Wzgórze pełne słońca

OkładkaStrona tytułowa

Córce Patrycji – za bycie akuszerką tego cyklu
powieściowego i nieustające wsparcie,
Oli Hausner – za wiele wspólnych godzin
spędzonych nad tekstem,
Zbyszkowi Zawadzkiemu – za fachową
i serdeczną opiekę agencyjną.

Strona redakcyjna

Copyright for the Polish Edition

© 2016 Edipresse Polska SA

Copyright for text © 2016 Jacek Wojtkowiak

Edipresse Polska SA

ul. Wiejska 19

00-480 Warszawa

Dyrektor ds. książek: Iga Rembiszewska

Redaktor inicjujący: Natalia Gowin

Produkcja: Klaudia Lis

Marketing i promocja: Renata Bogiel-Mikołajczyk

Digital i projekty specjalne: Katarzyna Domańska

Dystrybucja i sprzedaż: Izabela Łazicka (tel. 22 584 23 51),

Beata Trochonowicz (tel. 22 584 25 73)

Andrzej Kosiński (tel. 22 584 24 43)

Redakcja: Ita Turowicz

Korekta: Agnieszka Jeż

Projekt okładki i stron tytułowych: Iza Marcinowska

Zdjęcie na okładce: Nadya Korobkova/Schutterstock

Projekt graficzny, skład i łamanie: Perpetuum

Biuro Obsługi Klienta

www.hitsalonik.pl

e-mail: bok@edipresse.pl

tel.: 22 584 22 22

(pon.-pt. w godz. 8:00-17:00)

www.facebook.com/edipresseksiazki

Druk i oprawa: LEGA, Opole

ISBN: 978-83-7945-493-8

Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kodowanie w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych w całości lub w części
tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.

Ale co w życiu ma sens…?

Anna Nagengast-Prawosz poprawiła się w fotelu, odetchnęła głęboko i przymknęła oczy. Tarasik przy jej pokoju był jakby stworzony dla niej. Mogła stąd oglądać do woli cudowną dolinę okoloną wzgórzami, o której istnieniu jeszcze tak niedawno nie miała pojęcia.

Dolinę leżącą u stóp Felcinego wzgórza pokochała od pierwszego wejrzenia. Urzekła ją wówczas zieleń w niespotykanych odcieniach, złoto zbóż i błękit oczek wodnych. Teraz, kiedy na niebie pojawiały się kolejne gwiazdy, ledwie wypatrzyła ławkę przy księżycowym stawie, świątynię dumania Felci. Moja kochana starsza przyjaciółka… Jak to dobrze, żeśmy się odnalazły. Opowiedziała mi, że skoro zostałam jej prezentem imieninowym w trzydziestym ósmym roku, to sobie wówczas dokładnie mnie obejrzała – Anna uśmiechnęła się. Doskonale zapamiętała ciemną plamkę na mojej łopatce. Serduszko, rombik, kółeczko… Głośno powtarzała, zanosząc się śmiechem, kiedy mama mnie wycierała po kąpieli, a plamka przy każdym moim ruchu zmieniała kształt. I po tylu latach Felcia rozpoznała mnie właśnie po niej, kiedy przypadkiem zsunął mi się szal z ramienia. Zupełnie tak samo o mojej plamce mówiły mi zawsze Kasia i Eliza nad Rusałką… Serduszko, rombik, kółeczko… – Anna zmrużyła oczy. Ile czasu już tu jesteśmy, w „Iskierce”, na Felcinym wzgórzu? Ruszyłyśmy z Poznania dwudziestego szóstego czerwca, a dzisiaj mamy szesnasty lipca. To dopiero… dwadzieścia dwa dni, a tyle się już wydarzyło!

Listy mamy Jutki odnalezione w skrytce biurka przez ludzi pana Epsteina wydały jej się z początku irracjonalne. Wynikało z nich, że nie jest biologiczną córką Jutki, która wraz z narzeczonym Janem Bartkowiakiem znalazła ją przy stawie obok przewróconego wózka tuż po krótkiej, lecz strasznej burzy. Nie było czasu na szukanie rodziców poparzonej, z trudem oddychającej dziewczynki… Wszystkie fakty z listów potwierdziły się w opowieściach: najpierw Feliksa Kiedrowskiego, a potem Felci, świadka i uczestnika tamtej tragedii. Okazało się, że ośmioletnia wówczas Felcia z kilkunastoletnim Tadziem Kuszerem z Gdyni, spędzającym tamto lato wraz z mamą i siostrą u młodych gospodarzy Zalewskich, byli z ich córką na spacerze wśród pól, kiedy rozszalała się nawałnica. Nie zdołali wciągnąć ciężkiego wózka z nią pod górę… Anna wzdrygnęła się na tę myśl. Dowiedziała się od Feliksa i Felci, że jej mama miała na imię Krysia, a ojciec Bronek. Zginął wówczas podczas ratowania płonących zabudowań. Jego grób znalazła na parchowskim cmentarzu.

Otwarła oczy i spojrzała w prawo. Wypatrzyła na tle ciemnego pasma lasu jasną plamę brzeziny. Kiedyś w tamtym miejscu stały zabudowania jej rodziców. Teraz trawy skrywają resztki fundamentów; tylko tyle zostało po tragicznym pożarze sprzed wojny. Poczuła szybsze bicie serca, przyłożyła palce do skroni.

Spojrzała teraz w lewo, w kierunku świateł zabudowań, wyostrzyła wzrok. Daleko za wsią, na południu, leży jej rodzinny Poznań, kochany Poznań… Spędziła w nim całe swoje sześćdziesięciotrzyletnie, cudowne życie. Dzisiaj potwierdziło się jednak ostatecznie, że pochodzi z Parchowa. Ten list, który przyniosła Marysia, rozwiał wszelkie wątpliwości. Jej prawdziwa mama, Krysia Zalewska, wyjechała do Ameryki z rozpaczy po śmierci męża i utracie dziecka, bo wśród pól nie znaleziono śladów malutkiego ciałka. Może gdyby Jutka i Jan odwieźli mnie z Bytowa wcześniej, inaczej wszystko by się potoczyło? – Potarła czoło palcami. Mam za to brata Władka… – uśmiechnęła się. Wszystko, o czym pisała Jutka w listach, i to, co opowiedzieli mi Felcia i stary Feliks, potwierdziło się. Krysia pisała pamiętniki i stąd Władek wszystko wie, mógł porównać fakty z listów Jutki Nagengast i pamiętników Krystyny Zalewskiej. Więc to, czego dowiedziałam się z ksiąg u proboszcza i w gminie, to też prawda! – Pokręciła głową. Nie dość, że jestem tu swojaczką, to jeszcze dziedziczką!

Spojrzała przez ramię, w oknie pokoju córki było jasno. Pewnie już czyta książkę w łóżku. Kasiula kochana! Była przeciwna zarówno studiom Elizy w Gdyni, jak i jej wyjazdowi na wolontariat w fokarium w Helu. A teraz aż podskakuje ze szczęścia, że dała się jednak przekonać. Spotkała się ponownie z Krzysztofem ze studiów, swoją pierwszą miłością. Szkoda tylko, że on, podobnie jak Piotr, też jest żonaty. Kasia myśli, że ja niczego nie wiem… Nie rozmawiałyśmy o tym nigdy – to fakt! Ale przecież matka wie wszystko, czuje – machnęła ręką i szybko odwróciła się w kierunku okna córki. Dobrze mi tutaj z nią. Wszystko jej się ułoży. Wydoroślała przez te trzy tygodnie.

A Elizka, też jej nie poznaję! Widać, że naprawdę kocha tę swoją biologię morza. Dostała się na studia w Gdyni, a teraz realizuje się w Helu. Dobrze, że wreszcie przerwałam tę jej niepotrzebną walkę z Kaśką – pokiwała głową. Bystra dziewczyna! Dowiedziała się tylu spraw związanych z mamą Krysią! Ten dzisiejszy mail od Maxa, a potem rozmowa z nią… Jak ona wszystko potrafi wytłumaczyć! Wielu rzeczy o niej jednak nie wiedziałam – pokręciła głową.

W Poznaniu często się izolowała, a tutaj lgnie do mnie i do Kasi. Wreszcie potrafią ze sobą rozmawiać – objęła się ramionami, ale szybko opuściła je i spojrzała znowu w okno córki. Dobrze, że nie widziała.

Poprawiła się na foteliku i popatrzyła wprost przed siebie. Tam jest Bytów i tam mieszka Ryszard… Czy ja się w nim zakochałam? – Wzruszyła ramionami. Może? – Zmrużyła oczy. On jest… z najwyższej półki! Tak jak Mikołaj. Tyle lat nie zapomniał moich oczu – przyłożyła dłonie do policzków, ale po chwili szybko je opuściła i znowu spojrzała w okno córki. Nie widziała…! A właściwie po co ona jutro jedzie z Krzysztofem do tego Poznania? – Zmarszczyła czoło. – Przecież mówiła mi… – wzruszyła ramionami. – Jak to mi powiedziały z Felcią…? Potrójne zero! – Prychnęła śmiechem. Miały rację. Idę spać.

*

Podróż do Poznania, w którą wyruszyli bladym świtem, minęła prawie niezauważenie. Kaśka nie przeszkadzała Krzysztofowi, wiedząc, że rozmyśla o podpisaniu umowy z Piotrem. W ostatniej wersji tekstu znalazł jeszcze kilka błędnych zapisów i chciał to z nim przedyskutować. Wczoraj nie udało mu się wysłać poprawek, w czasie krótkiego postoju na kawę napisał więc SMS-a, ale odpowiedź brzmiała: „No nie!”.

– To mało miłe, a w ogóle osobliwe – zdziwił się, gdy go przeczytał.

Teraz pewnie dalej się zastanawiał, co to miało oznaczać, Kaśka mogła więc spokojnie rozmyślać o swoich sprawach. Od czasu do czasu czuła na sobie spojrzenie Krzysztofa, niekiedy coś powiedział lub spytał. Wówczas na chwilę przerywała swoje spekulacje, krótko odpowiadała, uśmiechała się i znowu wpatrywała w szosę. Żałowała, że przed wyjazdem nie zadała mu pytania, czy zaplanował jakieś spotkanie z Piotrem; teraz już nie chciała tego tematu poruszać. Miała w weekend sporo czasu, by obmyślić, co sama powie Piotrowi, kiedy się spotkają. Gryzła ją podsłuchana jego rozmowa z żoną. Chociaż obok był Krzysztof, jej myśli jednak, zupełnie dla niej nieoczekiwanie, zaprzątał głównie Maciej Skierka. Była nim zafascynowana. Chodząca dobroć i delikatność. W jej uszach nieustannie dźwięczał jego cudowny głos. Widziała dobrotliwy uśmiech i łagodne spojrzenie. Zastanawiała się nad jego prawie dziecięcą ufnością… Z czymś takim nigdy, u żadnego mężczyzny, wcześniej się nie spotkała. Skąd on się wziął…? – myślała. Przecież to pięćdziesięcioletni mężczyzna… Jak się taki uchował? A do tego śmieszne małe okrągłe okulary w stylu Lennona i kitka. Miała nieodparte wrażenie, że i ona mu się podoba. Czuła to, ale też odczytywała z jego reakcji. A potem, kiedy wyjechał, zerwawszy się nagle jak oparzony, padły słowa Marysi, że on jest wolny – nie ma żadnej kobiety. Cieszyła się skrycie jak nastolatka, że to nie jest facet Marysi. Bo tak jej się przecież dotychczas wydawało… Uśmiechnęła się do własnych myśli.

– A z czego tak się, Kasiu, cieszysz? – głos Krzysztofa nagle wyrwał ją z miłego odrętwienia.

Wzdrygnęła się.

– No, jak to z czego…? – zawahała się. – Z tego, że trochę pobędziemy razem – skłamała zupełnie naturalnym tonem, aż się sama zdumiała własną bezczelnością.

– A teraz z kolei masz taką minę, jakbyś się czemuś dziwiła.

– Dziwię się, że wątpisz w moje słowa… – mruknęła, mrużąc oczy.

– Jesteś kochana, Kasieńko… O, już widać Poznań. Nie pogniewasz się, jak znowu trochę poczekasz w samochodzie? Oczywiście mogłabyś też pójść sobie gdzieś…

– Nigdzie sobie nie pójdę… – przerwała mu z nieco wymuszonym uśmiechem. – Chcę tylko z tobą… – dodała ciszej, ale jakby bez przekonania.

– Moja kochana… – Wziął jej słowa za dobrą monetę. – Gdybyś natomiast zgłodniała…

– To znajdę coś – przerwała mu ponownie. – Ostatecznie jestem u siebie. Tak czy nie?

Czuła, że powiedziała to tonem niezbyt grzecznym, ale Krzysztof, będący już pewnie myślami na spotkaniu z Piotrem, nie zauważył tego. Nerwowo kluczył ulicami w poszukiwaniu miejsca do zaparkowania. Znalazł tylko takie jak ostatnio – mocno nasłonecznione. Pogłaskał Kaśkę przepraszająco po policzku, złapał dokumenty i popędził.

– Boże! Co ja robię? Jestem z jednym, a myślę o drugim…

Klepnęła się otwartą dłonią w czoło, gdy Krzysztof zniknął jej z oczu. Czy ja mam naście lat? Przynajmniej tak się zachowuję – wydęła usta w dezaprobacie dla samej siebie.

– Ale z drugiej strony, na dużo więcej przecież nie wyglądam! – ostatnie słowa prawie wykrzyknęła i roześmiała się w głos.

Przechodzący obok auta starszy pan zatrzymał się. Wpatrywał się w nią, marszcząc brwi.

– Przepraszam! – krzyknęła w jego stronę. – To do własnych myśli!

– Ach, wy dzieciaki… – odparł z uśmiechem, uniósł rondo słomkowego kapelusza i ruszył dalej.

– O Jezu! Jestem jeszcze dzieciakiem! Hurra! – wrzasnęła.

– Pani się tylko tak wydaje… – sprowadziła ją na ziemię korpulentna niewiasta, do której dotarł Kasiny okrzyk.

– Oj tam, oj tam! – Kaśka machnęła w jej kierunku dłonią.

– A do tego bezczelna! – odgryzła się niewiasta, rzucając na nią złe spojrzenie.

– Nikomu nie można dzisiaj dogodzić… – jęknęła Kaśka.

– Proszę…?! – Teraz obok niej wyrósł umięśniony szatyn. Spoglądał bezczelnie na jej wysunięte z samochodu kolana, z których spłynęła na boki spódnica. – Jakby co, to jestem do usług. Nie mam aż takich wymagań, ale też nie zawiodę – dodał z nutą przechwałki.

– Dobra, dobra. Innym razem… – uśmiechnęła się szeroko.

Nie była ani zła, ani zniesmaczona. Lubiła taką szczerość ocierającą się o impertynencję.

– To może się umówimy … – macho próbował kontynuować, ale zaniemówił, wpatrując się w jej zupełnie gołe uda.

– Okej! – odparła zupełnie niespeszona. – Jakby co, to znajdziemy się…

– Ale przecież… my się nie znamy… – dukał zaskoczony, jakby wziął na poważnie jej słowa.

– Oboje jesteśmy z Jeżyc, czyż nie? – Ściągała powoli poły spódnicy, śledząc jego wzrok.

– No niby tak, ale… – Spojrzał na nią wreszcie nieco przytomniej.

– Nie ma żadnego ale…

Wstała i zrobiła raptowny półpiruet. Nacisnęła z gracją pilota. Samochód odpowiedział kliknięciem i mrugnął do niej światłami.

– To może…

Jeżycki macho jeszcze coś próbował wydukać, ale Kaśka zrobiła ponownie półpiruet w przeciwnym kierunku, omiotła go powłóczystym spojrzeniem i popłynęła przed siebie.

– Ale kiedy…? – usłyszała jeszcze dramatyczne wołanie.

– Dam znać! – odkrzyknęła, nawet się nie odwracając.

Była mistrzynią w pozbywaniu się natrętów, którzy często pojawiali się na jej drodze, ale czyniła to zawsze z gracją i na wesoło. Uważała bowiem, że niektórzy mają naprawdę czyste zamiary, starają się, często nawet to przeżywają, a nie chciała nigdy przez przypadek kogokolwiek urazić. Przecież miała Piotra i to jej w zupełności wystarczało, a takie zdarzenia tylko poprawiały jej humor. Nagle przypomniała sobie, że zupełnie niedaleko jest pewne miejsce, w którym dawno nie była. Tam, w pachnącym cieniu, poczeka na Krzysia. Usłyszała sygnał kukułki oznaczający nadejście SMS-a.

„Nawet dwie godziny – sorry” – właśnie ją informował.

„Szukaj mnie w Botaniku” – odpowiedziała.

Ogród Botaniczny należał do jej ulubionych miejsc. Chodziła tam kiedyś z babcią Jutką, a czasami z mamą i tatą. Dla wyjść z babcią i rodzicami były to inne, ale stałe miejsca, które zawsze ona wybierała. Z Krzysiem też znaleźli tam swoje zakątki. Z Piotrusiem już nie zdążyła, ale z nim to była zupełnie inna bajka. Potrząsnęła głową. Dzisiaj chciała spędzić dzień radośnie. Skierowała się Dąbrowskiego w kierunku Botanika. Szła, zmysłowo poruszając biodrami. Kwiecista spódnica rozwiewała się, odsłaniając jej długie nogi. Jędrne piersi podrygiwały rytmicznie, a rozpuszczone włosy falowały w rytm kroków. Lubiła tak chodzić, gdy miała dobry nastrój. Właśnie tego, oprócz fotografowania i pozowania do zdjęć, nauczyła się kiedyś w szkole modelek. Wiedziała, że taki chód przyciąga wzrok. Lubiła, kiedy wszyscy się za nią oglądają – nawet kobiety. To była próżność, na którą sobie od czasu do czasu pozwalała. Dzisiaj było podobnie. Co prawda w okolicach Ogrodu Botanicznego ruch nie był wcale taki duży, ale i tak widziała odwracające się za nią głowy.

O, lody…! – spojrzała w witrynę mijanej kawiarenki. Wezmę sobie potrójnego, ale… wtedy będę musiała iść wolno, pomyślała z pewnym żalem.

Trzy kulki wylądowały w rożku: pistacjowa, malinowa i śmietankowa. Wpatrywała się w nie błyszczącymi oczami. Po każdym liźnięciu przymykała oczy. Poczuła się, jakby miała dwadzieścia lat mniej. Skręciła w bramę Botanika. Szła na pamięć. Minęła magnolie i forsycje, które cieszyły wzrok wiosną, a zaraz za nimi aleję bzów lilaków, na których widniały jeszcze gdzieniegdzie kiście kwiatów o wielu kolorach. Przystanęła na moment w pobliżu jaśminowców i wciągnęła mocno powietrze. Cudowny zapach! Obejrzała się wokół. Lubiła podziwiać z pewnej odległości kolekcje drzew, których korony były kuliste lub piramidalne… Wszystkie drzewa i krzewy były teraz wyższe, bardziej rozrośnięte niż wówczas, ale bez trudu dotarła do oazy. Tak nazwali kiedyś z Krzysiem zagajnik położony tuż u podnóża alpinarium, składający się z kilku wierzb, pod którymi zawsze stały ławki. Tu się całowali. Miała szczęście. Jedna z ławek jakby na nią czekała.

Ciekawa jestem, czy Krzysiek pamięta to miejsce, pomyślała.

Przeglądała bez zainteresowania kolorowy tygodnik. Dziwiła się sobie, że ciągle go kupuje, po drodze machinalnie zatrzymała się po niego przy kiosku. Przyzwyczajenie. Patrzyła więc na zdjęcia gwiazd i celebrytów, zastanawiając się jak zwykle, czy oni wiedzą o tym, jak wielu ludzi śmieje się z ich próżności. Spojrzała na zegarek. Minęła już godzina. Było jej dobrze. Pachniało dawnym czasem. Ciszę zakłócił sygnał kukułki. „Gdzie jesteś?” – przeczytała. Odpowiedziała krótko: „Oaza”. Niedługo dojrzała kroczącego żwawo Krzysztofa. Podniosła rękę. Machnął w jej kierunku papierami.

– Zapamiętałeś… – szepnęła, gdy usiadł obok niej.

– Trudno zapomnieć… – Przywarł do jej ust swoimi, poczuła jego pot pachnący dobrą kolońską.

Odchyliła się do tyłu.

– I jak było? – spytała z uśmiechem.

– Cudownie… – zamruczał.

– U Piotra – doprecyzowała.

– Aaa! Ten SMS ze słowami „No nie!”, który dostałem od niego, nie był do mnie.

– Jak to nie do ciebie? To po co ci go przysłał?

– Dostał dwa SMS-y prawie równocześnie. Pomylił odpowiedzi. Do mnie było przeznaczone słowo „trudno”, a do tej drugiej osoby to, co ja dostałem. Przeprosił mnie i szybko poprawiliśmy tekst umowy. Zaakceptował wszystkie proponowane zmiany. Pozdrawia cię serdecznie.

– Piotr? – zdziwiła się.

– Piotr! Przecież to u niego byłem!

– No, nie wiem… – zaśmiała się.

– Ale mam problem, Kasieńko… – zamilkł i począł nerwowo rozglądać się na boki. Zdziwiona Kaśka wodziła wzrokiem za jego spojrzeniem.

– Ktoś cię śledzi?

– Nie! – krzyknął rozbawiony. – Chciałem ci tylko uzmysłowić, jak duży mam ten kłopot, bo to jest kłopot… mieszkaniowy. – Kaśka ze zdziwienia otworzyła szeroko oczy. – Rozglądałem się, gdzie tutaj mógłbym na przykład rozbić namiot. Przynajmniej na lato… – ciągnął, rozbawiony jej miną.

– Nie rozumiem – zatrzepotała rzęsami.

– Muszę mieć w Poznaniu lokum, mieszkanie, ale na razie nie stać mnie na kupno – spoważniał. – Może znasz kogoś, kto mógłby wynająć? Na tyle na razie będzie mnie stać.

– Ale po co ci tutaj mieszkanie? Chcesz się przeprowadzić?

– Nie, ale w Poznaniu jest od dzisiaj ważniejsza część mojej firmy i nie mogę nią zarządzać zdalnie z Kartuz. Ty będziesz rządziła tam, a ja tu.

Kaśka przypatrywała mu się badawczo. Zmrużyła oczy jak kotka. Teraz ona kręciła z wolna głową.

– Chyba coś wymyśliłaś. Tak czuję… – Krzysztof znowu ją pocałował.

– Puść, łobuzie. To jest miejsce publiczne – roześmiała się. – Na coś naprawdę wpadłam, tylko muszę porozmawiać z mamą.

– Czy twoja mama zajmuje się pośrednictwem w wynajmowaniu mieszkań? Nic mi nie mówiłaś.

– Nie, głuptasie… Wiesz, że mamy mieszkanie na Szamarzewskiego. Mama mieszkała tam z babcią Jutką. Po jej śmierci sporadycznie je wynajmowała, ale od jakiegoś czasu stoi wolne. Nie chce już wynajmować, ale też nie może się zdecydować, aby je sprzedać. Dla ciebie z wynajmem na pewno zrobi wyjątek. Tym bardziej, jeśli powiem, że bardzo mi na tym zależy.

– Kasiu! Kocham cię!

– Jesteś interesowny łobuz z Kartuz! – zasyczała.

– Ja ciebie kocham bezinteresownie i bezapelacyjnie! – wrzasnął.

Przed ich ławką zatrzymał się starszy pan w słomkowym kapeluszu.

– O! To pani! – uśmiechnął się i uchylił ronda. – Wcale się panu nie dziwię, że kocha pan tę istotę… Cudowne dzieciaki – powiedział do siebie, powtórnie uchylił kapelusza i podreptał dalej.

Krzysiek ze zdziwienia załopotał rzęsami.

– To… wy się znacie?

– Aha! Zatrzymał się godzinę temu przy samochodzie, zaskoczony moim głośnym śmiechem. Pewnie myślał, że się z niego śmieję.

– A z czego się śmiałaś?

– Z niczego, poczułam się dzisiaj wyjątkowo szczęśliwa, wydało mi się, że mam dużo lat mniej. Tak koło dwudziestu – dokończyła prawie szeptem.

– I za to cię właśnie, Kasieńko, kocham. – Objął ją czule. – Jesteśmy w naszej oazie i mamy dwadzieścia lat mniej… Masz rację. – Przycisnął ją mocno do siebie.

Poddała się temu, ale zarazem poczuła się nieswojo, bo odniosła wrażenie, że z jego strony było to szczere wyznanie. Daję mu się całować i obściskiwać, a myślę, jak po drodze, o Macieju – przemknęła jej przez głowę myśl. Po co ja głupia w ogóle tutaj przylazłam? Sama go jeszcze niepotrzebnie nakręcam.

– Chcę jeszcze trochę pożyć, Krzysiu… – wyszeptała, wyzwalając się delikatnie z uścisku, ale wynagrodziła mu to uśmiechem.

– Ja też, ale z tobą. – Spojrzał na nią nieco poważniej.

– Tak o głodzie? – udała zirytowaną, próbując niezręczną sytuację zamienić w żart.

– Słusznie prawisz. Przecież musimy coś zjeść. – Dał się wciągnąć w jej grę, przewrócił zabawnie oczami i spojrzał na zegarek. – Pospieszmy się. Na szesnastą zamówiłem stolik w „Magnolii”.

– Potrzebujemy dużo siły – dodała, ale zaraz pożałowała tych słów, dostrzegając jego maślane oczy. Pociągnęła go z ławki za sobą.

– Po drodze muszę jeszcze wpaść do banku na Świętym Marcinie – spojrzał na nią przepraszająco.

Tym razem nie czekała w samochodzie. Przechadzała się chodnikiem, spoglądając na witryny sklepów i banków. Lubiła tę ulicę, mimo iż co chwila przejeżdżały hałasując tramwaje. Od czasu do czasu zerkała w kierunku wyjścia z banku; dojrzała wreszcie rozglądającego się Krzysztofa. Pomachała mu i ruszyła w jego kierunku. Gdy złapali się za dłonie… prawie wpadli na Piotra.

Wszyscy byli zaskoczeni tym nieoczekiwanym spotkaniem.

– Co wy tutaj robicie? – spytał Piotr i ucałował dłoń Kasi. Patrzył na nią radosnymi oczami.

– Mamy zamówiony stolik w „Magnolii”… – Krzysztof wskazał w kierunku Kaponiery.

– Kasiu, mogę na słówko? – przepraszająco odezwał się Piotr.

Kiedy odeszli na kilka kroków, nachylił się do jej ucha i powiedział ściszonym głosem.

– Wracam do żony. Dzięki tobie.

– Naprawdę? Cieszę się – odparła, siląc się na spokój, choć poczuła ucisk w dołku.

– Chciałbym się z tobą spotkać i wyjaśnić…

– Nie ma potrzeby… – przerwała mu prawie arogancko.

Zmieszał się.

– Wiedziałam o tym, zanim mi to dzisiaj powiedziałeś.

Otworzył szeroko oczy.

– Nie rozumiem…

– Telefony przekazują czasami niechciane słowa… – wbiła w niego wzrok.

– Tak mi się wówczas wydawało, że słyszałem czyjś oddech…

– Więc nic już nie mów – powiedziała twardo i potarła czoło. – Widziałam, że się śpieszysz… – rzuciła nieco impertynencko.

– Coś tu niedaleko muszę załatwić i… pędzę do Palmiarni, bo tam mamy z Urszulą… – wyjąkał i zamilkł, jakby się zawstydził.

– Swoje stałe miejsce – uzupełniła.

– Skąd wiesz? – zdziwił się.

– Nie wiem, ale myślę, że wszyscy, no prawie wszyscy, mają gdzieś takie swoje miejsce. Niech ci się ułoży – dodała, siląc się na spokojniejszy i milszy ton.

– Chyba się nie gniewasz, tym bardziej, że wy… – wskazał oczami Krzysztofa.

– Któż to wie! – rzuciła z drwiącym uśmiechem. – Pędź i bądź szczęśliwy.

Dojrzała zdziwienie w jego oczach.

– Nie rozumiem, ale… niech tobie też się ułoży. Dziękuję ci, Kasiu, za wszystko. – Zobaczyła dziwny błysk w jego oczach.

Zastanawiała się, jakich użyć słów w odpowiedzi, ale nie mogła zebrać myśli. Przymknęła oczy. Byliśmy ze sobą prawie osiemnaście lat… – pojawiła się myśl jak błyskawica.

Nagle poczuła muśnięcie jego dłoni. Spojrzała w dół. Piotr pochylił się, uniósł jej dłoń i pocałował z czułością. Ich wzrok się spotkał. Przymknęła potakująco oczy. Odwrócił się raptownie i ruszył szybkim krokiem, nie patrząc za siebie.

– A cóż wy tak sobie szeptaliście? – w głosie Krzysztofa wyczuła lekkie zaniepokojenie. Przyglądał się jej badawczo.

Kaśka spojrzała jeszcze raz za oddalającym się Piotrem. Uspokajała oddech.

– Krzysiu, wszystko się kiedyś kończy… – powiedziała melancholijnie. – Piotr wreszcie wszystko sobie przemyślał, zmądrzał i wraca do żony.

Czuła, że Krzysztof wziął te słowa do siebie. Dostrzegła jego zmieszanie, tak jak wcześniej u Piotra. Powiedziała prawdę, bo to było od niej silniejsze. Czoło Krzysztofa zrosił pot. Zrobiło jej się go żal.

– Krzysiu, to co, zapraszasz mnie, czy nie zapraszasz? Obudź się – zapiszczała nagle milutko.

– Bo ja myślałem, że ty tak…

– Nie myśl tyle, bo jeszcze myśliwym zostaniesz… – roześmiała się, co przyszło jej bez trudu, gdyż te słowa, bez względu na to, kto je wypowiadał, nawet jeśli to była ona sama, zawsze potrafiły ją rozbawić.

– Kasiu, ale wiesz, że ja…

– Ja wszystko wiem, ale teraz się wreszcie ogarnij. – Z wrażenia, że coś takiego powiedziała, prawie ugryzła się w język. – Pomogę ci – obrzuciła go spojrzeniem. żeby uwiarygodnić wcześniejsze słowa; zaczęła poprawiać mu nieco zawinięty kołnierzyk od koszulki polo i pogłaskała po policzku. – Zawieź mnie wreszcie do tej „Magnolii” – rzuciła po chwili z uśmiechem; spojrzał na nią z wdzięcznością.

Szli uśmiechnięci, trzymając się za ręce. Kaśka poczuła zmęczenie dwuznacznymi gestami i rebusami słownymi, pojawiającymi się od wczesnego rana raz po raz. Potrzebowała dystansu do tego wszystkiego. Zdecydowała, że teraz zajmie się tylko żołądkiem, a sprawy serca i duszy zostawi sobie na potem. Na potem, co nie znaczy, że na deser. Na noc. Bezsenną noc.

*

Kaśka przymknęła oczy, udając drzemkę. Radio grało, silnik szumiał. Trzy dni w Poznaniu minęły jej szybko, chociaż gdy sięgała myślami wstecz, wydały jej się dziwne. Powinna właściwie być zadowolona, a nie była. Czekała ją przecież nowa, ciekawa praca, Krzysztof ciągle był obok, nie krył się ze swoim zakochaniem, nadskakiwał jej, lecz czuła, że sama stała się dziwnie refleksyjna, a nawet rozdrażniona. Kiedy usłyszała od niego nad Rusałką, że tutejsza woda jest fatalna i jakaś szara, o mało nie wydrapała mu oczu.

– Wiem, że twój Mausz jest czystszy, ale ta woda pachnie moim dzieciństwem – fuknęła nerwowo, jakby wyrządził jej krzywdę.

Spojrzał na nią, zaskoczony gwałtowną reakcją. Wcale nie chciała, by zabrzmiało to tak ostro, ale stało się. Język był szybszy od głowy. Jakoś się z tego wytłumaczyła, ale niesmak pozostał. Przyłapała się wtedy na tym, że nie dość uważnie słuchała jego wcześniejszych słów, była zbyt pochłonięta natrętnymi myślami – o Piotrze, z którym zakończyli pewien etap wspólnego życia, i o aktualnym związku, a raczej uniesieniu z Krzysztofem, jak to zaczynała sobie na nowo definiować. Wszystko przez to, że w tle pojawiał się od czasu do czasu obraz uśmiechniętego Macieja; widziała wtedy jego ufne spojrzenie i słyszała aksamitny głos.

Podczas wtorkowego dancingu w restauracji nad Maltą, tam gdzie poprzednim razem wieczór z Krzysztofem został zepsuty przez niespodziewane pojawienie się Piotra, też niepotrzebnie wybuchła. Kilka razy omiotła wzrokiem salę, bezwiednie wypatrując starych znajomych. W pewnym momencie uśmiechnięty Krzysztof spytał, czy znowu na kogoś czeka. Widziała jego uśmiech, cały czas było przecież miło, dużo tańczyli, był szampan, a jednak po tym pytaniu prawie eksplodowała.

– O co ty mnie oskarżasz…?

Nie chciała tak powiedzieć. Dostrzegła w jego oczach dezorientację, zakłopotanie. Przecież w jego słowach i wyrazie twarzy nie było śladu podejrzliwości czy ironii. Pewnie nie powinien takiego pytania zadać, ale też nic nie usprawiedliwiało jej reakcji. Od razu to zrozumiała. Przeprosiła go i wydało jej się, że przeprosiny przyjął, ale już do końca wieczoru nie było tak jak wcześniej. Zastanawiała się, czy Krzysztof też o tym wszystkim myślał. Otwarła z wolna oczy. Przez chwilę przypatrywała mu się, jak spokojnie prowadzi auto. Wyczuł jej spojrzenie.

– Koniec drzemki?

– Mhm… – przeciągała się, aby ją całkiem uwiarygodnić.

– Jak daleko mamy jeszcze do „Zielonego Dworu”? Kilka minut temu minęliśmy Kcynię.

– Ooo! To już zostało niewiele ponad kwadrans. Dobrze jedziesz.

– Ja jednak nie potrafię na czczo tak jak ty – zrobił zbolałą minę. – Orkiestra marsza mi wygrywa. – Wskazał na żołądek.

– Obiecuję, że to będzie takie śniadanie, jakiego dawno nie jadłeś.

Jeszcze wczoraj wysłała do Henryka Dziedzica SMS-a, że będą około dziewiątej i że zamawia obfite firmowe śniadanie na dwie osoby. Cieszyła się na to spotkanie z nim i jego rodziną, gospodarzami zajazdu. Często bywała tam z wycieczkami i w czasie jednej z nich zaprzyjaźniła się z nimi. Kiedy wjechali na dziedziniec zajazdu, dojrzała, że czeka na nich na jednej z ław pod drzewami. Jego donośne powitanie, w którym Kaśka wyłapała teraz sporo sztuczności, przyciągnęło przed drzwi żonę Adelę i córkę Dianę. Gospodarze zaplanowali posiłek z nimi. Krzysztof szybko znalazł z Henrykiem wspólny język, ale tym razem Kaśka zauważyła, że pani Adela ukradkiem raz po raz zerka na męża.

– Coś mu dolega? – spytała ją półgłosem, gdy Henryk z Krzysztofem podeszli na moment do kominka.

– Mówi, że ma kłopoty z żołądkiem, ale martwię się, że raczej coś z sercem, bo od czasu do czasu łapie się za nie… – odparła pani Adela zbolałym głosem.

– Może ja z nim porozmawiam?

– Byłoby cudownie, bo mnie w ogóle nie słucha. Mówi, że pójdzie do fachowca, jak tylko sezon się skończy, ale przecież aż takiego ruchu u nas nie ma, żeby nie mógł się wybrać do niego teraz.

– Wyciągnę go na krótki spacer…

Po śniadaniu Kaśka wymówiła się od kawy. Dopiła sok i złapała pana Henryka za rękę, pociągając za sobą. Krzysztof poderwał się, ale gestem dała mu znak, by pozostał.

– Wypij spokojnie kawę, chciałabym zrobić kilka zdjęć w parku i potrzebuję wsparcia pana Henryka. Potem może to już być niemożliwe, bo zbiera się na deszcz. Za kilkanaście minut wrócimy.

Pani Adela skinęła głową przyzwalająco. Henryk wyglądał na zdziwionego, jednak wyszedł posłusznie z Kaśką.

– Ale co pani chce jeszcze u nas fotografować, pani Kasiu? – spytał, kiedy znaleźli się w lipowej alei.

– Pana duszę, panie Henryku… – powiedziała twardo i zajrzała mu w oczy.

– Ależ czego pani chce od mojej biednej duszy? – wyjąkał i odwrócił się spłoszony.

– Na przykład chciałabym wiedzieć, dlaczego pan nie mówi żonie prawdy…

– Na Boga, pani Kasiu – rozejrzał się wokół. – A jaką niby prawdę mam jej powiedzieć?

– Już pan dobrze wie! – przerwała mu stanowczo. – Jeśli nie chce pan, żeby Adela się zamartwiała, to proszę przynajmniej mnie opowiedzieć, co pana dręczy; razem coś wymyślimy.

– Pani Kasiu… – spojrzał błagalnie.

– Serce?

Henryk położył rękę na sercu i głęboko westchnął.

– To coś znacznie gorszego – wyszeptał, rozglądając się ponownie wokół.

– Zauważyłam już poprzednim razem, że coś się z panem dzieje, ale nie mieliśmy czasu porozmawiać.

Przysiedli na ławeczce. Henryk wachlował się kapeluszem.

– Znaleźli się dawni właściciele tego dworku i muszę im to wszystko oddać… – Zatrzęsła mu się broda.

– Co oddać? Jak to? – wykrzyknęła zaskoczona Kaśka.

– Za dużo by opowiadać, ale oni też się z tym źle czują. Tyle tylko, że sprawy zaszły za daleko i jest wyrok sądu.

– Proszę? Jaki wyrok? Czy ja dobrze zrozumiałam, że ci nowi dawni właściciele źle się czują z tym, że odbierają panu dworek?

– Pani Kasiu, musiałbym opowiadać kilka godzin. Powiem pani tylko tyle, że musimy się stąd wyprowadzić do końca roku – głos mu się załamał.

– Mamy znajomych prawników w Poznaniu i w Bytowie.

– Pani Kasiu, ten wyrok jest już prawomocny. Wcześniej żonie nic nie mówiłem i to był błąd. – Pociągnął nosem i zasłonił twarz dłońmi, próbując się uspokoić. – Mój adwokat zgadał się chyba z ich adwokatem – pojawiły mu się łzy w oczach. – Tak mnie bronił, że faktycznie pomagał tamtej stronie, a teraz już jest po ptokach – zachlipał.

– Przecież zawsze jest jakaś możliwość.

– Zwodził mnie cały czas, że mamy sprawę wygraną. Potem, w okresie odwoławczym, byłem tak załamany, że nie umiałem nic rozsądnego wymyślić. Ciągle mi zresztą tłumaczył, że wcześniej przyjęliśmy złą strategię i obiektywnie nie mamy szans. Ale strategia to przecież jego zadanie, nie moje. A poza tym koszty… Wierzyłem, że jak dużo mu płacę, to będzie dobrze mnie bronił! – wykrzyknął zduszonym głosem. – Kiedy już minął czas na odwołanie, a on ciągle mi nic nie proponował, zrozumiałem, że mnie ograł, ale wtedy już było za późno.

– To dokąd pójdziecie? – Kaśka ze smutkiem patrzyła na pana Henryka. Siedział z opuszczonymi rękoma i wyginał rondo kapelusza, zapłakany, zasmarkany, prawdziwy obraz nędzy i rozpaczy.

Wstała i zaczęła chodzić wokół ławki. Oddychała głęboko. Uspokajała się. Wreszcie stanęła przed nim i położyła dłonie na jego ramionach. Podniósł głowę do góry. Ich wzrok się spotkał.

– Panie Henryku, musi się pan opamiętać i zacząć działać – powiedziała twardo. – Nie może pan zawieść żony i dzieci.

– Ale ja naprawdę… – znowu zaczął łamiącym się głosem.

– Proszę wziąć się w garść, po sarmacku! – krzyknęła i tupnęła nogą.

Henryk chwilę milczał. Nagle wstał, otarł oczy i spojrzał na Kaśkę przytomnym wzrokiem.

– Sarmata… – powiedział jakby do siebie i podkręcił wąsa. – Ma pani rację – dodał nieco twardszym głosem. – Sarmatyzm to nie tylko dobroduszność i gościnność, ale też męstwo i odwaga – rzekł pompatycznie z błyskiem w oczach. – Ależ mnie pani trafiła – spojrzał na nią z podziwem. – Tego było mi potrzeba. Dobrze, że pani przyjechała.

– Wracajmy, bo Adela będzie się niepokoić. Trzeba powiedzieć jej zaraz całą prawdę. Pomogę panu.

Henryk spojrzał na nią z wdzięcznością.

*

Zostali w „Zielonym Dworze” na jednodniowy popas. Henrykowi po usłyszeniu nowiny ze szczęścia zabłysły oczy. Przy każdym posiłku wracał temat wyroku sądu, konieczności opuszczenia zajazdu i przekazania go nowym właścicielom. Gospodarze nie odstępowali ich przez cały dzień na krok. Kaśka cieszyła się, że jej rady przydały się, poprawiły rodzinie humor. Przy kolacji Dziedzicowie i ich dzieci już się uśmiechali.

– Ciężki miałaś dziś dzień – rzucił współczująco Krzysztof, gdy Kaśka wyszła z łazienki, w której zniknęła na długo, po tym jak wieczorem wreszcie trafili do swojego pokoju.

– A co, źle wyglądam? – Ze śmiechem poklepała się po policzkach i spojrzała w dół na swoje gołe, szczupłe nogi.

– Nie! Wyglądasz cudownie, ale tak się wczułaś w ich problem, że aż było mi ciebie żal.

– Przecież należało im pomóc. Oni tutaj nie mają nikogo z rodziny, która i tak ma im ciągle za złe, że nie podzielili się wygraną.

– Ale wówczas nic by im nie zostało.

– Tak, to są zawsze trudne sprawy – westchnęła, położyła się obok niego, prostując swoje zgrabne nogi na kołdrze. – Wiesz, gdy byłam dzieckiem, nasza dalsza ciotka też wygrała milion i kiedy poszłam do niej z tatą z życzeniami imieninowymi, poczęstowała nas katarzynkami. Długo nie mogłam wyjść ze zdziwienia, że niczego z tej wygranej tacie nie dała ­– zaśmiała się cicho.

Dłoń Krzysztofa zbłądziła zygzakami na jej udo. Powstrzymała ją stanowczo.

– Jeśli Henryk zostanie przez nowych właścicieli powołany jako ich przedstawiciel do grupy rzeczoznawców, to będzie miał wpływ na ustalenie ceny sprzedaży – wróciła do tematu.

– Dziwne, że ci nowi chcą to sprzedać.

– Henryk też był wstrząśnięty, kiedy mu zdradzili, że nie nadają się do tego, by tutaj osiąść i prowadzić zajazd. Takich Dziedziców i im podobnych jest niewielu. Bo to naprawdę ciężka praca. Inni, tak jak ci nowi, chcą tylko szybko dorwać się do forsy. Sprzedać, kupić sobie coś, pozwiedzać świat.

– Ale Adela i tak mężnie to zniosła… – Krzysztof wyswobodził swoją dłoń z Kasinej i zaczął wkradać się pod jej kusą koszulkę.

– Mądra kobieta… Ej, łaskoczesz! – krzyknęła Kaśka i podskoczyła na kołdrze, szybkim ruchem naciągając ją na siebie.

Krzysztof spojrzał na nią zawiedziony.

– Dzieci gorzej to zniosły. Żal mi szczególnie Diany. Była taka blada i poważna; nawet dołeczek na policzku ani razu się nie pojawił, kiedy rozmawialiśmy – dodała smutnym głosem i zamyśliła się. – Jeśli Henrykowi uda się utrzymać w umowie te dwadzieścia procent od sprzedaży, które mu ci nowi obiecali, odzyska prawie wszystko, co włożył. Mama mu poleci dobrego prawnika – skóry z niego na pewno nie zedrze.

– Jeśli doliczyć spadek wartości pieniądza, to odzyska blisko połowę – odezwał się Krzysztof po chwili. – Tyle tylko, że nie mają gdzie mieszkać, a sprzedaż może nie być taka szybka.

– I to jest problem, ale zostało im jeszcze kilka miesięcy, więc trzeba być dobrej myśli. Gasimy? – spytała Kaśka i nie czekając na odpowiedź, nacisnęła wyłącznik lampki.

Poczuła, jak dłoń Krzysztofa zsunęła się z jej ramienia i ruszyła w kierunku piersi.

– Krzysiu… – szepnęła. – Jestem dzisiaj wykończona. Śpijmy, proszę.

Coś zamruczał, ale po chwili poczuła jego długi pocałunek na ramieniu. Niedługo dotarło do niej jego ciche pochrapywanie. Przycisnęła palce do skroni. Dlaczego moje życie było dotąd takie puste? Poczuła, jak serce przyśpiesza, przestraszone pytaniem. Bo wszystko, co dotąd robiłam, było chyba bez sensu – odpowiedziała sobie szybko, jednak ta odpowiedź wcale jej się nie spodobała; ściągnęła brwi. Ale co w ogóle w życiu ma sens?! Że też akurat teraz nachodzą mnie takie dziwne pytania! Dlaczego nigdy wcześniej?

Spojrzała na śpiącego obok spokojnie Krzysztofa. Znowu się we mnie zakochał, jest taki dobry. A ja co? A Maciej…? Uśmiechnęła się. On jest zupełnie inny! Koniecznie muszę go dobrze poznać.

Kamienna cisza

Anna siedziała na werandzie „Iskierki,” wpatrując się w bramę. W każdej chwili mógł nadjechać Ryszard. Bardzo chciała już być razem z nim. Wspominała poniedziałkową kolację. Przyjechał wówczas z dwoma ślicznymi bukietami, jednym dla niej, a drugim dla Felci. Ta była wniebowzięta. Potem, kiedy już odjechał, zdradziła Annie, że nie pamięta, kiedy dostała taką elegancką wiązankę.

– No, bo wiesz, kwiaty często dostaję, ale to był przecież prawdziwy bukiet! – krzyknęła podekscytowana. – Taki filmowy… – rozmarzyła się, przymykając oczy. – On zresztą mówił, że kwiaty zawsze sam wybiera. Zasuszę je sobie!

Felicja do tamtej kolacji wszystko przygotowała sama, nie pozwoliła jej niczego tknąć. Anna była jej za to wdzięczna, bo mogła się zająć sobą. Nałożyła wtedy ciemnobłękitną sukienkę i delikatne srebrne dodatki. Włosy upięła w duński warkocz – nauczyła się tego, kiedy pracowała w operze. Pomadka i paznokcie w odcieniu cherry dopełniły reszty.

Podczas kolacji Ryszard nie mógł oderwać od niej oczu. Kiedy przyjechali pozostali goście „Iskierki”, Gulewscy i Zagórscy, zaproponował, aby się dosiedli. Była mu za to wdzięczna. Już wcześniej chciała, żeby go poznali, a tu niespodziewanie trafiła się taka okazja. Zauważyła, że Felcia z początku trochę kręciła nosem, ale potem jej przeszło. Siedzieli na werandzie, aż poszarzało.

*

Zza wzgórza zaczął dochodzić narastający odgłos silnika samochodu, a po chwili jej oczom pokazał się wzniecający kurz, granatowy audik Ryszarda. Anna wstała i skierowała się w kierunku bramy.

– Baw się dobrze, Aniu… – usłyszała głos Felci.

Spojrzała za siebie; ta stała oparta o futrynę. Musiała tu już być od jakiegoś czasu, ale Anna nie słyszała, kiedy weszła.

– Na razie! – odpowiedziała Felci wesoło i pomachała dłonią.

Za chwilę witała się już z Ryszardem.

– Jeśli się zgodzisz, to najpierw pokażę ci moje mieszkanie, a potem będzie kolacja przy świecach na Zamku.

– Zgadzam się – odpowiedziała krótko.

Piętnastokilometrowa droga do Bytowa minęła niezauważenie.

Ryszard mieszkał w przedwojennej kamienicy. Duża sień i wysokie sufity trochę przypominały jej mieszkanie na Szamarzewskiego. Oprowadził ją po pokojach. W jednym z nich miał urządzony gustownie gabinet do pracy, największy z trzech pokoi pełnił funkcję salonu, najmniejszy służył za sypialnię. Wszystko jej się podobało. Starannie dobrane meble, gustowna tapicerka i bezpretensjonalne dodatki. Była pod wrażeniem czystości, także w kuchni i łazience.

– Czy masz jakąś pomoc? – spytała bezwiednie i zaraz ugryzła się w język.

– Sprawia mi przyjemność, kiedy sam sobie wszystko posprzątam. Ela pomaga mi tylko przed świętami – odpowiedział niespeszony, jakby oczekiwał takiego pytania. – To nie zabiera dużo czasu.

Nie wątpiła w prawdziwość jego słów. Zresztą nigdzie nie zauważyła nawet najmniejszego śladu kobiety – szukała takich śladów mimowolnie.

– Jeśli pozwolisz, to zaproponuję lampkę wina – rzucił, gdy wrócili do salonu.

Nie odmówiła. Wskazała na półsłodką malagę stojącą pośród trzech butelek. Od dawna było to jej ulubione wino.

– Skąd wiedziałeś? – odsłoniła zęby w uśmiechu.

– Wyłapałem to w którejś z twoich opowieści podczas wizyty w moich rodowych włościach – uśmiechnął się. – Przeszukałem piwniczkę i… już – skubnął wąsika.

– Malaga jest pyszna…

– Sprawdziłem w swoich notatkach, jak wyglądało lato w Hiszpanii w 1973 roku. Czerwiec był wilgotny i gorący, lipiec nieco chłodniejszy jak na Hiszpanię, potem aż do zbiorów w połowie września było umiarkowanie gorąco i tylko od czasu do czasu padało. Owoce nie przeżyły w okresie wzrostu żadnego szoku, były duże i mocno dojrzałe, więc smak i bukiet są wyborne. Spójrz, jakie klarowne… – Pokręcił swoim kielichem i uniósł go w kierunku światła.

– Teraz widzę, że to coś więcej niż hobby.

– To, niestety, wina taty… – uśmiechnął się. – Muszę powrócić do przeglądu piwniczki, bo jak ci już niedawno mówiłem, nad górną częścią już panuję, ale dolna wymaga jeszcze pracy. Tam na pewno są takie wina, które do wypicia już się nie nadają, chociaż mają wartość dla zbieraczy… O, mżawka! – spojrzał za okno. – Musimy więc podjechać pod Zamek autem. Zaplanowałem spacer, ale w tych warunkach…

Restauracja przywitała ich gwarem. Pośrodku przy dużym stole biesiadowało około dwudziestu osób. We wnękach przyokiennych stały mniejsze stoły, niektóre jeszcze bez gości. Ryszard poprowadził Annę do jednego z nich, który nakryto na dwie osoby. Szybko zjawił się kelner i zapalił świece. Otworzył wino i napełnił lampki.

– Danie na gorąco będzie za piętnaście minut, zgodnie z pana zamówieniem. Zgadza się? – ni to stwierdził, ni to zapytał. Ryszard skinął głową.

Annie już poprzednio spodobał się ten lokal, ale wówczas ważniejsza była rozmowa niż podziwianie jego wnętrza. Surowy ceglany mur w dolnej części ścian, sklepienia i reszta ścian pokryte białym tynkiem, kamienne podłogi, wszystko to ładnie harmonizowało z umiejętnie dobranym wyposażeniem restauracji. Urody dodawały ciekawie zaaranżowane wnęki.

– Za miły wieczór… – Ryszard uniósł lampkę.

– Dziękuję, już jest miło – odpowiedziała.

– Chciałem ci, Anno, opowiedzieć pewną historię sprzed kilku lat… – Ryszard przyjął poważniejszą minę.

Anna dla zachęty delikatnie się uśmiechnęła, lecz zaraz spojrzała na niego badawczo, bo zdziwił ją utrzymujący się marsowy wygląd jego twarzy.

– Z powodu tej historii porzuciłem palestrę i chcę, a właściwie muszę, właśnie dzisiaj o tym opowiedzieć – ostatnie słowa wypowiedział z naciskiem.

Anna trochę się zaniepokoiła niespodziewanie poważnym tonem jego głosu i próbowała przykryć zmieszanie uśmiechem.

– To dotyczy mojego ostatniego adwokackiego pojedynku z Mikołajem.

Annę przeszył dreszcz.

– Sprawa toczyła się już ponad dwa lata… – ściszył głos i nachylił się w jej kierunku, spoglądając głęboko w oczy. Anna ponownie zadrżała. – Jesienią dziewięćdziesiątego czwartego roku dotarłem do pewnych dokumentów, które w efekcie przechyliły szalę w tym procesie na korzyść mojego klienta. To była sprawa ocierająca się o światek biznesu i polityki, i dotyczyła zdarzeń z końca lat osiemdziesiątych. Nic o tych dokumentach Mikołajowi wcześniej nie powiedziałem, chociaż o takich sytuacjach zwykle się nawzajem informowaliśmy. Użyłem tych dokumentów z zaskoczenia dopiero na sali sądowej. Mikołaj dziwnie na mnie spoglądał, gdy je cytowałem. Po kolejnym dniu procesowym, ale już poza salą sądową, delikatnie zwrócił mi uwagę, że wie, jak one powstały. „I dziwię się tobie, że korzystasz z nich, bo przecież one są sfabrykowane przez służby” – powiedział do mnie. „Powinieneś o tym wiedzieć. Skrzywdzisz niewinnych ludzi, bo to niestety w tym kierunku idzie”, dodał. Czasami się ze sobą droczyliśmy, ale nigdy żaden z nas nie użył jako argumentu słów o fabrykowaniu dowodów.

Anna wpiła się paznokciami w obrus, krew odpłynęła jej z twarzy; patrzyła spłoszona na Ryszarda, ale nie była w stanie mu przerwać.

– Wtedy odebrałem to jako bardzo ostry wist z jego strony, prawie ocierający się o insynuację. Uśmiechnąłem się tylko, a on dziwnie na mnie popatrzył. Na ostatnim posiedzeniu sądu po mowach obu stron dostrzegłem, że źle wygląda. W przerwie zaproponowałem mu, żeby złożył wniosek o dokończenie posiedzenia w innym terminie, a ja się do tego przychylę. Stosowaliśmy wiele razy tego typu zagrywki. On nic nie odpowiedział, tylko machnął ręką; proszono nas już na salę na ogłoszenie wyroku. Sędzia ogłosił wyrok korzystny dla mojego klienta. Byłem zadowolony, a Mikołaj siedział blady. Podszedłem do niego, ale nawet nie chciał mnie słuchać. Po prostu odwrócił się ode mnie.

– Ta sprawa toczyła się w Bydgoszczy, a wyrok zapadł w ostatnich dniach maja? – spytała suchymi ustami Anna. Ryszard skinął głową. – To znaczy, że ty byłeś powodem śmierci Mikołaja! – wykrzyknęła zduszonym głosem.

– Anno, dopiero po sprawie jeszcze raz sprawdziłem źródło, skąd otrzymałem dokumenty… Nigdy przedtem mnie nie zawiodło, ale tym razem Mikołaj miał rację. Ku mojemu przerażeniu i tego człowieka, który dostarczył mi dokumenty, znaleźliśmy potwierdzenie, że były one sfałszowane. Wbrew zwyczajom i procedurom procesowym, napisałem do sądu pismo, w którym przyznałem się do skorzystania ze sfałszowanych dokumentów, składając jednocześnie wniosek o wycofanie tych dowodów i ponowne rozpatrzenie sprawy. Pismo pozostało bez odpowiedzi, a ja zacząłem otrzymywać dziwne telefony z pogróżkami, a potem miałem wypadek, którego powodem były przecięte przewody hamulcowe w aucie. Śmiertelnie mnie to przeraziło. Zadzwoniłem do Mikołaja, chciałem się z nim spotkać, żeby wszystko mu opowiedzieć, poradzić się, co i jak dalej robić. Odmówił. W trybie nagłym rzuciłem adwokaturę. Kilka dni później dowiedziałem się o jego śmierci.

Annie trzęsła się broda, czuła, że za chwilę rozpłacze się w głos.

Zapadła kamienna cisza. Na bladej twarzy Anny blask świec tworzył dziwne refleksy o różnych barwach, podkreślające jej południową urodę. W innej sytuacji Ryszard pewnie by ją skomplementował, ale dzisiaj nie było mu to w głowie. Szczerze się martwił, że wybrał zły moment dla swojej opowieści. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, wytłumaczyć się, ale Anna go ubiegła.

– Niedawno podjęłam decyzję o pozostaniu tutaj na zawsze, a ty byłeś jednym z jej powodów – cedziła słowa lodowatym głosem. – Niestety, dzięki tobie podjęłam przed chwilą inną decyzję. Wracam jednak do Poznania…

– Ależ, Anno… – usiłował przerwać jej Ryszard.

– …wracam, kiedy tylko porozmawiam z Władysławem, moim bratem z Ameryki – kontynuowała, nie zwracając na niego uwagi. – A z tobą nie chcę mieć już nic więcej wspólnego.

– Przecież mogłem ci tego wszystkiego nie mówić, ale chciałem być uczciwy, wyczyścić przeszłość. Mikołaj też by tak zrobił, jestem tego pewien.

Ponownie zapadła cisza. Anna uniosła dłonie do skroni. W głowie czuła pustkę. Chciała zareagować na te słowa Ryszarda, ale nie potrafiła. Wcisnęła się w oparcie krzesła. Mikołaj… Co by zrobił Mikołaj? – usiłowała w myślach skupić się na ostatnich słowach Ryszarda.

Spoglądała w twarz człowieka, który jeszcze kilka minut temu wydawał jej się bardzo bliski, z którym zaczynała wiązać jakieś nadzieje, może nawet na wspólną przyszłość, a który ją tak oszukał. Dzisiaj okazało się, że był kimś zupełnie innym niż ten, za kogo się podawał. Oszukał i skrzywdził jej męża, przyczynił się do jego śmierci. Wpatrywała się w Ryszarda, nie spuszczając wzroku nawet na moment. Nagle z przerażeniem dostrzegła w jego poszarzałej twarzy coś, czego kilka chwil wcześniej nie widziała. Na jego obliczu rysowała się bezgraniczna rozpacz. Nie potrafił jej ukryć, widać było, że nie próbuje nawet z tym walczyć.

Więc co? Może to ja jego skrzywdziłam? – zadawała sobie w myślach pytania. Być może Mikołaj zachowałby się tak samo, ale… ale to jednak Ryszard jest wszystkiemu winien. Może jego opowieść była w ogóle niepotrzebna. Może i ja coś niepotrzebnie powiedziałam? Boże…!

– Proszę, odwieź mnie do Parchowa! – rzuciła gwałtownie.

Poczuła natychmiastową potrzebę powrotu do „Iskierki” i przemyślenia wszystkiego w samotności. Czuła, że wieczór i tak jest stracony, a dalsze przebywanie z Ryszardem do niczego dobrego nie doprowadzi.

– Ależ, Anno…

Anna wstała i ruszyła w kierunku wyjścia. Nogi miała jak z waty i kręciło jej się w głowie. W samochodzie nie odezwali się do siebie ani razu. Żadne słowo nie padło także na pożegnanie. Kamienna cisza.

Wpadka na Maxa

Eliza późnym wieczorem znalazła wreszcie czas, żeby porozmawiać z Maxem na NetMeetingu. Wcześniej ciągle coś się działo, jeszcze godzinę temu doktor Siwek zawołał nagle wszystkich wolontariuszy do świetlicy. Dostał informację, że koło Dziwnowa fale wyrzuciły na brzeg małą martwą foczkę, i chciał wszystkim pokazać otrzymane przed chwilą zdjęcia oraz porozmawiać jeszcze raz o zachowywaniu szczególnej uwagi podczas monitoringów. Gdy spotkanie się skończyło, Eliza została sama w świetlicy. Miała wreszcie, tak jak chciała, komputer do dyspozycji i cieszyła się, że Igor miał rację z tym TASK-iem[1]. Znaleźli się z Maxem w sieci błyskawicznie, klawiaturowa rozmowa płynęła powoli, lecz bez zakłóceń. Pochwalił nawet jej angielski.

Dobrze, że nie słyszysz jak mówię, uśmiechnęła się do własnych myśli. Ale muszę się podciągnąć…

Drzwi do świetlicy otworzyły się z piskiem.

Mogli by je nasmarować, pomyślała. Kogo tu niesie? Spojrzała w ich kierunku; na progu stał doktor Siwek.

– Co tutaj robisz? – odezwał się, podchodząc do stołu. – NetMeeting – odpowiedział sam sobie. – A kogo masz po drugiej stronie? – zaciekawił się.

– To jest taki znajomy… właściwie rodzina… bo babcia szuka swoich korzeni – zaczęła nieskładnie, jąkając się.

– Czy mam rozumieć, że wykorzystujesz uczelniany sprzęt i łącza internetowe na prywatne sprawy?

– To jest taka sprawa, że dzięki babci w ogóle tu przyjechałam… – zaczęła się tłumaczyć. Opowiedziała o listach prababci, o swojej walce o studia i wolontariat i o przyjeździe do Parchowa. Zauważyła po kilku zdaniach, że mina doktora złagodniała, a w jego błysnęło oczach zainteresowanie. Przysiadł obok niej.

– A musisz się tak męczyć i rozmawiać klawiaturowo? Nie łatwiej fonicznie?

– No tak, ale ja nie mam prywatnego sprzętu, a tutaj na stanowisku też nie ma.

– Spytaj go, czy ma w zestawie mikrofon i głośniki – wskazał na komputer.

– Ma… – odparła po kilku chwilach, gdy Max odpisał.

– To podtrzymuj rozmowę, ja zaraz przyniosę swoje, a jutro kupimy i do tego zestawu.

Po kilku minutach doktor Siwek, sapiąc, podłączał do komputera przyniesiony sprzęt.

– Wywołaj go teraz przez mikrofon – rzucił krótko po wykonaniu stosownego testu.

– Max, tu Eliza, jak mnie słyszysz?

– Good! Hello! Jaki masz śliczny głos, kuzyneczko! – zadudnił głos Maxa.

Rozmowa zaczęła się toczyć szybciej niż na klawiaturze, chociaż Elizie czasami brakowało słów albo czegoś nie mogła zrozumieć. Od czasu do czasu podpowiadał jej doktor Siwek.

– A kogo masz tam za suflera?

Siwek po usłyszeniu pytania parsknął śmiechem.

– Jestem szefem tutejszego fokarium. Doktor Siwek – odpowiedział sam.

– Wow! Witam pana serdecznie! Eliza, jeśli tam u was przy każdym studencie jest co najmniej doktor, to poziom uczelni i wiedzy studentów musi być naprawdę wysoki. Gratuluję!

– Może nie zawsze tak bywa, ale Eliza ma naprawdę zadatki na dobrą studentkę – odparł poważnym tonem Siwek, choć twarz miał uśmiechniętą.

– A może mi pan doktor powiedzieć, jak wygląda moja kuzyneczka? – odezwał się ponownie Max.

Siwek i Eliza spojrzeli po sobie.

– Jest śliczną, ciemnooką, młodą dziewczyną o bardzo ognistych włosach…

– Ognistych? Słowianka?

– Ufarbowałam je tak dla fantazji… Max, może to sobie kiedyś wyjaśnimy, a dzisiaj wracajmy do naszych spraw – ze śmiechem włączyła się w rozmowę Eliza.

Drzwi do świetlicy znowu otwarły się z piskiem.

– A, tutaj jesteś!– krzyknęła od progu Wika, ale dojrzawszy doktora Siwka, przysłoniła usta.

Siwek spojrzał na nią, położył palec na ustach i gestem zachęcił, żeby podeszła do nich. Rozmowa znowu zaczęła się wartko toczyć. Teraz rolę podpowiadacza przejęła Wika.

– A czyj to głos słyszę tam jeszcze w tle? – zapytał Max.

– To moja… – Eliza zawahała się – …moja przyjaciółka Wika – dokończyła. Wika z wrażenia aż przysiadła obok Elizy.

– Takiego imienia nie znałem – zadudnił Max.

– To skrót od Wiktoria.

– Piękne imię. Doktorze, a może pan jeszcze powiedzieć, jak wygląda Wiktoria?

Dziewczyny spojrzały po sobie, a rozbawiony pytaniem Siwek aż klasnął w dłonie.

– Słyszał pan te oklaski? To moje! Też śliczna, też czarna i też Słowianka! Ja panu powiem już do widzenia, bo dziewczyny dają sobie doskonale radę. Pełniłem tylko funkcję serwisu technicznego. Nic tu po mnie – uśmiechnął się do dziewczyn.

– Dziękuję i do widzenia – zadudniło w głośniku.

– Ależ facet ma głos… – wyszeptała Wika. Eliza skinęła głową.

– Max, czy ty lubisz śpiewać? – spytała go.

– Tak, ale niektórzy mówią, że to jest męczące, bo nie lubię śpiewać cicho. Jednak nie fałszuję.

– To jak się spotkamy, to pośpiewamy – będę akompaniować na gitarze.

– O, grasz na gitarze! Ja też trochę potrafię. Już nie mogę się doczekać.

– Kto to jest? – spytała szeptem Wika.

– Kuzyn z Ameryki…

– Max, wróćmy do naszych spraw – roześmiała się Eliza. – Opowiedz coś wreszcie o sobie.

– Urodziłem się w siedemdziesiątym szóstym roku, jestem wysoki, jak to mówią, kawał chłopa – roześmiał się. – Ciemny szatyn, strzygę się na jeża.

– Ale czy z ciebie ten kawał chłopa to taki po McDonaldach? – roześmiała się Eliza. Wika puknęła się w czoło.

– Co to, to nie! Nasza rodzina takie bary czy restauracje omija szerokim łukiem. To wszystko wina taty, który ma to po babci. Mówi, że jako Słowianin z pochodzenia uwielbia wyłącznie domowe jedzenie. Mama nauczyła się gotować po polsku od babci Krysi, a ta była prawdziwą mistrzynią kuchni. Dokąd byśmy się nie wybierali, zabieramy zapasy domowej wałówki. Mama, chociaż rodowita Amerykanka, to przy tacie też się odzwyczaiła od gotowego jedzenia.

Eliza żachnęła się, spojrzała na koleżankę i zasłoniła dłonią mikrofon.

– Czy on tak musi opisowo? Nie może krócej? Podpowiedz mi, bo połowy nie zrozumiałam.

Wika szeptem przetłumaczyła.

– Podobają mi się ich poglądy na kuchnię! – szepnęła, zerkając na Elizę, i podniosła kciuk do góry

– Wika mówi, że jej się podoba ten wasz zwyczaj.

– Ty powiesz Wiktorii, że ona też mi podoba – odpowiedział łamaną polszczyzną Max. Dziewczyny parsknęły śmiechem.

– Nic nie mówiłeś, że umiesz trochę po polsku – obruszyła się Eliza.

– No, jak wy się z tego śmiejecie, to na pewno nie było po polsku. Zostaję w takim razie przy swoim angielskim, bo twój angielski jest lepszy niż mój polski. – Głośnik podskakiwał w takt śmiechu Maxa.

– Max! Wróć, proszę, do opowiadania o sobie.

– Okej! Mam dwadzieścia pięć lat…

– To już sobie w międzyczasie policzyłam.

Obie dziewczyny zaniosły się śmiechem.

– To u was matematyki też uczą? Przecież ponoć w Polsce… – głośniki znowu wpadły w rezonans od jego śmiechu. – Przepraszam was! Kilku kumpli stłukłem za opowiadanie kawałów o Polakach. Niektórzy od tego czasu stali się prawdziwymi kumplami, inni jak mnie widzą, przechodzą na drugą stronę ulicy albo znikają w jakiejś przecznicy.

Teraz i Eliza, i Wika podniosły jak na komendę kciuki do góry i jednocześnie uśmiechnęły się.

– To też masz po tacie? – wyrwała się Wika.

– A żebyś wiedziała. Na naszym domu ciągle wiszą dwie flagi: polska i amerykańska. Indyka jemy tydzień po tygodniu… – Głośniki znowu podskoczyły od Maxowego śmiechu, a kciuki dziewczyn ponownie powędrowały w górę. – Uwielbiam to! To znaczy tydzień po tygodniu, ale tylko w listopadzie, bo czwartego i jedenastego są nasze święta narodowe. Dom pełen gości i pyszne jedzonko. Potem post aż do świąt Bożego Narodzenia. – Głośniki dudniły śmiechem.

Wika już bez pytania, tak na wszelki wypadek, cały czas szeptem tłumaczyła słowa Maxa, wciągnęła się.

– Muszę się zapisać na jakieś konwersacje. Ona jest ode mnie lepsza z angielskiego. – Eliza spoglądała na Wikę z lekką zazdrością. – Pisałeś w mailu o studiach i o pracy. Powiedz coś więcej o tym – poprosiła.

– Studia… fajnie się bawiłem, czego i wam życzę. – Max opowiedział o studiach oszczędnie, ale nie szczędził śmiechu.

– Twój głos jest taki głęboki, że nasze głośniki nie przenoszą takich tonów. Ciągle dudnią!

– All mi to gadajo, ale inszej nie potrafie. Tata dawno dal na gramofon taka wasza opera, chyba to Sztraszny Dwor, a kompozaiter Monioszko, czy tak jakosz, a tam było taka aria Skoluba, no i ja potem ta aria dużo training, a goszciom musi to podobacz, bo always jak som u nas w domu, to daje repete – opowiadał w jakimś dziwnym języku, zaśmiewając się.

– To tę arię zamawiam sobie na finał wieczoru, kiedy się spotkamy – skwitowała, tłumiąc śmiech Eliza. – Fajnie mówisz po naszemu. A te studia i praca?

– No, biznesowe, w tym dużo prawa gospodarczego – wrócił do angielskiego. – Dużo tego było, ale na futbol też miałem sporo czasu – zaśmiał się.

– A pracę już znalazłeś? Bo u nas z tym są zawsze problemy.

– Mój daleki kuzyn, Peter, jest dobrym prawnikiem i doradza w firmie biznesowej. Poznał mnie z właścicielem, a ten powiedział, że jeśli będę chociaż w połowie tak dobry jak kuzyn, to nie będę miał problemu, żeby dłużej u nich pracować. Na razie przyjął mnie na trzy miesiące. To biuro, gdzie mam pracować, jest w WTC w Nowym Jorku. Lubię Chicago, ale trudno. To tylko nieco ponad siedemset dwadzieścia mil i tylko dwie i pół godziny samolotem – roześmiał się.

– Kurczę! – wyrwało się Elizie.

– O co poszło z tym chicken? – zadudniło w głośnikach. Eliza i Wika parsknęły śmiechem.

– To u nas takie delikatne powiedzonko, dla dziewczyn z dobrych domów, zastępujące bardzo brzydkie powiedzonko.

– To ja też teraz zacznę używać tego chicken zamiast na przykład shit. Już widzę zdziwienie kumpli. Wow!

– Na pewno się zdziwią. Max, opowiedz coś jeszcze o rodzinie.

– Najbardziej cieszę się, że będę miał wreszcie białą kuzynkę – zaśmiał się. – Tata, jak wiesz, nie miał rodzeństwa i stracił rodziców, więc z jego strony nie mamy żadnej rodziny. Siostry i bracia mojej mamy, wszyscy co do jednego mają za mężów i żony albo czarnoskórych, albo mulatów, albo metysów, albo żółtych. Colors of Benetton! Wszystkie kuzynki i kuzyni są kolorowi. Fajni są, a jak wszyscy tańczą! Jak przyjedziesz do nas, to zrobimy imprezę, na którą zaprosimy kogo się da. Tylko obiecaj, że przyjedziesz z Wiktorią – ja funduję!

Wika zarumieniła się.

– Wika bardzo się cieszy! – krzyknęła rozbawiona Eliza. Wika pogroziła jej. – A rodzina ze strony babci Krysi?

– Nie utrzymujemy kontaktów. Tak jak ci pisałem, urwały się po śmierci babci, ale jeśli będziesz chciała, zawsze możemy je wznowić.

– Super. Max, może na dzisiaj już skończymy, bo u nas niedługo północ, a jutro mamy monitoring i musimy być wypoczęte. Skrzykniemy się znowu mailowo, okej?

– Szkoda, bo tak się z wami fajnie rozmawia. Obie ciemne Słowianki, a jedna z nich osobista kuzyneczka. I piękne imiona, i w ogóle. Sweet honey!

– Dziękujemy za komplementy! – krzyknęły prawie chórem.

– A opowiedzcie jeszcze, co wy robicie na tych monitoringach?

– Nasze główne zadanie to obserwacja, czy nie pojawi się gdzieś jakaś foka. Czasem woda wyrzuca na brzeg chore albo wycieńczone małe foczki i wtedy specjalna ekipa zabiera je do fokarium. Opiekujemy się nimi, a jak wyzdrowieją lub dorosną, wypuszczane są ponownie do morza.

– Pięknie! Tylko po co tyle tej roboty? Nie możecie po prostu pojechać na Grenlandię pooglądać sobie foki? Po co się męczyć i wypatrywać tego, czego w tym waszym morzu i tak nie ma?

Tym razem obie jak na komendę opuściły kciuki w dół.

– Max, może o fokach pogadamy innym razem. Przekaż proszę pozdrowienia dla rodziców od babci, mamy, pani Felci i do usłyszenia. Trzymaj się!

– Ściskam cię, kuzyneczko, i Wiktorię również. – Ta znowu się zarumieniła. – Bye! Bye!

– Bye! Bye! – odpowiedziały równocześnie.

Eliza pociągnęła łyk wody z butelki i głęboko odetchnęła.

– Usta mnie bolą od tej rozmowy. Dziękuję ci za pomoc – podziękowała Wice z uśmiechem. – To co, jedziemy do Ameryki na imprę? – Wyrzuciła rytmicznie ręce na boki i poruszyła biodrami.

– No co ty…

– Zaprasza i płaci, słyszałaś przecież. Mamy przyjechać obie. Dobrze, że to nie dzisiaj, bo jestem skonana… – Eliza ziewnęła i wyłączyła komputer.

Przypisy

[1] TASK, Trójmiejska Akademicka Sieć Komputerowa.