Prawda ognia

Maria V. SnyderPrawda ognia

Przełożył
Janusz

Moim rodzicom, Jamesowi i Vincenzy, w podzięce za nieustanne wsparcie i zachętę we wszystkich moich przedsięwzięciach. To wy rozniecacie we mnie ogień.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– To żałosne, Yeleno. Wszechmocna Poszukiwaczka Dusz, która nie potrafi wszystkiego. To wcale nie jest zabawne – poskarżył się Dax, z udawaną irytacją rozkładając długie chude ramiona.

– Przykro mi, że cię rozczarowuję, ale nigdy nie twierdziłam, że jestem wszechmocna. – Niecierpliwym gestem odgarnęłam z oczu kosmyk czarnych włosów.

Dax i ja trudziliśmy się bez powodzenia nad poszerzeniem moich magicznych umiejętności. Ćwiczyliśmy w Twierdzy Magów na parterze wieży Irys, która stała się też moją, odkąd przydzielono mi w niej trzy kondygnacje, i starałam się, by moje zdenerwowanie nie zakłóciło naszych lekcji.

Dax próbował mnie nauczyć poruszania przedmiotów. Posługując się magiczną mocą, ustawił pluszowe fotele w równych rzędach i przewrócił na bok kanapę. Moje starania, by przywrócić obmyślony przez Irys przytulny układ umeblowania i sprawić, żeby stół przestał mnie ścigać, zawiodły, choć wysilałam się tak bardzo, że aż oblał mnie pot i koszula przylgnęła do ciała.

Nagle zadrżałam z zimna. Mimo ognia płonącego w kominku, grubych dywanów i szczelnie zamkniętych żaluzji, w salonie było wręcz mroźno. Białe marmurowe ściany, tak cudownie chłodne w lecie, w zimnej porze roku wysysały z powietrza całe ciepło. Wyobraziłam sobie, że owo ciepło wędruje zielonymi żyłkowaniami marmuru i ucieka na zewnątrz.

Mój przyjaciel Dax Greenblade obciągnął tunikę. Wysoki i szczupły jak większość jego ziomków z klanu Greenblade, istotnie przypominał źdźbło trawy, także i tym, że język miał równie ostry jak jej krawędzie.

– Najwyraźniej nie posiadasz zdolności poruszania przedmiotów, spróbujmy zatem z ogniem. Nawet niemowlę potrafi magią rozpalić płomień! – stwierdził, ustawiając na stole świecę.

– Niemowlę? Doprawdy, znowu przesadzasz – odparłam, jako że zdolność dotarcia do źródła magicznej mocy i posługiwania się nią objawia się dopiero w okresie dojrzewania.

– To nieistotne szczegóły. – Dax machnął ręką, jakby odganiał natrętną muchę. – Skoncentruj się na zapaleniu świecy.

Popatrzyłam na niego sceptycznie, unosząc brwi. Jak dotąd wszystkie moje wysiłki skierowane ku martwym przedmiotom nie dały żadnego rezultatu. Mogłabym uleczyć mojego przyjaciela z najgorszej przypadłości, usłyszeć jego myśli, a nawet ujrzeć jego duszę, lecz kiedy sięgałam po nitkę magicznej energii, by użyć jej do przesunięcia krzesła, nie działo się nic.

– Są aż trzy powody, dla których powinnaś umieć to zrobić. Po pierwsze – zaczął liczyć na palcach – władasz potężną magiczną mocą. Po drugie jesteś nieustępliwa, a po trzecie pokonałaś Ferdego, Złodzieja Dusz.

Który wkrótce potem uciekł i w każdej chwili mógł znowu zacząć kraść kolejne dusze, pomyślałam, po czym spytałam:

– Sądzisz, że pomożesz mi, przypominając Ferdego?

– Owszem, chciałem dodać ci otuchy. Mam wyrecytować całą listę bohaterskich czynów, których dokonałaś?

– Nie. Lepiej wróćmy do lekcji.

Ostatnie, czego sobie życzyłam, to wysłuchiwanie najnowszych plotek na mój temat. Wieść o tym, że jestem Poszukiwaczką Dusz, rozprzestrzeniła się w Twierdzy Magów jak niesione wiatrem nasiona dmuchawca. A ciągle jeszcze, gdy słyszałam to miano, serce przeszywały mi niepewność i lęk.

Odepchnęłam od siebie natrętne myśli i połączyłam się ze źródłem magicznej mocy, która otula świat jak koc. Jednak tylko magowie potrafią wyciągnąć z niego nitki magii i posłużyć się nimi. Przyciągnęłam do siebie pasmo magicznej energii, a następnie skierowałam je ku świecy, wyrażając w myśli pragnienie, by pojawił się płomień.

Bez skutku.

– Postaraj się bardziej – polecił Dax.

Zwiększyłam magiczną moc i ponownie wymierzyłam ją w świecę, a wtedy Dax spurpurowiał i zakrztusił się, jakby powstrzymywał kaszel. Oślepił mnie błysk, gdy knot świecy zapłonął.

– Tak się nie robi! To niegrzeczne! – zawołał Dax z komicznie oburzoną miną.

– Przecież chciałeś, żeby świeca się zapaliła.

– Tak, ale nie chciałem zapalić jej za ciebie! – Rozejrzał się po pokoju, jakby szukał cierpliwości pozwalającej poradzić sobie z niesfornym dzieckiem. – Wy, Zaltanianie, i te wasze dziwaczne moce – narzekał. – Zmusiłaś mnie, żebym zapalił świecę. Też coś! I pomyśleć, że tak się przejmowałem twoimi niebezpiecznymi przygodami.

– Uważaj, co mówisz o moim klanie, bo… – Urwałam, szukając w myśli odpowiednio sugestywnej groźby.

– Bo co?

– Bo powiem drugiemu magowi, gdzie znikasz za każdym razem, gdy bierze z półki którąś z tych starych ksiąg. – Drugi mag Bain, mentor Daksa, uwielbiał zgłębiać starożytną historię, natomiast jego uczeń wolał w tym czasie poznawać najnowsze kroki taneczne.

– No dobra, wygrałaś. Dowiodłaś, że nie masz zdolności rozniecania ognia. Będę ślęczał nad tłumaczeniami ze starożytnych języków – rzekł z ponurą miną. – A ty zajmij się poszukiwaniem dusz – dodał kpiąco, lecz wyczułam w jego słowach ukryty podtekst.

Nie bez powodu niepokoiły go moje zdolności. Ostatni Poszukiwacz Dusz narodził się w Sycji mniej więcej sto pięćdziesiąt lat temu. Podczas krótkiego życia zmienił swoich wrogów w pozbawionych dusz niewolników zdolnych do wszelkich nieprawości i niewiele brakowało, by zdobył tyrańską władzę nad całym krajem. Dlatego Sycjanie przyjęli z wielkim lękiem wieść o pojawieniu się kolejnego Poszukiwacza Dusz.

Niezręczny moment minął, w ciemnozielonych oczach Daksa zamigotał szelmowski błysk.

– Lepiej już pójdę. Muszę się pouczyć. Pamiętasz, że mamy jutro test z historii? – Gdy jęknęłam na myśl o grubym tomie, który będę musiała przeczytać, Dax dodał: – Twoja znajomość sycjańskiej historii też jest żałosna.

– Z dwóch powodów – odparłam, wyliczając na palcach: – Pierwszy to Ferde Daviian, a drugim jest sycjańska Rada. – Gdy Dax znów machnął ręką, dorzuciłam: – Wiem, wiem. To nieistotne szczegóły.

Z uśmiechem otulił się płaszczem i wyszedł, wpuszczając do środka powiew lodowatego wiatru. Płomienie w kominku zatańczyły, by zaraz się uspokoić. Podeszłam bliżej i ogrzałam dłonie, rozmyślając o tych dwóch powodach.

Ferde był członkiem nieuznawanego formalnie klanu Daviian, bandy renegatów, którzy opuścili macierzysty klan Sandseed. Daviianów nie zadowalało wędrowanie po Równinie Avibiańskiej i snucie opowieści, pragnęli od życia czegoś więcej. Aby zdobyć władzę, Ferde porwał i torturował dwanaście dziewcząt, a następnie kradł ich dusze, by zwiększyć swoją magiczną moc. Valek i ja powstrzymaliśmy go przed ostatecznym osiągnięciem celu, czyli przechwyceniem dwunastej duszy.

W moim sercu pulsowała bolesna tęsknota za Valkiem. Dotknęłam wisiorka na szyi w kształcie motyla, który dla mnie wyrzeźbił. Valek powrócił do Iksji zaledwie miesiąc temu, ale z każdym dniem coraz bardziej mi go brakowało. Może powinnam wpakować się w kolejną groźną awanturę, gdyż miał dar zjawiania się wtedy, gdy najbardziej go potrzebuję.

Niestety, choć czasy były dość niespokojne, raczej nie było szansy, żebyśmy znów się spotkali. Zapragnęłam więc, by wysłano mnie z jakąś nudną dyplomatyczną misją do Iksji.

Jednak sycjańska Rada nie zgodzi się na taką wyprawę, zanim nie zdecyduje, co ma ze mną zrobić. Tworzy ją jedenastu przywódców klanów oraz czworo mistrzów magii. Całe to szacowne grono przez cały miniony miesiąc spierało się w kwestii mojej nowej roli, roli Poszukiwaczki Dusz. Spośród czworga mistrzów najmocniej wspiera mnie Irys Jewelrose, czwarta magini, natomiast pierwsza magini, Roze Featherstone, jest moim najzacieklejszym wrogiem.

Wpatrując się w ogień trawiący bierwiona, dumałam o Roze. Nagle spostrzegłam, że płomienie przestały strzelać chaotycznie, tylko wyodrębniły się jak jakieś indywidua, w ich ruchach pojawił się szczególny ład i sens przypominające gesty aktorów na scenie.

Zamrugałam zdziwiona. Zamiast powrócić do normalnej formy, ogień wzrósł i wypełnił całe moje pole widzenia, przesłaniając resztę pokoju. Wzrok przeszyły mi jaskrawobarwne wzory. Zamknęłam oczy, lecz obraz nie zniknął. Poczułam lęk. Mimo mojej mentalnej bariery obronnej, której moc miałam okazję sprawdzić wiele już razy, jakiś mag oplatał mnie nićmi magii.

Przyglądałam się jak urzeczona, gdy ogień przekształcał się w moją uderzająco wierną podobiznę. Płomienista Ja pochylałam się nad jakimś ciałem, które leżało nieruchomo twarzą do ziemi. Uniosła się z niego dusza, którą w siebie wchłonęłam. Pozbawione duszy ciało wstało, a Płomienista Ja wskazała mu inną osobę. Bezduszne ciało podeszło do niej i udusiło ją.

Mocno spanikowana, daremnie próbowałam przerwać tę ognistą wizję. Byłam zmuszona przyglądać się samej sobie, jak tworzę następnych pozbawionych duszy ludzi, którzy zabrali się do masowych mordów. Wroga armia atakowała, błyskały ogniste miecze, bryzgała płomienista krew. Mogłabym podziwiać artystyczny kunszt nieznanego maga wypracowującego tę wizję z najdrobniejszymi szczegółami, gdyby nie przerażała mnie ta ognista masakra.

Wreszcie moje oddziały zostały pokonane, Płomienistą Mnie schwytano w ogniową sieć, zawleczono i przykuto do pala, a potem oblano olejem.

Wskoczyłam z powrotem w swoje ciało. Stojąc przy kominku, nadal czułam oplatającą mnie pajęczą sieć magii. Zacisnęła się mocniej i na moim ubraniu zapłonęły małe płomyczki.

Ogień zaczął się rozprzestrzeniać. Nie potrafiłam go powstrzymać moją magią. Przeklinałam brak umiejętności radzenia sobie z ogniem, złościłam się, dlaczego nie posiadam tego magicznego daru.

W moim umyśle rozbrzmiała echem odpowiedź:

– Ponieważ potrzebujemy jakiegoś sposobu, by cię zabić.

Zachwiałam się od uderzenia żaru. Pot spływał mi po plecach, paliło mnie w gardle, w uszach pulsowała wrząca krew, w ustach czułam okropną suchość, miałam wrażenie, że serce smaży mi się w piersi. Gdy poczułam zapach mojego zwęglonego ciała, ogarnęły mnie mdłości. Wszechogarniający ból stał się nie do wytrzymania.

Nie mogłam krzyknąć, gdyż w płucach brakło mi powietrza.

Poturlałam się po podłodze, usiłując zdusić ogień.

Płonęłam.

Nagle zaprzestano magicznego ataku i skończyła się męka. Osunęłam się na ziemię i łapczywie wdychałam chłodne powietrze.

– Yeleno, co się stało? – zapytała Irys, dotykając mojego czoła lodowatą dłonią. – Dobrze się czujesz? – W szmaragdowych oczach mojej przyjaciółki i mentorki widniała szczera troska.

– Nic mi nie jest – wychrypiałam, a potem dopadł mnie atak kaszlu.

– Spójrz na swoje ubranie. – Pomogła mi usiąść. – Czy zaprószyłaś na sobie ogień?

Na bezrękawniku i szerokich spodniach przypominających spódnicę widniały czarne smugi sadzy i wypalone dziury. Tego stroju nie da się już naprawić i będę musiała poprosić moją kuzynkę Nutty, żeby uszyła mi następny. Pomyślałam z westchnieniem, że powinnam zamówić hurtem setkę bawełnianych tunik i spódnicospodni. Rozmaite wypadki, w tym także magiczne napaści, jakby się sprzysięgły, by moje życie ani przez chwilę nie było nudne.

– Jakiś mag przysłał mi ogniową wiadomość. – Chociaż wiedziałam, że Roze dysponuje największą magiczną mocą w Sycji i umiałaby ominąć moje mentalne mury obronne, jednak bez dowodu nie chciałam rzucać na nią oskarżeń. Aby uniemożliwić Irys zadanie kolejnych pytań, sama zapytałam: – Jak przebiegło zebranie Rady? – Nie zezwolono mi w nim uczestniczyć. Wprawdzie deszczowa pogoda nie zachęcała do spaceru do siedziby Rady, ale i tak mnie to zabolało.

Członkowie Rady zdecydowali, że będę codziennie informowana o wszystkich sprawach, którymi się zajmują, a to w ramach przysposabiania mnie do roli rozjemcy między władzami Sycji a Iksji. Wciąż jednak nie wyrażali zgody na mój trening jako Poszukiwaczki Dusz. Według Irys powodem wahania Rady była moja niechęć do rozpoczęcia nauki, lecz ja miałam inne zdanie na ten temat. Radni, jak sądziłam, obawiali się, że gdy odkryję zakres mej magicznej mocy, pójdę w ślady poprzednika, niegodziwego Poszukiwacza Dusz sprzed stu pięćdziesięciu lat.

– Zebranie… – powtórzyła Irys z kpiącym uśmiechem. – Dobrze i źle. Rada zgodziła się na twój trening. – Milczałam, czekając na dalszy ciąg, lecz Irys jakoś się do tego nie kwapiła. Upłynęło naprawdę sporo czasu, nim dodała: – Ta decyzja… rozzłościła Roze.

– Rozzłościła?

– Tak. Gwałtownie protestowała, była wściekła, gdy została przegłosowana – bez ogródek wyjawiła czwarta magini, a ja wreszcie się dowiedziałam, dlaczego otrzymałam ogniowe przesłanie. – Yeleno, Roze Featherstone wciąż uważa cię za zagrożenie, dlatego radni wyrazili zgodę, by to ona cię szkoliła.

Z trudem dźwignęłam się na nogi.

– Nie.

– To jedyna możliwość.

Milczałam przez chwilę. Musiało istnieć inne rozwiązanie. Przebywałam przecież w Twierdzy Magów i miałam wokół siebie wielu magów o rozmaitych poziomach umiejętności. Z pewnością mógłby pracować ze mną ktoś inny.

– A ty albo Bain? – podsunęłam.

– Rada chce, żeby twój mentor był bezstronny, tak więc z czworga Mistrzów pozostaje jedynie Roze.

– Ależ ona wcale nie jest…

– Wiem, pamiętaj jednak, że taki układ może okazać się korzystny. Pracując z Roze, zyskasz okazję, by ją przekonać, że nie zamierzasz zawładnąć naszym krajem. Wówczas zrozumie, że pragniesz pomagać zarówno Iksji, jak i Sycji. – Na moją powątpiewającą minę, Irys dorzuciła: – Wprawdzie Roze cię nie lubi, lecz jej szczere pragnienie, by w Sycji żyło się bezpiecznie i swobodnie, przeważy nad osobistymi uprzedzeniami. – Wręczyła mi zwój pergaminu, uprzedzając mój sarkastyczny komentarz na temat pierwszej magini. – To nadeszło w trakcie posiedzenia Rady.

Rozwinęłam pergamin. Zawierał wiadomość od Księżycowego Człowieka:

„Yeleno, znalazłem to, czego szukasz. Przyjeżdżaj.”

ROZDZIAŁ DRUGI

Wiadomość, którą otrzymałam, była typowa dla mojego przyjaciela Księżycowego Człowieka, czyli zagadkowa i niejasna. Wyobraziłam sobie, że gdy ją pisał, igrał mu na wargach diaboliczny uśmiech. Jako mój snujący opowieść wiedział, że dążę do wielu celów, a w pierwszym rzędzie pragnę zgromadzić całą wiedzę o Poszukiwaczach Dusz oraz ogromnie mi zależy na osiągnięciu równowagi między Sycją a Iksją. Nie pogardziłabym też miłymi spokojnymi wakacjami, byłam jednak pewna, że Księżycowy Człowiek miał na myśli Ferdego.

Ferde Daviian, Złodziej Dusz i zabójca dwunastu dziewcząt, zbiegł z więzienia w Twierdzy Magów przy pomocy Cahila Iksji. Radzie nie udało się go ponownie schwytać, a później debatowała przez cały miesiąc, w jaki sposób pojmać ich obydwu.

Każdy dzień opóźnienia powiększał moją irytację. Obecnie Ferde był słaby, ponieważ podczas naszego starcia odebrałam mu skradzione dusze, źródło jego magicznej mocy. Jednak wystarczy mu tylko zamordować kolejną dziewczynę, by odzyskać część siły. Jak dotąd nie doniesiono o niczyim zniknięciu, jednak dręczyła mnie świadomość, że zabójca pozostaje na wolności.

Aby oderwać myśli od wyobrażania sobie potworności, których może się dopuścić Ferde, skupiłam uwagę na odebranej wiadomości. Księżycowy Człowiek nie określił, czy mam przybyć sama, jednak natychmiast odrzuciłam myśl o poinformowaniu Rady. Zanim radni zdecydują, co robić, Ferde już dawno się ulotni. Pojadę, nie powiadamiając ich o tym. Irys nazwałaby to wpadaniem na oślep w trudną sytuację, gnana nadzieją, że znajdę najlepsze rozwiązanie. Nie licząc jednak kilku drobnych pomyłek, w moim przypadku ta metoda się sprawdziła. A w tym momencie pośpieszny wyjazd wydawał mi się kuszący.

Kiedy rozwinęłam pergamin, Irys usunęła się dyskretnie na bok, jednak widać było, że jest zaciekawiona, dlatego na głos odczytałam wiadomość.

Wtedy stwierdziła:

– Powinnyśmy zawiadomić Radę.

– Po co? Żeby radni przez następny miesiąc dyskutowali o wszystkich możliwych aspektach tej sprawy? Zaproszenie jest skierowane tylko do mnie. Jeżeli będę potrzebowała twojej pomocy, wezwę cię.

Wyczułam, że jej opór słabnie. Dumała jakiś czas, wreszcie stwierdziła:

– Nie powinnaś jechać sama.

– Więc zabiorę ze sobą Leifa.

Po krótkim wahaniu Irys wyraziła zgodę. Jako członek Rady nie była zachwycona moim pomysłem, ale nauczyła się już ufać memu osądowi.

Leifa, mojego brata, z pewnością tak samo mocno jak mnie ucieszy możliwość wyrwania się zarówno z Twierdzy Magów, jak i w ogóle z Cytadeli. Rosnąca do mnie wrogość Roze Featherstone stawiała go w kłopotliwej sytuacji. W okresie pobierania nauk w Twierdzy był uczniem Roze, a po ukończeniu studiów został jej asystentem. Jego magiczna zdolność wyczuwania ludzkich emocji pomagała Roze określać zakres winy przestępców, a także ułatwiała ofiarom przypomnienie sobie szczegółów tego, co je spotkało.

Pierwszą reakcją Leifa na moje ponowne pojawienie się w Sycji po czternastu latach nieobecności był gwałtowny wybuch nienawiści. Wmówił sobie, że w dzieciństwie porwano mnie do Iksji wyłącznie po to, by zrobić mu na złość, a powróciłam z północy jako szpieg działający w ramach wrogiego spisku przeciwko Sycji.

– Powinnyśmy przynajmniej poinformować o wszystkim mistrzów magii – stwierdziła Irys. – Roze z pewnością chciałaby wiedzieć, kiedy będzie mogła rozpocząć twoje szkolenie.

– No tak, Roze i szkolenie… – mruknęłam tak cicho, że Irys pewnie nie słyszała. Patrzyłam na nią chmurnie, zastanawiając się, czy mam wspomnieć o takim drobiazgu jak ognisty atak. Rozmyśliłam się jednak i zdecydowałam, że sama poradzę sobie z pierwszą maginią. Niestety, będę miała ku temu aż nazbyt wiele okazji, spędzając z nią mnóstwo czasu.

– Dziś po południu w budynku administracyjnym odbędzie się zebranie mistrzów magii. – Gdy gniewnie zmarszczyłam brwi, Irys pozostała nieugięta. – A zatem do zobaczenia.

Tak szybko wyszła z wieży, że nie zdążyłam zaprotestować, choć oczywiście mogłabym skontaktować się z nią mentalnie. Nasze umysły są bowiem stale połączone. Każda z nas ma swoje prywatne myśli, niedostępne dla drugiej, ale jeśli mentalnie przemówię do Irys, to mnie usłyszy, jakbyśmy przebywały w tym samym pokoju. Gdyby jednak spróbowała głębiej wysondować moje myśli czy wspomnienia, uznano by to za naruszenie Kodeksu Etycznego magów.

Taką samą psychiczną łączność nawiązałam z moją klaczką Kiki, wystarczy, że zawołam do niej w myśli, a od razu mnie usłyszy. Natomiast mentalne skontaktowanie się z Leifem lub z moim przyjacielem Daksem jest już trudniejsze. Wtedy muszę wyciągnąć nitkę magicznej mocy i odnaleźć ich, a oni muszą zezwolić, bym przeszła przez mentalne mury obronne i wniknęła w ich myśli.

Wprawdzie potrafię pójść na skróty i dotrzeć do myśli i emocji innych ludzi poprzez ich dusze, jednak w Sycji uważa się to za pogwałcenie Kodeksu Etycznego. Niedawno przeraziłam Roze, używając tej umiejętności, by się przed nią obronić. Mimo całej potężnej magicznej mocy nie zdołała mnie powstrzymać przed dotarciem do najgłębszych pokładów jej jaźni.

Nagle ogarnął mnie lęk. Wciąż ciążył mi mój nowy tytuł Poszukiwaczki Dusz. Nie tylko ciążył, ale i być może zagrażał.

Porzuciłam te rozważania, owinęłam się płaszczem i opuściłam wieżę Irys.

W drodze przez kampus Twierdzy Magów znów zaczęłam rozmyślać o mentalnej komunikacji. Mojej więzi z Valkiem nie można uważać za magiczną łączność. Jego umysł pozostawał dla mnie niedostępny, natomiast Valek posiadał przedziwną zdolność, mianowicie zawsze wiedział, kiedy go potrzebuję, i w takich chwilach zawsze potrafił nawiązać ze mną mentalny kontakt. Dzięki temu talentowi wiele razy ocalił mi życie.

Obróciłam na nadgarstku bransoletkę w kształcie węża, którą dostałam od Valka, i rozmyślałam o naszym związku, aż gwałtowny poryw lodowatego wichru wywiał ze mnie wszystkie ciepłe myśli o ukochanym. W północnej Sycji już na dobre zapanowała zimna pora roku. Brnęłam przez błotniste kałuże, osłaniając twarz przed zacinającym deszczem ze śniegiem. Białe marmurowe budynki Twierdzy Magów były ochlapane błotem, a w mdłym świetle wydawały się szare, co jeszcze bardziej podkreślało mój posępny nastrój.

Większość dwudziestojednoletniego życia spędziłam na północy, w Iksji, gdzie taka pogoda panuje jedynie przez kilka dni w roku, w krótkiej przejściowej porze jesiennej, aż zimne wiatry przegnają wilgoć i deszcze, zastępując je śniegiem. Jak jednak usłyszałam od Irys, ta paskudna aura jest w Sycji typowa dla zimnej pory roku. Śnieg należy do rzadkości, a nawet jeśli już spadnie, utrzymuje się nie dłużej niż przez noc.

Poczłapałam w kierunku budynku administracyjnego Twierdzy, ignorując nienawistne spojrzenia studentów, którzy przebiegali pośpiesznie na kolejne zajęcia.

Jednym ze skutków pojmania przeze mnie Ferdego była natychmiastowa zmiana mojego statusu z szeregowej praktykantki na asystentkę czwartej magini. Kiedy Irys i ja określiłyśmy naszą relację jako partnerską współpracę, zaproponowała mi zamieszkanie w jej wieży. Przyjęłam tę propozycję z ulgą, zadowolona, że uwolnię się od chłodnych lub wręcz wrogich spojrzeń studentów.

Jednak ich pogarda była niczym w porównaniu z furią Roze, którą ujrzałam na jej twarzy, gdy weszłam do sali zebrań mistrzów magii.

Jak zawsze czujna Irys, zrywając się zza długiego stołu, wyjaśniła, dlaczego tu się zjawiłam:

– Yelena otrzymała wiadomość od snującego opowieść z klanu Sandseed. Być może ustalił miejsce pobytu Ferdego i Cahila.

– To wykluczone. – Roze skrzywiła się pogardliwie. – Gdyby Ferde ruszył przez Równinę Avibiańską, żeby powrócić do swego klanu na płaskowyżu Daviian, pozornie działałby zgodnie z logiką, lecz tak naprawdę byłoby to równoznaczne z samobójstwem. Przecież wybór takiego kierunku byłby zbyt oczywisty, właśnie z uwagi na ową pozorną logikę. A przecież Ferde nie jest głupcem. Najpewniej przedyskutował sprawę z Cahilem i pojechał z nim na terytorium klanu Stormdance lub Bloodgood, gdzie Cahil ma wielu stronników.

Roze do niedawna była w Radzie orędowniczką Cahila. Został wychowany przez żołnierzy, którzy po przewrocie zbiegli z Iksji. Wmówili w niego, że jest siostrzeńcem zamordowanego króla i powinien zasiąść na tronie. Cahil usilnie starał się pozyskać zwolenników i utworzyć armię, by pokonać komendanta Ambrose’a, który obecnie władał Iksją. Jednak kiedy odkrył, że tak naprawdę jest synem prostego żołnierza, uwolnił z więzienia Ferdego i obaj zniknęli bez śladu.

Pierwsza magini Roze Featherstone dotychczas wspierała dążenia Cahila, bo jak i on uważała, że komendant Ambrose wkrótce rozpocznie wojnę, by podbić Sycję.

– Cahil mógł dotrzeć do płaskowyżu, omijając równinę – podsunęła trzecia magini Zitora Cowan. W jej miodowobrązowych oczach widniał niepokój. Ponieważ jednak była najmłodsza z czworga mistrzów magii, pozostali zwykle ignorowali jej uwagi.

– Zatem skąd Księżycowy Człowiek by się o tym dowiedział? – spytała Roze. – Członkowie klanu Sandseed nie wyprawiają się poza Równinę Avibiańską, o ile nie jest to absolutnie konieczne.

– Albo raczej chcą, byśmy tak sądzili – odparła Irys. – Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby gdzieś tu mieli kilku zwiadowców.

– Tak czy owak, trzeba rozważyć wszystkie opcje – odezwał się Bain Bloodgood, drugi mag. – Oczywiste czy nie, ktoś będzie musiał sprawdzić, czy Cahil i Ferde nie dotarli jednak na płaskowyż.

Z siwymi włosami i w rozwianej todze, Bain odpowiadał moim wyobrażeniom o wyglądzie maga. Jego pomarszczone oblicze emanowało mądrością.

– Ja pojadę – oświadczyłam.

– Powinniśmy wysłać z nią żołnierzy – zaproponowała Zitora.

– Może też jej towarzyszyć Leif – dorzucił Bain. – Jako spokrewnieni z klanem Sandseed, mogą liczyć na życzliwe przyjęcie.

Głęboko zadumana Roze przegarnęła palcami krótko obcięte białe włosy. Wraz z nastaniem chłodniejszej aury porzuciła przewiewne letnie sukienki, teraz miała na sobie suknię z długimi rękawami. Ten strój w kolorze głębokiego granatu pochłaniał światło i był niemal równie ciemny jak jej cera. Księżycowy Człowiek miał skórę o tym samym odcieniu. Ciekawe, jakiego koloru byłyby jego włosy, gdyby nie golił głowy?

– Nikogo tam nie wyślę – rzekła wreszcie. – To strata czasu i zachodu.

– Pojadę. Nie potrzebuję twojego pozwolenia. – Wstałam, aby wyjść.

– Bez mojego zezwolenia nie możesz opuścić Twierdzy – odparła Roze. – Ja tu rządzę. Jestem zwierzchniczką wszystkich magów, zatem również twoją. – Walnęła dłońmi w poręcze fotela. – Gdybym to ja kierowała Radą, zamknięto by cię w więziennej celi, gdzie czekałabyś na egzekucję. Po Poszukiwaczce Dusz można spodziewać się tylko najgorszego. – Pozostali mistrzowie patrzyli na nią wstrząśnięci, lecz Roze, nie zważając na to, dalej się sierdziła: – Spójrzmy tylko na naszą historię. Każdy Poszukiwacz Dusz pożądał władzy, dążył do zdobycia potęgi magicznej i politycznej, pragnął panować nad ludzkimi duszami. Yelena nie będzie inna. Z pewnością tylko udaje, że chce zostać rozjemcą i jest gotowa poddać się mojemu szkoleniu. To tylko kwestia czasu. – Roze wskazała na drzwi. – Ona już chce uciec, zanim w ogóle zaczęłyśmy lekcje.

Te słowa rozbrzmiały echem pośród osłupiałego milczenia pozostałych mistrzów. Pierwsza magini, spoglądając na zszokowane twarze, wygładziła fałdki sukni. Dobrze wiedziano o jej niechęci do mnie, lecz tym razem posunęła się za daleko.

– Roze, to było całkiem…

Nie pozwoliła dokończyć kazania Bainowi, powstrzymując go stanowczo uniesioną dłonią.

– Doskonale znasz historię. Wiele razy zostałeś już ostrzeżony, dlatego nic więcej nie powiem. – Wstała z fotela i zmierzyła mnie pogardliwym spojrzeniem, górując o dobrych dwadzieścia centymetrów. – A więc jedź. I zabierz ze sobą Leifa. Potraktuj to jako pierwszą lekcję… lekcję daremności. A kiedy wrócisz, wezmę się za ciebie.

Gdy ruszyła do wyjścia, pochwyciłam nić jej myśli:

– …powinnam stale wynajdywać jej jakieś zajęcia i trzymać jak najdalej od siebie.

Roze przystanęła w progu, obejrzała się przez ramię, popatrzyła na mnie znacząco i przesłała mentalny komunikat:

– Nie wtrącaj się w sprawy Sycji, a być może uda ci się zostać pierwszym Poszukiwaczem Dusz, który pożyje dłużej niż dwadzieścia pięć lat.

– Przejrzyj jeszcze raz historyczne księgi, Roze – odparłam. – Upadkowi Poszukiwacza Dusz towarzyszyła zawsze śmierć mistrza magii.

Zignorowała moją uwagę, ogłosiła koniec zebrania i opuściła salę.

Udałam się na poszukiwanie Leifa. Jego kwatera mieściła się w pobliżu skrzydła dla praktykantów, we wschodniej części kampusu Twierdzy Magów. Mieszkali tam ci, którzy już ukończyli studia i albo uczyli nowych studentów, albo byli asystentami któregoś z mistrzów magii.

Pozostałych świeżo upieczonych magów rozsyłano po całym kraju, by służyli swymi umiejętnościami i wiedzą obywatelom Sycji. Rada dbała o to, aby w każdej miejscowości znajdował się uzdrowiciel, natomiast magowie o rzadszych talentach, takich jak znajomość starożytnych języków lub umiejętność odnajdywania zaginionych przedmiotów, przenosili się z miejsca na miejsce w zależności od potrzeb.

Magowie dysponujący wielką mocą przed opuszczeniem Twierdzy przystępowali do egzaminu mistrzowskiego. W ciągu minionych dwudziestu lat jedynie Zitora zdała ten egzamin, powiększając liczbę mistrzów magii do czworga. Na przestrzeni dziejów Sycji nigdy nie było ich jednocześnie więcej niż właśnie tylu.

Irys uważała, że Poszukiwacz Dusz posiada wystarczająco wielką moc, by przystąpić do egzaminu, jednak ja byłam odmiennego zdania. Magowie zostawali mistrzami, gdy po procesie szkolenia potrafili wykorzystać maksimum swych zdolności, natomiast mnie wciąż brakowało podstawowych magicznych umiejętności wzniecania ognia i poruszania przedmiotów, co potrafi każdy mistrz magii.

Poza tym już wystarczająco mocno dręczył mnie fakt, że jestem Poszukiwaczką Dusz, i nie zniosłabym dodatkowych cierpień związanych z egzaminem oraz jego oblaniem. A przynajmniej tak sądziłam, jako że o tej próbie krążyły naprawdę przerażające pogłoski.

Nim doszłam do kwatery Leifa, drzwi uchyliły się i mój brat wytknął głowę na zewnątrz. Zagoniłam go do środka i sama pośpiesznie weszłam do saloniku. Błotnista breja ściekała z moich butów na nieskazitelnie czystą podłogę.

Mieszkanie Leifa było schludne, lecz skąpo umeblowane. Jedyny osobisty akcent stanowiło kilka obrazów, które przedstawiały rzadki kwiat ylang-ylang rosnący jedynie w dżungli Illiais, lamparta przyczajonego na gałęzi oraz drzewo figowca dusiciela oplatające w zabójczym uścisku pień mahoniowca.

Leif z rezygnacją popatrzył na moje przemoczone i brudne ubranie. Jego zielonkawe oczy były jedyną naszą wspólną cechą fizyczną. Krępa sylwetka i kanciasta szczęka brata były całkiem inne od mojej owalnej twarzy i szczupłej postaci.

– Przypuszczam, że przynosisz złą wiadomość – rzekł. – W tak paskudną pogodę raczej nie wybrałaś się tutaj tylko po to, żeby się ze mną przywitać.

– Otworzyłeś drzwi, nim zdążyłam zapukać. Musiałeś wiedzieć, że coś się święci.

– Poczułem, że nadchodzisz. – Otarł z twarzy krople deszczu.

– Jak to poczułeś?

– Śmierdzisz lawendą. Kąpiesz się w perfumach od matki czy tylko pierzesz w nich płaszcz? – rzucił kpiąco.

– Jakie to prozaiczne. Sądziłam, że posłużyłeś się magicznymi zdolnościami.

– Po co niepotrzebnie tracić siły na używanie magii? Chociaż… – Gdy urwał, poczułam lekkie mrowienie, które świadczyło, że zaczerpnął odrobinę magicznej mocy. – Lęk, ekscytacja, poirytowanie i gniew – oznajmił po chwili. – Domyślam się, że Rada nie wybrała cię jeszcze na królową Sycji? – Gdy milczałam, dorzucił: – Nie martw się, siostrzyczko, w naszej rodzinie wciąż jesteś księżniczką. Obydwoje wiemy, że matka i ojciec ciebie kochają najbardziej. – W jego głosie zabrzmiała ostra nuta.

Cóż, jeszcze niedawno Leif pragnął mojej śmierci.

– Esau i Perl darzą nas jednakową miłością. Naprawdę potrzebujesz mnie przy sobie, żebym prostowała twoje błędne wyobrażenia. Już wcześniej dowiodłam, że się mylisz, i mogę uczynić to ponownie. – Nie przejęłam się, gdy Leif z powątpiewaniem uniósł brwi, tylko mówiłam dalej: – Twierdziłeś, że obawiam się wrócić do Twierdzy. Więc patrz. – Szeroko rozłożyłam ręce, rozpryskując krople wody na zieloną tunikę Leifa. – Oto jestem.

– Przyznaję, wróciłaś. Ale czy się nie boisz?

– Mam już matkę i snującego opowieść. Tobie przypadła rola irytującego starszego brata, więc się jej trzymaj.

– Och, widzę, że trafiłem w czuły punkt.

– Nie chcę się z tobą kłócić. Masz, zobacz. – Podałam mu list od Księżycowego Człowieka.

– Ferde – stwierdził Leif, gdy tylko rzucił okiem na tekst. Innymi słowy, doszedł do tego samego wniosku co ja. – Powiadomiłaś Radę?

– Nie, tylko mistrzów. – Zrelacjonowałam przebieg zebrania, jednak pominęłam moje starcie z Roze Featherstone.

Leif przygarbił szerokie ramiona, wreszcie po długim namyśle oznajmił:

– Mistrzyni Featherstone nie wierzy, że Ferde i Cahil pojechali na płaskowyż Daviian. Ona już mi nie ufa.

– Nie wiesz tego na…

– Sądzi, że Cahil udał się w innym kierunku. W normalnej sytuacji wysłałaby mnie, żebym ustalił miejsce jego pobytu, a potem ją wezwał, i razem stawilibyśmy mu czoło. Teraz jednak każe mi szukać w polu dzikiego valmura.

– Valmura? – Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że miał na myśli niewielkie zwierzę z długim ogonem żyjące w dżungli.

– Pamiętasz, jak w dzieciństwie ścigaliśmy je po drzewach? Są tak szybkie i zwinne, że nigdy nie udało się nam żadnego złapać. Ale wystarczy usiąść z klonowym cukierkiem w dłoni, a valmur skoczy ci prosto na kolana i będzie łaził za tobą przez cały dzień. – Gdy milczałam, zakłopotany Leif mruknął: – To musiało być już później…

Czyli po tym, jak porwano mnie i uprowadzono do Iksji. Mogłam sobie jednak wyobrazić małego Leifa gnającego po konarach za rączym valmurem. Twierdzę klanu Zaltana zbudowano wysoko pośród koron drzew. Mój ojciec żartował, że dzieci najpierw wspinają się po gałęziach, dopiero potem uczą się chodzić.

– Roze może się mylić co do zamiarów Cahila, dlatego zabierz kilka klonowych cukierków – powiedziałam. – Mogą się nam przydać.

Leif zadrżał z zimna.

– Na równinie przynajmniej będzie cieplej niż tutaj, a płaskowyż leży jeszcze dalej na południe.

Opuściłam kwaterę Leifa i pośpieszyłam do mojego mieszkania w wieży, żeby się spakować. Zacinał deszcz ze śniegiem, w twarz kłuły drobne igiełki lodu. Irys czekała na mnie w holu. Płomienie w kominku zatańczyły niespokojnie w zimnym podmuchu, gdy zamykałam atakowaną przez wiatr bramę. Kiedy się już z tym uporałam, podeszłam do ognia, by ogrzać zmarznięte ręce. Perspektywa podróżowania w taką pogodę nie była zbyt pociągająca.

– Czy Leif potrafi rozniecać magią ogień? – zapytałam Irys.

– Tak sądzę, choć jednak jest bardzo utalentowany, mokrego drewna nie zapali.

– Wspaniale – mruknęłam.

Z przemoczonego płaszcza unosiła się para. Powiesiłem go na krześle i podsunęłam bliżej ognia.

– Kiedy wyruszacie? – spytała Irys.

– Natychmiast. – Zaburczało mi w brzuchu, ale co się dziwić, skoro nie jadłam obiadu. Kolację spożyję już w drodze, będę się musiała zadowolić plastrem zimnego sera i kawałkiem gąbczastego chleba. – Spotkam się z Leifem w stajni. Och, na jad węża! – zawołałam, przypomniawszy sobie swoje zobowiązania. – Irys, czy mogłabyś zawiadomić Gelsi i Daksa, że rozpocznę z nimi lekcje dopiero po powrocie?

– Co za lekcje? Chyba nie magii?

– Nie, nie. Szkolenie w sztuce samoobrony. – Wskazałam tkwiący w uchwycie przy moim plecaku półtorametrowy hebanowy kij pokryty lśniącymi kroplami wody. Wyjęłam go, ważąc w rękach solidny ciężar. Na czarnej powierzchni widniały wyryte małe rysunki pociągnięte złotą farbą. Przedstawiały mnie jako dziecko, dżunglę, rodzinę i całą historię mojego życia, a nawet moją uroczą klacz Kiki. Kij dobrze leżał mi w dłoniach. Był to podarunek od mistrzowskiej rzemieślniczki z klanu Sandseed, która wcześniej wychowała Kiki.

– Natomiast Bain wie, że nie zjawisz się u niego jutro na porannej lekcji – oznajmiła Irys. – Ale powiedział…

– Tylko mi nie mów – zaczęłam błagalnym tonem – że zadał mi jakąś pracę domową. – Na samą myśl o dźwiganiu opasłego tomu z dziedziny historii rozbolał mnie kręgosłup.

– Powiedział, że kiedy wrócisz, pomoże ci nadrobić stracony czas nauki – odparła z uśmiechem Irys.

– To dobrze. – Z ulgą podniosłam plecak i przejrzałam jego zawartość, zastanawiając się, czego będziemy potrzebować.

– Coś jeszcze? – spytała Irys.

– Nie. Co powiesz członkom Rady?

– Że Roze wysłała cię, abyś nauczyła się magii od snujących opowieść. Pierwszy znany nam Poszukiwacz Dusz wywodził się z klanu Sandseed. Wiedziałaś o tym?

– Nie. – Ta informacja bardzo mnie zaskoczyła, choć właściwie nie powinna. Przecież cała moja wiedza o Poszukiwaczach Dusz nie zapełniłaby nawet jednej stroniczki.

Skończyłam pakowanie, pożegnałam się z Irys i ruszyłam ku sali jadalnej, z trudem stawiając czoło porywom wichru. Personel kuchni zawsze trzymał dla magów zapasy prowiantu na drogę. Zabrałam dość jedzenia, by starczyło nam na tydzień.

Gdy podeszłam do stajni, kilka koni wystawiło głowy ze swoich boksów. Nawet w ponurym mdłym świetle od razu rozpoznałam miedziano-biały łeb Kiki.

Zarżała na powitanie, a ja otworzyłam przed nią swój umysł. Od razu usłyszałam w głowie pytanie klaczki:

– Jedziemy?

– Tak. Przepraszam, że wyprowadzam cię w taką paskudną pogodę.

– Z Lawendową Panią nie jest zła.

Lawendową Panią nazwały mnie konie. Nadają ludziom imiona tak samo jak my im. Uśmiechnęłam się, przypomniawszy sobie uwagę Leifa o mojej kąpieli w mocno pachnących ziołach.

– Lawenda pachnie jak… – Kiki urwała, bo brakowało jej słów na opisanie doznawanych emocji. W umyśle klaczy pojawił się obraz gęstego niebieskoszarego krzewu lawendy ze skupiskami fioletowych kwiatów. Temu obrazowi towarzyszyły poczucie zadowolenia i bezpieczeństwa.

Gdy szłam głównym korytarzem stajni, moje kroki rozbrzmiewały echem, jakby był pusty, chociaż leżały w nim sterty worków z obrokiem. Grube belki nośne pomiędzy boksami wyglądały jak żołnierze stojący na warcie, a koniec korytarza ginął w mroku.

– Gdzie Leif? – zapytałam Kiki.

– Smętny Człowiek w siodlarni – odpowiedziała.

Ruszyłam wolnym krokiem w głąb stajni, wdychając znajomy zapach skóry i maści do czyszczenia siodeł. W gardło drapała mnie sucha woń siana zmieszana z ostrym odorem końskiego nawozu.

– Tropiciel też – dodała klacz.

– Kto?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, dostrzegłam w siodlarni kapitana Marroka i Leifa. Ostry czubek miecza Marroka mierzył w pierś mojego brata.

ROZDZIAŁ TRZECI

– Nie podchodź, Yeleno – rozkazał Marrok. – Leif, odpowiadaj.

Mój brat był blady, lecz z uporem zaciskał szczęki, zarazem zerkając na mnie pytająco. Sama jednak nie rozumiałam postępowania kapitana.

– O co ci chodzi, Marrok? – rzuciłam.

Sińce znikły już z jego twarzy, jednak mimo starań uzdrowiciela Hayesa, który robił wszystko, by wyleczyć złamaną kość policzkową, oko wciąż miał podpuchnięte.

– Muszę odnaleźć Cahila – odparł.

– My też chcemy go znaleźć. Dlaczego grozisz mojemu bratu? – Mówiłam surowym tonem, by przypomnieć Marrokowi, że teraz ma do czynienia ze mną. Posiadanie złej reputacji bywa czasem przydatne.

Popatrzył na mnie, po czym oznajmił:

– On jest asystentem pierwszej magini, która kieruje poszukiwaniami. Gdyby natrafiła na ślad Cahila, wysłałaby Leifa. – Wskazał wodze, które trzymał mój brat. – W taką pogodę z pewnością nie zamierzał pojechać na targ ani na przejażdżkę dla przyjemności. Ale nie chce mi powiedzieć, dokąd się wybiera.

Wciąż nie przestaje mnie zadziwiać, jak szybko nowiny i plotki rozchodzą się wśród strażników Twierdzy.

– Zapytałeś go, zanim dobyłeś broni, czy dopiero potem?

Czubek miecza Marroka zakołysał się niepewnie.

– Co za różnica?

– Taka, że większość ludzi jest bardziej skora do współpracy, jeśli nie mierzy się w nich bronią. – Zaraz jednak do mnie dotarło, że Marrok jako zawodowy żołnierz przywykł używać argumentu miecza, zmieniłam więc taktykę. – Dlaczego działasz w taki sposób, zamiast śledzić Leifa? – Tropicielski talent Marroka tak bardzo zaimponował koniom, że nazwały go, jakżeby inaczej, Tropicielem.

Dotknął policzka i skrzywił się. Mogłam z łatwością odgadnąć jego myśli. Marrok przez lata z bezgraniczną lojalnością służył Cahilowi, ten jednak niedawno pobił go i torturował, by wydobyć prawdę o swym pochodzeniu, a potem pozostawił go, jak mniemał, na pewną śmierć.

Kapitan szybkim ruchem wsunął miecz do pochwy, po czym oznajmił:

– Nie mogę śledzić Leifa. Dzięki magii zawsze wyczuje moją obecność i może zmącić mi umysł.

– Nie potrafię tego robić – zaoponował Leif.

– Naprawdę? – spytał w zamyśleniu Marrok, wciąż trzymając dłoń w pobliżu miecza.

– Ale ja potrafię. – Kiedy kapitan spojrzał na mnie, mówiłam dalej: – W tym stanie zdrowia nie nadajesz się do podróży, poza tym nie mogę pozwolić, żebyś zabił Cahila. Sycjańska Rada pragnie go najpierw przesłuchać. – Nie dodałam, że również ja pragnę rozmówić się z Cahilem.

– Nie szukam zemsty – powiedział Marrok.

– Więc czego chcesz?

– Chcę mu pomóc – oznajmił, ściskając rękojeść miecza.

– Co takiego? – zawołaliśmy równocześnie ja i Leif.

– Sycja go potrzebuje. Tylko radni i mistrzowie magii wiedzą, że Cahil nie pochodzi z królewskiego rodu, wśród Sycjan nadal więc uchodzi za legalnego pretendenta do tronu Iksji. Natomiast Iksja stanowi realne zagrożenie dla sycjańskiego modelu życia. Sycja potrzebuje przywódcy symbolizującego tradycyjny porządek, który zjednoczy siły i poprowadzi do walki z wrogiem – wyrecytował swój program polityczny.

– Przecież pomógł uciec Ferdemu – powiedziałam – który być może w tej chwili torturuje i gwałci kolejną dziewczynę.

– Cahil był po prostu oszołomiony i zdruzgotany poznaniem prawdy o swym niskim pochodzeniu. Wychowałem go od małego i poznałem lepiej niż ktokolwiek inny. Przypuszczalnie już żałuje nierozważnego postępku, a Ferde najprawdopodobniej nie żyje. Jestem pewien, że jeśli zyskam szansę porozmawiania z Cahilem, zdołam po dobroci przekonać go do powrotu, a wtedy wszystko wyjaśnimy Radzie.

Musnął mnie powiew magicznej mocy Leifa.

– On ma uczciwe zamiary – orzekł mój brat.

Tylko jakie zamiary żywi Cahil? Wiedziałam, że bezwzględnie i konsekwentnie dążył do zgromadzenia armii, ale nigdy nie działał pochopnie i lekkomyślnie. Jednak znam go zaledwie od dwóch pór roku. Rozważyłam wysondowanie wspomnień Marroka dotyczących Cahila, jednak uczynienie tego bez jego zgody stanowiłoby pogwałcenie Kodeksu Etycznego, dlatego poprosiłam go o pozwolenie.

– No, jazda – zachęcił, spoglądając mi prosto w twarz.

Od czasu napaści Cahila w oczach Marroka zagościł ból, a włosy kompletnie posiwiały. To, że wyraził zgodę, przekonało mnie o jego szczerości, jednak Marrok, choć nie był mrocznym złem i kierował się czystymi intencjami, nadal zamierzał stworzyć armię i zaatakować Iksję. To zaś było całkowicie sprzeczne z moimi przekonaniami. Uważałam, że władze i narody Iksji oraz Sycji powinny się poznać, zrozumieć i podjąć współpracę. Natomiast wojna nie przyniesie nic dobrego.

Nie wiedziałam, czy zostawić Marroka w Cytadeli, gdzie będzie namawiał Radę do walki z Iksją, czy też zabrać go ze sobą. Ostatecznie zdecydowałam się na to drugie, zwłaszcza że jego umiejętność tropienia śladów mogła się nam przydać.

– Jeśli pozwolę ci pojechać z nami, będziesz musiał podporządkować się moim rozkazom. Zgadzasz się?

– Tak jest. – Marrok wyprężył się po wojskowemu.

– Na tyle już się wykurowałeś, by pojechać konno?

– Tak, ale nie mam wierzchowca.

– Nie szkodzi, znajdę ci konia z hodowli klanu Sandseed. Będziesz tylko musiał mocno trzymać się w siodle – dodałam z rozbawieniem, przypomniawszy sobie rączy jak poryw wiatru bieg Kiki.

Leif wreszcie się rozluźnił.

– Życzę ci powodzenia w negocjacjach z koniuszym – rzekł z uśmiechem – by pożyczył swojego konia.

– A to dlaczego? – spytałam.

– Garnet to jedyny pozostały w stajniach Twierdzy wierzchowiec pochodzący z hodowli klanu Sandseed.

Oklapłam z przygnębienia na myśl o upartym i zrzędliwym koniuszym. I co teraz? Koń żadnej innej rasy nie dorówna w biegu mojej Kiki i Rusałce Leifa.

– Miód – odezwała się Kiki w moim umyśle.

– Miód?

– Avibiański miód. Człowiek Wódz go uwielbia.

Przekaz był oczywisty. Jeśli obiecam koniuszemu, że przywiozę mu trochę avibiańskiego miodu, być może pożyczy mi konia.

Wyjechaliśmy z Cytadeli południową bramą i ruszyliśmy drogą biegnącą wzdłuż doliny. Po prawej stronie były pola kukurydzy i koleiny wyjeżdżone przez wozy, a po lewej rozciągała się Równina Avibiańska.

Porastające ją wysokie trawy zmieniły barwę pod wpływem zimna z rudawożółtej na brązową. Deszcze utworzyły rozległe kałuże, przekształcając równinę w moczary. Powietrze przesycone było wilgotnymi oparami butwiejącej roślinności.

Leif dosiadał Rusałki, a Marrok jechał na Garnecie, kurczowo ściskając wodze. Jego napięcie udzieliło się wysokiemu koniowi, który płoszył się nerwowo przy każdym hałasie.

Moja klaczka zwolniła, żebym mogła porozmawiać z kapitanem.

– Odpręż się, Marrok. To ja obiecałam przywieźć koniuszemu skrzynkę avibiańskiego miodu, a także przez trzy tygodnie czyścić uprząż jego konia.

Wybuchnął ponurym śmiechem, wciąż mocno ściskając wodze.

Postanowiłam zmienić taktykę. Sięgnęłam do otulającego świat koca magicznej energii, wyciągnęłam z niego nić magii i połączyłam się z umysłem Garneta. Koń tęsknił za Człowiekiem Wodzem i nie darzył sympatią dosiadającego go obcego jeźdźca, ale uspokoił się, gdy ukazałam mu cel naszej wyprawy.

– Dom – rzekł z radością. Wyczułam, że chciałby przyśpieszyć, lecz się poskarżył: – Boli.

Marrok tak mocno ściągał wodze, że ranił mu pysk. Wiedziałam, że kapitan nie rozluźni chwytu, nawet jeśli zagrożę, że zostawimy go w tyle. Z westchnieniem nawiązałam delikatny kontakt z jego umysłem. Marrok niepokoił się o Cahila, nie o siebie. Dodatkowo frustrowało go to, że nie panował nad silnym wierzchowcem, chociaż trzymał wodze, a także fakt, że nie kontrolował sytuacji i musiał słuchać rozkazów „tej dziewczyny”.

Zaniepokoiły mnie jego mroczne myśli na mój temat, dlatego bardzo chciałam wysondować go głębiej. Jednak choć zgodził się, bym wejrzała w jego wspomnienia o Cahilu, to przecież nie zezwolił mi na pełny, nieskrępowany dostęp do swego umysłu. Tak więc wysłałam mu tylko kilka uspokajających myśli. Nie mógł usłyszeć moich słów, ale był w stanie odebrać kojący ton.

Po chwili przestał trzymać wodze tak sztywno i dopasował ruchy ciała do rytmu wierzchowca. Kiedy Garnet poczuł się swobodniej, Kiki skręciła na wschód w głąb równiny i przyśpieszyła, a spod jej kopyt bryznęło błoto. Dałam znak Leifowi i Marrokowi, by pozwolili koniom przejąć kontrolę.

– Proszę, znajdź Księżycowego Człowieka. Szybko – rzekłam do Kiki.

Klacz płynnie przeszła w swój bieg szybki jak poryw wiatru, pozostałe konie poszły w ślad za nią. Poczułam, że opływa mnie rwący strumień powietrza, ziemia rozmazywała się w pędzie pod kopytami Kiki, która gnała dwukrotnie szybciej niż pełny galop.

Jedynie konie klanu Sandseed potrafią osiągnąć taką zawrotną prędkość, i to tylko wtedy, kiedy przemierzają Równinę Avibiańską. To z pewnością magiczna umiejętność, jednak nie zauważyłam, by klacz wyciągnęła nitkę magii. Będę musiała zapytać o to Księżycowego Człowieka.

Równina Avibiańska zajmuje olbrzymią część obszaru wschodniej Sycji. Leży na południowy wschód od Cytadeli i rozciąga się w kierunku wschodnim aż do podnóża Gór Szmaragdowych, a na południu dochodzi do płaskowyżu Daviian.

Przebycie równiny na zwykłym koniu zajmuje od pięciu do siedmiu dni. Zamieszkuje ją jedynie klan Sandseed, a snujący opowieść chronią ten obszar potężną magią. Każdy obcy, który ośmieli się wkroczyć tam bez zezwolenia, błądzi i gubi się, gdyż magia mąci mu umysł. Intruz krąży w kółko i albo udaje mu się ostatkiem sił opuścić równinę, albo umiera z pragnienia.

Potężni magowie nie ulegają destrukcyjnemu wpływowi tej magii, dlatego mogą swobodnie podróżować przez Równinę Avibiańską, jednak snujący opowieść zawsze wiedzą, kiedy ktoś wkracza na ich ziemie. Zaltanian łączy odległe pokrewieństwo z klanem Sandseed, dlatego również mogą bez szkody dla siebie poruszać się po równinie. Natomiast inne klany starannie omijają ten rejon.

Ponieważ Marrok jechał na koniu hodowli klanu Sandseed, ochronna magia nie oddziaływała na niego i podróżowaliśmy przez całą noc. Dopiero o wschodzie słońca Kiki zatrzymała się na popas.

Wytarłam konie, a Leif poszukał drewna na opał. Marrok starał się mu pomagać, lecz spostrzegłam, że twarz ma bladą z ogromnego znużenia.

Padający nieustannie deszcz ze śniegiem trochę zelżał w nocy, ale niebo wciąż zasnuwały szare chmury. W miejscu naszego popasu rosło mnóstwo trawy dla koni, a także kilka drzew. Zatrzymaliśmy się na niewielkim skalistym wzniesieniu, dzięki czemu nie musieliśmy grzęznąć po kostki w błocie.

Mieliśmy przemoczone ubrania, więc by je wysuszyć, rozwiesiłam sznur między dwoma drzewami. Leif i Marrok znaleźli trochę suchego opału. Mój brat zrobił szałas z gałęzi, a potem wpatrzył się intensywnie w drewno przeznaczone na ognisko i natychmiast buchnęły małe płomyki.

– Popisujesz się – rzuciłam.

– Jesteś zazdrosna – odparł z uśmiechem, napełniając garnek wodą na herbatę.

– Owszem – burknęłam z irytacją.

Leif i ja mamy tych samych rodziców, ale odmienne magiczne talenty. Nasz ojciec Esau nie posiada żadnych magicznych zdolności, choć jest utalentowany w innych dziedzinach. Potrafi wyszukiwać i przetwarzać rośliny rosnące w dżungli w potrawy i lekarstwa oraz dokonuje szczególnych wynalazków. Perl, nasza matka, znana powszechnie z wytwarzanych przez siebie perfum, też była pozbawiona magicznych zdolności, może poza tym, że dość niejasno wyczuwała je u innych ludzi.

Zatem skąd Leif zyskał magiczne umiejętności rozniecania ognia i głęboko odczytywał ludzkie siły życiowe, natomiast ja potrafię oddziaływać na ludzkie dusze? Za pomocą magii mogłabym zmusić Leifa, aby rozpalił ogień, jednak sama nie umiałabym tego uczynić. Ciekawe, czy ktokolwiek w dziejach Sycji zbadał zależność między magią a biologicznymi rodzicami? Najpewniej będzie to wiedział Bain Bloodgood, drugi mag, jako że w swojej bibliotece zgromadził niemal wszystkie książki wydane w Sycji.

Gdy skończyliśmy jeść śniadanie złożone z chleba i sera, Marrok natychmiast usnął. Leif i ja pozostaliśmy przy ognisku.

– Czy dodałeś coś do jego herbaty? – zapytałam.

– Trochę zmielonej kory drzewa z rodziny werbenowatych, żeby przyśpieszyć proces zdrowienia.

Twarz Marroka była poorana licznymi zmarszczkami i szramami. Pod żółknącymi sińcami na szczęce dostrzegłam białą szczecinę zarostu. Podpuchnięte oko nabiegło krwią i łzawiło. Na prawym policzku widniały ciemnoczerwone smugi zaschłej krwi. Uzdrowiciel Hayes nie zgodził się, żebym pomogła mu w uzdrawianiu Marroka. Pozwolił mi jedynie asystować, gdy zajmował się pomniejszymi obrażeniami. Kolejny człowiek, który lęka się moich magicznych zdolności.

Dotknęłam czoła Marroka. Było suche i rozpalone. Roztaczał cuchnącą woń gnijącego ciała. Sięgnęłam do źródła magicznej mocy i poczułam, że ochronna magia klanu Sandseed obserwuje mnie, szukając oznak zagrożenia. Zaczerpnęłam magiczną energię i skierowałam ją ku Marrokowi, odsłaniając ukryte pod skórą mięśnie i kości. Jego rany pulsowały czerwonym światłem. Kość policzkowa została strzaskana, a jej odłamki dostały się do oka, ograniczając widzenie. W zmienionym przez chorobę obszarze dostrzegłam ciemne ogniska zakażeń.

Skoncentrowałam się na ranie i sprawiłam, że ból przeniósł się do mojej twarzy. Miałam wrażenie, że prawe oko przeszyła ostra igła. Zaczęło łzawić, wzrok mi się zamglił. Zwinęłam się w kłębek i odparłam atak bólu, przesyłając magiczną energię ze źródła przez moje ciało. Strumień zawirował i znieruchomiał. Wytężyłam siły i nagle potok energii popłynął zupełnie swobodnie szeroka strugą, jakby ktoś usunął na rzece tamę zbudowaną przez bobry, spłukując ze mnie ból. Poczułam wielką ulgę, odprężyłam się.

– Sądzisz, że to był dobry pomysł? – zapytał Leif, gdy otworzyłam oczy.

– Rana uległa zakażeniu.

– Ale zużyłaś całą swoją energię.

– Ja… – Usiadłam, czując zmęczenie, ale nie wyczerpanie. – Ja…

– Ja pomogłem.

Zaskoczony Leif poderwał się gwałtownie, lecz ja rozpoznałam ten głęboki męski głos. Księżycowy Człowiek pojawił się przy ognisku, jakby zmaterializował się z żaru i popiołu. Jego ogolona głowa lśniła w świetle słońca.

Dla ochrony przed przenikliwym zimnem włożył jasnobrązową tunikę z długimi rękawami i ciemnobrązowe spodnie harmonizujące z kolorem skóry, lecz był bosy.

– Żadnej farby? – zapytałam żartobliwie. Gdy pierwszy raz go spotkałam, jego skóra przypominała promień księżyca ponieważ nagie ciało pokryte było farbą indygo. Oznajmił wtedy, że jest moim snującym opowieść, a następnie ukazał historię mojego życia i odblokował we mnie wspomnienia z dzieciństwa. Pamięć o moich pierwszych sześciu latach, gdy mieszkałam z rodzicami i bratem, wymazał mi z umysłu mag Mogkan, żebym nie tęskniła za rodziną i nie próbowała uciec, po tym jak mnie porwał i uprowadził.

– Nie miałem czasu pomalować skóry – z uśmiechem powiedział Księżycowy Człowiek, po czym dodał z nutą dezaprobaty: – Dobrze, że zdążyłem w porę, zanim zużyłaś całą swoją energię.

– Nie całą – sprzeciwiłam się z dziecinną zapalczywością.

– Czyżbyś już stała się wszechmocną Poszukiwaczką Dusz? – Księżycowy Człowiek szeroko otworzył oczy w udawanym podziwie. – W takim razie złożę ci hołd, o Najwspanialsza. – Pokłonił się nisko.

– No już dobrze, wystarczy – odparłam ze śmiechem. – Powinnam była się zastanowić, zanim zabrałam się do uzdrawiania Marroka. Teraz jesteś zadowolony?

– Byłbym zadowolony, gdybym miał pewność, że nauczka poskutkowała i już więcej tego nie zrobisz. – Westchnął teatralnie. – Lecz zdaję sobie sprawę, że nadal będziesz działać spontanicznie i bez namysłu. To jest wplecione w twój życiowy wzór. Jesteś beznadziejnym przypadkiem.

– Wezwałeś mnie tylko w tym celu, by mi to powiedzieć? spytałam zrzędliwie.

– Chciałbym, aby tak było. – Spoważniał gwałtownie. – Dowiedzieliśmy się, że Złodziej Dusz przy pomocy Cahila uciekł z Twierdzy Magów. Jeden z naszych snujących opowieść podczas patrolowania płaskowyżu spostrzegł jakiegoś nieznanego podróżnika, któremu towarzyszył Daviian Vermin.

– To znaczy, że Cahil i Ferde dotarli na płaskowyż? – zapytał Leif.

– Tak sądzimy, jednak chcemy, by Yelena zidentyfikowała Złodzieja Dusz.

– Dlaczego? – Wiedziałam doskonale, że klan Sandseed nie zawraca sobie głowy procesami sądowymi i skazywaniem na uwięzienie, tylko niezwłocznie dokonuje egzekucji pojmanych przestępców.

Tyle że Verminów, którzy władają potężną magiczną mocą, bardzo trudno jest wytropić. Daviianie Verminowie to grupa młodych członków klanu Sandseed, którzy odrzucili tradycyjny sposób życia polegający na trzymaniu się na uboczu i ograniczaniu kontaktów z innymi klanami. Verminowie chcą, aby snujący opowieść z klanu Sandseed wykorzystali olbrzymią magiczną potęgę do zdobycia władzy nad całą Sycją, a nie tylko nad Równiną Avibiańską.

Verminowie odłączyli się od macierzystego klanu, osiedli na płaskowyżu Daviian i nazwali się klanem Daviian. Ziemia płaskowyżu jest sucha i kamienista, więc dla pozyskania plonów trzeba by ją uprawiać w pocie i znoju, toteż Daviianie woleli atakować i rabować klan Sandseed, czym zyskali sobie przydomek „Vermin”, co znaczy kanalia lub szkodnik. Klan Sandseed nazywa też ich magów warperami, czyli wykoślawiającymi, ponieważ używają magii do egoistycznych celów.

– Musisz zidentyfikować Złodzieja Dusz, bo być może porwał następne ofiary, a tylko ty potrafisz uwolnić ich dusze, zanim go zabijemy – powiedział Księżycowy Człowiek beznamiętnym tonem.

– Czy znaleźliście – chwyciłam go za ramię – martwe ciała?

– Nie, ale już się boję na myśl, co możemy odkryć, gdy przeprowadzimy nalot na obóz Verminów.

Na chwilę znów obezwładniła mnie groza na wspomnienie tego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dwóch pór roku. Ferde torturował i zgwałcił jedenaście dziewcząt, by móc skraść ich dusze i w ten sposób powiększyć swą magiczną moc. Valek i ja powstrzymaliśmy go, zanim zdążył posiąść ostatnią, dwunastą duszę. Gdyby mu się powiodło, rządziłby dziś Sycją i Iksją. Jednak udało mi się uwolnić wszystkie uwięzione dusze i wysłać je do niebios. Na samą myśl, że Ferde mógł zacząć wszystko od nowa, ogarnęło mnie przerażenie.

– Zlokalizowaliście ich obóz? – spytał Leif.

– Tak. Dbamy o nasze bezpieczeństwo – oświadczył Księżycowy Człowiek. – Nasi wojownicy dokładnie przeczesali płaskowyż i znaleźli wielkie obozowisko na południowym krańcu, blisko skraju dżungli Illiais. – Czyli niedaleko od miejsca zamieszkania mojej rodziny, pomyślałam. Gdy Księżycowy Człowiek dostrzegł wyraz lęku na mojej twarzy, uspokajająco ścisnął mnie za ramię i dodał: – Nie martw się o swój klan. Wszyscy wojownicy Sandseed są gotowi do ataku, gdyby Verminowie objawili chęć opuszczenia obozu. My wyruszymy, jak tylko konie odpoczną.

Przechadzałam się wokół ogniska. Wiedziałam, że powinnam się trochę zdrzemnąć, ale nie mogłam opanować gonitwy myśli. Leif oporządzał konie, a Marrok spał. Księżycowy Człowiek wyciągnął się koło ognia i zapatrzył w niebo.

O zmierzchu Marrok się obudził. Jego oko nie było już przekrwione, a opuchlizna zniknęła. Nie kryjąc zdumienia, delikatnie obmacał policzek, a gdy spostrzegł stojącego obok Księżycowego Człowieka, zerwał się na nogi, wyciągnął miecz i zamierzył się na niego. Lecz nawet z bronią w ręku wyglądał niepozornie przy muskularnym snującym opowieść, który górował nad nim wzrostem o dobrych piętnaście centymetrów.

– Widzę, że czujesz się lepiej – rzekł ze śmiechem Księżycowy Człowiek. – Chodź, musimy opracować plan działania.

Cała nasza czwórka zasiadła wokół ogniska i Leif przyrządził kolację. Marrok usiadł obok mnie. Widziałam, jak co jakiś czas dotykał policzka, a potem spoglądał na Księżycowego Człowieka z lękliwą fascynacją, wciąż trzymając dłoń w pobliżu rękojeści miecza.

– Wyruszymy o świcie – autorytatywnie oznajmił Księżycowy Człowiek.

– Dlaczego wszystko musi zawsze zaczynać się o świcie? – zapytałam. – Nasze konie świetnie widzą w nocy.

– To da im całą dobę na odzyskanie sił. Pojadę z tobą na Kiki, bo jest najsilniejsza. Kiedy dotrzemy do płaskowyżu, nie będzie już okazji do odpoczynku, dopóki nie dołączymy do reszty.

– I co wtedy?

– Zaatakujemy. Ty masz się trzymać blisko mnie i pozostałych snujących opowieść. Złodzieja Dusz będą strzec warperzy. Kiedy przebijemy się przez zewnętrzną linię straży, zostanie nam najtrudniejsza część zadania.

– Uporanie się z warperami – powiedziałam.

– Tak… – Księżycowy Człowiek skinął głową.

– Może być ciężko. A jeśli znów byście przesunęli Otchłań? – spytał Leif.

Otchłań to dziura w kocu magicznej energii, w której nie działa magia. Gdy ostatnim razem klan Sandseed odkrył kryjówkę Verminów, chroniła ją tarcza magii stwarzająca złudzenie, że przebywa tam zaledwie kilku wojowników. Kiedy snujący opowieść przesunęli Otchłań nad obozowisko, iluzja się rozwiała i okazało się, że znajduje się w nim czterokrotnie więcej żołnierzy, czyli nieprzyjaciel znacznie przewyższał nas liczebnie.

– Verminowie poznali już ten fortel, więc jeśli spróbujemy przemieścić koc magicznej energii, ostrzeże ich to o naszej obecności – odpowiedział Księżycowy Człowiek.

– Więc jak pokonamy warperów? – spytałam z niepokojem. Jeżeli Verminowie będą mieli dostęp do magii, czeka nas niełatwe zadanie.

– Wszyscy snujący opowieść z klanu Sandseed połączą swoje siły i utworzą mocną magiczną sieć, która oplecie nieprzyjaciół i uniemożliwi im posłużenie się magią. Przytrzymamy ich wystarczająco długo, abyś mogła odnaleźć Złodzieja Dusz.

– A co z Cahilem? – spytał Marrok, przerywając milczenie.

– Pomógł Złodziejowi Dusz w ucieczce, więc powinien zostać ukarany – odrzekł Księżycowy Człowiek.

– Rada chce z nim porozmawiać – oznajmiłam.

– I to ona zadecyduje o jego losie – dorzucił Leif.

– On nie jest Verminem. – Księżycowy Człowiek wzruszył ramionami. – Powiem moim ludziom, żeby go oszczędzili, ale w bitewnym zamęcie może się to okazać trudne.

– Cahil najpewniej przebywa z przywódcami klanu Daviian – powiedział Marrok.

– Marrok, ty i Leif odnajdźcie Cahila i odprowadźcie go na północ od pola walki – poleciłam. – Dołączę tam do was po bitwie.

– Tak jest – odrzekł kapitan.

Leif kiwnął głową, lecz w jego wzroku dostrzegłam wahanie.

– Masz jakieś wątpliwości? – zapytałam go mentalnie.

– A jeśli Cahil przekona Marroka, żeby nie zabierał go do Cytadeli? Jeśli się sprzymierzą i obezwładnią mnie?

– Masz rację. Poproszę Księżycowego Człowieka, żeby…

– Przydzielę Leifowi jednego z moich wojowników – oznajmił Księżycowy Człowiek.

Drgnęłam zaskoczona, gdyż nie poczułam, żeby zaczerpnął ze źródła magicznej mocy, by mentalnie połączyć się z nami.

– Co jeszcze możesz dla nas zrobić? – zapytałam go.

– Nie powiem ci, gdyż odarłoby to mnie z tajemniczego nimbu, tak właściwego dla snujących opowieść.

Nazajutrz rano osiodłaliśmy konie i wyruszyliśmy na południe w kierunku płaskowyżu Daviian. Kiki z łatwością niosła dwoje jeźdźców. Dotarliśmy tam po dwóch dniach, zatrzymując się pod drodze tylko raz, by zjeść gorącą kolację i przespać się. Drugiego dnia o zachodzie słońca rozbiliśmy obóz na skraju równiny, by dać odpocząć koniom.

Na horyzoncie rysował się olbrzymi masyw płaskowyżu. Podczas gdy na Równinie Avibiańskiej można znaleźć trochę drzew, łagodne wzgórza, kamienie i skalne występy z piaskowca, to na spalonej słońcem i piaszczystej ziemi płaskowyżu Daviian rosną tylko rzadkie kępy brązowej trawy, kolczaste krzewy i karłowate kaktusy.

Pozostawiliśmy za sobą zimną pochmurną aurę. Popołudniowe słońce przygrzewało tak mocno, że zdjęłam płaszcz. Jednak o zmierzchu powiał chłodny wiatr.

Księżycowy Człowiek pojechał odnaleźć zwiadowcę. Wprawdzie byliśmy dość daleko od obozu Verminów, jednak rozpalenie ognia byłoby zbyt ryzykowne, toteż trzęsłam się z zimna, jedząc kolację złożoną z twardego sera i czerstwego chleba.

Snujący opowieść powrócił z jakimś człowiekiem z klanu Sandseed.

– To jest Tauno – przedstawił go. – Poprowadzi nas przez płaskowyż.

Przyjrzałam się drobnemu mężczyźnie uzbrojonemu w łuk i strzały. Był tylko trochę wyższy ode mnie. Mimo zimna nosił krótkie spodnie, a ciało miał pokryte farbą, jednak w słabym świetle nie zdołałam rozróżnić kolorów.

– Wyruszymy, gdy księżyc przemierzy jedną czwartą drogi – oznajmił.

Podróżowanie nocą było dobrym pomysłem, ale zastanawiałam się, co poczną nasi wojownicy w ciągu dnia.

– W jaki sposób ludzie z klanu Sandseed ukryją się na płaskowyżu? – zapytałam.

– Wtopimy się w tło. – Tauno wskazał swoją skórę. – A nasze myśli skryjemy za neutralizującą tarczą snujących opowieść.

Popatrzyłam na Księżycowego Człowieka.

– Neutralizująca tarcza blokuje magię – wyjaśnił. – Jeżeli ktoś przeszuka płaskowyż, posługując się magią, nie wykryje za tą tarczą żadnej żywej istoty.

– Czy utworzenie tarczy neutralizującej nie zaalarmuje Verminów? – zapytałam.

– Nie, jeśli zrobi się to w odpowiedni sposób. Snujący opowieść zbudowali tę tarczę jeszcze przed opuszczeniem równiny.

– A czy snujący opowieść ukryci za tarczą mogą posługiwać się swoją magią? – dociekał Leif.

– Tarcza zapobiega wniknięciu magii z zewnątrz. Nie blokuje naszych magicznych zdolności widzenia i słyszenia, a jedynie chroni nas przed wykryciem.

Gdy przygotowywaliśmy się do drogi, rozmyślałam o słowach Księżycowego Człowieka i uświadomiłam sobie, że wciąż jeszcze nie wiem bardzo wielu rzeczy o magii. Zbyt wielu. Jednak perspektywa uczenia się ich od Roze mroziła moją ciekawość.

Kiedy księżyc przebył czwartą część nieba, Tauno oznajmił:

– Pora ruszać.

Księżycowy Człowiek usiadł za mną na Kiki. Nagle przebiegł mnie dreszcz lęku. A jeśli niedostatek mojej magicznej wiedzy narazi na szwank naszą misję?

Lecz było za późno, by się tym martwić. Odetchnęłam głęboko, żeby uspokoić nerwy, i zerknęłam na towarzyszy. Tauno jechał z Marrokiem na Garnecie. Ze zbolałej miny kapitana poznałam, jak bardzo mu się nie podoba, że musi dzielić siodło z wojownikiem z klanu Sandseed. Co gorsza, Tauno uparł się, by siedzieć z przodu i trzymać wodze.

Aby pozostać przez cały czas pod osłoną neutralizującej tarczy, musieliśmy przemierzać płaskowyż ściśle wyznaczoną trasą. Prowadził nas Tauno. W panującej ciszy jedynym dźwiękiem był chrzęst twardego piasku pod końskimi kopytami.

Księżyc powoli pełzł po niebie. W pewnym momencie zapragnęłam krzykiem przynaglić Kiki do galopu tylko po to, by przerwać przygniatające nas niemal fizycznie wyczuwalne napięcie.

Gdy na wschodzie ciemne niebo zaczęło blednąć, Tauno wstrzymał wierzchowca i zeskoczył z siodła. Zjedliśmy śniadanie i nakarmiliśmy konie. Kiedy wstał dzień, spostrzegłam, jak doskonale Tauno wtapia się w pejzaż płaskowyżu dzięki temu, że ma skórę pomalowaną kamuflującymi barwami szarości i brązu.

– Tutaj zostawimy konie i dalej pójdziemy pieszo – powiedział. – Zabierzcie ze sobą tylko to, co niezbędne.

Bezchmurne niebo zapowiadało ciepły dzień, więc zdjęłam płaszcz i schowałam go do plecaka. W gardle drapał mnie drobny pył niesiony powiewami suchego powietrza. Postanowiłam, że wezmę nóż sprężynowy. Przymocowałam paskami pochwę do prawego uda, po czym natarłam czubek noża kurarą. Ten paraliżujący mięśnie środek przyda się, jeśli Cahil odmówi współdziałania z nami. Wsunęłam broń do pochwy przez specjalną dziurę w kieszeni spódnicospodni. Zwinęłam długie czarne włosy w kok i spięłam je spinkami, a potem chwyciłam kij.

Byłam ubrana i wyekwipowana do walki, lecz nie znaczyło to jeszcze, że jestem do niej gotowa. Miałam nadzieję, że uda mi się odnaleźć i pojmać Cahila i Ferdego bez konieczności uśmiercenia któregokolwiek z nich, jednak mroczna świadomość, że nie zawaham się zabić w obronie własnej, boleśnie ściskała mi serce.

Tauno uważnie zlustrował nasze stroje i broń. Leif, ubrany w zielone spodnie i tunikę, przypasał maczetę. Marrok nosił miecz w brązowej skórzanej pochwie u pasa, odpowiadającej barwą spodniom. Zdałam sobie sprawę, że wszyscy jesteśmy ubrani w kolory ziemi, i chociaż nie stapiamy się z tłem tak doskonale jak Tauno, to jednak nie będziemy zbytnio rzucać się w oczy.

Przytroczyliśmy plecaki i torby z prowiantem do siodeł i puściliśmy konie wolno, żeby pasły się tą odrobiną mizernej trawy, którą zdołają tu znaleźć. Następnie ruszyliśmy na południe. Płaskowyż wydawał się opustoszały. Korciło mnie, żeby przeszukać teren za pomocą magii, lecz odepchnęłam tę pokusę. Niemal instynktownie pragnęłam nawiązać mentalną łączność z otaczającymi mnie żywymi istotami, gdyż czułam się niepewnie, nie wiedząc, co czai się w pobliżu.

Tauno wiódł nas krętą trasą, aż wreszcie przystanął, wskazał kępę karłowatych kaktusów i oznajmił:

– Za nimi znajduje się obóz Verminów.

Omiotłam wzrokiem płaskowyż. Gdzie się podziewa armia klanu Sandseed? Nagle piaszczysty grunt zafalował, jakby zmienił się w morze. Fale na powierzchni ziemi narastały. Zakryłam usta dłonią, by stłumić okrzyk zdumienia. Oto rząd za rzędem wstawali wojownicy klanu Sandseed. Gdyśmy tu nadeszli, leżeli przed nami, lecz byli tak świetnie zamaskowani piaskowymi barwami, że ich nie dostrzegłam.

Księżycowy Człowiek uśmiechnął się, ubawiony moją konsternacją.

– Tak bardzo przywykłaś polegać na magii, że zapomniałaś o fizycznych zmysłach.

Zanim zdołałam odpowiedzieć, dołączyło do nas czterech członków klanu Sandseed. Byli ubrani tak samo jak wojownicy, jednak odznaczali się władczą postawą, wydawali rozkazy i emanowali aurą magicznej potęgi. Domyśliłam się, że byli to snujący opowieść.

Jeden z nich podał Księżycowemu Człowiekowi szablę, a potem przyjrzał mi się uważnie, przeszywając przenikliwym wzrokiem.

– To jest Poszukiwaczka Dusz? – Nie zdołał ukryć w głosie powątpiewającej nuty. – Nie wyglądasz tak, jak się spodziewałem.

– A czego się spodziewałeś? – spytałam.

– Potężnej kobiety o ciemnej skórze. Wyglądasz jak ktoś, kto nigdy by nie przeżył burzy piaskowej, nie mówiąc już o tym, by miał uwolnić czyjąś duszę.

– Dobrze, że nie jesteś moim snującym opowieść. Dajesz się łatwo zwieść wzorowi ubrania, a nie dostrzegasz jakości materiału.

– Doskonale powiedziane – pochwalił mnie Księżycowy Człowiek, a potem zwrócił się do przybysza: – Reed, pokaż, gdzie jest ich obóz.

Mag poprowadził nas do kępy krzewów, skąd przez kolczaste gałęzie dostrzegłam Verminów.

Powietrze wokół obozowiska drżało, jakby przy gruncie uwięzły bąble żaru. Pośrodku płonął wielki ogień, na którym gotowano strawę. Niektórzy krzątali się, szykując śniadanie, inni już jedli. Namioty ciągnęły się aż do skraju płaskowyżu.

Mrużąc oczy przed blaskiem słońca, popatrzyłam poza kraniec obozowiska, lecz dostrzegłam tylko szczyty drzew dżungli Illiais. Ten widok przypomniał mi chwilę, gdy stanęłam na platformie zbudowanej przy wierzchołku najwyższego drzewa w osadzie klanu Zaltana i po raz pierwszy ujrzałam ten rozległy płaskowyż. Skalny uskok schodził stromo ku dżungli. Wyglądało na to, że niemożliwe jest wspięcie się po nim. Po co więc rozbijać tutaj obóz? – zachodziłam w głowę.

Księżycowy Człowiek oparł się o drzewo obok mnie i powiedział:

– Ten obóz to złudzenie.

– Czy macie wystarczająco wielu wojowników, by przypuścić atak? – spytałam, domyślając się, że iluzja skrywa znacznie większą liczbę Verminów.

– Owszem.

– A czy wszyscy… – Urwałam, gdyż wojownicy klanu Sandseed wznieśli okrzyk bitewny i pognali w kierunku nieprzyjacielskiego obozowiska.

Księżycowy Człowiek chwycił mnie za ramię i polecił:

– Trzymaj się blisko mnie.

Mając tuż za plecami Leifa i Marroka, ruszyliśmy w ślad za wojownikami. Gdy pierwsi z nich wkroczyli w złudę obozu, przez moment zniknęli nam z oczu. Dobiegł mnie szum wartko płynącej wody i iluzja rozwiała się w powietrzu.

Zamrugałam, usiłując dostrzec to, co ukryli Daviianie. Umieszczone centralnie ognisko pozostało bez zmian, jednak zamiast krążących wokół niego licznych Verminów, stał tam tylko jeden mężczyzna. Reszta obozu była pusta.