Zagadka aleksandryjska

Tytuł oryginału:

THE ALEXANDRIA LINK

Copyright © 2007 by Steve Berry

Maps copyright © 2007 by David Lindroth

This translation published by arrangement with Ballantine Books, an imprint of Random House Ballantine Publishing Group, a division of Random House, Inc.

Copyright © 2008 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2008 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt graficzny okładki: Mariusz Banachowicz

Redakcja: Marcin Grabski i Olga Rutkowska

Korekta: Magdalena Bargłowska, Barbara Meisner

ISBN: 978-83-8110-272-8

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi.

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo!

Polska Izba Książki

Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o. o.

ul. Fitelberga 1, 40-588 Katowice

tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

e-mail:info@soniadraga.pl

www.soniadraga.pl

www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga

E-wydanie 2017

Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Dla Katie i Kevina,

dwóch spadających gwiazd,

które powróciły na moją orbitę

PODZIĘKOWANIA

Z zaimkiem „ja” pisarze powinni obchodzić się jak z jajkiem. Książka jest bowiem rezultatem zbiorowego wysiłku, a zespół, w którego skład mam zaszczyt wchodzić, to prawdziwy cud. Już po raz piąty zatem składam moc podziękowań. Zacznę od Pam Ahearn, mojej agentki, która stawiła czoła cyklonowi Katrina i wyszła z tego bez szwanku. W następnej kolejności pojawiają się wspaniali ludzie z wydawnictwa Random House: Gina Centrello, niezwykły wydawca i pełna uroku dama, Mark Tavani, mój redaktor, obecnie już żonaty, wciąż mądrością ubiegający młody wiek, Cindy Murray, która wzięła na swoje barki sprawy promocji, Kim Hovey, której marketingowe zdolności wymykają się wszelkiemu opisowi, Beck Stvan, obdarzony talentem artysta z mistrzowskim okiem, gdy chodzi o okładki, Laura Jorstad, która ponownie adiustowała tekst, nie przepuszczając żadnego chochlika, Carole Lowenstein, za której sprawą nawet długa lektura nie męczy oczu. I na koniec nieocenieni pracownicy z działu promocji i sprzedaży – gdyby nie ich trud i wysiłek, rezultaty byłyby mizerne.

Jedna osoba zasłużyła na specjalną wzmiankę – Kenneth Harvey. Przed kilkoma laty podczas kolacji w Północnej Karolinie Ken skierował moją uwagę na libańskiego uczonego nazwiskiem Kamal Salibi oraz raczej mało znaną teorię, która ostatecznie przerodziła się w tę powieść. Pomysły zjawiają się w najróżniejszych momentach, czerpiąc z najbardziej nieoczekiwanych źródeł, zadaniem pisarza jest zaś dostrzec je i wykorzystać. Dziękuję, Ken.

W moim życiu pojawiła się również nowa Elizabeth – bystra, piękna i kochająca. Rzecz jasna, moja ośmioletnia córka Elizabeth wciąż stanowi niewyczerpane źródło radości. Książkę tę dedykuję dwójce odchowanych już dzieci, Kevinowi i Katie, za których sprawą czuję się jednocześnie stary i młody.

Historia jest procesem destylacji faktów, które przetrwały przeszłość.

– OSCAR HANDLIN, TRUTH IN HISTORY (1979)

Od czasów naszego praojca Adama, który oglądał noc i dzień oraz kształt własnej dłoni, ludzie wymyślali opowieści i utrwalali je na kamieniu, trawili w metalu lub zapisywali na pergaminie, cokolwiek było ich światem lub co im się śniło. Oto jest owoc trudu człowieka: Biblioteka… Ci, w których nie ma wiary, powiedzą, że jeśliby ją spalić, razem z nią spłonie historia. Są jednak w błędzie. Nieustanny ludzki wysiłek przyczynił się do narodzin nieskończonej liczby ksiąg. Jeśli spośród nich nie przetrwa nawet jedna, człowiek zasiądzie i ponownie spłodzi każdą stronicę i każdą linijkę.

– JORGE LUIS BORGES NA TEMAT BIBLIOTEKI ALEKSANDRYJSKIEJ

Biblioteki są pamięcią ludzkości.

– JOHANN WOLFGANG GOETHE

PROLOG

PALESTYNA

KWIECIEŃ 1948 ROKU

Cierpliwość George’a Haddada wyczerpywała się, kiedy spoglądał gniewnie na człowieka przywiązanego do krzesła. Jego więzień miał śniadą cerę, jak on sam, ostry nos oraz głęboko osadzone brązowe oczy, typowe dla przedstawiciela nacji syryjskiej lub libańskiej. W tym człowieku było jednak coś, co w Haddadzie po prostu nie wzbudzało ciepłych uczuć.

– Zapytam jeszcze tylko raz. Kim jesteś?

Żołnierze Haddada schwytali tego człowieka przed trzema godzinami, tuż przed brzaskiem. Szedł w pojedynkę, bez broni. Co było głupotą. Odkąd w listopadzie Brytyjczycy postanowili podzielić Palestynę na dwa państwa – jedno arabskie i jedno żydowskie – obie strony pogrążyły się w zażartej wojnie. Mimo to ten głupiec szedł prosto na arabskie szańce, nie próbując nawet się bronić, i nie odezwał się słowem od momentu, kiedy przywiązano go do krzesła.

– Czy mnie słyszysz, kretynie? Zapytałem, kim jesteś. – Haddad mówił po arabsku, bo schwytany mężczyzna najwyraźniej rozumiał ten język.

– Jestem gwardianem.

Ta odpowiedź nic mu nie mówiła.

– Co to znaczy?

– Stoimy na straży wiedzy.

Haddad nie był w nastroju do rozwiązywania zagadek. Zaledwie wczoraj członkowie żydowskiego podziemia zaatakowali pobliską wioskę. Czterdzieścioro palestyńskich mężczyzn i kobiet zapędzono do kamieniołomów i bestialsko rozstrzelano. Nic nadzwyczajnego. Arabowie byli regularnie mordowani albo wypędzani. Ziemia, którą ich rodziny zamieszkiwały od szesnastu wieków, była konfiskowana. Nakba – katastroficzne przeznaczenie – stała się faktem. Haddad pragnął za wszelką cenę walczyć z wrogiem, nie zaś wysłuchiwać wierutnych bzdur.

– Wszyscy jesteśmy strażnikami wiedzy – dał jasno do zrozumienia więźniowi. – Ja posiadam wiedzę, jak zetrzeć z powierzchni ziemi każdego syjonistę, którego wykryję.

– Dlatego właśnie przyszedłem. Wojna nie jest koniecznością.

Ten człowiek był idiotą.

– Czy jesteś ślepcem? Żydzi zalewają ten kraj. Zgniatają nas. Wojna jest jedyną rzeczą, jaka nam pozostała.

– Nie doceniasz determinacji Izraelczyków. Zdołali przetrwać przez wieki i to się nie zmieni.

– Ta ziemia jest nasza. I to my zwyciężymy.

– Istnieją rzeczy potężniejsze niż kule, które są w stanie zapewnić wam zwycięstwo.

– Racja. Bomby. Mamy ich pod dostatkiem. Unicestwimy każdego z was, wy złodziejscy syjoniści.

– Nie jestem syjonistą.

Deklaracja została wypowiedziana spokojnym głosem, po czym mężczyzna zamilkł. Haddad zdał sobie sprawę, że nadeszła pora zakończyć to przesłuchanie. Nie miał czasu na drążenie ślepych zaułków.

– Przyszedłem tutaj z biblioteki, żeby porozmawiać z Kamalem Haddadem – odezwał się w końcu mężczyzna.

Palestyńczyk poczuł, jak wściekłość ustępuje miejsca zmieszaniu.

– To mój ojciec.

– Powiedziano mi, że mieszka w tym miasteczku.

Jego ojciec był akademickim uczonym, specjalizował się w historii Palestyny i wykładał na uniwersytecie w Jerozolimie. Był mężczyzną o tubalnym głosie i takim też śmiechu, rosłym i serdecznym. Ostatnio podjął się funkcji emisariusza między Arabami a Brytyjczykami, usiłując postawić tamę masowej izraelskiej imigracji oraz uchronić swój naród przed nakba. Jego wysiłki nie zdały się jednak na nic.

– Mój ojciec nie żyje.

Po raz pierwszy dostrzegł niepokój i zmartwienie w oczach więźnia.

– Nie zdawałem sobie z tego sprawy.

Haddad przywołał w pamięci wspomnienie, którego pragnął pozbyć się na zawsze.

– Przed dwoma tygodniami włożył do ust lufę karabinu i odstrzelił sobie tył głowy. Zostawił list, w którym oznajmił, że nie był w stanie dłużej patrzeć na rozpad swojej ojczyzny. – Haddad przysunął rewolwer do twarzy gwardiana. – Do czego był ci potrzebny mój ojciec?

– Był tym, któremu miałem przekazać informacje. Do niego właśnie wystosowano zaproszenie.

Znów narastał w nim gniew.

– O czym ty mówisz?

– Twój ojciec cieszył się ogromnym szacunkiem i poważaniem. Miał dogłębne wykształcenie, co uprawniało go do dostępu do naszej wiedzy. Dlatego tu przyszedłem, chcąc zaprosić go do partycypowania.

Spokojny głos mężczyzny uderzył Haddada niczym kubeł wody duszący płomienie.

– Do partycypowania w czym?

Strażnik pokręcił przecząco głową.

– Odpowiedź była przeznaczona tylko do jego wiadomości.

– On nie żyje.

– Co oznacza, że zostanie wybrany ktoś inny, kto otrzyma zaproszenie.

O czym ten człowiek bredził? Haddad pojmał już wielu żydowskich jeńców, torturami wyciągając z nich, co się dało, i dobijając z broni palnej to, co z nich zostawało. Zanim nadeszła nakba, Haddad pracował na własnej plantacji drzewek oliwnych, lecz podobnie jak ojca pociągało go środowisko akademickie i pragnął podjąć studia wyższe. Teraz stało się to niemożliwe. Ustanowiono państwo Izrael, a jego granice wytyczono, okrawając pradawne arabskie ziemie. Świat najwyraźniej postanowił zadośćuczynić Żydom za Holocaust. Wszystko to zaś działo się kosztem narodu palestyńskiego.

Przyłożył lufę pistoletu między oczy mężczyzny.

– Właśnie sam uczyniłem siebie zaproszonym. Przekaż mi swoją wiedzę.

Oczy mężczyzny zdawały się przenikać go na wskroś i przez chwilę poczuł osobliwą niepewność. Ten emisariusz z pewnością wcześniej stawiał czoła niebezpieczeństwom. Haddad podziwiał jego odwagę.

– Toczycie wojnę, która nie jest konieczna. Z wrogiem, który został wprowadzony w błąd – podjął więzień.

– W imię Boga, o czym ty mówisz?

– O tym dowie się tylko kolejny zaproszony.

Była już prawie pełnia poranka. Haddad potrzebował snu. Miał nadzieję, że z tego więźnia wyciągnie kilka nazwisk członków izraelskiego podziemia, być może nawet trafi na trop bestialskich zabójców odpowiedzialnych za wczorajszą rzeź. Przeklęci Brytyjczycy zaopatrywali syjonistów w karabiny i czołgi, a przez lata zabraniali Arabom posiadania broni, co stawiało ich w bardzo niekorzystnej sytuacji. To prawda, że ludność arabska przeważała liczebnie, ale Żydzi byli lepiej uzbrojeni i Haddad się obawiał, że rezultat wojny potwierdzi legalność państwa Izrael.

Spojrzał ponownie w hardą i nieugiętą twarz, w oczy, które nie uciekały przed jego wzrokiem, i wiedział, że ten więzień był gotów na śmierć. W ciągu ostatnich kilku miesięcy zabijanie przychodziło mu z coraz większą łatwością. Zbrodnie, jakich dopuszczali się Żydzi, pozwoliły mu zagłuszyć resztki sumienia, jakie w nim pozostały. Chociaż miał zaledwie dziewiętnaście lat, jego serce przeobraziło się w kamień.

Ale wojna była wojną.

Dlatego pociągnął za spust.

CZĘŚĆPIERWSZAJEDEN

KOPENHAGA, DANIA

WTOREK, 4 PAŹDZIERNIKA, CZASY WSPÓŁCZESNE

GODZINA 1.45

Cotton Malone spoglądał w twarz kłopotom. Przed drzwiami frontowymi księgarni z antykwariatem, której był właścicielem, stała jego była żona. Ostatnia osoba na ziemi, jaką spodziewał się ujrzeć. Od razu dostrzegł przerażenie w jej zmęczonych oczach, przypomniał sobie walenie do drzwi, które go obudziło przed kilkoma minutami, i natychmiast pomyślał o synu.

– Gdzie jest Gary? – zapytał.

– Ty sukinsynie! Zabrali go. Przez ciebie. Zabrali go! – Rzuciła się na Cottona i zaczęła okładać go pięściami po torsie. – Ty żałosny sukinsynie!

Chwycił ją za nadgarstki i powstrzymał desperacki atak. Kobieta wybuchnęła płaczem.

– Zostawiłam ciebie z tego właśnie powodu. Sądziłam, że mam te sprawy za sobą.

– Kto zabrał Gary’ego?

W odpowiedzi usłyszał szlochanie. Nie przestawał trzymać jej za ręce.

– Pam. Posłuchaj mnie. Kto zabrał Gary’ego?

Wbiła w niego wściekły wzrok.

– Skąd, do diabła, mam to wiedzieć?

– Co tutaj robisz? Dlaczego nie poszłaś na policję?

– Ponieważ mi zabronili. Powiedzieli, że jeśli znajdę się w pobliżu jakiegokolwiek komisariatu policji, Gary zginie. Oznajmili, że będą o tym wiedzieć, ja zaś im uwierzyłam.

– Kim są „oni”?

Wyswobodziła ręce, a jej twarz znów wyrażała gniew i złość.

– Nie wiem. Powiedzieli tylko, żebym odczekała dwa dni, a później przyjechała tutaj i dała ci to.

Pogrzebała w torbie przewieszonej przez ramię i wyjęła aparat telefoniczny. Po jej policzkach wciąż spływały łzy.

– Powiedzieli, żebyś połączył się z Internetem i uruchomił pocztę elektroniczną.

Czy się nie przesłyszał? Miał się połączyć z Internetem i uruchomić pocztę elektroniczną?

Otworzył klapkę telefonu i sprawdził częstotliwość. Wystarczająca liczba megaherców, żeby zapewnić globalny zasięg. Co go zresztą zdziwiło. Nagle poczuł się zagrożony. Na Højbro Plads panowały cisza i spokój. O tak późnej porze nikt się już nie wałęsał po miejskim placu.

Zmysły znów stały się czujne.

– Wejdź do środka.

Wciągnął ją do sklepu i zamknął drzwi. Nie włączył światła.

– O co chodzi? – zapytała głosem drżącym ze strachu.

Spojrzał na nią.

– Nie wiem, Pam. Ty mi powiedz. Nasz syn został najprawdopodobniej porwany, Bóg wie przez jakiego świra, a ty czekasz dwa dni, zanim kogoś o tym powiadamiasz? Nie uważasz tego za niezdrowy objaw?

– Nie chciałam wystawiać jego życia na szwank.

– A ja chciałem? Jak zresztą mógłbym to uczynić?

– Będąc tym, kim jesteś – odparła szorstko, on zaś natychmiast przypomniał sobie, dlaczego nie był już z nią.

Nagle coś sobie uświadomił. Pam nigdy wcześniej nie była w Danii.

– Jak mnie znalazłaś?

– Powiedzieli mi.

– Kim, do diabła, są „oni”?

– Nie wiem, Cotton. Dwaj mężczyźni. Tylko jeden z nich się odzywał. Wysoki, o ciemnych włosach i beznamiętnej twarzy.

– Amerykanin?

– Skąd mam wiedzieć?

– Jak mówił?

W końcu odzyskała panowanie nad sobą.

– Nie. Nie Amerykanin. Mówił z akcentem. Europejczyk.

Wskazał gestem na telefon.

– Co mam z tym zrobić?

– Powiedział, żebyś uruchomił pocztę elektroniczną, a wszystko się wyjaśni.

Rozejrzała się nerwowo dookoła po półkach i regałach ukrytych w mroku.

– Na górze, mam rację?

Gary zapewne powiedział matce, że będąc w Danii u ojca, mieszkał nad sklepem z książkami. Pam i Cotton rozmawiali tylko raz, odkąd odszedł z Departamentu Sprawiedliwości i wyjechał z Georgii przed rokiem. Było to dwa miesiące temu, kiedy odwoził syna do domu po jego letniej wizycie. Z lodowatym chłodem Pam oznajmiła mu wtedy, że Gary nie jest jego biologicznym synem. Chłopiec był owocem romansu sprzed szesnastu lat, który stanowił jej odpowiedź na niewierność z jego strony. Cotton zmagał się od tamtej pory z tym brzemieniem i wciąż nie mógł dojść do ładu z wynikającymi z tego implikacjami. Wtedy postanowił jedno – nie miał zamiaru nigdy więcej zamienić choćby słowa z Pam Malone. Cokolwiek będzie musiało być powiedziane, będzie to rozmowa między nim a Garym.

Sytuacja jednak najwyraźniej uległa zmianie.

– Tak – potwierdził. – Na górze.

Weszli do jego mieszkania. Malone usiadł za biurkiem. Włączył laptopa i czekał, aż uruchomi się system operacyjny. Pam wreszcie zdołała opanować wzburzone emocje. Taka właśnie była. Jej nastroje napływały falami – ryczące grzywacze i głębokie dołki. Miała wykształcenie prawnicze, tak jak Cotton, lecz gdy on pracował dla rządu, ona reprezentowała na ważnych procesach firmy z listy „Fortune 500”, które było stać na wypłacanie bajońskich honorariów kancelarii prawniczej, w której była zatrudniona. Kiedy rozpoczęła studia prawnicze, Cotton sądził, że uczyniła to ze względu na niego, żeby mogli potem wspólnie dzielić życie. Później się dowiedział, że był to jej sposób na osiągnięcienie zależności.

Taka była Pam.

System operacyjny laptopa już się uruchomił. Malone włączył skrzynkę e-mailową.

Pusta.

– Nie ma tu żadnego listu.

Pam podbiegła do niego.

– Nic z tego nie rozumiem! Powiedział, że masz uruchomić swoją pocztę elektroniczną.

– To było dwa dni temu. A tak przy okazji – jak tutaj dotarłaś?

– Mieli z sobą bilet, lot był już wykupiony.

Nie był w stanie dać wiary temu, co słyszał.

– Odebrało ci rozum? Dałaś im po prostu dwa dni przewagi.

– Nie sądzisz, że doskonale zdaję sobie z tego sprawę?! – wykrzyknęła. – Uważasz mnie za kompletną idiotkę? Powiedzieli mi, że telefony są na podsłuchu i że mnie śledzą. Jeśli zrobię coś wbrew ich instrukcjom, nawet błahą rzecz, Gary zginie. Pokazali mi zdjęcie… – Puściły jej nerwy, a łzy ponownie spłynęły po policzkach. – Jego oczy… Och, jego oczy.

Znów się rozpłakała.

– Był przerażony.

Malone poczuł ból w klatce piersiowej i pulsowanie w skroniach. Celowo wycofał się z życia w stałym zagrożeniu i pełnego niebezpieczeństw, chcąc odnaleźć coś nowego. Czy tamto życie urządziło sobie teraz łowy na niego? Chwycił krawędź biurka. Jeśli teraz nie zjednoczą sił, nie wyniknie z tego nic dobrego. Gdyby „oni” – kimkolwiek byli – chcieli śmierci Gary’ego, jego syn już by nie żył. Nie! Gary był kartą przetargową, za pomocą której ktoś chciał skupić całą jego uwagę.

Z laptopa dobiegł charakterystyczny dźwięk.

Malone skierował wzrok w prawy dolny róg ekranu. Ikona na pasku zadań informowała o nowej wiadomości w poczcie przychodzącej. Później zobaczył wyraz POZDROWIENIA w rubryce „Od:” oraz wpis ŻYCIE TWOJEGO SYNA w polu „Temat:”. Przesunął kursor i otworzył elektroniczny list:

MASZ COŚ, CZEGO PRAGNĘ. ALEKSANDRYJSKIE OGNIWO – UKRYŁEŚ TO I JESTEŚ JEDYNĄ OSOBĄ NA ZIEMI, KTÓRA WIE, GDZIE TO ZNALEŹĆ. POJEDŹ TAM I WYDOBĄDŹ TO. MASZ 72 GODZINY. KIEDY TO ZDOBĘDZIESZ, NACIŚNIJ KLAWISZ Z CYFRĄ „2”. JEŚLI SIĘ NIE ODEZWIESZ PRZED UPŁYWEM 72 GODZIN, STANIESZ SIĘ BEZDZIETNYM RODZICEM. JEŚLI W TYM CZASIE BĘDZIESZ ZE MNĄ POGRYWAŁ, TWÓJ SYN STRACI PRZYRODZENIE. MASZ 72 GODZINY. ZNAJDŹ TO, A DOBIJEMY TARGU.

Pam stała z tyłu za Cottonem.

– Co to jest „aleksandryjskie ogniwo”?

Nie odpowiedział jej. Nie mógł, choć w rzeczywistości był jedyną osobą na ziemi, która wiedziała. Poza tym dał słowo.

– Ktokolwiek wysłał tę wiadomość, wie o tym. Co to jest? – nalegała Pam.

Wpatrywał się w ekran i wiedział, że nie istnieje możliwość wyśledzenia tej informacji. Nadawca, podobnie zresztą jak on sam, potrafił z pewnością wykorzystywać czarne dziury – serwery, które losowo przesyłały e-maile po zakamarkach elektronicznego labiryntu. Ich odnalezienie nie było wprawdzie zupełnie niemożliwe, ale bardzo trudne i czasochłonne.

Wstał z krzesła i przejechał dłonią po włosach już od dawna wymagających skrócenia. Starał się przepędzić resztki senności, wziął więc kilka głębokich oddechów. Wcześniej nałożył dżinsy i koszulę z długim rękawem, spod której rozpiętych pół wystawał szary podkoszulek. Nagle poczuł chłód.

– Niech to wszystko szlag, Cotton…

– Pam, zamknij się. Muszę pomyśleć. Wcale mi w tym nie pomagasz.

– Nie pomagam? Co to…

Zadzwonił telefon. Pam rzuciła się do przodu, ale Malone ją zatrzymał.

– Zostaw to! – ostrzegł.

– O co ci chodzi? To może być Gary.

– Myśl trzeźwo.

Po trzecim dzwonku sięgnął po telefon komórkowy i nacisnął przycisk ODBIERZ.

– Trwało to dostatecznie długo – odezwał się w słuchawce męski głos, w którym dało się usłyszeć duński akcent. – I proszę bez brawurowych tekstów w rodzaju „jeśli-skrzywdzisz-mojego-chłopca-odstrzelę-ci-jaja”. Żaden z nas nie ma na to czasu. Właśnie zaczęło się odliczanie twoich siedemdziesięciu dwóch godzin.

Malone milczał, przy okazji przypominając sobie coś, czego nauczył się bardzo dawno temu. „Nigdy nie pozwól drugiej stronie stawiać warunków”.

– Podetrzyj sobie nimi tyłek. Nigdzie się nie wybieram.

– Narażasz na poważne ryzyko życie syna.

– Najpierw zobaczę Gary’ego. Następnie z nim porozmawiam. Wtedy się stąd ruszę.

– Wyjrzyj przez okno.

Podbiegł do okna. Cztery kondygnacje niżej, na Højbro Plads, wciąż było cicho i spokojnie, nie licząc dwóch postaci, które stały przy drugim końcu brukowanego placu.

Obie miały na ramieniu wycelowaną w jego stronę broń.

Granatniki.

– Nie sądzę – powiedział mu do ucha głos w telefonie.

Dwa pociski pomknęły przez noc i unicestwiły szyby na parterze.

Oba też eksplodowały.

DWA

WIEDEŃ, AUSTRIA

GODZINA 2.12

Człowiek, który zasiadał na Niebieskim Krześle, obserwował, jak pod oświetlonym portykiem wysiadło z samochodu dwóch pasażerów. Nie była to limuzyna ani nic nadmiernie pretensjonalnego – po prostu europejski sedan w stonowanym kolorze, jakich mnóstwo jeździ po zatłoczonych austriackich drogach. Idealny środek transportu, który pozwala uniknąć niepotrzebnego zainteresowania terrorystów, przestępców, policji i ciekawskich reporterów. Właśnie podjechał następny samochód, z którego także wysiadło dwóch pasażerów, auto zaś odjechało na wyłożony płytami parking, zatrzymując się wśród pogrążonych w mroku drzew. Po kilku minutach nadjechały kolejne dwa. Niebieskie Krzesło z satysfakcją opuścił sypialnię usytuowaną na drugim piętrze i zszedł na parter.

Spotkanie zwołano w zwykłym miejscu.

Pięć pozłacanych krzeseł z prostymi oparciami stało w szerokim kręgu na węgierskim dywanie. Krzesła były jednakowe – poza jednym, którego tapicerowane oparcie ozdabiała królewska szarfa w błękitnym kolorze. Obok każdego krzesła stał pozłacany stolik, a na nim znajdowała się lampka z brązu, notatnik i kryształowy dzwonek. W kamiennym palenisku po lewej stronie kręgu z krzeseł trzaskał ogień, a jego światło tańczyło nerwowo na malowidłach pod sufitem.

Każde z krzeseł zajął inny mężczyzna.

Siedzieli w ustalonym porządku, zgodnie z uzyskaną rangą. Dwóch spośród nich wciąż jeszcze miało włosy i cieszyło się dobrym zdrowiem. Trzej pozostali zdążyli już wyłysieć i podupaść na zdrowiu. Wszyscy mieli powyżej siedemdziesięciu lat i byli ubrani w stonowane garnitury – ich ciemne chesterfieldy i szare homburgi wisiały na mosiężnych wieszakach po jednej ze stron sali. Za każdym z nich stał inny, młodszy mężczyzna – dziedzic Krzesła, obecny po to, aby słuchać i uczyć się, lecz bez prawa zabierania głosu. Reguły były ustalone od dawna. Pięć Krzeseł, cztery Cienie. Niebieskie Krzesło dzierżył władzę.

– Przepraszam za tak późną porę, ale kilka godzin temu otrzymałem niepokojące informacje. – Głos Niebieskiego Krzesła był napięty i piskliwy. – Nasze ostatnie przedsięwzięcie może być zagrożone.

– Zdemaskowanie? – zapytał Drugie Krzesło.

– Być może.

Trzecie Krzesło westchnął.

– Czy problem da się rozwiązać?

– Tak sądzę. Trzeba jednak działać bez chwili zwłoki.

– Ostrzegałem, że nie należy się w to mieszać – przypomniał stanowczym tonem Drugie Krzesło, kręcąc z dezaprobatą głową. – Powinniśmy byli pozwolić, żeby sprawy potoczyły się naturalną koleją rzeczy.

Trzecie Krzesło zgodził się z tą opinią, podobnie zresztą jak na poprzednim spotkaniu.

– Być może jest to znak, że trzeba to zostawić w spokoju. Wiele można powiedzieć o naturalnym porządku rzeczy.

Niebieskie Krzesło zaprzeczył ruchem głowy.

– W ostatnim głosowaniu sprzeciwiliśmy się przyjęciu takiego rozwiązania. Decyzja została podjęta i teraz musimy się tego trzymać – przerwał na moment. – Sytuacja wymaga przyjrzenia się jej z bliska.

– Dokończenie sprawy będzie wymagało taktu i umiejętności – wtrącił Trzecie Krzesło. – Niepotrzebne ściąganie uwagi może zniweczyć cel. Jeśli zamierzamy przeć do przodu, sugeruję, żebyśmy dali pełne prerogatywy do działania osobie, którą znamy jako Klauen des Adlers.

Szpony Orła.

Dwaj pozostali przytaknęli.

– Już to zrobiłem – oznajmił Niebieskie Krzesło. – Zwołałem to spotkanie, ponieważ moje wcześniejsze samodzielne działanie wymaga zatwierdzenia.

Wniosek został sformułowany. Ręce uniosły się do góry. Cztery do jednego, a zatem sprawa została przegłosowana.

Niebieskie Krzesło odczuwał zadowolenie.

TRZY

KOPENHAGA

Budynkiem, który wynajmował Malone, zatrzęsło jak podczas trzęsienia ziemi, po czym pęczniejąca fala gorąca z hukiem pomknęła po schodach na górę. Cotton rzucił się w stronę Pam i oboje upadli na chodnik przykrywający deski podłogi. Osłonił ją ciałem, gdy druga eksplozja wstrząsnęła fundamentami i nowe płomienie torowały sobie drogę na wyższe kondygnacje.

Wyjrzał przez próg.

Na dole szalała pożoga.

Dym buchał w górę coraz ciemniejszymi kłębami. Cotton zerwał się na równe nogi i podbiegł do okna. Dwaj mężczyźni zdążyli już zniknąć. Płomienie zaczęły lizać noc. Zdał sobie sprawę z tego, co się stało. Podłożyli ogień pod dolne kondygnacje, nie zamierzali więc ich zabić.

– Co się dzieje?! – krzyknęła Pam.

Zignorował ją i otworzył okno. Dym szybko wypierał powietrze z pomieszczenia.

– Chodź – ponaglił ją i ruszył pospiesznie do sypialni.

Sięgnął pod łóżko i wyciągnął plecak, który zawsze trzymał w pogotowiu, nawet po odejściu na emeryturę, podobnie jak czynił to przez dwanaście lat, służąc jako agent w Magellan Billet. W środku był paszport, tysiąc euro, dodatkowe dokumenty potwierdzające tożsamość, odzież na zmianę oraz jego beretta z amunicją. Wpływowy przyjaciel – Henrik Thorvaldsen – całkiem niedawno odzyskał pistolet z depozytu duńskiej policji, skonfiskowany, kiedy Malone wmieszał się kilka miesięcy wcześniej w rozgrywkę z zakonem templariuszy.

Przełożył plecak przez ramię i wsunął stopy w parę adidasów. Nie było czasu na wiązanie sznurówek. Dym wciskał się już i do tego pomieszczenia. Otworzył oba okna sypialni, co pozwoliło wpuścić do wnętrza odrobinę świeżego powietrza.

– Zostań tutaj.

Wstrzymał oddech i pobiegł przez salon w stronę klatki schodowej. Pod sobą miał cztery kondygnacje. Na parterze znajdowała się księgarnia, na pierwszym i drugim piętrze były ulokowane magazyny, trzecie piętro służyło mu za mieszkanie. Parter i pierwsze piętro były już ogarnięte pożogą. Żar piekł w twarz, zmuszając Malone’a do wycofania się. Granaty zapalające. Niewątpliwie.

Wbiegł z powrotem do sypialni.

– Nie mamy już drogi ucieczki schodami. Zatroszczyli się o to.

Pam stała przytulona do okna, chwytając z trudem powietrze i krztusząc się. Przeszedł obok niej i wystawił głowę za okno. Sypialnia była usytuowana w narożniku budynku. Sąsiednia kamienica, w której mieścił się zakład jubilerski oraz sklep odzieżowy, liczyła jedno piętro mniej i miała płaski dach, otoczony po obwodzie ceglaną balustradą, która jak mu powiedziano, pochodziła z siedemnastego wieku. Spojrzał w górę. Ponad oknem biegł szeroki gzyms, który wychodził daleko poza lico ściany od frontu oraz z boku budynku.

Ktoś z pewnością już zadzwonił po straż pożarną oraz służby ratownicze, Malone jednak nie miał zamiaru czekać, aż ratownicy przystawią drabinę.

Pam kaszlała coraz mocniej, on również miał kłopoty z oddychaniem. Obrócił głowę.

– Spójrz w górę – powiedział, wskazując na gzyms. – Chwycisz się za to i przesuniesz do krawędzi budynku. Potem opadniesz na dach sąsiedniego domu.

Otworzyła szeroko oczy.

– Odebrało ci rozum? Jesteśmy na wysokości trzeciego piętra.

– Pam, ten budynek może wybuchnąć. Są w nim rury z gazem ziemnym. Te granaty wystrzelono po to, aby wywołać pożar. Nie strzelali do nas na trzecie piętro, chcieli bowiem nas stąd wykurzyć.

Najwyraźniej jego słowa w ogóle do niej nie docierały.

– Musimy opuścić to miejsce, zanim dotrze tu policja i straż pożarna.

– Przyjdą nam z pomocą.

– Zamierzasz spędzić następne osiem godzin, odpowiadając na pytania? Mamy ich zaledwie siedemdziesiąt dwie.

Tym razem można było odnieść wrażenie, że natychmiast pojęła ich sens. Spojrzała na gzyms.

– Nie dam rady, Cotton.

Po raz pierwszy w jej głosie nie było buty.

– Gary nas potrzebuje. Musimy iść. Popatrz na mnie, a następnie postępuj tak samo jak ja.

Założył plecak i wyszedł przez okno. Chwycił gzyms. Chropawe kamienie były ciepłe, lecz pozwalały palcom na solidny chwyt. Zawisł na rękach i przesuwał się powoli w bok, dłoń za dłonią, ku narożnikowi. Jeszcze niecały metr i dotarł do narożnika, po czym zeskoczył na dach sąsiedniego budynku.

Podbiegł szybkim krokiem ku frontowej ścianie i spojrzał w górę. Pam wciąż stała w oknie.

– Ruszaj! Zrób to tak, jak ja to zrobiłem!

Wciąż się wahała.

Potężna eksplozja wstrząsnęła drugim piętrem. Okruchy szyb z okien spadły na Højbro Plads. Płomienie rozjaśniły ciemność. Pam cofnęła się do wnętrza. Błąd. Sekundę później znów była w oknie, szarpana gwałtownym kaszlem.

– Musisz iść teraz! – zawołał.

W końcu chyba do niej dotarło, że nie ma innego wyjścia. Naśladując jego ruchy, wyszła przez okno i chwyciła za gzyms. Następnie przesunęła ciało i zawisła na rękach.

Widział jej zamknięte oczy.

– Nie musisz patrzeć. Po prostu przesuwaj dłonie. Po kolei i miarowo, bez pośpiechu.

Tak też zrobiła.

Gzyms długości dwóch i pół metra stanowił dystans, jaki dzielił Malone’a od miejsca, w którym zwisała. Ale radziła sobie całkiem dobrze, przestawiając jedną dłoń po drugiej. Po chwili Malone dostrzegł jakieś sylwetki na dole. Na placu. Dwaj mężczyźni pojawili się z powrotem, tym razem z karabinami.

Zrzucił szybko plecak i sięgnął ręką do środka. Wyjął berettę.

Wystrzelił dwukrotnie do postaci znajdujących się piętnaście metrów niżej. Huk wystrzałów odbijał się od murów i przetaczał głośnym echem przez plac.

– Dlaczego strzelasz? – zaniepokoiła się Pam.

– Nie przestawaj się przemieszczać.

Po następnym strzale mężczyźni na dole zniknęli w ciemnościach.

Pam dotarła do narożnika. Rzucił w jej kierunku szybkie spojrzenie.

– Przejdź za narożnik i podciągnij się tak jak ja.

Spoglądał badawczo w mrok, lecz nigdzie nie dostrzegł uzbrojonych bandytów. Pam wykonywała manewr, jedną ręką trzymając się gzymsu, drugą starając się bezpiecznie złapać.

Wtedy poluzowała chwyt.

I zaczęła spadać.

Wyciągnął ręce, wciąż trzymając w dłoni pistolet, i zdołał ją pochwycić. Oboje upadli na dach. Dyszała ciężko. Cała Pam.

Zadzwonił telefon.

Podszedł na czworakach do plecaka, znalazł telefon i otworzył klapkę.

– Fajnie się bawicie? – zapytał ten sam głos co przedtem.

– Był jakiś powód, żeby wysadzić w powietrze moją księgarnię?

– To ty powiedziałeś, że nigdzie się nie wybierasz.

– Chcę porozmawiać z Garym.

– To ja ustalam reguły. Już wykorzystałeś trzydzieści sześć minut z siedemdziesięciu dwóch godzin, jakie masz do dyspozycji. Na twoim miejscu ruszałbym wykonać zadanie. Od tego zależy życie twojego syna.

Połączenie zostało przerwane.

Nagle dotarły do nich dźwięki syren nadjeżdżających samochodów policji i straży pożarnej. Malone chwycił plecak i zerwał się na równe nogi.

– Musimy iść.

– Kto to był?

– Nasz problem.

– To znaczy kto?

Poczuł, jak ogarnia go nagła furia.

– Nie mam pojęcia.

– Czego chce?

– Czegoś, czego nie mogę mu dać.

– Co to znaczy „nie możesz”? Od tego zależy życie Gary’ego! Rozejrzyj się. Ten ktoś wysadził w powietrze twoją księgarnię.

– O rety, Pam! Sam bym na to nie wpadł, gdybyś mi tego nie podpowiedziała.

Obrócił się, zamierzając odejść.

Chwyciła go za rękę.

– Dokąd zmierzamy?

– Znaleźć odpowiedzi.

CZTERY

Dominick Sabre stał przy wschodnim krańcu Højbro Plads i patrzył, jak pożar pochłania księgarnię Cottona Malone’a. Samochody straży pożarnej pomalowane fluorescencyjną żółtą farbą zajęły już odpowiednie pozycje, a woda lała się strugami w okna wypełnione językami ognia.

„Jak dotąd, wszystko idzie dobrze. Malone ruszył tyłek z miejsca. Chaos przeistacza się w ład”. Jego motto. Jego życie.

– Zeszli teraz na dół z sąsiedniego budynku – odezwał się głos w słuchawce, przesłany drogą radiową.

– Dokąd się udali? – szepnął Sabre do mikrofonu wpiętego w klapę.

– Do samochodu Malone’a.

Właśnie tak, jak sobie tego życzył.

Strażacy biegali po placu, rozwijali nowe węże, nie chcąc dopuścić do rozprzestrzenienia się pożaru. Ognisty żywioł zdawał się rozkoszować sam sobą. Cenne woluminy zapewne płonęły teraz ochoczo i z entuzjazmem. Niebawem wynajmowana przez Malone’a kamienica zamieni się w popiół i zgliszcza.

– Wszystko inne jest w pogotowiu? – Sabre zapytał stojącego obok mężczyznę, jednego z dwóch wynajętych Holendrów.

– Sam sprawdziłem. Gotowe do drogi.

To, co miało się teraz zdarzyć, wymagało ogromnego wysiłku włożonego w planowanie. Nie był nawet pewien, czy sukces był możliwy – cel wydawał się tak bardzo ulotny i nieuchwytny – ale jeśli trop, którym podążał, dokądś prowadził, on z pewnością będzie przygotowany.

Wszystko jednak zależało od Malone’a.

Nosił imiona Harold Earl, ale Sabre nie znalazł w jego dokumentach żadnego wyjaśnienia, skąd wziął się przydomek Cotton. Malone miał teraz czterdzieści osiem lat i był starszy od Sabre’a o jedenaście wiosen. Podobnie jak on, był Amerykaninem – urodził się w stanie Georgia. Matka pochodziła z południa. Ojciec zdecydował się na karierę wojskową i dosłużył się stopnia komandora porucznika marynarki. Dowodził okrętem, który zatonął, kiedy Malone był zaledwie dziesięcioletnim chłopcem. Co ciekawe, Malone poszedł w ślady ojca, wstąpił do Akademii Marynarki Wojennej i do szkoły pilotów, później nagle zmienił kierunek, w końcu zaczął zarabiać na rządowej posadzie jako prawnik niskiego szczebla. Następnie został przeniesiony do biura Judge Advocate General, gdzie spędził dziewięć lat. Przed trzynastoma laty ponownie zmienił życiorys i przeszedł do Departamentu Sprawiedliwości, do nowo utworzonej agencji Magellan Billet, zajmującej się najbardziej drażliwymi dochodzeniami o charakterze międzynarodowym.

Pozostał tam aż do poprzedniego roku, gdy przeszedł na wcześniejszą emeryturę w stopniu komandora. Zostawił Amerykę i przeniósł się do Kopenhagi, gdzie kupił księgarnię z antykwariatem.

Kryzys wieku średniego? Problemy z administracją rządową?

Sabre nie miał co do tego pewności.

Później doszedł do tego wszystkiego jeszcze rozwód, który Cotton sam zresztą nadal rozgryzał. Kto wie? Malone wydawał się postacią zagadkową. Chociaż był zagorzałym bibliofilem, nic w jego psychologicznym portrecie, o czym czytał Sabre, nie dawało satysfakcjonującej odpowiedzi, jaka tłumaczyłaby tak radykalne zmiany i zwroty w życiorysie.

Inne ciekawostki jedynie potwierdzały kompetencje i kwalifikacje jego przeciwnika.

Władał dość biegle kilkoma językami, nie miał żadnego uzależnienia czy fobii, wykazywał też głęboką motywację i niemal obsesyjne zaangażowanie. Malone był również obdarzony ejdetyczną pamięcią, której Sabre mu zazdrościł.

Kompetentny, doświadczony, inteligentny. Zupełnie inny niż głupcy, których sam wynajął – czwórka Holendrów o ograniczonych mózgownicach, pozbawionych zasad moralnych i niemal bez krzty dyscypliny.

Sabre stał w cieniu, gdy na Højbro Plads zgromadził się tłum gapiów obserwujących strażaków w akcji. Nocne powietrze szczypało go w twarz. Jesień w Danii zdawała się wyłącznie szybkim preludium ustępującym miejsca zimie. Wsunął zaciśnięte w pięść dłonie do kieszeni kurtki.

Oddanie na pastwę płomieni wszystkiego, czego Cotton Malone dorobił się w minionym roku, było konieczne. Nie było w tym nic osobistego. Po prostu interesy. Jeśli Malone nie dostarczy tego, na czym mu zależy, bez mrugnięcia okiem zabije chłopaka.

Stojący obok niego holenderski najemnik, ten sam mężczyzna, który telefonował wcześniej do Malone’a, zakaszlał, lecz wciąż nie przerywał milczenia. Jedna z podstawowych zasad Sabre’a, jaką dawał jasno do zrozumienia od samego początku, brzmiała: mówisz tylko wtedy, gdy dostajesz głos. Nie miał teraz czasu ani ochoty na pogawędki.

Obserwował ognisty spektakl jeszcze przez kilka minut. W końcu szepnął do mikrofonu w klapie:

– Wszyscy w pełnej gotowości. Wiemy, dokąd się udali, wy natomiast wiecie, co macie robić.

PIĘĆ

GODZINA 4.00

Malone zaparkował samochód przed frontem Christiangade – rezydencji Henrika Thorvaldsena, którą wzniesiono na wschodnim wybrzeżu duńskiej wyspy Zelandia, od strony cieśniny Sund. Pokonał dystans około trzydziestu kilometrów w kierunku na północ od Kopenhagi, jadąc nowym modelem mazdy, która stała zaparkowana kilka przecznic od jego księgarni, w pobliżu Christianburg Slot.

Po tym, jak udało mu się wraz z Pam zejść z dachu, Cotton patrzył przez chwilę na strażaków usiłujących powstrzymać zapędy ognistego żywiołu, który szalał w wynajmowanym przez niego budynku. Zdał sobie sprawę, że księgozbiór był już stracony. Jeśli płomienie nie strawiły jeszcze wszystkich woluminów, gorąc i dym dopełnią dzieła zniszczenia. Obserwując tę scenę, starał się pokonać narastający gniew, usiłując wprowadzić w życie to, czego nauczył się dawno temu: „Nigdy nie obdarzaj wroga nienawiścią. To zaciemnia trzeźwy osąd”. Nie. Nie powinien wzbudzać w sobie nienawiści. Musiał trzeźwo myśleć.

Pam wcale mu jednak tego nie ułatwiała.

– Kto tutaj mieszka? – zapytała.

– Przyjaciel.

Usiłowała wydobyć z niego jakieś informacje podczas jazdy, ale on wyjawiał niewiele, co tylko podsycało w niej furię. Zanim zajmie się nią osobiście, musi nawiązać kontakt z kimś innym.

Ciemna budowla była wzorcowym przykładem architektury duńskiego baroku. Dom miał trzy kondygnacje, był wzniesiony z piaskowca oblicowanego cegłą i przykryty wdzięcznie wygiętym w łuki dachem z miedzi. Jedno skrzydło budynku było zwrócone ku lądowi, drugie zaś w stronę morza. Przodek Henrika Thorvaldsena ufundował tę budowlę przed trzema wiekami, kiedy zgromadził dość zysków, zamieniając bezwartościowy torf w paliwo wykorzystywane przy produkcji szkła. Kolejni Thorvaldsenowie z zamiłowaniem utrzymywali przez stulecia wspaniałą budowlę, w końcu przemieniając firmę Adelgade Glasvaerker, z godłem w formie dwóch pierścieni podkreślonych u dołu linią, w największego wytwórcę wyrobów szklanych w Danii. Współczesnym konsorcjum kierował obecny patriarcha rodu, Henrik Thorvaldsen, człowiek odpowiedzialny za duński epizod w życiu Malone’a.

Cotton ruszył w stronę solidnych frontowych drzwi. Melodia dzwonka, przypominająca brzmienie dzwonów kopenhaskiej katedry w południe, obwieściła jego nadejście. Nacisnął przycisk jeszcze raz, następnie uderzył pięścią w drzwi. W jednym z okien na górze zapaliło się światło. Później kolejne. Po kilku chwilach usłyszał chrobot klucza przekręcanego w zamku i drzwi się otworzyły. Chociaż mężczyzna, który wpatrywał się w niego, nie otrząsnął się z resztek snu, jego włosy koloru miedzianego były nienagannie zaczesane, twarz przybrała maskę kontrolowanej uprzejmości, a na bawełnianej podomce nie dało się dostrzec jednego choćby zagniecenia.

Jesper. Kamerdyner Thorvaldsena.

– Obudź go – odezwał się Malone po duńsku.

– A powód tak radykalnego kroku o czwartej rano?

– Spójrz na mnie! – Malone był umazany potem, brudem i sadzą. – Dostatecznie ważny?

– Jestem skłonny podzielić to zdanie.

– Zaczekamy w gabinecie. Potrzebny mi jest komputer Henrika.

Malone sprawdził najpierw konto swojej duńskiej poczty elektronicznej, ale w skrzynce odbiorczej nie było nic. Następnie zalogował się na chronionym zabezpieczeniami serwerze biura Magellan Billet, posługując się hasłem, jakie otrzymał od byłej szefowej Stephanie Nelle. Co prawda odszedł ze służby i nie pobierał już pensji w Departamencie Sprawiedliwości, ale w rewanżu za to, co zrobił dla Stephanie ostatnio we Francji, zapewniła mu bezpośredni dostęp. Uwzględniając różnicę czasu – w Atlancie była dopiero dziesiąta w poniedziałkowy wieczór – wiedział, że informacja od niego zostanie przekierowana bezpośrednio do niej.

Malone podniósł wzrok znad komputera, kiedy Thorvaldsen wszedł do pomieszczenia, powłócząc nogami. Jego drobna, przygarbiona sylwetka, będąca następstwem choroby kręgosłupa, który dawno temu odmówił wzrostu wzdłuż linii prostej, skryła się pod o wiele za dużym swetrem w kolorze dyni. Wciąż bujne siwe włosy leżały przyklepane po jednej stronie głowy, brwi były gęste i nieokiełznane. Na czole i w kącikach ust rysowały się głębokie bruzdy, a cera ziemistej barwy kazała się domyślać rzadkiego kontaktu z promieniami słońca, co – jak Malone doskonale wiedział – nie mijało się z prawdą, Duńczyk bowiem bardzo rzadko opuszczał progi rezydencji. Na kontynencie, na którym wiekowe fortuny oznaczały miliardy, Thorvaldsen plasował się w czołówce wszystkich list najbogatszych ludzi.

– Co się dzieje? – zapytał gospodarz.

– Henrik, to jest Pam, moja była żona.

Thorvaldsen obdarzył ją uprzejmym uśmiechem.

– Miło mi panią poznać.

– Nie mamy czasu na te sprawy – odparła, niemal ignorując gospodarza. – Musimy dowiedzieć się co z Garym.

Thorvaldsen spojrzał na Malone’a.

– Wyglądasz okropnie, Cotton. Ona zaś sprawia wrażenie zaniepokojonej.

– Zaniepokojonej? – żachnęła się Pam. – Właśnie cudem udało mi się wydostać z dachu płonącego budynku. Porwano mi syna. Poza tym nie doszłam jeszcze do siebie po długim locie. Od dwóch dni właściwie nic nie jadłam.

– Kazałem przygotować posiłek. – Głos Thorvaldsena pozostał niewzruszony, jak gdyby podobne zdarzenia odbywały się tutaj co wieczór.

– Nie chcę nic jeść. Chcę się dowiedzieć co z moim synem.

Malone opowiedział Thorvaldsenowi, co wydarzyło się w Kopenhadze.

– Obawiam się, że budynek poszedł z dymem – dodał na zakończenie.

– Co jest najmniejszym z naszych zmartwień.

Wychwycił znaczenie tych słów i niemal zdobył się na uśmiech. To właśnie podobało mu się w Thorvaldsenie. Zawsze był po twojej stronie, bez względu na wszystko.

Pam chodziła nerwowym krokiem, niczym lwica zamknięta w klatce. Malone dopiero teraz dostrzegł, że musiała zrzucić kilka kilogramów od czasu, kiedy rozmawiali z sobą ostatni raz. Zawsze była szczupła, miała długie rudawe włosy, a czas w ogóle nie przyciemnił bladej karnacji jej piegowatej cery. Ubranie Pam było potargane w równym stopniu co jej nerwy, chociaż – ujmując rzecz ogólnie – wciąż prezentowała się tak dobrze jak przed laty, kiedy się z nią ożenił, wkrótce po przejściu do biura prawniczego JAG w strukturach Marynarki Wojennej. I to był jej atrybut: z zewnątrz klasa sama w sobie, szkoda tylko, że wnętrze stanowiło problem. Nawet teraz jej niebieskie oczy, zaczerwienione od płaczu, emanowały lodowatą furią. Była kobietą inteligentną i wyrafinowaną, lecz w tym momencie górę wzięły konsternacja, zagubienie, gniew i niepokój. Jak oceniał, żaden z tych stanów nie wróżył niczego dobrego.

– Na co właściwie czekasz?! – wyrzuciła z siebie.

Spoglądał na ekran komputera. Dostęp do serwera biura Magellan Billet wciąż jeszcze nie został potwierdzony. Ponieważ nie był już w czynnej służbie, jego prośba o kontakt została z pewnością przesłana bezpośrednio do Stephanie w celu zatwierdzenia. Wiedział, że z chwilą, gdy zobaczy, kto jest po drugiej stronie łącza, natychmiast zezwoli mu na logowanie.

– Czy zazwyczaj to właśnie porabiałeś? – zapytała Pam. – Ludzie usiłują puścić twój dom z dymem. Strzelają do ciebie. To właśnie robiłeś? Widzisz, czym to się dla nas skończyło? Widzisz, dokąd zabrnęliśmy?

– Pani Malone – wtrącił Henrik.

– Niech pan nie zwraca się do mnie w ten sposób! – warknęła. – Powinnam była zmienić nazwisko. Intuicja podpowiadała mi, żebym włączyła ten punkt do sprawy rozwodowej. Ale nie, nie chciałam nosić innego nazwiska niż Gary. Chłopak nie pozwoli powiedzieć pieprzonego złego słowa na swojego uwielbianego ojca. Nawet jednego. Nie, Cotton, ty jesteś prawdziwym mężczyzną. Królem w oczach chłopca. Najbardziej przeklętą rzeczą, jaką spotkałam w życiu.

Dążyła do konfrontacji i walki, Malone zaś coraz mocniej żałował, że nie ma czasu, aby stanąć naprzeciw niej na ubitej ziemi.

Z komputera dobiegł elektroniczny dźwięk. Na ekranie pokazała się strona wejściowa do zasobów biura Magellan Billet.

Malone wpisał hasło, a po chwili została nawiązana dwustronna łączność. Pojawiły się słowa RYCERZE TEMPLARIUSZE. Zakodowana tożsamość Stephanie. Wpisał słowa OPACTWO DES FONTAINES, nazwę miejsca, gdzie on i Stephanie przed kilkoma miesiącami trafili na pozostałości średniowiecznego zakonu. Po kilku sekundach pojawiły się słowa: „O co chodzi, Cotton?”.

Krótko streścił ostatnie wydarzenia. Stephanie odpowiedziała: „Mieliśmy tu włamanie. Przed dwoma miesiącami. Ktoś dotarł do zabezpieczonych danych”.

„Zechcesz to wyjaśnić?” – poprosił.

„Nie teraz. Chcieliśmy utrzymać to w tajemnicy. Muszę sprawdzić kilka rzeczy. Gdzie jesteś?”

„W domu twojego ulubionego Duńczyka”.

„Ucałuj go ode mnie”.

Usłyszał, jak Henrik chichocze. Wiedział, że jako dwójka rozwiedzionych rodziców, Stephanie i Henrik tolerowali się nawzajem wyłącznie ze względu na niego.

– Będziemy tu tak siedzieć i czekać? – odezwała się Pam.

Oboje stali za nim i czytali zza jego pleców.

– To właśnie zamierzamy zrobić.

Rzuciła się w stronę drzwi.

– Ty możesz! Ja nie zamierzam siedzieć z założonymi rękoma.

– Co chcesz zrobić? – zapytał.

– Wybieram się na komisariat policji.

Otworzyła z impetem drzwi. Jesper stał w korytarzu, blokując jej przejście. Pam spojrzała gniewnie na kamerdynera.

– Zejdź mi z drogi.

Jesper jednak ani drgnął.

Obróciła się i skierowała tryskające wściekłością spojrzenie na Henrika.

– Niech pan powie swojemu służącemu, żeby się odsunął. W przeciwnym razie to ja go odsunę.

– Niech pani spróbuje, proszę bardzo – zachęcił ją Thorvaldsen.

Malone odczuwał zadowolenie, że Thorvaldsen przewidział nieroztropne zachowanie Pam.

– Pam. Jestem psychicznie rozbity w stopniu nie mniejszym niż ty. Lecz policja nie jest w stanie nic zrobić. Mamy do czynienia z zawodowcami, którzy zyskali nad nami dwa dni przewagi. Jeśli mam skutecznie przyjść z pomocą Gary’emu, potrzebuję informacji.

– Nie uroniłeś choćby jednej łzy. Nie okazałeś nawet zaskoczenia, niczego nie dałeś po sobie poznać. Jak zawsze.

Nie cierpiał tego, zwłaszcza gdy słowa te padały z ust kobiety, która zaledwie przed dwoma miesiącami bez cienia emocji oznajmiła mu, że Gary nie jest jego synem. Doszedł do wniosku, że rewelacja ta w żaden sposób nie zmieniała jego uczuć do Gary’ego – chłopak był jego synem i zawsze pozostanie jego synem – jednak kłamstwo diametralnie zmieniło jego zdanie na temat byłej żony. Czuł, jak gniew podchodzi mu do gardła.

– Już dostatecznie to zagmatwałaś. Powinnaś była zadzwonić do mnie w chwili, kiedy to się stało. Jesteś niby piekielnie bystra, mogłaś więc znaleźć sposób i skontaktować się ze mną albo ze Stephanie. Ona jest przecież w Atlancie. Ty natomiast dałaś tym facetom dwa dni. Nie mam czasu ani sił na walkę jednocześnie z tobą i z nimi. Posadź więc tyłek na krześle i łaskawie się zamknij.

Przez chwilę stała nieruchomo w milczeniu zwiastującym wybuch. W końcu jednak poddała się i osunęła bezwładnie na skórzaną sofę.

Jesper zamknął cicho drzwi i opuścił gabinet.

– Powiedz mi jedno – odezwała się Pam z kamiennym wyrazem twarzy, opuściwszy wzrok na podłogę.

Domyślał się, co chciała wiedzieć.

– Dlaczego nie jestem w stanie dać temu facetowi tego, czego on pragnie? To nie jest takie proste.

– Chodzi o życie chłopca.

– Nie chłopca, Pam. Naszego syna.

Nie odpowiedziała. Być może w końcu zdała sobie sprawę, że racja jest po jego stronie. Zanim zaczną działać, potrzebują informacji. Utknął w martwym punkcie. Podobnie jak tamtego dnia po końcowych egzaminach na wydziale prawa czy wtedy, kiedy poprosił o przeniesienie ze służby w Marynarce Wojennej do Magellan Billet lub gdy wszedł do biura Stephanie Nelle i złożył rezygnację.

Oczekiwanie, pragnienie, marzenia – wszystko to zmieszane z brakiem wiedzy.

On również się zastanawiał, co właściwie robi teraz Stephanie.

SZEŚĆ

WASZYNGTON

PONIEDZIAŁEK, 3 PAŹDZIERNIKA

GODZINA 22.30

Stephanie Nelle odczuwała zadowolenie z tego, że była sama. Troska zachmurzyła jej twarz i nie życzyła sobie, żeby ktokolwiek, szczególnie zaś przełożeni, widzieli ją ogarniętą niepokojem. Rzadko pozwalała sobie na emocjonalne zaangażowanie w bieg wydarzeń, lecz tym razem porwanie Gary’ego Malone’a mocno nią wstrząsnęło. Znajdowała się w stolicy biznesu i dopiero co skończyła służbowe spotkanie przy kolacji z doradcą do spraw bezpieczeństwa narodowego. Kongres, w którym górę zaczęły brać coraz bardziej umiarkowane nastroje, szykował wprowadzenie zmian do kilku ustaw uchwalonych po 11 września. Rosło poparcie dla liberalizowania pewnych obostrzeń i rygorów, rządowa administracja szykowała się więc do walki. Wczoraj kilku wysoko postawionych oficjeli odbyło rozmowy przy niedzielnym stoliku, otwarcie oskarżając krytyków, a poranne dzienniki opublikowały dziś relacje, którymi nakarmiła je machina zajmująca się kontaktami rządu z opinią publiczną. Stephanie wezwano z Atlanty, żeby pomogła w lobbowaniu kilku liczących się senatorów. Wieczorne spotkanie było, o czym doskonale wiedziała, próbą wyciągnięcia z niej argumentów, jakimi zamierzała się posłużyć.

Nienawidziła polityki.

Służyła krajowi za kadencji trzech prezydentów, pracując w Departamencie Sprawiedliwości. Obecna administracja była jednak, bez dwóch zdań, najtrudniejsza do ugłaskania. Ulokowany zdecydowanie na prawo od centrum i każdego dnia dryfujący dalej w tę właśnie stronę prezydent już zdołał zapewnić sobie drugą kadencję. Zostały mu jeszcze trzy lata urzędowania, zastanawiał się więc nad tym, co po nim zostanie. A nie potrafił wymyślić lepszego epitafium niż „człowiek, który zdusił terroryzm”.

Wszystko to dla niej nie znaczyło absolutnie nic.

Prezydenci przychodzili i odchodzili.

Ponieważ konkretne przepisy dotyczące zwalczania terroryzmu były obecnie zagrożone złagodzeniem, zapewniła doradcę do spraw bezpieczeństwa narodowego, że będzie dobrą dziewczynką i obwieści rankiem wszystkie właściwe prawdy na posiedzeniu Kongresu.

Lecz działo się to, zanim się dowiedziała o uprowadzeniu syna Cottona Malone’a.

Telefon w gabinecie Thorvaldsena zadzwonił z jazgotem, który działał Cottonowi na nerwy.

Henrik podniósł słuchawkę.

– Miło cię słyszeć, Stephanie. Ja również przesyłam całusy. – Duńczyk roześmiał się z własnego żartu. – Tak. Cotton jest obok.

Malone chwycił słuchawkę.

– Mów, co wiesz.

– Gdzieś w okolicach Święta Pracy zauważyliśmy włamanie do naszego systemu, które nastąpiło wcześniej. Ktoś zdołał przejrzeć zawartość naszych zabezpieczonych plików, szczególnie jednego.

Wiedział, o który plik chodzi.

– Czy rozumiesz, że zatrzymanie tych informacji grozi zabiciem mojego syna?

Po drugiej stronie telefonicznego łącza zapadła cisza.

– Odpowiedz mi, do jasnej cholery!

– Nie mogę, Cotton. I wiesz dlaczego. Powiedz mi tylko, co chcesz zrobić.

Wiedział, co tak naprawdę oznaczało to pytanie. Czy zamierzał powiedzieć na głos przez telefon słowa „aleksandryjskie ogniwo”?

– Czy muszę cokolwiek robić?

– Jesteś jedyną osobą, która może odpowiedzieć na to pytanie.

– Czy to coś jest rzeczywiście warte narażania życia mojego syna? Muszę zrozumieć całą tę historię. To, czego mi nie powiedziano pięć lat temu.

– Też chciałabym to wiedzieć – wyznała Stephanie. – Mnie również nie wtajemniczono.

Już kiedyś słyszał to zdanie.

– Przestań grać ze mną w te swoje gierki. Nie jestem w nastroju.

– W tej kwestii jestem zupełnie szczera. Niczego mi nie powiedzieli. Poprosiłeś o zgodę na zajęcie się tą sprawą, ja zaś dostałam zielone światło. Skontaktowałam się z prokuratorem generalnym, powinnam więc teraz otrzymać odpowiedź.

– Jakim cudem ktokolwiek wiedział o istnieniu ogniwa? Cała sprawa była tajna na wyższym szczeblu niż ten, jaki zajmowałaś. Taka była zresztą umowa.

Dobre pytanie.

– Wciąż jeszcze nie powiedziałaś, dlaczego nie poinformowałaś mnie o włamaniu?

– Zgadza się, Cotton, nie poinformowałam cię o tym zdarzeniu.

– Czy nigdy nie przyszła ci do głowy myśl, że byłem jedynym człowiekiem na ziemi, który wie coś o ogniwie? Nie byłaś w stanie połączyć z sobą tych faktów?

– Jak mogłam przewidzieć to wszystko?

– Ponieważ możesz się poszczycić dwudziestoletnim doświadczeniem w branży. Ponieważ nie jesteś kretynką. Ponieważ… – Żal i pretensje płynęły teraz szerokim strumieniem. – Twoja głupota może kosztować życie mojego syna.

– Jestem tego świadoma, Cotton.

Nie miał zamiaru popuścić ani na jotę.

– Czyżby? Naprawdę mi ulżyło.

– Zamierzam zająć się tą sprawą tutaj. Ale mogę ci coś zaproponować. Mam agenta w Szwecji, który może znaleźć się rankiem w Danii. On wszystko ci wyjaśni.

– Gdzie i kiedy?

– Zasugerował Kronborg Slot. Jedenasta przed południem.

Znał to miejsce. Niezbyt odległe od domu Henrika, położone na skrawku lądu wychodzącym na cieśninę Sund. Szekspir uwiecznił tę monstrualną twierdzę, umieszczając w niej akcję Hamleta. Dziś była to popularna atrakcja turystyczna Skandynawii.

– Optował za salą balową. Zakładam, że wiesz, gdzie to jest?

– Będę tam.

– Cotton. Zamierzam zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby ci pomóc.

– Co zresztą stanowi minimum tego, co powinnaś zrobić, uwzględniając zaistniałe okoliczności.

Odłożył słuchawkę.

SIEDEM

WASZYNGTON

WTOREK, 4 PAŹDZIERNIKA

GODZINA 4.00

Stephanie weszła do domu O. Brenta Greena, prokuratora generalnego Stanów Zjednoczonych. Przed chwilą dojechała służbowym samochodem do Georgetown. Wcześniej, przed północą, zadzwoniła do Greena i poprosiła o spotkanie twarzą w twarz, zwięźle relacjonując mu, co się wydarzyło. Green chciał mieć trochę czasu, żeby sprawę zbadać, ona zaś nie miała wyboru i musiała to zaakceptować.

Green czekał w gabinecie.

Służył prezydentowi przez całą jego pierwszą kadencję i był jednym z niewielu członków gabinetu, którzy zgodzili się pozostać na następną. Był znanym orędownikiem zasad chrześcijańskich i konserwatyzmu – kawaler z Nowej Anglii, bez choćby śladu skandalu przy nazwisku, który nawet o tak wczesnej porze emanował wigorem. Jego włosy i kozia bródka były pieczołowicie przystrzyżone i dokładnie wyszczotkowane. Pokaźną sylwetkę wbił w markowy prążkowany garnitur. Zasiadał w Kongresie przez sześć kadencji i był gubernatorem stanu Vermont, kiedy prezydent ściągnął go do Departamentu Sprawiedliwości. Szczerość wypowiedzi i bezpośrednie podejście zapewniły mu popularność wśród obu stron politycznej układanki, pełna dystansu osobowość zdawała się jednak przeszkodą w awansowaniu na szczeblach kariery państwowej wyżej niż na stanowisko prokuratora generalnego.

Stephanie Nelle nigdy wcześniej nie była w domu Greena i spodziewała się zobaczyć posępny, pozbawiony wyobraźni wystrój, coś zbliżonego do charakteru jego właściciela. Zamiast tego ujrzała ciepłe i przytulne pokoje – dużo sjeny, szarych brązów, bladej zieleni, a także odcienie rdzawej czerwieni i barwy pomarańczowej – „efekt hemingwayowski”, jak to określała pewna sieć meblowa z Atlanty w swoich reklamówkach.

– Ta sprawa jest niezwykła, nawet jak dla ciebie, Stephanie – powiedział Green na powitanie. – Jakieś wieści od Malone’a?

– Odpoczywał przed wyjazdem do Kronborg Slot. Biorąc pod uwagę różnicę czasu, powinien być już w drodze.

Zaproponował jej, żeby usiadła.

– Ta sprawa wydaje się coraz bardziej gmatwać.

– Brent, rozmawialiśmy już o tym. Jakaś grupa dostała się do chronionej bazy danych. Wiemy, że pliki z danymi o aleksandryjskim ogniwie zostały skopiowane.

– FBI prowadzi śledztwo.

– To farsa. Dyrektor siedzi tak głęboko w dupie prezydenta, że nie ma możliwości, żeby postawili zarzuty komukolwiek z Białego Domu.

– Barwnie, jak zawsze, ale i trafnie. Niestety jest to jedyna możliwa dla nas procedura.

– Moglibyśmy przyjrzeć się temu bliżej.

– To nie przyniosłoby niczego oprócz problemów.

– Do czego jestem przyzwyczajona.

Green się uśmiechnął.

– Owszem, jesteś – zauważył. – Zastanawiam się, jak dużo wiesz o tym ogniwie?

– Kiedy wysłałam Cottona do akcji pięć lat temu, uzgodniliśmy, że nie muszę wszystkiego wiedzieć. Nic niezwykłego. Często mam do czynienia z takimi sprawami, więc się nie martwiłam. Ale teraz muszę wiedzieć.

Na twarzy Greena pojawił się wyraz niepokoju.

– Prawdopodobnie złamię sporo przepisów prawa federalnego, ale się zgadzam. Nadeszła pora, żebyś i ty wiedziała.

Malone przyglądał się kamiennej elewacji Kronborg Slot. Niegdyś działa warownego zamku wycelowane były w obce statki, które chcąc przepłynąć przez wąskie cieśniny prowadzące do Morza Bałtyckiego, musiały wcześniej mytem zasilić duński skarb. Teraz mury barwy kremowego beżu prezentowały się ponuro na tle czystego lazurowego nieba. Niebędąca już fortecą budowla stanowiła tylko przykład skandynawskiego renesansu – z ośmiokątnymi wieżami, spiczastymi iglicami, a także dachami z pokrytej śniedzią miedzi, które bardziej przywodziły na myśl Holandię niż Danię. Co było zrozumiałe, ponieważ Malone wiedział, że w przebudowie zamku uczestniczył holenderski architekt, żyjący pod koniec szesnastego stulecia. Lubił to miejsce. Publiczne przestrzenie zawsze najskuteczniej chroniły przed niepożądanymi oczyma. Używał wielu z nich podczas służby w biurze Magellan Billet.

Jazda na północ od Christiangade zabrała tylko piętnaście minut, posiadłość Thorvaldsena znajdowała się bowiem w połowie drogi między Kopenhagą a Helsingør, tętniącym życiem miasteczkiem portowym przylegającym do zamku. Malone odwiedził zarówno zamek Kronborg, jak i miasteczko Helsingør, przemierzając pobliskie plaże w poszukiwaniu bursztynu – co było relaksującym sposobem na spędzenie niejednego niedzielnego popołudnia. Dzisiejsza wizyta miała inny charakter. Był spięty. Gotowy do walki.

– Na co czekamy? – zapytała Pam, z twarzą jak maska.

Został niemal zmuszony do zabrania Pam z sobą. Nalegała niezwykle silnie, grożąc, że narobi kłopotów, jeśli ją zostawi. Mógł jednak zrozumieć niechęć byłej żony do bezczynnego czekania u boku Thorvaldsena. Napięcie i monotonia stanowiły wybuchową mieszankę.

– Nasz człowiek powiedział, że zjawi się o jedenastej – zauważył.

– Straciliśmy już wystarczająco dużo czasu.

– Nic, co do tej pory zrobiliśmy, nie było stratą czasu.

Po nawiązaniu kontaktu ze Stephanie udało mu się przespać kilka godzin. Na wpół przytomny nie byłby przydatny do niczego. Zmienił również ubranie na zapasowe z plecaka. Jesper wyczyścił ubiór Pam. Zjedli skromne śniadanie.

Był zatem gotowy.

Sprawdził godzinę – była 10.20 rano.

Samochody zaczynały wypełniać miejsca parkingowe. Wkrótce przyjadą autokary. Każdy chce zobaczyć zamek Hamleta.

Obchodziło go to tyle, co zeszłoroczny śnieg.

– Chodźmy.

– Ogniwo jest osobą – powiedział Green. – Nazwisko tego człowieka brzmi George Haddad. To palestyński badacz biblijny.

Stephanie znała to nazwisko. Haddad był osobistym znajomym Malone’a, a przed pięcioma laty poprosił go o pomoc.

– Co ma taką wartość, że sprawcy postawili na szali życie Gary’ego Malone’a?

– Zaginiona Biblioteka Aleksandryjska.

– Nie mówisz tego serio!

Green skinął przytakująco głową.

– Haddad doszedł do przekonania, że ją odnalazł.

– Jaki to może mieć związek z tym, co dzieje się teraz?

– Wygląda na to, że może. Ta biblioteka była największą skarbnicą wiedzy na naszej planecie. Przetrwała sześćset lat, do połowy siódmego wieku, kiedy to Arabowie w końcu zdobyli Aleksandrię i zniszczyli wszystko, co nie było zgodne z duchem islamu. Pół miliona zwojów, kodeksów, map. Wymień dowolny tytuł starożytnego dzieła, a okaże się, że jego egzemplarz znajdował się w zbiorach Biblioteki Aleksandryjskiej. A dziś? Nikomu nie udało się odnaleźć nawet jednej stronicy.

– Ale Haddad zdołał tego dokonać?

– Tak przynajmniej sugerował. Pracował nad pewną teorią dotyczącą Biblii. Nie wiem, co to było, dowód jego teorii miał się jednak znajdować w zaginionej bibliotece.

– Skąd mógł to wiedzieć?

– Znów nie wiem, Stephanie. Jednak pięć lat temu, gdy nasi ludzie na Zachodnim Brzegu Jordanu, na Synaju czy w Jerozolimie złożyli prośby o wizy, dostęp do archiwów i do wykopalisk archeologicznych, Izraelczycy wpadli w furię. Wtedy to Haddad poprosił Malone’a o pomoc.

– Udział w misji na ślepo, która mi się nie podobała.

Na ślepo oznaczało, że Malone miał chronić Haddada, lecz nie wolno mu było zadawać żadnych pytań. Przypomniała sobie, że Malone’owi także nie spodobał się ten warunek.

– Haddad – stwierdził Green – ufał tylko Malone’owi. Dlatego też Malone w końcu ukrył go gdzieś i dziś jest jedyną osobą, która zna miejsce jego pobytu. Widocznie administracji nie przeszkadzało ukrycie Haddada dopóty, dopóki znali do niego drogę.

– Po co?

Green potrząsnął głową.

– To nie ma większego sensu. Jest jednak pewna wskazówka dotycząca tego, o co może chodzić.

Stephanie spojrzała z zainteresowaniem na Greena.

– W jednym z raportów zauważyłem zapisane na marginesie słowa z Księgi Rodzaju, dwa wersy z rozdziału trzynastego. Pamiętasz je?

– Moja znajomość Biblii nie jest aż tak dobra.

– Brzmi to tak: «Pan rzekł do Abrama: „Spójrz przed siebie i rozejrzyj się z tego miejsca, na którym stoisz, na północ i na południe, na wschód i ku morzu; cały ten kraj, który widzisz, daję tobie i twemu potomstwu na zawsze”».

Znała te słowa. Przymierze, które na wieki stanowiło biblijne potwierdzenie roszczeń Żydów do Ziemi Świętej.

– Abram zwinął swój namiot i później żył na nizinie Mamre, gdzie zbudował ołtarz dla Pana – podjął wątek Green. – Mamre to Hebron, dziś West Bank, ziemia, którą Bóg dał Izraelitom. Abram stał się Abrahamem. I ten krótki biblijny ustęp stanowi jądro wszystkich sporów i waśni na Bliskim Wschodzie.

To też wiedziała. Konflikt na Bliskim Wschodzie, między Żydami i Arabami, nie był wojną polityczną, jak wielu się wydawało. W rzeczywistości była to niekończąca się rywalizacja o Słowo Boże.

– Jest też inny interesujący fakt – dodał Green. – Wkrótce po tym, jak Malone ukrył Haddada, Saudyjczycy wysłali buldożery do zachodniej części Półwyspu Arabskiego i starli z powierzchni ziemi całe osady. Akcja trwała trzy tygodnie. Mieszkańców przesiedlono. Budynki zrównano z ziemią. Z tych miasteczek nie pozostało nic, nawet kamień na kamieniu. Oczywiście jest to zamknięta część kraju, nie było więc reakcji ze strony prasy, nikogo to nie interesowało.

– Dlaczego to zrobili? Jest to dość radykalne nawet jak na Saudyjczyków.

– Nikt nigdy nie wymyślił dobrego wyjaśnienia. Przeprowadzili to jednak rozmyślnie i z premedytacją.

– Musimy dowiedzieć się więcej, Brent. Cotton potrzebuje faktów. Musi podjąć decyzję.

– Godzinę temu próbowałem wyciągnąć coś od doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego. Co ciekawe, wie mniej o tym człowieku niż ja. Słyszał o ogniwie, ale zasugerował, żebym porozmawiał z kim innym.

Wiedziała z kim.

– Larry Daley.

Lawrence Daley pełnił funkcję zastępcy doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego, był blisko prezydenta i wiceprezydenta. Daley nigdy nie pojawił się w żadnym programie typu talk-show, emitowanym w niedzielne poranki. Nie sposób było również zobaczyć go w stacjach CNN czy Fox News. Był zakulisowym pośrednikiem. Kanałem, który łączył wyższe szczeble Białego Domu z resztą politycznego świata.

Wiązał się z nim jednak pewien problem.

– Nie ufam temu człowiekowi – oznajmiła Stephanie.

Green zdawał się rozumieć, co poza tym oznaczał jej ton, ale nie powiedział nic więcej i wpatrywał się w nią swoimi przenikliwymi szarymi oczami.

– Nie mamy żadnej kontroli nad Cottonem – wyjaśniła. – Zrobi to, co będzie musiał. A w tej chwili działa pod wpływem negatywnych i gwałtownych emocji.

– Cotton jest profesjonalistą.

– Sprawy mają się inaczej, kiedy ktoś z twoich bliskich jest zagrożony. – Mówiła to na podstawie własnego doświadczenia, zmagała się bowiem całkiem niedawno z upiorami własnej przeszłości.

– Tylko on wie, gdzie jest Haddad – stwierdził Green. – Ma wszystkie karty w ręku.

– Co jest właśnie powodem, dla którego oni przycisnęli go do ściany.

Green nie spuszczał z niej wzroku.

Wiedziała, że podejrzliwość, której nie mogła się pozbyć ze spojrzenia, zdradzała trapiącą ją rozterkę.

– Powiedz mi, Stephanie, dlaczego mi nie ufasz?

OSIEM

OXFORDSHIRE, ANGLIA

GODZINA 9.00

George Haddad stał w tłumie i słuchał ekspertów, wiedząc, że są w błędzie. To spotkanie nie było niczym więcej, jak tylko sposobem na zwrócenie uwagi mediów na Muzeum Thomasa Bainbridge’a oraz na niecieszących się większym uznaniem kryptologów z Bletchley Park. Rzeczywiście, ci anonimowi mężczyźni i kobiety pracowali w pełnej dyskrecji podczas drugiej wojny światowej, doprowadzając do złamania szyfru niemieckiej maszyny kodującej Enigma i przyspieszając tym samym zwycięski koniec wojny. Niestety, ich historii nie opowiadano w całości, dopóki nie umarli lub też do czasu, gdy byli już zbyt starzy, żeby się tym przejmować. Haddad rozumiał ich frustrację, zbliżał się bowiem do osiemdziesiątki, parał się dociekaniem prawdy, a był okres, kiedy pracował w pełnej dyskrecji.

On także dokonał niegdyś epokowego odkrycia.

Na dobrą sprawę nikt nie znał go teraz pod nazwiskiem George Haddad. Prawdę mówiąc, używał w życiu zbyt wielu przybranych nazwisk, żeby wszystkie spamiętać. Od pięciu lat prowadził zakonspirowaną egzystencję i nie kontaktował się z nikim. Z jednej strony miało to niewątpliwe zalety, z drugiej jednak – milczenie zamieniło jego nerwy w strzępy. Dzięki Bogu tylko jeden człowiek dysponował wiedzą, że on wciąż pozostaje między żywymi. Haddad ufał tej osobie bezgranicznie.

Gdyby nie ten człowiek, on sam już by nie żył.

Jego pojawienie się dzisiaj na forum publicznym było ryzykowne, pragnął jednak usłyszeć, co tak zwani eksperci mieli do powiedzenia. Czytał o tym programie w „The Times” i musiał docenić Brytyjczyków. Mieli prawdziwy zmysł organizowania wydarzeń medialnych. Scenę zaaranżowano jak do hollywoodzkiego filmu. Mnóstwo uśmiechniętych twarzy i garniturów, wiele kamer i innych urządzeń rejestrujących. Tak więc musiał trzymać się z tyłu za ich obiektywami. Co nie było trudne, zważywszy, że uwaga wszystkich skupiała się na pomniku.

W ogrodach posiadłości stało ich łącznie osiem – zostały rozmieszczone w różnych miejscach, wszystkie były jednak dziełem ówczesnego właściciela, hrabiego Thomasa Bainbridge’a. Haddad znał historię tej rodziny. Ród Bainbridge’ów kupił w 1624 roku posesję ukrytą pośród wzgórz Oxfordshire i otoczoną lasami bukowymi, wznosząc pośrodku, na powierzchni blisko dwustu pięćdziesięciu hektarów, ogromną jakobicką rezydencję. Kolejni przedstawiciele rodu Bainbridge’ów zdołali utrzymać własność do 1848 roku, kiedy to brytyjska korona przejęła prawa do ziemi w publicznej licytacji za długi i królowa Wiktoria otworzyła tutaj muzeum. Od tamtej pory zwiedzający przybywali do rezydencji zobaczyć dawne umeblowanie, a także posmakować odrobiny życia w luksusie sprzed kilku wieków. Biblioteka muzeum została uznana za jeden z najlepszych osiemnastowiecznych księgozbiorów, ale w ostatnich latach większość przybyszy odwiedzała posiadłość z powodu ogrodowej budowli, ponieważ Bainbridge Hall krył zagadkę, a turyści z XXI wieku uwielbiają wszelkie sekrety.

Haddad przyglądał się altanie wzniesionej z białego marmuru.

Na górze, jak wiedział, znajdowała się replika obrazu zatytułowanego Les Bergers d’Arcadie II, czyli Pasterze Arkadii II, drugorzędnej pracy pędzla Nicolasa Poussina z 1640 roku, będącej lustrzanym odbiciem jego wcześniejszego dzieła Pasterze Arkadii. Sielankowa scena przedstawia kobietę patrzącą na trzech pasterzy zgromadzonych wokół kamiennego grobu i wskazujących na wygrawerowany na nim napis ET IN ARCADIA EGO. Haddad znał tłumaczenie napisu. „I w Arkadii ja”. Enigmatyczne, nie do końca sensowne stwierdzenie. Poniżej wyłaniało się następne wyzwanie. Przypadkowo zestawione litery, wyryte dłutem w kamiennej płycie.

D O.V.O.S.V.A.V.V. M

Haddad wiedział, że zwolennicy ideologii New Age i wyznawcy spiskowej teorii dziejów pracowali nad rozwiązaniem tej łamigłówki przez lata, od kiedy tylko zwrócił na nią uwagę dziennikarz „Guardiana”, który przypadkiem odwiedził to muzeum.

– Zwracam się do wszystkich zgromadzonych – przemówił do mikrofonów wysoki i korpulentny człowiek. – My, pracownicy Bainbridge Hall, serdecznie was witamy. Być może wreszcie poznamy znaczenie wiadomości, którą Thomas Bainbridge pozostawił na tej płycie z kamienia ponad dwieście lat temu.

Haddad wiedział, że mówca jest kustoszem muzeum. Stały przy nim dwie osoby w podeszłym wieku – mężczyzna i kobieta. Widział ich zdjęcia w „The Sunday Times”. Oboje byli wcześniej kryptologami zatrudnionymi w Bletchley Park. Ich zadaniem było rozważanie możliwych wariantów i odczytanie kodu, który prawdopodobnie widniał na płycie w ogrodowej altanie. Panowała powszechna zgoda, że budowla stanowiła zaszyfrowany przekaz.

„Czym innym mogłaby bowiem być?” – pytano.

Haddad słuchał, jak kustosz opowiadał o zamieszczeniu ogłoszenia zachęcającego do podjęcia próby odczytania tajemniczego przekazu z kamiennej tablicy oraz o tym, jak różni kryptografowie, teologowie, lingwiści i historycy przedstawili sto trzydzieści propozycji rozwiązań.

– Niektóre były dosyć dziwaczne – przyznał kustosz – dotyczyły bowiem między innymi UFO, świętego Graala czy też przepowiedni Nostradamusa. Oczywiście te propozycje nie były w ogóle poparte dowodami lub miały niezbyt przekonujące podstawy źródłowe, dlatego szybko o nich zapominano. Część badaczy sądziła, że litery są anagramem, ale w słowach, jakie proponowali, trudno było doszukać się sensu.