Legendy Archeonu. Strach Stary i Nowy

Redakcja

Robert Ratajczak

Współpraca

Sabina Zarzycka

Korekta

Danuta Dworaczek

Projekt okładki

Natalia Jargieło

Opracowanie graficzne i skład

Artur Kaczor, PUK KompART

Czerwionka-Leszczyny

© by Thomas Arnold

ISBN 978-83-65950-17-8

Wydawca

Agencja Reklamowo-Wydawnicza Vectra

Czerwionka-Leszczyny 2019

www.arw-vectra.pl

Publikację elektroniczną przygotował:

Dla Ryszarda…

Najstarszego z rodu.

Witaj,
Cudzoziemcze…

Podróżując
przez Archeon i inne ziemie tego świata, pamiętaj o kilku podstawowych
zasadach:

— mila
archeońska liczy 1500 kroków, czyli 5000 stóp — pomoże Ci to rozeznać się
w odległościach,

— pokolenie
to 20 lat, ale archeońskie lata są nieco dłuższe od naszych, gdyż świat
obiega Słońce w 402 dni,

— bezchmurne
noce bywają jaśniejsze od tych, które znasz — na gwiaździstym niebie
światło Słońca odbijają dwa Księżyce,

— Archeończycy
dzielą wydarzenia na trzy ery: Erę Starego Archeonu, Erę Olbrzymów oraz
Erę Nowego Archeonu.

Miej
otwarty umysł, a pomoże Ci on zrozumieć pozostałe odmienności.

Z Kroniki Odda…

(fragment Księgi II — UWIELBIENIE ŻYCIA)

Gdy ogień był
najpotężniejszą siłą

i najniebezpieczniejszą z
broni,

a niezamieszkałe krainy

rozciągały się aż po
horyzont,

nikt nie myślał o panowaniu
nad pustką.

Dopiero świadomość
istnienia

zbudziła uśpioną chęć
posiadania.

W tym samym czasie

zrodziła się też zazdrość i
niechęć,

a te wydobyły z ludzi

najgorsze instynkty.

Historia Świata w pięciu zwojach,

widziana oczami
Archeonów

(spisana i uzupełniona przez Odda

— pierwszego
uznanego kronikarza)

Zwój I. (Zwój Równowagi i Chaosu)

Zwój I

(Zwój Równowagi i Chaosu)

Gdy nie było jeszcze ludzi, drzew, krzewów, trawy,
istot biegających, pełzających, pływających ani latających, samotny Ven,
Pan Przestrzeni, połączył się z Calyą — matką wszystkiego, co nieożywione.
Odwieczna harmonia została zakłócona powstaniem bliźniaczych bytów — dwóch
nieposłusznych synów, którzy od chwili stworzenia rozpoczęli rywalizację o
panowanie nad światem.

Zrodzony z powietrza Erus nie przepadał za swym bratem
powołanym z ognia. Porywisty wiatr niezmiennie potęgował płomienie
panoszące się po ziemi, pozwalając Ignosowi rosnąć w siłę. Widząc swą
niemoc w stosunku do brata, Władca Powietrza wycofał się na nagie skały —
szczyty najwyższych gór — i stamtąd drażnił Ignosa, w wolnych chwilach
oddając się rozmyślaniom o złożoności wszechświata.

Ognisty byt, nie mogąc dosięgnąć brata — wszakże nie
potrafił zapalać skał — za wszelką cenę postanowił uprzykrzyć Erusowi
spokojny żywot. Stopił lód zalegający w ziemi i błękitne niebo zostało
zasnute przez duszące chmury. Ignos nie przewidział, że tym posunięciem
niemalże zesłał na siebie zagładę.

Mądry Erus, wiedząc, iż nie nakłoni Ignosa do rozejmu,
przejął pieczę nad pogodą. Za krzywdy doznane na początku egzystencji
postanowił rozprawić się z wojowniczym bratem, zsyłając na ziemię ulewne
deszcze. Woda uwięziona w chmurach spadła z nieba jak z wodospadu, dławiąc
nie tylko płomienie, ale też wszelkie zarzewia ognia.

Chcąc przetrwać, Ignos wycofał się i przyczaił.
Uprosił matkę, aby udzieliła mu schronienia. Za pozwoleniem Calyi wpełznął
pod ziemię. Drążył w niej tunele i przelewał się nimi w postaci strumieni
lawy, co jakiś czas niespodziewanie, gniewnie wybuchając przez otwory w
ziemi. Tak okazywał niezadowolenie, próbując dosięgnąć Erusa, a
jednocześnie skazić jego wietrzne królestwo
dymem i pyłem.

Zwój II. (Zwój Stworzenia)

Zwój II

(Zwój Stworzenia)

Ven i Calya ze smutkiem obserwowali bratobójczą walkę bliźniaczych bytów. Musieli zareagować —
odebrali Erusowi oręż, którym niemalże zgładził Ignosa. Tak narodziła się
ich siostra — Akawa. Przenikając do każdego z królestw, pogodziła
awanturników — w postaci kropel wody zawisła w powietrzu, a pozostała jej
część wypełniła puste przestrzenie w ziemi i na jej powierzchni. Powstały
rzeki, jeziora, morza i wszechocean. Akawa uniemożliwiła w ten sposób
bezgraniczne panoszenie się Ignosa na lądzie i powstrzymała mordercze
szaleństwo Erusa, częściowo przejmując kontrolę nad pogodą.

Pałający żądzą zemsty byt nie złożył broni. Kumulując
przez tysiąclecia złość i nienawiść do brata, wreszcie znalazł sposób, na
dostanie się do wietrznego
królestwa. Jeżeli Akawa mogła, dlaczego jemu
miałoby się to nie udać… W ten sposób zrodziły się burze — regularne
walki pomiędzy trzema bytami. Podczas każdego ze starć Ignos miotał
piorunami, próbując na powrót rozpalić ziemię, zaś Erus rozganiał chmury,
chcąc jak najszybciej zakończyć konflikt trawiący jego królestwo. Z kolei
Akawa deszczem gasiła wybuchające pożary, a falami tłumiła strumienie
lawy.

Nienawiść pomiędzy braćmi nie słabła. Ignos złorzeczył
również siostrze, która każdorazowo opowiadała się po stronie Erusa. Gniew
gorącego bytu narastał. Ignos nie rozumiał, dlaczego musi gnieździć się w
ciasnocie pod ziemią, podczas gdy brat i siostra władają wszystkim, co
znajduje się na powierzchni i na niebie. W przeciwieństwie do rodzeństwa
nie grzeszył rozwagą, jednakże długotrwała walka nauczyła go, że ani on
nie jest w stanie pokonać sprzymierzonych sił Erusa i Akawy, ani oni
całkowicie nie wyeliminują go ze świata.

Trudno byłoby zmierzyć czas, po którym na powrót
zapanował pokój. Erus i Akawa wreszcie mogli wieść spokojny żywot — burze
ustały, a niebiosa się rozchmurzyły.

Był to jednak pozorny spokój, gdyż Ignos obmyślił
plan, którego nie powstydziłby się sam Ven. Potajemnie, ze stopionych skał
i popiołu, stworzył istotę żywą. Podarował jej ciepło i nauczył
posłuszeństwa. W zamian za oddawaną mu cześć chronił ją przed światem
zewnętrznym, który kojarzył jedynie ze złem i wojną. Widząc, że ożywiony
twór zachowuje się zgodnie z jego przewidywaniami, stworzył kolejną
istotę, a później jeszcze jedną. Wkrótce podziemne korytarze i jaskinie
zostały zasiedlone przez hordy kamiennych ludzi oddających cześć Władcy
Ognia.

Jako pierwsza dowiedziała się o tym Akawa. Długotrwałe
zniknięcie z powierzchni ziemi młodszego z braci wydało jej się
podejrzane. Erus, ciesząc się pokojem, potępił podejrzliwość siostry wobec
wojowniczego Ignosa.

Usłuchawszy przeczucia, Akawa zagłębiła się w
najbardziej niedostępne korytarze i natknęła na podziemne miasto
bezrozumnych, kamiennych istot. Przerażona widokiem natychmiast się
wycofała i udała na naradę z bratem. Wieścią o ożywionych skałach
oddających cześć Ignosowi wzbudziła w Erusie gniew i zazdrość. Pan Wiatru
nie rozumiał, dlaczego istoty nie oddają czci także jemu. Wszakże był
najmądrzejszy i najpotężniejszy z całej trójki. Miał pretensje do Akawy,
że tak późno to odkryła. Kazał siostrze opuścić jego wietrzne królestwo. Potrzebował spokoju, aby zagłębić się w rozmyślaniach.

Gdy Erus dumał nad posunięciem brata, Akawa poczuła
się pominięta i niepotrzebna. Nie była ani najmądrzejsza, ani przez nikogo
wielbiona. Usiadła nad brzegiem morza i zaczęła bawić się mokrym piaskiem.
Nawet nie zauważyła, kiedy ulepiła z niego istotę przypominającą te
widziane w podziemiach. Nie wiedziała, czy kierował nią smutek, czy
zazdrość, ale nie potrafiła dłużej żyć w samotności.

Wkrótce także na powierzchni ziemi zaroiło się od
istot ożywionych — wypełnionych życiodajną wodą.

Zazdrosna Akawa postanowiła przewyższyć Ignosa.
Powołała do życia tak wiele i tak różnorodnych istot, że często zapominała
o wcześniejszych i powstawały podobne. Stworzyła też wysokie drzewa,
ofiarując ptakom schronienie, a naziemnym istotom cień. Na końcu pojawiły
się mniejsze i większe rośliny oraz kwiaty. Świat nabrał barw.

Zwój III. (Zwój Poznania)

Zwój III

(Zwój Poznania)

Powierzchnia ziemi i podziemia zostały opanowane przez
istoty ożywione. Tymczasem pominięty w procesie ich tworzenia Pan
Wietrznego Królestwa odchodził od zmysłów. Władając wiatrem i powietrzem,
nie potrafił ukształtować własnego tworu. Wszystko rozpadało się w jego
rękach — brakowało spoiwa. Wtedy zrozumiał, że nie istota jest
najważniejsza, a jej wnętrze. Do tej pory ciała wypełniał: mokry piasek,
szlam z dna jeziora, popiół albo stopiona skała. Postanowił to zmienić.

Po raz pierwszy, od kiedy zasiadł na szczycie
Najwyższej Góry, zszedł z niej. Odwiedził zarówno siostrę, jak i brata, z
którym dawniej wojował. Gdy ujrzał istoty przez nich stworzone, roześmiał
się, rzucając Ignosowi i Akawie współczujące spojrzenia. Rzekł, iż każdy
może stworzyć poddanego sługę, niewolnika, ale nie każdy potrafi uzyskać
świadome poddanie. Zaoferował rodzeństwu pomoc. Wspaniałomyślnie
zobowiązał się zaopatrzyć bezrozumne ciała, jakie stworzyli, w byty —
cząstki świadomości niosące ze sobą rozsądek i wolną wolę.

Akawa natychmiast przyjęła propozycję, ale Ignos długo
się wahał. Gdy jednak spostrzegł, że rozumne istoty siostry zaczęły
stawiać świątynie, organizować się w grupy, świadomie wychwalać jej imię i
składać coraz większe ofiary, nie mógł być gorszy — również przyjął
drogocenny dar brata.

Erus z radością podzielił byty pomiędzy twory Akawy i
Ignosa. Miał w tym jednak swój cel. Świadome byty przekazane rodzeństwu
wiedziały, że oprócz wody czy ognia istnieje coś jeszcze. Była to
przestrzeń, której nie potrafiły zdefiniować. Jedni nazywali ją kosmosem,
inni powietrzem, jeszcze inni niebem. Istoty świadome wielbiły więc nie
tylko Panią Wody czy Władcę Ognia, ale też trzecią siłę — Erusa.

Istniał jeszcze jeden aspekt, który został pominięty
przez Pana Powietrza, gdy wchodził w układ z bratem i siostrą. Po śmierci
ciała byty powracały na najwyższą z gór — do siedziby Erusa — bogatsze o
doświadczenia na powierzchni ziemi i pod nią. Przekazywały mu zdobytą
wiedzę, a on chętnie słuchał o wszystkim, czego nie był w stanie dostrzec
lub wyczuć.

Z czasem Erus nie musiał już tworzyć nowych
świadomości. Byty uwolnione z martwych ciał przekazywał losowo wybranym,
nowo narodzonym istotom. Z każdym kolejnym zasiedleniem ciała świadomość
intensywniej oddziaływała na właściciela. Człowiek przywiązywał coraz
mniejszą wagę do czczenia wody i ognia, uznając je za zwyczajne żywioły,
które można wykorzystywać na co dzień. Nie traktował ich już jako bóstwa.
Ważniejszym — niematerialnym tworem — wciąż był Erus. Wkrótce zdominował
on Panteon Stwórców, detronizując nie tylko rodzeństwo, ale też swą matkę, a
nawet ojca, którzy przez cały czas biernie przyglądali się poczynaniom
dzieci.

Widząc, do czego Erus doprowadził, Akawa i Ignos
wpadli w gniew. Chcieli odebrać bratu władzę nad ludźmi, ale Pan Wiatru,
zwany także przez ludzi Władcą Bytów, był już zbyt potężny. Zdobył
zatrważającą siłę i wiedzę absolutną — zrozumiał, jak zwyciężyć w
odwiecznej wojnie, nie podnosząc na nikogo ręki. Ignos i Akawa zbyt mocno
przywiązali się do stworzonych przez siebie istot. Były to ich dzieci, za
które oddaliby życie. Wiedzieli, że nieposłuszeństwo wobec starszego brata
skończyłoby się unicestwieniem ludzi.

Zwój IV. (Zwój Ostatecznego Konfliktu)

Zwój IV

(Zwój Ostatecznego Konfliktu)

Erus zwyciężył. Coraz więcej ludzi czciło wszystkich
bogów, ale faworyzowano jego. Zanikła wyznaniowa odrębność. Zasiedlający
podziemia wypełzli z ciemnych korytarzy i zaczęli współżyć z plemionami na
powierzchni.

Władca Bytów pozostawał poza czyimkolwiek zasięgiem,
dlatego też Ignos i Akawa mogli jedynie rywalizować między sobą.
Obserwując niekontrolowany napływ ludzi z podziemi na swe tereny, Pani
Wody jako pierwsza stworzyła istoty wyższe — nadludzi. Postąpiła
tak, aby odzyskać panowanie nad pierwotnymi obszarami. Ignos nie pozostał
jej dłużny. Na
nadludzi, o wzroście przekraczającym osiem
stóp, odpowiedział rasą olbrzymów. Później
pojawili się
giganci, a ostatnim etapem niezdrowej
rywalizacji byli
niszczyciele, wzrostem górujący nad najwyższymi
drzewami.

To rozpoczęło długą i krwawą wojnę, która objęła
zasięgiem wszystkie lądy, a nawet morza i wszechocean. Jednakże to właśnie
dzięki niej, zupełnie nieoczekiwanie, rodzeństwo znalazło sposób na
strącenie starszego brata ze szczytu Panteonu Stwórców.

Wraz z rozprzestrzenianiem się i zaognieniem konfliktu
uwielbienie Erusa słabło. Ludzie bali się cierpienia i śmierci niesionej
przez nieustające walki. Przestali wychwalać stwórcę, a zaczęli zwracać
się do Pana Wojny utożsamianego z Ignosem.

Erus musiał zareagować. Przestał udostępniać byty
kolejnym kreaturom, bezmyślnie tworzonym przez wojujące rodzeństwo.
Bezrozumni
niszczyciele nie byli w stanie prowadzić walki,
więc era ich panowania szybko dobiegła końca.

Mimo to straty, jakie ponieśli ludzie, były ogromne, a
lądy wciąż nękały hordy monstrualnych istot, które zepchnęły słabszych od
siebie w trudno dostępne rejony. Część ludzi zasiedliła powierzchnie
płytkich jezior, budując olbrzymie tratwy pozwalające żyć na wodzie. Inni
po grząskich, bagiennych terenach poruszali się na długich kijach
stanowiących podparcie dla nóg. Niektórzy musieli się zgarbić — wrócili do
jaskiń i podziemnych korytarzy, z których niegdyś wypełzli. Ludzie lasów
wdrapali się na drzewa, a ludzie wiary zasiedlili góry, licząc na to, że
gdy nadejdzie potępienie, zostaną ocaleni przez ich stwórcę.

Zwój V. (Zwój Pokoju)

Zwój V

(Zwój Pokoju)

Życiem zawładnęły strach, głód i śmierć. Nie było
czasu na oddawanie czci bogom — w szczególności tym, którzy przyczynili się
do zagłady istniejącego świata. Ludzie na powrót zwrócili się do karmiącej
ich Matki Ziemi, a także w stronę niepojętych, odwiecznych sił
kontrolujących wszechświat. To wszystko drastycznie osłabiło pozycję
Erusa, Ignosa i Akawy w Panteonie Stwórców,
dając wreszcie Venowi i Calyi szansę na przejęcie władzy. Widząc ogrom
nieszczęścia, do jakiego doprowadziły stworzone przez nich byty, zabrali
głos i wreszcie odebrali awanturnikom władzę. Aby ludzie całkowicie nie
wyginęli, nakazali skłóconemu rodzeństwu przekazać gnębionym nacjom oręż
do walki z kreaturami wciąż jeszcze pustoszącymi świat. Erus, Ignos i
Akawa stworzyli
zwoje prawd o żywiołach. Zanim jednak wiedzę tę
przekazali ludziom, zabezpieczyli ją, aby wojna z olbrzymami wkrótce
nie przekształciła się w wojnę kapłanów. Tylko nieliczni — najbardziej
opanowani, spokojni i dobrzy — byli w stanie władać żywiołami i nieść
światu pokój.

Gdy ludzie wreszcie otrzymali szansę na zwycięstwo,
stwórcy wycofali się i pozostawili świat samemu sobie, wraz ze wszystkimi
prawami, które do tej pory nim rządziły.

Minęły pokolenia, zanim ludzie ujarzmili żywioły, a
nacje przybyły na dawne tereny. Wojna dobiegła wreszcie końca, lecz powrót
do dawnego życia był trudny i długotrwały. Wiara w stwórców, którzy
przyczynili się do upadku ludzkości, przeminęła. Przedwiecznych nie
czczono już w świątyniach ani nie zanoszono do nich modłów. Zajęli swe
należne miejsce w legendach, tracąc boską moc.

Wraz z pojawieniem się kapłanów zaczęto wychwalać siły
drzemiące w żywiołach, a także oddawać cześć bóstwom materialnym, choć
często niepojętym: słońcu, nocnym słońcom,
gwiazdom, a nawet siłom kontrolującym pływy morskie.

Dzień i noc stały się bezwzględnymi wyznacznikami
egzystencji. Rybacy i rolnicy wychwalali hojność bóstw obfitości
zamieszkujących lądy i morza, a młode kobiety składały dary bogini piękna.
Rycerze nadal czcili boga wojny, choć już nie utożsamiano go z ogniem, a
ze zwycięstwem w walce. Mężowie stanu oficjalnie oddawali cześć bóstwu
mądrości i sprawiedliwości, choć dla większości z nich ważniejsze stało
się bóstwo kłamstwa i podstępu.

Podróżnicy i myśliciele całymi dekadami wpatrywali się
w gwiazdy, szukając na nocnym niebie wzorów oraz odpowiedzi, a mędrcy i
skrybowie opisywali wszystko, nie mogąc uwierzyć, jak szybko zmienia się
postrzeganie świata.

Gdy ludzie wreszcie zaczęli zmierzać we właściwym
kierunku, wszystko zmienił jeden byt. Wolny, pozbawiony opieki Erusa,
zapragnął wrócić do ciała, które chwilę wcześniej opuścił…

1

Gdy wszyscy mają głos, nie rządzi nikt. (Odd)

Antiem — stolica Nowego
Archeonu 243 rok ery nowoarcheońskiej (243 r.e.narch.)

— Przybyli?

— Tak, panie. Czekają w Narożnej Komnacie.

Król Embar położył dłoń na potężnym naramienniku swego
zaufanego dowódcy straży i spytał ciszej:

— Ktoś was widział?

— Nie sądzę, panie.

— Miejcie się na baczności, bo tylko przodkowie
Medroda wiedzą, co nas czeka.

— Tak jest.

— Ilu masz ludzi?

— Trzydziestu zabezpiecza dziedziniec i bramę.
Drugie tyle czeka w ukryciu na znak. Połowa w stajni, reszta w zbrojowni…
Czterdziestu obstawia drzwi i korytarze zamku. Mysz się nie prześlizgnie.

— Mam gdzieś myszy… Sprowadź wszystkich…

— Wedle rozkazu — odrzekł rosły strażnik i
grzmotnął pięścią w stal chroniącą pierś. Skinął głową w stronę zastępcy,
a ten natychmiast potwierdził i zbiegł po schodach, spiesząc z
przekazaniem nowego rozkazu rycerzom odpoczywającym w koszarach.

Król żwawo pomaszerował do zachodniego skrzydła. Za
nim, niczym cień, podążał dowódca straży. Władca miał przy pasie miecz,
ale już nie pamiętał, kiedy ostatnio przyszło mu stępić ostrze w
pojedynku. Embar zwykł mawiać, że król zazwyczaj nie miewa jawnych wrogów,
bo każdego z nich czeka natychmiastowa śmierć. Mimo to zdawał sobie sprawę
z faktu, iż ludzi nieprzychylnych władcy bywa często więcej niż
sojuszników, dlatego nawet w zamku nie mógł czuć się bezpiecznie, a
szczególnie teraz, dziś…

Siwizny na głowie króla nie przyozdabiała korona.
Szaty zostały w komnacie. Tej nocy Embar miał na sobie lekką zbroję, a na
nią narzucił grube futro z soboli. Wyglądał, jakby szykował się do
wymarszu na wojnę. Jego ponura twarz i nerwowe ruchy nie utożsamiały go z
władcą, który miał spotkać się ze swymi doradcami, a raczej z generałem
idącym na naradę wojenną przed bitwą, gdy wróg czyha u bram.

Król Embar z impetem wtargnął do Narożnej Komnaty. Słudzy ledwie zdążyli otworzyć przed nim potężne drzwi.
Natychmiast ich odesłał, zastępując strażnikami. Złowrogi stukot podeszew
o kamienie rozchodzący się po wysokim pomieszczeniu współbrzmiał z
bijącymi sercami zebranych.

Członkowie Dekonu — Wielkiej
Rady, zwanej też Radą
Dziesięciu — zerwali się z miejsc i bili
pokłony, co jeden to niższe. Tylko generał zachował powściągliwość w swych
ruchach.

Każdy był pełen obaw, gdyż nigdy przedtem nie zwołano
rady tak nagle, nocą. Zazwyczaj zebrania Dekonu poprzedzone
były opieczętowanym wezwaniem dostarczanym osobiście każdemu członkowi
przez królewskich posłańców. Tym razem spotkanie odbyło się w trybie
przyspieszonym. Radców sprowadzono niemalże siłą. Dokonali tego strażnicy
króla, którzy w pół nocy zlokalizowali każdego, kto zasiadał w radzie.
Niektórych wyciągnięto z łóżek, innych z miejskich burdeli. Wszystkim, z
wyjątkiem generała, nakazano wdziać czarne habity z kapturami, aby
upodobnili się do zakonników.

Król stanął obok najwyższego krzesła — na początku
długiego, dębowego stołu, przy którym zasiadali radcy, po czterech z
każdej strony. Obecnie stali jak słupy soli, przełykając ślinę, gdy król
mierzył wzrokiem każdego z nich. Przelatywał po twarzach zebranych, jakby
nie wierzył słowom dowódcy straży, który przysięgał na życie, że
przyprowadzi wszystkich wezwanych. Puste, dziesiąte miejsce — naprzeciwko
króla — należało do Najwyższego Kapłana.

Rada Archeonu składała się z dziesięciu członków.
Oprócz króla i Najwyższego Kapłana w jej skład wchodzili także: skarbnik
królestwa, zarządca miasta, dowódca wojsk oraz pięciu mędrców. Czterech z
nich nosiło zaszczytny tytuł Oświeconego —
człowieka długowiecznego, posiadającego rozległą wiedzę z różnych dziedzin
życia. Najbardziej wiekowy z Oświeconych miał
ponad sto lat, ale jego ciało starzało się bardzo wolno — wyglądał na
pięćdziesięciolatka.

Niewysoki mędrzec — Walven — odchrząknął. Pod
nieobecność króla to on sprawował tymczasowe rządy. Najdłużej zasiadał w
radzie i choć był jedynym nie-Oświeconym, to
właśnie jemu przypadł tytuł Przewodniczącego Dekonu. Miał mocno zmęczoną
twarz i połyskującą łysinę. Spoglądając na władcę, rzekł niepewnie:

— Królu Embarze… Wiemy, że nie zwołałbyś nas bez
powodu, jednakże mamy obawy co do formy twego wezw…

Władca uniósł dłoń, przerywając wiekowemu zastępcy.

— Rad jestem, Walvenie, że przynajmniej tobie
strach nie odebrał mowy. Utwierdza mnie to w przekonaniu, iż kiedyś
właściwie wybrałem. Spocznijcie…

Wszyscy, jak na rozkaz, opadli na twarde siedziska,
stale świdrując wzrokiem sylwetkę władcy. Ciężkie krzesła zgrzytnęły i
nastała grobowa cisza. Słychać było jedynie drewno trzaskające w
palenisku, łapczywie pochłaniane przez płomienie.

— Nie lękajcie się… — Król zaczął spokojnie,
przyjaźnie, tonem zupełnie niepasującym do energicznego wejścia, jakim
wszystkich przeraził. — Wiem, że w zaułkach i po karczmach szepczą, iż po
śmierci syna postradałem zmysły, a mój rozum trawi nieuleczalna choroba.
Na swe usprawiedliwienie powiem jedynie, iż żal często bywa mylony z
obłędem. Gdy mój pierworodny zachorował, chorowałem razem z nim. Gdy
umarł, byłem przekonany, że i me ciało wkrótce zostanie złożone w grobie.
— Władca musiał przerwać, gdyż żal zmiażdżył mu gardło żelaznym uściskiem.

— Królu Embarze… Nie jesteśmy w stanie wyobrazić
sobie, co przeżywałeś — w głosie Walvena słychać było szczere współczucie
— jednakże zapewniam, iż żaden z nas nawet przez chwilę nie zwątpił ani w
ciebie, ani w twój racjonalny osąd spraw dotyczących królestwa. Ty
straciłeś syna, a my następcę tronu. Wszyscy byliśmy w żałobie i klnę się
na ciała mych przodków, że każę zakuć w kajdany każdego, kto szaleńcem
uzna ojca opłakującego zmarłego syna.

Embar spojrzał przyjaźnie i z wdzięcznością na
przewodniczącego, choć wiedział, że prawda była bardziej brutalna.

— Nie chcę trzymać was w niepewności, więc
przejdę do sedna sprawy. Zebrałem was tu potajemnie, gdyż chcę
przeprowadzić głosowanie, którego wyniki nikomu nie będą ujawnione.

— Z całym szacunkiem, królu, ale mogłeś to zrobić
podczas normalnego spotkania rady. Każde nasze ustalenia są tajne i
wychodzą na jaw tylko na twój wyraźny rozkaz.

— Owszem… Doceniam waszą lojalność w tej
kwestii, ale nie chodzi o sam przedmiot głosowania, ale też i o to, że
takowe w ogóle się odbyło. Jak wiecie, ściany mają uszy, a szpiedzy są
wszędzie. Niedawno kazałem zakuć w kajdany podczaszego, którego
przyłapałem na podsłuchiwaniu.

Radcy spojrzeli po sobie zdumieni.

— Co więc chcesz poddać ocenie, panie? — zapytał
Walven, mrużąc oczy.

— Waszą wiarę…

Zapanowała cisza. Drewno w palenisku głośno strzeliło,
obsypując posadzkę iskrami. Siedzący najbliżej drgnęli, ale byli tak
sparaliżowani wzrokiem króla, że nie mieli odwagi się odwrócić.

— O jakiej wierze mówisz, mój panie?

— O tej, którą wszyscy znamy… O tej, którą
wyssaliśmy z mlekiem matki… O tej, którą wpajano nam, od kiedy byliśmy w
stanie pojąć, co do nas mówiono…

— Dlatego nie ma dziś z nami Najwyższego Kapłana?

— Tak, Walvenie…

Najwyższy Kapłan — Hellekin — uznawany za łącznika
pomiędzy światem ludzi i bogów, od wielu lat pełnił funkcję
nieoficjalnego, choć zawsze proszonego na spotkania członka Dekonu.
Jako przedstawiciel boskiego głosu stał się dla wielu wyznacznikiem opinii
na poruszane tematy, choć w samych głosowaniach nigdy nie brał czynnego
udziału. Napięcie w
Narożnej Komnacie było tak duże, że niektórzy
dopiero teraz zauważyli puste miejsce.

— Chcesz, królu Embarze, abyśmy dziś, teraz,
chwilę wcześniej wyrwani z objęć snu, jednogłośnie stwierdzili, czy
akceptujemy dotychczasową wiarę, która kształtowała nasze społeczeństwo
przez tysiąc, jeśli nie więcej lat, czy też odrzucamy ją niczym zgniłe
jabłko z koszyka?

— Zgadza się, Walvenie… Właśnie z tego powodu po
was posłałem.

Zrodziła się wrzawa, jakiej Embar nie doświadczył
jeszcze nigdy, podczas żadnego ze spotkań. Radcy zaczęli kręcić głowami i
gestykulować jak szaleni. Do komnaty wtargnął dowódca straży, sądząc, że
doszło do zamieszek i król jest w niebezpieczeństwie. To nieco ostudziło
temperamenty zebranych. Niezrozumiałe, a nawet — wydawać by się mogło —
nienawistne spojrzenia rzucane w stronę władcy nie miały końca.

Król przywołał dowódcę straży i szepnął mu coś do
ucha. Ten opuścił komnatę, zatrzaskując masywne drzwi. Było słychać, jak
przekazuje polecenie swemu zastępcy. Wtenczas Embar wrócił do stołu i
rzekł:

— Rozumiem wasze wzburzenie, ale apeluję o
rozsądek! — Podniósł głos, aby mieć pewność, że wszyscy usłyszą.

— Mości panowie! — krzyknął wreszcie
przewodniczący, ostatecznie tłumiąc kłótnię. — To nie targ rybny!
Uspokójmy się… Jestem pewien, że król ma coś jeszcze do dodania, a tym
samym wyjaśni nam zaistniałą sytuację.

— Jak zawsze mądrze prawisz, Walvenie — rzekł
generał.

Radcy niechętnie usiedli, a wkrótce także zamilkli,
choć na ich twarzach wciąż malowało się niezrozumienie. Najchętniej
wykrzyczeliby teraz słowa, które rzeczywiście krążyły po karczmach. Ich
król oszalał i większość nie miała już co do tego wątpliwości. Za samo
oszczerstwo w stosunku do wiary, jakie usłyszeli, mogliby się starać
usunąć władcę z tronu. Istniała bowiem księga praw, zwana Starym Kodeksem, spisana jeszcze zanim dawni Archeończycy opuścili Tereny
Centralne. Jasno stwierdzała, iż boskie prawo stoi ponad najważniejszym
królewskim dekretem. Jedynie myśl o strażnikach za drzwiami powstrzymywała
radców przed powiedzeniem, co sądzą o herezjach króla mogących doprowadzić
do anarchii i potępienia.

— Aby wam udowodnić, moi panowie, że nie
postradałem zmysłów — kontynuował Embar — ja również poddaję się pod wasz
osąd. Otóż… pod krzesłem każdego z was znajduje się sztylet, a strażnikom
przed chwilą nakazałem trwać za drzwiami, choćby nawet usłyszeli, jak mnie
mordujecie.

Zdziwiony generał natychmiast sięgnął pod krzesło.
Przypadkiem nadział się na ostrze wspomnianej broni i przeciął skórę. Krew
sącząca się z płytkiego nacięcia była wystarczającym dowodem, iż władca
nie kłamie.

— Nie zwariowałem, jak twierdzą, lecz przejrzałem
na oczy, moi panowie. Podzielę się z wami pewnym spostrzeżeniem. — Embar
zrobił krótką pauzę. — Dobrze wiecie, że zanim mój syn zjednoczył się z
przodkami, zrobiłem wszystko, aby go ocalić. Starzy i nowi bogowie mi
świadkami, iż zaprzedałbym swe ciało i byt demonom Czeluści, aby ozdrowiał. Dlaczego więc mnie nie wysłuchali?

Nikt nie ośmielił się udzielić odpowiedzi, choć kilku
radców z pewnością dałoby radę odeprzeć ten argument. Szczególnie Hellekin
— Najwyższy Kapłan — którego brakowało wśród zebranych. Król rozłożył ręce
i rzekł:

— Zdaję się na waszą łaskę. Jeżeli któryś z was
uważa, że nie powinienem wyrazić swej opinii, niech sięgnie po sztylet i
wbije mi go w lędźwie.

Żaden z radców nawet nie drgnął. Wszyscy mieli
nadzieję, że Walven wyratuje ich z niezręcznej sytuacji. Tak też się
stało:

— Królu Embarze… Jak już wspomniałem, żaden z
nas nie uznaje cię za szaleńca. Co więcej, nikomu nawet przez myśl by nie
przeszło, aby podnieść na ciebie gołą dłoń, a co dopiero uzbrojoną w
sztylet. Zostaliśmy wezwani, by wziąć udział w głosowaniu i to na nim
powinniśmy się skupić, biorąc pod uwagę twe argumenty. Zakładam, że
jeszcze nie wszystkie padły.

Władca skinął głową i oparł się rękami o stół.
Starając się zachować łagodny ton, kontynuował:

— Mój syn wycierpiał więcej, niż jeńcy
hereńczyków. — Był to naród słynący z niecodziennych form przesłuchań i
wymyślnych sposobów zadawania bólu. — Dzielnie znosił każdą torturę, jaką
los mu zesłał. Na litość boską, panowie… Przecież to bogowie za niego
odpowiadają! Za czyje grzechy mój pierworodny musiał znosić te męki? Czy
któryś z was mi odpowie?

Spuścili głowy.

— Prosiłem… Błagałem Hellekina, aby z kolei on
wyprosił dla mego syna łaskę u bogów… Później prosiłem już tylko, aby ci
wreszcie pozwolili mu umrzeć. Co otrzymałem w zamian? Puste słowa i
zapewnienia. A co otrzymał mój syn? Siedem lat tortur. Nasi przodkowie
wznieśli Świątynię Żywiołów. Mój dziad, Golvan, zwany Mądrym,
wzniósł kolejną świątynię na zachodzie, aby propagować wiarę. W
przyszłości miały pielgrzymować do niej podbite ludy Północy. Mój ojciec,
Erredon, wspierał rozbudowę wszystkiego, co stworzyli jego przodkowie,
spajając ludy Archeonu pod jedną chorągwią. Nikt nie dał bogom więcej
wiernych niż mój ojciec, a jednak jego wnuk, a mój syn, został dotknięty
chorobą, w porównaniu z którą śmierć od ukąszeń tysiąca hereńskich
skorpionów wydaje się niepojętą łaską. Odpowiedzcie mi więc… Gdzie
zawiniłem ja albo gdzie zawiniło niewinne dziecko, że spotkał je taki los?

Ponownie nie padła odpowiedź. Radcy siedzieli w
bezruchu — jakby wbito im sztylety w plecy, paraliżując ciała. Nawet
Walven nie wiedział, jak zareagować.

— Wiedzcie, że ta decyzja nie jest podyktowana
impulsem. Doprowadziła do niej walka, jaką mój syn, a wraz z nim i ja,
stoczyliśmy przeciwko niesprawiedliwości, z którą nie można wygrać. Co noc
zwracałem się do bogów z prośbą o pomoc i ani razu mnie nie wysłuchali.
Trwało to siedem lat… Dlatego też dzisiejsze głosowanie zadecyduje, czy
nadal będziemy zabobonnie wierzyć w coś, co tak naprawdę niczego nie
zmienia, czy wreszcie przejrzymy na oczy i staniemy się narodem rozumnym,
pozbawionym bojaźni przed czymś, co istnieje jedynie w naszych umysłach.

Ktoś czterokrotnie uderzył w drzwi.

— Wejść! — rozkazał władca.

Strażnik wprowadził zakutego w żelazne kajdany
kapłana. Brzęczące łańcuchy wiły się po ziemi niczym metalowe węże.
Hellekin krwawił z nozdrzy, a jego ciało, przyobleczone w potarganą,
brudną płachtę, było posiniaczone i pocięte.

Radcy zerwali się z krzeseł. Na ich twarzach malowało
się przerażenie. Stojący najbliżej odsunęli się z obrzydzeniem, jakby
kapłan cierpiał na zaraźliwą chorobę i wkrótce miał ich spotkać taki sam
los.

— Jak doskonale wiecie — kontynuował Embar —
Hellekin nie tylko zapanował nad żywiołem, ale też dzięki swemu
doświadczeniu i mądrości zasiadał w radzie. Jednakże ani jego boskość, ani
mądrość nie pozwoliły ocalić mego syna. Żaden z was — władca powiódł
wzrokiem po
Oświeconych — ani też żaden kapłan… Nikt nie
poratował mnie radą. Tak więc, zanim rozpoczniecie dysputę i przystąpicie
do głosowania, weźcie też pod rozwagę, że bogowie, w których ten szarlatan
i jemu podobni tak gorliwie wierzą, nie zareagowali, aby uwolnić go z
kajdan, czy chociażby ulżyć mu w cierpieniu, zsyłając śmierć. Testując
jego bogów, w zamian za bierność, jaką mi okazał, przez dwa miesiące,
dzień w dzień zadawałem temu człowiekowi ból. Jak widzicie, bogowie nie
pokarali mnie chorobą czy śmiercią. Byli w stanie doświadczyć bólem mego
syna, ale ja już ich nie obchodzę. Za ten występek — spojrzał na
umęczonego kapłana — powinienem trafić do odmętów Czeluści, gdzie
nawet Śmierć boi się zajrzeć. Podobnie jak bogowie nie reagowali przez
pokolenia na niesprawiedliwość toczącą nasz świat, tak samo nie
zareagowali teraz. Sami siebie zapytajcie, dlaczego. Ja już znam
odpowiedź.

— Mości królu… Rozumiem twój gniew, ale nie godzi
się tak traktować Najwyższego Kapłana — powiedział oburzony Oświecony. — Już śmierć byłaby lepsza od…

— Prostsza, ale nie lepsza. — Król uniósł palec.
— Pamiętacie, jak przed pięcioma laty wysłałem ludzi we wszystkie strony
świata, aby przeczesali każdy zakątek i przywieźli mi lekarstwo dla mego
syna? — Wszyscy zgodnie potaknęli. — Nikomu się to nie udało, jednakże
jedna z grup wysłanych na południe, po pokonaniu Martwego Lasu i
przekroczeniu Krwawych Bagien, dotarła do gór oddzielających nasze krainy
od Wiecznie Zielonego Lasu. Zaskoczyła ich nawałnica, jakiej jeszcze nie
doświadczyli, więc schronili się w jaskini. Korzystając ze swych
umiejętności, podróżujący z nimi kapłan chciał rozpalić ogień. Nie był w
stanie tego zrobić. Dopiero później zrozumiał, że to ściany jaskini
blokowały jego zdolności. Jak sam powiedział, było w nich coś dziwnego,
mrocznego, tłumiącego życie. Rok później osobiście podążyłem w to miejsce,
chcąc sprawdzić, jakie zło kryje się w grotach. Pomyślałem, że jeżeli
bogowie nie są w stanie mi pomóc, to może znajdę wsparcie w innych siłach.
Nie znaleźliśmy niczego, prócz kilku węży.

— Co więc spowodowało zanik umiejętności kapłana?
— zapytał Walven, mrużąc oczy.

— To… — Embar niespodziewanie rzucił kawałek
skały najbliższemu
Oświeconemu, który zachował się, jakby złapał
rozżarzony węgiel. Odrzucił go na stół, a pozostali patrzyli na
niebieskawy minerał wybałuszonymi oczyma, jakby właśnie pokazano im
palakuryt — legendarny kamień przyspieszający gojenie ran. — Spokojnie,
mości panowie. Dla mnie i dla was ten kamień to nic innego jak
najzwyklejszy kawałek skały. Już mój ojciec zauważył, że w niektórych
regionach świata kapłani tracą zdolność ujarzmiania żywiołów. Sporządził
nawet mapę miejsc, których powinni się wystrzegać. Dopiero gdy dostarczono
mi ten minerał, zrozumiałem, iż żadne zło nie kryje się pomiędzy skałami,
ani nie czai w jaskiniach. To ten kamień i jemu podobne… Mają właściwość,
która pomoże mi w tym, co chcę osiągnąć.

— Co takiego powoduje? — dociekał Walven.

— Trudno to określić, ale po licznych
doświadczeniach jeden z uczonych potwierdził, że ten minerał uniemożliwia
kapłanom kontrolę nad żywiołami, gdy znajdują się w jego pobliżu.

Po sali przeleciał szum niedowierzania. Wszyscy
błyskawicznie zrozumieli, do czego król zmierza.

— Te kajdany — Embar kopnął łańcuchy Hellekina
— jak się pewnie domyślacie, zostały wykonane z żelaza. Przyglądając się dokładniej, dostrzeżecie niebieskawy
odcień. Kazałem kowalowi użyć pokruszonej skały ze wspomnianych wcześniej
jaskiń jako domieszki. Metal stracił nieco ze swej wytrzymałości, choć
kajdany wciąż potrafią przeciwstawić się sile największych mocarzy.
Okazało się też, że zakuty w nie kapłan traci władzę nad żywiołem, nad
którym wcześniej panował.

— Nieprawdopodobne… — rzekł Walven, biorąc
minerał do ręki. Jako jedyny odważył się to zrobić.

— Moi panowie… Nadszedł czas, abyście
zdecydowali, czy nasz los pokładacie w rękach człowieka, który przejrzał
na oczy — Embar rozłożył ręce — czy nadal chcecie żyć w erze kłamstw —
wskazał Hellekina — i mamienia ludzi sztuczkami. Na koniec weźcie też pod
rozwagę, że człowiek ten, ze względu na swe zdolności, nazywany jest
boskim pośrednikiem mającym boską moc. Zastanówcie się… Czy jego
umiejętności rzeczywiście mogą pochodzić od bogów, jeżeli byle skała je
znosi? To tak, jakbyście w któregoś z bogów cisnęli kamieniem, a on
zacząłby krwawić i skonał.

Król skinął głową na strażnika, który wpuścił
czekającego za drzwiami skrybę. Ten przed każdym radcą położył pióro i
kawałek pergaminu. Na stole zostawił pojemnik z atramentem.

— Głosowanie będzie tajne — poinstruował król.
— Chcę, aby każdy z was wypowiedział się szczerze, gdyż tylko w ten sposób
dojdziemy do porozumienia. Jesteście głosem stolicy, więc wierzę w wasz
rozsądek, wielokrotnie już dający się poznać podczas podobnych zebrań.
Wystarczy proste
zgadzam się lub nie zgadzam się.
Jak zawsze zwycięży większość. Mój głos znacie.

Gdy Embar wyszedł, wyprowadzono także Najwyższego
Kapłana. Za drzwiami natychmiast rozpętała się burza. W komnacie pozostał
skryba, a także dowódca straży, aby dopilnować porządku głosowania.
Ożywiona debata była dopuszczalna, lecz nie mogła wymknąć się spod
kontroli. Pięciu strażników czekało za drzwiami.

Szum w Narożnej Komnacie
ucichł wraz ze wschodem słońca. Cierpienie syna nauczyło króla pokory i
cierpliwości, więc postanowił dać radzie tyle czasu, ile będzie
potrzebowała. Gdy skryba zapukał trzy razy w drzwi, byli gotowi, aby
przekazać władcy wynik głosowania. Posłano po króla, który odpoczywał w
swej komnacie.

— Cóż uradzi… — Embar nie dokończył. Jego wzrok
przeskoczył na niezapisane kartki i pióra leżące na stole w takim samym
ułożeniu, jak wtedy, gdy wychodził. Obawiał się, iż radcy będą głosować
przeciwnie do jego woli, ale nie liczył się z tym, że nawet nie dojdzie do
głosowania.

Wystąpił przewodniczący rady. Splótł dłonie i spojrzał
niepewnie na władcę.

— Królu Embarze… Wiedz, że szanujemy twe decyzje
i wierzymy, iż w każdej zawiera się wielka mądrość przodków, ale to, o co
prosisz, sprowadzi na nasz kraj klęski i wojny. Ludzie już szepczą, żeś
niespełna rozumu. Sam to zauważyłeś. Byłbym kłamcą, gdybym powiedział, że
nie słyszałem takich słów, przechadzając się ulicami Antiem. Żaden z nas
nie zgadza się z tą opinią, ale naród to w większości prości ludzie, dla
których wiara stanowi sens istnienia. Zaprzeczając jej, czy chociażby
krytykując ją, podkładasz ogień także pod Stary Kodeks, który
jasno mówi, iż żadne ludzkie prawo nie może być ponad boskim i nie może mu
zagrozić. Wszystko, co znamy, rozpadłoby się w okamgnieniu i dlatego też
nie podjęliśmy próby głosowania. W imieniu wszystkich oznajmiam, że nie
zgadzamy się z twą prośbą.

Król skinął głową i oparł dłonie na biodrach.
Westchnął, po czym rzekł:

— Strażnicy odeskortują was. Śpijcie dobrze. Ja
już nigdy nie zasnę…

— Mamy jeszcze prośbę, królu Embarze — rzucił
niespodziewanie Walven. — Jako przewodniczący rady zgłaszam potrzebę
uwolnienia Najwyższego Kapłana. Mamy nadzieję, że będzie to pierwszy krok
do zażegnania kryzysu, który już ma miejsce.

— Wezmę wasze słowa pod rozwagę…

Walven ukłonił się i wyszedł jako pierwszy. Za nim
podążyli Oświeceni. Ze spuszczonymi głowami szli w stronę drzwi jak na
skazanie. Niektórzy radcy byli wiekowi, ale opuszczali komnatę żwawiej niż
młodzieńcy uganiający się za pannami po zielonych łąkach.

W
Narożnej Komnacie pozostał jedynie zgarbiony
skryba. Gdy wszyscy wyszli, pozbierał przyniesione przedmioty. Zanim
przekroczył próg, został zatrzymany przez władcę.

— Podjąłem słuszną decyzję? — zapytał
enigmatycznie Embar.

— Tak, panie…

— AWalven?

— Do końca próbował ich przekonać, aby choć
zechcieli rozważyć twe słowa, ale byli nieugięci. Walvena wspierał
generał. Też opowiedział się za głosowaniem. Pozostałymi nie kierował rozsądek, a strach przed
ludem. Gdyby zagłosowali za tobą, wielu z nich nie dożyłoby następnego
dnia. W obliczu niebezpieczeństwa, a szczególnie zagrożenia wewnętrznego,
lud bywa nieobliczalny, mój panie. Być może właśnie uratowali ci życie.

— Nie dbam o me życie, ale rad jestem, że mogę
liczyć na twą szczerość.

— Ty, mój królu, straciłeś jedno dziecko. Mnie
choroba zabrała całą rodzinę. Nie ośmielę się porównywać bólu, ale
rozumiem, dlaczego chciałeś ich przekonać.

Król odprowadził wzrokiem skrybę, który zniknął za
załomem korytarza. Pomiędzy oczekującymi strażnikami odszukał dowódcę i
przekazał mu rozkaz. Ten natychmiast podążył za członkami Dekonu,
którzy już zaczęli się rozchodzić — zamieszkiwali komnaty w różnych
skrzydłach zamku.

Gdy Oświeceni i Walven
pozostali sami — jako jedyni zmierzali do wschodnich komnat — dowódca
straży wyprzedził ich i zastawił drogę. Nakazał skręcić w najbliższy
korytarz.

— Dokąd nas prowadzisz? — zapytał Walven, który
znał to zamczysko lepiej niż własną kieszeń.

— Ty, panie, możesz wracać do siebie. — Za Oświeconymi pojawił się oddział strażników. Kolejni trzej wyłonili się
po przeciwnej stronie i szybko dołączyli do dowódcy. — Reszta z was musi
udać się ze mną. Rozkaz króla — powiedział oschle rycerz.

Gdy Oświeceni znaleźli
się na tyłach zamku — na małym dziedzińcu — ich oczom ukazał się masywny
wóz zaprzęgnięty w dwa konie. Połowę przestrzeni ładunkowej zajmowały
klatki do przewozu zwierząt na ubój.

— Chyba nie chcecie zamknąć nas w nich jak
świnie?! — spanikował jeden z mędrców.

— Macie wybór. Pojedziecie na wozie albo na wozie
i w klatkach.

— Król odpowie za wszystko. Bogowie nie zapomną,
kto ich zhańbił!

Rycerz uderzył radcę rękojeścią miecza w brzuch. Ten
zwinął się wpół, a dwaj strażnicy wrzucili go na wóz jak worek ziemniaków.
Kolejnym przyodzianym w habity członkom Dekonu nie musieli
powtarzać rozkazu.

W eskorcie dziesięciu zbrojnych wóz opuścił kamienny
plac.

Kolumna z wozem zniknęła z oczu Embara, kierując się
na wschód — w stronę klasztoru ukrytego za skałami. Król długo jeszcze
patrzył przez szpary w okiennicach. Walczył z wyrzutami sumienia. Nad
górami niebo jaśniało, a pierwsze promienie słońca bezskutecznie próbowały
przebić się przez chmury. Zapowiadał się ponury dzień.

Do ostatniej chwili Embar wierzył, że jakimś cudem uda
mu się nakłonić radców do postulowanych przekonań, a oni nawet nie
zagłosowali. Zaśmiał się ze swej naiwności.

Gdy uporządkował myśli, pomaszerował do komnaty
Walvena, aby podziękować mu za wsparcie podczas obrad Dekonu.
Zastał go stojącego przy oknie. Wychodziło ono na południe — było z niego
widać fragment jeziora i rzekę płynącą w stronę urwiska. Za nim, daleko w
dole, rozpościerały się bezleśne równiny przedgórza.

Przez okno wpadały pokrzykiwania dokazujących dzieci.

— Niewinność to cnota — zaczął przewodniczący.
— Szkoda tylko, że gdy człowiek zdaje sobie z niej sprawę, przestaje być
niewinny.

— Jestem ci wdzięczny, Walvenie, że opowiedziałeś
się po mej stronie.

— Powiedziałem jedynie, co myślę.

— Dziękuję też za to, że nie jesteś jak ci
krótkowzroczni głupcy, którzy bez skrupułów zakpili ze mnie.

— Nie byłem po niczyjej stronie, panie. Targały
mną sprzeczności, jakich dotąd jeszcze nie doświadczyłem. Chciałem, aby
wszystko odbyło się zgodnie z prawem, na zasadzie głosowania.

— Głosowania, które się nie odbyło…

— Tak. Choć pozwolę sobie zauważyć, czcigodny
królu, iż nasze prawo przewiduje odstępstwa. Do głosowania nie musi dojść,
jeżeli…

— Wiem, wiem… Jeżeli jego przedmiot jest moralnie
wątpliwy lub niezgodny z obowiązującym prawem. — Król prychnął i poklepał
przewodniczącego po ramieniu. — Trudno o większą zgodność w tym przypadku.
Na polecenie ojca mędrcy tłukli mi do głowy wersety Starego Kodeksu, zanim jeszcze rozumiałem znaczenie większości słów. Szybko
znienawidziłem te pożółkłe strony i zrozumiałem, że bycie synem władcy
wcale nie jest takie proste.

— Sama prawda…

Walven miał ponurą minę. Bał się zapytać o dręczącą go
wątpliwość. Jakby wyczuwając to, władca uprzedził go i sam oznajmił:

— Nie zginą… Przynajmniej na razie. Nie mogę ich
też wygnać, gdyż za wiele wiedzą o naszym państwie.

Przewodniczący odetchnął, ale w tej samej chwili za
drzwiami usłyszał metaliczne zgrzyty zbroi i głośne kroki maszerującego
zastępu rycerzy. Spojrzał pytająco na króla.

— Spokojnie… Nie idą po ciebie.

— Cokolwiek planujesz, panie, po stokroć się
zastanów. Skutki zawsze sięgają dalej, niż nam się wydaje.

Kroki ucichły.

— Tego już nie da się cofnąć.

— Zawsze jest sposób — powiedział błagalnym tonem
przewodniczący.

— Nie rozumiesz… — Król skrzywił się i podszedł
do okna. Nie spoglądając na Walvena, uśmiechnął się ironicznie. —
Wiedziałem, jaki będzie wynik głosowania. Zwłaszcza po tym, jak pokazałem
wam Hellekina. Nie chodziło o przekonanie tych błaznów. Chciałem
sprawdzić, czy którykolwiek z nich będzie w stanie rozsądnie podejść do
mych argumentów. Przemawiałem kierowany przemyśleniami, a oni, gdyby nie
obawiali się o swe życie, podcięliby mi gardło. Jedynie ty próbowałeś
ostudzić ich zapał do ukamienowania mnie. Ty i generał chcieliście
zaprowadzić porządek, odwołując się do rozsądku i zasad. Nikt was nie
posłuchał, więc żaden z radców nie zasługuje, aby nadal zasiadać w Dekonie.

— Nie możesz, królu, ot tak zlikwidować drugiego
najważniejszego organu w państwie. To tak, jakbyś ogłosił swą abdykację i
orzekł, iż po tobie nikt już nie zasiądzie na tronie! Co pomyślą ludzie,
gdy im powiesz, że rozwiązałeś Wielką Radę?! Członkowie Dekonu
nie będą milczeć! Podburzą przeciwko tobie każdego człowieka potrafiącego
trzymać w ręku broń!

— Jak już powiedziałem… Żaden z nich, oprócz
ciebie i generała, nie zasługuje, aby wciąż stać u mego boku. Jeśli tylko
potwierdzicie słowa, które skieruję do ludu, nikt nie ośmieli się ich
podważyć.

— To jakieś szaleństwo… — Walven pokręcił głową.
Nawet nie zauważył, że król trzyma sztylet. Obracając się w stronę władcy,
przewodniczący nadział się na ostrze. Poczuł ukłucie w brzuch. Sztylet
przedziurawił szatę, ale nie przebił skóry.

Embar nie miał zamiaru skrzywdzić Walvena. Chciał
tylko uświadomić mu, że ostatni raz użył słowa szaleństwo w
obecności króla.

— Wybacz, panie… Nie powinienem był się tak
bardzo unosić.

— Wybaczam, ale po raz ostatni…

Sztylet wylądował w krótkiej skórzanej pochwie przy
pasie.

— Jakie powierzasz mi zadanie?

— W archiwum znajdują się liczne dokumenty
podpisane przez członków rady. Wcześniej kazałem przygotować identycznie
brzmiące oświadczenia dla każdego z tych tchórzy. — Król nienawistnie
spojrzał w stronę drzwi. — Zapisano w nich, że dobrowolnie zrzekają się
członkostwa, a resztę żywota pragną spędzić w odosobnieniu, oddając się
rozważaniom. To pomoże im zabrać tajemnice królestwa do grobu, co również
w dokumencie przysięgają.

— Panie mój! Żaden z nich tego nie podpisze!

— Nie muszą… Będziemy potrzebować jedynie starych
dokumentów z poprzednich obrad Dekonu. Widnieją na
nich podpisy, które sfałszujesz.

— Ja?!

— Posiadasz klucz do archiwum.

— Nie tylko ja, mój królu. Równie dobrze mógłbyś
tam wysłać swego dowódcę straży.

— Ale tylko tobie mogę bezgranicznie ufać. Jako
jedyny nie wzbudzisz podejrzeń. Gdybym się tam udał osobiście lub kazał to
zrobić memu strażnikowi, ludzie zaczęliby…

— Mam sfałszować sześć dokumentów?!

— Siedem… Hellekina też w to włączyłem. On ma
osobne oświadczenie. Zapisano w nim, że wiara nie będzie mieszać się w
sprawy państwa.

Walven pobladł. Szaleństwo króla nagle zeszło na drugi
plan. On, Przewodniczący Dekonu, jeden z najbardziej szanowanych ludzi w
Antiem, miał dopuścić się zdrady ojczyzny, której jest synem. Przez chwilę
myślał, czy nadzianie się na sztylet nie byłoby lepszym wyjściem z tej
intrygi.

— Nie zapominaj, że rady już nie ma… — ponaglił
król. — Skarbnik i namiestnik za niedługo dołączą do Oświeconych osadzonych w klasztornych celach. Tak więc… sześciu radców,
a z Hellekinem siedmiu, już zrzekło się uczestnictwa. Według prawa, jak
pewnie wiesz, posiedzenie nie może zostać zwołane, a problemy poddane
dyskusji, jeżeli przy stole nie zasiądzie przynajmniej połowa członków.
Rady nie ma, więc i ty nie jesteś już jej przewodniczącym. Mimo to wciąż
możesz być mą prawą ręką, władać królestwem podczas mej nieobecności i
towarzyszyć mi w każdej ważnej uroczystości. Wybierając zaś przeciwną
drogę…

— …zgniję w klasztornej celi pod Zapomnianą Górą,
jak pozostali — dokończył rozgoryczony Walven. — Jak chcesz wytłumaczyć
antiemczykom rozwiązanie Wielkiej Rady?! — palnął bez zastanowienia,
nieumyślnie pomijając tytuł.

— Zbyt dużą rozbieżnością opinii i zbyt dużą
ilością członków, którzy co głosowanie skakali sobie do gardeł, zamiast
mądrze radzić. Dołożę do tego odkrycie spisku mającego pozbawić króla
władzy, a może nawet i życia. Ludzie zawsze opowiadają się za
męczennikami.

— Spisku, który nie istnieje i nigdy nie istniał!

— Czyżby? Ile razy ostrzegano mnie przed szeptami
płynącymi z ulic miasta… Moi szpiedzy donieśli mi, że w spisek mogli być
zamieszani członkowie
Dekonu. Mimo usilnych starań nie daliśmy rady
ustalić, którzy, więc musieliśmy podjąć kroki zapobiegawcze. Nasze obawy
zostały potwierdzone, gdy przed ostatnim zebraniem w Narożnej Komnacie znaleziono sztylety mające posłużyć do uśmiercenia mnie.
Generał potwierdzi me słowa. Ty również… Większość członków dobrowolnie
podpisała rezygnację z pełnionej funkcji, kierując się wyższym celem. W
swej nieskończonej dobroci postanowiłem darować im życie i zesłałem do
klasztoru, aby tam zrozumieli swe winy i mogli je w samotności
odpokutować.

— A Hellekin i generał? — zapytał Walven, który
wciąż nie mógł uwierzyć, że rozważa propozycję króla.

— Kwestię tego szarlatana i jego świętych towarzyszy muszę jeszcze przemyśleć. Hellekina nie widziano
od dłuższego czasu i nikt nie wie, gdzie przebywa. Być może wyruszył w
kolejną ze swych podróży, aby odnowić więź z żywiołem… — Król rozłożył
bezradnie ręce. — A o generała się nie martw. Zajmę się nim.

— To nie może się udać…

— Już się udało.

— A jeśli nawet… Co dalej?

Embar zbliżył się i świdrującym wzrokiem spojrzał w
pozbawione nadziei oczy Walvena.

— Zniszczę ich… — wycedził przez zęby. — Jednego
po drugim… A gdy będą skomleć niczym psy, błagając o szybką śmierć, za
wszelką cenę powstrzymam ją, jak długo się da.

Koniec wersji demonstracyjnej.