Ostatnia noc Olivii

Tytuł oryginałuThe Night Olivia FellCopyright © 2019 by Christina McDonald
All rights reserved
Copyright © for Polish edition
Wydawnictwo NieZwykłe
Oświęcim 2019
Wszelkie Prawa ZastrzeżoneRedakcja:
Anna RochatkaKorekta:
Barbara Marszałek
Katarzyna Olchowy
Monika FoltmanRedakcja techniczna:
Mateusz BartelPrzygotowanie okładki:
Paulina KlimekWydanie pierwszeISBN 978-83-8178-172-5www.wydawnictwoniezwykle.plKonwersjaeLitera s.c.

Richardowi, na zawsze i na wieczność.

Każdemu samotnemu rodzicowi, który wykonuje najtrudniejszą pracę na świecie, a w szczególności mojej mamie – najsilniejszej i najbardziej inspirującej samotnej matce, jaką znam.

Dziękuję.

PROLOG

– Chcesz poznać prawdę? Jestem… – Moje wyznanie zostało przerwane uderzeniem w głowę, które wywołało niewyobrażalny ból. Mózg ledwo zarejestrował cios, wzrok zaczął mi się mącić, ból przenikał czaszkę. Od siły uderzenia moje ciało się obróciło.

Zataczałam się, dopóki nogi nie natrafiły na niski cementowy murek. Potknęłam się i wszystko zrobiło się rozmazane. Zanim to do mnie dotarło, już spadałam, zatapiając się w pustce.

Uderzyłam w taflę wody plecami, wbijając wzrok w oświetlony światłem latarni most.

Wtedy mętna woda wciągnęła mnie pod powierzchnię.

1

ABI

Październik

Obudziłam się gwałtownie. Nie mogłam przypomnieć sobie, kiedy zasnęłam, ale musiałam przed tym wyłączyć lampkę nocną. Jedynym źródłem światła w moim pokoju był księżyc za oknem.

Dzwonił telefon.

– Olivia? – mruknęłam z nadzieją, że wstanie, żebym ja nie musiała tego robić. Moja córka była jedną z tych osób, które budziły się i zasypiały w ułamku sekundy.

Przekręciłam się na bok i spojrzałam na zegarek. Czerwone cyfry pokazywały 4:48 rano. Nikt, kto dzwoni o tej porze, nie ma do przekazania dobrych wieści.

Pochyliłam się i chwyciłam telefon, a kołdra z naturalnego pierza zsunęła się z moich rozgrzanych ramion, wystawiając je na powiew chłodnego powietrza.

– Tak, słucham?

– Czy rozmawiam z panią Abigail Knight? – Męski głos był niski i spięty, przypominał syk żmii szykującej się do ataku.

– Tak.

– Dzwonię ze szpitala Portage Point. Chodzi o pani córkę, Olivię. Obawiam się, że doszło do wypadku.

Pobiegłam do pokoju Olivii, żołądek zaciskał mi się z nerwów.

Drzwi były zamknięte, więc otworzyłam je, irracjonalnie myśląc, że będzie siedziała na łóżku i patrzyła na mnie zaspanym wzrokiem. Wyobraziłam sobie z nadzieją, że wścieknie się na mnie za naruszenie jej przestrzeni i rzuci we mnie poduszką. Ja zaśmieję się cicho, kładąc z ulgą rękę na piersi, a moje serce znowu zacznie bić normalnie.

– Miałam straszny sen – powiedziałabym.

– Nic mi nie jest, mamo – odpowiedziałaby, patrząc na mnie z pogardą, na jaką stać tylko siedemnastolatkę. – Za bardzo się martwisz.

Ale jej pokój był pusty. Na łóżku leżała skopana kołdra. Brudne ubrania niemalże wypadały z kosza na pranie wystającego z niedomkniętej szafy. Na komodzie walały się kartki papieru.

Wybiegłam z pokoju, zeszłam po schodach, po czym popędziłam do samochodu.

Minionego wieczoru, na grillu u Stokesów, wszystko było w porządku.

Nie. Pokręciłam głową, dopuszczając do siebie prawdę. Nie, nie było w porządku. Już od jakiegoś czasu coś się z nią działo.

Może to tylko typowe humorki nastolatki, ale miałam złe przeczucie. Olivia była zwykle pogodna i słodka. Nie sprawiała problemów. Nigdy nie imprezowała, dobrze się uczyła, pomagała przyjaciołom odrabiać lekcje.

Z czasem zrobiła się rozkojarzona i drażliwa. Reagowała złością za każdym razem, gdy pytałam, czy coś się dzieje. A potem zaczęła pytać o swojego ojca.

Chce poznać prawdę.

Nagle uderzyła mnie pewna myśl, wywołując nieprzyjemne uczucie. Zacisnęłam zęby. Tak długo martwiłam się, że wszystkie kłamstwa, które ukrywałam w mrocznej części swojego serca, pewnego dnia ujrzą światło dzienne. Te kłamstwa i moja przeszłość nie pozwalały mi ani na chwilę stracić czujności.

Wiatr omiótł samochód, rzucając na przednią szybę garść brązowych liści. Gdy wsiadałam do auta, kwas z żołądka wydrapywał sobie drogę do gardła. Wyjątkowo mój stary gruchot odpalił bez problemu, jakby wiedział, że musimy się spieszyć.

Kiedy ruszyłam z podjazdu, opony wyrzuciły w powietrze żwir. Włączyłam wycieraczki. Mały liść utknął pod jedną z nich i z każdym jej ruchem zostawiał na szybie wilgotną smugę. Tam i z powrotem, tam i z powrotem.

Przypomniałam sobie ostatni raz, gdy byłam w szpitalu z Olivią – złamała rękę, spadając ze starej wierzby w ogrodzie. Miała dziesięć lat. Wywołane tym poczucie winy było przytłaczające. Zawiodłam w najważniejszej pracy, jaką miałam w życiu do wykonania: dbaniu o jej bezpieczeństwo.

Chwyciłam mocno skórzaną kierownicę, wracając do teraźniejszości, bo nie chciałam zatonąć we wspomnieniach. W samochodzie coś aż zazgrzytało, gdy zbyt gwałtownie weszłam w zakręt. Byłam lekkomyślna, musiałam zwolnić, ale Olivia…

Nie potrafiłam dokończyć tej myśli. Ona była centrum mojego wszechświata, jedynym, co nadawało sens mojemu życiu. Bez niej znajdę się w próżni.

Gdy kolana zaczęły mi się trząść, docisnęłam pedał gazu. Ten jeden liść ciągle znajdował się za wycieraczką, tyle że był już naderwany i kształtem przypominał złamane serce.

Kiedy znalazłam się na szpitalnym parkingu, szybko zahamowałam. Był prawie pusty. Przed wejściem stała karetka, a dookoła znajdowało się kilka samochodów. Światło latarni odbijało się od mokrego asfaltu. Zatrzymałam się pod samym wejściem w chwili, gdy liść pod moją wycieraczką został brutalnie rozszarpany.

Wpadłam do budynku, mocno uderzając łokciem w przesuwne drzwi. Poczułam ból aż w czubkach palców, ale to mnie nie spowolniło. Musiałam znaleźć Olivię.

Proszę, proszę, niech nic ci nie będzie.

Nagle zza drzwi wahadłowych wyłonił się lekarz. Szedł szybko, pewnie, jak człowiek, który wie, co robi. Spoglądał na mnie przekrwionymi oczami.

– Abigail Knight? – Rozpoznałam głos, który słyszałam przez telefon. Doktor miał przerzedzone białe włosy i gładko ogoloną twarz. Z szyi zwisał mu stetoskop. Biały kitel znaczyły smugi w kolorze rdzy.

Podszedł bliżej, wyciągnął do mnie rękę, po czym uniósł grube jak gąsienica brwi.

– Gdzie jest Olivia? – wydyszałam, czując, jakbym miała hiperwentylować. Ludzie patrzyli na mnie, ale miałam to gdzieś. – Gdzie moja córka?

Gdy chciałam go ominąć, zablokował mi drogę.

– Nazywam się Griffith. Jestem doktorem. – Podszedł krok bliżej. Zobaczyłam w jego brązowych oczach złote plamki. – Proszę iść ze mną.

– Dlaczego? – Głos miałam spięty, słowa ledwo wypływały z moich ust. – Gdzie jest Olivia?

– Zabiorę panią do niej, ale najpierw musimy porozmawiać w jakimś bardziej odosobnionym miejscu.

Ton, którym to powiedział, świadczył o powadze tego, co miał do zakomunikowania. Tylko dlatego nie byłam w stanie wyrzucić z siebie pytań, które próbowały wyrwać się z moich ust.

Rozejrzałam się po poczekalni. Kilka osób na nas patrzyło, a reszta siedziała z nosami w telefonach albo udawała, że czyta gazety.

Kiwnęłam głową.

Doktor Griffith poprowadził mnie przez drzwi wahadłowe, za którymi znajdował się przestrzenny i jasny korytarz prowadzący do małej salki. Pomieszczenie pachniało mieszanką kwiatów i było ozdobione pastelowymi detalami. Lśniąca podłoga miała kolor cynamonu, a ściany pokryto szaro-kremową farbą.

– Proszę usiąść. – Doktor Griffith wskazał skórzane krzesło. Usiadłam sztywno na jego krawędzi.

Mężczyzna podszedł do stojącego w kącie pokoju dystrybutora z wodą. Obok, na czarnym stoliku, stał stos białych kubeczków. Doktor wziął jeden i napełnił go wodą. Dystrybutor zabulgotał, wypychając powietrze w górę zbiornika.

Lekarz zaoferował mi kubek, ale tylko na niego patrzyłam. Nie byłam w stanie wyciągnąć ręki i objąć go palcami. Ostatecznie doktor odstawił kubek na stolik. Złapał plastikowe krzesło stojące pod ścianą i postawił je naprzeciwko mnie. Przez chwilę ciągnął jego nogami po podłodze, na co aż zazgrzytałam zębami. Usiadł, wsparł łokcie na kolanach i splótł palce jak do modlitwy.

– Miał miejsce wypadek… – powiedział, powtarzając swoje wcześniejsze słowa.

– Czy z Olivią wszystko w porządku? – wtrąciłam.

To, jak na mnie patrzył. Ze współczuciem. Wiedziałam.

Nagle poczułam, że muszę uciec. Nogi wciąż bolały mnie od wczorajszego biegania, mięśnie miałam spięte, ale to było silniejsze ode mnie.

Zerwałam się z miejsca i zaczęłam rozglądać dookoła. Doktor wstał, obserwując mnie, jakbym była dzikim zwierzęciem. Pragnienie poznania prawdy nie pozwalało mi poruszyć stopami.

– Proszę mi powiedzieć – wyszeptałam.

– Pani córka… – Doktor Griffith położył mi rękę na ramieniu. Jego dotyk był uspokajający.

Powiedział coś o wypadku.

Ktoś znalazł Olivię na brzegu rzeki, blisko mostu.

Potem mówił coś o napadzie padaczkowym, odruchu rogówkowym i czterech punktach w skali Glasgow.

Mówił o ranie głowy, nieruchomych i rozszerzonych źrenicach, o tomografii komputerowej.

Zabrali ją na salę operacyjną, gdy tylko przywieziono ją do szpitala.

Nic nie miało dla mnie sensu.

Opadłam na krzesło i pochyliłam się, chowając głowę między kolanami, jakbym przygotowywała się do katastrofy lotniczej. Słyszałam łomoczące w mojej piersi serce, krew ryczącą w uszach, ciężki oddech. Łokieć nadal bolał mnie po uderzeniu w drzwi.

– Nie… nie… – powtarzałam błagalnie, zaciskając i rozluźniając spocone dłonie.

Doktor usiadł obok mnie, a jego głos przedarł się przez otaczającą mnie ochronną bańkę.

– …doznała ciężkiego urazu głowy. Naprawdę mi przykro, pani Knight, ale mózg pani córki został trwale i nieodwracalnie uszkodzony.

Myśli tłukły się w mojej głowie. Usiłowałam złożyć to, co mówił, w logiczną całość. Mimo nasilającej się paniki, zarejestrowałam pojedyncze słowa z jego wypowiedzi.

– Czy jest ktoś, do kogo możemy zadzwonić?

Był ktoś taki? Mama nie żyła. Ojca nigdy nie znałam. Nie miałam męża ani chłopaka. Byłam zbyt zajęta macierzyństwem, by randkować lub nawiązać przyjaźnie. Miałam tylko…

– Moja siostra. – Głos miałam odległy, jakby dobiegał z końca korytarza, a nie moich ust.

Zapisałam numer Sarah na skrawku papieru. Doktor zabrał go i otworzył drzwi, żeby wręczyć kawałek kartki komuś na zewnątrz, a potem wrócił do mnie.

– Przykro mi, pani Knight. Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, żeby ją uratować, ale Olivia się nie obudzi. Obecnie jest podłączona do respiratora, który nie pozwala jej ciału umrzeć. – Oblizał usta, szykując się do powiedzenia czegoś jeszcze. – Ale ona…

– Jest dawczynią organów – wyszeptałam beznamiętnie.

To tego chcieli, prawda? W dniu, w którym zdała prawo jazdy, Olivia zgodziła się w razie śmierci oddać organy, by ratować życie innym ludziom.

– No wiesz – powiedziała wtedy, wzruszając ramionami z pewnością młodego człowieka, dla którego temat śmierci jest czymś obojętnym. – Jeśli kiedyś do tego dojdzie.

Moja kochana, czuła dziewczynka.

– Nie, nie o to… Chciałem powiedzieć, że w stanie, w jakim znajduje się Olivia, nie możemy legalnie odłączyć jej od respiratora.

Nie rozumiałam. Miałam wrażenie, jakby nagle zaczął mówić w języku urdu. Czułam pulsowanie w oczach.

Odchrząknął, na chwilę odwracając wzrok.

– Nie możemy odłączyć od aparatury kobiety w ciąży. Nie w stanie Waszyngton.

– Cc… co? – wyszeptałam. Ciało miałam bezwładne, wiotkie, w głowie zaczęło mi się kręcić.

– Olivia była… jest… Olivia jest w ciąży.

2

OLIVIA

Kwiecień, sześć miesięcy wcześniej

Żółty autobus szkolny jechał powoli wzdłuż wybrzeża przy Portage Point, skąd widać było migoczące morze, i kierował się w stronę Seattle – miejsca docelowego naszej jednodniowej wycieczki.

– Uff, w autobusie jest tak nuuuudnooo. – Na miejscu obok usiadła moja najlepsza przyjaciółka, Madison. Wyjęła z torebki puder i zaczęła nakładać go na swój już matowy nos.

Jechaliśmy na Uniwersytet Waszyngtoński, który mieliśmy zwiedzać. Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego narzekała. Przebywanie poza murami szkoły było niczym wakacje.

Madison odgarnęła swoje długie czarne włosy i obejrzała się przez ramię. Wiedziałam, że patrzy na Petera i ostatkiem sił powstrzymałam się od przewrócenia oczami. Gdy chodziło o chłopaków, Madison była wręcz nadpobudliwa.

Przesunęłam metalową bransoletkę z zawieszkami między palcami.

– Przynajmniej nie jesteśmy w szkole – powiedziałam.

– Szkoda, że nie możemy zrobić czegoś fajnego. – Nałożyła na usta różowy błyszczyk i cmoknęła głośno. – Wypełnianie wniosków o przyjęcie do college’u jest beznadziejne.

Przygryzłam od wewnątrz policzki, żeby nic na to nie odpowiedzieć. Rodzice Madison byli bogaci, więc nie czuła takiej presji w kwestii college’u jak ja.

Moja mama oszczędzała każdy grosz, żebym po skończeniu szkoły mogła kontynuować edukację. Cztery lata opłacania czesnego wykończą ją. Bez przerwy proponowałam, że znajdę jakąś dorywczą pracę, ale za każdym razem odpowiadała, że moim zadaniem jest się uczyć.

Wbiłam wzrok w okno i zaczęłam bawić się kosmykiem włosów. Do autobusu wpadało światło słońca, które przedzierało się przez korony drzew.

– Widziałaś nowego pryszcza Pryszczatej Zary? – szepnęła teatralnie Madison. – Na jej czole przeprowadzają chyba eksperymenty naukowe.

– Nie bądź złośliwa! – skarciłam ją, powstrzymując się od śmiechu. Zara naprawdę miała okropną cerę. Było mi jej szkoda.

– Nie stosuje się na to przypadkiem izotretynoiny? Dlaczego po prostu nie zacznie jej brać?

Już nie szeptała, dlatego rzuciłam jej ostrzegawcze spojrzenie. Zara siedziała kilka siedzeń dalej. Nie chciałam, żeby to słyszała.

Madison zignorowała mnie. Potrafiła być wredna. Naprawdę okropna. Raz, gdy pokłóciłyśmy się w czwartej klasie, nastawiła wszystkie dziewczyny przeciwko mnie. Przestały ze mną rozmawiać. Te, które nazywały się moimi przyjaciółkami, „zapominały” zająć mi miejsce w autobusie, czy zaprosić na wspólne nocowanie. Nigdy nie zapomniałam uczucia nieprzynależenia do żadnej grupy. Potrafiłam się postawić na miejscu takiej osoby i czułam jej ból. Od tamtej pory postępowałam tak, żeby nigdy, ale to nigdy, nie stać się wrogiem Madison.

– A tak w ogóle, to co jest w syfie? – zapytała.

Prychnęłam.

– Ropa, idiotko.

– Fu. Boże, nawet to słowo jest okropne. Ropa. RoPa – zaakcentowała literę „p”. Parsknęłam śmiechem. – RoPa – powtórzyła. – Wyobrażam sobie, jak to mówię, a z moich ust tryska ropa. Ropa z ropnego syfa.

– O Boże! Ohyda! – sapnęłam. Dusiłam się, walcząc z wybuchem śmiechu.

Siedząca kilka siedzeń dalej Zara odwróciła się. Razem z Madison zsunęłyśmy się na siedzeniach, chichocząc histerycznie.

Mój telefon zabrzęczał, informując o nadejściu nowej wiadomości. Wyjęłam go z plecaka. To mama.

Puk puk.

Kto tam? Odpisałam.

Mama: Oliwka.

Ja: Oliwka?

Mama: Oliwka z naprzeciwka!

Zaśmiałam się i wysłałam jej kilka buziaków. Chwilę później zza naszego siedzenia wychylił się Tyler.

– Hej, kochanie. – Jego orzechowe oczy usiane bursztynowymi plamkami błyszczały radośnie. Mój chłopak był typowym szkolnym sportowcem. Kapitan drużyny piłki nożnej odnoszący sukcesy w każdej możliwej dziedzinie sportu, pracujący na stypendium na Uniwersytecie Waszyngtońskim. Był bardzo popularny i miał tego świadomość. Mimo to nie zachowywał się jak dupek.

Pochylił się i polizał mnie po uchu. Zachichotałam i odsunęłam się od niego. Zmarszczył brwi. Widać było, że poczuł się odrzucony.

– Boże, ludzie! Znajdźcie sobie pokój! – parsknęła głośno Madison.

Na moje policzki wkradł się rumieniec. Czasami Madison była straszną suką. Mama powiedziała mi, że powinnam trzymać się od niej z daleka. Tyler sądził, że zawsze widzę w ludziach to, co najlepsze.

Rzecz w tym, że oboje się mylili. Po prostu bałam się być nielubiana.

Znad siedzenia wyjrzał przyjaciel Tylera, Peter.

– Jezu, masz twarz koloru pomidora, Liv! – zadrwił.

Wyciągnął rękę, żeby dotknąć mojego płonącego policzka, ale Tyler odtrącił jego dłoń.

– Nie dotykaj jej, stary.

Poczułam kolejną falę ciepła na twarzy. Peter tylko się zaśmiał.

– Zachowujesz się jak wariat. – Madison przewróciła zalotnie oczami.

Tyler spojrzał na nią chłodno, zaciskając zęby.

– Zamknij się, Madison. Czepiasz się, bo sama nikogo nie masz.

Stłumiłam wybuch śmiechu.

– Moja twarz i tak nie jest tak czerwona, jak twoje włosy, Peter – zażartowałam, starając się rozluźnić atmosferę.

– Dupek. – Madison odwróciła głowę w stronę okna i skrzywiła się. Włożyła słuchawki do uszu i ustawiła głośność tak, że słyszałam bit popowej piosenki.

– Zignoruj ją. – Tyler podniósł mnie z siedzenia i zajął moje miejsce. Gdy usiadłam mu na kolanach, wtulił twarz w moją szyję. Tyler i Madison nigdy się nie dogadywali. Moja przyjaciółka uważała, że Tyler wymaga za dużo mojej uwagi.

Z falowanymi blond włosami i orzechowymi oczami, Tyler był najgorętszym chłopakiem w szkole. Ciężko pracowałam na to, żeby w stołówce móc siedzieć przy stoliku ze szkolną elitą, ale gdy zaczęłam chodzić z Tylerem, dostałam miejsce w zestawie. Miło było być jego dziewczyną. Co nie zmieniało faktu, że wstydziłam się, gdy chciał obściskiwać się ze mną na oczach innych.

– Myślałem o wczoraj – wyszeptał mi do ucha. Znowu się zarumieniłam i zaczęło mi pulsować w uszach. Rozejrzałam się, mając nadzieję, że nikt go nie słyszał.

Wczoraj, zanim mama wróciła z pracy, leżeliśmy u mnie w pokoju i trochę nas poniosło. Za bardzo się nakręcił, ja poczułam za dużą presję i wybuchłam płaczem. Czasami taki był: zbyt natarczywy i ochoczy. Ale czy to nie tyczyło się każdego chłopaka?

Odsunął się ode mnie i przechylił głowę tak, że chrupnęły mu kości w szyi. Wzdrygnęłam się na ten dźwięk.

– Przepraszam za… no wiesz – powiedział. – Po prostu cię kocham. Pomyślałem, że jesteśmy ze sobą wystarczająco długo, by to sobie w ten sposób pokazać.

– Niedługo, dobrze? Jeszcze nie jestem gotowa.

– Tak sobie myślałem… – Pochylił się i pocałował mnie w policzek. – Może w jeden z najbliższych weekendów pojechalibyśmy gdzieś razem, co? Powiedziałabyś mamie, że nocujesz u Madison.

Chciało mi się śmiać z tego, jak niedorzecznie brzmiał. Co byśmy zrobili, wynajęli pokój w hotelu? Nie chciałam jeszcze uprawiać seksu. Nie chciałam być jedną z tych głupich nastolatek, które wpadły – jak moja mama.

Ale nie powiedziałam tego.

– Tak, pewnie. Może. – Nie chciałam go ranić, a jeśli to miało go uszczęśliwić, pozwoliłam mu myśleć, że gdzieś pojedziemy.

Kiedy autobus się zatrzymał, dotarło do mnie, że dojechaliśmy do Uniwersytetu Waszyngtońskiego.

– Jesteśmy na miejscu! – krzyknął ktoś z przodu autobusu.

Madison wyjęła słuchawki z uszu i wskazała na coś za oknem.

– Tam są inni!

Podążyłam za jej spojrzeniem. Na końcu parkingu tłoczyła się grupa około czterdziestu nastolatków. Połowa z nich była ubrana normalnie, z kolei druga część nosiła mundurki. Dziewczyny miały na sobie zielone tartanowe spódniczki, zielone sweterki i białe podkolanówki, a chłopcy szare spodnie i zielone krawaty.

– Wymuskane kutafony! – krzyknął Peter. Słońce uwydatniało kolor jego włosów i pokrywające twarz piegi. Obserwował Madison, czekając na jej reakcję. Miałam nadzieję, że dla własnego dobra nie będzie za nią latał. Zjadłaby go żywcem, a Peter był naprawdę fajnym chłopakiem. Tyler za jej plecami nazywał ją dziwką. Gdyby nie była moją najlepszą przyjaciółką, zgodziłabym się z tym. Co weekend spotykała się z innym chłopakiem, a następnego dnia go rzucała.

– Złamasy! – krzyknął Dan, przyjaciel Tylera.

Przez swoją odwagę i upór Dan wydawał się zbyt arogancki, ale dzięki temu nikt mu się nie stawiał. Tyler uważał, że Dan jest przezabawny. Dla mnie był po prostu palantem.

– Uważajcie na słowa, panowie! – krzyknął pan Marks, nasz wuefista, który był opiekunem wycieczki. – No już, wysiadajcie z autobusu.

Wyszliśmy na zewnątrz. Trafił nam się jeden z tych ładnych dni w Seattle, gdy nie padał deszcz, a nieba nie przysłaniały chmury. W powietrzu czuć było ciepło, które niosło za sobą obietnicę, że wkrótce nadejdzie więcej takich dni.

Drzewa wiśniowe, pokryte różowymi i białymi kwiatami, rosły pośród innych wysokich drzew. W oddali zauważyłam domy studenckie mieszczące się w budynkach w stylu elżbietańskim, gotyckim i georgiańskim.

– Tutaj, dzieciaki! – Pan Marks machnął na nas ręką. Jego bicepsy praktycznie rozpruwały rękawy białej koszulki polo. Ruszyliśmy w jego stronę. Po chwili pan Marks wszystkich przedstawił. Przyjechali uczniowie z liceum Portage Point, liceum Ballard i Akademii Katolickiej w Seattle. Ci ostatni mieli na sobie mundurki.

Na początku staliśmy podzieleni na grupy, ale po przedstawieniu wszyscy zaczęli ze sobą rozmawiać.

Tyler objął mnie i przyciągnął do siebie. Madison stała po mojej prawej stronie. Czułam się rozluźniona i bezpieczna w moim małym świecie.

I wtedy ją zobaczyłam.

Kilka kroków dalej stała dziewczyna ubrana w zielony mundurek Akademii Katolickiej. Miała długie, jasnoblond włosy, ostre rysy kości policzkowych, zadarty nos i dołek w brodzie.

Gdy na mnie spojrzała, poczułam, że balansuję na krawędzi, o której istnieniu nie miałam pojęcia.

Wyglądała, jakby była moją siostrą.

Gdy mnie zobaczyła, jej oczy otworzyły się szerzej, co uwydatniło ich niezwykły zielony odcień. Były identyczne jak moje.

W chwili, gdy patrzyłam na twarz, którą znałam od zawsze, poczułam, jak spadam. Nie wiedziałam, jak długo będę spadać albo jak mocno się roztrzaskam. Jedyne, czego byłam pewna, to że wszystko się zmieni.

3

ABI

Październik

– Pani Knight, czy rozumie pani, co do pani mówię?

Zamrugałam i popatrzyłam na doktora Griffitha, niepewna, czy dobrze usłyszałam.

– Pani córka jest w ciąży – mówił powoli, jakbym była dzieckiem, które nie jest w stanie pojąć jego słów. – Olivia doznała nieodwracalnego uszkodzenia mózgu i już się nie obudzi, ale prawo w stanie Waszyngton zabrania odłączenia respiratora. Musimy dać szansę dziecku. Czy pani to rozumie?

Pokiwałam, po czym natychmiast pokręciłam głową. Rozumiałam, ale to nie miało dla mnie sensu, jakby wybrał losowe słowa ze słownika i ułożył z nich zdanie.

– Co…?

Przerwało mi pukanie do drzwi, po którym do pomieszczenia weszła pielęgniarka w różowym kitlu, ze smutną twarzą i obwisłym podbródkiem.

– Pani Knight, pani siostra…

Sarah przecisnęła się obok pielęgniarki. Niebieskie oczy miała poczerwieniałe, półprzeźroczysta skóra jej powiek była tak samo opuchnięta, jak moja. Siostra chwyciła mnie za rękę, a ja wpatrywałam się w jej palce. Paznokcie miała zadbane, w kolorze krwi. Nawet teraz, w środku nocy jej długie, idealnie rozjaśnione włosy były ułożone i lśniły.

Przytuliła mnie tak mocno, że poczułam ból w żebrach. Zesztywniałam. Opuściła ramiona, a na jej twarzy zobaczyłam ból. Zawsze był między nami dystans. Nie ukrywałam, że powstał on z mojej winy, ale nie wiedziałam, jak to zakończyć.

– Gdzie jest Olivia? Nic jej nie jest? Co się stało? Dlaczego w środku nocy przebywała poza domem?

Wyrzucała z siebie pytania niczym naboje z karabinu maszynowego, używając przy tym swojego matczynego tonu. Ćwiczyła go, odkąd miałam dziesięć lat, ona dwadzieścia, kiedy nasza matka porzuciła mnie na schodach domu Sarah z plecakiem brudnych ubrań. Tego samego dnia wróciła do siebie i popełniła samobójstwo, zrzucając na Sarah odpowiedzialność za wychowanie mnie.

Pokręciłam głową, czując, że do moich oczu napływają łzy.

– Ona… ona…

Nie miałam pojęcia, dlaczego Olivia wymknęła się w środku nocy z domu. Po kąpieli nalałam sobie lampkę wina i czytałam książkę. Spałam, gdy moja córka… co ona właściwie robiła? Poczułam otaczający mnie ciemny obłok lęku. Panika – moja stara przyjaciółka.

– Pani Knight? – Usłyszałam jakby z oddali.

Wzrok mi się rozmazał, w uszach zaczęło piszczeć. Nie byłam w stanie dłużej tego powstrzymać. Upadłam na podłogę.

– Abi! – Ludzie zaczęli krzątać się wokół mnie. Poczułam ręce, które podniosły mnie i posadziły na krześle.

Zaczęłam się pocić. Powietrze było gęste jak melasa, napierało na mnie z siłą wodnej fali.

Ktoś wcisnął mi w ręce papierową torbę. Usłyszałam z oddali uspokajający głos Sarah.

– Oddychaj. No już. Wdech, wydech. Wdech, wydech.

W dzieciństwie bardzo często miałam ataki paniki. Ale nauczyłam się panować nad emocjami, odcinając je niczym dopływ powietrza, które podsyca ogień. Sarah wciąż powtarzała, że powinnam rozmawiać o swoich uczuciach, wyrzucić je z siebie, ale wiedziałam, że lepiej jest je odepchnąć i udawać, że wszystko jest dobrze. Lepiej było nie czuć wcale.

Jakimś cudem, chociaż nawet tego nie chciałam, mój oddech uspokoił się, serce zaczęło bić wolniej. Zaczęłam normalnie słyszeć. Doktor Griffith i Sarah rozmawiali.

– Co się stało? – zapytała Sarah.

Moja siostra świetnie radziła sobie w trudnych sytuacjach. Nigdy nie panikowała ani nie krzyczała. Poczułam ukłucie gniewu, że sobie z tym radzi. Ja nie potrafiłam nawet zadać właściwych pytań.

– Emerytowany ratownik medyczny znalazł Olivię nad brzegiem rzeki, obok mostu. Nie wiemy, czy spadła, czy… cóż, policja przeprowadzi dochodzenie – odpowiedział doktor Griffith. Kucał przede mną, trzymając mnie mocno za ręce. W porównaniu do moich, jego dłonie były zimne.

Sarah poruszyła się na krześle, trzymając papierową torbę przy moich ustach.

– Ludzie wybudzają się ze śpiączek… – zaczęła.

– Olivia nie jest w śpiączce – przerwał jej cicho. – Śpiączki wynikają z konkretnych obrażeń. Olivia miała silny wylew, co uszkodziło prawie każdą część mózgu. Bardzo mi przykro. Wiem, jak trudno to zrozumieć, a tym bardziej zaakceptować, ale Olivia się nie obudzi.

Rozpacz zaczynała mnie atakować, rozrywając moją pierś niczym wielkie dzikie zwierzę.

– I jest w ciąży? – wyszeptałam.

– Tak – odpowiedział doktor.

Popatrzyłam na Sarah. Poruszała szczęką, jakby żuła liść.

– W którym miesiącu? – zapytałam.

– Wykonamy badanie USG, żeby się upewnić, ale wnioskując z poziomu hormonu hCG, jest w trzynastym lub czternastym tygodniu.

Wróciłam myślami trzy miesiące wstecz, zastanawiając się, co wtedy robiłyśmy. Był lipiec. Olivia miała wakacje. Zdawała prawo jazdy, ćwiczyła testy SAT[1], pływała, spotykała się z przyjaciółmi.

Nie robiłyśmy nic nadzwyczajnego. Z pieniędzmi było ciężko, zwłaszcza że oszczędzałam na czesne, które miałam płacić po dostaniu się Olivii do college’u. Nie potrafiłam przypomnieć sobie żadnego momentu, w którym coś mogło się zmienić, kiedy zaszła w ciążę. Musiała nie wiedzieć. Gdyby wiedziała, powiedziałaby mi.

Zakurzony wentylator wdmuchiwał do pomieszczenia nieświeże powietrze, wydając przy tym świszczący dźwięk.

– Chcę ją zobaczyć. Teraz. – Głos miałam pusty, pozbawiony emocji.

– Oczywiście – rzekł doktor.

Sarah pomogła mi wstać i razem ruszyłyśmy korytarzem w stronę oddziału intensywnej terapii.

Mimo realizmu surowego i białego korytarza część mnie nadal miała nadzieję, że Olivii tu nie było – że cała ta sytuacja to jakiś błąd, pomyłka.

Doktor Griffith dotarł szybko do końca korytarza i skręcił w lewo, a następnie przyłożył identyfikator do czytnika przy zamkniętych drzwiach. Na oddziale Jen Stokes, mama najlepszej przyjaciółki Olivii, pochylała się nad łóżkiem otoczonym pikającą, huczącą aparaturą. Z jej szyi zwisał stetoskop.

– Doktor Stokes – przywitał ją doktor Griffith.

– Jen? – Patrzyłam na swoją sąsiadkę. Kilka godzin temu byłam u niej w domu, a teraz znajdowałyśmy się na OIOM-ie. Miała na sobie sprane dżinsy i starą bluzę Seahawksów. Na to zarzuciła kitel. Oczy miała zaczerwienione, ciemne loki w nieładzie opadały wokół jej bladej twarzy. Zaciśnięte w pięści ręce przyciskała do brzucha.

– Co tu robisz? – zapytałam.

– Ja do niej zadzwoniłam – wyjaśniła Sarah. Wtedy przypomniałam sobie, że Jen była lekarzem na tutejszej izbie przyjęć.

– Abi, tak mi przykro. – Poruszała ustami, jakby chciała powiedzieć coś jeszcze, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Spuściła wzrok.

Podążyłam za jej spojrzeniem, ale chwilę zajęło mi zrozumienie, że osoba, na którą patrzy, to Olivia. Moja córka była biała jak prześcieradło, na którym leżała. Ciało miała zbyt nieruchome, jakby cała jej energia została uwięziona pod okrywającą ją kołdrą.

Szpitalne łóżko otaczały kroplówki i pompy. Było tam tyle tub i przewodów, że nie byłam w stanie ich zliczyć. W jej szyi, żeby tłoczyć powietrze do płuc. W nosie, żeby żołądek pozostawał pusty. Do piersi miała przyczepione elektrody, rejestrujące bicie serca. Respirator wydawał z siebie piszczące i świszczące dźwięki.

Jej głowa była owinięta białymi bandażami. Nad prawą brwią miała głęboką ranę, lewą skroń pokrywał czarno-fioletowy siniak. Na nosie i kościach policzkowych widniała siatka zadrapań.

Patrzyłam na córkę, a ból, który czułam, był nie tylko psychiczny, ale też fizyczny. Pierś zacisnęła się tak mocno, że miałam wrażenie, jakby stanęło mi serce. Mimo to czułam je i słyszałam. Zdradziło mnie, bijąc nadal, choć powinno przestać. Ból i niemoc były niczym przeszywający mnie piorun.

Przeniosłam spojrzenie na brzuch Olivii, nadal płaski, jakby nie rozwijało się w niej nowe życie.

Gdzieś z tyłu głowy zarejestrowałam, że Jen opuszcza pomieszczenie. Emocje nasiliły się, grożąc rozerwaniem mnie na miliony kawałków. Sięgnęłam po dłoń Olivii. Chciałam – nie, potrzebowałam – ją poczuć.

Rękę miała wiotką i czegoś na niej brakowało.

Srebrna bransoletka z zawieszkami, którą Olivia nosiła, zniknęła.

Jej miejsce zajęły czarno-fioletowe siniaki.

4

OLIVIA

Kwiecień

– Ta dziewczyna. Jezu, przerażające – powiedział Tyler w poniedziałek, po naszej wycieczce na Uniwersytet Waszyngtoński. Jedliśmy lunch, siedząc w stołówce przy tym samym stole, co zawsze. Obok niego stały stosy pomarańczowych krzeseł rozstawianych na apele.

– Bez jaj! – skomentował Peter i pokiwał głową. – Masz siostrę, o której nam nie powiedziałaś, Liv?

Pokręciłam głową.

– Oczywiście, że nie.

Siedzący obok mnie Tyler wepchnął do ust kilka frytek.

– Wyglądała jak twój sobowtór – oznajmił. – Mój ojciec twierdzi, że każdy ma kogoś takiego.

– Być może. – Odłożyłam kanapkę z masłem orzechowym i konfiturami. Straciłam apetyt. Nie chciałam o tym rozmawiać. Dlaczego oni wszyscy nie mogli się po prostu zamknąć?

– Miała identyczną dupobrodę jak ty – dodał Peter. – Była identyczna.

Tyler popatrzył na Petera, marszcząc brwi. Zacisnęłam zęby, czekając na ripostę Tylera. To on zawsze mówił, że mam dupobrodę. Ale nie złośliwie. Wiedziałam jednak, że nie lubił, gdy mówił tak ktoś inny.

Mój chłopak wrócił do jedzenia. Wypuściłam oddech, nie zdając sobie sprawy, że go w ogóle wstrzymywałam.

Madison zaśmiała się i ugryzła kawałek marchewki.

– To, że ktoś ma dupobrodę, nie oznacza, że jest z kimś spokrewniony, idioto.

– Ona nie jest moją siostrą, dobra? – warknęłam. – Nigdy wcześniej jej nie spotkałam.

Wszyscy zamilkli. Serce podeszło mi do gardła. Spuściłam wzrok. Czułam, jak wymieniają między sobą spojrzenia. Byłam typem rozjemcy, nigdy nie podnosiłam głosu i nie wdawałam się w kłótnie.

Skubałam kanapkę, dopóki nie wyskubałam całej skórki. Nienawidziłam skórek. Gdy byłam mała, mama zawsze je odkrajała, wygładzała źle skrojone brzegi, a na środku wycinała niewielki otwór, przez co kanapki przypominały literę „o”. Nagle zapragnęłam, żeby tu była i mnie wsparła.

Madison szybko zmieniła temat.

– Więc… w przyszły weekend mój brat wraca do domu.

Na moje policzki wypłynął rumieniec. Szybko odgarnęłam włosy zza uszu, żeby je zakryć. Zaczęłam przygryzać jeden z kosmyków.

Tyler prychnął, objął mnie i przyciągnął bliżej siebie.

– Może załatwi nam trochę zielska?

– Tyler! – uciszyłam go.

– Zamknij się, złamasie. – Madison zmroziła go wzrokiem. – To był tylko jeden raz. Po prostu był na tyle głupi, że dał się złapać.

– Moment. Myślałem, że jest w Nowym Jorku. Czy nie tam wasi rodzice wysłali go po tym, jak przyłapano go na handlowaniu? – Na piegowatej twarzy Petera pojawił się wyraz dezorientacji.

Madison skrzywiła się.

– Raz! Poza tym, to było tylko zielsko.

Wstydziła się tego, że wszyscy wiedzieli, że Derek został wysłany do prywatnej szkoły na Wschodnim Wybrzeżu, gdzie miał się „poprawić”.

Peter patrzył na przemian to na Tylera, to na Madison. Czułam panujące między nimi napięcie.

– Olivia – rzucił, szybko zmieniając temat. – Nie masz jutro zajęć na basenie, prawda? Czy mogłabyś pomóc mi z chemią? Męczę się z pracą domową, żeby nadrobić materiał.

– Pewnie. – Spojrzałam kątem oka na Tylera. Marszczył brwi. Wiedziałam, że nie podoba mu się fakt, że będę pomagać Peterowi i spędzę z nim czas sam na sam.

Czasami był trochę zaborczy. Nigdy go nie zdradziłam, ale po prostu taki był: ludziom pokazywał się jako mężczyzna z krwi i kości, ale tak naprawdę brakowało mu pewności siebie. Wiedziałam jednak, że zaborczość wynikała z tego, że mnie kochał.

– Dzięki, stara. – Peter uśmiechnął się szeroko.

Wstałam z twardego, metalowego krzesła.

– Pójdę na zewnątrz, przewietrzę się trochę. Chcesz iść ze mną, Mad?

Madison wstała, otrzepując czarne legginsy i czarny sweter. Rzuciła ostre spojrzenie Tylerowi i Peterowi, po czym ruszyła w stronę drzwi.

Wyszłyśmy na chłodne, kwietniowe powietrze, kierując się w stronę dziedzińca, gdzie usiadłyśmy na ławce blisko fontanny. Byłyśmy tam same, bo na zewnątrz wciąż było zbyt chłodno, żeby spędzać przerwy na dworze.

Chmury pędziły po niebie, jakby były końmi poganianymi przez woźnicę. W jednej chwili świeciło słońce, a za chwilę było tak, jakby zbierało się na deszcz. Przyglądając się Madison, próbowałam wyczuć jej nastrój.

Bawiłam się bransoletką na lewej ręce, przesuwając palcami po metalu.

– Przykro mi z powodu Dereka – powiedziałam.

– Nic się nie stało. Przykro mi z powodu tej dziewczyny. – Skubała skórki przy paznokciach. – Jestem pewna, że to nie jest żadna twoja siostra ani nic.

Doceniałam, że to powiedziała. Nieważne, jak humorzasta była Madison, wiedziałam, że mogę na nią liczyć. Pewnie dlatego wciąż się przyjaźniłyśmy.

Poznałyśmy się w przedszkolu i zaprzyjaźniłyśmy, gdy okazało się, że obie nienawidzimy zabaw w przebieranki. Nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział, że mama kazała mi nosić zimą rajstopy.

– Myślisz, że – no wiesz – będziesz chciała się z nią jeszcze spotkać? – zapytała Madison.

Wzruszyłam ramionami. Nie chciałam przyznać, że rozmawiałam z nią w łazience na uniwersytecie.

Z bliska nie była aż tak podobna, jak myślałam. Choć jej oczy miały identyczny odcień zieleni, co moje, jej miały nieco szerszy rozstaw. Dołek w brodzie nie był tak głęboki, jak mój, kości policzkowe były mniej ostre, nos mniejszy. Mimo to czułam się przy niej niezręcznie.

Gdy wytarła ręce, oparła się o umywalkę.

– Jestem Kendall Montgomery – oznajmiła. Odrzuciła blond włosy na plecy tak, jak robią to bogate dziewczyny.

– Olivia. – Przedstawiłam się. Zapadła niezręczna cisza. – Mój tata nie żyje – burknęłam, bojąc się, że powie coś na temat naszego podobieństwa. – Mówię to w razie, gdybyś myślała, że jesteśmy spokrewnione. I nie ma opcji, żebyśmy miały tę samą mamę.

– Szkoda. – Uśmiechnęła się z ironią. – Moi rodzice są okropni. Chciałabym móc ich zamienić.

Zaśmiałam się, parskając z zaskoczenia. Ja zawsze cieszyłam się, że mam taką, a nie inną mamę. Poświęcała mi całe swoje życie. Czasami aż za bardzo.

– Gdzie mieszkasz? – zapytała.

– Portage Point. To małe miasto na południe od…

– Wiem, gdzie jest Portage Point. Stamtąd pochodzi moja mama.

Zamilkłyśmy, gdy dotarło do nas, co powiedziała.

– Twoja mama? – Nagle zaczęły mi się pocić ręce.

– Cóż, nie odkąd… – Zawahała się. – Tam mieszkała, gdy chodziła do liceum. Tak sądzę.

Nie wiedziałam, co powiedzieć.

– Nieważne – powiedziała Kendall, kierując się w stronę drzwi. – Miło było cię poznać, Olivia.

– Ciebie też. Do zobaczenia.

Machnęła nieznacznie ręką i wyszła.

Odwróciłam się do siedzącej obok Madison i pokręciłam głową.

– Nie, nie sądzę, bym to planowała. Bo niby po co? Wiem, że nie jest ze mną spokrewniona.

– Nie możesz tego wiedzieć – odpowiedziała Madison.

Popatrzyłam na nią.

– Co masz na myśli?

– Cóż, a co jeśli gdzieś tam żyje twój ojciec i ma drugą rodzinę? Co, jeśli twoja mama była jego… kochanką albo coś?

Ten pomysł był tak niedorzeczny, że wybuchłam śmiechem. Nie potrafiłam wyobrazić sobie, że mama wdała się w płomienny romans. Była mistrzem opanowania – marszczyła brwi, ale nigdy nie krzyczała; uśmiechała się, ale nigdy nie śmiała. Zawsze nosiła stonowany makijaż i idealnie wyprasowane ubrania.

Mama była niewzruszona niczym posąg. Nie miała w sobie tej zwariowanej iskry, którą miały mamy niektórych moich koleżanek. Była tego typu rodzicem, do którego mogłam pójść o każdej porze dnia i nocy – gdy płakałam, czekała już z chusteczką, gdy brałam udział w zawodach, zawsze siedziała na trybunach i mi kibicowała.

– Taa, jasne! – parsknęłam. – Ona nie umie flirtować, a co dopiero wdawać się w romans. Poza tym, bałaby się, że złapie jakąś wenerę.

Madison zaśmiała się.

– Okej, w takim razie może to córka twojego taty.

– Mój tata nie żyje, Mad.

– Wiem, ale może przed śmiercią miał drugą rodzinę? Albo zdradzał twoją mamę? Albo… – Otworzyła szeroko oczy. – Może on żyje?

Przewróciłam oczami.

– Naprawdę musisz ograniczyć opery mydlane.

– Przejrzyj na oczy, Olivia. Jesteś taka naiwna. Czasami ludzie kłamią, a ty nawet nie wiesz dlaczego – oznajmiła.

Wzdrygnęłam się na jej słowa.

– Nie sądzę, żeby mama skłamała na temat mojego taty.

– Skąd możesz wiedzieć? Prawda bywa bolesna.

– Nie bardziej, niż kłamstwa – mruknęłam pod nosem.

×××

Wieczorem, tego samego dnia, mama wróciła z torbami pełnymi zakupów i oznajmiła, że będzie gotować. Skrzywiłam się. Marthą Stewart to ona nie była. Zwykle jej kuchenne eksperymenty kończyły się katastrofą.

Raz próbowała upiec kornwalijskie kurczaki w okropnym, brejowatym sosie, ale ustawiła za wysoką temperaturę. Nie minęło pół godziny, a w całym domu było tak gęsto od dymu, że niewiele brakowało, żeby można go było gryźć.

Żałowałam, że po prostu nie zamówimy pizzy.

– Co robimy? – Przybrałam neutralną minę i zaczęłam rozpakowywać papierowe torby. Nie chciałam sprawić jej przykrości.

– Spaghetti bolognese. – Wzięła jedną z toreb i wyciągnęła z niej świeżą bazylię, czosnek, cebulę i marchewkę.

Uśmiechnęłam się. Mama nienawidziła marchewki, ale ja ją uwielbiałam. Zawsze jedną kupowała i oddzielnie dla mnie gotowała.

– Czekaj, mam coś dobrego – powiedziała, obierając cebulę. – Puk puk.

– Kto tam?

– Puma.

– Jaka puma?

– Puma, co słabo kuma.

– Eee, żenada, mamo! – Zaśmiałam się. – To było słabe!

Zachichotała.

– Uznałam, że ci się spodoba.

– Dobrze. Z jakiej to okazji? – Wskazałam na składniki.

– Och, nie wiem. – Wzruszyła ramionami i zaśmiała się. – Wcześniej skończyłam pracę, ty niedługo będziesz w ostatniej klasie liceum, a ja po prostu jestem z tego powodu strasznie dumna. – Mocno mnie przytuliła i pocałowała w czoło.

Mama należała do ludzi dotykających. Klepała mnie po ramionach, głaskała po głowie, całowała w policzek, przytulała. Do dziesiątego roku życia trzymała mnie za rękę przy przechodzeniu przez pasy, aż zaczęto sobie z niej z tego powodu żartować. Kiedyś zapytałam ją, dlaczego mnie tak często dotyka. Powiedziała mi wtedy, że dzięki temu czuje się bardziej ze mną związana.

Czasami było mi dziwnie, gdy ją przytulałam, jakbym była za stara, ale z drugiej strony lubiłam to uczucie.

– Jak ci minął dzień? – zapytała, gdy obierałam czosnek.

– Dobrze. Dostałam szóstkę z testu z historii i skończyliśmy dzisiaj opracowywać rocznik.

Przestała kroić cebulę i popatrzyła na mnie z czułością. Miała to do siebie, że nieważne, o jak błahej rzeczy się mówiło, zawsze słuchała.

Chwilę później po kuchni rozchodził się zapach czosnku i cebuli smażonych na maśle, mieszając się z bogatym zapachem mielonej wołowiny. W małym garnku gotowała się też obrana marchew. Mama wstawiła do piekarnika bagietkę, żeby się podgrzała, a w tym czasie nałożyłyśmy sobie makaronu na talerze i zaniosłyśmy je do jadalni.

– Mamo. – Nałożyłam sobie marchew na talerz i zaczęłam mieszać ją z sosem. Starałam się zachowywać normalnie. – Czy mogę zadać ci parę pytań dotyczących taty?

Makaron spadł mamie z widelca.

– Oczywiście, skarbie. Co chciałabyś wiedzieć?

– Cóż… – W głowie miałam mętlik.

Zwykle nie była skora do rozmowy. Zresztą, rzadko pytałam. Zawsze się wtedy tak dziwnie uśmiechała, jakby coś ją bolało. Ale odkąd zobaczyłam tę Kendall, nie wiem, po prostu zaczęłam więcej o tym wszystkim myśleć.

– W którym miesiącu ciąży byłaś, gdy zmarł?

Mama przełknęła makaron, który miała w ustach i przybrała swoją standardową myślicielską minę – lekko przekrzywione usta, ściągnięte brwi, spojrzenie skierowane w górę.

– Kilka tygodni. Nie miałam szansy mu powiedzieć.

– Był przystojny? – Uśmiechnęłam się chytrze. – No wiesz, gdy go poznałaś, miałaś motyle w brzuchu?

– Bardzo! – Powachlowała twarz dłonią i zaśmiała się. – Kolana mi przy nim miękły. Te jego blond włosy i brązowe oczy. Nie mogłam na niego nie polecieć.

Znieruchomiałam, mój mózg uczepił się jednego słowa.

– Brązowe?

– Tak.

Wpatrywałam się w nią w milczeniu. Kiedyś powiedziała mi, że miał zielone oczy, identyczne jak moje. Pamiętałam ten dzień, każde słowo, które wtedy powiedziała. Zachowałam te skrawki informacji w pamięci i przechowywałam w sercu, odkąd miałam trzynaście lat. To był dowód, że jestem w jakiś sposób połączona z ojcem, którego nigdy nie poznałam.

Czekałam, aż jakoś na to zareaguje, zapewni, że nie kłamie. Ale tego nie zrobiła.

Patrzyłam na nią, walcząc z panującym w mojej głowie bałaganem.

– Miał inną rodzinę? – zapytałam w końcu. Późne popołudniowe słońce wpadało do środka przez firanki, padając na stół. Oświetlało też jej twarz, uwydatniając zmarszczki, które w tej chwili sprawiały, że wyglądała na dwadzieścia lat starszą.

Mama wybuchła śmiechem.

– Nie, oczywiście, że nie! Skąd ci coś takiego przyszło do głowy?

Obserwowałam ją uważnie.

– Cóż, bo może mam jakieś rodzeństwo, o którym nic nie wiem.

Przez chwilę wizja tego, co powie, ciążyła nade mną niczym miecz kata. To, co miała powiedzieć, mogło wszystko zmienić.

Nagle poderwała się z miejsca z szeroko otwartymi oczami.

– O mój Boże! Chleb!

Otworzyła gwałtownie piekarnik, z którego wydostał się czarny dym i swąd spalenizny. Chwyciłam rękawice kuchenne, złapałam spaloną bagietkę i wyrzuciłam ją do kosza. Mama w tym czasie otworzyła szklane drzwi i zaczęła machać ścierką. Chłodne wiosenne powietrze dostało się do środka, rozrzedzając dym. Mimo to nadal było czuć zapach przypalonego jedzenia.

Mama odgarnęła włosy ze spoconego czoła.

– Przykro mi, skarbie. Wygląda na to, że będziemy musiały obejść się bez bagietki.

– W porządku. To nie byłby domowy obiad, gdybyśmy czegoś nie przypaliły – zażartowałam.

Zaśmiała się zawstydzona.

– Dlaczego nie poopowiadasz mi o szkole? Niedługo trafisz do ostatniej klasy. Jakie to uczucie?

Mówiła za szybko, głos miała strasznie napięty.

– Mamo, nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Czy tata miał inne dzieci?

Chmury zasłoniły słońce, przez co na twarz mamy padł cień. Czułam dziwne drżenie w powietrzu, jakby przez zapach spalenizny przedzierała się fala elektryczności.

Mama popatrzyła na mnie niewinnym spojrzeniem niebieskich oczu.

– Nie – powiedziała. – Twój tata zmarł, zanim dowiedział się o tobie i na pewno nie miał innych dzieci.

Patrzyłam na jej gładką twarz, starając się połapać w swoich uczuciach: strach, panika, dezorientacja, złość. Głównie złość, bo coś mi podpowiadało, że kłamie.

W moim sercu zagościło przerażenie. Zawsze ufałam mamie.

Ufałam wszystkiemu, co mówiła, robiłam to, o co mnie prosiła.

Nigdy nie przyszło mi do głowy kwestionowanie jej słów.

Ale teraz czułam, jak moje zaufanie do niej rozpływa się niczym mgła. Jeśli była w stanie skłamać w tak istotnej kwestii, to co jeszcze przede mną ukrywała?

5

ABI

Październik

Godziny zaczęły zlewać się ze sobą, a pustka i rozpacz, które czułam, były wyniszczające w swojej intensywności.

– Muszę wiedzieć, co się stało – powiedziałam do Sarah.

Odkąd przyprowadzono nas do poczekalni, siedziała nieruchomo. Ja nie byłam w stanie usiedzieć w miejscu. Chodziłam tam i z powrotem po pomieszczeniu, liczyłam płyty sufitowe, przelewałam wodę z kubka do kubka. Musiałam się ruszać, robić coś. Mój analityczny mózg potrzebował szukania sensu, kwestionowania, lokowania zdarzeń w miejscu i czasie. Wszystko musiało do siebie pasować.

– Powinnaś pójść do domu. Odpocząć – oznajmiła.

Spojrzałam na nią.

– Nigdzie się stąd nie ruszam. – Byłam z Olivią nierozłączna. Nie opuszczę jej.

Czas mijał.

– Dlaczego ma siniaki na rękach? – zapytałam Sarah, rzucając pusty kubek na podłogę. Przygryzłam wargę, starając się zapanować na sobą. – Myślisz, że ktoś ją skrzywdził?

Sarah wyglądała na zaskoczoną.

– Nie wiem. Policja… przeprowadzi śledztwo.

Po moich policzkach popłynęły łzy, spływając do zagłębienia w szyi. Z ledwością łapałam oddech, a gdy opadłam na krzesło, moim ciałem wstrząsnął szloch. Sarah podeszła do mnie i mocno przytuliła. Siedziałyśmy tak przez długi czas, nieprzerwanie drżąc.

– Chciałam, żeby była bezpieczna! – załkałam.

– To nie twoja wina, Abi – oznajmiła głosem pełnym bólu.

Odsunęłam się i popatrzyłam w jej poczerwieniałe oczy.

– A co, jeśli moja?

***

Noc spędziłam w sali Olivii. Światła wyłączano jedno po drugim, a ja wciąż nie ruszyłam się ze stojącego przy jej łóżku krzesła. Dźwięk szumiącej i pikającej aparatury, utrzymującej ciało Olivii przy życiu, był dziwaczną kołysanką, która koiła ból. Rozpacz skryła się pod powierzchnią, okryta mgłą, która sprawiła, że nie mogłam nic robić: jeść, pić, ruszać się.

Patrzyłam tępo na siniaki pokrywające nadgarstki córki. Miały kolor sinoniebieski, jakby ktoś chwycił ją mocno, naznaczając jej piękną skórę kolorem złości.

Oparłam czoło o skraj łóżka, wdzięczna, że mogę być z nią sam na sam. Lekarze przez cały dzień usiłowali przekonać mnie, żebym wróciła do domu, odpoczęła. Sarah kupiła mi kanapkę z szynką, ale jej nie tknęłam i ostatecznie wylądowała w koszu. Potem przyszedł czas na niezliczone ilości kawy. Ale ta sprawiała, że musiałam chodzić do toalety, a nie chciałam zostawiać Olivii. Więc przestałam pić.

Głowa bolała mnie od płaczu i odwodnienia, ale nie mogłam wyjść. Jeszcze nie. Czułam się, jakbym utknęła w bańce czasu, poza którą świat się zatrzymał.

Minęły dwa dni, odkąd przyjechałam do szpitala. Czas mijał nieznośnie wolno. Pojawiało się więcej lekarzy, wypełniano coraz to nowe dokumenty, robiono kolejne tomografie, badania ultrasonograficzne, podczas których słychać było słabe bicie serca. Słyszałam szepty, że może poronić, lecz więcej głosów mówiło, że jeśli jej serce wytrzyma wystarczająco długo, uda im się uratować dziecko.

Uratować dziecko? Tylko dlaczego nie moje?

Spałam niespokojnie, z czołem opartym o brzuch Olivii. Minęła noc. Co jakiś czas rozlegał się dźwięk alarmu, a ja wyobrażałam sobie, jak ludzie są informowani o tym, że ich bliscy nie przeżyli. Wyobraziłam sobie, co by się stało, gdyby to była Olivia.

Obudziłam się gwałtownie, gdy ktoś potrząsnął moje ramię.

– Pani Knight? – Doktor Griffith podał mi kubek wody. – Dlaczego nic pani nie pije?

– Jestem panną – poprawiłam go. – Nie jestem mężatką. – Głos miałam zachrypnięty, a gardło suche niczym wiór. Mimo to nie napiłam się.

Doktor przysunął sobie krzesło i usiadł obok mnie, trzymając kubek w dłoniach.

– Panno Knight. Musi pani o siebie zadbać. Musi pani jeść, pić, odpoczywać.

– Dlaczego wszyscy ciągle mi to powtarzają? – wybuchłam. Ból przeszył moje ciało, niesłabnący mimo mijających godzin. Przycisnęłam palce do skroni.

– Przed panią długa droga. – Spojrzenie przeniósł na Olivię. – Przed całą waszą trójką.

Popatrzyłam na niego dłuższą chwilę, próbując oblizać spękane usta.

– Olivia nie wróci – powiedział łagodnie. – Ale istnieje szansa, że pani wnuk bądź wnuczka da radę.

Widziałam, że bolą go te słowa, co wzbudziło moją sympatię do niego. A przynajmniej szacunek.

– Jak długo? – zapytałam w końcu.

– Jak długo co?

– Jak długo musicie podtrzymywać funkcje życiowe Olivii, żeby dziecko… – przerwałam, słowa wywołały ból w moim sercu.

– Będziemy starać się utrzymać ją do trzydziestego drugiego tygodnia ciąży.

Szybko przeliczyłam to sobie w głowie. Zostało osiemnaście tygodni.

– Czy to jest możliwe?

Doktor zawahał się.

– Z tego, co wiem, nigdy wcześniej coś takiego się nie stało. Ale uważam, że jest to możliwe.

Próbowałam oddychać, ale w piersi czułam ucisk odcinający dopływ powietrza. Zacisnęłam powieki. Po chwili otworzyłam oczy.

– Dlaczego policja jeszcze nie przyjechała? Gdzie oni są?

Doktor Griffith wyglądał na zaskoczonego. Zdjął okulary i zaczął czyścić je rąbkiem kitla.

– Szpital nie zgłasza… wypadków.

– Wypadków? To nie był wypadek! – Podniosłam głos, a przez moje ciało przetoczyła się fala gniewu. – Widział pan siniaki na jej nadgarstkach!

– Proszę wybaczyć. – Pokręcił energicznie głową. – Mam na myśli, że szpital nie jest prawnie zobowiązany do zgłaszania niczego poza ranami postrzałowymi i kłutymi, i to z tego powodu policja się nie zjawiła.

Położyłam rękę na czole, czując pierwsze oznaki ataku paniki. Tym razem wygrałam, tłumiąc to niepokojące uczucie. Sama to zgłoszę.

– Olivia jest dobrą dziewczyną. Co się stało? – zapytałam.

Przyłapałam się na tym, że użyłam czasu teraźniejszego, ale nie byłam w stanie nic na to poradzić. Nie chciałam mówić o niej w czasie przeszłym. Przecież nadal tu była.

Spojrzenie miał łagodne, ale widać było, że potrafi kalkulować. Kojarzył się przez to bardziej z prawnikiem niż lekarzem.

– Nie wiem. Ale zapewniam, że… – Ponownie zaoferował mi kubek z wodą. – Będzie pani potrzebować siły, żeby poznać prawdę.

Sięgnęłam po kubek i wypiłam jego zawartość do dna.

***

Zaczęło padać, gdy tylko opuściłam szpital. Zapadała noc, nad horyzontem pojawiły się czarne chmury.

Skręciłam w moją ulicę, powoli kierując się w stronę zbudowanego w stylu wiktoriańskim domu. Był najmniejszy ze wszystkich i znajdował się na samym końcu.

Moimi sąsiadami byli ludzie klasy średniej, prawnicy, doktorzy. Żony zostały w domu, wychowując pyzate dzieci. Chodzili na randki, ćwiczyli jogę, wychodzili na kawę do kawiarni. Ja, jako samotna pracująca matka, która w wieku osiemnastu lat zaszła w ciążę, zostałam sama jak palec.

Nigdy nie byłabym w stanie kupić sobie domu. Ale wszystko, co robiłam, robiłam dla Olivii, żeby miała lepsze życie: sąsiedztwo klasy średniej, dobra szkoła, niski współczynnik przestępstw, plaża zaraz obok. Chciałam, żeby miała wszystko to, czego nie miałam ja. Nie mogłam niczego żałować. Ani teraz, ani nigdy.

Wyobraziłam sobie Olivię ostatniego poranka, który razem spędziłyśmy. Patrzyłam, jak kołysze się w salonie w rytm muzyki. Oczy miała zamknięte, do uszu włożyła słuchawki iPhone’a. Na szyi miała zawiązaną apaszkę, której nigdy wcześniej nie widziałam. Była jedwabna, czerwona, wyglądała niczym płomień. Olivia miała na sobie luźną bluzę i spodnie dresowe. Jej oczy otaczały ciemne kręgi i miała bladą twarz.

– Dobrze się czujesz? – Zaniepokojona dotknęłam ręką jej czoła. Było chłodne i suche. Objęłam ją i przytuliłam.

– Nic mi nie jest. Uczę się. – Odsunęła się gwałtownie, marszcząc brwi.

Słyszałam niewypowiedziane słowa: Przestaniesz w końcu pytać?

Prawie zaczęłam wypytywać Olivię. Wszystko było powodem do zmartwień. Może była chora, miała raka, może prześladowano ją w szkole. Poczułam ucisk w żołądku. Czasami to robiłam: martwiłam się, wypytywałam i analizowałam, dopóki nie znalazłam logicznego wytłumaczenia. Musiałam znać pełen obraz sytuacji, żeby rozumieć każdy szczegół. Problem tkwił w tym, że to nigdy nic nie zmieniało. Tak jak wtedy, gdy zmarła moja mama.

Weź się w garść, Abi, skarciłam sama siebie. To nastoletnie humory.

Sięgnęłam po torbę na laptopa, czując się odrzucona.

– Wiem, że jest sobota, ale muszę na trochę iść do pracy. – Nienawidziłam zostawiać jej samej, ale jako samotna matka czasami nie miałam wyboru. – Znasz zasady. Żadnego jeżdżenia samochodem z przyjaciółmi. I nie zbliżaj się do głównej drogi.

Czekałam, aż skomentuje, że nigdy nie pracuję w weekendy. Chciałam powiedzieć komuś o nowej sprawie, nad którą pracowałam w firmie księgowej Brown, Thomas i Wspólnicy.

Po raz pierwszy od lat czułam ekscytację na myśl o pracy. Księgowość nie była czymś, co miałam robić w życiu. Kiedyś byłam dziennikarką. Miałam w sobie pasję, ambicje, pomysły. Kochałam szukać, widzieć swoje nazwisko pod nagłówkiem.

Ale nienormowane godziny pracy dziennikarza nie odpowiadały samotnej matce, której dziecko męczyło się z infekcjami ucha. W pierwszej kolejności byłam matką. Nigdy nie porzuciłabym swojego dziecka tak, jak zrobiła to moja matka – najpierw mnie kochała, potem odwróciła się ode mnie. Była przy mnie, a potem…

Dlatego przekwalifikowałam się i zostałam księgową. Dzięki temu pracowałam w normalnych godzinach, a to pozwalało mi spędzać więcej czasu z córką. Już dawno zaakceptowałam tę zmianę.

– Chcesz, żebym została? – Uśmiechnęłam się nieznacznie. – Wiesz, że ty jesteś ważniejsza.

– Nie, w sumie to nie, mamo. – Odrzuciła mnie. – I tak muszę się uczyć na test z analizy matematycznej.

Popatrzyłam na nią dziwnie zagubiona. Zastanawiałam się, kiedy ostatni raz normalnie rozmawiałyśmy. Otworzyłam usta, żeby zapytać, co się dzieje. Byłyśmy bliżej niż inne matki i córki. Mówiłyśmy sobie o wszystkim. Lecz Olivia nagle przeciągnęła się i ziewnęła głośno.

– Pójdę wziąć prysznic, mamo. Do zobaczenia na grillu. – Podniosła apaszkę, którą chwilę wcześniej położyła na stoliku, odwróciła się i skierowała na schody, ciągnąc apaszkę po podłodze jak niechcianego pluszowego misia.

Chwilę później zniknęła na piętrze.

***

Wspomnienie przeleciało przez moją głowę. Teraz to było takie oczywiste. To logiczne, że była w ciąży. Nienawidziłam siebie za to, że tego nie zauważyłam, za to, że wyszłam, choć powinnam była zostać. Poczucie winy spadło na mnie i przydusiło niczym gęsty opar mgły.

Zwolniłam przed podjazdem, gdy wokół mnie rozbłysły światła. Samochody osobowe i vany stały wzdłuż całej ulicy. Gdy tylko otworzyłam drzwi, pod twarz zaczęto podsuwać mi mikrofony. Ludzie krzyczeli moje imię.

– Abi! Rob Krane, KOMO-TV. Co możesz nam powiedzieć o stanie Olivii? Czy lekarze będą podtrzymywać jej funkcje życiowe? Czy będą w stanie uratować dziecko?

– Ja… ja… – zająknęłam się, kierując w stronę ganku. Skąd oni wiedzą? Moja sąsiadka, pani Nelson, patrzyła na mnie z drugiej strony ulicy. Usta miała rozchylone, w dłoni trzymała gazetę.

– Bez komentarza. – Głos mi drżał.

Wbiegłam po schodach i weszłam do środka. Od fleszy miałam mroczki przed oczami. Wykończona oparłam się o drzwi. Głosy na zewnątrz były głuche i przytłumione.

W końcu stanęłam prosto. Musiałam odwrócić myśli od czającego się w pobliżu ataku paniki. Weszłam do kuchni i wyjęłam z lodówki butelkę wódki. Nalałam alkoholu do szklanki i wypiłam szybko. Poczułam pieczenie, ale nalałam sobie jeszcze i poszłam do pokoju Olivii.

Włączyłam światło. W pomieszczeniu panował bałagan, jakby szafa z ubraniami eksplodowała. Czułam zapach cytrusowego szamponu i brudnych skarpetek. Kołdra była zsunięta z łóżka.

Postawiłam szklankę z wódką na komodzie Olivii, podniosłam kołdrę z podłogi i przysiadłam na brzegu materaca. Coś na szafce nocnej przykuło moją uwagę. Komórka Olivii. Została podłączona do kabla, ale gdy ją podniosłam, okazało się, że wtyczka nie była wsadzona do kontaktu. Bateria rozładowała się.

Drgnęłam, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Wsunęłam telefon Olivii do kieszeni bluzy i zeszłam na dół. Spojrzałam przez wizjer, spodziewając się, że to jeden z reporterów, ale zamiast tego ujrzałam wysokiego, barczystego nastolatka w niechlujnie wciągniętej w spodnie niebieskiej koszuli. Włosy miał tak poczochrane, a oczy zapuchnięte, że prawie go nie poznałam.

Chłopak Olivii wyglądał, jakby jego ciało się skurczyło. Popatrzyłam na przekrwione oczy, otaczające je cienie i znaczące policzki ślady łez. Współczułam mu. On również miał prawo do rozpaczy. Było to coś, co mogliśmy dzielić.

Otworzyłam drzwi, a flesze ożyły. Padły kolejne pytania. Wciągnęłam Tylera do środka, ignorując reporterów. Informacje w mieście takim jak Portage Point rozprzestrzeniały się bardzo szybko. Wyglądało na to, że każda możliwa redakcja w Seattle dostała informacje o tej sprawie.

– Czy to, co mówią o Olivii, to prawda? – zapytał.

– Tak. – Przycisnęłam pięści do oczu. – Doszło do wypadku.

Tyler zatoczył się. Chwyciłam go za łokieć i posadziłam na krześle w kuchni, wpychając mu do ręki szklankę wody.

Wypił wszystko.

– Wypadek? – powtórzył.

– Nie wiem. Policja… muszę to zgłosić…

– Co się stało? – zapytał z trudem.

– Nikt nic nie wie. Mogła spaść z mostu. Ale… – zawahałam się, bo nie wiedziałam, czy powinnam dzielić się z nim swoimi podejrzeniami. – Czy z grilla wyszła z kimś?

– Nie. Wyszła sama.

– Madison jej nie odwiozła?

– Jestem prawie pewny, że poszła pieszo.

Olivia wiedziała, że nie pozwalałam jej wracać samej po zmroku.

To była żelazna zasada, której nigdy nie złamała.

– O której godzinie?

– O dwudziestej drugiej trzydzieści? Może bardziej czterdzieści pięć?

– Tyler, jest coś, o czym muszę ci powiedzieć.

Patrzył na mnie. Czekał.

– Olivia jest w ciąży.

Ręce opadły mu wzdłuż ciała. Wyglądał, jakbym uderzyła go w brzuch.

– Wiedziałeś o tym? – Potrzebowałam tej informacji. Wszystko, co mógł mi powiedzieć, było bardzo ważne.

Przełknął ślinę, zacisnął ręce w pięści i wstał. Odwrócił się do mnie tyłem i zgarbił ramiona.

– Tyler? – Podeszłam do niego, dotykając jego pleców palcami. – Obiecuję, że nie będę zła. Czy wiedziałeś, że była w ciąży?

Mięśnie pod jego koszulą drgnęły. Odsunął się ode mnie. Gdy w końcu na mnie popatrzył, oczy miał szeroko otwarte, a twarz przerażająco bladą.

– Przykro mi, pani Knight. Nie ma opcji, żeby to było moje dziecko.

6

ABI

Październik

– Nie rozumiem – powiedziałam.

Poczułam strach wślizgujący się w każdy zakamarek mojego ciała. Zdałam sobie sprawę, że może jednak nie znałam swojej córki aż tak dobrze.

– Jak? – zapytałam Tylera. – Jak to… jak ty…?

– Wiem, że nie jest moje – przerwał mi zachrypniętym głosem. – Ja i Olivia nigdy… – Odwrócił wzrok.

Przycisnęłam pięści do oczu, pod powiekami zobaczyłam mroczki. Wódka, którą wcześniej wypiłam, ciążyła mi na żołądku.

– Nigdy nie uprawialiście seksu.

– Tak.

Olivia zdradzała swojego chłopaka. To wiele wyjaśniało. Z czasem zrobiła się dziwna. Zdystansowana. Nagle przypomniał mi się dzień, gdy byliśmy u Stokesów. Dotarłam spóźniona, wymawiając się pracą.

Nie chodziło o to, że nie lubiłam ludzi. Po prostu nie miałam nic interesującego do powiedzenia. W chwili, gdy kończyłam mówić o osiągnięciach Olivii, nie miałam więcej tematów do poruszenia. Poza tym byłam bardziej typem obserwatora. Lepiej czułam się, stojąc na uboczu.

Jen Stokes otworzyła drzwi, w obu rękach trzymając kieliszki z szampanem. Na ustach miała szeroki uśmiech. Ciemne, kręcone włosy okalały jej twarz.

– Witaj, Jen. – Uśmiechnęłam się z przymusem, mięśnie mojej szczęki zacisnęły się z bólem. Znałyśmy się z Jen, odkąd dziewczynki miały po pięć lat. Mimo upływu czasu nadal byłyśmy dla siebie uprzejme, ale nie przyjaźniłyśmy się.

Mówią szczerze, Jen cholernie mnie onieśmielała. Gdy przy niej stałam, moja odwaga znikała, jakby pochłaniała ją otchłań braku pewności siebie. Przypominała mi życie w gimnazjum i liceum.

W czasach szkolnych byłam wyrzutkiem. Dziewczyną, Której Mama Popełniła Samobójstwo. Nikt nie wiedział, o czym ze mną rozmawiać. Ja miałam ten sam problem z innymi. Nigdy nie nosiłam dobrych ubrań ani nie byłam świetnie uczesana, czy pomalowana. Przerwy obiadowe spędzałam samotnie w kącie stołówki, na zajęciach wychowania fizycznego nikt nie wybierał mnie do swojej drużyny, ostatnia miałam dobieranych partnerów do projektów szkolnych. W starszych klasach było jeszcze gorzej, bardziej samotnie, dopóki nie odkryłam piersi i nie nauczyłam się wykorzystywać wyglądu tak, by chłopcy mnie lubili. Gdy dorosłam, zdałam sobie sprawę, że dobrze mi samej. Wolałam życie w pojedynkę. Nie potrzebowałam innej przyjaciółki niż moja córka.

– Abi, tak się cieszę, że dotarłaś! – Jen pochyliła się i pocałowała mnie w policzek, a następnie wręczyła kieliszek szampana.

Wzięłam mały łyk. Alkohol był słodki i musujący, zdecydowanie drogi.

– Co u ciebie? – zapytałam. Mówiłam za cicho, przez co mój głos zagłuszały dobiegające ze środka rozmowy. Powtórzyłam: – Jak się masz?

– Och, no wiesz. Dzieci, praca, życie. – Przewróciła oczami i zaśmiała się bez entuzjazmu, ale wiedziałam, że ona to kocha. Jen była lekarzem na izbie przyjęć, rozkwitała, pracując pod presją czasu.

Kiedy podążyłam za Jen przez urządzony ze smakiem salon, moje stopy zapadły się w grubym, jasnobeżowym dywanie. Wyszłyśmy tylnymi drzwiami, prosto na taras, z którego można było podziwiać wielkie podwórko. Woda w prostokątnym basenie migotała w świetle zachodzącego słońca. Do moich nozdrzy dotarł intensywny zapach grillowanych żeberek i burgerów.

– Widziałaś Olivię? – zapytała Jen. Coś w jej głosie sprawiło, że cała się spięłam. Poczułam, jak moja twarz tężeje, żeby tylko nie zdradzić, że jej słowa wywołały u mnie niepokój.

– Nie – odpowiedziałam powoli. – Dlaczego pytasz?

– Och, tak po prostu. – Uciekła wzrokiem gdzieś w bok i odstawiła kieliszek na stół. – Przyniosę ci coś do jedzenia. Potem porozmawiamy. Proszę… – Odwróciła się do długonogiej blondynki w krótkim, żółtym kombinezonie i przyprowadziła ją do mnie. – Marie, to Abi. Abi, poznaj Marie Corbin.

Zanim zdołałam cokolwiek powiedzieć, Jen zeszła po schodach i zniknęła w tłumie. Zmarszczyłam brwi, czując się porzucona. Wsunęłam kilka niesfornych kosmyków włosów za uszy.

Marie była niesamowita. Czułam, jak napinają się moje ramiona, a nerwy skręcają żołądek. Uśmiechnęła się do mnie, lekko mrużąc szafirowe oczy. Idealnie wymodelowane blond włosy okalały ostre rysy jej twarzy.

– Och, Abi, tak. Pamiętam cię. Jesteś…

– Mamą Olivii. – Uśmiechnęłam się z przymusem.

– Chciałam powiedzieć, że jesteś księgową w Brown, Thomas i Wspólnicy. Zajmowałaś się księgami mojej firmy projektującej wnętrza. Byłam bardzo zadowolona z tego, jak sprawnie ci to poszło.

– Och – powiedziałam zaskoczona. Ludzie zwykle znali mnie jako mamę Olivii, mamę wschodzącej gwiazdy drużyny pływackiej. Usiłowałam przypomnieć sobie, kiedy byłam kimś innym, ale nic nie przychodziło mi do głowy. – Miło mi to słyszeć.

Stojący na drugim końcu podwórka mąż Jen, Mark, pomachał mi na powitanie. Miał mocno zarysowaną szczękę i był bardzo przystojnym mężczyzną. Przypominał trochę niesfornego, ale dojrzałego członka bractwa studenckiego.

Odmachałam mu.

– Pójdę się przywitać. – Wskazałam na Marka, ciesząc się z tego, że mam wymówkę. – Miło było cię poznać.

Zeszłam na dół, z przenośnej lodówki wzięłam puszkę coli i skryłam się w cieniu wysokiego krzewu. Gdyby była tu Sarah, zmuszałaby mnie do rozmawiania z ludźmi. Powiedziała mi kiedyś, że moja praca i Olivia są częścią muru ochronnego, który wokół siebie zbudowałam.

Sarah zawsze miała rację i robiła wszystko w odpowiedniej kolejności. Zdobyła tytuł z psychologii, znalazła pracę, męża, doczekała się dziecka. I tak dalej. Teraz pracowała jako psycholog ofiar, które miały za sobą drastyczne przejścia. Większość jej klientów stanowili ludzie przysłani przez Departament Policji w Seattle. Ja z kolei zrobiłam wszystko na odwrót: zostałam samotną matką z pracą, która musiała mnie zadowolić i bez prawdziwych przyjaciół.

Nagle poczułam na ramieniu coś zimnego.

– Hej, Abi!

– Derek. Witaj. – Syn Marka i Jen do tej pory mówił do mnie panno Knight.

Pamiętałam go z czasów, gdy był pyzatym uczniem drugiej klasy z permanentnie zdartymi kolanami. A tu proszę, zaczął mówić do mnie po imieniu.

Uśmiechnął się nieśmiało.

– Przepraszam za to.

Starłam ciecz z ramienia.

– Kiedy dorosłeś na tyle, żeby pić? – zażartowałam.

– Mam dziewiętnaście lat – powiedział Derek, dumny w ten nastoletni sposób, jakby był już dorosłym człowiekiem.

Uśmiechnęłam się do niego z czułością.

– Widziałeś Olivię?

Uśmiech mu zrzedł.

– Nie. Dlaczego? Czy ma kłopoty?

– Nie! – Zaśmiałam się na jego słowa. Olivia nigdy nie wpadła w żadne tarapaty. – Nic z tych rzeczy. Po prostu miałyśmy się tutaj spotkać.

– Och… – Przesunął ręką po szczęce, a ja zauważyłam, jak podobny jest do matki. Był tak samo piękny: miał gęste, kręcone włosy. Spojrzenie jego ciemnoniebieskich oczu było przeszywające i inteligentne. Dobrze wyglądał. Pewnie już łamał serca.

Ktoś – młoda kobieta – podeszła do niego i dotknęła jego ramienia. Popatrzył na nią, potem na mnie, a następnie się cofnął. Wszystko to trwało zaledwie kilka sekund, ale zanim zrozumiałam, że tą kobietą jest Olivia, musiały minąć wieki.

Miałam wrażenie, jakby mózg mi się rozpłynął. Długie, jedwabiste blond włosy zniknęły, ścięte krótko, z końcówkami pofarbowanymi na różowo. Zniknęły także zwykła koszulka i dżinsowe spodnie, zastąpione czarnymi legginsami i mocno wyciętym topem, który uwydatniał jej piersi.

W głowie miałam to wspomnienie, gdy stałyśmy w świetle zachodzącego słońca, a ja patrzyłam na Olivię z uczuciem, jakbym w ogóle jej nie znała. Wiedziałam, że coś się zmieniło, że zniknęło coś, czego nie będę w stanie naprawić…

– Czyje to dziecko? – zapytałam Tylera, wracając do teraźniejszości z wnętrznościami zaciśniętymi w ciasny supeł.

Nie odpowiedział. Patrzył w bok, a myślami był bardzo daleko.

– Tyler. Czyje to dziecko?

Nie popatrzył na mnie. Nie odpowiedział. Zamiast tego powiedział:

– Żałuję, że nie mogłem jej ocalić.

– Ocalić przed czym?

Wbił we mnie spojrzenie.

– Przed wszystkim.