Ostatnia Piosenka

O książce

Siedemnastoletnia Ronnie reaguje z niechęcią na informację, że całe lato spędzi z ojcem, z którym od dawna nie utrzymuje kontaktów. Trzy lata wcześniej jej rodzice rozwiedli się, a zmęczony robieniem kariery ojciec Ronnie, utalentowany pianista wykładający w konserwatorium Juilliarda, porzucił Nowy Jork i przeniósł się do miasteczka w Karolinie Północnej. Dla zbuntowanej dziewczyny to ciężka próba: przyzwyczajona do zgiełku wielkiego miasta, zakochana w jego nocnym życiu i modnych klubach, musi zmierzyć się senną atmosferą małej mieściny oraz stawić czoła ojcu, do którego ciągle czuje żal. Czy będzie to najgorsze lato w jej życiu? Wszystko na to wskazuje. Pewnych rzeczy nie da się jednak przewidzieć – na przykład tego, że pozna Willa, przystojnego siatkarza, obiekt westchnień miejscowych dziewcząt, ani tego, że zakocha się z wzajemnością…

NICHOLAS SPARKS

Współczesny amerykański pisarz, którego książki o łącznym nakładzie przekraczającym 85 milionów egzemplarzy ukazały się w ponad 50 językach. Serca czytelników podbił w 1997 swoim debiutem – powieścią Pamiętnik. Kolejne – m.in. Noce w Rodanthe, Anioł Stróż, Ślub, Prawdziwy cud, I wciąż ją kocham, Wybór, Ostatnia piosenka, Szczęściarz, Bezpieczna przystań orazDla ciebie wszystko – znajdowały się przez wiele miesięcy w czołówce światowych rankingów sprzedaży. Najnowsza powieść, Najdłuższa podróż, wkrótce po ukazaniu się trafiła na pierwsze miejsca list bestsellerów. Większość książek Sparksa została przeniesiona na duży ekran, a w filmowych adaptacjach wystąpiły takie gwiazdy amerykańskiego kina, jak Rachel McAdams i Ryan Gosling (Pamiętnik), Diane Lane i Richard Gere (Noce w Rodanthe) czy Robin Wright i Kevin Costner (List w butelce).

www.nicholassparks.com

Tego autora

PAMIĘTNIKŚLUBLIST W BUTELCEJESIENNA MIŁOŚĆNOCE W RODANTHENA RATUNEKNA ZAKRĘCIEANIOŁ STRÓŻTRZY TYGODNIE Z MOIM BRATEMPRAWDZIWY CUDOD PIERWSZEGO WEJRZENIASZCZĘŚCIARZWYBÓRI WCIĄŻ JĄ KOCHAMOSTATNIA PIOSENKABEZPIECZNA PRZYSTAŃDLA CIEBIE WSZYSTKONAJDŁUŻSZA PODRÓŻ

Tytuł oryginału:THE LAST SONG

Copyright © Nicholas Sparks 2009All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. 2014

Polish translation copyright © Magdalena Słysz 2010

Redakcja: Barbara Nowak

Zdjęcie na okładce: Touchstone Pictures

Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz

ISBN 978-83-7985-121-8

WydawcaWYDAWNICTWO ALBATROS ANDZRZEJ KURYŁOWICZ S.C.Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawawww.wydawnictwoalbatros.com

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Przygotowanie wydania elektronicznego: 88em

Theresie Park i Gregowi Irikurze,moim przyjaciołom

PODZIĘKOWANIA

Jak zawsze muszę zacząć od wyrażenia podziękowań Cathy, mojej żonie i mojemu marzeniu. Mamy już za sobą dwadzieścia zadziwiających lat i kiedy budzę się rano, myślę przede wszystkim o tym, jakim jestem szczęściarzem, że spędziłem ten czas z Tobą.

Nasze dzieci — Miles, Ryan, Landon, Lexie i Savannah — są źródłem niekończącej się radości w moim życiu. Kocham was wszystkich.

Jamie Raab, moja redaktorka z Grand Central Publishers, zawsze zasługuje na słowa wdzięczności, nie tylko za wspaniałą pracę nad książką, ale także za dobroć, jaką mi nieodmiennie okazuje. Dziękuję Ci, Jamie.

Denise DiNovi, producentka Listu w butelce, Szkoły uczuć, Nocy w Rodanthe i Szczęściarza, jest nie tylko geniuszem, ale i jedną z najsympatyczniejszych osób, jakie znam. Dzięki za wszystko.

David Young, prezes zarządu Hachette Book Group, zasługuje na szacunek i wdzięczność od lat, bo tak długo z sobą już współpracujemy. Dziękuję, Davidzie.

Jennifer Romanello i Edna Farley, rzeczniczki prasowe, to nie tylko moje przyjaciółki, ale i cudowne osoby. I Wam dziękuję za wszystko.

Harvey-Jane Kowal i Sonie Vogel jak zwykle należą się podziękowania choćby dlatego, że zawsze spóźniam się z oddaniem tekstu, co znacznie utrudnia im pracę.

Howie Sanders i Keya Khayatian, moi agenci z UTA, są fantastyczni. Jestem Wam wdzięczny!

Scott Schwimer, mój prawnik, jest po prostu najlepszy w tym, co robi. Dziękuję Ci, Scotcie!

Wyrazy wdzięczności winien jestem też Marty’emu Bowenowi (producentowi Dear John), jak również Lynn Harris i Markowi Johnsonowi.

Dziękuję Amandzie Cardinale, Abby Koons, Emily Sweet i Sharon Krassney. Doceniam wszystko, co robicie.

Rodzinie Cyrusów muszę podziękować nie tylko za to, że gościła mnie w swoim domu, ale także za wszystko, co zrobiła z myślą o filmie. Szczególnie dziękuję Miley, która wybrała imię dla Ronnie. Gdy tylko je usłyszałem, wiedziałem, że pasuje idealnie!

I na koniec składam podziękowania Jasonowi Reedowi, Jennifer Gipgot i Adamowi Shankmanowi za pracę nad ekranizacją Ostatniej piosenki.

PROLOGRonnie

Wyglądając przez okno sypialni, Ronnie zastanowiła się, czy pastor Harris jest już w kościele. Uznała, że musi być, i gdy obserwowała fale, które załamywały się na plaży, zadała sobie pytanie, czy był jeszcze w stanie dostrzec grę światła wpadającego przez witraż nad jego głową. Może nie — witraż zamontowano przecież ponad miesiąc temu, a pastor był pewnie zbyt zajęty, aby jeszcze zwracać na niego uwagę. Mimo to miała nadzieję, że ktoś, kto przyjeżdża do miasteczka, zagląda do kościoła i zdumiewa się tak samo jak ona, gdy tamtego zimnego listopadowego dnia pierwszy raz zobaczyła światło zalewające wnętrze. Liczyła też na to, że gość poświęci chwilę uwagi temu witrażowi i będzie podziwiał jego piękno.

Nie spała od godziny, ale nie była jeszcze gotowa, żeby rozpocząć dzień. Święta miały inną atmosferę tego roku. Poprzedniego dnia zabrała młodszego brata, Jonah1, na spacer po plaży. Tu i tam na tarasach domów, które mijali, stały bożonarodzeniowe choinki. O tej porze roku mieli plażę prawie wyłącznie dla siebie, ale Jonah nie wykazywał zainteresowania ani falami, ani mewami, które tak go fascynowały jeszcze kilka miesięcy wcześniej. Chciał natomiast pójść do warsztatu i zaprowadziła go tam, chociaż przebywał w środku zaledwie parę minut, a potem wyszedł bez słowa.

Na półce obok niej leżał stos oprawionych w ramki zdjęć, które wraz z innymi przedmiotami zabrała z alkowy tamtego rana. Oglądała je w ciszy, dopóki nie przerwało jej pukanie do drzwi. Mama wetknęła głowę do pokoju.

— Chcesz śniadanie? Znalazłam w kredensie jakieś płatki zbożowe…

— Nie jestem głodna, mamo.

— Musisz jeść, kotku.

Ronnie wciąż spoglądała na fotografie, ale nic nie widziała.

— Nie miałam racji, mamo. I nie wiem, co teraz zrobić.

— Chodzi ci o tatę?

— O wszystko.

— Chcesz o tym porozmawiać?

Ponieważ Ronnie nie odpowiedziała, mama przeszła przez pokój i usiadła przy niej.

— Czasami rozmowa pomaga. Jesteś taka milcząca od kilku dni.

Przez chwilę Ronnie przytłoczyły wspomnienia: pożar i potem odbudowa kościoła, okno witrażowe, piosenka, którą wreszcie skończyła. Pomyślała o Blaze, Scotcie i Marcusie. I o Willu. Miała osiemnaście lat i wspominała lato, podczas którego ją zdradzono i aresztowano, lato, podczas którego się zakochała. To nie było tak dawno temu, a jednak czasami odnosiła wrażenie, że jest już kimś zupełnie innym.

Westchnęła.

— A co z Jonah?

— Nie ma go. Poszedł z Brianem do sklepu z butami. Jest jak szczeniaczek. Stopy rosną mu szybciej niż reszta ciała — odparła mama.

Ronnie uśmiechnęła się lekko, ale ten uśmiech zniknął z jej twarzy tak szybko, jak się pojawił. W milczeniu, które zapadło, poczuła, że mama zbiera jej długie włosy i wiąże w luźny kucyk na plecach. Robiła to, od kiedy Ronnie była mała. Dziwne, ale wciąż działało to na nią kojąco. Choć nigdy by się do tego nie przyznała.

— Coś ci powiem — ciągnęła mama. Podeszła do szafy i położyła na łóżku walizkę. — Może porozmawiamy, gdy będziesz się pakować?

— Nie wiedziałabym nawet, od czego zacząć.

— Może od początku? Jonah wspomniał coś o żółwiach.

Ronnie splotła ramiona przed sobą; wiedziała, że historia nie zaczęła się od tego.

— Nie. Chociaż nie było mnie tu wtedy, myślę, że lato tak naprawdę zaczęło się od pożaru.

— Jakiego pożaru? — zapytała mama.

Ronnie sięgnęła ręką ku fotografiom na półce i ostrożnie wyjęła pognieciony artykuł z gazety, wetknięty między dwa zdjęcia w ramkach. Podała matce żółknący wycinek.

— Tego pożaru — wyjaśniła. — W kościele.

Nielegalne fajerwerki prawdopodobnąprzyczyną pożaru kościołaRanny pastor

Wrightsville Beach, Karolina Północna. W sylwestra pożar strawił kościół baptystów i policja podejrzewa, że przyczyną były nielegalne fajerwerki.

„Strażacy, wezwani telefonicznie przez anonimową osobę, przyjechali do kościoła przy plaży tuż po północy i zobaczyli, że z zaplecza budynku wydobywają się płomienie i dym” — poinformował Tim Ryan, szef straży pożarnej w Wrightsville Beach. Po ugaszeniu ognia znaleziono pozostałości rakiety butelkowej, rodzaju sztucznych ogni.

Kiedy wybuchł pożar, w kościele przebywał pastor Charlie Harris, który doznał na ramionach i dłoniach poparzeń drugiego stopnia. Przewieziono go do New Hanover Regional Medical Center i obecnie znajduje się na oddziale intensywnej opieki.

Był to już drugi pożar kościoła w New Hanover County w ostatnich miesiącach. W listopadzie całkowitemu zniszczeniu uległ przybytek Kościoła Przymierza Dobrej Nadziei w Wilmington. „Policja ma pewne podejrzenia, uważa, że mogło to być podpalenie” — mówi Ryan.

Świadkowie twierdzą, że niespełna dwadzieścia minut przed wybuchem pożaru widzieli kogoś, kto puszczał sztuczne ognie na plaży za kościołem, prawdopodobnie dla uczczenia Nowego Roku. „Rakiety butelkowe są zakazane w Karolinie Północnej i stanowią szczególne zagrożenie podczas panującej ostatnio suszy — ostrzegał Ryan. — Ten pożar dowodzi dlaczego. W szpitalu leży jego ofiara, a po kościele zostały zgliszcza”.

Przeczytawszy artykuł, mama uniosła głowę i napotkała wzrok Ronnie. Ta się zawahała; potem z westchnieniem zaczęła opowiadać historię, która wciąż wydawała jej się zupełnie bez sensu, nawet z perspektywy czasu.

1Ronnie

Sześć miesięcy wcześniej

Ronnie siedziała zgarbiona na przednim fotelu samochodu i nie mogła zrozumieć, dlaczego rodzice tak jej nienawidzą.

Ponieważ tylko to mogło tłumaczyć, czemu wylądowała tutaj, w odwiedzinach u ojca, w tej zapomnianej przez Boga i ludzi dziurze, zamiast spędzać wakacje z przyjaciółmi w domu na Manhattanie.

Nie, wykreślić to. To nie były zwykłe odwiedziny. Odwiedziny trwają weekend albo dwa, może nawet tydzień. Wizytę jeszcze by chyba wytrzymała. Ale siedzieć tu do końca sierpnia? Przez prawie całe lato? To było zesłanie i przez niemal dziewięć godzin, jakie trwała jazda tutaj, czuła się jak więzień, którego przenoszą do zakładu karnego na prowincji. Nie mieściło jej się w głowie, że mama skazała ją na to.

Była tak pogrążona w swoim nieszczęściu, że dopiero po chwili rozpoznała 16. sonatę C-dur Mozarta. Był to jeden z utworów, które wykonała w Carnegie Hall przed czterema laty, i wiedziała, że mama nastawiła go, gdy Ronnie spała. Niepotrzebnie.

Wyciągnęła rękę i wyłączyła odtwarzacz.

— Dlaczego to robisz? — zapytała mama, marszcząc brwi. — Lubię słuchać, jak grasz.

— A ja nie.

— To może tylko przyciszę?

— Przestań, mamo, dobra? Nie mam nastroju.

Spojrzała za okno; wiedziała doskonale, że mama zacisnęła usta, tak że przypominały teraz kreskę. Ostatnio często to robiła. Jakby jej wargi były namagnetyzowane.

— Chyba widziałam pelikana, gdy przejeżdżaliśmy przez most do Wrightsville Beach — zauważyła mama z wymuszoną wesołością.

— Jezu, to świetnie. Może powinnaś zadzwonić po poskramiacza krokodyli.

— On nie żyje — włączył się Jonah; jego głos dochodził z tylnego siedzenia, zlewał się z dźwiękami konsoli Game Boy. Jej dziesięcioletni męczący brat był od tej gry wręcz uzależniony. — Nie pamiętasz? — ciągnął. — To było naprawdę smutne.

— Oczywiście, że pamiętam.

— Zachowałaś się tak, jakbyś nie pamiętała.

— Pamiętałam.

— To dlaczego powiedziałaś to, co powiedziałaś?

Nie miała ochoty się w to bawić. Brat zawsze musiał mieć ostatnie słowo. Doprowadzało ją to do szału.

— Przespałaś się chociaż trochę? — zapytała mama.

— Dopóki nie wjechałaś na ten wybój. Zresztą wielkie dzięki. Prawie rozbiłam sobie głowę o szybę.

Mama nie spuszczała wzroku z drogi.

— Cieszę się, że drzemka wprawiła cię w lepszy humor.

Ronnie strzeliła z gumy do życia. Wiedziała, że mama tego nie znosi, i głównie dlatego robiła to niemal bez przerwy, gdy jechały I-95. Międzystanowa, jej skromnym zdaniem, była najnudniejszą drogą, jaką kiedykolwiek zbudowano. Chyba że ktoś lubił tłuste żarcie w fast foodach, ohydne kible na parkingach i miliony sosen, które potrafiły każdego uśpić szpetną monotonią.

Dokładnie to samo powiedziała w Delaware, Marylandzie i Wirginii, ale mama za każdym razem ignorowała te komentarze. Chociaż starała się, żeby to była miła podróż, bo miały nie widzieć się przez długi czas, nie przepadała za rozmowami w samochodzie. Nie czuła się dobrze za kierownicą, zresztą trudno się dziwić, bo zwykle jeździły metrem albo taksówkami, gdy musiały dokądś się dostać. Ale w mieszkaniu… to zupełnie co innego. Tam mama lubiła sobie pogadać, tak że w ostatnich paru miesiącach dozorca przychodził dwukrotnie i prosił, żeby zachowywały się ciszej. Mamie pewnie się wydawało, że im głośniej będzie mówić o stopniach Ronnie, jej przyjaciołach czy o tym, że wraca za późno do domu, a zwłaszcza o „zajściu”, tym bardziej Ronnie się przejmie.

No dobra, nie była najgorszą matką. Naprawdę nie. I w chwilach łaskawości Ronnie przyznawała nawet, że — jak na mamę — jest całkiem dobra. Utknęła jednak w dziwnej pętli czasowej, w której dzieci nie dorastają, i Ronnie pożałowała po raz setny, że nie urodziła się w maju zamiast w sierpniu. Skończyłaby właśnie osiemnaście lat i mama nie mogłaby jej do niczego zmusić. Pod względem prawnym Ronnie byłaby już na tyle dorosła, żeby decydować o sobie, a powiedzmy, że przyjazd tutaj nie należał do jej priorytetów.

Na razie jednak nie miała w tej sprawie nic do gadania. Ponieważ nie skończyła jeszcze osiemnastu lat. Przez ten głupi kalendarz. Ponieważ mama poczęła ją trzy miesiące wcześniej, niż powinna. Co to oznaczało? Że choćby błagała, krzyczała i wyrzekała na wakacyjne plany, nie mogła nic zrobić. Ronnie i Jonah mieli spędzić wakacje u taty i koniec dyskusji. Żadnych „jeśli”, „i”, „ale”, jak postawiła sprawę mama. Ronnie z biegiem czasu znienawidziła to jej powiedzenie.

Po zjeździe z mostu zaczął się letni korek i samochody wlokły się jeden za drugim. Po jednej stronie między domami Ronnie dostrzegła ocean. Hurra! Jakby to mogło wywrzeć na niej wrażenie.

— Dlaczego nam to robisz? — jęknęła kolejny raz.

— Już o tym rozmawiałyśmy — odpowiedziała mama. — Musisz spędzić trochę czasu z ojcem. On tęskni za tobą.

— Ale dlaczego od razu całe lato? Nie wystarczyłoby parę tygodni?

— Potrzebujecie więcej niż paru tygodni, żeby pobyć razem. Nie widziałaś go od trzech lat.

— Nie moja wina. To on od nas odszedł.

— Tak, ale nie odbierasz jego telefonów. I za każdym razem, gdy przyjeżdżał do Nowego Jorku, żeby spotkać się z tobą i Jonah, ignorowałaś go i umawiałaś się z przyjaciółmi.

Ronnie znowu strzeliła z gumy. Kątem oka zauważyła, że mama się krzywi.

— Nie chcę go widzieć ani z nim rozmawiać — oznajmiła.

— Staram się wam jakoś pomóc, nie widzisz? Twój ojciec to dobry człowiek i cię kocha.

— To dlaczego nas porzucił?

Zamiast odpowiedzieć, mama spojrzała w lusterko wsteczne.

— Ty już nie możesz się doczekać, kiedy przyjedziemy na miejsce, prawda, Jonah? — zapytała.

— Żartujesz? Będzie super!

— Cieszę się, że jesteś dobrze nastawiony. Może siostrze udzieli się trochę twojego entuzjazmu.

Prychnął.

— Może.

— Po prostu nie rozumiem, dlaczego nie mogę spędzić lata z przyjaciółmi — poskarżyła się Ronnie, wracając do tematu. Jeszcze się nie poddała. Choć wiedziała, że szanse są niemal równe zeru, wciąż liczyła, że jeszcze uda jej się nakłonić mamę, aby zawróciła.

— Dlaczego nie powiesz, że wolałabyś spędzać całe noce w klubach? Nie jestem naiwna, Ronnie. Wiem, co się dzieje w takich miejscach.

— Nie robię nic złego, mamo.

— A co z twoimi stopniami? Ze szlabanem na wychodzenie? I…

— Czy możemy porozmawiać o czymś innym? — przerwała Ronnie. — Dlaczego to takie ważne, żebym pobyła z ojcem?

Matka pominęła to milczeniem. Miała powody. Odpowiadała na to pytanie milion razy, chociaż Ronnie nie chciała przyjąć wyjaśnienia do wiadomości.

Samochody wreszcie ruszyły i ujechali pół przecznicy, zanim zatrzymali się znowu. Matka odkręciła szybę i usiłowała spojrzeć na sznur samochodów przed nią.

— Ciekawe, co się stało — mruknęła. — Naprawdę wszystko stoi.

— To przez plażę — podsunął Jonah. — Przed plażą zawsze się korkuje.

— Jest trzecia w niedzielę. Nie powinno być takiego tłoku.

Ronnie podciągnęła nogi, myśląc z niechęcią o swoim życiu. O wszystkim wokół.

— Mamo? — zapytał Jonah. — A tata wie, że Ronnie aresztowano?

— Uhm. Wie — odparła matka.

— I co zrobi?

Tym razem odpowiedziała Ronnie:

— Nic nie zrobi. Zawsze obchodziła go tylko gra na fortepianie.

*

Ronnie nienawidziła fortepianu i przysięgła sobie, że nigdy więcej na nim nie zagra; nawet jej najstarsi przyjaciele uważali to postanowienie za dziwne, bo była związana z tym instrumentem przez większą część życia. Grać na nim uczył ją ojciec, kiedyś nauczyciel w szkole Juilliarda, i przez wiele lat pragnęła nie tylko występować, ale także komponować z nim muzykę.

I dobrze jej szło. Nawet bardzo dobrze, a ponieważ ojciec pracował w konserwatorium Juilliarda, administracja i reszta nauczycieli doskonale o tym wiedzieli. Wieść o jej talencie powoli rozeszła się w małym światku wielbicieli muzyki klasycznej, w którym toczyło się życie ojca. Niebawem w prasie muzycznej pojawiło się o niej kilka wzmianek, potem stosunkowo długi tekst w „New York Timesie” o jej współpracy z ojcem, i w efekcie dostała propozycję występu na koncercie z cyklu Młodzi wykonawcy w Carnegie Hall przed czterema laty. Była, jak oceniała, u szczytu kariery. I nie myliła się; zdawała sobie sprawę z tego, co osiągnęła. Wiedziała, jak rzadka trafiła jej się okazja, ale ostatnio zaczęła się zastanawiać, czy ofiary, jakie poniosła, były tego warte. W końcu nikt oprócz rodziców pewnie nawet nie pamiętał jej występu. Czy w ogóle kogoś to obchodziło? Ronnie przekonała się, że jeśli się nie ma popularnego wideo na YouTube ani nie występuje przed tysięczną widownią, talent muzyczny nic nie znaczy.

Czasami żałowała, że ojciec nie posłał jej na lekcje gry na gitarze elektrycznej. Albo chociaż śpiewu. Co dalej miała zrobić z umiejętnością gry na fortepianie? Uczyć muzyki w miejscowej szkole? Czy występować w jakimś holu hotelowym dla gości, którzy się meldują i wymeldowują? A może pójść śladem ojca i wieść równie ciężkie życie jak on? Dokąd zaprowadziła go gra na fortepianie? Rzucił pracę w Juilliardzie, żeby jeździć po kraju jako pianista koncertowy, a skończył w obskurnych salkach, gdzie występował przed publicznością, która ledwie zapełniała kilka pierwszych rzędów. Nie było go w domu przez czterdzieści tygodni w roku, wystarczająco długo, żeby wpłynęło to na jego małżeństwo. Zanim się zorientowała, jak do tego doszło, mama bez przerwy podnosiła głos, a tata jak zwykle zamykał się w sobie, aż któregoś razu po prostu nie wrócił z przedłużonej trasy koncertowej na południe. Z tego, co wiedziała, wcale wtedy nie pracował. Nawet nie udzielał prywatnych lekcji.

Na co ci to było, tato?

Pokręciła głową. Naprawdę nie chciała tu być. Bóg jej świadkiem, że nie zamierzała mieć z tym wszystkim nic wspólnego.

— Hej, mamo! — zawołał Jonah. — Co tam jest? Czy to nie diabelski młyn?

Mama odwróciła się, żeby zobaczyć coś zza minivana, który stał na sąsiednim pasie.

— Chyba tak, kochanie — potwierdziła. — Musi tu być wesołe miasteczko.

— Możemy tam pójść? Gdy już zjemy razem obiad?

— Będziesz musiał zapytać tatę.

— Uhm, a później może posiedzimy przy ognisku i upieczemy prawoślaz — dodała Ronnie. — Jak jedna wielka szczęśliwa rodzina.

Tym razem oboje zostawili to bez komentarza.

— Myślisz, mamo, że można tam się jeszcze na czymś przejechać? — zapytał Jonah.

— Na pewno. A jeśli tata nie zechce się z tobą wybrać, to na pewno siostra nie odmówi.

— Fantastycznie!

Ronnie skuliła się na fotelu. Przypuszczała, że mama wyjedzie z czymś takim. To wszystko było zbyt dobijające, żeby mogło pomieścić się w głowie.

2Steve

Steve Miller grał na fortepianie w skupieniu, pełnym jednak podniecenia, bo w każdej chwili spodziewał się przyjazdu dzieci.

Fortepian stał w małej alkowie za niedużym salonem w bungalowie przy plaży, który teraz nazywał domem. Za nim znajdowały się przedmioty, które reprezentowały jego dotychczasowe życie. Niewiele ich było. Nie licząc fortepianu, Kim zdołała spakować te rzeczy do jednego pudła, a on w niespełna godzinę poustawiał je w nowym miejscu. Na przykład zdjęcie z ojcem i matką z czasów, gdy był jeszcze mały, oraz zdjęcie jego jako nastolatka grającego na pianinie. Wisiały między dwoma dyplomami, które zdobył, jeden na Chapel Hill, a drugi na Boston University; pod nimi widniały podziękowania za piętnastoletnią pracę w szkole Juilliarda. Obok okna znajdowały się trzy oprawione w ramki programy jego tras koncertowych. Najważniejsze jednak były zdjęcia Jonah i Ronnie — przyklejone do ściany czy stojące w ramkach na fortepianie — i za każdym razem gdy na nie patrzył, przypominał sobie, że mimo jego najlepszych intencji nic nie potoczyło się tak, jak oczekiwał.

Słońce późnego popołudnia przenikało przez okiennice, w pokoju było duszno i Steve czuł, że na czoło występują mu kropelki potu. Na szczęście bóle brzucha trochę mu przeszły od rana, ale denerwował się już od kilku dni i wiedział, że powrócą. Zawsze miał kłopoty z przewodem pokarmowym: po dwudziestce cierpiał na wrzody żołądka i nawet wylądował w szpitalu z powodu zapalenia uchyłka; po trzydziestce usunięto mu wyrostek robaczkowy, który pękł, gdy Kim była w ciąży z Jonah. Jadł antacydy jak cukierki, przez lata brał nexium i chociaż wiedział, że powinien lepiej się odżywiać i więcej ćwiczyć, wątpił, żeby coś z tego mu pomogło. Cała jego rodzina chorowała na żołądek.

Bardzo odmieniła go śmierć ojca przed sześcioma laty i od pogrzebu czuł się tak, jakby zaczęło się dla niego końcowe odliczanie. W pewnym sensie pewnie tak było. Pięć lat temu rzucił posadę w Juilliardzie, a po roku postanowił spróbować szczęścia jako pianista koncertowy. Przed trzema laty oboje z Kim postanowili się rozwieść; niecałe dwanaście miesięcy później propozycje występów stały się rzadsze, aż przestały napływać zupełnie. W zeszłym roku przeprowadził się tutaj, do miasteczka, w którym się wychował, do miejsca, którego nie spodziewał się już zobaczyć. Teraz miał spędzić lato ze swoimi dziećmi i choć próbował sobie wyobrazić, jak będzie jesienią, po powrocie Ronnie i Jonah do Nowego Jorku, wiedział tylko, że pożółkną i poczerwienieją liście i że rano z ust będą wydobywać się obłoczki pary. Już dawno przestał przewidywać przyszłość.

Nie przejmował się tym. Zdawał sobie sprawę, że wszelkie przewidywania są bezcelowe, zresztą ledwie potrafił zrozumieć przeszłość. Ostatnio wiedział na pewno jedynie to, że jest całkiem zwykłym człowiekiem w świecie, który uwielbia niezwykłość, i ta świadomość budziła w nim lekkie rozczarowanie życiem, które dotąd prowadził. Co jednak mógł na to poradzić? W przeciwieństwie do Kim, która była otwarta i towarzyska, zawsze mało mówił i wtapiał się w tło. Mimo że wykazywał pewne zdolności jako muzyk i kompozytor, brakowało mu charyzmy, talentu showmana czy tego czegoś, co wyróżnia wykonawcę spośród innych. Czasami sam nawet przyznawał, że jest raczej obserwatorem życia niż jego uczestnikiem, i w chwilach bolesnej szczerości stwierdzał, że poniósł porażkę we wszystkich ważnych dziedzinach. Miał czterdzieści osiem lat. Jego małżeństwo się rozpadło, córka go unikała, a syn dorastał bez niego. Cofając się myślą, wiedział, że sam jest sobie winien, i nade wszystko pragnął poznać odpowiedź na pytanie, czy ktoś taki jak on może jeszcze doświadczyć obecności Boga.

Nie wyobrażał sobie, że dziesięć lat temu mógłby zastanawiać się nad czymś takim. Czy nawet dwa lata temu. Ale w średnim wieku, jak czasami zauważał, stał się dziwnie refleksyjny. Chociaż kiedyś sądził, że to zasługa muzyki, którą komponował, teraz był zdania, że się mylił. Im dłużej nad tym rozmyślał, tym bardziej uświadamiał sobie, że muzyka zawsze była dla niego raczej ucieczką od świata niż sposobem na głębsze przeżywanie go. Być może przeżywał namiętności i katharsis poprzez muzykę Czajkowskiego albo miał poczucie, że czegoś dokonał, pisząc własne sonaty, ale teraz wiedział, że jego muzyka ma mniej wspólnego z Bogiem niż z egoistycznym pragnieniem ucieczki.

Wydawało mu się, że prawdziwa odpowiedź kryje się w miłości, którą darzył dzieci, i bólu, jaki odczuwał, gdy budził się w cichym domu i uświadamiał sobie, że nie ma ich przy sobie. Ale nawet wtedy wiedział, że jest coś jeszcze.

I liczył, że dzieci pomogą mu to odnaleźć.

*

Kilka minut później zauważył błysk słońca odbijającego się od przedniej szyby zakurzonego kombi, które stanęło przed domem. Oboje z Kim kupili ten wóz przed wieloma laty z myślą o weekendowych wypadach do Costco i innych rodzinnych wycieczkach. Pomyślał przelotnie, czy Kim pamiętała o tym, żeby zmienić olej przed wyjazdem albo w ogóle od czasu, gdy od niej odszedł. Pewnie nie, uznał. Nigdy nie miała głowy do takich spraw, dlatego zwykle on się nimi zajmował.

Jednakże ta część jego życia się skończyła.

Wstał z taboretu i gdy wszedł na ganek, Jonah już wysiadł z samochodu i biegł ku niemu. Był rozczochrany, okulary mu się przekrzywiły, a ręce i nogi miał chude jak patyczki. Steve poczuł, że ściska go w gardle, i przypomniał sobie, jak bardzo tęsknił za synkiem w ciągu ostatnich trzech lat.

— Tato!

— Jonah! — odkrzyknął Steve, przechodząc przez kamienisto-piaszczyste podwórko. Kiedy Jonah wpadł mu w objęcia, z trudem utrzymał równowagę. — Ależ urosłeś! — zauważył.

— A ty się skurczyłeś! — odparł Jonah. — Jesteś chudy.

Steve uściskał syna i postawił go na ziemię.

— Cieszę się, że przyjechałeś.

— Ja też. Mama i Ronnie kłóciły się przez całą drogę.

— To wcale nie jest śmieszne.

— A tam. Nie zwracałem na nie uwagi. Nawet trochę je podjudzałem.

— Aha.

Jonah podsunął okulary na nos.

— Dlaczego mama nie chciała, żebyśmy przylecieli samolotem?

— A pytałeś ją o to?

— Nie.

— To może powinieneś.

— Nieważne. Tak się tylko zastanawiałem.

Steve się uśmiechnął. Już zapomniał, jaki gadatliwy bywa syn.

— To twój dom?

— Tak.

— Fantastyczny.

Steve miał wątpliwości, czy Jonah mówi poważnie. Wszystko można by powiedzieć o tym domu, tylko nie to, że jest fantastyczny. Należał do najstarszych budynków w Wrightsville Beach, stał wciśnięty między dwie potężne wille, które w ciągu ostatnich dziesięciu lat wyrosły po obu jego stronach, tak że wydawał się jeszcze mniejszy. Farba, którą był pomalowany, odłaziła, w dachu brakowało coraz więcej gontów, a ganek gnił; nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby rozpadł się w czasie większej burzy, co niewątpliwie ucieszyłoby sąsiadów. Od kiedy Steve tu zamieszkał, nie miał kontaktu z żadnym z nich.

— Tak uważasz? — zapytał synka.

— No! Stoi prawie na plaży. Czego jeszcze można by chcieć? — Jonah wskazał ocean. — Mogę tam pójść?

— Jasne. Tylko uważaj. I zostań za domem. Nie oddalaj się za bardzo.

— Dobra.

Steve patrzył, jak syn odbiega, a potem odwrócił się i zobaczył Kim, która szła już w stronę domu. Ronnie też wysiadła z samochodu, ale stała przy nim.

— Cześć, Kim — rzucił.

— Steve. — Pochyliła się i uścisnęła go szybko. — Wszystko dobrze u ciebie? — zapytała. — Chyba schudłeś.

— Nic mi nie jest.

Steve zauważył nad jej ramieniem, że Ronnie powoli ruszyła ku nim. Uderzyło go, jak bardzo się zmieniła od czasu, gdy widział ją na zdjęciu, które Kim przesłała mu e-mailem. Zniknęła typowa mała Amerykanka, jaką pamiętał, a jej miejsce zajęła młoda kobieta z purpurowymi pasmami w długich brązowych włosach, z polakierowanymi na czarno paznokciami, w ciemnym ubraniu. Zauważył znowu, że mimo ewidentnych oznak nastoletniego buntu jest bardzo podobna do matki. To dobrze, pomyślał. Wyglądała ślicznie jak zawsze.

Odchrząknął.

— Cześć, kochanie. Miło cię widzieć.

Ronnie nie odpowiedziała, więc Kim złajała ją:

— Nie bądź niegrzeczna. Ojciec do ciebie mówi. Odpowiedz coś.

Ronnie założyła ramiona na piersi.

— Dobra. Co powiecie na to? Nie zamierzam grać dla ciebie na fortepianie.

— Ronnie! — Steve usłyszał w głosie Kim zniecierpliwienie.

— No co? — Zadarła głowę. — Pomyślałam, że od razu wyjaśnię sprawę.

Zanim Kim zdążyła odpowiedzieć, Steve pokręcił głową. Nie chciał kłótni.

— W porządku, Kim.

— Właśnie, mamo. Wszystko w porządku — potwierdziła wyzywająco Ronnie. — Muszę rozprostować nogi. Idę na spacer.

Gdy odeszła, Steve zauważył, że Kim walczy z chęcią przywołania jej. W końcu jednak nic nie powiedziała.

— Długa podróż? — zapytał, żeby odwrócić jej uwagę i poprawić nastrój.

— Nawet nie masz pojęcia jak bardzo.

Uśmiechnął się; łatwo było wyobrazić sobie w tej chwili, że wciąż są małżeństwem, że grają w tej samej drużynie, że wciąż się kochają.

Tylko że oczywiście tak nie było.

*

Po wyładowaniu bagaży Steve poszedł do kuchni, gdzie wydobył kostki lodu ze staroświeckiego pojemnika i wrzucił je do szklanek z różnych kompletów, które zastał na miejscu.

Usłyszał, że Kim wchodzi do kuchni. Wziął dzbanek z mrożoną herbatą, napełnił nią dwie szklanki i podał byłej żonie jedną z nich. Jonah na zewnątrz albo gonił fale, albo przed nimi uciekał, podczas gdy w górze krążyły mewy.

— Jonah chyba dobrze się bawi — zauważył.

Kim zrobiła krok w stronę okna.

— Od tygodni cieszył się na ten wyjazd. — Zawahała się. — Tęsknił za tobą.

— Ja za nim też tęskniłem.

— Wiem. — Pociągnęła łyk herbaty i rozejrzała się po kuchni. — Więc to twój dom, co? Ma… charakter.

— Mówiąc o charakterze, masz pewnie na myśli przeciekający dach i brak klimatyzacji.

Zdemaskowana Kim posłała mu lekki uśmiech.

— Wiem, że jest skromny — przyznał. — Ale panuje tu cisza i mogę oglądać wschód słońca.

— I kościół pozwala ci mieszkać w nim za darmo?

Steve pokiwał głową.

— Domek należał do Carsona Johnsona, miejscowego artysty, który przekazał go kościołowi. Pastor Harris pozwolił mi tu zostać do czasu, gdy będą gotowi go sprzedać.

— Jakie to uczucie wrócić do domu? Bo kiedyś mieszkali tutaj twoi rodzice, prawda? Trzy przecznice stąd?

Siedem, pomyślał Steve. Ale blisko.

— Normalne. — Wzruszył ramionami.

— Jest tłoczniej. Zmieniło się od czasu, gdy byłam tu ostatnio.

— Wszystko się zmienia. — Oparł się o blat, krzyżując nogi. — To kiedy ten wielki dzień? — zapytał, żeby zmienić temat. — Dla ciebie i Briana?

— Steve… jeśli chodzi o to…

— Nic nie szkodzi. — Uniósł rękę. — Cieszę się, że znalazłaś sobie kogoś.

Kim popatrzyła na niego; najwyraźniej zastanawiała się, czy ma mu wierzyć, czy uznać to za delikatny temat.

— W styczniu — odpowiedziała w końcu. — I chcę, abyś wiedział, że z dziećmi… Brian nie udaje kogoś, kim nie jest. Polubiłbyś go.

— Na pewno. — Napił się herbaty i odstawił szklankę. — A jaki dzieci mają do niego stosunek?

— Jonah chyba go lubi, ale on lubi wszystkich.

— A Ronnie?

— Dogaduje się z nim, tak jak dogaduje się z tobą.

Zaśmiał się, ale zauważył jej zmartwioną minę.

— Jak ona się czuje?

— Nie wiem. — Westchnęła. — Myślę, że sama też nie wie. Weszła w trudny okres, ma humory. Wraca do domu później, niż się umówiłyśmy, a kiedy próbuję z nią porozmawiać, odpowiada tylko „wszystko jedno”, „jak chcesz” i tak dalej. Przypisuję to jej wiekowi, bo pamiętam, jak to było… ale… — Pokręciła głową. — Widziałeś, jak jest ubrana? Te jej włosy, okropny tusz do rzęs?

— Uhm.

— I co?

— Mogłoby być gorzej.

Kim otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale nic się z nich nie wydobyło i Steve utwierdził się w przekonaniu, że ma rację. Niezależnie od tego, przez jaki okres przechodziła córka i jakie obawy żywiła Kim, Ronnie mimo wszystko była dawną Ronnie.

— Pewnie tak — przyznała Kim, a potem pokręciła głową. — Hm, wiem, że masz słuszność. Tylko ostatnio była taka trudna. Czasami bywa miła jak kiedyś. Na przykład z Jonah. Chociaż żyją z sobą jak pies z kotem, w każdy weekend Ronnie zabiera go do parku. A kiedy miał problemy z matematyką, co wieczór pomagała mu w nauce. Co jest o tyle dziwne, że sama ledwie zalicza swoje przedmioty. I nie mówiłam ci, ale w styczniu posłałam ją na SAT2. Udało jej się odpowiedzieć błędnie na każde pytanie. Wiesz, jakim trzeba być bystrym, żeby źle odpowiedzieć na każde pytanie?

Kiedy Steve się roześmiał, Kim ściągnęła brwi.

— To nie jest śmieszne.

— W pewnym sensie tak.

— To nie ty musiałeś męczyć się z nią przez ostatnie trzy lata.

Zamilkł skarcony.

— Masz rację. Przepraszam. — Znowu wziął do ręki szklankę. — A co powiedział sędzia o tej kradzieży w sklepie?

— Tylko to, co ci mówiłam przez telefon. — Westchnęła z rezygnacją. — Jeśli nie wpakuje się w następne kłopoty, usuną to z jej akt. Ale jeżeli znowu popełni jakieś przestępstwo… — Nie dokończyła.

— Martwisz się — zaczął.

Kim się odwróciła.

— To nie pierwszy raz i w tym cały kłopot — wyjaśniła. — Przyznała się, że w zeszłym roku ukradła bransoletkę, a teraz powiedziała, że kupowała dużo rzeczy w drogerii i nie mogła ich utrzymać w rękach, więc wsadziła szminkę do kieszeni. Za resztę zapłaciła i kiedy ogląda się zapis z kamery, rzeczywiście wygląda to na zwykłą pomyłkę, ale…

— Ale nie masz pewności.

Kim nie odpowiedziała i Steve pokręcił głową.

— Przecież nie znajdzie się wśród poszukiwanych listem gończym. Pomyliła się po prostu. Zawsze miała dobre serce.

— To nie znaczy, że teraz nie kłamie.

— Ale nie znaczy też, że skłamała.

— Więc jej wierzysz? — Jej twarz wyrażała jednocześnie nadzieję i sceptycyzm.

Zastanowił się nad swoimi odczuciami wobec tego zdarzenia, jak już z dziesięć razy od czasu, gdy Kim mu o nim powiedziała.

— Uhm — potwierdził. — Wierzę jej.

— Dlaczego?

— Bo to dobry dzieciak.

— Skąd wiesz? — zapytała ostro. Po raz pierwszy sprawiała wrażenie zirytowanej. — Kiedy ostatnio miałeś z nią do czynienia, kończyła podstawówkę. — Odwróciła się od niego i splatając ramiona, spojrzała za okno. Gdy odezwała się znowu, w jej głosie brzmiała gorycz. — Mogłeś wrócić. Mogłeś znowu uczyć w Nowym Jorku. Nie musiałeś jeździć po całym kraju, przeprowadzać się tutaj… byłbyś częścią ich życia.

Jej słowa go dotknęły i wiedział, że ma rację. Ale to nie było takie proste z powodów, które oboje rozumieli, choć żadne z nich nie chciało się do tego przyznać.

W końcu chrząknął, przerywając ciężką ciszę.

— Chciałem tylko powiedzieć, że Ronnie potrafi odróżnić dobro od zła. Gdy już zaznaczy swoją niezależność, stanie się tą samą osobą, którą zawsze była, tak sądzę. Pod zasadniczymi względami tak naprawdę się nie zmieniła.

Zanim Kim zdążyła się zastanowić, jak i czy w ogóle ma się do tego odnieść, przez drzwi frontowe wpadł Jonah. Policzki mu płonęły.

— Tato! Znalazłem naprawdę świetny warsztat! Chodźcie! Pokażę go wam!

Kim uniosła brew.

— Tam, za domem — wyjaśnił Steve. — Chcesz go zobaczyć?

— Jest fantastyczny, mamo!

Kim odwróciła się od nich obu, a chwilę potem znowu okręciła na pięcie.

— Nie, dziękuję — odpowiedziała. — Tata się bardziej do tego nadaje. A zresztą muszę już jechać.

— Już? — zapytał Jonah.

Steve wiedział, jakie to trudne dla Kim, więc odparł za nią:

— Twoją mamę czeka długa jazda z powrotem. A poza tym wieczorem chcę was zabrać do wesołego miasteczka. Nie wolisz tego, zamiast pójść do warsztatu?

Chłopcu nieznacznie opadły ramiona.

— Niech będzie — odrzekł.

*

Gdy Jonah pożegnał się z mamą — Ronnie nie było w pobliżu i według Kim raczej nie należało jej się szybko spodziewać — Steve poszedł z nim do warsztatu, zapadającego się, krytego blachą budynku gospodarczego, który stał na tej samej działce.

Przez ostatnie trzy miesiące Steve spędzał tutaj większość popołudni, otoczony ołowianym złomem i małymi taflami kolorowego szkła, które oglądał teraz Jonah. Pośrodku warsztatu stał duży stół, na którym leżał rozpoczęty witraż, ale chłopca bardziej zainteresowała dziwna kolekcja wypchanych zwierząt, pozostałość po poprzednim właścicielu. Trudno było nie ulec fascynacji pół wiewiórką, pół okoniem czy łbem oposa przytwierdzonym do korpusu kurczaka.

— Co to ma być? — zapytał Jonah.

— Sztuka.

— Myślałem, że sztuka to malarstwo i tak dalej.

— Owszem. Ale czasami sztuka to też inne rzeczy.

Jonah zmarszczył nos, patrząc na królikowęża.

— To nie wygląda na sztukę.

Kiedy Steve się uśmiechnął, Jonah wskazał okno witrażowe na stole.

— To też jego dzieło? — zapytał.

— Nie, moje. Robię to dla kościoła, który stoi tu niedaleko. W zeszłym roku spłonął i stary witraż został zniszczony.

— Nie wiedziałem, że umiesz robić witraże.

— Wierz albo nie, nauczył mnie tego artysta, który tu poprzednio mieszkał.

— Ten facet, który wypychał zwierzęta?

— Ten sam.

— I znałeś go?

Steve podszedł do stołu i stanął obok syna.

— Jako chłopiec wkradałem się tutaj, zamiast chodzić na religię. Robił witraże dla większości kościołów w okolicy. Widzisz to zdjęcie na ścianie? — Wskazał małą fotografię zmartwychwstałego Chrystusa, przypiętą do jednej z półek i trudną do zauważenia wśród innych rzeczy. — Mam nadzieję, że kiedy skończę, tak to będzie wyglądało.

— Fantastyczne — skomentował Jonah i Steve się uśmiechnął. Najwyraźniej było to ulubione słowo synka; spodziewał się, że usłyszy je tego lata jeszcze mnóstwo razy.

— Chcesz mi pomóc? — zapytał.

— A mogę?

— Liczyłem na to. — Steve dźgnął go lekko łokciem. — Potrzebuję kompetentnego asystenta.

— To trudne?

— Kiedy się tego uczyłem, byłem w twoim wieku. Na pewno sobie poradzisz.

Jonah skwapliwie wziął kawałek szkła i mu się przyjrzał. Z poważną miną zbliżył go do światła.

— Ja też jestem pewny, że sobie poradzę.

Steve’a znowu to rozśmieszyło.

— Chodzisz do kościoła? — zapytał.

— Uhm. Ale nie do tego, do którego chodziliśmy kiedyś. Tylko do tego, który lubi Brian. I Ronnie nie zawsze jedzie z nami. Siedzi w swoim pokoju i nie chce wyjść, ale gdy tylko zamykają się za nami drzwi, wyłazi i idzie z koleżankami do Starbucksa.

— Tak bywa, gdy dzieci wyrastają na nastolatki. Wystawiają rodziców na próbę.

Jonah odłożył szkło na stół.

— Ja taki nie będę — oświadczył. — Zawsze będę dobry. Ale nie przepadam za tym nowym kościołem. Nudzę się w nim. Więc mógłbym tam nie wchodzić.

— Słuszne rozumowanie. — Steve zamilkł na chwilę. — Słyszałem, że będziesz grał w nogę tej jesieni?

— Nie jestem w tym za dobry.

— Co z tego? To frajda, nie?

— Nie, jeśli jest się pośmiewiskiem.

— Ktoś się z ciebie śmieje?

— Nieważne. Mam to gdzieś.

— Aha.

Jonah przestąpił z nogi na nogę. Coś chodziło mu po głowie.

— Ronnie nie przeczytała ani jednego listu z tych, które od ciebie dostała, tato. I nie chce już grać na fortepianie.

— Wiem — odparł Steve.

— Mama mówi, że to wszystko przez napięcie przedmiesiączkowe.

Steve niemal zakrztusił się ze śmiechu, ale szybko odzyskał panowanie nad sobą.

— A wiesz w ogóle, co to znaczy?

Jonah poprawił okulary na nosie.

— Nie jestem już dzieckiem. To znaczy, że ma syndrom niechęci do facetów.

Steve parsknął śmiechem i zmierzwił synowi włosy.

— Może poszukamy twojej siostry? Chyba widziałem, że idzie w kierunku wesołego miasteczka.

— Przejedziemy się na diabelskim kole?

— Jeśli tylko masz ochotę.

— Fantastycznie.

3Ronnie

Na jarmarku panował tłok. Czy raczej, poprawiła się Ronnie, na Festiwalu Owoców Morza Wrightsville Beach. Płacąc za lemoniadę w jednym ze stoisk, zauważyła, że oba pobocza drogi prowadzącej na molo zastawione są samochodami, które stoją zderzak w zderzak, a kilku przedsiębiorczych nastolatków za opłatą udostępnia miejsca na podjazdach okolicznych domów.

Jak dotąd, pomyślała, nic ciekawego tutaj nie ma. Liczyła, że diabelski młyn jest tu na stałe i że na molo znajdują się sklepy i stoiska jak na deptaku w Atlantic City. Innymi słowy, miała nadzieję, że będzie to miejsce, w którym spędzi lato. Niestety. Wesołe miasteczko zajmowało parking na końcu molo i przypominało mały wiejski jarmark. Oferowano na nim głównie przejażdżki rozwalającymi się karuzelami. Wszędzie stały tandetne strzelnice i budki z tłustym żarciem. Wszystko to było… obciachowe.

Nie wyglądało jednak na to, żeby ktoś podzielał jej opinię. Prawie nie dało się tu wcisnąć szpilki. Starzy i młodzi, całe rodziny, grupki gimnazjalistów gapiące się na siebie nawzajem, mnóstwo ludzi. Bez względu na to, w którą stronę by poszła, zawsze wpadała na strumień ciał. Spoconych ciał. Wielkich, spoconych ciał, z których dwa sprasowały ją między sobą, gdy kolejka ludzi nie wiadomo dlaczego nagle się zatrzymała. Tak śmierdziały, że musiały pochłonąć smażonego hot doga i smażonego snickersa, które widziała na stoiskach. Zmarszczyła nos. Ale obciach.

Dostrzegła wyjście, wymknęła się spomiędzy karuzel, strzelnic i budek z jedzeniem, i ruszyła w stronę molo. Na szczęście tłum się przerzedzał, w miarę jak szła po molo, mijając stoiska z rękodziełem. Nie wyobrażała sobie, że mogłaby coś tu kupić — kto, u licha, chciałby krasnala z muszelek? Ale widocznie ktoś kupował to badziewie, bo inaczej te budki by nie istniały.

Roztargniona wpadła na stolik, przy którym na składanym krześle siedziała starsza pani. Ubrana była w T-shirt z emblematem SPCA3, miała siwe włosy i życzliwą, pogodną twarz — typ babci, która pewnie przed Bożym Narodzeniem całymi dniami piecze ciastka, pomyślała Ronnie. Na blacie przed nią leżały ulotki, a obok stał słój na datki i duże kartonowe pudło. W pudle siedziały cztery szare szczeniaki, z których jeden podskakiwał na tylnych łapach, żeby wyjrzeć na zewnątrz.

— Hej, mały — powiedziała do niego.

Starsza pani się uśmiechnęła.

— Chcesz go potrzymać? Jest najzabawniejszy. Nazwałam go Seinfeld.

Szczeniak zaskowyczał.

— Nie, dziękuję.

Był śliczny. Naprawdę śliczny, mimo że zdaniem Ronnie to imię do niego nie pasowało. I rzeczywiście chyba miała ochotę go potrzymać. Wiedziała jednak, że nie będzie chciała oddać szczeniaczka, gdy już weźmie go na ręce. Bardzo lubiła zwierzęta, rozczulały ją zwłaszcza te bezpańskie, porzucone. Jak te maluchy.

— Nic im się nie stanie, prawda? Nie uśpi ich pani?

— Ależ skąd — odparła kobieta. — Dlatego rozstawiliśmy ten stolik. Żeby ludzie je wzięli. W zeszłym roku znaleźliśmy domy dla ponad trzydziestu zwierząt, a te cztery już rozdałam. Czekam tylko na ich nowych właścicieli, żeby je zabrali, gdy będą wychodzić. Ale mamy ich więcej, gdybyś była zainteresowana.

— Jestem tu tylko z wizytą — wyjaśniła Ronnie, gdy nagle z plaży dobiegł jakiś ryk. Wyciągnęła szyję, żeby zobaczyć. — Co się dzieje? Koncert?

Kobieta pokręciła przecząco głową.

— Siatkówka plażowa. Grają od wielu godzin… to jakieś zawody. Powinnaś pójść i popatrzeć. Słyszę krzyki przez cały dzień, więc te rozgrywki muszą być emocjonujące.

Ronnie zastanowiła się nad tym. Czemu nie? Nie będzie gorzej niż tutaj. Zanim ruszyła ku schodom, wrzuciła kilka dolarów do słoja na datki.

Zachodziło słońce i ocean w jego świetle połyskiwał jak płynne złoto. Kilka pozostałych jeszcze na plaży rodzin leżało na ręcznikach w pobliżu wody, obok paru zamków z piasku, które miał niebawem zagarnąć przypływ. Rybitwy wznosiły się i opadały w powietrzu, polując na kraby.

Wkrótce doszła do miejsca, w którym rozgrywał się turniej. Zbliżyła się do skraju boiska i zauważyła, że inne dziewczyny wśród publiczności interesują się dwoma zawodnikami po prawej stronie. I nic dziwnego. Obaj — w jej wieku? starsi? — należeli do rodzaju, który jej przyjaciółka Kayla nazywała „ciachem”. Chociaż żaden z nich nie był w typie Ronnie, nie mogła pozostać obojętna na ich szczupłe, muskularne sylwetki i płynne ruchy na piasku.

Zwłaszcza ten wyższy, z ciemnymi brązowymi włosami i plecioną bransoletą na nadgarstku. Kayla na pewno by go namierzyła — zawsze lubiła wysokich — tak jak blondynka w bikini po drugiej stronie boiska. Ronnie od razu dostrzegła ją i jej przyjaciółkę. Obie były szczupłe i ładne, miały olśniewająco białe zęby i najwyraźniej przyzwyczaiły się, że przyciągają uwagę i że chłopcy ślinią się na ich widok. Trzymały się z dala od reszty widzów i kibicowały powściągliwie, pewnie żeby nie potargać sobie włosów. Równie dobrze mogły być billboardami, na które patrzy się z daleka, nie podchodząc zbyt blisko. Ronnie nie znała ich, ale już za nimi nie przepadała.

Ponownie skupiła uwagę na meczu, akurat gdy ci śliczni zdobyli następny punkt. I następny. I jeszcze jeden. Nie wiedziała, jaki jest wynik, ale wyraźnie byli lepszą drużyną. Mimo to, obserwując grę, zaczęła przyglądać się także innym zawodnikom. Wynikało to nie tyle z tego, że zawsze miała słabość do przegranych — bo tak było — ile z tego, że para czempionów przypominała jej zepsutych chłopaków z prywatnych szkół, których spotykała w klubach, zarozumialców z Upper East Side, którzy chodzili do Dalton albo Buckley i uważali się za lepszych od reszty tylko dlatego, że ich tatusiowie zarządzali papierami wartościowymi. Tak często widywała złotą młodzież, że potrafiła rozpoznać jej przedstawicieli, i dałaby głowę, że ci dwaj właśnie dlatego cieszyli się takim powodzeniem. Jej przypuszczenia się potwierdziły, kiedy po zdobyciu przez drużynę następnego punktu kolega ciemnowłosego mrugnął do koleżanki blond Wenus, dziewczyny w typie lalki Barbie, przygotowując się do serwu. W tym miasteczku ładni ludzie najwyraźniej znali się nawzajem.

Dlaczego jej to nie dziwiło?

Mecz stał się nagle mniej ciekawy i już odwróciła się, aby odejść, gdy nad siatką przeleciał następny serw. Dotarło do niej, że ktoś krzyczy, gdy drużyna przeciwna odbiła piłkę, ale zanim zrobiła ze dwa kroki, poczuła, że widzowie wokół niej zaczynają się przepychać, tak że na chwilę straciła równowagę.

Na zbyt długą chwilę.

Odwróciła się i zobaczyła jeszcze, że jeden z graczy biegnie w jej stronę, skręcając głowę, żeby nie spuścić z oka zabłąkanej piłki. Nie zdążyła usunąć się z drogi, gdy wpadł na nią z impetem. Chwycił ją za ramiona, aby złapać równowagę i nie przewrócić jej. Poczuła szarpnięcie i niemal z fascynacją patrzyła, jak ze styropianowego kubka, który trzymała w ręku, spada pokrywka, a lemoniada szybuje łukiem w powietrzu, po czym oblewa jej twarz i koszulkę.

Chwilę później było po wszystkim, tak po prostu. Uniosła głowę i zobaczyła, że ciemnowłosy chłopak patrzy na nią szeroko otwartymi oczami.

— Nic ci nie jest? — wydyszał.

Czuła, że lemoniada cieknie jej po twarzy i przesiąka przez koszulkę. Usłyszała, że ktoś w tłumie się śmieje. Bo dlaczego nie? To był taki świetny dzień.

— W porządku — burknęła.

— Na pewno? — sapnął chłopak. Sprawiał wrażenie naprawdę skruszonego. — Mocno cię walnąłem.

— Po prostu… puść mnie — wycedziła przez zaciśnięte zęby.

Chyba nie uświadamiał sobie, że wciąż trzyma ją za ramiona, i natychmiast zabrał ręce. Cofnął się szybko i odruchowo dotknął bransoletki. Obracał ją z roztargnieniem.

— Naprawdę przepraszam. Biegłem za piłką i…

— Wiem, co robiłeś — rzuciła. — Przeżyłam, tak?

Po tych słowach odwróciła się na pięcie; niczego bardziej nie pragnęła, tylko jak najszybciej oddalić się z tego miejsca. Usłyszała, że ktoś z tyłu woła:

— No, Will! Wracajmy do gry!

Ale gdy przepychała się przez tłum, czuła na sobie jego spojrzenie, dopóki nie zniknęła z widoku.

*

Koszulce nic się nie stało, ale Ronnie nie poprawiło to samopoczucia. Lubiła ją, była to pamiątka z koncertu Fall Out Boy, na który wybrała się w zeszłym roku z Rickiem. Mama się wściekła, i to nie tylko dlatego, że Rick miał wytatuowaną pajęczynę na plecach i więcej kolczyków w uszach niż Kayla; głównie dlatego, że Ronnie nie powiedziała jej, dokąd idą, i wróciła do domu dopiero następnego popołudnia, bo w końcu wylądowali u brata Ricka w Filadelfii. Zabroniła jej widywać się, a nawet rozmawiać z Rickiem, ale Ronnie złamała ten zakaz już następnego dnia.

Nie żeby była zakochana w Ricku; szczerze mówiąc, nawet nie lubiła go za bardzo. Tylko wkurzyła się na mamę i chciała jej zrobić na przekór. Kiedy jednak pojechała do niego, był znowu naćpany i pijany, tak jak na koncercie, i uświadomiła sobie, że jeśli nie przestanie się z nim spotykać, wciąż będzie ją namawiał, żeby spróbowała tego, co sam brał, jak poprzedniego wieczoru. Była więc u niego tylko kilka minut, a potem poszła na Union Square, gdzie spędziła resztę popołudnia. Wiedziała, że wszystko między nimi skończone.

Nie była naiwna, jeśli chodzi o narkotyki. Niektórzy z jej znajomych popalali trawkę, kilkoro brało kokainę albo ecstasy, a jeden nawet był uzależniony od metamfetaminy. Wszyscy oprócz niej pili w weekendy. W każdym klubie i na każdej imprezie można było dostać każdą z tych używek. Ale miała wrażenie, że zawsze, gdy jej koleżanki paliły, piły albo łykały coś, po czym podobno czuły się fantastycznie, przez resztę wieczoru bełkotały, chwiały się na nogach, rzygały albo zupełnie traciły kontrolę i robiły prawdziwe głupoty. Przeważnie z facetami.

Ronnie nie chciała, żeby coś takiego ją spotkało. Nie po tym, co zeszłej zimy przydarzyło się Kayli. Ktoś — Kayla do dziś nie wie kto — wrzucił jej do drinka pigułkę gwałtu i choć niewiele pamiętała z tego, co działo się potem, miała wrażenie, że znalazła się w jakimś pomieszczeniu z trzema facetami, których widziała tej nocy pierwszy raz. Kiedy obudziła się następnego ranka, jej ciuchy leżały rozrzucone wokół. Kayla nie mówiła nic więcej — wolała udawać, że to nigdy się nie zdarzyło, i żałowała, że w ogóle zwierzyła się Ronnie — ale nietrudno było skojarzyć fakty.

Dotarłszy na koniec molo, Ronnie odstawiła do połowy opróżniony kubek i usiłowała osuszyć koszulkę serwetką. Coś to dało, ale po zawilgoconej serwetce zostawały maleńkie białe płatki przypominające łupież.

Super.

Szkoda, że facet nie wpadł na kogoś innego. Stała tam… ile, dziesięć minut? Jakie było prawdopodobieństwo, że gdy się odwróci, nadleci piłka? I że będzie tkwiła z kubkiem w ręku wśród ludzi oglądających mecz siatkówki, którego wcale nie chciała oglądać, w miejscu, w którym wcale nie chciała być? Coś takiego nie zdarzy się ponownie w ciągu miliona lat. Przy takim farcie powinna kupić bilet na loterię.

I ten chłopak, który to zrobił. Ciemnowłosy, brązowooki przystojniak. Z bliska, uświadomiła sobie, był jeszcze atrakcyjniejszy, zwłaszcza z tą… skruchą na twarzy. Być może należał do elity, ale w tej nanosekundzie, gdy ich spojrzenia się spotkały, miała bardzo dziwne wrażenie, że jest całkiem normalny.

Pokręciła głową, żeby otrząsnąć się z takich głupich myśli. Najwyraźniej słońce przygrzało jej w głowę. Uznała, że zrobiła, co może, przy użyciu serwetki, i wzięła kubek. Zamierzała go wyrzucić, ale gdy się odwróciła, poczuła, że utknął pomiędzy nią a kimś innym. Tym razem nie stało się to w zwolnionym tempie; lemoniada natychmiast znowu zalała przód jej koszulki.

Ronnie zastygła w bezruchu i spojrzała z niedowierzaniem na swój T-shirt. To chyba żarty.

Przed nią stała dziewczyna w jej wieku, która trzymała w dłoni shake’a i sprawiała wrażenie równie zaskoczonej jak Ronnie. Była ubrana na czarno, a jej ciemne włosy wiły się niesfornie wokół twarzy. Podobnie jak Kayla miała w każdym uchu po kilka kolczyków na sztyftach i jedną parę wiszących z miniaturowymi trupimi czaszkami, a jej gotycki styl podkreślały jeszcze ciemny cień do powiek i eye-liner. Gdy resztki lemoniady wsiąkały w koszulę Ronnie, gotka wskazała kubkiem rozprzestrzeniającą się plamę.

— Chrzań to — powiedziała.

— Myślisz?

— Przynajmniej masz teraz symetryczne zacieki.

— Och, rozumiem. To miało być śmieszne.

— Raczej dowcipne.

— To trzeba było powiedzieć coś w tym stylu: „Może powinnaś trzymać się kubków dla niemowląt”.

Gotka się zaśmiała, co zabrzmiało zaskakująco dziewczęco.

— Nie jesteś stąd, co?

— Nie, z Nowego Jorku. Przyjechałam do ojca.

— Na weekend?

— Na całe lato.

— Chrzań to.

Tym razem to Ronnie się roześmiała.

— Jestem Ronnie. To skrót od Veronica.

— Mów do mnie Blaze.

— Blaze?

— Naprawdę mam na imię Galadriel. To z Władcy pierścieni. Pomysł mojej mamy.

— Przynajmniej nie nazwała cię Gollum.

— Albo Ronnie. — Odchylając głowę do tyłu, powiedziała: — Jeśli chcesz coś suchego, tam w budce sprzedają koszulki z Nemo.

— Nemo?

— Uhm. Z tego filmu. Pomarańczowo-biała rybka z felerną płetwą. Ta, która wylądowała w akwarium, a tata wyrusza jej na ratunek. Kojarzysz?

— Nie chcę koszulki z Nemo, jasne?

— Nemo jest cool.

— Może gdy się ma sześć lat — odcięła się Ronnie.

— Jak chcesz.

Zanim Ronnie zdążyła odpowiedzieć, jej uwagę zwrócili trzej faceci przepychający się przez tłum. Wyróżniali się spośród plażowiczów, bo mieli postrzępione szorty i tatuaże, a spod ciężkich skórzanych kurtek wystawały im gołe torsy. Jeden, z kolczykiem w brwi, niósł duży magnetofon starego typu; drugi, w odbarwionym T-shircie Mohawk, miał całe wytatuowane ramiona, trzeci — jak Blaze — długie czarne włosy kontrastujące z mlecznobiałą cerą. Ronnie instynktownie zwróciła się do Blaze, ale zobaczyła, że ta zniknęła. Na jej miejscu stał Jonah.

— Czym się oblałaś? — zapytał. — Jesteś cała mokra i się kleisz.

Ronnie rozejrzała się za Blaze, ciekawa, gdzie dziewczyna się ulotniła. I dlaczego.

— Idź sobie, dobra?

— Nie mogę. Tata cię szuka. Chyba chciałby, żebyś wróciła do domu.

— Gdzie on jest?

— Wstąpił do toalety, ale zaraz powinien tu być.

— Nie mów mu, że mnie widziałeś.

Jonah rozważał tę prośbę przez chwilę.

— Pięć dolców — rzucił.

— Słucham?

— Daj mi pięć dolców, to zapomnę, że tu byłaś.

— Mówisz poważnie?

— Tracisz tylko czas — zauważył. — Stawka wzrosła do dziesięciu dolarów.

Nad głową Jonah zauważyła ojca, który rozglądał się wśród ludzi. Skuliła się odruchowo, choć wiedziała, że nie uda jej się przed nim umknąć. Spojrzała na brata szantażystę, który najwyraźniej też zdawał sobie z tego sprawę. Był bystry, kochała go i doceniała jego umiejętności szantażu, lecz młodszy brat to młodszy brat. W idealnym świecie stałby po jej stronie. Ale tu, w realu? Oczywiście, że nie.

— Nienawidzę cię, wiesz?

— Wzajemnie. To będzie cię kosztować dziesięć dolarów.

— Może pięć?

— Przegapiłaś okazję. Ale umiem dochowywać sekretów.

Ojciec w dalszym ciągu jej nie widział, był jednak coraz bliżej.

— Dobra — syknęła, szperając po kieszeniach.

Wyciągnęła zgnieciony banknot i Jonah schował go do kieszonki. Zerknąwszy przez ramię, zobaczyła, że ojciec idzie w jej stronę, wciąż się rozglądając, i dała nura za budkę. Ku swojemu zaskoczeniu zobaczyła tam Blaze, która opierała się o ścianę i paliła papierosa.

Dziewczyna uśmiechnęła się złośliwie.

— Kłopoty z tatusiem?

— Jak stąd zwiać?

— Zwyczajnie. — Blaze wzruszyła ramionami. — I tak cię rozpozna po koszulce.

*

Godzinę później Ronnie siedziała obok Blaze na jednej z ławek przy końcu molo, wciąż znudzona, ale już nie tak bardzo jak wcześniej. Okazało się, że Blaze umie słuchać i ma specyficzne poczucie humoru — a co najważniejsze, tak jak Ronnie uwielbia Nowy Jork, chociaż nigdy w nim nie była. Zadawała jej podstawowe pytania: o Times Square, Empire State Building i Statuę Wolności — atrakcje turystyczne, których Ronnie starła się za wszelką cenę unikać. Rozbawiła jednak Blaze, opowiadając o prawdziwym Nowym Jorku: o klubach w Chelsea, scenach muzycznych na Brooklynie, ulicznych sprzedawcach w Chinatown, gdzie można było kupić pirackie płyty, podróbki Prady i wszystko inne za kilka dolarów.

Gdy tak mówiła o tych miejscach, zapragnęła znaleźć się tam z powrotem. Gdziekolwiek, tylko nie tu.

— Ja też bym nie chciała tutaj przyjechać — przyznała Blaze. — Wierz mi. Strasznie tu nudno.

— Długo tu mieszkasz?

— Całe życie. Ale przynamniej jestem ubrana jak trzeba.

Ronnie w końcu kupiła ten głupi T-shirt z Nemo i wiedziała, że wygląda w nim śmiesznie. Był tylko jeden rozmiar na składzie, XL, i koszulka sięgała jej do kolan. Zdecydowała się na nią tylko dlatego, że po jej włożeniu mogła umknąć niezauważona przed ojcem. Co do tego Blaze miała rację.

— Ktoś mi powiedział, że Nemo jest cool.

— Wciskał ci kit.

— Co my tu robimy? Mój ojciec już pewnie sobie poszedł.

Blaze odwróciła się do niej.

— A co? Chcesz wracać do lunaparku? Może wejść do nawiedzonego domu?

— Nie. Ale gdzieś chyba można pójść.

— Jeszcze nie. Później tak. Na razie musimy poczekać.

— Na co?

Blaze nie odpowiedziała. Wstała i obróciła się ku ciemniejącej wodzie. Włosy rozwiał jej wiatr i zapatrzyła się w księżyc.

— Widziałam cię już wcześniej.

— Kiedy?

— Na meczu siatkówki. — Wskazała molo. — Stałam tam.

— I co?

— Wydawałaś się nie na miejscu.

— Tak jak ty.

— Dlatego stałam na molo. — Wspięła się na balustradę i usiadła na niej, zwrócona ku Ronnie. — Wiem, że wolałabyś być gdzieś indziej, ale co takiego zrobił twój ojciec, że jesteś na niego taka cięta?

Ronnie otarła dłonie o spodnie.

— To długa historia.

— Mieszka ze swoją dziewczyną?

— Chyba nie ma dziewczyny. A co?

— To szczęściara z ciebie.

— O czym ty mówisz?

— Mój ojciec mieszka z dziewczyną. Zresztą trzecią od rozwodu i jak na razie najgorszą. Zdzira ma zaledwie kilka lat więcej ode mnie i ubiera się jak striptizerka. Zresztą z tego, co wiem, jest striptizerką. Niedobrze mi się robi za każdym razem, gdy muszę do nich iść. Ona chyba nie wie, jak ma się wobec mnie zachowywać. W jednej chwili próbuje mi udzielać rad, jakby była moją matką, a w następnej stara się być moją najlepszą przyjaciółką. Nie znoszę jej.

— Mieszkasz z mamą?

— Uhm. Tylko że teraz ma faceta, który cały czas siedzi w domu. To też dupek. Nosi taki śmieszny tupecik, bo wyłysiał, gdy miał ze dwadzieścia lat czy coś takiego, i wciąż mi mówi, że powinnam pójść do college’u. Jakby obchodziło mnie jego zdanie. To wszystko jest popieprzone, nie sądzisz?

Zanim Ronnie odpowiedziała, Blaze zeskoczyła z barierki.

— Chodźmy. Chyba się zaczyna. Musisz to zobaczyć.

Ronnie ruszyła za Blaze w stronę gęstniejącego tłumu, który oglądał jakiś występ uliczny. Ze zdziwieniem uświadomiła sobie, że wykonawcami byli trzej żule, których widziała wcześniej. Dwaj z nich prezentowali breakdance do muzyki z magnetofonu, podczas gdy trzeci, ten z długimi włosami, stał w środku i żonglował czymś, co wyglądało jak płonące piłeczki golfowe. Co jakiś czas przerywał i po prostu trzymał którąś piłkę, obracając ją między palcami i tocząc po wierzchu dłoni, następnie po jednym ramieniu i po drugim. Dwa razy zaciskał płonącą kulę w ręce, tak że prawie gasił ogień, ale zaraz potem rozwierał palce i przez szparę obok kciuka strzelał płomień.

— Znasz go? — zapytała Ronnie.

Blaze kiwnęła głową.

— To Marcus.

— Ma na rękach jakąś warstwę ochronną?

— Nie.

— Czy to boli?

— Nie, jeśli odpowiednio trzyma się piłkę. Ale wygląda niesamowicie, co?

Ronnie musiała się z nią zgodzić. Marcus zgasił dwie piłki, a potem znowu zapalił je od trzeciej. Na ziemi leżał odwrócony kapelusz i Ronnie widziała, że ludzie zaczęli wrzucać do niego pieniądze.

— Skąd on bierze te piłki?

— Robi je. Pokażę ci jak. To nietrudne. Potrzebne są tylko bawełniana koszulka, igła z nitką i trochę benzyny z zapalniczki.

Do wtóru głośnej muzyki, która płynęła z magnetofonu, Marcus rzucił trzy płonące piłki facetowi w T-shircie z Mohawkiem i zapalił dwie następne. Żonglowali nimi jak cyrkowi klowni kręglami, coraz szybciej i szybciej, nie przerywając, dopóki któryś rzut się nie uda.

Tylko że im się udawały. W końcu facet z kolczykiem w brwi złapał jedną piłkę i zaczął odbijać ją stopami jak w futbolu. Pozostali dwaj ugasili trzy piłki, dołączyli do niego i potem we trzech podawali sobie dwie ostatnie. Widzowie klaskali i do kapelusza posypały się pieniądze, podczas gdy muzyka osiągnęła crescendo. Kiedy piosenka się skończyła, płonące piłki zostały złapane i zgaszone.

Ronnie musiała przyznać, że nigdy dotąd nie widziała czegoś takiego. Marcus podszedł do Blaze, objął ją i pocałował namiętnie, co wydawało się nader niestosowne w miejscu publicznym. Powoli otworzył oczy i spojrzał prosto na Ronnie, a potem wypuścił Blaze z uścisku.

— Kto to? — zapytał.

— To Ronnie — wyjaśniła Blaze. — Jest z Nowego Jorku. Właśnie się poznałyśmy.

Mohawk i Kolczyk w Brwi dołączyli do Marcusa i Blaze, lustrując Ronnie, która poczuła się bardzo skrępowana.

— Z Nowego Jorku, tak? — Marcus wyjął z kieszeni zapalniczkę i podpalił jedną z piłek. Trzymał płonącą kulę między kciukiem a palcem wskazującym, tak że Ronnie znowu zaczęła się zastanawiać, jak mógł się nie oparzyć. — Lubisz ogień? — zapytał głośno.

Nie czekając na odpowiedź, rzucił piłkę w jej stronę. Ronnie odskoczyła do tyłu. Piłka upadła przed nią, gdy z tłumu wyszedł policjant i zgasił ogień.

— Wy trzej! — wykrzyknął, wskazując ręką. — Zabierajcie się stąd. Już. Mówiłem wam, że nie możecie występować na molo, i następnym razem was zgarnę.

Marcus podniósł ręce i cofnął się o krok.

— Już stąd idziemy.

Chłopcy wzięli kurtki i odeszli w stronę wesołego miasteczka. Blaze ruszyła za nimi, zostawiając Ronnie. Ta poczuła, że policjant na nią patrzy, ale zignorowała go. Zawahała się przez chwilę i poszła za nimi.

4Marcus

Wiedział, że ona pójdzie za nimi. Wszystkie tak robiły. Zwłaszcza te nowe w miasteczku. Tak jest z dziewczynami: im gorzej je traktował, tym bardziej im na nim zależało. Takie głupie. Przewidywalne, ale głupie.