Kobieta, która ukradła moje życie

Tytuł oryginału:

WOMAN WHO STOLE MY LIFE

Copyright © Marian Keyes, 2014.

By arrangement with the Proprietor. All rights reserved.

Copyright © 2016 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2016 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt graficzny okładki: Ilona Gostyńska-Rymkiewicz

Zdjęcie na okładce: Fotolia.pl/tibor

Redakcja: Magdalena Stec

Korekta: Iwona Wyrwisz, Agnieszka Majewska

ISBN: 978-83-7999-790-9

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi.

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo!

Polska Izba Książki

Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o.

Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice

tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

e-mail:info@soniadraga.pl

www.soniadraga.pl

www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga

E-wydanie 2016

Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Dla Tony’ego

Na początek muszę coś wyjaśnić. To nieprawda, że nie wierzę w karmę. Nieważne, co na ten temat słyszeliście, a na pewno sporo – nie upieram się, w każdym razie nie jakoś mocno, że karma nie istnieje. Może istnieje, może nie, skąd, na Boga mam wiedzieć? Ja tylko przedstawiam swoją wersję wydarzeń.

Jeśli jednak karma rzeczywiście istnieje, mogę powiedzieć jedno: to fantastyczna machina PR-owska. Wszyscy wiemy, o co biega: karma prowadzi w niebie jakąś wielką księgę rachunkową, w której zapisywany jest każdy dobry uczynek każdej ludzkiej istoty, i na jakimś późniejszym etapie – w momencie wybranym przez karmę (pod tym względem karma jest powściągliwa, nie odsłania pochopnie kart) – zrewanżuje się ona za ten każdy dobry uczynek. Może nawet dołączy odsetki.

Wydaje się nam więc, że jeśli wspomożemy finansowo grupę młodocianych wspinaczy, którzy chcą zdobyć jakiś szczyt, by zebrać fundusze na miejscowe hospicjum, albo jeśli zmienimy pieluszkę siostrzenicy, choć wolelibyśmy się rzucić pod tramwaj, to w pewnym momencie w przyszłości zdarzy się nam coś dobrego. A jeśli coś dobrego rzeczywiście nam się przydarzy, mówimy: „A, to moja stara przyjaciółka karma odpłaca mi za niegdysiejszy dobry uczynek. Och, dzięki ci, karmo!”.

Lista zasług karmy jest dłuższa niż Amazonka, a podejrzewam, że tak naprawdę działanie karmy najlepiej porównać do konceptualnej wersji wysiadywania w gaciach na kanapie i gapienia się na Sky Sports.

Przyjrzyjmy się karmie w akcji.

Pewnego dnia, cztery i pół roku temu, jechałam moim samochodem (niezbyt wypasionym hyundaiem SUV) w powolnym strumieniu innych pojazdów, gdy nagle zobaczyłam przed sobą wóz, który chciał wydostać się z bocznej drogi. Nietrudno było się domyślić, że facet próbuje wjechać na główną drogę już od jakiegoś czasu. Po pierwsze, pochylał się nad kierownicą w sposób zdradzający umęczenie i frustrację. Po drugie, prowadził range rovera, więc każdy zapewne sobie myślał: „O, patrzcie go, siedzi sobie za kierownicą tego wielkiego range rovera, taki zadowolony z siebie. Właśnie, że go nie wpuszczę”.

Więc pomyślałam sobie: „O, patrzcie go, siedzi sobie za kierownicą tego wielkiego range rovera, taki zadowolony z siebie. Właśnie, że go nie wpuszczę”. Zaraz jednak –wszystko to działo się szybko, ponieważ jak wspomniałam, przemieszczałam się w miarowym potoku samochodów – pomyślałam: „Ach, nie, wpuszczę go, bo to będzie – i to sobie zapamiętajcie – to będzie dobra karma”.

Zwolniłam zatem, błysnęłam długimi, by dać znać zadowolonemu z siebie kierowcy wielkiego range rovera, że może jechać, on zaś uśmiechnął się znużony i ruszył do przodu. Ja już poczułam, jak spowija mnie ciepły blask, i zastanawiałam się niezobowiązująco, w jakiej to cudownej formie wszechświat mi odpłaci za tę dobroć, kiedy samochód za mną, nieprzygotowany na to, że zwolnię, by wpuścić range rovera – no bo przecież był to range rover – rąbnął w mój tył i pchnął mnie do przodu z taką siłą, że ja z kolei wjechałam w bok range rovera (techniczne określenie takiej sytuacji to zderzenie boczne) i nagle staliśmy się uczestnikami trójpojazdowej integracji. Tylko że nie za bardzo się zintegrowaliśmy. Zdecydowanie nie.

Odniosłam wrażenie, że to wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Od chwili gdy samochód za mną zaczął się wtłaczać w mój, czas niemal się zatrzymał. Czułam, jak koła mojego auta poruszają się bez mojej zgody, i patrzyłam w oczy mężczyzny prowadzącego range rovera. Nasze spojrzenia zamarły w przerażeniu, połączone osobliwą zażyłością osób, które wiedzą, że zrobią sobie krzywdę i że zupełnie nie są w stanie temu zapobiec.

Potem nadeszła okropna rzeczywistość, kiedy mój samochód naprawdę uderzył w jego auto – chrzęst metalu i rozsypującego się szkła, wibrująca do szpiku kości siła uderzenia…

…a potem bezruch. Tylko przez sekundę, ale ta sekunda trwała bardzo długo. Ogłuszony i wstrząśnięty kierowca range rovera i ja wpatrywaliśmy się w siebie nawzajem. Był ledwie kilka centymetrów ode mnie – siła uderzenia przesunęła nas tak, że nasze samochody przylegały bokami do siebie. Maleńkie drobinki szkła z bocznej szyby połyskiwały mu we włosach, odbijając srebrne światło, które miało ten sam kolor, co jego oczy. Teraz wydał mi się bardziej zmęczony niż wtedy, gdy czekał na wyjazd z bocznej drogi.

„Żyje pan?” – spytałam w myślach.

„Tak” – odrzekł. – „A pani?”

„Tak”.

Ktoś gwałtownym ruchem otworzył drzwi od strony pasażera w moim samochodzie i czar prysł.

– Nic pani nie jest? – padło pytanie. – Może pani wysiąść?

Drżąc na całym ciele, przedostałam się do otwartych drzwi i kiedy już znalazłam się na zewnątrz i oparłam o ścianę, zobaczyłam, że range rover też jest pusty. Z ulgą zarejestrowałam, że mężczyzna stoi prosto, więc jeśli odniósł jakiekolwiek obrażenia, to jedynie pomniejsze.

Jak spod ziemi wyrósł jakiś mały człowieczek i napadł mnie:

– Co pani, do cholery, wyczynia?! – pisnął. – Nowiuteńki range rover! – Był to kierowca trzeciego samochodu, sprawca wypadku. – To będzie mnie kosztować majątek. Nowy samochód! Nawet nie ma jeszcze tablic!

– …ale ja…

Mężczyzna z range rovera zainterweniował.

– Chwileczkę. Proszę się uspokoić. Niech pan przestanie.

– Ale to nowiuteńki samochód!

– Krzyki nic tu nie zmienią.

Krzykacz ucichł, a ja powiedziałam do Pana Range Rovera:

– Chciałam zrobić dobry uczynek i wpuścić pana.

– W porządku.

Nagle uświadomiłam sobie, że mężczyzna jest bardzo wściekły, i w jednej chwili go rozgryzłam – to jeden z tych rozpuszczonych przystojniaków z drogim samochodem, doskonale skrojonym płaszczem i nastawieniem, że wszyscy będą dla niego mili.

– Przynajmniej nikomu nic się nie stało – dodałam.

Pan Range Rover starł z czoła odrobinę krwi.

– Właśnie. Nikomu nic się nie stało…

– Och, miałam na myśli poważne obrażenia.

– Wiem – westchnął. – Pani nic nie jest?

– Nic – odparłam sztywno. Nie chciałam jego troski.

– Przykro mi, jeśli byłem… no wie pani. To paskudny dzień.

– Nieważne.

Dokoła nas panował zamęt. Ruch zakorkował się w obu kierunkach, życzliwi proponowali sprzeczne raporty naocznych świadków, a Krzykacz znowu zaczął krzyczeć.

Jakaś miła osoba podprowadziła mnie do schodków, bym sobie usiadła, podczas gdy będziemy czekać na policję, a inna miła osoba dała mi paczkę cukierków.

– Żeby nie spadł pani poziom cukru we krwi – dodała. – Przeżyła pani wstrząs.

Policja pojawiła się bardzo szybko, zaczęła porządkować ruch na jezdni i zbierać zeznania. Krzykacz dużo krzyczał i mierzył we mnie palcem, Pan Range Rover starał się uspokajać sytuację, ja zaś patrzyłam na nich obu niczym na film. O, mój samochód, pomyślałam jak we mgle. Rozwalony. Zupełny wrak. To istny cud, że wysiadłam z niego w jednym kawałku.

Winę za wypadek ponosił Krzykacz i to jego firma ubezpieczeniowa będzie musiała wybulić odszkodowanie, ale nie dostanę tyle, by odkupić samochód, bo firmy ubezpieczeniowe zawsze płacą za mało. Ryan się wścieknie – pomimo jego sukcesów nieustannie balansowaliśmy na krawędzi ruiny finansowej – lecz później się tym pomartwię. W tej chwili do szczęścia wystarczyło mi, że siedzę na tych schodkach i jem cukierki.

Chwila moment! Pan Range Rover coś robił. Podszedł do mnie, łopocząc połami rozpiętego płaszcza.

– Jak się pani teraz czuje? – spytał.

– Świetnie – odparłam. Wstrząs, adrenalina, coś z tych rzeczy.

– Może mi pani dać numer telefonu?

Roześmiałam mu się w twarz.

– Nie! – Co za świr! Podrywa kobietę na miejscu wypadku? – I tak jestem mężatką.

– Dla firmy ubezpieczeniowej…

– Ach. – Boże. Co za wstyd. – Jasne.

No to podsumujmy karmiczne skutki mojego dobrego uczynku: trzy zniszczone samochody, jedna niewielka rana czoła, mnóstwo wzburzenia, krzyków, podniesionego ciśnienia, kłopoty finansowe i głęboko, bardzo głęboko żenujące upokorzenie. Fatalnie, po prostu fatalnie.

JAPiątek, 30 maja

14.49

Gdybyście spojrzeli właśnie w tej chwili w moje okno, pomyślelibyście sobie: „Patrz na tę kobietę. Patrz, jak siedzi przy biurku pochłonięta pracą. Jak jej ręce wiszą nad klawiaturą w gotowości. Ewidentnie ciężko pracuje… zaraz, zaraz… czy to Stella Sweeney? Wróciła do Irlandii? Pisze nową książkę?! Słyszałem, że jest skończona!”.

Tak, to ja, Stella Sweeney. Owszem, wróciłam do Irlan­dii („niestety” wróciłam, ale nie będziemy teraz w to wnikać). Owszem, piszę nową książkę. Owszem, jestem skończona.

Ale ten stan skończenia nie potrwa długo. Naprawdę. Bo pracuję. Spójrzcie tylko, jak siedzę przy swoim biurku! Owszem, pracuję.

…tylko że to nieprawda. Jeśli ktoś wygląda, jakby pracował, to nie znaczy, że rzeczywiście to robi. Nie zapisałam jeszcze ani jednego słowa. Nic nie przychodzi mi do głowy.

Ale na ustach błąka mi się uśmiech. Tak na wypadek, gdybyście patrzyli. Takie rzeczy się dzieją z człowiekiem, jeśli jest osobą publiczną. Trzeba wyglądać, jakby się uśmiechało, i cały czas zachowywać się miło, bo inaczej ludzie powiedzą: „W głowie się jej poprzewracało. A szczerze mówiąc, jest taka sobie”.

Muszę powiesić zasłony. To nie ulega wątpliwości. Nie dam rady ciągnąć tego uśmiechania się. Już mnie boli twarz, choć siedzę tu raptem piętnaście minut. A nawet dwanaście. Ależ ten czas się wlecze!

Piszę jedno słowo. „Dupa”. Nie powiem, że zaliczę to na poczet plonów dzisiejszego dnia, ale fajnie coś napisać.

– Po prostu zacznij – powiedziała mi Phyllis tamtego okropnego dnia w nowojorskim biurze kilka miesięcy temu. – Napisz wprowadzenie. Przypomnij ludziom, kim jesteś.

– A to oni już zapomnieli?

– Pewnie.

Nigdy nie lubiłam Phyllis – to taki przerażający mały buldog. Ale nie musiałam jej lubić. Była moją agentką, nie przyjaciółką.

Kiedy ją poznałam, machnęła w powietrzu moją książką i powiedziała:

– Możemy z tym daleko zajść. Schudnij pięć kilo i zatrudnij agenta.

Zredukowałam węglowodany i zrzuciłam dwa z uzgodnionych pięciu kilogramów, a później urządziłyśmy naradę, w trakcie której Phyllis została przekonana, że musi się zadowolić trzema kilogramami, oraz ustaliłyśmy, że będę nosić bieliznę modelującą podczas każdego występu w telewizji.

I Phyllis miała rację: rzeczywiście daleko zaszłyśmy z tą książką. Daleko w górę, a potem daleko w bok, a potem daleko na manowce. Tak daleko, że właśnie siedzę w swoim małym domku na przedmieściach Dublina o nazwie Ferrytown, choć sądziłam, że uciekłam stąd na zawsze, i próbuję napisać kolejną książkę.

Dobra, napiszę wprowadzenie.

Nazwisko: Stella Sweeney.

Wiek: czterdzieści jeden i jedna czwarta.

Wzrost: średni.

Włosy: długie, kręcone, w zasadzie blond.

Ostatnie wydarzenia życiowe: dramatyczne.

Nie, tak nie da rady. Zbyt sucho. Muszę się rozgadać, żeby było bardziej gawędziarsko, bardziej lirycznie. Spróbuję jeszcze raz.

Witajcie, tu Stella Sweeney. Szczupła, trzydziestoośmioletnia Stella Sweeney. Wiem, że nie trzeba wam przypominać, kim jestem, ale na wszelki wypadek: to ja napisałam międzynarodowy bestseller, inspirujące Mozolne mrugnięcia powieką. Występowałam w rozmaitych talk-show i tak dalej. Zajechali mnie jak łysą kobyłę w kilku trasach promocyjnych, które objęły trzydzieści cztery amerykańskie miasta (jeśli liczyć Minneapolis-Saint Paul jako dwa). Leciałam prywatnym samolotem (raz). Wszystko było dla mnie cudowne, absolutnie cudowne, poza tym, co było okropne. Żyłam jak we śnie, naprawdę! Poza tymi chwilami, gdy wręcz przeciwnie… Ale koło fortuny zatoczyło się raz jeszcze i znalazłam się w zupełnie innych, bardziej poniżających okolicznościach. Oswojenie się z najnowszą sytuacją było bolesne, ale niebywale satysfakcjonujące. Natchniona swoją nową mądrością, nie wspominając o fakcie, że jestem spłukana…

Nie, o spłukaniu lepiej nie wspominać, raczej to wywalę… Wciskałam klawisz Delete, aż zniknęła cała wzmianka o pieniądzach, i zaczęłam zdanie raz jeszcze.

Natchniona nową mądrością, próbuję napisać kolejną książkę. Nie mam pojęcia, o czym będzie, ale mam nadzieję, że nastukam tyle słów, że zdołam coś sklecić. Coś może jeszcze bardziej inspirującego niż Mozolne mrugnięcia powieką.

To świetne. Super. Dobra, może przedostatnie zdanie trzeba poprawić, ale zasadniczo wyszłam z impasu. Gratulacje. W nagrodę zerknę tylko na Twittera…

…Niesamowite, że można tak łatwo stracić trzy godziny. Tak po prostu. Wynurzam się ze swojej twitterowej nory, oszołomiona, że ciągle siedzę przy biurku, ciągle w swoim „gabineciku” (tzn. w pokoju gościnnym) w moim starym domu w Ferrytown. W Twitterlandzie dużo gadamy o tym, że wreszcie nadchodzi lato. Za każdym razem, gdy odnosi się wrażenie, że dyskusja zamiera, dołącza ktoś nowy i ją ożywia. Omawialiśmy sztuczną opaleniznę, sałatę rzymską, haniebne stopy… To jest, kurna, fantastyczne! FANTASTYCZNE!

Czuję się świetnie! Pamiętam, jak czytałam gdzieś, że podczas długiej sesji na Twitterze w mózgu wytwarzają się substancje podobne do tych wytwarzających się pod wpływem kokainy.

Nagle moja bańka pęka i staję wobec nagiego faktu: napisałam dzisiaj dziesięć zdań. To za mało.

Teraz już będę pracować. Będę, będę, będę. Jeśli nie będę, będę musiała się ukarać przez odłączenie internetu od komputera…

…czy ja słyszę Jeffreya?

Tak! Wchodzi, trzaska drzwiami wejściowymi i rzuca na podłogę w korytarzu swoją okropną matę do jogi. Każdy ruch wykonany przez matę dociera do mojej świadomości. Zawsze ją wyczuwam, bo tak już jest, jak się czegoś nienawidzi. Ona też mnie nienawidzi. Zupełnie jakbyśmy toczyły bój o prawo do Jeffreya.

Wyrywam się ze swoim „cześć”, chociaż Jeffrey nienawidzi mnie niemal równie gorąco, jak jego mata do jogi. Nienawidzi mnie już całe wieki. Jakieś pięć lat, mniej więcej, zasadniczo od chwili, gdy skończył trzynaście lat.

Kiedyś sądziłam, że to nastoletnie dziewczęta są koszmarne, a chłopcy w tym trudnym okresie po prostu milkną. Ale Betsy wcale nie była taka zła, za to Jeffreyem targały… no… niepokoje egzystencjalne. Gwoli sprawiedliwości, przy takiej, a nie innej matce miał w tym okresie prawdziwe Kongo, do tego stopnia, że w wieku piętnastu lat poprosił, żeby go oddać do adopcji.

Cieszę się jednak z jego powrotu, bo na jakiś czas mogę przestać udawać, że pracuję, i zbiegam ze schodów.

– Kochanie! – staram się zachowywać, jakby animozje między nami w ogóle nie istniały.

Oto on – metr osiemdziesiąt wzrostu, chudy jak tyka i z jabłkiem Adama wielkim niczym muffinka. Dokładnie tak samo w tym wieku wyglądał jego ojciec.

Dzisiaj wyczuwam od niego nadprogramową wrogość.

– Co jest? – pytam.

– Zetnij włosy – mówi, nie patrząc na mnie.

– Dlaczego?

– Po prostu zetnij. Jesteś za stara, żeby mieć takie długie.

– Co się dzieje?

– Od tyłu wyglądasz… inaczej.

Wyciągam z niego, o co chodzi. Okazuje się, że dzisiaj rano był „na mieście” z jednym ze swoich kumpli z jogi. Przed Pound Shop kolega zobaczył mnie od tyłu i wydał odgłos zdradzający podziw, na co pobladły Jeffrey rzekł: „To moja mama. Ma czterdzieści jeden lat. I trzy miesiące”.

Wnioskuję, że obu ich to wydarzenie przyprawiło o solidny wstrząs.

Może powinno mi to schlebić, ale ja przecież wiem, że od tyłu nieźle wyglądam. Od przodu już jednak niekoniecznie. Mam taką dziwną sylwetkę, że ilekroć przybiorę na wadze, wszystko idzie mi prosto w brzuch. Już jako nastolatka, kiedy inni zamartwiali się na śmierć wielkością swojego tyłka i grubością ud, ja nie odrywałam niespokojnego wzroku od partii centralnych. Wiedziałam, że mają skłonność do wymykania się spod kontroli, i całe życie w kółko toczyłam zaciekłe boje o tę właśnie część.

Jeffrey zamaszystym ruchem podaje mi torbę z paprykami, i robi to z ewidentną agresją. („Groził mi papryką, Wysoki Sądzie!”). Wzdycham w duchu. Wiem, co będzie. Chce gotować. Znowu. To całkiem nowy kierunek działań i wbrew wszelkim znakom na niebie i ziemi, a także pomimo niezbitych dowodów uważa, że jest w tym świetny. Poszukując swojego powołania, łączy absurdalnie niedobrane składniki. Wczoraj jedliśmy gulasz z królika i mango.

– Gotuję kolację. – Patrzy kamiennym wzrokiem, czekając na mój protest.

– Wspaniale – mówię pogodnie.

To oznacza, że zostaniemy nakarmieni koło północy. I tak się świetnie składa, że mam w pokoju zapas ciasteczek Jaffa, wielki prawie na całą ścianę.

19.41

Zakradam się do kuchni, a tam zastaję Jeffreya, który wpatruje się nieruchomym wzrokiem w puszkę ananasa, jakby była szachownicą, a on arcymistrzem planującym kolejny ruch.

– Jeffrey…

– Koncentruję się – mówi bezbarwnym głosem. – Albo raczej: koncentrowałem się.

– Zdążę odwiedzić rodziców przed kolacją? – Widzicie, co zrobiłam? Nie powiedziałam po prostu „O której dostanę jeść?”. Udałam, że nie chodzi o mnie, lecz o jego dziadków, w nadziei, że to ukoi jego gniewne serce.

– Nie wiem.

– Nie będzie mnie godzinę.

– Do tego czasu kolacja będzie gotowa.

Nie będzie. Jeffrey trzyma mnie w klinczu. Będę musiała w pewnym momencie zmierzyć się z tymi pasywno-agresywnymi działaniami wojennymi, ale w tej chwili czuję się tak pokonana przez moje bezsensowne życie, że nie jestem w stanie.

– Dobra…

– Nie wchodź tu, proszę, kiedy pracuję.

Wracam na górę i chciałabym zatweetować #Gotowanie #Porażka, ale niektórzy z jego znajomych śledzą mnie na Twitterze. Poza tym za każdym razem, kiedy wysyłam tweeta, przypomina on ludziom, że teraz jestem nikim i że czas mnie odśledzić. To autentyczny mierzalny fakt, którego prawdziwość czasami sprawdzam, na wypadek gdybym za mało się jeszcze czuła przegrana.

Gwoli sprawiedliwości, nigdy nie byłam Lady Gagą z jej nieprzebranymi rzeszami śledzących, ale na swój własny mały sposób byłam kiedyś twitterową osobistością.

Nie znalazłszy innego pocieszenia, wyciągam cegiełkę ze swojego muru ciasteczkowego, kładę się na łóżku i objadam się krążkami czekoladowo-pomarańczowego szczęścia. Nie wiem, ile dokładnie ich zjadam, ponieważ z premedytacją postanowiłam ich nie liczyć. Ale całe mnóstwo. To na pewno.

Mówię sobie, że jutro będzie inaczej. Jutro musi być inaczej. Będzie mnóstwo pisania i mnóstwo wydajności, i żadnych ciasteczek. Nie będę kobietą, która leży na łóżku posypana biszkoptowymi okruszkami.

Półtorej godziny później, wciąż czekając na kolację, słyszę trzask drzwi samochodu i czuję, że ktoś pędzi naszą ścieżką. W tym kartonowym domu nie tyle słychać, co czuć wszystko, co dzieje się w promieniu pięćdziesięciu metrów.

– Tata przyjechał. – W głosie Jeffreya słychać niepokój. – Jakiś jest obłąkany.

Dzwonek do drzwi wariuje. Pędzę na dół i otwieram. W progu stoi Ryan. Jeffrey ma rację: rzeczywiście wygląda jak obłąkany.

Ryan wpada do środka, mija mnie i z żarliwością graniczącą z szaleństwem oznajmia:

– Stello, Jeffreyu, mam fantastyczne wieści!

Pozwolę sobie opowiedzieć o moim byłym mężu Ryanie. On może ująłby to inaczej, i może to zrobić, proszę bardzo, ale że to moja opowieść, przeczytacie moją wersję.

Związaliśmy się, gdy ja miałam dziewiętnaście lat, a on dwadzieścia jeden i pragnął być artystą. Ponieważ świetnie mu wychodziło rysowanie psów, a ja nie miałam pojęcia o sztuce, więc uważałam, że jest niebywale utalentowany. Przyjęto go do szkoły plastycznej, gdzie ku naszemu obopólnemu rozczarowaniu nikt nie rokował mu statusu najjaśniejszej gwiazdy pokolenia. Prowadziliśmy długie rozmowy do późnej nocy, podczas których Ryan komunikował mi na rozmaite sposoby, jak to jego wszyscy nauczyciele są kretynami, a ja głaskałam go po ręce i przytakiwałam.

Po czterech latach zrobił dyplom z mierną oceną i zaczął malować zarobkowo. Ale że nikt nie kupował jego płócien, uznał, że z malowaniem koniec. Parał się rozmaitymi mediami – film, graffiti, martwe papużki w formaldehydzie – lecz minął rok, a sukces nie nadszedł. Jako mężczyzna pragmatyczny Ryan spojrzał prawdzie w oczy: nie czuł się dobrze w roli gołodupca. Model głodującego na poddaszu artysty, najczęściej – jak się okazało – spotykany, jemu nie odpowiadał. Poza tym miał już żonę (mnie) i córeczkę, Betsy. Musiał mieć pracę. Ale nie jakąś tam zwyczajną pracę. W końcu był jednak artystą.

Mniej więcej w tym czasie wytworna siostra mojego ojca, ciocia Jeanette, odziedziczyła parę groszy i postanowiła wydać je na coś, czego pragnęła od maleńkości – piękną łazienkę. Zależało jej – jak to ujęła, podkreślając afektowanym gestem – na oszałamiającym efekcie. Nieszczęsny mąż Jeanette, wujek Peter, który poprzednie dwadzieścia lat rozpaczliwie usiłował zapewnić jej upragniony przepych, spytał: „W jakim sensie oszałamiającym?”. Ciocia nie znajdowała jednak bardziej konkretnej odpowiedzi. Poprzestała na: „No wiesz… oszałamiającym”.

Wujek, jak później wyznał mojemu tacie, przez jedną straszliwą chwilę sądził, że zacznie szlochać i nigdy nie przestanie, ale ostatecznie uniknął tego upokorzenia, gdyż doznał olśnienia.

– Może poprosimy Stellę, by poprosiła Ryana! – rzekł. – On jest przecież artystą.

Ryan poczuł się zażenowany, że ktoś konsultuje się z nim w tak przyziemnej sprawie, i powiedział mi, że mam powiedzieć cioci Jeanette, żeby się odpierdzieliła, że on jest artystą i że artyści „nie zawracają sobie dupy” rozmieszczeniem umywalki i sedesu. Ale że ja nie cierpię konfrontacji i bałam się wywołania rodzinnej awantury, ujęłam odmowę Ryana mniej dosadnymi słowami. O tyle mniej dosadnymi, że Ryanowi dostarczono do przejrzenia spory pakiet folderów łazienkowych.

Przez ponad tydzień leżały na naszym niewielkim stole kuchennym. Od czasu do czasu brałam któryś do ręki i mówiłam: „Boże, ależ to zachwycające!”. Albo: „Zerkniesz tu? Świetny pomysł!”.

Bo widzicie, utrzymywałam naszą rodzinkę z pensji kosmetyczki, i bardzo bym się cieszyła, gdyby mój mąż zaczął zarabiać jakieś pieniądze. Ale Ryan nie dawał się złapać na haczyk. Pewnego wieczoru sam jednak zaczął wertować foldery i nagle się zaangażował. Chwycił ołówek i papier milimetrowy i ani się obejrzałam, a z zapałem pracował nad projektem. „Chce mieć oszałamiająco – warknął – będzie miała oszałamiająco”.

Najbliższe dni i tygodnie pracował nad szkicami, całymi dniami przeglądał serwis „Kupię-Sprzedam” (działo się to w czasach przed eBayem) i wyskakiwał z łóżka w środku nocy, bo w jego artystycznej głowie kotłowało się od artystycznych pomysłów.

Wieści o pracowitości Ryana zaczęły się rozchodzić po mojej rodzinie – wszyscy byli pod wrażeniem. Mój tata, który nigdy za moim mężem nie przepadał, niechętnie zaczął zmieniać zdanie. Przestał prychać „Artysta z bożej łaski!”.

Rezultat – i wszyscy się co do tego zgodzili, nawet tata, sceptyczny przedstawiciel klasy robotniczej – był rzeczywiście oszałamiający: Ryan stworzył miniaturę Studia 54. Ponieważ urodził się w Dublinie w roku 1971, nigdy nie dostąpił zaszczytu odwiedzenia sławnego klubu, musiał więc oprzeć swój projekt na zdjęciach i dowodach niepopartych naukowymi obserwacjami. Napisał nawet do Bianki Jagger. (Co prawda nie odpisała, ale ten przykład doskonale ilustruje ogrom jego zaangażowania).

Gdy się postawiło stopę w łazience, podłoga się rozświetlała i cicho zaczynało lecieć Love to Love You, Baby Donny Summer. Naturalne światło nie miało tu dostępu, zastąpił je złoty blask. Szafki – całe mnóstwo szafek, bo ciocia Jeanette miała mnóstwo rzeczy – były pokryte brokatem. Na ścianach widniała MarilynAndy’ego Warhola powielona na ośmiu tysiącach maleńkich kafelków. Czarna wanna miała kształt jajka. Toaleta mieściła się w niewielkiej uroczej czarnej lakierowanej kabinie. Toaletkę wyposażono w taką ilość garderobianych żarówek, że można by nimi oświetlić całe Ferrytown (Jeanette zastrzegła sobie „bezwzględne” oświetlenie; pyszniła się umiejętnością mieszania podkładów i korektora, ale potrzebowała do tych zabiegów doskonałego światła).

Wreszcie Ryan, wieńcząc dzieło, powiesił niewielką kulę lustrzaną na suficie.

Może ten projekt był tandetny, może ocierał się o kicz, ale – zgodnie z życzeniem klienta – był oszałamiający. Ciocia Jeanette rozesłała zaproszenia do rodziny i przyjaciół na wielkie otwarcie, obowiązywały stroje w stylu disco. W ramach niewinnego żarciku Ryan kupił w sklepie ze zdrową żywnością pół kilograma kozieradki i ułożył ją w ścieżynki na szykownej umywalce. Wszyscy sądzili, że to meta­amfetamina. (Oprócz taty. „Narkotyki to nie zabawa. Nawet nieprawdziwe”).

Panował odświętny nastrój. Goście, młodzi i starzy, przybyli licznie w swoich dyskotekowych ciuchach i tańczyli na niewielkiej błyskającej podłodze. Ja nie posiadałam się z radości, że nie doszło do rozłamu w rodzinie i że Ryan wykonał jakieś płatne zlecenie. I byłam chyba najszczęśliwsza ze wszystkich obecnych. Miałam na sobie stylowe spodnie palazzo od Emilia Pucciego i takąż bluzę – znalazłam je w sklepie organizacji charytatywnej Help the Aged i uprałam siedem razy – a włosy w stylu Farrah Fawcett ułożyła mi na szczotkę koleżanka fryzjerka w zamian za manikiur.

– Przepięknie wyglądasz – powiedział Ryan.

– Ty też – odparłam ochoczo.

I rzeczywiście tak uważałam, bo – spójrzmy prawdzie w oczy – jeśli mężczyzna nagle staje się żywicielem rodziny, zyskuje blask, nawet gdy należy do przeciętniaków. (Nie żeby Ryan wyglądał przeciętnie. Gdyby częściej mył włosy, mógłby być niebezpieczny). Podsumowując, był to szczęśliwy dzień.

Nagle okazało się, że Ryan robi karierę. Nie taką, jak chciał, nie, ale ma zawód, w którym jest dobry. Po sukcesie swojego Studia 54 podążył w innym kierunku – stworzył łazienkę, która była spokojnym, lasopodobnym zaciszem, całą zieloną. Drzewa z mozaiki pokryły trzy ściany, czwartą zaś prawdziwe paprocie. W okno wstawiono zieloną szybę, a jako tło dźwiękowe leciał ptasi szczebiot. Na finalną prezentację Ryan rozrzucił po pomieszczeniu sosnowe szyszki. (Pierwotnie zamierzał zaopatrzyć się w wiewiórkę, ale chociaż jego elektryk Caleb i kafelkarz Drugi większość ranka potrząsali orzeszkami i krzyczeli „Wiewiórko! Wiewiórko!” w Crone Woods, nie zdołali żadnej złapać).

Zaraz po łazience leśnej nadszedł projekt, który zapewnił Ryanowi pierwszy materiał zdjęciowy w czasopiśmie – Szkatułka. Była to bajkowa kraina stworzona ze zwierciadeł, kryształów Swarovskiego i bordowej aksamitnej, ale wodoodpornej tapety. Klamki szafek wykonano z czeskiego kryształu, a wannę ze szkła z zatopionymi sreberkami. Z sufitu zwisał żyrandol ze szkła murano. Za soundtrack (muzyka Ryana szybko stała się jego cechą rozpoznawczą) posłużył Taniec wieszczki cukrowej, a przy każdym odkręceniu kurka z wdziękiem obracała się maleńka mechaniczna baletnica.

Ryan Sweeney, pracujący z niewielką, zaufaną ekipą, stał się rozchwytywanym specjalistą od niesamowitych łazienek. Był pomysłowy, staranny i okrutnie drogi.

Żyło się nam dobrze. Pojawił się drobny problem – kiedy Betsy miała trzy miesiące, zaszłam w drugą ciążę, urodził się Jeffrey. Ale dzięki sukcesom Ryana byliśmy w stanie kupić nowiutki dom z trzema sypialniami, wielkością odpowiedni dla naszej czwórki.

Czas mijał. Ryan zarabiał pieniądze, robił piękne łazienki, uszczęśliwiał ludzi. Zwłaszcza kobiety. Na koniec każdego projektu klient Ryana wykrzykiwał: „Jest pan artystą!”. Rzeczywiście tak sądzili, Ryan o tym wiedział, ale sam uważał, że to nie ten gatunek artysty. Bo on chciał być Damienem Hirstem. Chciał być sławny, znany wszystkim, chciał, aby ludzie w artystowskich dyskusjach telewizyjnych późnym wieczorem przekrzykiwali się na jego temat, chciał, aby jacyś ludzie mówili, że jest oszustem. No ale nie był. Chciał, aby wszyscy mówili, że jest geniuszem, lecz najwybitniejsi geniusze wywołują kontrowersje, tak więc nastawiał się na to, że od czasu do czasu zostanie opluty.

Niemniej jednak wszystko szło dobrze aż do pewnego dnia w 2010 roku, gdy spadła na niego tragedia. Ściśle mówiąc, to była moja tragedia. Ale artyści, nawet niespełnieni, mają zwyczaj odnosić wszystko do siebie. Tragedia, rozgrywająca się bardzo długo, nie zjednoczyła nas, bo życie to nie opera mydlana. Tragedia spowodowała, że się z Rya­nem rozstaliśmy.

O dziwo, niemal natychmiast ekscytujące rzeczy zaczęły się przydarzać mnie – ale do tego dojdziemy. W tej chwili musicie tylko wiedzieć, że Betsy, Jeffrey i ja przeprowadziliśmy się w pewnym momencie do Nowego Jorku.

Ryan został w Dublinie w domu, który kupiliśmy jako inwestycję w przypływie lekkomyślności, kiedy każdy mieszkaniec Irlandii wiązał swoją przyszłość z drugą nieruchomością. (Po rozwodzie mnie przypadł nasz pierwszy dom. Nawet gdy zamieszkałam w dziesięciopokojowym dwupoziomowym apartamencie na Upper West Side, nie zrezygnowałam z tego domu – nigdy nie wierzyłam, że moja nowa sytuacja życiowa okaże się trwała. Zawsze się bałam, że wrócę do biedy).

Ryan miewał narzeczone – odkąd częściej mył włosy, nigdy mu ich nie brakowało. Miał swoją pracę, piękny samochód i motor – miał wszystko. Ale on uważał, że to za mało, nie czuł się spełniony. Dojmujący ból niespełnienia czasami cichnie, ale zawsze wraca.

I oto on, stoi ze wzrokiem szaleńca w moim korytarzu, a my z Jeffreyem patrzymy na niego zaniepokojeni.

– Jest! Wreszcie ją mam! – obwieszcza Ryan. – Moją wielką ideę artystyczną!

– Wejdź i usiądź – mówię. – Jeffrey, nastaw wodę.

Paplając bez ustanku, Ryan idzie za mną do salonu i wyjaśnia, co się stało.

– Zaczęło się jakiś rok temu…

Siadamy naprzeciwko siebie i Ryan opisuje swój przełom. Otóż rok temu coś w nim drgnęło i z czasem coraz silniej przedzierało się do świadomości. Nawiedzało go w niejasnej jeszcze formie w snach, w przebłyskach pomiędzy myślami, i oto dzisiejszego popołudnia ten błyskotliwy koncept wreszcie przebił się na powierzchnię. Jego geniusz musiał blisko dwadzieścia lat zmagać się z włoską armaturą sanitarną wysokiej jakości, zanim rozkwitł, ale w końcu się to stało.

– I? – zachęcam.

– Projekt Karma: rozdam wszystko, co mam. Wszystkie płyty, ubrania, wszystkie pieniądze. Każdy telewizor, ziarnko ryżu, zdjęcie z wakacji. Samochód, motor, dom…

Jeffrey patrzy na niego zdegustowany.

– Ty głupi palancie…

Muszę Jeffreyowi przyznać, że nienawidzi Ryana równie mocno, jak mnie. Jest hejterem niedyskryminującym. Mógł zrobić to, co czasami robią dzieci rozwiedzionych par: rozgrywają rodziców przeciwko sobie nawzajem, udają, że któreś faworyzują, ale nie, z ręką na sercu muszę przyznać, że trudno byłoby określić, które z nas jest nienawidzone bardziej.

– Nie będziesz miał gdzie mieszkać! – mówi.

– Mylisz się! – Oczy Ryana błyszczą, ale błyszczą blaskiem niedobrym, takim raczej przerażającym. – Karma się mną zajmie.

– A jeśli nie? – czuję potworny niepokój. Nie ufam karmie, już nie. Dawno temu wydarzyło mi się coś bardzo złego. W bezpośrednich skutkach tego czegoś bardzo złego wydarzyło się coś bardzo, bardzo dobrego. W tamtym momencie wierzyłam w karmę żarliwie. Ale na skutek tego czegoś bardzo, bardzo dobrego wydarzyło się coś bardzo złego. I potem znowu coś złego. W tej chwili należy mi się obecność we wznoszącej się fazie cyklu karmicznego, ale chyba nic takiego się nie dzieje. Szczerze – karma to dla mnie temat zamknięty.

A w bardziej praktycznym aspekcie obawiam się, że jeśli Ryan nie będzie miał pieniędzy, ja będę musiała mu coś dać, a sama nie mam prawie nic.

– Udowodnię, że karma istnieje – mówi Ryan. – Tworzę Sztukę Duchową.

– Mogę wziąć twój dom? – pyta Jeffrey.

Tym pytaniem najwyraźniej zaskakuje ojca, który nie brał pod uwagę takiego żądania.

– Eee, nie. Nie. – W miarę jak mówi, nabiera pewności. – Zdecydowanie nie. Gdybym dał go tobie, wyglądałoby to tak, jakbym nie dawał go na serio.

– A twój samochód?

– Nie.

– A cokolwiek twojego?

– Nie.

– No to spierdalaj.

– Jeffrey! – karcę go.

Ryan jest tak podekscytowany, że prawie nie zauważa potępienia Jeffreya.

– Opiszę to na blogu, dzień po dniu, minuta po minucie. To będzie artystyczny triumf.

– Wydaje mi się, że takie rzeczy już robiono. – Coś mi się tłucze w pamięci, mgliście.

– Nie – odpowiada Ryan. – Stello, nie zniechęcaj mnie. Ty miałaś swoje pięć minut i nie zabieraj mi moich.

– Ale…

– Nie! – Prawie krzyczy. – To ja powinienem być sławny, ja. Nie ty, ja! Ukradłaś mi moje życie!

To znany motyw naszych rozmów. Ryan powtarza go niemal codziennie.

Jeffrey już klika w swój telefon.

– Owszem, już to robiono. Mam mnóstwo wyników. Posłuchaj: „Człowiek, który rozdał wszystko, co miał”. I dalej: „Austriacki milioner zamierza rozdać cały swój majątek”.

– Ryan – mówię niepewnie, nie chcąc wywołać kolejnej jego tyrady. – Czy ty aby nie masz… depresji?

– A sprawiam takie wrażenie?

– Sprawiasz wrażenie obłąkanego.

W zasadzie z góry wiem, że powie: „Nigdy nie czułem się zdrowszy”.

Faktycznie, Ryan staje na wysokości zadania.

– Musisz mi pomóc, Stello – mówi. – Potrzebuję reklamy.

– Ani na chwilę nie schodzisz z łamów czasopism.

– Czasopism wnętrzarskich. – Ryan macha ręką ze wzgardą. – Nie o to chodzi. Ty się zadajesz z main­streamem.

– Już nie.

– A tam, zadajesz się. Ciągle mają do ciebie słabość. Nawet jeśli wszystko się posrało.

– Jak zamierzasz na tym zarobić? – pyta Jeffrey.

– Sztuka nie polega na zarabianiu.

Jeffrey rzuca coś pod nosem. Wyławiam z tego słowo „debil”.

Po wyjściu Ryana patrzymy na siebie z Jeffreyem.

– Powiedz coś – mówi mój syn.

– Nie zrobi tego. Wymięknie.

– Tak sądzisz?

– Tak sądzę.

22.00

Siedzimy z Jeffreyem przed telewizorem, jedząc gulasz z papryki, ananasa i kiełbasy. Bardzo się staram przełknąć kilka kęsów – te dania mojego syna to sroga i nieuchronna kara – a Jeffrey nie odrywa nosa od telefonu.

– Kurwa – słyszę nagle. To pierwsze słowo, jakie wymieniliśmy od dłuższej chwili.

– Co się stało?

– Tata. Opublikował Deklarację Misyjną… i… – szybkie klikanie – …pierwszy post na wideoblogu. I zaczął odliczanie do Dnia Zero. W następny poniedziałek, dziesięć dni.

Projekt Karma wszedł w życie.

Oddychaj… oddychaj…

Fragment Mozolnych mrugnięć powieką

Opowiem wam o tragedii, która dotknęła mnie prawie cztery lata temu. Miałam wówczas trzydzieści siedem lat, byłam matką piętnastolatki i czternastolatka, żoną popularnego, acz niespełnionego twórczo projektanta łazienek. Pracowałam ze swoją młodszą siostrą Karen (a tak naprawdę dla mojej młodszej siostry Karen) i ogólnie byłam bardzo zwyczajna – miewałam lepsze i gorsze chwile, ale generalnie w moim życiu nie było żadnych sensacji – gdy pewnego wieczoru poczułam mrowienie w koniuszkach palców lewej ręki. Zanim poszłam spać, poczułam też mrowienie w koniuszkach palców prawej ręki. Może ogrom nijakości mojego życia odda informacja, że doznanie to uznałam za miłe, jakby pod skórą musował mi gwiezdny pył.

Gdzieś w nocy przebudziłam się lekko i zauważyłam, że mrowią mnie również stopy. Cudownie, pomyślałam sennie, mam też pyłogwiezdne nogi. Może do rana będzie mnie mrowiło całe ciało i to dopiero będzie miłe.

Gdy o siódmej zadzwonił budzik, czułam się wykończona, ale to była norma, oczywiście. Codziennie rano czułam się wykończona – w końcu byłam bardzo zwyczajna. Tylko że tego ranka było to inne zmęczenie: złe, ciężkie, ołowiane.

– Wstawaj – powiedziałam do Ryana, a potem z trudem zeszłam ze schodów. Wręcz się potykałam. Zaczęłam nastawiać czajniki, rzucać na stół pudełka płatków, a potem wdrapałam się na górę obudzić dzieci, oczywiście krzykiem.

Wróciłam na dół, wzięłam haust herbaty i ze zdumieniem stwierdziłam, że smakuje ona dziwnie i metalicznie. Spojrzałam z wyrzutem na czajnik ze stali nierdzewnej – najwyraźniej cząstki stali przeniknęły do mojej herbaty. Przez tyle lat był mi takim dobrym przyjacielem, dlaczego nagle zwrócił się przeciwko mnie?

Spojrzałam jeszcze raz z urazą i zaczęłam robić specjalny tost dla Jeffreya, czyli zwyczajny tost, tyle że bez masła – miał wówczas coś do masła, mówił że jest obleśne – ale ręce wydawały mi się nieporadne i odrętwiałe, a miłe mrowienie ustało.

Wzięłam do ust łyk soku pomarańczowego, po czym wyplułam go ze skowytem.

– Co się dzieje? – Do kuchni wszedł Ryan. Rano nigdy nie miał nastroju. Wieczorem też nie, jeśli się dobrze zastanowię. Może w środku dnia bywał w dobrym nastroju, ale w środku dnia nigdy go nie widywałam, więc nie miałam na ten temat zdania.

– Sok pomarańczowy – odparłam. – Poparzył mnie.

– Poparzył? To sok pomarańczowy. Jest zimny.

– Poparzył mi język. Usta.

– Dlaczego tak dziwnie mówisz?

– Jak dziwnie?

– Jak… jakbyś miała opuchnięty język. – Sięgnął po moją szklankę i sam napił się soku. – Nic mu nie dolega.

Wzięłam kolejny łyk. I znowu mnie poparzył.

U mojego boku zmaterializował się Jeffrey.

– Posmarowałaś tost masłem? – spytał oskarżycielskim tonem.

– Nie.

Co rano w to graliśmy.

– Posmarowałaś – orzekł. – Nie zjem go.

– Dobra.

Spojrzał na mnie zaskoczony.

– Daj mu jakieś pieniądze – poleciłam Ryanowi.

– Dlaczego?

– Żeby sobie kupił coś na śniadanie.

– Nie mam pieniędzy – odrzekł mój mąż.

– Świetnie. Cześć. Dobra, dzieciaki, bierzcie swoje rzeczy.

Normalnie sprawdzałam wszystko z listą długą jak moje ramię, a obejmującą wszelkie ich ponadobowiązkowe zajęcia – pływanie, hokej, rugby, orkiestra szkolna – ale dzisiaj mnie to nie obchodziło. Oczywiście po dziesięciu minutach jazdy samochodem Jeffrey obwieścił:

– Zapomniałem swojego banjo.

Nie miałam jak zawrócić i pojechać po instrument.

– Nic ci nie będzie – powiedziałam. – Jeden dzień bez niego przeżyjesz.

W samochodzie zapadło pełne zdumienia milczenie.

Przed szkołą kłębiły się dziesiątki uprzywilejowanych, kosmopolitycznych nastolatków. Było to jedno z największych źródeł mojej dumy, że Betsy i Jeffrey należeli do grona uczniów Quarterly Daily, świeckiej, płatnej szkoły, która miała kształcić dzieci całościowo. Z pełną poczucia winy przyjemnością patrzyłam, jak wchodzą do środka w swoich mundurkach, oboje wysocy i trochę niezdarni, blond loki Betsy kołysały się związane w koński ogon, a ciemne włosy Jeffreya sterczały w kępkach. Zawsze przez kilka chwil patrzyłam, jak mieszają się z innymi dziećmi (a niektóre były potomkami dyplomatów – żarówka mojej dumy lśniła jasno zwłaszcza w tym punkcie, ale oczywiście z nikim się tym nie dzieliłam; jedyna osoba, której się do tego przyznawałam, to Ryan). Dzisiaj jednak nie zostałam. Chciałam jak najszybciej wrócić do domu, w nadziei na krótką drzemkę przed wyjściem do pracy.

Gdy tylko weszłam do domu, dopadła mnie fala takiej słabości, że musiałam położyć się w przedpokoju. Z policzkiem przyciśniętym do zimnej podłogi wiedziałam, że nie mogę pójść do pracy. To było chyba pierwsze chorobowe w moim życiu. Nawet z kacem zawsze przychodziłam. Miałam szalenie rozwinięty etos pracy.

Zadzwoniłam do Karen, chociaż moje palce ledwie sobie radziły z telefonem.

– Mam grypę – powiedziałam.

– Nie masz grypy – zaoponowała. – Wszyscy mówią, że mają grypę, jak mają zwykłe przeziębienie. Wierz mi, gdybyś miała grypę, wiedziałabyś o tym.

– Wiem o tym. Mam grypę.

– Paragrypę, tak?

– Jestem chora, Karen. Przysięgam. Przyjdę jutro.

Wczołgałam się po schodach, z ulgą padłam na łóżko, nastawiłam sobie budzik na piętnastą i zapadłam w głęboki sen.

Obudziłam się, czując suchość w ustach, zdezorientowana, a gdy sięgnęłam po wodę, nie mogłam jej przełknąć. Mocno się skupiłam, by się rozbudzić i przełknąć wodę, ale na próżno: naprawdę nie mogłam. Musiałam wypluć ją do szklanki.

Nagle zdałam sobie sprawę, że nawet bez wody nie mogę przełykać. Mięśnie tylnej ściany gardła po prostu nie działały. Skupiłam się na nich z całych sił, próbowałam ignorować rosnącą panikę, ale nic. Nie mogłam przełykać. Naprawdę po prostu nie mogłam przełykać.

Przerażona zadzwoniłam do Ryana.

– Coś mi się dzieje. Nie mogę przełykać.

– Zrób sobie strepsils i weź panadol.

– Nie mówię, że boli mnie gardło. Mówię, że nie mogę przełykać

Ubawił się.

– No przecież każdy może przełykać.

– Ja nie mogę. Gardło mi nie działa.

– Masz jakiś śmieszny głos.

– Możesz przyjechać do domu?

– Jestem u klienta. W Carlow. To mi zajmie kilka godzin. Może pójdziesz do lekarza?

– Dobra, do zobaczenia.

I próbowałam wstać, ale moje nogi też nie działały.

Kiedy Ryan przyjechał do domu i zobaczył, w jakim jestem stanie, ku mojej satysfakcji okazał skruchę.

– Nie wiedziałem… Możesz chodzić?

– Nie.

– I nadal nie możesz przełykać? Jezu. Może trzeba zadzwonić po karetkę. Dzwonimy po karetkę?

– Dobra.

– Naprawdę? Aż tak źle?

– Skąd mam wiedzieć? Może.

Niedługo później przyjechało pogotowie i sanitariusze przypięli mnie do noszy. Gdy wynosili mnie z sypialni, poczułam nagle dojmujący smutek, jakbym miała przeczucie, że minie dużo czasu, zanim znowu ten pokój zobaczę.

Na oczach Betsy, Jeffreya i mojej mamy stojących w drzwiach wejściowych, w ciszy i przerażeniu, zostałam zapakowana do karetki.

– Może jakiś czas nas nie będzie – powiedział do nich Ryan. – Wiecie, jak to jest na izbie przyjęć. Pewnie potrwa to parę godzin.

Ale okazało się, że jestem przypadkiem priorytetowym. Już w ciągu godziny od przyjazdu pojawił się przy mnie lekarz.

– Co tam? Słabość mięśni?

– Tak. – Mówiłam już z takim trudem, że tę odpowiedź wybełkotałam.

– Mów porządnie – skarcił mnie Ryan.

– Staram się.

– I takie są efekty tych starań? – Lekarz sprawiał wrażenie zaintrygowanego.

Chciałam kiwnąć głową, ale odkryłam, że nie mogę.

Lekarz podał mi długopis.

– Może pani to ścisnąć?

Wszyscy patrzyliśmy, jak długopis wypada z moich nieporadnych rąk.

– A druga ręka? Nie? Może pani podnieść ramię? Wygiąć stopę? Pomachać palcami? Nie?

– Oczywiście, że możesz – powiedział do mnie Ryan. – Może – powtórzył do lekarza, ale ten odwrócił się już do kogoś innego w białym fartuchu. Dosłyszałam wyrażenia „szybko postępujący paraliż”, „funkcje oddechowe”.

– Co jej jest? – w głosie Ryana usłyszałam panikę.

– Za wcześnie na diagnozę, ale wszystkie mięśnie się wyłączają.

– Możecie coś zrobić? – błagał mój mąż.

Lekarz zniknął, odciągnięty na drugą stronę sali do innego przypadku.

– Proszę wrócić! – krzyknął Ryan. – Jak pan może mówić takie rzeczy, a potem…

– Przepraszam… – Pielęgniarka ze statywem odepchnęła Ryana z drogi. A do mnie powiedziała: – Podłączę panią do kroplówki. Jeśli nie może pani przełykać, odwodni się pani.

Bolało, gdy wkłuwała mi się w żyłę, ale nie tak, jak to, co nastąpiło chwilę później: założyła mi cewnik.

– Dlaczego? – spytałam.

– Bo nie może pani sama pójść do toalety. I na wypadek gdyby nerki przestały pracować.

– Czy ja… umrę?

– Co takiego? Co pani wygaduje? Oczywiście, że nie.

– Skąd pani wie? Dlaczego tak dziwnie mówię?

– Słucham?

Pojawiła się inna pielęgniarka, ciągnąc maszynerię na wózku. Założyła mi na twarz maskę.

– Oddychaj przez to, dobra kobieto. Muszę ci zmierzyć… – Patrzyła na żółte cyferki pojawiające się na wyświetlaczu. – Powiedziałam: oddychaj.

Oddychałam. No dobra, starałam się oddychać.

Ku mojemu zdumieniu pielęgniarka zaczęła mówić głośno, niemal krzyczeć – jakieś liczby i kody – a ja ruszyłam, wręcz śmignęłam na szpitalnym łóżku na kółkach przez poczekalnie i korytarze w drodze na intensywną terapię. Chciałam spytać, co się dzieje, ale nie mogłam wydobyć żadnego dźwięku. Ryan biegł obok mnie i próbował rozszyfrować żargon medyczny.

– Twoje płuca – mówił – twoje płuca chyba przestają pracować. Oddychaj, Stello, na miłość boską, oddychaj! Zrób to dla dzieci, jeśli nie chcesz oddychać dla mnie!

Gdy tylko moje płuca się poddały, wycięto mi w gardle dziurę – czyli zrobiono tracheotomię – wsadzono do środka rurę i podłączono mnie do respiratora.

Położono mnie na oddziale intensywnej opieki medycznej. Niezliczone rury i rurki wchodziły do mojego ciała lub z niego wychodziły. Widziałam i słyszałam, więc dokładnie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Ale poza tym, że mogłam mrugać powiekami, nie mogłam się ruszać. Nie mogłam przełykać, mówić, sikać ani oddychać. Gdy przestały mi się poruszać ręce, nie miałam jak się komunikować.

Zostałam żywcem pogrzebana we własnym ciele.

W porównaniu z innymi tragediami ta wypada całkiem imponująco, prawda?

Sobota, 31 maja

6.00

Jest sobota, ale mój budzik włącza się o szóstej rano. Uzgodniłam ze sobą rutynę pisania: codziennie wstaję wcześnie, obmywam się zimną wodą i jestem zdyscyplinowana niczym mnich. Moim hasłem będzie pilność. Jestem jednak wykończona. Wczoraj wieczorem pod wpływem informacji, że Ryan naprawdę uruchomił swój durny projekt, dopiero o północy odbyłam swój Rytuał Zachęcania do Snu.

Przez większość mojego dorosłego życia sen był nieśmiałym, nieprzewidywalnym stworzeniem, któremu trzeba było pokazać, jak bardzo jest wyczekiwane, żeby raczyło się pojawić. Na wiele sposobów okazuję swoją atencję – piję herbatę miętową, jem jogurt, garściami łykam kalmsy, kąpię się w olejku sandałowym, spryskuję poduszkę mgiełką lawendową, czytam coś bardzo nudnego i słucham śpiewu wielorybów na płycie.

O pierwszej w nocy wciąż się rzucałam i wierciłam w łóżku i wreszcie – Bóg raczy wiedzieć, o której godzinie – zasnęłam. Śnił mi się Ned Mount z telewizji. Byliśmy gdzieś na dworze, na słońcu – mogło to być Wicklow. Siedzieliśmy przy drewnianym stole piknikowym i on próbował dać mi wielkie pudełko z filtrem do wody. „Weź to, proszę – mówił. – Mnie się na nic przyda. Piję wyłącznie evian”.

Wiedziałam, że to akurat nieprawda. Że mówi tak, bo chce mi dać ten filtr. Wzruszyłam się jego szczodrością, chociaż sam dostał go za darmo, z firmy PR-owskiej.

Teraz jest szósta rano, powinnam wstać, ale jestem zbyt zmęczona, więc wracam do spania, a wstaję kwadrans przed dziewiątą.

W kuchni Jeffrey patrzy z milczącą dezaprobatą, jak robię sobie kawę i wrzucam granolę do miseczki. Tak, oczywiście, w gruncie rzeczy ja też wiem, że granola to tak naprawdę małe ciasteczka, ze sporadycznie występującymi żurawinami i orzeszkami dorzuconymi niby dla zdrowia. Ale to oficjalne „jedzenie śniadaniowe”, a zatem mam prawo spożywać je bez poczucia winy.

Uciekam na górę, by umknąć z zasięgu osądu mojego syna, chwytam iPada, wracam do łóżka i sprawdzam, co u Ryana. Od wieczora nie dorzucił żadnych wpisów. Dzięki Bogu. Ale to nadal przerażające.

Wideo z Deklaracją Misyjną kojarzy mi się z zamachowcem samobójcą – wyćwiczona mowa, staranna dykcja, gorliwość. Nawet trochę wygląda jak zamachowiec samobójca, ze swoimi brązowymi oczyma, ciemnymi włosami i przystrzyżoną brodą. „Nazywam się Ryan Sweeney i jestem artystą duchowym. Realizujecie wraz ze mną wyjątkowy projekt. Rozdam wszystko, co mam. Każdy najdrobniejszy przedmiot! Razem będziemy śledzić, jak wszechświat się o mnie troszczy. Projekt Karma!”. Nawet podnosi zaciśniętą pięść. Głośno przełykam ślinę. Brakuje tylko „Allahu akbar!”.

Oglądam to jeszcze cztery razy i myślę: ty kretynie.

Ale wideo oglądano raptem dwanaście razy, a zrobił to Jeffrey i ja. Nikt inny na to nie trafił. Może Ryan się rozmyśli. Wkrótce. Zanim zostaną wyrządzone jakiekolwiek szkody. Może lada chwila to wideo zniknie. Może wszystko odejdzie w niepamięć…

Zastanawiam się, czy do niego zadzwonić, ale w sumie wolę nie tracić nadziei. Jeszcze niedawno nie wiedziałam, że mam taki talent do zaprzeczenia. Przez chwilę się wychwalam: w tym jestem naprawdę bardzo utalentowana. Bardzo!

Skoro już jestem on-line, postanawiam sprawdzić, co u Gildy – zajmie mi to raptem kilka kliknięć. Jakoś się jednak powstrzymuję i w głowie powtarzam sobie mantrę na okoliczność Gildy właśnie: Bądź zdrowa, bądź szczęśliwa, nie zaznaj cierpienia.

Czas mija, muszę wziąć pigułkę – prawdopodobieństwo, że teraz zajdę w ciążę, jest zerowe, ale mam dopiero czterdzieści jeden lat, i ćwierć, i jeszcze nie wypadłam z gry, ani trochę.

Boże, powinnam popracować!

Wyskakuję z łóżka i przygotowuję ablucję – ablucja brzmi o wiele lepiej niż prysznic. Nie chcę się obmywać – czyli brać prysznica – ale trzeba zachować standardy. Nie mogę włożyć ubrań na moje nieobmyte ciało, po prostu nie mogę. To byłby początek końca. A dopóki nie powieszę zasłon, nie mogę siedzieć przy biurku w nocnym stroju, skoro wszyscy przechodnie mogą mnie zobaczyć.

Obmywam się zimną wodą. Bo przede mną wziął prysznic Jeffrey i ciepłej wody i tak nie ma.

Na miłość boską! Moje ubrania! W jednej ze swoich licznych prób dokuczenia mi Jeffrey postanowił sam sobie prać – co, muszę przyznać, wcale nie jest dokuczliwe – ale oto przypadkiem wyprał parę moich rzeczy i przesuszył je tak, że stały się sztywne jak karton. No i się skurczyły. Wkładam dżinsy, ale nie mogę zapiąć guzika.

Sięgam po inne – efekt jest ten sam. Będę musiała z tym żyć przez jakiś czas. Mam jeszcze jedne dżinsy – leżą w koszu na pranie i powinnam dopilnować, żeby Jeffrey nie położył na nich łap.

Siadam przy biurku, ozdabiam twarz lekkim uśmiechem i czytam inspirujące słowa, które będę czytać co rano, dopóki nie napiszę tej książki. Ich autorką jest Phyllis, moja agentka, a zapisałam je dokładnie, po tym gdy je do mnie wykrzyczała pewnego dnia dwa miesiące temu w swoim biurze: „Byłaś bogata, zakochana, odniosłaś sukces – powiedziała. – A teraz? Twoja kariera stanęła w miejscu i nie wiem, co się dzieje z tym twoim facetem, ale to nie wygląda dobrze. Masz tu dużo materiału!”.

Przerywam czytanie, żeby słowa te do mnie dotarły, tak jak się robi z modlitwą. Wtedy, tamtego dnia, zrobiło mi się słabo i teraz też mi się robi. Phyllis wzruszyła ramionami: „Mało ci? Twój nastoletni syn cię nienawidzi. Córka marnuje sobie życie. Stuknęła ci czterdziestka. Menopauza się zbliża wielkimi krokami. Czy coś się jeszcze zmieni na lepsze?”

Poruszałam bezgłośnie wargami.

– Kiedyś byłaś mądra – powiedziała jeszcze Phyllis. – Cokolwiek napisałaś w tych Mozolnych mrugnięciach, ludzi to poruszało. Spróbuj znowu to zrobić, z tymi nowymi wyzwaniami. Przyślij mi skończoną książkę. – Wstała i próbowała odprowadzić mnie do drzwi. – Musisz już iść. Mam spotkanie.

W rozpaczy chwyciłam się kurczowo krzesła.

– Phyllis? – spytałam błagalnym głosem. – Ty we mnie wierzysz?

– Szukasz poczucia własnej wartości? Idź na terapię.

Kiedyś byłam mądra, przypominam sobie, trzymając ręce nad klawiaturą, mogę być mądra ponownie. Z zapałem wypisuję jedno słowo: „Dupa”.

12.17

Od pisania odrywa mnie dzwonek telefonu. W ogóle nie powinnam go mieć w pokoju, skoro mam pracować bez zakłóceń, ale żyjemy w świecie niedoskonałym, więc co możemy zrobić? Zerkam na ekran – dzwoni Karen, moja siostra.

– Przyjedź do Wolfe Tone Terrace – mówi.

– Dlaczego? – Wolfe Tone Terrace to miejsce zamieszkania moich rodziców. – Pracuję.

Po drugiej stronie słyszę prychnięcie.

– Pracujesz w domu. Możesz przerwać w dowolnej chwili. Przecież nikt cię nie wyleje.

Przysięgam na Boga, nikt nie ma dla mnie krztyny szacunku. Ani dla mojego pisania, ani dla mojego czasu, ani dla moich okoliczności.

– Dobra – mówię. – Przyjadę za dziesięć minut.

Wrzucam telefon do torebki i ślubuję, znowu, że niedługo będę zdyscyplinowana. Bardzo niedługo. Jutro.

W przedpokoju spotykam Jeffreya.

– Dokąd idziesz? – pyta.

– Do babci i dziadka. A ty dokąd? – Jakby nie było to oczywiste: on i jego mata do jogi patrzą na mnie przeciągle, wyzywająco, niczym kochankowie szykujący się do ucieczki. Jakby mówili: „Kochamy się. I co ty na to?”.

– Joga? Znowu?

Spogląda na mnie z tym swoim szyderczym uśmieszkiem.

– Owszem.

– Świetnie. Dobrze… eee….

Niepokoję się. Czy on nie powinien szwendać się, upijać i wdawać w bójki jak normalny osiemnastolatek?

Zawiodłam go jako matka.

Mama i tata mieszkają na spokojnym końcu ulicy w niewielkim szeregowcu, który przed laty wykupili od miasta.

Mama otwiera drzwi wejściowe i na powitanie mówi:

– Na miłość boską, dlaczego chodzisz w takich butach?

– Och….

Zerka na moje dżinsy.

– Nie jest ci gorąco?

Przyjechałam do Irlandii na początku marca i od tego czasu chodzę na zmianę w trzech parach dżinsów. Tyle miałam na głowie, że ubrania spadły na sam koniec listy.

Ale pory roku zmieniały się w najlepsze i nagle się okazało, że potrzebne mi sandały i lekka jasna odzież.

Mama, niska, okrągła istota, zawsze marznie, ale nawet ona chodzi już bez swetra.

– Więc co się tu dzieje? – pytam.

Słyszę jakiś warkot i nagle Clark, najstarsze dziecko Karen, mija babcię i krzyczy do mnie:

– Mają windę schodową! Bo dziadek ma popsute plecy!

Już widzę. Ustrojstwo zostało przymocowane do ściany przy schodach, a Karen przypina się właśnie na siedzisku z trzyletnią Mathilde na kolanach. Potem podnosi dźwignię i z warkotem ruszają na górę. Bardzo, bardzo powoli. Machają mamie, Clarkowi i mnie, a my im też machamy. Nastrój jest uroczysty.

Mama ścisza głos.

– Zarzeka się, że nie będzie tego używać. Idź i go namów.

Staję w progu salonu i zaglądam do maleńkiego pomieszczenia. Jak zawsze tata siedzi na fotelu z książką z biblioteki rozłożoną na kolanach. Widać z daleka, że jest naburmuszony, ale gdy stwierdza, że to ja, odrobinę się rozjaśnia.

– Ach, Stello, to ty.

– Mała przejażdżka windą schodową?

– Nie.

– Oj, tato.

– Oj, tato, akurat. Sam mogę wchodzić po schodach. Mówiłem jej, żeby tego nie brała. Ja jestem w świetnej kondycji, a nie mamy pieniędzy.

Przywołuje mnie bliżej do siebie.

– Strach przed śmiercią to jej problem. Myśli, że jak będzie kupować takie rusztowania, to pożyjemy dłużej. Ale jak przychodzi twój czas, to przychodzi i koniec.

– Masz jeszcze przed sobą ze trzydzieści lat – zapewniam gorąco. Bo niewykluczone, że tak jest. Tata ma dopiero siedemdziesiąt dwa lata, a ludzie dożywają coraz późniejszego wieku. Niekoniecznie jednak moi rodzice.

Od szesnastego roku życia tata pracował fizycznie, ładując skrzynki w porcie Ferrytown. To niszczy człowieka, bardziej niż siedzenie przy biurku. Miał dwadzieścia dwa lata, gdy po raz pierwszy wysunął mu się dysk. Długi czas – nie wiem, może z osiem tygodni – spędził unieruchomiony w łóżku, na silnych środkach przeciwbólowych. Potem wrócił do pracy i ostatecznie znowu zachorował. Odnosił niezliczone kontuzje – z dzieciństwa pamiętam je jako stały punkt programu: „tata znowu jest chory”. Pojawiało się to równie regularnie, jak Halloween czy Wielkanoc – ale był dzielny i dalej pracował, aż musiał przestać. W wieku czterdziestu czterech lat połamało go tak, że już się nie dało go wyleczyć, i to był koniec jego pracy zawodowej. A także zarabiania na życie.

Dzisiaj w porcie są maszyny do rozładowywania, które bez wątpienia oszczędziłyby plecy taty, ale też pewnie dzięki nim tata w ogóle nie miałby pracy.

– Tato, zrób to dla mnie, proszę. To mnie lubisz najbardziej ze swoich dzieci.

– Mam ich raptem dwójkę. Popatrz… – wskazuje książkę, którą czytał. – Nabokov. Oryginał Laury, tak się nazywa. Dam ci ją, jak skończę.

– Nie próbuj zmieniać tematu. – I nie każ mi tego czytać, błagam.

Bycie „bystrym” dzieckiem tatusia to przekleństwo. On czyta książki tak, jak inni ludzie biorą zimny prysznic – są dla ciebie dobre, nie muszą cię bawić. I przekazał ten sposób myślenia mnie: jeśli jakaś książka mnie bawi, czuję się, jakbym zmarnowała czas.

Tata zakumplował się z Joan, kobietą, która pracuje w lokalnej bibliotece. Podejrzewam, że realizuje na nim jakiś swój projekt – żaden autor nie jest dla niego za trudny, żaden tekst zbyt niezrozumiały.

– To jego ostatnia powieść – mówi tata. – Kazał żonie ją spalić, ale nie posłuchała go. Pomyśleć, jaka to by była strata dla literatury. Uprzedzam, to bardzo sprośna…

– Chodźmy do windy. – Bardzo już chcę skończyć rozmowę o Nabokovie.

Tata wstaje powoli. Jest niedużym mężczyzną, niewysokim i żylastym. Podaję mu ramię, a on je odtrąca pacnięciem.

Tymczasem w holu Karen wróciła na parter, a ja z zainteresowaniem przyglądam się jej ubraniom i włosom – zasadniczo wyglądamy bardzo podobnie, więc gdybym ją naśladowała, miałabym wszystko podane na tacy. Zmiana pogody na letnią nie stanowi dla niej problemu. Czarne obcisłe dżinsy z zameczkami nad kostką, niebotycznie wysokie koturny i bladoszary T-shirt z jakiejś zabawnie pomiętej dzianiny. Całość wygląda, jakby kosztowała majątek, ale zapewne nie kosztowała, bo Karen jest bardzo pomysłowa pod tym względem, bardzo dobrze gospodaruje pieniędzmi. Paznokcie ma idealnie zadbane i pomalowane na kolor nude, oczy niebieskie, okolone bujnymi rzęsami, a blond włosy – które bez tej całej chemii są równie nieposkromione i kręcone jak moje – zostały upięte w wytworny kok. Wygląda atrakcyjnie, ale elegancko. Tą drogą muszę podążyć.

Chwytam w objęcia śliczną małą Mathilde.

– Chodź cię wyściskam! – mówię.

Ale ona się wyrywa, wołając donośnie:

– Mamo!

Straszny mięczak z tego dzieciaka. Pięcioletni Clark jest lepszy. Mnie się wydaje, że ma ADHD, ale przynajmniej jest trochę zabawny.

– Stello! – Karen całuje mnie w oba policzki. To u niej odruchowe. Nagle sobie przypomina, że to tylko ja. – Przepraszam!

Tata się uśmiecha. Bawią go ambitne zapędy Karen i chociaż nigdy by się do tego nie przyznał, jest z nich trochę dumny. Kiedyś ja byłam wielkim sukcesem tej rodziny, ale w ostatnich miesiącach zostałam zdegradowana i pozycja ta przypadła mojej młodszej siostrze.

Karen to bizneswoman – jest właścicielką salonu urody – i tak właśnie wygląda, w każdym calu. Wyszła za Endę, spokojnego przystojnego mężczyznę z majętnej rodziny Tipperary, który jest komisarzem w Gardzie.

Biedny Enda. Kiedy zaczął się spotykać z Karen, była taka energiczna, wygadana i ogarnięta, że błędnie uznał ją za pochodzącą z klasy średniej. A gdy się już w niej zakochał i było za późno, by się wycofać, został przedstawiony jej rodzinie i wówczas odkrył, że to zupełnie inna rasa: ulepszona klasa robotnicza.

Nigdy nie zapomnę tego dnia. Biedny uprzejmy Enda siedzi w tycieńkim saloniku moich rodziców, starając się utrzymać filiżankę z herbatą na swoich wielkich kolanach, i zastanawia się, czy aby nie aresztował kiedyś naszego taty.

Po dwunastu latach wciąż się z tego śmiejemy. No, może śmiejemy się ja i Karen. Endy nadal to nie bawi.

– Zejdź mi z drogi, parweniuszko – mówi tata do Karen.

– Dlaczego nazywasz ją parweniuszką? – pyta Clark. Pyta za każdym razem, ale chyba nie jest w stanie zachować w pamięci odpowiedzi.

– Parweniusz to – odpowiada tata – i tu pozwolę sobie zacytować: „Osoba niskiego stanu, która szybko zdobyła majątek albo wpływową pozycję społeczną; nuworysz; nowobogacki, karierowicz, snob”.

– Przestań! – mówi mama, ostro jak nie wiem co. – Może i jest parweniuszką, ale w tej chwili ona jedna w całej rodzinie ma pracę! A teraz wsiadaj na tę windę.

Szybko zerkam na Karen, żeby sprawdzić, czy aby ta cała parweniuszka jej nie dotknęła, ale nie, ani trochę. Jest nadzwyczajna.

Pomaga tacie usiąść na krzesełku.

– Wsiadaj, stary snobie.

– Jak mogę być snobem? – prycha. – Należę do marginesu społecznego.

– Jesteś snobem odwrotnym. Zrównoważonym przedstawicielem klasy robotniczej: przewrażliwionym na każdym punkcie. – I teatralnym gestem podnosi dźwignię, a tata wspina się po schodach.

Klaszczemy i krzyczymy:

– Juhu! – A ja udaję, że nie czuję smutku.

Ogarnięty ekscytacją Clark postanawia zdjąć wszystkie ubrania i potańczyć nago na ulicy.

Tata wraca do swojej zwykłej pozycji w fotelu, ostentacyjnie rozkłada książkę, a mama, Karen i ja siedzimy w kuchni nad herbatą. Mathilde tuli się do mamy, siedząc na jej kolanach.

– Zjedzcie sobie babeczkę. – Mama rzuca na stół paczkę z szesnastoma babeczkami opakowanymi w celofan. Nie muszę patrzeć na listę składników, żeby wiedzieć, że nie ma w nich nic, co by leżało obok żywności, i że ich termin przydatności do spożycia to styczeń przyszłego roku.

– Nie do wiary, że jesz to gówno – mówi Karen.

– No ale jem.

– Pięć minut stąd na piechotę w środku Ferrytown na cosobotnim targu farmerów sprzedają świeże domowe babeczki.

– Te babeczki, na których wyście się wychowały, zdecydowanie nie były ani świeże, ani domowe.

– Cudownie. – Karen jest za sprytna, by marnować energię na kłótnie. Ale niedługo wyjdzie.

– Zjedz babeczkę – mama przysuwa paczkę do Karen.

– A dlaczego ty nie zjesz? – odpowiada moja siostra i odsuwa paczkę z powrotem.

Babeczki nagle stały się polem bitwy. By złagodzić napięcie, deklaruję:

– Ja zjem babeczkę.

Zjadam pięć. Ale nie mam z tego żadnej przyjemności. I to najważniejsze.

Podrapanie podeszwy jednej stopy wielkim palcem drugiej stopy to umiejętność granicząca z cudem.

Fragment Mozolnych mrugnięć powieką

Moje lewe biodro płonie. Widzę zegar przy stanowisku pielęgniarek – to jedna z korzyści leżenia na lewym boku; jeśli leżę na prawym, widzę ścianę – więc wiem, że za dwadzieścia cztery minuty ktoś przyjdzie mnie obrócić. Obracają mnie co trzy godziny, żebym nie miała odleżyn. Ale ostatnia godzina przed obróceniem to niewygoda, potem ból, wreszcie ogromny ból.

Jedyny sposób, by tę godzinę znieść, to podzielenie czasu na siedmiosekundowe odcinki. Nie wiem, dlaczego wybrałam siedem – może dlatego, że to liczba nieparzysta, że nie dzieli się na dziesięć ani na sześćdziesiąt, więc jest cały czas interesująco. Czasami cztery czy pięć minut mija, a ja tego nie zauważam, a potem mam miłą niespodziankę.

Jestem na OIOM-ie od dwudziestu trzech dni. Dwadzieścia trzy dni, odkąd moje ciało zamieniło się w więzienie. Działają w nim jedynie mięśnie oczu i powiek. Przeżyłam – i nadal przeżywam – szok wręcz niewyobrażalny.

Tamtego pierwszego wieczoru pielęgniarka odesłała wreszcie Ryana do domu.

– Niech pan będzie pod telefonem – poleciła.

– Nie zostawię jej – odparł.

– Jeśli jej stan się pogorszy, zadzwonimy po pana. I wtedy proszę przywieźć dzieci i jej rodziców. Jakiego wyznania jest pani Stella?

– Żadnego.

– Musi pan coś podać.

– Chyba jest katoliczką. Chodziła do katolickiej szkoły.

– Dobrze, na wszelki wypadek ściągniemy księdza. Proszę iść. Nie może pan tu zostać. To oddział intensywnej opieki medycznej. Niech pan idzie do domu, prześpi się i pilnuje telefonu.

W końcu poszedł, a wyglądał przy tym jak zbity pies. Ja zostałam sama i pogrążyłam się w świecie surrealistycznego koszmaru, w którym trwałam tysiące lat. Trafiłam w szpony największego strachu, jakiego zaznałam w życiu: mogłam umrzeć, a wręcz był to scenariusz bardzo realny. Wyczuwałam to w atmosferze panującej dokoła mojego łóżka. Nikt nie wiedział, co mi dolega, ale było oczywiste, że wszystkie systemy w moim ciele się wyłączają. Płuca się poddały. A jeśli wyłączy się wątroba? Jeśli… przerażająca myśl… jeśli zatrzyma mi się serce?

Wszelkie swoje wysiłki skupiłam na nim i zachęcałam je do dalszej pracy. „Bij, no bij, przecież to nie jest takie trudne”.

Musiałam je zagrzewać do pracy, bo jeśli przestanie bić, to kto się zajmie Betsy i Jeffreyem? I jeśli przestanie, co będzie ze mną? Dokąd pójdę? Nagle stwierdziłam, że stoję u progu otchłani, że w tym miejscu może skończy się moje życie.

Nigdy nie byłam pobożna, nigdy nie myślałam o życiu pozagrobowym, o tamtym świecie. Ale teraz, gdy istniało duże prawdopodobieństwo, że tam właśnie zmierzam, odkryłam, trochę późno, że naprawdę jestem nim zainteresowana.

Powinnam była zrobić kursy samorozwoju, łajałam się. Powinnam być milsza dla ludzi. Oczywiście bardzo się starałam, ale powinnam była bardziej. Powinnam chodzić do kościoła i robić te wszystkie pobożne rzeczy.

A nuż zakonnice w szkole miały rację i piekło rzeczywiście istnieje? Kiedy podsumowałam swoje grzechy – seks przedmałżeński, zazdroszczenie wakacji sąsiadom – uświadomiłam sobie, że już po mnie. Spotkam się ze swoim stwórcą, a potem zostanę strącona w ciemność.

Gdybym mogła płakać z przerażenia, zrobiłabym to. Chciałam szlochać ze strachu. Rozpaczliwie pragnęłam dostać drugą szansę, wrócić i ponaprawiać, co się da.

„Błagam, Boże – mówiłam w duchu – nie daj mi umrzeć. Ocal mnie, a będę lepszą matką, lepszą żoną i w ogóle lepszym człowiekiem”.

Z krzątaniny pielęgniarek przy moim łóżku zrozumiałam, że niebezpiecznie przyspieszyło mi tętno. To ze strachu. Dobrze, że serce mi ciągle biło, ale niedobrze, żebym miała atak serca. Zapadła decyzja, by podać mi środki uspokajające, zamiast jednak się pod ich wpływem odprężyć, myślałam teraz wolniej, tak że wyraźniej widziałam swoje fatalne położenie.

W kółko, bez przerwy powtarzałam sobie: „To niemożliwe. To się nie dzieje”.