sys­te­my i roz­her­me­ty­zo­wał ka­bi­nę, z ra­do­ścią czu­jąc po­dmuch chłod­ne­go po­wie­trza. Nad lot­ni­skiem wciąż uno­sił się ca­łun bru­nat­nych chmur. Deszcz sią­pił, two­rząc roz­le­głe, płyt­kie ka­łu­że. Puł­kow­nik zszedł po pod­sta­wio­nej dra­bin­ce i ze­sko­czył na pły­tę lot­ni­ska. Za­sa­lu­to­wał sto­ją­ce­mu naj­bli­żej Bry­tyj­czy­ko­wi w ba­nia­stym heł­mie.

− Wi­ta­my w Cro­ugh­ton, pa­nie puł­kow­ni­ku! – krzyk­nął tam­ten.

− Wi­dzę, że nic się u was nie zmie­ni­ło, ka­pi­ta­nie. – King­slay zdjął hełm i uści­snął wy­cią­gnię­tą dłoń. Czar­na jak smo­ła skó­ra zle­wa­ła się z ko­lo­rem eks­pe­ry­men­tal­ne­go kom­bi­ne­zo­nu.

− Po­go­da do dupy, jak za­wsze. – Ka­pi­tan uśmiech­nął się sze­ro­ko i wska­zał na naj­bliż­szy han­gar. – Za­pra­szam pod dach. Po­czę­stu­nek już cze­ka, tro­chę się jed­nak le­cia­ło. Na pew­no pan zgłod­niał.

− Nie tak bar­dzo. – Puł­kow­nik mach­nął ręką. – Ale kawy nie od­mó­wię.

− Mamy czar­ną jak noc.

− Przy­da się, dłu­gi dzień przed nami. – King­slay wska­zał dło­nią za sie­bie.

− Ano tak. – Bry­tyj­czyk przy­tak­nął i od­wró­cił się w stro­nę pasa star­to­we­go. Dru­gi z ame­ry­kań­skich my­śliw­ców wła­śnie przy­zie­mił, sza­re opa­ry pa­lo­nej przy lą­do­wa­niu gumy roz­wia­ły się bły­ska­wicz­nie. Bły­ska­wi­ca ma­je­sta­tycz­nie zwal­nia­ła. – Jesz­cze tyl­ko dwa­dzie­ścia dwa, bę­dzie kom­plet.

− Na dzi­siaj – od­parł King­slay i ru­szył w stro­nę bu­fe­tu, z któ­re­go do­la­ty­wał już za­pach świe­żo za­pa­rzo­nej kawy.

Sta­cja ba­daw­cza Kra­si­no, Ro­sja | 24 mar­ca 2025, go­dzi­na 09:37

Słoń­ce pierw­szy raz od kil­ku dni roz­świe­tli­ło spo­koj­ne wody za­to­ki. Brą­zo­we, po­bruż­dżo­ne wy­brze­że No­wej Zie­mi za­ja­śnia­ło od­bi­ja­ny­mi od lodu pro­mie­nia­mi. Kse­nia Ro­go­zo­wa na­rzu­ci­ła ob­szy­ty fu­trem kap­tur kurt­ki po­lar­nej i wy­szła na ze­wnątrz. Mroź­ne po­wie­trze ude­rzy­ło w twarz, od­ru­cho­wo zmru­ży­ła oczy. Jak zwy­kle za­po­mnia­ła o go­glach, któ­re w ark­tycz­nych wa­run­kach oka­zy­wa­ły się rów­nie przy­dat­ne, co chro­nią­cy cia­ło gore-tex.

Ostroż­nie ze­szła po kra­to­wa­nych scho­dach ba­ra­ku i skie­ro­wa­ła się ku na­brze­żu. Jesz­cze kil­ka mie­się­cy wcze­śniej, gdy wraz z gru­pą geo­lo­gów do­tar­ła do sta­cji, pirs i dok ist­nia­ły tyl­ko na pa­pie­rze. Pra­ce bu­dow­la­ne po­szły jed­nak nie­na­tu­ral­nie szyb­ko. Kse­nia przy­po­mnia­ła so­bie, że dłu­żej za­ję­ło dro­go­wcom za­ła­ta­nie dziu­ry w dro­dze, któ­rą każ­de­go dnia wy­jeż­dża­ła ze swo­je­go osie­dla w Pe­ters­bur­gu. Tym­cza­sem w Kra­si­no spo­rych roz­mia­rów port wy­bu­do­wa­no w eks­pre­so­wym tem­pie. Po­dob­nie szyb­ko roz­bu­do­wa­no samą sta­cję.

Trzy­dzie­sto­let­nia pani dok­tor mi­ja­ła wła­śnie sta­cję ra­da­ro­wą, któ­rą wznie­sio­no na jej ulu­bio­nym pa­gór­ku, na za­chod­nich krań­cach kom­plek­su. Nie­co da­lej, mię­dzy wy­ry­ty­mi przez lą­do­lód wą­wo­za­mi, wy­ra­sta­ły bla­sza­ne bry­ły ma­ga­zy­nów. Po­więk­szył się rów­nież park ma­szy­no­wy, poza śmi­głow­cem trans­por­to­wym do­łą­czy­ły do nie­go dwie ma­szy­ny sztur­mo­we. Kse­nia nie zna­ła ich nazw ani ozna­czeń, przy­pusz­cza­ła jed­nak, że wy­sta­ją­ce po obu stro­nach ka­dłu­ba małe skrzy­deł­ka z pod­wie­szo­ny­mi tu­ba­mi nie są stan­dar­do­wym wy­po­sa­że­niem geo­lo­gicz­nym.

− Kse­nia! – usły­sza­ła swo­je imię przez świsz­czą­cy wiatr.

Od­wró­ci­ła za­kap­tu­rzo­ną gło­wę w stro­nę źró­dła dźwię­ku. Przez kil­ka chwil nie po­tra­fi­ła zlo­ka­li­zo­wać po­ten­cjal­ne­go roz­mów­cy.

− Hej, tu­taj!

Do­strze­gła go do­pie­ro po chwi­li. Wes­tchnę­ła pod no­sem. Opa­sły sier­żant, któ­ry od­po­wia­dał za ochro­nę ma­ga­zy­nów, wy­ło­nił się zza ko­ło­we­go trans­por­te­ra i ma­chał w stro­nę dziew­czy­ny. Kse­nia za­trzy­ma­ła się i wy­ry­ła czub­kiem buta nie­wiel­ki do­łek. Pod­ofi­cer przy­cze­pił się do niej już pierw­sze­go dnia. Po­cząt­ko­wo uzna­ła to za zwy­kły, nie­zo­bo­wią­zu­ją­cy flirt. Sier­żant wy­da­wał się jed­nak szcze­rze za­an­ga­żo­wa­ny, co Kse­nia za­czę­ła z cza­sem per­fid­nie wy­ko­rzy­sty­wać.

− Cześć, Kse­nia! – za­wo­łał, zbli­żyw­szy się na od­le­głość kil­ku kro­ków. Po­czer­wie­niał i za­sa­pał się wy­raź­nie. Otu­lo­ny gru­bą woj­sko­wą kurt­ką przy­po­mi­nał ży­we­go bał­wa­na.

− Cześć, Mi­sza – od­po­wie­dzia­ła dziew­czy­na z wy­mu­szo­nym uś­mie­chem. – Coś się sta­ło?

− A nie, nic. Słoń­ce wy­szło, ład­nie się zro­bi­ło, wiatr też jak­by ze­lżał.

− Ide­al­na po­go­da na spa­cer, co? – pod­ju­dzi­ła bied­ne­go pod­ofi­ce­ra. Zło­wi­ła błysk w jego oczach.

− Jak­byś czy­ta­ła w mo­ich my­ślach, Kse­nia. – Sier­żant roz­pro­mie­nił się jak słoń­ce, któ­re co­raz śmie­lej wy­cho­dzi­ło po­nad kłę­bia­ste cu­mu­lu­sy.

− Nie wiem, czy za­uwa­ży­łeś, Mi­sza, ale jest ja­kieś mi­nus dzie­sięć i piź­dzi. Żar­to­wa­łam. – Skrzy­wi­ła się. – Ale z chę­cią na­pi­ła­bym się go­rą­cej her­ba­ty. – Kse­nia była nie w cie­mię bita, wie­dzia­ła, że sko­ro wciąż chce mieć w sier­żan­cie źró­dło nie­ofi­cjal­nych in­for­ma­cji, po­win­na pod­trzy­my­wać cie­płe sto­sun­ki.

− Słu­żę! – Mi­sza wy­pro­sto­wał się i wska­zał dło­nią w kie­run­ku ba­ra­ku ad­mi­ni­stra­cyj­ne­go, jed­ne­go z nie­licz­nych praw­dzi­wie ocie­plo­nych bu­dyn­ków kom­plek­su.

Szli dro­gą wy­zna­czo­ną po­łą­czo­ny­mi ka­blem elek­trycz­ny­mi la­ta­ren­ka­mi. Nie spie­szy­li się, choć wiatr sma­gał ich twa­rze iskier­ka­mi mro­zu.

Kse­nia nie czu­ła się w ba­zie swo­bod­nie. Choć Kra­si­no wciąż funk­cjo­no­wa­ło jako ro­syj­ska pla­ców­ka ba­daw­cza, więk­szą część per­so­ne­lu sta­no­wi­li woj­sko­wi. Gą­sie­ni­co­we śnie­go­ła­zy co­raz czę­ściej ustę­po­wa­ły miej­sca cze­muś, co ubra­ni w ark­tycz­ne kur­ty żoł­nie­rze na­zy­wa­li be­te­era­mi. Da­chy po­kry­wa­ły an­te­ny i ob­ra­ca­ją­ce się w kół­ko ra­da­ry. Część bu­dyn­ków była cał­ko­wi­cie nie­do­stęp­na, wejść nie­ustan­nie strze­gli uzbro­je­ni lu­dzie. Cy­wil­na za­ło­ga pla­ców­ki pro­te­sto­wa­ła, wy­sy­ła­ła pi­sma, pró­bo­wa­no na­wet straj­ko­wać i wstrzy­my­wać pra­ce ba­daw­cze. Woj­sko­wi wy­da­wa­li się tego w ogó­le nie za­uwa­żać, a od­po­wie­dzi, któ­re otrzy­mał z mi­ni­ster­stwa szef pla­ców­ki, ja­sno wska­zy­wa­ły na to, kto spra­wo­wał pie­czę nad kom­plek­sem. Kse­ni, po­dob­nie jak po­zo­sta­łym na­ukow­com, po­zo­sta­ło się pod­po­rząd­ko­wać. Mło­da geo­log uzna­ła, że sko­ro i tak nie zwy­cię­ży, to przy­naj­mniej spró­bu­je do­wie­dzieć się, o co w tym wszyst­kim cho­dzi.

Na miej­sce do­szli po kil­ku mi­nu­tach po­wol­ne­go spa­ce­ru. Ba­rak so­cjal­ny, jak na­zy­wa­no obi­tą bla­chą, pro­sto­kąt­ną kon­struk­cję, był jed­nym z nie­licz­nych miejsc, gdzie na­ukow­cy mie­li oka­zję po­roz­ma­wiać z woj­sko­wy­mi bez oba­wy o do­nos. Tu­taj re­gu­la­mi­ny i ofi­cjal­ne pro­to­ko­ły nie mia­ły ra­cji bytu. Zy­ski­wa­ły na tym obie stro­ny.

− Jak za­wsze peł­no – po­wie­dział Mi­sza, prze­pusz­cza­jąc Kse­nię w drzwiach. Ob­li­zał się na wi­dok opię­tych w gore-tex ko­bie­cych po­ślad­ków.

− Śmier­dzi faj­ka­mi, ale cie­pło. – Kse­nia uśmiech­nę­ła się i chuch­nę­ła w urę­ka­wi­czo­ne dło­nie. – O, na­wet wol­ny sto­lik. – Zrzu­ci­ła kap­tur i ru­szy­ła w stro­nę prze­wró­co­nej na bok pu­stej szpu­li, któ­ra peł­ni­ła rolę sto­li­ka.

− Zor­ga­ni­zu­ję nam her­ba­tę. – Mi­sza wska­zał na im­pro­wi­zo­wa­ny kon­tu­ar w rogu po­miesz­cze­nia. Kse­nia nie od­po­wie­dzia­ła, ski­nę­ła tyl­ko gło­wą i ro­zej­rza­ła się po na­grza­nym wnę­trzu.

Per­so­nel woj­sko­wy zna­ła je­dy­nie z wi­dze­nia. Mi­ja­li się na ko­ry­ta­rzach lub wy­zna­czo­nych ścież­kach, któ­re roz­dzie­la­ły kom­pleks na mniej­sze kwar­ta­ły. Kil­ku żoł­nie­rzy co praw­da pró­bo­wa­ło sma­lić do niej cho­lew­ki, ale absz­ty­fi­kan­tów od­pra­wia­ła z kwit­kiem. Wie­dzia­ła, ja­kich pro­ble­mów może przy­spo­rzyć ro­mans w od­cię­tej od świa­ta pla­ców­ce. Zde­cy­do­wa­nie wo­la­ła tego unik­nąć, szcze­gól­nie z woj­sko­wym, a Mi­sza był zwy­czaj­nie nie­groź­ny.

Uwa­gę Kse­ni zwró­ci­ło dwóch męż­czyzn, któ­rzy opar­ci o swo­ją szpu­lę roz­ma­wia­li zde­cy­do­wa­nie zbyt gło­śno. Pu­ste szklan­ki, z któ­rych jed­na nie­bez­piecz­nie to­czy­ła się w stro­nę kra­wę­dzi, świad­czy­ły o po­wo­dach tak oży­wio­nej wy­mia­ny zdań. Kse­nia roz­po­zna­ła jed­ne­go z nich. Fio­dor Tu­rin ze wszyst­kich sił pró­bo­wał wy­tłu­ma­czyć coś kom­pa­no­wi, nie­mniej ten wy­da­wał się zbyt po­chło­nię­ty pró­bą chwy­ce­nia swo­jej szklan­ki. Kse­nia spró­bo­wa­ła zło­wić spoj­rze­nie Tu­ri­na. Fio­dor, choć tęgo pod­pi­ty, wzrok miał by­stry, od­ma­chał geo­log i ode­rwał się od sto­li­ka. Pod­szedł do Ro­go­zo­wej nie­co chwiej­nym kro­kiem.

− Wiesz, że nie ma jesz­cze po­łu­dnia? – za­py­ta­ła Kse­nia, gdy Fio­dor w koń­cu za­to­czył się i za­trzy­mał na szpu­li.

− Kse­nia, a wiesz, że po raz ko­lej­ny skon­fi­sko­wa­li pa­li­wo do śnie­go­ła­za? – za­py­tał beł­ko­tli­wie. – Po­wiedz mi, Kse­nia, w jaki spo­sób mam kon­ty­nu­ować ba­da­nia skła­du che­micz­ne­go tego śmiesz­ne­go no­we­go mi­ne­ra­łu, któ­ry uda­ło nam się wy­do­być z kra­te­ru? Ro­zu­miem, że dla do­bra na­uki czło­wiek po­wi­nien być skłon­ny do po­świę­ceń. Ale nie­mal trzy­dzie­sto­ki­lo­me­tro­wy marsz do miej­sca im­pak­tu, w nie­przy­ja­znym śro­do­wi­sku, dość nie­przy­jem­nej tem­pe­ra­tu­rze, tak śred­nio mi­nus pięt­na­ście? Nie będę wspo­mi­nał o wie­trze, któ­re­go po­dmu­chy mogą tu do­cho­dzić do stu dwu­dzie­stu ki­lo­me­trów na go­dzi­nę. Sama wi­dzisz, po­zo­sta­je mi za­miast tego ba­dać moż­li­wo­ści wła­snej wą­tro­by.

− In­nych obo­wiąz­ków, ro­zu­miem, nie masz? – za­py­ta­ła, od­chy­la­jąc się w tył. Odór prze­tra­wio­ne­go al­ko­ho­lu zmie­sza­ny z wo­nią ma­ry­no­wa­ne­go je­sio­tra mocą do­rów­ny­wał ipe­ry­to­wi.

− Inne obo­wiąz­ki to ja mogę wy­ko­ny­wać w uni­wer­sy­tec­kim la­bo­ra­to­rium – żach­nął się Fio­dor. – Przy­je­cha­łem tu­taj, bo na wy­spę spadł me­te­oryt o skła­dzie wię­cej niż in­te­re­su­ją­cym. Prze­sie­wa­nie ka­my­ków z rze­ki prze­sta­ło mnie ba­wić mniej wię­cej w trze­ciej kla­sie.

− Nie je­steś je­dy­nym ge­niu­szem na świe­cie, nie mu­sisz za­cho­wy­wać się jak bu­rak – od­par­ła Kse­nia.

− Na świe­cie może i nie, ale na tej wy­spie ow­szem. – Fio­dor ski­nął gło­wą i wy­pro­sto­wał się. – I to by było na tyle.

Kse­nia po­dą­ży­ła za męt­nym wzro­kiem Fio­do­ra. Sier­żant w wy­so­ko unie­sio­nych dło­niach niósł dwa bla­sza­ne kub­ki wy­peł­nio­ne pa­ru­ją­cą her­ba­tą. Skrzy­wił się wy­raź­nie, wi­dząc, że przy sto­li­ku stoi pod­chmie­lo­ny cy­wil. Nie kry­jąc swo­jej dez­apro­ba­ty, Mi­sza po­sta­wił ku­bek na szpu­li i osten­ta­cyj­nie prze­su­nął w stro­nę Kse­ni. Geo­log przy­glą­da­ła się sce­nie z nie­ukry­wa­nym roz­ba­wie­niem.

− Dzię­ki, Mi­sza. – Ob­ję­ła na­czy­nie dłoń­mi.

− A ten tu co? – Sier­żant ski­nął na Fio­do­ra.

− Ja tu tyl­ko sto­ję – od­parł na­uko­wiec.

− Nie mo­żesz stać gdzie in­dziej? – Woj­sko­wy na­chy­lił się w stro­nę che­mi­ka.

− Mi­sza! – Kse­nia zmro­zi­ła go wzro­kiem. – Daj spo­kój, prze­cież to Fio­dor, zna­my się od lat.

− No wła­śnie – od­burk­nął sier­żant, wy­raź­nie nie­za­do­wo­lo­ny.

− Może przy­naj­mniej spró­bu­je­my nor­mal­nie po­ga­dać? – Fio­dor chciał prze­ła­mać nie­wi­dzial­ną ba­rie­rę. – Może pan sier­żant bę­dzie ła­skaw wy­ja­śnić, dla­cze­go za­bra­no nam pa­li­wo?

Ci­sza trwa­ła se­kun­dę, może dwie dłu­żej niż pod­czas zwy­kłej wy­mia­ny zdań. To jed­nak wy­star­czy­ło, by i tak nie­sprzy­ja­ją­ca at­mos­fe­ra jesz­cze zgęst­nia­ła. Mi­sza zmu­sił się, by za­miast przy­wa­lić che­mi­ko­wi pro­sto w nos, po­dra­pać się po bro­dzie i za­pa­trzyć w su­fit.

− Mi­sza. – Kse­nia unio­sła ku­bek i wy­mu­si­ła na sier­żan­cie bez­al­ko­ho­lo­wy to­ast. – Jak tam u cie­bie ro­bo­ta? Nie prze­mę­cza­cie się chy­ba.

− Cze­ka­my na dal­sze roz­ka­zy. – Mi­sza wzru­szył ra­mio­na­mi. – Jak bę­dzie coś no­we­go, to zaj­mie­my się tym.

Geo­log prze­wró­ci­ła ocza­mi. Sier­żant, ura­żo­ny obec­no­ścią Fio­do­ra, wpa­try­wał się w ciem­ną ciecz, któ­ra pa­ro­wa­ła w kub­ku.

− Wiesz, w za­sa­dzie py­ta­nie Fio­do­ra nie było ta­kie głu­pie. Mógł za­dać je w mniej pre­ten­sjo­nal­ny spo­sób, ale ge­ne­ral­nie to rze­czy­wi­ście za­sta­na­wia­ją­ce.

− Niby co? – Sier­żant upił łyk na­pa­ru.

− Wszy­scy my­śle­li, że przy­le­cie­li­ście tu­taj po me­te­oryt – po­wie­dzia­ła Kse­nia. – Jego skład rze­czy­wi­ście jest nie­zwy­kły. Ale wy na­wet nie wi­dzie­li­ście kra­te­ru. Za­czę­li­ście bu­do­wać port, ma­ga­zy­ny, ra­da­ry, przy­wieź­li­ście tu­taj czoł­gi…

− Trans­por­te­ry, to są trans­por­te­ry – wtrą­cił Fio­dor.

− Nie­waż­ne. – Mach­nę­ła ręką. – Co jest na tej wy­spie ta­kie­go atrak­cyj­ne­go?

Wąt­pi­ła, żeby sier­żant zde­cy­do­wał się na od­po­wiedź. Pró­bo­wa­ła już nie­jed­no­krot­nie, mu­siał prze­cież coś wie­dzieć, na­wet je­śli nie­ofi­cjal­nie, to ja­kieś plot­ki mię­dzy żoł­nie­rza­mi krą­ży­ły z całą pew­no­ścią. Mi­sza spoj­rzał na nią, przez kil­ka chwil wy­glą­dał, jak­by bił się z my­śla­mi. Nie od­po­wie­dział jed­nak, przy­su­nął ku­bek do ust i jed­nym hau­stem opróż­nił jego za­war­tość. Na­czy­nie za­brzę­cza­ło o szpu­lę, Kse­nia zmarsz­czy­ła brwi. Choć było to wbrew pra­wom fi­zy­ki, ku­bek brzę­czał co­raz bar­dziej.

− Ko­lej­ny śmi­gło­wiec – stwier­dził Fio­dor i spoj­rzał na ka­se­to­ny, któ­re za­czy­na­ły drżeć co­raz moc­niej.

− Chy­ba cała flo­ta. – Kse­nia ro­zej­rza­ła się na wszyst­kie stro­ny.

− Eska­dra, Kse­nia. Śmi­głow­ce nie gru­pu­ją się we flo­ty – spro­sto­wał Fio­dor.

Sier­żant nie wda­wał się w se­man­tycz­ne dys­pu­ty. Zła­pał za czap­kę, któ­rą po­ło­żył na szpu­li, i po­spiesz­nym kro­kiem, roz­py­cha­jąc się łok­cia­mi, ru­szył ku wyj­ściu. Chwi­lę po­tem na ze­wnątrz wy­bie­gła więk­szość woj­sko­wych.

− Co tam się zno­wu dzie­je? – za­py­tał Fio­dor i na­gle trzeź­wiej­szy, ru­szył w ślad za żoł­nie­rza­mi. Kse­nia trzy­ma­ła się o krok za nim.

Ku­rza­wa, któ­ra sza­la­ła na ze­wnątrz, rze­czy­wi­ście mo­gła zwia­sto­wać przy­by­cie do bazy ca­łej eska­dry śmi­głow­ców. Po­de­rwa­ny przez sil­nik śnieg uniósł się i ko­tło­wał, sku­tecz­nie zmniej­sza­jąc wi­docz­ność.

Pod­bie­gli do nie­wiel­kie­go wznie­sie­nia, któ­re wy­rów­na­no i za­im­pro­wi­zo­wa­no na lą­do­wi­sko. Ma­szy­na wła­śnie sia­da­ła, gi­gan­tycz­ne ciel­sko opa­da­ło po­wo­li, ni­skie krze­wy i dłu­gie ło­dy­gi kła­dły się po­ko­tem pod na­po­rem mas roz­dmu­chi­wa­ne­go po­wie­trza. Za­trzy­ma­li się na skra­ju pla­cu, grup­ka żoł­nie­rzy zdą­ży­ła już za­bez­pie­czyć te­ren i za­trzy­mać co bar­dziej cie­kaw­skich.

− Co wy?! Prze­cież to cy­wil­ne lą­do­wi­sko! – krzy­czał je­den z na­ukow­ców, któ­re­go za­trzy­ma­no przy wej­ściu na wy­la­ny be­to­nem kwa­drat.

− Spe­cjal­ny ła­du­nek! Nie wol­no! – wrza­snął żoł­nierz.

− Jaki, kur­wa, spe­cjal­ny?!

Mon­stru­al­nych roz­mia­rów Mi-26 przy­zie­mił ła­god­nie, sta­lo­we ciel­sko osia­dło na hy­drau­licz­nych wy­się­gni­kach. Ro­tor zwal­niał wy­raź­nie. Ram­pa za­ła­dun­ko­wa za­czę­ła po­wo­li opa­dać, żoł­nie­rze zbli­ży­li się, od stro­ny bazy je­chał rów­nież otwar­ty po­jazd trans­por­to­wy.

− No cie­ka­we, co tym ra­zem tu­taj przy­tar­ga­li. – Fio­dor osło­nił oczy przed po­dmu­cha­mi wia­tru.

− Ostat­ni raz tak się ma­sko­wa­li z tymi no­wy­mi ra­da­ra­mi chy­ba. – Kse­nia wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

− Ra­da­ry już mają, te­raz przy­da­ło­by się coś, co bę­dzie strze­lać tam, gdzie wska­żą – za­śmiał się Fio­dor. Kse­nia prze­wró­ci­ła ocza­mi.

Ram­pa opa­dła na lą­do­wi­sko. Po­tęż­na pa­le­ta zjeż­dża­ła po szy­nach wprost na pod­sta­wio­ną la­we­tę trans­por­te­ra. Ła­du­nek był słusz­nych roz­mia­rów, wy­da­wał się szczel­nie wy­peł­niać ko­mo­rę za­ła­dun­ko­wą śmi­głow­ca. Kse­nia wi­dzia­ła, że oczy Fio­do­ra nie­mal wy­szły z or­bit.

− O co cho­dzi? – za­py­ta­ła za­nie­po­ko­jo­na.

− To jest świ­der, przy­wieź­li tu­taj cho­ler­ny świ­der. – Fio­dor zła­pał się za uszan­kę.

− To chy­ba do­brze, może w koń­cu wró­ci­my do kra­te­ru. – Kse­nia nie ro­zu­mia­ła zdu­mie­nia, któ­re ma­lo­wa­ło się na bla­dej twa­rzy che­mi­ka.

− Kse­nia, kur­wa, nie ro­zu­miesz. – Fio­dor wciąż trzy­mał się za uszy swo­jej czap­ki. – Ten świ­der mon­tu­je się na plat­for­mach, na mo­rzu. Wszyst­ko ja­sne, te­raz wszyst­ko jest ja­sne. Im wca­le nie cho­dzi o me­te­oryt.

− A o co in­ne­go? Prze­cież na tej wy­spie nic nie ma. – Kse­nia za­to­czy­ła ra­mio­na­mi nie­mal peł­ny okrąg.

− Na wy­spie nie, ale pod wodą… Je­ste­śmy w Ark­ty­ce, Kse­nia, naj­więk­szym re­zer­wu­arze ropy i gazu na świe­cie. Wpa­dli­śmy w gów­no. – Fio­dor spoj­rzał na geo­log. – Po same uszy.

Bia­ły Dom, Wa­szyng­ton DC, USA | 29 mar­ca 2025, go­dzi­na 20:58

− To wszyst­ko? – za­py­tał Ar­mi­ta­ge z unie­sio­ny­mi brwia­mi. – Tyle przy­no­si mi wy­wiad? Mam na­dzie­ję, że chcie­li­ście mnie tym tyl­ko roz­śmie­szyć.

Pre­zy­dent rzu­cił na biur­ko plik kar­tek. Po­wie­dzieć, że ra­port do­ty­czą­cy ro­syj­skiej ak­tyw­no­ści w Ark­ty­ce jest oszczęd­ny, by­ło­by spo­rym nie­do­po­wie­dze­niem. Dzie­siąt­ki wy­se­lek­cjo­no­wa­nych zdjęć sa­te­li­tar­nych sku­pia­ło się tak na­praw­dę na zna­nych już in­sta­la­cjach. Po­dob­nie jak okre­śle­nie głów­nych szla­ków, któ­re wy­ko­rzy­sty­wa­ły okrę­ty Flo­ty Pół­noc­nej. Moż­na było od­nieść wra­że­nie, że ktoś tyl­ko nie­znacz­nie zmo­dy­fi­ko­wał ro­syj­skie pla­ny od cza­sów zim­nej woj­ny. Rze­czy­wi­ście nie­wie­le się w nich zmie­ni­ło, ale Ar­mi­ta­ge ocze­ki­wał zde­cy­do­wa­nie wię­cej. Nie zro­bi­ły też na pre­zy­den­cie wra­że­nia po­ten­cjal­ne kie­run­ki roz­wo­ju ro­syj­skich baz w Ark­ty­ce oraz pla­ny roz­bu­do­wy in­fra­struk­tu­ry woj­sko­wej gdzieś na No­wej Zie­mi. Znał to wszyst­ko zbyt do­brze, by móc wy­cią­gnąć bły­sko­tli­we wnio­ski.

− Gdzie ana­li­za ro­syj­skich rosz­czeń wzglę­dem złóż w Ark­ty­ce? Wie­cie w ogó­le coś na ten te­mat? – za­py­tał Ar­mi­ta­ge i roz­siadł się w skó­rza­nym fo­te­lu.

Do­rad­cy i przed­sta­wi­cie­le po­szcze­gól­nych agen­cji spusz­cza­li wzrok lub ner­wo­wo roz­glą­da­li się na boki, szu­ka­jąc ra­tun­ku u po­zo­sta­łych. Tyl­ko nie­licz­ni wciąż pa­trzy­li przed sie­bie. Pre­zy­dent zło­wił wzrok Ry­ana Sinc­la­ira. Świe­żo upie­czo­ny szef De­par­ta­men­tu Wspar­cia Tech­no­lo­gicz­ne­go po­pra­wił oku­la­ry i wstał.

− Pa­nie pre­zy­den­cie – za­czął – po­zwo­li­łem so­bie spraw­dzić ostat­nie ana­li­zy, ja­kich do­ko­nał de­par­ta­ment w kwe­stii ro­syj­skich moż­li­wo­ści wy­do­byw­czych. Głów­nie pod ką­tem wpro­wa­dza­nych do uży­cia tech­no­lo­gii i me­to­dyk pro­wa­dze­nia…

− Do rze­czy, Sinc­la­ir. Nie będę mar­no­wał ca­łe­go wie­czo­ru na ten beł­kot. – Ar­mi­ta­ge mach­nął ręką w po­wie­trzu.

− Oczy­wi­ście. – Sinc­la­ir zni­żył głos. – Nie mamy żad­nych od­kryw­czych wnio­sków, po­nie­waż w po­dej­ściu Ro­sjan do dzia­łań w Ark­ty­ce nie do­szło do żad­nych szcze­gól­nych zmian. Wciąż uwa­ża­ją, że szelf kon­ty­nen­tal­ny, czy­li ob­szar oko­ło trzy­stu pięć­dzie­się­ciu mil mor­skich od ro­syj­skich wy­brze­ży, na­le­ży do nich. Kreml nie zmie­nił swo­ich rosz­czeń, wciąż for­su­je te same ar­gu­men­ty i jest w tym nie­zwy­kle kon­se­kwent­ny.

− A te moż­li­wo­ści tech­no­lo­gicz­ne? Wspo­mi­na­łeś coś o tym – po­na­glił Ar­mi­ta­ge.

− Tu­taj Ro­sja­nie po­czy­ni­li spo­re po­stę­py, ale wciąż są da­le­ko od chwi­li, w któ­rej będą w sta­nie do­brać się do rze­czy­wi­stych złóż – od­parł Sinc­la­ir.

− Nie by­ła­bym tego taka pew­na – do roz­mo­wy wtrą­ci­ła się mil­czą­ca do tej pory ko­bie­ta. Sie­dzia­ła w dru­gim rzę­dzie krze­seł, nie była ni­kim waż­nym w ad­mi­ni­stra­cyj­nej hie­rar­chii.

− A pani to…? – za­in­te­re­so­wał się Ar­mi­ta­ge.

− Me­gan Ray­burn, geo­log w De­par­ta­men­cie Ener­gii. Pra­co­wa­łam z pa­nem Mi­le­sem pod­czas kry­zy­su taj­wań­skie­go. – Geo­log wsta­ła, ubra­na w do­sko­na­le do­pa­so­wa­ny ko­stium ro­bi­ła nie­ma­łe wra­że­nie. Jej po­łu­dnio­wa uro­da i szla­chet­ne, wręcz ary­sto­kra­tycz­ne rysy tyl­ko do­da­wa­ły jej po­wa­gi.

− Uwa­ża pani, że Ryan po­peł­nił błąd? – za­py­tał Ar­mi­ta­ge. Przy­glą­dał się ko­bie­cie z nie­ukry­wa­ną cie­ka­wo­ścią. Nie przy­po­mi­nał so­bie, by wcze­śniej miał oka­zję ją spo­tkać. Pa­mię­tał jed­nak, że ze­spół se­kre­ta­rza ener­gii, Ed­ga­ra Mi­le­sa, wy­ko­rzy­stał na Taj­wa­nie wszyst­kie asy w rę­ka­wie.

− Pan Sinc­la­ir nie po­peł­nił błę­du w swo­ich ana­li­zach. Ro­sja­nie rze­czy­wi­ście wciąż utrzy­mu­ją ta­kie same rosz­cze­nia – po­wie­dzia­ła. – Nie­ste­ty, wy­da­je mi się, że pan Sinc­la­ir jest zbyt opty­mi­stycz­ny, je­śli mowa o ro­syj­skich moż­li­wo­ściach tech­no­lo­gicz­nych.

− Pro­szę się nie krę­po­wać, pani Ray­burn. – Ar­mi­ta­ge za­chę­cił ją ge­stem. Sinc­la­ir w tym cza­sie usiadł na swo­im miej­scu i ba­daw­czo przy­glą­dał się geo­log.

− Roz­bu­do­wa woj­sko­wej i cy­wil­nej in­fra­struk­tu­ry na pół­noc­nych wy­brze­żach trwa w Ro­sji od bli­sko dwóch de­kad. War­to za­zna­czyć, że w tym cza­sie zmo­der­ni­zo­wa­no lub przy­wró­co­no do sta­nu uży­wal­no­ści licz­ne in­sta­la­cje woj­sko­we, któ­re po­rzu­co­no po roz­pa­dzie Związ­ku Ra­dziec­kie­go. – Me­gan mó­wi­ła spo­koj­nie. Wy­glą­da­ło na to, że prze­ćwi­czy­ła wy­stą­pie­nie przy­naj­mniej kil­ku­krot­nie. – Wszy­scy sku­pia­li się wła­śnie na woj­sko­wej czę­ści in­fra­struk­tu­ry. Ro­sja­nie wie­dzie­li, jak pro­wa­dzić swo­ją ma­ski­row­kę. Mało kto zwra­cał uwa­gę na to, że w tym sa­mym cza­sie, kie­dy na Da­le­kiej Pół­no­cy in­sta­lo­wa­no naj­now­sze wer­sje sys­te­mów S-300, jak grzy­by po desz­czu za­czę­ły po­wsta­wać nowe sta­cje ba­daw­cze i doki przy­sto­so­wa­ne do przyj­mo­wa­nia spo­rych jed­no­stek geo­lo­gicz­nych. Naj­now­sza baza, Kra­si­no na No­wej Zie­mi, wciąż jest w bu­do­wie, ale w cią­gu kil­ku ty­go­dni po­win­na osią­gnąć peł­ną zdol­ność ope­ra­cyj­ną.

Pre­zy­dent uśmiech­nął się za­gad­ko­wo. Geo­log sta­ła z za­ci­śnię­ty­mi w kre­skę usta­mi, ci­sza prze­cią­ga­ła się. Kil­ko­ro do­rad­ców, któ­rzy w koń­cu od­wa­ży­li się spoj­rzeć na coś wię­cej niż czu­bek wła­snych bu­tów, wo­dzi­ło wzro­kiem mię­dzy ko­bie­tą a pre­zy­den­tem. Al­bert Ar­mi­ta­ge roz­wa­żał usły­sza­ne przed chwi­lą sło­wa. Choć Me­gan Ray­burn była prze­ko­na­na co do swo­ich ar­gu­men­tów, wy­da­wa­ło się, że nie po­wie­dzia­ła jesz­cze wszyst­kie­go. Sinc­la­ir mu­siał my­śleć po­dob­nie, z ka­mien­ną twa­rzą ocze­ki­wał dal­sze­go cią­gu wy­stą­pie­nia.

− Je­stem pe­wien, że to nie ko­niec – za­chę­cił pre­zy­dent. – Coś czu­ję, że naj­lep­sze do­pie­ro przed nami. – Uśmiech­nął się, na kil­ku in­nych twa­rzach rów­nież za­go­ścił lek­ce­wa­żą­cy gry­mas.

− Oba­wiam się, że Ro­sja­nie do­brze wie­dzie­li, w jaki spo­sób na­le­ża­ło prze­pro­wa­dzić eks­pan­sję w Ark­ty­ce – kon­ty­nu­owa­ła Ray­burn. – Do do­ków na No­wej Zie­mi oraz wzdłuż ro­syj­skie­go wy­brze­ża w każ­dej chwi­li mogą przyjść jed­nost­ki, któ­rych za­da­niem bę­dzie po­szu­ki­wa­nie złóż tam, gdzie do tej pory wszy­scy mie­li­śmy ogra­ni­czo­ny do­stęp.

− Pani Ray­burn, z ca­łym sza­cun­kiem, ale pani teo­ria, choć na pierw­szy rzut oka cał­kiem lo­gicz­na, ma jed­ną, dość za­sad­ni­czą wadę – wtrą­cił Sinc­la­ir.

− Chce pan po­wie­dzieć, że Ro­sja­nie nie dys­po­nu­ją obec­nie żad­nym no­wo­cze­snym stat­kiem geo­lo­gicz­nym? – Uśmiech­nę­ła się. Do­brze wie­dzia­ła, że prę­dzej czy póź­niej ktoś to za­uwa­ży.

− Zga­dza się. – Sinc­la­ir ski­nął po­twier­dza­ją­co. – Ro­sja nie po­sia­da tech­no­lo­gii, któ­re umoż­li­wia­ją eks­plo­ra­cję dna w Ark­ty­ce. In­ży­nie­ro­wie z Mur­mań­ska byli w błę­dzie, są­dząc, że wy­star­czy tyl­ko mo­der­ni­za­cja ist­nie­ją­cych jed­no­stek, któ­re po­szu­ki­wa­ły złóż na szel­fie. Je­śli cho­dzi o więk­sze głę­bo­ko­ści… We­dług na­szych ra­por­tów będą w sta­nie za­cząć wier­ce­nia naj­wcze­śniej w przy­szłym roku.

− Praw­do­po­dob­nie z tego po­wo­du nie­wiel­ka ro­syj­ska fir­ma wy­do­byw­cza z Kam­czat­ki pod­pi­sa­ła wła­śnie umo­wę z chiń­skim kon­cer­nem, pod­wy­ko­naw­cą kor­po­ra­cji Har­mo­nia. Ich sta­tek geo­lo­gicz­ny jest przy­sto­so­wa­ny do po­szu­ki­wa­nia złóż na znacz­nych głę­bo­ko­ściach Mo­rza Po­łu­dnio­wo­chiń­skie­go. Kil­ka­na­ście go­dzin temu ich jed­nost­ka wy­pły­nę­ła z por­tu w Da­lian – od­par­ła Ray­burn.

Szmer prze­ta­cza­ją­cy się wśród ze­bra­nych w Ga­bi­ne­cie Owal­nym przy­po­mi­nał ner­wo­we brzę­cze­nie psz­czół, któ­rym ktoś pod­pa­lił pa­sie­kę. Al­bert Ar­mi­ta­ge spoj­rzał spode łba na Sinc­la­ira, któ­ry wy­da­wał się roz­ba­wio­ny wy­wo­dem pani geo­log.

− Su­ge­ru­je pani, że Przy­mie­rze czy może sama Ro­sja po­ta­jem­nie do­ga­da­ła się ze swo­im naj­więk­szym wro­giem? Kra­jem, któ­ry le­d­wie dzie­więć lat temu omal nie rzu­cił Krem­la na ko­la­na? Czy ja do­brze ro­zu­miem? – za­py­tał wy­wia­dow­ca.

− Wąt­pię, żeby Przy­mie­rze mia­ło po­ję­cie o tej spra­wie. – Me­gan za­prze­czy­ła ru­chem gło­wy. – Nie je­stem też pew­na…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej