Nic oprócz śmierci

Copyright © Magdalena Knedler-Zając, 2017

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2017

Redaktor prowadząca: Sylwia Smoluch

Redakcja: Kinga Gąska

Korekta: Magdalena Owczarzak

Projekt typograficzny i łamanie: Stanisław Tuchołka / panbook.pl

Projekt okładki: Magdalena Zawadzka

Fotografie na okładce: lenaer/Shutterstock.com

wallace wainhouse/Shutterstock.com

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki

Wydanie elektroniczne 2017

ISBN 978-83-7976-633-8

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.: 61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

redakcja@czwartastrona.pl

www.czwartastrona.pl

CZĘŚĆ I

Powiada się, że nikt nie ma takiej obsesji śmierci, jak wiedeńczycy. Szczególny stosunek do niej jest wyczuwalny na każdym kroku – uwidacznia się w czci, jaką mieszkańcy miasta otaczają krypty i nekropolie, pobrzmiewa w pieśniach śpiewanych w winiarniach przy szklanicach młodego Heuriger: smutnych, wiejących grozą i zarazem pięknych.

Hanne Egghardt, Katharina Kunz

Wiedeń

Śmierć musi być wiedeńczykiem, tak jak miłość jest Francuzką. Któż inny tak punktualnie powiedzie cię do nieba bram?

fragment wiedeńskiej przyśpiewki

W Wiedniu musisz umrzeć, żeby wypito twoje zdrowie. Ale potem żyjesz długo.

Helmut Qualtinger

WIEDEŃ

czerwiec 2014

Profesor umarł. Przez nią. Oczywiście powinna o tym pomyśleć, zanim uciekła. Widziała przecież, jak wyglądał. Zobaczyła krew, która ciekła z nosa i uszu. A jednak zdobyła się tylko na refleksję, że to dziwne. Ta krew, tak od razu. Wszystko działo się za szybko. Szedł w jej stronę, chciał coś zrobić. Z pewnością nic dobrego. Widziała tę plamę na podłodze, na czarnych, lśniących jak lustra, pięknych kaflach. Podobały jej się. Optycznie powiększały kuchnię. Ale na nich była kałuża – wody, później krwi. Nie mogła się skupić. Nie wiedziała, na co patrzeć. Na kafle czy na jego dłonie? Wstrętne paluchy, które wyciągał przed siebie. Przyszło jej jeszcze do głowy, że zachowywał się dziwnie cicho. Powinien zareagować impulsywnie, wrzasnąć na przykład. Zrobić coś, co świadczyłoby o przeżywaniu skrajnych emocji. Ale on tylko syknął, zerwał się z miejsca i… te paluchy, czerwone, pokaleczone. Dłonie rzeźbiarza. Co zamierzał? Czy zdawał sobie sprawę, że ktoś jeszcze przebywa w domu? Czy mimo to chciał ją zabić? Uderzyć? I co później?

Nigdy się tego nie dowiedziała. Profesor jęknął i runął na podłogę. Właśnie na te kafle, które tak się jej spodobały. Ale najpierw zahaczył głową o kant szklanego stolika. Później uderzył nią o podłogę. Wyglądał jak szmaciana kukła, kiedy tak poślizgnął się i nie mógł utrzymać równowagi. Patrzyła na niego i nie była w stanie wykonać żadnego ruchu. Usłyszała głuche uderzenie. Widziała krew. Pękła mu czaszka? Tak po prostu?

Nie znała się na tym. I właściwie – nie żałowała, że to się stało. Zasłużył przecież. Obróciła się na pięcie i ruszyła w stronę drzwi. Wybiegła na zewnątrz, pognała do najbliższej stacji metra i wsiadła do pierwszego lepszego wagonu. Nieważne, w którą stronę jechał. Wiedziała, że z kolejnej stacji bez problemu znajdzie właściwe połączenie. W końcu to Wiedeń. A tutaj było ciepło, tutaj byli ludzie. Tłok dał jej chwilową iluzję bezpieczeństwa. Czy oni wszyscy… przyglądali się jej? Czy wyglądała podejrzanie? Spuściła wzrok. Była brudna? Może na jej ubraniu została plama krwi? Nie, nie zbliżyła się do tego człowieka, nie dotknęła go… To tylko jej wyobraźnia. Czy wszystko stamtąd wzięła? Czy w domu profesora został po niej jakiś ślad? Czy mogli ją jakoś odnaleźć? Powiązać z tym wszystkim?

Oczywiście, że mogli. Przy odpowiednich staraniach. Ale przecież nie powiążą, bo on przeżyje, wreszcie odzyska przytomność i nie wezwie policji. Za wiele ma do stracenia. Sam do niej przyjdzie. Sam… to zrobi. Musiała uciekać. Już, teraz, zaraz. Kupić bilet na samolot, spakować się. Nikomu nic nie mówić.

Na następnej stacji przesiadła się do właściwego wagonu i wróciła do mieszkania, które wynajmowała na Mariahilfer Strasse. Ból rozsadzał jej klatkę piersiową, a w uszach dziwnie dudniło. Drżącą dłonią przekręciła klucz w zamku i weszła do środka. Musiała działać szybko. Walizka. Ubrania. Dokumenty. Wrzucała wszystko do torby i upychała rzeczy na oślep. Bilety… Pobiegła do biurka i chwyciła laptop. Zamówić bilety, teraz, teraz… Waliła w klawisze tak mocno, że rozbolały ją opuszki palców. Brak wolnych miejsc. Nie! Niemożliwe! Coś musi się znaleźć. Inna linia, inna trasa, z przesiadką, może przez…

Pukanie. Przesłyszała się? Nie, ktoś naprawdę pukał. Dochodziła północ. Nikt nigdy nie przychodził do niej o tej porze. Wszyscy wiedzieli, że wcześnie kładła się spać. A poza tym przed złożeniem wizyty każdy najpierw dzwonił. Pukanie to był zły znak.

Ruszyła do przedpokoju. Zerknęła przez wizjer. Znała tę twarz. Niestety, znała. Widziała go kilkakrotnie. I on ją również. A czy zobaczył ją także dziś? Niedawno? Musiał. Dlatego właśnie przyszedł. Nie istniały zbiegi okoliczności. Nie takie. Wiedział, że jest w domu, pukał coraz natarczywiej. Oparła się o ścianę i łapczywie zassała powietrze. Położyła dłoń na klamce.

Niewiele pamiętała z tego, co było dalej. Mówił do niej. „On umarł” – to było pierwsze. A potem, że wszystko w porządku, że rozumie. I jest po jej stronie. Ciągle to powtarzał i nadal powtarza. Teraz też. Jest po jej stronie. Ma dla niej zadanie. I tylko tyle. Kiedy je wykona, wszystko będzie dobrze. Wszystko się skończy.

Jak skończy? Nie wiedziała. Tamten umarł, a ten czegoś chciał. Musiała to zrobić. Potarła dłonie, żeby odrobinę je rozgrzać. Nie mogła pracować byle jak. Tutaj potrzebny był ogromny wysiłek. Tylko dzięki znakomitym, oszałamiającym efektom mogła jeszcze mieć jakąś szansę. Jedną, jedyną.

Inaczej nie pozostanie nic oprócz śmierci.

***

Stał przy drzwiach i nasłuchiwał. Dziewczyna przestała chlipać. Dobrze, bardzo dobrze. Nie znosił, kiedy tak chlipała. Czuł się jak ostatnia kanalia. A przecież nie on zawinił, tylko tamten. On był po jej stronie, wszystko świetnie rozumiał. Nie zdziwił się. Pomógł jej. Teraz ona musiała pomóc jemu. Ale źle się do tego zabrał, po amatorsku, nie myślał za wiele. Po prostu zdarzyła się ta sytuacja i postanowił z niej skorzystać. Już by się przecież nie powtórzyła, to jasne. Teraz miał wreszcie możliwość działać, zrobić coś, o czym marzył od dawna. Musiał ją skłonić do współpracy, skutecznie i… na długo. Co stanie się później? To będzie już zależało od niej.

A co najpierw? Miejsce. Nie mógł trzymać jej tutaj. W końcu zrozumie więcej i zacznie wrzeszczeć. Wszystko trzeba dobrze przemyśleć, każdy kolejny krok. Na razie zgodziła się współpracować, ale wciąż nie wie, co ją czeka. Musiał mieć odpowiednie argumenty, środki, sprzęt, zabezpieczenia, wyciszone ściany. A zanim to przygotuje – coś odurzającego, żeby się nie stawiała. Sąsiedzi przecież… Tylko patrzeć, jak któryś zacznie węszyć i nasłuchiwać. Trzeba ją stąd przenieść. Nawet wiedział gdzie. Musiał się tylko uspokoić i zacząć zachowywać racjonalnie.

Złapał się za głowę i jęknął. Nie lubił działać spontanicznie. Z początku wszystko wyglądało nieźle, czuł euforię, radość, rozpierającą go energię. Później sprawy zaczynały się komplikować. I oczywiście – nigdy wcześniej nie zrobił czegoś takiego, jak teraz. To było jego najtrudniejsze zadanie. Opanować się. Uspokoić. Zacząć myśleć logicznie. Zacząć działać.

Co to? Wali w drzwi? Dlaczego? Przecież zgodziła się współpracować, do cholery! Tylko nie to. Rozejrzał się w popłochu po pokoju. Firanka… Zerwał ją z karnisza i podarł na szerokie pasy. To żenujące, jak słabo był przygotowany. Przekręcił klucz w zamku i otworzył drzwi. Dziewczyna rzuciła się w jego stronę. Nie miał jeszcze niczego, co mógłby jej zaaplikować. Dopiero później… Teraz musiał zrobić to, czego bardzo nie lubił. Zacisnął dłoń w pięść. Nawet nie wiedział, kiedy wyprowadził cios. Dziewczyna umilkła od razu. Złapała się za nos, a przez jej palce kapała krew. Głupia. Przecież był po jej stronie! Wszystko rozumiał.

Złapał dziewczynę za umazane krwią ręce i związał je podartą na pasy firanką. Teraz nie mogła pracować, ale na razie chodziło o to, by przestała się rzucać. A pracować w końcu zacznie, nie ma wyjścia.

Okropnie jej spuchł ten nos…

WIEDEŃ – HEL

czerwiec 2015

Rozdział 1

Ulrike Seinfeld przybiegła na przystanek i odprowadziła wzrokiem odjeżdżający tramwaj. Zaklęła. Nic jej dzisiaj nie wychodziło. Po raz pierwszy w życiu spaliła piernik – ulubione ciasto Ernsta, na które bardzo tego dnia liczył. Jutro przyjeżdżała jego babka, jakaś stara Żydówka z Antwerpii, i od kilku dni nie dało się z nim wytrzymać. Ciągle dzwonił i zadawał głupie pytania. Ulrike miała powoli dość, nie na tyle jednak, by odejść z pracy. Ernst Bauer całkiem nieźle jej płacił i dawał dużą swobodę działania. Nie wtrącał się i nie wymądrzał. Układ był jasny od samego początku. Ona sprzątała mu w domu i w pracowni rzeźbiarskiej, gotowała obiady i piekła ciasta, on co miesiąc przelewał jej godziwą sumkę na konto i nie narzekał. To ostatnie było chyba jeszcze ważniejsze niż pieniądze. Poprzedni pracodawca zrzędził na okrągło: „Ulrike, mówiłem ci, płyn miał być o zapachu cytryny, nie cytrusów, cytrusy to nazwa ogólna, a cytryna – konkretna”; „Znowu za słabo wykręciłaś mop i podłoga wolno schnie”; „Jakich użyłaś ściereczek, że zostały takie mazy na szybie?”. Mazy! Jedna smuga! To według niego były „mazy”. Poprzedni pracodawca oglądał wszystko przez lupę i zawsze coś musiał znaleźć. Obniżał jej później pensję, gnida… A Ernst Bauer tylko kiwał głową i był szczęśliwy, że na dywanie nie zalega mu sterta nieupranych skarpet. W pracowni to samo. Ulrike zawsze wiedziała, że nie wolno ruszać „terenu” wokół rzeźby i omijała go łukiem. Efekt był taki, że na czyściutkiej podłodze zostawała wyspa śmieci, ścinek, obierków, zaschniętej gliny, drewnianych wiórów, kleju i przeróżnej maści narzędzi tortur, jak w duchu nazywała dłuta i rzeźbiarskie piły. Ernst bardzo ją za to doceniał.

A teraz? Teraz zachowywał się jak osoba cierpiąca na nerwicę natręctw. I wszystko przez babcię. Kto by pomyślał? Tyle biegania z obłędem w oczach po mieście, sprzątania, pieczenia, zacierania śladów licznych romansów, romansików i innych bzdurnych tematów, dlatego jedynie, że w odwiedziny przyjeżdża jakaś stara kobieta? Jest antwerpską cesarzową albo coś w tym stylu? Ulrike pokręciła z dezaprobatą głową i zerknęła na przyklejony do szyby plakat Conchity Wurst. Conchita utkwiła w niej nieruchome spojrzenie.

– No i co się gapisz? – mruknęła pod nosem.

– Szowinistka! – zawołał ktoś po lewej.

Jakaś panna w kusej różowej sukienczynie i mocnym makijażu pokazała jej środkowy palec. Ulrike zamurowało. Świetnie. Ona, największa fanka Conchity, która po raz trzeci z rzędu zaczytywała się w jej biografii, została wyzwana od szowinistek. I dlaczego właściwie szowinistek? A nie… homo-, kseno- i innych fobów? Za pomocą jakiego terminu można najlepiej oddać ewentualną niechęć do kobiety z brodą? Ulrike chciała coś odpyskować różowej pannie, ale właśnie przyjechał tramwaj, więc z tego zrezygnowała i wskoczyła na stopień. Dzień zaczął się wspaniale.

Przez całą drogę na Neubaugasse myślała o tym, jak wytłumaczyć Ernstowi ten spalony piernik. Nie będzie szczęśliwy, to pewne. Ale ostatecznie jego babka przyjeżdżała jutro, więc jeszcze nie wszystko stracone. Tyle że dziś w pracowni zapowiadało się więcej pracy niż zwykle. Szef zamierzał nadzorować wszelkie działania osobiście i chyba nawet planował trochę pomóc. Obiecał pojechać na Neubaugasse z samego rana i tam na nią poczekać. Choć przecież mieszkał na drugim końcu miasta. Na dodatek zamierzał przywieźć śniadanie. Świat się kończył. A ona nie dość, że się spóźni, to jeszcze nie przyniesie obiecanego ciasta. Pięknie.

Wysiadła z tramwaju i stanęła przed bladożółtą kamienicą. Denerwowała się, po raz pierwszy chyba, odkąd zaczęła pracować u Ernsta. Na krótką chwilę przymknęła oczy i policzyła do piętnastu, po czym weszła na klatkę schodową. Drzwi do mieszkania na pierwszym piętrze były niedomknięte. Przez szparę przesączało się mdłe światło i Ulrike zrozumiała, że Ernst nie zwinął jeszcze rolet. Poczuła dziwny niepokój. Delikatnie pchnęła drzwi i znalazła się w przedpokoju. W nozdrza uderzył ją osobliwy, metaliczny zapach. Niezbyt przyjemny i jakby… trochę znajomy. Kiedy sobie to uświadomiła, zrobiło jej się zimno. Taki sam zapach zawsze unosił się tam, skąd uciekła zaraz po skończeniu osiemnastu lat. W domu i przylegającym do niego zakładzie, który prowadzili jej rodzice. W rzeźni. To krew tak pachniała. Słodko, metalicznie. Ulrike poczuła mdłości.

– Ernst! – zawołała, zanim zdążyła pomyśleć. – Ernst! Jesteś tu?!

Usłyszała stłumione chrząknięcie i szloch. Opanowała drżenie nóg i ruszyła do największego pokoju, w którym zawsze rzeźbił. W progu stanęła jak wryta. Krzyknęła, po czym przycisnęła dłonie do ust. Na środku pomieszczenia klęczał jej szef. Kołysał się i szlochał jak dziecko. A przed nim znajdowała się… Ulrike również opadła na kolana. Przed Ernstem, na stercie rzeźbiarskich odpadów, leżała kobieta. Była naga. Ułożono ją na prawym boku, z głową opartą na prawej dłoni i lekko ugiętymi kolanami. Wyglądała tak, jak gdyby pozowała do aktu. Odważnie, bez żadnych zahamowań. Poza ubraniem jeszcze czegoś jej brakowało. Ulrike dźwignęła się z kolan i podeszła bliżej. Tak, tej tutaj brakowało jeszcze… krwi. Na nadgarstkach zmarłej widniały szkarłatne pionowe kreski, a wszystko wokół tonęło w czerwonej mazi. Ulrike podeszła do okna, otworzyła je i wzięła głęboki wdech, by powstrzymać kolejną falę mdłości. Znała tę dziewczynę. I Ernst również ją znał.

***

Mewy. Ich skrzek wydał się Annie przyjemny jak dawno niesłyszana melodia. Otworzyła oczy, obróciła się w stronę okna i skupiła na dźwiękach. We Florencji nie było mew albo też ona, skoncentrowana na innych zjawiskach, ludziach i obiektach, nie zwracała na nie uwagi. Tutaj, w Helu, zawsze dostrzegała detale i wsłuchiwała się w odgłosy otaczającej ją przestrzeni. Tutaj, w Helu, było dziwnie. Czuła, że źle zrobiła, przyjeżdżając, a jednocześnie nie rozumiała, dlaczego nagle ogarnął ją spokój. Po wielu dramatycznych wydarzeniach, które rozegrały się ubiegłej jesieni i zimy, Hel był pusty i milczący. Podarował jej ciszę. Jeszcze nie wiedziała, co powinna z nią zrobić.

Kiedy zadzwonił notariusz matki, akurat znajdowała się w Ystad. Pojechała tam, żeby sprzedać dom. Nie miała sprecyzowanych planów na przyszłość, ale w miejscu, w którym kiedyś mieszkała ze swoim nieżyjącym już mężem, nie potrafiła dłużej przebywać. Oczywiście ogarniał ją smutek na myśl o tym, że na zawsze opuści tę dobrze znaną i oswojoną przestrzeń. W dniu, w którym podpisała stosowne papiery i dom przestał być jej własnością, długo chodziła po plaży i lesie, wystawiała twarz na wiatr i spoglądała na zielone wody Bałtyku. Zrobiła to. Zmierzyła się z własną przeszłością i uznała, że może iść dalej. Postanowiła więc zacząć wszystko od nowa. Gdzie? Może w Sztokholmie? A może we Florencji? Spodobało jej się tam. A może jeszcze gdzie indziej? W miejscu, które byłoby nowe zarówno dla niej, jak i dla Antonia? Świadomość, że miała z kim porozmawiać o przyszłości, wydawała się bardzo krzepiąca.

Telefon od notariusza matki odebrała na plaży. Szum morza i wycie wiatru utrudniały rozmowę, która i tak nie była łatwa. Notariusz miał do przekazania informację o tym, że matka Anny wyjechała z Helu i prosiła, by jej nie szukać. Przygotowała akt darowizny i chciała przekazać starszej córce całą swoją własność, czyli dom-pensjonat na Rybackiej. To właśnie w nim rozegrał się wielki dramat. Anna wolałaby o wszystkim zapomnieć i nigdy już tam nie wracać. Z początku tak właśnie chciała zrobić. Rozłączyć się. Nie słuchać przemowy notariusza o akcie darowizny. A jednak nie potrafiła. Może matka wreszcie coś poczuła? Coś zrozumiała? Może się zmieniła albo próbowała zmienić, skoro postanowiła wyjechać? Anna nie zamierzała jej szukać, bawić się w przeprosiny, wybaczanie i udawanie, że przeszłość zupełnie się nie liczy. Ale dom… Czy mogłaby go tak zwyczajnie porzucić? Uznała, że nie. W niewielkim budynku na Rybackiej spędziła przecież całe swoje dzieciństwo i powinna chociaż przekazać go w dobre ręce. Tym się ostatnio zajmowała. Oddawaniem swoich dawnych mieszkań innym ludziom.

Do Helu przyjechała razem z Antoniem i Lempi, która nieszczęśliwie zakochała się w tancerzu z Ystad. Zapisała się na salsę, bo uznała, że zawsze lubiła oglądać w telewizji turnieje tańca latynoamerykańskiego. Chciała wreszcie spełnić jedno ze swoich najskrytszych marzeń. No i spełniła. Do salsy miała prawdziwy talent, ale instruktor dał jej kosza już po trzeciej randce. Wciąż nie mogła o nim zapomnieć i postanowiła, że nie będzie dłużej mieszkać w Ystad, zwłaszcza sama, bez „pani Lindholm”. Co było robić? Anna nie miała zbyt wielkiego wyboru. Czuła się za Lempi odpowiedzialna. A w Helu, o dziwo, fińska gosposia zadomowiła się całkiem szybko, mimo złych wspomnień, które również u niej wywoływało to miejsce. Nadal nienawidziła wszystkich mężczyzn na świecie, ale zaraz wzięła się do pracy. Wysprzątała każdy kąt, pokryła ściany świeżą farbą i zasadziła nowe kwiatki w doniczkach. Uznała, że skoro pani Malwina jeszcze przed swoim zniknięciem zdążyła wynająć pokoje na kilka najbliższych miesięcy, to szkoda z tego rezygnować. A Antonio zaskakująco szybko przyznał jej rację. Anna zupełnie nie wiedziała, o co im chodzi, ale chwilowo nie miała siły polemizować z tą dwójką. Chciała wreszcie odpocząć. I właśnie, razem z Lempi i Antoniem, spędzała już w Helu trzeci miesiąc. A teraz, jak codziennie o poranku, słuchała mew.

Często zadawała sobie pytanie, czy postępuje właściwie, i czy nie powinna raczej być na siebie zła o tę znieczulicę. O prześlizgiwanie się nad wspomnieniami związanymi z własną rodziną – matką i siostrą oraz Brunonem, jej mężem-mordercą. Bo to on przecież zniszczył Annie ważny fragment życia i na zawsze zmienił rzeczywistość, w której się poruszała. Ją samą zmienił. Wciąż nie mogła się pogodzić z tym, co zaszło. Z faktem, że jej siostra Lidka okazała się morderczynią, a Vidar zginął bezsensownie i niepotrzebnie. A jednak… przecież ruszyła z miejsca. Poukładała wiele spraw. Była nawet w stanie po raz kolejny się zakochać, przebić przez warstwę nieufności, zgorzknienia i cynizmu, którymi – jak myślała – przesiąkła na dobre. Antonio Valli, do niedawna komisarz weneckiej policji miejskiej, przyjechał z nią aż tutaj. Jeszcze nie miał jej dość.

Obróciła się na drugi bok i naciągnęła kołdrę pod brodę. Antonio spał na plecach, z jedną dłonią wsuniętą pod głowę. Chyba służyło mu porzucenie przesyconej wilgocią Wenecji. Wyglądał zdrowiej, a poziome bruzdy na jego czole nie były już tak głębokie. Oddychał spokojnie, dobrze sypiał. Życie z nim uznała za łatwe i bezproblemowe. A kiedy się poznali, wyglądał na szorstkiego w obyciu i złośliwego człowieka. W weneckim komisariacie, delikatnie mówiąc, nie był najbardziej lubianą postacią. A jednak w stosunku do Anny od samego początku zachowywał się inaczej niż wobec swoich znajomych z pracy. Chwilami czuła wyrzuty sumienia, że wszystko tak gładko i szybko się między nimi ułożyło. Ale przecież… byli jeszcze młodzi. A Antonio dodawał jej sił.

– Gapisz się na mnie – mruknął nagle i oderwał głowę od poduszki.

Anna drgnęła.

– Jak ty to robisz? – prychnęła i wyszarpnęła mu z dłoni róg kołdry.

– Co robię? – Jak zwykle zgrywał niewiniątko.

– Udajesz, że śpisz, i nawet ci powieka nie drgnie.

– Aaaa, to! Mam wrodzony talent. Poza tym to miłe, jak mnie tak w nocy przykrywasz.

– Wiesz o tym?

– A co myślałaś?

Zaniemówiła. Przez chwilę wpatrywała się w niego z mieszaniną niechęci i fascynacji. Chciała mu coś odpowiedzieć, rzucić ciętą ripostą, ale nie zdążyła. Z dołu dobiegł ich odgłos tłuczonego szkła, a tuż po nim seria fińskich przekleństw. Lempi rządziła w kuchni…

Antonio zerwał się z łóżka i zrobił zbolałą minę. Annę ogarnęły złe przeczucia.

– Co zrobiłeś? – zapytała cicho.

– Postawiłem talerze na parapecie. Wczoraj, po kolacji.

– Mówiłam ci, żebyś nie stawiał ich na parapecie. Lempi ma taki zwyczaj, że zawsze zaczyna dzień od…

– Wywietrzenia kuchni. Wiem o tym.

– I nie patrzy na parapet, po prostu otwiera okno.

– O tym też wiem. Mogłaby czasem na ten parapet zerknąć, świat by się nie skończył.

– Mogłaby. A ty mógłbyś nie stawiać na nim talerzy, bo przyznasz, że parapet niekoniecznie do tego służy.

– Jak myślisz – musimy już tam schodzić? Jeśli chwilę odczekamy, to…

– Lepiej pójść i jej pomóc ze sprzątaniem. I tak nie zapomni o całym zajściu, a w dodatku jak posprząta zupełnie sama, to dłużej będzie się dąsać.

Anna podniosła się z łóżka i narzuciła na ramiona szlafrok. Antonio ociągał się przy wkładaniu dżinsów i, jak na niego, bardzo długo dumał nad wyborem odpowiedniego T-shirtu.

– Ten facet od salsy musiał jej nieźle zaleźć za skórę – mruknął pod nosem, kiedy schodzili już na dół. Anna z trudem powstrzymała się od śmiechu.

Lempi stała na środku kuchni. W jednej dłoni dzierżyła miotłę, w drugiej ściskała szufelkę. Kiedy Anna pojawiła się w progu, Finka rzuciła jej nieprzytomne spojrzenie. Zaraz jednak wyprostowała się dumnie i zmrużyła oczy. Nie patrzyła już na swoją pracodawczynię. Świdrowała wzrokiem Antonia, który kręcił się nerwowo, czerwienił i pocił.

– Dzień dobry panu – wycedziła kwadratową angielszczyzną. Akcent wciąż miała śmieszny, ale jeśli chodzi o zasób słów i gramatykę, szybko robiła postępy.

– Wystarczy Antonio. Jak już mówiłem. Wiele razy, zresztą… – szepnął w odpowiedzi i przestąpił z nogi na nogę.

Lempi nie uraczyła go odpowiedzią, tylko wydała z siebie odgłos przypominający kichnięcie. Anna dusiła się od tłumionego chichotu. To było naprawdę ciekawe zjawisko. Lempi potrafiła wzbudzać respekt, a nawet swego rodzaju lęk, w ludziach pokroju Vallego, który zazwyczaj gardził całym światem. Teraz stał przed nią zakłopotany jak brytyjska pensjonarka sprzed ery sufrażystek. Gosposia nic już nie powiedziała, tylko z miną królowej wręczyła mu szufelkę i miotłę. Przechwycił je bez sprzeciwu i zaczął z nienaturalnym zapałem sprzątać odłamki. Finka ominęła Antonia, podniosła ze stołu dzbanek i do dużego kubka nalała Annie świeżo zaparzonej kawy. Następnie chwyciła pracodawczynię za łokieć i wyprowadziła z kuchni. Pokonały tak całą długość korytarza i wyszły przed dom. Zaskoczona Anna czekała na to, co miało nadejść. Bo coś musiało. Lempi zachowywała się w podobny sposób tylko wtedy, kiedy miała do zakomunikowania jakąś ważną życiową prawdę – na przykład, że przed pensjonatem przydałby się większy parking, klienci niekoniecznie chcą jeść fińską owsiankę, a ci, co wywiesili skarpety na balkonie, skarżyli się, bo im je zwiało. I mężczyźni to ogólnie największe świnie w dziejach ludzkości. Aha – i jeszcze, że publiczne wykonywanie tańców latynoamerykańskich powinno być prawnie zabronione we wszystkich krajach na świecie. Na co postawi dziś?

Anna oparła się plecami o balustradę i przez chwilę przyglądała się winorośli oplatającej werandę. Ktoś powinien ją chyba przyciąć?

– Ekhm… Pani Lindholm? Mogę? – Lempi najwyraźniej była już gotowa do wygłoszenia swojej mowy.

– Pewnie – odparła i uśmiechnęła się zachęcająco.

– No bo jest problem. Znaczy – ja zauważyłam problem.

– Tak?

– A właściwie nie zauważyłam problemu, tylko kogoś, kto może sprawiać problemy.

– Lempi…?

Annie zaschło w gardle i czym prędzej upiła łyk kawy. Kto mógł sprawiać kłopoty? Kogo Lempi spotkała tutaj, w Helu? Czyżby matka wróciła? Bo jeśli nie ona, to któż by inny? Fińska gosposia zamachała rękami.

– Tylko pani nie panikuje…

– Lempi?!

Nie panikuje? Cholera! Mogłaby się wreszcie wysłowić. Anna miała ochotę potrząsnąć Finką, ale kobieta była ostatnio bardzo drażliwa, więc wolała z nią nie zadzierać. Ciche dni w wykonaniu Lempi zawsze znosiło się z trudem… A jednak – panikować? Z czyjego powodu? Czyżby jakiś kryminalista? Tutaj, w Helu? Przyjechał za Anną? Ostatecznie – to by nie było nic dziwnego ani nowego. Poznała przecież w życiu wielu kryminalistów.

– Lempi, błagam! – nie wytrzymała wreszcie, kiedy dramatyczna pauza zdawała się przeciągać w nieskończoność.

– No bo przyjechał tutaj. I moim zdaniem nic dobrego z tego nie wyjdzie.

– Kto przyjechał?

Anna zacisnęła palce na kubku. Niech to szlag! Ingvar. Na pewno on. Niby definitywnie się rozstali, nie informowała go o zmianach w swoim życiu, ale długo nie mógł odpuścić. Pisał i pytał, czy wszystko w porządku. Nie miał zaufania do „tego Włocha”. Prosił, by na wszelki wypadek zachowała ostrożność. Uspokoił się dopiero półtora miesiąca temu i wtedy zamilkł na dobre. Myślała, że to już koniec. Był przecież związany z Ester Gustaffson. Koledzy z komisariatu w Ystad, gdzie kiedyś pracowała, mówili nawet, że chyba szykuje się ślub. A zatem czego chciał?

Lempi wykonała na werandzie dziwną pantomimę, po czym wyrzuciła z siebie kilka bliżej niezidentyfikowanych dźwięków. Była autentycznie zażenowana.

– To Ingvar, prawda? – szepnęła Anna. – Jego tutaj spotkałaś?

Finka przestała podrygiwać i zerknęła na swoją pracodawczynię, unosząc ze zdziwieniem brwi.

– Kto?

– No… Ingvar Frisk z…

– Wiem, wiem! Ten od ziółek i makaronu z glonów. A co on miałby tu robić, jeśli mogę spytać? – zainteresowała się.

– Nie wiem, mówiłaś…

– W życiu nic nie mówiłam o żadnym policjancie z obsesją na tle wodorostów!

– On nie ma obsesji na tle…

– Nie, nie. To nie ten.

Nie ten. Annie ścierpła skóra. Jeśli nie ten, to… tamten drugi. Oczywiście. Przecież to było logiczniejsze. Tutaj, w Helu, mieszkali jego rodzice. Miał do kogo przyjechać i wcale nie musiał szukać pretekstu.

– Lempi. Chodzi ci o…?

– Leona. Lajona. Czy jak mu tam! Wczoraj przyjechał, spotkałam go wieczorem na plaży. Zdziwił się na mój widok, ale tak… hm… osobliwie. Niby zaniepokoił. Ale z drugiej strony ucieszył. Ale też i przestraszył. Ja tam go nie rozumiem, wie pani? Taki jakiś smutny. Coś tam o Włoszce jednej mówił. Ponoć Lucrezia, jak od tych Borgiów wyuzdanych i papieża co miał chyba z trójkę dzieci albo i nawet czwórkę. No! Ja mówię, że z tymi południowcami śniadymi to nic dobrego, same kłopoty. Nieważne, chłop czy kobita, jeden diabeł!

Finka trajkotała jeszcze w swoim tempie o złych południowcach i bagnach, w które wpadają niewinni i porządni ludzie, a Anna w milczeniu dopiła kawę. Leon. Lajon. Oczywiście musiał się znaleźć w Helu akurat teraz. Dlaczego nie?

Rozdział 2

Ulrike Seinfeld wciąż stała przy oknie, kiedy przyjechała policja. Sama ich wezwała, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, co dokładnie powiedziała, choć przecież rozmowę zakończyła przed kilkoma minutami. W pewnym momencie wybrzmiały syreny, których wycie wydawało się coraz głośniejsze, aż wreszcie urwało się nagle, gdzieś blisko. Ulrike przechyliła się przez parapet i spojrzała w dół. Trzy radiowozy. Aż trzy? Po co? I gliny. Ilu ich? Nie mogła dokładnie oszacować. Podzielili się. Kilku wbiegło do budynku, kilku zostało przed wejściem, jeszcze kilku okrążało właśnie kamienicę. No tak. Faktycznie – było tutaj również wejście od podwórka. Dobrze kombinowali. Ale… dlaczego aż tylu?

Wyprostowała się i spojrzała na Ernsta. Był blady, prawie siny. Klęczał nadal i kiwał się jak małe dziecko. Co miała zrobić? Podnieść go? Tak, pewnie powinna.

– Ernst – przemówiła łagodnie, ale nie mogła ruszyć się z miejsca. Chyba trochę się go bała. – Ernst! – zawołała głośniej.

Mężczyzna spojrzał na nią z obłędem w oczach. Teraz przestraszyła się już na dobre. A jeśli to… on? Zaraz, pokazywał coś. Wyciągnął palec i… Ulrike wytężyła wzrok. Do niedokończonej drewnianej rzeźby przyczepiona była kartka. Nie mogła do niej podejść, bo przecież na miejscu zbrodni nie wolno niczego ruszać. Tak słyszała. Poza tym aby zbliżyć się do rzeźby, musiałaby wejść w kałużę krwi tej dziewczyny. Ernst niczym się nie przejmował. Klęczał nadal, a jego lniane spodnie zmieniały barwę z kremowej na szkarłatną. Ulrike znowu zrobiło się niedobrze. Krew. Zapach krwi, jak w rzeźni. Co tam napisano?

Wzdrygnęła się, kiedy do mieszkania wpadli policjanci. Zaczęli wrzeszczeć i wymachiwać bronią, kazali unosić ręce. Jak w filmie sensacyjnym. Po co to wszystko? Przecież oni byli niegroźni. Rozszlochany i kiwający się na kolanach rzeźbiarz oraz sprzątaczka, córka rzeźnika. Czy stanie się teraz jedną z głównych podejrzanych? Umiała operować nożami, owszem. Wiedzieli o tym?

Najpierw dopadli Ernsta, założyli mu kajdanki i podnieśli do pozycji stojącej. O coś go pytali. Następnie przyszła kolej na nią. Jej również kazali się odwrócić. Poczuła na nadgarstkach chłodny metal i usłyszała tuż przy uchu jakiś dziwny wierszyk. Znała go bardziej z filmów niż z życia. Nie mogła się skupić. Jej wzrok biegł od martwej dziewczyny do rzeźby, od rzeźby do Ernsta, który nagle przestał szlochać i zaczął się stawiać. Szarpał się z policjantami i coś mamrotał. Wreszcie zaczął krzyczeć.

– To nie ja! Tak ją znalazłem! Już nie żyła, kiedy tu przyszedłem!

Ulrike pokręciła z rezygnacją głową. Na policjantach takie oświadczenie nie mogło wywrzeć zbyt wielkiego wrażenia. Pewnie wszyscy mordercy to mówili, a przynajmniej większość. Czy ona również powinna się odezwać? Chciała. Miała zamiar, kiedy znowu wydarł się Ernst, już z przedpokoju.

– Zostawcie Ulrike, ona dopiero przyszła! Sama was wezwała. Zostawcie ją, słyszycie? Ulrike, pamiętaj! Moja babcia! Zajmij się nią!

Szamotał się nadal, kiedy wyprowadzali go z mieszkania. Ulrike nie stawiała oporu. To było przecież jakieś absurdalne, gigantyczne nieporozumienie. I jeszcze ta cała babcia. Akurat teraz mu się o niej przypomniało, w takiej chwili. Niech to diabli! Chyba naprawdę nie miała wyjścia i będzie musiała zająć się starszą panią, jeśli Ernsta z jakiegoś powodu zatrzymają na dłużej. Nikt inny tego przecież nie zrobi. A jej, oczywiście, nie zamkną. Bo niby za co? Z pewnością nie miała się czego obawiać.

Ulrike wychodziła z pracowni w asyście dwóch policjantów. Dopiero na dole przypomniała sobie o kartce przyczepionej do rzeźby. Zatrzymała się. Jeden z policjantów lekko ją popchnął.

– Chwileczkę – zaprotestowała. – Ta kartka. Co tam było napisane?

– Nie wie pani? – zapytał szyderczo mundurowy.

– Nie, nie wiem! Przecież dopiero przyszłam, nie przyjrzałam się. Skąd mam wiedzieć?

– Oczywiście…

Policjanci popchnęli ją znowu w kierunku radiowozu. Przez całą drogę na komisariat nikt się do niej nie odzywał. Dopiero na miejscu, kiedy została wstępnie przesłuchana i usłyszała, że może wrócić do domu, ale ma zakaz opuszczania miasta aż do odwołania, ponowiła swoje pytanie. Komisarz Weber, z którym rozmawiała, przyjrzał jej się uważnie.

– Tylko niech mnie pan nie pyta, czy na pewno nie wiem – zaryzykowała. – Już mówiłam. Kiedy przyszłam, Ernst klęczał przy dziewczynie, a ona już nie żyła. I to pewnie od dawna. Wskazywał na tę kartkę, ale nie zdołałam dojrzeć, co było na niej napisane.

– Czy ofiara i pan Bauer byli sobie bliscy? – zapytał komisarz i odchylił się na krześle.

Ulrike poczuła ponowny przypływ irytacji.

– Już pan o to pytał – odparła.

– Nie. Zapytałem, w jakiej pozostawali relacji.

– A ja odpowiedziałam, że Marlene Sachs była modelką Ernsta.

– Bardzo lakonicznie. Ale tak sobie myślę, że może jeszcze przez chwilę porozmawiamy?

Komisarz uśmiechnął się, a Ulrike poczuła uderzenie gorąca. Rzeczywiście była lakoniczna. Bała się powiedzieć coś więcej, żeby nie zaszkodzić Ernstowi. Poza tym – co ona wiedziała? Nie znała całej prawdy, nie rozumiała do końca swojego szefa, który wydawał jej się niegroźnym dziwakiem. Ale może powinna porozmawiać z tym policjantem bardziej otwarcie? Może wcale nie zaszkodzi Ernstowi? Wręcz przeciwnie – wyświadczy mu przysługę? Westchnęła ciężko. Bez sensu pytała o tę głupią kartkę.

– No dobrze. Pewnie prędzej czy później i tak pan się dowie. Otóż Ernst i Marlene… Zna pan mniej więcej historię związku Liz Taylor i Richarda Burtona?

– Mniej więcej – przyznał policjant. – Wiem tyle, że się ciągle pobierali i rozwodzili.

– I tyle wystarczy – skwitowała. – Marlene i Ernst ciągle się rozchodzili i schodzili. Ona wściekała się na niego za zdrady, on na nią za to samo, i tak w kółko. A jednak Ernst jest świetnym rzeźbiarzem, a Marlene jest… była idealną modelką. Muzą wielu artystów, w typie, rozumie pan, dawnych członkiń bohemy. Pozowała malarzom i rzeźbiarzom, niemal ją sobie wyrywali. Niecały rok temu odeszła od Ernsta i związała się na dłużej z Michaelem Niklausem.

Policjant, bardzo zadowolony, zanotował coś w notesie.

– Czy ten Niklaus również rzeźbi?

– Hm… Tak.

Ulrike spuściła wzrok. Wiedziała, że komisarz usłyszał w jej głosie wahanie. Powiedziała więcej, niż zamierzała. Musiała się z tego jakoś wykręcić, wrócić do domu i tam spokojnie pomyśleć. Pozostawała jeszcze kwestia babci… Jak ona się nazywała? Ernst używał w odniesieniu do niej dwóch imion. Saskia brzmiało z holenderska, a to drugie… Chana? Było chyba żydowskie. Holenderskiego Ernst użył tylko dwa razy, jak gdyby mu się wyrwało przypadkiem. Zaraz się poprawił i ponownie nazwał babcię Chaną. Czyli jak ona miała w końcu naprawdę na imię?

– Panno Seinfeld?

Głos komisarza przywrócił ją do rzeczywistości. Póki co, wciąż tu była, i na dodatek zaczęła się motać.

– A tak, przepraszam. Niklaus. No… Z nim to dziwna sprawa.

– Dlaczego?

– Bo owszem, on też rzeźbi. Ale długo nie mógł się przebić. Robił takie, pożal się Boże, figurki, że nawet ich na Stefansplatz nie chcieli kupować. Nie skończył studiów, bo mu nie szło na egzaminach. Ale się zawziął, rzeźbił, chodził na jakieś kursy…

– Ważna rzecz, spełniać marzenia – rzucił sentencjonalnie policjant.

Ulrike skrzywiła się i prawie syknęła. Filozof z komisariatu się znalazł. Ale niestety trafił w punkt.

– Może i tak – uznała łaskawie. – I Niklaus wreszcie dał radę.

– Dał radę?

– Wybił się. Zaczął nagle świetnie rzeźbić, wie pan? Ktoś go zauważył. A dokładnie, zwróciła na niego uwagę Inge Altman z Phantastenmuseum. Zorganizowała mu pierwszą dużą wystawę i później posypały się propozycje. Jedna ekspozycja, druga, osiemnasta, świetne recenzje, zamówienia. I tak dalej.

– Czyli się nauczył? Rzeźbić?

– Na to wygląda.

– Z tego wniosek taki, że pan Ernst Bauer mógł się poczuć… hm… zazdrosny, że jego ulubiona modelka odeszła do rywala, któremu nagle zaczęło się świetnie powodzić. Czyż nie?

– Niby mógł, ale Ernst nie był typem stalkera. I nie mściłby się. Miał swoją godność. Poza tym ciągle myślał, że ona wróci – odparła szybko.

Poczuła, jak oblewa ją lodowaty pot. Zazdrość. Doskonały motyw. „Czyż nie”? Co miała teraz zrobić? Co dodać? Pogrążyła Ernsta, niech to cholera… Nigdy nie była dobra w komunikacji werbalnej.

– Że wróci? – Policjant uniósł brwi.

– No tak, oni właśnie tacy byli. Mówiłam. Taylor i Burton. Ernst był zazdrosny, owszem, ale nie zawracałby sobie głowy jakimiś głupimi zemstami – podkreśliła znowu i umilkła.

Bez sensu! Co ona wyprawiała? Teraz go tłumaczyła i wszystko dopiero zaczęło wyglądać podejrzanie. Przecież tylko winni się tłumaczą. Niech to…! Mogła stąd wyjść czym prędzej, kiedy jej pozwalał, zamiast pytać o głupią kartkę przypiętą do rzeźby. Ulrike zaczęła się wiercić na krześle, a policjant wyglądał na rozbawionego.

– Nie zawracałby? – upewnił się.

Pokręciła głową. Chyba nie powinna już się odzywać, bo naprawdę… Jak zaczynała mówić, nie wiedziała, kiedy przestać.

– Dobrze. Dziękuję, bardzo mi pani pomogła.

– Na serio? To znaczy… Naprawdę? – zapytała zaskoczona.

– Oczywiście. Ale na pewno jeszcze się spotkamy.

I wtedy mogę mieć więcej pytań.

– No… tak. Rozumiem.

– Do widzenia.

– Aaaa…

Komisarz spojrzał na nią z nowym zainteresowaniem. Zaklęła w duchu. Powinna stąd iść, skoro znowu powiedział „do widzenia” i miał szczerą chęć ją wypuścić. Ale nie. Musiała drążyć. Od dziecka była ciekawska i wścibska.

– Powie mi pan, co napisano na tej kartce?

Stało się. Po raz kolejny zadała to pytanie. Czuła, że bez tej informacji trudno będzie jej wyjść. Z jakiegoś powodu „list” i sposób, w jaki patrzył na niego Ernst, nie dawał Ulrike spokoju. Komisarz znowu się uśmiechnął.

– Ależ oczywiście, dlaczego nie. Na kartce kogoś chyba zacytowano, ale osoba, która ten cytat przywołała, nie raczyła podać autora. Obstawiam, że notkę napisał pani szef. To jego pismo, założę się, że znajdziemy również odciski palców. A tekst brzmi: „Poślubię Cię…”.

Policjant urwał i zajrzał do notesu. Ulrike ponownie tego dnia poczuła nieprzyjemne szarpnięcie w żołądku.

– „…gdy stworzysz arcydzieło” – dokończyła mechanicznie.

Mężczyzna pokiwał głową z uznaniem.

– Zgadza się. Zna pani?

– Alma Mahler.

– Słucham?

– Napisała to w swoim dzienniku.

– Kto?

Nie odpowiedziała. Rzuciła tylko „do widzenia” i skierowała się do wyjścia. Nie mógł jej zatrzymać, powiedział, że może iść. Ktoś ją nawet eskortował przez korytarz, po schodach, aż do drzwi. Szła jak w transie. Oczywiście… oczywiście, że znała ten cytat! Ernst Bauer powtarzał go kilkanaście razy dziennie. Każdy by zapamiętał.

***

Rzeźba była wyjątkowa. Miał rację, Inge musiała to niechętnie przyznać. Nie cierpiała, kiedy miał rację. Okropnie się wtedy puszył, robił wyniosłą minę i dawał każdemu do zrozumienia, że mogą mu skoczyć. Zawsze, kiedy coś szło nie po jego myśli, mówił: „Jeśli nie tutaj, to…”. Nigdy nie kończył zdania, bo nie musiał. Wszyscy wiedzieli, co chciał przez to powiedzieć. Jeśli wystawa nie odbędzie się u nich, pójdzie do kogoś innego. Żaden problem. Na tym etapie kariery faktycznie nikt nie mógł mu zaszkodzić. Galerie i muzea zabijały się o Michaela Niklausa. Kunsthistorisches, Mumok, Leopold, Belweder, nawet MAK, gdzie wystawiano głównie sztukę użytkową. Pewnie w samym, dość konserwatywnym, Hofburgu nie zawahano by się przed zorganizowaniem ekspozycji. Każdy pożądał tych jego chorych, nienormalnych, a przede wszystkim – brawurowych figur. Chłopak miał odwagę i fantazję. Był bezczelny i denerwujący, ale nie znał żadnych granic. Taki powinien być artysta. Niestety.

Inge Altman obróciła się na krześle i spojrzała w okno. Za szybą majaczył Hofburg i posąg cesarza na koniu. Dobry stary kaiser. Jego widok zawsze działał kojąco. To właśnie najbardziej lubiła w swojej pracy. Widok. Owszem, posada kuratora wystaw w Phantastenmuseum, ulokowanym w urokliwym pałacu rodziny Palffy, była interesująca i stanowiła wyzwanie, ale Inge miewała momentami dosyć groteski, realizmu magicznego, dadaizmu, surrealizmu i innych -izmów, które nie były „zwykłym” realizmem. Tutaj nigdy nic nie było „zwykłe”. Artyści wcielali w życie swoje abstrakcyjne wizje, dawali im kształty, rozmiary i opatrywali tytułami. Alesandrion choćby. Albo Pari Ravan, której obrazy wystawiali kilka lat temu. Piękne, owszem. Ale Inge wciąż miała przed oczami malowidło Enrico, na którym dziewczyna głaszcze psa i wpatruje się w morze, w odległy horyzont. Na horyzoncie płyną różowawe chmury, a na tle chmur rysuje się gigantyczna figura… również psa. Na obrazie są więc dwa psy – ten prawdziwy, którego można dotknąć i pogłaskać, i ten wyobrażony, rozpychający się na niebie jak wielka metafora istnienia. Ravan była jeszcze w miarę subtelna, ale taki Siegfried Zademack? Z wyglądu miły siwy pan z brodą, który maluje trupie czaszki, rozpadające się ciała, zjawy w prześcieradłach, nagie kobiety w objęciach szkieletów, równie nagie kobiety oblane niebieską farbą albo dla odmiany buty i odważniki. Bywały dni, kiedy Inge wychodziła z pracy i zdawało jej się, że na chmurze faktycznie siedzi jakiś pies… W takich chwilach wiele by dała za kilka godzin spędzonych w Hofburgu, w apartamentach Sissi albo w dziale z porcelaną Habsburgów. Wszystko miłe, ładne i do bólu zrozumiałe.

– Inge?

Prawie podskoczyła na dźwięk jego głosu. Cholerny smarkacz. Nie zapytał, czy może mówić jej po imieniu, po prostu zaczął i tyle. Obróciła się powoli i uśmiechnęła szeroko. Niklaus na pewno zauważył, że nie był to szczery uśmiech. Ale jednocześnie wiedział, że mu nie odmówi. Szef by ją zamordował, a później rozciągnął na płótnie albo przylutował do ściany i pokazywał jako jedno z dzieł sztuki. Z pewnością by się wpasowała.

Jeszcze raz rzuciła okiem na niewielką rzeźbę i kilka fotografii przedstawiających inne dzieła, z tej samej „serii”. Tym razem Niklaus wymyślił sobie nawiązanie do Lovecrafta. Zew Cthulhu. Jego rzeźba przedstawiała idealną kobiecą sylwetkę z głową paskudnego krakena. Wykonanie doskonałe, nie miała do czego się przyczepić. Jak zwykle. W ogóle nie poczuła się tym faktem zaskoczona.

Przeniosła wzrok z dzieła na artystę. Czy jej się zdawało, czy też był dziś nieco podenerwowany? Ciekawe…

– Dobrze, ustalmy datę – powiedziała wreszcie.

– Znakomicie! – Michael wyszczerzył się i cmoknął ją w policzek. Nienawidziła tego.

– Tylko zerknę w kalendarz. Napijesz się czegoś?

Kawa, herbata, woda, sok?

– Oczywiście na kapkę czegoś mocniejszego nie ma co liczyć?

Zmełła w ustach przekleństwo i tylko wzruszyła ramionami. Oczywiście, że nie mógł liczyć na żadną kapkę czegokolwiek. Po jej trupie. Raz już napili się razem wina na bankiecie, a potem Niklaus odrobinę za dużo sobie pozwalał. Powiedział, że uwielbia kobiety zbliżające się do czterdziestki. I miała go teraz lubić?

Z drugiej strony – wiedziała, że powinna utrzymywać z Niklausem poprawną relację. Konsekwentnie więc walczyła o jego zaufanie, może nawet o sympatię. W Palffy nie mieli nikogo lepszego. Otworzyła laptop i wyjęła z szuflady wielki, oprawiony w skórę kalendarz. Owszem, miała cały harmonogram wystaw w komputerze, ale lubiła też metody nieco staroświeckie. Wyznawała zasadę, że nie można polegać tylko na prądzie i elektronice. Pod tym względem była niereformowalna. Niklaus wymamrotał właśnie, że może napije się herbaty z miodem i szczyptą cynamonu, kiedy zadzwonił telefon. A właściwie zadzwoniły jednocześnie dwa telefony. Stacjonarny na biurku Inge i jej komórka. Ucieszyła się, że może na chwilę odwrócić uwagę od Niklausa, jego Cthulhu i herbaty ze „szczyptą cynamonu”.

– Halo – rzuciła w słuchawkę.

Przez mniej więcej minutę siedziała bez ruchu i wsłuchiwała się w to, co miał do powiedzenia jej rozmówca. Następnie uniosła się z krzesła i przymknęła oczy.

– Rozumiem. Dobrze – podsumowała krótko i rozłączyła się.

To, co czuła, było dziwne. Jakiś śmieszny ból w okolicy mostka, promieniujący do tyłu i uderzający w żebra. Zawał? Obeszła biurko i spojrzała na Niklausa. Jak miała mu to powiedzieć? Zaraz pewnie…

Drzwi do gabinetu Inge otworzyły się z hukiem i do środka wpadła jej asystentka. Dyszała ciężko, jak po długim biegu.

– Już pani słyszała?! A pan? O Jezu! – krzyknęła, zanim Inge zdążyła ją powstrzymać.

– Co jest, młoda? – zagaił błyskotliwie Niklaus, zerkając na dziewczynę.

– To wy jeszcze nic nie wiecie?

– Właśnie miałam…

– Marlene! Marlene Sachs! – wydarła się dziewczyna, a Inge już nie próbowała jej przerywać. Niech się dzieje.

Michael Niklaus lekko uniósł się na krześle.

– Moja Marlene? Co z nią?

– Nie żyje!

Niklaus pobladł i zacharczał. Inge nie odrywała od niego wzroku. Pewnie myślał, że asystentka żartuje, i chciał się roześmiać, ale obie kobiety patrzyły na niego ze śmiertelną powagą. Poderwał się, obrócił wokół własnej osi i ścisnął dłońmi głowę. Następnie podbiegł do asystentki i złapał ją za ramiona.

– Co ty, kurwa, pierdolisz?!

– No… nie żyje – wyszeptała przerażona dziewczyna. – Została zamordowana. Aresztowali Bauera.

Inge milczała. Widziała wyraźnie, jak twarz Niklausa wykrzywia się ze złości.

– Bauer! Zabiję skurwiela!

Rozdział 3

Anna od zawsze lubiła wieczory w Helu, zwłaszcza poza sezonem. Nawet jeśli to miejsce kojarzyło jej się niezmiennie z toksyczną matką, a teraz również z tragicznymi przeżyciami minionej jesieni. Kiedy wyjeżdżała stąd kilka miesięcy temu, była prawie pewna, że nigdy już tu nie wróci. A jednak pomyliła się. Nie tylko wróciła, ale też patrzyła na tę przestrzeń inaczej, widziała ją odbitą w oczach Antonia, któremu najwidoczniej bardzo przypadła do gustu. Tutaj nie było tak, jak w Wenecji. Wokół człowieka nie zamykały się szpalery kamienic, dróg nie przecinały kanały i mostki, a w powietrzu nie unosił się zapach kawy, ciasta i mokrych kamieni. Tutaj, wieczorami, było ciemno i pusto. Morze szumiało wściekle i wiał wiatr, zimny nawet latem. Lubiła go. Chyba właśnie takiego wiatru zawsze najbardziej brakowało jej tam, gdzie nie było morza.

Teraz Annę cieszyło nadejście lata, słoneczne dni i ciepło. Zbyt długo znosiła chłód. Potrzebowała się wreszcie ogrzać, wyciszyć i uspokoić. O ile to w ogóle możliwe w sytuacji, kiedy wciąż atakowały ją wspomnienia. Ale starała się stawiać im czoła. Nawet teraz, kiedy miała świadomość, że ona i Leon Woliński ponownie znaleźli się na tej samej szerokości geograficznej. Los dziwnie z nimi ostatnio pogrywał.

Antonio złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie dokładnie w momencie, kiedy zbliżała się fala przypływu. Zdążyła uskoczyć w bok. Objął ją mocno i poprowadził w stronę promenady. Powinna powiedzieć mu o Leonie, bo przecież w końcu i tak się dowie. Nie zapałali do siebie sympatią w lutym, kiedy poznali się w Wenecji. I nic dziwnego. Wszyscy zachowywali się wtedy irracjonalnie, może poza Antoniem, który był po prostu sobą. Ona natomiast popełniała błędy, dokonywała nie zawsze właściwych wyborów i ufała nie zawsze odpowiednim ludziom, a przede wszystkim – nieładnie potraktowała Leona. Ściągnęła go do Wenecji, kiedy za nim zatęskniła, po czym zostawiła samemu sobie, gdy na horyzoncie pojawił się komisarz Valli. A biedny Lajon wpadł w objęcia podstępnej Włoszki. No dobrze, może nie wpadł, tylko sam się w nie rzucił, żeby poprowadzić jakieś swoje wydumane, prywatne śledztwo. I nawet jeśli miał słuszne podejrzenia, to podjął niebezpieczną grę. Anna nigdy by sobie nie wybaczyła, gdyby coś mu się stało. Był dla niej ważny, nawet jeśli nie w taki sposób, w jaki ona była ważna dla niego. A co czuł teraz? Gdzie był przez cztery miesiące? Pracował? Odpoczywał? Myślał nad swoim życiem, nad przeszłością, tą daleką i tą nieodległą? Myślał o Annie? Czy chciałaby, aby o niej myślał?

– Wszystko w porządku? – zapytał Antonio, kiedy znaleźli się na promenadzie.

Niebo wciąż było rdzawe, choć słońce już dawno zaszło. Spojrzała na niego. Zmienił się. A raczej – zmieniał. Widziała to każdego dnia. Była bliska konkluzji, że Antonio Valli, mężczyzna z przeszłością, o dość paskudnym niegdyś charakterku, poczuł się w końcu szczęśliwy. Postanowiła powiedzieć mu o Leonie jutro. Nie chciała psuć tej chwili.

– Tak, wszystko w porządku – odpowiedziała wreszcie na jego pytanie. – Ale to miejsce ciągle dziwnie na mnie działa. Kiedy zaczynam czuć się tutaj naprawdę dobrze, robi mi się przykro. Chyba mam wyrzuty sumienia i wrażenie, że powinnam nienawidzić Helu.

Antonio usiadł na ławce i pociągnął ją za rękę.

– Wiesz co? – zaczął. – Musiałbym chyba… poszukać jakiegoś zajęcia. Te nasze wakacje trwają już cztery miesiące, a ja zupełnie nie jestem przyzwyczajony do niepracowania. Co prawda wynajmuję swoje mieszkanie w Wenecji i kawalerkę we Florencji, są z tego jakieś pieniądze, ale i tak…

Urwał i zamyślił się. Annie zrobiło się przykro i poczuła nieokreślony lęk. Wiedziała, że prędzej czy później poruszy ten temat. Faktycznie, miał pewien dochód z wynajmu mieszkań, ale ona sprzedała swoje warsztaty i dom w Ystad, była więc w o wiele lepszej sytuacji materialnej. Mogła jeszcze przez chwilę nie wracać do rzeczywistości. On jednak musiał w końcu poczuć się niekomfortowo. Zwłaszcza że był pracoholikiem, nie lubił siedzieć bezczynnie. Co powinna mu odpowiedzieć? Bała się konieczności podjęcia wiążących decyzji, zapuszczenia korzeni… gdzieś. Nie wiedziała, czy jest na to gotowa. Choć przecież nie mogła i nie chciała stracić Antonia.

– Powiesz coś? – zapytał, a Anna zdała sobie sprawę, że od kilku minut milczy jak zaklęta.

Poruszyła się niespokojnie.

– Masz jakieś… pomysły? – odezwała się. „Pomysły”.

Co za głupie słowo…

– Nie do końca. Ale coraz częściej zastanawiam się nad tym miejscem.

Spojrzała na niego zaskoczona.

– Nad… którym miejscem? Tym tutaj? – O czym on mówił? Bo przecież nie o promenadzie z kopcem Kaszubów.

– Nad Helem – przyznał wreszcie. – Podoba mi się tutaj. Jest tak… inaczej.

– Chciałbyś tu zamieszkać? – zapytała z niedowierzaniem. Hel to nie była przecież żadna włoska riwiera.

– Moglibyśmy spróbować. Zrobić coś z tym domem, wyremontować go, może rozbudować. Poszerzyć ofertę kuchni, przecież mamy Lempi.

– Mamy Lempi… – powtórzyła powoli. Antonio zachmurzył się i spuścił głowę.

– Przepraszam. Ty masz Lempi. Ona mnie nie cierpi.

– Nie, nie! Nie przepraszaj. Podobało mi się to, co powiedziałeś – zapewniła go i nie mogła powstrzymać uśmiechu. Antonio naprawdę miał pomysł. Konkretny pomysł na życie.

– Poważnie?

– Oczywiście, że tak. A poza tym uwierz mi – wiem, jak Lempi traktuje osoby, których nie cierpi, i ty z pewnością nie jesteś jedną z nich. Ona po prostu ma teraz trudny moment tak ogólnie, ze wszystkimi facetami na świecie. Ale jak będziesz nadal stawiał talerze na parapecie, to nie wiem, co będzie.

Valli roześmiał się. Przez chwilę siedzieli w ciszy, po czym odezwał się znowu.

– Pomyślisz o tym? – zapytał, nie patrząc na nią.

Nie odpowiedziała od razu. Zastanawiała się, czy to rzeczywiście było możliwe. Taka normalna, prozaiczna stabilizacja. Dom, pensjonat. Mnóstwo pracy wiosną i latem, sporo wczesną jesienią, a później wietrzna zima i cisza. Czas na… życie? Czy Anna i Antonio faktycznie się do tego nadawali? I co się stanie, jeśli wróci matka? Notariusz twierdził, że nie wróci, ale ona zawsze była nieprzewidywalna i irytująca. Anna nie do końca wierzyła w jej szlachetne intencje. Nawet jeśli formalnie była teraz właścicielką domu na Rybackiej. Była… właścicielką. Właśnie. To jedno słowo wiele mówiło. Rozjaśniło jej się nagle w głowie. Była właścicielką! A zatem – matka nie wróci. Anna wreszcie to zrozumiała. Oczywiście. Matka nigdy się tu więcej nie zjawi, bo nie zniosłaby funkcjonowania w tym domu w charakterze gościa. Nie potrafiłaby ścierpieć obecności swojej młodszej córki jako gospodyni. Zrobiła to, żeby się ukarać? Co nią kierowało? Anna nie miała pojęcia, jaki cel przyświecał działaniom matki, ale w tej chwili nabrała pewności, że jej noga więcej tu nie postanie. Powinna uświadomić to sobie znacznie wcześniej.

Obróciła głowę w stronę Antonia. Przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie, do którego doszło nad jednym z weneckich kanałów, ale w niezbyt romantycznych okolicznościach. Od tamtej pory właściwie się nie rozstawali.

– Dobrze. Pomyślę o tym – odezwała się.

Uśmiechnął się z ulgą. Przetrzymała go chwilę w niepewności, a przecież na to nie zasłużył. Tkwił przy niej z determinacją. Jak dotąd, nigdy nie zawiódł.

– Ale uprzedzam, że Lempi będzie się okropnie rządzić.

– Wiem o tym.

***

Kobieta była stara, to nie ulegało wątpliwości. A jednak nie sprawiała wrażenia zgrzybiałej babiny, która potrzebuje laski i pampersa. Wręcz przeciwnie. Chana, Saskia – czy jak ją tam zwał – pokonała schody o własnych siłach i weszła do mieszkania Ulrike bez zadyszki. Wygładziła swoją jedwabną bluzkę, na której nie widniała nawet jedna kropelka potu, rozejrzała się po pokoju i skrzywiła nieprzyjemnie. Sprężystym krokiem zbliżyła się do sofy, zrzuciła z niej skłębione ciuchy, i przysiadła na brzegu. Ulrike patrzyła na Chanę z zafascynowaniem. Ona sama, choć wynajmowała tutaj skromne dwa pokoiki od kilku lat, wciąż dyszała ciężko po wspinaczce na czwarte piętro. W budynku oczywiście nie było windy. „Administracyjnie” nie było też łazienki w mieszkaniu, na szczęście jednak właściciel przebudował kuchnię, w której wydzielił prostokąt na prysznic i toaletę. Za lokal bez tych udogodnień Ulrike z pewnością zapłaciłaby mniej, ale przecież trzeba było w miarę normalnie żyć. Nigdy nie mogła pojąć, jak to możliwe, że w centrum Wiednia – czy raczej w ogóle w całym mieście – pełno było jeszcze takich dziewiętnastowiecznych kamienic, w których próżno szukać windy, a mieszkania nie miały toalet. Ba! Kwestię wind, o dziwo, rozwiązywano nawet łatwiej i chętniej niż sprawę WC. Na Türkenstrasse, gdzie Ulrike wynajmowała swoje dwa pokoiki, wielu lokatorów wciąż biegało z kluczykiem na klatkę schodową. Ale z zewnątrz kamienica robiła niesamowite wrażenie, a jakże! Piękna, zabytkowa, z odmalowaną fasadą.

Chana-Saskia siedziała na sofie niemal bez ruchu. Wodziła tylko wzrokiem po ścianach i suficie, i bez dwóch zdań nie była zadowolona z tego, co widziała. Ulrike również nie była zadowolona. Z obecności tej kobiety tutaj. Niech to szlag. Sprawy potoczyły się w bardzo osobliwy sposób. Ernst poprosił ją, by zaopiekowała się babcią, ale o jednym drobnym szczególe nie wspomniał. Otóż pominął kwestie lokalowe. Jego mieszkanie i pracownię oczywiście zaplombowano, co nie powinno nikogo dziwić, każdy idiota by się tego spodziewał. Ale, rzecz jasna, nie Ulrike. Kiedy więc odebrała Chanę-Saskię z lotniska, nie miała lepszego pomysłu, jak zabrać ją do siebie na Türkenstrasse. Tak też uczyniła. Ale co powinna zrobić jeszcze – nie wiedziała. Zaraz jednak do głowy przyszedł jej hotel. Powinna od razu o tym pomyśleć. Chana ma pieniądze i z pewnością znajdzie się dla niej jakiś wygodny apartament. Przecież to duże miasto. Co za ulga! Ulrike niemal się roześmiała. Odkleiła plecy od ściany i podeszła do swojego gościa. Właśnie otwierała usta, by wyrzucić z siebie genialną myśl o hotelu, kiedy Chana uniosła dłoń. Uśmiech spełzł z twarzy Ulrike. Stara kobieta przemówiła całkiem dobrze po niemiecku, choć z szeleszczącym flamandzkim akcentem.

– Pakuj się. Chwilowo pomieszkasz ze mną na Ringu.

– Hm?

Ulrike zdębiała.

– Chyba wiesz, gdzie jest Ringstrasse?

– No tak, ale…

Dokładnie w tym momencie Ulrike uświadomiła sobie, że przecież bagaż Chany nadal znajdował się w taksówce. Kazała kierowcy poczekać. Co tu się niby wyprawiało?

– Nie, ja chyba jednak zostanę u siebie – zaprotestowała. – Ale dziękuję za propozycję.

– Nie rozumiesz – oświadczyła ze spokojem kobieta.

Wstała i spojrzała na Ulrike z góry. Była bardzo wysoka i chuda.

– Jedziemy na Ring. Najlepiej zaraz. Rozmawiałam z moim wnukiem przez telefon i powiedział, że się o ciebie martwi. W sumie nawet go rozumiem. Ktoś z zimną krwią zamordował jego byłą dziewczynę i modelkę. Co znaczy, że gdzieś w pobliżu Ernsta, a tym samym również w pobliżu ciebie, kręci się jakiś niezbyt normalny człowiek, który lubi się bawić ostrymi przedmiotami. Przy tym ma, no wiesz, artystyczne ambicje. A jak zapewne zauważyłaś, artyści bywają nieprzewidywalni, więc…

– Ale ja…

– Rozumiem, że masz całe mnóstwo innych ofert pracy i świnkę-skarbonkę wypchaną forsą, za którą opłacisz czynsz. Choć tę norę powinnaś akurat wynajmować za darmo, jeśli chcesz znać moje zdanie.

– Jest tu łazienka – mruknęła bez przekonania.

– Słyszysz siebie?

– Ścisłe centrum.

– Ano pewnie. To jak? Spakujesz się sama, czy mam ci skompletować garderobę wedle mojego uznania?

– Rozumiem, że to propozycja… pracy? – Ulrike postanowiła kuć żelazo, póki gorące. Jej sytuacja materialna nie była najlepsza. Ernst siedział w tymczasowym areszcie, a świnki-skarbonki, no cóż, nie miała w ogóle.

– Tak to nazwijmy. Mam nadzieję, że mój wnuk nie mydlił mi oczu i faktycznie umiesz gotować. I sprzątać, dokładnie. Nie znoszę brudu.

Ulrike przełknęła ślinę i kiwnęła głową, ale wyszło to jakoś niemrawo. Chana będzie pewnie jedną z tych zrzędzących i wiecznie niezadowolonych klientek, które z lupą w ręku szukają ostatniego pyłku kurzu. Oby tylko Ernst nie okazał się psychopatycznym mordercą. Oby śledztwo dowiodło, że to jednak ktoś inny pozbawił życia tę nieszczęsną Marlene Sachs. Niech go wypuszczą! Ulrike chciała odzyskać dawnego pracodawcę. Chciała odzyskać dawne życie. Bo wszystko się tak nagle okropnie posypało.

Z niewyraźną miną otworzyła szafę i zaczęła wyjmować z niej ubrania.

– Rozumiem, że mam zamieszkać z panią i… gotować i sprzątać dla…

– Dla mnie też, ale będzie nas więcej. Na Ringstrasse ma swój apartament mój znajomy. Odstąpił mi go tymczasowo. Owszem, spodziewamy się kolejnych gości i dlatego musimy jeszcze dziś zrobić duże zakupy.

Chana oparła się o parapet i wyjęła z torebki srebrną papierośnicę. Ulrike przez chwilę przyglądała się jej bez słowa. Ona nie żartowała. Chciała robić zakupy i przyjmować gości na Ringstrasse, kiedy Ernst siedział za kratkami i był podejrzany o zadźganie Marlene. Świat zwariował. Dlaczego ona nie interesowała się śledztwem? Przecież policja na pewno już działała. Robili te swoje badania DNA, zbierali włoski w łazience, przeprowadzali sekcję zwłok. Ulrike zadrżała na myśl o tym, że znowu będą kroić tę biedną Marlene, która przecież i tak już swoje wycierpiała. Ale w sekcji coś na pewno wyjdzie, bo chyba zawsze wychodzi. No i odciski palców, i… Dlaczego ta dziwna stara baba sterczała tutaj z papierosem, którego wydobyła ze srebrnej papierośnicy, w swoim eleganckim kostiumie, jedwabnej bluzce i z nienaganną fryzurą, i planowała cocktail party, zamiast biegać po komisariatach, więzieniach i… i… kostnicach? O Boże. To wszystko nie mogło się dziać naprawdę.

Ulrike chciała coś powiedzieć. Zaprotestować. Nakrzyczeć na tę Aleksis z Dynastii, ale z oburzenia zupełnie zaniemówiła. Wzięła więc głęboki wdech i po chwili zapytała tylko:

– Z daleka ci goście? Jeśli można wiedzieć?

***

Las Wiedeński o zachodzie słońca wyglądał wyjątkowo pięknie. Inge Altman nigdy nie była typem człowieka, którego wzruszał widok drzewa, ale musiała przyznać, że Kahlenberg na tle pomarańczowego nieba robił przyjemne wrażenie. Wrzuciła niższy bieg i zwolniła. Przez chwilę jechała z przepisową prędkością. W jej umyśle na kilka sekund pojawiło się wspomnienie Pari Ravan i obrazu z gigantycznym niebiańskim psem. Spojrzała w niebo. Nie, tym razem nie widziała żadnych psów, abstrakcyjnych kształtów i innych majaków wyniesionych z Phantastenmuseum. Dziś, niestety, myślała całkiem trzeźwo. Wciąż pamiętała wykrzywioną ze złości twarz Michaela Niklausa, który wrzeszczał na całe Palais Palffy, że „zabije skurwiela”. W sumie mu się nie dziwiła. Kilka miesięcy temu zdobył wreszcie tę swoją uwielbianą modelkę, piękną Marlene Sachs, o którą zabiegali wszyscy wiedeńscy artyści, jak gdyby na świecie nie było już innych dziewcząt nadających się na „muzy”. Doprawdy! Mężczyźni w ogóle nie mieli wyobraźni. A przynajmniej ci mężczyźni, którzy w austriackiej stolicy zajmowali się malarstwem i rzeźbą, i na dodatek poszczęściło im się na tyle, że zaczęli zarabiać na tym jakieś pieniądze. Mogli się bardziej postarać i postawić na różnorodność w kwestii doboru modelek. Ale oni wszyscy uparli się na Marlene Sachs. Michael Niklaus i Ernst Bauer osaczali ją jak dwaj psychopaci. Na miejscu dziewczyny Inge już dawno uciekłaby, gdzie pieprz rośnie. Ale pewnie dobrze jej płacili. A przynajmniej Niklaus.

Inge wjechała na teren okazałej posesji, zaparkowała i wyłączyła silnik. Sięgnęła do płóciennej torby, która leżała na siedzeniu pasażera, i wyjęła z niej buty na wysokich obcasach. Włożyła je, uprzednio zrzuciwszy tenisówki. W butach na płaskim obcasie zawsze czuła się niepewnie, ale z kolei w szpilkach nie potrafiła prowadzić samochodu. Bardzo ją to irytowało. Położyła dłoń na klamce i już miała wysiąść, kiedy ponownie przypomniała sobie twarz Niklausa. Zamyśliła się. Coś nie dawało jej spokoju. Niklaus był tego dnia podenerwowany, owszem, ale przecież chodziło o nową rzeźbę. Bardzo zależało mu na tym, żeby wystawić w Phantasten całą serię inspirowaną Lovecraftem. Pozowała mu oczywiście Marlene, a przynajmniej tak twierdził, choć Inge za bardzo nie widziała podobieństwa. Ale nie to było ważne. Czy rzeczywiście chodziło mu tylko o rzeźbę? Może o coś jeszcze? W kwestii sztuki ten mały cwaniak wykazywał się przecież zawsze obrzydliwą pewnością siebie. Skąd więc nerwy? Wiedział, że Phantasten niczego mu nie odmówi. Z drugiej strony ta twarz wykrzywiona gniewem i bólem… Z pewnością nie cierpiał tylko dlatego, że Marlene nie żyła. Od razu pomyślał o swojej pracy. Na pewno! Inge dobrze go już poznała. Wściekł się, bo teraz nie miał mu kto pozować do hermafrodytycznych wyobrażeń boga Cthulhu, z których był taki dumny. Biedny Ernst Bauer. Miał motyw jak nic. Zazdrość o dziewczynę i próba spowolnienia procesu twórczego największego rywala, który ostatnio zaczął odnosić same sukcesy. Niklaus zrobi wszystko, żeby go pogrążyć.

Wciąż pamiętała ten moment, kiedy Michael przyniósł jej swoją pierwszą dobrą rzeźbę. Słyszała o nim wcześniej. Próbował się wybić na wszelkie sposoby. Aby zwrócić uwagę na swoją sztukę, urządzał nawet happeningi na Stefansplatz, podczas których nawoływał do różnych aktywności. Przejścia na weganizm, walki o zalegalizowanie związków homoseksualnych i miękkich narkotyków, obniżenia podatków i „jebania” nazistów. Skąd mu się wzięli ci naziści, tego już Inge nie wiedziała, ale miała pewność, że w każdym happeningu Niklausa musiało wybrzmieć hasło „sztuka dla sztuki”. Które miało tyle wspólnego z nazistami, weganizmem i innymi proponowanymi aktywnościami, co Pigmeje z uprawianiem sportów zimowych. Często się nad tym zastanawiała. Wiele można było powiedzieć o Niklausie, ale z pewnością nie to, że uprawiał sztukę dla sztuki. Chciał zarabiać pieniądze. Był biznesmenem z głową na karku, nie potrzebował żadnego agenta. Świetnie negocjował, genialnie dobierał argumenty, miał „wizję”. A przy tym wszystkim naprawdę nauczył się rzeźbić. Jakoś tak… nagle. Według Inge taki szybki postęp nie był możliwy, nawet u bardzo zdolnego ucznia. A przecież Niklaus został wyrzucony z akademii, bo zawalił jakieś egzaminy. Od zawsze balansował na krawędzi, nie był wzorowym studentem ze stypendiami. Na uczelni mówiło się, że zajmuje miejsce innym zdolnym ludziom i przeszedł przez proces rekrutacyjny, bo pewnie miał plecy. Inge dogłębnie zbadała temat. Na Akademii Sztuk Pięknych znała wszystkich. I domyślała się, że… Niklaus dał się wyrzucić celowo. Chciał wystąpić przeciwko systemowi, przeciwko akademickim zasadom. Przez kilka lat po opuszczeniu szkoły organizował coraz ostrzejsze happeningi i wyprodukował sobie kilkanaście różnokolorowych koszulek z jednakowym napisem: „Pierdolić uczelnie państwowe!”. No i wreszcie coś pokazał. Nagle, jak gdyby wyciągnął królika z kapelusza. Rok temu wyrzeźbił Otella i Desdemonę. Zaimprowizował scenkę z tłem i rekwizytami. Wszystko w drewnie. Figury nie były duże, ale to właśnie stanowiło ich siłę. Detal. Dopracowane do granic możliwości szczegóły, które świadczyły o katorżniczej pracy i niezwykłym talencie. Inge Altman pracowała w tym biznesie ponad dziesięć lat, ale nigdy nie widziała czegoś takiego. Oto pojawiła się przed nią szansa, by ofiarować Phantastenmuseum genialnego artystę, który na całym świecie kojarzyłby się właśnie z ich placówką. Musiała ją wykorzystać.