Miłość w kolorze bieli

Copyright © Magdalena Trubowicz, 2018

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2018

Redaktor prowadząca: Milena Buszkiewicz

Redakcja: Dawid Wiktorski

Korekta: Joanna Pawłowska

Projekt typograficzny, skład i łamanie: Klaudia Kumala

Projekt layoutu okładki: Anna Damasiewicz

Adaptacja okładki i stron tytułowych: Magdalena Bloch

Zdjęcia na okładce:

© frankie_s | Depositphotos.com

© iryna1 | Shutterstock.com

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki

Zezwalamy na udostępnianie okładki książki w internecie.

Wydanie elektroniczne 2018

eISBN978-83-7976-836-3

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.:61 853-99-10

fax:61 853-80-75

redakcja@czwartastrona.pl

www.czwartastrona.pl

Miłość zależy od przypadku.

Jednych Amor rani strzałą,

innych łowi siecią.

William Szekspir

Dla Angeliki – z nadzieją, że zabierze mnie

ze sobą, gdy będzie wybierać suknię ślubną…

– To tu!

– Tu?

– No, tu.

– Ale że tu?

– No przecież mówię, że tu…

– Na pewno?

– Tak, na pewno! Wprawdzie minęły jakieś dwadzieścia dwa lata, ale takich rzeczy to się nie zapomina! Wchodzimy?

– Nie jestem pewna…

– Wchodzimy!

– Ani ja młoda, ani panna! Nie dość, że z odzysku, to jeszcze skorpion!

– No, zatem „ambaras” będzie jak znalazł.

– Że co?

– Zaraz zobaczysz!

W tym samym czasie wewnątrz salonu sukien ślubnych

– Go, go, go! Elu, kogo teraz mamy? – Starsza, elegancka pani przyodziana w grafitową garsonkę i obwieszona sznurem czerwonych korali klaskała w rytm biegających po pomieszczeniach dwóch pozostałych kobiet, dyrygując nimi niczym najlepszy wirtuoz.

– Barbara. Wiek? Nie podała, ale zapisałam sobie, że raczej z tych dojrzałych. Co? – Druga pani w bardzo obcisłej różowej bluzeczce i mocno natapirowanych, czarnych niczym smoła włosach, skrzywiła się, gdy zerknęła do kajetu. – Aaaa, „głos jak Maryla Rodowicz”. – Zaśmiała się pod nosem, odczytując swoje notatki. Spoważniała, widząc spojrzenie matki, po czym referowała dalej: – Szuka sukni o kroju syrenki, w kolorze kości słoniowej, z koronkowymi wstawkami na górze. Koniecznie na ramiączkach, bo ma duży biust i boi się gorsetu, i jeszcze z długim trenem. Może piersi też ma jak Maryla Rodowicz. – Parsknęła. – Ogólnie lubi kolor zielony, jej ulubiony dzień tygodnia to piątek, znak zodiaku skorpion, kwiat: róża herbaciana. Z zawodu jest lekarzem, czyli jednak nie Maryla. Może być zasadnicza i wybrzydzać, ale też mieć nieograniczony budżet. Kolekcja VIP czeka w gotowości. – Ela skończyła czytać, zamknęła kajet, odłożyła go na ladę i zakasała rękawy.

– To Barbara czy Maryla? Bo już mi tak mącisz, że sama nie wiem – zirytowała się Laura, poprawiając korale, które znów zamotały się w dekolcie żakietu.

– Barbara, zdecydowanie Barbara! – odparła Ela, nie chcąc już denerwować matki swoimi filozofiami. Wystarczyło, że wiedziała swoje. Lubiła przyrównywać swoje klientki do sławnych osób. Było jej wtedy lepiej namówić skromną kobietę do przymierzenia jakiejś wyjątkowej kreacji, o której normalnie by nawet nie pomyślała. Przecież w każdej z nas jest coś z Kopciuszka, Esmeraldy i Lady Gagi.

Kobiety czasami różnie reagują, gdy, dzwoniąc do salonu w celu umówienia spotkania, są pytane o znak zodiaku lub ulubiony dzień tygodnia, ale salon sukien ślubnych Embarras – zwany także Ambarasem – rządził się swoimi prawami od ponad czterdziestu lat i nigdy nie spadł niżej niż na trzecie miejsce w wojewódzkim rankingu tego typu salonów. Lata mijały, moda się zmieniała, podobnie jak i trendy w obsłudze klienta, a Ambaras pozostawał wierny swoim zasadom. Trochę na przekór, a trochę za sprawą srogiej właścicielki – Laury Mazur, która – chociaż formalnie oddała już władzę córce oraz wnuczce – wciąż lubiła grać pierwsze skrzypce.

Oczywiście klientki zawsze musiały być dopieszczone do granic możliwości. Jeżeli któraś lubiła zieloną herbatę – dostawała zieloną herbatę. Chciała do tego herbatniki w czekoladzie? Były herbatniki w czekoladzie. Zaś jeśli lubiła na przykład afrykańskie daktyle – dostawała zieloną herbatę i herbatniki w czekoladzie. Koniec końców nie było mowy, by wybieraniu wymarzonej sukni na najważniejszy dzień w życiu towarzyszyły niekomfortowe warunki. Czasami bywało dość ekstremalnie, ale załoga Ambarasu składała się z samych fachowców, którym niestraszne były żadne anomalie.

Kiedyś na przykład w salonie gościła klientka, która natychmiast dostała alergii na Elżbietę, córkę właścicielki salonu – Laury. Na widok Eli kobieta poczerwieniała na twarzy i zaczęła ciężko oddychać – jakby miała atak astmy – oraz jąkać się, machając groźnie palcem. Nie było rady, Elka musiała się ewakuować. Na szczęście to była jednostkowa sytuacja i wynikła wyłącznie z faktu, że, jak się okazało, owa klientka była aktualną narzeczoną byłego Elki. To było dość komiczne, dramatyczne i dziwne zarazem. Wszak pół miasta wiedziało, że – w odróżnieniu od swojej córki, dziewicy wiernej jednemu ukochanemu, czyli Kai, oraz matki, zatwardziałej wdowy – Ela prowadziła dość towarzyski tryb życia.

Tak naprawdę więcej się o tym mówiło, niż faktycznie się działo, ale Eli ta łatka wcale nie przeszkadzała. Na swój sposób lubiła być w centrum uwagi. Tę potrzebę wyrażała zazwyczaj poprzez kontrowersyjny strój i bezpośredni styl bycia. Jej postawa, często krytykowana przez matkę-perfekcjonistkę, była powodem wielu sytuacji, które przechodziły do historii pod szyldem „pikantnych skandali w Ambarasie”. Przynajmniej tak opisywała je w swoim pamiętniku Kaja.

Niemniej salon wciąż działał prężnie. Klientki zapisywały się nawet na dwa lata do przodu, a fama o fenomenie tego miejsca niosła się aż do granic kraju, czyli jakieś sto kilometrów dalej. To tu ubierały się do ślubu żony prezydenta miasta i komendanta straży pożarnej, a także Wanda Guzik – niegdyś żona wpływowego biznesmena, obecnie słynna właścicielka biura matrymonialnego „Kupidyn w spódnicy”. Ta sama, która właśnie stała przed witryną z białymi sukniami i próbowała przekonać Basię, swoją przyjaciółkę, że koniecznie muszą wejść do środka. Minęły dwa lata od chwili, gdy jej życie wywróciło się do góry nogami. Najpierw została niespodziewanie zdradzona, potem równie niespodziewanie została właścicielką „Kupidyna w spódnicy”, a obecnie była na etapie przyjaźni z aktualną partnerką swojego byłego męża. Niespodziewanie!

– Kaja! No, gdzie się podziewa to dziewczę? – Rozgniewana Laura Mazur nerwowo miętoliła sznur czerwonych korali. Można by wręcz pomyśleć, że ta niepozorna ozdoba miała jakieś terapeutyczne właściwości – Kaja! Przynieś szybko zielone serwetki i obraz tego… No, jak się on nazywa?! O, obraz Sudery! Kaja!

– Dajże jej spokój. Może poszła do toalety. – Starszy pan w jeansowej koszuli i kowbojskim kapeluszu wychylił się zza lady.

– Tolek, ile to ja już razy mówiłam ci, że ty tu głosu nie masz, co? – zdenerwowała się kobieta.

– Siedemnaście tysięcy czterysta osiemdziesiąt siedem! – parsknął mężczyzna. Zauważywszy srogie spojrzenie swojej rozmówczyni, przełknął ciężko ślinę i dodał cicho: – W tym tygodniu…

– Ty sobie grabisz, jak słowo daję! – Pogroziła mu palcem.

– A ty już się coraz mniej do tej roboty nadajesz – odpowiedział zgryźliwie – Kiedyś latałaś niczym skowronek między manekinami, teraz też latasz… ale na miotle!

Laura stanęła jak wryta, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Jednego nie można było odmówić Anatolowi Mazurowi: facet miał jaja. Był szczery, bezpośredni i w dodatku swędział go język, jeśli od razu nie podzielił się z pozostałymi swoim komentarzem. Czasem jego wyznania skutkowały dwudniowym fochem – najczęściej Laury, chociaż Ela i Kaja często manifestowały babską solidarność, ale przynajmniej Anatol czuł się wolny od gnębiących go myśli.

– Już jestem, babciu. Musiałam wyprasować zielone serwetki, bo KTOŚ zrobił sobie z nich podkładkę do malowania paznokci. – Młoda, szczupła blondynka wbiegła do salonu, rozkładając pospiesznie na stolikach serwetki w kolorze zielonego groszku.

– No, ja maluję paznokcie w salonie kosmetycznym. – Laura westchnęła ciężko.

– A ja w ogóle nie maluję, jakie to ma teraz znaczenie? – Kaja pogładziła dłonią rozłożone na stole serwetki i starła pot z czoła, nerwowo rozglądając się za obrazem, który jeszcze przed chwilą miała w dłoniach.

– Tak, to ja – powiedziała hardo Ela, podając Kai dzieło niejakiego Sudery. – W końcu tyle tu pracy, że człowiek potem tak zmęczony do domu idzie, że sił już na nic nie ma – dodała z żalem.

– Na rentę idź, dziecko. Chociaż nie wiem, czy na lenistwo już dają. – Laura wybuchnęła śmiechem.

– Tobie nie dali i musisz pracować, mimo że wiek emerytalny już masz nie od wczoraj – parsknął Tolek, kryjąc się za ladą.

– Mylisz pojęcia, mój drogi! Renta i emerytura to dwie zupełnie inne sprawy. Wiedziałbyś, gdybyś nie zostawił ojczyzny i nie podbijał Ameryki, gdzie nie znają ani jednego, ani drugiego – odgryzła się Laura.

– No jak nie znają, jak znają?! Co ty bredzisz? – oburzył się Tolek. – Tam są aż trzy emerytury: Social Security, Pension Plans i IRA – zaczął się wymądrzać.

– Yhym… To ty chyba jesteś na tej ostatniej. IRA – IRAdź sobie sam – buchnęła śmiechem Laura. Tolek aż się zapowietrzył, szukając ciętej riposty.

– Oho, zaczyna się. – Kaja pokiwała z niezadowoleniem głową i zerknęła błagalnie w stronę drzwi. – Proszę, niech ktoś przyjdzie. Ktokolwiek. Kominiarz, dziewczynka z zapałkami, zabłąkany piesek. Ktokolwiek! – szepnęła, składając dłonie jak do modlitwy.

Wiszący w progu dzwonek zabrzęczał zbawiennie, oznajmiając przybycie gości.

– Witamy w salonie sukien ślubnych Embarras! Zapraszam serdecznie. Proszę się rozgościć. Można zwiedzać, dotykać, oglądać, pytać. Która z pań to panna młoda? – zaszczebiotała z ulgą Kaja.

– Chyba ty. – Usłyszała zza lady parsknięcie wujka Tolka. Skrzywiła się, ale udawała, że nic się nie stało.

– Kaju, kochanie, ja się zajmę naszymi gośćmi, a ty zaprowadź wujka do domu. Chyba zapomniał wziąć dziś lekarstwa – wycedziła przez zaciśnięte zęby Laura. – Panie wybaczą, nasz krawiec dziś w niedyspozycji.

– Nigdzie nie idę! – zaprotestował Tolek – Za nic w świecie nie przegapię tego show.

– Kaju, daj mu podwójną porcję tych zielonych pigułek. – Laura zignorowała komentarz Tolka, przysięgając sobie w myślach, że rozliczy się z nim, gdy tylko wróci do domu.

Tolek, a właściwie Anatol Mazur, był bratem bliźniakiem nieżyjącego już męża Laury – Antoniego – i zupełnym jego przeciwieństwem. Obaj panowie byli postawni, wysocy, barczyści i, bez względu na wiek, wyjątkowo urokliwi. Tak jakby reguła z winem – im starsze, tym szlachetniejsze – odnosiła się właśnie do nich. Różnili się za to usposobieniem i nie były to subtelne różnice. Antoni był wyważony, odpowiedzialny, troskliwy i bardzo szarmancki. Anatol zaś zawsze był typem niegrzecznego chłopca. Szczery do bólu, w dodatku niezwykle wylewny w tej prawdomówności. Lata spędzone za granicą sprawiły, że uważał się za lepszego – w końcu taki obeznany i światowy. Wyjechał do Ameryki chwilę po ślubie Antoniego i Laury i nie wracał do kraju aż do czasu, gdy dotarły do niego tragiczne wieści o śmierci brata. Nawet przez moment był poważnym milczkiem, jednak przysłowie mówi: „Starego psa nowych sztuczek nie nauczysz”. Jeszcze dobrze nie minęła żałoba, a już wróciły stare nawyki. No, może był odtąd bardziej zgorzkniały i łatwiej się wzruszał, szczególnie gdy Laura lub Ela wspominały Antoniego. Generalnie większość czasu spędzał w salonie, uprzykrzając życie zarówno właścicielkom, jak i klientkom. W końcu coś trzeba robić na emeryturze, a on się na modzie przecież zna, bo całe życie pracował jako krawiec męski, na dodatek światowy. Miał swoje centrum dowodzenia w starym, wygniecionym fotelu schowanym za ladą, skąd tylko wychylał głowę, by rzucać głupimi komentarzami. Czasami śmiał się jak dziecko, udając, że rozwiązuje krzyżówki, a tak naprawdę podsłuchując rozmowy w salonie. Jak nie podobała mu się jakaś stylizacja, nie omieszkał o tym od razu poinformować. W końcu się znał i w dodatku był mężczyzną, a tych w salonie widywano naprawdę bardzo rzadko. Odkąd odszedł Antoni i całkowicie zlikwidowano dział mody męskiej, samce omijały to miejsce szerokim łukiem. Co odważniejszy chciał koniecznie towarzyszyć wybrance w tym szczególnym rytuale wyboru sukni, ale najczęściej wywieszał białą flagę i uciekał spanikowany po pierwszej wizycie.

– Potem poproszę o nazwę tych pigułek. Może pomogłyby mojej mamie – szepnęła konspiracyjnie Wanda, pochylając się w stronę Laury.

– Niestety, są na receptę. Chyba że ma pani znajomego lekarza. – Kobieta wzruszyła ramionami.

– Tak się składa, że mam, i to przy sobie. – Wanda zaśmiała się serdecznie, a Laura, która przypomniała sobie, że ich kolejna klientka jest lekarzem, dołączyła do niej z rozkosznym rechotem.

– Wanda! Wandeczko, chodź tu prędko! – Usłyszały nagle nawoływanie Basi. – Musisz to zobaczyć!

Pobiegły w stronę manekinów, zza których dobiegały dziwne okrzyki.

– Co się stało?

– Spójrz na tę suknię. Ideał, cudo, wspaniałości! Muszę ją koniecznie przymierzyć. – Basia biegała dookoła manekina, wzdychając raz po raz.

Suknia była naprawdę imponująca, chociaż zupełnie inna od typów Barbary. Góra na szerokich ramiączkach, z dekoltem w kształcie litery V obszytym koronkową gipiurą, zdobiona dodatkowo pięknymi kryształkami. Dół lekki, tiulowy, kilkuwarstwowy, gdzieniegdzie drapowany. Kobieta chodziła wokół kreacji i wdzięczyła się niczym paw w zalotach. Gładziła górę, dotykała dołu i wzdychała przy tym co niemiara.

– Tę suknię? – zdziwiła się Wanda, zerkając na strój, który przywodził jej na myśl tylko jedno skojarzenie: Kopciuszka na balu. – Stanowczo protestuję! – dodała, przełykając nerwowo ślinę.

– Jak to? – zdziwiła się Basia. – Owszem, jest inna niż chciałam, ale jaka piękna! – przekonywała.

– Kochana, taką suknię to może sobie ubrać pierwsza lepsza panna młoda, a ty jesteś wyjątkowa, specjalna, jedyna w swoim rodzaju i musisz mieć suknię na swoją miarę! – perorowała Wanda, odciągając koleżankę od manekina.

– Wszystko się zgadza. Jestem wyjątkowa, bo z odzysku. Specjalna, bo trzeba mankamenty ukryć i jeszcze najlepiej odmłodzić. Jedyna w swoim rodzaju również. Znasz inną agentkę, która wybiera suknię ślubną z byłą żoną swojego przyszłego męża? – Basia parsknęła śmiechem.

– Ale numer – wymsknęło się Elce, która upinała falbany na jednej z sukienek.

– Jak zwał, tak zwał. Tej nawet nie przymierzaj! – prychnęła Wanda.

– A to niby dlaczego? Mnie się podoba. – Basia nastroszyła się niczym kogut szykujący się do walki. – Pani zdejmie z manekina – dodała stanowczo, szukając zapięcia sukni.

– Chwileczkę, pomogę! – Laura nieśmiało wepchnęła się przed Basię i zaczęła pospiesznie zdejmować kreację.

– Pani nie zdejmuje, mierzyć nie będziemy. – Wanda przepchnęła Laurę i zasłoniła suknię całym ciałem, by uniemożliwić do niej dostęp.

– A właśnie, że będziemy! Zdejmuje pani czy mam iść gdzieś indziej? – Baśka poczerwieniała ze złości. Patrzyła wyczekująco na Laurę, która modliła się w duchu, by cokolwiek uratowało ją z opresji. Choćby dzwonek do drzwi, uderzenie pioruna albo spadający z nieba meteor.

– Obstawiam, że zaraz się pobiją. – Elka schyliła się do Laury i szepnęła jej do ucha. – Co robimy?

Laura stała ze skwaszoną miną.

– Ale moje kochane, przecież przymierzyć nie zaszkodzi. Zobaczymy, omówimy, porównamy! – zebrała się w sobie i spróbowała opanować sytuację.

– Słuchaj profesjonalistów – przytaknęła Basia. – W końcu sama mnie tu przyprowadziłaś i jeszcze tak zachwalałaś. – Popatrzyła wymownie na koleżankę.

Teraz Wanda była na straconej pozycji.

Właśnie wróciła Kaja, która doprowadziła Tolka zaledwie na zaplecze, bo ten zapierał się rękami i nogami, grożąc, że w domu dostanie zawału i będzie to wina Kai.

– A jednak się pani zdecydowała! – Kaja przyklasnęła. – Świetny wybór, naprawdę nie będzie pani żałowała.

– Ale ja chciałam tylko zmierzyć – zdziwiła się Basia. – Jeszcze nie podjęłam decyzji. To pierwsza suknia, na jaką w ogóle zwróciłam uwagę.

Kaja stała przez chwilę zmieszana. Chciała coś powiedzieć, ale kątem oka zobaczyła Wandę, dającą jej rękami jakieś tajemne znaki.

– Faktycznie! Że też od razu nie poznałam. Pani już tu była i mierzyła tę suknię! – Elkę nagle olśniło.

Baśka patrzyła to na Kaję, to na Elkę, otwierając usta coraz szerzej. W końcu, błądząc wzrokiem po salonie, napotkała wzrok Wandy i wszystko stało się jasne.

– One mówią do ciebie? No tak, one mówią do ciebie. Byłaś tu, mierzyłaś tę suknię i teraz nie chcesz, bym to ja ją kupiła! Ale dlaczego? Po co? Jak? Przecież nie wychodzisz za mąż! – wrzasnęła Baśka.

– Nie?! – krzyknęły Ela i Kaja jednocześnie.

Wanda stała z miną winowajcy, przełykając nerwowo ślinę.

– Nie chcę, byś mierzyła tę suknię, bo wiem, że Andrzejowi się nie spodoba. A trochę go przecież znam – tłumaczyła. – On lubi takie… takie inne. O, coś takiego! – Wanda podbiegła do manekina obok i wskazała z uśmiechem całkiem inną suknię.

Model Velvet, krótką, całą koronkową, w kolorze szampana, z rozłożystym dołem, bufiastymi rękawkami i szeroką atłasową wstęgą w pasie.

– Myślisz, że spodoba mu się taka szkarada? – Basia aż parsknęła. – Panie wybaczą – dodała, widząc oburzenie na twarzach właścicielek salonu. – Po prostu nie mój styl.

Dziewczyny jak na zawołanie wzruszyły tylko ramionami.

– Jestem pewna, że będzie zauroczony. – Wanda za wszelką cenę starała się przekonać koleżankę do wyboru innej kreacji.

– Nie wierzę, za dobrze cię znam. Nie chcesz, żebym zmierzyła i kupiła tę suknię, bo ona ci się podoba. – Baśka srogo pokiwała palcem wycelowanym w Wandę. – No, cóż poradzić, mamy podobny gust. W końcu podoba nam się ten sam facet, to dlaczego nie miałyby się nam podobać te same ubrania? – dodała żartobliwie, chcąc załagodzić sytuację.

– Co ty bredzisz?! Gust mamy zupełnie inny. Moda też się zmienia, a w tej sukni po prostu cię nie widzę! – krzyknęła Wanda w nadziei, że to nie pozwoli na zdemaskowanie się.

– Na zapleczu mamy drugi egzemplarz tej sukni, jeśli to coś pomoże – wtrąciła Kaja.

Nastąpiła porozumiewawcza wymiana spojrzeń.

Kilka minut później Wanda i Basia stały obok siebie w identycznych sukniach, wzdychając raz po raz.

– Kurczę, a może za strojna ta suknia? – wahała się Baśka.

– Czy to przystoi w naszym wieku? – wtórowała jej Wanda. – Chociaż ja przecież nie wychodzę za mąż… – dodała z lekkim żalem.

– No, nad tym to musimy popracować! – Roześmiała się Basia. – W końcu najważniejsze już masz.

– No tak, Piotr to zdecydowanie TEN facet. – Wanda rozmarzyła się na dobre.

– Nie mówię o nim, mam na myśli suknię. – Basia aż zataczała się ze śmiechu. – Piotr może być TYM tak samo jak Michał, a potem Andrzej. A po nim może przyjść kolejny, też właściwy. W końcu do trzech razy sztuka, nie? Wszyscy faceci prędzej czy później pokazują rogi. Chociaż oczywiście źle ci nie życzę – dodała, widząc irytację na twarzy koleżanki.

– Jasne. Ja nie wiem, co ty w tym Andrzeju widzisz – odpowiedziała szczerze.

– Słuchaj, całkiem dobrze go wychowałaś przez te dwadzieścia lata. – Barbara się zaśmiała. – Poza tym strasznie jarają mnie zakola – dodała, puszczając oko do Wandy.

Ta skrzywiła na samą myśl o łysinie swojego byłego męża.

Kobiety przyglądały się sobie jeszcze moment, aż w końcu przytuliły się serdecznie.

– Będzie dobrze – powiedziała wzruszona Wanda.

– A pewnie, że będzie. Co ma nie być? – wydukała Basia.

– To co? Zapakować? – Elka, widząc, że klientki są niemal zdecydowane, postawiła wszystko na jedną kartę.

– Nie, ale poprosimy dodatki. W gablocie przy wejściu widziałam przepiękny fascynator z woalką. Będzie idealny – zadecydowała Basia. – Oczywiście potrzebujemy koniecznie dwóch sztuk.

– Ty chyba nie mówisz poważnie! – Wanda stała skonsternowana. – Ja nie kupię tej sukni. Przecież nie wychodzę za mąż – dodała. – Poniosło mnie przez chwilę, ale bez przesady.

– To po co tu byłaś i mierzyłaś tę suknię? Przecież Piotr to TEN facet. – Basia nie przyjęła tłumaczenia przyjaciółki.

– Byłam tu, bo wiedziałam, że przyjdziemy razem i chciałam zrobić rozeznanie. W końcu to ja poleciłam ci ten salon, a w sumie byłam tu tylko raz, i to dwadzieścia lat temu. Nie chciałam wyjść na kretynkę. A mierzyłam suknię… No bo jak inaczej miałam zrobić rekonesans? – wytłumaczyła w końcu Wanda, a jej policzki przybrały barwę buraka.

– Nic z tego nie rozumiem. Jeśli nie kłamiesz, to dlaczego nie chcesz, żebym kupiła tę suknię?

– Bo to akurat prawda, że bardzo mi się podoba. Chociaż planów żadnych w tym kierunku nie robię – przyznała ze wstydem.

– Czyli taki pies ogrodnika, sama nie weźmie, a drugiej nie da – podsumowała dosadnie Basia. – A już widziałam nas we dwie idące do ołtarza… – rozmarzyła się.

Wanda tylko wzruszyła ramionami.

– Rozwódki? Idące do ołtarza? – Popukała się teatralnie w czoło. – Spodziewałam się, że ci odbiło, skoro zakochałaś się właśnie w Andrzeju, ale są chyba jakieś granice szaleństwa?

– Ano tak, przecież dwa razy kościelnego nie dają. – Basia westchnęła, jakby największy problem tkwił w tych formalnościach, a nie w samym ponownym zamążpójściu.

– To co? Zapakować? – Elka, widząc, że klientki zaczynają się rozmyślać, musiała interweniować.

– My się jeszcze musimy zastanowić. Koleżanka nie wie, czy wychodzi za mąż, a ja nie wiem, czy chcę tę suknię, o której wiem, że ona by ją dla siebie chciała, gdyby wychodziła za mąż. – Basia przewróciła oczami. – Chodźmy, Wandeczko, omówimy to przy kawie i ciachu.

– Zawracanie głowy – warknęła cicho Elka, gdy panie przebrały się w swoje ciuchy i skierowały do wyjścia.

– Zapraszamy ponownie! – krzyknęła za nimi Laura.

– Ojej, jaka piękna sukienka, muszę ją mieć koniecznie! Albo nie, jednak nie kupuję. Co za okropne baby – cedziła zirytowana Elka.

Kaja zginała się ze śmiechu na widok tej parodii, a Laura pokornie nakładała sukienkę na manekina.

– Zapomniałam parasola. – Usłyszały nagle za plecami głos Basi.

Zamarły, zastanawiając się, ile słyszała.

– Dzwonek u drzwi się wam zepsuł – dodała z przekąsem kobieta, wychodząc bez pożegnania.

– Chyba już nie wrócą. – Elka zmarkotniała. – Jeśli w ogóle miały zamiar.

– Bo tyle razy ci mówiłam, żebyś nie memłała tym ozorem bez potrzeby! – zirytowała się Laura.

– Mamo, ale to jakieś blagierki były.

– Elka! To były nasze klientki! Ja mam cię tego uczyć? Za moich czasów to w sklepach nic nie było i ja mogłam wybierać i przebierać w klientach, a teraz? Na każdym rogu salon mody ślubnej, a ty obraziłaś takie klientki! – Laura była rozgoryczona.

Jej ukochany salon nie mógł nosić aż takiej plamy na honorze. I to nie ze względu na wszechobecną konkurencję. Chodziło o klasę, prestiż, klimat, czyli wszystko to, czym Ambaras odróżniał się od konkurencji.

– No jakie? Jakie klientki? Jedna wcale nie miała zamiaru wychodzić za mąż, a druga i owszem, za byłego męża pierwszej! Toż to jakaś patologia. Plebs! – Elka nie rezygnowała.

Na szczęście dzwonek u drzwi tym razem zadziałał, swoim brzdękiem oznajmiając wejście kolejnego gościa. Kłótnia musiała zaczekać.

– Ach, to ty. – Laura westchnęła na widok Mirka. – Kajka jest na zapleczu. Poszła się schować, bo jej matka znów sieje ferment – dodała z przekąsem.

– Ja? Ja sieję ferment?! Jak ty chcesz taki poziom światowy trzymać, to uważaj, kogo wpuszczasz do tego przybytku, o! – wykrzyczała obrażona Elka.

– Już ciebie wpuściłam, i jaką cenę za to płacę?! – odgryzła się Laura.

– To ja może pójdę do Kai… – Mirek nerwowo przełknął ślinę, próbując niepostrzeżenie przemieścić się wzdłuż lady.

– Gdzie? Tu mi potrzymać trzeba! – warknęła na niego Laura.

Skulił się posłusznie i podszedł do manekina niczym skazaniec idący na szafot. Stanął pokornie, czekając na rozkazy. Podpaść przyszłej teściowej i jej matce, jeszcze widząc, że obie już od progu zieją ogniem – tylko samobójca by się na to odważył.

– Podaj mi bolerko écru – zadecydowała Laura.

Chłopak rozejrzał się po salonie, a widząc stertę szmatek na stojącym nieopodal fotelu, kalkulował w głowie, czym może być bolerko écru. Może to ta wielka spódnica wystająca spod koronek? W sumie taka podobna do peleryny torreadora, a bolerko brzmi tak po hiszpańsku. A może jednak to te koronki? Kiedyś, gdy szukał hasła do krzyżówki, przeczytał, że koronki noszą nazwy od miejsc, gdzie się je dzierga. A Bolerko to chyba taka mała wieś na Podlasiu była. Przejeżdżali niedaleko, jadąc z Kają do ciotki na wakacje, dwa lata temu.

– No dawaj! – zirytowała się Laura.

– To? – zapytał przerażony Mirek, podnosząc i pokazując Laurze parę kremowych rękawiczek. Chwycił je w stresie, bez namysłu, a przecież bolerko było w liczbie pojedynczej, a rękawiczki dwie.

– Czy to wygląda na bolerko? Écru? – Laura pokręciła z niezadowoleniem głową.

– A nie? – zdziwił się.

W zasadzie według Mirka nic z tych rzeczy nie wyglądało ani na bolerko, ani na écru. Bolerko brzmiało jak jakaś egzotyczna potrawa, na przykład golonka z muflona. A écru… Tak, kiedyś już to słyszał, chyba gdy wrzucił mamie żółtą koszulkę do białego prania.

Elka podeszła do niego, zabrała mu z rąk rękawiczki i rzuciła je z powrotem na fotel, po czym wygrzebała ze sterty misternie poukładanych dodatków kusą kamizelkę w kolorze – jak to zwykł mawiać Tolek – obsikanego białego i podała ją Laurze.

– Dziękuję, poradziłabym sobie sama – odparła wciąż obrażona Laura.

– Mamo, jesteś tak uparta, że brakuje mi słów. – Ela przewróciła oczami, wzdychając ciężko.

– Bo gdyby ojciec tu był, nie pozwoliłby, żeby moja praca szła na takie zmarnowanie. – Laura przysiadła na fotelu, chowając twarz w dłoniach.

Elka machnęła na Mirka, by sobie poszedł, po czym podeszła do swojej rodzicielki i przytuliła ją mocno.

– Mamo, nie gniewaj się, ale nie wiesz, co by się działo, gdyby ojciec tu był. Zresztą wcale nie uważam, że twoja praca się marnuje. Zobacz, salon funkcjonuje nieprzerwanie od ponad czterdziestu lat. Znasz jakąś inną firmę w okolicy, która może poszczycić się takim stażem? Wiem, przepraszam, dałam plamę. Ty wiesz, że ja czasem jak coś palnę, to nie wiadomo, czy się śmiać, czy uciekać. Ale to były tylko dwie babeczki, na dodatek z odzysku. A terminarz mamy zapełniony do końca przyszłego roku. No.

– A bo już dawno powinnam przekazać salon wam, młodym. A tak strasznie się boję, że wtedy będę całkiem niepotrzebna i bezużyteczna. – Laura otarła cieknące po jej twarzy strużki łez.

– Mamo, to twój salon i będzie twój, nawet gdy już będziesz miała mniej sił, by tu urzędować na stałe. Zresztą pomyśl: całe życie tylko praca i praca. Kiedy ty zaczniesz robić coś dla siebie, mamo? Powinnaś trochę zwolnić. Zapisać się do jakiegoś kółka seniora, może pojechać do sanatorium, poznać jakiegoś pana. – Elka zapędziła się w swoich wizjach.

– Czyli jednak chcesz się mnie pozbyć! – prychnęła Laura.

– A ty dalej swoje! Chcę, żebyś była szczęśliwa, mamo!

– Szczęśliwa to ja jestem, gdy mój dobytek nie marnieje i nazwisko skalane nie jest, o!

– Dalej się kłócą? – Kaja, która pod pretekstem inwentaryzacji obuwia ślubnego schroniła się na zapleczu, odetchnęła z ulgą na widok Mirka.

– Mało brakowało, a stałbym się przypadkową, niewinną ofiarą ich ostrych starć. – Chłopak starł pot z czoła na podkreślenie, jak ciężką przebył batalię.

– Jak zwykle przesadzasz! – Kaja się zaśmiała i pocałowała go w policzek.

– Serio, powinniście wywieszać w takich momentach jakąś flagę ostrzegawczą, że wejście grozi śmiercią, lub tabliczkę z napisem „Wchodzisz na własną odpowiedzialność”. Ewentualnie jakoś subtelniej, nie wiem, może czerwone dodatki na manekinach w witrynie – powiedział śmiertelnie poważnie. – Człowiek sobie idzie spokojnie w odwiedziny, a tu nagle odkrywa, że wbiegł na pole minowe.

– Przyzwyczajaj się. Jak wejdziesz między wrony, będziesz musiał krakać tak jak one. – Kaja była szczerze ubawiona całą sytuacją. Dobrze wiedziała, że mama i babcia kłócą się i godzą równie często, jak postanawiają przejść na dietę.

– A gdyby zamiast mnie przyszedł jakiś klient? – drążył dalej Mirek. – Byłby wstyd na całe miasto!

– Myślę, że nazwa salonu robi odpowiednią reklamę. Ostrzeżenie i obietnica w jednym. – Kaja machnęła ręką na czarne scenariusze ukochanego.

Doskonale wiedziała, że choćby w salonie miała miejsce bójka, to wraz z wejściem klienta atmosfera zmieniłaby się diametralnie. To było jak na planie filmowym. Omawianie scenariusza i nagle klaps – akcja!

– A co ci dzisiaj tak wesoło? – zapytał zdziwiony.

– A co, mam płakać? A bo to pierwszy raz się kłócą? Pogoda ładna, zdrowie dopisuje, dlaczego się smucić? No, chyba że chciałbyś mnie jakoś pocieszyć, to mogę się trochę posmucić. – Przytuliła się do niego i pogłaskała go zalotnie po twarzy.

– Daj spokój, jeszcze ktoś wejdzie! – Odskoczył nagle, jak porażony prądem.

– No! I zobaczy dwoje młodych, zakochanych ludzi. To dopiero byłby szok – ironizowała dziewczyna.

– No właśnie. – Przytaknął, nie odczytując poprawnie aluzji.

Kaja spotykała się z Mirkiem od ponad pięciu lat. Kochała go za troskę, mądrość, odpowiedzialność, ale jednocześnie od pięciu lat próbowała uruchomić w nim odrobinę szaleństwa. Normalny facet raczej nie przegapiłby żadnej okazji, żeby pocałować, przytulić, popieścić. A Mirek? Adorował ją, i owszem! Kupował kwiaty, zapraszał do kina, otwierał drzwi, nawet całował czy przytulał. Jednak to wszystko było zawsze takie zaplanowane i poukładane. Trudno stwierdzić, czy byli ze sobą już bardziej z przyzwyczajenia, czy może z nadziei, że cokolwiek się zmieni.

Mirek od zawsze myślał, że Kaja w końcu przyzwyczai się do tego stanu rzeczy, zaś Kaja wmawiała sobie, że z tej gliny da się cokolwiek ulepić. Szkoda byłoby, z powodu jakiś niuansów, marnować tyle lat.

Oboje byli wykształceni, ambitni i kulturalni. Charaktery mieli jednak zupełnie różne. Dla Mirka szczytem brawury było niezaplanowane pójście na horror do kina. Kaja marzyła o skokach na spadochronie, wycieczce po Saharze i spontanicznym seksie na zapleczu. Z nutą pikanterii i adrenaliny. To było coś, na co Mirek nigdy by się nie zdobył. Dziewczyna wielokrotnie analizowała w głowie tę relację, zastanawiając się nad kierunkiem, w którym zmierza, ale zaraz potem nasłuchała się i naoglądała różnych sytuacji w salonie i znów utwierdzała się w przekonaniu, że złapała Pana Boga za nogi.

– Idziemy dziś do kina – rzucił Mirek.

– Pytasz czy oznajmiasz? – Kaja popatrzyła zdezorientowana na chłopaka.

– Przecież dzisiaj jest piątek. Drugi piątek miesiąca. Zawsze chodzimy wtedy do kina – odparł, zdziwiony reakcją ukochanej.

– Wolałabym chodzić wtedy, kiedy grają coś fajnego, a nie dlatego, że jest drugi piątek miesiąca – powiedziała z żalem. – Może zróbmy coś innego?

– Zarezerwowałem podwójną kanapę na końcu w rogu – zachęcał, ignorując jej prośbę.

Gdyby go nie znała i nie wiedziała, że podwójna kanapa ma być tylko obietnicą wygody podczas seansu, pomyślałaby że ją uwodzi.

– Nie mogę, muszę zrobić inwentaryzację – wykpiła się szybko, wskazując na stertę pudeł z butami. – Najpierw obowiązki, potem przyjemności – dodała z wymuszonym uśmiechem.

– Ale jest drugi piątek miesiąca! – wykrzyknął zrozpaczony, jakby co najmniej oznajmiał, że zostało mu jedynie kilka minut życia.

– Zgadza się, i trzydziesty piątek w roku. Termin półrocznej inwentury już dawno minął, a ja jestem w lesie z robotą. – Kaja pozostawała nieugięta.

Właściwie to mogła zrobić inwentaryzację kiedy chciała. Laura od zawsze dbała, by w salonie panował porządek, w związku z czym kontrola asortymentu była tylko formalnością. Coś jednak w niej pękło i zdecydowała, że najwyższy czas przełamać tę nudną rutynę. Jak nie po dobroci, to sposobem.

– Ale kupiłem już bilety – jęknął błagalnie Mirek. – Musimy iść. Nie zwrócą mi pieniędzy.

– Chcesz iść im to powiedzieć? – odparła, celując oskarżycielsko palcem w drzwi prowadzące do salonu.

Mirek z trudem przełknął ślinę. Dopiero co udało mu się uniknąć śmierci i znów miał się tam pchać? Żadna tradycja nie była warta utraty życia. Zresztą tym razem mógł pójść do kina sam. To byłaby nowość.

– No dobra, poddaję się. – Uniósł ręce.

– Kajka! Przyniesiesz mi z magazynku te ażurowe, syrenkowe czółenka? – Usłyszeli głos Eli. – Potrzebuję ich dla następnej klientki.

– Ażurowe, syrenkowe czółenka? Boże, co to? – Mirek skrzywił się, jakby połknął cytrynę.

– Buty! – Kaja parsknęła śmiechem.

– A myślałem, że wiem już wszystko. – Pokręcił głową, zaglądając do kartonów, w których grzebała dziewczyna.

Za nic w świecie nie chciał przegapić ekspozycji tych butów. Bankowiec znający się na modzie – to dopiero coś. Wcześniej bolerko écru, teraz te czółenka. Doprawdy, można było zaimponować niejednej dziewczynie. Mirek, jak większość facetów, nie lubił przyznawać się do niewiedzy. Zawsze trzymał fason i przytakiwał lub zmieniał bieg rozmowy, jeśli nie czuł się pewnie. Na chwilę słabości pozwalał sobie tylko w obecności ukochanej. Każdy przecież wiedział, że jego braki w dziedzinie mody, w porównaniu z tajnikami finansowymi, które miał w małym palcu, to pryszcz.

– Kajka! Przyniesiesz? – ponaglała Ela.

– Już idę! Nie drzyj się jak w podrzędnym sklepie! Tu ich nie ma, muszę do magazynu! – zawołała i wzruszyła ramionami, widząc rozczarowanie Mirka.

Zostawiła go samego na zapleczu, przedzierając się przez rzędy wieszaków i pudeł. Kiedy zbliżała się do drzwi, zauważyła, że są uchylone, a ze środka dochodzą jakieś dziwne dźwięki. Zajrzała przez szparę i aż zatkała sobie usta, by nie krzyknąć. Babcia Laura siedziała na kolanach wujka Tolka i całowała się z nim, podśmiewując się przy tym. Kaja chciała się wycofać, ale zaczepiła nogą o stojący na podłodze karton i narobiła rabanu.

– Kto tam jest? – Laura zerwała się z kolan Tolka, nerwowo poprawiając garsonkę i przeczesując włosy.

– To ja! – Kaja jęknęła, masując pulsującą z bólu stopę. – Mama wysłała mnie po buty. Biorę i już mnie nie ma – dodała, nie wiedząc, jak się zachować.

– Kaja, musimy porozmawiać! – zawołała Laura, widząc, jak jej wnuczka łapie parę butów i, mimo kontuzjowanej kończyny, biegnie z powrotem do sklepu. – Kaja, zaczekaj!

– Spieszę się, babciu. Nic się nie stało, pogadamy później! – odkrzyknęła, podając mamie buty i szukając wzrokiem marynarki i torebki.

– To nie te… – Ela jęknęła.

– To sama sobie przynieś. Ja muszę wyjść.

– Ale co się stało? Gdzie ty tak pędzisz? – Ela patrzyła zdezorientowana na córkę, która w pośpiechu wrzuciła do torebki telefon, jednocześnie zapinając guziki od marynarki.

– To drugi piątek miesiąca, mamo – wyjaśniła dziewczyna. – Wiesz, kino, seans, pilna sprawa. Mirek, wychodzimy! – zwróciła się do stojącego w drzwiach na zaplecze chłopaka.

– Myślałem, że masz inwentaryzację – stwierdził zdumiony.

– Przecież jest drugi piątek, nie? – odparła. – Idziesz czy będziesz tak stał jak ten cap? – warknęła, łapiąc za klamkę.

– Do widzenia! – Ukłonił się nisko Elce i Laurze, która zziajana przybiegła za Kają z magazynku, i ruszył w pogoń za ukochaną, już stojącą na chodniku.

– Co tu się wydarzyło? – zapytała zszokowana Elka.

– Za młodymi nie nadążysz. – Laura próbowała załagodzić sytuację, jednocześnie zezując na witrynę i odprowadzając wzrokiem biegnącą chodnikiem wnuczkę.

– No tak, bo ja już się do młodych nie zaliczam! – parsknęła z wyrzutem Elka.

– Zdaje się, że tych butów potrzebowałaś? – Tolek wygramolił się z magazynku, podając Eli pudełko.

– Skąd? Jak? Gdzie? – Ela spojrzała na parę ażurowych, syrenkowych czółenek, i aż zabrakło jej słów, widząc je w rękach Anatola.