Tukany latają nisko

Maciej Lipka

Tukany latają nisko

czyli powieść biurowa dedykowana tym wszystkim,którzy muszą z poważnym wyrazem twarzy odsiadywać swoje.

© Copyright by Maciej Lipka

Grafika na okładce: Alina Śliwińska

Projekt okładki:

Alina Śliwińska

alinasliwinska.com

ISBN e-book 978-83-7859-705-6

ISBN druk 978-83-7859-706-3

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: wydawnictwo@e-bookowo.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2016

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

CZĘŚĆ I:
„PÓŁNOCNA”

ROZDZIAŁ 1:
Nierozliczony lot
pana Antoniego Kniazia

Pan Antoni Kniazio, 46–letni pracownik działu badawczego w firmie kosmetycznej Kisswald, zajmował się projektowaniem i wprowadzaniem na rynek innowacyjnych produktów. W żadnym jednak razie nie uchodził on za postać interesującą, gdyż jego monotonny, przepraszająco–jęczący sposób mówienia, niemal zawsze odwracał uwagę rozmówcy. Można było się jeszcze skupić na jego wątłej, chudej postaci oraz tureckim, pasiastym niczym odwłok bąka swetrze, spod którego wystawała niemodna koszula, jednak przez wzgląd na ogólnie przyjęte zasady savoir–vivre, humanitaryzmu i społecznego współczucia, również nie wypadało tej kwestii poświęcać szczególnie dużo czasu. Nietrudno się zatem domyślić, że w rankingach na duszę towarzystwa pan Kniazio przegrywał z kretesem. Toteż proszę sobie wyobrazić, jak wielkie zdumienie rysowało się na twarzach pracowników firmy konsultingowej Magnus Pretor Sp. z o.o., z siedzibą w Warszawie przy Alejach Jerozolimskich 81a, kiedy pan Antoni Kniazio wybiegł z krzykiem z salki konferencyjnej, rozpędził się przez cały open space1 i, otworzywszy okno, usiadł na parapecie, po czym pomachał zgromadzonym i przechylił się do tyłu, spadając z jedenastego piętra biurowca. Upadkowi pana Antoniego Kniazia na chodnik nie towarzyszył ani huk, ani żaden inny motyw dźwiękowy. Przynajmniej nie słyszał niczego żaden ze zgromadzonych pracowników, prawdopodobnie ze względu na dobiegający z dołu hałas. Pracownicy rozumieli, że ten hałas jest ceną pracy w dogodnej lokalizacji. Bliskiej Dworca Centralnego, taksówek, hoteli, pubów i restauracji. Łatwiej stąd wszędzie dojechać, a i klient z dalekich stron może szybciej pod taki adres dotrzeć, czego dowodem był Pan Antoni Kniazio, który przyjechał aż ze Szczytna i teraz wydostawał się z budynku w, powiedzmy, dość niekonwencjonalny, choć zdecydowanie szybszy sposób. Ostatnie, co słyszeli pracownicy firmy Magnus Pretor, to głos sekretarki, 24–letniej Emilki Obleci, która na widok biegnącego pana Antoniego Kniazia zdążyła tylko zwrócić się do niego: „Niestety nie mamy już czerwonej herbaty, czy może być czarna?”. Nie można było jej zarzucić nietaktu. Nauczono ją, że podczas spotkań nie należy przeszkadzać, jednak poza salką konferencyjną dziewczyna mogła już wchodzić w interakcje z klientem, z czego skorzystała właśnie teraz. Zahukana i zestresowana Emilka poczuła się winna temu, że nie zadbała o czerwoną herbatę. Nowa dostawa artykułów spożywczych do biura została co prawda zamówiona wczoraj, jednak do tej pory jeszcze nie dotarła. „Dlaczego nie zamówiłam tego wcześniej? Co ja zrobiłam? Teraz to na pewno mnie wyrzucą!” – łkała Emilka w duchu. Na open space panowała cisza, którą wypełniał wdzierający się od strony otwartego na oścież okna wiatr oraz odgłosy zatłoczonej ulicy. Mimo wysokości natrętny dźwięk klaksonów dobiegał teraz wyraźnie. Było dziesięć po dziewiątej, zatem korki uliczne wciąż przeżywały swój renesans.

Dewiza firmy Magnus Pretor brzmiała: „Gotowi na wszystko”. W chwili obecnej, gdy wszyscy pracownicy jej warszawskiego oddziału stali w osłupieniu na open space, nic nie wskazywało na to, żeby powyższe motto miało znaleźć zastosowanie w praktyce. Pracownicy firmy potrafili co prawda wychodzić obronną ręką z nieprzewidzianych sytuacji, jednak wiedza merytoryczna z zakresu zasad pozyskiwania dotacji dla firm nie na wiele się w tym przypadku zdała. Cisza była zdumiewająca, zważywszy na zaistniałą sytuację. Może pomogło wyćwiczone na licznych szkoleniach i spotkaniach z klientami opanowanie wraz z umiejętnością robienia dobrej miny do złej gry? A może było to zaskoczenie? W każdym bądź razie nikt nawet nie krzyknął. Pan Kniazio nie krzyczał, ponieważ spadł z jedenastego piętra biurowca o wdzięcznej nazwie „Delfinie?” i nic nie wskazywało na to, że kiedykolwiek jeszcze da z siebie głos. Emilka Obleci również zaniemówiła, czekając na opiernicz. Milczeli również stojący bezpośrednio przy otwartym oknie: dyrektor zarządzający, 42–letni Bernard Wysocki; zastępca dyrektora, 43–letni Zdzisław Bosogłów; menedżer projektów, 50–letni Onufry Bigosiński; starszy konsultant, 36–letni Cyprian Szczurek oraz 29–letni konsultant, Domażyr Sowiński. Właśnie im przypadł zaszczyt ujrzenia na dole zbiegających się ludzi. Wiedzieli już, że sprawa wydostała się na zewnątrz. Nie będzie można jej załatwić sympatycznym, pojednawczym mailem. Niedaleko za nimi, tuż przy korytarzyku prowadzącym do kuchni, stała Emilka Obleci, a za nią wielofunkcyjna, supernowoczesna, gadająca drukarko–kopiarka Patrycja (3–letnia). Na dalszym planie, bliżej recepcji, stała specjalistka ds. kadrowych, prawa ręka dyrektora zarządzającego, 25–letnia Dominika „Nika” Kaznodziejska oraz konsultantka, 28–letnia Kamila Pęchor. Wreszcie, tuż przy recepcji, stał 30–letni Stefan Rokoszewicz, wypalony zawodowo konsultant, który jeszcze przed chwilą prowadził z panem Antonim Kniaziem spotkanie w salce konferencyjnej. Sądząc po tym, co zostało z pana Kniazia na chodniku, z dużym prawdopodobieństwem można było założyć, że: 1) spotkanie zakończyło się przed czasem; 2) pracownika działu badawczego w firmie Kisswald trzeba będzie wymienić, co z całą pewnością wpłynie na harmonogram realizacji projektu.

Stefan Rokoszewicz czuł swoisty dyskomfort. Po pierwsze, nie lubił wtorków. Co prawda gorzej od nich znosił poniedziałki, jednak doświadczenie nauczyło go, że wtorek jest pojętnym uczniem i od lat aspiruje do nazwania go „drugim poniedziałkiem”. Dzisiejsze wydarzenie zdawało się utwierdzać go w tym przekonaniu. Po drugie, to co zrobił pan Antoni Kniazio, może i było jego suwerenną decyzją, podjętą w ramach ogólnej zasady wolności jednostki oraz swobody obrotu gospodarczego, jednak pewien niesmak pozostał. Pan Kniazio, decydując się na skok, zrobił to podczas bezpośredniego z nim spotkania. Stefan doskonale wiedział, że w firmie Magnus Pretor, jeżeli coś nie idzie po myśli korporacji, następnym krokiem jest wszczęcie procedury szukania winnego na wszystkich szczeblach poniżej ścisłej prezesury. Stefan przeczuwał, kto będzie się musiał tłumaczyć z całego zajścia. Skierowane ku niemu spojrzenia wszystkich pracowników zdawały się utwierdzać go w przekonaniu, że właśnie zaserwowano mu piłeczkę, którą musi odbić. Na wszelki wypadek postanowił jednak nie zabierać głosu. Nieraz w trudnych sytuacjach zdarzało się, że ktoś inny zaczynał mówić pierwszy, kierując cały ostrzał na siebie. Głos dyrektora zarządzającego, Bernarda Wysockiego, uświadomił mu jednak, że tym razem tak nie będzie.

– Stefan, czy możesz nam wyjaśnić, co się stało? – zapytał Bernard.

– No…, wygląda na to, że pan Kniazio wyskoczył przez okno – Stefan nie znalazł mądrzejszej odpowiedzi.

– Naprawdę? – spytał Bernard. – A ja myślałem, że postanowił wyręczyć Emilkę i poszedł do kuchni po delicje, ale poczekaj…rzeczywiście! W tym miejscu nie ma kuchni, tylko okno prowadzące z jedenastego piętra w dół. Masz rację! – na jego twarz nagle wstąpiła agresja. – Masz mnie za durnia?! – wydarł się. – Przecież widzę, że wyskoczył! Co się stało na tym spotkaniu?! Dlaczego on wyleciał?!

– Nie wiem – rzekł cicho Stefan. – Rozmawialiśmy o projekcie, kiedy on nagle zaczął krzyczeć i wybiegł z salki. Pobiegłem za nim i zobaczyłem, że przechyla się w tył i wypada przez okno. To wszystko!

Wśród pracowników zaległa cisza, którą przerwał Bernard:

– Zdziś, chłopaki, idźcie na dół! – zarządził. – Tam zaraz będzie policja. Powiedzcie im, że ten pan to od nas wyszedł. Może sprawdźcie jeszcze, czy nie da się go jakoś poskładać. A ciebie, Stefan, zapraszam do salki konferencyjnej.

Stefan liczył się z tym, że zbierze opiernicz z samego rana. W biurze zapanowała nerwowa krzątanina. Kątem oka Stefan zobaczył Dominikę i Kamilę, które przytuliły się do siebie. Do wszystkich docierały dopiero wydarzenia ostatnich minut. Stefan i Bernard weszli do salki konferencyjnej. Konferencyjny telefon–pająk znajdował się na środku dużego, okrągłego stołu. Po jego skrajnej stronie leżała teczka Antoniego Kniazia, a na drugim końcu stał podłączony do ładowania laptop Stefana.

Bernard zajął miejsce Kniazia, a Stefan usiadł przy swoim laptopie.

– Dobra, Stefan, na spokojnie – rzekł Bernard, patrząc na pozostawione dokumenty – co tu się wydarzyło?

– Bernard, nie dotykaj jego rzeczy. Tu będzie policja.

– Jasne, masz rację – odrzekł.

– Bernard, ja naprawdę nie wiem, co mu odwaliło – rzekł Stefan.

– Stefan, przypomnij sobie każdy szczegół. Nikt cię nie obwinia. Musimy po prostu dojść do prawdy. Będzie nas przesłuchiwać policja. Jeżeli cokolwiek ma tobie lub nam zaszkodzić, to lepiej, żebyśmy ustalili wspólną wersję wydarzeń. I spójną oczywiście.

Stefan, po krótszej chwili milczenia, rzekł:

– Nie wiem, co powiedzieć. Pan Kniazio zadzwonił do mnie dziś z samego rana i oznajmił, że musi się z nami pilnie spotkać. Chciał, żebyśmy zaprzestali jakichkolwiek prac nad projektem Kisswaldu.

– Ale dlaczego? – spytał Bernard. – O ile dobrze pamiętam, parę tygodni temu pojechałeś do nich do Szczytna razem z Cyprianem. Chcieli z nami współpracować.

– No właśnie. Raptem niedawno rozmawialiśmy o ich inwestycji. Dziś z samego rana Kniazio do mnie zadzwonił i oznajmił, że jest właśnie w Warszawie i że musimy się pilnie spotkać. Był dość zdenerwowany. Gdy już do nas przyszedł i czekał w salce, to jeszcze na szybko przesłałem mu mailem ogólne wytyczne dotyczące spełnienia warunków pozyskania dotacji. Wiesz, że często nam to umyka i później są nieporozumienia…

– Wiem, ale co Kniazio powiedział tu na miejscu?

– Przywitał się i oznajmił, że musimy szybko działać. Powiedział, że sprawy przybrały nieoczekiwany obrót. Spytał, czy mam jeszcze flakonik perfum, który wręczył mi na ostatnim spotkaniu. Powiedziałem, zgodnie z prawdą, że już zużyłem te perfumy. Pochwaliłem nawet ich zapach. Wydawało się, że mu ulżyło. Wtedy też powiedziałem, że wysłałem do niego przed chwilą maila z wytycznymi odnośnie projektu. On odpowiedział, że ma problemy ze swoją skrzynką, a poza tym nie wziął laptopa. Ponieważ nalegałem, powołując się na standardy naszej firmy, Kniazio przeczytał tego maila na moim kompie. Kiedy skończył czytać, nagle zwariował. Zaczął krzyczeć: „A więc to tak?! Wy też siedzicie w tym po uszy?! Tak bardzo chcecie patrzeć na mój upadek?! A to proszę bardzo!”. Następnie wybiegł z salki. Resztę przedstawienia widzieliście wszyscy.

– Co było w tym mailu?

– Już mówiłem. Informacje o warunkach uzyskania dofinansowania na ich projekt – odpowiedział Stefan. – Dostałeś do wiadomości tego maila. Ty, Kamila i Cyprian.

– Okej, pokaż na swoim kompie, co dokładnie mu napisałeś.

Stanęli nad laptopem Stefana. Stefan poruszył myszką. Ekran laptopa się zaświecił, jednak kursor stanął w miejscu. Stefana już dawno przestał dziwić fakt, że w kluczowych momentach komputer się zawiesza. Zrestartował system i ponownie wszedł do poczty. W folderze „Wysłane” znajdował się e–mail z godziny 8:47. Adresatem był Antoni Kniazio, a kopię wiadomości skierowano również do Bernarda Wysockiego, Cypriana Szczurka oraz Kamilii Pęchor. Treść maila brzmiała następująco:

„Witam!

Proszę pamiętać, że inwestycja kwalifikująca się do otrzymania dotacji ze środków unijnych musi spełniać kryterium innowacyjności. Jako produkt innowacyjny rozumiemy produkt, który jest nowy lub znacząco ulepszony. Dlatego też musimy mieć pewność, że Państwa projekt nie polega jedynie na wprowadzeniu produktów ulepszonych „kosmetycznie” (np. nowy zapach, nowy kolor, nowa nazwa, nowe opakowanie), lecz dotyczy wprowadzenia produktów znacząco innowacyjnych, które różnią się od innych dostępnych na rynku czymś więcej. Przykładowo, chodzi np. o perfumy, które od dostępnych na rynku różnią się znacząco pod względem parametrów, komponentów oraz funkcjonalności.”

Pozdrawiam

Stefan Rokoszewicz

Consultant

Magnus Pretor Poland Sp. z o.o.

Magnus Pretor – Gotowi na wszystko”

Bernard czytał w milczeniu. Przesunął wiadomość w dół. Nagle obaj zamarli. Stefan czuł, że nogi mu zmiękły. Nienawidził pracować pod presją czasu. Zawsze wtedy popełniał błędy. Niemniej jednak potrzeba wyprodukowania szybkiego maila pod okiem wiszącego nad nim Cypriana nie usprawiedliwiała tego, co zrobił. Mianowicie od rana przeglądał w internecie memy, którymi ochoczo dzielił się z kolegami w biurze. Najprawdopodobniej zaczął pisać pilnego maila do Kniazia tuż po wysłaniu Domażyrowi i Kamili mema, którego znalazł w wyszukiwarce, wpisując hasło „innowacyjne perfumy”. Widocznie, zamiast utworzyć nową wiadomość na skrzynce, w pośpiechu musiał podpiąć maila do Kniazia pod edytowaną wcześniej korespondencję z memem. Tym samym, pod powyższym, skierowanym do Kniazia tekstem, widniał kolorowy obrazek przedstawiający jednego ze sławnych bohaterów memów, którym był pryszczaty i pyzaty młodzieniec. Zdjęcie umorusanego chłopca było podpisane krzykliwą czcionką zawierającą treść: „Mała, ile jeszcze litrów perfum mam na siebie wylać, żebyś mi się oddała?”. Fakt, Stefan trafił tym memem we właściwą branżę, jednak pan Kniazio nie był jego planowanym adresatem, nie tylko z uwagi na posiadanie przez niego statusu klienta, ale również dlatego, że podejrzewanie Kniazia o poczucie humoru było wyrazem naiwności lotów najwyższych.

– Co to jest? – spytał Bernard.

– Nie wiem – bronił się Stefan. – Wysłałem to przez przypadek w pośpiechu. Nie rozumiem, jakim cudem edytowałem wiadomość pod wcześniej wklejonego mema.

Bernard milczał.

– No przecież to tylko mem! – kontynuował Stefan. – Nie mógł mieć jakiegoś większego wpływu na klienta. Nikt się jeszcze przez mema nie zabił.

– Skąd wiesz? – drążył Bernard.

– No, może były takie przypadki gdzieś na świecie – przyznał Stefan – ale sam zobacz: to przecież niewinny mem. Co z tego, że w temacie perfum! Może i byłem nieuważny, ale to nie powód, żeby się zabijać, do cholery!

– Spokojnie, Stefan – wtrącił Bernard – masz rację. To nie powód. Poczekajmy na przyjazd policji. Wyjdźmy z tej salki. Muszę zaczerpnąć powietrza. Aha, przypomnij ludziom, żeby niczego nie dotykali.

ROZDZIAŁ 2:
Zielone ludziki

Stefan Rokoszewicz wrócił do domu około dziewiętnastej. Od rana nic nie przełknął, jeżeli nie liczyć trzech czekoladowych „Jeżyków” z firmowej kuchni. Szczerze mówiąc, nie był głodny. Wrażenia dnia dzisiejszego nie wzmagały apetytu. Nie cierpiał pić w poniedziałki i wtorki. Uważał to za swoisty falstart. Tym razem jednak potrzebował nabrać dystansu i spojrzeć na ten cholerny dzień z innej perspektywy. „Kto wymyślił wtorki? Pewnie ten sam tłumok, który stworzył poniedziałki” – pomyślał. Nalał sobie dwieście mililitrów whisky i wrzucił ostatnią dostępną w zamrażarce kostkę lodu. Pociągnął dużego łyka. Poczuł, jak błogie ciepło rozchodzi się po całym organizmie. Wiedział, że na czczo upije się szybko i to pomoże mu spać kamiennym snem. Usiadł na kanapie. Pomimo piekielnego zmęczenia wyglądał bardzo zdrowo. Jego cera była lekko śniada, a gęste włosy miały kolor blond w delikatnie popielatym odcieniu. Zielonoszare oczy, gęste brwi i wysoki wzrost powodowały, że rozmówcy, a zwłaszcza kobiety, szybko udzielali mu kredytu zaufania. Dość długi nos oraz eliptyczna twarz dodatkowo budziły sympatię. Dziś jednak jego urok zdawał się nie działać. Zdarzało mu się kilka razy zirytować klienta, jednak w toku dalszej ciężkiej pracy potrafił podreperować swoją reputację. Tym razem jednak czuł, że się nie uda. Zamknął oczy. Nie mógł odpędzić wydarzeń z dzisiejszego poranka. Przypomniał sobie dokładnie obłęd, który pojawił się w oczach Antoniego Kniazia po przeczytaniu maila wzbogaconego o niewinnego, choć nieplanowanego mema. „Czy na pewno niewinnego?” – drążył w myślach. Był na siebie wściekły, że w pośpiechu nie sprawdził, czy nowego maila edytuje na czystym arkuszu. Znów zobaczył uśmiech triumfu na twarzy Kniazia, gdy ten pomachał wszystkim ręką na pożegnanie, po czym wychylił się z okna. Stefan poczuł, że sam spada. W momencie, gdy miał rąbnąć o chodnik, otworzył oczy i podskoczył na kanapie. Dzwonił jego telefon. Dźwięk dzwonka, praktycznie niesłyszalny na hałaśliwej ulicy, w warunkach domowych mógłby obudzić umarłych. Spojrzał w wyświetlacz. Była to Kamila Pęchor, jego koleżanka z pracy. Nie miał ochoty odbierać. Czuł się zmęczony sprawami biurowymi, a zwłaszcza dzisiejszą wizytą policji związaną z niekończącymi się przesłuchaniami. Nawet nie chciał myśleć o zaległościach, które od dnia dzisiejszego mu narastały. Telefon ciągle dzwonił. Zrozumiał jednak, że im szybciej odbierze, tym szybciej będzie miał rozmowę za sobą, co pozwoli mu się rozprawić z butelką whisky.

– Halo? – odebrał.

– Cześć, biedaku! – usłyszał głos Kamili. – Jak się czujesz?

– Całkiem nieźle, zważywszy na fakt, że przeze mnie klient wyskoczył z jedenastego piętra.

– Stefan, daj spokój! To nie twoja wina! Nigdy nie daj sobie tego wmówić!

– Kamila, gdyby nie ten zaplątany mem, koleś prawdopodobnie by nie wyskoczył…Przeholowałem tym razem z żartami. Nie potrafię nawet napisać uważnie jednej wiadomości!

– Nikt nie wyskakuje z okna przez jakiegoś mema! Koleś nie wytrzymał, bo miał jakieś swoje stresy lub urojenia. Raz jeszcze mówię: to nie twoja wina! Daj spokój! Słuchaj, może przyjechać do ciebie?

– Dzięki, ale nie mam siły. Muszę się położyć – odpowiedział Stefan.

– Okej, ale jakbyś chciał pogadać, to dzwoń. Nawet w środku nocy.

– Okej, dzięki Kamiś – odpowiedział Stefan.

– Trzymaj się, póki co. Do zobaczenia pojutrze.

Stefan rozłączył rozmowę, wziął solidnego łyka alkoholu, po czym poszedł do łazienki. Przemył twarz. Kątem oka zobaczył w lustrze pustą buteleczkę. Była to mała, zawierająca dwadzieścia mililitrów butelka perfum, które dostał od Antoniego Kniazia po pierwszym spotkaniu. Zgodnie z informacją od Kniazia była to ostatnia jak do tej pory linia perfum męskich wypuszczona przez Kisswald w 2013 roku. W sumie to buteleczkę powinien otrzymać Cyprian Szczurek, jako kierownik zespołu, jednak nie dostał on prezentu z uwagi na fakt, że tuż po spotkaniu udał się w trybie pilnym do toalety. Pod jego nieobecność Kniazio wręczył próbkę Stefanowi, a potem pobiegł niezdarnie, tłumacząc że spieszy się na autobus. Wtedy widział go przedostatni raz. Kniazia, nie autobus. Perfumy emitowały dość ładny zapach, ale niespecjalnie oryginalny i mało intensywny. Do tego stopnia mało intensywny, że Stefan zużył go całkowicie w czterech podejściach. „Dlaczego tak bardzo chciał odzyskać ten flakonik perfum? Przecież są one dostępne od 2013 roku we wszystkich mniejszych miejscowościach, a tym bardziej w zakładach Kisswaldu…” – zastanawiał się Stefan. Wziął pustą buteleczkę i wyrzucił do kosza.

Wrócił do salonu i znów oparł się o kanapę. „Słodka jest ta Kamilka” – pomyślał. Na Kamilę zawsze mógł liczyć. Nie tylko w kwestiach biznesowych. Zrealizowali razem niejeden projekt. Ich współpraca przy spotkaniach z klientami, przygotowywaniu ofert, opróżnianiu drinków w lokalach w całej Polsce, pisaniu umów, robieniu prezentacji, seksie oralnym, czy też podczas sporządzania biznesplanu i harmonogramu rzeczowo–finansowego była owocna. Stanowili zgrany zespół. Stefan był zabawny, lecz wybuchowy. Kamila była z kolei rzeczowa i spokojna. Stefan miał duszę humanisty, a Kamila świetnie odnajdywała się w kwestiach analiz finansowych. Takie yin i yang. Zwłaszcza podczas pozycji znanej jako sześć na dziewięć. Stefan bardzo lubił Kamilę, aczkolwiek nie chciał jej tak do końca wpuścić do swego życia. Kobiety traktował na dystans, zwłaszcza od czasu zerwania swoich zaręczyn. Uwielbiał je, aczkolwiek brał od nich to, co pozornie najlepsze, po czym przechodził do dalszej aktywności. Podczas podrywu czuł się jak ryba w wodzie i wychodził z założenia, że im trudniejsze polowanie, tym gra jest ciekawsza. Poderwana i skonsumowana dziewczyna traciła jednak w jego oczach na atrakcyjności, szybko wzbudzając głód kolejnych podbojów. Niejednokrotnie zastanawiał się, czy nie jest uzależniony od podrywania kobiet. „Ze skrajności w skrajność” – pomyślał o sobie, gdy wspomniał swoją byłą narzeczoną i długoletnią dziewczynę Renatę, „czystej krwi Metyskę”, jak lubił z przymrużeniem oka o niej mówić. Był jej wierny przez kilka ładnych lat. Świata poza nią nie widział. „Byłem głupi” – pomyślał. Poza tym, że matka Renaty pochodziła z Dominikany, co było katalizatorem przy stworzeniu wysokiej, miedzianoskórej, egzotycznej piękności, Renata niczym się nie wyróżniała. Miało to swoje plusy i minusy. Z jednej strony można z nią było pożartować z bohaterów filmów Barei oraz z disco–polo, ale z drugiej strony odpadały jednak wszelkie głębsze tematy dotyczące sensu życia, sytuacji społeczno–ekonomicznej, religii, czy też przemijania. Pewnego dnia, gdy Stefan uświadomił sobie, że jedyne rozmowy, jakie po czterech latach związku może jeszcze z Renatą prowadzić, dotyczą przygotowań ślubnych, postanowił opuścić to egzotyczne canoe. Nawet kosztem wylądowania łbem w zimnej wodzie. Zrozumiał wówczas, że zamknięto go w miedzianej klatce. Postanowił wbić zęby w pręty i wydostać się na wolność. Wyleciał z klatki i zaczął radośnie szybować, obiecując sobie, że nie da się nigdy więcej zamknąć. Jak on pięknie latał! Ileż to on przeleciał! Był prawdziwą, wielkomiejską jaskółką: pił tyle, ile ważył i latał od zmierzchu do świtu, ze szczególnym uwzględnieniem weekendów i delegacji.

Stefan wypił duszkiem drugą szklankę whisky, po czym zległ na kanapie. Zamknął oczy. Zaczął rozmyślać, dlaczego jego życie potoczyło się w ten, a nie inny sposób.

Zawsze chciał zwiedzać świat i pisać przewodniki oraz reportaże z podróży. Miał dar opowiadania i każde, nawet bardzo błahe zdarzenie, potrafił przemienić w historię rodem z sag science–fiction. Dlaczego nie zrealizował swojego marzenia? Zawsze coś stało na przeszkodzie. Głównie były to kwestie finansowe. Brak środków zwykle uniemożliwia podjęcie dalekiej podróży, chyba że mamy do czynienia z przymusowymi przesiedleniami ludności. Gdy jako takie pieniądze się pojawiły, zabrano Stefanowi czas, skazując go tym samym na odrabianie od poniedziałku do piątku swoistej pańszczyzny na wirtualnym polu umiejscowionym w wysokim biurowcu. Gdy był z Renatą, to jeździli do modnych, zatłoczonych kurortów, które przypominały fabryki usług turystycznych. Turystów traktowano taśmowo, a ciągły tłok i hałas sprawiały, że Stefan czuł się, jakby ktoś dał mu w gębę. Ten sposób spędzania wolnego czasu nie miał nic wspólnego z jego marzeniami. Krótki, otrzymywany niemal w ostatniej chwili urlop, uniemożliwiał zaplanowanie ambitniejszej, zindywidualizowanej podróży. Poza tym Renata najlepiej czuła się w dużych, zatłoczonych kurortach, co oddalało realizację ambitniejszych wojaży. Stefan raz jeszcze, z grzeczności, usiłował sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek, siedząc jako dziecko w piaskownicy, marzył o zostaniu konsultantem ds. funduszy unijnych, z naciskiem na inwestycje w innowacje, prace badawczo–rozwojowe oraz wdrażanie systemów ERP w przedsiębiorstwach. Odpowiedź po raz kolejny brzmiała: „nie”. Po prostu, tuż po studiach prawniczych dostał pracę w budżetówce, w jednostce zajmującej się przyznawaniem dotacji. Po jakimś czasie stwierdził, że mógłby zapolować na większe pieniądze. Mając już doświadczenie, przeszedł do prywatnej polskiej spółki, gdzie nabył go jeszcze więcej. Gdy atmosfera w poprzedniej firmie stawała się nie do zniesienia, Stefan trafił do Magnus Pretor – nowo utworzonej w Polsce firmy z kapitałem hiszpańskim. Zaoferowano mu wyższe pieniądze, toteż się ucieszył. Gdy opijał nową pracę, nagle dotarło do niego, że nowy układ ma swoje minusy: dalej będzie musiał od poniedziałku do piątku siedzieć tam co najmniej osiem godzin, poświęcać czas na dojazdy, dłubać się w rozporządzeniach, regulaminach i wytycznych oraz znosić humory szefostwa i aparatu administracji, który siłą rzeczy będzie weryfikował złożone w imieniu klientów wnioski o dofinansowanie. Dotarło do niego, że zagrał „na pamięć” i ani trochę nie przybliżył się do realizacji swoich marzeń związanych z podróżami. Świeżo zaciągnięty kredyt na pięćdziesięciometrowe mieszkanie na Bielanach był dodatkową kulą u nogi. W miarę dobre wynagrodzenie, w wysokości pięciu tysięcy złotych plus okresowe premie stanowiły niewielką rekompensatę. Były jak powietrze, po którego zaczerpnięciu dajesz kolejnego nura w szambo, w którym pływa napalony hipopotam. Stefan korzystał więc z życia, kupując sobie ubrania, sprzęt grający, a przede wszystkim realizując swoje alternatywne, niezmiernie kosztowne hobby: alkohol i kobiety. W weekend był obecny na wszystkich niemal kluczowych dancingach, które odbywały się w Warszawie. Wracał z nich często z nowo upolowaną zdobyczą, chudszy o dwa kilogramy wskutek odwodnienia oraz lżejszy o pięćset złotych wymienionych na drinki, bilety wstępu, kebaby i taksówki. Podczas najbardziej epickich weekendów potrafił wyjść w piątek z pracy i do domu wrócić w niedzielę wieczorem, nie kładąc się w międzyczasie spać. To znaczy lądował w łóżkach, ale nie tracił czasu na drzemki. Brak snu w weekend wzmagał jego niechęć do poniedziałków. Stefan nie lubił poniedziałków, a poniedziałki nie lubiły Stefana. Zastanawiał się nieraz, czy nie da się tego dnia oddać jakimś walkowerem. Poniedziałki jednak chciały kontynuować grę za wszelką cenę. Tylko kilka razy wygrał Stefan, biorąc urlop na żądanie, ale nawet wtedy kac moralny pozostawał. Był zbyt inteligentny, aby nie dostrzec, że zaplątał się w swej ciasnej strefie komfortu. Stabilna gotówka i nic nie wnoszące imprezy odwlekały jednak jego decyzję o zmianie swojego życia. Na początku każdego tygodnia wyrzucał sobie, że wciąż pracuje w konsultingu i użera się z klientami oraz urzędnikami. Gdy przychodził czwarteczek lub piąteczek, Stefan wszystkie decyzje odkładał na później, dając nura w imprezowy kisiel. I znów, w kolejny poniedziałek, siedział nim oblepiony, przedzierając się przez takie perełki, jak „Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w sprawie szczegółowego trybu realizacji zadań Narodowego Centrum Badań i Rozwoju”, czy też „Formularz informacji przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc inną niż pomoc w rolnictwie lub rybołówstwie, pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie”. Kiedyś szanował swoją pracę. Po przeprowadzeniu z niemałym trudem kilku projektów przez ścieżkę proceduralną i zdobyciu dla klientów paru imponujących dotacji zrozumiał, że za tymi ciężkimi projektami stoją kolejne ciężkie projekty, a on siedzi na tej karuzeli dręczony wymiotnym odruchem. Był już od jakiegoś czasu wypalony, a wydarzenia dnia dzisiejszego przelały czarę goryczy. Zasnął w ubraniu. Środa była wolna, gdyż Bernard dał pracownikom dzień na dojście do siebie.

* * *

Biurowiec „Delfinie?” zaczął wyłaniać się spośród budynków rozmieszczonych wzdłuż Alei Jerozolimskich. Stefan do dziś nie mógł wyjść z podziwu dla jego właściciela, milionera, pana Erwina Milewskiego. Pan Milewski, były emigrant, począwszy od 1993 roku, przez całe lata budował wizerunek swój i Warszawy, zaczynając od stworzenia własnej stacji radiowej, korporacji taksówkowej oraz sieci dochodowych restauracji z „sarmackim”, jak utrzymywał, jadłem. Miał taką cechę, że lubił walić prosto z mostu. Mógł sobie na to pozwolić. Niejedna jego kontrowersyjna wypowiedź odnośnie rządzących miastem, władz kościelnych lub polityków była szeroko komentowana w mediach. Do historii przeszedł happening, podczas którego zalepiano dziury w warszawskich drogach prezerwatywami. Hasło imprezy brzmiało: „Z prezerwatywą w każdą dziurę”. Jednym z jego najbardziej kosztownych żartów była budowa biurowca „Delfinie?” przy Alejach Jerozolimskich 81a. Nazwa początkowo szokowała, jednak efekt końcowy pozwolił mieszkańcom stwierdzić, że żart był przedni. Otóż obok nieruchomości pana Milewskiego znajdował się wybudowany wcześniej biurowiec o nazwie „Orco”. Pan Milewski przewyższył go o kilka pięter, a inwestycję zwieńczył zamieszczeniem na dachu nazwy swego budynku. Tym samym, jadący do centrum miasta od strony Wisły lub Ronda ONZ, mogli zobaczyć dwa biurowce, z których jeden posiadał wielki napis „Orco”, a drugi został ochrzczony jako „Delfinie?”. Jakby nie patrzeć, wszystko to wpisywało się w nową, marynistyczną koncepcję architektury Śródmieścia. Do biurowca, od przystanku tramwajowego, trzeba było przejść podziemiem. Jak czytelnicy zapewne pamiętają, siedziba firmy Magnus Pretor znajdowała się na jedenastym piętrze. Paradoksalnie ostatnim, gdzie można było otworzyć okno na oścież. Na chodniku nie było śladu z wtorkowego wydarzenia. Portale i gazety również wzięły na warsztat co innego, dziś koncentrując się na zapowiadanym na sobotę, siódmego marca występie, podczas którego trójka „zwykłych ludzi – naturszczyków”, w tym ksiądz, wykonają publicznie piosenkę w rytmie disco polo, w której wyjawią swoje najskrytsze sekrety. Występ miał być transmitowany przez kluczowe stacje i portale. „Świat schodzi na psy” – pomyślał Stefan, wrzucając darmową gazetę do kosza. Miał dosyć programów ze „zwykłymi ludźmi”. Wiedział, że „zwykli ludzie”, inaczej zwani „naturszczykami”, są dużo tańsi niż aktorzy lub inni artyści, którzy swoją grą mają coś do przekazania. Społeczeństwo jednak głodne jest plotek i nowinek, choćby tamte dotyczyły zwykłych pierdół. Tym sposobem, tanim kosztem napędzany jest popyt, a głupie programy się mnożą. „Ot, znak naszych czasów” – pomyślał. Stefanowi do szczęścia wystarczył internet. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz oglądał telewizję.

Wszedł do windy i wcisnął numer „11”. Chciał odwlec moment przyjścia do biura, ale nie wiedział, jak to zrobić. Drzwi się otworzyły. Stefan wyszedł na korytarz i ujrzał logo firmy Magnus Pretor Sp. z o.o. Pod spodem był umieszczony nieodłączny napis: „Gotowi na wszystko”. Zawsze go śmieszyła korporacyjna megalomania. „Dlaczego zatem nie byliście gotowi w momencie, gdy Kniazio wypadł przez okno?” – pomyślał gorzko. Magnus Pretor, spółka z hiszpańskim kapitałem, działała w Polsce od trzech lat. Trochę późno się obudzili, ponieważ do 2012 roku została spita najlepsza śmietanka, jeżeli chodzi o fundusze unijne dla przedsiębiorstw. Działania pomocowe, w ramach których oferowano najwyższe dotacje dla firm, zostały już do tej pory wyssane z dostępnych pieniędzy. Wiadomo było, że im wyższa dotacja dla klienta, tym wyższa prowizja dla firmy konsultingowej. Teraz pozostały do wyboru mniejsze dotacje, nieraz obwarowane wypełnieniem bardzo obszernej dokumentacji. Konkurencja na rynku firm konsultingowych była duża, lecz Hiszpanie postanowili wejść do Polski i założyć tam spółkę–córkę.

W Hiszpanii spółka–matka odniosła sukces dziesięć lat temu, skutecznie pozyskując dostępne wcześniej, atrakcyjne dotacje i budując swoją pozycję na lokalnym rynku. Bogacąca się Hiszpania dostawała jednak stopniowo coraz mniej pieniędzy z budżetu UE, toteż trzeba było zacząć myśleć o ekspansji poza jej granice. Do czasu, gdy firmę prowadził pierwszy prezes–założyciel, interesy szły świetnie. W momencie, gdy zarząd przejęli jego dwaj synowie–playboye, spółka zaczęła świecić triumfy głównie w dziedzinie wyjazdów integracyjnych, wyposażenia biur w najnowocześniejsze ekspresy do kawy oraz w zakresie szaty graficznej powstającej przez cztery lata nowej strony www. Sukcesów finansowych nie było, a brak zdecydowanych działań skutkował najgorszymi efektami. Gdy założono spółkę w Polsce, początkowo skierowano do niej spory strumień finansowy. Później, wskutek braku spodziewanych wielomilionowych zysków, Hiszpanie obcięli wydatki, każąc skupić się na dochodach. Nie było miejsca na reklamę polskiego oddziału w prasie, telewizji, czy też na targach lub konferencjach. Konsultanci musieli sami pozyskiwać klientów drogą telefoniczną w oparciu o w połowie nieaktualne, excelowskie bazy danych. Z początkowego strumienia finansowego, który wpłynął z Hiszpanii, dokonano w polskim biurze inwestycji we flotę samochodową dla dyrektorów i starszych konsultantów, w dwa ekspresy do kawy oraz w najnowszą, obrzydliwie drogą drukarko–kopiarkę o imieniu Patrycja. Patrycja miała to do siebie, że była inteligentna. Potrafiła też jeździć za pracownikami w delegacje i mówić, natomiast jej morale było niskie, a i sama inteligencja poszła głównie w sarkazm. Do ostatnich inwestycji należały tzw. Control Chairs, czyli krzesła mające za zadanie kontrolować faktyczną obecność pracowników w biurze. Gdy pracownik wstawał z takiego krzesła, wówczas ono, a konkretnie zamontowany w nim mechanizm, zaczynał grać melodię zaaranżowaną na skrzypce. Tym samym, rozsadzeni w osobnych pokojach szefowie mogli usłyszeć, że jakiś pracownik na open space wstał z krzesła. Gdy nieobecność wydłużała się do pięciu minut, wówczas mechanizm pogłaśniał melodię. Po dziesięciu minutach nieobecności skrzypcom zaczynał towarzyszyć tamburyn. Krzesła wyłączały się w dwóch przypadkach: w momencie, gdy ktoś na nich usiadł lub gdy wybiła godzina siedemnasta. Krzesła zaczynały natomiast grać, gdy wybijała dziewiąta rano i mechanizm nie stwierdził obecności siedzącej na nim pupy. Co do zalet takiego pomysłu można dyskutować, niemniej jednak wszystkich, łącznie z przełożonymi, wkurzały sytuacje, w których pracownik musiał opuścić krzesło, ponieważ szedł na audiencję do szefa lub na spotkanie z klientem. Podczas spotkań grupowych w salce konferencyjnej open space brzmiał jak zlot wiejskich głupków–grajków. W zasadzie nie było zbyt dużo sytuacji, w których jakieś krzesło by nie grało. Instrukcje obsługi pozwalałyby kontrolować ten mechanizm, gdyby Emilka Obleci ich nie wyrzuciła. Infolinia producenta była non–stop zajęta. Prawdopodobnie komuś wyszło w excelu, że mniejsza liczba pracowników infolinii przyczyni się do wygenerowania większych zysków. Drukarka Patrycja była o tyle pomocna, że sama podjeżdżała do pracowników z wydrukowanymi dokumentami. Nieźle jak na drukarkę za czterdzieści tysięcy złotych. Często podjeżdżała już zacięta. Nie to, że po goleniu, gdyż sierści nie miała, ale z powodu papieru, który utkwił jej w przełyku. Sama się wtedy nie naprawiała. Człowiek, gdy się zadławi, również nie zawsze jest w stanie odkrztusić. Wtedy należało wstać i ją odetkać. Gdy sprawa się przedłużała, zaczynało grać krzesło. I tak od poniedziałku do piątku. Przynajmniej ciepło było w biurze. Ekspres do kawy działał bez zarzutu, nie licząc sytuacji, gdy co piętnaście minut się płukał, przepełniając naczynko i wylewając fusy na blat i podłogę.

Nietrudno było zatem się domyślić, że przekraczając drzwi biura Stefan nie dostał wzwodu. Przywitał się z Emilką Obleci najbardziej entuzjastycznym burknięciem, na jakie mógł się zdobyć.

– Jak się czujesz, Stefciu? – spytała Emilka.

Tak wypadało.

– Nieźle. W każdym bądź razie lepiej niż pan Kniazio – było już za późno, gdy Stefan zdał sobie sprawę z tego, że jego żart był nie na miejscu. To znaczy, można powiedzieć, że był on bardzo na miejscu w sensie fizycznym, ale po prostu cechował go brak elegancji.

Emilka nic nie odpowiedziała. W duchu zawsze podziwiała jego poczucie humoru, które okazywał w najbardziej beznadziejnych sytuacjach. Podziwiała też jego fizyczną powłokę. Parę razy przyśnił się jej tak intensywnie, że nazajutrz po tym śnie czerwieniała na twarzy w jego obecności.

Stefan wpisał się na listę. W firmie obowiązywał elastyczny czas pracy. Trzeba było odsiedzieć osiem godzin od momentu przyjścia, a pracownik musiał być do dyspozycji co najmniej do szesnastej. Czasem obowiązywały nadgodziny, ale można je było odzyskać, biorąc wolne w innym terminie. Stefan płacił zbyt duże raty kredytu, aby do pracy mieć daleko. Nie rozumiał, dlaczego pokonanie wynoszącej sześć kilometrów trasy do biura zajmuje ponad czterdzieści pięć minut. I to pomimo faktu, że lwia część jego dojazdu była pokonywana metrem. Postanowił zatem wliczać w czas pracy nadwyżkę podróży przekraczającą pół godziny. Dlatego też oznaczył w rejestrze swe przybycie na piętnaście minut wcześniej niż w rzeczywistości, po czym udał się w kierunku biurka. Na open space panowało milczenie. Kamila, Cyprian i Domażyr, zwany Domkiem, klepali już w klawiatury. Stefan uruchomił swego służbowego laptopa, którego pieszczotliwie nazywał „demonem szybkości” lub „niewzruszoną klepsydrą aktualizacji”.

– Czytałeś? – usłyszał nagle pytanie Kamili.

– Maila? Właśnie odpalam – odparł. – Za dziesięć lat powinienem się dostać do skrzynki.

Poczta w majestatycznym tempie zassała nieprzeczytane wiadomości. Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej przysłał poprawki do wniosku dotyczącego fabryki biomasy. Znów trzeba będzie wydrukować kilkadziesiąt stron pomnożonych przez trzy kopie i pozbierać parafki wraz z pieczątkami klienta. Nie miało znaczenia, że poprawki zostaną wprowadzone tylko na dwóch lub trzech stronach. Stefan nie mógł zrozumieć, dlaczego urzędowo dopuszcza się takie marnowanie papieru, i to jeszcze w ramach prośrodowiskowych programów. Dostrzegł również maila od Fernando Manuela Rodrigueza de Riviery. Tak, to był jeden nadawca. Fernando Manuel Rodriguez de Riviera został przydzielony do kierowania oddziałami firmy Magnus Pretor rozmieszczonymi na terenie Europy Środkowo–Wschodniej. Jego nazwisko figurowało w dokumentach KRS i to właśnie on był umocowany do podpisywania najważniejszych umów na terenie Polski. Ten energiczny pięćdziesięciolatek zaszczycał Polskę swoimi wizytami raz na dwa tygodnie. Był niezwykle wygadany, a poza tym nie miał realnego pojęcia o niczym, co z firmą związane, włącznie z procesem pozyskiwania dotacji. W zasadzie to odcinał kupony od dawnej sławy, kiedy to uzyskał dyplom ukończenia Uniwersytetu Cambridge w ramach dwóch specjalizacji: z farmakologii i zootechniki. Pomimo że Fernando władał biegle językiem angielskim, to w przypadku wewnętrznego mailingu dokonywał na mowie Szekspira swoistego gwałtu. Notoryczne niechlujstwo, przejawiające się przede wszystkim w braku jakiegokolwiek poszanowania dla ortografii, czasów przeszłych, czy też składni i zwykłych kropek, budziło w pracownikach permanentne zdumienie. Skąd u Fernanda to upodobanie do językowego sadyzmu? Najprawdopodobniej kierował się on tym samym popędem, co gwałciciel z dobrego domu, który może zdobyć „po dobroci” wiele kobiet, a jednak stymuluje się stosowaniem przemocy, co pozwala mu na poczucie posiadania władzy. Może to poczucie wyższości również napędzało Fernanda? Przemawiał za tym fakt, że można go było uznać za gardzącego innymi narodami iberofila. Będąc w Polsce, chwalił wszystko, co hiszpańskie. Zaopatrując się podczas warszawskich wizyt w owoce, wybierał tylko te, które pochodziły z jego kraju. Polskę traktował jako quasi–komunistyczny skansen i nieraz, podczas spotkań z Polakami, zdarzało mu się pouczać interlokutorów na temat wyższości wolnego rynku nad gospodarką centralnie sterowaną, czy też odnośnie przewagi szybkiej kolei nad transportem konnym. Odmówił partycypacji w wyjeździe integracyjnym do Kielc, tłumacząc że nocami zwykł pracować i potrzebuje zasilania elektrycznego do swego laptopa. Gardził polską kuchnią, uważając ją za zbyt tłustą, co nie przeszkadzało mu w ofutrowywaniu na lunch całego sera camembert. Gdy podczas jego wizyty w całym budynku „Delfinie?” wysiadła klimatyzacja, wysłał Emilkę do zarządcy, każąc dziewczynie poinformować go o konieczności szybkiego naprawienia awarii. W razie problemów Emilka miała powołać się na obecność Fernanda w Polsce. Co więcej, bardzo się Fernando dziwił, gdy prowadzony przez konsultantów telemarketing nie przynosił rezultatów. Gdy pracownicy informowali go, że oferta firmy zbywana jest przez potencjalnych klientów już na poziomie sekretariatów lub recepcji, pytał ich czy na pewno powiadomili wszystkich o tym, że Magnus Pretor to firma z zagranicznym kapitałem.

Z maila wysłanego do warszawskich pracowników wynikało, że w dniu dzisiejszym Fernando zwołuje telekonferencję, natomiast w poniedziałek przyleci osobiście do Warszawy, aby podjąć działania reperujące wizerunek firmy. Stefan doczołgał się jakoś do godziny dwunastej trzydzieści, po czym wraz z Kamilą i Domkiem postanowili pójść na lunch. Ponieważ podłączyła się do nich Dominika „Nika” Kaznodziejska, nie mogło być mowy o poruszaniu kontrowersyjnych tematów. Nika pełniła bowiem funkcję prawej ręki Bernarda, z uwzględnieniem pełnego zastosowania funkcji manualnej. Dyrektor i Nika nawiązali tę relację dwa lata temu podczas wyjazdu integracyjnego do Kielc. Od tego czasu ich związek był tajemnicą poliszynela. Nika na swoim facebookowym profilu zamieszczała liczne zdjęcia z podróży, w które zabierał ją Bernard. A to Barcelona, a to Rzym, a to Nowy Jork. Zdjęcia na profilu Niki nie uwzględniały niestety mecenasa tych przedsięwzięć, choćby dlatego, że ich relację należało ukrywać przed pracownikami oraz żoną i dziećmi Bernarda. Niemniej jednak Nika była z tego układu zadowolona, a fundowane przez Bernarda zagraniczne podróże oraz szybki awans utwierdzały ją w przekonaniu, że osiągnęła sukces w wieku zaledwie dwudziestu pięciu lat. Gardziła ludźmi, którym się w życiu nie układało. Nieraz w social mediach przedstawiała siebie jako najlepszy przykład na to, że już w młodym wieku można ciężką pracą wywalczyć sobie dobrą pozycję materialną. Trzeba tylko chcieć, a bezrobocie i pech to stan umysłu.

Po powrocie z lunchu zauważyli, że na open space, przy nieobsadzonych do tej pory stanowiskach, siedziało dwóch młodych mężczyzn odzianych w zielone garnitury. Stefan, Kamila i Domek spojrzeli na siebie zdziwieni.

– O, już są! – powiedziała entuzjastycznie Nika. – Cześć!

Mężczyźni wstali, lecz nic nie odpowiedzieli. Jeden z nich uśmiechnął się nieznacznie. Nika podeszła do nich i wyciągnęła rękę.

– Miło was powitać na pokładzie – rzekła.

Mężczyźni w zielonych garniturach podali jej dłonie, lecz na ich twarzach rysowało się niezrozumienie całej sytuacji kompensowane lekkim uśmiechem. Nika spojrzała na nich, po czym przemówiła, tym razem po angielsku:

– Miło mi was oficjalnie przywitać!

– Nam również jest miło ciebie przywitać – odpowiedział po angielsku jeden z nich, a drugi uśmiechnął się, potakując głową.

Nika odwróciła się w stronę zdumionej trójki konsultantów.

– Poznajcie się. To jest Stanislav Moniuszko, a to Ivan Wałęsa – rzekła entuzjastycznie Nika. – Stanislav, Ivan, poznajcie Kamilę Pęchor, Domażyra Sowińskiego oraz Stefana Rokoszewicza.

Gdy wszyscy nieśmiało uścisnęli sobie dłonie, Nika doprecyzowała:

– Stanislav i Ivan będą u nas pracować jako konsultanci, także będziecie sobie nawzajem pomagać.

Domek, Kamila i Stefan nie kryli zdziwienia.

– Nikt nam nie mówił, że zatrudnią dodatkowych konsultantów – zauważył Stefan.

– To była dość szybka decyzja – odparła Nika.

– A z jakiego kraju oni pochodzą? – spytała Kamila.

– Jak to, z jakiego? – zdziwiła się Nika. – Z Polski.

Cała trójka spojrzała na ubranych w zielone garnitury mężczyzn. Pierwszy z nich był przysadzisty, bardzo niski i miał nie więcej niż metr i sześćdziesiąt centymetrów wzrostu. Drugi był wysoki na około metr osiemdziesiąt pięć i przeraźliwie chudy. Obaj mieli kruczoczarne włosy, śniadą cerę, rzadki zarost, niemal niewidoczne fałdy powiekowe, duże oczy i gęste brwi. Ich typ urody, jako całość, nie był charakterystyczny dla Polaków. „Może są z głębokiego, południowego Podhala?” – zaczął kombinować Stefan – „Tam jest w końcu jakaś domieszka rumuńskich Wołochów”.

– Dlaczego nie rozmawiamy po polsku? – spytał Domek.

– Ze Stanislavem i Ivanem porozumiecie się po angielsku – odpowiedziała Nika – lub po hiszpańsku.

– Ale dlaczego nie po polsku? – dopytywała Kamila.

– Dlatego, że bardzo długo studiowali za granicą i zapomnieli nieco naszego języka – doprecyzowała Nika, po czym szybko dodała: – Muszę wracać do swoich zajęć. Jakby co, to na konferencji z Fernandem wszystko wam wyjaśnią.

Stefan, Domek i Kamila usiedli z powrotem na swoje miejsca. Wymienili się na Skypie spostrzeżeniami wyrażającymi głównie zaskoczenie całą sytuacją. Usłyszeli również, że Stanislav i Ivan rozmawiają pomiędzy sobą po hiszpańsku, co jeszcze bardziej pogłębiło ich konsternację.

Konsultanci popracowali jeszcze półtorej godziny, po czym wraz z dyrektorami stawili się w salce konferencyjnej, aby przeprowadzić rozmowę z Fernandem. Rozmowa odbywa się po angielsku. Z przyczyn technicznych wszystkie dialogi w książce będą przytaczane w języku polskim.

– Dzień dobry! Jak się macie?! – Fernando, jak zawsze, zaczął od udawanego entuzjazmu połączonego z udawanym zainteresowaniem ich losem.

– Cześć Fernando! – zaczął Bernard.

– Słyszałem, że w Polsce już śnieg dawno stopniał? – zagajał dennie Fernando.

– Tak, stopniał. Dziś jest sześć stopni – rzekł Onufry Bigosiński.

– Na plusie?

– Tak.

– A u nas pada i dziesięć stopni. Kto by pomyślał, że tylko o cztery cieplej niż w Polsce. No dobrze, zwołałem tu was w związku z wydarzeniami z ostatnich dni. Klient zdecydował się wyskoczyć przez okno podczas spotkania z pracownikami naszej firmy. Z tego co wiem, to nie poskładaliście go z powrotem. Dlatego też zróbmy dziś burzę mózgów i pomyślmy wstępnie, co waszym zdaniem było przyczyną samobójstwa. Kiedy przylecę w poniedziałek, chcę abyśmy wybrali najlepszą odpowiedź i wydali stosowane oświadczenie w tej sprawie. Ponadto musimy się zastanowić, jak unikać w przyszłości takich wypadków. Zacznijmy może od Stefana. To on jako ostatni rozmawiał z tym panem. Bernard opowiedział mi twoją wersję wydarzeń. Stefan, powiedz nam, dlaczego twoim zdaniem on wyskoczył.

– Nie wiem – odparł Stefan – nie jestem psychologiem.

– Czy nie sądzisz, że przestraszył się mema, którego dołączyłeś do maila?

– To był zwykły mem. Nie pisało w nim: „Zabij się!” – Stefan czuł, że zaraz sprowadzi Fernanda na ziemię. Ktoś to kiedyś musiał zrobić.

– Stefan, spokojnie – rzekł Fernando. – Jesteśmy z tobą i jesteśmy drużyną. Po prostu próbujemy wypracować rozwiązanie. Standardem naszej firmy jest dokładność i nie możemy sobie pozwolić na to, żeby do maila załączać treści niepożądane. Czyli zdaniem Stefana był to mem.

– Niczego takiego…

– A teraz Bernard – przerwał Fernando. – Co o tym myślisz? Co było przyczyną?

– Fernando, nie wiem czy taki sposób prowadzenia telekonferencji ma sens – odparł Bernard, w samą porę powstrzymując Stefana. – To przypomina wewnętrzne śledztwo z szukaniem winnego. Sprawą powinna zająć się policja. To ona, a nie my, prowadzi dochodzenie. My powinniśmy raczej skoncentrować się na wydaniu stosownego oświadczenia, w którym napiszemy, że sprawę bada policja i póki co nie znamy przyczyn samobójstwa. Dodajmy też, że łączymy się w bólu z rodziną i współpracownikami zmarłego.

– A polska policja będzie w stanie rzetelne śledztwo przeprowadzić? Może połączycie mnie z ministrem sprawiedliwości? – spytał Fernando. – Może trzeba dać im jakieś pieniądze? Jeszcze gotowi będą na nas naskoczyć, jak coś im się nie spodoba.

– Fernando, to będzie przekupstwo. Niech oni wykonują swoją robotę, a my róbmy swoją. To demokratyczny kraj. Od dawna – odparł Bernard, po czym spojrzał na współpracowników i wywrócił oczami.

– Zanim policja dokończy śledztwo, musimy wydać własne oświadczenie – przyznał Fernando, formułując myśl w taki sposób, aby wyszło, że to był jego pomysł. – Zrobimy to w poniedziałek. Napiszemy tam, że łączymy się w bólu z rodziną i z tym, no…Kisswaldem, a resztę ustali policja. Tymczasem dziś wieczorem chcę przeczytać pierwszą wersję tego oświadczenia.

– Ja i Zdziś zajmiemy się tym – rzekł Bernard.

– No dobrze – odparł Fernando – chcę jeszcze dostać tłumaczenie tego maila i mema, co go Stefan wysłał. Musimy znać na pamięć jego treść, aby bronić się przed ewentualnymi zarzutami, choćby ze strony Kisswaldu. Jakieś pytania?

– Ja mam jedno – wtrąciła Kamila. – Kim są ci dwaj nowi konsultanci, którzy do nas dzisiaj dołączyli?

– Nie wiem – odparł Fernando.

– Jak to, nie wiesz? Przecież ich zatrudniliście! – zauważyła zdziwiona Kamila.

– Polityka kadrowa w zakresie zatrudniania nowych pracowników to wewnętrzna sprawa polskiego oddziału naszej firmy – odparł Fernando. – Ja się w to nie mieszam.

– Od kiedy to nie jest w twojej gestii? – nie dawała za wygraną Kamila.

– Od niedawna – odrzekł Fernando. – Ponieważ dzwoni mój telefon, muszę kończyć. Widzimy się w poniedziałek. Do zobaczenia!

– Ale…

– Na razie!

– Uff! – wtrącił Bernard. – Mało brakowało, abyśmy się w detektywów zaczęli bawić, doradzając polskiej policji. Nie dziwię się, że Fernando pracuje całymi dniami i nocami, skoro rozdrabnia się nad każdą sprawą. W ten sposób niczego nie jest w stanie dokończyć. Dobra, dość narzekania, wracamy do swoich zajęć. Głowy do góry! Limit pecha już wyczerpaliśmy!

– Chwileczkę – wtrącił Stefan – kto zatrudnił tego Stanislava i Ivana?

– Firma Magnus Pretor – odparł Bernard.

– Czyli kto? Ty?

– Stanislav i Ivan mają nam pomagać w bieżącej pracy – odpowiedział wymijająco Bernard.

– A z czego będą pisać wnioski? – wtrącił Domek. – Innowacyjne inwestycje? Prace badawczo–rozwojowe? OZE2?

– Przede wszystkim pomogą nam lepiej wykonywać naszą pracę. Będziemy mieć taki związek zawodowy konsultantów. To dla was dobra wiadomość.

– Związek zawodowy? – zdziwił się Stefan. – Nie za małą mamy na to firmę?

– Żadna firma nie jest za mała, aby dbać o interesy pracowników – wtrącił Zdzisław. – Szczegóły poznacie wkrótce.

– A teraz wracamy do naszych obowiązków – powiedział Bernard.

Wszyscy się rozeszli. Pod koniec dnia Stefan poczuł się źle. Był zmęczony biurem. To znaczy od paru lat czuł permanentne zmęczenie, ale tym razem łączyło się ono z narastającą agresją. Gdy opuszczone przez Domka krzesło już dwunastą minutę kontynuowało granie melodii, Stefan otworzył na laptopie formularz wniosku urlopowego i nacisnął polecenie „drukuj”. Po chwili podjechała do niego drukarka Patrycja.

– Papier zaciął się w trzecim podajniku – oznajmiła.

– Jak to się zaciął? Przecież tylko jedną stronę wydrukowałem! – Stefan był poirytowany.

– Po prostu się zaciął – odpowiedziała Patrycja. – Jak ktoś źle papier do podajnika wkłada, to niech później nie ma pretensji, że za dużo go zasysam.

– Dobra, gdzie się zaciął?

– No przecież ci wyświetlam, gdzie. W trzecim podajniku.

– Pokaż!…Niczego nie widzę!

– Jest tam. Źle szukasz – nie dawała za wygraną Patrycja. – Wysuń całkowicie szufladę.

– Wysunąłem. Nie ma tam nic, do cholery!

– Jest.

– Ogarnij się! Zamykam szufladę i cię restartuję. To ci odświeży pamięć!

– Sam się zrestartuj!

Stefan wyłączył Patrycję, po czym włączył ponownie.

– Musisz się tyle czasu restartować?! – spytał ją. – Nie mam całego życia, aby z tobą tu sterczeć. Ślubu nie wzięliśmy.

– Mówiłam, nie restartuj. A ślubu z tobą i tak nie wezmę. Sądząc po twojej reputacji, strach z tobą zostawać w biurze po nocy. Dobrze, że najpóźniej o siedemnastej jesteś już na przystanku tramwajowym.

– Biorąc pod uwagę fakt, jak często połykasz wszystko, co się w ciebie włoży, nie stanowisz raczej zbyt atrakcyjnego materiału na partnerkę – Stefan nie pozostał dłużny.

Patrycja również:

– Już się zrestartowałam. Zacięty papier znajduje się w trzecim podajniku.

– Jasna cholera! – zaklął Stefan. – Gdzie to masz? Gadaj albo skończysz jak Kniazio!

– A sprawdzałeś głębiej? A kto ruszy pokrętłem pod trzecim podajnikiem?

Stefan pokręcił i z głębi zaczął się wyłaniać zacięty, zmemłany papier.

– A nie mówiłam? – zatriumfowała Patrycja.

– Wydrukuję po raz kolejny i radzę ci się skupić! – odparł Stefan.

Stefan nacisnął polecenie „drukuj” w laptopie.

– O! Widzę, że wnioseczek urlopowy! – zauważyła Patrycja. – Po co tracisz urlop?

– Jestem zmęczony. Muszę odpocząć.

– Już niedługo sobie odpoczniesz – odparła Patrycja. – To będzie długi urlop.

– Co insynuujesz? – zapytał Stefan.

– Ja? Nic. Myślisz, że Magnus Pretor nie będzie chciał znaleźć kozła ofiarnego w zespole?

– A byłaś na telekonferencji? Wydajemy oświadczenie i przechodzimy nad tym do porządku dziennego. Są również inne sprawy niż pan Kniazio.

– Jasne. Do porządku dziennego. Z naciskiem na „zielony porządek”.

– Co?

– Nic, nic. Twój wniosek został wydrukowany. Udanego weekendu zatem. Adios! – powiedziała Patrycja i odjechała.

Stefan udał się do Bernarda. Nacisnął klamkę i wszedł do środka, zastając szefa pochylonego nad laptopem.

– Można? – spytał.

– Co tam? – Bernard podniósł głowę znad komputera.

– Chciałem wziąć urlop jutro. Muszę jednak trochę dłużej odpocząć.

– Spoko. Należy ci się – odparł Bernard. – Tylko w poniedziałek musisz być w biurze z uwagi na wizytę Fernanda.

– Jasne – odparł Stefan.

– Odpocznij sobie. Chcę cię w poniedziałek świeżego widzieć. Przed nami inne projekty i liczę na twoją kreatywność i skrupulatność – odrzekł Bernard, parafując wniosek urlopowy.

– Dzięki, Bernard! Lecę!

* * *

Kamila Pęchor przytuliła się do nagiego torsu Stefana. Leżeli u niej w domu na kanapie, czyli dokładnie tam, gdzie pół roku wcześniej ich stosunki po raz pierwszy wyszły poza zwykłe, koleżeńskie relacje. Wracając do ich znajomości, należy wspomnieć, że zaczęła się ona pewnego wrześniowego dnia, gdy przedstawiono ją zespołowi jako nową konsultantkę. Mieli okazję pracować ze sobą przy jednym pilnym projekcie. Siedząc po godzinach, szybko znaleźli wspólne tematy do rozmów. Początkowo dotyczyły one identyfikowania powszechnej w firmie Magnus Pretor głupoty, kumoterstwa i krótkowzroczności. Z czasem zaczęli wyskakiwać na drinka, a punkt ciężkości rozmów stopniowo przesuwał się na życie prywatne. Przełomem było rozstanie Stefana z Renatą, gdy zapracowany Stefan nie chciał wracać do opuszczonego mieszkania, potrzebując pocieszenia w cieple świateł wielkiego miasta. Kamila idealnie to wyczuła i szybko stała się biurowo–barową powierniczką jego problemów. Nie bez wzajemności. Urok Stefana polegał na tym, że potrafił aktywnie słuchać kobiet i udzielać celnych rad, oczywiście tylko tym, które żaląc się rzeczywiście chciały rozwiązać swój problem i nie uprawiały sztuki dla sztuki. Pewnego dnia, gdy zamykano bar, Stefan wyznał, że ostatnie, co by chciał, to spędzić samotnie noc w domu. Kamila zaproponowała mu swoje cztery kąty. Nie planowała tego, co wydarzyło się dwie godziny później. To znaczy Stefan na pewno bardzo jej się podobał, ale aż do pierwszego pocałunku walczyła z pomysłem wchodzenia w relacje intymne z kolegą z pracy.

Kamila była filigranową szatynką o wesołej buzi i zadartym nosku. Miała szare, żywe oczy, wyraziste policzki i duże, zmysłowe usta. Była zgrabna i proporcjonalnie zbudowana, a jej inteligencja, głos oraz roztaczana aura wyzwoliły w Stefanie zwierzę. Następnego dnia przeprosili się za całe zajście. Tak wypadało zrobić. Po kolejnych zbliżeniach dalsze sprostowania nie miały sensu. Stefan, nie chcąc krzywdzić Kamili poprzez robienie jej złudnych nadziei, wyznaczył wyraźne granice, na co Kamila przystała. Zaistniał między nimi pozornie zdrowy układ, który działa, dopóki jedna ze stron nie zaangażuje się bardziej. Kamila była na granicy. Nieraz łapała się na myślach, które wyrażały nadzieję, że Stefan w końcu daruje sobie szaleństwa i będzie pragnął tylko jej. Postanowiła dać mu czas. Szczerze mówiąc, nie miała do roboty nic lepszego. Jej wszystkie poprzednie związki okazały się pomyłką. Stefan był jej zdaniem inteligentny, dowcipny, przystojny i czuły. Wolała takiego faceta dzielić z innymi, niż mieć na wyłączność dokładne jego przeciwieństwo.

– I jak? Lepiej? – spytała, podając mu kieliszek białego wina.

– Trochę lepiej – odparł. – Wciąż jednak nie mogę pozbierać myśli. Nie podobają mi się ci dwaj nowi konsultanci.

– Mi też nie.

– Dlaczego oni gadają między sobą po hiszpańsku, a Fernando niby nic nie wie o ich obecności?

– Przekonamy się niedługo – odparła Kamila. – A może przesadzamy? Może nas odciążą? Plus ten związek zawodowy. Może będzie lepiej wspólnie walczyć o nasze prawa?

– Kto wie? Może łapiemy już jakieś paranoje po ostatnich wydarzeniach? – zastanawiał się Stefan, po czym dodał: – Dlaczego Kniazio to zrobił? Dlaczego on się zabił?

Kamila przejechała dłonią po jego włosach.

– Stefan, musisz się pogodzić z tym, że nie poznasz prawdy. Chcesz się teraz bawić w psychologa? To nie twoja działka. Swoją drogą, dobrze odpowiedziałeś Fernandowi.

– Co takiego mu odpowiedziałem?

– No właśnie powiedziałeś, że nie znasz przyczyny samobójstwa, bo nie jesteś psychologiem.

Stefan się zaśmiał.

– Detektyw pieprzony się znalazł. Myśli pewnie, że jest jedynym prawym człowiekiem w Polsce – rzekł, po czym dopił wino i zapalił papierosa.

– Sądząc po jego manii wielkości, wcale bym się nie zdziwiła.

Stefan zaciągnął się dymem.

– Muszę skopiować materiały z laptopa – oznajmił. – Wziąłem go ze sobą na weekend.

– Po co?

– Mam złe przeczucia. Wolę mieć kopie zapasowe u siebie.

– Przestań! Przecież cię nie oskarżą. Bo niby o co?

– Cholera wie. Niby nie powinni, ale Patrycja mi dzisiaj zasugerowała, że będą szukać kozła ofiarnego.

– Patrycja jest drukarką.

– Jest korporacyjną drukarką. Korpo to jej żywioł.

– Daj spokój! Zgaś to i chodź tu do mnie! Zostań na noc! Jutro, wychodząc, zostawię klucze. Potem możemy mieć weekend dla siebie.

– Kamila, będę leciał. Zamówię taksę.

– Dlaczego?

– Nie chce mi się wracać komunikacją miejską.

– Miałam na myśli pytanie: dlaczego będziesz leciał?

– Muszę przemyśleć wszystko raz jeszcze w spokoju. Poczekam na taksę na zewnątrz. Muszę się przewietrzyć.

– Twój wybór – westchnęła Kamila. – Jakby co, to dzwoń.

– Jakby co, to na pewno – powiedział i pocałował ją namiętnie.

Tej nocy pozwolił zarobić korporacji taksówkowej „Chwilunia” po czterokroć. Po raz pierwszy, gdy o dwudziestej drugiej podwiozła go pod dom. Po raz drugi, gdy nie dał rady i o dwudziestej trzeciej postanowił udać się do centrum miasta, stwierdzając, że dziś już nic lepszego nie wymyśli. Po raz trzeci, gdy o drugiej nad ranem przyjechał pod swój dom z rudowłosą, piegowatą i filigranową studentką ekonomii, a po raz czwarty, gdy o szóstej rano zafundował jej taksówkę.

– Ma się ten gest – pomyślał, patrząc za odjeżdżającym oplem. Wrócił do domu, wyłączył telefon i padł jak zabity.

* * *

Wszystkie