Skandalistka

Tytuł oryginału: A Scandalous Countess

Projekt okładki: Karandasz

Copyright © Jo Beverley 2012

All rights reserved

Copyright © for the Polish translation Wydawnictwo BIS 2016

ISBN 978-83-7551-483-4

Wydawnictwo BIS

ul. Lędzka 44a

01-446 Warszawa

tel. 22 877-27-05, 22 877-40-33; fax 22 837-10-84

e-mail:bisbis@wydawnictwobis.com.pl

www.wydawnictwobis.com.pl

Skład wersji elektronicznej: Tomasz Szymański

konwersja.virtualo.pl

Prolog

9 czerwca 1764,

Londyn

– Co…? – Nawet przez wąskie szparki oczu Georgia, hrabina Maybury, była w stanie dostrzec światło wczesnego poranka, co zdarzało się jej nader rzadko. Zwłaszcza gdy kładła się spać po drugiej w nocy.

– Co? – powtórzyła i zwilżyła usta, zmuszając się do otwarcia oczu na całą szerokość, aby popatrzyć wilkiem na pokojówkę. – Mama?

Usiadła, odgarniając z twarzy rude kosmyki. Jako dziewiętnastolatka wciąż była niemal w wieku szkolnym, więc się przestraszyła.

Rozpuszczone włosy? Dlaczego? A gdzie czepek?

Przypomniała sobie!

Ostatniej nocy gościła w swoim łóżku Dickona.

Właśnie dlatego tak wcześnie wróciła z balu u lady Walgrave. Dickon nalegał, żeby się wymknęli.

– Do diabła, Georgie, chcę iść z tobą do łóżka – wymamrotał w końcu.

Miała nadzieję, że jego niecierpliwość to zapowiedź odmiany, ale było nudno jak zawsze.

Boże!

A teraz rozczochrana siedziała na łóżku, w którym wcześniej leżała z mężem.

Nic dziwnego, że matka marszczyła brwi. Ta kobieta o sztywnych wyprostowanych plecach i kanciastych ramionach siałaby postrach wśród generałów, gdyby tylko sobie tego zażyczyła. Ale co ona tutaj robi?

– Mama? Czy to sen?

Hrabina Hernescroft przysiadła na łóżku, szeleszcząc fałdami sukni. Ujęła dłoń Georgii.

– Nie, córko. To nie sen, raczej koszmar. Musisz być silna. Maybury nie żyje.

– Maybury? Nie żyje? – Sens tych słów do niej nie docierał.

– Twój mąż nie żyje, zginął w pojedynku niecałe dwie godziny temu.

– W pojedynku? Dlaczego Dickon wdał się w pojedynek? – Zanim matka zdążyła odpowiedzieć, Georgia wyrzuciła z siebie: – Nie żyje? To niemożliwe. Przecież był tutaj ostatniej nocy! – Odwinęła pościel, jakby Dickon mógł się chować pod kołdrą.

Matka ścisnęła dłonie Georgii, by córka stała się uważniejsza.

– Śmierć może nadejść w jednej chwili, Georgio. Wiesz o tym. Maybury nie żyje, a ty musisz podnieść się i zrobić to, co należy.

Dała się pociągnąć za ręce i powoli wygramoliła się z wielkiego, wysokiego łoża. Po chwili jednak się wyrwała.

– Nie żyje? Jak to? Pojedynek? Nie, nie! Przecież to najspokojniejszy człowiek na świecie!

– Dziś rano Maybury spotkał się z sir Charnleyem Vance’em i poległ od ciosu szpadą w serce.

– W serce? – szepnęła, chwyciwszy się za pierś, jakby i ona mogła otrzymać w to miejsce śmiertelną ranę. W głowie miała pustkę. – Nie, nie, nie! To na pewno pomyłka. Kawał. On lubi kawały.

– Czy ja wzięłabym udział w takim żarcie? Dowód mamy pod ręką. Właśnie teraz układają jego ciało na dole. Ubierz się i zejdź tam. Włóż coś żałobnego – dodała na stronie.

– Chyba nie ma nic takiego, milady – odezwała się pokojówka Georgii. Zdawało się, że jej głos dobiegał gdzieś z daleka.

– Wobec tego strój jak najprostszy i najbardziej stonowany.

– Muszę skorzystać z nocnika – powiedziała Georgia. No właśnie, życie toczy się dalej.

– Pomóż jej – poleciła matka pokojówce o imieniu Jane.

– Nie potrzebuję pomocy. – Georgia pobiegła do garderoby i schowała się za parawanem.

Dickon nie żyje?

Miał dopiero dwadzieścia trzy lata. Nikt nie umiera w takim wieku.

Chyba że podczas wojen. Może z powodu choroby, upadku z konia lub utonięcia w morzu. Lub w pojedynku.

Szpada przebiła mu serce…

Usiadła na pokojowym sedesie, objęła się ramionami i kołysała lekko. Dickon. Jej Dickon. Jej mąż, jej przyjaciel…

– Milady! – zawołała Jane. – Proszę już wyjść. Pani matka czeka.

– Odejdź.

– Pani matka…

– Odpraw ją.

– Milady, proszę już wyjść. Nie może pani…

Parawan usunął się na bok.

– Georgio, przestań. – Matka chwyciła ją za ramię i pociągnęła do sypialni. – Ubieraj się!

Jane przemawiała do niej znacznie łagodniej.

– O, tak. Teraz zdejmiemy nocną koszulę. Mam tutaj kremową lustrynę…

Wyrwała się.

– Przestań! Przestań wreszcie! Obie się mylicie! – Oswobodziła się z objęć matki i pokojówki, przebiegła przez swój pokój do sypialni męża. – Dickon! Gdzie jesteś? Nie uwierzysz, co one mówią…

Łóżko było w nieładzie. No właśnie, musiał niedawno wstać.

Skoczyła do jego garderoby.

– Dickon!

W drzwiach ukazał się lokaj męża. Przez ramię miał przewieszoną koszulę.

– On tam jest? – Zrobiła kilka kroków. Po bladych policzkach Pritcharda płynęły łzy. Pokręcił głową.

Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem.

– To nieprawda.

– Niestety, milord… odszedł. Muszę zanieść na dół czystą koszulę. Bo ta druga…

Georgia wciąż kręciła głową. Prawda powoli do niej docierała.

Jej mąż, jej przyjaciel, jej Dickon, nie żyje!

– Nie! – Chwiejnym krokiem podeszła, aby przytrzymać się kolumny przy łóżku, spojrzeć na posłanie, na wgłębienie w poduszce; tu ułożył głowę, gdy spał. Jakże pragnęła, aby wrócił.

Lecz on już nie wróci.

Z płaczem rzuciła się na łóżko.

– Zostaw ją na chwilę. – Hrabina Hernescroft chwyciła pokojówkę za ramię, lecz spoglądała na córkę.

Jest taka piękna, pomyślała, beztroska… a tu taka tragedia. Przecież ona nie ma jeszcze dwudziestu lat.

Może doprowadzenie do ślubu Georgii i Maybury’ego było błędem. Dziewczyna miała wprawdzie dopiero szesnaście lat, ale była nad wiek rozwinięta, i już wtedy doprowadzała mężczyzn do szaleństwa. Wydawało się, że będzie prościej, jeśli wcześnie się ustatkuje, u boku dobrotliwego sąsiada, starszego ledwie o trzy lata.

Georgia poślubiła nowego hrabiego Maybury’ego, którego już dobrze znała. Uszczęśliwiona porzuciła naukę, aby zostać panią własnych włości, i to przed starszą siostrą. Maybury jednak nie zdołał jej okiełznać. Powinni to przewidzieć i związać ją ze starszym mężczyzną.

– Czy mam jej podać środek nasenny, milady? – wyszeptała pokojówka.

– Przygotuj, z tym że Georgia najpierw musi zejść i zobaczyć ciało.

– Czy to konieczne, milady?

– Tak.

– Dobrze – odpowiedziała pokojówka i wyszła.

Lady Hernescroft skrzywiła się na myśl o nadciągającej burzy. Usłyszała, jak ktoś wchodzi do pokoju. Odwróciła się.

Bogu dzięki. To jeden z jej synów, sędzia Peregrine Perriam, smukły, elegancki i pomimo wczesnej pory stosownie przyodziany na tę okoliczność w ciemnoszare ubranie. Perry był niepokojąco dyletancki. Zarazem był urzędnikiem w sądzie i protokolantem.

– Ty musisz zajmować się sprawami ludzi – powiedziała cicho – i pilnować tego, co się mówi. Już pojawiają się nieprzychylne przypuszczenia.

– Biedna dziewczyna. – Perry bardzo lubił siostry, za to mniej swoich braci.

– Myślisz, że to prawda? – spytała szeptem.

– Georgie i Vance? On nie jest typem strojnisia, który zakrada się do buduarów. Maybury zapraszał go na męskie rozrywki ze względu na jego sportowe umiejętności, ale wątpię, by Georgie miała sposobność, aby się z nim widywać.

– Logika na niewiele się zda. Georgia popełniała tyle szaleństw, niektóre z udziałem mężczyzn. Powinieneś pokierować ją we właściwą stronę.

– Przecież miała męża – zauważył.

– Który nie stanął na wysokości zadania. Czego się dowiedziałeś?

– O tej porze bardzo niewiele. Rozmawiałem z ludźmi na dole. Kellew, jego sekundant, twierdzi, że to miało miejsce ostatniej nocy w tawernie. Najpierw był wyścig, a potem zaspokajali pragnienie, gdy Vance zaczął szydzić z kiepskiego powożenia w wykonaniu Maybury’ego. Maybury chlusnął winem w twarz Vance’a, no i doszło do pojedynku. Maybury to beznadziejny woźnica, ale według mnie zbyt spokojny z natury, aby kruszyć kopie o taką błahostkę.

– No właśnie – odparła lady Hernescroft. – Z tego powodu powstaną niestworzone kłamliwe oskarżenia. Błahostki często wykorzystuje się do obrony dobrego imienia damy w pojedynku, a jakaż dama mogłaby być powodem w tym przypadku, jeśli nie rozpuszczona żona Maybury’ego?

– Te drapieżne kocice, które zazdroszczą Georgii urody i powabu, będą w swoim żywiole. W podobnych sytuacjach wiele żon uciekało za granicę.

– Nikt z rodziny Perriamów nie zostanie wygnańcem. A teraz weź się do pracy. Dopilnuj, aby o świcie świat poznał odpowiednią wersję wydarzeń. Ja się postaram, aby ludzie obecni na dole ujrzeli twoją siostrę pogrążoną w głębokim żalu i aby opowiedzieli o tym w klubach. Każ pokojówce, aby przyniosła jej peniuar. – Podeszła do łóżka podnieść szlochającą córkę. – Chodź, musisz pokazać, że chcesz go zobaczyć.

– Muszę? – Spojrzała szeroko otwartymi, poczerwieniałymi oczami dziecka, dziecka zszokowanego, oszołomionego swoim losem.

– Tak. Nie musisz się specjalnie ubierać. Pokojówka niesie ci szlafrok. – Sama pomogła córce włożyć różową, jedwabną szatę. – Nie, nawet nie próbuj jej uczesać. Chodź, moja droga. Będę u twego boku.

Perry odszedł, aby wykonać powierzone mu zadanie. W tej kwestii lady Hernescroft mogła mu zaufać. Dziękowała Bogu, że jej mąż przebywa na wyścigach konnych. Miał tendencje do inicjowania awantur, a sytuacja wymagała subtelniejszej taktyki.

Zaledwie przed dwoma miesiącami lady Lowestoft uciekła po podobnym pojedynku, ale świat dowiedział się, że była kochanką zabójcy i ulotniła się razem z nim. Po prawdzie nie było tu podobieństwa, ale złośliwi plotkarze na pewno coś wynajdą. Czy lepiej zabrać Georgię z miasta, czy też nakazać jej stawić czoło całemu światu i ukręcić łeb wszelkim porównaniom?

Poprowadziła drżącą córkę korytarzem i dalej schodami okazałego domu w dzielnicy Mayfair do miejsca, gdzie na szezlongu spoczywały zwłoki Maybury’ego. Okrwawiona koszula została już zmieniona na czystą, a ciało aż po szyję przykryto czerwoną, brokatową narzutą. Miał zamknięte oczy, ale nie wyglądał, jakby spał.

Na jego widok Georgia załkała. Lady Hernescroft pomyślała, że może nawet zwymiotuje, i zastanowiła się, czy sprawiłoby to dobre, czy też złe wrażenie.

Jej córka z wyciągniętymi rękami nachyliła się nad ciałem.

– Och, Dickonie, dlaczego? Dlaczego? – Odsunęła brązowe włosy z jego skroni, lecz po chwili wzdrygnęła się. – Jest już zimny! – Osunęła się na podłogę. Różowy peniuar i tycjanowskie włosy rozsypały się po karmazynowym brokacie. Lady Hernescroft nie była poetyczna, lecz efekt zrobił na niej duże wrażenie.

– Dickonie, dlaczego? Dlaczego, mój kochany?

Lady Hernescroft odetchnęła. Bez dodatkowych sztuczek córka świetnie odgrywała swoją rolę. Dwóch z czterech mężczyzn ocierało oczy, Kellew pociągał nosem.

Po dłuższej chwili lady Hernescroft podniosła córkę i wzięła ją w ramiona.

– Teraz musisz go zostawić, moja droga. Chodź ze mną. Damy ci coś na sen.

Zaprowadziła Georgię z powrotem na górę i pomogła pokojówce ułożyć ją w łóżku.

Z niesmakiem spojrzała na kiczowaty mebel. Łoże było białe ze złoconymi zdobieniami. Cztery kolumienki wspierały się na figurkach kupidynów, a na wezgłowiu widniały bawiące się nimfy i pasterze. Integralna część ekstrawaganckiego, frywolnego stylu życia jej córki.

Razem z mężem oczekiwała, że młoda para przez większość roku będzie mieszkać w zamku Maybury Castle, który leżał blisko ich rezydencji Herne w hrabstwie Worcester. Nawet gdy nie było ich w Herne, aby sprawować nadzór, mogli to czynić w ich imieniu sekretarze i rządcy, poza tym matka Dickona cały czas mieszkała w zamku.

Tymczasem gdy tylko Maybury osiągnął odpowiedni wiek i przejął kontrolę nad ogromną fortuną, młodzi przeprowadzili się do miasta, aby brylować w towarzystwie. Wizyty w zamku były krótkie, przeważnie Dickon przyjeżdżał do rodzinnego gniazda sam. Georgia mieszkała w domu w Mayfair, urządzonym według najnowszej mody. Opuszczała Londyn jedynie w najgorętszym okresie lata i przenosiła się do willi w Chelsea, której nadali nazwę Sansouci.

Beztroska.

Beztroska to nic złego, lecz zaniedbanie było już naganne. Maybury nie interesował się zbytnio swoimi posiadłościami, a dla Georgii liczyły się jedynie rozrywka i modne stroje.

Mówili o niej „lady May”, była tak ulotna jak majowa jętka i mimo wszystko większość towarzyskiej elity ją uwielbiała.

Jednak owa elita w jednej chwili mogła zmienić front i zwrócić się przeciwko tym, którym zazdrościli. Tak jak powiedział Perry, gdy tylko arystokraci usłyszą najnowsze wieści, wszelkiej maści zawistnicy zaczną ostrzyć szpony, aby zniszczyć reputację lady May.

Pokojówka przyniosła napój nasenny. Lady Hernescroft zatrzymała ją ruchem dłoni.

– Georgio, posłuchaj mnie. Teraz wypijesz miksturę i trochę pośpisz, ale potem wyjedziesz z miasta i wrócisz do domu. Do Herne.

– Herne? Nie, pojadę do Sansouci.

– Czy jesteś brzemienna?

Georgia uciekła wzrokiem gdzieś w bok.

– Nie.

Lady Hernescroft odwróciła załzawioną twarz córki w swoją stronę.

– Uważaj. Mówiłaś, że Maybury przyszedł wczoraj wieczorem do twojego łoża. Przestań płakać. Czy możliwe, że jesteś brzemienna?

Georgia otarła łzy.

– Być może. Ale… minęły trzy lata, mamo. Dlaczego właśnie ostatnia noc miałaby uczynić różnicę?

Miała rację. Trzy lata bez poczęcia.

Gdyby zdarzył się cud, zostałby ujawniony w odpowiednim czasie, lecz stworzyłby kolejne problemy. Dziedzic poczęty w okresie obejmującym śmierć męża zawsze budził wątpliwości. Georgia musi regularnie przebywać w towarzystwie przyzwoitki, aby można było potwierdzić, że po pojedynku nie miała możliwości spotkać się w intymnej sytuacji z innym mężczyzną.

Były też plotki na temat Vance’a. Bez względu na prawdę ludzie będą spekulować… Powinna kazać Perry’emu, aby jak najpilniej przychwycił Vance’a, aby ten mógł wszystkich zapewnić, że pojedynek dotyczył dysputy odnośnie do umiejętności powożenia, a nie kwestii związanej z dobrym imieniem jakiejś damy.

Perry na pewno sam dopilnuje tej sprawy.

Ogólnie jednak powstał niezgorszy kram, a wszystko przez lekkomyślność córki. Georgia wciąż nie rozumiała powagi sytuacji.

– Jeśli nie nosisz pod sercem dziecka, Sansouci już nie będzie twoim domem, tutaj też nie możesz zostać, tak samo jak w zamku Maybury. Wszystko przejdzie na własność dziedzica, którym jest jego wuj, sir William Gable-Gore.

– Co takiego? – Georgia była wciąż tak samo zszokowana jak w momencie, gdy dowiedziała się o śmierci męża. – Wszystko stracone? Wszystko?

– Wszystko z wyjątkiem twoich rzeczy osobistych.

– Nie…

– Masz. Wypij to i prześpij się.

Georgia wzięła szklankę, pociągnęła kilka łyków i skrzywiła się niemiłosiernie, czując gorzki smak. Płyn przynosił też ulgę, więc po chwili jednym haustem opróżniła szklankę.

To przynajmniej było dobre – że jej nieposłusznej córce nie brakowało odwagi. Będzie jej potrzebna. Droga powrotu do świata nie będzie łatwa, i to bez względu na to, jak sprawnie uda się zażegnać kryzys.

Pokojówka zabrała szklankę i podała drugą, z wodą, która zniweluje gorzki smak.

Georgia musi wrócić do Herne, pomieszkać tam w żałobie, pozwolić, aby opadły emocje. Trzeba zorganizować kilka sąsiedzkich wizyt, aby stłumić plotki, że wyjechała za granicę z kochankiem.

A tutaj, w mieście, Perry i jego pomocnicy utwierdzą wszystkich w przekonaniu, że pojedynek był tym, czym się wydawał – szaleńczym porywem pijanych młodzieńców. Gdyby prawda okazała się inna, należało ją stłumić.

No tak. Będzie dochodzenie, niezdrowe zainteresowanie ciekawskich. Tym też należy się zająć, aby nazwisko Perriamów nie było szargane.

Lady Hernescroft wybiegła myślami w przyszłość. Za rok Georgia poszuka drugiego męża, tym razem bardziej odpowiedniego. Starszego i poważniejszego.

Georgia dopiła wodę.

– Ostatniej nocy było jak zawsze. Cudownie. Byłam na balu u lady Walgrave. Byłam lady May. Flirtowali ze mną Beaufort i Ludlow, a Sellerby skomponował wierszyk ku chwale sprzączek u moich pantofelków. A teraz nie mam już nic. – Uniosła głowę. – Jak to możliwe?

Lady Hernescroft nie była czułą matką, ale to żałosne pytanie chwyciło ją za serce. Objęła córkę i pocałowała w rozczochrane włosy.

– Twoje życie uległo wielkiej zmianie, ale nie jest tak, że straciłaś wszystko. Jako wdowa masz dożywocie, masz swoje cenne zalety, a ponad wszystko masz rodzinę. Zaopiekujemy się tobą. I obronimy cię.

Rozdział 1

29 września, 1764

Herne, Worcestershire

Kochana Lizzie

Twoje listy były dla mnie ogromną pociechą, mogę Cię tylko błagać o wybaczenie, że nie odpisywałam. Wydaje mi się, że przespałam całe lato, nie zauważyłam mijających dni ani nawet kwitnących i więdnących kwiatów. Chyba pogrążyłam się w żalu po utracie biednego Dickona.

Jednak teraz przebudziłam się, być może za sprawą Dnia Świętego Michała, kiedy to służący w wiejskich majątkach podejmują decyzję, czy chcą pozostać, czy też poszukać sobie miejsca gdzie indziej.

Co do mnie, gdybym tylko mogła, z całą pewnością zmieniłabym miejsce pobytu.

Kiedy wróciłam do Herne, byłam niemal pewna, że wrócę do szkolnej sypialni, którą dzieliłam z Winnie. Okazało się, że dostałam do dyspozycji własne pokoje, lecz pod każdym innym względem mogłabym znowu mieć szesnaście lat! Nie mam więcej do powiedzenia w sprawach dotyczących zarządzania majątkiem niż wtedy, gdy miałam szesnaście lat, a przecież jeszcze niedawno byłam przyzwyczajona do odgrywania roli pani trzech domów.

Nie mam pieniędzy! To znaczy – trochę mam, bo odzyskałam pensję, lecz suma wróciła do mojego ojca, a ten wydziela mi po kilka gwinei na miesiąc. Nie wiedziałam, że część można zwrócić, ale myślę sobie, że jeśli obie strony wyrażają zgodę, wszystko jest możliwe. Nowy hrabia Maybury chętnie zrzucił z siebie obowiązek wypłacania mi wdowiego dożywocia w kwocie dwóch tysięcy rocznie przez może nawet sześćdziesiąt lat, nawet jeśli teraz oznacza to poniesienie kosztu w wysokości dwunastu tysięcy.

Na pewno rozumiesz, z jaką goryczą przyjmuję tę jałmużnę, to marne kieszonkowe. Ojciec płaci moje rachunki, ale czuje się upoważniony do kwestionowania moich zakupów, a wszystko to dokonuje się za pośrednictwem jego buchaltera, więc domyślasz się, jak mnie to drażni.

Do tej pory zakupiłam tylko szaty żałobne i kilka niezbędnych drobiazgów, ale przebudziłam się i kusi mnie, aby zamówić coś ekstrawaganckiego. Może mi coś podpowiesz?

Może modlitewnik oprawiony w klejnoty? Albo pozłacany nocnik? Już widzę, jak się śmiejesz i kręcisz głową, a ja uśmiecham się i jednocześnie płaczę. Chętnie zamówiłabym karetę i pognałabym w te pędy do Ciebie, lecz wiem, że lada dzień oczekujesz swojego maleńkiego skarbu, więc muszę się powstrzymać. Zwaliłabym się na głowę Babs, tyle że ona i Harringay są we Francji.

Ach, ten Wersal! Czy jeszcze kiedyś go zobaczę?

Oczywiście, że tak jak mówisz, gdy tylko minie rok mojej żałoby, wybiorę sobie nowego męża. Już słyszę Twój typowy zjadliwy komentarz na temat francuskiego dworu, wiejska szara myszko.

Najdroższa przyjaciółko, czy mogę Cię błagać o zaproszenie do Twego wiejskiego raju na Boże Narodzenie? Matka usilnie nalega, abym przez sześć miesięcy pozostała w Herne, zważywszy na niedorzeczne opowieści krążące na temat mnie i Vance’a, wyobrażasz sobie, Lizzie? Komu uroiła się wizja mnie w jego łożu? Zwłaszcza że zabił Dickona! Pragnę tylko jednego – abym mogła tego nikczemnego drania pokiereszować jego szpadą!

Wszelako do Bożego Narodzenia wszystkie skandale wypalą się, zostanie z nich popiół, a ja postanowiłam, że opuszczę Herne, zabierając moje czarne szaty. Dobrze pamiętam, jak to miejsce wygląda zimą. Ogromne pokoje i marmurowe podłogi w wielu pomieszczeniach. Co za chory pomysł, aby budować w takim stylu na angielskiej ziemi.

Twój jakobicki dwór jest o wiele przytulniejszy, wciąż miło wspominam święta, które spędziliśmy w Brookhaven z Dickonem. Wiem, że będzie spoglądał na mnie z góry i uśmiechał się, gdy będę pieściła Twoje maleństwa, bawiła się w ciuciubabkę, całowała się pod gałązką jemioły i flirtowała ze wszystkimi mężczyznami. O ile ktokolwiek zechce poflirtować ze mną, odzianą w szare i liliowe suknie, które w ogóle do mnie nie pasują.

Znowu się śmiejesz, ale naprawdę – oba te odcienie nie pasują do mojej karnacji.

Gdy opuszczę Twój dom, wrócę do miasta na zimowy sezon. Nikt mnie nie powstrzyma, bo umieram z tęsknoty za miastem! Dopiero tam wrócę do życia.

O, zobacz, ten kleks to moja łza, lecz nie jest to tęsknota za wielkim światem wyższych sfer. Znowu wyobrażam sobie, jak kręcisz głową, moja najdroższa, najukochańsza przyjaciółko. Tak bardzo za Tobą tęsknię.

Czekam niecierpliwie na Twój kolejny list z nadzieją, że przyniesie mi wieści o lekkim, bezpiecznym porodzie.

Twoja

Georgia M.

6 grudnia, 1764

Lizzie!

Czy znasz najświeższe wiadomości? Matka Dickona opuściła ten padół. Zapewne powinnam wyrazić żal, ale ponieważ była wobec mnie niemiła przez większą część mojego małżeństwa, nie będę z siebie robiła hipokrytki.

Bardzo niesprawiedliwie obwiniała mnie o to, że przeprowadziliśmy się do miasta, podczas gdy właśnie Dickon pragnął uciec, gdy tylko osiągnął pełnoletniość i przejął kontrolę nad swoim majątkiem. Jednak ona pisała do mnie, utyskując na naszą ekstrawagancję.

Ale przecież już zwierzałam Ci się z tego w swoim czasie. A czy opowiadałam Ci o listach, które wysłała po śmierci Dickona? Chyba nie. Były napisane żrącym kwasem za pomocą plującego ogniem pióra. Próbowałam odpisywać w spokojnym tonie, naprawdę, bo rozumiałam ból rozdzierający matkę, która straciła jedyne dziecko, lecz w końcu kazałam, aby nie doręczano mi więcej tych listów. Nie odsyłałam ich, obawiałam się, że spowoduje to jeszcze większe cierpienie, ale nie byłam w stanie ich czytać.

Ona wierzyła w najbardziej obrzydliwe plotki na mój temat. Wzięłam sobie jako kochanka nie tylko Vance’a, lecz także każdego mężczyznę, który mi nadskakiwał, no i oczywiście namówiłam Vance’a, aby pozbył się mojego niechcianego męża…

Ech, nie będę już o niej pisać ani myśleć! Obawiam się, że jednak nie odwiedzę Cię na Boże Narodzenie. Nie chcę odgrywać hipokrytki, ale dla matki mojego męża muszę pozostać w żałobie jeszcze przez miesiąc.

Jeśli Ty i Torrismonde nie przybędziecie do miasta na zimę, może odwiedzę Cię w styczniu. A teraz zbieram moje szale, grube pończochy i wełniane rękawiczki w nadziei, że przeżyję te chłody i ponownie Cię zobaczę.

Twoja zmarznięta przyjaciółka,

Georgia M.

– Perry!

Georgia zbiegła po szerokich schodach, by uściskać ulubionego brata, kiedy tylko wszedł do dworu, lecz zaraz pociągnęła go z powrotem w kierunku stopni wiodących na górę.

– Nie zrzucaj z siebie okrycia, dopóki nie znajdziemy się w moim buduarze. Chyba że chcesz wyziębić się na śmierć.

Perry ze śmiechem rzucił kapelusz lokajowi i poszedł z nią na piętro.

– Nie mogłam uwierzyć, jak napisałeś, że nas odwiedzisz – powiedziała. – Zwłaszcza w taką pogodę, święta już za pasem. Jesteś przejazdem w drodze do przyjaciół, którzy mieszkają jeszcze dalej na północ? Wszystko jedno, to cudownie. Widzieliśmy się kilka miesięcy temu.

– Przyjechałem wyłącznie po to, aby ciebie zobaczyć. Nie lubię Herne tak samo jak ty, Georgie.

– Bratnie dusze. Wejdź. Udaje mi się utrzymać we względnym cieple ten pokój i sypialnię, dlatego rzadko stąd wychodzę. Matka i ojciec mają przyjechać dopiero dwudziestego trzeciego. Wtedy pewnie będę musiała zacisnąć zęby i zejść do jadalni.

– Która będzie nagrzana tak bardzo, jak się da, bez względu na koszty. – Ściągnął rękawiczki, szalik i podszytą futrem pelerynę, aby podać je pokojówce Georgii, Jane Nunn.

Georgia rzuciła swoją pelerynę na kanapę, po czym jeszcze raz uściskała brata. Był szczupły i wyższy od niej ledwie o parę cali. Przez to często był lekceważony, a przecież miał cechy mocnego i wprawnego szermierza. Niektórzy sądzili także, że jego modne stroje znamionują płytkiego człowieka, lecz Peregrine Perriam skrywał o wiele więcej.

– Czym cię poczęstować? Coś zjesz, napijesz się herbaty, piwa albo wina?

– Herbata i coś na ząb. Na rozgrzewkę najlepsza byłaby zupa.

– Herbata i zupa dla mojego brata, Jane, natychmiast. A potem coś konkretnego. I dopilnuj, żeby miał ciepło w pokoju.

Perry podszedł do pokojówki i pocałował ją w policzek.

– Jak zawsze piękna, a jeszcze bardziej niezastąpiona.

Pomimo swoich trzydziestu pięciu lat Jane Nunn oblała się rumieńcem.

– Co też pan. Jeśli chce pan dostać swoją strawę, lepiej niech mi pan pozwoli zabrać się do pracy.

– Przy tobie bym nie zginął – stwierdził, ale pozwolił jej odejść.

– Drażnisz się z nią – rzuciła Georgia.

– Ale ona to lubi – odparł. Oczywiście miał rację.

Georgia usiadła, nie mogła powstrzymać promiennego uśmiechu.

– Czy przy tobie jakakolwiek kobieta jest bezpieczna?

– Wszystkie. – Spoczął w fotelu. – Bo nie mam ochoty na żeniaczkę, a zadaję się tylko z tymi, którym to nie przeszkadza.

– Z żonami.

– Częstokroć, dzięki czemu niosę dobrodziejstwo im i ich mężom, którzy mogą swobodnie zabawiać się gdzie indziej. Stajesz się purytanką, moja droga?

– Nawet tak nie mów! To pewnie niszczycielskie działanie Herne.

– Ale nie permanentne.

Spoważniała.

– Przecież wiesz, że byłam wierną żoną, prawda, Perry? Być może flirtowałam…

Uniósł dłoń.

– Oczywiście, że wiem, kochana. Ale w tej materii przynoszę ci złe wieści.

Również zrobił poważną minę, a Georgia szczelniej owinęła się szalem. Powinna się domyślić, że tylko w bardzo ważnej sprawie Perry mógł przybyć tu, tak daleko z miasta, zimą.

– Co?

– Znowu jesteś bohaterką skandalu.

– Po sześciu miesiącach? Dlaczego? Jak to możliwe?

– Z powodu wdowy dziedziczki.

Patrzyła na niego z szeroko otwartymi ustami.

– Przecież ona zmarła i leży w grobie!

– I zostawiła po sobie zatrute powietrze. Umierała przez tydzień, w tym czasie załatwiała ostatnie sprawy, lecz zarazem przyjmowała gości. Wmawiała wszystkim, że umiera z powodu złamanego serca. Złamanego przez nikczemną, bezpłodną kurtyzanę, z którą ożenił się jej syn.

Skrzywiła się.

– To nic nowego.

– Mylisz się – powiedział ostrzegawczo. – Twierdziła, że niedawno otrzymała ostateczny cios, list, który Charnley Vance napisał do swojego sekundanta, Jellicoe’a. Użalał się, że nakłoniłaś go do zabicia męża, okazując swoją miłość i obiecując wspólną ucieczkę za granicę.

– Co takiego? – Georgia zerwała się na równe nogi. – Kto w to uwierzy? Rzadko widywałam Vance’a, a poza tym prędzej poderżnęłabym sobie gardło, niż uciekła z kimś takim jak on!

Perry również wstał.

– Wiem, ale wystarczy, aby relacja o liście padła z ust umierającej kobiety…

– Ale dlaczego? – jęknęła. – Dlaczego? Wymyśliła to, aby zadawać mi cierpienie nawet zza grobu. Perry, co zrobić?

Wziął ją za ręce.

– Na razie nic. Oczywiście szukamy już listu, aby udowodnić, że jest sfałszowany.

– Lecz jeśli nigdy nie istniał… To takie okrutne. Jestem niewinna. Nie zrobiłam nic złego. Naprawdę!

Objął ją czule.

– Wiem, kochana. Kto cię naprawdę zna, ten wie, że nie wdałabyś się w zażyłość z Vance’em.

Spojrzała na brata.

– A inni? Czy wierzą, że mogłabym romansować z innymi mężczyznami?

– Nie ci, którzy dobrze cię znają, ale… nie sprawiałaś wrażenia skromnej.

– I przez to jestem ladacznicą!

– Mówisz o flirtowaniu? Zakładaniu się o pocałunki? Schadzkach w ogrodzie podczas balów?

– Przecież to tylko zabawa. Czy miałam być jej pozbawiona? Dickon nie miał nic przeciwko temu. – Odsunęła się. – Nie sądziłam, że będziesz mi czynić wyrzuty, Perry.

– To nie są wyrzuty. To prawda o twojej sytuacji. Jest trudna, dlatego kolejne kroki będziesz musiała stawiać bardzo ostrożnie, aby nie utonąć w tym bagnie.

– No, ale jestem tutaj, prawda? Gnuśnieję w Herne pogrążona w głębokiej żałobie. Zostałam tu, aby opłakiwać zmarłą wdowę, a w nagrodę otrzymuję większą dawkę nienawiści. Co jeszcze mam zrobić?

– Zostań tu dłużej – odparł bez ogródek. – Ludzie zapomną, jeśli nie będziesz się rzucać w oczy. Wdowa nie żyje i to musi być koniec jej wpływu na twoje życie. Ten fałszywy list pójdzie w niepamięć, a wiosną wrócisz na salony.

– Towarzystwo o wszystkim zapomni? – spytała cynicznie.

– Nie, ale twoja osoba nie będzie już w centrum uwagi, wydarzą się kolejne skandale. Przyjaciele przypomną światu o twoich cnotach, a ty pojawisz się w częściowej żałobie, co przypomni im o prawdzie. O tym, że jesteś damą i wdową, tragicznie młodą wdową hrabiną Maybury.

Patrzyła na niego z niedowierzaniem.

– To niemożliwe!

– Po śmierci matki Dickona zostałaś najstarszą wdową rodu.

– W wieku dwudziestu lat? Do diabła, przecież to niesprawiedliwe.

– Oj!

– Musiałam sobie zakląć.

– Pamiętaj, że może ci to wyjść na dobre.

– Tedy postaram się okazać wdzięczność, lecz nic mi po tym. Muszę szybko wyjść za mąż i pozbyć się tytułu wdowy dziedziczki.

– Kiedy wrócisz do towarzystwa, zalotnicy zlecą się jak trutnie wokół królowej, gdy ta tylko opuści swój ul.

Spojrzała na niego uważnie.

– Czyż oni nie umierają?

– To drobna nieścisłość, wiedziałem, że mi ją wytkniesz. – Uśmiechnął się. – Jeśli będziesz bystra, wszystko obróci się na twoją korzyść.

Perry miał wiedzę o układach towarzyskich. Musiała mu zaufać.

– Chciałabym wiedzieć, gdzie teraz jest ten przeklęty Charnley Vance – odezwała się. – Powiesiłabym go za kciuki, aż wyznałby prawdę na nasz temat!

– A ja asystowałbym ci z rozgrzanymi do czerwoności szczypcami. To godne potępienia, że uciekł za granicę przed dochodzeniem, i od tamtej pory nikt o nim nie słyszał.

Spojrzała przez okno na dwubarwny zimowy krajobraz: okrytą szronem ziemię i czarne szkielety drzew.

– Jakby złośliwy los chciał mnie zniszczyć. Tylko dlaczego? Przecież niczym sobie na to nie zasłużyłam.

– Oczywiście, że nie zasłużyłaś. Masz dobre serce. Jesteś tylko ofiarą przewrotnego losu, któremu pomagała twoja zgorzkniała teściowa.

– I moje złe zachowanie – dodała, odwracając się do niego.

– Szczera do bólu. Tak, pruderyjna hrabina nigdy nie dałaby powodów, aby stać się obiektem tak nonsensownych pomówień, ale… o, moje jedzenie.

Weszła Jane, a za nią lokaj z tacą z jedzeniem.

– Obiad będzie gotowy za kilka minut, milady.

Georgia wskazała lokajowi stolik, przy którym zwykle spożywała posiłki. Usiadła na jednym z krzeseł, gdy Perry zajął drugie i zabrał się do pałaszowania zupy.

– Dziękuję, że przyjechałeś, Perry. Mogłeś napisać.

– Pomyślałem, że lepiej będzie przekazać ci to osobiście.

– Doceniam twoje poświęcenie.

Nalała obojgu herbatę i wzięła z talerza kawałek chleba.

– Jak spędzasz tutaj czas? – spytał. – Nigdy nie lubiłaś bezczynności.

– Podczas pogody ku utrapieniu naszych ogrodników zmieniałam aranżację ogrodów, a teraz zadręczam starego Brownholme’a.

– A kto to taki?

– Archiwista. Na pewno go pamiętasz. Jest tu tak długo jak te zakurzone księgi.

– A, tak. Ale nie widywałem go zbyt często. W jaki sposób wystawiasz na próbę jego cierpliwość?

– Nie jest tak, że on się niecierpliwi. Po prawdzie wydaje mi się, że wnoszę nieco urozmaicenia w jego szare życie. Spisuję przygody naszej prababki w okresie wojny domowej.

– Pięknej lady Hernescroft, która ubłagała bandę zwolenników parlamentu, tych Okrągłych Głów, aby oszczędzili Herne?

Georgia popijała herbatę.

– Pięknej lady Hernescroft, która przespała się z kilkoma oficerami Okrągłych Głów, aby ocalić Herne.

– Chyba żartujesz.

– Takie wnioski są jednoznaczne po lekturze jej listów i pamiętników.

– Rany boskie!

– Może i ja opublikuję moje opowieści… – Roześmiała się na widok jego miny. – Nie zrobię tego, ale schowam je głęboko w rodzinnych archiwach z nadzieją, że za sto lat ktoś je odnajdzie.

Zaśmiał się.

– Światek towarzyski stał się moralnym bagnem bez lady May. Obiecaj, że pozwolisz mi przeczytać swoje wspomnienia.

Odstawiła filiżankę.

– Pod warunkiem że przecierpisz tu ze mną Boże Narodzenie.

– Co? To oburzające.

– Taka jest moja cena.

– Wiedźma! No dobrze, ale mam nadzieję, że przygody drugiej hrabiny będą tego warte.

– Nie zawiedziesz się. Jest twoja kolacja. Wygląda na bardzo pożywną. – Uśmiechnęła się do lokaja. – Podziękuj ode mnie kucharce.

Kiedy wyszedł, spoglądała, jak Perry rzucił się na befsztyk i smażone ziemniaki. Lubiła również obserwować jedzącego Dickona. Mężczyźni jedli z taką wdzięcznością, że planowała dla nich najsmaczniejsze posiłki.

– Czemu się smucisz? – spytał Perry.

– Miałam nadzieję, że spędzę święta u Torrismonde’ów – odpowiedziała nieszczerze.

– Przecież możesz.

– Nie. Nie będę zatruwać im świąt skandalem. A Boże Narodzenie w tym domu nigdy nie było radosne, prawda?

– Ani ojciec, ani mama nie lubią tych tradycji.

– Przyjeżdżają z miasta w Wigilię, pierwszego dnia świąt jadą do kościoła, rozdadzą hojne datki, a potem wrócą, aby powitać Nowy Rok na dworze. – Mimo to Georgia uśmiechnęła się. – Co oznacza, że możemy przyjemnie spędzić pozostałe dwanaście dni, zwłaszcza Trzech Króli, bez ich ingerencji. Zostaniesz do Trzech Króli?

– Wiesz, że nie mogę. Wtedy muszę być na dworze.

Westchnęła. Święto Trzech Króli na dworze.

– Trudno, będę się bawić ze służbą w kuchni.

– Chcesz, żebym zachęcił cię do powrotu razem ze mną, ale to nie przejdzie. Opowieści zmarłej wdowy są jeszcze zbyt świeże. Zaczekaj do Wielkanocy.

Wzięła z jego talerza kawałek smażonego ziemniaka. Smakując go, rozważała coś w myślach.

– Nie. Jeśli mam zaczekać, to pełny okres. Nie wrócę jako poważna wdowa. Pokażę się, gdy moja żałoba dobiegnie końca, jako lady May w pełnej krasie.

– Na pewno sobie poradzisz – odparł z uśmiechem. Odstawił talerz i napił się wina. – Ale nawet wtedy zachowuj się taktownie. Unikaj sytuacji, które dadzą pożywkę krytykantom.

– Zawsze musisz mi zepsuć zabawę. – Zrobiła obrażoną minę.

– Musisz znaleźć dobrego męża. A dobrzy mężowie uciekną przed wdową skandalistką.

– Tylko najwięksi nudziarze. No dobrze, postaram się być grzeczna – dodała szybko, widząc jego uniesione brwi.

– Albo będziesz grzeczna, albo zostaniesz wdową do końca życia. – Pokazała mu język, na co zareagował kolejnym uśmiechem. – Masz już na oku jakąś zdobycz?

– Nie, ale mam wymagania. – Zaczęła liczyć na palcach. – Po pierwsze, ma być bogaty, po drugie, modny i elegancki, po trzecie, ma być hojny i wykazywać upodobanie do życia towarzyskiego. A po czwarte, ma być hrabią, markizem albo księciem.

– Żaden wicehrabia czy baron nie ma szans?

– A któż z własnej woli chciałby zejść o kilka stopni w dół z arystokratycznej drabiny?

Spostrzegła, że Perry w myślach ocenia możliwości.

– Beaufort?

W odpowiedzi posłała mu słodki uśmiech.

Rozdział 2

Maj 1765

Herne, Worcestershire

– Jesteś bardziej opanowany ode mnie – powiedział Tom Knowlton. – Ja pocę się za nas dwóch.

Lord Dracy nie spuszczał wzroku z dwóch prowadzonych koni.

– Mam to od czasu, gdy stałem na płonącym pokładzie pod ostrzałem wroga.

– Na Boga, naprawdę tak było?

– Zdarzyło się.

– I takie sytuacje odbierają rozum?

Dracy spojrzał na niego z rozbawieniem.

– Niewątpliwie.

Wiedział, że stanowią dziwną parę. Był szczupły i silny, a to na skutek aktywnego życia na morzu, gdzie wydzielano im głodowe racje żywności. Jego sąsiad, sir Tom Knowlton, nie zaznał niedostatku, lubił wygodne życie i był ładnie zaokrąglony. Unikał również ryzyka. Nie dosiadał narowistych koni i nie podróżował szybkimi powozami.

Dracy także lubił wygodne życie, gdy było mu ono dane, lecz unikać ryzyka? Ryzyko nadawało życiu pikanterii, a pod tym względem było pozbawione smaku od czasu, kiedy odziedziczył baronostwo kuzyna i opuścił flotę. Może właśnie dlatego podjął to szalone wyzwanie.

Razem z Knowltonem stali w cieniu wiązu w posiadłości hrabiego Hernescrofta, gdzie wkrótce miał się odbyć kameralny wyścig koni pełnej krwi. Słynna gniada klacz hrabiego, Fancy Free, miała stanąć w szranki z karą klaczą Dracy’ego, o imieniu Cartagena, a wyścig planowano według reguły: „Zwycięzca bierze wszystko”. W wypadku wygranej Fancy Free hrabia zostałby właścicielem obu koni, które uzupełniłyby jego stadninę wyścigowych wierzchowców. Gdyby wygrała Carta, Dracy stałby się posiadaczem dwóch świetnych klaczy pełnej krwi zamiast tylko jednej, co z kolei mogłoby przyczynić się do odbudowy jego stadniny. Gdyby przegrał, straciłby wszystko i nie miałby innego wyjścia, jak wrócić do marynarki.

Niezwykła stawka pojedynku przyciągnęła kilku tuzów ze światka wyścigów konnych. Pojawili się książęta Portland, Beaufort i Grafton, a także hrabiowie Rockingham, Harthorne i Waveney.

Gdy zawierali zakłady, żaden z nich nie spodziewał się zwycięstwa Cartageny, ale była to okoliczność korzystna. Jeśli – a raczej kiedy – Carta wygra, dzięki zdobytej gotówce Dracy wykona najpilniejsze naprawy zabudowań stajni.

Cartagena, czterolatka, która dopiero wkraczała w świat wyścigów, miała już w dorobku dwa olśniewające zwycięstwa w niedawnych gonitwach. Po ostatnim triumfie lord Hernescroft, patrząc Dracy’emu prosto w oczy, zakpił, że nie pokonałaby Fancy Free, gdyby obie klacze spotkały się w pojedynku.

W tej sytuacji Dracy’emu trudno byłoby się wymigać od konfrontacji, ale wcale tego nie chciał. Dreszczyk emocji towarzyszący walce o wszystko był przemożny.

– Przyznaję, że Cartagena jest świetna – powiedział Knowlton podenerwowany – ale nie pojmuję, dlaczego nie poprzestaniesz na dotychczasowych sukcesach. Wygrywałeś spore sumki i mógłbyś zarabiać w ten sam sposób. Po co ryzykować wszystko?

– Sama Carta nie zdoła przywrócić mi majątku – odparł Dracy, dodając – jak wiesz. – Knowlton od wielu dni do znudzenia powtarzał te same argumenty.

– Z czasem postawisz swój majątek na nogi.

– Tak, za dziesięć lat albo później.

– Twój kuzyn dłuższy czas doprowadzał go do ruiny.

– Ja nie jestem taki cierpliwy.

– Nie, ty jesteś po prostu lekkomyślny. Co możesz zyskać, podejmując tak wielkie ryzyko?

Zmęczony dyskusją Dracy rozejrzał się i upewnił, że nikogo nie ma w zasięgu głosu.

Widzowie – niektórzy stojący, inni na koniach, jeszcze inni siedzący w otwartych powozach – ustawili się po obu stronach miejsca startu i zarazem mety.

Nikt nie znajdował się zbyt blisko, lecz mimo to Dracy ściszył głos.

– Podobno Hernescroft ma szczególne upodobanie do Fancy Free. Urodziła się w jego stadninie, a imię nadała jej jedna z córek hrabiego. Ona też uwielbia tę klacz. Kiedy ochłonie po przegranym wyścigu, będzie skłonny do negocjacji.

– A niech mnie! Więc chodzi o pieniądze? To ma sens.

– Chodzi o ogiera. Herne może zatrzymać Fancy Free w zamian za Gosling-go.

– Co?! – krzyknął Knowlton, zwracając na siebie powszechną uwagę, czego właśnie obawiał się Dracy. Po chwili oblał się rumieńcem i ściszył głos. – Myślisz, że mógłby to zrobić? Ma dwa rozpłodowe ogiery, a Gosling-go jest starszy.

– I podobno narowisty jak diabeł, ale nie ma tego we krwi.

– Sprawdziłeś jego młode?

– Zawsze wytyczam kurs bardzo starannie.

– A niech mnie – wymamrotał Knowlton. – Nic dziwnego, że wystroiłeś się w galowy marynarski mundur.

– Nie wystroiłem się bardziej niż inni, ale to nie wynika z premedytacji. Powiedziałbym, że to spontaniczna decyzja.

Knowlton się wzdrygnął.

– A dlaczego nie mógłbyś kupić… przecież ogier taki jak Gosling-go będzie bardzo drogi, nawet gdyby hrabia Hernescroft chciał go sprzedać. Spłodził kilku czempionów. Co najmniej osiemset funtów. Ty masz przecież tylko tę jedną klacz. Dlaczego nie chcesz po prostu zapłacić za pokrycie?

– Sam wolę zarobić na pokryciu, a w moim majątku są jeszcze trzy starsze klacze pełnej krwi, których Ceddie nie zdołał sprzedać. Mogłyby się oźrebić. Żadna do tej pory nie miała wartościowych źrebaków, ale taka możliwość istnieje. Nieraz wybitne konie pochodziły od niepozornych klaczy.

– A więc to nadal wielka niewiadoma.

– Całe życie jest wielką niewiadomą, Tom, zwłaszcza dla tych, którzy sami są kowalami swego losu.

– Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?

– Jesteś prostodusznym człowiekiem, a Hernescroft mógłby coś wyniuchać.

– Może niczego nie podejrzewa. Przecież jest pewien, że wygra.

Dracy spojrzał na stojącego po drugiej stronie toru przysadzistego hrabiego z wydatnym brzuchem.

– Ale nie wygra.

– Nie możesz mieć pewności…

– Nic nie jest pewne. Nawet to, że po tym spotkaniu bezpiecznie wrócimy do naszych domów.

– Ależ…

Przynajmniej ta ponura konstatacja zamknęła Knowltonowi usta, więc Dracy mógł uważniej obejrzeć swojego konia.

Carta była perfekcyjnie zbudowana. Dostrzegał to nawet jego kuzyn, Ceddie. Głupiec zrujnował majątek poprzez swoje upodobanie do londyńskiego trybu życia i modnych ubrań, sprzedał wspaniałe konie, żeby zapłacić za kosztowne błyskotki. Zatrzymał jednak Cartę, która wtedy nosiła imię Midnight Jade, w nadziei, że kiedyś będzie odnosiła zwycięstwa w wyścigach i wtedy sprzeda się za wyższą cenę.

Carta była dla Ceddiego atutem w hazardowej rozgrywce, teraz tę samą rolę odgrywała dla Dracy’ego. Przemianował ją na pamiątkę najwspanialszej bitwy, w której brał udział. Życie albo śmierć, tak wtedy, jak i teraz.

– Zaczynamy – odezwał się Knowlton, gdy dżokeje dosiedli wierzchowców.

Jeździec Hernescrofta był ubrany w zielono-żółty jedwabny strój, a Dracy’ego nosił kasak w czarne i czerwone romby. Klacze spoglądały na siebie, jakby wiedziały, że wszystko zależy od tego wyścigu, od ich szybkości i wytrzymałości.

– A niech to! – krzyknął Knowlton.

– Co się stało? – Dracy rozejrzał się wokoło.

– Skandalistka. Tam, w męskim ubraniu.

Spojrzał i zobaczył mężczyznę, który właśnie nakładał kapelusz z szerokim rondem na głowę roześmianej, rudowłosej kobiety.

– Wiesz, że masz prawo się sprzeciwić – powiedział Knowlton. – Ona może przynieść pecha.

– Nie wierzę w takie fatum. – Dracy skupił się na ważniejszych sprawach. Do diabła, Carta niecierpliwie przestępowała z nogi na nogę. Może nie spodobały się jej te rude włosy.

– Maybury poległ w pojedynku z powodu jej nieobyczajnego zachowania.

– Czyjego?

– Lady Maybury. To właśnie hrabina skandalistka.

– Zaplanowała to? – spytał zaintrygowany.

– Nie, nie. Przynajmniej ja tak nie myślę. Mąż nie żyje, Vance uciekł z kraju, a ona tutaj radosna jak skowronek. Maybury był bardzo życzliwym człowiekiem.

– Jeśli był na tyle życzliwy, żeby pozwolić jej na skok w bok, powinien być zbyt życzliwy na to, aby w tej sprawie wyzwać kogoś na pojedynek.

– Do diabła, Dracy!

– Nie interesują mnie ani lady Maybury, ani jej kochankowie. Uspokój się, Carta. Spokojnie. W taki sposób wytraci swoją energię, jeszcze zanim zacznie się wyścig.

– Ma zbyt duży temperament.

– Duży temperament to nic złego.

– Prawdziwa piękność – stwierdził Knowlton.

– To prawda.

– Lecz zbyt dzika, by ją okiełznać.

– Jarrocks i ona dobrze się rozumieją.

– Kto? Do diabła, Dracy, mówiłem o Georgii Maybury.

– Do diabła z Georgią Maybury. Zaraz startują.

Gwar rozmów ucichł.

Konie miały przebiec osiem razy wokół domu, co równało się dystansowi dwóch mil.

Niech to piekło pochłonie, teraz miałby największe szanse. Wierzgała tak, jakby chciała wysadzić Jarrocksa z siodła. Dżokej obrócił klacz w ciasnym zwrocie, starając się zmusić ją do posłuszeństwa, ale stojący wokół mężczyźni kręcili głowami.

Dracy spojrzał ostro na startera, sir Charlesa Bunbury’ego, który gawędził z Hernescroftem. Może poczuł na sobie jego wzrok, po chwili odwrócił się i poprosił o spokój.

– Już – mruknął Knowlton.

Bunbury machnął flagą.

Ruszyli.

Carta została zaskoczona w półobrocie, więc Fancy Free objęła prowadzenie, galopując w kierunku dębu, który wyznaczał zakręt trasy. Dracy wyjął żeglarską lunetę i obserwował, jak Carta zmniejsza stratę, gdy oba wierzchowce minęły drzewo.

– Na razie nic się nie dzieje – mruknął. Ale tego właśnie się spodziewał. Wyścig nie doszedłby do skutku, gdyby konie nie były do siebie dobrane. Dobrane jak diabli. Klacz Hernescrofta była o dwa lata starsza i miała dwa lata więcej doświadczenia w gonitwach.

Ale Carta miała w sobie młodzieńczy ogień. Da z siebie wszystko, żeby wygrać. Nie można było wymagać więcej.

Gdy konie pędziły z powrotem w kierunku widzów, ci zaczęli wołać, nawet ryczeć, narażając na uszkodzenie słuch Dracy’ego, tak jak kiedyś czyniły to okrętowe działa. Po chwili zdał sobie sprawę z tego, że sam również głośno pokrzykuje, zachęcając Cartę do szybszego biegu.

Kiedy konie go mijały, dostrzegł, że wciąż jest pełna werwy. Wysforowała się na prowadzenie, jakby chciała zabłysnąć przed widownią, lecz po chwili Fancy Free dogoniła ją i znowu wyszła na pierwsze miejsce.

I tak to trwało, jedno okrążenie za drugim, bez uzyskania przewagi przez któregoś z rywalizujących koni. Dracy’emu coraz szybciej łomotało serce, gardło miał wyschnięte od głośnych okrzyków. Szala zwycięstwa przechylała się to na jedną, to na drugą stronę.

Ochrypł, podobnie jak wszyscy obecni, lecz nie ustawał w głośnym dopingu, zagrzewając do biegu konia, na którego postawił pieniądze. Jednocześnie wyrażał swój podziw dla tych wspaniałych, nieustraszonych zwierząt.

W pewnej chwili czyjś piskliwy okrzyk odwrócił jego uwagę od rywalizacji galopujących wierzchowców. To ta skandalistka wymachiwała kapeluszem o szerokim rondzie, jej rude włosy uwolniły się od spinek i zalśniły ogniście w słońcu. Jej towarzysz ponownie nałożył kapelusz na jej głowę, a ona się roześmiała.

Dracy stwierdził, że współczuje każdemu mężczyźnie, który musi się nią zajmować. Po chwili skupił całą uwagę na koniach. Jeszcze jeden nawrót i oto Carta i Fancy Free już gnały ku linii mety, z rozszerzającymi się rytmicznie nozdrzami, wyciągniętymi szyjami, najpierw Fancy Free prowadziła o grubość chrap, potem Carta, potem znowu klacz Hernescrofta…

Dracy zamilkł, zbyt pochłonięty walką, aby krzyczeć. Dalej, dalej, dalej, jeszcze trochę, jeszcze odrobinę, moja śliczna, jeszcze…

– Tak! – Wyrzucił kapelusz w powietrze, nie zastanawiając się, gdzie wyląduje. – Dokonała tego! O końskie chrapy. A nawet więcej.

Knowlton podskakiwał radośnie. Przytrzymywał sobie kapelusz i uśmiechał się jak wariat.

Dracy podbiegł do Carty okazać jej wdzięczność, upojony tym sukcesem bardziej niż najwspanialszym zwycięstwem w morskiej bitwie.

Pogratulował dżokejowi o pomarszczonej twarzy, świadomy poklepywania po ramieniu i uścisków dłoni mężczyzn – nie tylko tych, którzy wygrali zakłady. Cieszyli się razem z nim, gdyż byli świadkami znakomitego wyścigu i dlatego że Dracy postawił wszystko i wygrał.

Ktoś wcisnął mu w dłoń puchar z winem, a on wzniósł toast za oba konie i obu dżokejów, po czym podał trunek Jorrocksowi, aby ten też się napił. Znowu z podziwem przemówił do Carty, a ta, w momencie swojej chwały, zachowała się jak prawdziwa dama: stała bez ruchu niczym marmurowy posąg, przyjmowała wszystkie hołdy.

– Moja śliczna!

Wciąż się uśmiechał, chociaż wiedział, że blizna wykrzywi mu usta. Miał ślad po oparzeniu na prawej stronie twarzy, ślad, na który bardziej wrażliwe osoby mogłyby zareagować nagłą bladością oblicza. Kiedy się uśmiechał, powstawał nieprzyjemny grymas. Starał się nie dręczyć obcych w ten sposób, lecz teraz wcale się tym nie przejmował. Szczerzył zęby i śmiał się na głos. To wspaniała chwila.

Opróżnił jeszcze jeden puchar wina, lecz zaraz opanował się i ruszył, by odebrać nagrodę.

A raczej żeton do dalszych negocjacji.

Stajenni zajmujący się Fancy Free powitali go z grobowymi minami. Nie chcieli rozstawać się z klaczą, zwłaszcza gdy ta miała znaleźć się w popadających w ruinę stajniach Dracy’ego. Wcześniej Dracy dopilnował, aby wiadomość o tym dotarła do opiekunów konia oraz do samego hrabiego Hernescrofta.

Fancy Free również sprawiała wrażenie przybitej, jakby wiedziała, co ją czeka. Niestety, nie mógł jej szepnąć, że nie musi się martwić, że nie będzie musiała opuszczać swojego luksusowego domu.

Skłonił się zażywnemu hrabiemu o posiwiałych włosach. Jeśli nawet Hernescroft doznał ataku po przegranym wyścigu, zdążył już wrócić do pełni sił. Nie udawał zadowolonego, ale pogratulował zwycięzcy.

– Piękny wyścig, Dracy. I wspaniały koń. Żałuję, że nie zamieszka w moich stajniach.

– Obie biegły znakomicie. Zapewniam pana, że Fancy Free będzie otoczona troskliwą opieką w moich stajniach. Nie są tak dobrze utrzymane jak pańskie, ale zaspokoją jej podstawowe potrzeby.

Twarz hrabiego, o wydatnej szczęce, wyraźnie zadrżała.

– Może mogłaby jeszcze pobyć z opiekunami? Odpocząć dzień lub dwa przed podróżą?

– Oczywiście. Tego samego chciałem dla Cartageny.

– Świetnie. Czy zechce pan uczcić zwycięstwo kieliszkiem wina u mnie w domu? Omówilibyśmy sprawy.

– Będę zaszczycony. – Dracy ponownie się ukłonił. – Dopilnuję tylko, żeby ktoś zajął się Cartageną.

– Niech pan ją każe zaprowadzić do moich stajni. Tam i ona, i pańscy ludzie otrzymają najlepszą opiekę.

Ludzie Dracy’ego to byli Jorrocks i trzynastoletni chłopak. Źle by się czuli w wytwornym otoczeniu.

– Dziękuję, milordzie, ale wystarczy jej stajnia przy pobliskiej gospodzie Pod Bykiem, gdzie już przebywała.

Odwrócił się, zaintrygowany tonem hrabiego. Może już teraz myśli Hernescrofta dążyły we właściwym kierunku.

Carta bawiła się w kokietkę, ale bardzo grzecznie. Puszyła się dumnie na oczach wielbicieli, podskakując lekko, jakby chciała powiedzieć, że w każdej chwili może powtórzyć swój wyczyn.

– Ach, ty trzpiotko – powiedział, gładząc ją po chrapach. – Jesteś piękną, cudowną kokietką. – Nachylił się do jej ucha. – W nagrodę przyprowadzę ci wspaniałego ogiera.

Odesłał klacz do gospody, po czym zwrócił się do Knowltona:

– Mam zaproszenie na kieliszek wina z przegranym.

– Łaskawy gest z jego strony.

– Tylko na to czekałem. – Odszedł z Knowltonem od coraz mniejszej grupy widzów. – Podejrzewam, że myśli o tym samym co ja. Wszystko idzie zgodnie z planem.

– Nie możesz mieć pewności, że wygrasz – zastrzegł Knowlton.

– Los jest kapryśny. Przeżyłem sytuacje, gdy ludzie stojący u mego boku po obu stronach zginęli, a nie uczynili nic, aby sprowokować swój pech. Widziałem, jak wiatr zmieniał się, aby dać przewagę jednej lub drugiej stronie podczas bitwy. Niektórzy wołają, że Bóg sobie ich upodobał, lecz dlaczego miałby to uczynić? Żadna ze stron nie była ani dobra, ani zła, a wojny zwykle są toczone o pieniądze i ziemię w czyjejś kieszeni.

– Ależ…

Dracy żałował, że zaniepokoił przyjaciela.

– W tym przypadku modlę się, aby ogier znalazł się w mojej stajni.

– Chciałbym mieć twoją pewność siebie.

– Nie jest ci potrzebna. Masz wszystko, czego pragniesz w swoim życiu. Nie musisz niczym ryzykować, aby zdobyć więcej.

Knowlton się uśmiechnął.

– Przyznaję ci rację, ale czasem myślę sobie, że moje życie jest nudne.

– Powinieneś dziękować za to codziennie. Też bym tak chciał.

– Myślisz o ożenku? – spytał zaskoczony Knowlton.

Dracy myślał ogólnie o życiu, ale przypuszczał, że miłe życie zaczęłoby się od chwili, gdyby miał miłą żonę. Może kiedyś.

– Mam za dużo na głowie, aby brać się do czegoś więcej. Muszę odbudować dom, majątek i stajnie.

– Żonka mogłaby w tym dopomóc, zwłaszcza jeśli chodzi o dom. To jej domena.

– Z pewnością nie moja. No dobrze, jeśli przyjdzie ci do głowy odpowiednia dama o spokojnym temperamencie, która potrafi oszczędnie prowadzić dom, a zarazem jest urodziwą wdową, daj mi znać. Najlepiej, żeby nie przeszkadzała jej moja blizna.

Knowlton się naburmuszył, a Dracy znowu miał wyrzuty sumienia, że sprawił przyjacielowi przykrość. Łączyła ich dziwna zażyłość, ale naprawdę lubił Toma Knowltona, dzięki któremu miał wstęp do spokojnego, normalnego świata.

Poklepał go po ramieniu.

– Udaję się na spotkanie z przeznaczeniem. Życz mi szczęścia. Opowiem ci wszystko podczas kolacji w gospodzie.

Rozdział 3

Dracy szedł do dworu Herne przez rzedniejący tłum, wciąż zatrzymywali go mężczyźni, pragnąc mu pogratulować. Grzecznie odrzucił kilka zaproszeń na kolację lub nawet na parodniowy pobyt w tym czy tamtym majątku, lecz mimo to napawał się chwilą triumfu.

Tęsknił za marynarką, zwłaszcza za bliskością towarzyszy broni, którą niejako wymuszały warunki panujące na zatłoczonych okrętach. Brakowało mu przyjaciół i znajomych w każdym porcie, zwłaszcza tych, którzy podzielali jego beztroski stosunek do życia. Każdy żołnierz bardzo szybko przekonywał się o tym, że kwestia przeżycia w znacznej mierze zależała od przypadku.

Szczególnie brakowało mu spotkań z marynarzami, których poznał w czasach, gdy był jeszcze chłopcem okrętowym. Niektórzy już nie żyli, inni rozjechali się po świecie.

Minęło prawie sześć miesięcy, a on wciąż próbował przystosować się do życia w sennej społeczności hrabstwa Devon, otaczającej majątek Dracy. Świat wyścigów konnych bardziej mu pasował, gdyż był domeną mężczyzn, przesiąknięty ryzykiem i nieobliczalny – często stawkę w grze stanowiły ogromne majątki. Jednak większość tych mężczyzn potem wracała do swojego przewidywalnego i wygodnego życia, tak jak Tom Knowlton. Nie mieli pojęcia, że nieszczęście mogło nadejść bez ostrzeżenia jak grom z jasnego nieba w słoneczny dzień.

A powinni się tego nauczyć – Dracy spotkał w życiu mężczyzn, a nawet kobiety, którzy ciągle balansowali na krawędzi, tonęli w długach, z upodobaniem brali udział w ryzykownych rozgrywkach, flirtowali, wywołując kosmiczne skandale. Co pewien czas któryś z nich spadał w przepaść, jednak pozostali zdawali się nie dostrzegać faktu własnej śmiertelności.

Czy uważali się za bogów?

Wolał statecznego ziemianina, takiego jak Tom Knowlton niż tę śmietankę towarzyską.

Ale ożenić się?

Ta myśl wracała do niego uparcie, zwłaszcza teraz, gdy wygrał ten wielki zakład. Samotne życie nie wydawało mu się ekscytujące. Być może żona – taka okrąglutka i bardzo zaradna jak Annie Knowlton – wiedziałaby, jak zmienić zagrzybione i brudne zabudowania majątku Dracy w przytulny dom. Musiałaby jednak zrobić to za psie pieniądze. Do jego charakteru i temperamentu bardziej przemawiała stadnina niż areał pod uprawę, dlatego wkładał w nią każdego zaoszczędzonego pensa i niemal całą energię. Wiele razy sam sięgał po piłę czy siekierę i brał się do roboty.

Jednak dom był domeną kobiet, tak jak powiedział Tom. Był pewien, że Annie Knowlton nie stroniła od ścierki i szczotki, sprzątając u boku służących. Może żona umiałaby zagonić jego nieliczną służbę do ciężkiej pracy.

Odpowiednia żona wiedziałaby, jak sporządzać niedrogie a smaczne posiłki, jak pokonać stada moli i innych insektów, od których roiło się w budynku. Wieczorami siadałaby z nim przed kominkiem, cerując obrusy, podczas gdy on sam przeglądałby księgi rachunkowe. A potem razem udawaliby się do sypialni.

Jak by to było?

Do tej pory jego kochankami były wyrafinowane kobiety z wyższych sfer, które tego samego oczekiwały od swoich faworytów. Do powrotu do domu. Zubożały baron nie miał tego samego powabu co oficer marynarki w zagranicznym porcie, poza tym, oczywiście, sam wygląd czasami działał na jego niekorzyść.

Nie, jego szanse na znalezienie sobie żony były raczej nikłe. Kiedyś jedna szczególnie wrażliwa dama w Devon zemdlała, gdy zobaczyła jego bliznę.

Nawet żona Toma odczuwała dyskomfort z powodu jego zniekształconej twarzy. Bardziej współczucie niż odrazę, lecz dopiero po dłuższym czasie przestała na to zwracać uwagę. Dzieci Toma jednak wciąż się bały Dracy’ego. Wpatrywały się w niego w milczeniu, trzymając się blisko opiekunki. Dlatego szybko nauczył się, aby w ich obecności powstrzymywać uśmiech.

Nie należał do ludzi, którzy użalają się nad sobą i płaczą nad tym, czego nie da się zmienić, lecz zanim odszedł z marynarki, nie był świadomy swojej ułomności.