Afrodyta

Edward Guziakiewicz, AfrodytaRozdział pierwszy

Za­mar­ła przy wej­ściu do wy­ło­żo­ne­go mar­mu­rem wy­so­kie­go sa­lo­nu. W mil­cze­niu sta­ła, z od­da­niem wpa­tru­jąc się w po­chło­nię­te­go my­śla­mi Ra­oula. W ta­kich chwi­lach czas się dla niej nie li­czył. Ten wresz­cie drgnął, sły­sząc ci­chut­ki sze­lest lub ra­czej do­my­śla­jąc się jej obec­no­ści i ma­chi­nal­nie się obej­rzał. Z roz­tar­gnie­niem zlu­stro­wał jej po­stać. Po­jął, że za­du­rzo­na w nim dziew­czy­na ad­o­ru­je go tak już od kil­ku mi­nut, a na jego twa­rzy za­go­ścił za­gad­ko­wy pół­u­śmiech. Z ulgą się prze­cią­gnął i odło­żył na blat błysz­czą­cy pro­spekt, nad któ­rym się za­du­mał. Uzmy­sło­wił so­bie, że bar­dzo do­brze zro­bił, de­cy­du­jąc się na tę dłu­go­no­gą pa­nien­kę. Była war­ta grze­chu. Po­ła­ko­mił się na anie­li­cę z fi­gu­rą Miss Uni­ver­sum i nie miał po­wo­du, by tego ża­ło­wać. Na­tu­ral­nie, mu­siał prze­zwy­cię­żyć w so­bie pew­ne opo­ry, zwią­za­ne z tra­dy­cyj­nym wy­cho­wa­niem. Pa­mię­tał, że po­cząt­ko­wo krę­po­wa­ły go nie­win­ne spoj­rze­nia cha­bro­wych oczu bo­skiej dzie­więt­na­sto­lat­ki i że w pierw­szych ty­go­dniach jej po­sia­da­nia za­cho­wy­wał się wo­bec niej jak nu­wo­rysz wo­bec lo­do­wa­te­go i dys­tyn­go­wa­ne­go lo­ka­ja. Było w tym coś na kształt nie tyl­ko sub­tel­ne­go kom­plek­su niż­szo­ści, ale i spy­cha­ne­go do pod­świa­do­mo­ści po­czu­cia winy. Z mo­ral­ne­go punk­tu wi­dze­nia nie za­słu­gi­wał na ko­goś ta­kie­go jak ona. Na zna­nej z za­moż­no­ści Dia­nie, utwo­rzo­nej z aste­ro­idów mię­dzy Mar­sem a Jo­wi­szem, na­by­wa­nie klo­no­wa­nych dziew­cząt było wszak­że za­le­ga­li­zo­wa­ne — za­tem każ­dy, kto dys­po­no­wał więk­szym szma­lem, a przy tym lu­bił nim sza­stać, mógł so­bie taką za­fun­do­wać. Na in­nych glo­bach Ukła­du Sło­necz­ne­go krzy­wio­no się z ci­cha na tę prak­ty­kę, za­rzu­ca­jąc Dia­na­nom, że han­dlo­wa­nie klo­no­wa­ny­mi hu­ry­sa­mi pach­nie nie­wol­nic­twem. Przy­ga­niał ko­cioł garn­ko­wi. Ci po­pie­prze­ni dy­plo­ma­ci naj­chęt­niej za­mie­ni­li­by cały Układ Sło­necz­ny w szkół­kę nie­dziel­ną! Nic się nie zmie­ni­ło pod tym wzglę­dem od stu­le­ci — szcze­gól­nie na Zie­mi, któ­ra mia­ła opi­nię naj­bar­dziej kon­ser­wa­tyw­nej z pla­net. No, może nie­co ina­czej było na księ­ży­cach Jo­wi­sza i Sa­tur­na. Im da­lej od trze­ciej od Słoń­ca, tym więk­szy luz! On sam po kil­ku­dzie­się­ciu la­tach służ­by osta­tecz­nie po­że­gnał przej­mu­ją­cą gro­zą lo­do­wa­tą bazę na od­le­głej pla­ne­to­idzie i prze­szedł na za­słu­żo­ną eme­ry­tu­rę. Ni­g­dy nie był żo­na­ty i pew­nie dla­te­go wy­sy­ła­no go tam, gdzie dia­beł chi­cho­cząc mó­wił do­bra­noc, czy­li na obrze­ża Ukła­du Sło­necz­ne­go. Na jego kon­cie w Mar­sjań­skim Ban­ku Ko­mer­cyj­nym uzbie­ra­ła się nie­zła sum­ka, któ­ra do­dat­ko­wo uro­sła dzię­ki temu, że poza or­bi­tą Nep­tu­na przy­pad­kiem tra­fił na znacz­ne zło­ża re­te­li­tu, więc mógł się urzą­dzić na spo­koj­nych przed­mie­ściach No­we­go Kon­stan­ty­no­po­la. Ku­pił zbu­do­wa­ną ze sma­kiem kre­do­wo­bia­łą wil­lę z pal­ma­mi w prze­stron­nym atrium i pod­świe­tlo­ną pły­wal­nią z del­fi­nem. Miał dwa mło­de oswo­jo­ne owi­rap­to­ry. W re­zul­ta­cie tego wszyst­kie­go zaj­mo­wał się tym, o czym skry­cie ma­rzył od naj­młod­szych lat. A więc ni­czym. Z na­tu­ry pa­syw­ny, uwiel­biał bło­gą bez­czyn­ność i już jako pod­ro­stek po­tra­fił go­dzi­na­mi wy­le­gi­wać się i wpa­try­wać w bia­ły su­fit lub z rę­ka­mi w kie­sze­niach włó­czyć się bez celu po oko­li­cach mia­stecz­ka i zbi­jać bąki. W głę­bi du­szy nie gar­dził — jak pra­wie każ­dy męż­czy­zna — sub­tel­ny­mi do­zna­nia­mi zmy­sło­wy­mi i nie zmie­ni­ły jego skłon­no­ści wy­ma­ga­ją­ce wstrze­mięź­li­wo­ści lata służ­by w Si­łach Ko­smicz­nych Ukła­du. Co wię­cej, wy­da­wa­ło się, że je jesz­cze wzmoc­ni­ły.

— Po­dejdź­że, ko­cha­nie, nie prze­szka­dzasz mi — życz­li­wie za­chę­cił dziew­czy­nę. — Już skoń­czy­łem…

Afro­dy­ta była pierw­szą i je­dy­ną nie­wol­ni­cą, na jaką mógł so­bie w ży­ciu po­zwo­lić. By­wa­ły chwi­le, w któ­rych wąt­pił w to, czy psy­chicz­nie doj­rzał do jej po­sia­da­nia. Ja­kaś część nie­go nie po­go­dzi­ła się bo­wiem z tym, że mo­del­ka o fe­no­me­nal­nej uro­dzie nie po­sia­da przy­ro­dzo­nych praw, na­leż­nych ży­wej isto­cie ludz­kiej. Przez pierw­szy ty­dzień tłu­mił w so­bie żą­dze, nie chcąc po­su­wać się wo­bec niej za da­le­ko i trak­tu­jąc ją nie­omal jak da­le­ką ku­zyn­kę, któ­ra na krót­ko za­trzy­ma­ła się pod jego go­ścin­nym da­chem. Za­cho­wy­wał się jak za­du­rzo­ny sztu­bak i skwa­pli­wie za­bie­gał o jej wzglę­dy. In­stynk­tow­nie grał rolę, któ­ra mu od­po­wia­da­ła i ja­koś go uspra­wie­dli­wia­ła we wła­snych oczach. Obiek­tyw­nie bio­rąc, jego za­wsty­dza­ją­ce za­lo­ty i że­nu­ją­ce umi­zgi nie mia­ły naj­mniej­sze­go sen­su i sta­no­wi­ły bez­spor­ną stra­tę cza­su. Afro­dy­ta bo­wiem była do nie­go bez­wa­run­ko­wo przy­sto­so­wa­na, a wsz­cze­pio­ne w nią stan­dar­do­we pro­gra­my z wy­ra­fi­no­wa­nym klu­czem ero­tycz­nym za­ła­twia­ły spra­wę. Rzad­ko kie­dy za­wo­dzi­ły. Psy­cho­tro­ni­ka sta­ła wy­so­ko na Dia­nie i w mózg klo­no­wa­ne­go cia­ła, w któ­rym aż ro­iło się od im­plan­tów i mi­kro­pro­ce­so­rów, wpi­sa­no zło­żo­ny ze­spół za­cho­wań za­do­wa­la­ją­cych na­wet naj­bar­dziej wy­bred­ne­go ko­chan­ka. Blon­dyn­ka o fi­gu­rze Ma­ri­lyn Mon­roe była więc na wpół elek­tro­nicz­ną ma­szy­ną do upra­wia­nia sek­su i za­spa­ka­ja­nia mę­skiej chu­ci. I wła­ści­wie ni­czym wię­cej. Z praw­ne­go punk­tu wi­dze­nia po­zo­sta­wa­ła an­dro­idem kla­sy ze­ro­wej. Czło­wiek wol­ny po­sia­dał na­tu­ral­nych ro­dzi­ców, drze­wo ge­ne­alo­gicz­ne i miał tro­chę ina­czej po­ukła­da­ne w gło­wie.

— Ni­czym wię­cej? — za­py­tał swo­je­go nie­wy­raź­ne­go od­bi­cia w for­ni­tu­rze czar­ne­go for­te­pia­nu, gdy pod­niósł się z wy­ście­ła­ne­go mięk­ką skó­rą fo­te­la. — Ni­czym?!

Do­pie­ro te­raz po­de­szła do nie­go, nie ro­zu­mie­jąc jed­nak­że rzu­co­nych pół­gło­sem słów. Nie była Ali­cją z Kra­iny Cza­rów i nie mo­gła przejść na dru­gą stro­nę lu­stra. Tym nie­mniej umia­ła wo­dzić go na po­ku­sze­nie i po­sia­da­ła prze­wy­bor­ny dar zrzu­ca­nia z sie­bie w jego to­wa­rzy­stwie i tak z re­gu­ły ską­pe­go odzie­nia. Owiał go osza­ła­mia­ją­cy za­pach jej dro­gich per­fum.

— Tak, Ra­oulu? — za­py­ta­ła, a jej nie­win­nie spo­glą­da­ją­ce nie­bie­skie oczy wy­da­wa­ły się wy­ra­żać po­trze­bę od­ga­dy­wa­nia jego naj­skryt­szych pra­gnień. — Coś cię nie­po­koi?

Ogar­nął ją ra­mie­niem i przy­tu­lił do sie­bie. Lu­bił cie­pło jej cia­ła i je­dwa­bi­stą gład­kość jej skó­ry.

— Nie, zu­peł­nie nic — wes­tchnął. — Je­steś słod­ka jak cu­kie­re­czek — po­ca­ło­wał ją w ucho, od­gar­nia­jąc furę ja­snych wło­sów. — Jak zwy­kle.