Jesteś jak ogień

Erica SpindlerJesteś jak ogień

Tłumaczenie:
Klaryssa

CZĘŚĆ PIERWSZAROZDZIAŁ PIERWSZY

Zakole Missisipi, 1984

Żadne miejsce na świecie nie ma takiego zapachu, jak delta Missisipi w lipcu. Przejrzały niczym zapach owocu, który leżał zbyt długo w słońcu. Cierpki jak oddech pijaka. Jak pot. Jak fetor brudu.

Jest suchy, odkłada się w ustach i gardle. Najczęściej jednak bywa wilgotny i przenika wszystko, zdaje się wciskać w pory skóry. Becky Lynn Lee odgarnęła z karku włosy lepkie od potu i kurzu wiejskiej drogi. Ludzie z Zakola nie zwracali uwagi na zapachy, ona tak. Marzyła o miejscu przesyconym aromatem egzotycznych kwiatów i rzadkich perfum, o pięknym świecie zamieszkanym przez ludzi przyjaźnie uśmiechniętych, życzliwych, noszących delikatne, jedwabne szaty.

Wiedziała, że takie miejsce istnieje. Widywała je w pismach ilustrowanych, które kupowała przy każdej okazji, narażając się na kpiny kobiet przychodzących do panny Opal i na pełne gniewu komentarze ojca, który nie mógł zrozumieć jej manii.

Uszczypliwości te nie miały dla niej najmniejszego znaczenia. Przyrzekła sobie, że kiedyś zamieszka w swoim wymarzonym świecie, a o świecie dzieciństwa zapomni.

Przeszła przez tory kolejowe, którymi ekspediowano z Zakola ryż, bawełnę i soję, i które oddzielały „dobrą” część miasta od „złej”, oddzielając tym samym szacownych mieszkańców miasteczka Bend od białej hołoty.

Becky zaliczała się do białej hołoty. Bolało ją to określenie. Zabolało bardzo, kiedy nazwano ją tak po raz pierwszy, i ból ten powracał, ilekroć myślała o swoim położeniu. A myślała o nim bardzo często.

Uniosła twarz ku niebu, mrużąc oczy przed mocnym słońcem. Biała hołota, powtórzyła w duchu i skrzywiła się na te słowa. Miała trzy lata, gdy zdała sobie sprawę, że jest inna, że ona i jej rodzina należą do gorszego gatunku ludzi. Dotąd pamiętała ten moment. Dzień był taki jak dzisiaj, gorący, bezchmurny. Najmniejszej chmurki – tylko lejący się z góry żar. Stała w kolejce na targu z matką i bratem, Randym. Trzymała się kurczowo brata, patrzyła na swoje bose, brudne stopy i na twarze innych matek, w których wzroku dostrzegała współczucie połączone z odrazą. Wtedy zdała sobie sprawę, że na świecie są inni ludzie, którzy osądzają bliźnich. Pierwszy przebłysk samoświadomości sprawił, że poczuła się dziwnie. Bezradna, wydana na wrogie spojrzenia, miała ochotę schować się za spódnicą matki. Pragnęła, by matka powiedziała tamtym kobietom, żeby przestały jej się przyglądać tak nachalnie, by odwróciły wzrok.

Musiało się to dziać jeszcze w czasach, kiedy ojciec nie był łajdakiem, a matka wydawała się aniołem obdarzonym magiczną mocą.

Być może jednak już wówczas Becky Lynn rozumiała, że matka nie jest aniołem, że nie ma możliwości ani siły, by zapewnić córce bezpieczeństwo, bowiem nic nie powiedziała tamtym kobietom i nie sprawiła, żeby odwróciły wzrok. A one patrzyły na nią, jakby zrobiła coś złego, coś naprawdę wstrętnego.

Dzisiaj nawet klientki, którym myła głowy w salonie fryzjerskim panny Opal, traktowały ją jak powietrze. Jeśli rozmawiały z nią podczas mycia włosów, to tylko po to, żeby upajać się dźwiękiem własnego głosu. Płaciły za to, by się wygadać i usłyszeć grzeczne potakiwania, otrzymywały w ten sposób coś, czego nie dawali im mężowie. Kiedy spotykała później te same kobiety na ulicy, nie dostrzegały jej. Nie wiedziała, czy udają, że jej nie poznają, dlatego że jest córką Randalla Lee, czy też naprawdę jej nie poznawały, ponieważ tak naprawdę nigdy jej nie zauważały.

Tak czy inaczej odpowiadało jej, że jest niewidzialna. Wolała taką sytuację. Jako osoba niewidzialna nie czuła się takim strasznym odmieńcem. Była bezpieczna.

Zostawiwszy tory kolejowe za sobą, wciągnęła głęboko powietrze. Po tej stronie torów wydawało się ono jakby nieco słodsze i odrobinę chłodniejsze. Przyspieszyła kroku. Chciała dotrzeć do salonu na tyle wcześnie, żeby zdążyć jeszcze obejrzeć najnowszy numer „Bazaaru”, który przyszedł dwa dni wcześniej.

Kilkadziesiąt metrów przed sobą zobaczyła czerwoną niby wóz strażacki furgonetkę, która przetoczyła się przez plac w tumanach kurzu. Tommy Fisher z bandą kumpli, pomyślała i serce zabiło jej mocniej. Prawdopodobnie jadą po jej brata. Zerknęła na pobocze, na pola bawełny. Odruchowo szukała schronienia, chociaż wiedziała, że nie uda się jej ukryć. Westchnęła, skrzyżowała ręce na piersi i z uniesioną hardo głową poszła dalej.

Na jej widok chłopcy podnieśli dziki wrzask.

– Hej, Becky Lynn! – zawołał jeden z wyrostków. – Może umówisz się ze mną na randkę?

– Ładnie wyglądasz, Becky. Pies mojego ojca czuje się ostatnio bardzo samotny, co ty na to? – dorzucił inny przy wtórze rechotów.

Becky zacisnęła dłonie, nie zatrzymała się, nie spojrzała w stronę mijającej ją bandy. Nie chciała okazać, jak bardzo zabolały ją te zaczepki. Nawet gdyby miała paść trupem, nie zamierzała dać chłopakom satysfakcji.

Tommy zwolnił nieco.

– Hej, laseczko, a może chciałabyś spróbować, jak to smakuje? – zapytał, a dwóch wyrostków stojących na skrzyni furgonetki rozpięło rozporki.

– Gdybyś nie była taka paskudna, może pozwoliłbym ci go dotknąć – zakpił największy drań w bandzie Tommy’ego, Ricky.

Becky Lynn miała ochotę rzucić się biegiem przed siebie, uciec jak najszybciej i jak najdalej, ale zacisnęła tylko usta, żeby nie krzyknąć ze strachu i obrzydzenia.

Kiedy Ricky nachylił się, jakby chciał chwycić ją za ramię, uskoczyła na błotniste pobocze. Tommy nacisnął na gaz i furgonetka potoczyła się dalej, wznosząc tuman kurzu. Becky została sama, lecz w jej uszach wciąż dźwięczał sprośny rechot rozpalonych jej widokiem chłopaków.

Zaczęła biec. Żwir drogi boleśnie ranił obute w nędzne sandały stopy, uczucie paniki ściskało za gardło. Zatrzymała się dopiero na rynku. Tu czuła się już bezpieczna.

Zadyszana i drżąca, oparła się o ścianę narożnego sklepu. Dłonie położyła na brzuchu, zacisnęła mocno powieki. Czuła krople potu na czole, szyi, plecach. Ciągle miała przed oczami widok szydzących z niej, obnażonych nieprzyzwoicie wyrostków. Nigdy wcześniej tak się nie zachowali. Owszem, nawykła do ich pokpiwań, ale to, co spotkało ją dzisiaj, nie mieściło się jej w głowie.

Przerazili ją.

Objęła mocno ramiona dłońmi, powtarzając sobie, że jest już bezpieczna. Lato się kończyło, chłopcy byli znudzeni, chcieli zabawić się jej kosztem, zobaczyć lęk na jej twarzy. Jeszcze miesiąc, a wrócą do szkoły, zaczną treningi, nie będą mieli czasu ani energii, żeby jej dokuczać.

Ale będzie ich musiała widywać w szkole.

Z trudem walczyła z napływającymi do oczu łzami oraz z ogarniającą ją rozpaczą. W całym Bend nie miała nikogo, do kogo mogłaby się zwrócić o pomoc i ochronę. Była sama. Zupełnie sama.

Chociaż zmęczona, bezradna i bezbronna, zacisnęła z determinacją pięści. Nie podda się. Nie podda się, jak poddała się jej matka. Nie. Pewnego dnia pokaże Tommy’emu, Ricky’emu i całej reszcie miasteczka, na co ją stać. Nie wiedziała wprawdzie, jak tego dokona, była jednak pewna, że pewnego dnia wszyscy będą żałować, że nie byli dla niej milsi.

ROZDZIAŁ DRUGI

Przez ostatni tydzień udało jej się unikać Tommy’ego Fishera i jego kompanów. Niełatwa rzecz, bo chłopców wszędzie było pełno; krążyli po miasteczku, szukając okazji do burdy, która rozproszyłaby ich nudę.

Becky rozejrzała się niespokojnie wokół i ruszyła szybkim krokiem w stronę salonu. Bend, położone w zakolu Tallahatchie River, między Greenwood i Greenville, zbudowane zostało wokół rynku stanowiącego handlowe i urzędowe centrum miasteczka, z sądem, komisariatem policji, ratuszem oraz dwoma najlepszymi sklepami odzieżowymi w okolicy. Najbliższe centra handlowe z eleganckimi butikami znajdowały się w Greenwood i Greenville, chociaż wielkomiejski mall z prawdziwego zdarzenia był dopiero w Memphis. Ocieniony drzewami magnolii i mimozy, wysadzany krzewami azalii i oleandra rynek w Bend zdawał się jedynym miejscem choć trochę zbliżonym do tych, które Becky widywała w ilustrowanych magazynach.

Tak, tylko trochę, pomyślała, słysząc ponownie za plecami znajome śmiechy i warkot silnika. Zerknęła przez ramię i serce podeszło jej do gardła. Tommy Fisher postanowił wykonać rundę wokół rynku swoją furgonetką.

Tylko kilka kroków dzieliło ją od salonu panny Opal, przebyła je więc biegiem i po chwili była już na progu zakładu. Pchnęła drzwi z takim impetem, że mosiężny dzwonek uderzył w szybę.

Panna Opal, stojąc przy najbliższym wejścia fotelu, kończyła właśnie układać sobie na głowie skomplikowaną konstrukcję z platynowych włosów. Odstawiła lakier i odwróciła się do Becky Lynn.

– Dokąd tak ci spieszno, dziecko? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła samego diabła.

Diabła w czerwonej furgonetce, dodała w myślach Becky Lynn, po czym wciągnęła głęboko powietrze i uśmiechnęła się z przymusem.

– Nie chciałam się spóźnić, psze pani – bąknęła.

Panna Opal zrewanżowała się uśmiechem.

– Nigdy się nie spóźniasz, Becky Lynn. Wiedz, że potrafię to docenić.

Becky poczuła, że oblewa się rumieńcem. Założyła dłonie na piersi.

– Chce pani, żebym już zaczęła przygotowywać stanowiska?

– Zaczekaj. – Panna Opal przechyliła głowę i ściągnęła brwi, obserwując Becky z zatroskaną miną. – Dobrze się czujesz, dziecko? – zapytała. – Wyglądasz mi niezdrowo.

– Dobrze, psze pani.

Panna Opal, najwyraźniej nieprzekonana tym zapewnieniem, zmierzyła ją bacznym spojrzeniem zza fantazyjnych okularów, zatrzymując wzrok na stopach dziewczyny.

– Jadłaś śniadanie?

Zażenowana Becky przestąpiła z nogi na nogę, jakby chciała ukryć w ten sposób swoje zniszczone, za małe tenisówki.

– Nie. Nie byłam głodna.

Tym razem panna Opal pokręciła tylko krytycznie głową. Becky już dawno uznała, że jej chlebodawczyni ma złote serce i jest najlepszą osobą pod słońcem. W miasteczku plotkowano, że i ona pochodzi z dołów społecznych, gdzieś z Yazoo City. Szeptano też, że uciekła z domu, zdzieliwszy uprzednio ojca w głowę żelaznym rondlem i zabrawszy mu całą wypłatę. Becky Lynn nie wierzyła w te pogłoski. Panna Opal była zbyt miła, żeby mogła zrobić coś podobnego. A jeśli zrobiła, to znaczy, że jej ojciec zasłużył sobie na takie potraktowanie.

– Biegnij lepiej do cukierni. Marianne Abernathy jest dzisiaj pierwsza w kolejce. Jeśli nie dostanie swoich ulubionych pączków, już słyszę, jak będzie narzekać i utyskiwać. – Panna Opal parsknęła śmiechem. – Od czasu kiedy doktor Tyson kazał jej stosować dietę, Ed liczy jej każdy kęs, który biedaczka bierze do ust. Założę się, że gdyby mogła, przychodziłaby tutaj codziennie.

Z tymi słowami otworzyła kasę, wyjęła pięciodolarowy banknot i wręczyła go Becky.

– No, idź, kup te pączki. Pamiętaj, z dżemem truskawkowym.

– Tak, psze pani. – Becky Lynn zawahała się w drzwiach na myśl o Tommym i jego pełnej chłopaków furgonetce. A jeśli czekają na nią gdzieś w pobliżu? Przygryzła wargę i zerknęła z nadzieją na swoją pracodawczynię. – Naprawdę nie chce pani, żebym najpierw przygotowała stanowiska? To zajmie tylko kilka minut.

Kobieta zachmurzyła się, spojrzała przez okno, a potem popatrzyła na Becky.

– Chyba jednak nie czujesz się najlepiej, moje dziecko. Jeśli masz jakiś kłopot, możesz mi o nim śmiało powiedzieć.

Becky stała przez chwilę bez ruchu, ze spuszczoną głową i ściśniętym gardłem. Czy naprawdę mogła zwierzyć się pannie Opal? Co ta by powiedziała, gdyby usłyszała, jak zachowali się chłopcy? Czy uwierzyłaby jej? Becky Lynn spojrzała w przyjazne oczy szefowej. Tak, chyba by uwierzyła.

Miała ogromną ochotę opowiedzieć, co ją spotkało, słowa same cisnęły jej się na usta. Chciała usłyszeć, że wszystko będzie dobrze, że Tommy i jego kompanii nie będą już jej dokuczać i że zostaną ukarani za to, co zrobili dzisiejszego ranka.

Aha, na pewno. A gruszki wyrosną na wierzbie…

Becky Lynn zacisnęła dłonie, miętosząc w palcach banknot. Nawet gdyby panna Opal jej uwierzyła, nic by to nie zmieniło. Chłopcy pokroju Tommy’ego i Ricky’ego, pochodzący z takich domów, z jakich pochodzili, są nieobliczalni. Nad kimś tak mało ważnym, tak bardzo pozbawionym znaczenia, jak Becky, mogą – i będą – znęcać się do woli. W Bend w stanie Missisipi podobne rzeczy zawsze uchodziły płazem.

Przełknęła z trudem ślinę i pokręciła głową.

– Czuję się dobrze, psze pani. Wszystko w porządku. Zastanawiałam się tylko… czy przyszła już poczta.

Panna Opal uśmiechnęła się, wyraźnie uspokojona, a nawet rozbawiona.

– Oj, Becky Lynn Lee, wiesz równie dobrze jak ja, że listonosz przychodzi dopiero około południa. No, idź już po te pączki.

Becky Lynn wykonała polecenie w rekordowym czasie.

Nigdzie nie dostrzegła furgonetki Tommy’ego Fishera. Fayrene i Dixie, dwie fryzjerki-stylistki, jak kazały się nazywać, były już w salonie, kiedy wróciła z paczką ciastek. Fayrene otaczał gęsty obłok Chanel No 5 – tydzień wcześniej dostała od swojego chłopaka flakonik perfum w prezencie urodzinowym. Dixie natomiast wylewała z siebie potok skarg na męża, który postanowił zarobić szybkie pieniądze, hodując w basenie na podwórku zębacze.

Obie fryzjerki paplały przez cały ranek. A to że Janelle Peters znowu wystawia do wiatru swojego męża, a to że Lulie Carter zaręczyła się z profesorem z college’u w Cleveland, to znowu że chłopcy Birchów (biała hołota) zostali złapani ma paleniu marihuany.

Becky Lynn słuchała jednym uchem ich gadaniny, cały czas czekając na listonosza i modląc się, żeby przyniósł nowy numer „Vogue’a”. Lubiła wszystkie magazyny ilustrowane: „Bazaar”, „Cosmopolitan”, „Elle”, ale „Vogue’a” chyba najbardziej.

Nie miała pojęcia, czy inni podzielają jej zdanie. Dla niej właśnie „Vogue” był najlepszy, najdoskonalszy, jego przewaga nad innymi pismami nie ulegała najmniejszej kwestii. Dla „Vogue’a” pracowali najlepsi fotografowie, o zdjęcie na okładce zabijały się najbardziej wzięte modelki. „Vogue” był w oczach Becky pismem doskonałym, idealnym, bez skazy.

Nie oglądała zamieszczanych w magazynie zdjęć – ona je pochłaniała oczami. Zwracała uwagę na wszystko, studiowała uważnie kąt ujęcia, wybór pleneru, sposób łączenia kolorów, faktur, świateł, nastrój osiągany przez fotografa. Przyglądała się z przejęciem pozom modelek, ich twarzom, fryzurom, makijażom, wreszcie prezentowanym strojom.

Nigdy nie śmiałaby powiedzieć tego głośno, ale pochlebiała sobie, że potrafi rozpoznać, które zdjęcia są najbardziej udane. Wszystkie były, oczywiście, dobre, ale niektóre miały w sobie coś szczególnego. Jakąś magię. Przebłysk geniuszu. Podobnie wyróżniały się pośród innych niektóre modelki.

Becky Lynn marzyła, żeby kiedyś przekonać się, czy rzeczywiście ma rację. Byłoby zabawnie, gdyby okazało się, że jej oceny były słuszne.

– Au! Becky, woda jest za gorąca!

– Przepraszam, pani Baxter – mruknęła, regulując temperaturę. – Teraz dobrze?

– Lepiej. – Tęga kobieta poprawiła się w fotelu i posłała jej lodowate spojrzenie. – Przestań bujać w obłokach, dziewczyno, i zacznij myśleć o tym, co robisz. Masz szczęście, że znalazłaś robotę. Powinnaś uważać, żeby jej czasem nie stracić.

W końcu jesteś tylko białą hołotą, dopowiedziała w myślach Becky.

– Tak, psze pani.

– Ludzie są tacy lekkomyślni. Nie przykładają się do niczego na serio. Nie dalej jak wczoraj wieczór powiedziałam mojemu Bubbie, że…

Tak minął ranek. W końcu około dwunastej pojawił się listonosz. Modlitwy Becky zostały wysłuchane i sierpniowy numer „Vogue’a” po rozpakowaniu z koperty znalazł się na ustawionym pod ścianą stoliku. Wzięła pismo w dłonie z niemal nabożnym szacunkiem. Na okładce Isabella Rossellini. Znowu. Widniała już na okładce czerwcowego numeru, a w lipcowym pojawiła się Kim Alexis. Dwie najlepsze modelki.

Kiedy Opal pozwoliła jej, by zrobiła sobie przerwę na lunch, Becky przytuliła pismo do piersi, chwyciła resztkę pączków i umknęła na zaplecze. Mogła co prawda zająć któryś z foteli w salonie, ale wolała być sama.

Siedząc ze skrzyżowanymi nogami na podłodze, patrzyła na okładkę z podziwem i zazdrością. Oto oczy Isabelli – ciemne, aksamitne, uwodzicielskie. Usta pociągnięte ciemnoróżową szminką, pełne i lekko rozchylone w prowokacyjnym uśmiechu. Skupiając całą uwagę na oczach i ustach właśnie, fotograf stworzył zdjęcie pełne świeżości i wdzięku, a przy tym tajemnicze i wyrafinowane.

Co czuje kobieta, która wie, że jest piękna, zastanawiała się Becky, pogryzając pączka. Drobiny cukru spadły na błyszczącą okładkę, więc starła je pieczołowicie. Co czuje kobieta otoczona uwielbieniem, myślała dalej, kobieta znana, sławna, obdarzona olśniewającą urodą?

Co czuje kobieta, która jest kochana?

Nagle poczuła bolesne ukłucie tęsknoty za innym życiem, wspaniałym, zachwycającym niczym sen.

– Co ty w tym widzisz?

Przestraszona poderwała głowę na to nieoczekiwane pytanie. W progu stała Fayrene z papierosem w ustach i przyglądała się jej uważnie. Nikt nigdy nie interesował się tym, co myśli Becky, a już na pewno nie obchodziło to Fayrene, samozwańczej królowej salonu panny Opal.

Becky z trudem przełknęła ślinę.

– Słucham?

– Mówię o tych pismach. – Fayrene wyciągnęła dłoń z papierosem tak energicznym gestem, że zabrzęczały bransoletki na jej przegubach. – Ciągle je przeglądasz. – Pokręciła głową, wydmuchując z ust kłąb dymu. – Dziwaczka z ciebie, jeśli chcesz wiedzieć.

– Zostaw dziewczynę w spokoju! – zawołała Opal z sąsiedniego pomieszczenia. – Ma teraz przerwę, może robić, na co ma ochotę!

Fayrene wydęła usta.

– Nie chciałam jej dokuczyć. Pytałam zupełnie poważnie. Ja też lubię pogapić się na zdjęcia, ale nie ślęczę nad nimi cały czas. – Odwróciła się na powrót do Becky Lynn, unosząc w zdziwieniu starannie wydepilowane brwi.

Z pałającymi ze wstydu policzkami Becky spuściła głowę i wbiła wzrok w połyskliwe zdjęcie. Jak miała wytłumaczyć komukolwiek, co czuje w głębi duszy? Jak opowiedzieć o własnych marzeniach, tak bliskich sercu, a tak dalekich od rzeczywistości? Gdyby potrafiła wysłowić własne odczucia, czy Fayrene zrozumiałaby, czy też wyśmiałaby te dziewczęce rojenia?

Dłonie zaczęły jej drżeć, spotniały. Odchrząknęła i spojrzała na Fayrene.

– Nie wiem – powiedziała cicho. – Te modelki są… takie piękne… i takie wytworne. Patrzę na nie i myślę sobie, że…

– Obudź się, Becky Lynn – przerwała jej Fayrene, wymachując papierosem. – Ja też lubię czasami pooglądać sobie te laseczki i pomarzyć, ale nie możesz całe życie bujać w obłokach. Gwiazdki z nieba nie dostaniesz i nie próbuj nawet po nią sięgać. Poparzysz sobie tylko palce.

Zadowolona, że udało jej się wygłosić życiową mądrość, Fayrene czekała na odpowiedź. Kiedy jednak Becky Lynn nie zareagowała, fryzjerka podjęła zirytowanym tonem:

– Poprzestań na tym, co ci dała natura, rozumiesz? Jesteś wysoka, masz ładną buźkę, ale… No cóż, szczerze mówiąc, moja mała, nigdy nie będziesz królową wybiegów. Chcę powiedzieć, że wszystko z osobna niby jest w porządku, ale jeśli zebrać to razem…

Urwała i zawahała się, jakby dopiero teraz po raz pierwszy zobaczyła Becky Lynn. Coś dziwnego przemknęło przez jej twarz.

– Masz ładne oczy – podjęła – to trzeba ci przyznać. No i ładne zęby. Gdybyś jeszcze pozwoliła mi zająć się tymi włosami, zrobiłabym z twojej rudej wiechy wspaniałą blond fryz…

– Fayrene! – zawołała Dixie. – Bitsy czeka na ciebie od kilku minut! Jeśli znowu wyjdzie z za bardzo skręconą trwałą, rozniesie nam salon!

Fayrene zaklęła pod nosem i ruszyła do klientki. Zatrzymała się jeszcze na moment, zerknęła na Becky Lynn i dodała:

– Pomyśl o tym, co ci powiedziałam, dziewczyno. Nie każdy może być kimś wyjątkowym, musisz się z tym pogodzić.

Becky zwiesiła ramiona. Słowa Fayrene popsuły jej całą przyjemność. Patrzyła na zdjęcia Isabelli Rossellini przez łzy i przekonywała siebie usilnie, że Fayrene nie miała racji. Oczywiście, jak każda chyba dziewczyna, Becky marzyła o tym, żeby być piękną i podziwianą. Pewną siebie jak kobiety, które oglądała w czasopismach. Nie była jednak idiotką – wcale nie miała zamiaru zostać „królową wybiegów”. Nie dlatego też kochała ilustrowane magazyny, że chciała dzięki nim udoskonalić swą urodę. Jeśli o czymś marzyła, to o wszystkich tych cudownych miejscach, które w niczym nie przypominają Bend; o miejscach, gdzie chłopcy nie obnażają się przed dziewczętami i nie pogardzają nimi tylko dlatego, że urodziły się biedne i brzydkie; o miejscach, gdzie byłaby akceptowana i kochana.

– Fayrene trochę się zagalopowała. Taka już jest, gada, co jej ślina na język przyniesie. Ale nie chciała sprawić ci przykrości – powiedziała panna Opal, stając w progu.

Nie chciała, lecz sprawiła, pomyślała Becky Lynn, przełykając łzy. Była przerażona, że pozwoliła sobie na ujawnienie własnych uczuć. Kiedy trochę się opanowała, spojrzała niepewnie na szefową.

– Czy to źle, że człowiek ma swoje marzenia, panno Opal? Czy to źle, że tęskni za czymś, o czym wie, że pewnie nigdy w życiu go nie spotka? – Nie była w stanie wykrztusić z siebie kolejnych słów, pokręciła więc tylko głową i znów zalała się łzami.

Panna Opal podeszła do Becky, stanęła przed nią i położyła dłoń na jej ramieniu. Uścisnęła ją delikatnie i odparła:

– Nie, moje dziecko. Nie ma w tym nic złego. A teraz chodź już, klientki czekają.

Becky Lynn zatrzymała się na ścieżce i spojrzała z westchnieniem na skromny budyneczek, klocek z cegieł – jej dom. Przytuliła mocniej do piersi pisma, które dała jej panna Opal. W zmierzchającym świetle ściany, pokryte białym niegdyś tynkiem, który dawno już zszarzał i miejscami poodpadał, wyglądały jeszcze bardziej przygnębiająco. Tak jakby nie tylko jego mieszkańcy, ale i sam dom, otoczony nędznym, przekrzywionym płotem, poddał się z rezygnacją smutnemu losowi.

Powłócząc ciężko nogami, ruszyła w stronę ganku. To niezwykłe, pomyślała, jak szybko mijają godziny w zakładzie panny Opal i jak rozpaczliwie wlecze się czas tutaj, właściwie stoi w miejscu.

Już od progu poczuła zapach whisky. Nienawidziła tej słodko-kwaśnej woni. Czasami budziła się w środku nocy, mając wrażenie, że smród ją dusi. Rzeczywiście – dusił ją, przenikał wszystko: ubrania, meble, pościel, skórę.

Jej ojca.

I jej życie.

Życie, któremu od początku towarzyszyła odstręczająca woń wódki.

Aż do tej chwili udawało się jej nie pamiętać, że dzisiaj jest piątek, dzień, kiedy ojciec odbiera wypłatę. Wracając z odlewni, kupował sobie zwykle dużą butelkę Jima Beama – co przy jego zarobkach stanowiło prawdziwy luksus – i pił, póki jej nie skończył albo nie padł nieprzytomny. Przez resztę tygodnia zadowalał się, czym podpadnie. W czwartek na ogół nie miał już grosza przy duszy i wtedy zaraz po powrocie z pracy szedł spać. Becky Lynn wyczekiwała czwartku niemal z taką samą niecierpliwością, z jaką czekała na nadejście nowych czasopism.

Z pokoju dochodziła muzyka z telewizora. Kończył się właśnie kolejny odcinek „Familiady”. Becky nie pojmowała, dlaczego ojciec tak lubi ten teleturniej. Oglądając go, nigdy się nie śmiał. Nigdy też nie potrafił odgadnąć, która odpowiedź zdobyła najwięcej punktów. Siedział w fotelu, wpatrywał się tępo w ekran, pomrukiwał od czasu do czasu pod nosem i pił. Bez przerwy pił.

Zważywszy, która była godzina, ojciec musiał już opróżnić przynajmniej pół butelki. Dość, żeby być w podłym nastroju i szukać okazji do zaczepki, do wyładowania narastającej z każdą szklaneczką whisky agresji. Gdyby wróciła trochę wcześniej, gdyby nie miała tylu klientek, być może udałoby się jej przemknąć do swojego pokoju bez narażania się na awanturę.

Klnąc samą siebie za spóźnienie, Becky weszła cicho do domu. Wiedziała, jak otworzyć siatkowe drzwi, żeby zawiasy nie skrzypnęły, jak daleko je pchnąć, żeby nie zaszurały o podłogę. Stanęła w korytarzu i wstrzymała oddech. Ojciec siedział przed telewizorem, zwrócony plecami do niej. Przycisnęła się do ściany i zaczęła przesuwać się w kierunku kuchni. Przy odrobinie szczęścia może uda się jej uniknąć wybuchu ojcowskiego gniewu. Przy odrobinie szczęścia przemknie się na górę i…

– A ty gdzieś się znowu włóczyła?

Znieruchomiała na dźwięk z trudem wymawianych słów. Ojciec był pijany, język mu się już plątał, ledwie mówił. Znała doskonale od lat ten pijacki głos, ten zaczepny ton. Poczuła niemiły ucisk w żołądku, ledwie oddychała ze strachu. Pech, pomyślała.

Odwróciła się sztywno w stronę ojca z wymuszonym uśmiechem na ustach.

– Nigdzie, proszę taty. Wracam z pracy. Chciałam zajrzeć do kuchni, zobaczyć, czy mama nie potrzebuje pomocy.

Ojciec mruknął pod nosem, omiótł ją błędnym wzrokiem przekrwionych oczu, przymknął powieki.

– Łajdaczyłaś się, tak?

– Nie, proszę taty. Zostałam dłużej w salonie panny Opal. Dzisiaj był okropny ruch, nawet jak na piątek.

– Co tam ściskasz?

Mocniej przygarnęła magazyny do piersi.

– Nic, proszę taty.

– Co to znaczy, nic! – warknął, podniósł się z fotela, podszedł do Becky i wyrwał jej pisma.

Zacisnęła wargi, żeby nie krzyknąć z gniewu. Doskonale znała ojca i wiedziała, że lepiej znosić jego zaczepki bez słowa, nie wdając się w kłótnie. On tymczasem spojrzał na czasopisma, zaklął, odwrócił się, omal nie tracąc przy tym równowagi, i rzucił plikiem gazet o ścianę z taką furią, że Becky mimowolnie drgnęła.

– Ile razy ci mówiłem, żebyś nie czytała tego gówna! Ile razy ci powtarzałem, żebyś nie wyrzucała pieniędzy na byle co!

– Nie kupiłam ich – wyjaśniła szybko. – To stare numery. Panna Opal mi je dała. Niech tata zobaczy daty na okładkach, a sam się przekona.

– Będziesz mnie uczyła, co mam robić, gówniaro? Masz mnie za głupca? – Postąpił krok ku Becky, z wściekłą miną i zaciśniętymi pięściami.

– Nie, proszę taty. – Becky Lynn pokręciła energicznie głową, próbując zapanować nad strachem. Zawsze działo się tak samo. Ojciec awanturował się z byle powodu, każdy pretekst był dla niego dobry. Ona zaś nigdy nie wiedziała, czym mu się narazi i co mu się nie spodoba w jej zachowaniu.

W drzwiach kuchni pojawiła się matka: ściągnięta, napięta, blada twarz oraz pełne niepokoju oczy.

– Becky Lynn, kochanie, chodź tutaj, musisz mi pomóc przy kolacji.

Becky poczuła jednocześnie ulgę i lęk. Randall Lee nie lubił, kiedy ktoś wchodził mu w paradę, mógł z łatwością obrócić swoją wściekłość przeciwko żonie, a kiedy wpadał w furię, stawał się nieobliczalny. Potężny, wysoki jak dąb, o twarzy wykrzywionej podejrzliwością i gniewem, mógł wzbudzać jedynie strach.

– Pomogę mamie – szepnęła, robiąc krok w stronę kuchni, jednak w tej samej chwili ojciec chwycił ją za ramię i ścisnął z całej siły. Skrzywiła się z bólu, ale nie próbowała nawet się wyrywać.

– Ile dzisiaj zarobiłaś?

– Dwanaście dolarów.

Nie licząc pięciu, które schowałam w bucie, dodała w duchu.

Randall zmrużył oczy.

– Lepiej nie kłam.

– Nie kłamię, proszę taty – odparła, prostując się i patrząc mu w twarz.

– Pokaż kieszenie. – Ojciec wykonał niepewny gest ręką, cofnął się o krok i patrzył, jak Becky potulnie wyciąga i wręcza mu pieniądze. Przeliczył szybko banknoty, oddał jej łaskawie dwa dolary, a ona przyjęła zmięte banknoty, myśląc o całodziennym myciu głów, o włosach, które zmiatała z podłogi, i o tym, że teraz ojcu wystarczy na alkohol do następnej wypłaty.

Wezbrała w niej gorycz. A przecież powinna się cieszyć, że nie zabrał jej wszystkiego, jak to miał w zwyczaju.

W tej samej chwili do domu wszedł jej brat, Randy, z impetem otwierając siatkowe drzwi. Ojciec na chwilę przestał się interesować Becky i przeniósł uwagę na swoją starszą latorośl. Osiemnastoletni Randy, który już dwa razy powtarzał klasę i ciągle jeszcze tkwił w szkole, był prawie tak wysoki, jak Randall. Interesował go głównie sport, a jego zachowanie na boisku zaskarbiło mu wśród kolegów z futbolowej drużyny przydomek Lee Wariat.

– Gdzieś był, gówniarzu?

Randy wzruszył obojętnie ramionami.

– Z chłopakami.

Randall Lee otworzył już usta, żeby coś warknąć, ale sarknął tylko i odwrócił się ponownie do córki. Rzadko napadał na syna, gwiazdę szkolnej drużyny. Zostawiał Randy’ego w spokoju, całą wściekłość przenosząc na córkę. Zawsze tak robił, a ona zachodziła w głowę dlaczego.

Rozzłoszczona, hardo podniosła głowę i posłała ojcu pełne pogardy spojrzenie.

– Mogę już iść?

– Pójdziesz, kiedy ci powiem.

– Dlatego właśnie pytam.

Na dźwięk wyzywającego tonu w głosie córki, Randall zrobił się czerwony na twarzy. Ponownie chwycił ją za rękę, tym razem jednak wykręcił tak mocno, że krzyknęła z bólu.

– Nie będziesz mi tu stroiła fochów! – prychnął. – Jesteś taka sama, jak twoja matka, wydaje się wam, żeście są jakie królowe, co? – Zaciągnął ją do okna i obrócił twarzą do szyby, tak by mogła widzieć swoje odbicie. – Popatrz no na siebie! Który będzie cię chciał? No, powiedz mi? – Potrząsnął nią z całych sił i wycedził przez zęby: – Do końca życia będę musiał oglądać w chałupie twoją wredną gębę. A teraz wynoś mi się stąd, żebym nie musiał na ciebie patrzeć!

Odepchnął ją tak gwałtownie, że uderzyła o ścianę, prawie tak jak przed chwilą jej czasopisma. Becky poczuła ogłuszający ból w czaszce i osunęła się na podłogę, myśląc o tym, jakie śmieszne czasami bywają jej myśli – na przykład ta teraz, o lśniącym zawsze od czystości biało-różowym linoleum w salonie panny Opal.

Potrząsnęła głową, jakby chciała się uwolnić od tego obrazu, wciągnęła głęboko powietrze i przytrzymując się ściany, powoli się podniosła. Ojciec na powrót zasiadł przed telewizorem i pociągnął whisky prosto z butelki. Idiota! Łajdak! Patrzyła przez chwilę na niego, walcząc z narastającą w głębi serca nienawiścią i z przemożną ochotą, by rzucić się na niego, uderzyć go, rozorać mu twarz, skopać, wyrwać z ręki butelkę. Wyobrażała sobie, jak doskakuje do pijaka, jak wymierza mu cios pięścią w twarz, jak…

Zamknęła oczy. Spokojnie, tylko spokojnie. Nie zniży się do jego poziomu. Jej życie jest koszmarem, ale ten koszmar nie umywa się nawet do tego, w którym pogrążył się ojciec. Nie, nie będzie taka jak on.

Poza wszystkim zbiłby ją do nieprzytomności, gdyby tylko ośmieliła się podnieść na niego rękę.

Powlokła się do kuchni, gdzie krzątała się matka i gdzie siedział Randy. Mama mówiła, co należy zrobić w domu w czasie weekendu, a Randy słuchał jej monotonnych słów z kamiennym wyrazem twarzy. Żadne z nich nie spojrzało na Becky, ale wiedziała, co obydwoje myślą: To mogłam być ja, to mogłem być ja…

Mieli rację. To dlatego Randy nigdy nie stanął w jej obronie, a matka nigdy nie śmiała przerwać wybuchów męża. Obydwoje bali się, że ściągną gniew Randalla Lee na swoje własne głowy.

Becky zacisnęła pięści. Ona dawniej interweniowała, kiedy Randy’emu obrywało się od ojca. Narażała się dla niego. Tak samo reagowała, gdy ojciec napadał na matkę. Nie potrafiła stać z boku, kiedy jej bliskim działa się krzywda.

A oni teraz nie mają nawet odwagi spojrzeć jej w oczy.

Była zmęczona, śmiertelnie zmęczona swoim osamotnieniem i życiem w ustawicznym strachu. Wyczerpana. Zrozpaczona. Czy Randy nie czuł się podobnie? A matka? Bolało ją, że nie ma komu się zwierzyć, że musi dźwigać swój ciężar samotnie. Czy oni są w innej sytuacji? Dlaczego tak się zamknęli, każde we własnych troskach? Czyżby nie potrzebowali miłości, intymnych rozmów w ciemnościach, dotknięcia kogoś bliskiego, przytulenia?

Powstrzymując napływające do oczu łzy, spojrzała w stronę przedpokoju, gdzie na podłodze leżały jej czasopisma. Jej wzrok padł na okładkę „Vogue’a” ze zdjęciem uśmiechniętej modelki, pięknej Renee Simonsen.

Mieć kogoś, komu można zwierzać się szeptem w ciemnościach, pomyślała ze smutkiem. Kogoś, do kogo można się przytulić, kogoś, kto ofiarowałby jej chwile wolne od ciągle prześladującego ją strachu.

Twarz modelki zaczęła się zacierać. Becky odwróciła wzrok, podeszła do stołu i zaczęła pomagać matce w obieraniu grochu.

ROZDZIAŁ TRZECI

– Becky Lynn, pozwól tu na chwilę.

Becky zatrzymała się przy drzwiach frontowych i odwróciła do matki. Czuła się jak więzień schwytany na chwilę przed ucieczką. Pani Lee stała w progu kuchni w fartuchu w kwiaty, który dostała od Becky dwa lata temu w prezencie na Boże Narodzenie. Wielobarwny wzór, dawniej żywy i wesoły, teraz spłowiał i zszarzał. Zupełnie jak matka. Jak wszyscy i wszystko w tym domu.

Spojrzała na wymizerowaną twarz matki, na podkrążone oczy i ziemistą cerę – i ogarnęła ją litość. Litość i strach. Strach, że mając trzydzieści sześć lat, będzie tak samo brzydka, zrezygnowana, przybita.

Odegnała ponurą myśl i uśmiechnęła się z przymusem.

– O co chodzi, mamo?

– Pomyślałam, że wyszczotkuję ci włosy – powiedziała matka z bladym uśmiechem.

Becky Lynn zawahała się. Chciała dostać się nad rzekę, zanim zrobi się zbyt gorąco. Zamierzała spędzić swój wolny dzień, wygrzewając się w słońcu i czytając. W plecaku miała kilka czasopism, kanapki i coś do picia. To ostatnia taka szansa przed rozpoczęciem roku szkolnego.

Zerknęła na rozsłonecznione niebo, stłumiła westchnienie i cofnęła się w głąb domu. Matka zbyt lubiła ten codzienny rytuał, żeby miała go jej odmawiać. Rzeka może poczekać.

– To miło, że o tym pomyślałaś, mamo – znów się uśmiechnęła. Odstawiła plecak i usiadła na krześle w kuchni, twarzą do okna. Matka stanęła z tyłu i rozczesując długie włosy Becky, zaczęła opowiadać o swoim dzieciństwie. Obrządek szczotkowania łączył się z takimi właśnie opowieściami. Były to jedyne chwile, kiedy córka i matka stawały się sobie bliskie.

Becky Lynn czuła, że matka darzy ją większą miłością niż brata, nie potrafiła tylko powiedzieć dlaczego. Może dlatego, że ojciec ją nienawidził? Może z tej racji, że była podobna do dziadka, ojca matki? A może wreszcie dlatego że przypominała Glennie Lee jeszcze kogoś innego, kogo matka kiedyś znała i kto okazał jej serce? W każdym razie świadomość, że jest ulubienicą matki, była dla niej najcenniejszym skarbem na ziemi.

– Twoje włosy mają kolor truskawkowej oranżady. Takie same miał dziadek Perkins. Nie pamiętasz go, umarł, zanim się urodziłaś.

W tym samym czasie kiedy ojciec stracił farmę, pomyślała Becky Lynn. Kiedy przepił gospodarstwo, bo nie chciało mu się pracować. Zachowała ten komentarz dla siebie i zapytała:

– Jaki on był?

Zadała to pytanie, chociaż wiedziała doskonale, co usłyszy. Matka często opowiadała jej o dziadku Perkinsie. Dziadek uwielbiał swoją jedynaczkę. A Randall Lee nim gardził.

– Był kochanym człowiekiem – usłyszała. – Bardzo dobrym mężem i wspaniałym ojcem. Nazywał mnie swoją małą księżniczką, wiesz? – dodała matka pogodnym głosem, tak jakby na powrót stała się dziewczynką.

Becky poczuła bolesny uścisk w gardle. Jak to możliwe: być małą księżniczką i skończyć jako żona prymitywnego okrutnika? Dlaczego matka wyszła za Randalla Lee? Dlaczego pozwalała mu tak fatalnie traktować i siebie, i swoje dzieci?

Becky cisnęły się na język gorzkie pytania, ale milczała. Nie chciała jeszcze bardziej ranić i tak już ciężko doświadczonej matki.

– Naprawdę musiał być fajny, mamusiu.

– Tak, był bardzo fajny – przytaknęła matka, ale myślami błądziła już gdzie indziej. Po chwili powiedziała cicho: – Opowiadałam ci kiedyś, jaką sukienkę miałam na balu maturalnym? Białą w delikatne różowe kwiatki. Nigdy nie widziałam takiego pięknego, delikatnego odcienia różu. Czułam się w niej już nie jak księżniczka, ale jak królewna – ciągnęła rozmarzonym głosem. – Mój chłopak też wyglądał jak królewicz. Miał smoking. Dostałam od niego bukiecik do gorsu. Oczywiście z różowych kwiatów…

Bukiecik do gorsu. Becky Lynn widziała oczami wyobraźni tę scenę: spłoniona, przejęta nastolatka w zwiewnej białej sukience, z bukiecikiem róż przypiętym do stanika. Łzy napłynęły jej do oczu, ale nie chciała okazywać matce, ile smutku budzą jej wspomnienia.

– Kto to był, mamo?

– Kto?

– Ten twój chłopak.

Matka zawahała się, pokręciła głową.

– Nikt, dziecko. Zapomniałam już nawet.

Becky zadawała już wcześniej to pytanie, lecz zawsze otrzymywała tę samą odpowiedź. Wiedziała jednak doskonale, że matka nie zapomniała. Ten chłopiec musiał być dla niej kimś szczególnym. Tak szczególnym i wyjątkowym, że nie chciała wymówić jego imienia. Bała się. Bała się ojca. Bała się nawet teraz, gdy nie było go w domu.

– Myślałam, że chodziliście ze sobą już w szkole, ty i tata.

Szczotka znieruchomiała na moment, po czym Glenna Lee wróciła do swojego zajęcia.

– Po tym jak dziadek Lee miał atak serca, twój tata musiał zrezygnować ze szkoły, zaczął pracować na farmie. Nie było go na balu maturalnym.

I nigdy nie wybaczył ci, że ty tam poszłaś, prawda? Becky Lynn ściągnęła brwi. Za co jeszcze ojciec chował w sercu taką nienawiść do matki?

– Gdzie go poznałaś? Wiesz, tego chłopca, z którym poszłaś na bal…

Glenna zawahała się ponownie, po czym szepnęła:

– Chodził do szkoły w Greenwood. Mój ojciec znał jego ojca, umówili nas.

– Dziadek Perkins nie lubił taty, prawda?

Matka za mocno szarpnęła pasmo włosów.

– Au! Uważaj, mamo… Ale w końcu za niego wyszłaś, prawda? Dlaczego?

Szczotka wyślizgnęła się z matczynych palców i stuknęła o blat stołu.

– Twój ojciec nie zawsze był taki jak teraz. Bardzo się zmienił po tym, jak musiał zrezygnować ze szkoły. Zgorzkniał. Zaczął pić. Postaraj się go zrozumieć, dziecko. Był najlepszym graczem w szkolnej drużynie, myślał, że pójdzie do college’u, że tam będzie grał dalej, a któregoś dnia zostanie zawodowym piłkarzem. Marzył o tym, żeby wyrwać się z Bend.

Postarać się go zrozumieć? Ojca? Becky Lynn nie wierzyła własnym uszom. Ogarnęła ją zimna furia. Czyżby matka domagała się od niej, by współczuła Randallowi Lee, że ten zmarnował swoje życie? Przecież minęły zaledwie dwa tygodnie od chwili, kiedy ją pobił! Sińce dopiero teraz zaczynały powoli znikać! Przez cały tydzień chodziła obolała, nachylała się nad klientkami i omal nie syczała z bólu, wszyscy w salonie widzieli, co się z nią dzieje, poszeptywali na jej temat za plecami – a ona ma go zrozumieć?

Splotła dłonie, walcząc z narastającym gniewem. Nie obchodziły jej nieszczęścia Randalla Lee. Nigdy mu nie wybaczy okrucieństwa.

– A co z twoimi marzeniami? – zapytała drżącym głosem. – Ty też miałaś swoje marzenia, mamo, prawda? – Odwróciła głowę i spojrzała na Glennę. – Co z moimi marzeniami, mamo?

Przygaszone zwykle oczy matki ożywiły się nagle, jakby zabłysła w nich nadzieja.

– Ty jesteś mądra, Becky Lynn – powiedziała z przekonaniem. – Możesz iść do college’u, coś osiągnąć. Jesteś wyjątkowa, dziecko. Zawsze o tym wiedziałam.

Becky słuchała tych słów zdumiona i oszołomiona.

– Na… naprawdę tak myślisz? Uważasz, że ja… – nie była w stanie wykrztusić słów wypowiedzianych przed chwilą przez matkę. Wydawały się takie obce, takie nie na miejscu, tak bardzo niepasujące do sytuacji. Takie nieprawdopodobne.

– Tak, dziecino. To dlatego twój ojciec… Jesteś wyjątkowa. I bardzo silna. – Glenna ujęła twarz córki w dłonie i potrząsnęła delikatnie jej głową. – Posłuchaj mnie, kochanie. Możesz do czegoś dojść. Osiągnąć coś. Wybić się. Możesz uciec z Bend i zamieszkać w Jackson albo w Memphis. Możesz. Stać cię na to, słyszysz?

Becky Lynn dotknęła dłoni matki.

– Ty też. Możesz wyjechać razem ze mną, mamo. On nie pojedzie za nami, nie będzie nas szukał. Wiem, że tego nie zrobi.

Twarz Glenny na powrót poszarzała, skurczyła się.

– Koniec szczotkowania, chyba że chcesz stracić wszystkie włosy. Zbieraj się, córeczko, wiem, że masz swoje plany.

Becky Lynn pokręciła głową.

– Nie rozumiem, mamo. Dlaczego nie miałabyś jechać ze mną? Dlaczego…

– Idź już – powtórzyła matka, odwracając się do niej plecami. – Mam dużo roboty.

Glenna ruszyła ku drzwiom. Na progu zatrzymała się na moment i spojrzała na córkę z rezygnacją na twarzy.

– Będę tutaj, kiedy wrócisz, Becky Lynn. Zawsze tu będę.

Słowa matki dźwięczały jej w uszach, kiedy szła nad rzekę. Utkwiły głęboko w jej sercu, powtarzała je niczym mantrę. „Jesteś zdolna, Becky Lynn. Możesz coś osiągnąć. Zawsze wiedziałam, że jesteś wyjątkowa…”

A więc matka w nią wierzyła. Nigdy wcześniej się z tym nie zdradziła, teraz jednak powiedziała coś, czego nikt jeszcze nigdy jej nie powiedział. Nikt. Nigdy. Aż do dzisiaj. Becky Lynn wystawiała twarz do słońca i uśmiechała się na wspomnienie odbytej rozmowy. Czuła się cudownie. Nie przypuszczała, że kilka ciepłych słów może zdziałać aż tyle.

Ujrzała rzekę w oddali i przeszła na drugą stronę drogi, gdzie drzewa rzucały cień. Słońce stało już wysoko i panował nieznośny upał. Nawet ptaki ucichły, jakby chciały oszczędzić energię na później, kiedy znowu trochę się ochłodzi. Becky Lynn zatrzymała się i otarła pot z czoła, zatęskniwszy nagle za łykiem coli, którą niosła w plecaku. Nieprawdopodobne, pomyślała, za kilka dni wrzesień, a dni nadal są takie upalne.

Takie jednak lato w delcie było zawsze – gorące, parne i niezwykle długie.

Kiedy dotarła nad rzekę, jej koszulka była wilgotna od potu, a włosy lepiły się do karku. Becky wybrała ocienione miejsce pod wielkim starym dębem, osunęła się zmęczona na ziemię i wyciągnęła napój z plecaka. Upiła solidny łyk z puszki, czując łaskotanie bąbelków w gardle i w nosie, potem jeszcze jeden, wreszcie oparła głowę o pień drzewa, przymknęła oczy, przyłożyła chłodną puszkę do czoła i uśmiechnęła się do siebie na myśl o słowach, które usłyszała dzisiaj od matki.

Tak, pewnego dnia na zawsze opuści Bend.

Uśmiech znikł z jej twarzy, gdy uświadomiła sobie, że wyjeżdżając z miasteczka, będzie musiała rozstać się z matką. Glenna Lee nigdy przecież się stąd nie ruszy, powiedziała to otwarcie. Wyraźnie dała do zrozumienia, że musi tu zostać, bo jej obowiązkiem jest trwać przy mężu.

Ale dlaczego?

Becky Lynn ściągnęła brwi. Czy matka go kochała? Czy dlatego chciała zostać? Jak jednak mogła kochać człowieka, do którego powinna czuć tylko złość i nienawiść? A może tych dwoje łączy coś, o czym Becky Lynn nie wie? Może coś, a może nic.

Zachmurzyła się i upiła kolejny łyk coli. Czyżby zatem matka postanowiła zostać przy mężu, bo pogodziła się ze swoim losem i zrezygnowała ze wszystkiego, bo nie miała dość odwagi i energii, żeby odejść? Becky nie chciała dopuszczać takiej możliwości, wolała o tym nie myśleć.

Usłyszawszy trzask gałązki gdzieś za plecami, szybko odwróciła głowę i serce jej zamarło. W jej kierunku szedł brat ze swoimi kompanami.

– Patrz no, Randy, twoja siostrzyczka! – zawołał Tommy na jej widok.

Becky zerwała się z ziemi, chwyciła plecak i puszkę. Czterdzieści minut szła tutaj, żeby znaleźć sobie miejsce, gdzie nikt nie będzie jej przeszkadzał i gdzie będzie mogła spędzić kilka godzin w samotności – tylko po to, żeby teraz uciekać jak najdalej od tej bandy.

– Dokąd to, Becky Lynn? – zagadnął z kpiną Ricky, zagradzając jej drogę. – Jeszcze pomyślimy, że nas nie lubisz, i co wtedy?

– Właśnie – dodał Tommy. – Czujemy się urażeni.

– Wracam do domu – powiedziała możliwie spokojnym tonem, choć serce tłukło się w jej piersi jak oszalałe. – Przepraszam – dodała, po czym próbowała przejść obok Tommy’ego, ale ten ani myślał ją przepuścić.

– Przepraszam? Co to znaczy „przepraszam”? – ironizował Ricky. – Mamy się dać przeprosić, jak myślisz, Tommy?

– Ja tam myślę, że nie.

Becky spróbowała obejść napastników z lewej strony, ale tym razem na drodze stanął jej Ricky. Poczuła łzy napływające do oczu, powstrzymała je jednak. Nie mogła okazać, jak bardzo bezbronna czuje się w ich obecności.

Wzięła głęboki oddech, podniosła hardo głowę i powiedziała:

– Przepuście mnie.

– Gdzie twoje maniery, Becky Lynn? Nie łaska powiedzieć „proszę”?

Strach ściskał jej gardło. Przełknęła z trudem ślinę i spróbowała jeszcze raz:

– Przepuście mnie… proszę.

– Skoro ładnie prosisz… – Ricky odsunął się ze złośliwym uśmieszkiem na ustach.

Szczęśliwa, że wydobyła się z opresji, ruszyła szybko przed siebie, nie uszła jednak trzech kroków, gdy chłopak chwycił ją za ramię. Poczuła, że ogarnia ją panika. Powinna była wiedzieć, że nie pozwolą jej odejść, pierwej nie upokorzywszy.

– Nie dotykaj mnie, Ricky Jones – ostrzegła i szarpnęła się gwałtownie.

Chłopcy byli wyraźnie rozbawieni. Ricky zrobił krok w jej stronę, Tommy zablokował odwrót.

– Widzieliście, jaka z niej królowa?

– Myślałby kto! Głupia dupa – skomentował Tommy.

Becky zerknęła na Randy’ego. Odwrócił wzrok. Jego mina mówiła, że nie zamierza się wtrącać i nie pomoże siostrze. Becky zrozumiała, że zdana jest wyłącznie na siebie. Jak zawsze.

Zebrawszy całą odwagę, zrobiła krok, potem następny. W tej samej chwili poczuła jedną dłoń Ricky’ego na pośladku, drugą na twarzy. Tego było za wiele. Przez całe życie znosiła ataki ze strony ojca, lecz nie miała zamiaru znosić kolejnych ze strony tych rozwydrzonych wyrostków. Straciła panowanie nad sobą, odwinęła się i z całych sił uderzyła Ricky’ego w rękę.

– Mówiłam ci, żebyś mnie nie dotykał, Ricky Jones! Łapy przy sobie!

Na jedną, pełną napięcia chwilę chłopcy umilkli. Słońce przysłoniła chmura, powietrze znieruchomiało. Gdzieś wysoko nad głowami krzyknął ptak. W oczach Ricky’ego zabłysła nienawiść i wściekłość, które Becky tyle razy widziała w oczach ojca.

Wiedziała już, że popełniła błąd. Ogromny błąd. Bała się. Bała się tak bardzo, że stała bez ruchu, całkowicie sparaliżowana. Nie była nawet w stanie oddychać ani wykonać najmniejszego gestu. Mówiła sobie, że powinna uciekać, a jednak tkwiła w miejscu, jak wrośnięta w ziemię, spoglądając przerażonym wzrokiem na swego prześladowcę.

Raptem krzyknęła i rzuciła się do ucieczki, ale chłopak chwycił ją w mgnieniu oka. Puszka wypadła jej z ręki i potoczyła się po trawie, a spieniona cola zaczęła wyciekać na ziemię. Becky próbowała się wyswobodzić, lecz Ricky przyparł ją do pnia drzewa, w którego cieniu jeszcze przed chwilą odpoczywała.

– Chodźcie już, chłopaki – odezwał się nieoczekiwanie Buddy Wills. W jego głosie słychać było zdenerwowanie, które świadczyło o tym, że przestała mu się podobać ta zabawa. – Zostawcie ją. Wypijmy lepiej po browarku i…

– Tu mamy coś lepszego niż browar – przerwał mu Ricky, nie spuszczając wzroku z Becky Lynn. – Prawda, Randy?

Becky znów posłała bratu błagalne spojrzenie. Tym razem nie odwrócił wzroku i ujrzała w nim strach. Strach i obrzydzenie. Randy miał taki wyraz twarzy, jakby zbierało mu się na nudności.

– Randy, powiedz mu, żeby przestał – poprosiła. – Powiedz…

W tej samej chwili owionął ją odór piwa i nikotyny. Poczuła na ustach usta Ricky’ego. Chłopak naparł na nią całym ciałem i jeszcze mocniej przycisnął do drzewa. Wreszcie oderwał się od niej i powiódł triumfalnym wzrokiem po twarzach kompanów.

Becky ogarnęła furia. Wbiła mu paznokcie w skórę i krzyknęła wściekle:

– Ty sukinsynu! Zostaw mnie, rozumiesz!

– Dziwka! – warknął Ricky i potrząsnął nią tak mocno, że uderzyła głową o pień drzewa. – Tommy, pomóż mi, do cholery!

Tommy przyskoczył natychmiast. Unieruchomił Becky ręce i choć szarpała się, wiła, kopała, walczyła z całych sił, to nie była w stanie się obronić.

Ricky zacisnął dłonie na jej piersiach.

– Tommy, zobacz, jakie fajne cycki. Chcesz pomacać? – zachęcił kumpla.

– Nie! – Becky usiłowała kopnąć któregoś z nich, ale nie zwojowała nic poza tym, że ich ubawiła. Tommy ze śmiechem położył dłoń na jej biuście i obleśnie przymknął oczy.

– O rany, Ricky ma rację. Chcesz się przekonać, Buddy?

Zapytany najpierw pokręcił głową, potem zerknął na Randy’ego.

– Nie chcę – powiedział głucho. – To nie w porządku. Tak nie można.

Po policzkach Becky popłynęły łzy wstydu i upokorzenia.

– Randy… – jęknęła żałośnie – proszę… nie pozwól im…

Ale Randy nie był w stanie jej pomóc. Patrzył na tę scenę z coraz większym przerażeniem, wciąż jednak trwał w bezruchu. Becky zrozumiała, że bardziej liczą się dla niego kumple niż ona, jego rodzona siostra.

– Skoro cycki ma w porządku, to i cipka musi być niezła. Jak myślisz, Tommy? – zagadnął Ricky z lubieżnym uśmieszkiem.

– Nie! – Znów się szarpnęła. – Randy! Proszę, zrób coś… nie pozwól im!

Kiedy poczuła łapę wciskającą się między jej uda, zaczęła wrzeszczeć na całe gardło. Dlaczego nie zrobiła tego wcześniej? Tommy usiłował zamknąć jej usta dłonią, ugryzła go więc z całych sił. Usłyszała głośne przekleństwo i zaraz potem poczuła na wargach smak krwi, jego krwi.

Buddy podszedł bliżej, blady, zdenerwowany.

– Rany, chłopaki, odczepcie się od niej. To siostra Randy’ego, tak nie można… – Chwycił mocno Ricky’ego za ramię. – Zostaw ją w spokoju, słyszysz?

Ricky strząsnął rękę kolegi wściekłym ruchem.

– Spadaj, dupku!

Do Buddy’ego przyłączył się teraz Randy.

– Zostaw ją – powiedział roztrzęsionym głosem. – No, już!

– A ty co, wariat? Przestraszyłeś się?

Randy, najpotężniejszy z całej bandy, zacisnął w odpowiedzi pięści.

– Pieprz się, Fisher! Nie przestraszysz mnie. Chcesz się bić? To powiedz tylko słowo.

Przez długą chwilę mierzyli się w milczeniu wściekłym wzrokiem. Wreszcie Ricky i Tommy odsunęli się od Becky Lynn, a drugi z nich przemówił pojednawczym tonem:

– Człowieku, spoko, nie chcieliśmy jej przecież zrobić nic złego. Co to, pożartować sobie nie można?

Becky Lynn rzuciła się do ucieczki. Porzuciła ukochane pisma, nie obciągnęła nawet koszulki. Biegła bez wytchnienia, pot zalewał jej oczy, płuca z trudem chwytały powietrze.

Pożartować! Chcieli sobie pożartować!

W jej piersi wezbrał szloch. Dobry Boże, omal nie umarła ze wstydu i upokorzenia, a oni tylko chcieli sobie trochę pożartować!

Nie zwolniła nawet wtedy, kiedy w zasięgu wzroku pojawił się jej dom. Dobiegła do niego, zataczając się z wysiłku, zdyszana i ledwo przytomna. Na ganku stała matka, ubrana ciągle w ten sam kwiecisty fartuch. Zapatrzona niewidzącym wzrokiem w przestrzeń, zamrugała oczami, ujrzawszy córkę, nie odezwała się jednak do niej ani słowem. Zupełnie jakby nie docierało do niej, że Becky wróciła.

Becky pchnęła siatkowe drzwi. W pokoju siedział na kanapie pogrążony w odrętwieniu ojciec. Przeszła obok niego, a on nie zareagował żadnym gestem. Dzięki Bogu. Nie miała pojęcia, jak by zareagowała, gdyby właśnie teraz zaczął się jej czepiać. Och, teraz chciała być sama. Chciała jak najszybciej znaleźć się we własnym łóżku i nigdy przez nikogo już nie być dotykaną.

Przemknęła się do swojej sypialni, padła na materac, naciągnęła kołdrę na głowę. Zwinięta w kłębek, drżała tak gwałtownie, że niemal dzwoniły jej zęby. Jak zimno, pomyślała. Jak strasznie zimno.

Zacisnęła mocno powieki i poczuła znowu dławiący odór oddechu Ricky’ego, jego język w swoich ustach. Włożyła pięść do ust, żeby zdławić narastający w gardle krzyk. Dlaczego oni to zrobili? Czym sobie zasłużyła na takie okrucieństwo? Na tyle pogardy? Dlaczego akurat ją musiało to spotkać? Dlaczego los tak się na nią zawziął?

Z oczu dziewczyny popłynęły gorące łzy. Spływały wolno po policzkach, zbierały się w kącikach ust. Znalazła się w potrzasku. Jak zaszczute zwierzę. Niezdolna uwolnić się, uciec.

Zaczęła łkać. Głośny szloch wyrywał się z gardła i wypełniał niewielki pokój. Becky wciąż czuła łapczywy dotyk na swoim ciele. Dotykali jej, a ona nic nie mogła zrobić, nie mogła ich powstrzymać, oswobodzić się…

Chciała się wyrwać. Chciała uciec.

Uciec przed nimi. Uciec przed ojcem.

Przed własnym nędznym życiem.

Długo dławiły ją łzy wstydu i rozpaczy. Z czasem jednak koszmar ostatnich godzin zaczął się powoli rozpraszać, tak jakby łzy wymywały go z duszy. W to miejsce pojawiło się magiczne wspomnienie słów, które dzisiejszego ranka usłyszała od matki: „Jesteś wyjątkowa, Becky Lynn. Możesz coś życiu osiągnąć. Możesz wydostać się stąd…”

Zacisnęła kurczowo palce na kołdrze, jakby chciała uczepić się z całych sił tych słów, ogrzać w ich cieple. Ktoś uważał, że jest wyjątkowa. Przynajmniej jedna osoba na całym świecie w nią wierzyła. To było ważne, bardzo ważne.

Może dzięki temu zdoła przeżyć kolejny dzień?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Strach stał się nieodłącznym towarzyszem Becky Lynn. W szkole i w zakładzie panny Opal. Na przystanku autobusowym rano i w czasie wieczornych powrotów do domu.

Ciągle czujna, napięta, żyła w nieustannym pogotowiu. Czekała. W każdej chwili spodziewała się najgorszego. Zza każdego rogu mogli wyjść Ricky i Tommy, przyłapać ją bezbronną, samotną, bezradną.

Dziwne, ale strach, który wyostrzał zmysły, równocześnie je przytępiał, tworzył ścianę odgradzającą ją od świata. Niczego już nie doświadczała poza strachem, wszechogarniającym, zwierzęcym strachem.

Musiała jednak z nim żyć. Jadła z nim, spała, towarzyszył jej nawet w pracy i w szkole. Często budziła się w nocy zlana potem i łapała z trudem powietrze, jak człowiek, który się dusi. Wciąż się zdarzało, że czuła wyraźnie odór oddechu Ricky’ego i jego łapska na swoim ciele. Chowała wtedy głowę w poduszkę, by nie krzyczeć głośno z przerażenia. I wstrętu. Później zaś, wybudzona z koszmarów, nie mogła już usnąć, leżała więc pod kołdrą, obserwując rozjaśniające się brzaskiem niebo, modląc się, by nadszedł sen, i jeszcze bardziej wzdragając się przed nim.

Straciła na wadze. Pod oczami pojawiły się cienie. Zawsze cicha, przestała się niemal odzywać. Nikt tego jednak nie zauważył. Ani matka, ani brat, ani panna Opal, ani nauczyciele. Nie spodziewała się zresztą, że ktoś zauważy. Tak jak nie zamierzała nikomu opowiadać, co się stało. W głębi duszy czuła, że pogorszyłoby to tylko jej sytuację.

Pełna podobnych ponurych myśli, wzięła z zaplecza zakładu fryzjerskiego szczotkę oraz szufelkę i zaczęła zamiatać. Panna Opal kończyła właśnie czesać ostatnią klientkę, Fayrene i Dixie wyszły godzinę temu. Tego dnia w salonie nie było ruchu.

Becky odgarnęła kosmyk włosów za ucho i przesunęła szczotką po podłodze, pilnie bacząc, by wymieść śmieci z zakamarka przy ścianie. Starała się, jak mogła, byle panna Opal była zadowolona z jej pracy. Być może tylko panna Opal była w tej chwili jej oparciem, choć i ona zdawała się nie dostrzegać jej problemów.

A może jednak je dostrzegała. W każdym razie zdawała sobie sprawę, jak ważna jest dla dziewczyny możliwość zarobienia kilku dolarów. Z tego powodu poszła nawet kiedyś do szkoły i przekonała dyrektora, by zwalniał Becky z ostatnich lekcji, dzięki czemu mogła pracować w jej salonie. Takie rozwiązanie było Becky na rękę: potrzebowała pieniędzy i z radością wybiegała wcześniej ze szkoły.

Zmarszczyła brwi zadumana. Przypomniała sobie, jak bardzo się bała rozpoczęcia roku szkolnego, jak drżała na myśl o spotkaniu z Rickym i Tommym. Lękała się tak bardzo, że ogarniały ją mdłości. Na szczęście pierwszy miesiąc szkoły minął bez żadnych incydentów. Chłopcy jej nie zaczepiali, nie dokuczali jej, trzymali się na dystans, byli wręcz uprzejmi.

Powtarzała sobie, że może się czuć bezpieczna, że zapomnieli o niej, że głowy mają teraz zajęte czym innym – meczami, swoimi dziewczynami, klasówkami. Usiłowała dodawać sobie otuchy, coś ją jednak niepokoiło w ich pełnym dystansu zachowaniu. Nie opuszczała jej nieprzyjemna, jakby mimowolna myśl, że to tylko cisza przed burzą.

Zamiotła ostatnie siwe kosmyki z podłogi i ciężko westchnęła. Tak, cisza przed burzą, to dobre określenie. Tutaj, w delcie, im większy panował spokój, im bardziej nieruchome i ciężkie było powietrze, tym większą zapowiadało burzę. Takie właśnie powietrze otaczało Becky Lynn od tamtego feralnego dnia nad rzeką: ciężkie, nabrzmiałe oczekiwaniem, a tak przy tym nieruchome, że słyszała bicie własnego serca.

Może się wystraszyli, myślała. Może trafiły im wreszcie do rozumu słowa Buddy’ego Willsa. A może Randy im powiedział, że mają zostawić jego siostrę w spokoju.

Zacisnęła wargi i wsypała zawartość szufelki do kosza. Jej brat nie był bohaterem – na pewno nie w jej oczach. Nigdy by się za nią nie wstawił. Dał jej to jasno do zrozumienia tamtego dnia nad rzeką i dawał każdego dnia po owym incydencie. Drań nie potrafił nawet spojrzeć jej w oczy.

Zadźwięczał mosiężny dzwonek umieszczony nad drzwiami salonu i Becky Lynn odwróciła głowę, spodziewając się zobaczyć brata panny Opal, Talbota. Zazwyczaj wpadał on do zakładu o tej porze, żeby sprawdzić, ile siostrze zostało pracy, i zapytać, co będzie na kolację.

Tymczasem zamiast niego do wnętrza salonu weszli Ricky i Tommy z ironicznymi, pełnymi samozadowolenia uśmieszkami na ustach. Becky na moment zamarła, lodowate ciarki przebiegły jej po plecach. Czy przyszli tu z jej powodu?

Nie, oczywiście, że nie. Odetchnęła, uspokoiła się nieco. Nie jest przecież sama. W obecności innych nie dotkną jej, nie ośmielą się zrobić jej krzywdy.

– Cześć, chłopcy. – Panna Opal zatrzasnęła szufladę kasy i uśmiechnęła się do nowo przybyłych. – W czym mogę wam pomoc?

– Dzień dobry, panno Opal.

Tommy postąpił krok do przodu, Ricky trzymał się za nim. Becky zacisnęła dłonie na kiju od szczotki, modląc się, by żaden z nich nie spojrzał w jej stronę.

– Mama przysłała mnie po ten szampon truskawkowy, który jej pani polecała. Prosiła, żeby powiedzieć, że zapłaci w sobotę, jak przyjdzie się czesać.

– W porządku. – Panna Opal wyjęła z szuflady bloczek z paragonami, żeby zapisać kwotę transakcji. – A jak tam przygotowania do meczu? Wygracie dla nas w piątek wieczorem?

– Jasne, psze pani – zapewnił Ricky z dumą w głosie. – Dokopiemy tym frajerom z Wolverine.

– Jak nic – dodał Tommy. – Chłopaki długo będą żałować, że przyjechali do Bend.

– To właśnie chciałam usłyszeć – odparła panna Opal, po czym zaczęła nerwowo przetrząsać rzeczy zgromadzone pod kontuarem. – Do licha… jestem pewna, że gdzieś tu odstawiłam ten szampon. Chciałam go wziąć dla siebie. No tak, widocznie Fayrene go sprzedała. Jest taka leniwa, że nie chciało się jej iść do magazynu… Becky Lynn! – zawołała przez ramię. – Przynieś mi z zaplecza nowy szampon. Wiesz, o który mi chodzi…

Dopiero teraz chłopcy odwrócili się i spojrzeli na nią. Szczotka wypadła z drżących dłoni i z łoskotem uderzyła o podłogę. Becky wpatrywała się bezmyślnie w swoich prześladowców rozszerzonymi przerażeniem oczami i nie była w stanie wykonać najmniejszego ruchu.

Gdy usta Ricky’ego wygięły się w zimnym uśmiechu, serce skoczyło jej do gardła, a ręce natychmiast zwilgotniały. Omal nie umarła ze wstydu i upokorzenia, jak wtedy, nad rzeką, kiedy „chcieli sobie tylko trochę pożartować”.

Panna Opal zmarszczyła czoło.

– Szampon, Becky Lynn. Słyszałaś, co powiedziałam?

Becky odwróciła się i wyszła. Po chwili przyniosła butelkę z szamponem, choć nogi miała jak z ołowiu.

– Sie masz, Becky Lynn.

Podniosła wzbity w podłogę wzrok i spojrzała na Ricky’ego, nieprzytomna z przerażenia. Patrzył jej prosto w oczy, z arogancką, wyzywającą miną, bez cienia zażenowania czy obawy. Miała wrażenie, że jest w stanie przejrzeć ją na wskroś, że odgaduje jej uczucia i myśli. I że jest tym szczerze ubawiony.

Zacisnęła pięści. Wydaje mu się, że jest Bóg wie kim i wszystko ujdzie mu płazem.

– Cześć – bardziej pisnęła niż powiedziała, wbijając paznokcie w skórę.

Ricky posłał szeroki uśmiech pannie Opal i ponownie zwrócił się do Becky.

– Nie widać cię jakoś w szkole. Gdzie się podziewasz?

– Nigdzie. – Wzruszyła ramionami. – Nigdzie się nie podziewam.

Ricky wziął szampon i rzucił go Tommy’emu.

– No dobra, pogadamy sobie przy innej okazji. Prawda, Tommy?

– Jasne – przytaknął druh Ricky’ego, chwytając butelkę w locie. – Przy najbliższej okazji.

Becky miała tak przerażoną minę, że panna Opal zmierzyła ją bacznym, podejrzliwym spojrzeniem.

– Wszystko w porządku, kochanie? Trzeba rozpakować ostatnią dostawę i wszystko przeliczyć. Kartony stoją w magazynie. Zajmij się tym, dobrze?

Becky skinęła skwapliwie głową, odwróciła się na pięcie i zniknęła na zapleczu. Tutaj oparła się roztrzęsiona o ścianę. „Pogadamy przy innej okazji – przypomniała sobie złowieszcze słowa – przy najbliższej okazji…”

A więc miała rację, czując cały czas wiszące nad nią zagrożenie. Nie była paranoiczką, nie pomieszało jej się w głowie. Ricky i Tommy nie zapomnieli o niej – przyczaili się tylko.

Usłyszała, jak panna Opal żegna się z chłopcami, przekazując pozdrowienia dla ich matek, potem doszedł ją dźwięk dzwonka i odgłos zamykanych drzwi. Dopiero teraz mogła odetchnąć. Uspokoiła się nieco, zaraz jednak ogarnęła ją fala goryczy. W oczach innych ludzi Ricky i Tommy musieli uchodzić za dwóch młodych dżentelmenów, nikt nie dałby wiary, że ci dobrze ułożeni chłopcy z dobrych rodzin mogliby zrobić coś niestosownego. Jak w takim razie mogła stawić im czoło – ona, córka pijaka, z którą nikt się nie liczy?

Podeszła do kartonów z kosmetykami i uklękła na podłodze. Wyjęła fakturę, ale litery i cyfry rozpływały się jej przed oczami – to łzy uniemożliwiały odczytanie czegokolwiek. Gdzie miała się schować? Jak się bronić?

Pochyliła głowę i oparła czoło o kartonowe pudełko. Łzy spływały po policzkach, skapywały z czubka nosa na fakturę, którą ściskała w dłoni. Nie miała do kogo zwrócić się po pomoc, nikogo, kto dałby wiarę jej słowom.

– Musimy porozmawiać, moje dziecko.

Becky natychmiast otarła łzy i uniosła głowę. Do magazynu weszła panna Opal, zamykając za sobą energicznym gestem drzwi. Stanęła nad nią z poważną miną, dłonie wsparła na biodrach, jakby swoją postawą chciała dać do zrozumienia, że nie da się zbyć wykrętami.

– Tak, psze pani?

– Powiedz mi, o co chodzi z tymi chłopakami.

W Becky Lynn obudził się cień nadziei. Tak, pannie Opal mogłaby powiedzieć. Szefowa powinna jej uwierzyć.

Wzięła głęboki oddech.

– Chodzi pani o Ricky’ego i Tommy’ego?

– Owszem. – Panna Opal podeszła bliżej, kręcąc głową z wyraźną dezaprobatą. – To, że są w Bend ludzie, którzy uważają cię za śmiecia, nie znaczy, że masz się zachowywać jak śmieć.

Becky Lynn nachmurzyła się, serce zabiło jej mocniej w odruchu buntu.

– Co… co chce pani przez to powiedzieć?

– Sypiasz z nimi, tak?

– Nie! – krzyknęła, zrywając się na równe nogi. Czuła się dotknięta, oszukana, zdradzona przez swoją pracodawczynię. Jedyna osoba, która była dla niej miła i pomocna, jedyna osoba, do której, jak myślała, mogłaby się zwrócić ze swoimi kłopotami, miała ją za… za zwykłą wywłokę!

– Ja nigdy… – próbowała nieskładnie zaprzeczać – oni… ci chłopcy… oni…

– Posłuchaj, Becky Lynn Lee – przerwała jej panna Opal z miną pierwszej sprawiedliwej. – Posłuchaj mnie uważnie. Twoja reputacja zależy wyłącznie od ciebie. Nikt nie może cię jej pozbawić, chyba że sama ją zszargasz. A wtedy nigdy już jej nie odzyskasz.

Becky Lynn stanął przed oczami tamten dzień nad rzeką i poczuła, że zbiera się jej na mdłości. Ricky, Tommy, ich łapy na jej ciele – a wszystko bez jej zgody, bez przyzwolenia. Nie, nigdy już nie będzie czuła się czysta po czymś takim.

Uniosła głowę i stanęła na wprost panny Opal, dając wreszcie upust swojemu bólowi, upokorzeniu, gniewowi i lękom.

– Nigdy nie przypuszczałaby pani, że ci chłopcy mogą zrobić coś złego, prawda? Coś… coś wstrętnego! Pewnie, tacy dobrze wychowani młodzi ludzie, jak Tommy Fisher i Ricky Jones… Nie przeszłoby nawet pani przez głowę, że oni… że mogliby zrobić mi krzywdę!

Panna Opal milczała, więc Becky Lynn zacisnęła mocniej dłonie i mówiła dalej:

– Myślałam… myślałam, że przynajmniej pani mnie rozumie. Myślałam, że ufa mi pani, że wierzy… że jestem lepsza, niż sądzą inni. Widzę jednak, że się pomyliłam – dokończyła i odwróciła się do panny Opal plecami.

– O czym ty mówisz, Becky Lynn? Czy ci chłopcy… – Fryzjerka urwała, odchrząknęła, po czym zapytała ściszonym głosem: – Czy oni… cię dotykali?

– Tak – szepnęła Becky z ciągle odwróconą głową.

Zapadła straszliwa, ogłuszająca cisza. Panna Opal milczała, więc Becky Lynn odważyła się wreszcie odwrócić i spojrzeć w jej twarz.

– Co pani teraz zrobi? Wyleje mnie z pracy? Nazwie kłamczuchą?

Panna Opal nadal się nie odzywała. Dopiero po chwili westchnęła i powiedziała zmęczonym, zrezygnowanym głosem:

– Nie. Przepraszam cię, dziecko. Bardzo przepraszam. Wierzę ci. – Złożyła dłonie niczym w błagalnej prośbie. – Chociaż wolałabym, żeby to, co mówisz, nie było prawdą. Widzisz… – westchnęła. – Zachowywałaś się tak dziwnie… a oni… sposób, w jaki na ciebie patrzyli… Doszłam do wniosku, że ty…

Sypiasz z nimi, dokończyła w myślach Becky. No pewnie, cóż innego miałby robić śmieć? Uniosła zadzierzyście głowę, wciągnęła głęboko powietrze i powiedziała opanowanym – jak miała nadzieję – głosem:

– Niech się pani nie przejmuje tym, co usłyszała. Skoro nie jestem zwolniona, wypakuję tę dostawę.

Panna Opal dotknęła lekko jej ramienia.

– A jednak mi przykro. I jeszcze raz cię przepraszam. Wybacz mi, proszę.

Becky Lynn drgnęła na ten delikatny, serdeczny dotyk. Tak bardzo chciała, żeby ktoś ją teraz przytulił. Najchętniej złożyłaby głowę na ramieniu panny Opal i wypłakała przed nią wszystkie swoje troski, gotowa zapomnieć, o co jeszcze przed chwilą ją oskarżono. Wiedziała jednak doskonale, że nie może sobie na to pozwolić. Zapominając, gdzie jest jej miejsce, może zostać po raz kolejny zraniona.

Zdjęła z ramienia dłoń panny Opal i powtórzyła:

– Niech się pani tym nie przejmuje.

– Nie mogę się nie przejmować. Martwię się o ciebie. Lubię cię… i wstrętnie się czuję, że powiedziałam to, co przed chwilą powiedziałam. Jesteś dobrą dziewczyną, Becky. Wiem, że nie zrobiłabyś nic złego. Ale ja… Spójrz na mnie, Becky Lynn, proszę.

Becky posłusznie odwróciła głowę. Panna Opal rzeczywiście była zmieszana – ściągnięte rysy, proszące o wybaczenie oczy. Becky poczuła, że jej gniew powoli ustępuje, ale ciągle trzymała wysoko podniesioną głowę, dumna i harda.

– Masz prawo być na mnie zła – mówiła tymczasem szefowa. – Myliłam się i jest mi z tego powodu ogromnie przykro. – Ujęła jej dłonie i popatrzyła na nią poważnie. – A teraz, kochanie, chcę, żebyś opowiedziała mi, co ci zrobili.

Becky Lynn pokręciła głową.

– Nie ma o czym mówić. Naprawdę wszystko w porządku.

– Jeszcze raz cię pytam, Becky Lynn Lee: Co oni ci zrobili?

Becky spojrzała w skupione, czujne oczy panny Opal. Była gotowa zwierzyć się jej, wyznać całą prawdę. Chciała powiedzieć, co ją spotkało, bo chciała, żeby ktoś wreszcie jej uwierzył i żeby Ricky i Tommy zostali wreszcie ukarani.

A jednak się bała.

Jakby czytając w jej myślach, panna Opal wyciągnęła dłoń i ujęła ją delikatnie pod brodę.

– Zaufaj mi, dziecko – powiedziała cicho. – Obiecuję, że jeśli tylko będę mogła, pomogę ci.

Becky spuściła wzrok. Serce tłukło się w jej piersi jak oszalałe, krew uderzała jej do głowy.