Utopia regulaminów. O technologii, tępocie i ukrytych rozkoszach biurokracji

David Graeber

Utopia regulaminów. O technologii, tępocie i ukrytych rozkoszach biurokracji

Tytuł oryginału: The Utopia of Rules: On Technology,

Stupidity and the Secret Joys of Bureaucracy

Warszawa 2016

Copyright © by David Graeber, 2015

Copyright © for this edition by Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2016

All rights reserved

Wydanie pierwsze

ISBN 978-83-65369-56-7

Supported by a grant from the Open Society Foundations.

Książka ukazuje się przy wsparciu Open Society Foundations.

Żelazne prawo liberalizmu i era biurokratyzacji totalnejWstęp

Dziś rzadko mówi się o biurokracji, ale jeszcze w połowie ubiegłego wieku, szczególnie w latach 60. i wczesnych 70., wszyscy mieli to słowo na ustach. Publikowano opasłe socjologiczne tomy o napuszonych tytułach, takie jak Ogólna teoria biurokracji1, Polityka biurokracji2 czy Świat zbiurokratyzowany3, a popularne paperbacki ciskały gromy: Prawo Parkinsona4, Zasada Petera5, Jak dokuczyć biurokratom6 i tym podobne. Pojawiały się kafkowskie w duchu powieści i filmy satyryczne. Wszyscy zdawali się rozumieć, że dziwactwa i absurdy biurokracji oraz jej procedur stanowią jedną z definiujących cech współczesnego życia społecznego, a przez to niewątpliwie zasługują na uwagę. Jednak od lat 70. obserwujemy zaskakujący spadek zainteresowania biurokracją.

Wykres ilustruje częstotliwość występowania rzeczownika „biurokracja” w anglojęzycznych książkach wydanych na przestrzeni ostatnich stu pięćdziesięciu lat. Zainteresowanie biurokracją – umiarkowane do okresu powojennego – wyraźnie wzbiera w latach 50., w 1973 roku osiąga punkt kulminacyjny, by następnie zacząć opadać.

Rys. 1. Częstotliwość występowania pojęcia „biurokracja” w anglojęzycznych książkach

Dlaczego? Najprostsza odpowiedź jest taka, że przyzwyczailiśmy się do biurokracji, stała się ona naszym środowiskiem naturalnym. Wyobraźmy sobie teraz inny wykres – wskazujący przeciętny czas, jaki typowy Amerykanin, typowa Brytyjka czy typowy Taj poświęca na wypełnianie formularzy i inne czysto biurokratyczne obowiązki. (Nie trzeba wspominać, że większość tych sytuacji obywa się już bez udziału tradycyjnego papieru). Początek krzywej na takim wykresie niemal na pewno pokrywałby się z tą, jaką zaprezentowano na wykresie pierwszym: wznosiłaby się ona miarowo aż do 1973 roku. Dalej jednak krzywe zaczynałyby się rozchodzić: podczas gdy pierwsza linia by opadała, druga nadal pięłaby się ku górze. Jeśli na drugim wykresie zaszłaby jednak jakaś zmiana, to taka, że jego linia biegłaby coraz bardziej stromo, adekwatnie do tego, jak pod koniec XX wieku klasa średnia musi poświęcać coraz więcej czasu na przebijanie się przez nieprzeniknione formularze internetowe i meandry skomputeryzowanych infolinii, podczas gdy mniej zamożnym coraz więcej czasu w ciągu dnia zabiera pokonywanie coraz wymyślniejszych przeszkód w dotarciu do topniejących usług pomocy społecznej.

Wyobrażam sobie, że ten wykres wyglądałby mniej więcej tak:

Rys. 2. Częstotliwość występowania pojęcia „robota papierkowa” w anglojęzycznych książkach

Nie pokazuje on liczby godzin poświęconych na robotę papierkową, a jedynie jak często wyrażenie „robota papierkowa” występuje w książkach wydawanych w języku angielskim. Jako że nie mamy wehikułu czasu, który pozwoliłby na bardziej bezpośrednie badania, musimy na tym poprzestać.

Analiza prowadzona dla większości podobnych znaczeniowo pojęć daje niemal identyczny wynik:

Rys. 3. Częstotliwość występowania pojęcia „ocena wyników” w anglojęzycznych książkach

Zebrane w tej książce eseje mniej lub bardziej bezpośrednio dotyczą tej właśnie rozbieżności. Odwykliśmy od myślenia o biurokracji, a tymczasem wpływa ona na każdy aspekt naszego życia. To trochę tak, jakby wszyscy mieszkańcy planety postanowili zatkać sobie uszy i głośno buczeć, gdy tylko ktoś napomknie o biurokracji. A jeśli w ogóle rozmawiamy dziś o tym zjawisku, to zwykle przez pryzmat kategorii rodem z lat 60. i 70. ubiegłego wieku. Ruchy społeczne lat 60. brały się na ogół z lewicowych inspiracji, ale były także wyrazem buntu przeciwko biurokracji; a mówiąc dokładniej, przeciwko mentalności biurokratów i przeciwko otępiającemu konformizmowi państwa opiekuńczego lat powojennych. Szarym funkcjonariuszom reżimów i mechanizmom kontroli społecznej państwowego kapitalizmu oraz państwowego socjalizmu buntownicy lat 60. przeciwstawiali jednostkową wolność ekspresji i spontaniczną wspólnotowość.

Dziś, po krachu tradycyjnych państw opiekuńczych, cały ten bunt wydaje się jednak dość staroświecki. Język antybiurokratycznego indywidualizmu stopniowo przejęła i wyostrzyła prawica, domagająca się „rynkowych rozwiązań” każdego społecznego problemu. Tymczasem lewica głównego nurtu coraz częściej ogranicza się do bezsilnej szamotaniny, usiłując ratować resztki dawnego państwa opiekuńczego: nie tylko pogodziła się z opinią, że „efektywność” administracji wymaga częściowego sprywatyzowania usług państwa, a biurokratyczne struktury powinny być stopniowo zastępowane „mechanizmami rynkowymi”, „rynkowym systemem zachęt” i „procedurami rozliczania z realizacji założeń”, ale niejednokrotnie sama staje na czele takich reform.

Doprowadziło to do politycznej katastrofy – nie sposób użyć innego określenia. Koncepcje, które przedstawia się dziś jako „umiarkowanie” lewicowe rozwiązania problemów społecznych – bo postulaty radykalnej lewicy zostały niemal całkowicie wyrugowane z przestrzeni publicznej – niezmiennie stanowią jakąś koszmarną syntezę najgorszych elementów zarówno biurokracji, jak i kapitalizmu. Można by podejrzewać, że ktoś świadomie stara się przeforsować najgorsze z możliwych rozwiązań. Jeśli ktoś jeszcze głosuje na partie lansujące tego rodzaju pomysły, świadczy to jedynie o sile i trwałości lewicowych idei – bo przecież nie dlatego głosuje, że uważa te koncepcje za słuszne, ale dlatego że to jedyne rozwiązania na lewo od centrum, jakie są w ogóle dopuszczane do debaty publicznej.

Czy może więc dziwić, że gdy tylko wybucha kolejny kryzys, wyrazicielką społecznego gniewu okazuje się nie lewica, a prawica?

Prawica przynajmniej oferuje  j a k ą ś  krytykę biurokracji. Nie jest to szczególnie celna krytyka, ale ma tę zaletę, że istnieje. Lewica nie oferuje natomiast w tym względzie niczego. W rezultacie, kiedy osoby identyfikujące się z lewicą mają coś do zarzucenia biurokracji, zwykle mogą posłużyć się tylko rozwodnioną wersją krytyki prawicowej7.

A przecież prawicową krytykę można UNIESZKODLIWIĆ bez większych ceregieli. Jej początki sięgają dziewiętnastowiecznego liberalizmu8. W następstwie rewolucji francuskiej szerokie kręgi europejskiej klasy średniej wysnuły opowieść, według której cywilizowany świat ulega stopniowej, nierównomiernej, ale i nieuchronnej transformacji: od rządów elit wojowników, z ich autorytarną władzą, strzeżonymi przez kapłanów dogmatami wiary i hierarchiczną, kastową wręcz hierarchią społeczną, do systemu opartego na wolności osobistej, równości i oświeconym egoizmie w interesach. Średniowieczne klasy kupieckie podkopały porządek feudalny jak podgryzające go od spodu, pożyteczne termity. Zgodnie z liberalną wersją historii, przepych i splendor chylącej się ku upadkowi władzy absolutnej były ostatnim tchnieniem starego porządku. Państwa miały niebawem ustąpić rynkom, religie – naukowemu rozumieniu świata, a trwały porządek społeczny i hierarchia stanów (wszyscy ci hrabiowie, baronowie i markizy) – dobrowolnie zawieranym przez jednostki umowom.

Powstanie nowoczesnej biurokracji stanowi niejaki problem dla tej opowieści, bo nie da się jej z nią pogodzić. Teoretycznie wszyscy ci funkcjonariusze zaskorupiali w swoich urzędach, ze swoją wymyślną hierarchią służbowej podległości, byli jedynie pozostałością czasów feudalizmu i już wkrótce mieli podzielić los wielkich armii i korpusów oficerskich, które także miały okazać się przeżytkiem. Wystarczy otworzyć dowolną rosyjską powieść z drugiej połowy XIX wieku: młodzi potomkowie starych arystokratycznych rodów niemal co do jednego zostawali albo oficerami wojska, albo urzędnikami administracji państwowej (nikt znaczący nie zajmuje się tam niczym innym), a wojskowe i urzędnicze hierarchie zdają się mieć niemal tożsame rangi, tytuły i maniery. Pozostał jednak jeden oczywisty problem. Jeśli biurokraci byli przeżytkiem, to dlaczego z roku na rok ich przybywało – nie tylko w zacofanej Rosji, ale i w krajach o kwitnącej gospodarce przemysłowej, takich jak Anglia i Niemcy?

Tu pojawia się drugi element argumentacji, stwierdzający, że biurokracja jest w istocie nieodłączną wadą każdego demokratycznego systemu9. Największym propagatorem tej interpretacji był przebywający na wygnaniu austriacki arystokrata Ludwig von Mises. W książce Biurokracja z 1944 roku dowodził, że systemy administracji rządowej z definicji nie są w stanie organizować przepływu informacji równie sprawnie jak bezosobowe mechanizmy rynkowej regulacji cen. Nieuchronną konsekwencją rozszerzenia praw wyborczych na tych, którym nie powiodło się w rynkowej grze, były nawoływania do interwencji rządu w gospodarkę, strojone w piórka szlachetnych projektów, rozwiązujących problemy społeczne środkami administracyjnymi. Von Mises przyznawał, że ludzie hołdujący tym rozwiązaniom mają często jak najlepsze intencje; uważał jednak, że swoimi wysiłkami jedynie pogarszają sytuację. Był zdania, że wręcz podkopują polityczne fundamenty samej demokracji, ponieważ administratorzy programów socjalnych nieuchronnie skupiają wokół siebie ośrodki władzy znacznie bardziej wpływowe od tych tworzonych przez demokratycznie wybranych polityków i domagające się coraz to radykalniejszych reform. Von Mises przekonywał, że właśnie dlatego państwa opiekuńcze, które dopiero powstawały w Anglii czy Francji (nie mówiąc już o Danii lub Szwecji), za życia jednego lub najdalej dwóch pokoleń przerodzą się w państwa faszystowskie.

Z tej perspektywy rozrost biurokracji stanowił nieodparty przykład piekła, do którego wiodą dobre intencje. Do najskuteczniejszych popularyzatorów tego rodzaju myślenia należał Ronald Reagan, który twierdził, że dziewięć najstraszniejszych słów w języku angielskim to: „Jestem urzędnikiem państwowym i przyjechałem tu, by wam pomóc”.

Szkopuł w tym, że cała ta opowieść ma niewiele wspólnego z rzeczywistością. Po pierwsze, jak wiemy z historii, rynki nie powstały same z siebie jako autonomiczna domena przeciwstawiona władzy państwowej. Stało się wręcz odwrotnie. Na przestrzeni dziejów rynki powstawały najczęściej albo jako efekt uboczny polityki rządów (szczególnie działań wojskowych), albo były bezpośrednio powoływane do życia przez odpowiednie zmiany prawa. Działo się tak co najmniej od czasu wynalezienia monet, które pierwotnie bito i upowszechniano po to, aby zapewnić aprowizację wojska. Przez większą część znanej historii Eurazji zwykli ludzie uciekali się zazwyczaj do nieformalnych systemów kredytowania, podczas gdy fizyczne pieniądze, złoto, srebro i brąz oraz bezosobowe rynki, które dzięki nim powstawały, pojawiały się głównie tam, gdzie mobilizowano armie, plądrowano miasta, wymuszano daniny i handlowano wojennymi łupami. Nawet współczesne banki centralne powstały pierwotnie w celu finansowania podbojów. To pierwszy problem z konwencjonalnym rozumieniem pochodzenia biurokracji. Drugi jest dalece bardziej zasadniczy. Co najmniej od końca XIX wieku teza o rzekomej niezależności rynku od władzy państwowej, a nawet o wzajemnej sprzeczności między nimi, jest wykorzystywana do uzasadniania liberalnej polityki gospodarczej, która ma ograniczyć rolę rządów. Rzecz w tym, że skutek takiej polityki jest zawsze odwrotny od zamierzonego. Na przykład angielski liberalizm nie ograniczył państwowej biurokracji, a wręcz przeciwnie: wyprodukował liczne i wciąż gęstniejące szeregi urzędników, radców prawnych, inspektorów, notariuszy i funkcjonariuszy policji, bez których liberalne marzenie o świecie swobodnie zawieranych umów między autonomicznymi jednostkami nigdy nie mogłoby się ziścić. Okazało się, że gospodarka wolnorynkowa wymaga tysiąckrotnie więcej roboty papierkowej niż monarchia absolutna w stylu Ludwika XIV.

Zakrawa to na paradoks: polityka, która ma ograniczyć ingerencje rządu w gospodarkę, w praktyce zawsze kończy się tym, że przybywa regulacji prawnych, biurokratów i funkcjonariuszy policji. Tak niezmienna jest ta prawidłowość, że uogólnienie jej do postaci prawa socjologicznego wydaje się uprawnione. Proponuję nazwać je „żelaznym prawem liberalizmu”:

Żelazne prawo liberalizmu stwierdza, że każda reforma rynkowa i każda podjęta przez władze inicjatywa, której celem jest ograniczenie biurokracji i uwolnienie mechanizmów rynkowych, ostatecznie prowadzi do rozrostu regulacji prawnych, do rozrostu biurokracji i do rozrostu aparatu administracji państwowej.

Tę tendencję, której dziś nie sposób ignorować, zaobserwował już na początku XX wieku francuski socjolog Émile Durkheim10. W połowie ubiegłego stulecia nawet prawicowi krytycy, tacy jak Ludwig von Mises, przyznawali – przynajmniej w pismach akademickich – że rynek nie jest zdolny do samoregulacji i nie da się go podtrzymać bez wielkiej armii administratorów. (Dla von Misesa armia ta stawała się problematyczna dopiero wtedy, gdy używano jej w celu „poprawiania” wyroków wolnego rynku, które zaczynały zbytnio doskwierać najuboższym)11. Prawicowi populiści szybko jednak zdali sobie sprawę, że fakty faktami, ale wzięcie biurokratów na cel niemal zawsze odnosi pożądany skutek. Dlatego na przykład zaczęto bezlitośnie potępiać i krytykować „jajogłowych biurokratów”, którzy żyją z podatków uczciwie pracujących obywateli. Zainicjował to gubernator George Wallace podczas kampanii prezydenckiej w 1968 roku.

Wallace jest tu postacią kluczową. Dziś w Stanach Zjednoczonych zwykle pamięta się go jako przegranego reakcjonistę, a nawet groźnego obłąkańca: to ostatni południowiec z krwi i kości, zaprzysiężony zwolennik segregacji rasowej, który z siekierą w ręku tarasował czarnoskórym uczniom drzwi do szkoły publicznej. Patrząc z szerszej perspektywy, można dostrzec, że jego polityczna scheda miewała rysy geniuszu. Wallace stworzył pierwszą ogólnonarodową platformę dla prawicowego populizmu, tak zaraźliwego, że dziś – zaledwie jedno pokolenie później – przesiąkli nim niemal wszyscy, na całej rozpiętości politycznego spektrum. To jemu zawdzięczamy rozpowszechnione dziś wśród amerykańskiej klasy robotniczej przekonanie, że na władzę składają się dwa rodzaje ludzi: „politycy”, czyli pyszałkowaci kłamcy i oszuści, oraz „biurokraci” – elita, która gardzi pospólstwem. Tych pierwszych można przynajmniej usunąć z urzędu w dniu wyborów, za to ci drudzy są praktycznie nie do ruszenia. Przyjęło się wierzyć w istnienie cichego przymierza między jakoby pasożytniczą klasą najuboższych (w Stanach Zjednoczonych postrzeganą zwykle przez pryzmat jawnie rasistowski) a równie pasożytniczą kastą przekonanych o swojej nieomylności urzędników, którzy żyją z tego, że dosypują biedakom pieniędzy pochodzących z cudzej kieszeni. I znów: nawet obecna w głównym nurcie lewica – a w każdym razie to, co za lewicę dziś uchodzi – nie ma wiele do zaoferowania oprócz rozwodnionej wersji języka prawicy. Bill Clinton włożył na przykład tak wiele wysiłku w piętnowanie służby cywilnej, że po wybuchu bomby podłożonej w budynku urzędu federalnego w Oklahomie uznał za wskazane przypomnieć swoim rodakom i rodaczkom, że urzędnicy to także ludzie, oraz obiecać, że już nigdy nie nazwie ich „biurokratami”12.

Współczesny populizm w Stanach Zjednoczonych, a coraz częściej także w innych miejscach świata, zna tylko taką alternatywę dla „biurokracji” jak „rynek”. Niekiedy oznacza to, że państwem należy zarządzać jak przedsiębiorstwem. Niekiedy zaś, że powinno się po prostu zlikwidować całą tę biurokrację i poczekać, aż naturalny bieg rzeczy zrobi swoje – czyli pozwolić ludziom doglądać swoich interesów nieskrępowanych bezlikiem narzuconych odgórnie nakazów i zakazów, tak aby magia wolnego rynku mogła wreszcie zadziałać, wytwarzając własne rozwiązania.

W ten sposób „demokracja” stała się równoznaczna z rynkiem, a „biurokracja” zaczęła oznaczać mieszanie się rządu do gry rynkowej – i właśnie w tych znaczeniach oba te pojęcia funkcjonują do dzisiaj.

Jednak nie zawsze tak było. Kształtowanie się nowoczesnej formy korporacji pod koniec XIX wieku uważano za kwestię zastosowania nowoczesnych, biurokratycznych technik do sektora prywatnego. Techniki te wydawały się niezbędne w działaniu na wielką skalę, ponieważ miały zapewniać sprawniejsze funkcjonowanie niż sieci osobistych czy nieformalnych powiązań, jakie dominowały w świecie małych form rodzinnych. Pionierami tych nowych, prywatnych biurokracji były Stany Zjednoczone i Niemcy. Niemiecki socjolog Max Weber zauważył, że dla współczesnych mu Amerykanów nie istniały zasadnicze różnice między biurokracją państwową i prywatną:

Korpus urzędników aktywnie pełniących „urząd” publiczny, wraz z całym nieodłącznym aparatem, przyborami i dokumentami, tworzy „biuro” (bureau). W prywatnym przedsiębiorstwie takie „biuro” jest nazywane „urzędem” (office).

Szczególną cechą nowoczesnego przedsiębiorcy jest to, że uważa się za kogoś w rodzaju „pierwszego urzędnika” w swojej firmie, podobnie jak „pierwszym urzędnikiem” (servant, a więc osoba pełniąca służbę) w nowoczesnym, biurokratycznym państwie jest jego przywódca. Pogląd, jakoby urzędowe czynności państwa były z definicji czymś całkowicie odmiennym od zarządzania prywatnymi podmiotami gospodarczymi, jest rozpowszechniony na kontynencie europejskim, za to zupełnie obcy mentalności amerykańskiej13.

Innymi słowy, mniej więcej od czasów przełomu XIX i XX wieku w Stanach Zjednoczonych nie twierdzono już nawet, że rząd powinien zarządzać państwem jak przedsiębiorstwem, a po prostu że państwem i wielkimi przedsiębiorstwami zarządza się dokładnie tak samo.

To prawda, że przez większą część XIX wieku gospodarka Stanów Zjednoczonych składała się głównie z małych rodzinnych farm i sektora wielkiej finansjery, podobnie zresztą jak ówczesna gospodarka brytyjska. Gdy jednak pod koniec stulecia Ameryka weszła na światową scenę jako mocarstwo, pojawiła się specyficznie amerykańska formuła: korporacyjnego – a więc biurokratycznego – kapitalizmu. Jak zauważa Giovanni Arrighi, w tym samym czasie analogiczny model powstawał w Niemczech, a oba kraje – Niemcy i Stany Zjednoczone – przez całą pierwszą połowę następnego stulecia toczyły boje o to, kto przejmie po upadłym Imperium Brytyjskim rolę światowego lidera, narzucając pozostałym własną wizję porządku ekonomicznego i politycznego. Wiemy, kto zwyciężył. Arrighi zwraca też uwagę na inną interesującą okoliczność. W odróżnieniu od Imperium Brytyjskiego, które brało swoją wolnorynkową retorykę na poważnie (na przykład likwidując ochronne cła słynną „ustawą zbożową” z 1846 roku), ani Niemcy, ani Stany Zjednoczone nie paliły się do wprowadzania w życie wolnorynkowych haseł. Szczególnie Amerykanów znacznie bardziej interesowało tworzenie ponadnarodowych struktur administracji. Gdy po drugiej wojnie światowej przejęli po Brytyjczykach rolę globalnego mocarstwa, zaczęli od ustanowienia pierwszych biurokratycznych instytucji, które obejmowały całą planetę: Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz instytucji Bretton Woods, jakimi były Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Bank Światowy i układ GATT, przekształcony później w Światową Organizację Handlu. Imperium Brytyjskie nigdy czegoś takiego nie próbowało. Brytyjczycy albo okupowali inne narody, albo z nimi handlowali. Amerykanie tymczasem usiłowali zarządzać wszystkim i wszystkimi za sprawą struktur administracyjnych.

Brytyjczycy, mam wrażenie, odczuwają niejaką dumę z tego, że niezbyt wprawnie posługują się biurokracją. Amerykanie natomiast wydają się zażenowani tym, że w świecie biurokracji czują się jak ryba w wodzie14. Nie pasuje nam to do własnego wizerunku. Chcemy uważać się za naród samodzielnych indywidualistów. (Właśnie z tego względu prawicowi populiści mogą tak skutecznie demonizować biurokratów). Nie zmienia to jednak faktu, że od ponad stulecia Stany Zjednoczone są społeczeństwem głęboko zbiurokratyzowanym. Jeśli ten fakt nie rzuca się w oczy, to dlatego że styl i większość zwyczajów amerykańskiej biurokracji – od ubioru, przez język, po wystrój biur – wywodzi się z sektora prywatnego. Bezduszny konformista, amerykański odpowiednik sowieckiego aparatczyka – ów „człowiek organizacji”, „mężczyzna w szarym flanelowym garniturze” opisywany przez powieściopisarzy i socjologów – to przecież nie urzędnik Departamentu Ochrony Zabytków i Pomników Przyrody ani Wydziału Ubezpieczeń Społecznych, a menedżer średniego szczebla w prywatnej firmie. Oczywiście korporacyjnych urzędników  n i e   n a z y w a n o  już wtedy biurokratami. Nadal jednak służyli za model tego, jak powinien wyglądać funkcjonariusz administracji.

Słowo „biurokrata” po raz pierwszy stało się synonimem urzędnika państwowego w latach 30. XX wieku, w czasach New Deal. Wtedy właśnie biurokratyczne struktury i metody zarządzania zaczęły dawać o sobie znać w codziennym życiu zwykłych ludzi. A przecież urzędnicy administracji Roosevelta od samego początku ściśle współpracowali z zastępami prawników, inżynierów i korporacyjnych biurokratów pracujących w firmach, takich jak Ford, Coca Cola czy Procter & Gamble, przesiąkając ich stylem i wrażliwością. A gdy w latach 40. Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny, to samo przeobrażenie przeszła gargantuiczna wręcz biurokracja wojsk amerykańskich. Warto pamiętać, że od tamtej pory Stany Zjednoczone prowadzą wojny niemal bez przerwy. Wszystko to jednak sprawiło, że termin „biurokrata” przylgnął wyłącznie do funkcjonariuszy państwowych; nie określa się nim przecież menedżerów w firmach prywatnych ani urzędników wojskowych, nawet jeśli dzień pracy spędzają za biurkiem, wypełniając formularze i pisząc raporty. Biurokratami nie nazywa się też biurowych pracowników policji ani służb wywiadowczych.

Granica między sektorem prywatnym I PUBLICZNYM zaciera się w Stanach Zjednoczonych od bardzo dawna. Amerykańskie wojsko słynie na przykład z fenomenu „drzwi obrotowych” – wysocy rangą oficerowie zaopatrzenia regularnie znajdują posady w zarządach korporacji, które realizują dostawy dla wojska. Patrząc szerzej, ze względu na konieczność zabezpieczenia i rozwijania pewnych gałęzi krajowego przemysłu dla celów militarnych rząd Stanów Zjednoczonych uprawia centralne planowanie w niemal radzieckim stylu, choć nie przyznaje się do tego otwarcie. Koniec końców nie ma takiej rzeczy – od utrzymywania określonej liczby hut stali, przez prowadzenie badań podstawowych, aż po stworzenie Internetu – której nie dałoby się uzasadnić względami obronności. Ale ponieważ takim planowaniem zajmuje się sojusz wojskowych i biznesowych biurokratów, nie definiuje się go w kategoriach biurokracji.

Jednak dopiero rozrost sektora finansowego przyniósł potężną jakościową zmianę, która sprawiła, że rozróżnienie między państwowym i prywatnym w ogóle przestaje być możliwe. Stało się tak nie tylko dlatego, że zadania, które tradycyjnie leżały w gestii władz państwowych, są coraz częściej zlecane podmiotom prywatnym. Główną przyczyną tego zjawiska jest przeobrażenie modelu funkcjonowania samych korporacji.

Podam przykład. Jakiś czas temu zadzwoniłem do Bank of America, aby dowiedzieć się, jak uzyskać dostęp do mojego rachunku z zagranicy. Przez kilka godzin łączono mnie z czterema różnymi pracownikami banku, dwukrotnie przekierowano na nieistniejące numery, trzykrotnie wyjaśniano mi skomplikowane i chyba całkiem arbitralne wewnętrzne przepisy banku oraz dwukrotnie zmieniano mój nieaktualny już adres i numer telefonu zapisany w bankowych komputerach, za każdym razem bez powodzenia. Innymi słowy, był to podręcznikowy przykład biurokratycznej kołomyi. (Przy czym po całej tej mitrędze nadal nie miałem dostępu do konta).

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że gdyby udało mi się dotrzeć do kogoś z kierownictwa banku i zapytać, dlaczego dochodzi do takich sytuacji, usłyszałbym, że to nie wina banku, tylko nieprzeniknionego labiryntu przepisów narzuconych przez państwo. Jednocześnie mam także pewność, że gdyby udało się prześledzić powstanie tych regulacji, okazałoby się, że tworzyli je przeróżni asystenci i doradcy senatorów i kongresmenów zasiadających w jakiejś komisji prawa bankowego do spółki z zatrudnionymi przez banki lobbystami i radcami prawnymi, a katalizatorem całego procesu były szczodre datki na kampanie wyborcze tychże senatorów i kongresmenów. Tak samo wyglądałaby każda inna biurokratyczna procedura: ocena zdolności kredytowej, wyliczanie składek ubezpieczeniowych, składanie wniosku o kredyt hipoteczny czy nawet kupowanie biletów lotniczych, ubieganie się o uprawnienia nurka albo próba zamówienia ergonomicznego fotela do gabinetu w prywatnej (teoretycznie) uczelni. Ogromną większość roboty papierkowej wykonuje się dziś w tej szarej strefie instytucji teoretycznie prywatnych, ale w całości ukształtowanych przez państwo, które nie tylko tworzy ramy prawne i wspiera ustanowione przez siebie przepisy aparatem sądowym i rozbudowanym aparatem przymusu, ale przede wszystkim ściśle współpracuje z podmiotami prywatnymi, aby zagwarantować im określoną stopę zysku.

Język, który stosujemy w takich przypadkach, wywiedziony z prawicowej krytyki biurokracji, okazuje się nieadekwatny. Nie mówi nic o tym, co się tak naprawdę dzieje15.

Weźmy pod uwagę pojęcie „deregulacja”. W dzisiejszym dyskursie politycznym „deregulacja” – podobnie jak „reforma” – oznacza coś z definicji dobrego. Deregulacja oznacza mniej wścibskich biurokratów, mniej reguł i przepisów dławiących innowacyjność i handel. Taki uzus stawia lewicę w kłopotliwym położeniu, bo ktoś, kto krytykuje deregulację – a nawet wskazuje, że to właśnie orgia niepohamowanej deregulacji wywołała kryzys bankowy z 2008 roku – najwyraźniej chce, aby reguł i przepisów było jeszcze więcej, a więc aby jeszcze więcej facetów w szarych garniturach mówiło nam, co mamy robić, i rzucało kłody pod nogi innowacyjnym, wolnym jednostkom.

To jednak alternatywa oparta na fałszywych założeniach. Wróćmy do kwestii banków. Nie istnieje i nie może istnieć nic takiego jak „nieuregulowany” bank. Banki to instytucje, którym państwo udziela prawa do drukowania pieniędzy – a mówiąc precyzyjniej – do wystawiania skryptów dłużnych, które władze państwowe honorują jako legalny środek płatniczy, co oznacza, że można płacić nimi podatki i regulować inne zobowiązania. Żadne państwo nie udzieli nikomu – a tym bardziej przedsiębiorstwu nastawionemu na zysk – prawa do drukowania pieniędzy w każdej ilości i w każdych warunkach. Zakrawałoby to na szaleństwo. Prawo do tworzenia pieniądza z konieczności przyznaje się na bardzo ściśle określonych (czytaj: uregulowanych) warunkach. I tak jest zawsze. Państwo reguluje bankowość na każdym kroku – od rezerwy kapitałowej po godziny pracy oddziałów instytucji, dopuszczalną wysokość odsetek, opłat i kar, wymagane środki bezpieczeństwa, sposób prowadzenia księgowości i obowiązki sprawozdawcze, kiedy i w jakiej formie bank musi informować klientów o ich prawach i obowiązkach… Nie ma praktycznie aspektu działalności bankowej, który nie podlegałby państwowym regulacjom.

Skoro tak, to co mają na myśli ci, którzy mówią o „deregulacji”? Zazwyczaj słowo to oznacza po prostu „zmianę prawa, która jest mi na rękę”. W praktyce jednak może oznaczać niemal wszystko. W przypadku linii lotniczych i przedsiębiorstw telekomunikacyjnych w latach 70. i 80. „deregulacja” oznaczała zmianę przepisów z takich, które faworyzowały garstkę olbrzymich firm, na takie, które miały propagować ściśle nadzorowaną konkurencję między firmami średniej wielkości. W przypadku bankowości „deregulacja” oznaczała zwykle coś odwrotnego: przejście od zarządzanej konkurencji między średniej wielkości podmiotami do sytuacji, w której garstka wielkich konglomeratów mogła bez reszty podporządkować sobie rynek usług finansowych. Właśnie dlatego „deregulacja” to bardzo wygodny termin. Wystarczy przedstawić nowe przepisy jako „deregulację”, aby sprzedać je opinii publicznej jako sposób na ograniczenie biurokracji i uwolnienie prywatnej inicjatywy, nawet jeśli po ich wprowadzeniu liczba formularzy, raportów, reguł i przepisów, nad którymi będą sobie łamać głowy prawnicy, wzrośnie pięciokrotnie, a nowo zatrudnione rzesze urzędników będą zawile tłumaczyć klientom, dlaczego nie wolno im wykonać jakiejś operacji16.

Ten proces stopniowego stapiania się władzy publicznej i prywatnej w jedną całość, naszpikowaną regułami i przepisami, którego ostatecznym celem jest pasożytnicze czerpanie zysków, nie ma jeszcze swojej nazwy. Jest to znamienne samo w sobie. Nie będziemy w stanie przeciwdziałać tym zjawiskom, dopóki nie mamy języka, by je opisać. A przecież ich efekt widać na każdym kroku. Nieustannie przybywa roboty papierkowej. Formularze i podania są coraz dłuższe i bardziej skomplikowane. Rachunki, bilety, karty członkowskie bibliotek czy klubów sportowych i inne proste dokumenty są jedynie dodatkiem do wielostronicowych umów spisanych nieprzeniknionym językiem i wydrukowanych drobnym maczkiem.

Temu zjawisku trzeba nadać nazwę. Czasy, w których żyjemy, nazywam wiekiem „biurokratyzacji totalnej”. (Początkowo zamierzałem użyć wyrażenia „drapieżna biurokracja”, ale chcę podkreślić przede wszystkim jej wszechogarniającą naturę). Jej pierwsze oznaki pojawiły się pod koniec lat 70. – właśnie wtedy, gdy publiczne dyskusje o biurokracji zaczęły przygasać – a w kolejnej dekadzie nabierała rozpędu. Jednak dopiero w latach 90. zaczęła rozwijać się pełną parą.

Jak pisałem w jednej z moich poprzednich książek, przełom historyczny, z którego bierze początek panujący dziś ustrój gospodarczy, dokonał się w 1971 roku, kiedy Stany Zjednoczone przestały wymieniać dolara na złoto. Tamta decyzja otworzyła drogę do finansjalizacji kapitalizmu, ale zapoczątkowała także o wiele głębsze, długofalowe zmiany, które – jak sądzę – przyniosą ostateczny koniec całego systemu kapitalistycznego. Tu jednak mówimy o konsekwencjach bardziej bezpośrednich. Co oznaczała finansjalizacja dla głęboko zbiurokratyzowanego społeczeństwa powojennej Ameryki? Zjawisko, o którym mowa, jest rozpowszechnione na całym świecie, ale narodziło się w Stanach Zjednoczonych i to amerykańskie elity najbardziej zagorzale je eksportowały. Wydaje się więc stosowne, by zacząć od tego, co zaszło w Ameryce17.

To, co nastąpiło, można rozumieć przede wszystkim jako przeorientowanie lojalności klasowej kadry kierowniczej wielkich korporacji, polegające na tym, że chwiejną, ale rzeczywistą wspólnotę interesów z pracownikami ich własnych firm zastąpił sojusz z inwestorami. Jak dawno temu zauważył John Kenneth Galbraith, jeśli założyć organizację, której zadaniem jest produkowanie perfum, przetworów mlecznych lub kadłubów samolotów, to ludzie, którzy tę organizację tworzą, pozostawieni samym sobie skupią się przede wszystkim na produkowaniu coraz większej ilości coraz lepszych perfum, przetworów mlecznych lub kadłubów samolotów – a nie na tym, jak zagwarantować coraz większe zyski udziałowcom. Co więcej, skoro przez większość XX wieku posada w dużej, zbiurokratyzowanej firmie oznaczała obietnicę stabilnego zatrudnienia na całe życie, wszyscy uczestnicy tego procesu – zarówno kadra kierownicza, jak i szeregowi pracownicy – mieli poczucie niejakiej wspólnoty interesów na tym polu, a interesy te były sprzeczne z interesami inwestorów i właścicieli firmy. Ten rodzaj solidarności ponad podziałami klasowymi miał nawet swoją nazwę: „korporatyzm”. Nie należy go idealizować. Korporatyzm był jedną z idei leżących u filozoficznych podstaw faszyzmu. Można by nawet dowodzić, że u podstaw faszyzmu leży uznanie, że interes pracowników i menedżerów jest w istocie tożsamy; że prywatne przedsiębiorstwo czy lokalna społeczność stanowi organiczną całość, w stosunku do której finansiści są obcą, pasożytniczą siłą. Tę ideę faszyzm doprowadził do konsekwentnego i zbrodniczego końca. Nawet w stosunkowo łagodnej europejskiej i amerykańskiej socjaldemokracji polityka często bywała zabarwiona szowinizmem18 sprawiającym, że inwestorów postrzegano jako klasę zewnętrzną, wobec której robotnicy i pracownicy umysłowi mogli tworzyć wspólny front.

Dla radykałów z lat 60., którzy nieraz byli świadkami rozpędzania demonstracji antywojennych przez hurapatriotycznie usposobionych związkowców (zwykle kierowców ciężarówek i robotników budowlanych), reakcyjna natura korporatyzmu była oczywista. Korporacyjni funkcjonariusze pod krawatem i dobrze opłacana, konserwatywna część przemysłowego proletariatu najwyraźniej stali po tej samej stronie. Nie powinno więc dziwić, że ówczesna lewicowa krytyka biurokracji skupiała się na wskazywaniu, że socjaldemokracja ma więcej wspólnego z faszyzmem, niż przyznają jej zwolennicy. Nie dziwi też, że ta krytyka wydaje się dziś zupełnie nieaktualna19.

W latach 70. nastąpiła swego rodzaju zmiana kursu górnych szczebli korporacyjnej biurokracji amerykańskiej, która oddaliła ją od pracowników, a zbliżyła do udziałowców i ostatecznie do przedstawicieli całej finansjery. Ten proces przygotował grunt pod dzisiejszy stan rzeczy. Fuzje i wrogie przejęcia, śmieciowe obligacje, skupowanie przedsiębiorstw wyłącznie po to, by ogołocić je z majątku i obciążyć kredytami lub po prostu zlikwidować – to tylko niektóre, najbardziej drastyczne mechanizmy, jakie powstały pod rządami Ronalda Reagana i Margaret Thatcher i w których uwidoczniło się to przeniesienie lojalności. Ich kulminacją był rozkwit prywatnych funduszy inwestycyjnych. W istocie trwał ruch dwutorowy: zarządy przedsiębiorstw coraz głębiej wikłały się w finansowe spekulacje, a sektor finansowy zyskał wymiar korporacyjny pod postacią banków inwestycyjnych, funduszy hedgingowych i podobnych instytucji, które z czasem zastąpiły inwestorów indywidualnych. W rezultacie rozróżnienie między klasą zarządzającą a klasą inwestorów praktycznie znikło. (Zwróćmy uwagę, że pojęcie „zarządzanie finansowe” dotyczy dziś zarówno zarządzania przedsiębiorstwem na najwyższym szczeblu, jak i zarządzania portfelami inwestycyjnymi). Nie minęło dużo czasu, a prasa zaczęła sławić cnoty heroicznych prezesów i mierzyć ich sukces liczbą zwolnionych pracowników. Gdy nastały lata 90., model zatrudnienia zdążył zmienić się na tyle, że pojęcie „pracy na całe życie” było już tylko wspomnieniem nawet w przypadku pracowników umysłowych. Jeśli firmy chciały zaskarbić sobie lojalność pracowników, wynagradzały ich teraz opcjami na zakup akcji20.

Jednocześnie nowe wyznanie wiary uczyło, że każdy musi patrzeć na świat oczami inwestora. Właśnie dlatego w latach 80. z gazet zaczęto zwalniać dziennikarzy specjalizujących się w tematyce pracowniczej, a w telewizyjnych serwisach informacyjnych na dole ekranu pojawił się pasek notowań giełdowych. Wtedy też rozpowszechnił się obłudny frazes, jakoby przez uczestnictwo w funduszach emerytalnych i inwestycyjnych każdy mógł uszczknąć dla siebie cząstkę kapitalizmu. W rzeczywistości magiczny krąg poszerzył się tylko na tyle, aby objąć najlepiej opłacanych profesjonalistów i korporacyjnych biurokratów.

To rozszerzenie okazało się jednak ogromnie ważne. Każda polityczna rewolucja potrzebuje sojuszników. Dla tej rewolucji decydujące znaczenie miało dopuszczenie części klasy średniej do wewnętrznego kręgu uprzywilejowanych, a przede wszystkim przekonanie mas z klasy średniej, że mają własny udział w kapitalizmie napędzanym przez sektor finansowy. Ostatecznie co bardziej liberalni członkowie elity zawodowej i kierowniczej stawali się społeczną bazą nowych partii politycznych, uchodzących teraz za „lewicowe”, a organizacje reprezentujące prawdziwą klasę robotniczą, takie jak związki zawodowe, zostały wtrącone w niebyt. (Stąd dzisiejsza postać amerykańskiej Partii Demokratycznej i brytyjskiej „nowej” Partii Pracy, których przywódcy rytualnie odżegnują się od tych samych związków zawodowych, które do niedawna stanowiły najsilniejszą część ich społecznej bazy). Ludzie ci, rzecz jasna, już od pewnego czasu rekrutowali się z na wskroś zbiurokratyzowanych środowisk: ze szkół, szpitali czy korporacyjnych kancelarii prawnych. Prawdziwa klasa robotnicza, tradycyjnie pełna awersji do takich osobników, albo na dobre odsuwała się od polityki, albo w proteście oddawała głos na radykalną prawicę21.

Było to coś więcej niż tylko zmiana układu sił politycznych – była to głęboka przemiana kulturowa. W jej wyniku biurokratyczne techniki wypracowane w świecie finansjery i wielkich korporacji (analizy SWOT, grupy fokusowe, audyty efektywnościowe…) stopniowo przeniknęły do innych obszarów życia społecznego – do edukacji, nauki, administracji rządowej – by wreszcie ogarnąć niemal wszystkie aspekty życia codziennego. Ten proces można prześledzić, obserwując, jak zmieniał się język. Z kręgów finansowych wywodzi się charakterystyczna nowomowa, pełna jasnych, pustych pojęć: wizja, jakość, interesariusz, przywództwo, proaktywność, innowacja, cele strategiczne, najlepsze praktyki. Wiele z tych pojęć wywodzi się z ruchów „samorealizacji”, takich jak Lifespring, Mind Dynamics i EST (Erhard Seminars Training), niezwykle popularnych na korporacyjnych salonach w latach 70., ale ten język szybko oderwał się od swojego źródła. Wyobraźmy sobie, że na mapie dużego miasta stawiamy maleńką niebieską kropkę wszędzie tam, gdzie pojawia się dokument zawierający co najmniej trzy słowa z tego leksykonu. Następnie wyobraźmy sobie, jak taka mapa zmieniałaby się w czasie. Powiększające się plamy niebieskiego koloru jak na szalce Petriego obrazowałyby rozrost nowej, biurokratycznej kultury. Pierwsze niebieskie kropki pojawiłyby się w dzielnicy finansowej; zaraz potem dotarłyby do dużych przedsiębiorstw, z nich powędrowałyby do urzędów państwowych i na uniwersytety. W końcu wszystkie miejsca, gdzie ludzie zbierają się po to, by decydować o rozdziale jakichkolwiek zasobów, zabarwiłyby się na niebiesko.

Przy całym deklarowanym uwielbieniu DLA RYNKÓW, prywatnej inicjatywy i przedsiębiorczości, ten sojusz władzy państwowej i finansjery często produkuje owoce, które do złudzenia przypominają najgorsze ekscesy biurokratyzacji w Związku Radzieckim czy dawnych koloniach z Globalnego Południa. Antropologia wytworzyła bogatą literaturę poświęconą na przykład kultowi certyfikatów, uprawnień i dyplomów, jaki kwitnie w byłych państwach kolonialnych. Mówi się często, że w krajach takich jak Bangladesz, Trynidad czy Kamerun, rozchwianych między duszną spuścizną kolonialnej podległości a własnymi tradycjami magicznych wierzeń, oficjalny dokument jest swego rodzaju materialnym fetyszem: nadaje posiadaczowi moc w całkowitym oderwaniu od faktycznej wiedzy, doświadczenia czy wykształcenia, jakie ma poświadczać. Jednak od lat 80. również w krajach o jakoby najbardziej „zaawansowanej” gospodarce, takich jak Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Kanada, trwa istna eksplozja tego kultu poświadczeń. Jak zauważa antropolożka Sarah Kendzior:

„Społeczeństwo amerykańskie stało się jednym z najsilniej podporządkowanych rygorowi referencji społeczeństw na świecie” – piszą James Engell i Anthony Dangerfield w książce Saving Higher Education in the Age of Money z 2005 roku. „Dyplom licencjata jest dziś konieczny do podjęcia pracy, która według żadnej racjonalnej oceny nie wymaga ani dwóch, ani tym bardziej czterech lat studiów”.

Odkąd ukończenie studiów licencjackich stało się warunkiem życia na poziomie klasy średniej […], osoby bez dyplomu są pozbawione dostępu do zawodów mających wpływ na życie publiczne. W 1971 roku tylko pięćdziesiąt osiem procent dziennikarzy miało wyższe wykształcenie. Dziś ten wskaźnik wynosi dziewięćdziesiąt dwa procent, a wiele redakcji wymaga nawet dyplomu magisterskiego, mimo że większość renomowanych dziennikarzy nigdy nie studiowała dziennikarstwa22.

Obok polityki dziennikarstwo to jedna z wielu dziedzin życia publicznego, w której dyplom stanowi de facto uprawnienie do wypowiadania się. Kto nie legitymuje się odpowiednim dyplomem, temu coraz trudniej znaleźć i utrzymać zatrudnienie w tych zawodach. Umiejętności znaczą mniej, gdy nie poświadcza ich dyplom, a możność zdobycia dyplomu coraz częściej zależy od sytuacji majątkowej rodziców23.

Ta sama historia powtarza się w wielu innych profesjach, od pielęgniarek po nauczycieli rysunku, od fizjoterapeutów po doradców od polityki zagranicznej. Niemal każde zajęcie uważane kiedyś za „sztukę” (a więc takie, którego najlepiej uczyć się przez praktykowanie go), wymaga dziś dyplomu ukończenia studiów kierunkowych. Temu procesowi w równej mierze podlega sektor publiczny i prywatny, ponieważ, jak już wiemy, w sferze biurokracji ta dystynkcja praktycznie straciła znaczenie. Chociaż wspomniane zmiany zachwala się – nie inaczej niż każdą biurokratyczną reformę – jako gwarancję uczciwości i bezstronności tam, gdzie wcześniej dominowały wiedza tajemna i społeczne koneksje, ich faktyczny efekt często jest wręcz odwrotny. Jak wie każdy, kto studiował, studenci z rodzin dobrze wykształconych menedżerów i profesjonalistów, dzięki rodzinnym zasobom stosunkowo najmniej zależni od pomocy finansowej z zewnątrz, są tymi, którzy z największą łatwością poruszają się w świecie biurokracji, władnym im taką pomoc przyznać24. Dla wszystkich innych najbardziej znaczącą pozostałością po latach studiów jest olbrzymi ciężar długu studenckiego gwarantujący, że znaczną część przyszłych zarobków będzie im co miesiąc odciągać sektor finansowy. Zaostrzanie wymogów dotyczących wykształcenia bywa zwyczajnym przekrętem, gdy stanowi efekt wspólnego lobbingu pożyczkodawców i instytucji edukacyjnych – na przykład kiedy zmiana prawa nakazuje wszystkim farmaceutom zdanie dodatkowego egzaminu, co zmusza tysiące pracujących w tym zawodzie osób do podjęcia studiów wieczorowych, na które mogą sobie pozwolić tylko dzięki wysoko oprocentowanym kredytom studenckim25. W ten sposób państwo gwarantuje bankom prawo do odciągania części dochodów większości farmaceutów26.

Ten ostatni przykład może wydawać się skrajny, ale dla fuzji państwowej i prywatnej władzy w nowym reżimie finansjery jest wręcz paradygmatyczny. W Stanach Zjednoczonych coraz mniejsza część zysków sektora prywatnego pochodzi z handlu i produkcji przemysłowej, a coraz większa – z operacji finansowych, czyli ostatecznie z kredytów zaciąganych przez osoby prywatne. Masowe zadłużanie się nie jest przypadkiem. W znacznym stopniu jest ono zamierzonym skutkiem tego właśnie zespolenia władzy państwowej i prywatnej. Podporządkowanie edukacji interesom biznesu; gwałtowne podwyżki czesnego (studenci płacą dziś za budowę gigantycznych stadionów i podobnych inwestycji, jakie zamarzyły się zarządowi uczelni, oraz składają się na pęczniejące pensje coraz liczniejszej kadry administracyjnej); utrudniony dostęp do zawodów zapewniających standard życia na poziomie klasy średniej dla osób nieposiadających stopnia naukowego, a wreszcie rosnące zadłużenie – wszystkie te zjawiska splatają się w jedną sieć. Jednym z rezultatów powszechnego zadłużenia jest wykorzystywanie mechanizmów państwa przez korporacje do czerpania zysków. (Wystarczy pamiętać, co się dzieje, gdy absolwent nie uiści raty kredytu studenckiego: do akcji rusza cały aparat przymusu, grożąc konfiskatą mienia, zajęciem pensji oraz naliczeniem dodatkowych kar i opłat opiewających na tysiące dolarów). Zadłużenie powoduje również, że sami dłużnicy podporządkowują biurokratycznemu reżimowi coraz więcej aspektów własnego życia i zarządzają nim tak, jakby byli maleńkim przedsiębiorstwem, nieustannie kontrolując przychody i rozchody, z trudem bilansując budżet.

Trzeba podkreślić, że choć ten system czerpania zysków jest wyrażony w języku przepisów i regulacji, jego faktyczne działanie ma niewiele wspólnego z rządami prawa. To raczej system prawny stał się narzędziem coraz bardziej arbitralnego wyzysku. W miarę jak banki i operatorzy kart płatniczych zaczęli czerpać coraz większą część swoich zysków z kar nakładanych na klientów (osiemdziesiąt dolarów kary za pięciodolarowy debet od kogoś, kto żyje od pierwszego do pierwszego), korporacje finansowe nauczyły się grać według własnych reguł. Uczestniczyłem kiedyś w konferencji na temat kryzysu bankowego, podczas której miałem okazję zamienić kilka słów z ekonomistą pracującym w jednej z instytucji powstałych na mocy układu z Bretton Woods (będzie lepiej, jeśli nie wymienię jej z nazwy). Zapytałem go, jak to możliwe, że nikt z kierownictwa banków nie stanął przed sądem za oszustwa finansowe, które wywołały krach w 2008 roku.

URZĘDNIK: Musi pan zrozumieć, że w przypadku przestępstw finansowych amerykańscy prokuratorzy zawsze starają się wynegocjować ugodę. Nie chcą, aby sprawa trafiła do sądu. Ugoda polega na tym, że instytucja finansowa płaci grzywnę, niekiedy idącą w setki milionów dolarów, ale nie przyznaje się do złamania prawa i nie ponosi odpowiedzialności karnej. Prawnicy takiej instytucji po prostu nie kwestionują zarzutów, a nawet jeśli firma zapłaci, nikomu nie będzie udowodniona żadna wina.

JA: Innymi słowy, jeśli rząd odkryje, że dajmy na to Goldman Sachs albo Bank of America popełnił oszustwo, po prostu nakłada na taki bank pewną opłatę. Czy dobrze rozumiem?

URZĘDNIK: Tak jest.

JA: W takim razie mam jeszcze tylko jedno pytanie: czy zdarzyło się choć raz, żeby taka opłata była wyższa niż to, co bank zarobił na oszustwie?

URZĘDNIK: O ile wiem – nigdy. Zwykle chodzi o znacznie niższe kwoty.

JA: O ile niższe? O połowę?

URZĘDNIK: Średnio to raczej od dwudziestu do trzydziestu procent zysku. Ale w każdym przypadku jest inaczej, są duże różnice.

JA: Proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale czy to aby nie znaczy, że rząd mówi tym firmom: możecie do woli popełniać przestępstwa finansowe, ale jeśli was na tym przyłapiemy, musicie nam odpalić działkę?

URZĘDNIK: Nie